Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2010

Η οικονομία το 2011

Ελληνική επαρχία του σωτηρίου έτους 2010. Έρημοι δρόμοι και λουκέτα παντού. Πόλεις φαντάσματα. Tα σπιτικά τραπέζια δεν διαρκούν πολύ, καθώς είναι έκδηλη η ανησυχία για το άδηλο μέλλον. Μόνο τα γιορτινά λαμπιόνια και οι στολισμοί δηλώνουν τη σημασία των ημερών. Ενίοτε, κάποιοι ψίθυροι, δηλωτικοί εχεμύθειας, ρωτούν για αληθές των όσων διατείνονται οι καταστροφολόγοι, όπως ο Σόρος, ο Ρουμπίνι και η Σάξο μπανκ. Κάποιοι συγκεντρώνουν τα διάφορα σενάρια για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας το 2011 και τα αριθμούν: Πρώτο, η διάλυση της ευρωζώνης στη χειρότερη περίπτωση και μεγάλες δυσκολίες στην καλύτερη. Εκτιμούν ότι η τρόικα αγοράζοντας το χρέος της Ελλάδας και της Ιρλανδίας απλώς καθυστερεί την κατάρρευση. Σειρά θα έχουν η Πορτογαλία, η Ισπανία, το Βέλγιο και η Γαλλία. Δεύτερο, οι αμερικάνικες πολιτείες χρεοκοπούν κατά το ανάλογο των χωρών της ευρωζώνης. Το αμερικανικό ομοσπονδιακό κράτος, μάλιστα, προστρέχει σε βοήθεια για να σώσει την Καλιφόρνια και το Λος Άντζελες κατά το ανάλογο...

Horror vacui

«Στο Μόντε Κάρλο, ένας άντρας πηγαίνει στο καζίνο, κερδίζει ένα εκατομμύριο, γυρίζει στο σπίτι του και αυτοκτονεί»(Τσέχοφ)! Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί όλα είναι μια επινόηση, γιατί όλα είναι στη ζωή, όπως η μετάλλαξη ενός γαιοσκώλικα σε πεταλούδα. Όμως, σε μία οργανωμένη ορθολογικά κοινωνία οι άνθρωποι δεν είναι έρμαια του τυχαίου και του απρόβλεπτου ούτε των νόμων της φύσης. Στην κοινωνία ακόμη και απροσδιοριστία μπορεί ενμέρει να είναι διαχειρίσιμη. Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται η από-φανατικοποίηση, ο εξορθολογισμός και η συμφιλίωση. Η Συμφιλίωση ξορκίζει και εξοστρακίζει τον φανατισμό. Αυτό είναι το μήνυμα. Ακόμα και η θρησκεία, όχι ως εξουσία-Εκκλησία, που συμμετέχει στο μίσος, αλλά ως θρησκευτικό συναίσθημα του απλού πιστού αποδίδει τις τιμές στη Γέννηση του Χριστού, τιμές στη γέννηση της ελπίδας. Ο φανατισμός, γενικώς, εξαερώνεται μ’ ένα μαγικό τρόπο, όταν τα θύματά του αντιλαμβάνονται μέσα από τη ζωή ότι η δυστυχία κατοικεί και στις δύο πλευρές. Αντιθέτως, ο φανατισμός και κ...

Αναδιάρθρωση ή κατάρρευση

Η ευρωζώνη κινδυνεύει να διαλυθεί. Την κατάρρευσή της προλέγουν ήδη οι γκουρού-αναλυτές αλλά και χρηματιστές δίκην αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Ήδη, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, οι περίφημες αγορές με αιχμή του δόρατος τους οίκους αξιολόγησης «χτυπούν» τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, τη Γαλλία. Το ίδιο θα συμβεί και με τους Γερμανούς. Έτσι η γερμανική κεντρική τράπεζα(Deutsce Bank), εκτός από το ότι θεωρεί την Ελλάδα χρεοκοπημένη, εκτιμά ότι τα προβλήματα της Ελλάδας και της Πορτογαλίας προϊδεάζουν για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ. Λησμονούν την ίδια τη Γερμανία. Σε γενικές, γραμμές ο οικονομικός πόλεμος που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή αφορά τόσο την αντίθεση Βορρά-Νότου όσο και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του Βορρά(ΗΠΑ-Γερμανία). Το στοίχημα, πάντως, για τους κερδοσκόπους του «δείπνου του Μανχάταν» παραμένει η εξαφάνιση του ευρώ, αφού αυτό δεν μπορεί να υπάρχει επί μακρόν χωρίς την χρηματοπιστωτική αλληλ...

Το επεισόδιο Χατζηδάκη

Ποιο τηλεοπτικό κανάλι αναφέρθηκε στις αυτοκτονίες εργαζομένων-Ηράκλειο- αλλά και μικρομεσαίων επιχειρηματιών(Αθήνα); Κανένα. Ποιος πολιτικός είδε τους άστεγους στα πεζοδρόμια της Αθήνας και στους πορτοκαλεώνες της Άρτας, υποβάλλοντας σχετική ερώτηση στη Βουλή; Κανείς. Ο συμβολικός και πραγματικός φόνος εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και απελπισμένων δαν αφορά κανένα. Για τον Κωστή Χατζιδάκη, όμως, σηκώθηκε φωνή μεγάλη εντός του κοινοβουλίου, με τα κόμματα να επιρρίπτουν τις ευθύνες το ένα στο άλλο. Κανείς δεν μίλησε για τη βία της απελπισίας. Για την αντίδραση του "δολοφονημένου" οικονομικά και κοινωνικά απολυμένου κανείς δεν λέει απολύτως τίποτα. Μόνο ο Χατζιδάκης και προς τιμήν του, κατανόησε τον ξυλοδαρμό του. Είδε ότι πρόκειται για την απονομή ενός είδους δικαιοσύνης,για την εξισορρόπηση της ζυγαριάς της βίας. Δεν είμαστε υπέρ της βίας, ούτε της τυφλής ούτε της ανοιχτομάτας, αλλά χθες είδαμε την εμφύλια σύγκρουση των διαδηλωτών. Είδαμε τους καθηγητές να διαπληκτίζονται με ...

Η Παρακμή

Την ώρα που η οργή των εργαζομένων πλημμυρίζει τους δρόμους της Ελλάδας, ένας 63χρονος απαγχονίζεται στο Ηράκλειο λόγω της διαφαινόμενης απώλειας της εργασίας του, ενώ στην Αθήνα ένας γνωστός αντιπρόσωπος αυτοκινήτων αυτοπυροβολείται λόγω χρεών. Στον ίδιο χρόνο ο φυλακισμένος ιδρυτής του WikiLeaks, Τζούλιαν Ασάνζ, καταγγέλλει τη Visa, τη MasterCard και την εταιρεία διαδικτυακών πληρωμών PayPal ως όργανα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Είναι η στιγμή που οι ανακριτές της αμερικανικής δικαιοσύνης ανακαλύπτουν ότι η μεγαλύτερη τράπεζα επενδύσεων της Γουόλ Στρητ, η Goldman Sachs, η πρώτη δύναμη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν ήταν παρά ένα επικίνδυνο κερδοσκοπικό καζίνο, καθώς το 2007 επένδυσε σε τοξικά ομόλογα χωρίς οι πελάτες της να το γνωρίζουν. Τα γράφουμε αυτά γιατί από εκεί προέκυψε η σημερινή οικονομική κρίση, η οποία μετακυλήθηκε στους «κάτω», καθιστάμενη κρίση δημόσιου χρέους. Βέβαια, πολλοί μετά την εκλογή του αφροαμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα πίστεψαν ...

Περί ενοχής

Ενοχή γιατί; Ποιους νόμους, ιερούς και κοσμικούς, ποιους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς παραβιάσαμε; Ποιο παιγνίδι «ευχαρίστησης-ενοχής» παίξαμε, τι ευχαριστηθήκαμε και δεν το αντιληφθήκαμε; Και να τώρα ευνούχοι και καταθλιπτικοί. Ποιος ευνούχισε και τι προκάλεσε τη μελαγχολία ενός ολόκληρου λαού; Η κατάθλιψη προκύπτει όταν κάποιος δεν έχει ούτε το σώμα ούτε τη ζωή που θα επιθυμούσε, όταν κατοικεί ένα ον που οι άλλοι(οι ξένοι εν προκειμένω) περιφρονούν. Αυτή η περιφρόνηση επιστρέφει και ενδοβάλλεται, καθιστάμενη αυτοπεριφρόνηση και συνεπώς ενοχή. Τότε η μελαγχολία δανείζεται τα χαρακτηριστικά του πένθους για τον χαμένο παράδεισο, για την αβάσταχτη επιθυμία του. Το κυβερνών κόμμα σε συνδυασμό με τα μέσα ενημέρωσης και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης δημιουργεί ενοχές με βάση διλήμματα που διαμορφώνονται στη βάση της μανιχαϊστικής έννοιας του «καλού και του κακού». Σ’ αυτή τη λογική ήταν η απόφανση Πάγκαλου ότι «όλοι τα φάγαμε», ή ότι ζούσαμε με δανεικά και, πάντως, πάνω από τις δ...

Πολιτική αλληλεγγύη

Απόβραδο Σαββάτου στη Σταδίου. Ο φίλος μού δείχνει τα παγωμένα όνειρα του άστεγου στα μάρμαρα της τράπεζας. Ενώνουμε την οργή μας μ’ αυτή του Άρη Δαβαράκη, βλαστημάμε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τους τύπους «που τρώνε το βράδυ στο «L’ Abreuvoir» και στην «Brasserie» και δεν τους καίγεται καρφί για τα όσα συμβαίνουν…», για το νέο εργασιακό δίκαιο που είναι δίκαιο κατεχόμενης χώρας(Ι.Δ. Κουκιάδης), για τα ρουσφέτια των μετατάξεων και τα κίνητρα για… απολύσεις, για την εσωτερική υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας των «κάτω», για τις προσχηματικές απεργίες των υψηλόμισθων κομματισμένων συνδικαλιστών, για τη Βάσω Παπανδρέου που αμφισβητεί το Μνημόνιο –αυτό το οποίο ψήφισε- και το άδικο των μέτρων χωρίς, όμως, να παραιτείται, βρίζουμε για την κατάργηση του κοινωνικού συμβολαίου, που είναι οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για τις συντάξεις των φτωχών, που κόβονται και ξαναπερικόπτονται, για τους απολυμένους, για τους νέους που δεν βρήκαν ποτέ μία δουλειά και δεν θα κάνουν...

Οι διανοούμενοι

Ο μαέστρος στη Σκάλα του Μιλάνου σηκώνει τη μπαγκέτα του και σταματάει την ορχήστρα. Ύστερα, απευθύνεται στον πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας και στο πλήθος, ζητώντας να μην περικοπούν από την κυβέρνηση τα χρήματα για τον πολιτισμό. Επευφημείται. Στην Ελλάδα κανείς διανοούμενος δεν αντιδρά στον κανιβαλισμό που υφίστανται οι εργαζόμενοι, κανείς δεν καταγγέλλει αυτούς που κατήλθαν στις εκλογές με το σύνθημα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» και, σήμερα, βυθίζουν την ελληνική κοινωνία όλο και περισσότερο στη βαρβαρότητα. Μόνο ο αειθαλής Μίκης Θεοδωράκης σήκωσε και πάλι φωνή «ανυπακοής» και αντίστασης. Οι άλλοι; Που είναι οι υποδέλοιποι; Ποιος θα αντισταθεί στις στρεψοδικίες και τις ψευτιές του Γ. Παπανδρέου και της κυβέρνησής του; Ποιος θα απαντήσει στον απίθανο κυνισμό τους, σύμφωνα με τον οποίο η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων είναι για το καλό των εργαζομένων; Απολύουν, περικόπτουν τους μισθούς, διαλύουν ζωές και, συγχρόνως, έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι έρχονται να άρουν την προϋπάρ...

Στρος Καν και Κέινς

Πόσοι άνεργοι, πόσοι ζωντανοί νεκροί, πόσοι «νεόπτωχοι», πόσοι καιάδες χρειάστηκε να γεμίσουν από περιττούς ανθρώπους, από εργαζόμενους και συνταξιούχους ώσπου ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος-Καν να αντιληφθεί το αδιέξοδο του νεοφιλελευθερισμού και να αναφωνήσει «Γίναμε κεϊνσιανιστές»; Κι αν η ηγεσία του πλέον νεοφιλελεύθερου θεσμού άλλαξε ρότα, γιατί οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης έγιναν πιο νεοφιλελεύθερες από τους Αμερικανούς-πατέρες του νεοφιλελευθερισμού; Άγνωστο. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι ιεροφάντες τύπου Όλι Ρεν, Μέρκελ, Γιούνκερ και Τρισέ μαζί με τους Ρουμπινί, Σόρος αλλά και τους Κρούγκμαν, Στίγκλιτς προβαίνουν σε αποφάνσεις και αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Μόνο που ασχολούνται με σκιές δικαιολογώντας το κακό και τον πόνο. Αντιθέτως, εκείνοι που ζουν από την εργασία και αισθάνονται ακόμη γνωρίζουν την αλήθεια του οικονομικού κανιβαλισμού. Όπως εκείνη η Αμερικάνα καθαρίστρια της οποίας το επιτύμβιο παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μ...

Πρόθυμοι γραικύλοι

Ήρθε ήδε και απήλθε ο επικυρίαρχος, πρώην σοσιαλιστής και νυν θεσμικός εκπρόσωπος των σύγχρονων αποικιοκρατών Στρος-Καν. Πρώτα επιδαψίλευσε εγκώμια στους γραικύλους, σ’ αυτούς που είναι η εγχώρια πολιτική και πνευματική εξουσία, και οι οποίοι συνιστούν τις κατ’ εφημισμό «δημοκρατικές παρέες» των πρόθυμων δορυφόρων, προωθώντας με το αζημίωτο πολλές φορές τις αλλότριες πολιτικές δίκην μονόδρομων. Μονόδρομος ο εκσυγχρονισμός και η ευρωζώνη, μονόδρομος η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μονόδρομος τα τοξικά ομόλογα –γιατί έτσι παίζεται το «έξυπνο» παιγνίδι»!-, μονόδρομος το σχέδιο Ανάν, μονόδρομος το Μνημόνιο, μονόδρομος η εθνική υποδούλωση, μονόδρομος και η εξαφάνισή μας. Στο τέλος δεν θ’ απομείνει τίποτα σ’ αυτό τον τόπο πάρεξ κάτι περίεργα μικροσωματίδια, που αποκαλούνται γλοιόνια. Πρώτα, βέβαια, θα χαθούν οι «κάτω», οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Κι ύστερα όσοι αντιστέκονται. Όσο για τους υποτακτικούς, τους άλλοτε ραγιάδες, ενδέχεται να επιβιώσουν ως ένα ιδιαίτερο είδος σαλτιμπάγκω...

Καπιταλισμός VS Καπιταλισμού

Χρόνια τώρα εκείνοι που μιλούσαν για την εικονική οικονομία του χρηματιστηρίου ή γενικότερα για το χρηματοπιστωτικό κεφαλαίο που λειτουργεί σαν πανωσήκωμα έτοιμο να προκαλέσει την κατάρρευση όλου του οικοδομήματος, στραγγαλίζοντας την πραγματική οικονομία, δηλαδή την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, όλοι αυτοί θεωρούνταν γραφικοί και, τουλάχιστον, οπισθοδρομικοί. Εκείνοι, που πορεύονταν σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, θεωρούσαν ότι όλα είναι θέμα «έξυπνων» κινήσεων και επενδύσεων ακόμη και στα τοξικά(υψηλού ρίσκου) ομόλογα. Ώσπου η φούσκα έσκασε. Όμως, αντί -μετά την παγκόσμια κρίση την οποία προκάλεσαν οι τράπεζες- το κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στην πραγματική οικονομία να πάρει το πάνω χέρι, το χρηματοπιστωτικό εξακολουθεί να κυριαρχεί, ελέγχοντας πλήρως την πραγματική οικονομία και θεσμούς, όπως το ΔΝΤ ή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και κατ’ επέκταση τις πολιτικές αποφάσεις των κρατών. Όμως, το αδιέξοδο είναι απόλυτο. Γι’ αυτό προσωπικότητες του ίδιου το...

Σπάστε τις οθόνες

Αυτή η διαδήλωση δεν έχει ξαναγίνει στην Αθήνα. Γονείς και παιδιά μαζί. Μπροστά τα παιδιά και πίσω οι γονείς. Οι δεύτεροι αγωνιώντες και εν εγρηγόρσει, έτοιμοι να μπουν μπροστά αν χρειαστεί. Δεν χρειάστηκε. Το τραγούδι που έλεγε «... κι όσοι τροµαγµένοι κοιτάτε την οθόνη/ όλοι µαζί σας το φωνάζουµε πως δεν είστε µόνοι/ σπάστε τις οθόνες και βγείτε έξω στο φως / τα παιδιά σας είµαστε και όχι ο εχθρός», δεν τραγουδήθηκε χθες. Μόνο η οργή για την αστυνομοκρατία ξεχείλιζε και πιο πολύ για εκείνους τους τύπους με τα περίεργα γυαλιά και τους λοστούς στα χέρια, που δεν ήταν ούτε μαθητές ούτε χουλιγκάνοι. Βαλτοί έμοιαζαν. «Δεν θα ξανάρθω πορεία μ’ αυτούς τους ηλίθιους» λέει ο μαθητής. «Αυτό θέλουν να πετύχουν» ακούγεται να του λέει ο πατέρας του. Κάποιοι άλλοι συζητούν για τη… σύμπτωση της ανακάλυψης των γιαφκών και την κήρυξη της Αθήνας σε κατάσταση πολιορκίας. Άλλοι σχολιάζουν την έλευση στην Αθήνα του Ντομινίκ Στρος-Καν, επικεφαλή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και υποψήφιου προέδρου της...

Συνδικάτα

Τα συνδικάτα δεν χρειάζονται, οι εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν περισσότερο (γιατί όχι και 68 ώρες την εβδομάδα!), δεν υπάρχουν κεκτημένα, η χώρα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική. Τα λόγια ανήκουν στον πρώην πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη, πριν τέσσερα περίπου χρόνια, και εκφράζουν μια συγκεκριμένη αντίληψη για την οικονομία, την πολιτική και τον άνθρωπο και τα οποία εφαρμόζονται σήμερα. Πρόκειται για μια αντίληψη που θέλει τον άνθρωπο δούλο του ανταγωνισμού(συνυφασμένου άρρηκτα με τη μεγιστοποίηση του ποσοστού κέρδους), ενός ανταγωνισμού που πρέπει να είναι απελευθερωμένος από τριβές και αντιδράσεις και ο οποίος αντιμετωπίζει την εργασία ως άγριο καταναγκασμό. Σ’ αυτοί τη λογική οι πολλοί (οι σκλάβοι της εργασίας) είναι οι αναλώσιμοι της Ιστορίας, η οποία είναι το ατέλειωτο χρονικό θριάμβων των «εχόντων» στο μεγάλο συμπόσιο της κοινωνίας, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα αλληλοσπαρασσόμενα είδη στο μεγάλο συμπόσιο της ζούγκλας! Αυτή η αντίληψη σε συνδυασμό με τους διασπαστικούς μηχανισμούς στο εσ...

Διαδικτυακός ανταρτοπόλεμος

Μετά τα έγγραφα που αποδείκνυαν βασανισμούς ιρακινών από τους Αμερικανούς και τα οποία προκάλεσαν ακόμη και την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για τη διεξαγωγή σχετικής έρευνας, ακολουθεί η νέα αποκάλυψη από τον ιστότοπο Wikileaks.org ενός τεράστιου όγκου εγγράφων της αμερικανικής διπλωματίας, ενώ προαναγγέλλεται και η δημοσίευση εγγράφων που αφορούν στο τραπεζικό «οικοσύστημα διαφθοράς» και συγκεκριμένα μία αμερικανική τράπεζα, την Bank of America. Ήδη ο ιδιοκτήτης του Wikileaks, Τζούλιαν Ασάντζ, καταζητείται από την ιντερπόλ, αλλά πολλοί διερωτώνται πως κατάφερε μέχρι σήμερα να διαφύγει από τις μυστικές υπηρεσίες και δεν βρέθηκε στραγγαλισμένος σε κάποιο ξενοδοχείο; Ίσως γιατί ο Ασάντζ γνώριζε εκ των έσω τον τρόπο λειτουργίας των αμερικανικών υπηρεσιών και είχε λάβει τα μέτρα του. Έτσι, τον Αύγουστο είχε καταφύγει στη Σουηδία όπου βρήκε υποστήριξη από τα συνδικάτα και διάφορα πολιτικά κόμματα και όπου ζήτησε άδεια παραμονής και εργασίας. Η καταγγελία όμως από δύο σουηδέζες, την οποία ο...

Wikileaks

Εάν κάποιος ισχυριζόταν ότι η επίθεση στους δίδυμους πύργους προήλθε από τους ίδιους τους Αμερικανούς, θα χαρακτηρίζονταν ψυχωτικός συνωμοσιολόγος. Το ίδιο αν έλεγε ότι την επίθεση των χάκερς στο κινέζικο google κατεύθυναν αμερικάνικες υπηρεσίες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο γνωστός σκηνοθέτης Σπάικ χαρακτηρίστηκε από την εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς» συνωμοσιολόγος γιατί κινηματογράφησε τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό στη Νέα Ορλεάνη, εξάγοντας το συμπέρασμα ότι η Ουάσινγκτον σχεδόν «σκόπιμα» άφησε τα φράγματα να σπάσουν κατά τη διάρκεια του τυφώνα Κατρίνα για να πνίξει μαζί με τους φτωχούς μαύρους και τον πολιτισμό τους, την περίφημη μαύρη τζαζ. Να, όμως τώρα, τα χιλιάδες διαβαθμισμένα έγγραφα που δημοσιοποιούνται από το Wikileaks , αποδεικνύουν πως όχι μόνο υπάρχουν συνομωσίες αλλά και ότι η αμερικανική διπλωματία λειτουργεί κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες λειτουργούν και ως κατάσκοποι, αφού καλούνται να προμηθεύσουν την υπηρεσία IC(Intelligence Community)...