Όμηροι του Βερολίνου

«Έξοδος της Κύπρου από το ευρώ ή χάος» σημειώνει στους New York Times ο Πωλ Κρούγκμαν. «Η εμπιστοσύνη στην Ευρώπη χάνεται» λέει ο Νικολά Σαρκοζί. «Γαλλία 2007-2012: Από τη χρεοκοπία στην καταστροφή σε πέντε χρόνια» επισημαίνει το AgoraVox. Ο Σίμους Μίλνε στη βρετανική Guardian αναφέρει ότι «τα σαρκοφάγα της Ευρώπης τώρα απειλούν να μας κατασπαράξουν όλους […] Η ευρωζώνη έχει μετατραπεί σε ζώνη ζόμπι. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι κόσμος είναι όμηρος τραπεζών…». Η γερμανική Bild, τέλος, γράφει πως «Το Πλυντήριο για παράνομα ρωσικά χρήματα έκλεισε! Και το Κρεμλίνο βγάζει καπνούς». Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε σύμφωνα με τον γερμανικό Τύπο είναι οι… ήρωες που επιχειρούν να εξαλείψουν τους φορολογικούς παραδείσους και το «μαύρο χρήμα»! Έτσι, η δημοτικότητα της καγκελαρίου εκτοξεύεται στα ύψη. Το γεγονός ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας γίνεται ένας τεράστιος φορολογικός παράδεισος, μία σουπερ-φούσκα δεν απασχολεί κανέναν. Η γερμανική κοινή γνώμη, συνεπώς, είναι έτοιμη να δεχτεί την καταστροφή της Λετονίας, της Σλοβενίας, του Λουξεμβούργου και της Μάλτας στο όνομα της «ηθικής» των πουριτανών-υπερπατριωτών που την εκπροσωπούν πολιτικά. Θα ακολουθήσει η μεγάλη επίθεση στη Γαλλία και τη Βρετανία! Για την ώρα, όπως γράφει η Die Welt «Η νομισματική ένωση μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει, ταυτόχρονα όμως αποτελεί παρελθόν. Επισήμως, μπορεί να έχουμε ευρώ, αλλά στη πραγματικότητα έχουμε 17 διαφορετικά ευρώ»! Η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και άλλοι βασικοί θεσμοί της ΕΕ δεν λειτουργούν πλέον με κριτήριο τα κοινά ευρωπαϊκά συμφέροντα, αλλά με αυτά που υπαγορεύει το Βερολίνο και οι εθνικές ή οι εκλογικές ανάγκες. Και ύστερα διαπορούν οι Financial Times γιατί οι λοιποί Ευρωπαίοι κυρίως οι νότιοι χαρακτηρίζουν την Μέρκελ και τον Σόιμπλε «νεοναζί». Τόσα χρήματα βάζουν οι Γερμανοί για τη σωτηρία της Ευρώπης επιχειρηματολογεί η εφημερίδα, αγνοώντας σκόπιμα ότι πρόκειται για ακριβά δάνεια. Είναι εξάλλου πασίδηλο πως τα κέρδη της Γερμανίας τόσο από το ακριβό ευρώ (εξαγωγές προ κρίσης) όσο και από τους τόκους επί κρίσης είναι τεράστια. Τούτων δοθέντων, για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι αυτή Ευρώπη δεν μπορεί να νοείται ενωμένη παρά μόνο με τη βία της οικονομικής καταστροφής. Ήδη σε πολλές χώρες οι «φωνές» για επιστροφή στα εθνικά νομίσματα που μέχρι πρότινος εθεωρούντο γραφικές και καταστροφικές, τώρα αποκτούν ακροατήριο. Κι αυτό γιατί η σημερινή Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη όπως την σκέφτηκαν οι ιδρυτές της. Αντιθέτως, η τωρινή Ευρώπη επιχειρείται να ενοποιηθεί με βάση την αυταρχική γερμανική πολιτισμική συνθήκη και τη στρατιωτική κοινωνία του Μπίσμαρκ.

Οι νεο-ναζί του χρήματος

Η Κύπρος είναι ένα ακόμα «πείραμα», το οποίο τώρα θα εφαρμοστεί κι αλλού. Πρώτα, μάλλον, στη Σλοβενία. Μία χώρα, η οποία μέχρι τον φετινό χειμώνα είχε δημόσιο χρέος 44% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος όρος της ευρωζώνης είναι 87%, που είχε ανεργία 8% και πληθωρισμό 3%, με εκπληκτική ηρεμία και ποιότητα ζωής. Τώρα όλα αυτά τινάζονται στον αέρα με πρόσχημα το δημοσιονομικό έλλειμμα, που είναι 6% και ίσως τις τράπεζες που έχουν «φουσκώσει» τέσσερις φορές πάνω από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Θα ακολουθήσει στη συνέχεια η Λετονία, η Μάλτα και το Λουξεμβούργο, με τα χρήματα να συγκεντρώνονται στις υποτιθέμενα ασφαλείς τράπεζες της Φρανκφούρτης(σ.σ. το 54% των Γερμανών πιστεύει ότι οι καταθέσεις τους κινδυνεύουν). Ήδη, οι δηλώσεις Ντάισελμπλουμ και Μπαρνιέ διαμορφώνουν ένα κλίμα ανασφάλειας των καταθετών στις μικρές χώρες, προκαλώντας μία μετακίνηση των κεφαλαίων σε πιο ασφαλή χρηματοπιστωτικά συστήματα(κυρίως στη Γερμανία). Έτσι, στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου προστίθενται και άλλες μικρές χώρες, οι οποίες «έχουν μπει στο πρόγραμμα» αναμόρφωσης σύμφωνα με τον φοβερό Β. Σόιμπλε! Αυτόν ο οποίος δήλωσε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ζηλεύουν τη Γερμανία»! Αλλά πέραν της υπολειπόμενης συναισθηματικής νοημοσύνης του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, το σοβαρότερο είναι η άποψή του πως στην Ελλάδα η εφαρμοζόμενη συνταγή αποδίδει! Ασφαλώς δεν τον αφορά η ανεργία που καλπάζει στο 34%. Ούτε η εξαθλίωση του πληθυσμού. Ούτε οι αυτοκτονίες, οι άστεγοι και τα παιδιά που λιποθυμούν στα θρανία. Ούτε οι περίφημοι οικονομικοί δείκτες αποδίδουν αφού το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτοξεύεται στα ύψη. Έτσι, από 175,6% του ΑΕΠ που ήταν το 2012, το 2013 θα εκτοξευθεί στο 189,1%( ήτοι 346,2 δις ευρώ), ενώ το ανώτερο ύψος υπολογιζόταν ότι θα έφθανε στο 175% το 2016. Παρά το PSI, λοιπόν, παρά τα άγρια μέτρα λιτότητας, τα λουκέτα και την ανεργία, το δημόσιο χρέος αυξάνεται. Ποια πολιτική, συνεπώς, αποδίδει; Κι όμως ο Β. Σόιμπλε επιμένει ότι η Ελλάδα είναι «σε καλό δρόμο για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης». Εμπιστοσύνη τίνος; Από τις περίφημες «αγορές» ή μήπως από την ηγεσία του Βερολίνου; Μάλλον από τη δεύτερη. Γιατί ο Σόιμπλε το δηλώνει, αν είστε καλά παιδιά, «αν η εμπιστοσύνη αποκατασταθεί, θα μπορέσουμε να εξετάσουμε τι μπορούμε να κάνουμε περισσότερο για τη σταθεροποίηση της χώρας». Συνεπώς, θα δοθεί νέο δάνειο μετά τις γερμανικές εκλογές. Αυτό, άραγε, δεν συνιστά ομολογία ότι αυτή η πολιτική δεν αποδίδει; Ότι η «εμπιστοσύνη» έχει μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά; Ναι, οι Σόιμπλε και Μέρκελ επιζητούν «πιστούς» και «πρόθυμους» για την γερμανική αυτοκρατορία στην Ευρώπη. Αντίθετα, η έλλειψη πίστης και οι όποιες αμφιβολίες για το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα καταδικάζονται ως «αγνωστικισμός» κακομαθημένων εθνοτικών μορφωμάτων, τα οποία είναι το νέο καταραμένο απόθεμα, οι περιττοί ενός νέου τύπου ολοκληρωτισμού. Για μία ακόμη φορά η ηγεσία του Βερολίνου, όπως και οι ναζί, δεν σέβεται την εθνική αξιοπρέπεια των άλλων λαών. Μάλιστα, όποιος δεν εντάσσεται στη γερμανική πολιτισμική ιδιοπροσωπία είναι εχθρός, είναι απορριπτέος. Αλλά ποια πολιτισμικό μοντέλο μας προτείνουν; Σε τι να πιστέψουμε; Ο Αυστριακός συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ μιλά για τους «νεοβάρβαρους του χρήματος» που έχουν αναγάγει σε ύψιστη τέχνη τον καιροσκοπισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό. Εδώ ο εθνικοσοσιαλισμός είναι έμφυτος! Εδώ τον κάθε άνθρωπο «τον έχει αδράξει γερά η απληστία, η ανοικτιρμοσύνη, η ατιμία, το ψέμα, η υποκρισία, η χαμέρπεια». Εδώ οι άνθρωποι έχουν χάσει το πρόσωπό τους. Οι Γερμανοί σύμφωνα με έρευνα του Spiegel έχουν χάσει τον τρόπο να «ευχαριστιούνται». «Το γονίδιο της ευχαρίστησης συνεχώς ατροφεί - ξεχάσαμε να χαιρόμαστε τους εαυτούς μας» γράφουν οι Γερμανοί ερευνητές. Γι’ αυτό οι Γερμανοί προτείνουν έναν κόσμο χωρίς απόλαυση, χωρίς χαρά. Μόνο μίσος, μίσος παντού, μίσος και φθόνος για όλους και όλα.

Να ξαναβρούμε το νόημα της Δημοκρατίας

Ο νέος Αττίλας που επέδραμε κατά της Κύπρου είναι αυτή τη φορά προτεστάντης. Η συμφωνία που επιβλήθηκε δεν είναι συμφωνία σωτηρίας, όπως κατ’ ευφημισμό ονομάσθηκε, αλλά συμφωνία για τον τρόπο του οικονομικού στραγγαλισμού. Τώρα ο θάνατος δεν θα είναι άμεσος αλλά χρονοβόρος, με το θύμα να ελπίζει ότι κερδίζοντας χρόνο θα καταφέρει κάποια στιγμή να ξεφύγει από τη μέγγενη. Η συμφωνία δεν απαιτεί κύρωση από το κοινοβούλιο της Κύπρου είπε ο Σόιμπλε, αλλά μόνο από τη Μπούντεσταγκ! Αυτό δηλοί πως η απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας της Κύπρου είναι γεγονός. Η Γερμανία εμπεδώνει την μετα-αποικιοκρατική ηγεμονία της στον ευρωπαϊκό νότο, ενώ λαμβάνει θέση στη νοτιοανατολική Μεσόγειο ενόψει του νέου τοπίου που διαμορφώνει η συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας. Τα διεθνή μίντια στην ψηφιακή τους μορφή βομβαρδίζουν τα μυαλά με ψευδείς ειδήσεις που καθίστανται «γεγονότα», όπως η δολοφονία του Άσαντ(το ίδιο έργο είχε παιχτεί και στη Λιβύη με τον Καντάφι). Μάλιστα, ο Αναστασιάδης διαπραγματεύεται και «τουϊτάρει», ενώ μέσα μαζικής ενημέρωσης με ιστορία, όπως η El Pais, αυτολογοκρίνονται(απέσυρε άρθρο που παρομοίαζε την Μέρκελ με τον Χίτλερ). Τα ίδια μέσα ενημέρωσης με τη συνέργια πολιτικών διαμορφώνουν το ψευδές περιβάλλον που θα νομιμοποιήσει της επιθέσεις σε χώρες όπως η Κύπρος. Έτσι, ο… σοσιαλιστής υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Μοσκοβισί θα μιλήσει για το τέλος της «οικονομίας-καζίνο» της Κύπρου! Μόνο που η οικονομία-καζίνο εξαπλώνεται από τη Γουόλ Στρητ μέχρι το Σίτι του Λονδίνου, την Φρανκφούρτη, το Λουξεμβούργο και το Παρίσι, από το Χόγκ Κονγκ μέχρι την Καραϊβική. Μετά την τραπεζική φούσκα της Κύπρου θα διευθετηθεί άραγε και η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα που είναι εκατοντάδες φορές πάνω από την πραγματική οικονομία; Όχι βέβαια. Απλώς φαίνεται ότι βρισκόμαστε στο στάδιο ενός νέου παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας, όπου επιχειρείται να ελεγχθεί η παγκόσμια οικονομία-καζίνο με το «θάνατο» της περιφέρειας και τη συγκεντροποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάλογες καταστάσεις, όπως αυτές στην Κύπρο, με τράπεζες στην Ισπανία, ή στη Γαλλία είχαν εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(δηλαδή από το Βερολίνο). Αυτή τη στιγμή δε, στην Κύπρο μεγάλες τράπεζες από τη Γερμανία και την Ελβετία πολιορκούν Ρώσους καταθέτες προκειμένου να μεταφέρουν σ’ αυτές το… «μαύρο χρήμα» τους. Σ’ αυτό το άκρως αρνητικό περιβάλλον, τι κάνουμε; Θα περιμένουμε να ολοκληρωθεί η καταστροφή(ο πρόεδρος Αναστασιάδης, αυτός που ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, λέγεται ότι θα οδηγήσει σ’ ένα νέο σχέδιο Ανάν) ή θα αντιδράσουμε; Την απάντηση επ’ αυτού την έδωσε, χθες, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, γράφοντας πως «Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει. […] ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι». Το «Όχι» της κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες…»

Και οι Γερμανοί είναι αγανακτισμένοι

Dear Mr. Papasotiriou, do you speak german? Sprechen Sie deutsch? Da ich es nicht weiss meine Email an Sie auf Englisch: I dont know, let me write in english: Your log and content are great! I feel very sad about the development in the EU. since 2004 I write articles about the causes of the global system crises. my background as a computer scientist, programmer and author with special knowledge with financial and currency theory > enables new views to the reasons of crisis. I analyze, develope and describe a new core of system theory, which localize some main facts: 1. the debt obligations, the base for all investment-products and financial contracts 2. the virtual reality, the fictitious character of assets wirh the dimension from a virtual earth, only valuable in mindspace and not related to real economy. 3. the digital and electronic revolution with world-wide cross linking enables the growths of virtual and fictitsious asset 4. the greed from mankind to use these 'virtual' concepts and system-instruments to get rich and richer. My articles and illustrations are only available in german, but if you habe the abilities to read german or your friends from you please takte a look to: http://www.ocmts.de/html/publikationen.html // one main text: Das Problem des Wachstums / Virtuelles Wachstum / Die Hervorhebung eines bisher unbenannten Problems in neuen Dimensionen // My illustrations for the virtual earth: http://www.ocmts.de/html/sysgraf/html/virtuell_1.html We need a world-wide orange revolution, all the citizins must analyse our systems and development, it is necessary that we feel we are all brothers and sisters, I ' am frightened about the separations between people in the eu with a new form of hate. we need new solutions for our systems, let us stay together against the undemocratic cutting wedges, coming from the EU-parlament without any democratic legimitation. I hope that my work helps you, please know a lot of german people are very angry about german and eu-political leaders. regards rolf d. lenkewitz http://www.ocmts.de

Ο νέος κόσμος κι εμείς

«Μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο» δήλωσε ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών. Τι να διαπραγματευτεί άραγε κανείς με το πιστόλι στον κρόταφο; Οι συνθήκες αυτές παραπέμπουν σε συνομιλίες με συμμορίες, που ενδιαφέρονται να μοιράσουν το ζωτικό τους χώρο, προσφεύγοντας στην τακτική της «μαύρης χείρας» των μαφιόζων του Σικάγου στις αρχές του 20ου αιώνα. Τι είναι τελικά η Κύπρος; «Ένα μικρό πειραματικό εργαστήριο» λέει ο Ζακ Ατταλί. Εργαστήριο είναι και η Ελλάδα για την άσκηση της πιο άγριας μορφής λιτότητας στην κοινωνία μέσω των περικοπών των μισθών και των συντάξεων καθώς και της ανεργίας. Εργαστήριο, τώρα, και η Κύπρος στο οποίο μετρώνται οι αντιδράσεις από το «κούρεμα» των καταθέσεων και δη των μικροκαταθετών. Αλλά ο καταλύτης στο δοκιμαστικό σωλήνα που ονομάζεται Κύπρος είναι ο εκβιασμός με το μπλόκο ρευστότητας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας(ΕΚΤ) προς τις κυπριακές τράπεζες από το πρωί της προσεχούς Τρίτης. Εν προκειμένω διαπιστώνεται πως η ΕΚΤ ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά, καθώς δεν ήταν τόσο σκληρή και απαιτητική στην περίπτωση της BNP Paribas και άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών που είχαν ανάλογες δυσκολίες. Γιατί αυτό; Γιατί η ΕΚΤ έχει απολέσει την ανεξαρτησία της, όπως σημειώνει η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Έχει, δηλαδή, καταστεί όργανο του Βερολίνου. Για να αποδειχθεί για μία εισέτι φορά ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη δεν είναι πλέον ενώσεις ίσων και αλληλέγγυων εταίρων, αλλά περιοχές που βρίσκονται υπό τον στενό έλεγχο της Γερμανίας. Βέβαια, ο γερμανικός αυταρχισμός καλύπτεται πίσω από μία δήθεν προτεσταντική ηθικολογία και ένα διδακτισμό προς τους άτακτους, παραβατικούς και «τεμπέληδες» Ευρωπαίους του νότου, που διαδίδονται μέσω των γερμανικών αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών μίντια. Για την Κύπρο, μάλιστα, έλεγαν και συνεχίζουν να λένε ότι στις τράπεζές της «ξεπλένονταν μαύρο χρήμα». Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε πρέπει να εφαρμοσθεί το ίδιο νεοηθικό οικονομικό δόγμα των Γερμανών και στο Λουξεμβούργο, στη Μάλτα, στην Ελβετία αλλά και στην ίδια τη Deutche Bank που συναλλάσσεται με τους φορολογικούς παραδείσους των διαφόρων νησιών Κέιμαν. Θα γίνει αυτό; Ασφαλώς όχι. Απλώς η κυπριακή οικονομία πρέπει να «καταστραφεί» για να υποταχθεί η Κύπρος. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία εμμένει στο «κούρεμα» των καταθέσεων, απορρίπτοντας οποιαδήποτε άλλο σχέδιο, όπως αυτό του επενδυτικού σχεδίου αλληλεγγύης. Τι θέλουν λοιπόν οι Γερμανοί, οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί στην περιοχή; Η απάντηση είναι απλή: Το φυσικό αέριο. Ο Ομπάμα μιλάει με τους Ισραηλινούς που έχουν έρθει σε συμφωνία με την Gazprom για την εκμετάλλευση των διαφόρων «οικοπέδων» υδρογονανθράκων στην περιοχή. Ο πρόεδρος του ρωσικού κολοσσού Αλεξέι Μίλλερ βρίσκεται στην Ελλάδα καθώς ενδιαφέρεται για τη ΔΕΠΑ που θα μεταφέρει το κυπριακό φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Ο νέος πρόεδρος της Κίνας θα κάνει το πρώτο ταξίδι του στη Μόσχα. Η Κομισιόν, δηλαδή οι Γερμανοί βρίσκονται στη ρωσική πρωτεύουσα. Σε τελική ανάλυση, στην ευρύτερη λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου παίζεται ένα παίγνιο ελέγχου και επιρροής μεταξύ των πλανητικών δυνάμεων με απώτερο στόχο τον ενεργειακό πλούτο. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αφρική και σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς η μονοκρατορία των ΗΠΑ δεν υφίσταται πλέον. Σ’ αυτόν το νέο κόσμο, ποια θέση έχουμε οι Έλληνες και οι Κύπριοι; Θα είμαστε «δούλοι» ή ελεύθεροι και αξιοπρεπείς; Το «όχι» των Κυπρίων έδειξε ότι υπάρχει εναλλακτική.

Ο κρυφός τους φόβος

Εισήλθαμε στην άνοιξη με τον κόσμο αναπαρθενεμένο και το «Έως πότε Κύριε...» να συμπυκνώνεται στο «Όχι» των Κυπρίων. Ακολούθησε ο παρανοϊκός θυμός των δαιμόνων για την απρόβλεπτη τροπή των πραγμάτων, για τον Δαυίδ που ύψωσε ανάστημα, για την ανθρωπιά που ανορθώνεται. Οιμώζουν, κρώζουν, εκβιάζουν, αλλά εκείνο τ’ όμορφο κορίτσι στη Λευκωσία τους διαλύει καθώς τους διαμηνύει πως δεν φοβάται για το «δυσοίωνο αύριο», γιατί «Έχουμε αξιοπρέπεια. Δεν είμαστε δούλοι». Ύστερα, βλέπω τον ιερωμένο να θέτει την περιουσία της Εκκλησίας στην υπηρεσία του κράτους και αυτόματα κάνω συνειρμούς. Σαν εκείνες τις αναλογίες που κάνει ο ιστορικός David Engels στο βιβλίο του «Η παρακμή, η κρίση της ΕΕ και η πτώση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας: ιστορικές αναλογίες». Η κυπριακή υπόθεση είναι μία γκάφα όσο και μία απλή κατάχρηση εξουσίας, σημειώνει ο ιστορικός. Η Ελλάδα, συνεχίζει, κατάντησε μία «ημι-επαρχία» με περιορισμένη ανεξαρτησία, που κυβερνάται από εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας, η οποία παραπέμπει στη μη ισχυρή ένωση των αρχαίων ελληνικών Πόλεων. Όσο για τους Γερμανούς, εδώ ισχύει ο Βιργίλιος που έλεγε «Εσύ, Ρωμαίε μη ξεχνάς να κυβερνάς τους λαούς με αυταρχισμό». Σήμερα, ο Β. Σόιμπλε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εκβιάζουν ωμά τις κυπριακές τράπεζες με λουκέτο. Υποταγή ή θάνατος, λοιπόν. Αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται στους Κύπριους και στους λαούς του ευρωπαϊκού νότου από τους αυτοκρατορικούς ευρω-τεχνοκράτες, οι οποίοι ενδημούν τόσο στο εσωτερικό των επί μέρους κρατών όσο και στο κέντρο(άλλοι τους ονομάζουν πολιτικούς της Ευρωπαϊκής Σοβιετικής Ένωσης)! Αυτοί οι οποίοι λειτουργούν εντός των χωρών και αποτελούν τη «γέφυρα» με το κέντρο είναι οι πιο σκληροί σε μία προσπάθεια να δείξουν την πίστη τους στ’ αφεντικά της αυτοκρατορικής μητρόπολης. Έτσι ακούσαμε να αποκαλούν την Κύπρο φορολογικό παράδεισο των Ρώσων μαφιόζων. Η απάντηση, όμως, ήρθε από την εφημερίδα Le Monde που επισημαίνει πως η Κύπρος δεν εμφανίζεται ούτε στη μαύρη ούτε στη γκρίζα λίστα των χωρών που αποκαλούνται «φορολογικοί παράδεισοι». Αντιθέτως, είναι στη λευκή λίστα καθώς έχει ενεργοποιήσει τα διεθνή στάνταρντς και έχει υπογράψει δώδεκα σχετικές διεθνείς συμβάσεις. Το μόνο που συμβαίνει στην Κύπρο είναι ότι προσφέρει έναν αριθμό φορολογικών πλεονεκτημάτων όπως η χαμηλή φορολογία. Προς τι, συνεπώς, η επίθεση στο κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα; Ίσως για την εξουδετέρωση του βασικού συγκριτικού πλεονεκτήματος, ή καλύτερα του ισχυρού πυρήνα της κυπριακής οικονομίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, η Κυπριακή Δημοκρατία θα μεταβληθεί με τη σειρά της σε μία Επαρχία(προτεκτοράτο) της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας με όλο τον φυσικό της πλούτο στα χέρια των επικυρίαρχων. Γι’ αυτό η αντιπαράθεση του κέντρου με την Κύπρο θα είναι ιδιαίτερα ισχυρή, καθώς πολλοί φοβούνται ότι η αντίσταση των Κυπρίων θα δημιουργήσει προηγούμενο, σύμφωνα με το οποίο οι λαοί του ευρωπαϊκού νότου θα μπορούν να διεκδικήσουν την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπειά τους.

Εναντίον των λαών

«Η οργή έχει ξεχειλίσει» δηλώνει ο αρθρογράφος της κυπριακής εφημερίδας «Φιλελεύθερος». Κι αυτό όχι μόνο για το «κούρεμα» των καταθέσεων όσο γιατί «έχω την εντύπωση για μία ακόμη φορά ότι με αντιμετωπίζουν ως ηλίθιο» καταλήγει! Αλλά ποιος και γιατί επέβαλε αυτή τη «λύση»; Σύμφωνα με τον Πορτογάλο βουλευτή και ιστορικό Rui Tavares η Μέρκελ επέβαλε τη λύση της καταλήστευσης των καταθέσεων με το πρόσχημα ότι «η Μπούντεσταγκ δεν θα εγκρίνει βοήθεια προς όφελος των Ρώσων ολιγαρχών». Οι τελευταίοι είναι γνωστό πως «ξεπλένουν» το «μαύρο χρήμα» τους στις κυπριακές τράπεζες και το επανα-επενδύουν στη Ρωσία. Όμως τα χρήματα αυτά είναι λίγα για να γίνεται τόσος λόγος. Είναι πρόδηλο, άρα, ότι δεν είναι αυτός ο στόχος των Γερμανών, αλλά το μήνυμα. Δηλαδή η πρόσκληση προς τους Ρώσους «ολιγάρχες-επενδυτές» και άλλους να καταθέσουν τα κεφάλαιά τους σε τράπεζες της Γερμανίας. Συνεπώς, το θέμα είναι να εισρεύσει στη Γερμανία άφθονο χρήμα με αρνητικό επιτόκιο. Άρα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα πρέπει να συγκεντρωθεί σε μία χώρα, η οποία κατ’ αυτό τον τρόπο θα ελέγχει τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο μέχρι τα Ουράλια. Εκείνο, όμως, το οποίο γνωρίζουν οι Αμερικανοί και δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι Γερμανοί είναι πως η πίστωση(το χρήμα) πηγαίνει πάντα μαζί με την πίστη. Η τελευταία αφορά στη «θρησκευτική» πίστη που έχει σχέση με αρχές όπως η εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων και συνεπώς η εμπιστοσύνη προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή στις τράπεζες. Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης(πίστη) σημαίνει και διαταραχή της πίστωσης. Δεν το βλέπουν αυτό οι Γερμανοί; Κάποιοι λένε πως όχι, λόγω του μικρού πολιτικού βεληνεκούς της γερμανικής πολιτικής ελίτ. Άλλοι θεωρούν ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε λειτουργούν με το βλέμμα στις γερμανικές εκλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι η επιβολή του πρώτου Μνημονίου στην Ελλάδα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση αύξηση κατά 4% των δημοσκοπικών ποσοστών της CDU, του γερμανικού Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και κατά 10% τη δημοτικότητα της Άγγελας Μέρκελ. Εν συνόψει, ο Γερμανός μικροαστός κι ο Γερμανός συνταξιούχος ένιωσαν υπερήφανοι κι επιβράβευσαν την «σιδηρά καγκελάριο». Ενδέχεται, λοιπόν, οι Γερμανοί να συνεχίζουν τη συγκεκριμένη πολιτική που τσακίζει τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου γιατί έχουν εκλογικά οφέλη. Η ίδια πολιτική, όμως, αυξάνει τον πλούτο μιας δράκας Ευρωπαίων ολιγαρχών. Συνεπώς, αν ισχύει ο πόλεμος εναντίον των Ρώσων ολιγαρχών, αυτό συμβαίνει όχι γιατί οι ολιγάρχες είναι ολιγάρχες αλλά γιατί οι συγκεκριμένοι ολιγάρχες είναι Ρώσοι. Κι ακόμη περισσότερο γιατί καταθέτουν τα κεφάλαιά τους στην Κύπρο και όχι στη Γερμανία. Έχουμε, λοιπόν, εδώ μία αντιπαράθεση οικονομικών κολοσσών όπως, για την ώρα, η Γερμανία με τη Ρωσία. Κατά συνέπεια δεν ισχύει ότι η γερμανική πολιτική ελίτ δεν καταλαβαίνει. Απλώς επιμένει σ’ αυτό που πιστεύει, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της διαρκούς έκτακτης ανάγκης, των συνεχών εκβιασμών, της άγριας λιτότητας σε βάρος των «κάτω», υπέρ μιας ευρωπαϊκής, αστυνομικής κοινωνίας και της «δεύτερης ευκαιρίας» κατάκτησης της Ευρώπης. Ήδη όλα αυτά προκαλούν ανεργία, εξαθλίωση, δάκρυα και αίμα στους λαούς. Η ελίτ συνεπώς «βλέπει» αλλά συνεχίζει να υπερασπίζεται τη βία της υπερσυσσώρευσης του πλούτου καθώς έχει απολέσει κάθε φρένο αφού όλοι οι εκβιασμοί της μέχρι σήμερα περνούν. Μέχρι πότε όμως;

Θα γυρίσει ο τροχός...

Στο ηλεκτρονικό κάτοπτρο εκδιπλώνεται η μανική προσπάθεια να εγκλωβιστεί σύμπασα η ελληνική κοινωνία στην πιο χυδαία εκδοχή της. Οι ειδήσεις των «Οκτώ», οι ειδήσεις του τρόμου δεν αντέχονται. «Κλείσε την τηλεόραση» μου λέει με φρίκη στο βλέμμα, «δεν αντέχω άλλο». Πληθαίνουν εκείνοι που δεν αντέχουν τη ζωή, την ανεργία αλλά και τη δουλεία. Πολλοί θέλουν να πεθάνουν, λέγοντας τα λόγια που έγραψε στο επιτύμβιό της εκείνη η Αμερικάνα καθαρίστρια, που παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μένα φίλοι/ Ποτέ μη δακρύσετε για μένα/ Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα/ Ποτέ, μα ποτέ πια»! Η ξεκούραση, λοιπόν, θα επισυμβεί μετά θάνατον. Όταν η ζωή είναι τρόμος, χρέη, απανθρωπιά και κανιβαλισμός, τότε Ο θάνατος γίνεται λύτρωση. Ζούμε στην εποχή του μεγάλου φόβου, που έχει ως αιτία του τη ρευστότητα, την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, την απουσία μιας σταθερής εργασίας, την ανεργία, την μη ύπαρξη ενός σταθερού πλαισίου ζωής, την αντικατάσταση της αλληλεγγύης και της κοινότητας καθώς και της κοινής πολιτικής δράσης από μία νέα περιφραγμένη, σαν του μοναχικού λύκου ατομικότητα, που υιοθετεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει κάπου και να γίνει δύναμη κι εξέγερση. Το πολύ να στραφεί εναντίον του διπλανού κι εκείνος που θα μείνει εντέλει ζωντανός θα επιβιώνει μέχρι την επόμενη φορά, όπως στην αρένα του Κολοσσαίου. Αυτός είναι ο εμφύλιος τον «κάτω». Μόνο που υπάρχουν ακόμα οι παραδοσιακές, θεσμικές βαλβίδες ασφαλείας, που εκτονώνουν μεν την ένταση, αλλά συγχρόνως ξυπνούν τις ελευθεριακές μνήμες των κυττάρων. Υπ’ αυτή την οπτική η γιορτή της αποκριάς δεν είναι μόνο η τροφοδοσία της ελπίδας μέσα από την αρχαία ελληνική «άρση», είναι και το ξαλάφρωμα από την πλησμονή του εαυτού, απ’ ό,τι κάνει την καρδιά βασάλτινη και το ναρκισσισμό μας αβάσταχτο. Εδώ τα συνήθη όρια και όλες οι αδικίες αίρονται σε μια τελετουργική στιγμή, τη στιγμή της «κάθαρσης», που κυρώνεται από τον θρησκευτικό καθαγιασμό. Έτσι, το διαχρονικό religious θα σημάνει την αναδέσμευση στην ισότητα, μα πιο πολύ στην εξισορρόπηση -έστω για μια στιγμή- των κοινωνικών αντιθέσεων και των διαχωρισμών. Έτσι, σ’ αυτή την κορυφαία γιορτή της αντιστροφής οι «κάτω» τολμούν να διακωμωδήσουν τους «πάνω», αναζωογονώντας την ευνουχισμένη στην κανονικότητα επιθυμία τους, ενώ το Εγώ των «πάνω» για μια χαρούμενη εκατέρωθεν στιγμή κενώνεται αναίμακτα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αναθερμαίνεται η κοινωνική συνοχή αλλά και η ελπίδα ότι ο ελληνικός σωρείτης δεν ψεύδεται, ότι κάποια στιγμή «Θα γυρίσει ο τροχός»! Γι’ αυτό μην υποτιμάτε τη γιορτή. Πολύ περισσότερο όταν μέσω της αναπαράστασης της ανατροπής ο άνθρωπος ξεμαρμαρώνει από τον τρόμο, ανακτά την αξιοπρέπεια και το Πρόσωπό του και περνά στην πραγματική εξανάσταση.

Το γερμανικό όνειρο, ευρωπαϊκός εφιάλτης

Η Άγκελα Μέρκελ στέλνει στην Ελλάδα τον Ότο Ρεχάγκελ προκειμένου να αμβλύνει τον «αντιγερμανισμό» των Ελλήνων. Αυτό καταδεικνύει ότι η Γερμανίδα καγκελάριος προσεγγίζει την οργή των Ελλήνων με ιδεολογικούς και επικοινωνιακούς όρους και όχι με πραγματικούς. Με άλλα λόγια δεν βλέπει ή δεν της μεταφέρουν την αλήθεια. Όχι πως οι Έλληνες δεν έχουμε οργιστεί με την υβριστική στάση των γερμανικών μίντια απέναντί μας, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην πεποίθηση ότι όσα υφιστάμεθα σε οικονομικό, κυρίως, επίπεδο οφείλονται στην πολιτική του Βερολίνου. Κι αυτή δεν είναι η γνώμη μόνο των Ελλήνων αλλά όλων των λαών του ευρωπαϊκού νότου. Θυμίζουμε άρθρο του Spiegel που μιλούσε για το «Γερμανικό όνειρο» και την απάντηση από τη Le Monde(27/2) με αντίστοιχο άρθρο που έφερε τον τίτλο «Γερμανικό όνειρο, ευρωπαϊκός εφιάλτης». Στο δεύτερο άρθρο σημειώνονταν ότι τα καλύτερα μυαλά, οι πτυχιούχοι από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας και της Ανατολικής Ευρώπη είναι οι νέοι «γκασταρμπάιτερ», αυτοί που σχηματίζουν «τη νέα ευρωπαϊκή ελίτ για τη γερμανική οικονομία». Αλλά που οφείλεται η νέα μετανάστευση και η μαζική ανεργία στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου; Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Le Monde η αιτία είναι «ο νέο-προστατευτισμός της Γερμανίας», που στοχεύει στην προστασία των γερμανικών βιομηχανιών, και συγχρόνως το γεγονός ότι κρατά πολύ ψηλά την ισοτιμία του ευρώ. Τα δύο αυτά στοιχεία συντείνουν στη δημιουργία του «γερμανικού ονείρου», αλλά παράλληλα δημιουργούν τον ευρωπαϊκό εφιάλτη της όξυνσης της οικονομικής κρίσης και της μαζικής ανεργίας, καθώς η υπόλοιπη Ευρώπη αδυνατεί να μηδενίσει το κοντέρ του χρέους, ενώ η ανταγωνιστικότητα απομειώνεται, έτσι όπως η Ευρώπη είναι φυλακισμένη στο σκληρό ευρώ (για το οποίο αποφασίζουν ουσιαστικά οι Γερμανοί που επωφελούνται μέσω των εξαγωγών τους). Σ’ αυτό το πλαίσιο είναι παράδοξο που οι Γερμανοί θορυβούνται για την οργή των ανθρώπων. Μάλιστα, αντί να αλλάξουν πολιτική, όπως θα περίμενε ένας λογικός άνθρωπος, μας στέλνουν τον Ρεχάγκελ για να καταπραΰνει την ανεβασμένη αδρεναλίνη της ελληνικής κοινωνίας! Η αγανάκτηση όμως δεν διασκεδάζεται με τέτοιες επικοινωνιακές κινήσεις γιατί τα αίτιά της είναι, όπως είπαμε, πολύ βαθύτερα, καθώς συνδέονται με την μη ηθική και πολιτική νομιμοποίηση της στάσης του Βερολίνου, που οδηγεί κόσμο και κοσμάκη στην πείνα, στην εξαθλίωση και στην απώλεια της αξιοπρέπειας. Αυτού του είδους η διαχείριση της οργής την παροξύνει και τη μετασχηματίζει σε εμπρηστικό μηχανισμό, σε εν δυνάμει βόμβα, που μπορεί να τινάξει το ευρωπαϊκό σύμπαν στον αέρα. Η καταστολή δεν μπορεί εσαεί να λειτουργεί. Παρόλα αυτά, η αγανάκτηση, εκτός από τον καταστροφικό έχει και ένα δημιουργικό χαρακτήρα. Αλλά για να ενεργοποιηθεί ο δεύτερος απαιτείται όραμα και παράδειγμα. Χρειάζονται ηγέτες που να εμπνέουν.

Συνένοχο στο φόνο δεν θα μ' έχετε

Όταν η τρόικα σε υποχρεώνει να αποσύρεις τροπολογίες που είναι κατατεθειμένες προς ψήφιση στη Βουλή, τότε αυτή η χώρα δεν κυβερνάται από τους Έλληνες αλλά από τους ξένους δανειστές της. Υπ’ αυτή την οπτική, εκτός από το πρόταγμα της διεξόδου από την οικονομική κρίση, υπάρχει και το πρωταρχικό αίτημα της ελευθερίας της χώρας. Παραδόξως, η σκλαβιά και η απώλεια των ατομικών και των πολιτικών ελευθεριών αποκρύπτονται με ποικίλες προσομοιώσεις και παραστάσεις, όπου κάποιοι εκ των Ελλήνων έχουν αναλάβει να παραστήσουν ότι δήθεν κυβερνούν και άλλοι να πείσουν πως οι πολίτες αυτές της χώρας είναι ελεύθεροι. Οι τελευταίοι κατηγορούν για «λαϊκισμό» όσους μιλούν για την πραγματικότητα που βιώνει η πλειονότητα των Ελλήνων. Έτσι, όταν διαπιστώνει κανείς τη φτώχεια και την απελπισία γύρω του κι εντός του, αυτό θεωρείται λαϊκισμός! Όταν μιλά για τις ουρές στη ΔΕΗ, στην εφορία, στον ΕΟΠΥΥ, ανθρώπων που έχουν απολέσει την αξιοπρέπειά τους και το πρόσωπό τους, τότε λαϊκίζει! Όταν κάποιος αναφέρεται στα 55.000 νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις μέχρι τον Ιούνιο και στις 195.000 χαμένες θέσεις απασχόλησης(σύμφωνα με επιστημονική έρευνα), τότε είναι λαϊκιστής! Γι’ αυτό λέω πως όσοι αποκρύπτουν την απάνθρωπη πραγματικότητα δεν είναι απλώς κυνικοί και «μαύροι» χειραγωγοί των συνειδήσεων αλλά και συνεργοί στο φόνο αθώων ψυχών. Είναι οι ίδιοι που επιτέθηκαν σ’ ένα δάσκαλο που διέδωσε το γράμμα των πεινασμένων μαθητών του. Είναι οι κυνικοί με τη βασάλτινη καρδιά, που θα πουν το ίδιο για τη δασκάλα(διευθύντρια) του Δημοτικού Σχολείου Γόμφων στα Τρίκαλα, Κατερίνα Νικολαΐδου, η οποία έγραψε μία επιστολή-κραυγή για τους μικρούς υποσιτισμένους μαθητές, ακούστε τη παρακαλώ: «…Αδιαφορούν για τα σχολειά που κρυώνουν. Για τους μισθούς πείνας…» γράφει η δασκάλα, επισημαίνοντας πως «Εδώ και λίγες μέρες ενημερώθηκα από φίλη Νηπιαγωγό για το οικογενειακό δράμα που παίχτηκε και παίζεται στην τάξη της, τη θέα ενός σκελετωμένου μικρού παιδιού, ηλικίας 6 χρόνων, που μετά από απουσία πολλών ημερών εμφανίστηκε στο Νηπιαγωγείο σε άθλια κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό, με τρέμουλο σε όλο του το σώμα. Οι γονείς αυτού του μικρού παιδιού είναι άνεργοι. Ζουν σε μια τρώγλη. Τους λείπει ακόμη και το ψωμί. Κυριολεκτικά πεινούν. Το διαπίστωσα και η ίδια μετά από επίσκεψη στο σπίτι τους. Όμως δεν είναι μόνο αυτό το παιδί που υποσιτίζεται. Πολλά ακόμη παιδάκια που φοιτούν σε σχολεία και νηπιαγωγεία, κυρίως του κέντρου των Τρικάλων, ζουν κάτω από δραματικές συνθήκες […] Δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε άλλο πια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο πια. Είμαστε δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Θα επιτρέψουμε να καταστραφούν αυτά τα παιδιά; Θα επιτρέψουμε να χαθεί το μέλλον της πατρίδας μας; Θα αδιαφορήσουμε;». Η δασκάλα θα κατηγορηθεί, ενδεχομένως, για λαϊκισμό από τους γνωστούς ψιττακούς του καθεστώτος, αλλά αυτή δεν απευθύνεται σ’ αυτούς, ούτε δεν μένει στη διαπίστωση, προτείνει κιόλας λέγοντας πως «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ όμως, οργανωμένα, μπορούμε να φτιάξουμε ένα πετυχημένο και αποτελεσματικό δίκτυο παροχής, φροντίδας και συναισθηματικής στήριξης αυτών των παιδιών». Η δασκάλα, λοιπόν, δεν απευθύνεται στους «πάνω», ξέρει ότι δεν ακούει κανείς από την ψηλό πύργο της εξουσίας του, γι’ αυτό η έκκλησή της απευθύνεται στους συναδέλφους της, στους «κάτω», προτείνοντας μία διακριτική, αγνωστική αλληλεγγύη, και αντιτείνοντας απέναντι στον κυνισμό, στο μίσος και στην απανθρωπιά την ιδέα μιας ανθρωπότητας που βιώνει τη συμπάθεια και την Αγάπη.

Πειραματικός ολοκληρωτισμός

Το γεγονός και μόνο της αισιοδοξίας στο εσωτερικό της Ελλάδας πως τα χειρότερα της κρίσης έχουν περάσει έχει βαρύνουσα σημασία για την ευρωπαϊκή αλλά και την παγκόσμια οικονομία διατείνονται οι κορυφαίοι αναλυτές Maria Toschi και Tom Elliott της JP Morgan. Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική της λιτότητας θα εφαρμοστεί και στα άλλα κράτη της περιφέρειας. Ποιοι είναι, όμως, οι λόγοι εκείνοι που ενισχύουν την αισιοδοξία; Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες ούτε η τεράστια ανεργία μήτε η ύφεση, μόνο ότι η ελληνική κυβέρνηση κατόρθωσε να διαχειριστεί με επιτυχία τις μαζικές κοινωνικές αντιδράσεις των ελληνικών συνδικάτων! Η λύση, συνεπώς, δεν είναι οικονομική αλλά αστυνομικού χαρακτήρα. Η κοινωνική συνοχή, με άλλα λόγια, διατηρείται με απολυταρχικό τρόπο. Αλλά για ποια κοινωνία τότε μιλάμε; Για την κοινωνία-δίκτυο, για μία κοινωνία που είναι ένας κόσμος «θυλάκων», ένας κόσμος μικρόκοσμων, όπως είναι ο κόσμος των εργαζόμενων στα μεταλλεία της Χαλκιδικής και ο κόσμος των κατοίκων που δεν θέλουν τα μεταλλεία. Οι δύο κόσμοι δικτυώνονται σε ολόκληρη την Ελλάδα και αντιπαρατίθενται σ’ έναν ιδιότυπο «κοινωνικό εμφύλιο». Συγχρόνως, το κάθε μέλος των μικρόκοσμων αυτών είναι κατά κανόνα εξωτερικό ως προς τους άλλους, εξ ου και το γεγονός ότι οι αντιπαραθέσεις δεν είναι μόνο συλλογικής υφής, αλλά και ατομικού χαρακτήρα. Ο ανταγωνισμός γίνεται αμείλικτος και στο ατομικό επίπεδο. Και τελικά το κοινό μίσος και το συμφέρον καθίστανται τα μόνα ενοποιητικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Κι ενώ οι οδεύουμε προς έναν αλληλοσπαραγμό, η ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ελίτ αντιμετωπίζουν την Ελλάδα και τους κατοίκους της ως ινδικά χοιρίδια, ως αναλώσιμους κατά το ανάλογο του homo sacer, του «Ιερού ανθρώπου», ουσιαστικά του «καταραμένου», που νομιμοποιεί την πράξη της νομικής ανθρωποκτονίας στο ρωμαϊκό δίκαιο. Ο homo sacer δεν έχει δικαιώματα και ελευθερίες και μπορεί να φονευθεί ατιμωρητί από τον καθένα. Σύγχρονο παράδειγμα του homo sacer είναι οι μετανάστες, οι οποίοι στερούνται κάθε είδους επίσημης νομικής προστασίας και οι οποίοι βρίσκονται στο έλεος των κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο, των δουλεμπόρων αλλά και της κάθε Κου Κλουξ Κλαν ή της Χρυσής Αυγής, που υποκαθιστούν το κράτος. Αλλά όλα τα παραπάνω υποδηλώνουν πως δεν θα αργήσει ο καιρός που θα επιτρέπεται η συμβολική ή και η πραγματική θανάτωση των ίδιων των Ελλήνων, αυτών των «τεμπέληδων, των παράσιτων, των διεφθαρμένων, των πονηρών…», που θέτουν σε κίνδυνο το ευρώ σύμφωνα με τα στερεότυπα, που εξακολουθούν να διαδίδουν στη Γερμανία πολιτικοί και μίντια. Αυτό επιβεβαιώνει σήμερα και ο πρώην πρόεδρος του Eurogroup, Γιουνκέρ. Το έχουμε ξαναγράψει, το στρατόπεδο εργασίας, που λέγεται Ελλάδα, ακριβώς όπως το Μπούχενβαλντ, επιδιώκεται να καταστεί ένας υποδειγματικός βιοπολιτικός χώρος, όπου η κυρίαρχη εξωτερική(γερμανική) εξουσία θα μπορεί να ασκείται χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό στο σώμα, στην πολιτική, στην κοινωνική και στη βιολογική ζωή των Ελλήνων εργαζόμενων και μη. Αυτό το υπόδειγμα θα επεκταθεί σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Θα δεχθούμε, άραγε, αυτή την εξέλιξη; Ελπίζουμε πως όχι.

Η αλήθεια για τον Ούγκο Τσάβες

Διαβάζω ότι ο Μπέπε Γκρίλο εμπνέεται από τους λόγους του Χίτλερ! Κι αυτό γιατί χαρακτήρισε "νεκρό άνθρωπο" τον επικεφαλή της κεντροαριστεράς Μπερσάνι. Σημειωτέον ότι και ο Χίτλερ είχε χαρακτηρίσει τους Γερμανούς σοσιαλιστές «νεκρούς» το 1932. Αλλά ο Γκρίλο δεν χαρακτήρισε «ζόμπι» μόνο τον σοσιαλιστή Μπερσάνι αλλά και τον δεξιό Μπερλουσκόνι. Η διαφορά αποσιωπάται σκοπίμως ώστε να δημιουργηθεί η ταύτιση και να απαξιωθεί ο Γκρίλο αλλά και να τρομοκρατηθεί το εκλογικό σώμα που τον ψήφισε. Ποιος έχει όφελος από την προπαγάνδα αυτή; Όλοι όσοι επιδιώκουν τη διατήρηση του status quo της άγριας λιτότητας στην Ευρώπη. Ανάλογες μορφές προπαγάνδας είχαμε και στην περίπτωση του αποθανόντος προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, τον οποίο ακόμη και σήμερα κάποιοι χαρακτηρίζουν «δικτάτορα». Ποιος, όμως, ήταν ο Τσάβες; Ήταν αυτός που έστελνε φθηνό πετρέλαιο στους φτωχούς της Ν. Υόρκης και της Μασαχουσέτης. Ήταν ένας δον Κιχώτης που τολμούσε να διαταράξει την πιάτσα των κανιβάλων. Και γι’ αυτό έπρεπε επειγόντως να εξοντωθεί. Το είπε πρώτος ο τηλε-ιεροκήρυκας, ο σύμβουλος του Λευκού Οίκου, Πάτερσον! Αυτό δεν εμπόδισε τον Τσάβες να ανεβεί στο βήμα των Ηνωμένων Εθνών, κρατώντας δίκην ευαγγελίου, το βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι, «Δύο ώρες διαύγειας», όπου ο αμερικανο-εβραίος διανοητής σημειώνει ότι οι αμερικανοί πολιτικοί και η πολιτική είναι άμεσα ή έμμεσα εξωνημένοι και πως ο τομέας των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ «αγοράζει το Κογκρέσο» κατά 95%. Αλλά και η Βενεζουέλα ήταν ένα βαθύτατα διεφθαρμένο κράτος. Ο Τσάβες την αντιμετώπισε ενεργοποιώντας τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, που εμπιστεύτηκαν το κράτος όταν είδαν την κυβέρνηση να ενδιαφέρεται πραγματικά και όχι δημαγωγικά γι’ αυτούς. Η εμπιστοσύνη του λαού εδραιώθηκε με τα κοινωνικά προγράμματα του Τσάβες. Έτσι, ο πολιτικός αυτός κατάφερε να βγει αλώβητος από μία απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος και από μία «απεργία» των πετρελαιάδων. Το μυστικό του Τσάβες ήταν απλό. Εκεί που επί δεκαετίες μια χούφτα ανθρώπων οικειοποιούνταν το μέγα μέρος των χρημάτων από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας και η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ζούσε στην έσχατη εξαθλίωση, τώρα τα χρήματα αυτά διατίθενται σε κοινωνικά προγράμματα, στην ενίσχυση της δημόσιας παιδείας, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην ανακούφιση των άστεγων και των φτωχών. «Οι φτωχοί ξαναπόκτησαν ελπίδα» έγραφε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζεφ Κοέν, και η συμμετοχική δημοκρατία βρίσκεται σε πλήρη άνθιση, γιατί τώρα οι φτωχοί αισθάνονται ότι ενδιαφέρονται γι’ αυτούς. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες αξιοποιεί την τρελή κούρσα της τιμής του πετρελαίου και επαναδιαπραγματεύεται τα συμβόλαια με τις μεγάλες πολυεθνικές, που εκμεταλλεύονται το πετρέλαιο της χώρας του. Οι εταιρείες που αρνούνται τα νέα συμβόλαια, όπως η γαλλική Total και η ιταλική ENI «πήραν πόδι». Στη συνέχεια χρησιμοποιεί τα μεγάλα ποσά από τις νέες συμβάσεις όχι μόνο σε κοινωνικά προγράμματα στη χώρα του αλλά και σε βοήθεια φτωχών χωρών της Λατινικής Αμερικής. Σε τρία τρις δολάρια ανέρχεται η χωρίς όρους βοήθεια του Τσάβες, ενώ η αντίστοιχη των ΗΠΑ (με όρους υποτέλειας) ανέρχεται σε 2 τρις δολάρια. Περιττό να πούμε ότι ο πρόεδρος της Βενεζουέλας προωθεί μία συμφωνία των πετρελαιοπαραγωγών χωρών για τη σταθεροποίηση της τιμής του μαύρου χρυσού στα 50 δολάρια. Οι επιθέσεις εναντίον του Τσάβες εντάθηκαν μετά τη δημιουργία της τράπεζας του Νότου από επτά χώρες της Λατινικής Αμερικής (Βενεζουέλα, Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Βολιβία, Εκουαδόρ) ως απάντηση στην Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που είναι θεσμοί ελεγχόμενοι από τις ΗΠΑ και επιβάλλουν «πολιτικές σοκ που προκαλούν πείνα, εξαθλίωση και βία στους λαούς μας». Τι απέδειξε ο Τσάβες όσο κι αν διαφωνεί κανείς πολιτικά μαζί του; Ότι μόνο όταν προστίθεται το ανθρώπινο στοιχείο, και κινητοποιούνται οι λαοί, τότε το σκοτάδι ταράζεται, ο κόσμος αναδεύεται και αλλάζει.

Η πανουργία της ιστορίας

Το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου είναι μοναδικό ως προς το αντικείμενο σπουδών σε όλη την Ελλάδα, μου επισημαίνει ο Κωνσταντίνος, που είναι φοιτητής εκεί. Ε, και; Το νεοφιλελεύθερο αγοραίο «μαχαίρι» δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτισμό και τα όνειρα των νέων, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τα συναισθήματα και την «ψυχή». Τα πάντα κρίνονται και αξιολογούνται με βάση το χρήμα. Υπ’ αυτή την οπτική, πολιτικοί και τεχνοκράτες πιστεύουν με σθένος ότι κάνουν το χρέος τους, ότι έχουν δίκιο. Θα πρέπει να τους πείσουμε ότι κάνουν λάθος. Μόνο που ενίοτε αυτό είναι αδύνατο, καθώς ακόμη και τα γεγονότα αδυνατούν να πείσουν, όπως συνέβη, χθες, με τον εκπρόσωπο της Ελληνικής Αστυνομίας. Τι κι αν υπήρχαν τραυματισμοί και λιποθυμίες από τα δακρυγόνα των ΜΑΤ στο σχολείο της Ιερισσού, εκείνος επέμενε με απόλυτο τρόπο ότι αυτοί δεν υπήρξαν ποτέ. Αλλά εκτός από την αχρειότητα του ψεύδους και τους μαύρους καπνούς που πνίγουν όχι μόνο τα πνευμόνια αλλά και τις ψυχές των παιδιών, υπάρχουν και οι «λευκοί» καπνοί! Μιλώ για το χθεσινό «τσίκνισμα» των φτωχών σε ολόκληρη την Ελλάδα. Για τα τη θαυμάσια ιδέα των κρεοπωλών να ψήσουν και να μοιράσουν κρέας, δημιουργώντας αυτό που είναι η γιορτή, δηλαδή μια θυσία του περίσσιου που σώζει από τη βία της συσσώρευσης. Ύστερα, ξανά στις άγονες και εκ του ασφαλούς συγκρούσεις στη Βουλή με ύβρεις για το θάνατο των δύο φοιτητών της Λάρισας. Πολιτικοί που τρομοκρατούν, χωρίς επαφή με την τραγική πραγματικότητα, που βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες. «Πρόσωπα του τρόμου» κι αυτοί, όπως και ο Όλι Ρεν σύμφωνα με τον Πωλ Κρούγκμαν. Αυτοί είναι οι μεγάλοι θεσμικοί τρομοκράτες, για όσους επιμένουν να αντιμετωπίζουν μονοδιάστατα τη βία. Αλλά απέναντι στα πρόσωπα του τρόμου που καθηλώνουν, υπάρχουν και τα πρόσωπα που εμπνέουν και κινητοποιούν. Ένας απ’ αυτούς κηδεύεται σήμερα στη λατινική Αμερική. Παραδόξως, όμως, αυτοί που συμμετέχουν στο ξόδι του ή που μιλούσαν προχθές στο Μέγαρο Μουσικής δεν πιστεύουν στις μεγάλες προσωπικότητες, θεωρώντας ότι την ιστορία την γράφουν οι λαοί. Αυτούς θα μεμφόταν σήμερα, αν ζούσε, ο Χέγκελ μαζί με τους ψυχολόγους-ιστοριογράφους, εκείνους τους χαιρέκακους Θερσίτες που έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στην παρατήρηση των μεγάλων, ιστορικών μορφών ως ιδιωτικών προσώπων, υποβιβασμένων στα μέτρα της δικής τους μετριότητας. «Για τον καμαριέρη δεν υπάρχουν ήρωες» λέει μια γερμανική παροιμία και ο Χέγκελ προσθέτει, «όχι επειδή ο ήρωας δεν είναι ήρωας, αλλά επειδή ο καμαριέρης είναι καμαριέρης»! Αλλά επειδή μιλάμε για τον Χέγκελ, θα πρέπει να διακρίνουμε ότι τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερά επικρατεί, σήμερα, ο Πραγματισμός. Το βλέπουμε στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μετακινηθεί προς τo κέντρο. Αλλά ποια είναι η διαφορά μεταξύ δεξιών και αριστερών πραγματιστών; Οι πρώτοι ταυτίζουν τα μεγάλα «πάθη» (το ρόλο της υποκειμενικής βούλησης στην παγκόσμια ιστορία) και τα θεωρούν ουσιαστικά στοιχεία του έλλογου μόνο όταν πρόκειται για το συμφέρον (κυρίως το οικονομικό), αντίθετα οι αριστεροί αποδέχονται την έννοια των «παθών» με ευρύτερο τρόπο, δηλαδή ως περιγράφουσα ολόκληρη τη σφαίρα των αξιώσεων της υποκειμενικής βούλησης ακόμη και το λεγόμενο «ψιλό Δέον». Με άλλα λόγια, «τα άτομα και οι λαοί με τη ζωτικότητά τους, ζητώντας και ικανοποιώντας κάτι δικό τους, αποτελούν συγχρόνως μέσα και εργαλεία ενός Ανώτερου και Απώτερου, το οποίο δεν γνωρίζουν αλλά ασύνειδα πραγματώνουν»(Χέγκελ). Για να το μεταφέρουμε αυτό στη σημερινή πραγματικότητα, οι Ιταλοί που ψηφίζουν τον Γκρίλο, απλώς διαμαρτυρόμενοι για την κατάστασή τους, επηρεάζουν ακούσια ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή είναι η πανουργία της ιστορίας που μας κινεί.

Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου

Η διαφθορά καλά κρατεί παρά την οικονομική κρίση. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, οξύνεται καθώς η πολιτισμική συνθήκη που θέτει σε περιορισμό το ζωώδες ένστικτο της επιβίωσης, εξαλείφεται, αφυπνίζοντας τον κανίβαλο που βρίσκεται εντός μας. Πλέον, όλοι εναντίον όλων σ’ έναν ατέρμονο αλληλοσπαραγμό. Αλλά και το πελατειακό σύστημα παραμένει σε πλήρη ισχύ. Αυτό κατέστη πρόδηλο και στην περίπτωση του σχεδίου «Αθηνά», όπου ακόμη και η ΔΗ.ΜΑΡ., μία από τις συνιστώσες της συγκυβέρνησης έκρινε ότι «δεν διέπεται από ακαδημαϊκή λογική, υπακούει σε πελατειακά συμφέροντα και δημιουργεί τελικά πολλά προβλήματα στα Ιδρύματα, στους σπουδαστές και στις οικογένειές τους»! Όμως, η παράγραφος αυτή απαλείφτηκε σε νεώτερη, «διορθωτική» ανακοίνωση. Για να καταδειχθεί ότι η θεσμική ισχύς του πελατειακού συστήματος είναι τεράστια, ακυρώνοντας οποιαδήποτε απόπειρα κριτικής και, συνακόλουθα, κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού. Το παράδειγμα του τμήματος «Λαϊκής & Παραδοσιακής Μουσικής»(ΤΛΠΜ) του ΤΕΙ Ηπείρου, το οποίο διατηρήθηκε στο αρχικό σχέδιο και καταργείται στο τελικό είναι ενδεικτικό για το πώς διαιωνίζεται η παθογένεια σε βάρος της Παιδείας και του πολιτισμού μας, για το πώς σβήνουν ελαφρά τη καρδία μία σπουδαία σχολή προς χάριν των πελατών σε άλλες περιοχές. Και για να γνωρίζει κανείς περί τίνος πρόκειται, το τμήμα αυτό λειτουργεί από το Σεπτέμβριο του 2000(σ.σ. τα παρακάτω στοιχεία αντλήθηκαν από το blog "Τηλεβόας"). Έχει, σήμερα, 689 ενεργούς φοιτητές (στοιχεία του «Αθηνά») ενώ οι εγγεγραμμένοι είναι πάνω από 800. Δεν αντιμετώπισε ποτέ προβλήματα πληρότητας. Αντιθέτως, δέχεται κάθε χρόνο πολύ περισσότερους φοιτητές από οποιοδήποτε άλλο Τμήμα μουσικών σπουδών των ΑΕΙ (185 φοιτητές το 2012 έναντι 40 του μουσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας). Επίσης, δέχεται πολύ υψηλό αριθμό εισακτέων (περίπου 200) και παρ' όλα αυτά η βάση εισαγωγής του ήταν σχεδόν πάντα πάνω από το 10. Η βάση εισαγωγής το 2012 είναι η δεύτερη καλύτερη στα ΑΕΙ μουσικών σπουδών, ξεπερνώντας ακόμη και Πανεπιστημιακά τμήματα όπως της Αθήνας! Ακόμη, έχει υψηλό ποσοστό πρώτης, δεύτερης και τρίτης προτίμησης στη συμπλήρωση των μηχανογραφικών, καθώς και υψηλό ποσοστό υποψηφίων που δηλώνουν το Τμήμα (3044 για το 2012). Να σημειωθεί ότι τα ποσοστά αυτά είναι από τα καλύτερα για τον ευρύτερο χώρο των μουσικών σπουδών των ΑΕΙ. Η κοινωνική του αναγνωρισιμότητα, παρά την περιθωριακή συνθήκη λειτουργίας του (ΤΕΙ της επαρχίας) είναι πολύ μεγάλη. Οι φοιτητές του προέρχονται από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ οι φοιτητές από την Ήπειρο δεν είναι περισσότεροι από 5%. Το τμήμα προτείνει μια μουσικολογική εκπαίδευση επικεντρωμένη στις παραδόσεις του ελλαδικού χώρου, η οποία περιλαμβάνει εργαστήρια οργανοχρησίας. Συγχρόνως επιχειρεί καθολική θεώρηση του μουσικού φαινόμενου στον χώρο και το χρόνο, ως τμήμα συνολικής κοινωνικής λειτουργίας. Το πρόγραμμα σπουδών του είναι μοναδικό και πρωτότυπο στο είδος του, αφού εντάσσει στο ακαδημαϊκό πλαίσιο ένα σύστημα γνώσεων «προφορικών», που αφορούν στο αντικείμενο της ελληνικής λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής. Έχει πολλές φορές παρουσιαστεί σε διεθνή φόρα με πολύ θετική ανταπόκριση. Διαθέτει από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του πιστοποιημένο πρόγραμμα σπουδών, το οποίο έχει δεχτεί έκτοτε 2 αναμορφώσεις (ανά πενταετία περίπου), με προσαρμογή στις επιστημονικές και επαγγελματικές εξελίξεις. Τέλος, έχει πλούσιο έργο σε εκδηλώσεις, συνέδρια, εκδόσεις, σε συνεργασία με επιφανείς ακαδημαϊκούς και μουσικούς. Εν συνόψει, το ΤΛΠΜ έχει αγγίξει ένα μάξιμουμ επιδόσεων, εντυπωσιακό όχι μόνο για τα ΤΕΙ, αλλά και για τα αντίστοιχα Πανεπιστημιακά τμήματα. Σε καμιά περίπτωση, συνεπώς, δεν εμπίπτει στα κριτήρια του σχεδίου Αθηνά που εφαρμόζονται σε περιπτώσεις άλλων καταργήσεων. Γιατί, λοιπόν, το καταργείτε κ. Αρβανιτόπουλε;

Σχέδιο Αθηνά, μία πελατειακή κουρελού

Αντί για ένα σοφό σχέδιο (Αθηνά), που θα εξορθολόγιζε το πελατειακό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, έχουμε τελικά μία «κουρελού», που δημιουργήθηκε με απολύτως κομματικά κριτήρια. Τα αιτήματα των βουλευτών της συγκυβέρνησης έδωσαν και πήραν. Έτσι επανήλθαν σχολές με μικρή ζήτηση και βαθμολογία και καταργήθηκαν άλλες, αξιολογότατες. Ακόμα και η σχολή «Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής» του ΤΕΙ Ηπείρου θα κλείσει με βάση τα πελατειακά κριτήρια του υπουργείου Παιδείας. Στην καλύτερη περίπτωση μία θαυμάσια σχολή, με μεγάλη ζήτηση και απόδοση, θα ταυτιστεί με ένα… ΙΕΚ! Κι αυτό για να μη δυσαρεστηθούν οι «πελάτες». Ούτε παράδοση, λοιπόν, ούτε ρίζες, ούτε η καλλιέργεια της ιστορίας του λαϊκού μας πολιτισμού, ούτε ταυτότητα, τίποτα. Όλα μετρώνται με τις ψήφους και για τις ψήφους. Καμία σχέση με την ενεργητική συμμετοχή των μελλοντικών γενεών στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Καμία επαφή με ό,τι σημαίνει τον τόπο, τη γέννηση, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι τις οικείες φωνές, τις μουσικές και τις εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που ταυτίζεται με την πιο βαθιά Αγάπη και αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. Ο πολιτισμός είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό μέγεθος κ. Αρβανιτόπουλε. Και προκαλεί εντύπωση ότι καταργείται τη σχολή στο τελικό και όχι στο αρχικό σχέδιο. Γιατί άραγε;

Ήρθε η ώρα της πράξης

Γυρίζω στον γενέθλιο τόπο μου και δεν τον αναγνωρίζω. Ερημιά και μία ανήσυχη σιωπή παντού. Κάποτε ακούς τους ανθρώπους να παραληρούν. Η γυναίκα στο κυλικείο των λεωφορείων μιλάει συγκλονισμένη για τους φοιτητές της Λάρισας, λέει για «τη ζωή που της έκλεψαν» και πως η σπίθα κάπου θ’ ανάψει και τότε «θα καεί ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος». «Κάντε κάτι, γράψτε κάτι» με παρακινεί. Ύστερα ακούει στην τηλεόραση για τους «επενδυτές» που ζητούν νέα μείωση του κατώτατου μισθού στα 300 ευρώ(μικτά) και αρχίζει να φωνάζει εκ νέου: «κάντε κάτι», «ήρθε η ώρα της πράξης». Ο κόσμος στέκει βουβός, κάποιοι κουνούν το κεφάλι συγκαταβατικά, την κοιτάζουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια ξαναβυθίζονται στην άβυσσό τους. Για τη γαλήνη πριν την καταιγίδα μιλάει ο Βαγγέλης. Όμως, έχει διαψευστεί πλειστάκις. Όχι καταιγίδα, ούτε καν βροχή δεν προέκυψε παρά την τεράστια ανεργία και την εξαθλίωση. Μόνο κάτι σκόρπιες ψιχάλες εδώ κι εκεί που κατάφεραν να νοτίσουν τις αποξηραμένες ψυχές. «Όλοι θέλουν να κάνουν την ανατροπή δι’ αναθέσεως» λέει η Όλγα η βουλευτής, ξεθεωμένη από την κούραση καθώς έπρεπε να παραβρεθεί σε τρεις χορούς κι άλλες τόσες κοπές βασιλόπιτας! Πάντως, στη γειτονιά, μόλις σουρουπώνει, βγαίνουν από τα σπίτια τα δώρα –ζυμωτό ψωμί, χορτόπιτα, αυγά κ.ά.- σε μία πρωτοφανούς έντασης αλληλεγγύη των ψυχών. Το ίδιο συμβαίνει και στα νοσοκομεία, όπου οι τεράστιες ελλείψεις καλύπτονται με περίσσευμα αγάπης και ανθρωπιάς. Γι’ αυτό λέω ότι η κρίση μπορεί να μας κάνει καλύτερους. Εκτός, βέβαια, από εκείνους που θεωρούν ότι αυτή είναι μία μεγάλη ευκαιρία για να πλουτίσουν ακόμα πιο πολύ, συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερα κέρδη και στέλνοντας στον Καιάδα μικρές επιχειρήσεις και εργαζόμενους. Αυτή η άνιση αντιμετώπιση της κρίσης και η αδικία στο εσωτερικό της κοινωνίας δημιουργεί τις τριβές και ενδεχομένως τις σπίθες που θα προκαλέσουν την ανάφλεξη. Για την ώρα δεν φαίνεται να υπάρχει μία κατάσταση ισορροπίας που θα επιφέρει την κοινωνική ειρήνη. Κι αυτό γιατί η κοινωνική σύγκρουση τροφοδοτείται από το εξωτερικό. Με άλλα λόγια, η τρόικα και πάνω απ’ όλα η γερμανική ηγεσία δεν «βλέπουν» ανθρώπους αλλά κέρδη, αριθμούς και τα δικά τους εθνικά ή τα πολυεθνικά συμφέροντα. Υπ’ αυτή την οπτική οι ελληνικές πολιτικές ελίτ ή θα ορθώσουν το ανάστημά τους εκφράζοντας την Ελλάδα και τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας ή θα αντικατασταθούν από νέες, όσες θα καταφέρουν να παράσχουν διέξοδο και να εδραιώσουν την κοινωνική δικαιοσύνη.

Η μιλιά της βουβαμάρας

Δύο φοιτητές πέθαναν και άλλοι τρεις βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση στη Λάρισα. Έβαλαν μέσα στο δωμάτιο ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι για να ζεσταθούν γιατί «δεν είχαν χρήματα να βάλουν πετρέλαιο» είπε η σπιτονοικοκυρά τους. «Επιπολαιότητα» των παιδιών σχολιάζει ο ένας τηλεπαρουσιαστής. «Όποιος συνδέει τους θανάτους με την τιμή του πετρελαίου είναι εμμονικός» λέει ο άλλος. Με κάθε τρόπο δεν πρέπει να συνδεθούν οι τραγικοί θάνατοι με τη φτώχεια και τη δυστυχία που περνούν οι ελληνικές οικογένειες. Η συγκίνηση πρέπει να αποπροσανατολιστεί. Το συμβάν ήταν δήθεν τυχαίο, μια στιγμή επιπολαιότητας! Κι όμως η… εμμονική ιδιοκτήτρια του σπιτιού επιμένει πως οι φοιτητές δεν είχαν χρήματα για πετρέλαιο. Κι όμως η ανεργία στην Ευρώπη σπάει κόκαλα, ενώ στην Ελλάδα και στην Ισπανία τσακίζει ζωές. Κανένα τηλεοπτικό κανάλι δεν πρόβαλε την αυτοκτονία του εμπόρου ρούχων στη Δράμα. Αλλά τα μαύρα γεγονότα δεν μπορούν να αποκρυβούν. Γι’ αυτό επιχειρούν να διαστρέψουν την αιτία τους. Και θυμάμαι τον Νόρμαν Μέηλερ όταν έλεγε ότι «σκέφτομαι… αυτή τη λαίμαργη δημοκρατία που κατέψυξε το φαΐ της προτού το κάψει... αυτή τη σαδιστικά επαναστατημένη δημοκρατία που τις άρεσαν τα πέτσινα, τα σαδομαζοχιστικά... κάλλιστα χρειαζόταν την τηλεόραση - είμαι εδώ για να σε νεκρώσω, το χρειάζεσαι!». Και η τηλεόραση στην Ελλάδα σήμερα επιχειρεί το τεράστιο έργο της απονέκρωσης της συνείδησης και της συναίσθησης του κόσμου. Ναι, η τηλεόραση είναι εδώ για να μας αποπροσανατολίζει, να μας τρομοκρατεί και να μας «νεκρώνει». Γι’ αυτό θεωρήθηκε σκόπιμο να παραμένει στο ιδιότυπο ημιπαράνομο καθεστώς της, να χρωστάει τεράστια ποσά στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία και να αναστέλλονται οι φόροι της, όπως το 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Η τηλεόραση διχοτομεί απόλυτα τη φαντασία, που χάνει τις αποχρώσεις, παύοντας να είναι φαντασία. Απομένει έτσι μόνο ο δαιμονισμός, που είναι «η μιλιά της βουβαμάρας»(Κίκεργκωρ), του αποβλακωμένου και χειραγωγημένου ιδιώτη, αυτού που θα βρει, τελικά, καταφύγιο στις αγκάλες του φασισμού και της Χρυσής Αυγής. Γι’ αυτό η σημερινή κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και μία πολιτική κρίση. Είναι ανθρωπιστική και πολιτιστική κρίση της κοινωνίας και του Έλληνα ανθρώπου, η οποία αναπαράγεται από τους θεσμούς επικοινωνίας, στην προσπάθεια να διατηρηθεί το status quo. Απέναντι, άραγε, στον πολιτισμό του υπερεγωτισμού και του ακραίου ναρκισσισμού, σ’ αυτή τη χρεοκοπία της ανθρωπιάς δεν υπάρχει εναλλακτική; Κι όμως υπάρχει. Ο Σταμάτης και άλλοι καθηγητές στον Ταύρο έκαναν δική τους υπόθεση το γεγονός ότι η μάνα ενός μαθητή τους απολύθηκε. Η μάνα ενός μαθητή τους είναι άνεργη και σκέφτονται εκτός από τη διεκδικητική προσπάθεια για τη διασφάλιση της εργασίας της, να ξεκινήσουν και δωρεάν ενισχυτική διδασκαλία για τα παιδιά των ανέργων. Μόνο που δεν θέλουν αυτό να μοιάζει φιλανθρωπία που εξευτελίζει τον δέκτη, ακυρώνοντας τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην εργασία και τη δωρεάν μόρφωση. Γι’ αυτό θέλουν να βρουν τρόπους ώστε η αλληλεγγύη τους να είναι αγωνιζόμενη, συμβατή με την αξιοπρέπεια. Μερικές φορές, η αλληλέγγυα δράση ακυρώνεται από το φόβο της διαφθοράς που ασκεί η φιλανθρωπία. Και η φιλανθρωπία είναι αλληλεγγύη μόνο όταν το Εγώ δεν αφομοιώνει τον ευεργετούμενο Άλλο, αλλά του δίνεται, γίνεται ο Άλλος. Αυτό δεν σημαίνει ότι το Εγώ δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει με τον τρόπο που το όρισαν οι ιδεαλιστές της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αντίθετα, δεν ισχύει ο ατομικισμός ως στενός ωφελισμός, όπως ο ωφελιμιστικός εγωισμός του Σπένσερ και των οικονομιστών, ή όπως η αιμοβόρα «εγωιστική λατρεία του εαυτού» του Χομπς.

Η μετάδοση του ιταλικού ιού

Φόβος παντού για τον ιταλικό ιό! Οι αναλυτές μιλούν για την απώλεια της οραματικής ισχύος της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό η απειλή ενός νέου λαϊκίστικου φασιστικού φαινομένου μοιάζει να είναι προ των πυλών. Και δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα που αυξάνει τα ποσοστά της, αλλά και ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, ο οποίος χαρακτηρίζεται από κάποιους ως ένας αναρχοτροτσκιστής Λεπέν! Οι πιο ψύχραιμοι, βέβαια, θεωρούν ότι περάσαμε από την Ευρώπη της σύγκλισης και των ισότιμων εταίρων στην μετα-Ευρώπη της ανισότητας και της επικυριαρχίας της Γερμανίας τόσο στο πολιτικό όσο και στο ιδεολογικό επίπεδο. Το γερμανικό πολιτικό σύστημα, μάλιστα, περιφρονεί τόσο τις κυβερνήσεις των άλλων χωρών όσο και τους λαούς τους. Εμφατική περίπτωση ο υποψήφιος των σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία, που χαρακτήρισε «κλόουν» τους Μπερλοσκούνι και Γκρίλο. Αυτή η απόρριψη της δημοκρατίας και η δυσπιστία έναντι των λαών είναι η ιδεολογία της σημερινής ΕΕ, που ελαύνει από το Βερολίνο και αποκαλείται ¨μετα-Ευρώπη». Το παραπάνω φαινόμενο εκδιπλώνεται και εντός των διαφόρων χωρών και είναι αυτό που αποκαλείται «μεταδημοκρατία». Το μεταδημοκρατικό φαινόμενο δεν είναι παρά ένα σκαστό αντιδημοκρατικό φαινόμενο, μια σύγχρονη ολιγαρχία, ένας ολοκληρωτισμός ίσως πιο επικίνδυνος από τους προηγούμενους καθώς οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί διατηρούνται ως απλές επιφάσεις, ως δημοκρατική… στάχτη στα μάτια των πολιτών. Το φαινόμενο της προσωπολατρείας, της εικονοποιίας και γενικά της πολιτικής ως προσομοίωσης είναι εδώ. Μην ξεχνάμε ότι στην Ιταλία είχαμε τη διαμόρφωση της εικόνας του «σούπερ Μάριο» Μόντι που θα έσωζε τη χώρα. Όμως, παρά τη φορολογική λαίλαπα και το τσάκισμα της μεσαίας τάξης ούτε το χρέος μειώθηκε ούτε η οικονομία ανέκαμψε. Ο Μόντι, βέβαια, πέτυχε κάτι, τη σωτηρία των τραπεζών, αλλά προκάλεσε, συγχρόνως, τη φτωχοποίηση ευρύτατων τμημάτων του πληθυσμού, που στράφηκαν εναντίον της «πολιτικής αριστοκρατίας» συλλήβδην. Ακριβώς αυτή την οργή εξέφρασε ο Γκρίλο φωνάζοντας στους πολιτικούς να πάνε «στο σπίτι» και καταγγέλλοντας τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλά από εκεί και πέρα δεν προτείνει απολύτως τίποτα. Γι’ αυτό και αδυνατεί να συμμαχήσει με κάποιον, αφού έτσι θα αναγκαστεί να δεσμευτεί σε κάτι, προκαλώντας πλήγμα στο «μέγα-ναρκισσισμό» του. Μετά απ’ αυτά, τι θα γίνει στην Ιταλία; Το πιθανότερο ενδεχόμενο είναι να ξαναγίνουν εκλογές κατά το ανάλογο της Ελλάδας. Θα έχουμε, όμως, λύση; Το ρίσκο είναι τεράστιο, όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς η χώρα αυτή είναι η τρίτη ευρωπαϊκή οικονομία και οι συνέπειες θα είναι τεράστιες. Τι απομένει; Το Βερολίνο να λάβει το μήνυμα και να άρει την πολιτική της άγριας λιτότητας, που έχει ρημάξει τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου και οδεύει προς το βορρά. Τέλος να επανέλθει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στα προηγούμενα δημοκρατικά θεμέλιά του.