Η χθεσινή επίθεση της αστυνομίας εναντίον συμβασιούχων-εργαζομένων που παρακώλυαν τη λειτουργία του «ιερού χώρου» της Ακρόπολης -σύμφωνα με τον εντόπιο έφορο- αλλά και εναντίον ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων ήταν με μία λέξη: μία φασιστική ενέργεια. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα ΜΑΤ που εκτελούσαν, αλλά και την ίδια την πολιτική ηγεσία, την ίδια την κυβέρνηση που έδωσε την εντολή. Τι θα έπρεπε, άραγε, να κάνουν οι εργαζόμενοι και το 33% των νέων που είναι άνεργοι; Να υπομείνουν την εξαφάνισή τους χωρίς καμία διαμαρτυρία, χωρίς έστω ένα σπασμό; Ποια είναι η ηθική της ευθύνης ενός εργαζόμενου πατέρα απέναντι στα παιδιά του; Προπάντων, σε τι συνίσταται η «ιερότητα του χώρου» και η ύβρις; Όχι κύριοι, ο χώρος της Ακρόπολης δεν είναι μνήμα ούτε τουριστικό περίπτερο, είναι μνήμη, είναι περιοχή μνείας και μάθησης, είναι λόγος, είναι ένας κοινός τόπος αναφοράς, είναι η αρχετυπική πατρίδα της δημοκρατίας, του διαλόγου και της πειθούς. Η Ακρόπολη δεν συμβολίζει τη βία και την καταστολή, αλλά την καταλαγή και τον διάλογο. Γι’ αυτό η χθεσινή πολιτική και αστυνομική ενέργεια ήταν αμιγώς φασιστική, ανταποκρινόμενη στην περίοδο των τυράννων και όχι της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αντιστοιχούσα σε νέο-ολοκληρωτισμούς όπου οι εργαζόμενοι –συμβασιούχοι και μη- είναι περιττοί, εξόριστοι –εκτός των ορίων της χώρας-, άνεργοι –εκτός έργου- και τελικά εκτός οποιουδήποτε νοήματος ζωής. Εκτός κι αν η κυβέρνηση ήθελε να διαλύσει το μύθο της δημοκρατίας της Αθήνας, δείχνοντας ότι αυτή στηριζόταν σε χιλιάδες δούλους. Όσο για εκείνους που αντιδρούν στην εικόνα του αποκλεισμένου από τους εργαζόμενους «ιερού χώρου», θα τους θυμίσουμε τον Γ. Σεφέρη που έλεγε πως ο ιερός τόπος της συλλογικής μας μυθολογίας εμπορευματοποιήθηκε, έγινε ξενοδοχείο. Κι ένα «ξενοδοχείο», μια τουριστική ατραξιόν δε έχει άλλη ιερότητα ειμή μόνο του εμπορεύματος. Γι’ αυτό ο Παρθενώνας είναι σαν το εμπορευματοποιημένο σώμα που έχασε την ψυχή του. Ακριβώς, όπως ο Ελπήνορας στην Κίχλη.
Σε κάθε περίπτωση, οι εργαζόμενοι-συμβασιούχοι, αυτοί που μένουν απλήρωτοι από το κράτος-μπαταχτσή, επειδή δεν είναι τράπεζες και τοκογλύφοι, αυτοί λοιπόν έχουν την ηθική της ευθύνης απέναντι τους ίδιους τους εαυτούς τους και τις μελλοντικές γενιές, έχουν, συγχρόνως, την ηθική της πεποίθησης της Αντιγόνης να αντισταθούν, επαληθεύοντας με μια συμβολική πράξη τις αξίες που μας έχουν ποδοπατήσει. Οι αμφισβητίες, όσοι αντιστέκονται από πίστη ή απελπισία θέτουν την αξία μιας ιδεώδους αρχής ως πηγή του νοήματος της ζωής τους, αντιπαραθέτοντάς την στις πλειοψηφικές πρακτικές της ξεφτίλας. Ας πάψει, επιτέλους, η αλαζονεία, ο κόρος και η αληθινή ύβρις των λίγων που κυβερνούν τον καιρό και τον κόσμο. Κι ας ακουστεί το μήνυμα της alter orbis, της άλλης οικουμενικότητας, του νέου ανθρωπισμού, της πραγματικής δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου