Εκφοβισμός

Ποιος θυμάται το δίλημμα που προέβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου στις εκλογές του 2009; Τι απέμεινε από το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»; Απόμεινε η πιο βάρβαρη βαρβαρότητα εναντίον των φτωχών και των αδυνάτων. Ποιο είναι το σημερινό δίλημμα; «Σγουρός ή εκλογές»! Στην περίπτωση που αποδοκιμαστεί ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, τότε ο κ. Παπανδρέου θα ζητήσει εθνικές εκλογές. Αντ’ αυτού θα μπορούσε να αλλάξει πολιτική, διαφοροποιώντας το μίγμα έτσι ώστε να βοηθήσει την ανάπτυξη. Όμως, ο πρωθυπουργός εμμένει στη συνταγή της τρόικας, η οποία οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στη χρεοκοπία. Γι’ αυτό το δίλημμά του είναι «Μνημόνιο-χρεοκοπία ή εκλογές». Ε, λοιπόν, εκλογές. Ας γίνουν εκλογές και ας αναλάβουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις τις ευθύνες τους, θέτοντας σε εφαρμογή το δικό τους σχέδιο ανάπτυξης και εξόδου από το τούνελ. Όσο για τους πράσινους εκβιασμούς, χειρότεροι κι απ’ αυτούς ήταν οι «πολλαπλασιαστές ισχύος» του μηνύματος. Γιατί το μήνυμα μπορεί να το έδωσε «διακαναλικά» ο πρωθυπουργός, μπορεί να μην έπεισε, αλλά τη σκυτάλη την πήραν χθες οι εφημερίδες και πρωτίστως τα τηλεοπτικά κανάλια, πολλαπλασιάζοντας την ισχύ του μηνύματος. Στο Μέγκα ο Χυτήρης, στον Αντένα ο Πάγκαλος, στο Σκάι η Διαμαντοπούλου. Παντού τα «παπαγαλάκια» κρώζουν, καταγγέλλοντας δημοσιογράφους που λειτουργούν ως εκπρόσωποι του λαού! Τίνος εκπρόσωποι έπρεπε να είναι κύριε συνάδελφε; Των επιχειρηματιών; Ή μήπως κανενός; Το «κανενός» δεν ισχύει. Ο «κανένας» είναι ένα μη όνομα, ένα πρόσχημα-μάσκα για να μπορεί κανείς να είναι με τους ισχυρούς και δη τους τοκογλύφους χωρίς να φαίνεται. Και να οι αγορές(δανειστές), οι οποίες με άκρα ευαισθησία ανεβάζουν τα spread, ενισχύοντας την διλημματική απειλή του πρωθυπουργού. Τελικά, αυτό δεν είναι πόλωση, δεν είναι προσπάθεια συσπείρωσης των οπαδών και των μελών του ΠΑΣΟΚ αλλά βραχυκύκλωμα κενότητας, έκρηξη φυγής από την πραγματική πολιτική, από τις θέσεις για τα πραγματικά προβλήματα. Γι’ αυτό η διαφορετικότητα επιχειρείται να συσταθεί με πομπώδεις βερμπαλισμούς, κλισέ και ατάκες, ό,τι δηλαδή είναι ο λαϊκισμός. Έτσι, ο καθένας γίνεται ενσαρκωτής του απόλυτου καλού, ενώ ο άλλος μεταβάλλεται στο απόλυτο κακό(μανιχαϊσμός). Μέσω αυτής της τακτικής ο καθένας προσπαθεί να τρομάξει τους ψηφοφόρους του επισείοντας τα –πραγματικά ή επινοημένα- χαρακτηριστικά του άλλου δίκην φόβητρου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, η πολιτική γίνεται μία μεταπολιτική, που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, καθώς αποσκοπεί σε μια φοβισμένη σύμπραξη τρομαγμένων ανθρώπων. Αυτή η πολιτική απενεργοποιεί τους πολίτες και ακυρώνει τη συμμετοχή τους στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και απομένει ο φόβος. Φόβος για τα ΚΑΠΗ, τα οποία σύμφωνα με τον Προβόπουλο είναι εστίες διαφθοράς! Φόβος για τα έξοδα από τη μεταφορά μαθητών απομακρυσμένων περιοχών. Φόβος για όλους και για όλα. Ο φόβος είναι η κινητήρια αρχή αυτής της μεταπολιτικής: φόβος των βαρβάρων-μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της ανεργίας, φόβος του λουκέτου, φόβος ακόμη και της άρνησης του πολιτικώς ορθού. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία στο όνομα της «κομματικής συσπείρωσης» υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού (της απόλυτης σχετικοποίησης και της απροσδιοριστίας) όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής, που δημηγορούν από τον τηλεοπτικό άμβωνα ή δραματοποιούν-σκηνοθετούν το «καλό και το κακό», διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη, δίκην θυμάτων που συναινούν στο βιασμό τους.