Τι ζητούν οι νέοι η Γαλλία;

Για ενδοτισμό κατηγορεί τον Σαρκοζί η Μέρκελ, αφού επιτρέπει στα λυκειόπαιδα, τους μαθητές των γαλλικών πόλεων-γκέτο σύμφωνα με τη Le Figaro, να σπάσουν και να κάψουν. Τι, όμως, υπερασπίζονται οι νέοι αυτοί; Υπερασπίζονται τη σύνταξη στα 60 χρόνια και το κράτος πρόνοιας που κατέκτησαν οι γονείς και οι παππούδες τους; Όχι, λένε οι οπαδοί της καθεστηκυίας τάξης, οι μαθητές μέσα από την ιδιότυπη «ιντιφάντα» τους αρνούνται «τη Δημοκρατία, την κουλτούρα της και τα σύμβολά της» που είναι «η αστυνομία και το σχολείο»(οι μαθητές έκαψαν ήδη ένα σχολείο). Οι αναλυτές αυτοί, όμως, παραβλέπουν την προέλευση των μαθητών, λησμονούν ότι και η προηγούμενη εξέγερση προέρχονταν από τα προάστια, από τις «πόλεις-γκέτο». Ότι πρόκειται για παιδιά άνεργων και φτωχών μεταναστών που δεν έχουν άλλο μέλλον πέρα απ’ αυτό των συμμοριών της διακίνησης ναρκωτικών κ.ά. Γι’ αυτό και τότε και τώρα τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία υποδοχής. Η ενσωμάτωση, όμως, απέτυχε, όπως και η πολυπολιτισμική κοινωνία σύμφωνα με την Άγκελα Μέρκελ. Αλλά το πρόβλημα της αδυναμίας ενσωμάτωσης υφίσταται μόνο στις περιόδους οικονομικής κρίσης. Τότε η χώρα υποδοχής αντιμετωπίζει τους μετανάστες σαν παρείσακτους, σαν εχθρούς που πρέπει να ξεφορτωθεί. Οι μετανάστες με τη σειρά τους μισούν την αφιλόξενη χώρα και νοερά προστρέχουν στο απάγκιο των πολιτιστικών αναφορών της γενέθλιας χώρας. Είναι πλέον εντελώς ξένοι, είναι ένας εσωτερικός «εχθρός λαός», που είναι και εχθρός της δημοκρατίας σύμφωνα με την αντίληψη της αμυντικής δημοκρατίας. Στην αμυντική δημοκρατία οι δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη περιορίζονται από την πρακτική των εχθρών της δημοκρατίας. Γι’ αυτό λένε, όπως η Μέρκελ, καμία ελευθερία και καμία υποχώρηση προς τους εχθρούς της ελευθερίας. Αλλά σε μία δημοκρατία «κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων». Σε κάθε περίπτωση, τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Αλλά τι σημαίνει κοινοί προσανατολισμοί, αν όχι προσανατολισμοί της πλειοψηφίας; Γενικά, η ανοχή στις μειονότητες έχει όρια που καθορίζονται από τις αυθεντίες που φέρουν τη νομιμοποίηση της πλειοψηφίας. Άρα, οι σημερινοί νέοι που εξεγείρονται, το κάνουν εναντίον μας δημοκρατίας και μια κυρίαρχης πλειοψηφίας που τους αρνείται τα ισότιμα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Γιατί ουσιαστικά δεν απέτυχε η πολυπολιτισμική κοινωνία αλλά η δυνατότητα ανοχής του δυτικού δημοκρατικού μοντέλου, όπως διαμορφώθηκε στο χρόνο από την εποχή των Ουγενότων και του Βολταίρου. Τι μπορούμε να αντιπροτείνουμε σήμερα; Την ανοιχτή κοινότητα. Η «ανοιχτή κοινότητα» δεν υπόσχεται λέει ο Γερμανός φιλόσοφος Γ. Χάμπερμας μόνο «αλληλεγγύη και μη διακριτική συμπερίληψη, σημαίνει συγχρόνως το ίδιο δικαίωμα του καθενός για ατομικότητα και διαφορετικότητα». Αυτό είναι ζητούμενο για όλους τους νέους. Γι’ αυτό οι νέοι των πόλεων-γκέτο ενώνονται με αυτούς των ευγενών προαστίων και δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα, όπως στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2008.