Το νέο Όχι

Όταν οι εκδηλώσεις, που επιδιώκουν να ενεργοποιήσουν την ιστορική μνήμη, γίνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, τότε η ιστορία ζωντανεύει. Ξαναζούμε το μεγάλο «Όχι» των Ελλήνων του 1940 στους δρόμους της Ελλάδας του 2011. Βιώνουμε μία αντίδραση που συμπυκνώνει την οικονομική εξαθλίωση και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού καθώς και την ιδέα που είχαμε για τον εαυτό μας. Τώρα οι Έλληνες δεν ανήκουμε στον ένδοξο αρχαίο Σίσυφο, ούτε στον Άτλαντα που κρατούσε στις πλάτες του τον Ουρανό, αλλά ανήκουμε σ’ έναν σύγχρονο είλωτα, τον Κώστα τον Έλληνα. Αυτό το ταπεινωτικό πρότυπο που δημιούργησε για μας το βλέμμα των άλλων δεν μπορεί να γίνει ανεκτό. Γι’ αυτό απορρίπτεται και επιρρίπτεται σ’ αυτούς που θεωρούνται υπεύθυνοι της πραγματικής και συμβολικής μας εξαθλίωσης, στους πολιτικούς συλλήβδην. Αυτή η τυφλή αντίδραση επιχειρεί να καλύψει το κενό της ιδεολογίας της καταναλωτικής κοινωνίας που αρμολογούσε μέχρι χθες το ελληνικό κοινωνικό μωσαϊκό. Γιατί χωρίς την αγανάκτηση, χωρίς το «Όχι» των πλατειών και των δρόμων η ελληνική κοινωνία θα κατέρρεε μέσα στη νεκρική απάθεια και τη σήψη. Ασφαλώς η άρνηση δεν είναι θέση, δεν είναι δημιουργία, αλλά είναι κάτι εν σχέση με την αδράνεια. Υπ’ αυτή την οπτική η κοινωνική πραγματικότητα συνιστά μια ηθική κατασκευή την οποία υποβαστάζει ένα ορισμένο «Ως Εάν». Πράττουμε, δηλαδή, πιστεύοντας ότι εάν φωνάξουμε «αέρα», ή φυσήξουμε όλο και περισσότεροι στους δρόμους, η εξέλιξη των πραγμάτων θα αλλάξει ρότα. Αυτή η πίστη –που κάποτε όπως το 1940 συνέβη- μάς σώζει. Γιατί όταν χάνεται η πίστη αποσυντίθεται ο κοινωνικός ιστός.
Η πίστη αυτή δεν είναι τίποτ’ άλλο από τη λεγόμενη ιδεολογία, δηλαδή μία ασυνείδητη αίσθηση που δομεί την ίδια την κοινωνική μας πραγματικότητα, που μας καθιστά κοινωνούς, συντοπίτες, συναδέλφους, συν-Ελληνες. Η λειτουργία της ιδεολογίας δεν είναι να μας προσφέρει ένα τόπο διαφυγής από την πραγματικότητά μας, αλλά να μας προσφέρει την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα ως μια διαφυγή από τον τραυματικό, πραγματικό πυρήνα της, όπως είναι ο τρομερός ανταγωνισμός, η αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού τρόπου παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης. Γι’ αυτό σήμερα όσο ποτέ έχουμε ανάγκη από μία ιδεολογία, όχι μόνο ως άρνηση του κινδύνου που διατρέχουμε αλλά και ως μία νέα θέση μας στον κόσμο. Αλλά αυτό στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες αυτή τη στιγμή είναι η προσπάθεια από την κυβέρνηση να επιβάλλει μία ολοκληρωτική ιδεολογία, που είναι ένα επικοινωνιακό μέσο χειραγώγησης των πολιτών-ειλώτων. Είναι κατάδηλο ότι αυτή η ιδεολογία κι αυτό το καθεστώς είναι αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά. Όμως απέναντι σ’ αυτή την αρνητική ιδεολογία μπορεί να σταθεί μία θετική, που θα κινητοποιεί τον ελληνικό λαό ώστε να εξέλθει ως ενεργό «σώμα» από το τέλμα της κρίσης. Αυτή η ιδεολογία μπορεί να είναι αυτό που έλεγε ο Χ. Μίλλερ «να αγαπάς βαθιά σαν Έλληνας που είσαι». Μπορεί να είναι το ελληνικό φιλότιμο και το πολυμήχανο δημιουργικό πνεύμα του ελληνικού λαού. Μπορεί να είναι η ιδέα της ατομικής και της συλλογικής ελευθερίας καθώς και της αυτοπραγμάτωσης και της καλυτέρευσης των όρων της ζωής μας. Μόνο σ’ αυτό το πλαίσιο είναι νοητές οι θυσίες και όχι
στο πλαίσιο της καντιανής κατηγορικής προσταγής που λέει ότι οφείλεις να βρεις θετική πλήρωση στην ίδια την α-νοησία της θυσίας σου, μόνο και μόνο επειδή «οφείλεις να υπακούς». Το ανόητο πνεύμα θυσίας είναι ίδιο των φασιστικών ιδεολογιών, στις οποίες δυστυχώς επιδίδονται οι κυβερνώντες και όπου ο ελληνικός λαός λέει το νέο «Όχι».
Υ.Γ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 28/10/2011

Αυτοί είναι το 1%

Στο Βερολίνο η Μέρκελ μιλά για τις «οδυνηρές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να εφαρμόζονται με συνέπεια» από τους Έλληνες και καταχειροκροτείται απ’ όλες τις πτέρυγες του Γερμανικού Κοινοβουλίου! Την ίδια ώρα στα Τρίκαλα, ένας 55χρονος καθηγητής, πατέρας ενός παιδιού, δεν αντέχει τις συνέπειες, τον εξευτελισμό της έξωσης και αυτοκτονεί. Στο Μεσολόγγι, ο δήμος ταΐζει τα παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία, ενώ η λαλίστατη υπουργός Παιδείας σιωπά εκκωφαντικά. Μα περισσότερο κι από την πείνα ή την έξωση, εκείνο που δεν αντέχεται είναι η υποδούλωση με την… «ευκταία μόνιμη επιτήρηση» της Ελλάδας. Κάποιοι αναλυτές προτάσσουν το «ευκταίο» για να αλαφρύνουν το όνειδος, πλην όμως επί ματαίω. Η πλήρης υποδούλωση της Ελλάδας είναι γεγονός, και σύμφωνα με την πανουργία της ιστορίας, 71 χρόνια μετά το έξοχο «Όχι» των Ελλήνων στον Ιταλογερμανικό άξονα. Η Ελλάδα, η πατρίδα δουλώνεται. Οι Έλληνες σκλαβώνονται, όχι πλέον ως Έλληνες αλλά ως τα πειραματόζωα των μελλοντικών δυτικών κοινωνιών, στις οποίες δεν θα υπάρχουν πια μεσαίες τάξεις αλλά μόνο οι «πάνω», το 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», και οι «κάτω», το 99% των ειλώτων. Σύμφωνα με το πιλοτικό πρόγραμμα που εφαρμόζεται ήδη στη χώρα μας, η αρχιτεκτονική των δυτικών κοινωνιών θα βασίζεται στις ιδέες της διατήρησης του status quo και η πλήρης δούλωση των εργαζομένων μέσω της κατατρομοκράτησής τους. Οι «κάτω» θα πρέπει να αδυνατούν να κινηθούν χωρίς εντολή. Πρέπει να πάψουν να ονειρεύονται, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ανέρχονται, να έχουν προοπτική, βελτιώνοντας τους όρους της ζωής τους. Αντιθέτως, πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι. Οι «αυστηροί όροι» τους οποίους προανήγγειλε, χθες, από το βήμα της Bundestag η Α. Μέρκελ, δεν είναι μόνο δάκρια και αίμα, είναι κι ένα νέο είδος απομειωμένου ανθρώπου, ένα είδος άνοα, ένα είδος άσκεφτου ατόμου. Αυτό δεν αφορά μόνο τους Έλληνες αλλά και το 99% των ανθρώπων σε ολόκληρη την υφήλιο. Αντιθέτως, αυτοί που θα ανήκουν στο είδος του homo sapiens θα είναι το 1% των «μεγα-πλούσιων» που κυβερνούν, σήμερα, τον κόσμο. Δηλαδή, οι άνθρωποι που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές(από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη. Συνεπώς, ο σημερινός κατακτητής που εισβάλει στην Ελλάδα δεν είναι ο Γερμανικός λαός γενικά, αλλά το μέρος εκείνο που ελέγχεται ή εκφράζει τα πλανητικά καρτέλ της πραγματικής και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας(π.χ. η Ντόιτσεμπανκ). Αυτοί είναι οι αντίπαλοι του 99% των Ελλήνων, των Ιταλών, των Ισπανών, των Πορτογάλων κ.ά.. Σ’ αυτούς και στους εγχώριους τοποτηρητές τους καθώς και στους εθελόδουλους πρέπει να απευθυνθεί το νέο ηχηρό «Όχι» των Ελλήνων.

Οι ελέφαντες

Την ώρα που το σπίτι μας καίγεται, οι κυβερνώντες παίζουν πολιτικά παίγνια, επιδιδόμενοι σε επικοινωνιακές μπλόφες και νέους εκβιασμούς. Ως εάν το πρόβλημα να είναι η κύρωση στη Βουλή με 151 ή με 180 ψήφους της χρεοκοπίας μας και των νέων βάρβαρων μέτρων λιτότητας καθώς και της εκχώρησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Και όποιος πολιτικός παράγοντας επιχειρήσει να αρνηθεί την έσχατη ταπείνωσή μας ως δήθεν υπερβολή, τον παραπέμπουμε στο χθεσινό άρθρο της Le Monde που επισήμαινε: «Να υποθέσουμε ότι η περίπτωση της Ελλάδας, που τίθεται υπό κηδεμονία, είναι η εξαίρεση…»! Ο κύβος, συνεπώς, ερρίφθη, η Ελλάδα θα είναι υπό κηδεμονία. Η χώρα μας δουλώνεται με αντάλλαγμα το «κούρεμα» του χρέους της. Το έδειξε η χθεσινή περιοδεία στα υπουργεία του… προκουράτορα Ράιχενμπαχ. Αν, λοιπόν, γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ότι το χρήμα υποκαθιστά τη βία στο επίπεδο των ανθρώπινων υπάρξεων, καθώς αυτές ρίχνονται στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή όπως οι εργαζόμενοι κατέχονται από τους έχοντες, εβρισκόμενοι σε κατάσταση εργασιακού μεσαίωνα, τώρα γνωρίζουμε ότι μέσω του χρήματος κατακτάται μία ολόκληρη χώρα.
Η Ελλάδα επιστρέφει πολλές δεκαετίες πίσω, τότε που οι Έλληνες αναγκάζονταν να ξενιτευτούν για να ξεφύγουν από τις άθλιες συνθήκες της ζωής τους. Αλλά και το οικονομικό σύστημα που αποκαλείται καπιταλισμός φαίνεται ότι επιστρέφει στο παρελθόν. Η επίλυση της κρίσης των τραπεζών και του κρατικού χρέους δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί καθώς προσφεύγει σε νέα χρέη. Πολλοί, μάλιστα, θεωρούν ότι η κρίση μόλις άρχισε, καθώς αναμένεται να ενεργοποιηθεί η περίφημη «φούσκα» των ασφαλίστρων κινδύνου(CDS), η οποία αντιπροσωπεύει το 45% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ήτοι 29.897 δις δολάρια εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος φθάνει στην ωρίμανσή του εντός πέντε ετών. Η «φούσκα» αυτή θα συμπαρασύρει κατά την εξαέρωσή της πάρα πολλές τράπεζες –ήδη στις ΗΠΑ εκτιμάται ότι παρά τις συνενώσεις θα επιβιώσουν οι μισές περίπου τράπεζες- και μαζί θα αχρηστεύσουν τον… «χρυσό κανόνα» της λιτότητας καθώς η τεράστια αύξηση της ανεργίας θα καταβυθίσει την οικονομία και την κοινωνία. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι τράπεζες των μεγάλων χωρών, όπως στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, ακόμη και στη Γερμανία- αποκρύπτουν την κατάστασή τους, κάνοντας ότι και οι ελέφαντες, δηλαδή κρύβονται για να πεθάνουν.
Υπάρχει εναλλακτική λύση; Υπάρχει. Αυτή δεν είναι η ανακεφαλαιοποίηση(χρηματοδότηση) των τραπεζών αλλά η ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και δη η επαναβιομηχανοποίηση με την ενίσχυση του μεγάλου χαμένου της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που είναι η εργασία. Γιατί όπως γράφει ένα σύνθημα των Αγανακτισμένων της Γουόλ Στριτ «κανείς δεν έγινε πλούσιος μόνος του».

Κανιβαλισμός

Veni vidi vici(Ήρθα, είδα, νίκησα/κατέκτησα) έλεγε ο Ιούλιος Καίσαρας στον καιρό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,
όταν κατακτούσε με αστραπιαίες στρατιωτικές ενέργειες χώρες και λαούς. «Ήρθα, είδα, πέθανε» αναφώνησε με έκδηλο ενθουσιασμό, ομοίως, η παρ’ ολίγον κοσμοκράτειρα Χίλαρι Κλίντον, βλέποντας το ρημαγμένο πτώμα του Καντάφι. Ποιος μίλησε, αλήθεια, για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ποια η διαφορά του δικτάτορα από τους… πολιτισμένους δημοκράτες, που συμψηφίζουν το οικτρό τέλος που του επεφύλαξαν με τα όσα έκανε εκείνος; Καμία. Οι Κρέοντες από εδώ και η Αντιγόνη(γυναίκα του Καντάφι) από εκεί σε μία φοβερή διαχρονία. Αλλά και ποια η διαφορά όλων αυτών που ρημάζουν κόσμο και κοσμάκη προς χάριν των δικών τους οικονομικών συμφερόντων; Ουδεμία. Οι ίδιοι πάλι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, θα πληρώσουν το εν χρω «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Τι κι αν καταρρεύσουν τα ασφαλιστικά ταμεία και δεν θα μπορούν να παρέχουν ούτε τις απομειωμένες συντάξεις, το θέμα είναι να μη χάσει η Γερμανία από τα κέρδη της(εμπορικό πλεόνασμα) και να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που ενισχύονται με 100 δις ευρώ. Αλλά τι θα συμβεί με τις ελληνικές τράπεζες; Φαίνεται ότι θα κρατικοποιηθούν(ζήτω ο… σοσιαλισμός) και στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιηθούν, αγορασμένες από Γερμανούς και άλλους επενδυτές! Όσο για τους Έλληνες εργαζόμενους, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όλοι αυτοί θα είναι οι αναλώσιμοι της ιστορίας. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική οικονομία από τη στιγμή που το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, δηλαδή η παραγωγή χρήματος από το χρήμα(καπιταλισμός καζίνο), κυριαρχεί. Ποιοι, όμως, θα πληγούν από την ελληνική ελεγχόμενη χρεοκοπία; Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο που κατέχουν το 67% του ελληνικού χρέους. Το υπόλοιπο βρίσκεται στο εσωτερικό! Στις τράπεζες, συνεπώς, αυτών των χωρών θα πάνε τα χρήματα της βοήθειας, εκτός φυσικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, η θυσία της Ελλάδας δίκην Ιφιγένειας θα σώσει το ευρώ και την ευρωζώνη; Όχι. Το πρόβλημα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας οικονομίας είναι δομικό, καθώς η παραγωγή χρήματος από το χρήμα δημιουργεί τεράστιες «φούσκες», ή αλλιώς σύμφωνα με μία άλλη μεταφορά, δημιουργεί ένα «πανωσήκωμα» επί της πραγματικής καπιταλιστικής οικονομίας που θα προκαλέσει την κατάρρευση ολόκληρου του οικοδομήματος. Ήδη βρισκόμαστε προ αυτού του φαινομένου. Όποια απόφαση κι αν ληφθεί, συνεπώς, την Τετάρτη στις Βρυξέλλες, ακόμα κι αν κόψουν το ελληνικό «δάχτυλο» προκειμένου να μη μολυνθεί ολόκληρη η Ευρώπη, απλώς θα έχουμε ένα μικρό κέρδος χρόνου, μία καθυστέρηση της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της ευρωζώνης. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τι πρέπει να κάνουμε; Αυτό θα γίνει πλέον από μόνο του, ήδη το φοβούνται κάποιοι από αυτούς που λαμβάνουν τις αποφάσεις στις Βρυξέλλες, δηλαδή η διάλυση της κοινωνικής συνοχής και οι μεγάλες αναταραχές. Ώσπου να αναδυθεί ένας νέος συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων σε ολόκληρη την Ευρώπη που θα αντιληφθεί ότι η οικονομία δεν μπορεί να πορευθεί χωρίς την Εργασία και κατ’ επέκταση την κοινωνία.

Η ευρωζώνη υπό διάλυση;

Η κατάσταση δεν είναι χαοτική μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικά στην ευρωζώνη, η οποία τείνει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Η έκτη δόση του δανείου προς τη χώρα μας θεωρείται πως δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας μαραθώνιας διαδικασίας για τη σωτηρία του ευρώ. Κι ενώ οι «αγορές» υπό την ασφυκτική πίεση των οίκων αξιολόγησης επιζητούν «αίμα» και κέρδη μέσω της κατάρρευσης, οι ΗΠΑ αλλά και η Κίνα πιέζουν τους Ευρωπαίους για την άμεση λήψη μέτρων καθώς φοβούνται την «μολυσματική» επέκταση της κρίσης. Ο πρόεδρος του Eurogroup, Γιούνκερ, μίλησε ήδη για την «καταστροφική» εικόνα που στέλνει σε ολόκληρο τον κόσμο η ΕΕ καθώς αδυνατεί να υπερβεί τις αντιθέσεις της και να λάβει λυσιτελείς αποφάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους.
Η Γερμανία κατηγορεί τη Γαλλία ότι δεν υποχωρεί, και αντιστρόφως. Για την ακρίβεια οι Γάλλοι, των οποίων οι τράπεζες είναι πολύ εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα, επιθυμούν την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο θέμα του χρέους, όπως επί παραδείγματι για την αγορά των ομολόγων των «εύθραυστων χωρών» στη δευτερεύουσα αγορά. Αυτό, όμως, δεν το θέλει το Βερολίνο. Ομοίως, οι δύο κεντρικές χώρες της ευρωζώνης διαφωνούν για τη διαδικασία αλλά και το ποιες ευρωπαϊκές τράπεζες θα επανακεφαλαιοποιηθούν με τα 80-100 δις ευρώ που ήδη έχουν διατεθεί γι’ αυτό το σκοπό. Σε γενικές γραμμές, τα εθνικά συμφέροντα των δύο μεγάλων χωρών υπερτερούν των κοινών συμφερόντων της Ευρωζώνης. Δεν είναι τυχαίο ότι μία άλλη αντίθεση είναι ποια χώρα θα προμηθεύσει με στρατιωτικό εξοπλισμό την Ελλάδα, της οποίας οι πολίτες έχουν τεθεί σε καθεστώς άγριας λιτότητας. Συγκεκριμένα, ο γαλλικός ναυπηγοεπισκευαστικός όμιλος DCNS επιμένει να πουλήσει στη χώρα μας δύο από τις τέσσερις φρεγάτες που έχουμε παραγγείλει. Όμως, ο ανταγωνιστικός γερμανικός όμιλος ThyssenKrupp αντιδρά καθώς θεωρεί ότι οι φρεγάτες θα πληρωθούν εμμέσως από τους Γερμανούς φορολογούμενους. Για το υποβρύχιο που «γέρνει» και το οποίο υποχρεώθηκε η Ελλάδα από τη Γερμανία να το παραλάβει ούτε λόγος. Για να επιβεβαιωθεί ο Κον Μπεντίτ, ο οποίος είχε κατηγορήσει Γερμανία και Γαλλία στο Ευρωκοινοβούλιο ότι αύξησαν κατά πολύ το δημόσιο χρέος της χώρας μας μέσω των εξοπλιστικών δαπανών. Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι το κοινό νόμισμα(το πανάκριβο ευρώ) και η ευρωζώνη γενικότερα ευνοούν τις μεγάλες χώρες που μπορούν να κάνουν πανάκριβες εξαγωγές στους υποτιθέμενους εταίρους, μεγαλώνοντας το δικό τους εμπορικό πλεόνασμα και βυθίζοντας εμάς τους υπόλοιπους στη δίνη του χρέους και των ελλειμμάτων. Άραγε αυτή η ευρωζώνη όπου κυριαρχούν τα εθνικά και όχι τα κοινά συμφέροντα έχει λόγους να υπάρχει; Ασφαλώς όχι. Γι’ αυτό, αργά ή γρήγορα, αυτό το μόρφωμα θα διαλυθεί. Αν μάλιστα κάτι το συνέχει αυτή τη στιγμή είναι πως η διάλυσή του θα έχει συνέπειες και για τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο.

Η κουκουλοφόρα προβοκάτσια

Το πλήθος μέγα παρά τα επεισόδια της Τετάρτης. Στην πλατεία Συντάγματος πολλοί διαδηλωτές κάθονται στη σκιά καθώς ο ήλιος είναι ιδιαίτερα ζεστός. Στην Αμαλίας, μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη η πυκνότητα των συγκεντρωμένων είναι μεγάλη αλλά και η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ εμφανής. Στη Γεωργίου Α κάποια πανό απλωμένα στην άσφαλτο διεκδικούν το δικαίωμα στη «Δωρεάν δημόσια ψυχική υγεία»! Στη διασταύρωση με τη Σταδίου βρίσκεται το μπλοκ των λιγοστών δημοσιογράφων. Μπροστά οι «Δεν πληρώνω». Ένα πανηγύρι λαϊκής διαμαρτυρίας. Ένα πολύχρωμο πλήθος, που ήρθε να εκφράσει την οργή του για τη ληστεία –και με το νόμο- που υφίσταται η ζωή του. Και η μεγάλη προβοκάτσια ξεσπά. Οι επιτιθέμενοι για μία ακόμα φορά είναι κρυμμένοι μες στον κόσμο. Ανεβάζουν τις κουκούλες τους και αρχίζουν να χτυπούν αδιακρίτως. Η επιχείρηση «διαλύστε τη διαδήλωση» αναπτύσσεται. Οι απλοί διαδηλωτές φεύγουν πανικόβλητοι. Απέναντι στους κουκουλοφόρους απομένει η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ. Η αντιπαράθεση είναι σκληρή. Η αστυνομία απέχει μυστηριωδώς. Το ίδιο έκανε και την Τετάρτη, αφήνοντας τους προβοκάτορες να φθάσουν από την Πατησίων ως το Σύνταγμα. Κάποιοι δια της τηλοψίας αναλύουν την… αρχαία ιδεολογική αντιπαράθεση αναρχικών και κομμουνιστών! Άλλοι μιλούν για την ιδιοποίηση του Συντάγματος από το ΚΚΕ! Πρόκειται για τους ίδιους που είτε λόγω ναρκισσισμού είτε λόγω καρεκλοκενταυρισμού υπονόμευσαν το κίνημα των Αγανακτισμένων τον Ιούλιο και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας διαλύουν σήμερα και το ειρηνικό κίνημα οργής του μισθωτών και των συνταξιούχων στην ίδια πλατεία. Ομοίως εκ των γεγονότων συμπεραίνοντας καθίσταται πασίδηλο ότι το κενό του κράτους καλύπτεται από το παρακράτος. Επιπροσθέτως, και η «αδυναμία» της αστυνομίας να αντιμετωπίσει τους προβοκάτορες καλύφθηκε από τον μηχανισμό ενός πολιτικού κόμματος. Αυτό συμβαίνει μόνο σε καταστάσεις πλήρους διάλυσης και αποσύνθεσης. Τα πράγματα, μάλιστα, γίνονται ακόμα πιο σοβαρά δεδομένης της γενικευμένης κρίσης της ελληνικής κοινωνίας αλλά και τον χθεσινό νεκρό. Πλέον η κατάσταση τείνει να καταστεί χαοτική καθώς τίποτα δεν ελέγχεται και οι πολίτες έχουν υπερβεί λόγω της απελπισίας τους το φόβο μέσω του οποίου προσπαθεί η κυβέρνηση να τους καθηλώσει. Η ψυχραιμία έχει πλέον απολεσθεί. Γι’ αυτό δεν απομένει παρά μόνο μία οδός η άμεση προσφυγή στις κάλπες.

Το ίδιο έργο

Πριν από τη λήψη κάθε δόσης του δανείου, συνοδευόμενης πάντα από ένα νέο κύκλο μέτρων άγριας λιτότητας, εκδιπλώνεται το ίδιο πάντα δραματοποιημένο έργο. Πρώτη πράξη: Στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αναπτύσσονται αντιδράσεις για τα μέτρα, προκαλώντας σκόπιμα φόβους για πτώση της κυβέρνησης. Δεύτερη Πράξη: Ο πρωθυπουργός επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, απευθύνει βαρυσήμαντη ομιλία στους βουλευτές του και συναντά τους αρχηγούς της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Τρίτη πράξη: Την ώρα που αναπτύσσονται οι αντιδράσεις των εργαζομένων λαμβάνουν χώρα τα επεισόδια των «κουκουλοφόρων» σε μία επιχείρηση ακύρωσης του μηνύματος μέσω των μιντιακών ηχείων που εστιάζουν μόνο σ’ αυτά. Το «τέλος» του έργου γράφεται με την ψήφιση των μέτρων. Αλλά ποια είναι η ειδοποιός διαφορά αυτή τη φορά; Ότι η κοινωνία έχει φθάσει στα έσχατα όρια της αντοχής της, ότι η αγωνία του «αργού θανάτου» των ανθρώπων είναι τόσο ισχυρή ώστε υπερβαίνει τη σκηνοθετημένη εκδραμάτιση και τον εκφοβισμό, ότι ο πολωτικός λόγος του πρωθυπουργού και των στελεχών της κυβέρνησης δεν συσπειρώνει πλέον τους οπαδούς τους, αντιθέτως προκαλεί βραχυκύκλωμα και έκρηξη οργής.
Με άλλα λόγια, πριν από τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού αποσυντίθεται το ίδιο το κυβερνών κόμμα, καθώς η ιδεολογία που το συνείχε δεν υφίσταται προ πολλού. Γι’ αυτό και η προσπάθεια του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να επαναχαράξει τις διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ και να επανέλθει σε μία ταυτότητα (με αναφορές στο γραμματέα του τσάρου, τον Καποδίστρια και στο φίλο των τσιφλικάδων Χ. Τρικούπη!) που έχει προ πολλού απολεσθεί στη συνείδηση των φίλων και των ψηφοφόρων του. Αλλά πέραν τούτων έχει ενδιαφέρον ότι ο κ. Παπανδρέου προέταξε σ’ αυτή την προσπάθεια τον «πατριώτη» εαυτό του, καθώς αυτό ήδη αμφισβητείται από την κοινή γνώμη. Ο… πατριωτισμός, τουτέστιν η σωτηρία της χώρας, είναι ο λόγος «έκτακτης ανάγκης» που προτάσσεται για να δικαιολογήσει την υποχώρηση από τις σοσιαλιστικές αρχές και την προσχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό.
Έτσι, μέσα από πομπώδεις βερμπαλισμούς, κλισέ και ατάκες ο κ. Παπανδρέου επιχειρεί να γίνει ο ενσαρκωτής του απόλυτου καλού, ενώ οι άλλοι –οι συντεχνίες, οι εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές και σύμπασα η αντιπολίτευση- μεταβάλλονται στο απόλυτο κακό, στο μεγάλο εχθρό. Μέσω αυτής της τακτικής επιδιώκεται η κατατρομοκράτηση όχι μόνο των αντιπάλων της κυβέρνησης αλλά και των οπαδών της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, η πολιτική γίνεται μία μεταπολιτική. Το κυβερνών κόμμα καθίσταται μία τρομαγμένη σύμπραξη τρομαγμένων ανθρώπων και η ελληνική κοινωνία ένας πληθυσμός φοβισμένων «κοινωνών». Αυτό όμως οδηγεί σε κάτι αντίστοιχο με την οικονομική χρεοκοπία, δηλαδή στην κοινωνική χρεοκοπία, καθώς οι Έλληνες να μεταλλάσσονται σε «νευρόσπαστα». Αλλά η μετάλλαξη αυτή ακυρώνεται από εξαναστάσεις, όπως η χθεσινή. Γιατί μέσα από τις εξεγέρσεις οι πολίτες ξαναβρίσκουν την αξιοπρέπεια, τον αυτοσεβασμό και τον πολιτικό τους ρόλο.

ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΩΝ ΕΓΙΝΕ ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΑΡΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ, ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Μεγαλειώδης η διαδήλωση στην Αθήνα

Τα ίδια επικοινωνιακά τεχνάσματα. Η ίδια δραματοποίηση.
Το Μνημόνιο είχε παρουσιαστεί από την κυβέρνηση ως «μονόδρομος». Τελικά απεδείχθη ότι ήταν ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας. Τα νέα μέτρα, επίσης, παρουσιάζονται ως ο μόνος τρόπος για να λάβουμε την έκτη δόση, αλλά είναι πρόδηλο ότι είναι ο μόνος τρόπος για να αυτοχειριαστούμε. Επίσης, για μία ακόμη φορά η εργασία υφίσταται μία πρωτοφανή επίθεση στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Έτσι, έχουμε μειώσεις μισθών, συντάξεων και κατάλυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και διερωτάται κανείς, γιατί αυτή η μονοσήμαντη αντιμετώπιση της ανταγωνιστικότητας; Γιατί έτσι λειτουργεί το κανιβαλικό καπιταλιστικό σύστημα από τότε που «έπινε το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων» στο όνομα της προόδου(Κ. Μαρξ).
Υπάρχουν, άραγε, άλλοι δρόμοι; Ο Πωλ Κρούγκμαν διακρίνει τέσσερις «κυρίαρχες αντιλήψεις» οικονομικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα: Η πρώτη, επικράτησε την εποχή του laissez-faire, κυρίως τη δεκαετία του 1930, και αφορά την πίστη στο πολύ απλό δόγμα «ελεύθερες αγορές και ισχυρό νόμισμα». Η δεύτερη, λαμβάνει χώρα τη δεκαετία του 1940 και είναι «η ενεργητική στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης και το ελεγχόμενο χρήμα». Η τρίτη, κατά τη δεκαετία του 1970, ζητούσε «μικροοικονομικές πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς μαζί με κεϋνσιανές μακροοικονομικές πολιτικές» (μια σύζευξη πολιτικών δηλαδή). Και τέλος, γύρω στο 1990, έχουμε την τέταρτη «κυρίαρχη αντίληψη» που δεν είναι παρά η πρώτη! Δηλαδή, «ελεύθερες αγορές και ισχυρό νόμισμα»! Και η σημερινή, όπως και κάθε προηγούμενη κυρίαρχη αντίληψη, δεν βασίζεται τόσο σε πραγματικά στοιχεία όσο σε μια διαδικασία κατά την οποία άνθρωποι με κύρος ενισχύουν ο ένας το τρέχον δόγμα του άλλου.
Οι προηγούμενες κρίσεις(κυκλικές) αναδομούσαν το καπιταλιστικό σύστημα. Η αναδόμηση αυτή περνούσε και μέσα από καταστροφές. Σ’ αυτή τη λογική κινείται και η «δημιουργική καταστροφή» -ακόμα και υγιών επιχειρήσεων-του Σουμπέτερ. Άραγε, θα έχουμε ξανά έναν πόλεμο στην κατεύθυνση της δημιουργικής καταστροφής που καταστρέφει τα πάντα και πρωτίστως ανθρώπους; Αυτό θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες και κυρίως από την αντίδραση των λαών της Δύσης στην επιβαλλόμενη εξαθλίωσή τους. Όμως, η μεγάλη σύγκρουση δεν θα είναι στο εσωτερικό της Δύσης, ήτοι μεταξύ δολαρίου και ευρώ, αλλά εκείνη μεταξύ Δύσης και της αναδυόμενης νέας αυτοκρατορίας, της Κίνας(Τσαρλς Κάπτσαν). Ποια, όμως, είναι η ιδιαιτερότητα της σημερινής κρίσης; Μέχρι τώρα το σύστημα μπορούσε να καταστρέψει τα πάντα εκτός από την ίδια την αγορά. Η παρούσα κρίση είναι βαθιά «γιατί πλήττει την ίδια την αγορά»(Έρικ Χομπσμπάουμ). Τι θα αντικαταστήσει, άραγε, την αγορά; Αυτό θα πάρει πάρα πολύ χρόνο να το μάθουμε, όσο και η διάρκεια της καταστροφικής διαδικασίας.
ΠΑΝΤΩΣ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΧΗΡΗ. ΜΕΓΑ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ.

Παίγνια πολιτικής επιβίωσης

Την ώρα που η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται να περάσει στην πράξη και να διαδηλώσει την άρνησή της στη νέα βάρβαρη, πλην αδιέξοδη, πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης και της τρόικας, η πρώτη με άρθρο τριών στελεχών της επιχειρεί να προκαλέσει κοινωνικό εμφύλιο μεταξύ της «σιωπηρής πλειοψηφίας» της ελληνικής κοινωνίας και των «δυναμικών συντεχνιακών μειοψηφιών». Επιχειρείται, μάλιστα, να παρουσιασθεί ότι για την οικονομική κρίση και την εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων πολιτών δεν ευθύνεται το πελατειακό πολιτικό σύστημα και η διαπλοκή του με το οικονομικό σύστημα αλλά οι ΠΟΕ-ΟΤΑ, οι καθηγητές σχολείων και πανεπιστημίων, οι μαθητές και οι φοιτητές καθώς και οι κύριοι Φωτόπουλος, Μπαλασόπουλος των ΔΕΚΟ και, γιατί όχι, ο πρώην συνδικαλιστής κ. Πρωτόπαπας, ο κ. Πολυζωγόπουλος, ο κ. Παναγόπουλος και τόσοι άλλοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους ΠΑΣΟΚ. Ναι, οι τρεις έχουν δίκιο, το γενικό συμφέρον υποχώρησε υπέρ του ατομικού συμφέροντος. Ναι, οι παθογένειες που περιγράφουν ισχύουν. Σ’ αυτό συνέτεινε ο ατομικισμός, ο ωμός ωφελιμισμός και η διακινδύνευση που παρουσιάστηκαν από τους ίδιους ως βασικά στοιχεία του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Σε καμία, όμως, περίπτωση οι παθογένειες αυτές δεν είναι οι πρωταρχικές αιτίες τις σημερινής κρίσης όπως θέλουν να τις παρουσιάσουν. Είναι, συνεπώς, σκοπίμως ψευδής η ιεράρχηση. Δεν ευθύνονται οι υπάλληλοι καθαριότητας των δήμων για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και για την τεράστια «φούσκα» των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου το κόστος τριπλασιάστηκε λόγω των καθυστερήσεων του κ. Κ. Σημίτη. Παραδόξως, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου επαίρεται για το 2004! Όσο για τις καταλήψεις και την ανομία, τα ίδια τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ με πρώτο τον νυν πρωθυπουργό έκλειναν το λιμάνι του Πειραιά ως αξιωματική αντιπολίτευση. Αλλά ποιοι είναι τα θύματα της κορπορατίστικης λογικής, που μέμφονται οι τρεις υπουργοί; Είναι η κοινωνία, δηλαδή οι «πολίτες, διανοούμενοι και οι πολιτικοί» και οι… κοινωνοί, ήτοι μια άμορφη μάζα ανθρώπων, που δεν τολμούν να την περιγράψουν, να πουν ότι περιλαμβάνει τους άνεργους, τους εργαζόμενους των 500 ευρώ και τους συνταξιούχους με την πετσοκομμένη σύνταξη! Αυτούς, λοιπόν, καλούν «να αντιδράσουν με δυναμικό τρόπο» και με ηγέτες την Α. Διαμαντοπούλου, τον Α. Λοβέρδο και τον Γ. Ραγκούση να επιτεθούν εναντίον των… συντεχνιών που θα διαδηλώσουν την Τετάρτη και την Πέμπτη εναντίον του «πολυνομοσχεδίου», το οποίο θα πλήξει τα… συντεχνιακά συμφέροντα. Όποιος έχει αντίθετη επ’ αυτού άποψη είναι απλώς «ανήθικος»! Αυτό το ισχυρίζονται εκείνοι που θεωρούν δημαγωγία τη λιποθυμία μικρών παιδιών από ασιτία στα σχολεία τους και τις αυτοκτονίες των γονιών τους… ως ανεύθυνη στάση. Εντέλει, η παρέμβαση των τριών υπουργών μπορεί να μην εντάσσεται μόνο στην προοπτική πρόκλησης του περίφημου «κοινωνικού αυτοματισμού», δηλαδή του κοινωνικού εμφυλίου, αλλά να αφορά την επόμενη ημέρα της διαδοχής του Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ και να επιχειρεί να πλήξει τον πρώτο τη τάξη δελφίνο, τον Ευ. Βενιζέλο. Με άλλα λόγια οι «τρεις» επιδίδονται σ’ έναν «πόλεμο θέσεων». Δυστυχώς, όμως, για μία ακόμη φορά λειτουργούν με υποκρισία και ιδιοτέλεια, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δική τους –αβέβαιη- πολιτική επιβίωση.

Το 99% στους δρόμους

Από τη «Liberty Plaza»(πρώην Zuccoti Park) της Νέας Υόρκης μέχρι τη Μαδρίτη, την Αθήνα, τη Ρώμη και το Λονδίνο, παντού οι Αγανακτισμένοι όλης της Γης διαδηλώνουν σήμερα την οργή τους για την εξαθλίωση και την πείνα που επιφυλάσσει το 1% των πλούσιων στο 99% των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη Γη. Το κίνημα αυτό είναι «το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο» σημειώνει η Naomi Klein στην καθημερινή εφημερίδα των καταληψιών της Γουόλ Στριτ, την The Occupied Wall Street Journal. «Καταλαμβάνω τη Γουόλ Στριτ γιατί η τράπεζα κατέλαβε το σπίτι μου» διαβάζουμε σε γελοιογραφία εφημερίδας της Βοστώνης. «Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας» αναφέρει ένα άλλο σύνθημα που γεννήθηκε στην Ιταλία το 2008, πέρασε στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ιρλανδία και έφθασε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε η κρίση, στις ΗΠΑ. Εδώ, βρίσκονται φοιτητές, άνεργοι, άστεγοι, νέοι της μερικής απασχόλησης, συνδικάτα, ο Νόαμ Τσόμσκι, η Σούζαν Σάραντον, ο Στίγκλιτζ, ο Κρούγκμαν, ο Μ. Μουρ, ο Μπάφετ ακόμα και ο Σόρος! Προχθές η αστυνομία έκανε εκκαθαριστική επιχείρηση αλλά αυτό φαίνεται να πεισμώνει τους καταληψίες και να μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την εμβέλεια του κινήματος. Η εφημερίδα τους ανοίγει τις σελίδες της σε όλους. Η Ναόμι Κλάιν γράφει σ’ αυτή πως το 1% του αμερικάνικου πληθυσμού αγαπάει τις κρίσεις, γιατί όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι, απελπισμένοι και άπραγοι, τότε είναι η ιδανική στιγμή για την επιβολή των αντιλαϊκών πολιτικών, την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και των συντάξεων, τη μείωση των δημόσιων υπηρεσιών, την κατάργηση των περιορισμών και του ελέγχου της εξουσίας των μεγάλων επιχειρήσεων. Σήμερα, υπάρχει η αίσθηση ότι δεν υπάρχουν πια πλούσιες χώρες, αλλά μία δράκα πλούσιων ανθρώπων οι οποίοι ιδιοποιήθηκαν τον παραχθέντα κοινωνικό πλούτο, εξαντλώντας εντελώς τις φυσικές πηγές. Η κερδοσκοπία χωρίς όρια κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία και τείνει να καταστρέψει και τη Φύση. Η καθημερινότητάς μας είναι γεμάτη από οικονομικές και οικολογικές καταστροφές. Συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχουν όρια, σαν να μην υπάρχει τέλος. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μία παγκόσμια κοινωνία χωρίς αποκλεισμένους, χωρίς παιδιά που να λιποθυμούν στο σχολείο τους από την πείνα, μια κοινωνία που θα σέβεται τα όρια της φύσης. Προπάντων, μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε τις αξίες που κανοναρχούν τις κοινωνικές και τις ανθρώπινες σχέσεις. Για να γίνει αυτό, για να σταματήσει η σημερινή καταστροφική πολιτική, επισημαίνει η Κλάιν, απαιτείται η κάθοδος στους δρόμους του «99%» των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη.

Παιδάκια λιποθυμούν από ασιτία

Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία τους από ασιτία. Το καταγγέλλουν οι δάσκαλοί τους. Όμως, το αρνείται το υπουργείο Παιδείας. Το αρνούνται οι άχρωμοι, άοσμοι, άρριζοι κι απρόσωποι καρεκλοκένταυροι της κρατικής γραφειοκρατίας. Το αρνούνται οι πολιτικές γραβάτες και τα ταγιέρ με τα καρφιτσωμένα χαμόγελα απύθμενου κυνισμού και αυταρέσκειας. Γιατί το γεγονός, λένε, δεν τους καταγγέλθηκε υπηρεσιακώς! Το αρνούνται αυτοί που διακηρύσσουν ότι είναι «αποφασισμένοι για αλλαγές όσο επώδυνες κι αν είναι», αρκεί να αφορούν τους άλλους. Το αρνούνται όσοι κατηγορούν για «λαϊκισμό» εκείνους που έχουν χρέος να μιλήσουν για τους μαθητές τους, για τους άνεργους γονείς τους, για την πείνα τους. Γιατί η εξαθλίωση είναι εδώ. Bγαίνει κάθε σούρουπο στο δρόμο, αναζητώντας αποφάγια στους κάδους σκουπιδιών. Μόνο που οι κύριοι και οι κυρίες του υπουργείου Παιδείας αδυνατούν να δουν. Αυτοί «βλέπουν» τους Άλλους μόνο ως στόχους χειραγώγησης ή εξαφάνισης. Μιλούν για τη Γνώση και την κοινωνία της γνώσης και εννοούν την απλή πληροφορία, που κοινωνικοποιείται ως κουτσομπολιό· διακηρύσσουν τη λογική και ουσιαστικά αναφέρονται στον εργαλειοποιημένο λόγο που εξαφανίζει κάθε νόημα. Και όταν ακόμη χρησιμοποιούν λέξεις όπως ήθος και ηθική, ανθρωπιά και δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, τιμή, ταπεινοφροσύνη, έλεος και οίκτος, που θα βοηθούσαν σε μια άλλη ερμηνεία του κόσμου, έχουν φροντίσει να τις διαστρεβλώσουν ή να τις κενώσουν από το πραγματικό περιεχόμενό τους.
«Κάποιοι καταφεύγουν μέσω των ΜΜΕ και στο έσχατο μέσο της λαϊκίστικης προπαγάνδας, χωρίς να διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και τους ίδιους τους μαθητές» σημειώνει η κατάπτυστη και χυδαία ανακοίνωση του υπουργείου της κ. Άννας Διαμαντοπούλου. Χυδαία γιατί αποσιωπά το δράμα μικρών παιδιών, γιατί δεν ενοχλείται από τις ανθρώπινες τραγωδίες. Κατάπτυστη γιατί αποπνέει συναισθηματική σήψη, γιατί φανερώνει ότι οι ηθικές βάσεις της ανθρώπινης δέσμευσης λείπουν, καθώς δεν τους αφορά αυτό που συμβαίνει στους άλλους, ενώ η φτώχεια γίνεται αντιληπτή ως μία απλή... δυσπεψία!
Αλλά να, μέσα από το τέλμα αναδύεται ο άλλος λόγος, ζωοποιός και ελπιδοφόρος: «Δεσμευόμαστε να προωθήσουμε, με όσα μέσα διαθέτουμε, τη δημιουργία ενός δικτύου αλληλεγγύης, ώστε να αντιμετωπίζονται τα πρακτικά προβλήματα επιβίωσης των συμπολιτών μας που εξαθλιώνονται…» τονίζεται σε ανακοίνωση ενεργών πολιτών. Γιατί η ελευθερία είναι αλληλένδετη με τη μη φτώχια. Γι’ αυτό ο αγώνας κατά της φτώχιας είναι και αγώνας υπέρ της ελευθερίας. Εντέλει, σ’ αυτή τη μεγάλη κοινότητα που αναδύεται μέσα από την κρίση αρχίζουν να θάλλουν οι ξεχασμένες αξίες της παραδοσιακής συλλογικότητας της ελληνικής κοινωνίας, όπως η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη. Εδώ εκτός από τροφή παρέχεται στους αναγκεμένους και ζεστασιά για την ψυχή. Γιατί έχει κι αυτή ανάγκη, έτσι καθώς ψύχεται από τον ψυχρό κυνισμό των άψυχων ορθολογιστών του υπουργείου μη Παιδείας.

Αλαζονική ευήθεια

Η παρούσα κυβέρνηση με την άνοδό τους στην εξουσία το 2009 κατηγορούσε την Ελλάδα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, παρομοιάζοντάς την με Τιτανικό, ή χαρακτηρίζοντάς την διεφθαρμένη! Δυστυχώς, τα μέλη της κυβέρνησης συνεχίζουν την ίδια τακτική, όπως εξάγει κανείς από άρθρο του πρακτορείου Reuters(Gille Trequesser). Σ’ αυτό αναφέρεται ότι ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε στη γαλλική εφημερίδα Liberation πως οι νέοι Έλληνες πτυχιούχοι «δεν θέλουν να ζουν πια σε μία χώρα που τίποτα δεν λειτουργεί… όπου το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο»! Ο υπουργός απέφυγε, ασφαλώς, να πει ότι η ανεργία των νέων αγγίζει το 50% και πως αυτοί μεταναστεύουν προκειμένου να βρουν εργασία και όχι γιατί η χώρα τους είναι διεφθαρμένη. Αλλά γίνεται αναφορά και στην ομιλία στο Παρίσι του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου, ο οποίος ενίσχυσε την ήδη κακή εικόνα της Ελλάδας χαρακτηρίζοντας τη φοροδιαφυγή ως το «εθνικό σπορ» των Ελλήνων. Κι όλα αυτά όταν είναι γνωστές οι συνέπειες που προκαλούνται από τέτοιου είδους δηλώσεις, ή φήμες, καθώς βάζουν φωτιά στη σπέκουλα του αρρύθμιστου τζογαδόρικου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου του καπιταλισμού-καζίνο. Ασφαλώς και οι Ελλάδα βρίθει από παθογένειες. Αλλά η διαφθορά, η κερδοσκοπία και η φοροδιαφυγή δεν είναι μόνο ελληνικά φαινόμενα. Όσο για τον περίφημο καταναλωτισμό, τον οποίο οι Έλληνες ασκήσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας, αυτός ήταν προ κρίσης η ιδεολογία και ο πολιτισμός του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και της καταναλωτικής κοινωνίας. Συνεπώς, πρέπει να είμαστε κριτικοί απέναντι σ’ αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτό τον εξευτελισμό της ντε φάκτο διεθνούς επιτροπείας και στη μειωμένη εθνική κυριαρχία, αλλά χωρίς να χάνουμε από την οπτική μας το συνολικό πεδίο. Γιατί, αν η Ελλάδα βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο λόγω της διαφθοράς, τι άραγε φταίει για την επαπειλούμενη κατάρρευση της Ιταλίας ή της Ισπανίας; Άρα, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την κρίση συγκεκριμένα και ως συνέργια πολλών παραγόντων και καθορισμών. Πρωτίστως, ότι η κρίση των χωρών του ευρωπαϊκού νότου οφείλεται και στο γερμανικό εμπορικό πλεόνασμα.
Υπενθυμίζουμε ότι από το Φεβρουάριο του 2010 η γαλλική εφημερίδα Le Monde διέβλεψε ότι η Ελλάδα είναι η πύλη εισόδου, η κερκόπορτα απ’ όπου εισέρχεται η χρηματοπιστωτική δικτατορία για να επεκταθεί στη συνέχεια σε όλες τις PIGS(Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) και τέλος σε ολόκληρη την ευρωζώνη, τσακίζοντας το ευρώ, αφού ήδη θα έχει ισοπεδωθεί κάθε έννοια πολιτικής δημοκρατίας. Αυτό ήδη συμβαίνει, καθώς οι ευρωπαϊκές ηγεσίες εξακολουθούν να ολιγωρούν ή να παίζουν το παιγνίδι των τραπεζών και των «αγορών» που κερδίζουν από την κρίση. Ή όπως συμβαίνει με το δήμαρχο της Βοστώνης που συνέλαβε διαδηλωτές κατά της Γουόλ Στριτ, δηλώνοντας ότι η «πολιτική ανυπακοή δεν είναι ανεκτή»! Γι’ αυτό ας μη μας ωθεί η αλαζονική ευήθεια να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Μόνιμη λιτότητα

«Λιτότητα διαρκείας…» για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Αυτός είναι ο τρόπος ίασης της οικονομικής κρίσης σύμφωνα με το συμπέρασμα έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής! Μόνιμη λιτότητα, λοιπόν, μέχρι τελικής εξαφάνισης. Έτσι, εκείνοι που ζουν από την εργασία τους μπορούν να γράψουν το ίδιο επιτύμβιο μ’ αυτό της Αμερικάνας καθαρίστριας, όπως το παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μένα φίλοι/ Ποτέ μη δακρύσετε για μένα/ Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα/ Ποτέ, μα ποτέ πια»! Η ξεκούραση των εργαζομένων θα επισυμβαίνει μόνο μετά το… θάνατό τους. Μια ζωή τρόμος, χρέος, απανθρωπιά και κανιβαλισμός. Από εδώ το νότιο Μπρονξ και η Ομόνοια με τους άστεγους, τους ναρκομανείς και το έγκλημα. Ένας 46χρονος έσφαξε, χθες, έναν 29χρονο εν μέση οδώ. Για μία δόση. Από εκεί το Μανχάταν, κοντά στο Σέντραλ Παρκ αλλά και τα αττικά ευγενή προάστια με τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τεράστια σπίτια όπου χωράνε πλήθος ονείρων κι έναν μέλλον που τραγουδά. Γιατί η κρίση δεν είναι για όλους. Από το εδώ το 99%, που ζητάει κοινωνική δικαιοσύνη, ανθρωπιά και κράτος δικαίου. Κι από εκεί το 1%, οι γίγαντες της Γουόλ Στριτ και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Γιατί η οικονομική κρίση εξαφανίζει τις μεσαίες τάξεις και μεγεθύνει τις κοινωνικές ανισότητες.
Όμως, οι εξουσίες, η Κομισιόν, ο Γαλλογερμανικός άξονας, η τρόικα, το ΔΝΤ δεν σκέφτονται τους ανθρώπους, αλλά τους αριθμούς. Για την ακρίβεια δεν σκέφτονται τίποτ’ άλλο πέρα από τη συσσώρευση του κεφαλαίου και εν προκειμένω τις τράπεζες, ήτοι το πειρατικό κεφάλαιο. Γιατί το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αφού απορρόφησε κρατικό χρήμα, εξακολουθεί να δρα «πειρατικά». Όπως έλεγε ο ινδικής καταγωγής Αμερικανός οικονομολόγος Jagdish Bhagwati η επέκταση της έννοιας της ελεύθερης αγοράς, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη απορύθμιση των αγορών, «συμβάλλει στην ανάσχεση του διεθνούς εμπορίου, εξ αιτίας του χαρακτήρα του ως λιγότερου κερδοφόρου, και δεν συνιστά τίποτ’ άλλο παρά μία «πειρατεία» του χρηματοπιστωτικού συμπλέγματος της Wall street... ο κόσμος των χρηματιστηρίων υπερίπταται της πραγματικής οικονομίας... (και) οι ΗΠΑ, ενώ διακηρύσσουν την ελεύθερη αγορά για τους άλλους, σε ό,τι αφορά τις ίδιες ακολουθούν μία πολιτική κεκαλυμμένου προστατευτισμού». Είναι, άραγε, εύκολο και δυνατό να εξέλθει κανείς από τη λογική της «διευρυμένης» ελεύθερης αγοράς όπως καθορίζεται από τη Γουόλ Στριτ; «Είναι τόσο επικίνδυνο όσο η απόπειρα να εγκαταλείψεις τη μαφία», απαντά ο Bhagwati. Το ίδιο, όμως, με τη Γουόλ Στριτ κάνουν και οι άλλες μεγάλες οικονομίες και πρωτίστως η Γερμανία, που θέλει να προστατέψει τα εθνικά της οφέλη και το εμπορικό της πλεόνασμα. Κι αυτό όταν ο Ομπάμα και το ΔΝΤ μιλούν για μία κεϋνσιανή πολιτική ανάπτυξης! Όσο για την Ελλάδα, η χώρα μας μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι έτοιμο να βουλιάξει όταν οι άλλοι το θεωρήσουν απαραίτητο.

Πολιτικός αυτισμός

Όταν τα πλέον επίσημα χείλη αποφαίνονται από το τεράστιο ύψος του πανοπτικού τους και του αυτισμού τους ότι «Γυρίζουμε στα επίπεδα ζωής του 2004», ήτοι τη χρονιά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και των Ολυμπιακών Αγώνων, τότε αν είσαι ήδη άνεργος ή εν δυνάμει άνεργος, είναι βέβαιο ότι παθαίνεις κατάθλιψη και καταλήγεις στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά ή ακόμη τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα. Η κρίση χρέους έχει τσακίσει τους Έλληνες. Αυτό καταδεικνύει βρετανική μελέτη που δημοσιοποιήθηκε χθες. Αύξηση στην Ελλάδα των αυτοκτονιών, της κατανάλωσης ναρκωτικών, του αλκοόλ, της κατάθλιψης αλλά και του έηντζ. Το πιο σοκαριστικό όλων είναι ότι κάποιοι συνειδητά «κολλάνε» το HIV για να παίρνουν το επίδομα! Σ’ αυτή την εξαθλίωση, σ’ αυτή την τρέλα των ανθρώπων αντιστοιχεί η τρέλα των κανιβαλικών «αγορών», καθώς το 90% του αρρύθμιστου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου υπερίπταται πάνω από τον πλανήτη και επιπίπτει εκεί όπου υπάρχει αίμα, το οποίο έχουν ήδη προκαλέσει οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης. Αυτό μόλις τώρα το αντιλήφθηκαν οι αξιωματούχοι της ΕΕ(όπως ο Μ. Μπαρόζο). Αλλά το μεγάλο δράμα στην Ελλάδα και αλλού το υφίσταται η μεσαία τάξη. Γιατί ο φτωχός είναι ελεύθερος αφού δεν φαινόταν και δεν φαίνεται, είναι ούτως ή άλλως συρρικνωμένος, δεν έχει εικόνα, δεν είχε για να χάσει! Όμως, ο «μεσαίος» είναι αυτός που βρίσκεται μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που υπήρχε, ήταν δηλαδή κάποιος και τώρα πάλι δεν υπάρχει, περιπίπτοντας στην αφάνεια. Γι’ αυτό είναι αυτός που παθαίνει το μεγαλύτερο ψυχικό κραχ. Η όποια προσπάθεια συγκολλητικής ανασύστασης των κομματιών της ψυχής του αποτυγχάνει εξαιτίας της ασκούμενης πολιτικής του χειρότερου, της συνεχούς τρομοκρατίας για το αύριο, που έρχεται πιο μαύρο από το σήμερα. Μερικές φορές η απόκρουση της μεγάλης αγωνίας και του φόβου γίνεται με την καταφυγή στα απόλυτα, ακόμη και στην απόλυτη έλλειψη φόβου. Τότε ο «μεσαίος» γίνεται φονιάς των άλλων(εγκληματικότητα) ή του εαυτού του(αυτοχειρία). Αυτή η αυτοκτονική ενδοβολή της κρίσης ή η καταφυγή στο έγκλημα οφείλεται στην πλήρη αποτυχία των πολιτικών θεσμών(συνδικάτων και κομμάτων) να οργανώσουν την απελπισία και να διοχετεύσουν θετικά την ενέργειά της. Γι’ αυτό υπάρχει ενδεχόμενο η οργή είτε να εκραγεί χαοτικά είτε να οδηγήσει σε αντιδραστικές λύσεις. Ας μη λησμονούμε ότι η μεγάλη οικονομική κρίση του μεσοπολέμου οδήγησε στην άνοδο του ναζισμού και του φασισμού με απόλυτα δημοκρατικές και εκλογικές διαδικασίες!

Ας χαθούμε αξιοπρεπώς

Λέξεις, φράσεις και συμβολισμοί δηλωτικοί του μέλλοντός μας. Ο όρος που κυριαρχεί στη Γερμανία είναι το Rettungscchirm, σημαίνοντας την πολιτική του «αλεξίπτωτου» που χρησιμοποιεί το Βερολίνο έναντι του ευρώ. Το ευρώ, συνεπώς, θα πέσει αλλά ήπια, χωρίς μεγάλους κραδασμούς για τη Γερμανία αλλά κυρίως για τις τράπεζες. Άλλη φράση είναι η «τελική λύση». Αυτή χρησιμοποιείται για να δηλώσει το δραστικό «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και την ελεγχόμενη χρεοκοπία μας. Όμως, η «τελική λύση» παραπέμπει στην τελική εξόντωση του 99% των Ελλήνων κατά το ανάλογο των Εβραίων από τον Χίτλερ. Γι’ αυτό αν είναι να χαθούμε, ας χαθούμε αξιοπρεπώς. Ας ξεσηκωθούμε με τον τρόπο των Αγανακτισμένων ή των Occupy Wall Street στις ΗΠΑ. Ας πούμε μαζί τους ότι «εμείς είμαστε το 99% που δεν ανεχόμαστε πλέον τη διαφθορά από το υπόλοιπο 1%». Εμείς το 99% είμαστε οι εργαζόμενοι και οι αυριανοί άνεργοι. Εμείς δεν χρειάζεται να εξέλθουμε από το Εγώ για να εισέλθουμε στο Εσύ και στο Εμείς σύμφωνα με την παραίνεση του Οικουμενικού Πατριάρχη. Εμείς είμαστε Εμείς από τις συνθήκες τις ζωής που οι «πάνω», τα «κοσμο-Εγώ» του Κάφκα μας επιβάλλουν. Εμείς είμαστε Εμείς από τον κοινό βάρβαρο βίο που διάγουμε ερήμην μας. Εμείς είμαστε Εμείς από την ίδια κατάσταση πενίας και το κοινό αβέβαιο μέλλον μας. Εμείς δεν χρειάζεται να εξέλθουμε από το Εγώ μας, αλλά από την ηλίθια πεποίθησή μας ότι μπορούμε να γίνουμε σαν τους «πάνω». Όσο για τους τελευταίους, αυτοί πλην σπάνιων εξαιρέσεων δεν δύνανται να υποστούν την ασκητική «κένωση» του Εγώ, καθώς δεν ξέρουν τι σημαίνει Αγάπη και προπάντων ανθρωπιά.
Αλλά η ίδια ευήθεια υπάρχει και σ’ εκείνους οι οποίοι στη διάζευξη «ανθρωπισμός ή τρομοκρατία» θεωρούν θετικό όρο όχι τον ανθρωπισμό αλλά τη βία. Ο ανθρωπισμός θεμελιωμένος στο «αγάπα τον πλησίον σου» απορρίπτεται, καθώς αναδύεται ο λακανικός απάνθρωπος πυρήνας του πλησίον από μία ευρωπαϊκή αριστερά των πανεπιστημίων, που υπονομεύει το κίνημα των αγανακτισμένων στο βαθμό που δεν το ελέγχει.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας πραγματικά χειραφετητικής πολιτικής και μία πολιτικής του στάτους κβο και της βιοπολιτικής του φόβου είναι έξω από τα κατεστημένα σχήματα. Αυτό το λέμε γιατί ακούσαμε τον γνωστό οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν να τάσσεται υπέρ των διαδηλωτών της Γουόλ Στριτ με στόχο όχι την ανατροπή, αλλά, όπως τονίζει, να ξυπνήσουν κάποιοι από το ισχύον πολιτικό σύστημα!
Γι’ αυτό στο 99% όλου του κόσμου που υφίσταται την «τελική λύση» από το 1%, δεν απομένει παρά να στραφεί εναντίον του τζογαδόρικου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, εναντίον των τραπεζών και των οίκων τους αξιολόγησης, που «σκοτώνουν» τους εργαζόμενους και την πραγματική οικονομία. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο ευρύ πολιτικό πλαίσιο κοινής αναφοράς…

Οι Αγανακτισμένοι της Γουόλ Στριτ

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αφού δεν μπορεί να ασκήσει ουσιαστική πολιτική εξόδου από την κρίση, ασκεί την «πολιτική των ΜΑΤ», τα οποία επιχειρούν για να κρατήσουν τους Αγανακτισμένους μακριά από την πλατεία Συντάγματος. Την ίδια ώρα, στις ΗΠΑ, μετά τη μιντιακή σιωπή, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ανακάλυψαν τους Αγανακτισμένους της Γουόλ Στριτ. Έτσι, μπόρεσε να τους δει και ο Ομπάμα: «τους είδα στην τηλεόραση», όπως είπε. Τώρα, όλοι διερωτώνται ποια είναι τα πολιτικά διακυβεύματα του αυθόρμητου αυτού κινήματος. Άλλοι μιλούν για τους δυσαρεστημένους, άλλοι για το αντίπαλο δέος των δημοκρατικών έναντι του Tea Party των ρεπουμπλικάνων και άλλοι για έναν τρόπο κινητοποίησης της εκλογικής βάσης των δημοκρατικών, καθώς σ’ ένα χρόνο θα γίνουν οι προεδρικές εκλογές. Με άλλα λόγια, το κίνημα των Αγανακτισμένων μπορεί να λάβει διαστάσεις, αλλά θα είναι ελεγχόμενες, σαν την ελεγχόμενη πολιτικά δυσαρέσκεια κατά το αντίστοιχο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι Αγανακτισμένοι της Γουόλ Στριτ, αυτοί που αποδοκιμάζουν το πολιτικό σύστημα και τα αφεντικά, έκλαιγαν για το θάνατο του Στηβ Τζομπς, του ιδρυτή της Apple και οπαδού της δημιουργικής καταστροφής των επιχειρήσεων του Σουμπέτερ. Μετά απ’ όλα αυτά, τι απομένει στους απελπισμένους; Ενδεχομένως, η καταφυγή στην τρέλα, στο παραλήρημα. Αυτό το παραλήρημα είναι η εκφορά μιας αλήθειας από καιρό γνωστής μα αγνοημένης, περιφρονημένης και καταγέλαστης, όπως είναι η εργασία. Μαζί με την απώλεια της εργασίας που είναι προϋπόθεση για την επιβίωση χάνεται και το νόημα της ζωής. Έτσι, έχουμε ένα ανεπίστροφο, αδιάκοπο κατασπάραγμα της καρδιάς από τους επικυρίαρχους που βρίσκονται στην απέναντι όχθη.
Εκεί βρίσκεται και ο Φάουστ, ο αλχημιστής που αντιστοιχεί στο σημερινό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ο οποίος σε μία μεταφυσική συμφωνία με τον Μεφιστοφελή(το διάβολο του Χ. Σμιτ) επιζητεί την ικανοποίηση όλων των επιθυμιών του, την ευτυχία του επί της γης με αντάλλαγμα την ψυχή του. Απέναντι σ’ αυτή τη φονική ικανοποίηση των επιθυμιών των κανιβάλων και της δικτατορίας των χρηματιστικών αγορών τι μπορούμε να κάνουμε; Κάποιοι αντιπαραθέτουν σε πολιτικό επίπεδο την «από-παγκοσμιοποίηση», την επιστροφή στο έθνος-κράτος και στα εθνικά νομίσματα. Σε υπαρξιακό και οντολογικό επίπεδο κάποιοι άλλοι προτείνουν μια άλλη οικουμενικότητα που θα βασίζεται στη δυνατότητα του λυρισμού της επιθυμίας και μιας νέας ποίησης της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και της αρμονίας. Αυτή η λυρική έκρηξη θα ενώσει το εντός και το εκτός του ανθρώπου, το υποκείμενο με το αντικείμενο, προσδίδοντας μια νέα ποιότητα στη ζωή και στο υπάρχειν εν κοινωνία.

Άνοιγμα στην ελπίδα

«…Ο καθαρός ουρανός έχει γείρει πάνω στον τοίχο./Μοιάζει με προσευχή στο κενό/Και το κενό στρέφει το πρόσωπό του προς εμάς/και ψιθυρίζει/"Δεν είμαι κενό, είμαι ανοιχτό"». Το κενό, λοιπόν, μπορεί να είναι και η ανοιχτότητα, η απελπισία μπορεί να εμπεριέχει και την ελπίδα. Έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία. Έτσι γίνεται και στη ζωή. Αρκεί η ματιά μας να αλλάξει, να γίνει αισιόδοξη, όπως αυτή του αφασικού ποιητή, του Τούμας Τράνστρεμερ, που βραβεύτηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας και στον οποίο ανήκουν οι παραπάνω στίχοι. Αυτός ο καθαρός ουρανός που μοιάζει με προσευχή στην ανοιχτότητα, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τις φονταμενταλιστικές προσευχές της Σάρας Πέιλιν, οι οποίες παραδόξως και ευτυχώς την απέτρεψαν από τη διεκδίκηση της προεδρίας των ΗΠΑ. Ίσως να έχουν κάποια συνάφεια με την επίκληση του Χέλμουτ Σμιτ στον επαναστάτη διάβολο του Μίλτωνος που παίρνει μαζί του τις αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές ευρωπαϊκές ηγεσίες που πνίγουν την Ελλάδα. Αλλά «Όταν η Ελλάδα σπάσει τις αλυσίδες της, χωρίς αμφιβολία θα σκοτώσει για μακρύ χρονικό διάστημα τις κακές ευρωπαϊκές χίμαιρες» τονίζει ένας σχολιαστής στο ηλεκτρονικό περιοδικό Marianne2. Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα δεν βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της εξανάστασης και υπομένει ακόμη μία κυβέρνηση ανδρεικέλων, ενώ οι πραγματικοί κυβερνήτες της είναι η ομάδα των απάτριδων και ανεύθυνων τεχνοκρατών με τα γκρι κουστούμια και το μπλαζέ ύφος, που δεν καταλαβαίνουν από ανθρώπους αλλά μόνο από αριθμούς.
Φαίνεται ότι η απελπισία που ξεφυτρώνει πλέον παντού δεν έχει ωριμάσει τόσο ώστε να ανοίξει το δέρμα της και να σκάσει σαν σε δέντρο το «μάτι» της ελπίδας. Προπάντων, δεν υπάρχει ορατή εκείνη η πολιτική δύναμη που θα κινητοποιήσει την κοινωνία δίνοντάς της μία πειστική εναλλακτική λύση. Γιατί τα πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται τη δημιουργική δύναμη της κοινωνικής κινητοποίησης, την ενέργεια της λαϊκής αφύπνισης και θεωρούν ότι το παίγνιο παίζεται μόνο στο πίσω μέρος της σκηνής, εκεί που το παιχνίδι είναι χαμένο έτσι κι αλλιώς καθώς οι συσχετισμοί είναι εμφανώς άνισοι και εις βάρος της Ελλάδας. Κανένα κόμμα, κανένας θεσμός, κανένα συνδικάτο δεν επιχείρησε να ενημερώσει τους θεσμούς και τους λαούς των ευρωπαϊκών χωρών γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, για τη λανθασμένη πολιτική λιτότητας της τρόικας, που όχι μόνο δεν έχει κανένα νόημα, όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με το όραμα της ενωμένης Ευρώπης και τις αρχές της αλληλεγγύης αλλά οδηγεί όλο και πιο βαθιά την οικονομία και την κοινωνία μας στην άβυσσο…

Π. Ινγκράο: Δεν αρκεί η αγανάκτηση

Γιατί εξαφανίστηκαν οι Αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος; Γιατί «…το να αντικαταστήσει η αγανάκτηση την πολιτική και, πάνω απ’ όλα, να αντικαταστήσει τη δημιουργία των αποτελεσματικών της μορφών είναι μια αυταπάτη… Είναι βεβαίως μια απάντηση έστω και στοιχειώδης. Όμως είναι ανάγκη να οικοδομηθεί ένα πολιτικό υποκείμενο. Φυσικά πρέπει να καταλάβουμε καλά, να μελετήσουμε ποιο θα μπορούσε να είναι, τι μορφή θα πρέπει να λάβει, να κατανοήσουμε με ποιους τρόπους, λίγο-λίγο, θα μπορέσει να υλοποιηθεί αυτή η ανάγκη…», επισημαίνει ο γηραιός Ιταλός διανοητής Πιέτρο Ινγκράο στο βιβλίο «Δεν αρκεί η Αγανάκτηση»(εκδόσεις Εύμαρος). Αυτό το πολιτικό υποκείμενο δεν διαμορφώθηκε δυστυχώς στην Ελλάδα γιατί βρήκε απέναντί του –ή εντός του- τους υπάρχοντες πολιτικούς θεσμούς, κυρίως της αριστεράς, που το υπονόμευσαν, αφού δεν κατάφεραν να το χειραγωγήσουν. Έτσι, αυτή την ώρα που ο θρόμβος της απελπισίας από τα άκρα(τους «κάτω») μεταφέρεται στην καρδιά και ο κίνδυνος γενικευμένου εμφράγματος είναι ορατός, κανένας πολιτικός οργανισμός δεν παρέχει την προοπτική μιας εναλλακτικής λύσης, μιας παρακαμπτήριας οδού, που θα σώσει την ελληνική κοινωνία από το χάος. Κι αν τυχόν υπάρχει, δεν εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Έτσι, η κοινωνική έκρηξη λόγω της συμφόρησης της οργής και της εξάντλησης των ορίων αντοχής είναι επί θύραις. Όσο για τις συνήθεις προσπάθειες της κυβέρνησης να καθηλώσει και πάλι την οδύνη και την ανημπόρια των ανθρώπων μέσα από εκβιαστικά και φοβικά διλήμματα, αυτές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία καθώς όλοι οι Έλληνες έχουν αντιληφθεί αυτό που δήλωσε η πρώην υπουργός της Αργεντινής Λάουρα Μοντέρο, ότι δηλαδή «Τα μέτρα αυτά θα σας σκοτώσουν». Παραδόξως, το ίδιο λέει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο: «η υπερβολική λιτότητα σκοτώνει την ανάπτυξη» και πως η συμφωνία της 21ης Ιουλίου πρέπει να αναθεωρηθεί ώστε να προβλεφθεί η επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Όμως, οι Γερμανοί και ο κ. Σόιμπλε ακολουθούν τη λογική της Morgan Stanley και της Κεντρική Τράπεζας της Γερμανίας που λένε «θωρακίστε τις τράπεζες ενάντια στο ελληνικό χρέος». Καθίσταται δε πρόδηλο ότι οι νεοφιλελεύθεροι υποστηρικτές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου κυριαρχούν έναντι των φιλελεύθερων του ΔΝΤ και της Ουάσινγκτον! Αποτέλεσμα τούτων είναι η επιχείρηση επιβολής μισθών Ινδίας επί των Ελλήνων εργαζομένων ώστε να επενδύσουν οι Γερμανοί επιχειρηματίες που καταφθάνουν σήμερα στην Ελλάδα με τον κ. Φ. Ρέσλερ. Αλλά το χειρότερο από όλα που διακυβεύονται σήμερα, για να επανέλθουμε στον Ινγκράο , «είναι μήπως μου πάρουν όχι τόσο το ψωμί ούτε το Σύνταγμα, όσο να σβηστεί η ιδέα του ανθρώπου».

Τρομοκρατία...

Ο άνθρωπος που κερδίζει τεράστια ποσά, κανιβαλίζοντας στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, δηλώνει ότι συμπάσχει με τους Αγανακτισμένους της Γουόλ Στριτ! Πρόκειται για τον περιώνυμο Τζορτζ Σόρος. Εμπαιγμός και η δήλωση του υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου, ο οποίος, όπως δήλωσε με έκδηλη… οδύνη, θυσιάζει το «πολιτικό του κεφάλαιο», όταν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν χάσει την εργασία τους, το πρόσωπό τους, την ίδια τους τη ζωή, όταν οι νέοι μεταναστεύουν γιατί σ’ αυτό τον τόπο η ζωή τους αρνείται. Κι όμως ο κ. Βενιζέλος κούνησε χθες το δάκτυλό του στην καθημαγμένη ελληνική κοινωνία, καθιστώντας την υπεύθυνη για την κατάσταση. Ως εάν να ευθύνεται η ελληνική κοινωνία για το πελατειακό κράτος, για την αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, για το λάθος μίγμα του Μνημονίου, για τη λιτότητα: το φάρμακο που έγινε φαρμάκι, «σκοτώνοντας» την αγορά και τους ανθρώπους. Τώρα, χωρίς καμία ανάγκη αυτοκριτικής, κατατρομοκρατούν εκ νέου τον ελληνικό λαό με την πολιτική του χειρότερου, με μία ακατάσχετη κινδυνολογία, με τη συμφωνημένη καθυστέρηση της 6ης δόσης του δανείου, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν μέχρι το Δεκέμβριο υποχρεώσεις προς τους δανειστές, αλλά και με μία πρωτοφανή πρόκληση κοινωνικού αυτοματισμού και εμφυλίου μεταξύ εργαζομένων στον ιδιωτικό και των συναδέλφων τους στον δημόσιο τομέα. Οι μισθοί και οι συντάξεις στο Δημόσιο θα πληρωθούν αν πληρώσουν όλοι τα χαράτσια, δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών. Άρα, το δεν πληρώνω ή δεν μπορώ να πληρώσω τους έκτακτους φόρους θα στραφεί εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων! Αυτόν τον τρομερό σχεδιασμό μόνο το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να κάνει. Ο κ. Βενιζέλος, μάλιστα, μυκτήρισε την κοινωνία γιατί δεν έχει λάβει απόφαση τι θέλει. Κι όμως οι Έλληνες, όσοι ασκήσαμε κριτική στο Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο το κάναμε γιατί διείδαμε ότι η λιτότητα χωρίς ανάπτυξη είναι λάθος, καθώς θα δημιουργήσει μεγαλύτερη ύφεση και ανεργία και πως ο στόχος των εσόδων δεν θα καλυφθεί. Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν, όμως η κυβέρνηση και η τρόικα επιμένουν στην ίδια συνταγή. Αλλά σε τι θα βοηθήσει το χρέος και το έλλειμμα η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα; Σε τίποτα. Θα επιτρέψει όμως στους Γερμανούς να επενδύσουν στην Ελλάδα σύμφωνα με το… «σχέδιο Μάρσαλ» που κομίζει στην Αθήνα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Φ. Ρέσλερ και βασίζεται στο μοντέλο ένταξης στης Ανατολικής Γερμανίας. Δεν απομένει, συνεπώς, παρά η ανακήρυξη της Ελλάδας σε γερμανική επαρχία!

Οίκοι...

Οι Οίκοι αξιολόγησης ως αιχμή του δόρατος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και στο πλαίσιο της σχετικής αυτονομίας τους στράφηκαν ως γνωστόν και εναντίον των ΗΠΑ. Χρειάστηκε, λοιπόν, η υποβάθμιση των ίδιων των ΗΠΑ για να αφυπνισθεί η Ουάσινγκτον και να αποφασίσει να θέσει φρένο στο ανεξέλεγκτο ρόλο τους που καταβαραθρώνει όχι μόνο τις εθνικές αλλά και την ίδια την παγκόσμια πραγματική οικονομία. Ήδη άρχισε η κριτική για το ρόλο που διαδραμάτισαν στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε το 2007 οι Οίκοι και ειδικά ο ρόλος που έπαιξαν όταν τα χρέη της αμερικανικής αγοράς ακινήτων μετατράπηκαν σε επενδυτικά προϊόντα που πουλήθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα προϊόντα αυτά είχαν αξιολογηθεί από τους οίκους με το υψηλότερο επίπεδο αξιοπιστίας. Ποιος όμως ξέρει ότι οι Οίκοι αξιολόγησης πληρώνονται από τις τράπεζες που προώθησαν τα τοξικά ομόλογα σε ολόκληρο τον πλανήτη; Ελάχιστοι. Οι ίδιοι Οίκοι, πάντως, τσακίζουν τώρα τις εθνικές αγορές και τον ευρωπαϊκό νότο. Ποιος άραγε γνωρίζει ότι κάθε τέτοια επίθεση συνεπάγεται τεράστια κέρδη για το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο; Πολύ λίγοι.
«Ενδείξεις αστοχίας» διαπιστώνει η αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς(SEC) στις εκτιμήσεις 10 εταιρειών πιστοληπτικής αξιολόγησης. Ποιος όμως κερδίζει τεράστια ποσά και ποιος χάνει από αυτές τις… άστοχες εκτιμήσεις; Οι εργαζόμενοι και η πραγματική οικονομία. Η SEC εκφράζει την ανησυχία της γιατί οι Οίκοι (συμπεριλαμβανομένων της Standard & Poor's και της Moody's, όπως σημειώνει το BBC) δεν κατάφεραν να διαχειριστούν εγκαίρως και με αποτελεσματικότητα τις συγκρούσεις συμφερόντων στις οποίες έχουν οι ίδιες εμπλακεί. Γιατί, άραγε, η κυβέρνηση Ομπάμα δεν λαμβάνει καίρια μέτρα περιορισμού της ανεξέλεγκτης λειτουργίας τους; Γιατί η Γουόλ Στριτ, οι τράπεζες δηλαδή και οι Οίκοι αυτοί τον χρηματοδότησαν αδρά στην προεκλογική του εκστρατεία. Δεν είναι τυχαίο ότι η κρίση του τραπεζικού συστήματος το 2008 μετατράπηκε σε κρίση ελλείμματος και κρίση χρέους, καθώς τα κράτη( αυτή η ύβρις για τους νεοφιλελεύθερους) χρηματοδότησαν τις τράπεζες για να συγκρατήσουν την κατάρρευσή τους. Η χρηματοδότηση αυτή έγινε με χρήματα των φορολογουμένων, που καλούνται τώρα να χρηματοδοτήσουν κατ’ επανάληψη το έλλειμμα και το χρέος, δηλαδή να πληρώσουν διπλά και τριπλά την κρίση των τραπεζών. Συνεπώς, το πρόβλημα είναι πολιτικό, είναι πρόβλημα εξάρτησης της πολιτικής από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.

Θάνατος και παρακμή

Πρώτα ο Ν. Κοεμτζής, η πραγματικότητα, και μετά ο Παύλος Τάσιος, ο σκηνοθέτης που έκανε την «παραγγελιά» τέχνη. Έφυγαν και οι δύο σχεδόν μαζί. Από καρδιά ο πρώτος, από καρκίνο ο δεύτερος. Και στις δύο περιπτώσεις η αγωνία θανάτου είναι ο σηματωρός για την ιδιοποίηση του νοήματος της ύπαρξης. Ο θάνατος είναι εδώ είναι παντού. Είναι η Λίλα, η μάνα της Χαράς! Ο άνθρωπος μπροστά στην αλήθεια της έσχατης και μέγιστης ματαίωσής του. Η δεινή πραγματικότητα της ανθρώπινης κατάστασης, ήτοι το οδεύειν προς θάνατον. Το μέγιστο παράλογο, που γίνεται περισσότερο οδυνηρό όσο το αρματώνουμε με ελπίδα. Αλλά τότε γιατί ζούμε; Για τη ζωή! Έτσι χωρίς κανένα λόγο, όπως έλεγε ο Ελύτης. Για τη διαιώνιση της ζωής, σύμφωνα με τον Λεοπάρντι. Γι’ αυτό η συμφιλίωση με το μαύρο Τίποτα κάνει τη ζωή να εμφανίζεται ακόμα φωτεινότερη. Γιατί η ζωή χρησιμοποιεί το θάνατο ως μέσο για να βγάλει από το τρομερό λήθαργο εκείνον που την έχει χορτάσει, ή έχει κουραστεί, για να τον ευεργετήσει, κινητοποιώντας τον εκ νέου και δίνοντας του να καταλάβει για ποιο λόγο βρίσκεται στον κόσμο. Η περηφάνια εξαρτάται από το στόχο που θέτει κανείς για τον εαυτό του. Βέβαια, η αυταπάτη είναι απαραίτητη για τη ζωή, είναι απαραίτητη για την επιβίωση. Αλλά αργά ή γρήγορα όλοι μας, όλοι εμείς οι φτωχοί απατεώνες, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Όμως τι γίνεται όταν ο θάνατος είναι άδικος, όπως συμβαίνει συχνά και πρόσφατα στις ΗΠΑ; Τότε ο θάνατος ενδέχεται να διατυπώσει το αίτημα για δικαιοσύνη. Το ίδιο ισχύει τηρουμένων των αναλογιών και για το ζωντανό θάνατο της ανεργίας. Παραδόξως, στην ανεργία βγαίνουν σήμερα οι γέροντες, οι πέραν των 60 ετών σύμφωνα με την κυβέρνηση και την τρόικα. Όμως, έτσι δεν μπορεί να ξορκισθεί η παρακμή των δυτικών κοινωνιών.
Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα ηττηθούν από το γήρας. Και, βεβαίως, θα χαθούν από την έλλειψη κινήτρων και από την αριστοκρατική και τεμπέλικη στάση ζωής των «πάνω», όπως έγραφε ο Ζόμπαρτ στον «Αστό». Η ανία και η άνοια, τελικά, θα είναι το εκρηκτικό μίγμα που θα τινάξει στον αέρα το δυτικό τρόπο ζωής και στην παγκόσμια κυριαρχία του. Αυτό επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με Καιάδες για ηλικιωμένους. Όμως, οι θάνατοι αυτοί δεν ανανεώνουν τη ζωή ούτε την καθιστούν καλύτερη.

Κρύβονται πίσω από την Ελλάδα

Υπάρχει κίνδυνος οικονομικού κραχ σε ολόκληρο τον πλανήτη εξαιτίας της Ελλάδας υποστηρίζει ο περιώνυμος Τζορτζ Σόρος! Ως εάν η Ελλάδα να ευθύνεται για τη σημερινή κρίση. Στον καπιταλισμό καζίνο, όπως και στο Χρηματιστήριο, όμως, κάποιοι κερδίζουν και «οι τελευταίοι πάνε στο διάβολο»(Τζ. Γκαλμπρέηθ). Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική κρίση: Οι τελευταίοι, οι «κάτω» πληρώνουν πάντα τα σπασμένα. Για την ακρίβεια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι των περιφερειακών χωρών, οι πιο τελευταίοι από τους τελευταίους, υφίστανται τα δεινά περισσότερο από τους συναδέλφους τους των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών χωρών.
Αλλά ποια είναι η πραγματική αιτία της σημερινής κρίσης; Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Οι τράπεζες που καταβροχθίζουν την πραγματική οικονομία. Το 2008 οι τράπεζες διακινούσαν σε λογιστικό χρήμα έξι φορές το παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν. Σήμερα ακόμη, υπάρχει ένα αρρύθμιστο κεφάλαιο –το 90% του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου- που μετακινείται όπου μυρίσει πτώμα, όπως η Ελλάδα. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν λειτουργούσε πάντα έτσι. οι τραπεζίτες απολάμβαναν κάποτε το σεβασμό και το θαυμασμό των ανθρώπων σύμφωνα με τους Ζακ Γκραντερώ και Ζακ Τρώμαν, συγγραφείς του βιβλίου «Η απίστευτη Ιστορία της Γουόλ Στριτ». Ήταν τότε που οι τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα εν γένει δεν θεωρούνταν εχθρός της πραγματικής οικονομίας, αλλά ο πιο σταθερός υποστηρικτής της. Τι συνέβη, όμως, μεταξύ του 1907 και του 2008; Μέχρι το 1980, όταν η οικονομία συνδέονταν με τη μαζική παραγωγή και την κατανάλωση, για να πωλείται η παραγωγή, έπρεπε οι πολίτες να μπορούν να αγοράζουν. Σήμερα, η οικονομία έχει αποσυνδεθεί από την κατανάλωση και «παίζει» κυρίως στα Χρηματιστήρια όπου και επιδιώκεται η μεγιστοποίηση των κερδών.
Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα(τράπεζες) αποσυνδέθηκε τόσο από την πραγματική οικονομία όσο και από την πολιτική εξουσία, δημιουργώντας ένα πανωσήκωμα, που υπερβαίνει τη στατικότητα του συνολικού οικοδομήματος της πραγματικής οικονομίας και της δημοκρατικής κοινωνίας. Το «δημιούργημα» αυτό χρειάστηκε την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τους κήρυκες της περίφημης κοινωνίας της διακινδύνευσης(του παρ’ ημίν εκσυγχρονισμού) και της αυτορρύθμισης της αγοράς που οδήγησε, τελικά, στη σημερινή απορύθμιση. Τώρα όλοι δείχνουν το χάος, την άβυσσο. Ως εάν να μη φταίει κανείς. Ή να φταίει η… Ελλάδα. Αυτή η μεταφυσική προσέγγιση της οικονομικής κρίσης είναι αναγκαία ώστε αυτή που προκάλεσαν την κρίση να εξακολουθήσουν να τη διαχειρίζονται προς όφελός τους.