ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Ένας εργάτης στραγγαλίζει τη γυναίκα του κι αυτοκτονεί. Δυο παιδάκια μένουν πεντάρφανα στους πέντε δρόμους. Είχαν οικονομικές δυσκολίες και δάνεια απαντούν κάποιοι όταν τίθενται τα «γιατί;». Μα αρκεί αυτό για να εξηγήσει μία τέτοια τραγωδία; Κι όμως είναι αρκετό. Γιατί η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι και πολιτική, κοινωνική και ανθρωπολογική. Η κυρίαρχη συμβολική τάξη, η ιδεολογία του ακραίου ατομικισμού, όπου το χρήμα αγοράζει την ορατότητα του προσώπου, το κύρος ακόμα και τον έρωτα, δεν μπορεί πλέον να αφορά τον εργαζόμενο που πηγαίνει από δουλειά σε δουλειά, που δεν έχει μία θεσμική οργάνωση ή κοινότητα να ακουμπήσει, που έχει χάσει κάθε αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, αυτός ο άνθρωπος που η αγανάκτηση ασφυκτιά εντός του, πληροί όλες τις προϋποθέσεις της τρέλας. Η καταναλωτική μανία της δανεικής ευτυχίας και το αυτοαναλωνόμενο πάθος, που προσέφερε ο νεοφιλελευθερισμός, πρέπει τώρα να πληρωθεί. Και η άυλη πληρωμή είναι η μη ορατότητα, η οδύνη του...

Έμποροι-αεριτζήδες, κρατικοθρεμένα λαμόγια και μιζοθρεμένοι πολιτικοί, αργόμισθοι και μεγαλόμισθοι «διαμορφωτές γνώμης», ηλίθιοι της πένας και αποτυχημένοι των γραμμάτων, πλην όμως επιτυχημένοι στην ίντριγκα, την παγαποντιά και το «ρίξιμο», φιλόδοξες γυναίκες χωρίς θηλυκότητα, άγουρες νέες και νέοι που αναζητούν έναν κορμό να αναρριχηθούν, όλοι είναι εδώ, πέριξ της πλατείας Συντάγματος και της πλατείας Κολωνακίου. Τους βλέπω κορδακιζόμενους, ερωτευμένους με τον εαυτό τους, αυτοϊκανοποιημένους, μπλαζέ και σνομπ. Όλοι τους είναι ικανοί να βάλουν φωτιά στη χώρα για να ψήσουν το αυγό τους και να ικανοποιήσουν την πιο ακραία ματαιοδοξία τους. Δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν πολιτική σημαία, μοναδική τους πίστη το άπειρο Εγώ τους κι ας ανήκουν στη δεξιά, στο κέντρο ή την αριστερά. Το πολιτικώς ανήκειν δεν είναι παρά κάτι σαν τη συμμετοχή στην «Αθηναϊκή Λέσχη» ή τη λέσχη του μπριτζ και της μπιρίμπας. Νάρκισσοι και με στεγνή και σχεδόν οστεώδη καρδιά έχουν φτάσει στο σημείο να μην αντιλαμβάνονται τ...

Στα όρια του παγετού η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα. Κανένα μέσο δεν εξαιρείται από τον κανόνα. Αλλά ποιος είναι τα μέσα ενημέρωσης; Πολύ φοβόμαστε ότι οι πολίτες συγχέουν ή ταυτίζουν τα μίντια με τους προβεβλημένους δημοσιογράφους, τους και «μεγαλοδημοσιογράφους» αποκαλούμενους, τοποθετώντας στο ίδιο τσουβάλι τους πάντες. Βεβαίως, τα ΜΜΕ είναι οι ιδιοκτήτες τους και όχι οι υπάλληλοι-δημοσιογράφοι. Εκ του αποτελέσματος, όμως κρίνοντας η κοινή γνώμη, δεν έχει άδικο. Τι έχει κάνει φερ’ ειπείν το πολυπληθές «δημοσιογραφικό προλεταριάτο» απέναντι σε μια δράκα «μεγαλοδημοσιογράφων»-ενίοτε και εκδοτών- που διαμορφώνουν τόσο το πολιτικό κλίμα όσο και τη δυσμενή άποψη που έχουν οι πολίτες για τους δημοσιογράφους; Απολύτως τίποτα. Η εκκαθάριση των μητρώων του σωματείου των δημοσιογράφων δεν έγινε ποτέ. Το καταστατικό παραμένει αναχρονιστικό και γι’ αυτό αντιδραστικό. Γενικά η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων, αυτή που κινείται μεταξύ φθ...

Η πολιτική αντιπαράθεση με αφορμή την υπόθεση του Βατοπαιδίου και τη στάση δικαστών και εισαγγελέων επαναφέρει το ερώτημα της διάκρισης των εξουσιών, μιας από τις θεμελιώδης αρχές, ίσως η σημαντικότερη, των σύγχρονων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Για ποια διάκριση μπορούμε να μιλάμε σήμερα όταν αίφνης όλα τα σκάνδαλα επανέρχονται στο προσκήνιο, όταν όλοι μαζί οι φάκελοι ανοίγουν ξανά, όταν η συμπεριφορά κορυφαίων δικαστών κινείται στα όρια ή εντός της πολιτικής διαδικασίας, όταν η κυβέρνηση επιλέγει τους επικεφαλείς των δικαστικών σωμάτων ή όταν στελέχη της αντιπολίτευσης προαναγγέλλουν την παραίτηση εισαγγελέων; Κατόπιν τούτων, για ποια ανεξάρτητη δικαιοσύνη μιλάμε; Γιατί το ΠΑΣΟΚ που τώρα κορρυβαντιεί δεν ψήφισε όταν κατείχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία την εκλογή των επικεφαλείς των δικαστικών σωμάτων από τους δικαστές και τους εισαγγελείς, γιατί δεν δεσμεύεται ότι θα το κάνει έναν αποκτήσει εκ νέου την πλειοψηφία; Γιατί ούτε η ΝΔ προχώρησε σ’ αυτή την αναγκαία θεσμική ρύθμιση που...

Σκάνδαλο σημαίνει κάτι που είναι έξω από τα ήθη και τους θεσμισμένους κανόνες μιας κοινωνίας. Γι’ αυτό ως παρέκκλιση «σκανδαλίζει», ενοχλεί. Πρόκειται όμως περί αυτού όταν αναφερόμαστε στα σημερινά σκάνδαλα; Με άλλα λόγια, μήπως μέσω των επί μέρους συμπτωμάτων αποκρύπτεται το γενικευμένο, η διαφθορά και η καθολική σήψη του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος; Πολύ φοβάμαι ότι η αντιμετώπιση των λεγόμενων σκανδάλων γίνεται με τον τρόπο που αντιλαμβανόταν ο Μπωμαρσαί τις γυναίκες. Οι τελευταίες έπρεπε σύμφωνα με τη… φύση αν μπορούσαν να είναι όμορφες, αν ήθελαν να είναι φρόνιμες, αλλά σε κάθε περίπτωση όφειλαν να είναι ευυπόλυπτες! Το θέμα, συνεπώς, δεν είναι η αταξία και η παρέκκλιση από τις κοινωνικές συμβάσεις ή τους νόμους, αλλά η μη απώλεια της υπόληψης εκ μέρους της κοινής γνώμης. Με άλλα λόγια να μη συλληφθεί κάποιος κλέπτων οπώρας. Εν προκειμένω και μέσω αυτής της πρωτογενούς αστικής υποκρισίας δεν αποδοκιμάζεται η πράξη καθ’ εαυτή και η ενδεχόμενη ηθική της απαξία, αλλά η ικανότ...

Δεν ξέρω αν η «βροχή» των Λυρίδων θα πέσει πάνω στα κεφάλια μας, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό θα συμβεί με τα νέα μέτρα-μετεωρίτες. Εξάλλου, όπως έλεγε κάποιος το 1901, οι φτωχοί «δεν έχουν πολλά χρήματα, αλλά είναι πολλοί»! Όμως, γιατί δεν φορολογούνται τα μεγάλα εισοδήματα; Γιατί δεν συλλαμβάνονται οι μεγάλοι φοροφυγάδες και δεν καταργούνται οι φορολογικοί παράδεισοι(off shore); Γιατί το έλλειμμα των 5 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν το πληρώνουν αυτοί που το δημιούργησαν; Γιατί οι τράπεζες των αμύθητων κερδών, ακόμα και στον καιρό της κρίσης, επιβραβεύονται με τα χρήματα των ήδη ληστευθέντων; Η απάντηση είναι απλή: Βρίσκουν και τα κάνουν. Οι φτωχοί, οι μεσαίοι, οι απλοί εργαζόμενοι είναι χωρίς αξιόπιστη συλλογική έκφραση -με απαξιωμένα ή πουλημένα συνδικάτα- και γι’ αυτό χωρίς δύναμη. «Ο καθένας μόνος του», αυτό είναι το σύνθημα τόσο σε επίπεδο κρατών όσο και σε επίπεδο ατόμων. Αλλά αυτό είναι σε βάρος εκείνων που το μοναδικό τους «όπλο» είναι η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη. Στις ΗΠΑ, μάλι...

Το ερώτημα παραμένει: Ποιος νιώθει σήμερα το πάθος ή τα πάθη των άλλων; Κανείς. Ποιος αντιλαμβάνεται ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι, συγχρόνως, κρίση πολιτισμική αλλά και ανθρωπολογική; Κανείς. Κάποτε οι φιλόσοφοι μιλούσαν για τον παροξυσμό της αδιαφορίας για τον άλλον(Μποντριγιάρ). Σήμερα, ακόμα και η μεγάλη πτώση των νερών των ποταμών, η ίδια η περιβαλλοντική καταστροφή, οφειλόμενη στην ανθρώπινη δραστηριότητα, μένει απαρατήρητη. Όλα αυτά σημειώνονται με αφορμή το θάνατο του συγγραφέα Τζέιμς Γκ. Μπάλαρντ και τον τίτλο σχετικό τίτλο εφημερίδας: «Ψυχιατρικά ανίατος ή συγγραφέας του μέλλοντος». Κι επειδή το μέλλον που «προέβλεψε» ο Μπάλαρντ είναι τώρα, μάλλον ψυχιατρικά ανίατοι από βαριά απάθεια και αδιαφορία είναι όσοι εξακολουθούμε να μη βλέπουμε την καταστροφή που ήδη συντελείται και είναι μη αναστρέψιμη. Ο Μπάλαρντ στο Millenium Reople μιλούσε για την εξανάσταση των μεσαίων τάξεων εναντίον του πολιτισμού της κατανάλωσης αλλά και του μέσου εκείνου που οδηγεί στην απάθεια, στο ...

Και τώρα τι πηγαίνουμε να κάνουμε εμείς που εξορίσαμε την οδύνη και τη χαρμολύπη, στην Ήπειρο, στον Άη Γιώργη; Η γιορτή της Ανάστασης εκ νεκρών, αυτή η διαπίστωση της θαυμαστής λειτουργίας της Φύσης έχει συρρικνωθεί σε ευχές-λόγια που δεν επιτρέπουν την οικειότητα. Γιατί η πραγματική εγγύτητα χρειάζεται πρωτίστως «διαθεσιμότητα», δηλαδή τη διάθεση και την ικανότητα να βλέπουμε και να ακούμε τον άλλο, να δεχόμαστε την απρόσιτη πλευρά του, να διαπιστώνουμε αν είναι ή δεν είναι καλά, να συμπάσχουμε ή να συγχαίρουμε ευψύχως. Όμως κανείς σήμερα δεν είναι διαθέσιμος. Ο άλλος κρίνεται ανάλογα με το μέγεθος της ευχαρίστησης που μας προσδίδει, όπως ένα καταναλωτικό αντικείμενο. Γι’ αυτό η γιορτή δεν είναι γιορτή αλλά ένα ακόμα όργιο κατανάλωσης αμνών και ανθρώπων. Γι’ αυτό η συνοχή μας γύρω από το «ανέστη εκ νεκρών» και το γιορτινό τραπέζι είναι ευκαιριακή, στιγμιαία, άηχη, χωρίς τις βαθιές συγκινήσεις της συνάντησης. Κι όμως, ο χριστιανισμός, πριν γίνει εξουσία, κόμισε κάτι καινούργιο στον άνθ...

Ένας νέος γύρευε τη μεσημεριανή του τροφή στον κάδο απορριμμάτων έξω από το μετρό του Αγίου Αντωνίου. Εφτά πεινασμένα αδέρφια έκλεψαν ένα κομμάτι ζάχαρη στο Περινιάν! Η κυκλοφορία στους εθνικούς δρόμους εξομαλύνθηκε. Η μεγάλη φυγή διεξάγεται ομαλώς. Αλλά ένα εξάχρονο παιδάκι παλεύει να κρατηθεί στη ζωή και ζητάει αίμα. Όλοι ζητάνε αίμα. Τα mail παίρνουν φωτιά. Εκατοντάδες, χιλιάδες τα μηνύματα. Να είναι, άραγε, τόσοι αυτοί που θα πάνε να δώσουν αίμα ή όλοι παροτρύνουμε τους άλλους για να ξεμπερδεύουμε με τις ενοχές μας; Κανείς, πάντως, δεν έβλεπε τον νεαρό που παραληρούσε από οξεία λευχαιμία της ψυχής, από υπερβολική διάταση της μνήμης, από τον άρτιο πόνο της ζωντανής απώλειας, από έρωτα. Και δεν είχε ούτε τα χρόνια του Χριστού, καθώς έμπηγε το καρφί με το δηλητήριο στο χέρι του εν μέση οδώ. Προτιμούσε, λέει, το θάνατο από υπερβολικό νιώσιμο και αυταπάτη παρά από εθελόδουλο ρεαλισμό. Η απελπισία του μαινόμενη ερημιά, μια αφυδάτωση από συνεχόμενες εσωτερικές ερημώσεις. Δεν αναζητά ό,τι ...

Στην Ταϋλάνδη είχαμε πρώτα τα «κίτρινα πουκάμισα» και τώρα τα «κόκκινα» που στρέφονται εναντίον των «μπλε». Δεν είναι οι άνθρωποι που μιλούν, που διαφωνούν, που συγκρούονται αλλά το χρώμα των πουκάμισων. Και όσοι θα νόμιζαν ότι το «κόκκινο» είναι συνυφασμένο με ριζοσπαστικές θέσεις κάνουν λάθος. Οι «κόκκινοι» είναι οι άνθρωποι του τοπικού Μπερλουσκόνι. Μπερδεμένη εποχή. Τα σύμβολα έχουν χάσει κάθε πολιτική σημασία, αφού άλλοτε γίνεται της μόδας το κόκκινο κι άλλοτε το μπλε. Ο λόγος και η γλώσσα έχουν εξοστρακισθεί. Δεν μιλούν οι άνθρωποι, δεν διαλέγονται πολιτικά, τα ρούχα τους μόνο μιλούν, όπως τα κόκκινα γυναικεία παπούτσια στο μυθιστόρημα «Όλα στο μηδέν»(Α. Μαντόγλου). Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική κρίση. Στην Ισπανία ο σοσιαλιστής Θαπατέρο χάνει και κερδίζει η κεντροδεξιά. Στην Ελλάδα ισχύει για τους ίδιους λόγους το αντίστροφο. Ποιος, άραγε, σπρώχνει τη βούλησή μας πότε εδώ και πότε εκεί σαν εκκρεμές; Ποιος έχει αφαιρέσει και μέσα από ποιους μηχανισμούς τη λογική κρίσ...

«Την τρέλα δεν μπορείς να την εξηγήσεις με τη λογική» αποφαίνεται ο… ψυχίατρος στην τηλεοπτική εκπομπή βαθέως κουτσομπολιού. Συνεπώς οι αιτίες δεν υπάρχουν, όλα είναι θέμα γονιδίων, κληρονομικότητας ή τραυμάτων και ματαιώσεων της παιδικής ηλικίας. Σύμφωνα με αυτή την αναχρονιστική συλλογιστική, οι έρευνες που έγιναν στις ΗΠΑ και αποδίδουν την έξαρση της σημερινής εγκληματικότητας στην πίεση που ασκείται στους ανθρώπους λόγω της οικονομικής κρίσης απορρίπτονται. Ομοίως, παραβλέπεται και η κυρίαρχη συμβολική και ιδεολογική τάξη της ατομικότητας και των υπερτροφικών Εγώ, που για να υπάρξουν οφείλουν να σκοτώσουν συμβολικά(«να πατήσουν») τους άλλους στο σχολείο, στη δουλειά κυρίως, στην παρέα, στην ερωτική σχέση παντού. Όλα αυτά δεν υφίστανται, ή συρρικνώνονται στον ανακλαστικό «μιμητισμό» ως εάν οι νέοι να είναι τα σκυλιά του Παβλόφ. Κι όμως η τρέλα που όντως είναι η άρνηση του λόγου, μπορεί να συλληφθεί με το λόγο («έλλογη λαβή»), όταν μιλάει για τον εαυτό της. Τα λόγια του έφηβου, το πα...

Δύο νέοι, ένας Έλληνας, ο Ευθύμης από τη Μυτιλήνη κι ένας Αφγανός, αγνώστου ονόματος, ξεκινούν από την Ελλάδα, ο πρώτος για την Ανατολή κι ο άλλος για τη Δύση. Ο Ευθύμης θα πάει στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϋλάνδη, θα κάνει σ’ ένα χρόνο 40.075 χιλιόμετρα. Ο Αφγανός θα κάνει σε 30 ώρες 2.800 χιλιόμετρα, περνώντας από τα Σκόπια, τη Σερβία, την Ουγγαρία, τη Σλοβακία, καταλήγοντας στην Πολωνία. Μόνο που ο δεύτερος θα κάνει το δικό ταξίδι δεμένος με μία ζώνη κάτω από το κιβώτιο ταχυτήτων ενός λεωφορείου. Γι’ αυτό το ένα ταξίδι είναι ταξίδι φυγής και επιβίωσης, ενώ το άλλο εμπειρίας. Για να αποδειχθεί ότι «όλα πάνω στη γη είναι καρποί της τύχης και της αναγκαιότητας»(Δημόκριτος). Όμως, για άλλους ισχύει το βασίλειο της αναγκαιότητας και για άλλους της τύχης. Ο Ευθύμης μπορεί κάθε στιγμή να επιστρέψει και να πει πως «Σαν την Ελλάδα, πουθενά». Ο άλλος όμως νέος, ο Αφγανός που βρέθηκε από τον Πολωνό μηχανικό με το πρόσωπο παραμορφωμένο καθώς ένα καλώδιο τον χτυπούσε όταν ο οδηγός του λεωφορ...

Αρκεί το φεγγάρι, αρκούν οι μυρωδιές των ανθισμένων καημών, αρκούν οι ήχοι ενός τραγουδιού και δυο μάτια θάλασσα για να ξυπνήσουν οι μνήμες και τα χειμέρια αισθήματα. Και αναπαρθενεμένος ύστερα ο κόσμος σου να ζυμώσει καινούργια πάθη, νέους κύκλους ερώτων. Εδώ, στο πατάρι του Ιανού, η Λιζέτα Καλημέρη και ο φίλος Θωμάς Κοροβίνης καλούν με λόγο και με μέλος τον ποιητή να μας μυήσει σ’ «αυτό που κάνει η άνοιξη στις κερασιές». Και ο κόσμος ανασυστήνεται, καθίσταται αγαπητικός τελεσιδίκως. Ο χρόνος μεγαλώνει. Γιατί έχει άλλη πυκνότητα ο χρόνος των υποκειμένων της δαπάνης. Μόνο που ο κόσμος δεν είναι ενιαίος. Από μακριά, πέρα από τα Απέννινα ακούγεται η φωνή εκείνου του αλλεργικού στις ροές των συγκινήσεων, του άψυχου με την τσιτωμένη προσωπίδα αντί προσώπου να καλεί τους συμπατριώτες του της Λ’ Ακουΐλα να περάσουν «σαν διακοπές σε κάμπινγκ» την τραγωδία και το βαρύ πένθος τους! Ένας άλλος κόσμος αυτός της εξουσίας, αφίλητος, αδιάβροχος, αναίσθητος, με ψυχή και μνήμη υμενόπτερου. Αλλά να και...

«Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή». Η χαροκαμένη μάνα επιστρατεύει όση ψυχραιμία της απέμεινε για να απαντήσει στο τηλεοπτικό όρνεο που επιμένει χάριν του… «ενδιαφέροντος του κόσμου» να ζητάει ζεστό αίμα, που επιχειρεί να ζουμάρει στη σπαραγμένη μητρική καρδιά για να «εικονοποιήσει» τον πόνο, να στρίψει ει δυνατόν κι άλλο το μαχαίρι για το χατίρι δήθεν της φιλοθεάμονος κοινής γνώμης. «Η τραγωδία σε εικόνες» πλασάρει το προϊόν του άλλο κανάλι στο διαδύκτιο. Χωρίς εικόνες η τραγωδία δεν υπάρχει, η ίδια η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ακριβώς όπως η συνάντηση του Ομπάμα με τον Πατριάρχη που υπήρξε και δεν υπήρξε, αποδεικνύοντας ότι υπάρχουν δύο πραγματικότητες, μία αφανής, μία μη καταγεγραμμένη -και γι’ αυτό ανύπαρκτη- και μία «πραγματική», εικονοποιημένη πραγματικότητα. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να ελέγξουν την «εικονοποίηση» της πραγματικότητας, μπορούν και να εξαλείψουν τις ανεπιθύμητες εκδοχές της. Έτσι, η συνάντηση Ομπάμα-Βαρθολομαίου δεν συνέβη ποτέ! Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η...

Οδύνη για τους νεκρούς, αγωνία για τους αγνοούμενους, δάκρυα χαράς για του σωσμένους. Εικόνες απίστευτης καταστροφής από τα Απέννινα, από τα εκπληκτικής ομορφιάς μέρη που έτυχε να διαβώ πριν πολλά χρόνια. Τώρα συντρίμμια και θρήνος. Βλέπω την άβυσσο που άνοιξε ο εγκέλαδος και στο βάθος της τρία παιδιά. Οι εικόνες φρίκης ανακατεύονται με τις λέξεις της Τόνι Μόρισον. Και η Αμερική, λέει η λογοτέχνης, όδευε κατευθείαν προς την άβυσσο αλλά τώρα όλοι ελπίζουν ότι ίσως ο Ομπάμα να «πατήσει φρένο». Το χάος παντού. Και τα πρώτα θύματά του οι φτωχοί, αυτοί που έμεναν στα παλιά σπίτια της Λ’ Ακουίλα, ή αυτοί που χρεώθηκαν για ένα σπίτι στην Αμερική. Εδώ η ζωή έσβησε κάτω από τα πλιθάρια, εκεί κάτω από τις ψευδαισθήσεις του αμερικάνικου ονείρου. Ως γνωστόν η Μόρισον στήριξε τον Ομπάμα και εξακολουθεί να τον υποστηρίζει. Τι περιμένει τώρα απ’ αυτόν; «Εντιμότητα» απαντά, υπονοώντας την τήρηση των υποσχέσεων που έδωσε εκείνος προεκλογικά. Όσο για τους Μαύρους «πολιτικά, οι Μαύροι έχουν περισσότεροι ...

Εικοσιτέσσερα παιδιά από 10 έως 15 χρόνων διέσχισαν, αναζητώντας τους μετανάστες γονείς τους, το Ιράν, την Τουρκία και κατέληξαν να ζουν στους υπο-νόμους της Ρώμης. Παιδιά 10 έως 15 ετών! Αυτά τουλάχιστον δεν είχαν την τύχη των 253 λαθραίων της… νομιμότητας και του βλέμματος του κ. Πάγκαλου, που χάθηκαν στα νερά της Λιβύης. Αλλού, στη χώρα του χαρισματικού Ομπάμα, ένας πατέρας σκοτώνει τα πέντε παιδιά του και αυτοκτονεί. Φρικώδης απελπισία παντού. Κι όμως τα μέσα ενημέρωσης ανά τον κόσμο εκπέμπουν μετά τη σύνοδο του G20 στο Λονδίνου την αισιοδοξία πως η κρίση τίθεται υπό διαχείριση. Εντούτοις κανείς δεν λέει ποτέ θα τελειώσει η κρίση. Γιατί κανείς δεν ξέρει. Μόνο αυτοί που σκέφτονται με όρους τζόγου και χρηματιστηριακών «φουσκών» επιχαίρουν κορυβαντιώντες καθώς πιστεύουν ότι η κρίση τελειώνει, αφού θεωρούν ότι τα αίτιά της είναι ψυχολογικά! Αυτοί οι πνευματικά άκαμπτοι και συναισθηματικά ανάπηροι αντιδρούν με τον τρόπο εκείνου που έπεφτε από τον 10ο όροφο και στο πρώτο πάτωμα φώναξε: ...

Δύο αστυνομικοί χτυπήθηκαν από αδίστακτους εγκληματίες(πρώτη είδηση). Οι αιτίες; Δεν αναζητούνται. Κι όμως τέσσερις αστυνομικοί πυροβολήθηκαν και στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας. Στην Αλαμπάμα, ένας οπλισμένος κυκλοφορούσε στο δρόμο πυροβολώντας αδιακρίτως. Επτά ηλικιωμένοι δολοφονήθηκαν σε γηροκομείο στη Βόρεια Καρολίνα. Και το μακελειό δεν έχει τέλος. Που οφείλεται αυτή η έξαρση της εγκληματικότητας; Πρόσφατες έρευνες συσχετίζουν την άνοδο της βίας με τη φοβερή πίεση που ασκεί η ανεργία και τα οικονομικά προβλήματα. Για πρώτη φορά από το 1993 και μετά στις ΗΠΑ υπάρχει τόσο μεγάλος αριθμός αστυνομικών που πυροβολήθηκαν. Ο κόσμος έχει τρελαθεί, γι’ αυτό η Ουάσινγκτον προσπαθεί σπασμωδικά να ξαναζωντανέψει το αμερικανικό όνειρο. Όμως η αμερικανική, πατριωτική υπερηφάνεια έγινε στο Λονδίνο «ταπεινοφροσύνη», αποδοχή της αδυναμίας και παραίτηση από την ηγεσία του κόσμου. Στα ελληνικά ΜΜΕ πανηγυρισμοί και διθύραμβοι για τη «συμφωνία» του G20 στη βρετανική πρωτεύουσα(Είδηση δεύτερη). Αλλά ποια «σ...

Διακόσια εκατομμύρια άνθρωποι θα περιέλθουν σε κατάσταση ακραίας εξαθλίωσης λόγω της κρίσης σύμφωνα με την πρόβλεψη επιτροπής του ΟΗΕ υπό τον νομπελίστα οικονομολόγο Στίγκλιτς. Άραγε, η σύνοδος του G20 στο Λονδίνο θα έχει ως στόχο τη σωτηρία αυτών των ανθρώπων; Κατηγορηματικά όχι. Αντιθέτως, η κρίση μετακυλίεται συνειδητά προς τα κάτω, στις πιο αδύνατες χώρες, στους πιο φτωχούς ανθρώπους. Οι είκοσι πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, για την ακρίβεια οι ηγεσίες τους θα επιχειρήσουν να σώσουν το σύστημα, καταγγέλλοντας το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και την απορύθμιση των αγορών ως τις αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Είναι οι ίδιοι που είχαν παρουσιάσει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό ως μία φυσική κατάσταση, σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο, ως το «πνεύμα της εποχής». Μόνο που το «πνεύμα» απεδείχθη αέρας κοπανιστός, όπως όλοι οι μύθοι. Ακόμη χειρότερα, στα μυαλά των ανθρώπων (στο συλλογικό φαντασιακό όπως λένε κάποιοι) δεν αποκαθηλώθηκε μόνο ο νεοφιλελευθερισμός αλλά και ο ίδιος ο καπιταλισ...