«Η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν», γι’ αυτό «κανένας δεν μπορεί να την ιδιοποιηθεί». Αυτό ήταν το πρώτο επιχείρημα της κυβέρνησης για τα γεγονότα της Ακρόπολης. Στη συνέχεια είχαμε την αλλαγή σύμφωνα με την οποία «Η Ακρόπολη ανήκει σε όλους». Αλλά «όχι στους εργαζόμενους» δηλώνει ο δημοσιογράφος. Γιατί κύριε συνάδελφε δεν ανήκει στους εργαζόμενους; Το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο, αφού οι εργαζόμενοι δεν αξίζουν την τιμή να μετέχουν της αρχετυπικής πατρίδας της δημοκρατίας και του πολιτισμού της. Σ’ αυτή μετέχουν μόνο οι λίγοι, οι «πάνω», οι έχοντες και κατέχοντες. Συνεπώς, το περιεχόμενο του συμβολισμού της Ακρόπολης σύμφωνα με τους κυβερνώντες είναι τα μνημεία χωρίς μνήμη, τα μάρμαρα χωρίς ψυχή, αυτά που αιχμαλωτίζουν οι εργαζόμενοι, αλλάζοντας λουκέτα, είναι η Ακρόπολη δίκην τουριστικού περιπτέρου, στο οποίο καταθέτουν το συνάλλαγμά τους οι τουρίστες. Η Ακρόπολη είναι χρήμα γι’ αυτό οι «πάνω» μπορούν να την πωλήσουν δίκην οικοπέδου, αφού έχει τεθεί και ως εγγύηση στο Μνημόνιο για το δάνειο των 110 δις ευρώ. Πίσω, όμως, από τα αιχμάλωτα αγάλματα υπάρχουν ανθρώπινες ψυχές, είναι οι όμηροι του πολιτικού συστήματος, οι συμβασιούχοι, αυτοί που αναγκάζονται από την εποχή της απελευθέρωσης τους ελληνικού έθνους να πωλούν την πολιτική ελευθερία και την ψήφο τους έναντι πινακίου φακής, έναντι μιας θέσης εργασίας, για να εξασφαλίσουν το ιερό δικαίωμα στη δουλειά. Για το «ιερό δικαίωμα στη διαμαρτυρία αλλά όχι στην αυθαιρεσία» μίλησε και ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στη Βουλή. Ποια όμως είναι τα όρια που καθιστούν το «ιερό δικαίωμα» αυθαιρεσία; Το ιερό δικαίωμα κύριε Παπανδρέου δεν έχει όρια, είναι ιερό και απαραβίαστο. Γι’ αυτό η υπεράσπισή του με κάθε τρόπο δεν είναι αυθαιρεσία, αλλά υποχρέωση, ηθική ευθύνη, απέναντι στα παιδιά που περιμένουν την τροφή τους, υλική και πνευματική. Αυθαιρεσία είναι η αφαίρεση της εργασίας από επιπλέον 130.328 ανθρώπους μέσα σ’ ένα χρόνο. Και χρειάστηκε η έντονη διαμαρτυρία στην Ακρόπολη για να ακουστεί η είδηση, όπου αυτή δεν λογοκρίθηκε, ότι το κράτος και η κυβέρνηση έχουν απλήρωτους επί 22 μήνες τους συμβασιούχους φύλακες της Ακρόπολης. Ύστερα, αυτοί που τρομοκρατούν τους εργαζόμενους με τη θατσερική «πολιτική του χειρότερου»(της πτώχευσης εν προκειμένω) θα καταδικάσουν τη διαμαρτυρία των εργαζόμενων ως ακραία και αυθαίρετη! Αλλά, όπως λένε και οι μαθητές στη Γαλλία, «Δεν μας ακούνε, γι’ αυτό κραυγάζουμε».
Η ακραία αντίδραση των εργαζομένων και των ανέργων (το ποσοστό της ανεργίας των νέων ανήλθε στο 33%) απαντά ad hominem στην κυρίαρχη, στη νόμιμη βία του κράτους και της κυβέρνησης. Η βία από την ήπια ως την ακραία αρνείται μια ζωή που η προοπτική της είναι ο ζωντανός θάνατος της ανεργίας. Οι νέοι αρνούνται μια πολιτική δημοκρατία, που τους αγνοεί, και μια απούσα κοινωνική δημοκρατία που υφίσταται μόνο για τους κομματικούς πελάτες. Αρνούνται μια ολοκληρωτική κυρίαρχη ιδεολογία, το περίφημο πνεύμα της εποχής, που ως μόνη αξία της αλήθειας της προβάλλει το όφελος και τον κυνισμό. Τελικά, όταν «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και δεν μπορεί να επιβάλλει τη γύμνια του ως νέα ενδυματολογική αμφίεση (χειραγώγηση), τότε οι αρμοί της κοινωνικής συνοχής τρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου