Η κόλαση των αδυνάτων

Η μείωση της σύνταξης του ΟΓΑ των 330 ευρώ και όλα τα άλλα επώδυνα μέτρα χρειάζονται τις βαρύγδουπες περσόνες της τηλοψίας για να νομιμοποιηθούν. Απαιτούν την αντιδιαστολή των πραγματιστών από τους ιδεολόγους. Ως εάν αυτοί που καταδικάζουν την ανοικτιρμοσύνη και την αναλγησία κατά ανθρώπων που εργάστηκαν σκληρά στη ζωή τους και τώρα τους αφαιρούν την αξιοπρέπεια, είναι εκτός πραγματικότητας, είναι ιδεαλιστές, οι οποίοι ζουν στη Νεφελοκοκυγία τους, ενώ οι άλλοι, οι πολιτικοί και οι αναλυτές με τη βασάλτινη καρδιά, αυτοί που ενσπείρουν τη γενικευμένη ενοχή, αυτοί που καλούν τους «νεκρούς» να παραμερίσουν για να προχωρήσουν οι «ζωντανοί», είναι οι ρεαλιστές. Ενώ όσοι τολμούν να αγαπούν φανατικά τους αδύνατους και στέκονται στο πλευρό των αιώνιων θυμάτων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, γενικά των «κάτω», καλούνται «να το βουλώσουν» και με… δημοκρατικές διαδικασίες εξοστρακίζονται για να περάσουν οι νικητές, οι ίδιοι πάντα, οι τραπεζίτες, οι διαπλεκόμενοι και τα τσιράκια τους. Για μία ακόμα φορά ο γνωστός φασιστικός λόγος, η δοκησισοφία, η στρεψοδικία και η κατασυκοφάντηση. Αλλά χειρότερο και από το έγκλημα είναι η δικαιολόγησή του. Έτσι, δεν θεωρείται λογοκρισία από τους υπεύθυνους της ΕΡΤ το γεγονός ότι κόπηκε η είδηση της κατάργησης της εκπομπής των Αρβανίτη και Κατσίμη, όπως κατήγγειλε η Έλλη Στάη. Δεν θεωρείται περίεργη η δίωξη ενός δημοσιογράφου(Βαξεβάνη), όταν εφημερίδα δημοσίευσε την ίδια λίστα χωρίς τα ανακλαστικά των διωκτικών αρχών να λειτουργήσουν ανάλογα. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι δείχνει η σύλληψη ενός νεαρού στην Κέρκυρα που φωτογράφισε τις στενές σχέσεις της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή; Φοβάμαι πως φανερώνουν τη διολίσθηση του πολιτικού συστήματος σε επικίνδυνες ατραπούς, οι οποίες οδηγούν στη λεωφόρο του φασισμού, ενώ, συγχρόνως, αποδεικνύουν ότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής δεν συνιστά παρά τη διεύρυνση της κλίμακας των ανοχών της δημοκρατίας απέναντι στη φασιστική βία. Και όπως είναι γνωστό, ένα δημοκρατικό καθεστώς αξιολογείται με κριτήριο τη βία που εμπεριέχει. Διαπιστώνεται, λοιπόν, πως η βία σε όλα τα επίπεδα αυξάνεται. Πρωτίστως, η βία εναντίον της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, η βία που δημιουργεί την «κόλαση των αδυνάτων». Το χειρότερο είναι ότι αυτή η βία χρειάζεται τη νομιμοποίησή της μέσα από τη σύγχρονη βιομηχανία της συνείδησης, η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της. Γι’ αυτό ό,τι διαταράσσει κατ’ ελάχιστο το πλαίσιο αυτό πρέπει να αποκλείεται. Γιατί οι «πεισματάρηδες οπαδοί της λαϊκότητας», όπως έλεγε ο Ρεζίς Ντεμπρέ, αυτού του είδους τα… παράσιτα, που χαλάνε τη σούπα, πρέπει να εξοντωθούν. Γιατί η χειραγώγηση της συνείδησης των πολιτών είναι απολύτως αναγκαία στα οικονομικά συμφέροντα που χθες υποστήριζαν το σχέδιο Ανάν και ακολούθως τα Μνημόνια, επιχειρώντας να επιβάλλουν το νεοφιλελεύθερο ολοκληρωτισμό της Μέρκελ και του Σόιμπλε, όπου οι εργαζόμενοι είναι περιττοί. Βρισκόμαστε, συνεπώς, μπροστά σ’ ένα ολοκληρωτικό παιγνίδι όπου οι μόνοι που θα σωθούν θα είναι οι «μεγάλοι», οι μεγαλο-επιχειρηματίες, οι μεγαλογιατροί, οι μεγαλοδικηγόροι, οι μεγαλοδημοσιογράφοι κ.ά. Αυτή η ταξική κατηγοριοποίηση υφίσταται στο εσωτερικό κάθε κοινωνικής κατηγορίας και ομάδας, η οποία δομείται με ιεραρχική, πυραμιδική μορφή. Οι «μεγάλοι» (οι πάνω) όλων των κατηγοριών είναι αυτοί που διαπλέκονται μεταξύ τους, επιδιώκοντας, σήμερα, την απόρριψη στον Καιάδα των «μικρών»(οι κάτω). Αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι ολιγαρχία.

Και η λογοκρισία είναι βία

Γιατί τα 25 δις ευρώ της δόσης του δανείου, τα οποία θα πάνε σε ιδιωτικές τράπεζες, θα πρέπει να τα πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Σημειωτέον ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει μέχρι τώρα πάνω από 100 δις ευρώ, τα οποία όχι μόνο τα πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι, αλλά επιβαρύνουν και το δημόσιο χρέος. Γιατί οι τροϊκανοί δανειστές δεν κάνουν και στην Ελλάδα ότι έκαναν στην Ισπανία, δηλαδή τα χρήματα που πηγαίνουν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην προστίθενται στο δημόσιο χρέος; Αυτό δεν το δέχεται η ΕΚΤ. Γιατί; Για λόγους τιμωρίας; Επίσης, ο κ. Σόιμπλε δεν δέχεται επ’ ουδενί το «κούρεμα» των κρατικών δανείων προς την Ελλάδα, καθώς σ’ αυτή την περίπτωση θα ζημιωθεί η Γερμανία! Αλλά γιατί ο δικός μας κ. Στουρνάρας μίλησε έξω από το μέγαρο Μαξίμου ως εάν να ήταν εκπρόσωπος της τρόικας; Όλο για τα… δίκαια της τρόικας έλεγε! Γιατί, τάχα, να έχει δίκιο η τρόικα που μείωσε τον κατώτατο μισθό στα 586 ευρώ μικτά, όταν το όριο της «σχετικής φτώχιας» στη Γερμανία είναι τα 952 ευρώ; Αλλά υπάρχει και μία άλλη απορία, αν δημοσίευε κάποιος στην εφημερίδα του τη λίστα Λαγκάρντ, όπως έκανε ο Βαξεβάνης στο περιοδικό του, θα τον δίωκαν αυτεπαγγέλτως ή όχι; Όσο για την περίπτωση των δημοσιογράφων Αρβανίτη και Κατσίμη, των οποίων η εκπομπή κόπηκε στη ΝΕΤ, αλήθεια ο υπουργός πήρε τηλέφωνο στην εκπομπή και του αρνήθηκαν οι συνάδελφοι «να εκφράσει τη γνώμη του»; Και γιατί ο υπεύθυνος ενημέρωσης Αι. Λιάτσος δεν απευθύνθηκε στους υφισταμένους του δημοσιογράφους στο πλαίσιο της διόρθωσης μιας κατά την άποψή του λανθασμένης ενέργειας, ή γιατί δεν άσκησε την προειδοποιητική νουθεσία της «κίτρινης κάρτας», λέγοντάς τους ότι τα σχόλια ήταν αντιδεοντολογικά και πως έπρεπε να απαντηθούν από τον θιγόμενο; Σε κάθε περίπτωση, ο απευθείας εξοστρακισμός μαρτυρά σκοπιμότητα, πολύ περισσότερο όταν είχαν προηγηθεί η σύντμηση της εκπομπής και τα σχόλια γνωστών στελεχών επικοινωνίας κομμάτων και κυβέρνησης(αν ακούσει κανείς το διάλογο των δύο συναδέλφων το πρωί στη ΝΕΤ -και τον άκουσα- θα καταλάβει ότι τα περί αντιδεοντολογικού σχολιασμού είναι αστειότητες. Πρόκειται συνεπώς για σκαστή περίπτωση λογοκρισίας. Όσο για τον κ. Δένδια, θα θεωρηθεί αντιδεοντολογικό αν σχολιάσουμε τη χθεσινή συνέντευξή του, όπου παρουσίασε τα «Γραφεία κατά της ρατσιστικής βίας» ως διευκόλυνση και απλούστευση των διαδικασιών καταγγελίας όσων υφίστανται ρατσιστική βία; Ε, λοιπόν, ο ίδιος ο υπουργός όταν είπε πως «όποιος καταγγέλλει δεν θα σημαίνει ότι θα μένει εσαεί στην Ελλάδα»(η καταγγελία δηλαδή δεν θα σημαίνει και νομιμοποίησή του) ακύρωσε την ειλικρίνεια των προθέσεών του, γιατί κανείς παράνομος μετανάστης δεν πρόκειται να καταγγείλει τη βία που υπέστη ή θα υποστεί, γνωρίζοντας ότι θα απελαθεί πάραυτα. Αλλά και για τους νόμιμους μετανάστες τα πράγματα είναι δύσκολα, αφού μπορούν οι αστυνομικοί(εκείνοι που συνεργάζονται με την Χρυσή Αυγή και υπάρχουν τέτοιοι, όπως είδαμε στη Ραφήνα και στο Μεσολόγγι) να τους τυλίξουν σε μία κόλα χαρτί με την περίφημη πατέντα της «αντίστασης κατά της αρχής». Είναι αλήθεια πως δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Αλλά όλα τα παραπάνω παρέχουν τροφή και άλλοθι στη Χρυσή Αυγή και σε μορφές αυτοδικίας και παρακρατικής βίας τύπου Κου Κλουξ Κλαν. Οι πλέον αδύνατοι και ανυπεράσπιστοι στην προκειμένη περίπτωση είναι οι μετανάστες και οι άνεργοι νέοι μας. Αυτοί είναι οι απόκληροι, οι πεταμένοι και συνθλιμμένοι από τις μυλόπετρες της οικονομικής και της κοινωνικής βίας. Αν θέλουμε, λοιπόν, να εξέλθουμε σαν κοινωνία ζωντανοί από αυτή τη συγκυρία θα πρέπει οι θεσμοί μας, δηλαδή οι άνθρωποι που τους υπηρετούν, να αποκτήσουν περιεχόμενο Συμπάθειας και όχι Μίσους. Με άλλα λόγια, ή θα χαθούμε σ’ έναν εμφύλιο που φορέας της είναι η Χρυσή Αυγή, κάποιοι ιεράρχες, όπως ο Αμβρόσιος, αλλά και αρκετοί αστυνομικοί, ή θα αναγεννηθούμε με βάση το σύνθημα των εννέα Μητροπολιτών «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια μας». Απέναντι στην χάλκινη μπάντα των παραστρατιωτικών υπάρχει η ορχήστρα, που παράγει Αρμονία και ήχους ανθρωπιάς.

Οι παραδειγματικοί

Η ξυπόλυτη σημαιοφόρος της Αθήνας, η σύλληψη Βαξεβάνη και η λίστα Λαγκάρντ, το μήνυμα Παπούλια και αυτό των εννέα Μητροπολιτών, οι «μαύρες φανέλες» που τιμούν το «Όχι», χαιρετώντας φασιστικά, ο άγνωστος ήρωας, ο ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς και το ύψωμα 731, και τέλος τα νέα μέτρα. Απ’ όλες τις ειδήσεις ποια είναι η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη; Ποια η ιεράρχηση της σπουδαιότητάς τους; Πρώτη κατά την άποψή μου είναι τα νέα μέτρα και το μέλλον που παρέλασε, χθες, ξυπόλυτο, κουβαλώντας στις εφηβικές του πλάτες την Ελλάδα. Είναι ο «λαός» που υφίσταται το μαρτύριο της σύγχρονης αγριότητας της ανεργίας και της εξαθλίωσης, της αβεβαιότητας του αύριο, που μοιάζει κενό κι αβίωτο. Είναι, ομοίως, ο «λαός» ως γενίκευση μέσα στην οποία χάνονται οι ήρωες, τα παθιασμένα πρόσωπα, που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας, όπως ο αδικημένος και διωγμένος ταγματάρχης του 731 υψώματος στα αλβανικά βουνά, ο θρυλικός Δημήτρης Κασλάς, αυτός που αναγκάσθηκε να αρνηθεί την ηρωική ιστορία του για να μην τον τιμωρούν άλλο. Είναι, τέλος, η μυθική γενίκευση του «καλού λαού», εντός της οποίας κρύβονται οι μαυραγορίτες, οι δοσίλογοι και τα λαμόγια της λίστας Λαγκάρντ και όλων των άλλων λιστών. Όχι κύριε Παπούλια, «ο ελληνικός λαός δεν τα έχει δώσει όλα», καθώς οι έχοντες και κατέχοντες δεν έχουν δώσει απολύτως τίποτα. Εσείς το είπατε τις προάλλες. Ή μήπως οι άνθρωποι των «λιστών» δεν ανήκουν στην έννοια ελληνικός λαός; Μπορεί και να μην ανήκουν. Αυτοί, όντως, δεν έχουν πατρίδα και πάνω απ’ όλα δεν έχουν ανθρωπιά, έτσι κοσμοπολίτες-άρριζοι και κυνικά Εγώ που έχουν καταντήσει. Ο δικός τους μισανθρωπισμός είναι που τροφοδοτεί το μίσος των φασιστών. Και να, απέναντι στο μίσος ο λόγος της Αγάπης, όχι μόνο για τους δικούς, αλλά για όλους τους ανθρώπους. Μιλώ για τον βαθιά αντιφασιστικό λόγο των εννέα μητροπολιτών: «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια μας». Και ο άλλος. Και ο ξένος, αδελφός είναι. Γιατί «Εγώ είναι ο άλλος», όπως έλεγε ο Αρθούρος Ρεμπώ. Γιατί η Αγάπη και η Αλληλεγγύη για τον ίδιο μας τον εαυτό, δεν είναι ούτε Αγάπη ούτε Αλληλεγγύη αλλά ακραίος ναρκισσισμός. Αλλά η θρησκεία μπορεί να καλύπτει και τον ιεροεξεταστή και τον μάρτυρα και τον ανθρωπιστή και τον φασίστα. Μιλώ για τους μητροπολίτες που υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή. Αυτή η πολυσημία της θρησκείας αντιστοιχεί στην «πολύσημη κοινωνία» μας, σημειώνει ο Ρεζίς Ντεμπρέ, ο οποίος θεωρεί ότι μια κοινωνία χρειάζεται μια καταγωγή, ένα ιδεώδες, μια υπέρτατη αρχή, μια συνέχεια, μια αφήγηση, μια γενεαλογία, περισσότερο ή λιγότερο φανταστικές και τέλος μια εσωτερική ιεραρχία (το ιερό, το άβατο). Με άλλα λόγια η πίστη συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς, που μπορεί να είναι μια κοινότητα ή ένα έθνος. Αλλά χρειάζονται και τα παραδείγματα, οι παραδειγματικοί ηγέτες, όπως ο Κασλάς. Τέτοιους «παραδειγματικούς» και ξεχωριστούς έχει ανάγκη ο καιρός για να ηγηθούν της αναβάπτισης του ανθρώπου στην ουσιαστική Αγάπη, στη συμπάθεια για τον άλλο και προπάντων για τον ξένο. Με τέτοιους ηγέτες μόνο θα έχουμε ελπίδα να ανορθωθούμε ως συλλογικότητα, ως κοινωνία και ως έθνος. Αλλιώς θα χαθούμε στη δίνη της Ιστορίας.

Αρχαία σκουριά

Ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι τωρινά φαινόμενα στην Ελλάδα. Αν σήμερα κάποιοι στρέφονται εναντίον των μεταναστών που έρχονται από την Ανατολή, χθες στρέφονταν εναντίον των προσφύγων -των Ελλήνων προσφύγων-, που είχαν την ίδια προέλευση. Είναι γνωστό το πογκρόμ του 1916 εναντίον των προσφύγων, που κατέφευγαν στην Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη γενοκτονία των Τούρκων, αλλά και των Ελλήνων των νέο-απελευθερωμένων περιοχών, όπως η Κρήτη. Η εγχώρια Κου Κλουξ Κλαν της εποχής εκείνης ήταν οι περίφημοι «Επίστρατοι»(φασιστική ομάδα). Οι παρακρατικοί αυτοί εκτέλεσαν μεταξύ 19 και 23 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου 20 πρόσφυγες (μικρασιάτες κυρίως) κοντά στο φθισιατρείο «Σωτηρία» με την δήθεν κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των αγγλογάλλων. Η τότε κυβέρνηση είχε δημιουργήσει στρατόπεδο προσφύγων στη Σούδα κατά το ανάλογο των σημερινών «κέντρων φιλοξενίας μεταναστών». Εκείνη την εποχή, όμως, οι εγκλεισμένοι, που μεταφέρονταν από την Αθήνα, πέθαναν κατά δεκάδες από διάφορες ασθένειες και πείνα. Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι το κεντρικό σύνθημα του συλλαλητηρίου του 1923 στους στύλους του Ολυμπίου Διός ήταν «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες» και αφορούσε τους τραγικούς μικρασιάτες. Ο Γεώργιος Βλάχος, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «προσφυγική αγέλη», κατά τι δηλαδή χειρότερα από τον χαρακτηρισμό «υπάνθρωποι» της κυρίας της Χρυσής Αυγής. Αλλά το ίδιο απεχθής ήταν και η πρόταση του Ν. Κρανιωτάκη, εκδότη του «Πρωινού Τύπου», που ζητούσε εν έτει 1933 να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορούν κίτρινο περιβραχιόνιο ώστε να τους αποφεύγουν οι γηγενείς! Ακόμη και τα εργατικά σωματεία ήταν εναντίον των μεταναστών. Έτσι, το 1914 το Εργατικό Κέντρο Αθηνών με ψήφισμά του απευθυνόταν σε όλα τα εργατικά σωματεία της Ελλάδας, και ζητούσε «να μην επιτρέπηται εις τους πρόσφυγας να εργάζονται εις τας εργασίας εντοπίων εργατών…»! Θυμίζουμε την αντιδραστική στάση της ΓΣΕΕ για την υπόθεση της Κούνεβα αλλά και τον ξεσηκωμό των βρετανικών συνδικάτων –προ έτους- εναντίον των μεταναστών. Συνεπώς, ο ρατσισμός είναι ενοφθαλμισμένος παντού, κυρίως εκεί όπου υπάρχει ανεργία και φόβος. Γιατί η χειρότερη απειλή είναι ο φόβος του Άλλου. Όλοι χιμούν εναντίον όλων, όπως τα ζώα, όταν μυρίζουν το φόβο. Μάλιστα, ο χειρότερος εχθρός των μεταναστών είναι το εγχώριο «εσωτερικό προλεταριάτο», καθώς βλέπουν στο πρόσωπο των πρώτων τον εαυτό τους(αγχογόνο αντικείμενο). Αλλά η σύγκρουση με τους μετανάστες(εμφύλιος των «κάτω») είναι μία αρχαία μέθοδος για να μετατίθεται η σύγκρουση από την πρωταρχική αιτία της στη δευτερεύουσα. Η νομιμοποιητική βάση του «πολέμου» είναι πως για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Συγχρόνως, το σύστημα χρησιμοποιεί τους μετανάστες σαν εξιλαστήριο θύμα, σαν ένα αποδιοπομπαίο τράγο όπου κρύβει τη χρεοκοπία του. Αλλά το ξένο εμάς τους ίδιους κατοικεί, καθώς τα παιδιά μας παίρνουν ξανά το δρόμο της ξενιτιάς. Η ξενότητα γίνεται εκ νέου η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητάς μας, καθώς ερημώνεται το σπίτι μας.. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της πλανητικής οικονομικής και πολιτικής αναδιάταξης διαμορφώνονται νέες μορφές ετερότητας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς την εξάλειψη των διαφορών μας. Η απάντησή μας είναι καταφατική. Μπορούμε. Αρκεί να απορριφθεί διαρρήδην η θέση των νεοναζιστών που αντικατέστησαν την υψηλή έννοια της ανθρωπότητας και της αξιοπρέπειας με την αγριότητα εναντίον όλων εκείνων που δεν μοιράζονται την ίδια τοπική, εθνική και ιδεολογική ένταξη(ανωτερότητα έθνους και φυλής). Αποδεχόμενοι, συνεπώς, τον ξένο που μας κατοικεί θα μπορέσουμε να ζήσουμε όλοι μαζί. Ο ξένος, σύμπτωμα που κατά κύριο λόγο καθιστά ανέφικτο το «εμείς», αρχίζει να υπάρχει όταν αναδύεται η συνείδηση της διαφοράς, και χάνεται όταν αναγνωρίζουμε ότι όλοι μας είμαστε ξένοι

Στα όπλα

Από την κοινωνία της αφθονίας, όπου το μέτρο του ανθρώπου ήταν η κλίμακα της καταναλωτικής του δαπάνης, μεταβήκαμε απότομα στην κοινωνία της σπάνεως. Από την κοινωνία του life style και της εικόνας, της γκλαμουριάς, του πιο χυδαίου τηλεοπτικού κουτσομπολιού, του νεοπλουτίστικου κιτς και της αναγνώρισης μέσω συμβόλων, όπως ένα εξοχικό ή ένα ακριβό αυτοκίνητο, περάσαμε στην κοινωνία της δυσανεξίας και της ανέχειας καθώς και της μετάβασης στη μη ορατότητα. Όλοι αυτοί που χθες είχαν «εικόνα» σήμερα είναι αόρατοι. Γιατί, εκτός από την οικονομική χρεοκοπία, χρεοκόπησε και η κουλτούρα του καταναλωτικού καπιταλισμού. Ο νέος καπιταλισμός κομίζει στον εργασιακό βίο το τέλος της ισόβιας απασχόλησης και τη «στρατιωτική ρύθμιση»(Μπίσμαρκ) στην κοινωνική ζωή. Σύμφωνα με αυτή, οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας επαγγέλματα, οι μετανάστες θα πηγαίνουν από τόπο σε τόπο (όπου υπάρχει δουλειά), χωρίς θεσμικές οργανώσεις(ή με οργανώσεις αλλά απαξιωμένες), ενώ από τις κοινότητές τους θα ελλείπει η αλληλεγγύη και η εμπιστοσύνη και δεν θα υπάρχει καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας καθώς και καμία δυνατότητα βιοαφήγησης, κανένα μακροπρόθεσμο Εγώ, κανένας εαυτός, μόνο απλά εξαρτήματα, απλά στρατιωτάκια. Αυτό το χαξλεϊκό πολιτισμικό και ανθρωπολογικό μοντέλο θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα, σε μία χώρα με εντελώς αντίρροπα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, καθώς η κουλτούρα της ανθρώπινης αλληλεγγύης αντιτίθεται σε μία μορφή στρατιωτικής, φασιστικής αλληλεγγύης. Ήδη η στρατιωτική οργάνωση της κοινωνικής ζωής βρίσκει την πολιτική της έκφραση στα «στρατιωτάκια» της Χρυσής Αυγής, που έρχονται να καλύψουν τα κενά στους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας με μίσος, φθόνο, ρατσισμό και απροκάλυπτη βία εναντίον όσων διαφωνούν με τις υστερικές απόψεις τους. Οι γραμμές της Χ. Α. θα πληθαίνουν στο βαθμό που όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, κυρίως νέοι, θα βιώνουν την αίσθηση της πλήρους ματαίωσης, την οποία θα επιχειρούν να αναπληρώσουν με μίσος και το πέρασμα στην «παραστρατιωτική» δράση. Την ίδια ώρα που οι όψιμοι αριστεροί, πρώην λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, θα βλέπουν στο τρελαμένο βλέμμα των ματαιωμένων νέων, «λυσσασμένα σκυλιά», στέλνοντάς τους στη Χ.Α.! Ναι, τελικά η διαλυμένη ελληνική κοινωνία αρμολογείται με βάση το εκατέρωθεν μίσος, τη στρατιωτική οργάνωση και την παραστρατιωτική δράση δεξιών και αριστερών φασιστών. Γιατί και στην αριστερά θάλλει ο φασισμός. Γιατί τα υπερτροφικά Εγώ που τράφηκαν από την κοινωνία της δανεικής υπερκατανάλωσης δεν έχουν την υπομονή για μία νέα θεώρηση των πραγμάτων και της ζωής, καθώς ο ναρκισσισμός τους δεν μπορεί να μετριασθεί και μοιραία μετατρέπεται σε μία μηχανή φθόνου. Κάθε κριτική, κάθε διαφωνία δεν μπορεί να γίνει σεβαστή καθώς βιώνεται ως επίθεση. Σ’ αυτό το περιβάλλον πως είναι δυνατόν να γίνει η μεγάλη μεταστροφή και να επανέλθουμε σε μορφές «αλληλεγγύης» που προτείνει η ανθρωπιά στη βάση της συμπάθειας; Δυστυχώς, η πολιτική έκφραση της «αλληλεγγύης», σήμερα, είναι ένας μισάνθρωπος φανατισμός και φασισμός, που φωνάζει «στα όπλα»! Μόνο που οι χαμένοι απ' αυτόν τον εμφύλιο θα είναι και πάλι τα συνήθη θύματα, οι «κάτω».

Αντιθέσεις

Νέα αφήγηση, νέα εμπνέουσα αξία, αξιοπρέπεια, εθνική ανεξαρτησία(δεν είμαστε προτεκτοράτο), λέξεις και φράσεις που απευθύνονται στους υποφέροντες και τους υπομένοντες τα πάνδεινα εργαζόμενους και συνταξιούχους. Στόχος η μείωση των κλυδωνισμών στο εσωτερικό των κομματικών σχηματισμών των κυβερνητικών εταίρων αλλά και της ελαχιστοποίησης του πολιτικού κόστους στο πλαίσιο της κοινωνίας. Κάποιοι θεωρούν ότι οι αντιδράσεις της τρικομματικής στήριξης ελληνικής κυβέρνησης αφορούν στην κατάθεση της περίφημης δόσης των 31,5 δις ευρώ σε δεσμευμένο λογαριασμό(Σπήγκελ). Άλλοι, ότι οι νέες αλλαγές στα εργασιακά θα δώσουν τη χαριστική βολή στον ήδη διαλυμένο κοινωνικό ιστό με την τεράστια ανεργία και την εμφανή πλέον ανθρωπιστική κρίση. Γι’ αυτό τα εργασιακά συνιστούν την τελευταία γραμμή άμυνας της κυβέρνησης έναντι της τρόικας. Η τελευταία, όμως, δεν φαίνεται να νοιάζεται και πολύ για τη δυστυχία της ελληνικής κοινωνίας παρά το γεγονός ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη μιλούν γι’ αυτή. «Η Ελλάδα υποφέρει, η λιτότητα σκοτώνει» είναι ο τίτλος εκπομπής στο ράδιο France Inter. Αλλά ισχυρότερη απόδειξη της εξαθλίωσης των Ελλήνων δίδεται από τους ίδιους τους μηχανισμούς της Κομισιόν και συγκεκριμένα από το Eurostat, που αναφέρεται στον κίνδυνο των ανέργων της Γερμανίας να πέσουν κάτω από το όριο της φτώχειας, καθώς το 70% των ανέργων διαθέτουν εισόδημα κάτω από τα 952 ευρώ μηνιαίως(πηγή Le Monde). Το ποσό αυτό είναι κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος των Γερμανών συνιστώντας τη λεγόμενη «σχετική φτώχεια». Αν αυτό, όμως, ισχύει για τους ανέργους της Γερμανίας, τι να πούμε οι Έλληνες, όπου ο κατώτατος μισθός είναι 586 ευρώ μηνιαίως, δηλαδή το μισό του «σχετικά φτωχού» Γερμανού άνεργου; Γιατί, άραγε, η εύλογη ευαισθησία για τους Γερμανούς άνεργους και η αναισθησία για την κατάσταση των Ελλήνων μισθωτών και συνταξιούχων και πιο πολύ των ανέργων; Γιατί οι πρώτοι ανήκουν στην ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, τη Γερμανία. Αλλά, πρωτίστως, γιατί αυτοί πρέπει με την αυξημένη κατανάλωσή τους –λόγω της μείωσης της κατανάλωσης στον ευρωπαϊκό νότο- να σηκώσουν το βάρος της γερμανικής παραγωγής. Στο πολιτικό επίπεδο, η καλύτερη κατάσταση των Γερμανών εργαζομένων, έναντι των λοιπών Ευρωπαίων, τους στρέφει εύκολα εναντίον των εργαζόμενων των περιφερειακών χωρών του νότου(ένα ξεροκόμματο παραπάνω στους Άγγλους εργάτες,επιτρέπει στην αγγλική αστική τάξη να τους στρέφει εύκολα εναντίον των Ιρλανδών συναδέλφων τους-Ιρλανδικό ζήτημα, Κ. Μαρξ). Πέραν τούτων, το χάσμα των «πάνω» και των «κάτω» μεγαλώνει, ενώ ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Ήδη από την αρχή της κρίσης, το 2008, το 50% των πιο φτωχών γερμανικών νοικοκυριών κατείχαν το 1% του εθνικού πλούτου, ενώ το 10% των πιο πλούσιων Γερμανών κατείχε το 53% αντιστοίχως(Eurostat). Σήμερα, η συγκεντροποίηση του πλούτου έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Τούτων δοθέντων, καθίσταται πρόδηλο ότι στην Ευρώπη υπάρχει μία βασική αντίθεση μεταξύ βορρά-νότου και μία αντίθεση στο εσωτερικό των διαφόρων κρατών μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω», με τις μεσαίες τάξεις να έχουν εξαερωθεί πλήρως, ενώ χώρες όπως η Ελλάδα παραπέμπουν πλέον στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα, δηλαδή στην εποχή της μεγάλης πείνας.

Απαλλαγμένη βαρών

Ο αγαπητικός λόγος ενός ιερωμένου κι απέναντι ο βρώμικος λόγος της βίας και του ρατσισμού. Από εδώ το αρμολόγημα της κοινωνίας με υλικό την ανθρωπιά και τη συμπάθεια κι από κει το διαλυτικό παραλήρημα του μίσους, που εξοστρακίζει ανθρώπινες ψυχές. Ναι, «χαιρετάμε ναζιστικά»( δηλαδή είναι ναζιστές) αλλά «έχουμε καθαρά χέρια», δηλώνει ο αρχηγός, κάνοντας μία ιστορική αφαίρεση. Γιατί τα χέρια που χαιρετούν ναζιστικά μπορεί να μην έκλεψαν αλλά είναι βαμμένα συμβολικά με το αίμα των εκατομμυρίων θυμάτων του ναζισμού, καθώς τον νομιμοποιούν ιστορικά. Είναι, επίσης, ματωμένα από το αίμα της σημερινής βίας τους, εναντίον όσων τολμήσουν να έχουν διαφορετική εθνοτική και φυλετική προέλευση καθώς και όσων έχουν διαφορετική άποψη. Τώρα απειλούν τον μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλο, επειδή τόλμησε να πει ότι ο λόγος του Χριστού δεν είναι συμβατός με το λόγο της Χρυσής Αυγής. Αλλά ο φωτισμένος ιερωμένος δεν εγκαλεί μόνο τη Χ. Α. αλλά και την ιεραρχία της Εκκλησίας, υπενθυμίζοντας το ιστορικά βεβαιωμένο, ότι δηλαδή «η αδιαφορία έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία». Όμως, η Χρυσή Αυγή ενδυναμώνεται όχι μόνο από τη σύνδεση με παραεκκλησιαστικές οργανώσεις αλλά κι από το γεγονός ότι ως παρακρατικός μηχανισμός συνδέεται υπογείως με τον κρατικό μηχανισμό της ΕΛ.ΑΣ. Ενισχύεται, επίσης, από εκείνους που επιχειρούν με φασιστικό και ρατσιστικό λόγο να αντιμετωπίσουν το φασισμό και το ρατσισμό της. Αναφέρομαι, όχι στα αόριστα «άκρα», αλλά σε συγκεκριμένους πολιτικούς, όπως ο Πέτρος Τατσόπουλος, του οποίου ο λόγος είναι ενίοτε ρατσιστικότερος των ρατσιστών που θέλει υποτίθεται να… αντιμετωπίσει. Τι να πεις, όμως, και για τον Θ. Πάγκαλο που αίφνης έπαψε να είναι πολιτικός(εκπομπή ΝΕΤ «στα άκρα»), και αθώος του αίματος χιλιάδων αυτόχειρων και εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, θυμάτων των πολιτικών που υπηρέτησε, είναι έτοιμος, τώρα, να γίνει τιμητής των διεφθαρμένων… πολιτικών; Όψιμος υποστηρικτής του Σαμαρά ο Πάγκαλος, εν αντιθέσει με άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ(τα κατά κόσμον «γνωστά λαμόγια», ή homo pasocus), που βρήκαν στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώμα, αλλά είναι χαμαιλέοντες. Κι αυτό θεωρείται σύμφωνα με αυτούς που μας έφεραν μέχρι εδώ, δηλαδή στο χάος, πραγματισμός! Αλλά απέναντι σ’ όλους αυτούς τι έχουμε να προτείνουμε; Ποιες είναι οι έσχατες ανακλαστικές αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας; Ε, λοιπόν αυτές είναι τα δάκρυα και ο ανθρώπινος καθώς και βαθιά πολιτικός λόγος της εφοριακού της Άνδρου, Αναστασίας Σαπουνά. Η κ. Σαπουνά, μιλώντας στο δημοτικό συμβούλιο της Άνδρου με αφορμή την κατάργηση της εφορίας του νησιού και απευθυνόμενη στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, είπε ότι εκείνος «ποτέ δεν εξυπηρέτησε ένα συνταξιούχο που δεν έχει να πληρώσει» για να καταλάβει τον πόνο των ανθρώπων, για να καταλάβει ότι το κράτος μπορεί να αλλάξει όταν γίνει ανθρώπινο, όταν θα τεθεί στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι των τραπεζών και των ξένων, μεγαλοκαρχαριών επενδυτών. Βέβαια, τότε ο κόσμος δεν θα είναι ένα απέραντο «καζίνο» και το κράτος δεν θα δίνει το δημόσιο χρήμα(το δικό μας χρήμα) για να σώσει τις υπό χρεοκοπία ιδιωτικές τράπεζες, μειώνοντας παράλληλα τους μισθούς και τις συντάξεις, αυξάνοντας τη φορολογία και την ανεργία καθώς και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις. «Μπαίνουμε μπροστά για να μείνουνε άνθρωποι και επιχειρήσεις ζωντανοί» λέει η κ. Σαπουνά, περιγράφοντας την πρακτική ενός αντιγραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού, δηλαδή ενός ανθρώπινου κράτους. Όμως, οι δημόσιες υπηρεσίες συγχωνεύονται. Σήμερα οι εφορίες, αύριο τα σχολεία, μεθαύριο τα νοσοκομεία. Πόσο οικονομικό, άραγε, είναι να μεταβαίνει κανείς από την Άνδρο στη Σύρο για ένα χαρτί; Μέσα από τη διαδικασία αυτή, μέσα από τον παραλογισμό, δεν χάνονται μόνο οι άνθρωποι ως πρόσωπα, εξαφανίζεται και η ίδια η Ελλάδα. Η οποία «αποκαθαρμένη» από τους ενοχλητικούς –«διεφθαρμένους»- κατοίκους της, μπορεί να πωληθεί απαλλαγμένη βαρών στους εξωχώριους επενδυτές-αγοραστές της.

Οι ύαινες

Απελπισία για τον άνεργο. Απόγνωση για τον μικρομεσαίο. Και οι δύο θα δεχθούν την επίθεση από τις ύαινες και τα όρνεα που μυρίζουν το θάνατο από μακριά. Οι εισπρακτικές εταιρίες των τραπεζών θα επιφέρουν το τελικό χτύπημα στην αξιοπρέπεια, καθιστώντας τον εξευτελισμό των δυστυχισμένων τέλειο. Υπάλληλοι-τηλεφωνητές επιπίπτουν σε έντιμους και φιλότιμους πολίτες, τσακίζοντάς τους κάθε έννοια και ίχνος τιμής. Οι ίδιοι οι τηλεφωνητές-βασανιστές είναι και οι ίδιοι βασανιζόμενοι, μακροχρόνια άνεργοι, ή νέοι που αδυνατούν να βρουν πρώτη εργασία και καλούνται να αποδείξουν, εργαζόμενοι μάλιστα δοκιμαστικά, ότι αξίζουν την πρόσληψη. Τελικά, αφού τους εκμεταλλευτούν τους διώχνουν. «Θα σας ειδοποιήσουμε για το πότε θα ξανάρθετε», τους λένε. Αλλά δεν τους ειδοποιούν ποτέ. Τότε οι τηλεφωνητές, αυτοί οι απελπισμένοι νέοι της κρίσης, της ανεργίας και του εμπαιγμού, αγριεμένοι και εξευτελισμένοι, εκκενωμένοι από κάθε ντροπή, από κάθε ιερό και όσιο, πηγαίνουν αλλού. Σειρά έχουν τα τηλεπαιχνίδια. Θύματα οι υπερήλικες, γυναίκες και άντρες, στους οποίους τηλεφωνούν, λέγοντας ότι κέρδισαν δήθεν κάποιο δώρο. Και ακολουθεί η ειδοποίηση του ΟΤΕ για τον υπέρογκο λογαριασμό. Ο γέροντας αν δεν πάθει εγκεφαλικό, ή ανακοπή καρδιάς, πληρώνει το ποσό, πηγαίνοντας τη βέρα ή ό,τι άλλο στο ενεχυροδανειστήριο(πλήθος πλέον κι αυτά), αλλιώς χάνει το τηλέφωνό του. Έτσι, μαζί με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων επελαύνουν και οι απατεώνες, οι γνωστές ύαινες, αυτές που ξεπαστρεύουν τον κόσμο. Στο επίπεδο της μικροεπιχείρησης, βέβαια, το λόγο έχουν οι τοκογλύφοι. Ένας δικάστηκε προχθές στη Θεσσαλονίκη. Για την ακρίβεια, πίσω από κάθε τοκογλύφο υπάρχει ένα ολόκληρο κύκλωμα με μπράβους, εκβιαστές και απαγωγείς. Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία της κρίσης, όπου κάποιοι κερδίζουν από τις χαίνουσες πληγές ακόμη και από το θάνατο ανθρώπων. Όμως, οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι τράπεζες, αυτές που δημιούργησαν την κρίση και θα λάβουν, τώρα, επιπλέον 25 δις ευρώ, τα οποία θα πληρώσουμε εμείς(ενώ θα αυξηθεί και το δημόσιο χρέος). Αυτό το ποσό θα το δανείσουν(αν το δανείσουν) στην πραγματική οικονομία, αλλά με πάρα πολύ υψηλά επιτόκια. Άρα, εκτός από τους παράνομους τοκογλύφους, υπάρχουν και οι νόμιμοι, και μάλιστα με τα δικά μας χρήματα. Αυτός ο άνισος κόσμος, αυτή η άδικη οικονομία, αυτή η διαλυμένη κοινωνία δεν είναι δυνατόν να βγει από το τέλμα της σήψης, όταν οι κυρίαρχοι θεσμοί της τρέφονται από τη σηπαλιά. Δεν μπορεί, επίσης, η Γερμανία να μιλάει για τη διεφθαρμένη Ελλάδα, δείχνοντας τον διεφθαρμένο και λησμονώντας τον διαφθορέα. Γιατί διαφθορείς ήταν οι Ζίμενς, ήταν τα λεωφορεία Μαν, ήταν οι μίζες για τα υποβρύχια, ήταν οι επιδοτήσεις για την απόσυρση των προϊόντων στις χωματερές, και πολλά άλλα ακόμη. Είναι υποκριτικό, λοιπόν, να μιλούν οι διαφθορείς για διεφθαρμένους! Γιατί τη διαφθορά τη γεννάει το κυνήγι της υψηλότερης απόδοσης κέρδους και ο αθέμιτος ανταγωνισμός, καθώς και η έλλειψη κανόνων. «Τηρήστε τους κανόνες ρε…» φώναζε το μυθιστορηματικό «θύμα» του Μπέλοου, το οποίο περισσότερο κι από την ήττα εξοργιζόταν από την αδικία. Η ανυπαρξία κανόνων στην κοινωνία, η νεοφιλελεύθερη απορύθμιση στην αγορά, ό,τι οδήγησε στη σημερινή κρίση είναι εδώ. Οι ίδιες «αξίες» που οδήγησαν τις δυτικές κοινωνίες, εν οις και την ελληνική, στην κρίση, εξακολουθούν να ισχύουν. Γι’ αυτό η διαφαινόμενη λύση δεν θα αφορά τη σωτηρία των «κάτω», αλλά την εξαφάνισή τους. Και σε κάθε περίπτωση, το φως στην άκρη του τούνελ δεν είναι πάρα το φως του τρένου της νέας κρίσης που έρχεται καταπάνω μας για ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει.

Ο φασισμός και ο ρατσισμός στην υπηρεσία των "πάνω"

Πρώτα εξουθενώνουν με άγρια λιτότητα την οικονομία, εξαθλιώνουν τους ανθρώπους και την κοινωνία κι ύστερα επιπίπτουν σαν ακρίδες οι άρπαγες επενδυτές. Αυτό είναι το αξίωμα της Ναόμι Κλάιν στο δόγμα του σοκ. Και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να αποφύγουμε αυτό το κανιβαλικό όργιο εναντίον της χώρας μας. Η απάντηση είναι θετική αν ήταν δυνατόν να υπάρξει μία εθνική και κοινωνική πανστρατιά, όπου δεν θα υπάρχουν αυτοί που ζημιώνονται κι αυτοί που ωφελούνται από την κρίση, αλλά τόσο οι «πάνω» όσο και οι «κάτω» θα συμμετέχουν κατ’ αναλογία του έχει τους στα βάρη και τις θυσίες. Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί εθνικό φρόνημα και ομόθυμη άμυνα όλων των Ελλήνων απέναντι στην πρωτοφανή επίθεση από την τροϊκανή «ιερή συμμαχία». Τι εμποδίζει αυτή την ενότητα; Στο οικονομικό πεδίο, η αρρωστημένη απληστία των «πάνω» και στο πολιτικό πεδίο οι διαιρετικές δράσεις των φασιστών και των ρατσιστών. Η Χρυσή Αυγή, με άλλα λόγια, είναι αυτή που ολοκληρώνει την άλωση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, καθώς λειτουργεί διαλυτικά στο επίπεδο της συνάντησης και οργάνωσης των θυμάτων της κρίσης, δηλαδή των μελών ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί όπως τα άλλα ιστορικά προηγούμενα –βλέπε ΚουΚλουξΚλαν- έτσι και η Χρυσή Αυγή είναι φορέας του εμφυλίου των «κάτω», ήτοι των γηγενών και των μεταναστών. Όμως μετανάστες, σήμερα, είναι και οι Έλληνες και συγκεκριμένα οι νέοι μας(ένας στους δύο άνεργος). Στην Αυστραλία, μάλιστα, είναι οι Έλληνες που υφίστανται την οργή των φασιστών, καθώς εγκλείονται κι αυτοί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το ίδιο συμβαίνει στη Γερμανία και αλλού με αιχμή του δόρατος τους νέο-ναζιστές. Κι αν μία βουλευτής της Χρυσής Αυγής χαρακτηρίζει τους εδώ μετανάστες «υπάνθρωπους», κάποιος συνάδελφός της στη Γερμανία χαρακτηρίζει έτσι τους Έλληνες. Αλλά η ανθρώπινη φύση είναι μία και καθολική(παντού η ίδια) έλεγε ο Σπινόζα, απαντώντας έτσι στους ρατσιστές κάθε εποχής που αποδίδουν σε κάποιους ανθρώπους αλλά και σε λαούς μία γονιδιακή ή αταβιστική «κακότητα». Αλλά το ίδιο ρατσιστικά και διαλυτικά λειτουργούν κι εκείνοι όπως ο νέος βουλευτής(με τον γνωστό μπαμπά) που είπε σε συναδέλφους του ότι «μαζεύτηκαν εδώ (σ.σ. στη Βουλή) όλες οι βλαχάρες»! Κι αυτός ρατσιστής είναι, καθώς, μιλώντας στο όνομα της «καθαρότητας», ταυτίζεται με την χρυσαυγίτικη ιδεολογία. «Το μίσος, όπως και η αγάπη, τρέφονται με τα πιο μικρά πράγματα…» σημείωνε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Γι’ αυτό μην υποτιμάτε τον λεκτικό ρατσισμό. Όλοι αυτοί –φορείς και άτομα- βασίζουν την πολιτική τους δράση στο φόβο. Ο φόβος γίνεται η κινητήρια αρχή της σύγχρονης μεταπολιτικής: φόβος των βάρβαρων-μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, τρομοκρατία μέσω νέων ιών κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας) όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», που δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα. Τι προτείνουν όλοι αυτοί στους Έλληνες; Το μίσος. Ο άνεργος και ο εξαθλιωμένος θα επανασυνθέσουν λόγω της ανεργίας και της μοναξιάς εαυτό τους μέσα από το μίσος. Ο φασίστας-απόκληρος θέλει όλοι να χρεοκοπήσουν σαν κι αυτόν, όλοι να χάσουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους. Την μισερή ιδεολογία του, όμως, την θέλει «καθαρή». Η οπτική του μίσους του είναι η καθαρότητα της φυλής, η υπεροχή της… ράτσας. Τι πρέπει να κάνουμε; Ποια είναι η απάντηση στο μίσος; Η ελπίδα βρίσκεται στην επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης και στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και τη ξενότητα, γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια και η φιλία.

Φτάνει πια

Εξαθλίωση. Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο πεινασμένα. Αυτή τη φορά το ομολογεί ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας. Ένας στους δύο νέους δεν έχει δουλειά. Το 30% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, παίρνουν δηλαδή λιγότερα από 6000 ευρώ το χρόνο. Το ποσό και το ποσοστό αναφέρεται σε σχετική έρευνα. Ομοίως, 450 χιλιάδες οικογένειες ζουν με επιδόματα και βοήθεια από την Εκκλησία κι άλλες κοινωνικές οργανώσεις, ενώ ένας στους τρεις Έλληνες δεν έχει τη δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κι αν μιλήσουμε για τους άνεργους και τους άστεγους καθώς και για τους 100 χιλιάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, τότε η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα είναι εδώ και είναι γενικευμένη. Παρόλα αυτά, η τρόικα εξακολουθεί να μιλάει για λιτότητα, ενώ ακόμη και οι πλέον νεοφιλελεύθεροι βλέπουν τη μεγάλη βλάβη που προξένησε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία η εφαρμογή της, ότι το φάρμακο απεδείχθη πασίδηλα φαρμάκι, όπως κάποιοι προειδοποιούσαμε. Τώρα η τρόικα, δηλαδή το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Γερμανία, αν και βλέπουν το λάθος τους, επιχειρούν να το αποκρύψουν με ένα παιγνίδι καθυστερήσεων, που αποβλέπει στη διαμόρφωση των συνθηκών για μία πολιτική λύση του προβλήματος. Κι αυτό γιατί ούτε το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο ούτε το δημοσιονομικό πρόγραμμα βγαίνει. Όμως, οι «λογιστικές μηχανές» που εκπροσωπούν τους δανειστές φαίνεται ότι δεν έχουν αισθήματα και αρχές και συνεπώς ούτε ιερό ούτε όσιο. Και ζητούν κι άλλο αίμα. Βέβαια, ένιοι ισχυρίζονται ότι εκτός από την αντιπαράθεση των γιγάντων που αντανακλάται στις διαπραγματεύσεις, υπάρχει και η εγχώρια σκοπιμότητα. Συγκεκριμένα, λέγεται πως υπάρχει επαφή των τροϊκανών με Έλληνες μεγαλο-επιχειρηματίες. Οι τελευταίοι αντί να παραδώσουν τα αιτήματά τους στην ελληνική κυβέρνηση, τα δίνουν στους τροϊκανούς, λειτουργώντας σαν τους «κουκουλοφόρους» της κατοχής. Γιατί εδώ –με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις καταργήσεις επιδομάτων, την εξαφάνιση των ωριμάνσεων- λαμβάνουν χώρα, συμβολικά και πραγματικά, μαζικές εκτελέσεις εργαζομένων και συνταξιούχων. Επιτέλους, ας πληρώσουν κάτι και οι πλούσιοι. Ας πληρώσουν κι αυτοί που έχουν αγοράσει το μισό Λονδίνο. Δεν μπορεί οι υπόλοιποι Έλληνες, η συντριπτική πλειοψηφία, να αντιμετωπίζονται σαν υποζύγια, σαν εξαρτήματα μηχανών παραγωγής. Γιατί ποτέ ιστορικά η ανάκαμψη μίας κοινωνίας, η ανάπτυξη μιας οικονομίας μπόρεσε να στηριχθεί στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Μόνο οι πυραμίδες της Αιγύπτου, τα παλάτια του τσάρου και άλλα φαραωνικά έργα αιματοβαμμένων εξουσιών βασίσθηκαν στη σκλαβιά και το θάνατο. Αυτό δεν μπορεί να ξανασυμβεί τον 21ο αιώνα. Κι αν συμβεί, θα είναι για λίγο. Η ελληνική κοινωνία, η Ελλάδα ως χώρα, ο ελληνικός λαός ή θα πει ένα ηχηρό «ως εδώ», ένα «φτάνει πια» ή θα χαθεί μέσα στην αβίωτη εργασιακή ζούγκλα που διαμορφώνουν οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι αυθέντες.

Ανταγωνιστικοί ωσάν σκλάβοι

Πρώτα δοξολόγησαν την απορύθμιση των αγορών και το νεοφιλελευθερισμό, τώρα αναπέμπουν ύμνους και επιβραβεύουν το «σχεδιασμό των αγορών»! Οι ίδιοι που απένειμαν τα Νόμπελ οικονομίας στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, τώρα επιβραβεύουν τους αντιπάλους τους. Μονά ζυγά δικά τους. Ενώ οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που είναι έτσι κι αλλιώς οι χαμένοι της ιστορίας. Τα γνωστά λόμπι της Νορβηγίας κι όλου του κόσμου έφθασαν, επίσης, στο σημείο να απονείμουν το Νόμπελ ειρήνης σ’ έναν θεσμό, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο οποίος ξεζουμίζει κυριολεκτικά τους ανθρώπους προκειμένου να πλουτίσουν οι τραπεζίτες. Είναι γνωστά τα αιματηρά μέτρα που επιβάλλει στους Έλληνες μισθωτούς και συνταξιούχους για τη δόση των 31,5 δις ευρώ, που θα πάνε πρωτίστως στις τράπεζες! Αυτοί, λοιπόν, που στέλνουν κόσμο και κοσμάκη χωρίς ανάσα στην κόλαση της ανεργίας και στην αυτοχειρία, επιβραβεύονται, αντιστρέφοντας τους όρους και στρεψοδικώντας, καθώς λένε ότι θα μας σώσουν, ενώ μας σκοτώνουν, λένε ότι τα κάνουν όλα στο όνομα της εξυγίανσης ενώ είναι οι πιο διεφθαρμένοι. Κι όμως κάποτε η οικονομία είχε «ηθική», δηλαδή όρια. Τι συνέβη, άραγε, και αποσυνδέθηκε πλήρως η οικονομία από την «ηθική» παράδοσή της; Γιατί με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού η ηθική παράδοση απωθήθηκε υπέρ της «μηχανικής» παράδοσης που δεν αφορά τελικούς, ανθρώπινους σκοπούς και ερωτήματα, όπως για το «πως πρέπει κάποιος να ζει» ή «πως μπορεί να αναπτυχθεί ο αγαθός άνθρωπος», αλλά μόνο για τα ζητήματα διαχείρισης (logistics) και της βελτιστοποίησης της απόδοσης, δηλαδή της κερδοφορίας. Το χρήμα από μέσο έγινε σκοπός, ενώ ο πραγματικός σκοπός έγινε το μέσο, δηλαδή το χρήμα. Τώρα το παν είναι το χρήμα και η συσσώρευσή του, ενώ οι εργαζόμενοι είναι οι αναλώσιμοι της ιστορίας, μιας ιστορίας που είναι το ατέλειωτο χρονικό των θριάμβων των «πάνω». Πλέον οι τιμές των προϊόντων δεν διαμορφώνονται από την προσφορά και τη ζήτηση, αλλά από τα διάφορα εφέ των hedge funds με τη συνέργια των κεντρικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ο κόσμος κυβερνάται από 8 υπερτράπεζες πλανητικής εμβέλειας. Αυτές διοικούν τον κόσμο. Σ’ αυτές είναι χρεωμένες, όχι μόνο οι περιφερειακές οικονομίες αλλά και οι οικονομίες των αναπτυγμένων χωρών όπως των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, ακόμη και της Γερμανίας. Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα μέσω του ελέγχου των πολιτικών και των κρατικών ή των διεθνών θεσμών, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα αλλά και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Κομισιόν. Το όλο έργο(για τους πολλούς τραγωδία, για τους λίγους σκάκι) εμπεριέχει στοιχεία μεταφυσικής και ψυχιατρικής και εδράζεται στη δημιουργία «κρίσεων» που λαμβάνουν χώρα σε δύο χρόνους: Πρώτα, δημιουργείται αναταραχή με την υποβάθμιση μιας οικονομίας (όπως της ελληνικής) από τους οίκους αξιολόγησης και τη δημιουργία περιβάλλοντος επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ακολουθεί η προπαγάνδα της κρίσης στο σύνολο του χρηματιστικού συστήματος, μέσω των λεγόμενων «μολυσματικών» και «μιμητικών εφέ», που αγγίζουν κι άλλες οικονομίες (ντόμινο), όπως η πορτογαλική, η ισπανική και ιταλική, καταλήγοντας στην ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ. Τούτων δοθέντων, διερωτάται κανείς γιατί οι κύριοι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου υπερθεμάτιζαν για την κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; Δεν γνώριζαν; Ομοίως, γιατί η κα Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε δεν έκαναν τις δηλώσεις που κάνουν σήμερα, ότι δηλαδή η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ούτε θα βγει από το ευρώ; Μάλλον γνώριζαν, αλλά ήθελαν να φθάσει η Ελλάδα στο σημείο που έφθασε σήμερα, να καταστεί δηλαδή μία ειδική οικονομική ζώνη, όπου οι εργαζόμενοι θα είναι πλέον σκλάβοι, δηλαδή ανταγωνιστικοί!

Το λάθος

«Κάναμε λάθος», είπε ο Τόμσεν του ΔΝΤ, «που κόβαμε μόνο μισθούς». Λάθος, λοιπόν, η συνταγή της άγριας λιτότητας, αλλά ποιος θα πληρώσει το λάθος της τρόικας; Ποιος θα πληρώσει για τις δεκάδες αυτοχειρίες εργαζομένων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, ή για τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεων ήτοι ζωντανών «θανάτων»; Εδώ τίθεται ένα μείζον πρόβλημα δημοκρατίας, καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ δεν τίθενται υπό τον έλεγχο και την πολιτική κρίση του ελληνικού λαού. Τα στελέχη της τρόικας δεν υπέχουν καμία πολιτική ευθύνη, ακόμη κι αν αποτύχουν. Το διαπιστώνουμε τώρα που ομολογούν οι ίδιοι το λάθος τους κι όμως οι αποφάσεις τους συνεχίζουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο. Όταν, συνεπώς, η μονεταριστική πολιτική αποτύχει –και αυτό έχει συμβεί στις περισσότερες των περιπτώσεων- οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ απέρχονται χωρίς να είναι δυνατόν να τους καταλογιστούν ευθύνες. Όμως, παρά το ομολογημένο λάθος, η πολιτική της τρόικας παραμένει κανιβαλική καθώς επιβάλλει στους εργαζόμενους τον πιο άγριο μεσαίωνα. Βέβαια, κάποιοι κοντόφθαλμοι ντόπιοι θεώρησαν ότι το πετσόκομα των μισθών θα αύξανε τα κέρδη τους. Αλλά η ακραία βαρβαρότητα νέκρωσε την αγορά, αναπαρήγαγε την ύφεση και οδήγησε την ελληνική οικονομία σε αργό θάνατο, ή αλλιώς στη δίνη του θανάτου. Σ’ αυτή τη δίνη πνίγονται όλοι. Απλώς κάποιοι νωρίτερα από τους άλλους. Όμως το λάθος δεν το αναγνωρίζει μόνο κ. Τόμσεν, αλλά και η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε. Βέβαια, οι δύο τελευταίοι δεν ομολογούν το «λάθος», αλλά ότι «η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι μονόδρομος». Γιατί είναι άραεγ μονόδρομος; Και γιατί πριν δύο χρόνια, όταν ξεκίνησε το ελληνικό μαρτύριο δεν ήταν; Γιατί τάχα το ελληνικό χρέος έγινε ξαφνικά βιώσιμο; Η ελληνική οικονομία βγήκε από το πηγάδι της ύφεσης; Όχι. Τότε γιατί; Γιατί τώρα η Ελλάδα έγινε ολόκληρη μία Ειδική Οικονομική Ζώνη, όπου η εργασία είναι πάμφθηνη, καθώς οι μισθοί παραπέμπουν σ’ αυτούς των «δούλων» της Κίνας. Συνεπώς, η χώρα είναι έτοιμη να δεχθεί επενδύσεις. Αλλά αυτό δεν το επιτρέπει η εικόνα της Ελλάδας και η αβεβαιότητα σχετικά με την παραμονή της ή όχι στο ευρώ. Γι’ αυτό έχουμε ένα επικοινωνιακό μπαράζ αλλαγής του κλίματος και της εικόνας της χώρας. Κι επειδή η παγκόσμια οικονομία λειτουργεί με εφέ και εικόνες, οι επενδύσεις δεν θα αργήσουν. Έχουν, συνεπώς, δίκαιο όσοι βλέπουν «διέξοδο». Μόνο που η διέξοδος αυτή δεν θα αφορά όλους, αλλά μόνο τους «πάνω». Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι νέες θα βολοδέρνουν άνεργοι και λιμοκτονούντες, με καμένα όνειρα και φτερά. Όσο για τη δημοκρατία αυτή θα παραμένει ζητούμενο καθώς οι τεχνοκράτες και η τεχνική αντίληψη της οικονομίας και της πολιτικής θα καταστρέφει τη δημοκρατική ουσία τόσο της εθνικής όσο και της λαϊκής κυριαρχίας, διευρύνοντας το χάσμα μετά κυβερνώντων και κοινωνίας. Η οικονομία αποδεσμευόμενη από κάθε πολιτικό περιορισμό θα συνεχίσει να επιτρέπει στις περίφημες «αγορές» να αναγορεύονται σε ουσία της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας! Μάλιστα, κάθε προσπάθεια επανεύρεσης της ολοκληρωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μοιάζει πλέον μάταιη. Γι’ αυτό χρειάζεται να επανεφεύρουμε την πολιτική, τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, ρυθμίζοντας με τέτοιο τρόπο την αλληλεξάρτηση ώστε να γίνεται σεβαστό το δικαίωμα της κάθε χώρας και της κάθε μίας ανθρώπινης ύπαρξης να συμμετέχει σ’ έναν ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο και όχι να είναι πειραματόζωο των ισχυρών.

Ύβρις και Νέμεσις

Το αδιέξοδο είναι πλέον ορατό απ’ όλους, ακόμη και από τους «πάνω». Για την ύβρι(αλαζονεία) του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλαδή των τραπεζών, και τη συνακόλουθη Νέμεση(τιμωρία) μίλησε η επικεφαλής του ΔΝΤ. Αλλά σε τι συνίσταται η αλαζονεία; Στην παραγωγή χρήματος από το χρήμα μέσω της τοκογλυφικής λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτή τη λειτουργία καταγγέλλουμε χρόνια τώρα, χαρακτηρίζοντας την υπερδιόγκωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σαν το «πανωσήκωμα» που θα γκρεμίσει το όλο οικοδόμημα της πραγματικής οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και το χρέος των αναπτυγμένων οικονομιών(ΗΠΑ, Ιαπωνία, Γαλλία, Αγγλία) βρίσκεται σε επίπεδα «καιρού πολέμου», όπως δήλωσε η Λαγκάρντ. Αλλά ποιος είναι εκείνος που προασπίζεται τα συμφέροντα των τραπεζών; Δεν είναι το ίδιο το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι εταίροι του; Είναι αυτοί οι οποίοι στην τροϊκανή συμμαχία τους ήθελαν να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους Έλληνες φορολογούμενους με τα 550 εκ. ευρώ, που χρωστούν οι τράπεζες(πέραν των δεκάδων δις που ήδη παίρνουν και τα οποία θα πληρώσουν τα συνήθη υποζύγια). Τώρα, οι δύο πλευρές του Ατλαντικού αντιπαρατίθενται για την οικονομική πολιτική λιτότητας που τσακίζει την Ελλάδα. Και τι εξακολουθεί να τους ενώνει; Ότι η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, δηλαδή την οικονομική πολιτική λιτότητας η οποία τη σκοτώνει! Παραλογισμός; Ασφαλώς. Αλλά αυτό λίγο τους ενδιαφέρει. Όπως δεν τους ενδιαφέρει και η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η ανασύστασή του μέσω του εκφασισμού. Γιατί αυτό που συγκρατεί και «διαρράφει» σήμερα την ελληνική κοινωνία είναι ο φασισμός! Ο φασισμός σαν βάρβαρη συλλογικότητα -ελλείψει άλλης- έρχεται να αντιπαρατεθεί στην εκσυγχρονισμένη διαφθορά και στον πληθωρισμό από υπερβολικό εαυτό, από υπερδιόγκωση του Εγώ, από υπερσυσσώρευση πλούτου και νεοπλουτίστικων συμβόλων καθώς και από μία άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα, που καταλήγει στον αυτισμό ή τον κανιβαλισμό. Γι’ αυτό η απάντηση στην επίθεση του νεοναζισμού είναι αμήχανη και με τα ίδια επιχειρήματα. Σε μία δημοκρατία, όμως, κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Στη δημοκρατία τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Το Σύνταγμα, όμως, έτσι όπως είναι όλα τα συντάγματα σήμερα, αλλά και οι δυτικές κοινότητες, έχουν παύσει να είναι «ανοιχτά», δηλαδή ανεκτικά. Άρα, έχουμε ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Και η λύση του είναι πολύπλευρη και πολυσύνθετη καθώς είναι πρόβλημα όλων των θεσμών, κοινωνικών και πολιτικών. Γι' αυτό χρειάζεται ο εκδημοκρατισμός των θεσμών και της κοινωνίας καθώς και ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου, του διαφορετικού. Εν άλλοις λόγοις, ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου. Αντίθετα, η σύγχρονη ευαισθησία θα παραμένει στείρα χωρίς ένα πολιτικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων και συνεπώς την ολοκλήρωση της «ανθρωπιάς» μας.

Χαριστική βολή

Η τρόικα ζητά να εκκενωθούν ελληνικά νησιά με πληθυσμό κάτω από 150 κατοίκους. Ακόμη χειρότερα, απαιτεί τα 550 εκατομμύρια ευρώ που χρωστούν οι ελληνικές τράπεζες στο ελληνικό Δημόσιο να μη δοθούν, αλλά να επιβαρύνουν τα ήδη ματωμένα υποζύγια, δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Κι αυτό με το επιχείρημα ότι με την απόδοση των 550 εκ. στο κράτος θα επιβαρυνθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όταν είναι γνωστό ότι τα 25 δις από τα 31 δις της δόσης που θα κατευθυνθούν προς τις τράπεζες, επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό. Πρόκειται με άλλα λόγια για χρήματα που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Χωρίς να προσθέσουμε και τα άλλα 90 δις που πήγαν επίσης στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα με το πρώτο μνημόνιο. Για να φανεί, έτσι, με τον πλέον κυνικό και ξεδιάντροπο τρόπο τίνος τα συμφέροντα εκπροσωπεί η τρόικα. Όσο για τους εργαζόμενους θα καταντήσουμε σαν τους κινέζους είλωτες, που περιγράφει ο Μο Γιαν, το Νόμπελ λογοτεχνίας του 2012. Η Κίνα με τους κακοπληρωμένους και χωρίς δικαιώματα και ελευθερίες εργαζόμενους είναι το νέο οικονομικό πρότυπο. Αυτό επιχειρούν να επιβάλλουν στη Δύση οι Her Omnes, τα τεράστια κοσμο-Εγώ, που περιγράφει ο Ντον Ντελίλο στο μυθιστόρημα: Κοσμόπολις. Ο Ντελίλο, αυτός που ανατέμνει τη φυλή των «πάνω», είναι ο μεγάλος χαμένος του Νόμπελ. Για να αποδειχθεί ότι κι εδώ υπάρχουν σκοπιμότητες. Η μεγάλη αντιπαράθεση της Δύσης με την Κίνα άρχισε μέσω της λογοτεχνίας και των στερεοτύπων. Ο νέος Σολζενίτσιν ίσως κατασκευάζεται. Στο δυτικό στρατόπεδο, οι ευφυείς που έχουν ανατραφεί από λύκους και για τους οποίους η «φήμη» είναι μια κρίσιμη παράμετρος, αρχίζουν να ετοιμάζουν τον κόσμο για τη σύγκρουση και τις μεγάλες αλλαγές. Αυτά τα τεράστια Εγώ, όμως, πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο, κρυμμένα στα χρυσά μπούνκερς τους. Αλλά η ατομικότητα δεν μπορεί να αποτελέσει το οικονομικό κίνητρο-σύμβολο του παρελθόντος. Σήμερα οδεύουμε προς μία νέα συλλογικότητα σε αντίστιξη με τις υπερβολές του ατομικισμού, λέει αυτός που το όνομά του σημαίνει «Μη μιλάς»(Μο Γιαν)! Τι θα είναι αυτή η νέα συλλογικότητα, αυτή η νέα σύνθεση; Κανείς δεν ξέρει. Πάντως, οι τροϊκανοί και οι τράπεζες εξακολουθούν να αγωνίζονται χωρίζοντας τον κόσμο στα δυο, στους σκλάβους και τους αφέντες. Από τη μια το ζην επικινδύνως του υπερμανιακού καπιταλιστή, η φυλή των πολιτών του «πάνω» κόσμου κι από την άλλη ο παλιός αστικός κόσμος, χωρίς συνοχή πια, χωρίς ταυτότητα, ένα συνονθύλευμα από τεχνικά γεγονότα, από ασήμαντα τεχνικά στοιχεία, από εργαζόμενους-απορρίμματα. Εδώ, η απουσία εαυτού, το ξερίζωμα και η διάρρηξη των παλιών αστικών δικτύων, επιφέρουν την ενδόρρηξη, που καταλήγει στον αυτοχειριασμό του κουρέα της Νέας Ερυθραίας. Κι αν κάποιοι λένε πως «μέσα από τον πόνο» φτάνει κανείς στην «αμετάφραστη γνώση του εαυτού του». Εδώ, ο πόνος δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο ως χαριστική βολή, ως θάνατος. Δεν παρέχεται μία δεύτερη ευκαιρία.

Οι εσωτερικές αντιθέσεις του κεφαλαίου

Ανταγωνιστικότητα, διαρθρωτικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη, όροι γενικοί και ασαφείς, που υποκρύπτουν την κυνική και απάνθρωπη διάσταση των νέων σχεδίων της ηγετικής ελίτ της Ευρώπης για την εργασία. Πίσω από τις λέξεις και τους ευφημισμούς κρύβονται μειώσεις μισθών και συντάξεων καθώς και η εξαθλίωση των εργαζομένων. Και η ανάπτυξη; Τι σημαίνει, που βρίσκεται και πως μπορεί να επιτευχθεί η περίφημη ανάπτυξη; Είναι απλό, μέσα από τον αυτοματισμό και την ευελιξία και μέσω των δικτύων στο χώρο εργασίας μπορεί να δημιουργηθεί «ανάπτυξη χωρίς αύξηση της απασχόλησης», λένε οι οπαδοί της μετάβασης στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Και τι θα παράγει η Ελλάδα; Ενέργεια και τουριστικές υπηρεσίες, λένε. Η ανάπτυξη, μάλιστα, με τη χρήση των νέων τεχνολογιών δεν χρειάζεται την απασχόληση. Επιπροσθέτως, ο τεχνολογικός αυτοματισμός μπορεί να υπονομεύσει την ποιότητα και το κύρος των θέσεων εργασίας που θα απομείμουν. Με άλλα λόγια, η δύναμη των εργαζομένων θα εξαλείφεται συνεχώς από το φάσμα του αυτοματισμού και η εργασία καθεαυτή θα πάψει να συνιστά βασικό στοιχείο της ταυτότητας του εργαζόμενου, καθιστάμενη μία εργαλειακή δραστηριότητα χωρίς προσωπικότητα. Κατ' αυτό τον τρόπο θα συμβεί η μεταβιομηχανική μετάβαση, όπου θα έχουμε μία ανερχόμενη πολυπληθή τάξη «υπηρετών»(αλλιώς σκλάβοι), που θα στερείται κάθε αξιοπρέπειας, και μία μικρή τάξη επαγγελματιών με εξασφαλισμένη απασχόληση. Εκτός από τον αυτοματισμό, όμως, υπάρχει και ο πληροφοριακός τρόπος ανάπτυξης, που επιτρέπει την ευελιξία στην ανασυγκρότηση των μονάδων και των σχέσεών τους(όπως η μεταφορά της έδρας της ΦΑΓΕ στο Λουξεμβούργο) αλλά και στις σχέσεις κεφαλαίου-εργασίας, καθιστώντας τη μονιμότητα της εργασίας παρελθόν, καθώς η τιμή της εργασίας θα προσαρμόζεται στη στιγμιαία ωφελιμότητα(δες και την ανταγωνιστικότητα ή τη μεγιστοποίηση των κερδών) της επιχείρησης. Έτσι, η μερική απασχόληση, η κατ’ οίκον εργασία, τα ευέλικτα ωράρια, η μεταβολή των καθηκόντων(Στον Ολυμπιονίκη Μάρα ζήτησαν από τα ΤΕΦΑΑ να αλλάξει ειδικότητα γιατί ο καθηγητής της ενόργανης πήρε σύνταξη!), οι κυμαινόμενοι μισθοί και τα επιδόματα ανάλογα με την απόδοση, όλα αυτά και άλλα πολλά αυξάνουν την κερδοφορία της επιχείρησης(δηλαδή την παραγωγικότητα), υπονομεύοντας, όμως, τη συλλογική θέση της εργασίας απέναντι στο κεφάλαιο. Επίσης, το δημόσιο και ιδιωτικό διαπλέκονται νομίμως πλέον. Τα τμήματα του κράτους πρόνοιας που απέμειναν παραδίδονται στον ιδιωτικό τομέα(Υγεία, υπεργολαβίες, η απάτη των τηλεφωνικών αριθμών του ΕΟΠΥΥ που κερδοσκοπούν σε βάρος των ηλικιωμένων ασφαλισμένων κ.ά.). Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα κράτος που συμπλέκεται με μεγάλες επιχειρήσεις συγκροτώντας κυριολεκτικά μία στρατιωτική μηχανή αλλά και καρτέλ(που αποκαλούνται και ευμετάβλητες στρατηγικές συμμαχίες) από μεγάλες βιομηχανίες ομοειδών προϊόντων. Αυτά τα καρτέλ ποικίλουν ανάλογα με το χώρο και το χρόνο και καταλήγουν σε μία μεταβαλλόμενη γεωμετρία επιχειρηματικών στρατηγικών που ακολουθούν τη λογική των πολλαπλών δικτύων. Σ’ αυτό το σύνθετο νέο επιχειρηματικό περιβάλλον η εργασία είναι χαμένη από χέρι, καθώς οι πολιτικοί της εκπρόσωποι αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις λόγω των παρωχημένων αναλυτικών εργαλείων που χρησιμοποιούν. Όμως, οι εσωτερικές αντιφάσεις του κεφαλαίου, πρωτίστως ανάμεσα στην εικονική (χρηματοπιστωτική) και στην πραγματική οικονομία δεν επιτρέπουν μία ομαλή εξέλιξη παρά την απουσία σοβαρής αντίδρασης εκ μέρους των εργαζομένων. Σ’ αυτές τις αντιθέσεις οφείλεται η κρίση και όχι στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής που δεν απασχολεί κανέναν.

Ανάπτυξη για ποιον;

Στη γωνία Μητροπόλεως και Βουλής, έξω από το παλιό υπουργείο Παιδείας, συλλαμβάνουν νέους. Επικαλούμαι τη δημοσιογραφική ιδιότητα και ρωτώ τους αστυνομικούς για ποιο λόγο τους συλλαμβάνουν. Δεν μου απαντούν. Το κάνουν οι συλληφθέντες που μου δείχνουν τα «αμυντικά όπλα» τους, όπως τους είπαν! Πρόκειται για γυαλιά κολύμβησης, για κρέμα μαλόξ και μία μάσκα για τα αέρια. Ο παραλογισμός είναι προφανής. Τηλεφωνώ σε συνάδελφο αστυνομικό συντάκτη και του ζητώ να μάθει με ποια κριτήρια προβαίνει η αστυνομία σε συλλήψεις. Η απάντηση έρχεται σε λίγα λεπτά: «Η εντολή είναι να συλλαμβάνουν όποιον δεν τους αρέσει η φάτσα του». Οι αστυνομικοί μεταβάλλονται πάραυτα σε σεκιουριτάδες και πορτιέρηδες των μαγαζιών της νύχτας που κάνουν face control στους «πελάτες»! Ο κάθε πολίτης, που επιθυμεί να διαδηλώσει ειρηνικά και δημοκρατικά, είναι στο έλεος του γούστου και του φυσιογνωμικού κριτηρίου του κάθε ματατζή. Αλίμονο αν είσαι νέος, αν έχεις πολλά μαλλιά ή σκουλαρίκια. Καταφθάνουν βουλευτές και ζητούν τα στοιχεία του επικεφαλή της ομάδας των αστυνομικών. Εκείνος κιτρινίζει. Η τρομοκρατία μεταφέρεται στον πόλο που μέχρι πριν τρομοκρατούσε. Στην πλατεία συρρέει κόσμος. Οι φωνές φθάνουν στον ουρανό, αλλά, όπως με πληροφορούν οι συνάδελφοι, στο Μέγαρο Μαξίμου δεν ακούγεται απολύτως τίποτα. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, που δεν επικοινωνεί ο ένας με τον άλλο. Οι φωνές του πλήθους, οι κραυγές της απόγνωσης των ανέργων σταματούν στις κορφές των δέντρων και μένουν ανεπίδοτες. Η κα Μέρκελ αφού επιθεώρησε στο αεροδρόμιο το άγημα υπό τους ήχους της φιλαρμονικής της αποικίας με τις χαρακτηριστικές λευκές στολές, αφίχθηκε στην Ηρώδου Αττικού. Εκεί ρώτησε διάφορα τον Έλληνα πρωθυπουργό για το… οικόπεδο. Στο εσωτερικό του μεγάρου Μαξίμου διαπιστώνει πως το γραφείο του κ. Σαμαρά «είναι ωραίο»! Κι εκείνος απαντά πάραυτα ότι «το ίδιο είχαν και οι προκάτοχοί του». Μη και νομίσει η φράου ότι κάνουμε σπατάλες. Κάποιος άλλος θα έλεγε στη θέση του ένα απλό «ευχαριστώ πολύ». Αλλά εδώ παίζονται πολλά. Δεν ξέρεις τι μπορεί να υποκρύπτει κάθε ερώτηση. Εξάλλου, το είπε η καγκελάριος, εδώ ήρθαμε «με στόχο να κατανοήσουμε καλύτερα τους Έλληνες»! Γιατί δεν την πήγαν, άραγε, στο Σύνταγμα για να τους γνωρίσει; Γιατί δεν την έβαλαν σ’ ένα ελικόπτερο να δει το μέγα πλήθος που διαμαρτύρονταν; Αλλά όταν η κυρία Μέρκελ μιλάει για τους Έλληνες δεν εννοεί την πλέμπα, δεν αναφέρεται στους περιττούς, αλλά στους επιχειρηματίες, μιλάει μόνο για τους «πάνω», για τους λίγους, για τους έχοντες και κατέχοντες. Αυτούς ήθελε να γνωρίσει και να γνωρίσουν οι Γερμανοί συνάδελφοί τους. Αυτοί που αύριο θα αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί τη ελληνική δημόσια περιουσία και θα επενδύσουν σε μία έρημη χώρα, όπου οι άνθρωποι, όσοι επιζήσουν, θα διαβιούν με 200 ευρώ το μήνα. Ναι, η Γερμανίδα καγκελάριος μίλησε επιτέλους για την περίφημη ανάπτυξη, αλλά όχι για εκείνη την ανάπτυξη που θα αφορά όλους, αλλά για εκείνη που θα είναι για τους λίγους, τους πρώην διαπλεκόμενους κλεπτοκράτες, που τώρα θα ρουφούν το αίμα του λαού νομίμως. Αυτό θέλουν οι Γερμανοί. Αυτό είναι το μοντέλο της νέας Ευρώπης. Μιας ηπείρου που θα λειτουργεί σαν στρατιωτική μηχανή και οι εργαζόμενοι θα είναι σκλάβοι. Αλήθεια, αυτή την Ελλάδα θέλουμε; Αυτόν τον κόσμο θέλουμε; Όποιος επιθυμεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η αντίδραση των κάτω, αργά ή γρήγορα, θα είναι τρομερή.

Όμηρος

Η Μέρκελ θα δει στους δρόμους της Αθήνας την ερημιά του αυταρχισμού τής διεφθαρμένης αστικής μας δημοκρατίας, τον αποκλεισμό της διαμαρτυρίας σε απόσταση αόρατης ασφαλείας, θα δει μία Αθήνα πεντακάθαρη από τους περιττούς, από τους ανθρώπους-σκουπίδια, καθώς όλοι θα έχουν εξωθηθεί πέρα από το βεληνεκές του βλέμματός της και πίσω από τις ασπίδες των ΜΑΤ. Ναι, η απελπισία, επιχειρώντας να κραυγάσει, θα χτυπάει στις ασπίδες και θα επιστρέφει στα κεφάλια των απελπισμένων, με τη μορφή της σιδερένιας λαβής του κλομπ των μπάτσων. Οι ψυχές είναι ήδη κομματιασμένες, τα πρόσωπα απρόσωπα, οι πολλοί μια τεράστια χαίνουσα πληγή. Οι στρατιές των ζωντανών-νεκρών θα παρελάσουν αύριο την απελπισία τους, την οποία θα δει η καγκελάριος διαμεσολαβημένη από τους τηλεοπτικούς και τους φωτογραφικούς φακούς. Αλλά έτσι δεν θα φθάσει ποτέ σ’ αυτή η σάπια αναπνοή της πείνας, η μυρωδιά της προχωρημένης σήψης της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως την πληροφορήσουν γι’ αυτό. Κι όταν της αναφέρουν πως δεν έχει απομείνει πλέον απολύτως τίποτα, τότε θα δώσει το σύνθημα να σαρώσουν τα σκουπίδια και να κάνουν την τελική τους έφοδο οι Γερμανοί κομάντος του επιχειρείν. Το Δ΄ Ράιχ επιτυγχάνεται, σήμερα, βομβαρδίζοντας τον πληθυσμό με αλλεπάλληλα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας. Βέβαια, η καγκελάριος Μέρκελ θα μας πει και πάλι πόσο «ματώνει η ψυχή της» για τα δεινά του ελληνικού λαού, αλλά θα επιμείνει πως χρειάζεται περισσότερο αίμα, περισσότερος θάνατος. Η ηγετική ελίτ του σπουδαίου γερμανικού λαού εξακολουθεί να πορεύεται με το τραύμα της ήττας στους δύο παγκοσμίους πολέμους, που καθόρισε το γερμανικό πνεύμα, δημιουργώντας μία τάση αναδίπλωσης και εθνικής κατάθλιψης κατά τις περιόδους αδυναμίας αλλά και αυταρχισμού και επιθετικότητας όταν υπάρχει η αίσθηση της ισχύος. Αυτό το επισημαίνει εκ νέου ο πρώην καγκελάριος X. Σμιτ. Γενικά, η αταβιστική αυτή συμπεριφορά των Γερμανών εκδηλώνεται κατά κόρον εναντίον της Ελλάδας, η οποία αρχικά δαιμονοποιήθηκε ώστε να χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Για την ακρίβεια, οι Γερμανοί φαίνεται να ακολουθούν την πολιτική των WASP’s(Λευκοί Αγγλοσάξονες Προτεστάντες) στην Αμερική, οι οποίοι ένωναν όλο το μωσαϊκό των μεταναστών που συνέρεε στις ΗΠΑ απ’ όλο τον κόσμο με βάση κάθε φορά έναν κοινό εχθρό-δαίμονα(αρχικά εσωτερικό και στη συνέχεια εξωτερικό). Τώρα οι Γερμανοί θέλουν να ενώσουν την Ευρώπη με βάση το βόρειο, γερμανικό πνεύμα. Ο αποδιοπομπαίος τράγος, ή κατ’ άλλους η «Ιφιγένεια» για τη δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης είναι η Ελλάδα. Αλλά γιατί η Ελλάδα; Γιατί, προφανώς, είναι αυτή που παραπέμπει στην πολιτισμική απαρχή της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Συνεπώς, η σύγχρονη συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων θα είναι οι… Γερμανοί. Μ’ αυτή τη συμβολική σκευή, την οικονομική της ευρωστία και μία Ευρώπη που θα είναι μία «Μεγάλη Γερμανία», οι Γερμανοί θα αντιπαρατεθούν στις ΗΠΑ και την Κίνα, δημιουργώντας την αυτοκρατορία του 21ου αιώνα. Αυτό θα συμβεί αναίμακτα; Αμερικανοί και Κινέζοι θα δεχτούν αδιαμαρτύρητα τις σε βάρος τους συνέπειες από την οικονομική πολιτική του Βερολίνου; Για την ώρα το δολάριο χτυπά το ευρώ, γιατί οι ΗΠΑ θέλουν να είναι αυτοί που θα μοιράσουν τον κόσμο με την Κίνα. Εντέλει, με την Ελλάδα τι θα γίνει; Η Μέρκελ θα βγάλει την «Ιφιγένεια» από το βωμό και θα βάλει στη θέση της ένα κριάρι;! Ίσως. Μόνο που η Ιφιγένεια θα είναι εσαεί όμηρος του Βερολίνου.

Η βία της απελπισίας αντίβαρο στην αδικία

Πόλεμος στη Συρία. «Πόλεμος» και στην Αθήνα. Η Τουρκία καθίσταται το manu militari του ΝΑΤΟ και έχει τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας «κι αυτό είναι διπλωματική επιτυχία» δήλωσε, χθες, ο Γιαλτσίν Ακντογάν σύμβουλος του Τούρκου πρωθυπουργού. Ποιο θα είναι το αντάλλαγμα που θα ζητήσει η Τουρκία γι’ αυτή της την εκδούλευση; Ας ελπίσουμε πως δεν θα αφορά τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Κι αν όμως συμβεί αυτό; Τότε η Τουρκία θα βρει μία Ελλάδα που βρίσκεται στην πιο αδύνατη στιγμή της, όχι μόνο για οικονομικούς αλλά και για ανθρωπιστικούς και κοινωνικούς λόγους. Ήδη η κοινωνική έκρηξη είναι γεγονός. Τα χθεσινά γεγονότα στην Αθήνα καταδεικνύουν πως τα όρια αντοχής των εργαζομένων, που έχουν να πληρωθούν έξι μήνες, έχουν εξαντληθεί. Και σαν να μην φθάνει η ανεργία και η ανέχεια, έρχονται και τα νέα μέτρα που προβλέπεται ότι θα μας σκοτώσουν. Ας μη λυπάται, συνεπώς, ο υπουργός για «τα άκρα» και για τα ιερά και τα όσια, αλλά γι’ αυτούς που δεν έχουν να πάνε γάλα στα παιδιά τους, γι’ αυτούς που δεν έχουν καμία ζωή καθώς τα νέα μέτρα έρχονται να τους δώσουν τη χαριστική βολή. Επίσης, η αντίδραση των καταδικασμένων είναι βέβαιο πως θα είναι ακραία. Τι άλλο, τάχα, θα μπορούσε να είναι, αφού μόνο έτσι μπορούν να διασώσουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια. Αλλά αν είναι ακραίες οι διαδηλώσεις αυτών των απελπισμένων εργατών που έχουν τόσο καιρό να πληρωθούν, τότε τι είναι οι λίστες των ληστών; Τι είναι οι λίστες των κλεφτών κι αυτών που τους συγκαλύπτουν; Ποια πρέπει να είναι η αντίδραση του μισθωτού και του συνταξιούχου καθώς και του άνεργου νέου(πάνω από το 54%) σε όλα αυτά τα άκρως προκλητικά που συμβαίνουν εναντίον της κοινωνίας και της πατρίδας; «Άκρα» δεν μπορεί να είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που τους έχουν απομυζήσει τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας, χωρίς, μάλιστα, κανένα όφελος της εθνικής οικονομίας, «άκρα» είναι οι γνωστοί «νταβατζήδες» της διαπλοκής οι οποίοι τώρα διαπλέκονται με την τρόικα, χωρίς ίχνος πατριωτισμού, «άκρα» τέλος είναι οι φοροφυγάδες, όσοι τα «έφαγαν» και όσοι τα έστειλαν σε τράπεζες, όπως η HSBC, που ξέπλενε μέχρι και ναρκοδολάρια, ή σε off shores, των περίφημων φορολογικών παραδείσων. Γι’ αυτούς να λυπάστε» κύριε υπουργέ και όχι για τους απελπισμένους. Οι τελευταίοι στην απελπισία τους, το μόνο που ζητούν είναι μία κάποια δικαιοσύνη, η οποία κάποτε επιδιώκεται και με δυναμικό τρόπο. Αυτή η μορφή βίας μπορεί να συνιστά και μία κάποια αποκατάσταση της δικαιοσύνης, όπως έλεγε η Χάνα Άρεντ. Η βία της απελπισίας είναι αντίβαρο στην αδικία. Θα το ξαναπούμε, το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι απολέσουμε την ανθρωπιά μας, την ιδέα του ανθρώπου. Και χωρίς να αισθανόμαστε άνθρωποι, δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε ούτε πατρίδα ούτε τα υπόλοιπα ιερά και όσια.

Σενάρια εξόδου από την κρίση

Η αντιμετώπιση της ύφεσης βρίσκεται στην ενίσχυσης της ζήτησης δηλώνει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν. Αλλά ενίσχυση της ζήτησης σημαίνει αύξηση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών είτε με αυξήσεις μισθών είτε με φορολογικά κίνητρα(απαλλαγές), είτε με μειώσεις των τιμών των αγαθών. Τι συμβαίνει, όμως, στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό νότο εν γένει; Άγρια λιτότητα, περικοπές μισθών και συντάξεων, περικοπή των φορολογικών απαλλαγών, πρωτοφανής δηλαδή μείωση της αγοραστικής δύναμης και τεράστια ανεργία. Γιατί η εμμονή σ’ αυτή τη συνταγή; Γιατί κάποιοι ωφελούνται. Στην ευρωζώνη από το υπερτιμημένο ευρώ ωφελείται κυρίως η Γερμανία, καθώς οι εξαγωγές της είναι ακριβές. Έτσι, το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας είναι το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας. Συνεπώς, ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ευρωζώνης είναι τα αντιτιθέμενα συμφέροντα του βορρά και του νότου. Η Γερμανία θέλει ισχυρό ευρώ, ενώ η Ελλάδα θα ήθελε μία υποτίμησή του ώστε να μπορούν να ενισχυθούν οι όποιες εξαγωγές και πρωτίστως ο τουρισμός της. Πως μπορούν να συγκερασθούν οι αντιθέσεις; Οι προτάσεις είναι τρεις: Η πρώτη μιλάει για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Όμως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα προκαλούσε μία επιδείνωση και μία φυγή προς τα μπρος της Ισπανίας, της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, επιφέροντας την κατάρρευση του ευρώ. Η δεύτερη πρόταση αναφέρεται στην έξοδο από το ευρώ της Γερμανίας. Κι αυτό θα δημιουργούσε την ίδια και ίσως μεγαλύτερη κατάρρευση όλων, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας. Η τρίτη, τέλος, πρόταση μιλάει για τη δημιουργία δύο νομισματικών ζωνών, το ευρώ του βορρά και το ευρώ των χωρών του νότου, που θα συνδυασθεί με μία πολιτική ενοποίηση(ομοσπονδιοποίηση) της ΕΕ και την προσπάθεια ομογενοποίησης(σύγκλησης) των οικονομιών. Για να συμβεί, όμως, η οικονομική σύγκληση απαιτείται μεγαλύτερη στήριξη στις υπερχρεωμένες χώρες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δηλώνει ο Κρούγκμαν. Όμως η Γερμανία επιμένει να λειτουργεί αρνητικά σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Πολύ περισσότερο που το πλαφόν της βοήθειας την οποία μπορεί να παράσχει έχει νομοθετικά περιορισθεί στα 190 δις ευρώ. Συνεπώς, εξακολουθεί να επικρατεί ο εθνικός εγωισμός, η εθνική λογική αντί της ευρωπαϊκής. Γι’ αυτό, αντί να έχουμε μία νέα ευρωπαϊκή ισορροπία, η οικονομική κρίση θα συνεχίσει να μετακυλύεται προς τις αδύνατες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Η ίδια πολιτική, βέβαια, ακολουθείται και από τις ΗΠΑ που μετακυλύει στην περιφέρεια και δη στην Ευρώπη τη δική της κρίση. Επίσης, πέραν του εθνικού συμφέροντος υπάρχει και το συμφέρον του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, δηλαδή των τραπεζών, οι οποίες αφού απορρόφησαν το κρατικό χρήμα, εξακολουθούν να δρουν «πειρατικά», αδιαφορώντας για την ύφεση, για την πραγματική οικονομία, για τις κοινωνίες και τους ανθρώπους. Όμως, η ύφεση συνεχίζεται, επηρεάζοντας και τις τράπεζες. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι οι κοινωνίες που βρίσκονται ένα βήμα πριν από την έκρηξη. Αυτό δεν είναι δική μας διαπίστωση, αλλά του ίδιου του ΟΟΣΑ. Όσο για την Ελλάδα, ας κρατήσουμε τα λόγια του Πωλ Κρούγκμαν, ότι δηλαδή οι μικρές χώρες δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση παρά μόνο ως τμήματα ενός ισχυρότερου οικονομικού συνόλου.

Η λίστα της υποκρισίας

Σάλος με τη λίστα(Λαγκάρντ) των 1991 Ελλήνων καταθετών(φοροφυγάδων)της Ελβετίας. Ποιος την κατείχε και ποιος την απέκρυψε; Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, η οποία την είχε από το 2010, δεν την αξιοποίησε; Και γιατί αυτή βρισκόταν στα χέρια του κ. Βενιζέλου ακόμη κι αν επρόκειτο για αντίγραφο; Αυτά τα ερωτήματα διατυπώνονται με αφορμή την περίεργη διαδρομή της λίστας. Το σημαντικότερο, όμως, κι αυτό που προκαλεί το δημόσιο αίσθημα είναι το επιχείρημα ότι η λίστα δεν μπορεί να αξιοποιηθεί γιατί, όπως ισχυρίζονται, είναι προϊόν μη νόμιμης διαδικασίας(υποκλοπής)! Και επειδή πολύς λόγος γίνεται για την ελβετική τράπεζα, να πληροφορήσουμε πως οι καταθέσεις έχουν γίνει στην τράπεζα HSBC στην Ελβετία, αλλά η έδρα της τράπεζας αυτής είναι στο Citi του Λονδίνου. Όσον αφορά στη λίστα, αυτή περιήλθε στα χέρια των γαλλικών αρχών, όταν στα τέλη του 2008 συνελήφθη το πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της HSBC Γενεύης, ειδικός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, Ερβέ Φαλτσιάνι, ο οποίος προσπαθούσε να πουλήσει σε διάφορες χώρες CD με τα ονόματα περισσοτέρων από 24 χιλιάδων μεγαλοκαταθετών, Γάλλων, Ιταλών, Βρετανών, Γερμανών, Ισπανών, Ελλήνων κ.α. Ο Φαλτσιάνι συνελήφθη την 1η Ιουλίου στην Βαρκελώνη όταν με την επίδειξη του διαβατηρίου του οι αρχές είδαν ότι υπάρχει διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον του. Τα στοιχεία του Φαλτσιάνι καλύπτουν την περίοδο από τον Φεβρουάριο του 1997 έως τον Δεκέμβριο του 2007. Οι λίστες βρέθηκαν στα χέρια της γαλλικής κυβέρνησης καθώς ο Φαλτσιάνι είχε καταφύγει στη νότια Γαλλία, αφού διώκονταν στην Ελβετία. Εκεί οι γαλλικές αρχές προέβησαν σε κατ’ οίκον έρευνα και κατέσχεσαν όλα τα στοιχεία. Έτσι, άνοιξαν πάνω 3.000 υποθέσεις, δημιουργώντας ένταση μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας. Τότε και άλλες χώρες άρχισαν να ζητούν τα στοιχεία που αφορούσαν δικούς τους πολίτες! Τον Μάϊο του 2010 η κυβέρνηση Σαρκοζί έδωσε στην Μαδρίτη τα στοιχεία 659 Ισπανών πολιτών. Μεταξύ αυτών ήταν και ο πατέρας του Προέδρου της τράπεζας Santander ο οποίος συμφώνησε για έναν διακανονισμό με το ισπανικό δημόσιο και πλήρωσε 200 εκατομμύρια ευρώ ώστε να κλείσει η υπόθεση. Στις 26 Οκτωβρίου 2010 ο τότε υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, είπε ότι εξαιτίας της λίστας Φαλτσιάνι έγινε η μεγαλύτερη είσπραξη διαφυγόντων φόρων στην ιστορία του ισπανικού κράτους! Γιατί, όμως, οι Ελβετικές αρχές –αλλά και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες- επιτρέπουν στις τράπεζες να δέχονται προϊόντα εγκλήματος; Όταν, μάλιστα, είναι γνωστό ότι η ίδια τράπεζα, η HSBC, προέβαινε συστηματικά σε τεράστιας έκτασης ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Αυτό δεν αναφέρεται σε κάποιο προϊόν υποκλοπής αλλά σε έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου. Η τράπεζα αυτή συγκεκριμένα επέτρεπε σε μεξικανούς εμπόρους ναρκωτικών να ξεπλένουν χρήματα! Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε την άμεση διασύνδεση των μεγάλων τραπεζικών αγορών με τους περίφημους φορολογικούς παραδείσους, που έχουν ως πρώτο μέλημα τη φοροδιαφυγή, η οποία αποκαλείται κομψά «φορολογική βελτιστοποίηση» και αποσκοπεί στην επίτευξη όσο γίνεται μεγαλύτερων κερδών. Οι ίδιες οι τράπεζες συνεπώς αποδέχονται χωρίς κυρώσεις προϊόντα εγκλήματος και συνεργούν στη διάπραξη αδικοπραξιών. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου, το 2007 και το 2008 το μεξικανικό υποκατάστημα της HSBC μετέφερε 7 δισ. δολάρια στα υποκαταστήματα της τράπεζας στις ΗΠΑ. Η τράπεζα συνέχιζε, δηλαδή, να δέχεται τα κέρδη των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών και να τα περνά σε τραπεζικούς λογαριασμούς προκειμένου να κρύψει την παράνομη δραστηριότητα. Με άλλα λόγια νομιμοποιούσε, κοινώς «ξέπλενε» ναρκο-δολάρια! Η HSBC είναι ευρωπαϊκή τράπεζα αλλά η έρευνα και οι αποκαλύψεις έγιναν από τους Αμερικανούς. Για να αποδειχθεί έτσι ότι στην Ευρώπη είμαστε στο έλεος των «τραπεζών». Βέβαια, οι αποκαλύψεις δεν γίνονται γιατί οι Αμερικανοί είναι έντιμοι, αλλά λόγω του οικονομικού πολέμου ΗΠΑ-Ευρώπης. Γιατί αν πραγματικά οι Αμερικανοί (δηλαδή το ΔΝΤ) ήθελαν την πάταξη της φοροδιαφυγής, θα μπορούσαν μαζί με τους Ευρωπαίους να προχωρήσουν στη διαρθρωτική εξυγίανση της χρηματοπιστωτικής και πραγματικής οικονομίας, καταργώντας τους παράδεισους της φοροδιαφυγής, που βρίσκονται στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία και στην Αυστρία, όπου «παίζουν» οι Γερμανοί, στο Μονακό, όπου «παίζουν» οι Γάλλοι και στο Λιχτενστάιν, όπου «κρύβονται» όλοι. Αξίζει να σημειώσουμε, επίσης, ότι η σημαντικότερη ζώνη φοροδιαφυγής είναι η βρετανική ζώνη που περιλαμβάνει το Σίτι και τις πρώην αποικίες με πρώτο το νησί Κέιμαν. Η αμερικανική ζώνη επικεντρώνεται στη Γουόλ Στριτ, στο Ντελαγουέαρ, στο Γουαϊόμινγκ και στη Φλόριδα καθώς και στα μακρινά προτεκτοράτα. Τέλος, έχουμε τα πολύ μικρά νησάκια στον Ειρηνικό(Βανουάτου, Ναουρού). Σ’ αυτά τα μέρη κρύβεται το πειρατικό κεφάλαιο. Η Ελβετία, συνεπώς, δεν είναι παρά ένα μέρος, όπου κρύβεται το χρήμα και η πολιτική υποκρισία της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ, και των εγχώριων πολιτικών που κορυβαντιούν για τη λίστα Λαγκάρντ, ενώ είναι γνωστό ότι το χρήμα έχει διασπαρεί σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Το ΔΝΤ και ο Χομπσμπάουμ

Η παρούσα κρίση είναι βαθιά «γιατί πλήττει την ίδια την αγορά», έλεγε πριν ένα χρόνο ο Έρικ Χομπσμπάουμ. Τι θα αντικαταστήσει, άραγε, την αγορά; Αυτό θα πάρει πάρα πολύ χρόνο για να το μάθουμε, όσο και η διάρκεια της καταστροφικής διαδικασίας. Ο Χομπσμπάουμ είδε την αρχή της καταστροφής, αλλά δεν πρόλαβε το τέλος της, καθώς εγκατέλειψε τον μάταιο πλην όμορφο τούτο κόσμο. Όσοι παραμένουμε εδώ παρακολουθούμε τα επεισόδια της καταστροφικής διαδικασίας, όπως αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα. Αυτή την Κερκόπορτα απ’ όπου οι άνθρωποι οι δολαρίου επιχειρούν να αλώσουν το ευρώ. Ήδη, η άποψη αυτή, που κάποιοι εδώ και δύο χρόνια την μυκτήριζαν ως παρωχημένη και γραφική, υιοθετείται από μέσα ενημέρωσης του γερμανικού κατεστημένου, όπως το έγκυρο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. «Πιόνια πολιτικών συμφερόντων» χαρακτηρίζονται τα τρία στελέχη της τρόικας που βρίσκονται από χθες στην Ελλάδα. Και οικονομικών συμφερόντων θα λέγαμε εμείς καθώς πίσω από τα πολιτικά κρύβονται και τα οικονομικά συμφέροντα. Υπ’ αυτή την οπτική, όμως, τίνος «πιόνι» είναι ο Τόμσεν; Τίνος ο Μαζούχ; Το περιοδικό δεν απαντά. Για μας το χειρότερο δεν είναι ότι οι τρεις εκπροσωπούν κάποια «πολιτικά συμφέροντα», αλλά ότι αυτά τα συμφέροντα είναι αντιτιθέμενα. Ο κ. Τόμσεν, δηλαδή, όντας εκπρόσωπος του ΔΝΤ φαίνεται να είναι πιο κοντά στα αμερικανικά συμφέροντα και το δολάριο, που συγκρούονται με την Ευρώπη και το ευρώ σε μία προσπάθεια να αναδειχθεί αυτός που θα «μοιράσει» τον κόσμο με τις νέες αναδυόμενες δυνάμεις και δη την Κίνα. Η κωλυσιεργία και η σκληρότητα του κ. Τόμσεν δεν είναι γιατί το ΔΝΤ πιέζεται δήθεν από τις χώρες μέλη του για τα χρήματα που δανείζει στην Ελλάδα, αλλά για να δημιουργηθούν οι συνθήκες εξόδου της χώρας μας από το ευρώ. Η έξοδος αυτή θα σημάνει κατ’ αρχάς όχι μόνο την οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας αλλά και τη χρεοκοπία της συμβολικής και πολιτικής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης και του νομίσματός της, του ευρώ, που θα είναι το προοίμιο της πλήρους κατάρρευσής του. Το κόλπο του Τόμσεν είναι η εστίαση στο οικονομικό σκέλος του ελληνικού προβλήματος, όταν είναι πλέον σαφές ότι το πρόγραμμα λιτότητας οξύνει την ύφεση, ενώ η λύση εδώ που φθάσαμε μπορεί να είναι μόνο πολιτική. Θα αφήσουν, με άλλα λόγια το ευρώ να καταρρεύσει οι Γερμανοί, ή θα το σώσουν, αποφασίζοντας πολιτικά να σώσουν την Ελλάδα; Όμως, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σωθεί ούτε χωρίς την «αγορά» της, όπως θα έλεγε ο Χομπσμπάουμ, ούτε χωρίς το λαό της. Αν, όμως, τα δολοφονικά μέτρα επιβληθούν, τότε, αργά ή γρήγορα, θα αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αντίδρασης από το νότο ως το βορρά. Δεν μπορεί η αντίδραση στην ανθρωπιστική καταστροφή να μη διαχυθεί παντού, «σχεδόν όπως διαχέεται ο φόβος της επιδημίας της γρίπης». Γι’ αυτό η μεγάλη προσπάθεια των ξένων επικυρίαρχων και των εγχώριων ολιγαρχών είναι να ελέγξουν τα μίντια, δηλαδή τους ξενιστές της μόλυνσης. Ό,τι και όποιος θα συνεχίσει να καταγγέλλει τον εργασιακό μεσαίωνα και την χομπσιανή κοινωνία της ζούγκλας θα εξαφανίζεται. Ήδη αυτό έχει συμβεί με εκείνους που κατήγγειλαν τα μνημόνια από το 2010. Γι’ αυτό εκείνοι που σήμερα νομίζουν πως «όλοι(σ.σ. οι δημοσιογράφοι) έχουμε ευθύνη», κρίνουν γιατί βλέπουν μόνο τους ομοίους τους, καθώς αδυνατούν να δουν κι εκείνους που έχουν ήδη «εκτελεστεί»!