Κούφιεςελπίδες

Να ελπίσουμε ναι, αλλά σε τι; Να αντισταθούμε στον τρόμο αλλά πως; Να αισιοδοξούμε ναι, αλλά γιατί; Μήπως υπάρχει κάποια εναλλακτική οδός, κάποια διέξοδος που μας προτείνεται; Γιατί να χαρούμε όταν η ανεργία από 11,6% θα εκτιναχθεί επισήμως στο 14,5%, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις θα περικοπούν ακόμη περισσότερο; Τι θα πεις στο δεκάχρονο παιδί με το ντροπαλό βλέμμα και το τρύπιο χαμόγελο, αυτό που καθάριζε τα τζάμια των αυτοκινήτων στη Λένορμαν; Τι θα πεις στον άνεργο και στους εξόριστους της χαράς; Ναι, να ελπίσουμε, αλλά για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε κάτι απτό, κάτι συγκεκριμένο. Αλλιώς τα λόγια παραμυθίας παραπέμπουν στη ρήση «παρηγοριά στον άρρωστο λίγο πριν βγει η ψυχή του». Γιατί η ψυχογραφική οπτική που διακρίνει τους ανθρώπους σε αισιόδοξους και απαισιόδοξους, σ’ αυτούς «που τα βλέπουν όλα μαύρα» και σε όσους σκέφτονται θετικά, παραβλέπει τις κοινωνικές ανισότητες και αντιμετωπίζει την πραγματικότητα μέσω ποσοτικών δεικτών που τροφοδοτούν μια ορισμένη και προ πολλού απομυθοποιημένη ιδέα της Προόδου, όπου το μέλλον φαντασιώνεται πάντα ευοίωνο. Εν προκειμένω είναι εδραιωμένη η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει ανεργία αλλά… απαισιοδοξία, ότι η υπόθεση της κατασκευής του «πύργου της ευτυχίας» του καθενός εξαρτάται από τη βούλησή του(Σπινόζα). Εάν επί παραδείγματι δεν μπορείς να γίνεις ποιητής, όπως ο Ρεμπώ, δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορείς να γίνεις κάτι άλλο, όπως έμπορος όπλων(θέση των σημερινών νεοφιλελεύθερων αλλά και ενίων σοσιαλδημοκρατών)! Γι’ αυτό η ρητορεία των ευχολογίων και των γενικεύσεων νομιμοποιεί κυριολεκτικά τον ενταφιασμό των αποκλεισμένων καθώς και όλων εκείνων που η παραγωγική διαδικασία πετάει στον καιάδα δίκην καταραμένου αποθέματος. Ακόμη χειρότερα, μια ορισμένη θεώρηση της πραγματικότητας που πέραν των αριθμητικών στρογγυλοποιήσεων και ωραιοποιήσεων, αναδεικνύει τη «βρώμα» κάτω από το χαλί χαρακτηρίζεται ως καταθλιπτική! Πάσχουμε, λοιπόν, από «εθνική κατάθλιψη», ως εάν η κατάθλιψη να είναι κάτι κακό. Αλλά είναι κακό μόνο στο βαθμό που δεν γίνεται οργή και ενέργεια. Γιατί το κακό δεν είναι η κατάθλιψη καθ’ εαυτή, αλλά η κατάθλιψη που αντί να γίνει αγανάκτηση και ενέργεια, τελματώνει, γίνεται θρόμβος και γάγγραινα. Το θέμα συνεπώς δεν είναι μία ηλίθια αντίδραση του τύπου «χαμογελάστε είναι μεταδοτικό», αλλά μία οργανωμένη πολιτική πρωτοβουλία που θα ανοίγει δρόμους, που θα δημιουργεί μορφές αυτοοργάνωσης, οι οποίες θα επιχειρούν να κινήσουν την κοινωνία από τα «κάτω»-σε επίπεδο τοπικής ανάπτυξης, συλλόγων, γειτονιάς- επιχειρώντας την οικονομική και κοινωνική ανανέωση μέσω της αλληλεγγύης. Έτσι θα κερδίσουμε το χαμένο καιρό, έτσι θα ζεστάνουμε ξανά τον κόσμο και θα καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με τους ανθρώπους σαν άνθρωποι, να γίνουμε ελεύθεροι, να οικοδομήσουμε ένα καινούργιο κόσμο ελευθερίας και ομορφιάς, έναν κόσμο που θα αναδυθεί μέσα από τη σήψη.