Επιστροφή στη δραχμή

Η επιστροφή της Ελλάδας στο εθνικό νόμισμα θεωρούνταν μέχρι τώρα ότι θα ήταν το αποτέλεσμα της εκδίωξής της από την ευρωζώνη. Τώρα μιλούν για το ενδεχόμενο οικειοθελούς εξόδου της από το ευρώ. Αυτό γράφουν οι αρθρογράφοι της γερμανικής έκδοσης της Wall Street Journal. Χαρακτηριστικά σημειώνουν ότι "Το 2012 και το 2013 η επιστροφή στη δραχμή απέτυχε επειδή η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από μόνη της. Το 2014 όμως οι οικονομολόγοι υπολογίζουν ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα και το θετικό εμπορικό ισοζύγιο θα διαθέτει τα οικονομικά αποθέματα για να εγκαταλείψει την ευρωζώνη". Ο λόγος της εξόδου θα είναι η παρατεταμένη ύφεση και ότι η επιστροφή στην ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει με το σκληρό ευρώ αλλά και τα μέτρα λιτότητας στα οποία επιμένουν οι Γερμανοί. Η WSJ κάνει μνεία της ανάλυσης της αμερικανικής εταιρείας οικονομικής διαχείρισης Renaissance Capital, σύμφωνα με την οποία σε κάθε Έλληνα εργαζόμενο αναλογούν δύο άνεργοι. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας παγκοσμίως. Για να αποκατασταθεί η αναλογία εργαζομένων - ανέργων χρειάζεται ένα πραγματικό θαύμα στον τομέα της απασχόλησης. Υπ' αυτή την οπτική η νέα δραχμή, δηλαδή η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, θα έλυνε πολλά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, καθώς η υποτίμηση θα αναβάθμιζε την ανταγωνιστικότητα, κυρίως στον τουρισμό. Κάτι τέτοιο, πάντως, μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και αφορμή η απαίτηση ενός νέου μνημονίου από τους δανειστές. Σε κάθε περίπτωση, "η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν ένα τεράστιο σοκ για τις αγορές" επισημαίνουν οι αναλυτές.

Μας κλέβουν το μυαλό

Όχι, δεν μας ψεκάζουν, απλώς «μας κλέβουν το μυαλό». Γιατί όταν η λογική αδυνατεί να εξηγήσει, η καταφυγή στη μεταφυσική, άλλως πως στην πεδουλάκεια λογική, είναι το μόνο καταφύγιο, που μας απομένει. Παρόλ’ αυτά, η ζωή συνεχίζεται χωρίς να λογαριάζει τη δική μας μελαγχολία. Έτσι, μία ιστορική, «αριστερή» εφημερίδα αλώθηκε, πλέον ανοιχτά, από την αυλή Σαμαρά. Η τελευταία ετοιμάζει τον Στουρνάρα για εξιλαστήριο θύμα, προκειμένου να σωθεί η Νέα Δημοκρατία, που αργά ή γρήγορα θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ, εκεί στην Γ’ Εθνική! Μόνο που ο υπουργός Οικονομικών δεν ασκεί δική του πολιτική, αλλά εκείνη της τρόικας. Μάλιστα, ο τρόπος υλοποίησης των Μνημονίων αποφασίζεται από ολόκληρη την κυβέρνηση, προεξάρχοντος του Αντώνη Σαμαρά. Επιχειρούν, όμως, να τα επιρρίψουν όλα στις πλάτες του Στουρνάρα. Γι’ αυτό δεν πρόκειται να εισέλθει στο υπουργείο ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, καθώς η υπουργοποίηση του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού θα έβαζε στο επικοινωνιακό κάδρο των ευθυνών τον ίδιο τον Σαμαρά, ακυρώνοντας, έτσι, τα όποια οφέλη από την τακτική της «δαιμονοποίησης» και της «θυσίας» του Στουρνάρα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα «σπάσει» το υπουργείο Οικονομικών, όπως διατείνεται ο Λαζαρίδης, καθιστάμενος δήθεν υπερασπιστής του βαλλόμενου πανταχόθεν Στουρνάρα. Ασφαλώς, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης έχει και αυτοτελείς, δικές του φιλοδοξίες. Έτσι, κάποιοι, όπως ο Αντώνης Παπαγιαννίδης, δοξολογούν τον παλιό φίλο τους, τον Χρύσανθο, υπερτιμώντας την αξία του ως οικονομολόγου και πολιτικού. Αλλά η επικοινωνιακή προετοιμασία του νέου μεσσία δεν αποδίδει καθώς ο Λαζαρίδης ούτε χαρισματικός είναι ούτε ικανό πώλο(κόμμα) έχει ώστε να τον οδηγήσουν στην Ιερουσαλήμ των υπερεγωτικών φιλοδοξιών του. Όσο για την κυβερνώσα τάξη, κυρίως τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτή δεν εξιλεώνεται δικάζοντας έναν Τσοχατζόπουλο κι έναν Σμπώκο, ούτε «δίνοντας» βορά στα μίντια τον Λιάπη(απομειωμένο σύμβολο του καραμανλικού παρελθόντος), τον Τομπούλογλου , τον Κάντα και άλλους. Κι αυτό γιατί η δωροληψία έχει εγγραφεί στο DNA των πολιτικών στελεχών των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Μάλιστα, η παθητική δωροδοκία παραπέμπει στην παραδοσιακή «ζωοκλοπή» των κατσαπλιάδων, που συνιστούσε αξία και τιμή για τις αγροτοποιμενικές προβιομηχανικές κοινωνίες στην Ελλάδα του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Αυτή η αταβιστική προσέγγιση, δυστυχώς, ισχύει και στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ο Τομπούλογλου θεωρεί τον εαυτό του ατιμασμένο("μαλάκα") αν δεν δωροδοκηθεί! Αν, όμως, στην εποχή του Καρκαβίτσα είχαμε κοινωνίες, που θαύμαζαν τους απατεώνες τύπου Τζηριτόκωστα, τα σημερινά λαμόγια θεραπεύουν τη διαπόμπευσή τους και μας εμπαίζουν από τον εικοστό όροφο του «Σέρατον» στην Κουάλα Λουμπούρ. Θα ήταν, ωστόσο, λάθος να περιοριστούμε στην… κληρονομικότητα! Τα γεγονότα στη γειτονική Τουρκία αποδεικνύουν –πέρα από τις όποιες ομοιότητες- πως η διαφθορά είναι εγγενής στον καπιταλισμό στη σημερινή, χρηματοπιστωτική του εκδοχή.

Αναγέννηση ή χαμός

Όταν μία ολόκληρη κοινωνία, ή, για να ακριβολογούμε, η πλειονότητά της αξιολογεί και αναγνωρίζει τα μέλη της με βάση τον υλικό πλούτο τους, τότε, ναι, ας μη μας εκπλήσσει που ο νεοδημοκράτης πρόεδρος του νοσοκομείου παίδων Αγλαΐα Κυριακού δεν θέλει να είναι ο "μαλάκας" της παρέας! Ας μη λησμονούμε, εξάλλου, τον homo pasokus, αυτόν τον ιδιαίτερο τύπο νεοέλληνα της μεταπολίτευσης, που αποκτώντας πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων έκανε τις "δουλειές" του σε βάρος των αξιοκρατικά υπερτερούντων ανταγωνιστών του. Αυτή η πολιτική κουλτούρα "γέννησε" τα πράσινα "λαμόγια", γενόσημα των οποίων αναπτύχθηκαν και στη Νέα Δημοκρατία. Έτσι φθάσαμε στη σημερινή μας κατάσταση της οικονομικής, πολιτιστικής, πολιτικής και ανθρωπολογικής χρεοκοπίας σαν κοινωνία και σαν πολιτειακή οντότητα. Τώρα οι αποκαθαρμένοι -ρίχνοντας το ανάθεμα στον Άκη, στον Μαντέλη, στον Τσουκάτο και στον Κάντα- και οι μεταλλαχθέντες ιδεολογικοπολιτικά "πράσινοι" μετακινούνται κατά ΣΥΡΙΖΑ μεριά, απολαμβάνοντας για μία ακόμα φορά την προνομιακή πρόσβαση στην επόμενη εξουσία. Και απομένουν οι πολιτικά δυσκίνητοι -ίσως και πολιτικά πρωτόγονοι- της ΝΔ και του εξαερωμένου ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου να σηκώνουν το βάρος της μνημονιακής εθελοδουλείας και των ανίκανων προς αλλαγή πολιτικών "ειδών", τα οποία είτε επιμένουν να κλέβουν ξεδιάντροπα είτε καταλήγουν να εκφράζουν την πολιτική διαμαρτυρία τους με τη βιαιότητα των σχιζοφρενών-ναζιστών της Χρυσής Αυγής. Τι συμβαίνει, όμως, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; Θα καταφέρουν οι αριστεροί του Τσίπρα και οι κομμουνιστογενείς του Λαφαζάνη να αφομοιώσουν το πλήθος των πασοκογενών με βάση τη συλλογικότητα, τον αλτρουισμό και την ανιδιοτελή προσφορά, ή θα χαθούν όλοι μέσα στον πράσινο αρμόβουρκο της εγωπάθειας και της πελατειακής(κομματικής)διαφθοράς, παρασύροντας και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία; Οι συνθήκες της Ελλάδας δεν επιτρέπουν την επανάληψη μιας εθελόδουλης ή μιας διεφθαρμένης διακυβέρνησης. Γι' αυτό ή θα υπάρξει η αναβάπτιση της ελληνικής κοινωνίας σε μια πλειοψηφική, νέα πολιτική κουλτούρα ή θα χαθούμε τελεσίδικα. ΥΓ. Είναι τρομερή η άμεση καταγραφή των άρθρων από τους "φίλους" στο Palo Alto και στο Menlo Park των ΗΠΑ καθώς και στην Ιρλανδία!

Η εξαθλίωση της Ευρώπης

Δεν μιλούν για την ανεργία, αλλά για τη μείωση των αιτημάτων για απασχόληση, δεν λένε για τη φτώχεια αλλά για την «αλληλεγγύη των συσσιτίων» της ταπείνωσης. Μιλούν για ανάκαμψη, για το «σχέδιο λιτότητας» που τώρα αποδίδει, αλλά δεν λένε για το μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, για τη μη πληρωμένη ή την κακοπληρωμένη εργασία, για τις «μικροδουλειές» μερικές ώρες την εβδομάδα, ούτε για τα πληρωμένα με ψίχουλα «stages», για τους πτυχιούχους νέους με τα πολλά πτυχία και προσόντα που μεταναστεύουν, για το «ανθρώπινο κεφάλαιο» που διαμορφώθηκε στις χώρες του νότου και το οποίο «κλέβουν» οι χώρες του βορρά, προσθέτοντάς το στο εμπορικό τους πλεόνασμα! Είναι οι κοινοί ψεύτες, είναι οι προπαγανδιστές της απανθρωπιάς και της εξαθλίωσης, είναι οι εντεταλμένοι πολιτικοί και οι εξωνημένοι «ειδικοί» και δημοσιογράφοι που διαδίδουν ότι το «κακό» παρέρχεται και πως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Κι όλα αυτά διαχέονται από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από το διευθυντήριο Βρυξελλών-Βερολίνου-Νέας Υόρκης. Στην Ελλάδα τα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης ελέγχονται μέσω των χρεών τους (οφείλουν 1 δις ευρώ) και γίνονται τα μνημονιακά ηχεία της τρόικας και των εγχώριων υπηρετών της. Τα αντιμνημονιακά μίντια χάνονται. Έτσι μπαίνουν στην «ανεργία» δημοσιογράφοι, ειδικοί και πολιτικοί που ασκούν κριτική στην αδιέξοδη πολιτική της λιτότητας, αποκρύπτοντας την αύξουσα φτωχοποίηση των λαών της ΕΕ και ειδικά των χωρών της ευρωζώνης, που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, της στατιστικής υπηρεσίας των Βρυξελλών από τα 500 εκατομμύρια των κατοίκων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα 120 εκατομμύρια(24%) βρίσκονται σε καθεστώς φτωχοποίησης και κοινωνικού αποκλεισμού, τα 50 εκατομμύρια(10%) ζουν σε οικογένειες όπου δεν εργάζεται κανείς, τα 43 εκατομμύρια(8,6%) αδυνατούν να αγοράσουν την καθημερινή τους τροφή και 4,1 εκατομμύρια είναι χωρίς στέγη. Αυτά είναι στοιχεία των Βρυξελλών για το 2011! Αντιλαμβάνεται κανείς που έχει φθάσει σήμερα η ανθρωπιστική κρίση, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Ελλάδα το 1/3 των κατοίκων είναι χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και έχουν αυξηθεί κατά 21% τα έμβρυα που γεννιούνται νεκρά(τα στοιχεία είναι πάντα του 2011!). Αλλά και στη Γαλλία ένα εκατομμύριο είναι πλέον οι εγγεγραμμένοι στα συσσίτια των «εστιατορίων της καρδιάς». Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, εντούτοις, οι «μερκελιστές» μιλούν για ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά η επιβράδυνση της ανεργίας στην πρώτη οφείλεται στην μαζική μετανάστευση, κυρίως των νέων, ενώ η ανάκαμψη στη δεύτερη είναι μόνο για τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η καταστροφή είναι εδώ, εντός της ευρωζώνης, και όχι κάπου αλλού, στα εθνικά νομίσματα φερ’ ειπείν. Το ερώτημα, συνεπώς, είναι: Που βρίσκεται η ελπίδα για την αλλαγή πορείας; Τι πρέπει να κάνουμε; Να αγωνιστούμε για αξιοπρέπεια και ανθρωπιά. Γιατί αυτό είναι το υλικό υπόστρωμα της ελπίδας. Στην εξέγερση βρίσκεται η προοπτική. Και η εξανάσταση γίνεται καθαρτική, όταν συμβεί, καθώς επανοικειοποιείται τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και ανασυστήνει το τσακισμένο πρόσωπό μας, δημιουργώντας ένα άλλο παρόν, μια άλλη αλήθεια, τη δική μας, αυτή που θα μας επιτρέψει να σταθούμε ξανά όρθιοι.

Η δεξιά σελίδα...

Με αποκαλούσε στα γραπτά του «ο συνάδελφος της αριστερής σελίδας», καθώς αυτός έγραφε καθημερινά στη σελίδα «τρία» της Βραδυνής, ενώ η αφεντιά μου στη σελίδα «δύο». Η πολιτική αντιπαράθεση των δύο σελίδων ήταν σκληρή, αλλά ποτέ δεν ξέφυγε από τα όρια του εκατέρωθεν σεβασμού. Ο καθένας αντιπάλευε σκληρά τις θέσεις του άλλου: «Έγραψες 450 σελίδες για την Αμερική (εννοούσε το Homo Americanus), ενώ θα μπορούσες να γράψεις τρεις λέξεις: Άντε γαμηθείτε Αμερικανοί». Αυτή ήταν η κριτική του για το βιβλίο μου. «Απεχθάνομαι αυτά που υποστηρίζεις, αλλά σε παραδέχομαι ως δημοσιογράφο» μου είπε κάποια άλλη φορά. Η αμοιβαία αντιπάθεια και απέχθεια μας έκανε καλύτερους. Οι πένες έβγαζαν φωτιές. Οι λέξεις ήταν γεμισμένες με πυρίτιδα και τα επιχειρήματα αναπτύσσονταν με το ρυθμό «μυδράλιου»! Ο ένας έδινε ενέργεια στον άλλο. Άρχισε κι αυτός να γράφει βιβλία, καταθέτοντας την πλούσια δημοσιογραφική αλλά και πολιτική του εμπειρία. Είχε ξεκινήσει από το ΚΚΕ και το Ριζοσπάστη. Και χάρηκα που ξανασυναντήθηκαν με τον ξάδερφο Γρηγόρη στην ΕΣΗΕΑ στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου του. Τώρα ο συνάδελφος της «δεξιάς σελίδας» απήλθε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Αισθάνομαι ότι έχασα το αντίθετό μου, αυτό που μου παρείχε ενέργεια. Και τώρα που το σκέφτομαι, λέω «να πως λειτουργεί και γιατί είναι απαραίτητη η ενότητα των αντιθέτων». Να γιατί οι Ζαπατίστας ανέχονται ακόμα και τους φασίστες. Δεν είναι θέμα ανοχής αλλά ζωής. Τώρα, «ο δεξιός συνάδελφος» απήλθε από το μάταιο τούτο κόσμο κι εγώ είμαι χωρίς «αριστερή σελίδα»...

Αγώνας για "όρθια" ζωή

Ένας κυβερνητικός βουλευτής λέει « Όχι» στην πολιτική εξαθλίωσης, που επιβάλλει το κόμμα του, και αποβάλλεται πάραυτα προς παραδειγματισμό. Η κυβέρνηση τρίζει και επιχειρεί να αποκρύψει γρήγορα τη σφοδρή αντίδραση στην πολιτική της που αναιρεί την ανθρωπιά. Ε, ναι, λοιπόν, ο σημερινός μας αγώνας εκτός από υλικός, έχει ως περιεχόμενο και την αξιοπρέπεια, την άρνηση να αποδεχθούμε την ταπείνωση, την κατάλυση της ανθρωπιάς. Και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα η αντίδρασή μας αυτή μας ανασυστήνει την τσακισμένη μας ψυχή. Κι αν ο κοινός πόνος μας ενώνει, ο αγώνας εναντίον της κυβέρνησης και των τροϊκανών μάς αναβαπτίζει και μας καθιστά ικανούς να αναγεννηθούμε, να σταθούμε όρθιοι, να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, για τα όνειρά μας και να ανατάξουμε την ελπίδα στις καρδιές ώστε η αξιοπρέπεια να κατοικήσει και πάλι στις ψυχές μας. Ο αγώνας μας για την ανθρωπιά, η πάλη ενάντια στο σακάτεμα της ανθρώπινης φύσης μας, ο αγώνας για τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, όλη αυτή η εξέγερση, αυτό το ανενεργό ηφαίστειο, που είναι εντός μας, είναι ώρα να ξυπνήσει, και φαίνεται πως αρχίζει να ενεργοποιείται. Είναι η ώρα που οι «πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν, όσα μέσα σωματικής και νοητικής καταστολής κι αν μετέρχονται. Ήδη στους «κάτω» αρχίζουν να «ανθίζουν» εναλλακτικές μορφές του πράττειν, αγώνες που δεν επιδιώκουν απλώς να νικήσουν την κυβέρνηση αλλά να μετασχηματίσουν την εμπειρία της κοινωνικής ζωής, να αλλάξουν την κυρίαρχη συμβολική τάξη μέσω της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Οι εναλλακτικές μορφές αγώνα δεν επιδιώκουν απλώς τη νίκη, να νικήσουν, δηλαδή, την κυβέρνηση, ή τον κάθε κεφαλαιοκράτη εργοδότη, θέλουν, συγχρόνως, να μετασχηματίσουν την κοινωνική εμπειρία, να αλλάξουν τον Τρόπο σκέψης και ζωής, να αποτελέσουν, με άλλα λόγια, τον προάγγελο της νέας κοινωνίας, δημιουργώντας, τώρα, τις κοινωνικές σχέσεις του μέλλοντος. Γι’ αυτό απαιτείται ένα διαφορετικό συλλογικό πράττειν: απεργίες στα μέσα μαζικής μεταφοράς με δωρεάν μετακίνηση, νέοι τύποι υγειονομικής υποστήριξης, πανεπιστημιακές διαμαρτυρίες, που δεν κλείνουν απλώς το πανεπιστήμιο αλλά προτείνουν μία διαφορετική εμπειρία μελέτης και μία δωρεάν παιδεία στο πλαίσιο της ίσης αντιμετώπισης σε ίδιες συνθήκες. Γιατί όπου ο αγώνας γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου ή με όρους τυφλής ισότητας, τότε χάνουμε ακόμα κι όταν φαίνεται ότι κερδίζουμε. Ναι, χρειαζόμαστε μία νέα κυβέρνηση μέσα από αγώνα με νέο τρόπο, αυτός είναι ο στόχος. Πως όμως; "Τι θα κάνετε"; Ρωτούν όσοι σκέφτονται όπως οι σημερινοί συντηρητικοί, που δεν τολμούν να σκεφθούν μία πολιτική έξω από την ευρωπαϊκή και παγκόσμια νεοφιλελεύθερη μαφία. Τους απαντάμε με τον τρόπο των Ζαπατίστας: «Ρωτώντας περπατάμε». Γιατί ο δρόμος είναι απάτητος, άγνωστος, αλλά και επειδή η αναζήτηση νέων κατευθύνσεων είναι μέρος της επαναστατικής διαδικασίας. Γιατί χρειάζεται συνεχώς η επαναστατική διαδικασία να μετατοπίζεται(σημειολογικός και πρακτικός ανταρτοπόλεμος) καθώς το κεφάλαιο επιδιώκει πάντα να αφομοιώνει την αντίδραση, η οποία κατ’ αυτό τον τρόπο καταλήγει αντί της ανατροπής να του προσδίδει ενέργεια, να το ανανεώνει. Να σταματήσουμε την πορεία «θανάτου», λοιπόν, και μετά βλέπουμε. Δεν έχουμε να πάθουμε κάτι χειρότερο. Αντίθετα, θα προσπαθήσουμε για μια ζωή όχι εθελόδουλη και αναξιοπρεπή, αλλά όρθια…

Οι Her Omnes του Κάφκα και οι χρυσαυγίτες

Βλέπω τον Άκη να εισέρχεται αγέρωχος στο δικαστήριο. Το ίδιο «άτρωτος», όπως όταν ήταν παντοδύναμος υπουργός Άμυνας. Βλέπω τον Λιάπη να ανεβαίνει υπομειδιών τη σκάλα του ανακριτή. Θέλει να είναι πρώτος στην επιτυχία, πρώτος και στην αποτυχία. Έκανε «λάθος». Όχι γιατί χρησιμοποιούσε πλαστές πινακίδες, αλλά γιατί συνελήφθη. Αυτή υπήρξε η ηθική κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας στην εποχή της διακινδύνευσης και του σημίτειου εκσυγχρονισμού, όπου το λάθος δεν είναι η παρανομία, αφού όλα είναι επιτρεπτά σύμφωνα με τη μετανεωτερική αντίληψη της πλήρους αβεβαιότητας, αλλά η… βλακεία να συλληφθείς γι’ αυτή. Με άλλα λόγια, οι νόμοι εγγυώνται την ελευθεριότητα των «πάνω» και την τάξη-υπακοή των «κάτω». Δείτε και το χαμόγελο του Στουρνάρα, που διακηρύσσει υπερήφανα την «πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή» που πέτυχε πάνω στα πτώματα των Ελλήνων εργαζομένων. Ακριβώς όπως έκτισε την Αγία Πετρούπολη ο Μεγάλος Πέτρος, μπαζώνοντας τους βάλτους της περιοχής με τα δεκάδες χιλιάδες πτώματα των κουλάκων. Θυμάμαι το ίδιο εγωπαθές χαμόγελο και στο πρόσωπο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Όλοι τους είναι οι Her Omnes, οι Κύριοι Όλος ο Κόσμος, όπως αποκαλούσε ο Φρ. Κάφκα τα τεράστια Εγώ, τα κοσμο-εγώ. Γι’ αυτά μιλάει και ο Ντον ΝτεΛίλλο (στο μυθιστόρημα: Κοσμόπολις, εκδόσεις Εστία). Ο Έρικ, ο πολυεκατομμυριούχος χρηματιστής του Ντελίλο ανήκει στη φυλή των Her Omnes: «Με το θάνατό του Δε θα τελείωνε ο ίδιος. Θα τελείωνε ο κόσμος»! Το Εγώ ίσον ο κόσμος, ο κόσμος ίσον Εγώ. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μία ανάσα τους μπορεί να κλονίσει την οικονομία. Εκείνοι που όντας ταυτισμένοι με τον κόσμο δεν έχουν τρόπο να βγουν έξω από το Εγώ τους, δεν έχουν τόπο για να τον δουν από απόσταση, να γνωρίσουν ποιοι είναι. Η συνείδηση και το αυτοσυνείδητο άτομο δεν υφίστανται. Μόνο τεράστια κελύφη από ακόρεστα Εγώ, που ότι κι αν κατασπαράζουν παραμένουν αδειανά. Είναι οι νεαροί-θρύλοι με την ακατάβλητη θέληση, οι έξυπνοι που έχουν ανατραφεί από λύκους. Θρησκεία τους η «πληροφόρηση», αυτή είναι η ομορφιά και το νόημα της ζωής τους. Τα data, τα δεδομένα είναι τα μόνα που έχουν ψυχή. Όλα είναι μετατρέψιμα σε κυματιστές αράδες πληροφοριών. Το σώμα, η ψυχή, ο άνθρωπος, όλα συρρικνώνονται σε μία δομή πληροφοριών. Το παν είναι η σκέψη, το παιγνίδι με τη σκέψη, η σκέψη έξω από τα όρια, η επίθεση στα όρια της αντιληπτικής ικανότητας, η σπέκουλα στο κενό, το παιγνίδι στο κενό, το συνειδητό πέταγμα του Ίκαρου και η συνειδητή χαρά της πτώσης. Από τη μια το ζην επικινδύνως του υπερμανιακού χρηματιστή, η φυλή των πολιτών του κόσμου με «ένα ζευγάρι αρχίδια Νέας Υόρκης» ή Κολωνακίου. Από την άλλη πλευρά, στην άλλη όχθη, βρίσκεται το Εγώ των «κάτω», του άνεργου Μπέννο Λέβιν. Αυτός είναι ένας νέος άντρας που δεν υπήρξε ποτέ παιδί (ακριβώς όπως ο «υπέροχος Γκάτσμπι» του Φιτζέραλντ), που έχει ακόμη αντιστάσεις, εκδηλωμένες με τον κορεατικό πυρετό, ή τον πολιτιστικό πανικό του διαδικτύου. Το Εγώ εδώ βιώνει την απόλυτη μοναξιά του απορριπτέου, δηλαδή του απολυμένου, και του απορρίμματος, του άχρηστου, αυτού που όχι μόνο δεν έχει κάποιον να τον αγαπήσει, αλλά δεν έχει και κανέναν να αγαπήσει γατί «δεν έχει απομείνει κανένας». Ο Μπέννο ήταν «ένα ασήμαντο τεχνικό στοιχείο, ένα τεχνικό γεγονός, που αντικαταστάθηκε με ένα πιο αποδοτικό «τσιπ», δηλαδή απολύθηκε και μάλιστα εθελουσίως, χωρίς καμία αποζημίωση. Έχει κι αυτός Εγώ, αλλά είναι χωρίς δουλειά, «ρέστος» και ατσίγαρος, δηλαδή αποστερημένος από τις κοινά αναγνωρισμένες πλευρές του Εγώ του, συμβολικά νεκρός. Κι όμως θέλει να αφηγηθεί τη ζωή του, θέλει να την πει, να τη γράψει, ουσιαστικά να ανασυστήσει το θρυμματισμένο Εγώ του μέσω της δημιουργίας, με τη μετουσίωση της βιο-ιστορίας του σε τέχνη. Το φαντασιακό ενεργοποιείται, αλλά αποτυγχάνει. Η φαντασία, αυτό που είναι το «υποκείμενο τονούμενο» δεν υπάρχει. Τότε παραληρεί, παθαίνει «σούστο», δηλαδή απώλεια ψυχής (που το κόλλησε από το διαδίκτυο ομοίως), χάνει την οικογένειά του, αλλά το μόνο που καταφέρνει να βρει για παρηγοριά, για να σπάσει τη μοναξιά του είναι «κάτι να μισεί», όπως ο ξένος του Καμύ. Θέλει να σκοτώσει για να αξίζει κάτι και η δική του ζωή. Μόνο στο θάνατο μπορεί, τελικά, να δει το πρόσωπό του. Στο θάνατο του άλλου, γιατί ο δικός του έχει ήδη επισυμβεί. Τότε γίνεται ένας από τους δολοφόνους του Παύλου Φύσσα, ένας χρυσαυγίτης. Και τους δύο κόσμους, του Έρικ και του Μπέννο, τους ενώνει ο ίδιος θεός, η νέα τεχνολογία, η ρομποτική, τα data, η ίδια δικτατορία, το ίδιο καταπιεστικό μέλλον, η ίδια ανάγκη για τροφοδοσία του ακόρεστου Εγώ. Αλλά τους χωρίζει η αυτάρκεια του ενός (Έρικ), η απουσία τύψεων, η τεράστια φιλοδοξία, η περιφρόνηση για τον άλλο. Ακόμη και στην αυτοκαταστροφή του ο Κύριος Όλος ο Κόσμος θέλει να «επιτύχει» περισσότερο από τον ήδη αποτυχημένο, να χάσει περισσότερα, όπως στο αρχαίο πότλατς, όπου αυτός που χάριζε τα περισσότερα ήταν ο πιο ισχυρός. Γι’ αυτό δεν αυτοκτονεί, αλλά προκαλεί το φόνο του. Ο Άκης, ο Λιάπης και οι άλλοι ανήκουν στις μεγάλες εγωπάθειες, στους Her Omnes του Κάφκα, αυτοί που έμμεσα βάζουν το μαχαίρι στο χέρι των αποτυχημένων, του κάθε Ρουπακιά.

Ακούει κανείς;

"Όχι, η Ελλάδα δεν θα είναι μόνο ένα εργασιακό Μπούχενβαλντ αλλά και ένας απέραντος θάλαμος αερίων, ένα Άουσβιτς. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Ξάνθη, έξω από τα σπίτια, μέσα στα σπίτια, αιθαλομίχλη παντού. Ό,τι δεν καίγεται το καλοκαίρι, γίνεται αποκαΐδι το χειμώνα. Μαζί καίγονται και οι άνθρωποι. Λες κι αναβιώνει ο λονδρέζικος Δεκέμβρης του 1952, όπου χιλιάδες πέθαναν από την αιθαλομίχλη, που προκαλούσαν τα τζάκια. Ένας κόσμος που κλαίει, ένας κόσμος που λοιμοκτονεί και χάνεται χωρίς ένα σπασμό...". Αυτά γράφαμε στις 28 Δεκεμβρίου 2012. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Απλώς να θυμίσουμε ότι η καπνομίχλη σε συνδυασμό με τη "θερμοκρασιακή αναστροφή" έστειλε στο θάνατο 4000 Λονδρέζους (κατ' άλλους 8000). Το γεγονός ότι η Αττική είναι λεκανοπέδιο καθιστά πιο επικίνδυνο ένα ανάλογο φαινόμενο. Ακούει,άραγε, κανείς; Ή μήπως για να "σπάσει" το κερί των αυτιών των υπευθύνων θα χρειαστεί μία τραγωδία;

Η αιθαλομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι

-Αναβολή των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για ένα χρόνο συμφώνησαν κυβέρνηση και τρόικα ως επικοινωνιακό ισοδύναμο για την ψήφιση της «ληστείας μετά φόρου» στα ακίνητα. Οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μπορούν τώρα να ισχυριστούν ότι η κυβέρνηση έδωσε… σκληρή μάχη με την τρόικα! -Όσο για την τρόικα έφυγε χωρίς να υπάρξει συμφωνία για τη δόση του ενός δις ευρώ. Αλλά κι αυτό είναι ένα ακόμα επικοινωνιακό παιγνίδι, καθώς το ποσό αυτό η κυβέρνηση μπορεί να το αναζητήσει στην αγορά των εντόκων γραμματίων, όπως έχει κάνει πάμπολλες φορές. -Το σκηνικό της δήθεν κρίσης στήνεται με τη βοήθεια των συστημικών μέσων μαζικής επικοινωνίας με στόχο τον εκφοβισμό του πληθυσμού και την αποδοχή εκ μέρους του της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που έχει καταστεί πλέον διαρκής και μόνιμη. Μόνιμος φόρος έγινε το χαράτσι για τα ακίνητα. Μόνιμη έγινε η «απογύμνωση» των εργαζομένων από τα εργασιακά τους δικαιώματα. Τώρα θα έχουμε και την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Μόνιμη έγινε η παράκαμψη του Κοινοβουλίου μέσω των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (βλέπε και ΕΡΤ). Μόνο που κάτι άρχισε να αλλάζει. Αυτό έδειξε ο μακροχρόνιος αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ που δεν επέτρεψε τη νομιμοποίηση της κυβερνητικής παρανομίας (του πραξικοπήματος του «μαύρου»). Αυτό δείχνουν και οι διοικητικοί υπάλληλοι στα ΑΕΙ και οι γιατροί στον ΕΟΠΥΥ. Παρόλα αυτά, η εξουσία επιστρατεύει και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ενισχύσει το αποδυναμωμένο επικοινωνιακό «περιβάλλον» κρίσης. Έτσι, με τον Αλ. Τσίπρα (με τον Αντ. Σαμαρά συναντήθηκε χθες) συναντάται σήμερα ο Κ. Παπούλιας. -Την ίδια ώρα, από τα υπόγεια του Μαξίμου γίνεται προσπάθεια αποπροσανατολισμού με τα «Πόθεν έσχον» (έσχες χωρίς πόθεν) των πολιτικών και τη μοτοσικλέτα του Αλ. Τσίπρα! Είχαν προηγηθεί η φίρμα του υποκαμίσου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η προσέλευση των παιδιών του στο νηπιαγωγείο και η μάρκα του εσωβρακού του! -Εν τω μεταξύ, η αιθαλομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι. Ας θυμίσει κάποιος τι έγινε υπό ανάλογες συνθήκες στο Λονδίνο… -Για την ώρα, ένας ακόμα άνθρωπος κάηκε ζωντανός μέσα στο σπίτι του στα Κ. Πατήσια. Τα αίτια ερευνώνται! Στην Κάσο, ένας άντρας βρέθηκε νεκρός στον ακάλυπτο πολυκατοικίας. Τα αίτια ερευνώνται! Στην Κέρκυρα ένας 23χρονος βρέθηκε τα ξημερώματα κρεμασμένος στο μονόζυγο παιδικής χαράς. Τα αίτια ερευνώνται!

Ο νεοφιλελεύθερος Κρόνος τρώει τα παιδιά του

Η οικονομική κρίση δεν είναι σκληρή για όλους. Κάποιοι, όπως οι εγχώριοι ολιγάρχες, ωφελούνται απ’ αυτή, καθώς τσακίζουν τους εργαζόμενους και εξαλείφουν κάθε μικρό ανταγωνιστή, προχωρώντας σε μία άνευ προηγουμένου συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Δεν είναι, όμως, οι μόνοι που κερδίζουν. Οι χρεοκοπημένες τράπεζες, που ανακεφαλαιοποιούνται με δανεικά τα οποία πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός, εξακολουθούν να δανείζουν με «εξωτραπεζικά (δηλαδή πολιτικά) κριτήρια» τα καταχρεωμένα μιντιακά συγκροτήματα, που υποστηρίζουν το μνημόνιο. Οι καναλάρχες αν και χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία και στις τράπεζες δεν ενοχλούνται από κανέναν. Αντίθετα, λαμβάνουν και νέα δάνεια, ενώ ο φόρος του 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις μετατίθεται για δύο ακόμα χρονιές παρότι προβλέπεται στο ισχύον μνημόνιο. Δεν ίσχυσε, όπως είναι γνωστό, το ίδιο και για τις μικρές εφημερίδες σε ό,τι αφορά στη δημοσίευση των ισολογισμών. Επίσης, δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση οι μικροοφειλέτες της ΔΕΗ με τα μεγάλα πολιτικά κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία, που χρωστά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αλλά κανείς δεν της κόβει το ρεύμα. Το ίδιο ισχύει και για άλλους μεγαλο-οφειλέτες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Αυτή η άνιση αντιμετώπιση γίνεται με τις ευλογίες της τρόικας, η οποία μισθώνει με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ ξένους χρηματοπιστωτικούς συμβούλους και ελληνικές νομικές εταιρίες, όπως αποκαλύπτει, σήμερα, μεγάλη αγγλική εφημερίδα. Το αυτό συμβαίνει και στις άλλες χώρες που είναι υπό την τροϊκανή ηγεμονία. Σημειώνουμε ότι οι νομικές εταιρίες συνιστούν τη γέφυρα των μεγάλων ελληνικών συμφερόντων με τα οικονομικά συμφέροντα των ξένων δανειστών, που εκπροσωπούνται από την τρόικα. Κι όλα αυτά ενώ ο ελληνικός λαός πένεται και αργοπεθαίνει στους τεράστιους θαλάμους αιθαλομίχλης, που έχουν γίνει οι πόλεις μας. Συμπέρασμα, η κρίση δεν είναι κρίση για όλους. Κάποιοι ωφελούνται απ’ αυτή και μάλιστα σκανδαλωδώς. Μόνο που οι εγχώριοι ολιγάρχες αγνοούν ότι σε λίγο θα τους καταπιούν κι αυτούς οι ξένοι νέο-αποικιοκράτες, πρωτίστως οι Γερμανοί. Γιατί η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, όπως και η απληστία του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού Κρόνου, δεν έχει όρια.

Ριζική χυδαιότητα και φασισμός

Το μεγάλο μαρτύριο στον καιρό της κρίσης το έχουν οι «μεσαίοι» και οι μικροαστοί. Αυτοί που ήταν και τώρα δεν είναι. Αυτοί οι οποίοι στον καιρό της καταναλωτικής και δανεικής ευδαιμονίας, είχαν αποκτήσει αναγνώριση και ορατότητα καθώς και μία εικονική "κοινωνική ανέλιξη", αγοράζοντας σύμβολα και σημεία, ενώ τώρα υφίστανται τη βία της αποστέρησης από το συμβολικό τους κεφάλαιο, το οποίο αντικαθιστούν με την πορνογραφία και το φασισμό! Φασισμός και πορνό εν ταυτώ. Μέσα σ’ αυτή τη σύγχυση των ρόλων και την απώλεια του Προσώπου, οι «μεσαίοι» και οι μικροαστοί, άντρες και γυναίκες, θεατές και δρώντες, έχουν χάσει την ορατότητα και την ταυτότητά τους, και χωρίς φαίνεσθαι πλέον δεν Είναι, πάρεξ χαίνουσες σχισμές, που οδύρονται για την αναπηρία τους. Δεν είναι πάρεξ ακρωτηριασμένοι φαλλοί. Η απώλεια αυτή αντικαθίσταται με την πορνογραφία, ενώ η ματαίωση εκβάλλει στο φασισμό. Γι' αυτό το επιτελικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής σερφάρει στα μπορδέλα της Αθήνας. Γι' αυτό ο Μποντριγιάρ έλεγε πως το πορνό είναι το «Τρίπτυχο της χαίνουσας σχισμής, της ευχαρίστησης και της σημασίας». Και επειδή, πλέον, δεν υπάρχει «Καμία αβεβαιότητα, κανένα μυστικό», καταλήγει στη ριζική χυδαιότητα. Γιατί η εξάλειψη κάθε μυστικού, κάθε αβεβαιότητας αφαιρεί τη σαγήνη, αυτού που κάποτε αποκαλούνταν γοητεία, και απομένει το γυμνό κρέας, η χυδαία εκδοχή μιας άψυχης κούκλας. Αυτή την κούκλα, αυτό το τέχνημα, το τεχνολογικό προϊόν ενός μηχανοστασίου σωμάτων θα συναντήσει ο χρυσαυγίτης σε μία συνεύρεση, που θα καταλήξει στην πλήρη ματαίωση και γι' αυτό σε μία ανάλογη βία που δεν ενδοβάλεται αλλά εξωτερικεύεται εναντίον των μεταναστών ή των αντιφασιστών. Γι' αυτό κάθε πρώην μικροαστός είναι έτοιμος να γίνει φασίστας, γιατί έχει ανάγκη τη βία σε μία απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθεί στο φως από το οποίο βίαια αποσπάται. Εξυπακούεται ότι αυτή η απεχθής κατάληξη οφείλεται στην αδυναμία των άλλων θεσμών (κομμάτων και εξωνημένων συνδικάτων) να εκφράσουν και να οργανώσουν πολιτικά την απελπισία σε μία δημοκρατική κατεύθυνση.

Ο Μαντέλα κι ο Δεκέμβρης είναι η μνήμη της αντίστασης

Ήταν πριν πολλά χρονιά. Όλος ο κόσμος διαδήλωνε κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και για την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα. Στο Παρίσι, σε μία διαδήλωση, μία Γαλλίδα γυρίζει και ρωτάει: «Έχουμε δίκιο;» Ήταν τότε που ο νεοφιλελευθερισμός έμοιαζε παντοδύναμος, τότε που οι πεποιθήσεις και οι βεβαιότητες αμφισβητούνταν και η αδικία άρχιζε να αμπαρώνει όλες τις πύλες. Τώρα που πεθαίνουν και τα τελευταία σύμβολα της ελευθερίας, το παρόν μοιάζει να μην έχει οδό και το μέλλον αύριο. Κι όμως η μνήμη της εξέγερσης είναι ζωντανή. Η παράδοση του πνεύματος της αντίστασης εξακολουθεί να είναι εκεί που ένα παιδί πριν πέντε χρόνια πέφτει νεκρό, δίνοντας ακούσια το σύνθημα για την εξέγερση της γενιάς του, μιας εξανάστασης που έθετε μόνο διερωτήσεις. Γιατί οι νέοι δεν ήξεραν τι ήθελαν αλλά ήξεραν τι δεν ήθελαν. Γιατί ήδη ένιωθαν ξένοι σε μία μεγάλη Αφαίρεση, που λέγεται κοινωνία, σε μία ζωή που τους αρνείται, σε μία χώρα που τους διώχνει κι ένας κλειστός κύκλος μιας πολιτικής αντιπροσώπευσης από πολιτικούς που μοιάζουν με κεφάλια-ακρόπρωρα και τους προδίδουν, καθώς στρέφονται κάθε φορά προς την κατεύθυνση που κελεύουν οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι. Οι νέοι δεν έχουν πια «αέρα» για να αναζωογονήσουν τα όνειρά τους σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν τους αφήσαμε τόπο, δεν τους δώσαμε χώρο μήτε λόγο. Μόνο ανεργία. Και τώρα ξεριζώνονται, φεύγουν. Και η Ελλάδα δεν είναι πια παρά μια φτηνή οικονομική ζώνη δουλοπάροικων, ένα πεδίο βολής ξένων ελεύθερων σκοπευτών, ένα πειραματικό εργαστήρι, μία έρημος, που περιμένει τις θύελλες της ανυπακοής να ανοίξουν νέους δρόμους και οάσεις…

Ο κρυπτοκομμουνισμός των... καπιταλιστών: Καταργούν την ατομική ιδιοκτησία

Είναι δυνατόν οι τράπεζες να κάνουν έξωση σε εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες και να κατάσχουν τα σπίτια τους; Ποιος θα τα πάρει; Η πρώτη απάντηση στα εύλογα ερωτήματα είναι οι εικόνες ερήμωσης σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, όπου οι τράπεζες προέβησαν σε κατασχέσεις σπιτιών. Τα κτίρια παραμένουν κουφάρια αδειανά. Κι όμως στην Ελλάδα υπάρχει διεθνές ενδιαφέρον από κερδοσκοπικά funds για αγορά «κόκκινων» δανείων και, συνεπώς, για κατάσχεση σπιτιών. Γιατί αυτό; Το εκ πρώτης όψεως παράλογο διάβημα καταδεικνύει τη νέα τάση στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία που μετακινείται από το δόγμα της «κατοχής» σ’ αυτό της «χρήσης». Δεν χρειάζεται, μ ε άλλα λόγια, κάποιος να κατέχει σπίτι, αυτοκίνητο, ποδήλατο κ.ά., μπορεί να τα «νοικιάζει»! Ο ίδιος ο καπιταλισμός συντρίβει τα άλλοτε «ιερά και όσιά του», όπως είναι η ατομική ιδιοκτησία! Θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανείς πως οδεύουμε προς έναν ιδιότυπο καπιταλιστικό «κομμουνισμό», αλλά μόνο ως προς το μεγάλο πλήθος των ανθρώπων, που δεν θα κατέχουν απολύτως τίποτα. Αντιθέτως, κάποιοι-ελάχιστοι ολιγάρχες θα κατέχουν τα πάντα. Για την ακρίβεια, οι εταιρείες (αντί του κράτους)θα κατέχουν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα ποδήλατα, τις ιατρικές υπηρεσίες κ.ά., τα οποία θα νοικιάζουν στους «κάτω». Αυτή είναι η λεγόμενη «οικονομία της λειτουργικότητας» ή, καλύτερα, «οικονομία της χρήσης». Στόχος της οικονομίας αυτής είναι η παρεχόμενη υπηρεσία και όχι το προϊόν. Η πώληση του προϊόντος αντικαθίσταται από την πώληση της χρήσης του. Οι καταναλωτές δεν αγοράζουν το προϊόν αλλά τη χρήση του. Νοικιάζουν, δηλαδή, ένα αυτοκίνητο για ορισμένη χρονική διάρκεια, ή αγοράζουν την «πλύση» και όχι το πλυντήριο. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, μία σειρά μεγάλες βιομηχανίες αρχίζουν να ενεργοποιούν την αρχή της λειτουργικότητας. Η Xerox, φερ’ ειπείν, πουλάει φωτοτυπίες και όχι φωτοτυπικά. Το ίδιο ισχύει και με τη Renault που εξειδικεύεται στις μπαταρίες για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, τις οποίες οι οδηγοί θα αλλάζουν στους σταθμούς ανεφοδιασμού. Η οικονομία της χρήσης είναι προσαρμοσμένη στις ακριβές και σπάνιες πλέον πρώτες ύλες. Έτσι, η μετακίνηση στην οικονομία της χρήσης παρουσιάζεται ως συνυφασμένη με τη βιώσιμη(ή πράσινη) ανάπτυξη. Η βιωσιμότητα είναι συνδυασμένη με την σπάνι των πρώτων υλών(προς τούτο αποθηκεύουν τα απόβλητα και τα ανακυκλώνουν)και, συνεπώς, με τα όρια της οικονομικής ανάπτυξης-όγκος πωλήσεων, μείωση του κόστους- που έχουν εξαντληθεί. Γι’ αυτό αναζητούνται νέα πεδία προστιθέμενης αξίας. Έτσι, η ενοικίαση είναι ένας νέος τρόπος, που προσφέρεται μαζί μ’ ένα σύνολο(πακέτο) αγαθών και υπηρεσιών. Τώρα, επί παραδείγματι, που το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα καταρρέει στην Ελλάδα, οι ιδιωτικές εταιρείες θα καλύψουν το κενό, προσφέροντας διάφορα προϊόντα (οι ιατρικές εταιρείες μαζί με τις υπηρεσίες πρόληψης της πτώσης γερόντων, θα προσφέρουν και τον εξοπλισμό αν, τελικά, πέσουν!). Μια επιχείρηση, επίσης, μπορεί να προσαρμόσει την προσφορά της, καλύπτοντας θέματα υγείας, κίνησης, εκπαίδευσης κ.ά. Όλα, λοιπόν, θα τα διαχειρίζονται οι ιδιωτικές εταιρείες, καταργώντας το κράτος. Για την ακρίβεια θα καταργηθεί το κοινωνικό κράτος, ενώ το κράτος θα υφίσταται μόνο ως κράτος-χωροφύλακας, προστατεύοντας τους ολιγάρχες από την οργή των μη κατεχόντων, των ελεύθερων πλην «αβράκωτων» ανθρώπων, όπως συνέβαινε στον 19ο αιώνα, όταν οι χωρικοί-κολίγοι ανήκαν στον φεουδάρχη. Οδεύουμε, κατά συνέπεια, προς ένα είδος επιστροφής στο μεσαίωνα για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, των οποίων η δυνατότητα να επηρεάζουν την οικονομία μέσω της εργασίας τους θα μειώνεται διαρκώς, λόγω της ρομποτικής. Πρόκειται με άλλα λόγια για την προσπάθεια του κεφαλαίου να απελευθερωθεί από την εργασία. Ήδη με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τις νέες τεχνολογίες φαίνεται να απαλλάσσεται από τους εργαζόμενους αλλά όχι και από την εργασία. Μόνο που κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα μπορεί να πουλάει τα προϊόντα μήτε για «κατοχή» μήτε για «χρήση». Τι απομένει; Οι ολιγάρχες, αφού κανιβαλίσουν τους «κάτω», να αρχίσουν να αλληλοτρώγονται και μεταξύ τους μέχρις ενός. Άρα, κι αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος…

Γουόλιν εναντίον Ζίζεκ

Ε, όχι να παρουσιάζεται ως "προοδευτικός" ο Ρίτσαρντ Γουόλιν! Τον Γουόλιν τον γνωρίσαμε από το βιβλίο του «Η γοητεία του ανορθολογισμού» (εκδόσεις Πόλις). Είναι αυτός, που έκανε τη σύνδεση των Ευρωπαίων και κυρίως των Γάλλων φιλοσόφων και διανοουμένων με τις πνευματικές καταβολές των φιλοσόφων του φασισμού και του ναζισμού καθώς και του νεοφασισμού. Σύμφωνα με τον Γουόλιν ο ευρωπαϊκός αντιαμερικανισμός της εποχής του Μπους έχει ως αφετηρία του το φασισμό και το ναζισμό στη βάση της άρνησης του Διαφωτισμού. Έτσι, διανοούμενοι όπως ο Μποντριγιάρ, ο Φουκώ, ο Ντεριντά, ο Λυοτάρ κατηγορούνται εμμέσως ή αμέσως ως κρυπτοφασίστες, ή ανοιχτά ως φασίστες. Θα παραβλέψουμε το γεγονός ότι η επιχειρηματολογία του Γουόλιν εστιάζει την ανάπτυξη των ιδεών ως εάν όλα τα πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα να προέκυψαν από αυτές και θα περιοριστούμε στο «δια ταύτα», δηλαδή στο «Συμπέρασμα» που έχει ως υπότιτλο «’’Τόπος καταστροφής’’: Η εικόνα της Αμερικής στη σύγχρονη σκέψη». Ενώ δηλαδή η πρόθεση του Γουόλιν είναι η απάρνηση του Ορθού Λόγου και του Διαφωτισμού από την ευρωπαϊκή μετανεωτερική σκέψη, στο τέλος μας «σκάει το παραμύθι», αφού αναδεικνύεται ως στόχος του η υπεράσπιση της εικόνας της Αμερικής, δηλαδή των ΗΠΑ, από τους Ευρωπαίους διανοούμενους. «Η Αμερική έχει στοιχειώσει την ευρωπαϊκή σκέψη από παλιά. Στη σκέψη των Ευρωπαίων έπαιρνε συχνά τη μορφή ενός εφιαλτικού οράματος, μιας απεικόνισης της μελλοντικής παρακμής της Ευρώπης. Αυτές οι εικόνες, ωστόσο, αποκαλύπτουν περισσότερα για την κατάσταση της ευρωπαϊκής σκέψης παρά για την ίδια την Αμερική. Προδίδουν τις αγωνίες και τις εμμονές των Ευρωπαίων λογίων και διανοουμένων σε σχέση με τη νεωτερικότητα, την ‘’πρόοδο’’ και το απειλητικό φάσμα του εκδημοκρατισμού» σημειώνει ο Γουόλιν και συνεχίζει «οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής αντίδρασης (σ.σ. οι αντι-Διαφωτιστές) πίστευαν ότι συκοφαντώντας τη νεότευκτη δημοκρατία θα ενίσχυαν τη θέση του Κόμματος της Τάξης στο εσωτερικό της χώρας τους». Ο αντι-αμερικανισμός των Ευρωπαίων αντιδραστικών εκδηλώθηκε επίσης με την είσοδο της Αμερικής στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο υπό «τη σημαία του διεθνισμού του Γουίλσον», μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και, κυρίως, τη δεκαετία του 1960, όταν «αναδύθηκε μια νέα γενιά σφοδρών πολέμιων της δημοκρατίας, κυρίως στη Γαλλία». Ποιοι ήταν αυτοί οι αντι-αμερικανοί, αντι-δημοκράτες, αντι-Διαφωτιστές και αντι-ορθολογιστές σύμφωνα με τον Γουόλιν; Ήταν ο Φουκώ, ο Ντερριντά, ο Λυοτάρ και ο Μποντριγιάρ! «Οι αντιλήψεις του αντι-Διαφωτισμού, που περιορίζονταν μέχρι τότε στην παράταξη της ευρωπαϊκής δεξιάς, εμπότισαν το λόγο της μεταμοντέρνας αριστεράς» που από την εστίαση της σε συγκεκριμένη κριτική, όπως η κοινωνική ανισότητα, υιοθέτησε μια «ολιστική κριτική» με στόχους τον ορθό λόγο, τον ανθρωπισμό και τη νεωτερικότητα. Ο Γουόλιν προσπαθεί να στηρίξει την άποψή του για τις «ποικίλες παρανοήσεις για την Αμερική που εκφράζουν την ευρωπαϊκή αγωνία και παράνοια» (sic) κάνοντας διάφορα άλματα από το 1770 στο 1990! Έτσι, αναφέρεται ένας κάποιος Jean Cau, του οποίου η συμβολή στην ευρωπαϊκή σκέψη ήταν η υπαλληλική του σχέση ως γραμματέας του Ζαν Πωλ Σαρτρ και ο οποίος χαρακτήρισε τη Ντίσνεϋλαντ ως «πολιτιστικό Τσερνομπίλ…», ενώ για τον Γουόλιν είναι «ένα σχετικά αθώο πάρκο ψυχαγωγίας»! Αλλά το μπρος-πίσω συνεχίζεται. Ο συγγραφέας διακρίνει τους Ευρωπαίους προοδευτικούς όπως ο Βολταίρος, ενώ παραδόξως ο Χέγκελ στον οποίο καταφεύγει ο Ρίτσαρντ Ρόρτυ αγνοείται. Αυτοί δηλαδή που «σαγηνεύτηκαν από τις αμερικανικές επαγγελίες περί ίσων ευκαιριών και δημοκρατικής συμμετοχής» καθώς και της αυτοδιαχείρισης (ιδού και ο σοσιαλισμός) σε αντίθεση με «ηγετικές μορφές της αντίδρασης –Ζοζέφ ντε Μαιστρ, Λουί Μπονάλ, Αρτύρ ντε Γκομπινώ, Όσβαλντ Σπένγκλερ και Μάρτιν Χάιντεγκερ- (που) είδαν την Αμερικανική Επανάσταση ως έναν πολιτικό αδελφό της Γαλλικής, και κατά συνέπεια ως μία ακραία έκφραση της πολιτικής νεωτερικότητας –του ατομικισμού, των δικαιωμάτων του ανθρώπου, του φιλελευθερισμού- που έπρεπε να συντριβεί με τις καθαρτήριες μεθόδους της αντεπαναστατικής βίας». Οι σημερινοί «αντιδραστικοί» και αντι-αμερικανοί, σύμφωνα με τον Γουόλιν, προβάλλουν την «πολιτική της διαφοράς» και κατά παράδοξο τρόπο «οι αναπαραστάσεις της Αμερικής που προέβαλε κάποτε ο ευρωπαϊκός αντι-Διαφωτισμός σήμερα προβάλλονται και ανακυκλώνονται από την πολυπολιτισμική αριστερά». Ο συγγραφέας δεν έχει άδικο όταν κατηγορεί αυτούς που ασκούν κριτική στις ΗΠΑ όχι γι’ αυτό που κάνουν αλλά γι’ αυτό που είναι. Αλλά σ’ αυτόν τον τυφλό (φονταμενταλιστικό) αντι-αμερικανισμό συγκαταλέγει τους πάντες, ακόμη και όσους ασκούν κριτική στις ΗΠΑ όχι γι’ αυτό που είναι αλλά γι’ αυτό που κάνουν. Ο Γουόλιν δεν εξετάζει αν άλλαξε ρότα η Αμερική, αν έχει κάποια σχέση ο Μπους με τον Ουάσινγκτον ή τον Φρ. Ρούζβελτ, αν η συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία είναι διαφορετική, αν οι ΗΠΑ της πολιτιστικής και πολιτικής γοητείας είναι πλέον μια χώρα των ακραίων ανισοτήτων, μια χώρα που επιβάλλει τη… δημοκρατία, βομβαρδίζοντας τα κεφάλια των ανυπάκουων, μια χώρα που απαγορεύει το δικαίωμα στη διαφορά αφού «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Σύμφωνα με την άποψή του η «κακή εικόνα της Αμερικής» σε ολόκληρο τον κόσμο οφείλεται στους Ευρωπαίους διανοούμενους που παλαιόθεν «μισούν» ή φθονούν τις ΗΠΑ ισχυρίζεται ο Γουόλιν και πολλοί άλλοι! Έτσι από τον αντιδραστικό για την εποχή του Μαιστρ πηγαίνουμε στον αντι-αμερικανό Μποντριγιάρ, τους οποίους ο Γουόλιν επιχειρεί να συνδέσει. Μόνο που δεν ήταν μόνο ο κόμης Γκομπινώ που χαρακτήριζε τους οικονομικούς μετανάστες που πήγαιναν στις ΗΠΑ «μη Άριους» και «αποβράσματα της Ευρώπης» αλλά και οι πρώτοι αμερικανοί έποικοι-αριστοκράτες, οι περίφημοι Wasp’s, οι νατιβιστές, οι αμερικανοποιοί και οι επίσημες πολιτικές αποκλεισμών, όσοι με ποικίλους τρόπους καταδίωκαν ή εκμεταλλεύονταν τους οικονομικούς μετανάστες, προσπαθώντας να τους ενσωματώσουν με τις μεγάλες εκστρατείες προσηλυτισμού, τις «μεγάλες αφυπνίσεις» αλλά και να τους καταδιώξουν τόσο με την Κου Κλουξ Κλαν όσο και τη Μαφία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μπους ζήτησε μια νέα μεγάλη αφύπνιση, ενώ σηκώνει τείχη στα σύνορα με το Μεξικό καθώς η συνοχή της αμερικανικής κοινωνίας εκτιμάται ότι απειλείται σήμερα από τους ισπανόφωνους μετανάστες. Ο Γκομπινώ «ήταν ένας αριστοκράτης ρατσιστής», λέει ο Γουόλιν. Τότε ο Μπους τι είναι; Οι νεκροί του Ιράκ και οι πνιγμένοι της Νέας Ορλεάνης «κραυγάζουν» την απάντηση. Ποια σχέση έχει η σημερινή Αμερική με τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου, των ατομικών δικαιωμάτων των ίδιων των Αμερικανών; Ποια σχέση έχει η σημερινή Ατομικότητα στις ΗΠΑ σε σχέση με την αρχική απελευθερωτική ατομικότητα; Αλλά για να καταλάβουμε για ποιον Ορθολογισμό μιλάει ο συγγραφέας αρκεί να πούμε ότι αναφέρει τον Αύγουστο Κοντ, τον «ιδρυτή της θετικιστικής θρησκείας της ανθρωπότητας», με ιερατεία-διανοουμένων και άλλα, ως τον υπερασπιστή του Ορθού Λόγου! Από την άλλη πλευρά ο Νίτσε θεωρείται ο πατέρας του φασισμού και του αντι-αμερικανισμού. Αλλά ο Νίτσε αποτελεί και την πηγή της κατ’ εξοχήν αμερικανικής φιλοσοφίας που είναι ο Πραγματισμός και στον οποίο καταφεύγουν οι αμερικανοί προοδευτικοί όπως ο Ρόρτυ, επιζητώντας την ανεύρεση μιας νέας εμπνέουσας αξίας που θα συνεγείρει από το κώμα τις ΗΠΑ! Όμως, ο στόχος του Γουόλιν είναι συγκεκριμένος, είναι να πλήξει τον αντι-αμερικανισμό, ο οποίος κατά τη γνώμη ταυτίστηκε στο φαντασιακό των Ευρωπαίων με τον αντικαπιταλισμό, τον αντιορθολογισμό, τον φασισμό και τον αντισημιτισμό για να αποτελέσει έτσι το «σοσιαλισμό των ηλιθίων» (αυτό το ακούσαμε και στην Ελλάδα ως επιχείρημα των υποστηρικτών των ΗΠΑ στον πόλεμο του Ιράκ). Για να καταλήξει η όλη πραγματεία στον Μποντριγιάρ και στο βιβλίο του «Η Αμερική». Εδώ υπάρχει μια επιδερμική (η βαρύτητα και η επιτάχυνση γίνονται αντιληπτές ως ειρωνεία για τους… παχύσαρκους Αμερικανούς) και εντελώς στρεβλή αντιμετώπιση του Μποντριγιάρ. Ακόμη και εκεί που ο Γάλλος διανοούμενος θαυμάζει την Αμερική, το κάνει «δήθεν», σύμφωνα με τον Γουόλιν. Η «αδράνεια» που προτείνει ο Μποντριγιάρ αλλά και Αμερικανοί ως αντίδραση στη συνεχιζόμενη επιτάχυνση (όπου ο άκρατος καταναλωτισμός κάνει τα πάντα μιας χρήσης, αλλά κυρίως χάνεται η δυνατότητα της συνειδητοποίησης) καθώς και ότι η επανάσταση δεν μπορεί να έλθει από πουθενά, εκτός από ένα τυχαίο γεγονός και την καταστροφή, είναι νιχιλισμός και αντιδραστική ματαιότητα, διατείνεται ο Γουόλιν. Αλλά το ίδιο δεν λένε ο Σουμπέτερ, ή ο Λέστερ Θόροου με τη «δημιουργική καταστροφή», το ίδιο δεν λέει και ο Ντελίλο στο μυθιστόρημα «Κοσμόπολις»; Ο τελευταίος «αντιδραστικός» για τον Γουόλιν είναι ο Σλάβοϊ Ζίζεκ, αφού τόλμησε να πει ότι με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου «η Αμερική πήρε αυτό που φαντασιωνόταν», ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική έγινε μπούμερανγκ. Το ίδιο όμως δεν έλεγαν και οι εξεγερμένοι νέοι της Αμερικής που ξεσηκώθηκαν σύμφωνα με τη Χάνα Άρεντ γιατί άκουγαν το «τικ τακ» της ατομικής βόμβας, το ίδιο δεν έλεγε ο Γκίνσμπεργκ αλλά και σημερινοί διανοούμενοι του αμερικανικού κατεστημένου; Αλλά και αυτοί σύμφωνα με τον Γουόλιν είναι αντι-αμερικανοί του εσωτερικού, που είναι ακόμη χειρότερη διότι συνιστά και προδοσία, αφού είναι «αντι-πατριωτικός»! Σημείωση: το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Homo Americanus, που εκδόθηκε το 2008

Έτσι κάνουν αόρατη την αντίδραση

Ανεργία, φτώχεια, πόνος, μα και αγανάκτηση παντού. Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται; Στο ερώτημα ενυπάρχει ήδη η παραδοχή ότι παρά την φορομπηχτική πολιτική, παρά την άγρια λιτότητα, όλοι μένουν απαθείς, αποδεχόμενοι τα πάντα σαν τα θύματα του ντε Σαντ, που συναινούν στο βασανισμό τους. Έτσι, ο Στουρνάρας μπορεί να λέει, νομίζοντας χωρίς συνέπειες, ότι στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλη η φορολογία και ο Σαμαράς ότι οι πολίτες, η σιωπηρή πλειοψηφία επιδοκιμάζει την πολιτική του. Κι όμως, η αντίδραση είναι τρομερή. Μόνο που είναι υπόγεια, αόρατη, γιατί η σύγχρονη καταπίεση κάνει αόρατους τους καταπιεσμένους. Εξάλλου, η μη ορατότητα της αντίστασης αποτελεί μια απαράγραπτη πτυχή της κυριαρχίας. Γι' αυτό οι όποιοι αδέκαστοι δημοσιογράφοι φιμώνονται δια της ανεργίας. Οι "φωνές", όπως η ΕΡΤ, παθαίνουν "αιφνίδιο θάνατο", οι πανεπιστημιακοί, όπως ο Γιώργος Κατρούγκαλος, επιχειρείται να απαξιωθούν. Και μένουν μόνο οι εξωνημένοι, οι μισθοφόροι με τις τρεις δουλειές -οι δύο απ' αυτές "μαύρες"! Παρόλ' αυτά, η εξέγερση υπάρχει σαν μη ενεργό ηφαίστειο, που αν δεν εκραγεί, αν δεν «ξυπνήσει» θα βιωθεί σαν ματαίωση και θα καταστεί νεύρωση κι ύστερα ψύχωση, μία μαζική κατάθλιψη. Μια, δηλαδή, ψυχική κατάσταση που οδηγεί κατευθείαν στο φασισμό τύπου Χρυσής Αυγής. Η εξέγερση, συνεπώς, που υπνώττει μέσα μας γίνεται καθαρτική, μόνο όταν εκραγεί, καθώς τότε μόνο επανοικειοποιείται τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, ανασυστήνοντας το κατακερματισμένο και αφανές πρόσωπό μας. Αλλά και στο βαθμό που έχουμε ορατότητα, δηλαδή μία «ανοιχτή αγωνιστικότητα», αυτό δεν σημαίνει και ουσιαστική αντίθεση στον καπιταλισμό. Είναι απλά μόνο ο καπνός που βγαίνει από το ηφαίστειο. Γι’ αυτό χρειάζεται "φωτιά", χρειάζεται αφύπνιση,δηλαδή συνείδηση. Απαιτείται η πολιτική οργάνωση της απελπισίας και της εξέγερσης...

Γιατί υπάρχει και φιλότιμο

1. Ένας Έλληνας υπουργός δέχεται την επίπληξη ομολόγου του άλλης χώρας, του Γερμανού Σόιμπλε, σχετικά με τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας για την επιμήκυνση του ελληνικού χρέους και τη δέχεται σαν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Ο ίδιος υπουργός ομολόγησε, χθες, ότι και άλλες χώρες υφίστανται ανάλογο έλεγχο με αυτόν της τρόικας επί της Ελλάδας, δικαιολογώντας και νομιμοποιώντας ουσιαστικά την άρση της εθνικής μας κυριαρχίας, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου. Το πρόσχημα της σύγχρονης εθελοδουλείας είναι η οικειοθελής ένταξη της Ελλάδας και των άλλων χωρών στην ευρωζώνη. Η ένταξη, όμως, αυτή έγινε στη βάση της ισότητας και όχι της υποτελείας στη Γερμανία. Αλλά για να πέσουμε στα γόνατα μπροστά στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε χρειάζονται άνθρωποι που να θεωρούν την πολιτική της υποτέλειας, ως ρεαλιστική πολιτική! Γι’ αυτό ο Etienne de la Boetie έλεγε από το 1549 ότι «Οι τύραννοι είναι μεγάλοι, επειδή εμείς είμαστε στα γόνατα»(Περί εθελοδουλείας). Και δεν γράφουμε το όνομα του Στουρνάρα, γιατί είναι όλοι οι υπουργοί, ολόκληρη η κυβέρνηση εθελόδουλη. 2. Δημοσιογράφοι αφού «έγλειψαν» αρκούντως και με το αζημίωτο το ΠΑΣΟΚ, εγγεγραμμένοι στις περίφημες, μαύρες «λίστες πληρωμών», αφού μεταπήδησαν στη συνέχεια στη ΝΔ και στα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, στη συνέχεια επανήλθαν στο ΠΑΣΟΚ και αφού πέρασαν, ακολούθως, ένα διάστημα στις «αυλές» του Πανταγιά, του Ρουσόπουλου αλλά και του ΓΑΠ, τώρα φλερτάρουν, εντατικά, το ΣΥΡΙΖΑ. Υπηρέτες και αυλοκόλακες παντός καιρού. Αλλά και οι πολιτικοί τους οποίους υπηρετούν δεν διαφέρουν και πολύ, καθώς και αυτοί σιτίζονται με περισσή σπουδή στα πρυτανεία των διαφόρων οικονομικό-μιντιακών συμφερόντων. 3. Και οι θεσμοί στο ίδιο μήκος κύματος. Ο κόσμος καίγεται και η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ καθεύδουν. Το ίδιο και η Ένωση Συντακτών. Πότε, άραγε, η ΕΣΗΕΑ θα ζητήσει τα ονόματα των δημοσιογράφων που εργάζονται στο Δημόσιο, ειδικότερα στα υπουργεία; Πότε θα ελέγξει το ασυμβίβαστο σύμφωνα με το οποίο ένας δημοσιογράφος που κάνει εργατικό ρεπορτάζ δεν μπορεί να εργάζεται, να πληρώνεται δηλαδή και από το υπουργείο Εργασίας; Πόσοι δημοσιογράφοι του πολιτικού ρεπορτάζ εργάζονται στα γραφεία Τύπου των κομμάτων, δημόσιων οργανισμών, διαφόρων πολιτικών αλλά και τραπεζών; Εμείς, πάντως, επιμένουμε πως η έμπρακτη αποκατάσταση της ηθικής και της αλληλεγγύης είναι η «ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», ότι η τήρηση της δεοντολογίας και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στην ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ είναι ζήτημα αξιοπρέπειας για όλους τους εργαζόμενους στα Media. Γιατί υπάρχει και φιλότιμο...

Συντηρούν την κρίση για να μας έχουν στα γόνατα

Η κρίση και η συνεπαγόμενη κατάσταση ανάγκης(διαρκής εξαίρεση) με το νομιμοποιητικό επιχείρημα της ασφάλειας (σ.σ. στην Ελλάδα γίνεται συνεχώς επίκληση της αποφυγής της χρεοκοπίας) είναι ο νέος τρόπος διακυβέρνησης είπε, μεταξύ άλλων, ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν στο αμφιθέατρο του «Αθήνα 9,84»(16.11.2013). Ο στόχος είναι, πλέον, τα αποτελέσματα και όχι τα αίτια. Αφήνουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις(διοικητικοί υπάλληλοι ΑΕΙ, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ) να εξελιχθούν και μετά τους επιστρατεύουμε, ακυρώνοντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Σύμφωνα με τον Αγκάμπεν η βασική ιδέα είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, ο βουλευτής της ΝΔ Ταμήλος είχε δίκιο για τη χρησιμότητα της δράσης των νεοναζιστών της ΧΑ. Αλλά και η δράση των τρομοκρατών είναι υπ’ αυτή την έννοια χρήσιμη. «Οι κυβερνήσεις, σήμερα, λέει ο Αγκάμπεν, δεν αποσκοπούν στη διατήρηση της τάξης αλλά στη διαχείριση της αταξίας. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων». Οι συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» επιτρέπουν τα πάντα, από τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου μέχρι τις αναδρομικές περικοπές των συντάξεων. Ναι, σήμερα, έχουμε μία δημοκρατία υπό περιορισμό. Η υπόθεση, φερ’ ειπείν, της λίστας Λαγκάρντ και η απόδοση δικαιοσύνης προσκρούει στην «έκτακτη ανάγκη». Στην ανάγκη, δηλαδή, μη αποσταθεροποίησης της τρικομματικής πριν και δικομματικής τώρα κυβέρνησης, καθώς υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας της χώρας(η οποία καταρρέει διαρκώς). Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει σε κατάσταση εξαίρεσης, στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί και οι προστασίες των «κάτω» δεν ισχύουν πλέον. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η σωτηρία της χώρας. Μόνο που η Ελλάδα δεν σώζεται ούτε ως οικονομία ούτε ως έθνος. Αυτή η αντίφαση είναι αποτέλεσμα της εξάρτησης της Ελλάδας, η οποία διαφεύγει της προσοχής του Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Η κρίση και η κατάσταση εξαίρεσης δεν αφορά μόνο στον εσωτερικό μηχανισμό διακυβέρνησης της Ελλάδας αλλά και στον τρόπο της εξάρτησής της. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση κυβερνάται σε περιβάλλον «διαρκούς εξαίρεσης», καθώς η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεσία. Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν επιδιώκει την επίλυση της κρίσης, αλλά για τη διατήρησή της. Έτσι, μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011). Ήδη στη χώρα μας το θέμα του «δημοσιονομικού κενού» είναι στην ημερήσια διάταξη. Γι’ αυτό απορρίπτεται η έκδοση ευρωομολόγων, που θα λειτουργούσε αποφασιστικά στη ριζική αντιμετώπιση της κρίσης, και όχι γιατί «δεν υπάρχει πολιτική βούληση», όπως υποστηρίζει η Κριστίν Λαγκάρντ. Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Κι αν κάποιος νομίζει ότι αυτά είναι δικές μας συνομωσιολογικές εικασίες, «Το σχέδιο θα έρθει ‘’σαν τον κλέφτη τη νύχτα’’», σημειώνει η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Και η Χέλερ δεν είναι τυχαία, ήταν πρώην φίλη της γερμανίδας καγκελαρίου, στέλεχος διαφόρων χρηματοπιστωτικών ομίλων και της Deutsche Bank. Άρα, η κρίση είναι ο νέος τρόπος για να κρατούν τα έθνη και τους λαούς στα γόνατα.

Η κραυγή των ξεσπιτωμένων

Το κεφάλαιο τη στιγμή της κρίσης επιζητεί τη δική του ελευθερία, την απεξάρτησή του από το βάρος των «σιχαμερών και αχάριστων» εργαζομένων(ρομποτική). Η ουτοπία του κεφαλαίου είναι το κυνήγι του στόχου των αλχημιστών να δημιουργήσουν χρήμα από το χρήμα, την ακατάπαυστη βία της πίστωσης και του χρέους. Η βία αυτή εφαρμόζεται, σήμερα, στην Ελλάδα, καθώς μας αναγκάζουν να πληρώνουμε τα χρέη των τραπεζιτών και συγχρόνως να χάνουμε τα σπίτια μας από τις τράπεζες! Γι' αυτό οι βασικές αντιστάσεις προέρχονται από τους ξεσπιτωμένους, από τους απόκληρους, από τους μετανάστες, από τους άνεργους. Γιατί αν με την εργασία του ο άνθρωπος αποξενώνεται από τη δραστηριότητά του(από το προϊόν που παράγει), από τον εαυτό του, από την ανθρώπινη ουσία του, με τη μη εργασία(ανεργία) αποξενώνεται από τους άλλους, από τον κόσμο, καθιστάμενος απόκληρος, αποκλεισμένος από τους ανθρώπους και την ανθρωπιά. Το ξεσπίτωμα δίνει τη χαριστική βολή, προκαλεί τον απόλυτο θάνατο.Γιατί αν η μέγιστη βία θεωρείται η πραγμοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης, η μετατροπή του εργαζόμενου από υποκείμενο σε αντικείμενο-πράγμα, ο άνεργος κι ο άστεγος δεν είναι ούτε καν πράγμα, είναι ένα τίποτα. Τα «τίποτα», είναι αυτοί τους οποίους ορίζει το κράτος, τους προσδιορίζει, τους ταξινομεί, τους διακρίνει ανάλογα με την απόχρωση του δέρματος, τους ταυτοποιεί σε πολίτες και μη, σε εργαζόμενους και άνεργους, σε ιθαγενείς και μη, σε γυναίκες και άντρες(σεξισμός). Κι είναι το κράτος, που διαμορφώνει τα βιολογικά κριτήρια του homo sacer, του έγχρωμου, του μετανάστη, της βιασμένης γυναίκας, των οποίων ο φόνος μένει πάντα ατιμώρητος. Η «κραυγή» όλων των παραπάνω χρωματίζεται πάντα από αυτό ενάντια στο οποίο κραυγάζει. Η άρνηση συνεπάγεται πάντα μια υπαγωγή στο αρνηθέν. Η κραυγή μας ενάντια στην καταπίεση διαμορφώνεται από την καταπίεση, από την εξουσία που την αναπαράγει. Αλλά η κραυγή μας για την κατάλυση της ανθρωπιάς, για την ταπείνωση του Προσώπου, για την αφαίρεση της αξιοπρέπειας σημαίνει, συγχρόνως, την προβολή μιας συγκεκριμένης ανθρωπιάς, σημαίνει τη χειραφέτηση και την υπέρβαση της ξενότητας και της ξένωσης μέσα από τη διαδικασία του αγώνα και του συλλογικού πράττειν. Εκεί όπου δημιουργούνται οι σχέσεις συντροφικότητας, αλληλεγγύης, αγάπης. Οι όροι, δηλαδή, μιας νέας συμβολικής τάξης, η οποία είναι υπό διαμόρφωση, προεικονίζοντας το είδος της κοινωνίας(μετα-καπιταλιστική τη λένε στη Βολιβία) για την οποία παλεύουμε. Κι όλο αυτό συνοψίζεται στον αγώνα για αξιοπρέπεια, που σημαίνει την άρνηση να αποδεχθούμε την ταπείνωση, την καταπίεση, την κατάλυση της ανθρωπιάς.

Το παράδειγμα της Κ.

Έβλεπα να συνθλίβουν τη βουλευτή ανάμεσα στα κάγκελα και θυμήθηκα την ερώτησή της όταν ένα ζεστό βράδυ στο Παγκράτι με σύστησαν με την ιδιότητα του άνεργου: «Αγωνίζεσθε;» μου είπε. Κατά τη γνώμη της ο αγώνας είναι η απάντηση στο ζωντανό θάνατο της ανεργίας, στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Γιατί μέσα από το συλλογικό πράττειν, μέσα από τη συντροφικότητα και τη φιλία ανασυστήνεται το ταπεινωμένο Πρόσωπο και ανασταίνεται η ψυχή. Κάποτε η ανασύσταση του τσακισμένου εαυτού λάμβανε χώρα στο πλαίσιο των συνδικάτων. Τώρα οι συνδικαλιστές είναι εξωνημένοι κι αναξιόπιστοι, λιωμένοι και ακυρωμένοι ακόμη κι από μία δυνατή βροχή, όπως συνέβη προχθές. Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους θεσμούς, στα πολιτικά κόμματα, τα οποία είναι σχηματισμοί στελεχών. Και τα στελέχη δεν ανοίγουν τις «πόρτες» στην αγκομαχούσα κοινωνία, δεν δημιουργούν τις αγωνιστικές συνθήκες αλλαγής του συσχετισμού των πολιτικών και κοινωνικών αξιών, υπέρ της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς, γιατί απλώς θέλουν να ελέγχουν εσαεί το «μαγαζί», συντηρώντας, ιδιοτελώς οι περισσότεροι, τη μικροεξουσία τους. Γι’ αυτό οι πολίτες δεν τους εμπιστεύονται. Γι’ αυτό τα δύο εκατομμύρια άνεργοι δεν εντάσσονται στις γραμμές του αγώνα και παραμένουν παροπλισμένοι, ζωντανοί νεκροί. Γι’ αυτό οι συγκεντρώσεις είναι «χθαμαλές». Κι έρχεται μία βουλευτής να δείξει τον ουσιαστικό τρόπο του αγωνιστικώς πολιτεύεσθαι, κερδίζοντας την ψυχή και το μυαλό του κόσμου, δηλαδή την εμπιστοσύνη του. Γι’ αυτό δέστε την. Τον δικό της τρόπο δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν οι καθεστωτικοί. Γιατί αυτή ανήκει στην πολιτική φυλή των «υποδειγματικών», αυτών που παίρνουν μαζί τους την κοινωνία και την βγάζουν από τον αρμόβουρκο.

Η νομιμότητα των "πάνω" είναι η αδικία για τους "κάτω"

H περίφημη Goldman Sachs κινείται στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Προκειμένου να εξασφαλίζεται αυτή η σχοινοβασία η τράπεζα έχει δημιουργήσει ένα μυστικό παράρτημα, το Multi-Strategy Investing(MSI), το οποίο είναι εξειδικευμένο να παρακάμπτει τους νόμους(όπως ο νόμος Volcker για τα όρια στο prop trading). Δεν είναι τυχαίο ότι και η πολιτική αντιπαράθεση προσανατολίζεται πλέον στο νομικό πεδίο και γίνεται με νομικούς όρους, όπως στην Ελλάδα σήμερα. Έτσι, έχουμε τη λεγόμενη ερμηνεία του σύγχρονου «συνταγματισμού» όπου υπάρχει η «κυβέρνηση των νόμων» σε αντίθεση με την «κυβέρνηση των ανθρώπων». Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε την κρίση του «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή τις ερμηνείες και τα λεγόμενα «παραθυράκια», που αναζητά η MSI καθώς και την «αντιδημοκρατική πρακτική», δηλαδή μία λειτουργία που παρακάμπτει το πνεύμα του νόμου. Εν προκειμένω, η δημοκρατία χάνει το πολιτικό της περιεχόμενο και γίνεται «νομοκρατία», καθώς αυτό το πεδίο ελέγχεται απόλυτα από τους «πάνω». Αλλά κι όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι «πάνω» να χάσουν το παιγνίδι στο πεδίο της νομικής αντιπαράθεσης, τότε καταφεύγουν στην «κατάσταση της εξαίρεσης»(επίσης όπως συμβαίνει στην Ελλάδα) σύμφωνα με την οποία το κράτος μπορεί να σταθεί τόσο εντός όσο και έξω από τη νομική τάξη ταυτόχρονα. Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, η κρατική εξουσία (μαζί με την τροϊκανή) ως κυριαρχία να παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος, να έχει επίσης την εξουσία να την αναστέλλει(όπως γίνεται με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου). Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία έχει καταστεί πλέον διαρκής. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας, καθώς η «νομιμότητα» λειτουργεί σε μια ζώνη ακαθοριστίας στην οποία οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί παύουν να ισχύουν. Έτσι, κάτι μπορεί να είναι ανήθικο αλλά και νόμιμο συγχρόνως. Όπως στην περίπτωση εκείνων που ρήμαξαν τα κοινοτικά κονδύλια και υφάρπαξαν άπειρα τραπεζικά «θαλασσοδάνεια» με την εγγύηση του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και του Δημοσίου. Αυτών οι οποίοι, αντί να υποστούν τον έλεγχο και την φορολογική τιμωρία, μένουν στο απυρόβλητο αλλά και συνεχίζουν να πλουτίζουν ακόμη στον καιρό της κρίσης. Γι’ αυτό λέμε ότι το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν είναι ο νόμος αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Κι αν δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι δικαιοσύνη, μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι δίκαιοι οι νόμοι που περικόπτουν και ξαναπερικόπτουν τις συντάξεις των φτωχών, δεν είναι δίκαιο το νέο εργασιακό δίκαιο που είναι δίκαιο κατεχόμενης χώρας, ότι είναι απόλυτη αδικία η εσωτερική υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας των «κάτω», πως είναι ζωντανός θάνατος οι απολύσεις και η ανεργία… Για ποια παραβίαση της νομιμότητας μιλούν, λοιπόν, αυτοί που καταβυθίζουν το λαό στην έσχατη ένδεια κι απελπισία; Παραβιάζουμε λέει τη νομιμότητα! Μόνο που τους νόμους οι ίδιοι τους θεσπίζουν.

Κι όμως, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ νίκησαν

Το παράδειγμα της ΕΡΤ δείχνει το δρόμο για τις εναλλακτικές μορφές του πράττειν, για τη διαμόρφωση μέσα στη διαδικασία της ανυπακοής μιας νέας πρότασης, νέων μορφών κοινωνικών σχέσεων, της αυτοδιαχείρισης , της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της φιλίας, της αγάπης, μα πάνω απ’ όλα της αξιοπρέπειας και της άνθισης του Προσώπου, όλων αυτών που αντιβαίνουν στην κυρίαρχη καπιταλιστική λογική του κέρδους, του κυνισμού, του απύθμενου εγωτισμού, του κανιβαλισμού, της βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του εμφυλίου των «κάτω». Οι εναλλακτικές μορφές αγώνα δεν επιδιώκουν απλώς τη νίκη, να νικήσουν, δηλαδή, την κυβέρνηση, ή τον κάθε κεφαλαιοκράτη εργοδότη, θέλουν, συγχρόνως, να μετασχηματίσουν την κοινωνική εμπειρία, να αλλάξουν τη συμβολική τάξη, τον Τρόπο σκέψης και ζωής, να αποτελέσουν, με άλλα λόγια, τον προάγγελο της νέας κοινωνίας, δημιουργώντας τώρα τις κοινωνικές σχέσεις του μέλλοντος. Γιατί όπου ο αγώνας γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου(κοινωνικές σχέσεις κυριαρχίας), τότε χάνουμε ακόμα κι όταν φαίνεται ότι κερδίζουμε. Υπ’ αυτή την οπτική ο πεντάμηνος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι νικηφόρος, γιατί έδειξε ότι υπάρχουν μορφές κοινωνικής οργάνωσης, όπου ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και οι σχέσεις του είναι αχρείαστες και άχρηστες. Έδειξε ότι μπορούμε να κινηθούμε εκτός του καπιταλιστικού πλαισίου και, συνεπώς, εκτός της διαπλοκής με το κεφάλαιο. Ο αγώνας στην ΕΡΤ απέδειξε, τέλος, ότι το κίνημα της ανυπακοής δεν υπάγεται σε μία πολιτική της οργάνωσης αλλά σε μία πολιτική των συμβάντων. Η αγωνιστική αυτή διαδικασία παραπέμπει στις γιορτές, όχι εκείνων όπου θυσιάζεται το περίσσιο, σώζοντας από τη βία της συσσώρευσης, αλλά εκείνων των πανηγυριών όπου η ψυχή των ανυπότακτων διονυσιάζεται, γυρεύοντας σε «Ψυχή βαθιά» το θυσιαστήριο περίσσευμά τους.

Φάτε... Wi Fi

Οι «πάνω», αυτιστικοί κι ανάλγητοι, με νευρικό σύστημα που έχει χάσει τη δυνατότητα να αισθάνεται πέρα από τον μικρόκοσμό τους, προτείνουν σ' ένα πλήθος που πένεται, που δεν έχει ελπίδα και προοπτική,Wi Fi! Είναι τάχα ηλίθιοι; Όχι. Απλώς αδυνατούν να "δουν" την Ολότητα. Γιατί η εκ μέρους των μεγαλοαστών θέαση της κοινωνίας στην ολότητά της θα σήμαινε την άρνηση του εαυτού τους, την απάρνηση της κυριαρχίας τους, τον αυτοχειριασμό τους, την ιστορική εξαφάνισή τους.Γι' αυτό αντιμετωπίζουν την κρίση, όχι ως στιγμή ρήξης, αλλά ως στιγμή αναγέννησης του καπιταλισμού -της νεοφιλελεύθερης, χρηματοπιστωτικής κοπής. Σ' αυτή τη λογική ο θάνατος των "κάτω", συμβολικός(ανεργία) και πραγματικός(αυτοκτονίες), δεν είναι παρά μία "δημιουργική καταστροφή", ενώ οι νέες τεχνολογίες είναι ο βασικός συντελεστής της καπιταλιστικής αναγέννησης. Σ' αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η πρόταση για το... Wi Fi του Αντώνη Σαμαρά! Το λένε εδώ και πολλά χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το έλεγε ο μακαρίτης Μιχάλης Δερτούζος(ΜΙΤ), όταν πρότεινε ένα νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας σ’ έναν κόσμο όπου το χάσμα πλούσιων και φτωχών θα έχει διευρυνθεί! Ο Έλληνας που ήθελε να αναζωογονήσει την επανάσταση της πληροφορικής(πρόγραμμα oxyzen) μιλούσε για «την ανταλλαγή χρόνου» μεταξύ εκείνων που έχουν κι εκείνων που δεν έχουν χρόνο! Αυτή η επικοινωνία των δύο κόσμων με την ανισότητα στο... χρόνο δεν έχει επιτευχθεί ακόμα, ούτε γνωρίζουμε αν θα συμβεί ποτέ. Μόνο που οι νεόπτωχοι, ή οι νέο-δουλοπάροικοι με λαπ-τοπ και ίντερνετ δεν διαφέρουν σε πολλά από τους άνεργους και τους δυσανεκτούντες των προηγούμενων εποχών. Ενδεχομένως η μόνη διαφορά να είναι ότι τώρα μπορούν να διαμαρτύρονται και ηλεκτρονικώς εναντίον των πολιτικών. Συνεπώς, στον καιρό της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της «νέας οικονομίας των πληροφοριών» οι αλλαγές δεν είναι ποιοτικές αλλά ποσοτικές. Γιατί ο περίφημος νέος κόσμος των νέων τεχνολογιών δεν είναι τόσο η πλεύση στον κυβερνοχώρο όσο η μεγέθυνση, η ενίσχυση του οπτικού πάχους των εμφανίσεων του πραγματικού κόσμου. Με άλλα λόγια, η εικονική στρέβλωσή του και η μέσω αυτής οπτική παραπλάνηση. Έτσι, ο μεγάλος οπτικός υπέρ-ορίζοντας των νέων τεχνολογιών καθίσταται ο τόπος κάθε εικονοποίησης (στρατηγικής, οικονομικής, πολιτικής) και είναι αυτός που καθιστά δυνατή την ανάπτυξη ενός ολισμού που θα ανανεώσει τους ολοκληρωτισμούς του παρελθόντος.

Ο εμφύλιος των φανατικών πέραν της προβοκάτσιας

Η αστυνομία ρίχνει τόνους χημικά στην πλατεία Συντάγματος των Αγανακτισμένων. Πολλοί έχουμε συγκεντρωθεί στην αρχή της Ερμού. Αίφνης, μία ομάδα κουκουλοφόρων σπάζει τα τζάμια του Μακντόλαντ. Αντιδρούμε. Θεωρούμε ότι η ενέργειά τους νομιμοποιεί την κρατική καταστολή. Η ομάδα κάνει πίσω. Ένας νεαρός απολογείται: "μόνο τις καρέκλες θέλουμε να πάρουμε". Τότε επεμβαίνει κραυγάζοντας ένας σαραντάρης "Μη σταματάτε, έχουμε πόλεμο". Οι νεαροί επανέρχονται δριμύτεροι, ο λόγος της άναρθρης βίας, που σκέφτεται μόνο με σφυριές και σφαίρες, καθώς αδυνατεί να αποδυθεί σε εμβαθύνσεις για τα αίτια της κρίσης (οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής) και να ενδυθεί έναν επεξεργασμένο πολιτικό λόγο με στόχους και πρόγραμμα, επεκράτησε. Αλλά σ' αυτό το πεδίο η υπεροπλία ανήκει στα ΜΑΤ. Και το κίνημα των Αγανακτισμένων ηττήθηκε κατά... κράτος. Το ίδιο και τώρα που η αγανάκτηση τείνει να πολιτικοποιηθεί, την ώρα που η απελπισία τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά επικίνδυνα για την καθεστηκυία τάξη, αρχίζει ο "εμφύλιος των φανατικών" είτε με το φόνο του Παύλου Φύσσα από τους χρυσαυγίτες είτε με το φόνο των χρυσαυγιτών από τους "τρομοκράτες". Το εύκολο είναι να δούμε την προβοκατόρικη πτυχή του θέματος, καθώς οι ωφελημένοι από το φαύλο κύκλο του αίματος είναι οι εγχώριοι και οι εξωχώριοι δυνάστες του ελληνικού λαού. Αλλά πέραν της "προβοκάτσιας" υπάρχει και η πραγματική κατάσταση της βίας, που ευδοκιμεί στο έδαφος του φανατισμού. Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα τόσο των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής όσο και των "αριστερών τρομοκρατών" θα διαπιστώσει εύκολα ότι είναι μνημεία κυνισμού και ρηχότητας. Κοινό σημείο του φανατισμού και των δύο πλευρών είναι η προσπάθεια νομιμοποίησης της απαιδευσιάς τους μέσω της δήθεν επαναστατικής αλλά και της μαφιόζικης πρακτικής τους(προκρούστεια λογική και μανιχαϊστικός λόγος του μαύρου-άσπρου). Η σκέψη και των δύο μερών τροχοδρομείται εύκολα στις γραμμές του "μίσους". Το μίσος των μεν αφορά τους ξένους(η ηθική αυτή αποκαλείται "ανήθικη ηθική" καθώς περιλαμβάνει μόνο τους Έλληνες)αλλά και αυτούς που υπερασπίζονται τους ξένους-μετανάστες και τους απόκληρους. Η απάντηση του "αριστερού φανατισμού" για το φόνο του Παύλου Φύσσα στο Νέο Ηράκλειο έγινε με τον τρόπο των φασιστών, αφού αυτός είναι ο μόνος πολιτικός λόγος που κατέχουν(χωρίς να αποκλείω την προβοκάτσια). Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, όμως, και η ευρωπαϊκή παράδοση που νομιμοποιεί την τρομοκρατία και σύμφωνα με την οποία ο αποκλεισμένος, ο απόκληρος είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Ακριβώς όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα»(Ζενέ). Εδώ εδράζεται η κουλτούρα του μίσους των αποκλεισμένων που θα θεωρητικοποιηθεί από τη «λόγια αριστερά» της Ευρώπης. Από εδώ απορρέει η αποθέωση του «κακού», που δεν είναι παρά η κόλαση των απόκληρων όπως την έχει οριοθετήσει η αστική ηθική, το αστικό, κυρίαρχο, κανονιστικό «καλό». Σ’ αυτή τη λογική, το «κακό» θα γίνει η ηθική των μειοψηφιών, ενώ η οργάνωση της «πειθαρχικής κοινωνίας» ως αποτέλεσμα του Διαφωτισμού θα συγκεντρώσει τα πυρά της κριτικής. Αλλά το μίσος των απόκληρων για τους αστούς, αυτό που αργότερα θα χαρακτηριστεί «ταξικό μίσος» υπάρχει ήδη στον πυρήνα του φασισμού. Γι’ αυτό η μαρξιστική αριστερά θα κρατήσει μόνο το οργανωμένο «ταξικό μίσος», απορρίπτοντας τη λόγια εκδοχή και τους λαϊκούς φορείς του, χαρακτηρίζοντάς τους «λούμπεν». Αυτή είναι η λεπτή διαφορά(η νόμιμη οργάνωση της αγανάκτησης και του μίσους) που διαχωρίζει τον εξωκοινοβουλευτικό "αριστερό φανατισμό" από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Αυτό δεν θέλει να το αντιληφθεί για μικροπολιτικούς λόγους η "αυλή" του Α. Σαμαρά. Ο τελευταίος είδε πολύ αργά, αν και πάλι όχι καθαρά λόγω των εκλεκτικών συγγενειών, τον κίνδυνο από τη νομιμοποιημένη κοινοβουλευτικά οργάνωση του φανατισμού και της βίας μέσω του νεοναζιστικού εγκληματικού μορφώματος της ΧΑ. Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είναι παρά το πολιτικό αποτέλεσμα-έκτρωμα της αδυναμίας της ΝΔ να ενσωματώσει πολιτικά την απελπισία των πιο ακραίων και λούμπεν στοιχείων της. Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να ελέγχει τον "φανατισμό" μόνο σε επίπεδο στελεχών και όχι στο πεδίο της -έτσι κι αλλιώς- ανύπαρκτης οργάνωσης της λαϊκής του βάσης. Γι' αυτό το λόγο, η άριστα οργανωμένη υπό μορφή δικτύων ΧΑ είναι η μόνη που παρεμβαίνει στο εσωτερικό της κοινωνίας, ενώ τα άλλα κόμματα έχουν πάψει προ πολλού να έχουν οργανωμένη παρέμβαση. Γι' αυτό ο κίνδυνος από τη ΧΑ ήταν και εξακολουθεί να είναι μεγάλος καθώς η κατασταλτική αντιμετώπισή της(φυλακίσεις) και πολύ περισσότερο οι δολοφονίες της προσδίδουν το "φωτοστέφανο" του αντισυστημικού κόμματος. Πως, λοιπόν, μπορεί να αντιμετωπιστεί ο νεοναζισμός; Ασφαλώς, όχι με φόνους που όχι μόνο είναι απαράδεκτοι αλλά και την ενισχύουν. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, είναι ο πολιτικός. Όταν δηλαδή οι πολιτικοί σχηματισμοί θα μπορέσουν να εκφράσουν τους καταδικασμένους της κρίσης, όταν θα καταφέρουν να οργανώσουν πολιτικά την οργή, ακόμα και το "μίσος" τους, μετουσιώνοντάς τα σε κριτικό λόγο, σε ανθρωπιστική(για όλους) αγωνιστική Πράξη και όχι σε βία και αίμα. Εν προκειμένω, ο λόγος και ο ρόλος της Αριστεράς(εφόσον αντιπροσωπεύει τους "κάτω" και όχι τους "πάνω") είναι καθοριστικός...

Τα ψηφιακά "πανοπτικά" και ο νέος ολοκληρωτισμός

Χειρότερη και από το ψεύδος είναι η μισή αλήθεια. Ναι, δεν υπάρχουν «ψεκασμοί», αλλά οι… «συνομωσίες» περισσεύουν, όπως και η βαριάς μορφής α-νοησία, τύπου Πάγκαλου. Γιατί η σύγκριση της παρακολούθησης των Αμερικανών από την ελληνική ΕΥΠ με την παρακολούθηση ολόκληρου του κόσμου από την NSA παραπέμπει στο ανέκδοτο με τον ελέφαντα και το μυρμήγκι. Κι εδώ είναι καταφανές ότι το μεγαλομανές, παχύσαρκο μυρμήγκι παρίστανε τη δεκαετία του 1990 τον ελέφαντα! Δεν εμμένω, όμως, ούτε στο παράνομο της πράξης ούτε στην αβελτηρία του συμψηφισμού, αλλά ούτε και στο «ξέπλυμα», όπως θεωρούν πολλοί, της παρανομίας των ΗΠΑ. Γιατί θεωρώ ότι πίσω από τη δήθεν α-νοησία ή τη δήθεν συνήθη κατασκοπεία κρύβεται η ανάπτυξη ενός νέου παγκόσμιου ολοκληρωτισμού κι ενός μετανεωτερικού, ψηφιακού φασισμού. Ο Μεγάλος Αδελφός, είναι τα δορυφορικά αλλά και τα επίγεια «πανοπτικά» σε χώρες και κοινωνίες που τείνουν να αναδομηθούν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας με τους ομαδικούς τάφους-Καιάδες για τους άνεργους και τους απόκληρους. Έχουμε ξαναγράψει (τον περασμένο Ιούνιο) ότι η υπόθεση της παρακολούθησης εκατοντάδων εκατομμυρίων χρηστών του διαδικτύου έγινε (και γίνεται) από την αμερικανική υπηρεσία NSA, η οποία δημιουργήθηκε από τον Τρούμαν το 1952 προκειμένου να συλλέγει πληροφορίες στρατιωτικού χαρακτήρα. Υπενθυμίζουμε τα χιλιάδες διαβαθμισμένα έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν από το Wikileaks , αποδεικνύουν πως οι Αμερικανοί διπλωμάτες λειτουργούν και ως κατάσκοποι, αφού καλούνται να προμηθεύσουν την υπηρεσία IC(Intelligence Community),που περιλαμβάνει 17 μυστικές υπηρεσίες μεταξύ των οποίων τη CIA και την NSA,με δεδομένα που αφορούν ακόμα και το DNA αλλοεθνών διπλωματών! Όσοι εκπλήσσονται με την υπόθεση NSA ξεχνούν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα ψήφισε διάταξη για τον έλεγχο του διαδικτύου (αποκάλυψη των New York Times το 2010). Σύμφωνα με αυτή επιβλήθηκε σε όλες τις ιδιωτικές εταιρίες επικοινωνίας να είναι συμβατές με τα συστήματα παρακολούθησης των κρατικών υπηρεσιών ασφαλείας. Συνεπώς, η Microsoft, το Google, το Yahoo, το Facebook, το Skype, ακόμα και το Blackberry διαφοροποίησαν τον τρόπο λειτουργίας τους έτσι ώστε το FBI και η NSA να μπορούν να ακούν και να βλέπουν ό,τι επικοινωνείται σ’ αυτά. Μέχρι πρότινος παρεχόταν η δυνατότητα στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ να ελέγχουν μέσω ειδικών «παραθύρων» τους χρήστες του διαδικτύου. Αλλά ο έλεγχος κινούνταν στα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Γι’ αυτό η κυβέρνηση Ομπάμα νομιμοποίησε απολύτως την παρακολούθηση. Η NSA επιτηρεί, τώρα, τους πάντες και τα πάντα χάρη στο δίκτυο δορυφόρων, τις θυγατρικές της υπηρεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη και τους σέρβερ των μεγάλων ιντερνετικών δικτύων. Η NSA, μάλιστα, είχε εμπλακεί και στην υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών στην Ελλάδα. Και τότε αλλά και όταν οι γερουσιαστές Widen και Udall υπέβαλαν ερωτήσεις για τις παρακολουθήσεις από την NSA οι απαντήσεις της κυβέρνησης Ομπάμα ήταν αρνητικές. Το ίδιο έλεγαν και οι εταιρείες. Η Microsoft, μάλιστα, διαφήμιζε την ασφάλεια των δεδομένων των πελατών της. Κι όμως οι παρακολουθήσεις γίνονταν κανονικά και με το νόμο! Έτσι, για μία ακόμη φορά τίθεται το θέμα της ελευθερίας στις επικοινωνίες αλλά και της παραβίασης του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων(για τα οποία τόσο κόπτονται κατά τα άλλα οι Αμερικανοί), καθώς και για το αν η πληροφορική θα καταστεί στα χέρια των παγκόμσιων ολιγαρχών ένας νέος ολοκληρωτισμός.

Εντολή από τα υπόγεια του Μαξίμου

Η εντολή από τα υπόγεια του Μαξίμου για άρθρα και φωτογραφίες από την είσοδο του παιδιού του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο δόθηκε από τη Δευτέρα. Για «ξεκάρφωμα» θα βγάλουν το Σάββατο, που κυκλοφορούν οι κυριακάτικες εφημερίδες, στη σέντρα και τα παιδιά και άλλων πολιτικών που πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Στόχος, βέβαια, είναι να αποδομηθεί το λαϊκό πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα. Είχε προηγηθεί το… πιλοτικό εγγυημένο εισόδημα για να αναδείξει το λαϊκό προφίλ της κυβέρνησης και να αποπροσανατολίσει από τα νέα μέτρα(περικοπές συντάξεων και εφάπαξ, μόνιμο χαράτσι στα ακίνητα με φόρο ακόμα και για τα μαντριά κ.ά.). Η χυδαιοποίηση, όμως, αυτή της πολιτικής επικοινωνίας και ο εκτοπισμός του πολιτικού επιχειρήματος από τη ποταπή εντύπωση οδηγεί στην εκτύφλωση και στο φασισμό, καθώς απευθύνεται στο ένστικτο του πολίτη και όχι στη λογική και πολύ περισσότερο στην κριτική σκέψη του. Μάλιστα, η μορφή αυτή της χυδαίας προπαγάνδας απευθύνεται στους πλέον ακαλλιέργητους πολίτες που δεν έχουν άλλο τρόπο να κρίνουν ειμή μόνο αναζητώντας στο δικό τους κόσμο τα σημεία προσανατολισμού τους, ώστε μέσω της ταύτισης να νοηματοδοτήσουν τα πρόσωπα της πολιτικής. Να, λοιπόν, ποιοι εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού, να ποιοι καλλιεργούν το φασισμό. Όσο για την ίδια την πολιτική, αυτή γίνεται παράσταση και ακολουθία προσποιήσεων, μία ατέρμονη προσομοίωση όπου με την κατάλληλη σκηνοθεσία δημιουργούνται οι εντυπώσεις νοήματος εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο ιριδίζουσες σαπουνόφουσκες. Η προβολή της ιδιωτικής ζωής, μάλιστα, κρίνεται αναγκαία για να εξαχθούν συμπεράσματα και να καλυφθεί το κενό ουσίας της δημόσιας εικόνας και της αδυναμίας αντιπαράθεσης με πολιτικά επιχειρήματα. Αυτό το κενό της πραγματικής πολιτικής δίνει δουλειά στους εντεταλμένους σκηνοθέτες του φόβου και των φαντασμάτων(δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, εικονολήπτες, ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης), οι οποίοι με διάφορα τεχνάσματα μεταθέτουν το πεδίο της αντιπαράθεσης στο επίπεδο των ενστίκτων και των συναισθημάτων. Να γιατί έριξαν «μαύρο» στην ΕΡΤ. Να γιατί έκλεισαν τις περισσότερες εφημερίδες και κατέστησαν άνεργους όσους ενοχλούν. Γιατί πρέπει να ελέγχουν απόλυτα την πλύση εγκεφάλου. Γιατί πρέπει να αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα, από τα νέα μέτρα, τα οποία κατά παλαιότερη δήλωσή τους δεν θα ψήφιζαν ποτέ(αυτό έλεγαν στα προηγούμενα "νέα μέτρα"). Αλλά αν αυτό δεν είναι ολοκληρωτισμός και φασισμός, τότε τι είναι;

Η αλήθεια για την κρίση

Δημοσίευμα της εφημερίδας Wall Street Journal(στην ηλεκτρονική της έκδοση) αναφέρει ότι η αμερικανική τράπεζα JPMorgan Chase συνήψε συμφωνία με το υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών για να πληρώσει το ποσό των 13 δισεκ. δολαρίων προκειμένου να αποφύγει μια σειρά διώξεων, που συνδέονται με την κρίση των παραγώγων των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου (subprime). Τι καταλαβαίνει ο μη ειδικός από αυτή τη διατύπωση για το κολοσσιαίο πρόστιμο που επιβλήθηκε στην τράπεζα, την οποία διευθύνει ο Ελληνο-αμερικανός Τζέιμι Ντάιμον; Απολύτως τίποτα. Ας εξηγήσουμε, λοιπόν, ότι με τη συμφωνία θα διευθετηθούν οι προσφυγές στις οποίες έχει προχωρήσει η FHFA(η κανονιστική αρχή για τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ) που κατηγορεί την JP Morgan ότι εξαπάτησε τους οιονεί δημόσιους οργανισμούς αναχρηματοδότησης Fannie Mae και Freddie Mac, πουλώντας τους παράγωγα ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων πριν από την κρίση. Με άλλα λόγια, η τράπεζα κορόιδεψε κόσμο και κοσμάκη, ληστεύοντάς τους στην κυριολεξία. Για την ακρίβεια οι τράπεζες έδωσαν πρώτα φτηνό χρήμα(δάνεια) στους αγοραστές κατοικιών, ενώ στη συνέχεια πούλησαν τα δάνεια υψηλού κινδύνου –δηλαδή τη φούσκα- σε άλλους πελάτες τους με το δέλεαρ ότι θα κερδίσουν από την αύξηση των επιτοκίων. Αλλά όταν αυξήθηκαν τα επιτόκια, οι δανειολήπτες, που αγόρασαν τις κατοικίες, δεν μπόρεσαν να πληρώσουν λόγω της πολύ μεγάλης αύξησης, αλλά και οι αγοραστές παραγώγων δεν μπορούσαν να τα μεταπωλήσουν πουθενά. Έτσι, η μόνη κερδισμένη ήταν η τράπεζα, που τώρα διώκεται. Μπορεί να φανταστεί κανείς το ύψος της ληστείας όταν το ύψος του προστίμου είναι 13 δις δολάρια. Αρκεί να αναφέρουμε το ανάλογο της London Whale-της φάλαινας του Λονδίνου-, όπου το πρόστιμο ήταν 1 δις δολάρια, αλλά οι απώλειες των επενδυτών 6 δις δολάρια. Το κέρδος, συνεπώς, -μείον το πρόστιμο- ανέρχεται σε 5 δις! Καθόλου άσχημα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα 13 δις δολάρια δεν είναι τίποτα, αφού μόνο το τετράμηνο Ιουνίου-Σεπτεμβρίου τα κέρδη της JPMorgan Chase ανήλθαν στα 5,8 δισ. δολάρια! Τα παραπάνω ενισχύουν την άποψη εκείνων που θεωρούν ότι η σημερινή κρίση δεν είναι οικονομική αλλά κρίση της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου σε ελάχιστα χέρια. Είναι, με άλλα λόγια, κρίση του τρόπου διανομής του πλούτου. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με έκθεση υπηρεσίας της Credit Suisse, τη δεκαετία από το 2000 έως το 2010 ο παγκόσμιος πλούτος διπλασιάστηκε. Αντίθετα, σύμφωνα με έκθεση του διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σε 22 χώρες της ΕΕ, των βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης, από το 2009 μέχρι το 2012 αυξήθηκε κατά 75% ο αριθμός των ανθρώπων που εξαρτώνται από την τροφή που τους διανέμει ο οργανισμός. Επομένως, η αιτία της σημερινής ανθρωπολογικής καταστροφής δεν είναι κάποια οικονομική κρίση, αλλά η κρίση του μοντέλου διανομής του πλούτου. Η τρελή κούρσα για κέρδη οδήγησε στη μείωση του κόστους σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής, και ιδίως στους μισθούς και στις θέσεις εργασίας. Οι τράπεζες δημιούργησαν από την πλευρά τους το χρήμα-Monopoly, ενθαρρύνοντας τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και τα νοικοκυριά να δανειστούν, οδηγώντας το χρέος τους πέρα από κάθε λογική. Δεν είμαστε, λοιπόν, εμείς που ευθυνόμαστε για τον υπερδανεισμό, αλλά η απάτη των τραπεζών. Μάλιστα, κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από το παιγνίδι αυτό. Τόσο οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες όσο και οι «κάτω» ήταν και είναι καταδικασμένοι να «τρώνε» τα σκουπίδια των τραπεζών, με το χρέος και τους τόκους να τους απογυμνώνουν όλο και περισσότερο. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: ομόλογα, διάσωση των τραπεζών, υπερχρέωση των ίδιων των περιφερειακών κρατών στα ίδια χρηματοπιστωτικά μεγα-ιδρύματα και καταδίκη τους σε ένα όλο και μεγαλύτερο φορτίο χρέους, που οδηγεί σε νέες, ιδιαίτερα επώδυνες πολιτικές λιτότητας για την πλειονότητα των ανθρώπων, με απώλεια των όποιων περιουσιακών τους στοιχείων(χαράτσια), αυξήσεις φόρων και περικοπές του κοινωνικού κράτους. Παρόλ’ αυτά, όπως δείχνει η περίπτωση της Ελλάδας, το χρέος συνεχίζει να διογκώνεται προς όφελος των πιστωτών, καθώς από το 120% του ΑΕΠ που ήταν το χρέος πριν 3,5 χρόνια, σήμερα ανήλθε στο 180% παρά την αιματηρή φορολογία, τις τεράστιες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις, στην απομείωση του κοινωνικού κράτους, την τεράστια ανεργία και το «κούρεμα»! Φαίνεται πως το χάσμα που χωρίζει εκείνους που απολαμβάνουν τον αυξημένο πλούτο και εκείνους που δεν έχουν πλέον τίποτα θα συνεχίσει να μεγαλώνει μέχρις ότου οι δεύτεροι να εξαφανιστούν εντελώς, αφού η άβυσσος επεκτείνεται μόνο προς τη δική τους πλευρά. Η υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου και του παραγόμενου πλούτου οξύνει, επίσης, την κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης και απειλεί τη δημοκρατία. Όλα σχεδόν τα κόμματα –άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο- αδυνατούν να εφαρμόσουν οποιαδήποτε εναλλακτική λύση αναδιανομής του πλούτου. Αυτό στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες που είναι στη μέγγενη της τρόικα είναι απαγορευμένο επί ποινή «χρηματοδοτικού θανάτου», δημιουργώντας όχι απλώς ένα πολιτικό πρόβλημα αλλά και ένα τεράστιο ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Για να επιτευχθεί αυτός ο διπλός ζυγός απαιτείται η συνέργια με τους εξωχώριους «δανειστές» κι ενός τμήματος της εσωτερικής μεγαλο-επιχειρηματικής τάξης, των μέσων μαζικής αποκοίμησης και των πολιτικών που όλοι αυτοί ελέγχουν. Τελικά, τα θύματα αυτής της κατάστασης, απογοητευμένα καθώς είναι, βρίσκουν καταφύγιο σε περιφερειακά και ενίοτε φασιστικά κόμματα, όπως αυτό της Χρυσής Αυγής ή του Εθνικού Μετώπου(Λε Πεν) στη Γαλλία. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι παρά ένας ακόμα αποπροσανατολισμός, ήτοι μία κατασκευασμένη εφεδρεία των «πάνω», αλλά και μία εκδηλωμένη άμεση απειλή κατά της δημοκρατίας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε την «τύφλωση». Αντίθετα, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πολιτικό κίνημα που θα προτάξει την αλλαγή του μοντέλου διανομής του πλούτου τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας όσο και μεταξύ των κρατών του βορρά και του νότου.

Επανόρθωση λάθους άλλων

Αγαπητοί φίλοι, επειδή σε πολλές ιστοσελίδες και ιστότοπους αναδημοσιεύεται το άρθρο "Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών" με την αναγραφή ότι αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ, επιτρέψτε μου να διευκρινίσω ότι δεν ανήκω πλέον στο δυναμικό της εφημερίδας(απολυμένος) και το μόνο "βήμα" δημοσίευσης των άρθρων μου είναι το ιστολόγιό μου και μόνο αυτό. Σας ευχαριστώ θερμά...

Δεν είναι όλα "βία"

Eπειδή κάποιοι/ες μιλούν για αισθητική, ας γνωρίζουν πως οι μύγες βλέπουν τον ιστό της αράχνης σαν αιτία της αιχμαλωσίας τους και όχι ως έργο τέχνης. Ας γνωρίζουν, κυρίως, ότι ο φασισμός ταυτίζεται με την αισθητικοποίηση της πολιτικής, την οποία επικαλούνται, και πως οι κραυγές μας δεν είναι από αστική ανία, όπως της κάθε μαντάμ Μποβαρύ, αλλά επειδή δεν αποδεχόμαστε την ακύρωση της ύπαρξής μας, επειδή είμαστε χωρίς εργασία, χωρίς τα αναγκαία για τη βιοτή, χωρίς πρόσωπο και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό η αντίδρασή μας είναι ένας σπασμός αντίστασης, είναι ένας σπασμός φρίκης και ελπίδας. Γιατί ελπίζουμε ότι θα γλυτώσουμε, ότι η αράχνη δεν θα μας κατασπαράξει. Ο θυμός και η βία μας, λοιπόν, στρέφονται εναντίον του κανιβαλισμού της νεοφιλελεύθερης αράχνης, της αδηφάγου βουλημίας του δράκου της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Η κραυγή μας είναι η άρνηση ενός κόσμου που μας αρνείται. Όμως, η κραυγή χωρίς πράξη «ξινίζει». Και αν η αισθητικοποίηση ως πολιτική πρακτική οδηγεί στο φασισμό, η τυφλή βία ως απολιτική πράξη, ενισχύει τη λογική τού «δεν γίνεται τίποτα», πως όλα αλλάζουν αλλά τα ίδια μένουν. Στην υπηρεσία αυτής της λογικής-ιδεολογίας βρίσκονται οι «τεχνο-λόγοι» της εξουσίας. Αυτοί που ανακατεύουν σε μία χύτρα γεμάτη ψεύδος έναν κύβο αλήθειας, αξιοποιώντας το ιδιαίτερο γνώρισμα του καπιταλισμού, ότι δηλαδή το πρόσωπο που κρατάει το όπλο(το μονοπώλιο της κρατικής βίας) παρουσιάζεται ξεχωριστά από το πρόσωπο που κάνει τη ληστεία(π.χ. τις τράπεζες και τα δεκάδες δις ευρώ που μας κλέβουν…). Απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή βία που ασκείται απ’ όσους κατέχουν τα μέσα της βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης, αντιπαρατάσσεται η «βία» των Απελπισμένων από τους οποίους έχει υπεξαιρεθεί η δύναμη των δημοκρατικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων. Η απώλεια αυτής της δύναμης, η δαιμονοποίηση και απονομιμοποίηση της αμφισβήτησης στη λογική της διαρκούς Έκτακτης Ανάγκης (χρεοκοπία) γεννά τον πειρασμό της υποκατάστασής της από τη βία. Υπ’ αυτή την οπτική η «ήπια βία» καθίσταται μία μορφή άμυνας σε μία πολιτική μαζικού εκφοβισμού. Το πρόβλημα, άρα, είναι η απονομιμοποίηση των ήπιων «συγκρούσεων» και η μη ουσιαστική απάντηση στα κοινωνικά αιτήματα που αρθρώνονται εκεί, γεγονός που οδηγεί τελικά στην τυφλή βία. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να προβούμε στη διάκριση μεταξύ «σύγκρουσης-βίας»(Said Bouamama), που παραπέμπει στη διάκριση της Χάνας Άρεντ σε «δύναμη-βία». Η δύναμη κατά την Άρεντ είναι «η δύναμη της σύνθεσης μέσω της ομιλίας και του πράττειν στους δημόσιους χώρους», ενώ αντίθετα η βία «αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος» αλλά και ο δια-λογος καθώς δεν αρκεί η χρήση των λέξεων, αφού αυτές όταν «χρησιμοποιούνται για πολεμικούς σκοπούς παύουν να είναι ομιλία, γίνονται κλισέ»• ο λαϊκισμός συνεπώς, που είναι ο κυρίαρχος λόγος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είναι κι αυτός μορφή βίας. Διευκρινίζεται, παρ’ όλα αυτά, ότι και στην πολιτική σύνθεση, όταν αυτή συνιστά και εξισορρόπηση δυνάμεων, δύνανται να ενυπάρχουν «σπέρματα» βίας αλλά αυτό δεν είναι βία, διότι η βία δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τη δημόσια σφαίρα. Αντιθέτως, η δύναμη είναι «ό,τι συντηρεί την ύπαρξη της δημόσιας σφαίρας, τον δυνητικό χώρο της εμφάνισης μεταξύ ενεργούντων και ομιλούντων ανθρώπων», και η ενεργοποίησή της συμβαίνει εκεί που η ομιλία και η πράξη δεν έχουν χωριστεί, όπου τα λόγια δεν είναι κενά και τα έργα δεν είναι βάναυσα. Όταν όμως «η δύναμη» χάνεται, ή όταν δεν υφίσταται ο δημόσιος χώρος διαλόγου και σύνθεσης, τότε τίποτα δεν μπορεί να αντισταθμίσει αυτή την απώλεια, ούτε η βία. Διότι η βία δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δύναμη. Με άλλα λόγια, η βία δεν είναι παρά αδυναμία, που ασκείται είτε από τους ισχυρούς που κατέχουν τα μέσα της βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης είτε από τους «κάτω», από τους απόκληρους των οποίων έχουν υπεξαιρέσει τη δύναμη του λόγου τους.

Οι δαίμονες της δεξιάς

Και με το φως του λύκου επανέρχονται οι «τηλεοπτικοί παιδαγωγοί» του σημίτειου εκσυγχρονισμού και της γκλαμουριάς, της απύθμενης βλακείας και του ρατσιστικού λόγου, αυτοί με την κοπρολαγνική λογόρροια και το βλέμμα που στάζει αίμα. Και απέρχονται οι αιρετικοί, οι υποδειγματικοί, οι εξαιρέσεις, όπως ο Φίλιππος Συρίγος, χωρίς κανείς να θυμάται την επίθεση εναντίον του στην Καλλιθέα από τους ποδοσφαιρικούς ανιόντες της Χρυσής Αυγής. Απήλθε και η απολυμένη εργαζόμενη στην ΕΤ3 μέσα στη σιωπή των καθεστωτικών μίντια. Χανόμαστε «άκλαυτοι», όπως και τα δεκάδες πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο των τεσσάρων πολιτισμών και της μεγάλης, σύγχρονης βαρβαρότητας. Μόνο η εγχώρια διαπλοκή δεν χάνεται και επανέρχεται με νέο σφρίγος , σχεδιάζοντας κεντροαριστερά αναχώματα με τα πολιτικά μπάζα της διαλυμένης σοσιαλδημοκρατίας. Αυτής που μας οδήγησε ως εδώ. Όλα για να μην προκύψει ο δαίμων-Τσίπρας, στο όνομα του οποίου οι κυρίες των ευγενών προαστίων αναφωνούν με πνιγμένες κραυγούλες αναγούλας. Είναι γνωστό πως η δαιμονοποίηση του αντιπάλου προηγείται του πολέμου. Θυμηθείτε τον Μιλόσεβιτς, τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Καντάφι, τον Άσαντ. Η δαιμονοποίηση του… Τσίπρα, συνεπώς, παραπέμπει στην απειλή «εμφυλίου πολέμου». Όχι ότι στην Ελλάδα θα έχουμε πραγματικό πόλεμο αλλά όλες εκείνες τις συνθήκες, το κλίμα, που θα επιτρέψει στην εξουσία να χτυπήσει ως «άκρο» τους άνεργους, τους φτωχούς, τους απελπισμένους, αυτούς που θα τολμήσουν να αντιδράσουν έστω με μία κραυγή, μ’ έναν σπασμό οδύνης στο ζωντανό τους θάνατο. Οι ανυπάκουοι απόκληροι θα είναι οι νέοι δαίμονες. Αυτοί είναι τα φαντάσματα που στοιχειώνουν την ευζωία της μεγαλοαστικής τάξης, των διαπλεκόμενων ολιγαρχών, της δεξιάς και των εξωχώριων αυθεντών…

Οι νέες τεχνικές εκμετάλλευσης των αποικιών

Μας καλούν να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Ποιό είναι το κριτήριο της ανταγωνιστικότητάς μας; Ας πούμε ότι πρέπει να παράξουμε αραβόσιτο σε χαμηλότερη τιμή από το καλαμπόκι των ΗΠΑ. Τι κάνουμε γι’ αυτό; Μειώνουμε το κόστος εργασίας, εξανεμίζοντας κυριολεκτικά τους μισθούς ή το κέρδος των παραγωγών(αγροτών). Παρά ταύτα, το ελληνικό καλαμπόκι παραμένει πιο ακριβό από το αμερικάνικο, γιατί η αμερικανική βιομηχανία αραβοσίτου ευνοείται από κρατικές επιδοτήσεις έτσι ώστε να μπορεί να πουλά το καλαμπόκι σε τιμές χαμηλότερες ακόμα και από το κόστος παραγωγής. Ασφαλώς ένα μεγάλο θέμα είναι και το πανάκριβο ευρώ, αλλά όπως βλέπουμε δεν είναι μόνο αυτό αλλά και οι κρατικές πολιτικές από αυτούς που ομνύουν στο νεοφιλελευθερισμό και στην μη παρέμβαση του κράτους, όταν πρόκειται για τους άλλους, όταν οι τελευταίοι επιχειρούν να προστατευθούν από ανάλογες επιθέσεις με δασμολογικά αναχώματα(δες εν προκειμένω τις χώρες της Αφρικής που αγοράζουν καλαμπόκι από τις ΗΠΑ γιατί το δικό τους είναι πιο ακριβό, καθώς είναι λιγότερο αποδοτικό και μη επιδοτούμενο!). Τα εμπόδια των δασμών καταρρίπτονται από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, που επιδεικνύουν ως μέγιστο ιδεολογικό επιχείρημα το νεοφιλελεύθερο «ευαγγέλιο» του κάθε Χάγιεκ. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οι αγρότες της Αφρικής αλλά και της Ελλάδας βάζουν λουκέτο, αφού δεν μπορούν να καλύψουν ούτε το κόστος παραγωγής. Έτσι ακόμα και μήλα, πορτοκάλια ή λεμόνια θα τα εισάγουμε στην Ελλάδα από τη νότια Αμερική. Ποιος ωφελείται απ’ όλα αυτά; Οι μεγάλες αγροτικές βιομηχανίες και οι εγχώριοι μεσάζοντες-έμποροι. Αλλά αν αυτό συμβαίνει στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, τη χαριστική βολή θα τη δώσει η κερδοσκοπία επί των τιμών των προϊόντων στα διεθνή χρηματιστήρια, όπου γίνεται η διαπραγμάτευση συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης. Έτσι, αφού καταστράφηκε η εγχώρια παραγωγή, η τιμή του εισαγόμενου καλαμποκιού θα είναι τόσο μεγάλη ώστε να είναι απαγορευτική η αγορά του από τον πληθυσμό που θα υποσιτίζεται, αλλά και το κράτος που θα πτωχεύει. Αφού τα πράγματα φτάσουν σ’ αυτό το σημείο, θα έρθουν και θα μας πουν «ίσως έχετε ακόμη μία ευκαιρία. Έχετε ένα σωρό πρώτες ύλες, όπως πετρέλαιο, αέριο… Και όπως γνωρίζετε και οι ίδιοι, δεν έχετε την τεχνογνωσία ούτε τα οικονομικά μέσα για να αξιοποιήσετε τον ορυκτό σας πλούτο. Εμείς όμως ξέρουμε μερικούς εξαιρετικούς διεθνείς ομίλους που θα ήταν πρόθυμοι... Σας προτείνουμε λοιπόν να χορηγήσετε στις εταιρείες αυτές την άδεια εκμετάλλευσης για τις επόμενες δεκαετίες, εσείς θα πάρετε κάτι ψίχουλα από όλο αυτόν τον πλούτο και με τα ψιχουλάκια αυτά θα μπορέσετε να συνεχίσετε να μας αποπληρώνετε το χρέος…»! Αυτά γράφει ο Dirk Muller στο βιβλίο του «Σύγκρουση». Αξίζει να σημειωθεί ότι το μερίδιο που ζητάει η Ελλάδα από τα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχεται μόνο στο 20% της παραγωγής, δηλαδή ψίχουλα, όταν οι γειτονικές χώρες λαμβάνουν το 50%! Τι λέει, λοιπόν, ο Μίλλερ; Ότι είναι βλακώδες να ζητούν οι συμπατριώτες του την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη, όταν υπάρχει τόσος πλούτος που μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο συγγραφέας, μάλιστα, αναφέρεται στην ολέθρια τεχνική του «φράκινγκ», της νέας, ολέθριας τεχνικής που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ για να εξορύξουν τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Το «φράκινγκ» είναι μία μέθοδος εξόρυξης με τη χρήση ενός πεπιεσμένου μείγματος χαλαζιακής άμμου, νερού και χημικών. Με το μείγμα αυτό που διοχετεύεται σε μεγάλο βάθος, τα πετρώματα διασπώνται βίαια(πρόκειται για ένα είδος φουρνέλου στα έγκατα της γης) και το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο απελευθερώνονται. Η χρήση των χημικών καθιστά τη μέθοδο καταστροφική για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία. Αν αυτή εφαρμοστεί στη Μεσόγειο, αυτή θα γίνει μία νεκρή θάλασσα. Η θάλασσα-μήτρα τόσων πολιτισμών δεν θα υπάρχει πια. Οι ΗΠΑ βέβαια και η βιομηχανία της έχουν ωφεληθεί από το φθηνό κόστος της ενέργειας. Ήδη, όπως πολλές επιχειρήσεις φεύγουν από την Ελλάδα προς την Βουλγαρία, ομοίως πολλές βιομηχανίες έχουν μετακομίσει από την Ευρώπη για τις ΗΠΑ ή την Ασία. Τι θέλουν, λοιπόν, από την Ελλάδα; Να γίνει ένα Μπούχενβαλντ καταναγκαστικής εργασίας για τους Έλληνες και μία πηγή πάμφθηνης ενέργειας(φυσικό αέριο, πετρέλαιο) για τους βορειο-ευρωπαίους, πρωτίστως τους Γερμανούς. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται η υπακοή και η συνεργασίας της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης καθώς και η στρατιωτικοποίηση (τύπου Μπίσμαρκ) της κοινωνίας...

Το αντιφασιστικό προσωπείο της κυρίαρχης τάξης

Ο φασισμός αποκρύπτει τη χρεοκοπία του συστήματος. Το ίδιο συνέβαινε πάντα κατά τις περιόδους κρίσης. Ποιος είναι ο σημερινός κοινός τόπος της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής; Ότι οι «λαθρομετανάστες» είναι το αίτιο της ανεργίας και της κοινωνικής κρίσης. Μη λησμονούμε ότι τη θέση των σημερινών μεταναστών κατείχαν, παλαιότερα, οι Έλληνες πρόσφυγες. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και εναντίον των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι». Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Oι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαιναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη». Ομοίως απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο(ανάλογο αυτού που φόρεσαν οι ναζί στους Εβραίους)ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», καθώς το τελευταίο έβλεπε στο πρόσωπο των πρώτων τον προηγούμενο εαυτό του. Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία αρχαία μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα. Η νομιμοποιητική βάση του «κοινωνικού πολέμου» είναι ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Στην πραγματικότητα, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψει τη χρεοκοπία του. Στην περίπτωση, όμως, της Χρυσής Αυγής έχουμε μία αντιμετώπιση κατά το ανάλογο των ΗΠΑ. Εκεί η κυρίαρχη ελίτ, οι περίφημοι ληστοβαρώνοι –βιομήχανοι και τραπεζίτες- που δρούσαν στη βάση της «νόμιμης παρανομίας», αφού χρησιμοποίησαν τη Μαφία για να τσακίσουν τις απεργίες των εργατών και να διαλύσουν τα συνδικάτα με τις «ραπτομηχανές Σικάγου»(τα αυτόματα όπλα των μαφιόζων), στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον της. Αυτό επεδίωξαν και στο Πέραμα κάποιοι εγχώριοι εφοπλιστές μέσω της ΧΑ. Η Μαφία, όπως και η Χρυσή Αυγή, κατείχε την «αγορά της αμαρτίας»(μαστροπεία, προστασία, διακίνηση αλκοόλ και ναρκωτικών, τζόγος…). Στην Αμερική οι νόμιμοι ληστοβαρώνοι έβαλαν στο μάτι την επικερδέστατη αγορά της Μαφίας. Στην Ελλάδα, όπου η ΧΑ έχει μικτά χαρακτηριστικά(Μαφίας και Κου Κλουξ Κλαν) οι λόγοι είναι πρωτευόντως πολιτικοί. Και στις δύο χώρες οι θεσμοί(αστυνομία, πολιτοφυλακή, θρησκευτικές οργανώσεις) συνδέονται ως συγκοινωνούντα δοχεία με τις παρακρατικές οργανώσεις. Αλλά, όπως στις ΗΠΑ η Μαφία και η ΚουΚλουξΚλαν απορροφήθηκε από το σύστημα, έτσι θα συμβεί και στην Ελλάδα. Ενίοτε δε και ανάλογα με τις συνθήκες το «φασιστικό» φαινόμενο θα αφήνεται να εκδηλωθεί, αποκτώντας ξανά τα αυτόνομα και τρομοκρατικά χαρακτηριστικά του έτσι ώστε να αποτρέπει την αγανάκτηση του πληθυσμού να κινείται προς μία πραγματικά αντισυστημική κατεύθυνση. Όταν, όμως, θα τείνει να τεθεί εκτός ελέγχου, θα χτυπιέται στο κεφάλι. Τότε η κυρίαρχη τάξη θα παρουσιάζεται με το δήθεν αντιφασιστικό προσωπείο της, «ξεπλένοντας» τη φασιστική πρακτική της(ανεργία, εξαθλίωση, στέρηση ανθρώπινων δικαιωμάτων). Εκτός και αν κρίνει, όπως στην Ιταλία(οι μεγαλογαιοκτήμονες) και στη Γερμανία(οι μεγαλοβιομήχανοι), διαφορετικά…

Ο αστερισμός των κοινών συμφερόντων

Θόρυβος προκλήθηκε από τη συνομωσιολογική προσέγγιση του φασιστικού φαινομένου. Οι πολιτικές συνομωσίες, όμως, δεν συνιστούν πάντα ανορθολογική προσέγγιση, καθώς τα ιστορικά παραδείγματα βρίθουν. Προσωπικά, ωστόσο, θα μιλήσω με βάση την προσέγγιση του "αστερισμού των κοινών συμφερόντων". Όχι, δεν έδωσαν εντολή στη Χρυσή Αυγή να σκοτώσει. Αλλά αυτό ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί με την κλιμάκωση της βίας. Αλλά τι λέω, συνέβη ξανά πριν δέκα μήνες στα Πετράλωνα, πλην όμως κανείς δεν εξανέστη, γιατί το θύμα ήταν αλλοδαπός. Αυτό ας προβληματίσει κάθε όψιμο φανατικό, εθνικο-αντιφασίστα! Παρολίγο, επίσης, να συμβεί στο Πέραμα. Αλλά ποια κοινά συμφέροντα ενώνουν τη Χρυσή Αυγή, τη Νέα Δημοκρατία και εν γένει την καθεστηκυία τάξη(εγχώρια και εξωχώρια); Κατ' αρχήν η προσέγγιση του μεταναστευτικού και της τάξης. Η ΧΑ και η ΝΔ προβάλλουν ότι η αιτία της ανεργίας είναι οι μετανάστες. Θυμίζουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς επικαλέστηκε το μεταναστευτικό στην απαντητική του επιστολή στο Νάνο Βαλαωρίτη. Η ΧΑ καταδιώκει τους μετανάστες, τρομοκρατώντας και χτυπώντας τους, ενώ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ τους εγκλείει στα φοβερά στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας. Ο ρόλος τους, λοιπόν, είναι συμπληρωματικός. Ακριβώς όπως είναι και ο παρακρατικός ρόλος της ΧΑ με τον κρατικό της αστυνομίας. Απεδείχθη, μάλιστα, ότι οι άνθρωποι του κράτους(ΕΛ.ΑΣ., ΕΥΠ κ.ά.) δρούσαν και για λογαριασμό της ΧΑ. Δεν ήταν λίγες οι φορές κατά τις οποίες αστυνομία και ΧΑ δρούσαν από κοινού. Η περίπτωση στο Κερατσίνι με τους χρυσαυγίτες πελταστές-πετροβολητές που κινούνταν δίπλα από τα ΜΑΤ είναι συνήθης στις γειτονιές της Αθήνας. Εδώ τα "δύο άκρα", το κράτος και το παρακράτος λειτουργούν μαζί. Το ίδιο έκαναν και στις μεγαλιώδεις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις της Αθήνας. Αυτά δεν ήταν γνωστά στου Μαξίμου; Ασφαλώς και ήταν. Αλλά κάποιοι που είναι κοντά ιδεολογικά στη ΧΑ και άλλοι -που δεν είναι- θεωρούσαν ότι στην παρούσα συγκυρία η παραστρατιωτική οργάνωση είναι χρήσιμη στο τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την Αριστερά. Σ' αυτή την κατεύθυνση αναπτύχθηκαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τύπου βίλας Αμαλία. Παράλληλα αναπτύχθηκε η κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία με την αντιπαράθεση για τα παγκάκια της Κυψέλης και την απάντηση στην επιστολή Βαλαωρίτη. Εδώ η δεξιά, συμπεριλαμβανομένης της ΧΑ και μεγάλου μέρους της ΝΔ(οπωσδήποτε της ηγεσίας της), αντιπαρατίθεται με την Αριστερά στη βάση του μεταναστευτικού. Δεν είναι τυχαία η περίπτωση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Ο νόμος αυτός θα έπληττε κυρίως τη ΧΑ. Ποιος το απέσυρε; Οι άνθρωποι του πρωθυπουργού. Τώρα το επαναφέρουν. Τι ανάγκασε, εντέλει, τη ΝΔ να αποσυρθεί από τον "αστερισμό των κοινών συμφερόντων" και τον άτυπο συνεταιρισμό με τη Χρυσή Αυγή; Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Αίφνης η κυβέρνηση και τα κόμματα που την αποτελούν προσχώρησαν στο αντιφασιστικό μέτωπο. Κι αν υπάρχει αυτή τη στιγμή μία αντιπαράθεση, είναι αν η ΝΔ νομιμοποιείται να βρίσκεται εντός του μετώπου. Κάποιοι θεωρούν ότι η ΧΑ είναι "το εκτελεστικό όργανο" της καθεστηκυίας πολιτικής και οικονομικής τάξης. Άλλοι εκτιμούν ότι αυτό "αθωώνει" τη Χρυσή Αυγή. Οι πρώτοι υποτιμούν τη δυναμική της ΧΑ εντός της ελληνικής κοινωνίας. Οι δεύτεροι την υπερεκτιμούν, υποτιμώντας τους ελιγμούς της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Θυμίζουμε την περίπτωση της Γαλλίας και ότι ο Σαρκοζί απορρόφησε τους ψηφοφόρους του Λε Πεν. Αυτό επιχειρεί τώρα η ΝΔ ενισχύοντας τη φασιστική ιδεολογική της σκευή, δηλαδή το περιβάλλον όπου εκκολάπτεται ο φασισμός. Ένα περιβάλλον όπου καταπνίγονται τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, το δικαίωμα στην ελευθερία, στην εργασία, στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, έχουμε τον φανερό οικονομικό και κοινωνικό φασισμό που ρίχνει στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Και από την άλλη πλευρά, τον άδηλο φασισμό του ισχύοντος δήθεν δημοκρατικού συστήματος, όπου η ψήφος υφαρπάζεται με εκφοβισμούς και εκβιασμούς ή εξαγοράζεται μέσω του πελατειακού συστήματος. Τώρα, ο αποτρόπαιος φασισμός της Χρυσής Αυγής επιχειρείται να αξιοποιηθεί για να δώσει άλλοθι στον φασισμό της καθεστηκυίας τάξης, αποπροσανατολίζοντας τον πληθυσμό.

Η ΧΑ κρύβει τον... κυβερνητικό φασισμό

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών δεν είναι φασισμός; Το σφράγισμα κτηρίων(δες Χατζηκώστα στα Γάννενα) για να μη βρίσκουν καταφύγιο οι άστεγοι και οι μετανάστες δεν είναι φασισμός; Η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα στη Χαλκιδική, του νερού που πίνουν μεγάλοι και παιδιά με αρσενικό από τα μεταλλεία χρυσού δεν είναι φασισμός; Τα δύο εκ. άνεργοι, οι γονείς που δεν έχουν να πάνε γάλα στα παιδιά τους, η εξαθλίωση των συνταξιούχων, οι νέοι που ξενιτεύονται, αναζητώντας δουλειά, αυτά δεν είναι φασισμός; Οι τόνοι χημικών και οι άγριοι ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ εναντίον των διαμαρτυρόμενων εργαζομένων δεν είναι φασισμός; Οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών και το "ξέπλυμα" μαύρου χρήματος με νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης και τα χαράτσια για τους "κάτω" δεν είναι φασισμός; Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το "μαύρο" στην ΕΡΤ και ο απόλυτος έλεγχος της ενημέρωσης δεν είναι φασισμός; Ο εκβιασμός στους μαθητές ότι θα παραταθεί το σχολικό έτος σε όσα σχολεία γίνουν καταλήψεις δεν είναι φασισμός; Το γεγονός ότι οι σημαντικότερες αποφάσεις για την Ελλάδα λαμβάνονται εκτός Ελλάδας και συγκεκριμένα στη Γερμανία δεν είναι παραβίασης της ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας; Αίφνης, όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ακόμα καλύφθηκαν από τα εγκλήματα των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Για όλα φταίει η... ΧΑ! Οι εθνικοί εργολάβοι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι(πλην εξαιρέσεων), τα διάφορα παπαγαλάκια, όλοι όσοι δόξασαν τις φασιστικές πρακτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων, τα χημικά του Παπουτσή στο Σύνταγμα, τα μέτρα λιτότητας της τρόικας, τις απολύσεις στο Δημόσιο στο όνομα του "εξορθολογισμού", όλοι αυτοί οι οπαδοί του φασισμού στην πράξη, αυτοί που υπέθαλψαν και πρόβαλαν την Χ.Α.. τώρα "ξεπλένονται" και γίνονται "αντιφασίστες" ως δήθεν αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής. Επίσης, η ΝΔ εισπράττει τις... ψήφους που επανακάμπτουν από τη ΧΑ. Βέβαια, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Οι άλλοι, όμως; Η Αριστερά; Γιατί αμήχανη, άβουλη και μοιραία αδυνατεί να συνδέσει πολιτικά το φασισμό με την οικονομική εξαθλίωση; Γιατί ο Παύλος Φύσσας δεν γίνεται "σημαία"; Κάποτε Αριστερός σήμαινε Άνθρωπος και όλοι οι Άνθρωποι σαν τον Παύλο Φύσσα δεν χρειάζονταν να λένε ότι είναι αριστεροί...

Ο μπάτσος στο κεφάλι μας

"Είδε το μαχαίρι να στάζει από την καρδιά του νεαρού, κι όμως δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό. Ενα 24χρονο κορίτσι, με ομορφιά που συγκλονίζει, ήταν αυτή η ηρωίδα που πρώτα(σ.σ. φόρεσε) χειροπέδες στον αδίστακτο Γιώργο Ρουπακιά, με τα βουτηγμένα στο αίμα χέρια, κι ύστερα είχε το θάρρος να αγκαλιάσει τον Παύλο που ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο...". Έτσι περιγράφει η εφημερίδα "Έθνος" την αστυνομικό που συνέλαβε το δολοφόνο του Παύλου Φύσσα. Ένας άνθρωπος έχων σώας τας φρένας του θα αναφωνούσε, "έλεος, σε ποιον απευθύνονται;". Κάποιοι άλλοι με αφορμή τη δημοσίευση της φωτογραφίας του ψυχορραγούντα Παύλου Φύσσα(εφημερίδα «Πρώτο Θέμα») θα πουν πως "πωλούν αίμα και σπέρμα". Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, καθώς μέσα από την "προσωποκεντρική" προσέγγιση της ενημέρωσης θα αρχίσει η μεγάλη επίθεση των κανιβάλων. Ήδη έχουμε μία κλιμάκωση της νέας δημοσιογραφικής αγυρτείας από την υπόθεση "Μπερμπερι" μέχρι την υπόθεση του "δεξιού χεριού του Τσίπρα"(εφημερίδα "Δημοκρατία" για τον Γ. Σταθάκη). Κι όλα αυτά με την αιτιολογία της... απόλαυσης του κειμένου και όχι της ενημέρωσης. Ότι δηλαδή οι αναγνώστες αρέσκονται σε πικάντικες ιστορίες προσώπων. Αυτό δεν απέχει πολύ από την εκπαίδευση των "κάτω" σε μία απολιτική προσέγγιση των πραγμάτων, σε μία μετατόπιση σε δευτερεύουσες αντιθέσεις και, τελικά, στη χειραγώγησή τους. Εδώ η αξιολόγηση δεν γίνεται με πολιτικούς όρους αλλά με όρους ιπποδρόμου: το καλό και το κακό άλογο. Ο καλός Σαμαράς και ο δόλιος Τσίπρας. Όλα ένας αέναος τζόγος. Η ψήφος καθίσταται χαρτάκι του τζόκερ. Αυτή η εξέλιξη καταδεικνύει ότι σύμφωνα με τη θέση της κυβερνώσας τάξης ο πληθυσμός είναι μία ρευστή και χωρίς συνοχή μάζα, ο λαός είναι ένα «σώμα» ανώριμο και ανίκανο να συμμετάσχει σε πολιτικές επιλογές και αποφάσεις. Αυτό αποκαλείται «δημοκρατικός ελιτισμός» και είναι μία ιδεολογία που αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο διαπερνά οριζόντια ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Έχει δίκιο, όμως, όποιος τη διαπιστώνει κυρίως στη «δεξιά», αναγνωρίζοντας σ’ αυτή φασιστικά στοιχεία(άλλοτε ιδεολογικά και άλλοτε πολιτικά). Η μόνη σχέση πολιτικής και κοινωνίας που μπορεί να υπάρξει εδώ, είναι αυτή της χειραγώγησης της κοινωνίας των πολιτών από τους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης -και πνευματικής παραγωγής-, τα οποία ως γνωστόν ελέγχονται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Η διαπλοκή συνεπώς έχει ως βάση της τη συνάντηση μιας πολλαπλής ιδιοτέλειας, που νομιμοποιείται πολιτικο-ιδεολογικά από τις ελιτίστικες θεωρίες που εκλαμβάνουν τους «κάτω», το εκλογικό σώμα, το λαό, ως επιβλαβή παράγοντα για τη… δημοκρατία. Γενικά, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα η πολιτική των κομμάτων αιωρείται μεταξύ των δύο πόλων που είναι ο «ήπιος βοναπαρτισμός» (προσωποπαγή κόμματα) και ο «ελιτισμός» (περιφρόνηση κοινωνίας). Ένα δεύτερο στοιχείο της ελληνικής και όχι μόνο πραγματικότητας είναι ότι από τη δημοκρατία της αέναης ανάπτυξης, της ευφορικότητας και της θέσης ότι δια της ποσότητας θα επέλθει η αυτόματη κοινωνική εξίσωση και η ευημερία για όλους, βρισκόμαστε ενώπιον της «δημοκρατίας του φόβου», μπροστά στη δημοκρατία της καθήλωσης, όπου τα δικαιώματα στην υγεία, στη γνώση, στο νερό, ακόμα και στον φυσικό αέρα δεν υφίστανται ως αξίες χρήσης, ως φυσικά δικαιώματα, αλλά ως ανταλλακτικές αξίες, ως εμπορεύματα. Επίσης, η εργασία δεν υφίσταται ως στοιχείο του Προσώπου του ανθρώπου και συνεπώς ούτε ως δικαίωμα. Αυτό συνιστά μια τεράστια διαφθορά. Τα δικαιώματα επιδοτούνται για να ριχθούν στη χωματερή των αξιών του ΟΑΕΔ και να σαπίσουν. Έτσι έγινε και με τις χωματερές των πορτοκαλιών, όπου οι παραγωγοί δεν ενδιαφέρονταν πια να κάνουν καλό(«ανταγωνιστικό») προϊόν, γιατί δεν είχε γι’ αυτούς κανένα νόημα. Η πρώτη μεγάλη διαφθορά στην Ελλάδα ήταν η ένταξη στο πολιτικό πελατειακό σύστημα και των αποκλεισμένων αριστερών. Η δεύτερη μεγάλη διαφθορά ήταν αυτή με τις επιδοτήσεις και τις χωματερές της τότε ΕΕ. Τρίτο στοιχείο είναι η καταναλωτική διαφθορά, όπου το μέτρο της αξίας του καθενός είναι το μέγεθος της καταναλωτικής του δαπάνης. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε ένα σύστημα που να διαπλάθει τις προτιμήσεις των «κάτω», να κατευθύνει τις επιθυμίες τους, διαμορφώνοντας την εκούσια συμμόρφωσή τους στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών, των πεποιθήσεων και της κατήχησης («βιομηχανία της συνείδησης»- ΜΜΕ). Θυμάμαι το 1994 όταν από το περιοδικό «ΧΑΟΣ» ασκούσαμε κριτική στον τότε διαπρύσιο κήρυκα του «life style», τότε εκείνος μας… ανατίναξε με μία βόμβα «Νιτρο-γλυκερίνης», που περιείχε τη… φοβερή για την εποχή φράση «είστε αγάμητοι»! Τώρα εμείς δικαιωθήκαμε κι εκείνος «πτώχευσε». Τώρα εμείς είμαστε απολυμένοι κι εκείνος ξαναπουλάει Life style! Γιατί ένας ορισμένος τρόπος ζωής και πολύ περισσότερο σκέψης είναι απαραίτητος στους ισχυρούς αφού καθηλώνει τα μυαλά των «κάτω». Γιατί μία συνδυασμένη λειτουργία εκμαυλισμών και εκφοβισμών, μία ήπια, συμβολική βία, που είναι ανεπαίσθητη και αδιαφανής, αυτή που τοποθετεί τα ΜΑΤ μέσα στο κεφάλι μας κατευθύνει την πράξη εκτός της πραγματικότητας. Η αυτοεγκατάλειψη, η αδράνεια και η αποπολιτικοποίηση είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Υπ’ αυτή την οπτική έχουμε μία εκούσια συμμόρφωση και, ενδεχομένως, μία συνέργια καταπιεστών και καταπιεζόμενων. Έτσι, «οι πιο κραυγαλέες μορφές ανισοτήτων κι εκμετάλλευσης διαιωνίζονται στον κόσμο χάρη σε συμμαχίες (της εξουσίας) με στερημένους κι εκμεταλλευόμενους». Και τούτο γιατί «Η δυσφορία αντικαθίσταται από την αποδοχή, η απελπισμένη εξέγερση από την κομφορμιστική ηρεμία… και τα βάσανα κι ο θυμός από την εύθυμη καρτερία» (Αμάρτυα Σεν). Κι όλο αυτό κλείνει με το σύνθημα: «Αισιοδοξούμε, πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή!