ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Κάθε βράδυ στις 9 στο Σύνταγμα και στην Puerta del Sol γίνεται η καθημερινή γενική συνέλευση του κινήματος των «αγανακτισμένων». Οι εκπρόσωποι των επιτροπών δίνουν λόγο για τις δραστηριότητές τους, την καθαριότητα, το φαγητό και το νερό, την τέχνη, την επέκταση του κινήματος. Κάποιοι πληροφορούν για την αστυνομική βία στη Βαρκελώνη και στη Βαστίλη. Κανείς δεν διακόπτει κανένα. Το αντίθετο απ’ αυτό που συμβαίνει στον άλλο δημόσιο χώρο, στην τηλεόραση. Η τελευταία θα επιχειρήσει να οικειοποιηθεί το γεγονός, να το ελέγξει μπολιάζοντάς το με τους δικούς της κανόνες. Θα δοθεί ο λόγος στους διαδηλωτές, ενώ θα επιστρατευθούν και οι «ειδικοί» προκειμένου να προβούν στην ερμηνεία του φαινομένου. Το θέμα της αποτελεσματικότητας θα είναι το πρώτο που θα θιγεί. Μόνο που όταν οι «ειδήμονες» μιλούν για αποτελεσματικότητα αναφέρονται σε μια άμεση πολιτική λύση. Η κινητοποίηση παρ’ όλα αυτά είναι εκ προοιμίου απολύτως αποτελεσματική, καθώς η όλη τελετουργία έχει ένα πολιτιστικό και πολιτικό περιεχόμεν...

Κάθονται στο χώμα, κάτω από τις νερατζιές. Μιλούν σιγανά, σύντομα, στοχευμένα. Δεν υπάρχει αρχηγός, δεν δίνει κανείς το λόγο. Ο λόγος περνάει από τον έναν στην άλλη αυτόματα, ειρηνικά. Κανείς δεν διακόπτει. Όλοι σέβονται το λόγο του άλλου και τον άλλο. Λαϊκή συνέλευση στο Σύνταγμα. Όμορφα παιδιά, καλά παιδιά, συγκροτημένα. Τα θέλουν όλα για όλους, τώρα. Οι μεγαλύτεροι συγκινούνται. Επιθυμούν την όσμωση των εποχών και των ηλικιών. Επικαλούνται την αιώνια επιστροφή. Άλλοι θα ήθελαν ενδεχομένως να οικειοποιηθούν την ενέργεια των νιάτων. Αλλά αυτό που συμβαίνει τους ξεπερνά, τους παρασύρει. Κάτω από τις νερατζιές κάτι γεννιέται. Γεννιέται ίσως ο νέος ελληνικός πολιτισμός. Η συλλογικότητα επανέρχεται στην πράξη και νικάει κατά κράτος την κουλτούρα της ατομικότητας. Ο νέος λόγος, οι νέες μουσικές γεννιούνται εδώ. Αυτά κάτω, στην πλατεία. Εκεί όπου η αγανάκτηση και ο θυμός ψύχονται, αυτοοργανώνονται και πολιτικοποιούνται με νέο, πρωτόγνωρο τρόπο. Αντίθετα, πάνω στη λεωφόρο εκτυλίσσεται ο θερμ...

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «κατανοεί» τους αγανακτισμένους πολίτες. Πολιτικοί κάθε πολιτικής απόχρωσης δηλώνουν ότι θα πήγαιναν στις συγκεντρώσεις αν ήταν 25 ετών! Σε τι, όμως, διαφοροποιεί τη βούλησή τους η ηλικία; Πάντως, η ηλικία δεν ενοχλεί τον σοσιαλιστή Ισπανό πρωθυπουργό να συμμετέχει στις συσκέψεις της λέσχης Bilderberg. Ευλόγως, ακόμα και οι δεδηλωμένα νεοφιλελεύθεροι είναι υπέρ των αγανακτισμένων στο βαθμό που το κίνημά τους παραμένει ανοργάνωτο, απολιτικό και… καθωσπρέπει. Κάποιοι, μάλιστα, ενθουσιάστηκαν από τη συγκέντρωση των σκουπιδιών στο Σύνταγμα ή από την άρνηση κάποιων αγανακτισμένων να δεχτούν τους διαδηλωτές της ΔΕΗ. «Υπάρχουν εργαζόμενοι και εργαζόμενοι» είπε κάποιος, πατώντας στην πεπονόφλουδα της αντιπαράθεσης μεταξύ εργαζομένων, τον εμφύλιο, που κατασκευάζουν διαχρονικά μέσω του «κοινωνικού αυτοματισμού» οι «πάνω». Όμως, ο στόχος των διαδηλώσεων δεν μπορεί να είναι οι άλλοι εργαζόμενοι, αλλά η αιτία του κακού, οι τραπεζίτες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ό,τι ...

Κάθονται στο χώμα, κάτω από τις νερατζιές. Μιλούν σιγανά, σύντομα, στοχευμένα. Δεν υπάρχει αρχηγός, δεν δίνει κανείς το λόγο. Ο λόγος περνάει από τον έναν στην άλλη μαγικά. Κανείς δεν διακόπτει. Όλοι σέβονται το λόγο του άλλου και τον άλλο. Λαϊκή συνέλευση στο Σύνταγμα. Όμορφα παιδιά, συγκροτημένα, τα θέλουν όλα για όλους, τώρα. Οι μεγαλύτεροι συγκινούνται. Επιθυμούν την όσμωση των εποχών και των ηλικιών, εκείνη την αιώνια επιστροφή. Άλλοι θα ήθελαν ενδεχομένως να οικειοποιηθούν την ενέργεια των νιάτων. Αλλά αυτό που συμβαίνει τους ξεπερνά, τους παρασύρει κι απλώς συμμετέχουν. Κάτω από τις νερατζιές κάτι γενιέται. Γεννιέται ο νέος ελληνικός πολιτισμός. Η συλλογικότητα στην πράξη που νικάει κατά κράτος τη λαμογιά της ατομικότητας. Ο νέος λόγος, οι νέες μουσικές γεννιούνται εδώ. Αυτά κάτω, στην πλατεία. Εκεί όπου η αγανάκτηση και ο θυμός αυτοοργανώνονται και πολιτικοποιούνται με νέο, πρωτόγνωρο τρόπο. Πάνω, στη λεωφόρο, φύονται κάθε λογής λουλούδια ου μην και τσουκνίδες. Όλος αυτός ο κήπ...

Και μετά; Ρώτησε η φίλη. Τι συνέχει αυτό το ετερόκλητο πλήθος; Η αγανάκτησή και η μη εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή στα πολιτικά κόμματα είτε πρόκειται για τα κόμματα εξουσίας είτε για τα λεγόμενα "μικρά". Και μετά; επιμένει η φίλη. Μετά τα πράγματα θα είναι καλύτερα, χειρότερα αποκλείεται. Γιατί το χειρότερο το ζούμε σήμερα. Ζούμε την κατοχή, την ανελευθερία, την ανεργία, την αναξιοπρέπεια, τη φτώχεια, τον ακρωτηριασμό των νέων από όνειρα, την απονέκρωση κάθε επιθυμίας. Η αντίσταση σε ό,τι μας δουλώνει, σε ό,τι μας αποανθρωποποιεί αυτοδίκαια μας ανυψώνει, μας λυτρώνει, μας κάνει καλύτερους, ενεργούς πολίτες. Αρκεί αυτό; Όχι. Αυτό το ετερόκλητο πλήθος οφείλει να αυτοοργανωθεί με όπλα την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την αξιοπρέπεια, το νέο ουμανισμό και τον πολιτισμό. Ας ανάψουν οι συζητήσεις. Ας αρχίσουν οι νέες μουσικές. Γιατί μέσα από το διάλογο, μέσα ακόμα και από την ειρηνική, διαλογική σύγκρουση θα διαμορφωθεί ο νέος λόγος. Μέσα από νέες κοινές εμπειρίες και...

«Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους Έλληνες». Οι αγανακτισμένοι Ισπανοί της Puerta del Sol ειρωνεύονται τους Έλληνες, που παρά τα μέτρα άγριας λιτότητας καθεύδουν. Να, όμως, που και οι Έλληνες συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα, όπως και οι Γάλλοι στη Βαστίλη, αντιδρώντας σ’ αυτούς που τους έχουν αρπάξει από το λαιμό. Η γενιά της οικονομικής κρίσης αντιδρά στην ανεργία και σε μία πολιτική που θεωρεί τους εργαζόμενους περιττούς, όπως συμβαίνει σε όλους τους ολοκληρωτισμούς. Αντιδρά στην οικονομία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που τσακίζει την πραγματική οικονομία, και διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρέπεια, τις οποίες οι ευρωπαϊκές ελίτ αρνούνται στο όνομα της κρίσης. Οι νέοι, πιστοί και μη, ιδεολόγοι και μη, απολίτικοι και πολιτικοποιημένοι, όλοι όσοι διαμαρτύρονται στρέφονται εναντίον της διαφθοράς των πολιτικών και των τραπεζιτών, απαιτώντας μία «πραγματική δημοκρατία, τώρα» αλλά και ζητώντας τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας των συλλογικών αξιών, της συντροφικότητας και τη...

Η αραβική άνοιξη με τις διαδηλώσεις των νέων έδειξε ότι μία διαμαρτυρία μπορεί να οδηγήσει στην πολιτική αλλαγή. Αυτή η πίστη οδηγεί μιμητικά ή δίκην μολυσματικού ιού και τους νέους της Ισπανίας και γενικά της Ευρώπης να στραφούν εναντίον της βάρβαρης λιτότητας και της ανεργίας. Κάποιοι μάλιστα φθάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι η αντικοινωνική Ευρωπαϊκή Ένωση φθάνει στο τέλος της. Άλλο, όμως, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία κι άλλο η ΕΕ. Μπορεί να έχουμε πολιτικές αλλαγές στην Ισπανία και γενικά στις περιφερειακές χώρες του ευρώ, αλλά αυτό δύσκολα θα επηρεάσει το συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ, όπου κυριαρχούν οι βορειο-ευρωπαίοι. Βέβαια και στην Αγγλία είχαμε τις μεγάλες διαμαρτυρίες των νέων εναντίον των αυξήσεων στα δίδακτρα των πανεπιστημίων, αλλά αυτές είναι εντελώς διαφορετικές από τις διαμαρτυρίες στον ευρωπαϊκό νότο, καθώς στις χώρες του βορρά το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας δεν έχει διαλυθεί εντελώς, όπως συμβαίνει στις μεσογειακές χώρες. Συνεπώς, η εξανάσταση στο νότο δεν θα ...

Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος για εκείνον που δεν ξέρει που να πάει, έλεγε ο Σενέκας αλλά κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη το κίνημα των «αγανακτισμένων» της Ισπανίας. Όμως, η Πράξη, η εξανάσταση, ο Δρόμος σε μαθαίνουν που να πας. Σε κάθε περίπτωση, η αντίρρηση, η αντίσταση στην αδικία, ακόμη και όταν οι συσχετισμοί δύναμης είναι αρνητικοί, ακόμη κι αν δεν υπάρχει εναλλακτική, διανοίγουν την προοπτική διεξόδου. Είναι κατ’ αρχήν ένα βήμα πέρα από τα εσκαμμένα (και κατεστημένα) όρια, πέρα από το τέλμα. Είναι, προπάντων, ο τρόπος, η περιπλάνηση μέσω της οποίας ο άνθρωπος παύει να είναι θύμα της παραπλάνησης και του φόβου, τολμώντας το άλμα πέρα από τη σκιά του. Η διαμαρτυρία διαρκείας, συνεπώς, των νέων της Ισπανίας, αυτών που ένας στους δύο είναι άνεργος, όντας αποκλεισμένοι από την πραγματική ζωή κι αναγκασμένοι να μένουν με τους γονείς τους, αφ’ εαυτής δημιουργεί αποτελέσματα. Το πρώτο αποτέλεσμα είναι η επανανακάλυψη της συλλογικότητας, του Εμείς. Το δεύτερο αποτέλεσμα, συνακό...

Πως μπορούμε να καταλάβουμε την τρέλα; Μόνο μέσω της τρέλας ή με μία «έλλογη λαβή». Άραγε αρκεί αυτό για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τη δήλωση του βασανισμένου, πλην προικισμένου σκηνοθέτη, Λαρς φον Τρίερ ότι «καταλαβαίνει το Χίτλερ»; Όχι. Πώς να καταδικάσεις όμως έναν πάσχοντα όταν γύρω σου επισυμβαίνει μία πρωτοφανής νεοναζιστική θηριωδία; Όταν εκατομμύρια νέοι είναι ακρωτηριασμένοι από όνειρα καθώς είναι άνεργοι; Συνεπώς είναι απύθμενη η υποκρισία εκείνων των… αντιφασιστών, που καταδικάζουν τον Τρίερ, αλλά δεν αντιδρούν σε ό,τι φασιστικό γίνεται στις ζωές των ανθρώπων αφαιρώντας την αξιοπρέπεια και το πρόσωπό τους. Αναφέρομαι στη διαρκή διαμαρτυρία των «ινδιγνάδος», των αγανακτισμένων άνεργων νέων της Ισπανίας που σαν μολυσματικός ιός εξαπλώνεται σε όλες τις πόλεις, σε όλες τις χώρες. Ο Θαπατέρο προβληματίζεται αν θα απαγορεύσει τις διαδηλώσεις. Κι όμως καμία πόλη, καμία χώρα δεν θα χαρακτηρίσει ως persona non grata, ως ανεπιθύμητο τον Ισπανό πρωθυπουργό για την αντιδημοκρατικότητά...

Θα μείνουμε εκεί που μας πετάτε, στο δρόμο. Αυτό θα μπορούσε να είναι το σύνθημα των κοριτσιών και των αγοριών που διαδήλωναν χθες μες στη βροχή, στο πεζοδρόμιο της Β. Σοφίας, έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, διεκδικώντας ότι είναι δικαίωμά τους, μία δουλειά. Το ίδιο διεκδικούν και στις πλατείες της Ισπανίας. Την ίδια ώρα, ο δεδηλωμένα νεοφιλελεύθερος δημοσιογράφος με περίσσιο κυνισμό σχολίαζε στην κρατική τηλοψία πως ναι, πρέπει και οι δημόσιοι υπάλληλοι να απολύονται, ακριβώς όπως και οι ιδιωτικοί. Και νόμιζες πως για όλα φταίνε οι νέοι, ότι για τα πάντα ευθύνονται, όχι οι τράπεζες που προκάλεσαν τη σημερινή οικονομική κρίση, αλλά οι διεφθαρμένοι ου μην και τεμπέληδες εργαζόμενοι, που καταδυναστεύουν τις επιχειρήσεις και βασανίζουν τους εργοδότες τους! Όλοι αυτοί οι άχρηστοι, οι περιττοί που θα πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος, εκεί όπου κατευθύνεται η περίφημη «βοήθεια» των βορειο-ευρωπαίων και την οποία εξακολουθούν να πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι σ...

Οι όροι της Μέρκελ για κατάργηση των αργιών, αδειών και διακοπών των Ελλήνων εργαζομένων, πέραν της καταστροφικής για τα Ταμεία θέσης της για την επέκταση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, φανερώνουν ότι στην Ευρώπη εξακολουθούν να «βλέπουν» τους Έλληνες μέσω του στερεότυπου του «τεμπέλη», του μυθολογικού επιπόλαιου και ανεύθυνου «τζίτζικα», του διεφθαρμένου λαμόγιου και άλλων χαρακτηριστικών, που τείνουν να γίνουν πλέον γενικευμένη πεποίθηση στη Δύση. Δυστυχώς, αυτή τη λανθασμένη εικόνα ενίσχυσαν –αν δεν διαμόρφωσαν- οι απόψεις που διέδωσαν ανά τον κόσμο τόσο ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου(«διοικώ μία διεφθαρμένη χώρα») όσο και ο υπουργός οικονομικών. Όμως, υπάρχουν παντού Έλληνες που προσπαθούν να δείξουν ότι οι Έλληνες στην πλειονότητά τους αδικούνται. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε πριν ένα χρόνο και η απάντηση ενός συμπατριώτη μας, του Γιώργου Π. Ψωμά στην ανοιχτή επιστολή ενός Γερμανού, του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες στο εβδομαδιαίο γερμανικό περιο...

Ο Ντομινίκ Στρος-Καν και η Οφηλία είναι ένα θέμα. Το ίδιο και η οργή του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζ. Μπους που τιμώρησε σύμφωνα με το WikiLeaks τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή για το βέτο του Βουκουρεστίου. Αλλά το πρώτο θέμα εξακολουθεί να είναι η τεράστια ανεργία, η οποία γίνεται το καύσιμο που θα κρατάει άσβεστη τη φωτιά στο κέντρο ή την περιφέρεια της Αθήνας, χωρίς καμία αστυνόμευση να μπορεί να την κατασβήσει. Κι όμως κανείς δεν μιλάει για τους άνεργους, κανείς δεν μιλάει για τους νέους χωρίς όνειρα. Ποιος, άραγε, μίλησε για τους χιλιάδες νέους, για τη «νεολαία δίχως μέλλον»» που κατέβηκε στους δρόμους σε πενήντα πόλεις της Ισπανίας; Κανείς. Γιατί εκτός από την επένδυση των ανέργων στην παραβατικότητα ή στην εγκληματικότητα, υπάρχει και ο δρόμος της πολιτικής διεκδίκησης. Στην Ισπανία οι νέοι διαδήλωσαν εναντίον των αντικοινωνικών και αντεργατικών μέτρων που θέσπισε η… σοσιαλιστική κυβέρνηση Θαπατέρο, που είναι σύμφωνα με τους νέους «στα χέρια των τραπεζιτών»(Ελ Παΐς).Ο συντονισ...

Η πρώτη είδηση της χθεσινής ημέρας ήταν η σύλληψη του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το γεγονός στην Ελλάδα συνοδεύτηκε από μία πρωτοφανή σχολιαστική υστερία και βαρυσήμαντες αναλύσεις για τις επιπτώσεις στην ελληνική κρίση. Ως εάν ο Στρος-Καν να αποφάσιζε την πολιτική του ΔΝΤ! Όμως, αυτός –χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα της θέσης του- δεν ήταν παρά ένας απλός υπάλληλος, για την ακρίβεια ένα μεγαλοστέλεχος. Εν άλλοις λόγοις, οι αποφάσεις στο πλαίσιο των διεθνών θεσμών δεν λαμβάνονται από τα υπαλληλικά στελέχη αλλά από τις μεγάλες πλανητικές δυνάμεις που συμμετέχουν σ’ αυτούς και δη από το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό σύστημα που σκέφτεται και δρα νεοφιλελεύθερα. Γι’ αυτό ένα από τα σημαντικά ζητήματα σήμερα είναι ο νέος συσχετισμός δυνάμεων που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό των παγκόσμιων οικονομικών θεσμών λόγω της συμμετοχής των ανερχόμενων δυνάμεων όπως είναι η Κίνα και η Ινδία. Πέραν τούτων, η χθεσινή διαπόμπευση του Ντομινίκ Στρος-Καν με τις χειροπέδες ...

Οι «μάχες» μεταξύ φασιστών στο κέντρο της Αθήνας, οι τραυματισμοί δεκάδων μεταναστών και η πυρπόληση τριών ανθρώπων έξω από τη «Μουριά» στα Εξάρχεια ήρθαν σε δεύτερη μοίρα μετά την είδηση της σύλληψης για απόπειρα βιασμού του διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου, Ντομινίκ Στρος-Καν, πρώην υπουργού Οικονομίας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης της Γαλλίας και μελλοντικού σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις προέδρου της. Ο Στρος-Καν δηλώνει αθώος, αλλά ο πρότερος βίος του καθιστά τη δήλωσή του προβληματική. Πολύ χειρότερα, η κατηγορίες δεν αφορούν κάποια «ανάρμοστη σχέση», που εμπίπτει στην ιδιωτική ζωή κάποιου αλλά σε μία εγκληματική πράξη, όπως είναι η απόπειρα βιασμού. Μα είναι δυαντόν ο Στρος-Καν να κάνει κάτι τέτοιο; Μπορεί όχι, μπορεί και ναι, αν σκεφθούμε τον συμπατριώτη του, τον μαρκήσιο Ντε Σαντ! Και ότι ο βιαστής επιβεβαιώνει και επιβάλλει τη δύναμή του καθώς και ότι μπορεί να είναι ευερέθιστος και σαδιστής. Για τους Έλληνες ο συνειρμός και η μεταφορά του δικού μας οικονομικού και εθ...

Μετανάστες εναντίων γηγενών. Γηγενείς εναντίον μεταναστών. Και η αστυνομία εναντίων όλων. Οι φοβικοί και απέναντι όσοι τους φοβούνται. Φοβική και η αρκούδα στη Φλώρινα που επιτέθηκε στους λαθρομετανάστες, καθώς όλα τα ζώα, όταν μυρίζουν το φόβο, χιμούν. Φοβούνται το φόβο. Γιατί είναι ο φόβος που τα απειλεί. Στη Βρετανία τα συνδικάτα είχαν ξεσηκωθεί, όχι εναντίον των τραπεζών, όχι εναντίον αυτών που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, ούτε εναντίον της κυβέρνησης, αλλά εναντίον των μεταναστών! Το «εσωτερικό προλεταριάτο» επιτίθεται στο «εξωτερικό προλεταριάτο»(Τόυνμπη). Η μετάθεση της σύγκρουσης στην περιφέρεια, ο «εμφύλιος των κάτω», αυτό που οι Αμερικανοί WASP’s ανήγαγαν σε επιστήμη στις ΗΠΑ, μεταφέρεται τώρα στην Ευρώπη. Για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Ο ρατσισμός σε πλήρη ανάπτυξη. Για όλα φταίνε οι ξένοι! Το σύστημα χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα, έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψει τη χρεοκοπία του. Χθες ήταν οι Εβραίοι, σήμερα, οι μετανάστες. ...

Ο ελληνικός λαός δεν εμπιστεύεται πλέον την κυβέρνησή του, ειδικά μετά τα όσα αποκάλυψε ο διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν για τις «υπόγειες» συνομιλίες του με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Αυτό δεν είναι διαπίστωση ενός Έλληνα αλλά του Renaud Lambert στη Le Monde Diplomatique. Ο τελευταίος είναι ο πρώτος που έγραψε ότι «η Ευρώπη βλέπει ένα δεύτερο σχέδιο βοήθειας για την Ελλάδα». Ακολούθησε το πρακτορείο Dow Jones, που μετέδωσε πως η Ελλάδα διαπραγματεύεται ένα νέο δάνειο. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο αναφέρει ως πηγή του υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος που δήλωσε ότι η Αθήνα περιμένει ένα δάνειο 27 δις ευρώ για το 2012 και 32 δις ευρώ για το 2013. Βέβαια, το ελληνικό υπουργείο οικονομικών διέψευσε όλες τις πληροφορίες περί συνομιλιών σχετικά με τη νέα «βοήθεια». Πως όμως θα καταφέρει η κυβέρνηση να βρει τα ποσά που χρειάζεται για το 2012 και το 2013, όταν τα έσοδα εξακολουθούν να αποκλίνουν; Η αισιόδοξη απάντηση είναι οι ιδιωτικοποιήσεις των 50 δι...

Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης αποδεικνύεται μετά την Παρασκευή της 6ης Μαΐου πολύ κατώτερο των κρίσιμων περιστάσεων, που περνάμε. Η ιδέα της μυστικής συνάντησης στο Λουξεμβούργο και τα ψεύδη που τη συνόδευσαν είχαν ως αποτέλεσμα όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση αλλά όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να απολέσουν την ελάχιστη εμπιστοσύνη που απολάμβαναν εκ μέρους των πολιτών σχετικά με το σχέδιο σωτηρίας. Ποιος μπορεί να πιστέψει, τώρα, τις δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα δεν πρόκειται να εξέλθει από τη ζώνη του ευρώ όταν σ’ αυτή την ηλίθια συνάντηση συμμετείχε ο ίδιος ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ; Δυστυχώς, εκτός από την ευήθεια των ευρωπαίων πολιτικών και τις οικονομικές δυνάμεις που κερδοσκοπούν στη χρεοκοπία της Ελλάδας, υπάρχουν και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις ή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που για διαφορετικούς λόγους επιθυμούν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ παρά τα καταστροφικά αποτελέσματα μιας τέτοιας ενέργειας. Έτσι...

Είναι ανόητοι, ψεύτες ή υποκριτές αυτοί που αποφάσισαν τη μυστική σύσκεψη του Λουξεμβούργου; Με ποια λογική η ελληνική κυβέρνηση διέψευδε το γεγονός της σύσκεψης; Και γιατί αν δεν ισχύει το δημοσίευμα περί εξόδου από το ευρώ, δεν μηνύει το γερμανικό έντυπο; Ερωτήσεις στις οποίες κανείς εκ μέρους της κυβέρνησης δεν απαντά, δημιουργώντας ένα σκηνικό ομίχλης μέσα στην οποία καλλιεργείται ο φόβος της εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, της χρεοκοπίας, της κατάρρευσης τραπεζών, της απώλειας των αποταμιεύσεων, της αδυναμίας πληρωμής των μισθών και συντάξεων κ.ά. Πέραν του φόβου, όμως, υπάρχει μία πραγματική βάση όλων αυτών και αυτή είναι αποτυχία της κυβέρνησης και του Μνημονίου καθώς η ελληνική οικονομία ούτε το 2012 θα μπορέσει να «βγει» στις αγορές για να δανειστεί 27 δις ευρώ. Το θέμα της ανάπτυξης τίθεται πλέον επιτακτικά. Όμως, οι Ευρωπαίοι με τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης θα εξακολουθήσουν να τηρούν την ίδια αποτυχημένη συνταγή του Μνημονίου 1 και στο Μνημόνιο 2 που θα είν...

Ο πρωθυπουργός της χώρας διαρρηγνύει τα ιμάτιά του πως ότι έπραξε και πράττει είναι για το καλό της πατρίδας. Όμως τα μεγαλύτερα εγκλήματα έγιναν με τις καλύτερες προθέσεις. Ο πρωθυπουργός μπορεί να πιστεύει ότι κάνει το καλό αλλά να «εγκληματεί». Οι αντίπαλοί του της αντιπολίτευσης προχωρούν ακόμη πιο πέρα, λέγοντας ότι ο κ. Παπανδρέου ψεύδεται συνειδητά και εμπαίζει τον ελληνικό λαό. Ποιος έχει δίκιο; Ο πρωθυπουργός που επιμένει ότι δεν πρόκειται να αναδιαρθρωθεί το δημόσιο χρέος ή ο «φίλος» του, Ζόζεφ Στίγκλιτς, που δηλώνει ότι η «αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη»; Σε κάθε περίπτωση δίκιο έχει η πραγματικότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που βάζουν λουκέτο, η πραγματικότητα της τεράστιας ανεργίας και της απελπισίας των ανθρώπων που δεν τα βγάζουν πέρα. Αυτή η πραγματικότητα –σε συνδυασμό με την απόκλιση των εσόδων- πιστοποιεί ότι η αντιαναπτυξιακή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας (Μνημόνιο) είναι λάθος. Όσο για την περίφημη «βοήθεια», που είναι στην ουσία τοκογλυφ...

«Δεν είμαστε τέτοιοι» δήλωσε ο Μπάρακ Ομπάμα, αιτιολογώντας την άρνησή του να δώσει στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες του παραμορφωμένου προσώπου του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Η απουσία, όμως, εικόνων θα ενισχύσει, σχεδόν μυστικιστικά, τη «μυθική αύρα» του, καθώς στον πολιτισμό της εικόνας η στέρηση ενός δημόσιου προσώπου από την ορατότητα τροφοδοτεί με ριζικό τρόπο το συλλογικό ασυνείδητο, επισημαίνει η Irene Costelian. Υπάρχει, συνεπώς, διχασμός στη Δύση για τη διαχείριση της νίκης επί του υπ’ αριθμόν ένα εχθρού της. Η ηθική του Ομπάμα δεν του επιτρέπει να δώσει στη δημοσιότητα την εικόνα του άγριου φόνου ενός άοπλου ακόμη κι αν πρόκειται για το φονιά 3.000 αθώων. Η κυνική ηθική των άλλων, όμως, θεωρεί ότι έτσι στη συλλογική μνήμη θα μείνει η εικόνα του χαμογελαστού Οσάμα. Γι’ αυτό καλύτερα να μείνει η εικόνα του παραμορφωμένου. Ο εκτελεστής, δηλαδή, πρέπει να χτυπήσει δύο φορές, μία στο σώμα του ηγέτη της Αλ Κάιντα και τη δεύτερη στο μυαλό των ανθρώπων και στην εικόνα που έχουν για τον Μπιν ...

Η οικονομική κρίση επιδείνωσε τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Τα μεγάλα θύματά της είναι όσοι βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής κλίμακας, που επλήγησαν βάρβαρα από την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την ανεργία. Τα αμέσως επόμενα θύματα είναι οι μεσαίες τάξεις, οι οποίες τείνουν να εξαφανιστούν, δημιουργώντας μια τεράστια τάφρο μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών. Δύο χρόνια από την έναρξη της κρίσης και είναι πλέον διαπιστωμένο ότι οι πλούσιοι όχι μόνο δεν έχουν πληγεί απ’ αυτή αλλά έχουν καταστεί ακόμη πλουσιότεροι. Γι’ αυτό ο Μπάρακ Ομπάμα ζητά τη φορολόγηση των πλούσιων. Αρκεί, όμως, αυτό για τη μείωση των ανισοτήτων, όπως έχουν ήδη διαμορφωθεί; Όχι. Θεωρείται, όμως, κοινωνικά και πολιτικά αναγκαίο καθώς οι λαοί αγανακτούν τόσο πολύ από την αύξηση των εισοδημάτων των πλούσιων που αρκεί ένα τυχαίο γεγονός για να συντελεσθούν κοινωνικές εκρήξεις μεγάλου βεληνεκούς. Η φορολόγηση, συνεπώς, των πλούσιων που ζητά η αμερικανική κυβέρνηση, θα επιτρέψει τη διαχείριση τη...

Έφυγε ο Θανάσης Βέγγος, εμβληματική φιγούρα μιας εποχής στην οποία η λαϊκότητα ήταν συνυφασμένη με την εντιμότητα. Αλλά η εντιμότητα δεν ήταν -ούτε είναι- κυρίαρχο στοιχείο επιβίωσης στο ελληνικό περιβάλλον. Ο Βέγγος χρεοκόπησε κι αναγκάστηκε να τραβήξει «άγριο κουπί». Αλλά παρέμεινε ενσυνείδητα έντιμος, συνειδητά καλός, δηλαδή «γραφικός» ή, άλλως, μη λαμόγιο. Βέβαια, σήμερα, βρισκόμαστε συλλογικά ως κοινωνία πέραν τόσο του λαμόγιου όσο και του βλάκα, καθώς ο «Έλληνας άνθρωπος» έχει καταστεί μέσα από το ανακάτεμα της σύγχρονης βιο-ιστορίας του ένα υβριδικό, ένα ερμαφρόδιτο προϊόν που συνδυάζει σε πλεονασμό τη βλακεία και τη λαμογιά, εξαλείφοντας κάθε είδος ευφυΐας, κάθε ίχνος άρσης από την καθήλωση στο τέλμα της ευήθειας. Η πιο επικίνδυνη βλακεία είναι η άρνηση της πραγματικότητας που οφείλεται σε μία φανατική και μνησίκακη καθήλωση-παραφροσύνη. Γι’ αυτό οι άνεργοι και οι χρεοκοπημένοι, σήμερα, δεν τρέχουν σαν τον Βέγγο, δεν προσπαθούν, αλλά αυτοκτονούν. Βέβαια και η κατάθλιψη ή ο αυτο...

Η πλαστή φωτογραφία του Οσάμα Μπιν Λάντεν που έκανε, χθες, το γύρο του κόσμου καθώς και το γεγονός ότι κι άλλες φορές είχαμε ανάλογες ειδήσεις που διαψεύστηκαν, όπως στην ανακοίνωση του 2006 για το θάνατο σε βομβαρδισμό του επικεφαλής της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, Αλ Ζαρκάουι, επιτάσσουν να διατηρήσουμε τις επιφυλάξεις μας. Αν, όμως, ισχύει ο θάνατος του ηγέτη της Αλ Κάιντα, τότε –πέρα από την ηθική πλευρά του φόνου και της «πόντισης» του σώματός του- το ερώτημα που ζητά απάντηση είναι αν η οργάνωση θα επιβιώσει του αρχηγού της. Οι Αμερικανοί πιστεύουν, όπως τουλάχιστον γράφουν στις εφημερίδες τους, ότι πλέον έχουμε το τέλος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας και πρωταρχική απειλή για τις ΗΠΑ είναι δεν είναι παρά το χρέος. Οι Ευρωπαίοι αναλυτές, αντιθέτως, είναι διχασμένοι. Αρκετοί θεωρούν ότι ο θάνατος του αρχηγού θα ενισχύσει τις φυγόκεντρες τάσεις στο σχήμα της Αλ Κάιντα. Συγκεκριμένα, πιστεύουν ότι θα αποσπασθούν από το πακιστανικό «κέντρο», που είναι ξένο προς την αραβική πραγματικότητα,...

«Έφυγε» ο Λάκης Σάντας, ο οποίος –ως γνωστόν;- μαζί με τον Μανώλη Γλέζο είχαν κατεβάσει το 1941 τη σβάστικα από την Ακρόπολη. «Έφυγε» και ο Ερνέστο Σάμπατο, ο μεγάλος αργεντινός συγγραφέας που άφησε τη φυσική και τα μαθηματικά για να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία. Αυτός που αποκαλούσε τον Καντ «Τσένγκις Καντ» για την φορμαλιστική λογική του. Αυτή τη λογική που δικαιολογεί την υστερία εκατομμυρίων πεινασμένων ανθρώπων για τους γάμους του πρίγκιπα, ή για την οσιοποίηση του πάπα Ιωάννη Παύλου β΄. Την ίδια λογική που επιμένει ότι η σημερινή κρίση είναι θέμα διαφόρων παθογενειών, όπως η διαφθορά. Μόλις τώρα κάποιοι αρχίζουν να μιλούν για το αυτονόητο, για την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που τείνει να καταστρέψει την πραγματική οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ελληνικές υγιείς επιχειρήσεις θα νεκρωθούν αν ανέβουν κι άλλο τα επιτόκια. Η σημερινή κρίση, όμως, όπως έγραφε ο Ερνέστο Σάμπατο, δεν είναι μόνο κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά μιας αντίληψης ...

Δεν είναι αργία είναι ανεργία ήταν το σύνθημα της χθεσινής ημέρας, κι, όμως, η συμμετοχή μικρή. Κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν εξεγείρεται στην πρωτοφανή λιτότητα. Γιατί; Διερωτάται η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς». Παντού, σε ολόκληρη την Ευρώπη, ειδικοί και μη, επιχειρούν να απαντήσουν στο ίδιο ερώτημα, το οποίο είναι ακόμη πιο δύσκολο ν’ απαντηθεί όταν αφορά τους νέους, το 40% των οποίων πλήττεται από την ανεργία. «Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς μπορεί να εκφραστεί είτε με σύγκρουση είτε με απάθεια και αδιαφορία» λένε κάποιοι. Γιατί, όμως, στις αραβικές χώρες η εξέγερση συνεχίζει να επεκτείνεται σαν την έρπουσα φωτιά από χώρα σε χώρα; Γιατί οι άνεργοι, οι πένητες και οι απελπισμένοι εδώ ξεσηκώνονται; Γιατί στις αραβικές χώρες υπάρχουν καθαροί στόχοι, όπως είναι η βελτίωση των οικονομικών συνθηκών και της δημοκρατίας, λέει ένας κοινωνιολόγος. Αντίθετα, στην Ευρώπη οι νέοι επιθυμούν να ζουν, όπως οι γονείς τους, δηλαδή με βάση τον καταναλωτικό τρόπο ζωής. Έτσι, συμβαίνει το εξή...