ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Πολλές φορές αναφέρθηκε «το αρνητικό παράδειγμα της Ελλάδας» στη σύνοδο του G20 στο Τορόντο. Η βία, όμως, της καναδικής αστυνομίας εναντίον των διαδηλωτών και οι εκατοντάδες συλλήψεις δεν χαρακτηρίστηκαν ως αρνητικό παράδειγμα, ούτε καν οι ΗΠΑ οι οποίες αυτή τη χρονιά θα πρέπει να βρουν 1.200 δις δολάρια για να σώσουν εκ νέου τις τράπεζές τους από τη μαύρη τρύπα των δανείων για τα ακίνητα. Για τους «κάτω», τους εργαζόμενους ούτε λόγος για σωτηρία. Αυτοί οφείλουν να χαθούν για να σωθεί το σύστημα. Ίσως σε λίγο να τους δώσουν και το κώνειο, το αρχαίο αυτό δηλητήριο που εφηύραν στην Τζια και το οποίο έπιναν οι γέροντες ώστε να σωθούν οι νεότεροι(το ίδιο ισχυρίζονται κάποιοι σήμερα για τη μείωση των συντάξεων). Αλλά και οι νέοι, όπως είδα να γράφουν σ’ έναν τοίχο, δεν είναι σε καλύτερη κατάσταση καθώς θεωρούν πως «Το παρόν μας είναι τραγικό, το παρελθόν τραγικότερο, ευτυχώς δεν έχουμε μέλλον»! Κατά τα άλλα στο Βανκούβερ δύο σοσιαλιστές, ο Ντομινίκ Στρος Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο...

Ψέματα κρυμμένα στις γενικεύσεις, κρυμμένα στις μεταφράσεις και στις λέξεις, εκεί όπου η καταλήστευση των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν αλληλεγγύη και σωτηρία· παντού ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατικό φόβο, ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Αλλά πιο απάνθρωπος κι από τον μισό μισθό, τη μισή σύνταξη, τη μισή αποζημίωση και τη μισή ζωή είναι ο εμπαιγμός των άνεργων νέων, των γυναικών και των γερόντων! Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα που μας παίρνουν. Πάνω απ’ όλα μας αφαιρούν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Γι’ αυτό ας τους πετάξουμε στα μούτρα τους τις σάπιες λέξεις, τη στρεψοδικία και τις σοφιστίες, όπως αυτές του ανεκδιήγητου υπουργού Εργασίας. Ας αντιδράσουμε σ’ αυτούς που πουλούν την Ελλάδα και διαλύουν την ελληνική κοινωνία, δημιουργώντας συνθήκες μιας εμφύλιας σύγκρουσης που θα καταστρέψει ότι έχει απομείνει από τον κοινωνικό ιστό. Ναι, στην Ελλάδα υπάρχει πέραν των άλλων και κρίση αντιπροσώπευσης. Όμως, η λύση δεν θα δοθεί από τα φερτά...

Κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι για την οικονομική κρίση φταίμε όλοι. Ακόμα κι αν είναι έτσι –που δεν είναι- την κρίση πληρώνουν μόνον οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, την πληρώνει ένας στους πέντε Έλληνες, οι οποίοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, την πληρώνουν πεντακόσιες χιλιάδες παιδιά που ζουν στην εξαθλίωση, τη βιώνει ένας στους τρεις νέους που είναι άνεργοι. Αντιθέτως, δεν πληρώνουν την κρίση οι πλούσιοι. Σύμφωνα με την Le Monde Diplomatique η κρίση δεν είναι ίδια για όλους. Για τους «πάνω» η κρίση έχει ήδη παρέλθει. Μάλιστα, το 2009 ο αριθμός των εκατομμυριούχων σε δολάρια αυξήθηκε κατά 14%(έκθεση του Boston Consulting Group για το2010). Γιατί, τότε έχουμε τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας; Γιατί τα επιβάλλουν οι πλούσιοι. Δεν είναι τυχαίο ότι και προ της κρίσης τα μέτρα κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων ήταν στην ημερήσια διάταξη των κυβερνήσεων. Τώρα τα επιβάλλουν ακόμα και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις με πρόσχημα την κρίση. Πρόκειται σύμφωνα με πολλούς ...

Σε λίγο αρχίζει το ματς. Εν τω μεταξύ, βλέπω τον Ντιέγκο Μαραντόνα να γουρλώνει τα μάτια του καθώς ερωτάται από τον Βρετανό δημοσιογράφο γιατί φιλάει τους παίκτες του; Η έκφραση της αγάπης σ’ έναν άντρα από άλλο άντρα έχει σύμφωνα με τον δημοσιογράφο μόνο «ομοφυλοφιλική» διάσταση. Μόνο που αυτό ο Χέγκελ το ονόμαζε «αντιθετικό προσδιορισμό», γιατί προσδιορίζει την κεκρυμμένη διάσταση του Βρετανού. Αλλά αρχίζει το ματς. Την ίδια στιγμή ο Τσίπρας μιλάει για ρήτρα στο Μνημόνιο που παρέχει τη δυνατότητα στους δανειστές της χώρας μας να κατάσχουν ακριτικά νησιά ή ακόμα και την Ακρόπολη. Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι αλήθεια, γιατί οι Βρετανοί θα βρουν νέα δικαιολογία για να μην επιστρέψουν τα γλυπτά του Παρθενώνα. Αρχίζει το ματς. Και από τη Νέα Υόρκη ακούγεται βαρύγδουπος ο λόγος του Γιώργου Παπανδρέου: «Η αλληλεγγύη (είναι) στοιχείο-κλειδί για την παγκόσμια κοινωνία» είπε ο πρωθυπουργός στους συντρόφους τους της σοσιαλιστικής διεθνούς στη Νέα Υόρκη. Παραδόξως, προχθές, ο πρώην πρωθυπουργός τη...

Η χθεσινή είδηση είναι πως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη πλην της Ελλάδας επανήλθαν στο δρόμο της ανάπτυξης! Αυτό άραγε διαψεύδει τον Στίγκλιτς που διατείνονταν πως το οικονομικό μοντέλο, το βασιζόμενο στην ανάπτυξη δεν αποδίδει πλέον και ότι θα επανέλθουμε στην ύφεση; Δυστυχώς όχι. Η ανάπτυξη έχει τελειώσει γιατί ο άνθρωπος έχει παραβιάσει τα όρια της φύσης(πλουτοπαραγωγικές πηγές). Απαιτείται, συνεπώς, μία μείωση του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης ώστε να δοθεί ο χρόνος στη φύση να αναπαραχθεί. Πρόκειται γι’ αυτό που ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν αποκαλούσε πρόβλημα του «φυσικού ορίου του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται». Αφού, λοιπόν, η φύση δεν αντέχει άλλο, το κεφάλαιο θα στραφεί στον άνθρωπο και την εκμετάλλευσή του. Έτσι η ανάπτυξη(ο Μαρξ μιλούσε στην εποχή του για την «πρόοδο») θα γίνει εκείνο το φετίχ ή το ειδωλολατρικό ξόανο που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων. Έχουμε εν προκειμένω μία μετάθεση από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της φύσης στην εντατικ...

Οι Γερμανοί αντιδρούν για τη στήριξη των χωρών του μεσογειακού νότου αλλά δεν αντέδρασαν αναλόγως στην παραβίαση του συμφώνου σταθερότητας το 2004 τόσο από τη Γαλλία όσο και από τη Γαλλία. Τα λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον ανεύθυνο Έλληνα που μεταθέτει στους άλλους το δικό του πρόβλημα, αλλά στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον κ. Τρισέ. Για να αποδειχθεί, έτσι, ότι παντού ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αλλιώς κρίνονται οι ισχυροί και αλλιώς οι αδύνατοι. Στην ίδια την Αμερική(ήδη κάποιοι μιλούν για «αμερικανοποίηση» της ελληνικής οικονομίας), η BP επιφέρει μία τρομερή οικολογική καταστροφή αλλά δεν πληρώνει κανείς γι’ αυτή πάρεξ οι φτωχοί κάτοικοι του κόλπου του Μεξικού. Οι άλλοι πάνε αλλού, σε άλλες θάλασσες, όπως ο Γενικός της Διευθυντής της BP, που το διασκεδάζει, κάνοντας ιστιοπλοΐα με το γιο του και γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις επιπλήξεις του Ομπάμα και τους μύδρους των μελών του Κογκρέσου. Ανάλογη καταστροφή βρίσκεται συμπτωματικά, στην επικαιρό...

Ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζ. Σαραμάγκου δεν ανήκει πια στον κόσμο τούτο. Πριν συμβεί αυτό πρόλαβε να αντιμετωπίσει το θάνατο με λέξεις. Πριν είχε ασχοληθεί με την ανθρώπινη «τύφλωση», την οποία προσέγγισε ως ένα ακραίο όριο των εκκεντρικοτήτων, των αυταπατών της φιλαυτίας και των παθών μας, που αλλιώς ονομάζεται τρέλα. Ο πλανήτης Γη κατάντησε ένα «πλοίο των τρελών», που ροκανίζουν χάριν παιδιάς το σκαρί του, ενώ σκέφτονται με όρους σκοταδιού και λόγο θαμπωμένο. Παραδόξως, οι «τυφλοί» νομίζουν πως βλέπουν ό,τι φαντάζονται και λογίζουν την τρέλα τους, αφού κυριαρχεί, ως λογική. Όλα, βέβαια, ξεκίνησαν από ένα είδος επιστήμης, βασισμένο στην καρτεσιανή φυσική –ένα είδος ορθού λόγου σαν το κρεβάτι του Προκρούστη-, που έγινε μία δήθεν μάθηση του φωτός, που, όμως, κόβει ό,τι περισσεύει, θεωρώντας το παράλογο, ως κάτι σκοτεινό και μεταφυσικό. Αυτός ο ακραίος διαχωρισμός της «μέρας από τη νύχτα» αποκλείει κάθε διαλεκτική και κάθε συμφιλίωση, απορρίπτει τα μισόφωτα, τις αποχρώσεις, το ...

Ακούω τον υπουργό Α. Λοβέρδο να υπερασπίζεται με απίστευτη ζέση το μεσαιωνικό εργασιακό τερατούργημά του και διερωτώμαι: Τα πιστεύει αυτά που λέει; Κι όμως, τα πιστεύει. Γιατί για να είναι πειστικός πρέπει να μπει στο πετσί του ρόλο του, να πιστέψει τα λόγια του. Η διαπίστωση, ομοίως, του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ότι τάχα τίποτα δεν έχει αλλάξει στις εργασιακές σχέσεις είναι άλλης τάξεως ζήτημα, είναι μάλλον αντιληπτική αδυναμία. Και στις δύο, πάντως, περιπτώσεις η ίδια η κυρίαρχη τάξη βρίσκεται σε κατάσταση φενακισμού, ήτοι αυτοπαραμυθιάσματος, καθώς «δεν μπορεί να φενακίσει την υπόλοιπη κοινωνία με την ιδεολογία της χωρίς την ίδια στιγμή να μη φενακίζεται και η ίδια»(Κ. Καστοριάδης). Πρέπει δηλαδή να «πιστεύει» και η ίδια τα ψεύδη της. Όμως, ο φενακισμός(ή ξένωση) έχει δύο κατευθύνσεις, αφού στους «κάτω»παρουσιάζεται ως «ψευδής συνείδηση» και στους μεσαίους ή τους «πάνω» καθώς και στους διανοούμενους με τη μορφή του «ως εάν». Με άλλα λόγια στην πρώτη περίπτωση έχουμε την ιδεολ...

Η πετρελαιοκηλίδα της BP δοκιμάζει τις νέες τεχνολογίες, αφού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από αυτές. Η διαπίστωση ανήκει στον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα και δικαιολογεί εκείνους που μιλούν για μία ενδεχόμενη οικολογική καταστροφή οικουμενικής εμβέλειας. Το δείχνουν οι φοβερές πλημμύρες στη Γαλλία και ο θάνατος δεκάδων ανθρώπων. Δεν είναι η πετρελαιοκηλίδα, συνεπώς, που δοκιμάζει τις νέες τεχνολογίες, αλλά το κέρδος, καθώς το πρόβλημα τόσο της καταστροφής στο Μεξικό όσο και της κλιματικής αλλαγής προέκυψε από την προσπάθεια μείωσης του κόστους παραγωγής και την αύξηση του κέρδους. Ανάλογοι ευφημισμοί ή αποκρύψεις γίνονται και παρ’ ημίν, όπου το κέρδος αποκαλείται «ανταγωνιστικότητα» προς χάριν της οποίας εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναμένεται να χάσουν τις δουλειές τους. Αλλά γιατί οι αποκρύψεις; Γιατί κανένα μέτρο δεν είναι θεμιτό αν διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και πολύ περισσότερο όταν έχει ως συνέπεια τη δυστυχία ή και το θάνατο(δες τα δημόσια νοσοκομεία) των μη εχόντων. Ό...

Απατεώνες, θιασώτες της ήσσονος προσπάθειας, διεφθαρμένοι, εσαεί θύματα και επαίτες, αυτά τα επίθετα και άλλα πολλά που περιγράφουν την εικόνα του σύγχρονου Έλληνα στα μάτια των Ευρωπαίων τη δημιουργήσαμε εμείς. Χρόνια τώρα, σύμφωνα με την εθνική μας παράδοση και πολύ πριν ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου βγει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης για να διεκτραγωδήσει την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, δημοσιεύματα Ελλήνων αρθρογράφων σε ξένα περιοδικά και εφημερίδες αναπαράγουν επιπόλαια τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις, συντελώντας στη διαμόρφωση μιας εικόνας που μας εξευτελίζει. Έτσι, υπενθυμίζουμε ότι πριν τρία χρόνια στην Berliner Zeitung σημειώνονταν ότι «η Ελλάδα αγαπάει… να περνιέται ως θύμα. Σε όλα τα πεδία, αρνείται να αναγνωρίσει το μερίδιο της ευθύνης της…». Σύμφωνα μάλιστα με την κυρία Maritta Tkalec, την αρθρογράφο της εφημερίδας «Αν η Ευρώπη έχει κάποιους στάβλους του Αυγεία για να καθαρίσει, ο πιο μεγάλος βρίσκεται στην Ελλάδα…»! Το έδαφος συνεπώς για τη σημερινή μας εικόνα προετοιμάζο...

Οι εκπρόσωποι της Ε.Ε της ΕΚΤ και του ΔΝΤ εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την πορεία των δημοσιονομικών μεγεθών αλλά έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία του πληθωρισμού. Παραδόξως, η ικανοποίηση της τρόικας φαίνεται να ικανοποιεί το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, που παραγνωρίζει την ανησυχία για τον πληθωρισμό και τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Ακόμη περισσότερο, τόσο η κυβέρνηση όσο και η τρόικα παραβλέπουν τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής λόγω της αύξησης της φτώχιας, της ανεργίας και της εγκληματικότητας. Ήδη τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη αναλώσιμα για να προβούν σε απλές εξετάσεις. Γυναίκα στη Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να μείνει ανάπηρη επειδή δεν υπήρχαν τα υλικά για να γίνει σπονδυλοδεσία. Ταμεία, όπως το ταμείο πρόνοιας και ο ΟΑΕΕ βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης, καθώς απολύονται συμβασιούχοι γιατροί με συνέπεια ένας γιατρός να αντιστοιχεί πλέον σε πάνω από πέντε χιλιάδες ασφαλισμένους. Όλα αυτά θα οξυνθούν έτ...

Η χαρά δεν ήρθε. Ο τόπος της συνάντησή μας παρέμεινε ο ίδιος, η συλλογική μας πίκρα. Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου αναπαρήγαγε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, την εικόνα της κρίσης και της παρακμής. Κι αυτό τον καιρό είχαμε όσο ποτέ την ανάγκη να δείξουμε πως είμαστε άλλοι. Πως εκείνοι κάνουν λάθος. Αλλά φευ. Ίσως την επόμενη φορά, μια νίκη να συμπήσει την ελπίδα, όπως τη φωτιά το συνδαύλισμα της σπίθας μες στη στάχτη. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς που θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με την αξιοκαταφρόνητη ταυτότητα που οι άλλοι μας αποδίδουν; Οι γενιές της μεταπολίτευσης. Αυτές που απώλεσαν την απόλαυση της διαδικασίας για να ενδυθούν την ηδονή των καταναλωτικών σκοπών και της συσσώρευσης, αυτές που θέλησαν να συνθέσουν την αλλαγή του κόσμου με τα πτώματα των συμβιβασμών τους. Είναι αυτές που κατάφεραν ώστε ο κόσμος, που ζούμε, να μην συλλαμβάνεται ούτε με την πίστη ούτε με τη λογική. Αυτές που εξόρισαν τους εναπομείναντες ποιητές-σηματωρούς και τους έντιμους στην υπε...

Αρχίζει, σήμερα, στη Νότια Αφρική το Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Και το ερώτημα που τίθεται εν μέσω της οικονομικής κρίσης έχει σχέση με τις συλλογικές επενδύσεις και τις προσδοκίες που εκφράζει και συμβολίζει η έκβαση ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Πως μπορεί να δώσει, άραγε, χαρά σ’ έναν άνεργο νέο ή ένα φτωχό το ποδόσφαιρο; Η απάντηση στο ερώτημα παραπέμπει στην ιστορία του αθλήματος. Γιατί το ποδόσφαιρο αποτέλεσε χαρακτηριστικό στοιχείο της εργατικής ταυτότητας και κουλτούρας· προνομιακός χώρος επιβεβαίωσης των συλλογικών ταυτοτήτων, των εθνικών νομιμοποιήσεων και διεκδικήσεων, των τοπικών και εθνικών ανταγωνισμών. Γιατί το παιχνίδι αυτό είχε ανέκαθεν μία κινητοποιητική και αποδεικτική ικανότητα καθώς σ’ αυτό αντανακλάται ο κοινωνικός ή ο εθνικός ανταγωνισμός αλλά και η αμφισβήτηση των κοινωνικών ιεραρχιών και των συσχετισμών δύναμης. Στην Αγγλία οι ποδοσφαιρικές ομάδες ήταν βασικό σημείο της εργατικής ταυτότητας. Οι σπουδαστές στο Τορίνο, μεταξύ αυτών και ο Ανιέλι, όταν ίδρυσα...

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα μαζική μεταφοράς απεργούν σήμερα. Η συμπτωματικά κοινή απεργιακή κινητοποίηση μας υπενθυμίζει ότι τα λεωφορεία και οι τηλεοράσεις είναι «μέσα», τα οποία μεταφέρουν κάτι πολύ σημαντικό για την οικονομία(εργαζόμενους-εμπορεύματα και πληροφορίες-εμπορεύματα), την κοινωνία και την πολιτεία(μηνύματα). Πως λησμονήσαμε αυτόν τον κοινό τόπο; Ακριβώς όπως ξεχάσαμε ότι οι πλούσιοι γίνονται πλούσιοι επειδή υπάρχουν εργαζόμενοι. Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι χρειάστηκε η πτώση του γιαπωνέζικου χρηματιστηρίου λόγω ενός λάθους στο σύστημα πληροφορικής για να αντιληφθούμε το ρόλο των νέων τεχνολογιών. Σ’ αυτό το νέο περιβάλλον οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να διεκδικούν ή να αντιστέκονται στην επίθεση που υφίστανται με τον ίδιο πεπαλαιωμένο τρόπο. Ήτοι με σπασμωδικές αντιδράσεις των απαξιωμένων συνδικάτων. Αυτή η «ψευδο-δράση», ή η συνεχής παρότρυνση για δράση (για να «γίνεται κάτι», να τηρούνται τα προσχήματα και να εκτονώνεται το «πόπολο») είναι τελικώς πιο επικ...

«Ισραήλ, η ατιμωρησία μέχρι πότε;» Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου της ιστοσελίδας της μηνιαίας γαλλικής εφημερίδας Le Monde Diplomatique, που αναφέρεται στο φονικό πειρατικό ρεσάλτο των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία της ανθρωπιστικής βοήθειας, ενώ έπλεαν στα διεθνή ύδατα. Και είναι αλήθεια πως παρά την παγκόσμια κατακραυγή, παρά την καταδίκη πληθώρας χωρών και προπάντων την καταδίκη από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, το Ισραήλ θα παραμείνει για μία ακόμη φορά ατιμώρητο για τα εγκλήματά του. «Απαράδεκτη» χαρακτήρισε την απόφαση του διεθνούς οργανισμού το Ισραήλ, όπως ακριβώς είχε χαρακτηρίσει και την απόφαση της επιτροπής έρευνας του ΟΗΕ που το κατηγόρησε για εγκλήματα πολέμου(όπως και τη Χαμάς) κατά την τελευταία στρατιωτική εισβολή του στη Γάζα. Κι όμως καμία τιμωρία, αφού σε κανέναν ισραηλινό ηγέτη δεν ασκήθηκε δίωξη για εγκλήματα πολέμου κατά το ανάλογο άλλων χωρών, όπως της Σερβίας. Ποιος άραγε προστατεύει το Ισραήλ; Οι ΗΠΑ. Για μία ακόμα φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες...

Προσπαθείς να βρεις μια λογική αιτία για το μακελειό, για τον άδικο θάνατο τόσων αθώων ανθρώπων, να αποκρυπτογραφήσεις τα «γιατί;», να εξηγήσεις το παραλήρημα, το συμπυκνωμένο μίσος των σφαιρών· το μόνο που καταφέρνουν, τελικά, οι αναλύσεις, όταν υπάρχουν νεκροί, είναι να σαρκάζουν τη λογική. Οι Ισραηλινοί σκοτώνουν και πάλι, γιατί θεωρούν ότι απειλούνται. Τους απειλούν οι λέξεις του διάσημου Αμερικανο-Εβραίου Νόαμ Τσόμσκι και γι’ αυτό τον σταματούν στα σύνορα μην επιτρέποντάς να εισέλθει στο Ισραήλ για να συμμετάσχει σ’ ένα συνέδριο. Τους απειλούν όλοι εκείνοι που αισθάνονται αλληλεγγύη στο πάθος, στον πόνο και στην πείνα των Παλαιστινίων που είναι αποκλεισμένοι στη Γάζα. Τους απειλούν τα σχολεία του ΟΗΕ, το νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου και το κτήριο των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ισοπέδωσαν στην τελευταία επιδρομή τους στη Γάζα. Τους απειλεί η αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους που δεινοπαθούν οικτρά. Έτσι, χθες τα ξημερώματα χτύπησαν και μακέλεψαν πλοιάρια που μετέφεραν ανθρω...