Αμερικάνικος φονταμενταλισμός

Το 2009 ήταν η χρονιά της ελπίδας που επένδυσαν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο στον Μπάρακ Ομπάμα. Δυστυχώς η ελπίδα κατέρρευσε μαζί με τις ζωές των ανθρώπων που έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους. Οι πεσιμιστές επιβεβαιώθηκαν. Ο μαύρος πρόεδρος άλλαξε πρόσκαιρα την κακή εικόνα των ΗΠΑ, αλλά η ουσία παρέμεινε η ίδια. Ο αναπτυσσόμενος υφέρπων φασισμός τον οποίο κατήγγειλε έγκαιρα ο Νόρμαν Μέηλερ, η ανυπαρξία δημοκρατίας για την οποία μιλούσε ο Βόνεγκατ και ο Χάουαρντ Ζιν, εξακολουθούν να είναι το στίγμα της σημερινής Αμερικής. Ακόμη χειρότερα, όπως σημειώνει ο Νιλ Γκάμπλερ στους Λος Άντζελες Τάιμς, στις ΗΠΑ υφίσταται μία πολιτική θρησκεία, ένας θρησκευτικός φονταμενταλισμός κατά το ανάλογο του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Ο Γκάμπλερ αποδίδει αυτή την εξέλιξη στους συντηρητικούς της τελευταίας τριακονταετίας και τη σύζευξη της πολιτικής και της θρησκείας. Τα μέλη του κινήματος Tea Party που συγκρίνουν τον Ομπάμα με τον Χίτλερ, οι τηλεκήρυκες που χαρακτηρίζουν τους προοδευτικούς εχθρούς της Αμερικής (με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Γκλεν Μπεκ, που την εκπομπή του στο Fox News), διέπονται από τις βεβαιότητες των φανατικών γι’ αυτό ο ορθολογισμός συνιστά εχθρικό τρόπο σκέψης. Το φαινόμενο, όμως, αυτό δεν είναι σημερινό, όπως διατείνεται ο Γκάμπλερ. Ο ιδρυτικός μύθος του αμερικανικού έθνους είναι η φυγή του «εκλεκτού λαού του Θεού», των παιδιών της Ευρώπης (έποικοι), κατά το ανάλογο των Εβραίων, προς τη Νέα Ιερουσαλήμ, τη νέα Γη της Επαγγελίας, την Αμερική. Αρχικά, η θρησκεία στις ΗΠΑ περιείχε την πολιτική. Αργότερα έχουμε μια σχετική αυτονόμησή της και στη συνέχεια μια νέα σύνθεση, που θα είναι μια νέα «πολιτική θρησκεία»(δες και το βιβλίο Homo Americanus). Ο Αβραάμ Λίνκολν, είναι αυτός που επειδή δεν ανήκε σε καμία Εκκλησία και δεν είχε καμία θεολογική μόρφωση κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από τον μανιχαϊστικό καθρέφτη των δύο αντίπαλων στρατοπέδων του αμερικανικού εμφυλίου και να δώσει έναν ορισμό συμπαγή αλλά και σύνθετο της βασιλείας του Θεού στον κόσμο, συνδυασμένο με μια ηθική προοπτική του προορισμού της Αμερικής. Με άλλα λόγια, είναι αυτός που έδωσε ώθηση στην δημιουργία του «Αμερικανού Θεού» και τη σύζευξή του με μία νέα πολιτική θρησκεία, την πίστη στην Αμερική. Πλέον ο Θεός, ή καλύτερα ο Λόγος Του θα προσδιορίζεται από τα αμερικανικά κόμματα, τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους αλλά και τις διάφορες «Εκκλησίες» και τους πανίσχυρους τηλε-κήρυκες. Χρονικά, από το 19ο αιώνα έχουμε ήδη στις ΗΠΑ μια υποχώρηση της εκκοσμίκευσης προς χάρη ενός πρακτικού και κατακτητικού χριστιανισμού. Η «αμερικανοποίηση του Θεού» γράφει ο Noll θα αναπτυχθεί μεταξύ δύο «τυπικών» προσωπικοτήτων, του J. Edwards και του A. Lincoln. Τελικά, οι προτεστάντες θα μεταμορφώσουν σχεδόν το έθνος μέσω ενός μεγάλου ευαγγελικού κινήματος και της ηθικής μεταρρύθμισης, ενώ το έθνος θα διαδώσει το χριστιανικό μήνυμα αρχικά στον κόσμο του και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη χώρα στην οποία η θρησκευτική πίστη και η δημοκρατική ιδεολογία διατάσσονται στην εθνική ιδέα και έχουν συγχωνευτεί σε μία πίστη: Πίστη στον Θεό, πίστη στη δημοκρατία, πίστη στην Αμερική. Όλα ισχύουν ως η μία και η αυτή ομολογία πίστεως.

Εφήμερα

Παραδέχθηκε την αδικία με τα τέλη κυκλοφορίας ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και δήλωσε «φέτος η αδικία, του χρόνου η διόρθωση». Αυτό σημαίνει ότι θα μας επιστραφούν τα χρήματα, που αδίκως πληρώσαμε φέτος στο κράτος. Διότι αυτό σημαίνει «διόρθωση». Ή μήπως όχι;

Άλλα φαίνεται ότι έχουμε και άλλα λάθη. Διαβάσαμε σε ιστοσελίδα της Άρτας (υπογράφει ο δημοσιογράφος Βασίλης Παπάς) ότι το επίδομα αλληλεγγύης το λαμβάνουν και άτομα με καταθέσεις 300.000 ευρώ, με μεγαλοκτηματίες, κάτοχοι πολλών γεωργικών μηχανημάτων και άλλοι… φτωχοί. Αυτό πότε και πως θα διορθωθεί;
Η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα δεν γνωρίζουμε αν θα δοθεί, εκείνο, όμως, που είναι απολύτως βέβαιο είναι πως αν τα έσοδα της φοροκαταιγίδας δεν πάνε καλά, τότε θα έχουμε αύξηση κατά μία μονάδα του ΦΠΑ και μάλιστα σε όλες τις κατηγορίες επαγγελματιών. Αυτό άφησε να εννοηθεί ο κ. Παπανδρέου.
Πώς, όμως, να πάνε καλά τα έσοδα όταν τα λαμόγια εξακολουθούν ξεδιάντροπα να λυμαίνονται ακόμα και το επίδομα αλληλεγγύης;

Όσο για τους πλουσιότερους Έλληνες, αυτοί εξακολουθούν να είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι! Μαθαίνουμε μάλιστα ότι συνάδελφοί μας με σκάφος και εξοχικό στη νότια Γαλλία καθώς και ιδιαίτερες επιδόσεις στην υποκριτική δηλώνουν εισοδήματα λιγότερα από ημάς! Πένονται οι φουκαράδες και καλό θα ήταν ο επί των Οικονομικών υπουργός θα τους «δώσει» ένα επίδομα αλληλεγγύης.

Το ξέρατε ότι η Μάργκαρετ Θάτσερ τα έτσουζε; Αυτό μεταξύ άλλων αποκαλύπτουν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του Φόρειν Όφις. Ουίσκυ έπινε η «σιδηρά κυρία» και όντας μεθυσμένη έδινε εντολή στις δυνάμεις… προστασίας του πολίτη που θα έλεγε και ο Χρυσοχοΐδης, να τσακίσουν τους απεργούς ανθρακωρύχους. Αλλά όλα εδώ πληρώνονται, καθώς η Θάτσερ, ως γνωστόν, πάσχει από αλτσχάιμερ.
Πολλές ευχές σε όλους(τους καλούς) και του χρόνου με υγεία!

Λέξεις και βόμβες

Μία βόμβα και μία προκήρυξη είναι το σήμα κατατεθέν της νέας εποχής της ενωμένης τρομοκρατίας. Όμως, οι νέες λέξεις και φράσεις όπως «εσωτερικευμένων επιθυμιών… από ένα σύστημα που δημιουργεί πλαστές ανάγκες», «συναλλαγματικές σχέσεις»(sic), προτάγματα όπως η επιλογή της κλοπής ως «αξιοπρέπεια της άρνησης…» (σ.σ. κατά το αντίστοιχο των κλεφτών και αρματωλών;!), αλλά και «…καταστροφική δημιουργία»(σ.σ. γνωρίζουμε τη «δημιουργική καταστροφή» του Σουμπέτερ, αλλά τι είναι η… καταστροφικότητα της δημιουργίας;), δεν κομίζουν κάτι καινούργιο. Τόσο η επίσημη όσο και η ανεπίσημη βία συνιστούν τις δύο όψεις της ίδιας συμβολικής τάξης, της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι ο ατομικισμός, η επιτυχία-δηλαδή η αναγνώριση από τους άλλους- , το χρήμα, η ευτυχία ως καταναγκασμός-ήτοι ο καταναλωτισμός ως αγορά σημείων και συμβόλων αναγνώρισης και κατά συνέπεια ευτυχίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο η ανταλλακτική αξία αποκτά γενικευμένη μορφή, συμπεριλαμβάνοντας και τα υποκείμενα, τους ανθρώπους. Οι τελευταίοι δεν είναι «εμπορεύματα» μόνο ως εργαζόμενοι αλλά και ως πελάτες της αγοράς (δηλαδή στον ελεύθερο χρόνο τους). Έτσι, ο άνθρωπος τοποθετείται στην κοινωνία, αναγνωρίζεται εντός της και αναπτύσσει τις σχέσεις του μέσα σ’ αυτή λειτουργώντας ως «καθολικό εμπόρευμα». Είναι, συνεπώς, κανείς ό,τι «πουλάει» συνολικά, ό,τι «παράγει και συσσωρεύει» υλικά(χρήμα), ό,τι αγοράζει (σημεία και σύμβολα μέσω των οποίων μιλάει και επικοινωνεί εντός της κοινωνίας), ό,τι καταναλώνει(οφείλει να καταναλώνει συνεχώς και καταναγκαστικά, σημαίνοντας την επιτυχία του και τη συνακόλουθη δυνατότητα ευτυχίας-αναγνώρισης) και κυρίως τη δυνατότητα να καταναλώνει εφήμερα, ήτοι προϊόντα μιας χρήσης. Η πίστη όμως στην αγία τριάδα της ατομικότητας, της κατανάλωσης και του ναρκισσισμού και τα ευαγγέλιά της (περιοδικά μόδας, τηλεοπτικές εκπομπές…) ενέχει σοβαρές εσωτερικές αντιφάσεις, καθώς από τη μια πρέπει να είμαστε συμβατοί με το «πνεύμα της εποχής» και το «μαζικό πολιτιστικό πολτό» και συγχρόνως ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι. Το τελευταίο θα συμβεί με την ακίνδυνη δικτύωση(επιφανειακή ομαδοποίηση) σε σεξουαλικές, εθνοτικές, ποδοσφαιρικές, μουσικές, ενδυματολογικές ή καταναλωτικές «φυλές». Αλλά μια ιδιαίτερη «φυλή» είναι και οι τρομοκράτες. Μόνο που αυτοί δεν είναι ακίνδυνοι αλλά ούτε επικίνδυνοι, αφού δεν απευθύνονται σε μεγάλα ανοιχτά σύνολα (κοινωνικές τάξεις και κινήματα), που κατά τη γνώμη τους είναι αλλοτριωμένα από τον καταναλωτισμό αλλά σε πολύ μικρές ομάδες, των οποίων τα μέλη ανάγονται σε μοναδικά επαναστατικά υποκείμενα. Γι’ αυτό ο ναρκισσισμός που θάλλει σ’ αυτές τις παράνομες ομάδες είναι τρομακτικός και οι ελάχιστες διαφορές αιτία φόνου.
Οι τρομοκράτες καταδικάζουν τον καταναλωτισμό ως σύγχρονοι ασκητές που, όμως, είναι σε απόσταση από την κοινωνία. Οι συνασπισμένες τρομοκρατικές οργανώσεις αντιμετωπίζουν εντελώς επιφανειακά την καταναλωτική κοινωνία, η οποία εξάλλου αμφισβητείται σήμερα ευρέως και ριζικά, χωρίς την ανάγκη βομβών, ως θεμελιώδης μετάλλαξη της οικολογίας του ανθρώπινου είδους. Ακόμα και η μορφή της πατριωτικής οικειοποίησης του καταναλωτισμού, όπως στο «αμερικανικό όνειρο», έχει καταστεί μια τεράστια, εθνική κατάθλιψη. Η κατανάλωση ως μυθολογία καταρρέει αφ’ εαυτής και δεν χρειάζεται τη βία των βομβών, αλλά τη βία των ιδεών. Απαιτείται, συνεπώς, η διαμόρφωση μιας νέας αξιακής πρότασης, μιας νέας διευρυμένης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οικολογίας που θα λαμβάνει υπόψη της τόσο το χρόνο και τα όρια της φύσης όσο και τη βελτιστοποίηση της ποιότητας των συνθηκών ζωής του ανθρώπου-μία ποιοτική και όχι ποσοτική ανάπτυξη.

Εφήμερα
Τώρα ζητούν και Ε9 για την κατάθεση των πινακίδων των αυτοκινήτων. Γιατί; Μήπως το αυτοκίνητο είναι ακίνητο; Δυστυχώς, στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επικρατεί γενικευμένη σύγχυση. Δεν φθάνει που απέσυραν την απόσυρση των αυτοκινήτων και κράτησαν τα τεράστια –δήθεν «πράσινα»- τέλη κυκλοφορίας, που πλήττουν κυρίως τους μη έχοντες, τώρα μετέρχονται και νέα «κόλπα» για να τα πάρουν από τους τελευταίους, που ασφαλώς δεν διαθέτουν γκαράζ!

Ποιος από την κυβέρνηση έλεγε ότι η φορολογία θα είναι δίκαιη; Όλοι, με πρώτο τον πρωθυπουργό. Ακόμα και χθες ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου έλεγε ότι θα «συλλάβει» τα κεφάλαια που φοροαποφεύγουν μέσω των «οφ σορ» εταιρειών(ΑΝΤ1). Για τα πολλά χρήματα, κοντά έξι δις ευρώ, που μετανάστευσαν κυρίως για την Ελβετία, ώστε να αποφύγουν τη φορολογία αλλά και το πόθεν έσχες, δεν είπε τίποτα.

Μας τα παίρνουν από παντού αλλά αυτό που συμβαίνει στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου είναι φοβερό. Δεν φτάνει που τα διόδια έχουν ανέλθει στο τεράστιο ποσό των 11, 70 ευρώ, τώρα αυξάνονται κατά 10 λεπτά. Γιατί; Ελέγχει κανείς τη γαλλική εταιρεία; Ή μήπως πρέπει να ξαναρχίσουμε να πηγαίνουμε απέναντι με τα καράβια;

Απίστευτο. Ένας νέος άνθρωπος, που βρίσκεται μόλις ένα χρόνο στην εξουσία, δηλώνει ότι κουράστηκε. Πρόκειται για τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα που μιλάει για φυσική κόπωση και έλλειψη ύπνου. Όμως πολλοί, παρατηρώντας τα μαλλιά του προέδρου, που άρχισαν να ασπρίζουν, μιλούν για ψυχολογική κόπωση. Με άλλον αέρα ήρθε ο πρόεδρος και αλλιώς καταλήγει, αφού αντί για φιλολαϊκές αποφάσεις λαμβάνει μόνο αντιλαϊκές. Ήδη παρά τη χρηματοδότηση των τραπεζών και των αυτοκινητοβιομηχανιών η ανεργία αυξάνεται. Το ίδιο και η φτώχεια. Ομοίως παρά τις διακηρύξεις για το κλείσιμο του Γκουαντάναμο, την απόσυρση των στρατευμάτων από το Ιράκ, αναγκάζεται να παρατείνει τη λειτουργία της φοβερής φυλακής και να στείλει 30.000 επιπλέον στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Τέλος, τα μεγάλα λόγια για το περιβάλλον ξεφούσκωσαν στην Κοπεγχάγη, όπως και ο μύθος Ομπάμα

Έβο Μοράλες

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Η διαιώνιση της ζωής, έλεγε ο ποιητής Τζιάκομο Λεοπάρντι. Γι’ αυτό ας ζούμε ως εική, αφού ο βασικός λόγος της ύπαρξής μας είναι η συνέχεια της ίδιας της ζωής, η αναπαραγωγή της. Ακριβώς αυτό διακυβεύεται σήμερα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Στην Κοπεγχάγη οι ηγέτες του κόσμου δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στα μέτρα εκείνα που θα αποτρέψουν το θάνατο, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά όλων των έμβιων όντων. Και τούτο διότι οι πλούσιες χώρες επέλεξαν να αναλύσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και όχι τις αιτίες. «Οι αιτίες της υπερθέρμανσης του πλανήτη οφείλονται στην ανορθολογική και χωρίς όρια εκβιομηχάνιση από τις μεγάλες δυνάμεις…» λέει ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες(πηγή AgoraVox), ο οποίος συγκαλεί τον Απρίλιο του 2010 μία Παγκόσμια Συνάντηση Κορυφής των Λαών. Αυτή η εναλλακτική συνάντηση Κορυφής δεν αφορά εκπροσώπους κρατών αλλά εκπροσώπους κοινωνικών κινημάτων, ειδικούς και πανεπιστημιακούς και έχει ως σκοπό να ασκήσει πίεση στη νέα συνάντηση Κορυφής των ηγετών όλου του κόσμου στο Μεξικό το Δεκέμβριο του 2010. Για τον Μοράλες η οικολογική κρίση είναι κυρίως μία πολιτισμική κρίση, που δεν εδράζεται στην τεχνολογία (πράσινη ανάπτυξη) αλλά στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι είναι άλλο η πολιτιστική κρίση και άλλο η πολιτισμική. Δεν είναι σωστό να λέμε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι οικολόγοι, ότι η κλιματική αλλαγή είναι αποτέλεσμα γενικώς της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά ότι οφείλεται στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε(πολιτιστική διάσταση), και, συγχρόνως, σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής του πλούτου και της φτώχειας, ένας τρόπος ανάπτυξης που οδηγεί στην άβυσσο. «… ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, δεν ξέρει πια τι σημαίνουν όρια, η κερδοσκοπική συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κανόνες και περιορισμούς, ο καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του…» γράφαμε στις 9 Δεκέμβρη. Μόνο η αλλαγή του οικονομικού συστήματος μπορεί να σώσει τη ζωή στον πλανήτη. Αλλά μπορεί να αλλάξει ο καπιταλισμός; Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται προς το παρόν. Όμως στη Λατινική Αμερική κάτι συμβαίνει. Οι δραματικές εξελίξεις ενδέχεται να αλλάξουν με επίσης δραματικό τρόπο το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω», υπέρ του καπιταλισμού. Γιατί, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, που θα επανεφεύρει την Αγάπη ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή ιλιγγιώδης κίνηση του κανιβαλικού καπιταλισμού προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα, ως την τελική εξαφάνιση της ζωής.

Εφήμερα

Άκουγα στο κρατικό ράδιο έναν δημοσιογράφο να λέει με έπαρση πως «ό,τι φέρνεις, παίρνεις». Μόνο που ο κύριος αυτός αγνοεί ότι ο ρόλος του δημόσιου ραδιοφώνου δεν είναι εμπορικός, όπως των ιδιωτικών. Ακολούθησε η συνομιλία του δημοσιογράφου με έναν καθηγητή ονόματι Κουκιάδη(αν άκουσα καλά), ο οποίος, με την ιδιότητα του συμμετέχοντος σε κάποια επιτροπή, έλεγε με ύφος αυθεντίας ότι κανένα κόμμα και κανένας εργαζόμενος δεν αντιδρά στις «ευέλικτες μορφές εργασίας». Δεν ξέρουμε αν τον άκουσε κάποιο κόμμα, αλλά εμείς διαφωνούσαμε και διαφωνούμε με τις «ευέλικτες μορφές εργασίας», αυτόν τον απάνθρωπο ευφημισμό που οδηγεί την εργασία στο καθεστώς των αρχών του προηγούμενου αιώνα.


Θετικό το μέτρο απόδοσης ιθαγένειας στα αόρατα παιδιά, στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, που τελειώνουν το ελληνικό σχολείο και πολλές φορές και το πανεπιστήμιο, αλλά είναι απάτριδες, αφού η χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δεν τους αναγνωρίζει, ενώ τα ίδια δεν γνωρίζουν τη χώρα των γονιών τους. Χαιρόμαστε ακόμα πιο πολύ διότι γράφαμε επ’ αυτού στις αρχές του Δεκέμβρη.

Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει μόνο «ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», αλλά και ο φόβος του εκτελεστή. Οι Άγγλοι γνωστοί «χασογκόλιδες» από τη βούλα των 11 μέτρων στα παγκόσμια κύπελλα έκαναν σχετική έρευνα (πανεπιστήμιο Έξετερ) και να τι ανακάλυψαν: Το άγχος του ποδοσφαιριστή που εκτελεί το πέναλτι επηρεάζει τις κινήσεις των ματιών του που επικεντρώνονται στον τερματοφύλακα και άρα στο κέντρο της εστίας. Γι’ αυτό τα χτυπήματα γίνονται, ανακλαστικά, στο κέντρο του τέρματος και ο τερματοφύλακας τα πιάνει εύκολα. Προτείνουν συνεπώς ο εκτελεστής να μη κοιτάει τον τερματοφύλακα και να στέλνει τη μπάλα εκεί που έχει προεπιλέξει. Όλα αυτά όμως φαίνονται πολύ εγκεφαλικά. Το θέμα είναι να έχεις τάλαντο και νηφαλιότητα και να παίζεις για το παιχνίδι.

Μια νέα πίστη θα μας σώσει;

Ο χριστιανισμός όπως υπάρχει σήμερα είναι άραγε συμβατός με το μήνυμα του πρώτου Χριστιανισμού, αυτού που συνδέεται με τον Ιησού Χριστό; Η απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική καθώς δεν υπάρχει σήμερα ένας χριστιανισμός και συνεπώς ένα μήνυμα. Ο κοινωνιολόγος Φρεντερίκ Λενουάρ επιχειρεί στο βιβλίο του «Ο Χριστός φιλόσοφος» να καταγράψει την ανατροπή του αρχικού χριστιανικού μηνύματος από την κυρίαρχη Καθολική Εκκλησία. Το μήνυμα των πρωτοχριστιανών ήταν η ελευθερία και η ισότητα (άγνωστες τότε έννοιες) μεταξύ των διαφόρων φυλών, των τάξεων, των φύλλων, των εθνών. Ουσιαστικά, όμως, έχουμε μία πολιτιστική επανάσταση καθώς απαξιώνεται ο πλούτος ως αξία και αξιώνεται η φτώχεια. Αυτό δεν το αναφέρει ο Λενουάρ, αλλά ένας ποιητής, ο Τζιάκομο Λεοπάρντι. Γενικά, ο χριστιανισμός της Ανατολής δημιούργησε μία νέα ανθρώπινη ηθική, αλλά προπάντων ανέτρεψε τις ιεραρχίες. ο Θεός των πρωτοχριστιανών είναι ένας φτωχός, γεννημένος μεταξύ των φτωχών, είναι ταπεινός, αποστερημένος από κάθε αγαθό, δεν έχει εξουσιαστικές φιλοδοξίες και αποδέχεται το θάνατο στο σταυρό όπως ο τελευταίος των αθλίων. Αυτός ο Θεός είναι ο Θεός της Αγάπης ακόμη και για τους εχθρούς. Αυτός είναι ο Θεός της μέριμνας για τους φτωχούς, ο Θεός της δικαιοσύνης και του συλλογικού καλού. Αλλά πως από την «αποθέωση» της συλλογικότητας φθάσαμε στη δόξα του πιο ακραίου ατομικού πνεύματος; Γι’ αυτό χρειάστηκε ο δυτικός καθολικισμός και στη συνέχεια ο προτεσταντισμός. Ο Θεός των χριστιανών έγινε ο Θεός των εχόντων. Ο Λενουάρ δεν εστιάζει σ’ αυτή την αντιστροφή, μόνο θεωρεί ότι το μήνυμα του πρώτου χριστιανισμού διαστρεβλώθηκε από την Εκκλησία και διασώθηκε από τους χριστιανούς ουμανιστές της Αναγέννησης, από τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού που «αποκάθαραν» την καθολική Εκκλησία από τα εγκλήματά της, διασώζοντας τις ιδρυτικές αξίες του χριστιανισμού και καθιστώντας τες κοινή κληρονομιά του ανθρώπινου πολιτισμού. Παρόλα αυτά ο δυτικός χριστιανισμός δεν έσωσε τους ανθρώπους από τις κτηνωδίες του 20ου αιώνα που συνεχίζονται και τον 21ο. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα και δίψα στον τρίτο κόσμο, ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι άστεγοι στην Ευρώπη, 3,5 εκατομμύρια στις ΗΠΑ, οι πόλεμοι συνεχίζονται, ενώ οι «πληγές» που επιφέρουμε στη φύση μοιάζουν μη αναστρέψιμες. Ο δυτικός χριστιανισμός δεν μπορεί να συνεγείρει τις συνειδήσεις. Μπορεί άραγε ο ανατολικός χριστιανισμός; Ο Ντεμπρέ λέει πως ναι, γιατί η Ορθοδοξία δεν απώλεσε το πνεύμα και η σημερινή «διαφθορά» χρειάζεται μια πνευματική αλλαγή. Αυτό έλεγε κι ο Χέγκελ όταν έγραφε πως «Είναι παραλογισμός της σύγχρονης εποχής ότι μπορείς να μεταβάλεις ένα διεφθαρμένο ηθικό σύστημα, το σύνταγμα και τη νομοθεσία του, χωρίς να αλλάξεις τη θρησκεία, ότι μπορείς να έχεις επανάσταση χωρίς μεταρρύθμιση». Ο Σλαβόι Ζίζεκ οπαδός της ίδιας αντίληψης διαπιστώνει ότι σήμερα έχουμε μία τεχνολογική επανάσταση χωρίς κάποια θεμελιώδη «επανάσταση των ηθών». Γι’ αυτό προτείνεται μια νέα πίστη, όχι μια κάποια πίστη, ούτε μια «ανεσταλμένη» ιδιωτική πίστη, αλλά η πίστη ως «ορισμένη ριζική εμπειρία», ως η «ικανότητα να ανοίξεις τον εαυτό σου σε μια ορισμένη ανήκουστη διάσταση, με τον τρόπο που το άνοιγμά μας στη ριζική Ετερότητα μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε μια συγκεκριμένη ηθική στάση, να βιώσουμε μια μορφή απόλαυσης που θα μας συγκλονίσει…».
ΥΓ. Καλές γιορτές!

Εφήμερα

Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι είμαστε οι πιο πλούσιοι Έλληνες σύμφωνα με τα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης. Κανείς άλλος δεν αναγνωρίζει τον… πλούτο μας πλην της εφορίας. Εκείνο, πάντως, που αναγνωρίζεται με βεβαιότητα είναι η αναγνώριση της… ηλιθιότητάς μας. Διότι ως γνωστόν «έξυπνος» είναι αυτός που ξεφεύγει από την εφορία! Είπα «έξυπνος» και θυμήθηκα τους «έξυπνους Έλληνες» της κ. Α. Διαμαντοπούλου και των λοιπών εκσυγχρονιστών!

Και δεν είμαστε μόνο πλούσιοι(οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι) άλλα και άπληστοι. Διότι σύμφωνα με τους Times του Λονδίνου «Το πάρτι τελείωσε για τους άπληστους Έλληνες». Οι λόρδοι δεν κοιτάνε τα δικά τους χάλια, η χαιρεκακία για τα δικά μας χάλια τους μάρανε. Αλλά γιατί τόση «κακία» για τους Έλληνες εκ μέρους των λονδρέζων; Θυμάμαι τις προφητείες τους για την αποτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων, τα δημοσιεύματα για τα διάτρητα μέτρα ασφαλείας, όλα διαψεύσθηκαν, αλλά αυτοί επιμένουν. Γιατί;

Καλά δεν υπάρχει κανείς να μαζέψει αυτόν τον Ανδρουλάκη; Με ύφος εκατό καρδιναλίων από το βήμα της κρατικής ΝΕΤ έλυσε τα προβλήματα της χώρας και κήρυξε τη «δικτατορία της πλειοψηφίας», κατακεραυνώνοντας τις διαφορετικές απόψεις με λαχαναγορίτικο τρόπο, ήτοι όλες οι άλλες γνώμες είναι «μαλακ…»!

Οι διαξιφισμοί και οι λογομαχίες των κυβερνητικών στελεχών λαμβάνουν χώρα πλέον δημοσία. Αυτό συνέβη στη Βουλή με αντεγκλήσεις υπουργών από το περιβάλλον του πρωθυπουργού.

Η σύνοδος της Κοπεγχάγης για το κλίμα απέτυχε παταγωδώς. Τα μηνύματα μας δόθηκαν εδώ και καιρό. Κι ενώ εμείς προλέγαμε για τη σίγουρη αποτυχία, κάποιοι άλλοι(Μέρκελ και Ομπάμα) επιχειρούν να «αποκοιμίσουν» την κοινή γνώμη, μιλώντας για… επιτυχία. Η μόνη σίγουρη επιτυχία ήταν της δανικής αστυνομίας που διέπρεψε στο άνοιγμα κεφαλιών!

Μέρες που είναι τα κανάλια άρχισαν τις «γύρες» στις φτωχογειτονιές. Η μόνιμη επωδός των συνεντευξιαζομένων ανέργων ή φτωχών είναι «θα μπουκάρουμε στις τράπεζες». Ούτε οι ληστές με τα μαύρα να ήταν.

ΠΕΘΑΝΕ πλήρης ημερών ο ζωγράφος ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ(γεννήθηκε το 1916 στην Άρτα)

Το τέλος του ευρώ;

Κάποιοι ισχυρίζονταν πριν λίγο καιρό ότι η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ τη διέσωσε από τη σημερινή κρίση. Οι εξελίξεις, όμως, αποδεικνύουν ότι η ένταξη στο κοινό νόμισμα αφαιρούν από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες(Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) τη δυνατότητα να αναπνεύσουν λίγο μέσω της υποτίμησης, όπως συνέβαινε παλαιότερα(επί δραχμής). Γι’ αυτό κάποιοι με αφορμή την κρίση μιλούν πλέον για «το τέλος του ευρώ». Και τούτο διότι χώρες-μέλη της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα όχι μόνο έχουν απολέσει το νομισματικό εργαλείο τους για την αντιμετώπιση μιας κρίσης(γι’ αυτό πλήττονται περισσότερο από την κρίση), αλλά υφίστανται και το σφίξιμο της θηλιάς από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που αντί να βοηθάει, αντιμετωπίζει τις χώρες-μέλη όπως μια οποιαδήποτε χώρα εκτός της ΕΕ. Έτσι, τα κρατικά ομόλογα της χώρας εντός ολίγου δεν θα γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις από την ΚΤΕ. Ακόμη χειρότερα, η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ ζήτησε να τεθεί υπό την κηδεμονία της ΕΕ η Ελλάδα. Πράγμα που σημαίνει την παροχή δυνατότητας στην ΕΕ ή στην Ευρωζώνη να αποφασίζουν ευθέως για τον προϋπολογισμό των υπερχρεωμένων χωρών, όπως η Ελλάδα. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε για απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας. Τι αποδεικνύεται έτσι; Ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ εμμένουν στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό σχεδιασμό και τη θρησκεία του ευρώ με τρόπο που παραπέμπει σε ιδεολόγημα ή θρησκευτική πίστη και η οποία, ενώ δεν θέτει καμία πολιτική της εν αμφιβόλω, προτιμά να θυσιάσει τους λαούς παρά το κοινό νόμισμα.
Κατόπιν τούτων, τι θα έκανε ένας ηγέτης μιας χώρας όπως η Ελλάδα; Θα επιχειρούσε τη διαμόρφωση συμμαχίας και ομάδας πίεσης με τις άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, κι αυτές είναι αρκετές. Κυρίως, όμως, θα τολμούσε να χτυπήσει στην αχίλλειο πτέρνα τις ευρωπαϊκές ελίτ, να «σπάσει» δηλαδή το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και να επιστρέψει στη δραχμή. Ασφαλώς, οι ισχυροί, κυρίως η Μέρκελ, θα αντεπιτεθούν με απειλές κυρώσεων. Όμως η θρησκευτική τους πίστη στο ευρώ και ο φόβος από πιθανές συνέπειες ντόμινο να τους κάνει να αλλάξουν ρότα και ή να υποστηρίξουν την Ελλάδα και τις άλλες χώρες ή να την αφήσουν να επιστρέψει στην ευελιξία του εθνικού νομίσματος. Μια τέτοια στάση απαιτεί σκληρή διαπραγμάτευση. Και εάν οι ισχυρές χώρες της ΕΕ επιμείνουν στο κοινό νόμισμα τότε οφείλουν να αλλάξουν την πολιτική του «ο καθένας μόνος του» και να ξαναβρούν τους κανόνες της κοινοτικής αλληλεγγύης.




Εφήμερα

Η ΓΣΕΕ ποιους εκπροσωπεί; Την Τετάρτη το βράδυ η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, δηλαδή η παρέα του Παναγόπουλου, αυτού που ως πρόεδρος του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων χειροκροτούσε με πάθος τον πρωθυπουργό στο Ζάππειο(διότι ως γνωστόν η «καλή συμπεριφορά» αμείβεται με βουλευτική έδρα), ο κ. Παναγόπουλος λοιπόν άφησε εκτεθειμένες τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αποσύροντας τη ΓΣΕΕ χωρίς καμία απολύτως αιτιολογία από την απεργία της 17ης Δεκεμβρίου. Άραγε, δεν υπάρχουν άνεργοι; Δεν αυξάνεται η ανεργία; Δεν απειλούνται τα εργασιακά δικαιώματα; Δεν έχουμε νέα φοροεπιδρομή; Δεν απειλούνται οι ασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων; Δεν υπάρχει τίποτ’ από όλα αυτά σύμφωνα με τον κ. Παναγόπουλο, που επί ΝΔ κήρυττε γενική απεργία(και καλά έκανε) με το παραμικρό; Γι’ αυτό κάποιοι αποκάλεσαν τη ΓΣΕΕ όχι των εργατών αλλά των απεργοσπαστών, γεγονός που θέτει ζήτημα ύπαρξης σ’ αυτή των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς μοιάζει να νομιμοποιούν την απεργοσπαστική και αντιεργατικής δράση της πράσινης ηγεσίας του.

Τα πράγματα στην ΕΣΗΕΑ, τη συνδικαλιστική οργάνωση των δημοσιογράφων είναι τρισχειρότερα απ’ ό,τι στη ΓΣΕΕ. Οδεύουμε στους επτά μήνες μετά τις εκλογές, η κατάσταση των εργαζομένων στον Τύπο είναι άσχημη, οι απολύσεις συνεχίζονται και οι παρατάξεις δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν για το σχηματισμό προεδρείου. Αλλά και κανείς δεν κινείται για δοθεί διέξοδος στο πρόβλημα, ενδεχομένως με νέες εκλογές. Όλοι φαίνεται να βολεύονται στο τέλμα και στις «καρέκλες» τους! Αλλά και οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν. Ισχνότατη η συμμετοχή των δημοσιογράφων στην κινητοποίηση. Λόγω απογοήτευσης άραγε ή λόγω… «διαφθοράς»; Πάντως, τα τσιπουράδικα στέναξαν αρκούντως.

Φταίμε όλοι!!!

«Φταίμε όλοι», το είπε ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στο «Μέγκα». «Φταίμε όλοι» το έλεγε επί ώρες κάποιος και στο Σκάι. Όχι το τραγούδι «σε λίγο θα μας πούνε και μαλάκ..» δεν το είχαν. Γιατί είμαστε ήδη «μ…..», εδώ και καιρό. Τελικά, μετά την τρομοκρατία της οικονομικής καταστροφής έρχεται η εμβολή της ενοχής. Η τελευταία θα γίνει στη συνέχεια «συνείδηση», αυτό το ψυχομάχαιρο του ελέγχου, που μπήγουν πρώτα οι γονείς και μετά η ίδια η κοινωνία. Η τηλεόραση, η κοινή γνώμη, το δικαστήριο, η επιχειρηματικότητα που αντλεί κέρδος από το σόου της τηλεοπτικής βίας, και τώρα οι πολιτικοί ταγοί δεν κάνουν τίποτ’ άλλο παρά να στρίβουν συνεχώς αυτό το διεστραμμένο μαχαίρι της ενοχής.
Ποιος φταίει για την ακρίβεια, για την αύξηση των τιμών των τροφίμων και των αγροτικών προϊόντων; Ποιος ευθύνεται για την τερατώδη αύξηση του πετρελαίου(τη θυμάται κανείς;), που δεν είχε καμία σχέση με την δήθεν αυξημένη ζήτηση; Ποια είναι η αιτία για την ασύστολη αισχροκέρδεια; Που πήγαν τα λεφτά του δημοσιονομικού ελλείμματος; Όλοι τα φάγαμε; Όλοι φταίμε; Και οι άνεργοι; Και οι φτωχοί-ένας στους πέντε; Όλοι ευθυνόμαστε για τα καρτέλ, για το νεοφιλελευθερισμό και την περίφημη ελεύθερη αγορά, που δήθεν αυτορρυθμίζεται; Εμείς φταίμε για όλα αυτά; Εμείς οι αδιάφοροι καταναλωτές, οι ανενημέρωτοι μισθωτοί και συνταξιούχοι, ο αγρότης που δέχεται και ανέχεται τους εκβιασμούς; Βέβαια, φταίει και το κράτος, που δεν έχει ελεγκτικούς μηχανισμούς, φταίει και η κυβέρνηση. Αυτά διατείνονται εκείνοι που πριν λίγο ήθελαν ένα όλο και λιγότερο, ή ακόμη και την εξαφάνιση του κράτους, αφού η αγορά μπορούσε κατά τη γνώμη τους να αυτορυθμίζεται μέσω του ανταγωνισμού. Τώρα, όμως, που οι ιδεοληψίες αυτές κατέρρευσαν, δεν φταίνε οι ίδιοι που τις εξέθρεψαν, δεν φταίνε μόνο αυτοί που με μένος «λύκου» ξεχύθηκαν για «αίμα» στην αγορά, αλλά και τα πρόβατα, δηλαδή όλοι άλλοι, οι «κάτω», οι φτωχοί; Πως γίνεται να φταίνε και οι λύκοι και οι αμνοί; Μήπως τελικά, η εκμετάλλευση, η συσσώρευση κέρδους είναι αποτέλεσμα κάποιων παλιοχαρακτήρων, που είναι τόσο προκλητικά… άξιοι εκμετάλλευσης, που αναγκάζουν κάποιους άλλους… ευγενείς κατά τα άλλα ανθρώπους να γίνουν με το ζόρι και βαριά καρδιά εκμεταλλευτές! Γι’ αυτό μην αγανακτείτε και σκούζετε όσοι πεινάτε, εσείς φταίτε που πεινάτε, αφού αποκτήσατε την κακή συνήθεια να τρώτε δυο φορές τη μέρα και όχι μία. Αυτά μας λένε, τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού, οι αντικρατιστές που αίφνης ανακάλυψαν το κράτος, οι οπαδοί της ασύδοτης αγοράς και του ανταγωνισμού, που εξαφάνισαν τον ανταγωνισμό με τα καρτέλ τους αλλά και τους ίδιους τους καταναλωτές. Τώρα μεταθέτουν την ευθύνη στους «κάτω», ενσπείροντας την ενοχή στα θύματα! Σε λίγο οι στρεψοδίκες σοφιστές θα πουν ότι η πείνα και ο λιμός είναι η τιμωρία του Θεού για τα αμαρτήματά μας.

Εφήμερα
«Θα χρειαστεί χρόνος για να πείσουμε τις αγορές». Τάδε έφη ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Γιατί θα χρειαστεί χρόνος; Διότι ο ίδιος ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε οργιάσει γυρνώντας όλα τα διεθνή μίντια και καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της ΝΔ ότι οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή. Τώρα «ξαναγυρνάει» στα παγκοσμίου εμβέλειας μέσα ενημέρωσης –μαζί με τον πρωθυπουργό- για να τα πείσει ότι η ελληνική οικονομία δεν οδεύει προς την καταστροφή. Μήπως ο κύριος υπουργός έχει κοστίσει ήδη πολλά στη χώρα και πρέπει να αντικατασταθεί; Λέμε, μήπως;

Αν συντονιστεί ποτέ η κυβέρνηση να μας το πείτε κι εμάς. Και να φανταστεί κανείς ότι έχει έναν ολόκληρο αντιπρόεδρο, τον Πάγκαλο, αρμόδιο για να συντονίζει. Για την ακρίβεια, ενώ όλοι μιλούσαν για την εθελουσία στον ΟΛΠ που ανακοίνωσε ο κ. Γ. Ανωμερίτης, (ανακολουθία κι αυτή σε σχέση με τα προεκλογικά), καταφθάνει στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την «εθελουσία». Και διερωτώνται οι Έλληνες πολίτες, καλά δεν μιλιούνται εκεί στο ΠΑΣΟΚ ώστε να συνεννοούνται στοιχειωδώς;

Οικονομία και στα γραφεία του ΕΟΤ. Πολλά γραφεία στο εξωτερικό κλείνουν. Και αναρωτιέται ο καθένας, αν έχει κάτι η Ελλάδα προς πώληση, αυτό είναι ο τουρισμός. Πολλοί χαρακτηρίζουν τον τουρισμό ως τη «βαριά μας βιομηχανία». Αν συμπεριφερόμαστε μ’ αυτόν τον τρόπο στη βαριά μας βιομηχανία που θα στηρίξουμε την ανάπτυξή μας;

Συμφωνία γιοκ στην Κοπεγχάγη. Οι πλούσιες χώρες σκέφτονται περισσότερο το κέρδος παρά τη σωτηρία του πλανήτη. Για την ακρίβεια τα όποια μέτρα τα μετακυλύουν στις φτωχές χώρες. Όμως εδώ έχουμε και την πρώτη μεγάλη σύγκρουση ΗΠΑ και Κίνας, με τις πρώτες να ζητούν από τη δεύτερη να δεχτεί την τοποθέτηση δυτικών ελεγκτών της ρύπανσης. Αυτό μας θυμίζει τους ελεγκτές στο Ιράκ που αναζητούσαν τα όπλα μαζική καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Σημειωτέον ότι οι ΗΠΑ είναι οι πρώτες σε ποσοστό ρύπανσης παγκοσμίως. Αλλά είπαμε, δεν κοιτάμε τα δικά μας αλλά των άλλων. Είδες ο Ομπάμα;

Ψυχικό κραχ

Ένας άστεγος πέθανε από το κρύο στη Μπορντώ, αλλά κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό. Αντίθετα, η αισιοδοξία επιστρέφει στους Έλληνες. Αυτή είναι εκτίμηση από τις μετρήσεις του ευρωβαρόμετρου, καθώς μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου αυξάνεται ο αριθμός των Ελλήνων που δηλώνουν αισιόδοξοι για την οικονομική κατάσταση. Όμως, η μεγάλη πλειοψηφία εξακολουθεί να θεωρεί την ανεργία και την οικονομία ως τα μείζονα προβλήματα της χώρας. Που εδράζεται τότε η αισιοδοξία; Ίσως στο γεγονός ότι εάν κάποιος είναι απαισιόδοξος θεωρείται προβληματικός! Ποιοι κατά συνέπεια εκλαμβάνονται ως φυσιολογικοί; «Φυσιολογικοί» σύμφωνα με την αμερικάνικη ψυχιατρική εταιρία θεωρούνται όσοι παρουσιάζουν «ευχάριστες» γνωστικές παραποιήσεις και αλλοιώσεις στην αντίληψη της πραγματικότητας, ενώ αντίθετα οι προβληματικοί (κυρίως οι καταθλιπτικοί) αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με έναν τρόπο που θα ονομάζαμε «επώδυνα» αληθινό και ρεαλιστικό. Άρα, οι άνθρωποι που δεν ξέρουν ούτε γιατί γελάνε ούτε γιατί έχουν σταματήσει να σκέφτονται είναι «το κατά φύσιν», η λογική συμπεριφορά, η σοβαρότητα, ενώ η κριτική σκέψη είναι ίδιο των «παρά φύσιν», όσων σκέφτονται με «περικοκλάδες»! Η προτεινόμενη, συνεπώς, «ίαση» για τον «μη φυσιολογικό» είναι «Να σκέφτεται αισιόδοξα και όχι ρεαλιστικά»! Αυτή τη διαφθορά στη στάση ζωής και του σκέπτεσθαι άραγε ποιος θα την αντιμετωπίσει; Ακόμα χειρότερα, αν στη Γαλλία οι εγκληματίες θεωρούνται «ψυχικά άρρωστοι»(χθεσινό δημοσίευμα), τότε οι ψυχικά ασθενείς μπορούν να αντιμετωπιστούν ως εν δυνάμει εγκληματίες(δες και Λομπρόζο)! Είναι αυτό σωστό; Ασφαλώς, όχι. Ενδέχεται, μάλιστα, -αν δεχθούμε τις νέες απόψεις που δεν είναι και τόσο νέες- όσοι αρνούνται την προσαρμογή στη χαζοχαρούμενη σκέψη, να οδηγούνται στην ψυχοδιανοητική εξόντωση δια του αποκλεισμού, του εξοστρακισμού -και μέσω των όποιων περιγραφικών και αυθαίρετων ταξινομήσεων-του εγκλεισμού ή του χημικού ζουρλομανδύα. Όλοι οι αιρετικοί, όλοι οι αντινομικοί κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν τρελοί, καθώς ο αποκλεισμός αυτός είναι πιο φτηνός από τον εγκλεισμό στη φυλακή. Δεν είναι τυχαίο ότι το πάθος, αυτός ο λόγος των «αόρατων δυνάμεων» μέσα στο ζωντανό χάος δεν υφίσταται πλέον. Ζούμε πια στον παροξυσμό της αδιαφορίας.
Τελικά, χωρίς σκιά, χωρίς πόρο εναλλακτικής διαφυγής, χωρίς Πόλη και δυνατότητα θεσμικής αναδόμησης, σύμφωνα με την ιδιαιτερότητα και την πραγματικότητα του καθενός, χωρίς τον Άλλο και τον εαυτό μας οδεύουμε στη μόνη οδό, στο μόνο χώρο, στο παζάρι της εικόνας· το χρήμα γίνεται ο παγκόσμιος μπαλαντέρ, το όχημα της συσσωρευμένης ενέργειας την οποία διαχέει σ’ όλους τους χώρους, καλύπτοντας τα πάντα· οι πιστωτικές κάρτες παίρνουν φωτιά· τα δώρα συμβολίζουν την υπεροχή· η γλώσσα παραληρεί· η επιθυμία ευνουχίζεται από την ουσία της και περιορίζεται στην αγοραία επίφασή της· επι-δεικνύεται, κορδακίζεται, κάνει να φαίνεται ότι επιθυμεί κι έτσι ακυρώνεται, αποστερείται το περιεχόμενό της ως επιθυμία. Αλλά στον καιρό της κρίσης όλα αυτά δεν υπάρχουν καθώς καλύπτονται από τη ματαίωση. Την αποστέρηση ακολουθεί η αναδίπλωση, η εσωτερική αφήγηση της κατάθλιψης η οποία όμως δεν έχει αποδέκτες και η βία εσωτερικεύεται, γίνεται αυτοκαταστροφική. Μετά την έφοδο και το μπουμ, το κραχ. Όλα καταρρέουν στο κενό. Τίποτα. Κανείς δεν φεύγει, κανείς δεν έρχεται. Η ζωή δεν έχει νόημα, η ύπαρξη έχασε κάθε ελπίδα περιεχομένου και το δίλημμα επανέρχεται: Προσαρμογή ή «χημικός ζουρλομανδύας» και αυτοχειριασμός, ή ο φόνος, η εξωτερίκευση της βίας. Στη Γαλλία αυτοκτονούν (Τέλεκομ), αλλού σκοτώνουν τους άλλους και τους ληστεύουν, ελλείψει πολιτικής διεξόδου.

Εφήμερα
Ο Ντίνος Ρόβλιας, υφυπουργός εσωτερικών, παραιτήθηκε λόγω της αποκάλυψης των «χαρτιών» με τα οποία ζητούνταν οι «εξυπηρετήσεις» των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή αν δεν αποκαλύπτονταν; Υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Ρόβλιας ήταν από τους κήνσορες του ΠΑΣΟΚ στα διάφορα σκάνδαλα της ΝΔ. Παρόλα αυτά, βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος μας έλεγε πως είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τους βουλευτές που έδωσαν πολλές υποσχέσεις προεκλογικά. Δεν αποκλείεται οι πρώτοι κραδασμοί μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ψηφοφόρων του να προέλθουν από τη μη ικανοποίηση των «αιτημάτων».

Πάντως η διαφθορά δεν είναι παίξε-γέλασε, είναι Λερναία Ύδρα. Στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης καταδικάστηκε για χρηματισμό κτηνίατρος-υπάλληλος του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και τώρα είναι υπό απόλυση. Ας κοιτάξουν και στα Γιάννενα. Ας κοιτάξουν και στην Α΄ ΔΟΥ Περιστερίου. Που να πρωτο-κοιτάξουν; Πάνω απ’ όλα «ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;».

800 χιλιάδες δόσεις εμβολίων απέσυρε η αμερικανική κυβέρνηση λόγω μη αποτελεσματικότητας. Αυτό αποτελεί ένα ακόμη πλήγμα για τον εμβολιασμό καθώς ενισχύει τους επιφυλακτικούς και όσους έχουν επικρίνει την όλη διαδικασία.

Διαδηλώσεις σε όλη την Ανατολία μετά την απαγόρευση του φιλοκουρδικού κόμματος DTP από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας. Το τελευταίο ως γνωστόν επιχείρησε πέρυσι να θέσει εκτός νόμου και τον ίδιο τον Ερντογάν, αλλά μετά τις ευρωπαϊκές και αμερικανικές αντιδράσεις υπαναχώρησε. Ο Τούρκος πρωθυπουργός πάντως σε ένδειξη διαμαρτυρίας χαρακτήρισε την Τουρκία «νεκροταφείο πολιτικών κομμάτων»!

Αόρατοι

Να ζεις και να μην υπάρχεις. Ζωές χωρίς νόημα και νήμα, χωρίς εαυτό, χωρίς μία προσδοκία, μια ελπίδα, μια μαγική αρχή της ζωής για να ταξιδέψουν στο σώμα του κόσμου. Είναι τα παιδιά των μεταναστών. Οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, αυτοί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο, μπορεί και πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Αλλά η Ελλάδα δεν τους αναγνωρίζει. Γι’ αυτό δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν ταυτότητα, ούτε πατρίδα, αφού κι αυτή των γονιών τους ξένη είναι. Ξένοι, συνεπώς, παντού, αόρατοι παντού, ανέστιοι, απάτριδες, ζωές χωρίς ύπαρξη. Ζωές που μετρούν λεπτό λεπτό την επιβίωση. Διαφανείς κι αόρατοι. Και από την άλλη, οι αδιαφανείς, τα υπερ-εγώ, οι κύριοι όλος ο κόσμος, οι κανίβαλοι του φωτός και του χρόνου, οι μανιακοί του χώρου και του χρήματος, οι ληστοβαρόνοι, οι πολιτικοί της «μαύρης πολιτικής», οι πωλητές της ελπίδας, συσκευασμένης σε λέξεις συμπάθειας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Είναι αυτοί που μέσα από τις ΜΚΟ αλληλεγγύης τους παρέχουν ένα κόμπο ορατότητας τυλιγμένο στο μαντήλι, ένα ξερολούκουμο για να ξεθυμάνει την πίκρα των μεν και τις ενοχές των δε. Κι ύστερα πάλι αόρατοι, καταφρονεμένοι, φάσματα και φαντάσματα. Κάποτε οι αόρατοι είχαν μία ευκαιρία στην ορατότητα, ενώνοντας τη βία της συλλογικής τους «νύχτας» στα συνδικάτα, σε πολιτικά κόμματα. Τώρα ξεπουλημένοι και ξεμοναχιασμένοι στο ατομικό τους σκοτάδι, έχουν χάσει την προοπτική της ανόδου στο φως. Εξ ου και η απελπισία. Οι αόρατοι δεν ενώνουν πια το μαύρο τραγούδι του. Τώρα αλληλοκαταβροχθίζονται. Να, στον Ασπρόπυργο κάποιοι ληστεύουν ένα ψιλικατζίδικο ομοίων τους από την πρώην Σοβιετική Ένωση, ένας δεκαεξάχρονος προσπαθεί να υπερασπισθεί την αγαπημένη του και τον γαζώνουν. Τα κάλαντα εδώ τα ψέλνουν τα καλάσνικοφ.



Αόρατοι παντού. Θυμάται κανείς όταν η Χίλαρι Κλίντον μιλούσε για τα 18 εκατομμύρια αόρατους (invisibles), αμερικανούς πολίτες; Τώρα ούτε η Κλίντον τους θυμάται. Ασφαλώς οι αόρατοι αμερικανοί είναι πολύ περισσότεροι αφού η Κλίντον αναφερόταν μόνο στους ψηφοφόρους της. Αλλά γιατί δεκάδες εκατομμύρια αμερικανών είναι αόρατοι; Γιατί, απλώς, δεκάδες εκατομμυρίων αμερικανών είναι χωρίς φωνή και πολιτική έκφραση, είναι χωρίς δικαιώματα, χωρίς ταυτότητα, είναι δηλαδή μετανάστες όπως και στην Ελλάδα και αλλού. Τα παιδιά των εξαθλιωμένων προαστίων-γκέτο, θα επιχειρήσουν να βρουν την ατομική αλλά και τη συλλογική τους ταυτότητα στο πλαίσιο της εθνοτικής συμμορίας. Οι υπόλοιποι θα αρκεστούν στις σποραδικές στιγμές ορατότητας, που παρέχουν οι κυρίες του ελέους. Αλλά κι από εκεί κάποιοι θα προσπαθήσουν να αποφύγουν το φονικό βλέμμα +οικτιρμού, το άγριο ξέσκισμα της ψυχής τους μέσω της δήθεν φιλανθρωπίας των «πάνω». Αυτό το βλέμμα που οικτίρει, δίνει τη χαριστική βολή στα τελευταία απομεινάρια αξιοπρέπειας. Η ψυχική ή η νοητική αποδόμηση και το παραλήρημα, η τρέλα κι ο φόνος δεν είναι παρά μια τελευταία προσπάθεια για τη διατήρηση της συμβολικής ακεραιότητας, της αυτοεικόνας, της προσωπικότητας ως όλον.

Εφήμερα

Ναι, η Ελλάδα είχε και έχει προβλήματα, αλλά αυτά επιδεινώθηκαν από τις συνεχείς δηλώσεις των κυρίων Γιούνκερ, Τρισέ, Αλμούνια(βεβαίως και των δικών μας όπως ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου). Αυτοί έστειλαν στο γκρεμό την Ελλάδα σύμφωνα με την «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Μάλιστα, οι πιέσεις που ασκούν στην Ελλάδα οδηγούν εκ προοιμίου στη καταστροφή. Η εφημερίδα και κανείς δεν λέει ότι από τους νεοφιλελεύθερους των Βρυξελλών κανείς δεν προέβλεψε την κρίση. Ακόμη χειρότερα, κανείς δεν άκουγε τις φωνές όσων προειδοποιούσαν. Μάλιστα, ο κ. Τρισέ της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας συνέχιζε να ανεβάζει τα επιτόκια ενώ η κρίση κάλπαζε. Αλήθεια, αυτούς τους κυρίους ποιος θα τους ελέγξει; Ή μήπως είναι ανεξέλεγκτοι;

Πάντως, η σύγκρουση της κυβέρνησης Παπανδρέου με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν είναι επί του δημοσιονομικού αλλά για τη μέθοδο και το μοντέλο. Οι κύριοι των Βρυξελλών επιμένουν στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο τους και στην αρχή της ενίσχυσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου εμμένει στην Κεϊνσιανή λογική. Ο μόνος τρόπος να δεχθεί η χώρα μας το νεοφιλελεύθερο παραλογισμό των Βρυξελλών είναι να επιδοτηθεί η κρίση μας από αυτούς που επιμένουν στο νεοφιλελευθερισμό.

Οι πλούσιες χώρες θέλουν να «σκοτώσουν» το Κιότο κατήγγειλαν οι αφρικανικές χώρες που συμμετέχουν στη σύνοδο της Κοπεγχάγης για το κλίμα και εγκατέλειψαν τις διαπραγματεύσεις. Το γράφαμε από το Σάββατο ότι οι πλούσιες χώρες του Βορρά επιχειρούν να μεταθέσουν το κόστος της περιβαλλοντικής κρίσης στις φτωχές χώρες. Το ίδιο κάνουν και με την οικονομική κρίση. Αυτή την ώρα κάποια ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλούν για επιστροφή των αφρικανικών χωρών στις διαπραγματεύσεις. Η πληροφορία θα διασταυρωθεί τις επόμενες ώρες. Φαίνεται, πάντως, ότι κάποιοι νομίζουν πως αυτοί δεν θα υποστούν τις συνέπειες από την… καταστροφή του πλανήτη!

Τάσσος Παπαδόπουλος

Εντάξει, με την πολιτική και οικονομική διαφθορά μπορεί κανείς να ξεμπερδέψει, με τη διαφθορά της ψυχής, όμως, τι γίνεται; Πώς να εξηγήσει κανείς την κλοπή του φέρετρου και του λείψανου του Τάσσου Παπαδόπουλου; Ποια τα κίνητρα της κλοπής; Τι να κάνει κανείς ένα νεκρό; Παραλογισμός. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατέστη αγνοούμενος ως… λείψανο. Γιατί; Πόσο μίσος (ή και έρωτα, τα όρια είναι κοντά) μπορεί να κρύβει μια τέτοια μακάβρια ούτως ή άλλως ενέργεια; Ο Ζακ Ντεριντά έλεγε ότι η εκμάθηση του ζην είναι πάντα υπόθεση ναρκισσιστική. Θέλουμε να σωθούμε, να ζούμε όσο μπορούμε. Λογικό. Ο θάνατος είναι η ακραία διαφθορά της ζωής. Εντέλει, το να μάθεις να ζεις είναι να μάθεις ότι θα πεθάνεις απόλυτα, χωρίς σωτηρία, χωρίς ανάσταση κι αυτό να το αποδεχτείς(Μίλαν Κούντερα); Αντιθέτως, «Πιστεύω σ’ αυτή την αλήθεια χωρίς να την αποδέχομαι» έλεγε ο Ντεριντά, διότι ο θάνατος είναι και η άρνηση όσων σε διαμορφώνουν, η άρνηση όλων όσων αγάπησες. Τα παραθέτουμε αυτά και ως απότιση φόρου τιμής στο μεγάλο φιλόσοφο και ως προσπάθεια να εξηγήσουμε την κλοπή του λείψανου του Τάσσου Παπαδόπουλου. Κάποιοι δεν θέλουν τον Παπαδόπουλο ούτε νεκρό. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν τον θέλουν νεκρό, αλλά αυτό από θαυμασμό και λατρεία. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος στις συνθήκες του γνωστού μύθου, μπορεί να μην κλάπηκε από τους οπαδούς του, αλλά να αναστήθηκε! Το παράλογο της πράξης οδηγεί στο παράλογο του μύθου. Ίσως τώρα που κάποιοι θέλουν την «επανένωση» της Κύπρου με νέα ενδεχομένως σχέδια Ανάν, οι αντίθετοι να επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους, ακόμα και τους νεκρούς!
Ή μήπως οι «απαγωγείς» θα ζητήσουν λύτρα; Ως γνωστόν όλα σήμερα πωλούνται ακόμα κι ο θάνατος.
Η Jade Goody πούλησε ακόμη και το θάνατό της (για τα παιδιά της!). Ποια ήταν η Goody; Μια παίκτρια ριάλιτι, κάποια που υποδύθηκε (ή μήπως υποκρινόταν;) τον εαυτό της μέχρι θανάτου. Τι πρόσφερε στον κόσμο εκτός από το θέαμα του θανάτου της; Τίποτα. Λένε πως πεθαίνει κανείς μόνος του. Ε, αυτό δεν συμβαίνει πια. Αυτό έδειξε η «παίκτρια». Ακόμη και ο θάνατος έγινε θάνατος-εμπόρευμα. Ο Χάρος δεν είναι πια παρά ένας έμπορος, ένας διαφημιστής, ένα «χρυσό αγόρι». «Η Jade Goody πεθαίνει… θα επανέλθουμε στο δεύτερο μέρος του θανάτου της μετά τα αναγκαία διαφημιστικά». Στην τηλεοπτική οθόνη εμφανίζονται καλλυντικά, προγράμματα λίφτινγκ, μπότοξ και αιώνιας νεότητας. Αντίφαση; Καμία. Η Αγορά όλα τα αλέθει, όλα τα χωνεύει, όλα τα πουλάει, ακόμα και τον εαυτό της, την κρίση της, το θάνατό της. Κι αυτό θα συμβαίνει όσο θα υπάρχουν μαριονέτες-καταναλωτές, αυτές που κινεί με χίλια νήματα ο «μεγάλος Άλλος», ο πολιτισμός του εμφαίνεσθαι και της διασκέδασης μέχρι θανάτου, η κυρίαρχη συμβολική τάξη που επιτάσσει την καταναγκαστική «απόλαυση». Γι’ αυτό δεν είναι περίεργο που «διασκεδάζουμε» ακόμα και με την ανεργία, τη φτώχεια, το φόνο του γείτονα, το θάνατο. Ο πολιτισμός του θανάτου σε πλήρη ανάπτυξη και οι «έμποροι-φονιάδες» του σε παροξυσμό.

Η διαφθορά φταίει;

«Η διαφθορά φταίει για την κρίση» σύμφωνα με τον Ομπάμα. «Η διαφθορά φταίει για την κρίση» ακούγεται ο αντίλαλος στην άλλη άκρη του πλανήτη, στην Ελλάδα, από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Αν λέγαμε ότι η διαφθορά είναι η συνέπεια του κυρίαρχου οικονομικού μοντέλου, ποιος θα μας πίστευε; Αν λέγαμε ότι ο καπιταλισμός και η επιδίωξη του ύψιστου οφέλους φέρει εγγενώς μαζί του τη διαφθορά, ακριβώς όπως το σύννεφο τη βροχή, κάποιοι θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους. Είναι οι ίδιοι που κατακεραύνωναν παλαιότερα κάθε κριτική στην απορυθμισμένη νεοφιλελεύθερη Αγορά και την αμερικανικού τύπου παγκοσμιοποίηση. Είναι οι ίδιοι που βλέπουν τη διαφθορά στο πελατειακό σύστημα και στον άπληστο εφοριακό, ενώ τα πολλά χρήματα παίζονται στα χρηματιστήρια και στις τράπεζες. Όχι ότι δεν πρέπει να ενεργοποιηθούν ουσιαστικά τα «πόθεν έσχες» και να εκπίπτουν όσοι κατέχουν δημόσια αξιώματα και μετέχουν σε off shore εταιρίες, αλλά η μεγάλη πληγή δεν είναι εκεί, είναι στο τζόγο, είναι στο χρηματιστήριο, είναι στις τράπεζες. Και δεν είναι μόνο ότι καμία κυβέρνηση δεν τολμά να βάλει χέρι στις αυθαιρεσίες των νόμιμων τοκογλύφων αλλά είναι και ο τρόπος που λειτουργούν οι τράπεζες.
Δείτε επί παραδείγματι πως λειτουργεί μία ελβετική τράπεζα, η λεγόμενη BIS, που θεωρείται η τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών και η οποία δεν δίνει στοιχεία για τους πελάτες της ακόμα κι όταν κατηγορούνται για κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Το τετράγωνο που βρίσκεται η συγκεκριμένη τράπεζα και οι γειτονικοί του χώροι δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία των ελβετικών αρχών αλλά μόνο της τράπεζας! Πρόκειται δηλαδή για ένα κράτος εν κράτει, που έχει δική του αστυνομική ασφάλεια και φύλαξη(άρθρο 3 της σύμβασης τράπεζας και ελβετικών αρχών). Επίσης, όλα τα δεδομένα της τράπεζας είναι απόρρητα και κανένα κράτος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σ’ αυτά, ακόμα και να τα συμβουλευθεί απλώς, έστω κι αν πρόκειται για αιτήματα της δικαιοσύνης που αφορούν περιπτώσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος(σκάνδαλα). Η BIS δεν υπάγεται σε καμία εθνική δικαιοδοτική εξουσία και οι ταχυδρομικές αποστολές της διέπονται από το καθεστώς των διπλωματικών αποστολών. Άρα μπορεί εύκολα να προβεί σε διακίνηση «μαύρου χρήματος» ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος. Συνεπώς, αν θέλει κάποιος να δει «που πήγαν τα λεφτά», ξέρει που να ρωτήσει, αλλά δεν θα του πουν. Γι’ αυτό είναι μάλλον αφελές να νομίζει κανείς ότι θα πατάξει τη διαφθορά με λόγια ή ακόμα και με μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο.
Συμπέρασμα, τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση, που πίστευε ότι η διαφθορά(παραοικονομία) είναι ανάχωμα στην κρίση(σ.σ. το ίδιο διακήρυττε και ο κ. Β. Μαρκεζίνης), όσο και η σημερινή κυβέρνηση που θεωρεί ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της διαφθοράς, κάνουν λάθος. Με άλλα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι ούτε πολιτιστικό(συμπεριφοράς), ούτε πολιτικό μόνο, αλλά είναι κυρίως πρόβλημα του οικονομικού μοντέλου. Υπ’ αυτή την οπτική, ακόμη και μια επανάσταση «από τα πάνω»(σύμφωνα με τον Μπάρινγκτον Μουρ τζούνιορ και μερικούς εγχώριους ψιττακούς) δεν συνιστά λυσιτελή αντιμετώπιση. Απαιτείται αλλαγή οικονομικού παραδείγματος.

Εφήμερα

Ένας πρόεδρος του πολέμου, ο Μπάρακ Ομπάμα, ένας πρόεδρος που μόλις πριν λίγες ημέρες έστειλε 30.000 στρατιώτες στο Αφγανιστάν και συγχρόνως καλεί σε πόλεμο στο Ιράν και τη Βόρειο Κορέα, ο πρόεδρος που θεωρεί ότι «ο πόλεμος είναι ενίοτε αναγκαίος για να χτυπήσουμε το κακό», βραβεύθηκε με το νόμπελ ειρήνης. Ακόμη χειρότερα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ δήλωσε μεταξύ άλλων με τον πλέον κυνικό τρόπο ότι ο στόχος «δεν είναι να κερδίσω ένα βραβείο, ακόμα κι αν είναι τέτοιου κύρους όπως το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, ο στόχος είναι να προωθήσω τα αμερικανικά συμφέροντα». Ακόμα και στις ΗΠΑ, δύο στους τρεις Αμερικανούς σύμφωνα με δημοσκόπηση εκτιμούν ότι ο Ομπάμα δεν άξιζε το βραβείο.

Το έλεγε ο καθηγητής του ΑΠΘ κ. Μυλόπουλος(;), προ ημερών στην εκπομπή των κυρίων Λυριτζή και Οικονόμου στη ΝΕΤ, ότι η αστυνομία του κ. Χρυσοχοΐδη αφού έδειραν ανηλεώς και αδίκως έναν φοιτητή του του φόρτωσαν και ένα σακκίδιο με βόμβες μολότοφ(αδίκημα κακουργηματικού χαρακτήρα). Τότε ο δημοσιογράφος κ. Ηλίας Κανέλλης επέπληξε δριμύτατα τον καθηγητή, που κατά τη γνώμη του υποστήριζε κάτι χωρίς αποδείξεις (σ.σ. ο Η. Κ. ειρωνεύτηκε την επίκληση της «ακαδημαϊκής κοινότητας» από τον καθηγητή). Τώρα τι λέει ο κ. Κανέλλης, που ένα βίντεο δείχνει ότι η αστυνομία του κ. Χρυσοχοΐδη δημιουργεί ενόχους; Προπάντων, τι λέει ο υπουργός Προστασίας;

Όχι μόνο έκπτωση από το αξίωμά τους, αλλά και τη «σαρία» πρέπει να επιβάλει η κυβέρνηση στα μέλη της, στους βουλευτές, στους δημάρχους, τους νομάρχες κ.ά. που συμμετέχουν σε off shores εταιρίες. Μόνο που τα μέλη της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού έχουν και συγγενικά πρόσωπα μέσω των οποίων μπορεί να «συμμετέχουν». Τα «παράθυρα» συνεπώς βρίσκονται πάντα. Γι’ αυτό μάλλον χρειάζεται η «σαρία». Όσο για το πόθεν έσχες, τι να πούμε; Αρχίζοντας από το ίδιο το σινάφι των δημοσιογράφων, κανείς δεν το ελέγχει.

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Πόλεμος φονταμενταλισμών. Πόλεμος απόλυτων αληθειών. Από εδώ οι νεαροί που πυρπολούν με καύσιμο την απόλυτη αλήθεια τους. Από εκεί ο έμπλεος αρχολάγνου πάθους και φανατισμού κ. Χρυσοχοΐδης με την αστυνομία του που βγάζει το άχτι της libido dominandi του, συλλαμβάνοντας προληπτικά και σαπίζοντας στο ξύλο δίκαιους και άδικους στο όνομα της δικής του απόλυτης αλήθειας. Και οι μεν και οι δε πιστεύουν στη δική τους αλήθεια με το πάθος φονταμενταλιστών πουριτανών της Κου Κλουξ Κλαν ή φονταμενταλιστών μουσουλμάνων της Αλ Κάιντα. Και οι δύο στο όνομα της καθαγιασμένης αλήθειας τους εγκληματούν. Εγκληματούν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αντιεξουσιαστές, όταν προπηλακίζουν και βιαιοπραγούν εναντίον συγγραφέων, όταν καίνε βιβλιοθήκες, όταν καταστρέφουν με τυφλή μανία. Εγκληματεί κι ο Υπουργός Προστασίας με την αστυνομία του όταν συλλαμβάνει δίκαιους υπό το κάλυμμα της αντισυνταγματικής «προσαγωγής». Τελικά και οι δύο πλευρές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του ίδιου ηθικού μανιχαϊσμού. Κανείς τους δεν αναγνωρίζει την αλήθεια του άλλου και συνεπώς τη σχετικότητα της δικής του αλήθειας, κανείς μες στην απολυτότητά του δεν αισθάνεται ένοχος, κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποδώσει μια κάποια δικαιοσύνη στον αντίπαλο, αναγκαία προϋπόθεση για μία μελλοντική συμφιλίωση. Ο καθένας είναι ενσαρκωτής του απόλυτου καλού και ο άλλος είναι το απόλυτο κακό. Μ’ αυτή την πίστη τρέφεται ο εκατέρωθεν αυταρχισμός, που όταν ξεπερνάει ένα ορισμένο όριο γίνεται φασισμός. Ο αδιάφθορος θα δει μες την αυθεντία της πίστης του όλους όσους δεν ταυτίζονται μαζί του ως εν δυνάμει διεφθαρμένους. Ο «ήρωας» αντιεξουσιαστής θα δει όλους τους άλλους, τους μη δικούς του ως δειλά, φασιστικά σκουλήκια, που πρέπει να φύγουν από το χώρο της ιδεολογικής του καθαρότητας. Οι μεγεθυντικοί φακοί της πίστης στην απόλυτη αλήθεια, από την άλλη πλευρά, θα καταστήσουν τον εγκατεστημένο και στο πιο μικρό οφίκιο ένα μικρό Βοναπάρτη, όπως ο υπουργός Προστασίας, και η κοινωνία θα χωρισθεί σε τρομοκράτες και τρομοκρατούμενους. Η τρομοκρατία μάλιστα υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού (του άλλου πόλου του εκκρεμούς: της Απόλυτης Σχετικοποίησης-απροσδιοριστίας) όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής, που δημηγορούν από τον τηλεοπτικό άμβωνα, δραματοποιώντας το «καλό και το κακό» και οδηγώντας την κοινή γνώμη σε όλο και πιο συντηρητική κατεύθυνση. Γι’ αυτό ο τελικός νικητής της σύγκρουσης θα είναι ο… αντιεξουσιαστής -σύμφωνα με τον εγελιανό «αντιθετικό προσδιορισμό» αλλά και τη ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου- Μ. Χρυσοχοΐδης. Η συμπεριφορά του τελευταίου έχει εξηγηθεί εδώ και αιώνες από τον Σαίξπηρ που μιλούσε για τον τρόμο, τον πανικό των κυβερνώντων μη χάσουν την εξουσία που κέρδισαν, και η οποία τους παρακινεί αναπότρεπτα στην καταπίεση, στην τρομοκρατία, στην τυραννία, στο έγκλημα(Πλωρίτης).

Εφήμερα

Η Liberation και πολλές άλλες εφημερίδες σε όλο τον πλανήτη πήραν ακαριαία τη φράση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ότι το δημοσιονομικό αδιέξοδο «απειλεί την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας» και την έκαναν παντιέρα, γράφοντας ότι «Η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας». Για να αποδειχθεί ότι για μία ακόμα φορά βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Αλλά τι θέλει να πει ο κ. Παπανδρέου; Ποιος επιτίθεται στη χώρα; Γιατί τα «μασάει»; Μήπως πριν τη σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αποφάσιζαν οι ελληνικές κυβερνήσεις για την οικονομική πολιτική της χώρας; Αν αυτό πίστευε ο πρωθυπουργός της χώρας, τότε δυστυχώς ηπατάτο οικτρά!

Τι δεν μας λέει ο Τύπος και η τηλοψία για τη διάσκεψη της Κοπεγχάγης; Κανείς δεν μιλά για τη σύγκρουση μεταξύ των χωρών του Βορρά και των χωρών του Νότου αλλά και μεταξύ των χωρών του Βορρά σχετικά με τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Για μία ακόμη φορά οι «μεγάλοι» ρίχνουν τα βάρη στους φτωχούς. Πάντως, στο γαλλικό τηλεοπτικό κανάλι France 4 προβλήθηκε χθες βράδυ ένα ντοκιμαντέρ του Paul Moreira που καταγράφει τις πιέσεις του αμερικάνικου πετρελαϊκού λόμπι ώστε να μη ληφθούν μέτρα μετριασμού των εκπομπών αερίων ρύπων. Να σημειωθεί ότι η πετρελαϊκή βιομηχανία ευθύνεται για το 30% των εκπομπών αερίων ρύπων. Σε πολύ μεγάλα ποσοστά ανέρχονται και οι εκπομπές της αυτοκινητοβιομηχανίας και των εργοστασίων λιγνίτη.

Φαίνεται ότι έχει γίνει χριστουγεννιάτικο έθιμο να γιορτάζουμε μέσα στα σκουπίδια. Ίσως αυτό μας αξίζει, τόσο βρομιάρηδες που είμαστε. Δεν μας απομένει παρά να στολίζουμε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα με σκουπίδια. Κι αυτό όταν στην Κοπεγχάγη συζητούν για το περιβάλλον!

Για μία ακόμη φορά την κρίση θα την πληρώσουμε τα συνήθη θύματα. Οι νεοφιλελεύθεροι των Βρυξελλών μας θέλουν είλωτες εφ’ όρου ζωής. Μόνο ο θάνατος θα μας ξεκουράσει, όπως έλεγε εκείνη η καθαρίστρια σε σημείωμα που διέσωσε ο Κέυνς: «Μη λυπάστε για μένα που πέθανα, τώρα θα ξεκουραστώ…».

Δώστε μια ευκαιρία στη ζωή

Γνωρίζουν το πρόβλημα. Η διάγνωση της βαρύτατης περιβαλλοντικής βλάβης και η επείγουσα ανάγκη λήψης μέτρων είναι σε όλους γνωστή. Μέτρα, όμως, σημαίνει όρια και ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, δεν ξέρει πια τι σημαίνουν όρια, η κερδοσκοπική συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κανόνες και περιορισμούς, ο καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γι’ αυτό τα μέτρα της Κοπεγχάγης θα είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Για να αποδειχθεί ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη. Ναι, οι πάγοι λιώνουν, η φύση πεθαίνει, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί 854 εκατομμύρια άνθρωποι που λιμοκτονούν! Το πρόβλημα είναι γενικευμένο και γι’ αυτό η λύση ή θα είναι συνολική ή η καταστροφή θα είναι ολική.
«… βλέπουμε τροποποιήσεις στο ρυθμό των εποχών. Τα ψάρια δεν έρχονται τη στιγμή που τα περιμένουμε, (κι όταν έρχονται) είναι δηλητηριασμένα (…) παντού υπάρχουν μάχες, εμφύλιοι πόλεμοι… Αρχίζουμε να βλέπουμε πρόσφυγες λόγω των κλιματικών αλλαγών… Για μας η γη είναι η μητέρα μας. Παντού στον Ειρηνικό η ταυτότητα είναι ριζωμένη μέσα στη γη». Λόγια της Ulamila Kurai Wragg, συντονίστριας της γυναικείας οργάνωσης Pacific Wave, που δραστηριοποιείται στα νησιά Κουκ του Ειρηνικού. Φωνή βοόντος εν τη ερήμω; Όχι. Και ο Μπάρακ Ομπάμα έλεγε πριν λίγο καιρό ότι η κατάσταση είναι σοβαρή και «οι πλούσιες χώρες να δώσουν το παράδειγμα». Μόνο που οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν το δίνουν, αφού μειώνουν μόνο κατά 4% τις εκπομπές ρύπων. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα, γιατί αν δώσει πρέπει να χαθεί. Τελικώς, μπορεί να σωθεί ο πλανήτης; Μπορούμε να σώσουμε τη ζωή; Όλα είναι ανοιχτά. Και αυτή ή η άλλη έκβαση θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω», υπέρ του καπιταλισμού. Οι τελευταίοι δρουν χωρίς αντίπαλο αφού ένα δυναμικό, πλανητικό κίνημα των «κάτω» δεν υφίσταται. Καμία νέα «πίστη», κανένα νέο ιδεολογικό όχημα δεν υπάρχει που να αντιπαρατίθεται ισχυρά στο αξιακό σύστημα των «πάνω». Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, που θα επανεφεύρει την Αγάπη ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή ιλιγγιώδης κίνηση του κανιβαλικού καπιταλισμού προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα. Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που θα περιλαμβάνει τη σχέση μας με τη φύση. Αυτό σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν είναι εκτός αλλά εντός της φύσης.


Εφήμερα

Τι ντροπή! Να βλέπεις τον Ηλία Κανέλη από την τηλεόραση της ΝΕΤ να μέμφεται σκαιότατα και με απερίγραπτο ύφος, δίκην «γυμνασιάρχου» άλλων εποχών, τους μαθητές ενός υπό κατάληψη σχολείου της Καλλιθέας. «Διαβάζεται εξωσχολικά βιβλία;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. «Διαβάζουμε και ξένα» απαντά ήπια ο ένας εκ των δύο μαθητών. Δύσπιστος ο κ. Κανέλης: «Ποιο, να μας πεις τ’ όνομά του» ξαναρωτά με ύφος… ανακριτή. «Δεν θυμάμαι τώρα να σας πω». Έξαλλος, ο… καλός συνάδελφος φωνασκεί: «Δεν θυμάσαι; Δεν μπορεί να μη θυμάσαι κάτι που αγαπάς». Με λίγα λόγια ο Κανέλης αποκάλεσε ούτε λίγο ούτε πολύ τον μαθητή «ψεύτη». Μόνο που ο μαθητής δεν γνωρίζει τους τηλεοπτικούς κώδικες και τα δημοσιογραφικά κόλπα κι έτσι δεν το αντιλαμβάνεται. Το φοβερό είναι ότι πριν ο «προοδευτικός» Ηλίας Κανέλης, ο υπερσυντηρητικός Νίκος Δήμου και ο βουλευτής του ΛΑ.ΟΣ. Πλεύρης συμφώνησαν ότι είναι «κατά της βίας». Μόνο που στη συνέχεια «ξέσκισαν» τα παιδιά! Γιατί αγαπητέ Ηλία το να αποκαλείς κάποιον «ψεύτη», το να τον αποδοκιμάζεις με γελάκια και μπλαζέ γκριμάτσες τύπου «παντογνώστη» είναι από τις πλέον σκληρές μορφές βίας. Το συμπέρασμα ήταν πως για όλα τελικά φταίνε τα «κακομαθημένα»! Τι κρίμα Ηλία. Κι εσείς κύριοι Λυριτζή και Οικονόμου οφείλατε να προστατέψετε τα παιδιά.

Με αφορμή την αστυνομική βία να θυμήσουμε στον κ. Χρυσοχοΐδη ότι ένα δημοκρατικό καθεστώς αξιολογείται με κριτήριο το «βαθμό πολιτικής βίας που υπάρχει ακόμα σ’ αυτό(σ.σ. αστυνομικό κράτος)…» (Ν. Μόμπιο). Δεν είναι το μοναδικό κριτήριο αλλά είναι το βασικό. Η ελληνική δημοκρατία συνεπώς, όπως τουλάχιστον την εννοεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αποκλίνει σοβαρά από την κλασική έννοιά της. Βέβαια, για τούτο δεν ευθύνεται μόνο ο κ. Χρυσοχοΐδης. Αυτός απλώς εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τις ανησυχίες και τις θέσεις τόσο των νοικοκυραίων όσο και της μιντιακής διαπλοκής, η οποία παραδόξως δεν είχε «ζωντανές, απευθείας συνδέσεις»!

Η γενιά του Αλέξη

Οριζόμενη από δύο απλές συντεταγμένες «Βόρειο πλάτος, αίμα. Βόρειο μήκος, θάνατος»(Τίτος Πατρίκιος)

Τα Εξάρχεια ως ουτόπος

Η έκλειψη της ιδέας της επανάστασης, της ανατροπής, της προσδοκίας ότι «θάρθει άσπρη μέρα και για μας», η χρεοκοπία της κυβερνητικής αριστεράς, η απονομιμοποίηση των συνδικαλιστικών και άλλων πολιτικών ελίτ, οδηγεί στην ατομική διέξοδο, στην αυτοχειρία στο χώρο εργασίας(Τέλεκομ) ως σύμβολο της «επαναστατικής απελπισίας»(Marsel Gauchet). Κατά τη γνώμη μας, ο Δεκέμβρης της Αθήνας ήταν ένας ισχυρός σπασμός, μία απελπισμένη αλλά συλλογική αντίδραση απέναντι στην ατομική αυτοκτονική διέξοδο. Γι’ αυτό και η απήχηση της «εξέγερσης» σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα μικρό παιδί, δολοφονημένο από τη θεσμισμένη κρατική βία έγινε το παγκόσμιο σύμβολο όλων όσων υφίστανται τη βία αυτή στο πετσί τους. Τι, όμως, διαφορετικό συνέβη στην Αθήνα; Βλέπω τους νέους να πληθαίνουν τις γραμμές των αντιεξουσιαστών, των τροτσκιστών, των αναρχικών, ακόμη και των χούλιγκανς, αισθανόμενοι την ανάγκη να εντάξουν την απελπισία τους σε κάτι συλλογικό, αλλά όχι συστημικό.
Και με αφορμή την εισβολή στο Ρεσάλτο, πληροφορούμε τον κ. Χρυσοχοΐδη ότι ανάλογα στέκια νέων υπάρχουν παντού. Είναι, μάλιστα, τα μόνα ζωντανά «κύτταρα» αυτοδιαχείρισης, όπου λαμβάνουν χώρα πολιτικές συζητήσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Σ’ αυτούς τους χώρους εξακολουθεί να συντηρείται το παλαιό συγκριτικό πλεονέκτημα της αριστεράς που ήταν «οι δυνατές αναλύσεις» και οι ιδεολογικές απαντήσεις(όποιες κι αν είναι αυτές) στην κρίση της αστικής κοινωνίας. Και τούτο διότι η συστημική αριστερά έχει πλέον «στεγνώσει» ιδεολογικά, έχει απολέσει τα αναλυτικά της εργαλεία και έχει περιορισθεί στην αναπαραγωγή της μικροεξουσίας των ισοβίων επαγγελματικών της στελεχών. Γι’ αυτό η απελπισία των αποκλεισμένων και των νέων δεν βρίσκει απάγκιο σ’ αυτή και αναγκαστικά ωθείται πιο ακραία. Με άλλα λόγια, η ιδεολογική «προσφορά» σε σχέση με τη μεγάλη ζήτηση που προκαλεί η κρίση, είναι μηδενική στο χώρο της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Αλλά και στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, καθώς η «τυφλή βία» τείνει να καλύψει κάθε άλλη ιδεολογική και πολιτική ανάλυση και πρόταση. Γι’ αυτό οι διαδηλώσεις δεν διαρκούν. Γιατί η διάρκεια έχει ανάγκη από το οξυγόνο της συνεχούς «ιδεολογικής προσφοράς» που αναπαράγεται στους δημόσιους χώρους μέσω του συνεχούς δημοκρατικού πολιτικού διαλόγου. Ένας τέτοιος δημόσιος χώρος για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι τα Εξάρχεια. Εκεί επιχειρείται η παραγωγή πολιτικού λόγου και ιδεολογίας αλλά με τον τρόπο των προτεσταντών, καθώς δεν επιχειρείται σύνθεση απόψεων αλλά οι διαφωνούντες σχηματίζουν τη δική τους «αίρεση», το δικό τους «κλάδο», τη δική τους «σέχτα» και απέρχονται! Έτσι, μέσα από μία διαρκεί «μίτωση» ο χώρος έχει κατατμηθεί σε μικρές ομάδες που απαρτίζονται από τους «αρχηγούς» και μερικούς οπαδούς τους. Οι ομάδες αυτές ενισχύονται από νέα παιδιά, καθώς η κρίση προκαλεί μεγάλη ζήτηση ιδεολογίας και τα Εξάρχεια εξακολουθούν να την παρέχουν, καθώς προσφέρουν την ουτοπία του ανεξάρτητου από τους Ρωμαίους χωριού του Αστερίξ. Γι’ αυτό ο μεγάλος στόχος είναι η άλωση από το ρωμαϊκό στρατό του κ. Χρυσοχοΐδη των Εξαρχείων!

Δεκέμβρης 2008

Η πετριά στο κεφάλι της «συνήθειας»(habitus) ήταν γερή. Παντού συζητήσεις, αναλύσεις, συγχύσεις, έκπληξη, αλλά και φόβος. Τι θέλουν τα παιδιά; Το τέλμα του να δρούμε «ως εάν» να είμαστε δημοκράτες( ενώ φασίζουμε καθημερινά), «ως εάν» να έχουμε δημοκρατία (ενώ γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πέραν των νόμιμων θεσμών-διαπλοκή), να μιλάμε για «ηθική απαξίωση», χωρίς να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ε, λοιπόν, αυτή η κρούστα υποκρισίας αναδεύτηκε δυνατά. Ναι, τα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά ξέρουν τι δεν θέλουν. Δεν θέλουν ένα άθλιο παρόν κι ένα μαύρο μέλλον. Δεν θέλουν τον κόσμο της χομπσιανής ζούγκλας, όπου ο χαμένος δεν είναι μόνο ο τελευταίος, αλλά όλοι, πλην του πρώτου (σε μία ακραία συσσώρευση πλούτου, που παρά την κρίση συνεχίζεται). Οι νέοι δεν θέλουν να παίρνουν πτυχία, να τρέφουν φρούδες ελπίδες, καταλήγοντας στην ανεργία. Αρνούνται τα όρια στην ελευθερίας τους, ακόμη και στη διαμαρτυρία, αρνούνται να είναι ελεύθεροι άνεργοι, ελεύθεροι να αυτοκαταστρέφονται(ναρκωτικά), όταν κάποιοι διάγουν με πλήρη ελευθεριότητα και ασυδοσία. Ασφαλώς δεν είναι καλό κανείς να σπάει, να καίει, να καταστρέφει, δεν είναι καλό πράγμα η βία, αλλά η βία είναι παντού. Με την ακραία μορφή βίας που επιλέγουν οι νέοι είναι σαν να κραυγάζουν μήπως και τους ακούσουν οι βαρήκοοι. Εμείς, που τους αντιμετωπίζουμε σαν… παιδιά, που δεν νιώθουν, που δεν καταλαβαίνουν, που δεν έχουν κρίση. Ποιος θα ασχολούνταν με τις διαμαρτυρίες, αν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά διαδήλωναν ήσυχα, «γκαντιανά», μ’ ένα αναμμένο κεράκι στο χέρι; Κανείς. Ενδεχομένως, οι κάμερες να ζουμάριζαν σε κάποιο παιδικό πρόσωπο, πουλώντας συναίσθημα. Μόνο που τέτοιες διαδηλώσεις, -ακόμη και όσοι σπάνε τα πάντα(χούλιγκανς)- αφομοιώνονται εύκολα από την αγορά του θεάματος. «Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει αυτούς τους άντρες κι αυτές τις γυναίκες. Είναι απαραίτητοι στο σύστημα που περιφρονούν… Αποτελούν εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά. Και υπάρχουν ακριβώς για να αναζωογονούν και να διαιωνίζουν το σύστημα» (Ντελίλο, «Κοσμόπολις»). Αλλά να, ένα αγόρι δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού του».

Υ.Γ. το κείμενο γράφτηκε στις 14 Δεκέμβρη 2008

L' home rouage

«Ο σημερινός εαυτός σαστισμένος, ο χτεσινός ξεχασμένος· ο αυριανός απρόβλεπτος;» Οι δέκα λέξεις του Μπόρχες πετούν σαν τις ερινύες πάνω απ’ αυτούς που έκαναν το χτες να ξεχαστεί, το σήμερα να μένει σαστισμένο και το αύριο να χαρακτηρίζεται απρόβλεπτο. Η ενοποίηση του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, ό,τι ήταν κάποτε η πραγματικότητα που διαμόρφωνε τη συνείδηση, σήμερα δεν υφίσταται. Όλα είναι κατατμημένα και ασύνδετα. Ο χρονικός ορίζοντας καταρρέει μέσω του χάπενινγκ. Η εμπειρία δεν είναι πλέον παρά μία σειριακή αλυσίδα από άσχετες παραστάσεις στο χρόνο που γίνονται συγκλονιστικά παραστατικές μέσω των τηλεοπτικών εικόνων. Οι δέκα λέξεις του Μπόρχες έρχονται στο νου καθώς ακούω τον πρέσβη της αυτοκρατορικής υπερδύναμης να δηλώνει ότι η ελπίδα της Ελλάδας για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και την οικονομική ανάπτυξη είναι «η ευέλικτη αγορά εργασίας» και πως οι εργαζόμενοι πρέπει να αποκτούν «πολλές δεξιότητες» μέσω της δια βίου μάθησης. Πρότυπο ο Ρεμπώ, που εγκατέλειψε την ποίηση στα 18 και έγινε έμπορος όπλων!
Έτσι, οι δέκα λέξεις του Μπόρχες αποτυπώνουν το πνεύμα της εποχής που εκπροσωπούν οι μετανεωτερικοί, νεοσυντηρητικοί ιεροκήρυκές μας. Το πνεύμα που επιβάλλει την προσαρμογή στη νόρμα ενός ανθρώπου που έχει καταστεί ένα πολύχρωμο ετερόκλητο μωσαϊκό, χωρίς συνδετικό, ενοποιό νόημα-ιστό και όπου κάθε η ψηφίδα έχει την αυτόνομη αξία χρήσης της, ως μέρος, ως δεξιότητα. Αυτός ο «άνθρωπος δεξιότητα ή εξάρτημα» (l’ home rouage) δεν… αρρωσταίνει, γιατί τα εξαρτήματα δεν έχουν ούτε σώμα ούτε ψυχή! Η προσωπικότητα -η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα- δημιουργεί προβλήματα, τριβές, αφού προσδίδει νόημα στη λειτουργία της «μηχανής» και γι’ αυτό εξοστρακίζεται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η κατάθλιψη και ο αυτοχειριασμός συνιστούν την άρνηση της απώλειας της αυτοεκτίμησης, ως ύστατη αμυντική αντίδραση του κατακερματισμένου ανθρώπου μπροστά στον κίνδυνο μιας ολοκληρωτικής απώλειας του εαυτού. Κάποτε, ο ξευτιλισμένος εργαζόμενος έβρισκε την ισορροπία του, καταφεύγοντας στους οργανωμένους ομοίους του, στο σωματείο. Αλλά σήμερα τα συνδικάτα δεν αμφισβητούν, αντιθέτως είναι ο προθάλαμος ενσωμάτωσης στο υφιστάμενο καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με το καταστατικό της Ένωσης Συντακτών για να γίνεις μέλος της πρέπει να έχεις συνεχώς πέντε χρόνια δουλειάς στο ίδιο αφεντικό. Πέντε χρόνια εξάσκησης στη δουλοπρέπεια. Η αμφισβήτηση λογίζεται ως αμετροέπεια, που δεν ερμηνεύεται πια ως «ιεροσυλία», αλλά σαν «παράνοια». Γι’ αυτό ο αμφισβητίας προκαλεί αντιδράσεις εκ μέρους της ιεραρχίας των συναδέλφων του, κινητοποιώντας εις βάρος του μια δέσμη δυνάμεων. Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα-ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «γραφικότητας». Η «ψυχιατρική» διαγνωστική θα γίνει στη συνέχεια ένα «σύστημα υπεράσπισης των κανόνων» της καθεστηκυίας τάξης που αποσκοπούν έκδηλα να αποδυναμώσουν τον λόγο του αμφισβητία, έναν λόγο που εξαιτίας της ετεροδοξίας του κλονίζει πολλά επίπεδα. Γι’ αυτό ο αποκλεισμός του ετερόδοξου, αυτού που θέτει την αξία μιας ιδεώδους αρχής ως πηγή του νοήματος της ζωής του και την οποία αντιπαραθέτει σε πλειοψηφικές πρακτικές που την εξευτελίζουν, δημιουργεί το σημερινό δημοκρατικό έλλειμμα.


Εφήμερα

Η Ένωση Ευρωπαϊκών Πανεπιστημίων(EUA) μετά από έρευνά της διαπίστωσε ότι «Τα πανεπιστήμια συχνά δεν απολαμβάνουν πραγματική αυτονομία(σ.σ. από το δημόσιο) σε μερικούς ουσιώδεις τομείς». Γιατί εμάς αυτό μας φαίνεται ως επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Γιατί η περίφημη «αυτονομία» μοιάζει ταυτόσημη με την «ιδιωτικότητα»; Δεν θα αργήσει η ώρα που τα ερωτήματα θα απαντηθούν είτε από την EUA είτε από τους φοιτητές, που θα βγουν ξανά στους δρόμους.

Όρος για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα είναι η φτηνή εργασία. Όχι, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα το είπε πιο κομψά και μίλησε για «ευέλικτη αγορά εργασίας». Οι εργαζόμενοι πρέπει να αναπτύσσουν πολλές δεξιότητες μέσω της δια βίου μάθησης. Θυμάται κανείς ότι την ίδια άποψη είχε εκφράσει παλιά και ο σημερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου; Ο τελευταίος είχε πει ότι ο εργαζόμενος πρέπει να αλλάζει κάμποσες δουλειές στη ζωή του! Να, λοιπόν, που τώρα δικαιώνεται. Όχι μόνο ο κ. Παπανδρέου αλλά και ο… σοσιαλισμός του.