Η λιτότητα πέτυχε ο ασθενής απέθανε

Η συνταγή της σκληρής λιτότητας δεν αποδίδει. Το παραδέχονται πλέον και οι πάλαι ποτέ διαπρύσιοι υποστηρικτές της, όπως ο πρόεδρος της ΕΕ, Μ. Χ. Μπαρόζο. Κι έχει απομείνει μόνο του το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε να επιμένει περί του αντιθέτου. Σύμφωνα δε με τον Γερμανό υπουργό οικονομικών η Ελλάδα είναι απτό παράδειγμα ότι «Η πολιτική διάσωσης του ευρώ αποδίδει». Συγκεκριμένα, η Ελλάδα «είχε πέρυσι μικρότερο έλλειμμα… ενώ η ανεργία μειώνεται» δήλωσε ο κύριος Β. Σόιμπλε. Όμως, ουδέν ψευδέστερον τούτου, όταν είναι παγκοίνως γνωστό ότι η ανεργία όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά ούτε καν επιβραδύνεται, ξεπερνώντας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ισπανία το 27%. Όσο για το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας μας, αυτό εκτοξεύθηκε στο 10% φέτος λόγω του δανεισμού για τη διάσωση των τραπεζών και αναμένεται να οδηγηθεί στο 15% το 2014, όσο δηλαδή και προ των μνημονίων! Ποια πολιτική λιτότητας, άραγε, πέτυχε; Αλλά δεν είναι ανάγκη να διαψεύσουμε εμείς τον Β. Σόιμπλε, όταν αυτό το κάνει –εκτός από τον Μπαρόζο- η ίδια η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας(Bundesbank), που εκτιμά πως «η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ δεν είναι εγγυημένη». Ακόμη περισσότερο, την άποψη της γερμανικής ηγεσίας δεν τη δέχεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύει η εφημερίδα The Guardian. Ο ευρωσκεπτικισμός, μάλιστα, βρίσκεται στα ύψη και η πτώση της εμπιστοσύνης στους ηγέτες της ΕΕ για τον τρόπο αντιμετώπισης των διαδοχικών οικονομικών κρίσεων είναι τόσο μεγάλη όσο ποτέ άλλοτε. Κι ενώ η αντιμετώπιση της κρίσης σε ολόκληρο τον κόσμο γίνεται με την «κοπή νέου χρήματος», μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν κάνει το ίδιο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι επιζητούν οι Γερμανοί; Το σύστημα Μέρκελ θέλει να κερδίσει χρόνο γιατί επιδιώκει να επιβάλλει μία «γερμανική Ευρώπη» χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το σχέδιο για ένα Δ΄ Ράιχ. «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ, στέλεχος διαφόρων ομίλων και της Deutsche Bank, στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ. Γενικά, τα κρυφά deals και «Η παράκαμψη των κανόνων δικαίου, η καταστρατήγηση συμβάσεων και θεσμών σε επίπεδο ευρωζώνης είναι πρώτο δείγμα για την αξίωση της κυριαρχίας της(σ.σ. Μέρκελ) στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι στο μεταξύ και η ευρωπαϊκή Κομισιόν υποτάσσεται στις υπαγορεύσεις της Μέρκελ είναι μια απόδειξη για την αποτελεσματικότητα του συστήματος Μ». Συνεπώς, οι Γερμανοί δεν επιζητούν απλώς αυτό που υποστηρίζουν ο οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν και ο πολιτικός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι, δηλαδή ότι «Απώτερος σκοπός των γερμανικών απαιτήσεων από την Αθήνα, στο πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης χρέους, είναι η αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Ελλάδας». Οι Γερμανοί θέλουν την Ελλάδα αποικία τους. Το Βερολίνο θέλει την Ελλάδα υπό πλήρη έλεγχο, γιατί θέλει την Ευρώπη γερμανική. Το έχουμε ξαναγράψει, το στρατόπεδο εργασίας, που λέγεται Ελλάδα, ακριβώς όπως το Μπούχενβαλντ, επιδιώκεται να καταστεί ένας υποδειγματικός βιοπολιτικός χώρος, όπου η κυρίαρχη εξωτερική(γερμανική) εξουσία θα μπορεί να ασκείται χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό στο σώμα, στην πολιτική, στην κοινωνική και στη βιολογική ζωή των Ελλήνων εργαζόμενων και μη. Αυτό το υπόδειγμα θα επεκταθεί σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Αλλά αυτή δεν είναι η Ευρώπη που θέλουν οι λαοί της. Αντιθέτως…

"Όταν φοβάμαι τραγουδώ"

Τώρα μιλούν για την ελληνική «κοινωνία-μαινάδα», που αρνείται να αποδεχτεί την απώλεια του καταναλωτικού της παραδείσου. Τώρα καταδικάζουν τη δανεική ζωή αυτοί που μέχρι χθες μας βομβάρδιζαν, προσφέροντάς μας «πιστωτικές κάρτες» και υποστηρίζοντας ότι είσαι «ορατός», είσαι κάποιος ανάλογα με το ύψος της δαπάνης σου στις «υπεραγορές-ναούς», ανάλογα με το αυτοκίνητο ή το σπίτι σου, τα οποία είχαν μία χρηστική και μία συμβολική αξία εν ταυτώ. Αυτοί που ποσοτικοποίησαν όλες τις αξίες για να τις πουλούν καλύτερα, οι οπαδοί του λάιφ στάιλ και του γκλάμουρους, τώρα μας μυκτηρίζουν, επειδή λέει θέλουμε «εξιλαστήρια θύματα», όπως ενδεχομένως ο Άκης και η σύζυγός του. Μόνο που τα εξιλαστήρια θύματα δεν τα επιζητεί η… μαινάδα κοινωνία, αλλά τα δημιουργούν οι ίδιοι, αυτοί που κατασκεύασαν και τη χρηματοπιστωτική «φούσκα», η οποία πλέον έχει εξαερωθεί μαζί με το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Ο Άκης, συνεπώς, είναι η απαιτούμενη θυσία στο βωμό της διάσωσης των ιδίων, ήτοι της καθεστηκυίας τάξης. Γιατί μέσω της καταδίκης του πρώην υπουργού και το τηλεοπτικό δικαστικό τελετουργικό επιζητούν να κατευνάσουν την κοινωνία, που σε λίγο θα τους πνίξει. Φοβούνται λοιπόν. Και επειδή φοβούνται μη τα χάσουν όλα, πετάνε στη θάλασσα τα παιδιά τους, τα θυσιάζουν για να γλιτώσουν. Τα εξιλαστήρια θύματα, συνεπώς, δεν τα επιδιώκει η κοινωνία αλλά οι ίδιοι, αυτοί που έφθασαν τα πράγματα σ’ αυτό το τραγικό σημείο. Τραγικό για μας, ενώ για εκείνους η κατάσταση εξακολουθεί να βαίνει καλώς. Ως πότε όμως; Παντού πλανάται ο φόβος, η απελπισία, η ανεργία και η πείνα. Η συμβολική τάξη ξεσκίζεται από το φοβερό ρήμα «πεινάω» κι εκείνο το πανό που γράφει «Θεέ μου, φοβάμαι την πείνα»! Και η πείνα δεν είναι μόνο το φαΐ, που γεμίζει το στομάχι, αλλά κι αυτό που γεμίζει την ψυχή. Φοβόμαστε όχι μόνο για το φαγητό αλλά και όταν δεν έχουμε να ταΐσουμε τα όνειρα των παιδιών μας. Τι να πεις στον Αλέξανδρο που νίκησε το Καίημπριτζ και την Οξφόρδη; Τι να πεις στον Κωνσταντίνο; Αρκεί να ακολουθήσουμε την προτροπή του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής «Όταν φοβάμαι τραγουδώ»; Ε, λοιπόν, ναι. Αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας, ας τον αντιμετωπίσουμε με ό,τι μας έχει απομείνει. Ας του αντιτάξουμε συστοιχίες από στίχους, ας τον λογχίσουμε με τις νότες της μουσικής. Ας τραγουδήσουμε μαζί με τα παιδιά μας «... κι όσοι τροµαγµένοι κοιτάτε την οθόνη/ όλοι µαζί σας το φωνάζουµε πως δεν είστε µόνοι/ σπάστε τις οθόνες και βγείτε έξω στο φως / τα παιδιά σας είµαστε και όχι ο εχθρός», Ένα τραγούδι και το βλέμμα αλλάζει. Ο κόσμος τήκεται και γίνεται άλλος. Ο φόβος διαλύεται, το σκοτάδι γίνεται φως και το Εμείς ανθίζει. Υ.Γ. Ο τίτλος είναι από την εκδήλωση του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Τώρα εκμεταλλεύονται τη μιζέρια

Τρία χρόνια Μνημόνια, τρία χρόνια με το πιστόλι στον κρόταφο, τρία χρόνια άγριας λιτότητας και επί τρία χρόνια να επιμένουμε ότι «Η λιτότητα σκοτώνει την αγορά και προκαλεί την ανεργία» και πως «μόνη λύση είναι η ανάπτυξη». Τον πρώτο καιρό οι πολιτικώς ορθοί οπαδοί των Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και της διακήρυξης του Καστελόριζου μας κοίταζαν υπό γωνίαν. Τώρα όλοι τους, τα έλεγαν από… τότε. Ούτε μια σταλιά αυτοκριτική απέναντι στο 1, 5 εκατομμύριο των ανέργων, μήτε καν στα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο με άδειο στομάχι ή που γυρεύουν τροφή στους σκουπιδοτενεκέδες της Αθήνας. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, αν κάποιοι σκεφτούν να μας εγκαλέσουν για λαϊκισμό, αυτά τα γράφουν οι New York Times, που διαπιστώνουν ότι ο «τρίτος κόσμος» είναι πλέον εγκατεστημένος στην καρδιά της Ευρώπης εξαιτίας της αδιαφορίας της τρόικας και των ηγετών της ΕΕ. «Δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια παρόμοια κατάσταση ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου», λέει ένας δάσκαλος στον δημοσιογράφο της αμερικανικής εφημερίδας και καταλήγει «Οι οικογένειες δεν έχουν μόνο δυσκολίες με την ανεργία, αλλά αγωνίζονται κυριολεκτικά για να επιβιώσουν». Ναι, η τρόικα δεν βλέπει, μήτε οι πολιτικές ελίτ της ΕΕ, γι’ αυτό η εφημερίδα καλεί τη διεθνή κοινότητα να μη κλείνει τα μάτια στο δράμα των παιδιών της Ελλάδας. Πως αντιδρά, όμως, και η πολιτική ελίτ της Ελλάδας; Αδιαφορεί πλήρως για την τραγωδία των Ελλήνων πολιτών και το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η ψηφοθηρία μέσω της επαναλειτουργίας των πελατειακών μηχανισμών, οι οποίοι τώρα διαχειρίζονται τη μιζέρια και συγκεκριμένα τα προγράμματα του ΟΑΕΔ! Με άλλα λόγια -και πιο εξόφθαλμα- το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να διασωθεί με την εξαγορά ψήφων είτε μέσω του μηχανισμού του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού και των προγραμμάτων του είτε μέσω των μηχανισμών των οκτώ υπουργείων τα οποία ζητά κατά τον προσεχή κυβερνητικό ανασχηματισμό. Αλλά έτσι το μόνο που κάνουν είναι η αναπαραγωγή του τέλματος και της καθεστηκυίας τάξης που μας έφθασε στο σημερινό τραγικό σημείο. Αλλά τα «κόλπα» δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κι αυτά της περίφημης χειραγώγησης των λογαριασμών. Αναφέρομαι στους «πανηγυρισμούς» για το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού κατά 520 εκ. ευρώ, όταν είναι γνωστό ότι τα κυβερνητικά στελέχη έχουν προχωρήσει σε επιστροφές φόρων μόνο 213 εκ. ευρώ ενώ ο στόχος ήταν για 680 εκ. ευρώ. Γιατί αυτή η καθυστέρηση στην επιστροφή των φόρων; Μήπως δεν έχουν ζωτική ανάγκη οι επιχειρήσεις τα χρήματα; Ή μήπως η αγορά δεν θα αναθερμανθεί με αυτό το ρευστό; Τελικά, είναι καλύτερα να παρουσιάζομαι στην τρόικα κάποιες δήθεν καλές επιδόσεις ή να «πέσει» χρήμα στην αγορά προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία;

Οι "μυτιές" των τραπεζιτών

Ο Μπαρόζο ανακάλυψε ότι «οι πολιτικές λιτότητας έχουν φτάσει στα όριά τους». Αλλά πως, τάχα, το αντιλήφθηκε; Ποια πειραματόζωα, άραγε, δεν άντεξαν; Εν τω μεταξύ, ο αντικαγκελάριος Ρέσλερ, ο Γερμανός πολιτικός που στάζει κυνισμό από παντού, αποκάλυψε ότι το Βερολίνο κερδίζει από το ενιαίο νόμισμα. Άρα κάποιοι χάνουν. Ποιοι είναι αυτοί; Το ερώτημα είναι ρητορικό, καθώς είναι γνωστό ότι χάνουν οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Όσο για τα καθ’ ημάς, εντός ολίγου θα μας παρουσιάσουν και πάλι το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα». Μόνο που δεν μας πληροφορούν αν έχουν αφαιρέσει τα χρέη του Δημοσίου, που επιμένουν να μην αποδίδουν στους ιδιώτες. Αλλά η Ελλάδα, χθες, είχε το βλέμμα της στραμμένο στα δικαστήρια: Εκεί όπου απολογούνταν οι επιστάτες και ο τσιφλικάς της Νέας Μανωλάδας. Βρισκόταν λέει σε «κατάσταση άμυνας», «φοβήθηκαν» και «πυροβόλησαν στο χώμα»(Γιατί όχι στον αέρα;) και εξοστρακίστηκαν, υποστηρίζουν, τα σκάγια και χτύπησαν στο κεφάλι τους… άτυχους εργαζόμενους-μετανάστες! Παρεμπιπτόντως, η οικονομική κρίση στην ΕΕ αύξησε το εμπόριο ανθρώπινων υπάρξεων(καταναγκαστική εργασία, πορνεία, αφαίρεση οργάνων), που κυμαίνονται στις 880.000(εξ αυτών το 61% είναι Ευρωπαίοι). Κοντά στο ένα εκατομμύριο τα θύματα της κρίσης και δύο τα «θύματα κρατικής βίας» ο Άκης και η σύζυγός του! Η μεγαλύτερη είδηση, όμως, προέρχεται από τη Δύση. Σύμφωνα μ’ αυτή τη κρυφή αιτία της κρίσης είναι η… κοκαΐνη. Σ’ αυτήν οφείλεται η χρηματοπιστωτική κρίση, καθώς «τρελαίνει» τους τραπεζίτες και τους traders, οι οποίοι υπό την επήρειά της περιέρχονται σε ντελίριο μεγαλομανίας. Όλες οι αποφάσεις υψηλού ρίσκου λαμβάνονται υπό την επήρεια της κοκαΐνης. Υπενθυμίζουμε ότι τον Ιούλιο του 2008 ο Τζορτζ Μπους είχε πει, σχολιάζοντας την έκρηξη της τραπεζικής «φούσκας», «Η Wall Sreet τράβηξε μια μυτιά(κοκαΐνης)». Ακόμα και η υπερσυσσώρευση πλούτου αποδίδεται στην κουλτούρα της διαρκούς υπερδιέγερσης των κοκαϊνομανών τραπεζιτών που τους θέλει να επιδιώκουν συνεχώς περισσότερα. Κάποιοι προσθέτουν στην κοκαΐνη και το αλκοόλ. Βέβαια, τα διάφορα διεγερτικά δεν είναι οι αιτίες της κρίσης, απλώς, οι άνθρωποι που βρίσκονται στις «Κοσμοπόλεις», ή όπως λέει ο Άντονι Γουότον -από το Κολέγιο Μπάουντουιν-, αυτοί οι οποίοι βρίσκονται στις «απαστράπτουσες κυβερνοπόλεις εκεί ψηλά στην κορυφή», είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στα «χημικά» για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στη διαρκή ταχύτητα που επιβάλλει το σύστημα. Είναι η φυλή των «πάνω»(τραπεζίτες, επιχειρηματίες και πολιτικοί, όπως ο Άκης), είναι οι θρύλοι με την ακατάβλητη θέληση, οι κυνικοί που έχουν ανατραφεί από ύαινες. Γι’ αυτούς τα data, τα δεδομένα είναι τα μόνα που έχουν ψυχή. Το σώμα, ο άνθρωπος είναι μία δομή πληροφοριών. Όλα ολοκληρώνονται χωρίς επαφή, χωρίς κανείς να αγγίξει κανέναν. Το παν είναι η σκέψη, το παιγνίδι του υπερμανιακού καπιταλιστή με τη σκέψη, η σκέψη έξω από τα όρια, η επίθεση στα όρια της αντιληπτικής ικανότητας, η σπέκουλα στο κενό. Όμως, οι μεγαλομανείς αυτοί παράγουν τόση «ντοπαμίνη» στον οργανισμό τους ώστε δεν τους χρειάζεται κανένα άλλο διεγερτικό πλην του κέρδους. Το κέρδος και η συσσώρευση πλούτου είναι η μεγάλης τους «μυτιά», αν και υπό μία οπτική το σύστημα αυτονομείται και οι άνθρωποι τρέχουν από πίσω για να προλάβουν τους ξέφρενους ρυθμούς του. Τότε ενδεχομένως να απαιτούνται όχι απλώς «κοκαΐνη» αλλά οι ντόπες αλόγων κούρσας, οι οποίες γίνονται με ένεση κατευθείαν στο συκώτι. Μόνο που αυτό το απάνθρωπο παιγνίδι δεν έχει σχέση με την αρμονία της ψυχής, με την αγάπη και την ανθρωπιά, αλλά με το μίσος και εντέλει την τρέλα και την αυτοκαταστροφή.

Δημοκρατία έκτακτης ανάγκης

«Πως είναι δυνατόν ένα μικρό γεγονός, όπως η νίκη της Νομικής Αθηνών στην Οξφόρδη, να αποκτά τέτοια δημοσιότητα και σημασία;» με ρωτά ο Αλέξανδρος, ο οποίος συμμετείχε στη νικήτρια ομάδα. «Μας έχουν με την πλάτη στο καναβάτσο, Αλέξανδρε, και τέτοιες μικρές νίκες είναι μεγάλες ανάσες. Τις έχουμε πολύ ανάγκη» του απαντώ. Ανάγκη, εξάλλου, μεγάλη έχουμε και τη δημοκρατία, η οποία δεν αποδυναμώνεται μόνο από τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό, όπως υποστηρίζει ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας αλλά και από την κατάσταση της εξαίρεσης, όπου το κράτος τίθεται ταυτόχρονα τόσο εντός όσο και εκτός της νομικής τάξης. Μια τέτοια περίπτωση είναι και η νομοθετική ρύθμιση που απαλλάσσει τους διευθυντές τραπεζών από την παράνομη δανειοδότηση πολιτικών κομμάτων! Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, όπου η κρατική εξουσία ως κυριαρχία παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, συγχρόνως, έχει την εξουσία να την αναστέλλει. Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Γιατί μπορεί να μην έχουμε ένα μεγάλο πραξικόπημα, αλλά έχουμε πολλά μικρά. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας, σήμερα, που συνιστά τη βάση όλων των αδικιών και των συγκρούσεων. Γιατί, εντέλει, η δημοκρατία «Είναι εκείνη η μορφή διακυβέρνησης της οποίας οι κύριοι κανόνες, όταν τηρούνται, έχουν ως σκοπό την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων χωρίς την προσφυγή στην αμοιβαία βία»(Ν. Μπόμπιο). Η αδυναμία, συνεπώς, διαλόγου και η εξεύρεση λύσης ακυρώνει το ίδιο το δημοκρατικό καθεστώς. Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι, στην Ελλάδα ποιος παραβίασε τους δημοκρατικούς κανόνες επίλυσης των διαφορών; Πολλοί φοβόμαστε ότι μετά τα τρία μνημόνια και την πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεν υφίσταται ένα κανονιστικό πλαίσιο επίλυσης των διαφορών και τα προβλήματα δεν έχουν άλλο τρόπο επίλυσης ειμή μόνο τη σύγκρουση. Αυτή η εξέλιξη αξιοποιείται από ακραία στοιχεία, όπως η Χρυσή Αυγή, που εκμεταλλεύονται τη λαϊκή οργή. Ο Γ. Χάμπερμας επισημαίνει ότι σε μία δημοκρατία «κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων». Στη δημοκρατία τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Αλλά ποια είναι η αλλαγή που έχει επιβληθεί, σήμερα, στην Ευρώπη; Είναι η αντικατάσταση της κυρίαρχης ιδέας μιας κοινωνίας που οργανώνεται με βάση την προοπτική της Αρμονίας(Συμβολαίου) μεταξύ των μελών της, με την κοινωνία της πιο άγριας ανταγωνιστικότητας, του κανιβαλισμού και της υστερικής υπερσυσσώρευσης πλούτου. Σε τέτοιες κοινωνίες δεν ευδοκιμεί η δημοκρατία αλλά ο φασισμός.

Ο Φρανκενστάιν εναντίον του δημιουργού του

«Η Ελλάδα θυμίζει Γερμανία του ’30 λόγω Χρυσής Αυγής» γράφει το Spiegel. Μόνο που η Χρυσή Αυγή είναι προϊόν της ανεργίας, των λουκέτων στις επιχειρήσεις και της χρεοκοπίας των νοικοκυριών, όπως στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Αλλά αυτό δεν το αναφέρει το γερμανικό έντυπο, ούτε αναφέρει πως ο ναζισμός στη Γερμανία, όπως και ο φασισμός στην Ιταλία, διογκώθηκε όταν χρηματοδοτήθηκε από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Το άλλο γερμανικό έντυπο, η Bild φιλοξενεί συνέντευξη της Α. Μέρκελ, η οποία μέμφεται την πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί είναι φτωχότεροι από τους πολίτες της νότιας Ευρώπης, τους οποίους οι πρώτοι καλούνται να διασώσουν. Με άλλα λόγια, η Μέρκελ προσπαθεί να πείσει ότι οι Γερμανοί είναι πλουσιότεροι ως απόρροια της πολιτικής της. Δυστυχώς γι’ αυτή δεν μπορεί να πει ανοιχτά και καθαρά πως η περίφημη «διάσωση» δεν είναι παρά μία καθαρή τοκογλυφία, αφού πρόκειται για δάνεια με ακριβό επιτόκιο. Ήδη είναι πανθομολογούμενο ότι η οικονομική κρίση έχει ωφελήσει σημαντικά τη Γερμανία. Ομοίως, τηρουμένων των αναλογιών, έχει ωφελήσει στην Ελλάδα τις διάφορες μαφίες της οικονομίας η «μαύρη εργασία» των μεταναστών. Γιατί η Ελλάδα είναι μία απέραντη Μανωλάδα. Ας μην είμαστε, συνεπώς, υποκριτές, το ίδιο ισχύει και στα χωράφια του Μαραθώνα, στους πορτοκαλεώνες του Άργους και της Άρτας, στις ντομάτες και τα καρπούζια της Ηλείας και της Πρέβεζας, στην εργασία εκατοντάδων ανθρώπων στη λαχαναγορά και σε άλλες μικρομεσαίες επιχειρήσεις της Αττικής. Βέβαια, δεν είναι παντού το ίδιο, αλλά οπουδήποτε έτσι ή αλλιώς οι μετανάστες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης απ’ αυτούς που «τους έχουν σαν παιδιά τους μέσα στο σπίτι τους». Το ίδιο συνέβαινε με τους σκλάβους στον Αμερικανό νότο, όπου κάποιος διαπορούσε, λέγοντας πως είναι δυνατόν σκλάβοι και δουλοκτήτες να προσεύχονται στον ίδιο χώρο και στον ίδιο Θεό κάθε Κυριακή; Είναι δυνατόν μέχρι εκείνη την κρίσιμη στιγμή που γίνει το «μπαμ». Γιατί και ο Τζοκάρ, ο μικρότερος από τα δύο αδέρφια που σκόρπισαν το θάνατο στη Βοστώνη, ήταν ένας «αληθινός άγγελος» σύμφωνα με τον πατέρα του. Και ο άλλος, ο Ταμερλάν ήταν «πολύ θρήσκος», δεν έπινε, δεν κάπνιζε «επειδή το απαγόρευε ο Θεός» και είχε δημιουργήσει στο YouTube ένα κανάλι που ονομαζόταν «Ισλάμ». Ο Ταμερλάν έλεγε: «Είναι περίεργο, δεν έχω κανένα Αμερικανό φίλο»! Από το 2007 που είχε αποκτήσει το statut του μόνιμου κατοίκου των ΗΠΑ είχαν περάσει έξι χρόνια και δεν είχε ένα φίλο πάρεξ τον 19χρονο αδερφό του που σπούδαζε στην ιατρική. Αλλά τι, άραγε, έκαναν αυτοί οι Τσετσένοι στις ΗΠΑ; Προετοιμάζονταν από τους αμερικανούς για να επιστρέψουν στη Ρωσία ως σαμποτέρ ή στην Τσετσενία ως αντίπαλοι των Ρώσων ή, ακόμη, ως η φιλοαμερικανική πολιτική ελίτ στην περίπτωση απελευθέρωσης της Τσετσενίας. Τελικά, ο «φρανκενστάιν» στράφηκε εναντίον του δημιουργού του.

Το κράτος προστατεύει τους "πάνω"

Στη Μανωλάδα οι μπράβοι των δουλοκτητών της φράουλας επιτέθηκαν σ’ έναν δημοσιογράφο κι έναν φωτορεπόρτερ. Είναι η 20η Απριλίου 2011. Κρατάει, συνεπώς, πολλά χρόνια η ντροπή της εργοδοτικής μαφίας των δουλοκτητών. Δύο χρόνια μετά, ο «κοινωνικός αυτοματισμός» των εγχώριων ανέργων, η Κου Κλουξ Κλαν, που εδώ αποκαλείται Χρυσή Αυγής, και η εργοδοτική μαφία προστατευμένη με χίλια "δίκτυα" με τον κρατικό μηχανισμό και το πολιτικό σύστημα είναι εδώ για να φωνάξουν "ζήτω η δουλεία"! Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 να πολιορκούν μετά από 83 χρόνια και πάλι τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Έρχονται από παντού. Πάνε παντού. Κι απέναντι οι θεατές, εμείς, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη τους, να θεωρούμε πως ό,τι βλέπουμε δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ηθοποιών θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου, μόλις τελειώσουν οι ειδήσεις. Γι’ αυτό τα δάκρυα και τα αισθήματα διαρκούν όσο και τα στημένα χειροκροτήματα που επιτάσσει ο τηλεοπτικός «εμψυχωτής». Αλλά, σήμερα, λέω να δώσω το λόγο και στους φοιτητές, σ’ εκείνους που καλούνται να υποβάλλουν για πρώτη φορά τη φορολογική τους δήλωση. Όχι, στους προνομιούχους που έχουν κληρονομήσει ένα σπίτι ή ένα μαγαζί και εισπράττουν τα ενοίκια. Γι’ αυτούς προβλέφθηκε, εντέλει, να υπολογίζεται το εισόδημά τους σε αυτό των γονέων τους. Αντιθέτως, για τους φτωχούς φοιτητές, αυτούς που δεν έχουν απολύτως κανένα εισόδημα και οι οποίοι αναγκάζονται να εργαστούν για να σπουδάσουν, αυτοί θα φορολογηθούν με τεκμήριο 3000 ευρώ ακόμα κι όταν έχουν εισπράξει μόνο 10 ευρώ. Επιπλέον ο εργαζόμενος φοιτητής θα πάψει να είναι προστατευόμενο μέλος και δεν θα υπάρχει έκπτωση στο εισόδημα των γονέων. Κατ’ αυτό τον τρόπο είναι προφανές ότι τιμωρούνται οι μη έχοντες, οι αδύναμες εισοδηματικά κοινωνικές κατηγορίες, ενώ ευνοούνται οι έχοντες. Και διερωτάται κανείς, γιατί; Ας μας απαντήσει κάποιος. Αλλά και για τις αυξήσεις της ΔΕΗ έχουμε να πούμε. Πολύ περισσότερο όταν από τον Ιούλιο θα έχουμε απελευθέρωση των τιμών. Γιατί τάχα; Μήπως έχουμε άλλους παρόχους ηλεκτρικού ρεύματος στην Ελλάδα έτσι ώστε από τον ανταγωνισμό να προκύψει φθηνότερη τιμή για τους καταναλωτές; Όχι βέβαια. Αλλά δεν είναι μόνο τα νοικοκυριά που επιβαρύνονται είναι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες θα αναγκαστούν να μετακυλύσουν στις τιμές των προϊόντων τους τις αυξήσεις. Αυτό δεν το βλέπει η τρόικα και ο κ. Τόμσεν, ο οποίος διαπορούσε στο συνέδριο του Economist γιατί δεν μειώνονται οι τιμές; Επίσης, ακούμε ότι θα προστατευθούν οι «ενήμεροι δανειολήπτες». Για τους «κόκκινους», γι’ αυτούς που αδυνατούν να ανταποκριθούν καθώς έχουν χάσει τα μαγαζιά τους, τις δουλειές τους και τα σπίτια τους, τι θα γίνει; Η προσφυγή στη δικαιοσύνη και το νόμο Κατσέλη είναι μία διέξοδος, όμως οι υποθέσεις είναι πλέον πολλές χιλιάδες και ο χρόνος εκδίκασης καθυστερεί πάρα πολύ. Ακούω, επιπροσθέτως, για την καινούργια «φάμπρικα» φροντιστηρίων που έχει ξεκινήσει και αφορά στην «Αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων». Η νέα «βιομηχανία» βασίζεται στα μαθήματα που θα κληθεί να εξεταστεί ο δημόσιος υπάλληλος και τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την εργασία του. Ποιος άραγε έκανε την επιλογή των μαθημάτων; Αλλά η ευήθεια –ή μήπως η σκοπιμότητα;- δεν ενδημεί μόνο στην Ελλάδα, είναι πλανητική. Πληροφορούμαστε, λοιπόν, ότι δεν ήταν μόνο ο «πολλαπλασιαστής του ΔΝΤ» λάθος αλλά και οι υπολογισμοί των οικονομολόγων Ρόγκορ και Ράινχαρτ στους οποίους βασίσθηκε η πολιτική της άγριας λιτότητας. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς αυτούς τα ελλείμματα γίνονται επικίνδυνα όταν το δημόσιο χρέος ξεπεράσει το 90% του ΑΕΠ. Για την ακρίβεια, οδηγούν σε αρνητική ανάπτυξη –0,1%. Και έρχονται τώρα τρεις καθηγητές από το πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης για να πουν ότι έκαναν λάθος οι πρώτοι και πως η ανάπτυξη με πάνω από 90% χρέος είναι 2,2% και όχι –0,1% του ΑΕΠ! Ποιος αληθεύει; Κανείς. Οι ασκούμενες οικονομικές πολιτικές βασίζονται σε συμφέροντα και όχι στους υπολογισμούς –λανθασμένους ή ορθούς- του τάδε ή του δείνα οικονομολόγου. Δεν υφίσταται συνεπώς αβελτηρία και αυτισμός της εξουσίας μόνο συμφέροντα και σκοπιμότητα. Όλα τ’ άλλα είναι εμπαιγμός.

Οι φασίστες της Βοστώνης

Ανθρώπινη φρικωδία στη Βοστώνη. Μα χειρότερο και από το έγκλημα είναι η χαρά κάποιων γι’ αυτό. Δεν αναφέρομαι στους Ταλιμπάν του Πακιστάν, αλλά στους εγχώριους «ταλιμπάν» που εξεδήλωσαν τη χαρά τους για το φονικό χτύπημα. Λες και υπάρχει καλός ή κακός θάνατος, καλή ή κακή βία. Ως εάν η ανθρώπινη ζωή να έχει άλλη αξία όταν είσαι Αφγανός, Παλαιστίνιος ή ένα οκτάχρονο παιδί από τις ΗΠΑ. Ε, λοιπόν, όσοι επιχαίρουν, ας μάθουν πως η βάρβαρη επίθεση ήταν έργο κατά πάσα πιθανότητα Αμερικανών φασιστών, όπως αυτοί που εκκολάπτουν οι αμερικανικοί θεσμοί και οι τελετουργίες σαν αυτή της «Hμέρας των πατριωτών». Η επιλογή της 19ης Απριλίου δεν είναι τυχαία καθώς συμπίπτει με την πρώτη μάχη με τα βρετανικά στρατεύματα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας(1775). Σε κάθε περίπτωση, ανάλογες βομβιστικές ενέργειες ή εμπρησμοί έχουν γίνει πολλές την ίδια ημερομηνία ή πολύ κοντά σ’ αυτή. Στις ΗΠΑ, επίσης, υπάρχει ιστορικό ακροδεξιάς τρομοκρατίας την τελευταία εικοσαετία. Μη λησμονούμε τη βομβιστική επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, η οποία πραγματοποιήθηκε από Αμερικανούς φασίστες. Σημειωτέον ότι η ετήσια έκθεση Hatewatch του SPLC διαπίστωσε πολύ σημαντική αύξηση φασιστικών παραστρατιωτικών ομάδων, που αυτοαποκαλούνται «πατριωτικές» ομάδες. Το 2008 υπήρχαν 149 τέτοιες ομάδες, ενώ το 2012 ο αριθμός τους έφθασε τις 1.360! Η έξαρση του φασιστικού φαινομένου στις ΗΠΑ έχει επισημανθεί από πολλούς. Ο Νόρμαν Μέηλερ, φερ’ ειπείν, έλεγε ότι «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα. Η κυβέρνηση ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα αλλά και για πολλές άλλες χώρες, όπου αναπτύσσεται η μεταπολιτική του φόβου. Γιατί όλοι αυτοί –φορείς και άτομα- βασίζουν την πολιτική τους δράση στο φόβο. Ο φόβος και ο τρόμος γίνεται η κινητήρια αρχή της σύγχρονης πολιτικής: φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, τρομοκρατία μέσω νέων ιών κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», που δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα. Τι προτείνουν όλοι αυτοί; Το μίσος. Ο άνεργος και ο εξαθλιωμένος θα επανασυνθέσουν τον λόγω της ανεργίας και της μοναξιάς εαυτό τους μέσα από το μίσος. Ο φασίστας-απόκληρος θέλει όλοι να χρεοκοπήσουν σαν κι αυτόν, όλοι να χάσουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους. Την μισερή ιδεολογία του, όμως, την θέλει «καθαρή». Η οπτική του μίσους του είναι η καθαρότητα της φυλής, η υπεροχή της… ράτσας. Τι πρέπει να κάνουμε; Ποια είναι η απάντηση στο μίσος; Το έχουμε ξαναπεί, η ελπίδα βρίσκεται στην επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης και στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και τη ξενότητα, γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια και η φιλία.

Πόλεμος ζωτικών χώρων

Την ώρα που η Ευρώπη ταλανίζεται από την πολιτική λιτότητας, που επιβάλλει το Βερολίνο, στην κορεατική χερσόνησο λαμβάνει χώρα μία αναμέτρηση γιγάντων. Παραδόξως, οι δύο μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, οι ΗΠΑ και η Κίνα, ενώ αλληλοεξαρτώνται, συγχρόνως συγκρούονται. Η αμερικανική ανάπτυξη ως γνωστόν στηρίζεται στα τεράστια κινέζικα αποθέματα ρευστότητας και στην αγορά εκ μέρους της Κίνας των αμερικανικών ομολόγων. Παρόλα αυτά, οι δύο μεγάλες δυνάμεις συγκρούονται στην Αφρική και τώρα στην Κορέα. Έχουμε συνεπώς, μία οικονομική (ειρηνική) σύγκρουση που τώρα τείνει να γίνει «θερμή» λόγω του πυρηνικού οπλοστασίου της Βόρειας Κορέας. Κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ επιχειρούν να μειώσουν τον μείζονα ζωτικό χώρο της Κίνας. Με άλλα λόγια, ο πόλεμος πριν γίνει «θερμός» είναι «ειρηνικός». Η αμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας των ΗΠΑ από την Κίνα δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι η δεύτερη νικά τις πρώτες κατά μέτωπο, αλλά ότι συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο, απαγορεύοντας στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη (τις ΗΠΑ εν προκειμένω) να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό. Αυτός είναι ο λεγόμενος «ειρηνικός πόλεμος». Αλλά γιατί οι ΗΠΑ «ρίχνουν λάδι στη φωτιά» όπως τις κατηγορούν οι κινέζοι; Ο αναπροσανατολισμός του αμυντικού δόγματος της Ουάσινγκτον προς την Ασία και τον Ειρηνικό Ωκεανό επιβεβαιώνει όσους υποστήριζαν πως η Αμερική ρίχνει στο τραπέζι το δικό της ισχυρό χαρτί, δηλαδή τη στρατιωτική της υπεροπλία, έναντι της οικονομικής υπεροχής της Κίνας. Τι σημαίνει η αλλαγή αυτή για την Ευρώπη και την Ελλάδα; Ότι τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα πρέπει να υπολογίζουν λιγότερο στους Αμερικανούς σε ό,τι αφορά την ασφάλειά τους. Ο αμυντικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ θα μειωθεί λόγω κρίσης κατά 450 δις δολάρια στα επόμενα 10 χρόνια, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια την υποχρέωση των Ευρωπαίων να αγοράσουν ακόμα και τους πυραύλους SM3 της περίφημης αντιπυραυλικής ομπρέλας. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο για την Ελλάδα, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες στην προσπάθειά τους να βρουν εταίρους σε ολόκληρο τον κόσμο -προκειμένου να μοιραστούν κέρδη και κυρίως ζημίες- θα στηριχθούν περισσότερο στην Τουρκία παρά στην Ελλάδα. Για να επανέλθουμε στο νέο αμερικανικό αμυντικό δόγμα, οι ΗΠΑ δεν θα μπορούν πλέον να διεξάγουν μακροχρόνιους πολέμους τύπου Ιράκ και Αφγανιστάν, γι’ αυτό θα μοιράζονται το κόστος με τοπικούς συμμάχους. Στην Ασία, όπου βρίσκεται το νέο κέντρο βάρους της αμερικανικής αμυντικής στρατηγικής, οι σύμμαχοι των ΗΠΑ είναι η Ινδία, η Νότια Κορέα, η Ιαπωνία και η Ταϊβάν και αντίπαλος η Κίνα και δευτερευόντως το Ιράν. Άραγε, όλα αυτά προοιωνίζονται ένα νέο Παγκόσμιο Πόλεμο; Για την ώρα ο πόλεμος είναι μία απειλή(μία μόνιμη «κατάσταση ανάγκης») που επικρέμαται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των λαών, κρατώντας τους ανίκανους να προβούν σε οποιαδήποτε αντίδραση. Μη λησμονούμε ότι και ο οικονομικός ναζισμός των Γερμανών βασίζεται σ’ αυτή τη διαρκή «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Συνεπώς δεν έχουμε ούτε ειρήνη ούτε πόλεμο. Ή αλλιώς, έχουμε και ειρήνη και πόλεμο. Τα δύο αντίθετα συνυπάρχουν, όπως και οι δύο μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, οι ΗΠΑ και η Κίνα, αλληλοεξαρτώνται και συγχρόνως συγκρούονται. Σ’ αυτό το νέο γεωπολιτικό πλαίσιο, η ελληνική πολιτική ελίτ, δυστυχώς σκέφτεται μόνο τις «καρέκλες» της.

Ο φασισμός εκκολάπτεται

Άνοιξη κι ανοίγει η φύση, αλλά οι ψυχές παραμένουν περίκλειστες. Ο φόβος της ανεργίας κι ο τρόμος του άλλου δεν έχουν τρόπο να εκτονωθούν ειμή μόνο με ενδορήξεις-αυτοπυρπολήσεις και άλματα στο κενό- ή μ’ εκείνη τη βία που εξωτερικεύεται, που γίνεται φονικό για μία κουβέντα, για μια θέση πάρκινγκ! Ένας κόσμος που έχει χάσει στην ελπίδα του στον ορθό λόγο και καταφεύγει στη μεταφυσική για να εξηγήσει τη δραματική κατάστασή του, μετεωριζόμενος σαν καντήλι του Αγίου Όρους ή σαν τρόφιμος ψυχιατρείου. Και λες, δεν έχει πια οδό; Κι αν έχει, με ποιους θα διοδεύσεις; Πώς μπορείς να ανταποκριθείς στο κέλευσμα του ποιητή που μας μηνά από τα ερέβη «Ξελασπώστε το μέλλον»; Ποιο μέλλον τάχα; Δεν ακούς τη βοή που έρχεται από την κορεατική χερσόνησο; Δεν ακούς, μόνο κορυβαντιείς χορεύοντας για το θάνατο μιας πεθαμένης από καιρό, της Μ. Θάτσερ, χωρίς να βλέπεις το δικό σου χαμό. Ούτε βλέπεις εκείνους που είναι υπεύθυνοι για το χάλι μας και τώρα εμφανίζονται κατήγοροι, πάντα στον αφρό, ότι δήθεν αυτοί «τάλεγαν από καιρό»! Μιλώ για τους ένθερμους υποστηρικτές του Γιώργου Παπανδρέου, που τώρα τον ψέγουν ότι παραμένει «ασυνείδητος, ήσυχος και ευτυχής». Όταν «έτρωγαν» στα πρυτανεία επί της «βασιλείας» του, όλα ήταν καλά καμωμένα. Τώρα με βάρκα τον ψόγο ετοιμάζονται να κάνουν ρεσάλτο σ’ άλλο καράβι για να ξανακυβερνήσουν. Κι αυτός ο λαός, ως το μεδούλι διεφθαρμένος από κολακεία και πελατειακή λογική, μένει καθηλωμένος στον καναπέ του, όταν ακόμα και οι κατάδικοι του Γκουαντάναμο εξεγείρονται. Και τι θ’ απογίνει τώρα; Τι θ’ απομείνει από την Ελλάδα και τους Έλληνες; Τίποτα. Θα έχουμε την τύχη του γάιδαρου του Χότζα. Ο τελευταίος ως γνωστόν άφηνε νηστικό το γάιδαρό του προκειμένου να κάνει οικονομία και όταν εκείνος πέθανε από την πείνα μονολόγησε «τι κρίμα, πέθανε εκεί που είχε αρχίσει να συνηθίζει χωρίς φαγητό»! Θα χαθούμε όταν θ’ αρχίσουμε να συνηθίζουμε! Η Ελλάδα οδηγείται στο θάνατο μέσω της λιτότητας. Και η Γερμανία αντί να βοηθά σκέφτεται το ίδιον όφελος. Αυτό, μάλιστα, συμβαίνει σ’ ένα περιβάλλον όπου οι πυλώνες της δημοκρατίας γκρεμίζονται, καθώς η ελευθερία στην έκφραση παύει να υφίσταται. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα βίντεο που αναρτήθηκε στον επίσημο ιστότοπο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με τίτλο «Η ελευθερία της έκφρασης είναι γεγονός στην ΕΕ» και στο πλαίσιο της καμπάνιας για το «Ευρωπαϊκό έτος των πολιτών» κατέβηκε πάραυτα γιατί σατίριζε την Άγκελα Μέρκελ με τον τρόπο των ευρωπαίων του νότου. Η Ευρώπη, συνεπώς, δεν είναι δημοκρατική, αλλά ούτε είναι ακόμα είναι φασιστική. Όμως, ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών ελίτ και των πληθυσμών των ευρωπαϊκών χωρών είναι πρόθυμο να δεχθεί το φασισμό ως λύση. Θα αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Οικονομικός ναζισμός

«Η Γερμανία δεν κατέστρεψε άλλη χώρα τόσο, όσο την Ελλάδα». Η επισήμανση δεν ανήκει σε κάποιον Έλληνα αντι-γερμανό, αλλά στην εφημερίδα του Βερολίνου Tagespiegel. Ναι, η γερμανική κατοχή κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε ως συνέπεια το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, την καταστροφή του 50% των υποδομών και του 75% της ελληνικής βιομηχανίας(σ.σ. στοιχεία από το ίδιο άρθρο). Μόνο που ο σημερινός υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε, ο άνθρωπος που διέπεται από την κουλτούρα του λογιστή και του εφόρου, αυτός που υποστήριξε το Γκουαντάναμο και ζήτησε τη χρησιμοποίηση του στρατού στο εσωτερικό της Γερμανίας, αρνείται τόσο τις ζημίες όσο και την αποκατάστασή τους. Είναι ο ίδιος που θεωρεί ότι το Λουξεμβούργο ως φορολογικός παράδεισος δεν είναι το ίδιο με την Κύπρο(σ.σ. ίσως το πρώτο να μην έχει πελάτες ρώσους). Τι θέλει, άραγε, από την Ελλάδα ο Β. Σόιμπλε; Να ακολουθήσει, όπως λέει ο γνήσιος προτεστάντης, τον «καλό δρόμο». Αυτόν του οικονομικού «ναζισμού» που έχει οδηγήσει στην καταστροφή εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες και στην ανεργία 1.348.742 εργαζόμενους(27,2%)! Τελικά, ο σωστός δρόμος της Ελλάδας σύμφωνα με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών έχει ένα όνομα, αυτό της «ανθρωπιστικής καταστροφής». Τι επιδιώκουν, όμως, οι Γερμανοί; Μήπως αυτή είναι η «δεύτερη ευκαιρία τους», όπως διατείνονται ευρωπαίοι αναλυτές, για την εγκαθίδρυση της γερμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, του γνωστού Δ Ράιχ; Ίσως. Γιατί η Ευρώπη αντί να ενωθεί στη βάση ενός δημοκρατικού σχεδίου ισοτιμίας και ελευθερίας των λαών της, τείνει να ενωθεί με τη χρήση των γαμψών νυχιών του γερμανικού αυτοκρατορικού αετού. Παραδόξως, ένας τέτοιος αετός( αυτός των WASP’s, των Λευκών Προτεσταντών Αγγλοσαξόνων) ένωσε και τις ΗΠΑ. Θα γίνει το ίδιο και στην Ευρώπη; Οι αναλογίες δεν παραπέμπουν σε καταφατική απάντηση. Εξάλλου, στην Ευρώπη έχουμε μία «ιδιότυπη οικονομική κατοχή» εθνικά κυρίαρχων λαών. Όλα, πάντως, έχουν σχέση με την αποδιοργάνωση της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας και την κρίση της ανάπτυξης. Η ratio essenti του αναπτυξιακού κράτους έχει κλονισθεί, δημιουργώντας το χάος της σημερινής «κοσμο-οικονομίας». Τι κάνει, λοιπόν, η Γερμανία; Τίποτα καινούργιο. Απλώς μεταφέρει την κρίση στην περιφέρεια και δη στο Νότο. Ο τελευταίος είναι παραδοσιακά υπό τη σκληρή εκμετάλλευση του αναπτυγμένου Βορρά. Η εκμετάλλευση αυτή τώρα εντατικοποιείται, καθώς έχει τεθεί αντικειμενικά φρένο στην αναπτυξιακή διαδικασία και συνεπώς στη συσσώρευση του κεφαλαίου. Έτσι, αναπτύσσεται μία «νέο-αποικιακή» κατάσταση με χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος να είναι αποικίες όχι μόνο χρέους αλλά και εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και του εγχώριου εργατικού δυναμικού. Υπ’ αυτή την οπτική, η απαίτηση απόδοσης των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία ενέχει, εκτός από το στοιχείο της ιστορικής δικαιοσύνης, κι έναν συμβολισμό διεκδίκησης της εθνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας μας από τον οικονομικό ναζισμό των Γερμανών.

Διάλυση της Ενωμένης Ευρώπης

Οι Βέλγοι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας με επιστολή τους καταγγέλλουν στην Κομισιόν τη Γερμανία για «αθέμιτο ανταγωνισμό» καθώς εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι αμείβονται με 4-5 ευρώ την ώρα ή 450 ευρώ το μήνα και, μάλιστα, χωρίς ασφάλιση. Ποια θα είναι η απάντηση του Βερολίνου; Κάντε και εσείς το ίδιο! Αυτό, εξάλλου, έχουν επιβάλλει στην Ελλάδα. Αλλά στη χώρας μας, παρά τη μείωση του εργατικού κόστους κατά 11,2% και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, επενδύσεις δεν γίνονται. Άρα, δεν αρκεί η μείωση των μισθών και η κινεζοποίηση της εργασίας για την προσέλκυση του επιχειρείν. Τι χρειάζεται; Η τόνωση της καταναλωτικής ζήτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επενδύσεις στη γειτονική Τουρκία βασίζονται στη μεγάλη εγχώρια αγορά και το ανταγωνιστικό νόμισμα. Ποιος τάχα θα μιλήσει στην Ελλάδα για αύξηση της αγοραστικής δύναμης, δηλαδή των μισθών και των συντάξεων; Αυτό βέβαια λένε τα εγχειρίδια των οικονομικών σχολών στα πανεπιστήμια, το επισημαίνουν τα βιβλία του Λυκείου, το λέει ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ στον Σόιμπλε, αλλά ο τελευταίος επιβάλλει στην Ελλάδα μία κατάσταση εργασιακού Μπούχενβαλντ, αυτού του φοβερού στρατοπέδου εργασίας των ναζί όπου οι άνθρωποι πέθαιναν από την εξάντληση και την πείνα. Παράλληλα με το στρατόπεδο αυτό υπάρχουν τα άθλια στρατόπεδα των μεταναστών αλλά και τα υπό κατασκευή στρατόπεδα των οφειλετών του Δημοσίου! Δεν αποκλείεται τα τελευταία να γίνουν κι αυτά στρατόπεδα-εργασίας, έτσι ώστε να καλυφθούν τα δημόσια έσοδα, τα οποία υπολογίζεται ότι θα αποκλίνουν κατά 25% στον Προϋπολογισμό του 2013 παρά τα χαράτσια, τους έκτακτους φόρους και τα πρόστιμα. Όμως, ακόμα και με τέτοιες παρεκκλίσεις από την ανθρώπινη και δημοκρατική κοινωνία, όπως είναι η καταναγκαστική εργασία, ή η θέση σε αργία δημοσίων υπαλλήλων πριν ακόμα δικαστούν σε πρώτο βαθμό για απλές παραβάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την υπηρεσία τους, φως στο τούνελ δεν φαίνεται να υπάρχει. Ούτε κάποια χαλάρωση της λιτότητας, όπως υποστηρίζει όψιμα ο Γιούνκερ, είναι αρκετή. Χρειάζεται ή ένα σχέδιο Μάρσαλ, δηλαδή μία μαζική επένδυση και δημιουργία θέσεων εργασίας, ή αλλαγή πλεύσης εδώ και τώρα. Οι γερμανικές αποζημιώσεις θα μπορούσαν να είναι ένα σχέδιο Μάρσαλ στο βαθμό που θα το δέχονταν οι Γερμανοί, όμως δεν φαίνεται να το αποδέχονται. Οι Μέρκελ και Σόιμπλε ούτε προ ούτε μετά τις γερμανικές εκλογές θα διαφοροποιήσουν την πολιτική λιτότητας που μας επιβάλλουν. Γι’ αυτό ας μην τρέφουμε φρούδες ελπίδες. Σε όλους είναι πια κατάδηλο ότι το Βερολίνο θέλει την Ελλάδα υπό πλήρη έλεγχο, θέλει την Ευρώπη γερμανική. Αλλά αυτή δεν είναι η Ευρώπη που θέλησαν οι λαοί της γηραιάς ηπείρου. Απαιτείται, συνεπώς, η επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές που έθεσαν οι ιδρυτές της Ενωμένης Ευρώπης ή η διάλυσή της.

Η Ελλάδα είναι γερμανική αποικία

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αντέδρασε, όταν ο Αμερικανός ομόλογός του Τζακ Λιου κάλεσε τις χώρες που έχουν «τη δυνατότητα» να τονώσουν την καταναλωτική ζήτηση να το πράξουν προκειμένου να ανακάμψει η οικονομία. «Η ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης θα είναι η ζήτηση των καταναλωτών» επέμεινε ο Λιου, αλλά ο Σόιμπλε αντέτεινε ότι θα προτιμούσε να «μην δίνονται συμβουλές δημόσια» για θέματα που άπτονται της οικονομικής πολιτικής! Όλα εν κρυπτώ, λοιπόν. Αδιαφάνεια παντού. Για να αποκρυβούν τα ιδιοτελή τους σχέδια, όπως συνέβη στην Κύπρο και τώρα στην Ελλάδα. Και «Θα αποδειχθεί στο μέλλον ότι τα κίνητρα της τρόικα δεν ήταν καθαρά» στο θέμα των τραπεζών θα πει ο Αδαμάντιος Πεπελάσης. Αλλά και για μη «σοβαρές πολιτικές» μίλησε ο γνωστός οικονομολόγος, ο οποίος δεν θεωρεί απίθανη την επιστροφή στη δραχμή. Αλλά γιατί αντέδρασε κατ’ αυτό τον τρόπο ο Σόιμπλε; Γιατί όταν ο Λιου μιλάει για την τόνωση της καταναλωτικής ζήτησης χτυπάει την καρδιά της πολιτικής της άγριας λιτότητας που επιβάλλει στον ευρωπαϊκό νότο το Βερολίνο. Για να αποδειχθεί, έτσι, ότι οι περικοπές των μισθών, οι μειώσεις των συντάξεων, η ανεργία και τα λουκέτα δεν είναι η λύση, αλλά η επίταση του προβλήματος, όπως το βιώνουν Έλληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί κ.ά. Το γεγονός ότι ο Σόιμπλε εγκάλεσε τον Αμερικανό ομόλογό του για τη δημοσιοποίηση των απόψεών του, φανερώνει ότι γνωρίζουν το πρόβλημα αλλά και τη λύση του. Μόνο που δεν θέλουν να το παραδεχτούν, τουλάχιστον μέχρι της γερμανικές εκλογές, καθώς έτσι θα παραδεχτούν και την αποτυχία της πολιτικής λιτότητας που επέβαλαν στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες τις ευρωζώνης. Έτσι, οι εντεταλμένοι του Βερολίνου και του ΔΝΤ στην Αθήνα θα συνεχίσουν την προκρούστεια πλην αδιέξοδη πολιτική τους, καθώς η λιτότητα αυξάνει την ανεργία, τα λουκέτα, την ύφεση και συγχρόνως μειώνει τα έσοδα του κράτους. Συνεπώς, το πρόγραμμα δεν βγαίνει, κάτι που αποτυπώνεται και στην αδυναμία αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών κατά 10%. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η χρηματοπιστωτική πολιτική της Ελλάδας θα περνάει απολύτως μέσα από την τρόικα, εξυπηρετώντας εξωχώρια συμφέροντα. Άρα, οι αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης θα περιορίζονται σε δευτερεύοντα ζητήματα ή θέματα εφαρμογής. Για να καταδειχθεί ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι πλέον περισσότερο πολιτικό και λιγότερο οικονομικό, καθώς η χώρα έχει καταστεί προτεκτοράτο της Γερμανίας.

Τέλος εποχής

Η Μάργκαρετ Θάτσερ απήλθε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Η γυναίκα με την απίστευτη σκληρότητα που εισήγαγε την «πολιτική του χειρότερου», νικώντας τους ανθρακωρύχους στην φοβερή εκείνη απεργία τους, δεν υπάρχει πια. Παραδόξως, ο θάνατος της Θάτσερ συμπίπτει με τα αδιέξοδα της πολιτικής που εφάρμοσε τόσο αυτή στη Βρετανία όσο και ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ και η οποία εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο με την ετικέτα της νεοφιλελεύθερης «παγκοσμιοποίησης». Αναφερόμαστε στη δεκαετία του 1980, τότε που οι Θάτσερ και Ρήγκαν υλοποιούν τη νέο-φιλελεύθερη οικονομική πολιτική όπου οι κανόνες και τα όρια του κέρδους αίρονται και το κράτος πρόνοιας τσακίζεται. Την ίδια εποχή το τραπεζικό κεφάλαιο αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να κερδίζει χρήματα όχι επενδύοντας στην πραγματική οικονομία, αλλά επενδύοντας στο ίδιο το χρήμα. Έτσι, ο καπιταλισμός-καζίνο είναι πλέον γεγονός. Νεοφιλελεύθεροι, συνεπώς, θα είναι έκτοτε αυτοί που δεν θέτουν όρια στην συσσώρευση του πλούτου, που θεωρούν την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή στα νησιά Κέιμαν «εξυπνάδα» και όχι κάτι κοινωνικά άδικο! Είναι αυτοί που θεωρούν δίκαιο ο πάμπλουτος Μπάφετ να φορολογείται λιγότερο από τη γραμματέα του. Είναι, επιπλέον, αυτοί, οι οποίοι στο όνομα του εκσυγχρονισμού διακήρυξαν την πίστη στην «διακινδύνευση» (στο χρηματιστηριακό ρίσκο) και στην αρχή της αβεβαιότητας! Στην εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν εκτός από την αποσάθρωση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, περιθωροποιήθηκαν και τα συνδικάτα, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες κατέστησαν τεράστιες. Ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα και αλλού έχουμε, σήμερα, έναν θατσερισμό που επιβάλλεται έξωθεν μέσω της τρόικας. Έχουμε συνεπώς πλήρη εξάλειψη της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας στο πεδίο των οικονομικών αποφάσεων(σ.σ. όπως συμβαίνει και με την επιχείρηση ενσωμάτωσης στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας των ελληνικών τραπεζών). Παρόλα αυτά οι ευρωπαϊκές ελίτ του Βορρά επιχειρούν να θέσουν όρια στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό-καζίνο μέσω μιας «ηθικοποίησης του καπιταλισμού», που λαμβάνει σάρκα και οστά με την πολιτική των Μέρκελ-Σόιμπλε, που είναι φιλελευθερισμός στο εσωτερικό των δικών τους χωρών και άγριος νεοφιλελευθερισμός σε άλλες υπό εξάρτηση χώρες, όπως είναι αυτές του ευρωπαϊκού νότου. Η περίοδος, συνεπώς, που άνοιξε η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρήγκαν κλείνει. Τώρα επιδιώκεται μία νέα σύνθεση με τη δημιουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μέσων, όπου ο τόνος στο «κέντρο»(π.χ. Γερμανία) θα είναι πιο φιλελεύθερος, ενώ στην περιφέρεια θα είναι πιο νεοφιλελεύθερος. Αλλά έτσι θα έχουμε μία μοιραία κίνηση από την περιφέρεια προς το κέντρο, όπως γίνεται με τη μετανάστευση, σήμερα, προς τον ευρωπαϊκό Βορρά. Τα προβλήματα κατά συνέπεια θα μεταφερθούν γρήγορα και εκεί, δημιουργώντας μία εκρηκτική κατάσταση που αργά ή γρήγορα θα «γεννήσει» κεραυνούς, οι οποίοι θα ισοπεδώσουν την καρικατούρα της Θάτσερ, την καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και θα σημάνουν το τέλος εποχής του νεοφιλελευθερισμού.

Οι κουρσάροι της ζωής μας

Τα νησιά των πειρατών της Καραϊβικής, που οι ταραχώδεις ιστορίες τους γοήτευαν την παιδική μας φαντασία, ποιος θα περίμενε ότι θα κούρσευαν ξανά μετά από αιώνες τις ζωές μας; Αλλά ποιοι είναι οι σύγχρονοι πειρατές; Και ποιος βρίσκεται πίσω από τις σημερινές αποκαλύψεις; Διερωτάται το ελβετικό, οικονομικό περιοδικό Bilan. Κι αυτό καθώς πρόκειται για μία γιγαντιαία επιχείρηση που αφορά 2,5 εκατομμύρια ντοκουμέντα και 122.000 offshore. Οι σημερινοί «κουρσάροι», βέβαια, δεν έχουν ξύλινα πόδια και σεντούκια θησαυρού, μήτε καλύπτρες στα μάτια τους, αλλά είναι κατά το μάλλον ή ήττον μέλη διαφόρων διεθνών «clubs» και διευθυντικά στελέχη μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων σημειώνουν οι ερευνητές. Μην ξεχνούμε, όμως, ότι οι «φορολογικοί παράδεισοι» δεν είναι παρά οι τόποι των οποίων τη «σημαία» επιλέγουν οι μεγάλες τράπεζες προκειμένου οι πελάτες τους να αποφύγουν τη φορολόγηση. Αλλά ποιος, άραγε, βρίσκεται πίσω από τις σημερινές αποκαλύψεις; Πολλοί πιστεύουν ότι είναι μία προσπάθεια ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει καταστεί μία τεράστια φούσκα. Μια τέτοια φούσκα έσκασε στις ΗΠΑ αλλά και μία ανάλογη υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Γερμανία. Παραδόξως, στον έλεγχο αυτό από τις κυβερνήσεις συναινούν μερικές φορές και οι τράπεζες. Έτσι, στην περίπτωση της Κύπρου έχουμε τη σύμπτωση των πολιτικών τόσο του Βερολίνου όσο και του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος που επιζητεί τη συγκέντρωση του χρήματος στις δικές του μεγάλες τράπεζες και το χτύπημα ανταγωνιστών, όπως οι Ρώσοι ολιγάρχες. Υπ’ αυτή την οπτική, στην περίπτωση των μικρών χωρών της ευρωζώνης ταυτίζονται οι στόχοι τόσο της τραπεζικής όσο και της ολιγαρχίας της πραγματικής οικονομίας των χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά. Δεν είναι τυχαίο ότι η σκληρή υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας μάχεται υπέρ της διατήρησης του τραπεζικού απόρρητου στη χώρα της αλλά όχι και γι’ αυτό στην Κύπρο, στην Ελλάδα και αλλού. Συνεπώς, η πολιτική των χωρών του Βορρά βασίζεται σε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μάλιστα, η περίφημη προτεσταντική «νέο-ηθική» είναι καλή και εφαρμοστέα μόνο στους άλλους! Απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές, όμως, εμείς τι κάνουμε; Απέναντι στην αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας και το φαύλο κύκλο της ύφεσης, πως απαντάμε; Με τη συμμαχία του Νότου έναντι της Γερμανίας απαντούν οι Τζέιμς Γκαλμπρέιθ και Νόαμ Τσόμσκι. Η συμμαχία αυτή μπορεί να γίνει μόνο εντός του ευρώ και είναι η μόνη ικανή να ακυρώσει τα Μνημόνια, επιμένουν οι δύο Αμερικανοί. Αλλά ποιο θα είναι το πολιτικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης του ευρωπαϊκού νότου με τον ευρωπαϊκό βορρά; Η αλλαγή της λανθασμένης συνταγής της λιτότητας που οδηγεί στην αύξηση της ύφεσης και στη διάλυση του κοινωνικού ιστού λόγω της εξαθλίωσης και της τεράστιας ανεργίας. Με άλλα λόγια, πρέπει να απορριφθεί το «κινεζικό μοντέλο» που προωθούν οι Γερμανοί υπέρ ενός New Deal που θα ανοίξει δουλειές και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας με δημόσιες επενδύσεις. Σ’ αυτή τη λογική θα πρέπει να θυσιαστεί και η λογική του βραχυπρόθεσμου μεγάλου κέρδους των επιχειρήσεων υπέρ του μακροπρόθεσμου. Απαιτείται, συνεπώς, συνολική αλλαγή των πολιτικών και οικονομικών στόχων, αλλαγή παραδείγματος και οικονομικού συστήματος παγκοσμίως.

Ηδονιστές χωρίς καρδιά

Δεκάδες χιλιάδες εταιρίες και ιδιώτες, προερχόμενοι από 170 χώρες, είναι οι πελάτες των φορολογικών παραδείσων των νησιών Κέιμαν και των Παρθένων Νήσων. Τα νησιά Κέιμαν των 260 τετραγωνικών χιλιομέτρων θεωρούνται η «μαύρη τρύπα» της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτή η βρετανική αποικία, λοιπόν, είναι το μεγαλύτερο κέντρο offshore εταιρειών (φορολογικών παραδείσων) σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά ποιος επέτρεψε τη λειτουργία τους επί δεκαετίες και ποιος τώρα επιδιώκει να τις ελέγξει; Εκείνοι που τις δημιούργησαν θέλουν τώρα και να τις ελέγξουν, είναι η απάντηση. Αυτοί που θεωρούσαν γραφικούς όσους προειδοποιούσαν ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα λειτουργεί σαν ένα «πανωσήκωμα» που θα προκαλέσει την κατάρρευση του όλου οικοδομήματος, συμπεριλαμβανομένης και της πραγματικής οικονομίας, τώρα τρέχουν για να κάνουν διορθωτικές κινήσεις και να θέσουν όρια. Διαπιστώνεται, όμως, πως τα χρήματα δεν βρίσκονται στους φορολογικούς παραδείσους αλλά στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών του City, της Wall Street, της Φρανκφούρτης, της Σιγκαπούρης και του Παρισιού. Για την ακρίβεια, τράπεζες, όπως η BNP Paribas και η Credit agricole, συνδέονται με πολυάριθμες offshore και βοηθούν τους πελάτες τους να τις χρησιμοποιούν προκειμένου να αποφύγουν τη φορολογία. Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται στην καρδιά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όμως, γιατί τώρα οι Γερμανοί και άλλοι επιδιώκουν τον έλεγχο; Γιατί το «τέρας», αυτός ο Φρανκενστάιν των νησιών Κέιμαν έχει καταστεί ανεξέλεγκτος και τείνει να καταστρέψει τα πάντα, έχει καταστεί μια μαύρη τρύπα που τείνει να καταπιεί τα πάντα. Αυτή την επιστροφή στα όρια που έθετε παλαιότερα η προτεσταντική ηθική και την οποία διακηρύσσει ως σημερινή λύση («νέο-ηθική») η Μέρκελ δεν είναι παρά ό,τι πρότεινε εδώ και καιρό ο νεοσυντηρητικός Ντάνιελ Μπελ. Ότι δηλαδή τα προτεσταντικά ηθικά όρια, που κατάργησαν οι «ηδονιστές χωρίς καρδιά» του Μαξ Βέμπερ και οι οπαδοί του της άπειρης συσσώρευσης του «άγιου χρήματος» του Μπέλοου, πρέπει να επιστρέψουν. Αυτό σημαίνει και την επιστροφή της πολιτικής, ήτοι της χειραφέτησής της από την οικονομία. Θα είναι, όμως, τόσο αναίμακτη η απεξάρτηση της πολιτικής από την οικονομία; Θα είναι τόσο ανώδυνος ο έλεγχος της εικονικής οικονομίας υπέρ της πραγματικής οικονομίας; Δύσκολο. Παρόλ’ αυτά, για την ώρα οι Μέρκελ-Σόιμπλε απολαμβάνουν στη Γερμανία μία τεράστια δημοφιλία, καθώς ο έλεγχος των offshore γίνεται με όρους εθνικούς και δη αυτοκρατορικούς. Έχουμε δηλαδή μία επιστροφή όχι μόνο στον προτεσταντισμό που όριζε μια ορισμένη ηθική, θέτοντας στην καπιταλιστική συσσώρευση, αλλά και μία επιστροφή, δυστυχώς, στο πολιτικό παρελθόν του Ράιχ. Κι αυτό γιατί ο υψιπετής προτεσταντικός, γερμανικός ηθικισμός συνδέεται μ’ έναν παράφρονα φανατισμό, ο οποίος παραπέμπει στην απαξίωση της διιστορικής ταυτότητας και αξιοπρέπειας των άλλων λαών δημιουργώντας τους «ενθουσιαστές-δικτάτορες».