Αίφνης, το ντροπαλό κορίτσι με τα τετράγωνα γυαλιά σηκώνεται κι ακολουθεί τους διαδηλωτές. Το μάθημα που θα μάθει, σήμερα, είναι ότι μπορεί να αντισταθεί, όπως κάποιοι άλλοι νέοι, τότε στον καιρό των κερασιών, το Μάη του 1968. Μα, να, την ώρα που η νέα διαφεύγει από τη μοιρολατρία και δημιουργεί ιστορία, τη δική της ιστορία, ο σχολιαστής στο «Μέγκα» μιλάει για το ανώφελο των αντιδράσεων, αφού τα μέτρα, όπως διατείνεται, θα ληφθούν ούτως ή άλλως. Παραδόξως, ο συνάδελφός του εξ Αμερικής τον διαψεύδει. Όχι, το ΔΝΤ επηρεάζεται από τις αντιδράσεις. Ο εξ Ελλάδος επιμένει ότι κάθε διαμαρτυρία είναι μάταιη και ότι κανείς δεν πεινάει! Δεν γνωρίζει από Περιστέρι, από Λιόσια και Πέραμα. Αγνοεί τα συσσίτια της ντροπής, ότι ένας στους έντεκα Έλληνες περνάει από εκεί. Δεν ξέρει τίποτα για το 33% των νέων που είναι άνεργοι, για εκείνους που πάσχουν από ασιτία ονείρων. Δεν βλέπει, γιατί η θέαση του κόσμου αλλάζει από πολιτισμό σε πολιτισμό, από έθνος σε έθνος, από φυλή σε φυλή, από κοινωνική ομάδα σε κοινωνική ομάδα, από γειτονιά σε γειτονιά. Το λάθος του δημοσιογράφου, το «ιδιοτελές σφάλμα» του, όπως θα έλεγε ο Ελβέτιος, είναι ότι περικλείει τα πάντα στο όνομα της δικής του περιοχής, των δικών του γειτόνων, των δικών του εύτακτων-προκρούστειων σχημάτων και γενικεύσεων. Σ’ αυτό τον κόσμο τίποτα δεν αντιδρά γιατί δεν έχει ανάγκη να αντιδράσει.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι εκεί, υπάρχει πάντα η υπόρρητη αντίδραση, υπάρχουν τα αδήλωτα, ασυνείδητα αιτήματα, τα οποία οι συστημικοί διανοούμενοι και σχολιαστές δεν μπορούν να δουν από το βάθρο των καθολικών αληθειών και της αυθεντίας τους. Αυτό έδειξε ο Δεκέμβρης του 2008. Γιατί, πάντα υπάρχει η σύγκρουση των κόσμων, έστω κι όταν κάποιος κυριαρχεί. Πάντα ένα ανώτερο ηθικό και πνευματικό βάθος, μια ευγενική και ανιδιοτελής αγάπη για την αλήθεια θα αντιπαρατίθεται στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους κοσμικούς, και τους ρηχά ηθικούς, προπάντων στους «χρυσο-συσσωρευτές» και στους κανίβαλους.
Η νεαρή παριζιάνα βρίσκεται τώρα στη Ναντέρ, βιώνοντας την εισβολή του συγκλονιστικού μυστηρίου της μάζας και νιώθοντας μια σωματική έλξη γι’ αυτούς που διαδηλώνουν. Κατεβαίνει από το πεζοδρόμιο και αναμειγνύεται με τους συνομηλίκους της. Δεν υπάρχουν εδώ σταθμίσεις και ορθολογισμοί. Όλα λειτουργούν με την έλξη της βαρύτητας, όπως στη φυσική. Και, κατά ένα περίεργο τρόπο, μέσα στη μάζα υφίσταται μια απόλυτη αλλαγή συνείδησης, μια αλλαγή συναισθημάτων, μια αλλαγή της θέασης του κόσμου. Τώρα βλέπει ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πεινούν, ότι η δουλειά είναι και άχθος αλλά και δημιουργία, ότι ο κόσμος είναι άνισος και άδικος. Ότι πρέπει να αλλάξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου