ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Σαράντα χρόνια μετά. Εκείνη η άνοιξη, εκείνος ο Μάης, σαν ήταν χθες. Η ιστορία και ο μύθος της. Η σαγήνη του μύθου μέσα από τις λαθροχειρίες των προσωπικών και συλλογικών εξιδανικεύσεων. Αλλά έτσι γίνεται πάντα: Ο καθείς και ο μύθος του, ο καθένας και η πίστη του. Τότε ήταν ο ανερχόμενος μύθος της κατευθυνόμενης κατανάλωσης απέναντι στο μύθο της ελευθερίας. Ο Θεός της κατεστημένης τάξης και ο ανατροπέας Σατανάς. Μόνο που οι αμφισβητίες δεν κατάλαβαν ότι το ρήμα «βλέπω» και η προφάνεια (κατόπιν διαφάνεια), ως απελευθερωτική πράξη δεν ήταν παρά η υποδούλωση στην εικόνα. Αλλά δεν φταίει ούτε το ρήμα ούτε η εικόνα για το περιεχόμενο που τους προσδίδουν και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν. Τώρα που το σκέφτομαι, η αντιπαράθεση γινόταν για τη σημασία του «Βλέπω». Οι μεν θεωρούσαν ότι το σώμα, η ύπαρξη, όλα κινητοποιούνται σε σχέση με το βλέμμα. Ότι το «Εγώ» συμμετέχει στο κείμενο μέσω του «εγώ βλέπω», μέσω της παρατήρησης των άλλων και πως, εντέλει, το «εγώ» θα επιχειρήσει, ταξιδεύοντας στον ...

Η Αθήνα πλέον δεν αδειάζει ποτέ. Εκατομμύρια έφυγαν, εκατομμύρια παρέμειναν να επιδίδονται σε επιχειρήσεις οικειοποίησης της πόλης. Τα απαγορευτικά, τα «στοπ», οι μονοδρομήσεις, οι νόμοι και οι κανόνες έπαψαν να ισχύουν για δύο μέρες. Αλλά οι δικές μας εκδηλώσεις του μικρομέγαλου Εγώ μας είναι αστείες μπροστά στην ύβρι που συντελείται στη Γάζα, όπου οι ισραηλινοί επιδίδονται σε νέες σφαγές νηπίων. Το Μ. Σάββατο σκότωσαν ένα ακόμη παιδί, την Μαριάμ Μααρούφ (χθες σκότωσαν άλλα τέσσερα, την ώρα που έπιναν το γάλα τους. Συνολικά 58 παιδιά δολοφονήθηκαν από το Γενάρη). Και κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν κραυγάζει. Habitus. Συνηθίσαμε πια το αίμα και το έγκλημα. Κυριακή του Πάσχα: Ουρές στα διόδια των Αφιδνών. Άντε να βρεις 2,75 ευρώ, πληρωμή για τον εθνικό δρόμο-«χωράφι». Ψιλοβρέχει. Στη Θεσσαλονίκη δεκάδες πεινασμένοι βρίζονται, διεκδικώντας μία μερίδα φαγητού. Η πείνα μοιάζει αόρατη, αλλά η εμφάνιση ενός κόκαλου αρκεί για να την καταστήσει ορατή, να τη βγάλει από τη μυστικότητά της...

Όταν ταπεινώνονται τα φρούρια κι οι πανοπλίες πέφτουν. Όταν οι ψυχές αφοπλίζονται από μουσικές εξαίσιες και ευάλωτες στην Αγάπη μένουν. Όταν το Εγώ κενώνεται οριστικά και πληρώνεται μεθυστικά από τον έρωτα του Άλλου. Όταν η Ανάσταση δεν είναι μύθος μήτε πίστη ούτε αναμενόμενη ελπίδα αλλά ολόιδια η ζωή στα μάτια του φίλου μας του Γιάννη. Όταν διακόσιοι σπόροι κερασιάς γονιμοποιούν την άβυσσο. Τότε ζήτω η άνοιξη, ζήτω το Πάσχα, ζήτω η ζωή που πεθαίνει χίλιες φορές κι ανασταίνεται άλλες τόσες, ζήτω ο άνθρωπος που ονειρεύεται μία χαρά και ας γεύεται οδύνες μύριες, ζήτω και ο Juan Gelman, ο αργεντίνος ποιητής(βραβείο Θερβάντες), ο αντάρτης «montoneros» που γράφει στο δολοφονημένο απ’ τη χούντα παιδί του: «Συνεχίζεις να επανέρχεσαι/ και εγώ σου λέω συνεχώς πως είσαι νεκρός». Έτσι επανέρχονται τα αόρατα παιδιά, οι σταυρωμένοι στα θερμοκήπια της ντροπής, οι ανέστιοι στις τρώγλες της ανέχειας, οι άνεργοι της ανάγκης, όλοι όσοι ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή. Γι’ αυτό, ...

Ποιοι καρφώνουν σήμερα το Χριστό στη Βαγδάτη, στη Βασόρα, στην Καμπούλ, στο Νταρφούρ, σε ολόκληρη την Αφρική, στην Παλαιστίνη, στα Γκουαντάναμο; Γιατί το αίμα γίνεται ποτάμια που δεν συναντώνται σε καμία θάλασσα; Γιατί τα βλέμματα είναι στομωμένα και έχουν ξεχάσει να καθρεφτίζουν ψυχές; Γιατί χιλιάδες «πάθη», δισεκατομμύρια ζωές γεννημένες από την απελπισία πορεύονται αδέσποτες, χωρίς κάτι να τις συνέχει, χωρίς μια συμπάθεια; Ναι, το Πάθος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά είναι ασήκωτο, γιατί είναι μοναχό, αμοίραστο, και γι’ αυτό σπάει την πλάτη της ψυχής. Παντού, σώματα αΐσκιωτα που δεν ξέρουν πια να αγγίζονται. Παντού βλέμματα αγαλμάτων και σώματα-βράχια. Οι άνθρωποι δεν έχουν τόπο για να βρουν κάπου τον εαυτό τους, δεν έχουν Άλλον για να δουν το πρόσωπό τους, δεν έχουν Πόλη για βρεθούν μεταξύ τους. Δεν μιλούν. Έχουν χάσει τον τρόπο να επικοινωνούν μιλώντας. Κοιτάζονται απλώς, προσπαθώντας να «υποκλέψουν» μια πληροφορία μέσα από τα μάτια του άλλου. Μάταιος κόπος. Τα βλέμματα μετεωρίζοντ...

Τώρα που η φτώχεια χτυπάει όλο και περισσότερες πόρτες κάποιοι ζητούν να την επαναπροσδιορίσουμε (The Independent). Μόνο που κανείς δεν ξέρει πως. Η πλανητική άρχουσα τάξη αδυνατεί να ελιχθεί με νέες λέξεις και ιδέες. Πλέον είναι αδύνατη εκείνη η μεγάλη αντιστροφή που κατέστησε το χριστιανισμό από ιδεολογία των φτωχών σε ιδεολογία των πλουσίων και την «άγια φτώχεια» αμαρτία! Τα σκέφτομαι αυτά καθώς διαβάζω στην εφημερίδα «Ηχώ» της Άρτας την ανακοίνωση μιας αξιέπαινης ομάδας γυναικών που βοηθά άπορους και όπου μεταξύ άλλων σημειώνεται: «δεν θα προδώσουμε το μεγάλο μυστικό της φτώχειας τους»! Δεν θα προδώσουν, λοιπόν, τη ντροπή, το όνειδος, τη μεγάλη αμαρτία της φτώχειας. Γιατί η φτώχεια είναι στίγμα, είναι λέπρα, απαξίωση, αποκλεισμός! Γι’ αυτό, λέω, μήπως η προδοσία είναι προτιμότερη; Να σπάσουμε, δηλαδή, τη βιτρίνα και να αποκαλύψουμε τη φτώχεια, δείχνοντας ότι δεν είναι οι φτωχοί υπεύθυνοι για την κατάστασή τους; Γιατί ακόμη και η «προδοσία» του Ιούδα δεν είναι και τόσο προδοσία, αφο...

Δεν πρωτοτύπησε ο κ. Γκαργκάνας. Τα ίδια επαναλαμβάνει κάθε χρόνο. Για τον καλπασμό της τιμής του πετρελαίου και το "πληθωριστικό σοκ" στην ελληνική οικονομία και ότι «δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις» τα είπε και πέρυσι. Και πέρυσι όπως και πρόπερσι επανέλαβε πως πρέπει να δοθούν «αυξήσεις με το σταγονόμετρο στους εργαζόμενους»! Φέτος συμπλήρωσε ότι πρέπει να εξαλειφθούν οι «δυσκαμψίες» της αγοράς εργασίας. Τουτέστιν, ελεύθερες απολύσεις. Για τον πληθωρισμό, για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, για τα υπερκέρδη των τραπεζών, για την ξέφρενη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, αλλά και για την χρηματοπιστωτική κρίση, για τις τεράστιες ανισότητες, για την πείνα, για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι, που πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα. Αλλά οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι η Θεά Αγορά είναι αυτή που ρυθμίζει τα πάντα μέσω της νεοφιλελεύθερης απορύθμισης; Οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι το κράτος και οι παρεμβάσεις του εμποδίζουν την ανάπτυξη της «ελεύθερης οικονομίας»; Οι εργαζόμενοι εμπόδισαν τον κ. ...

Ανθίζουν τα όνειρα και τα θαύματα. Άνοιξη. Αλλά τι όνειρα να βλέπουν οι δουλοπάροικοι της Μανωλάδας; Πως κατακάθεται το κόκκινο της φράουλας και η αφρικανική σκόνη στην ψυχή τους; Τους βλέπω και αναθυμάμαι τους ίδιους να περιπλανώνται στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, που ακολούθησε το μεγάλο κραχ, την παρατεταμένη ξηρασία και τις θύελλες σκόνης. Τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις «Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών (σαν τη dogville του Φρίερς)× να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η Κου Κλουξ Κλαν και η μαφία× να τους καταγγέλλουν στο τμήμα μετανάστευσης, αφού κάνουν τη δουλειά, ή να τους σκοτώνουν σαν τους αρουραίους και να μη το μαθαίνει κανείς. Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 να πολιορκούν τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Έρχονται από παντού. Πάνε παντού. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με...

Ποια η διαφορά των σημερινών δημοκρατιών της Δύσης από τις δικτατορίες; Στο πεδίο της πληροφόρησης και της ελευθερίας της γνώμης απολύτως καμία. Οι δικτατορίες λογόκριναν, απαγόρευαν τη διατύπωση της αντίθετης άποψης, ενώ οι σύγχρονες δημοκρατίες την επιτρέπουν για να την «πνίξουν» είτε «σκουπιδοποιόντας» την μέσω της απαξίωσής της είτε ακυρώνοντάς την μέσω της χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης, των δημοσιογράφων και των ειδικών αναλυτών. Αυτό απεδείχθη για μία ακόμη φορά χθες, όταν οι New York Times μετά από έρευνα σε ντοκουμέντα 8.000 σελίδων του αμερικανικού Πενταγώνου δημοσίευσαν σε πρωτοσέλιδο άρθρο τους το τεκμηριωμένο συμπέρασμα ότι πίσω από τους τηλεοπτικούς αναλυτές του πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν βρίσκεται το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και οι πολεμικές βιομηχανίες. Ο Λευκός Οίκος οργάνωσε την επιχείρηση χειραγώγησης των πολεμικών αναλυτών της τηλεόρασης και συνεπώς της αμερικανικής κοινής γνώμης κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του πολέμου στο Ιράκ. Ο εξωνισμός ήταν σ...

Δάκρυα εκβάλλουν στις θάλασσες. Άλλοτε στη Μεσόγειο, άλλοτε στον Ατλαντικό, άλλοτε στον Ειρηνικό. Κι έτσι αρμυρίζουν τα νερά, μεταναστεύοντας την οδύνη. Δεν έχει εθνικότητα και φυλή ο πόνος των μεταναστών είτε πρόκειται για ασιάτες είτε για αφρικανούς είτε για βαλκάνιους. Για τους μετανάστες όπου Γης ο λόγος. Μόνο που αυτή τη φορά οι μετανάστες δεν είναι οι Άλλοι, δεν είναι ξένοι, είναι Έλληνες. Γράφαμε στις 29 Μαρτίου για το δράμα τριών συμπατριωτών μας που αντιμετώπισαν στη γαλλική πόλη Σεν Ναζέρ (430 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού) το απεχθές πρόσωπο της «απελευθέρωσης» της εργασίας. Τρεις Έλληνες εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Aker Yards έκαναν απεργία πείνας διεκδικώντας τους μισθούς τους, ήτοι οκτώ χιλιάδες ευρώ και το εισιτήριο επιστροφής στην πατρίδα. Μετά την πολυήμερη απεργία και τη συμπαράσταση των κατοίκων και του γαλλικού συνδικάτου CGT οι τρεις Έλληνες νίκησαν, πήραν τα χρήματά τους και επέστρεψαν στην πατρίδα. Μόνο που ο ένας από τους τρεις ο Νίκος Ασλαμαζίδης πέθανε την...

Ο ποιητής και πολιτικός Aime Cesaire πέθανε. Αλλά ποιος ξέρει τον ποιητή; Ποιος ξέρει τον πολιτικό για να αξίζει η μνεία; Ίσως μόνο ο συνδυασμός ποίησης και πολιτικής να συνιστά είδηση, όταν το κυνικό πνεύμα της εποχής θέλει τους ποιητές «λαπάδες» ή πιο κομψά «ντελιτάντιδες» και τους πολιτικούς ανέραστους, άχυμους, αδιάβροχους στη ντροπή και την αηδία. Αλλά ο Cesaire ήταν περισσότερο απ’ αυτό, ήταν ο ποιητής της αφύπνισης των μαύρων× ήταν αυτός που μίλησε για τη negritude, τη συνείδηση να είναι κανείς μαύρος, φορέας δηλαδή μιας ορισμένης ιστορικής ταυτότητας και κουλτούρας× ήταν μαζί με τον επίσης ποιητή και πολιτικό Senghor καθώς και τον Damas εκείνοι που αφύπνισαν τους μαύρους, συντελώντας στην απελευθέρωση των αφρικανικών λαών από την αποικιοκρατία. Αυτή την εμβληματική μορφή του αγώνα κατά της αποικιοκρατίας επιχειρούν να οικειοποιηθούν σήμερα οι… αποικιοκράτες. Το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο «θρηνεί» τον ποιητή, επιχειρώντας να τον υφαρπάσει από εκείνους των οποίων η ζωή ταυτίζετ...

Άνοιξη. Δυο περιστέρια στο παράθυρο. Όλα τα χρώματα στο λευκό του έρωτα. Άσπρες κηλίδες στο γκρίζο. Στα ανθρώπινα, το γέλιο και τα δάκρυα, η οδύνη και η ηδονή, αντίπαλα στρατόπεδα, που συγκρούονται παθιασμένα χωρίς να γνωρίσουν την τήξη στη μεθυσμένη φλόγα της αληθινής αγάπης. Ο έρωτας ψευδής. Η αγάπη μάσκα των κανίβαλων. Φωνάζουν και ολοφύρονται για την πείνα εκείνοι που την προκαλούν. Ποιος έφερε την ανθρωπότητα σ’ αυτή την άθλια κατάσταση; Οι «φιλάνθρωποι» (!) της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όλοι εκείνοι που νουθετούσαν τους φτωχούς πως το μέλλον τους είναι η γεωργία, όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι κυνικοί, που διακήρυξαν την περίφημη κοινωνία της διακινδύνευσης και δημιούργησαν τη σημερινή απορύθμιση. Τώρα όλοι δείχνουν το χάος, την άβυσσο, τη μεταφυσική. Δεν φταίει κανείς. Δεν υπάρχουν «ουσιώδεις αποδείξεις», όπως θα έλεγε η εκπρόσωπος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης Olga Karvan. Δεν υπάρχουν «ουσιώδεις αποδείξεις» για τις καταγγελίες της Κάρ...

Η δεξιά του μπότοξ και της χένας επιστρέφει στη Ρώμη και τα σφυροδρέπανα των μαοϊκών στο Κατμαντού. Στην Ελλάδα ένα βιβλίο κρίνεται άσεμνο για τα παιδιά μετά από αγωγή κάποιου που δεν κρίνει άσεμνο να αναφέρει πομπωδώς και ξεδιάντροπα τις… άσεμνες λέξεις του βιβλίου από τηλεοράσεως. Την ίδια ώρα, μία καταλανή έγκυος, η νέα υπουργός Άμυνας της Ισπανίας επιθεωρεί το στράτευμα. Στη Νάπολη τα σκουπίδια εξακολουθούν να όζουν και ο καβαλιέρε υπόσχεται ότι θα τα εξαφανίσει, υμνώντας συγχρόνως έναν άνθρωπο της μαφίας. Λίγο πριν, στην ίδια πόλη, ο πολίτης Κίρο Εσπόζιτο έκανε κομμάτια τα ψηφοδέλτια κι ύστερα τα έριξε στην κάλπη, αποδοκιμάζοντας μ’ αυτό τον τρόπο κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς. Στη Ρώμη ο Κάρλο (62 ετών) θεωρεί ότι οι διαφορές μεταξύ Μπερλουσκόνι και Βελτρόνι είναι ανύπαρκτες, χαρακτηρίζει τον δεύτερο «χριστιανοδημοκράτη του νέου αιώνα», αλλά τον ψηφίζει για να μην… έρθει ο Μπερλουσκόνι, «ο μεγαλύτερος πλύντης εγκεφάλων του πλανήτη», όπως λέει, λόγω των τηλεοπτικών δικτύων πο...

Οι πεινασμένοι, οι εξαθλιωμένοι, οι απελπισμένοι της Αφρικής, της Αϊτής, της Ινδονησίας, ολόκληρου του τρίτου κόσμου εκρήγνυνται, ξεσηκώνονται. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί δυσθεώρητα (το ρύζι +75%, το σιτάρι +181%). Οι θεσμοί της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμούν ότι η πείνα θα πλήξει 100 εκατομμύρια ανθρώπους και πως για μία μακρά περίοδο θα προκληθούν βίαιες εξεγέρσεις. Ήδη αυτό άρχισε να συμβαίνει. Η αιτία όλων αυτών είναι η αντικατάσταση στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη του πετρελαίου με βιοκαύσιμα. Προς τούτο έχουν δεσμευθεί από τους Αμερικανούς 138 εκατομμύρια τόνοι καλαμποκιού. Σημειώνεται ότι 50 λίτρα αιθανόλης, που χρειάζεται για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός 4χ4, απαιτούν τόσο καλαμπόκι όσο για να τραφεί ένας άνθρωπος επί ένα χρόνο. Πρόκειται για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» λένε οι άνθρωποι του ΟΗΕ. Αλλά ποιος τους ακούει; Οι ΗΠΑ μετακυλύουν την κρίση της οικονομίας τους προς τα έξω. Αλλά η εξαθλίωση δεν ...

«Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την αφήγηση. Ήρθε η ώρα να πούμε μια διαφορετική ιστορία. Αυτόν τον Απρίλιο πολλά παιδιά στο Νταρφούρ θα γιορτάσουν τα πέμπτα γενέθλιά τους, χωρίς ποτέ να έχουν γνωρίσει την ειρήνη. Ο κόσμος πρέπει να ξυπνήσει» αναφέρει η επιστολή-διαμαρτυρία για τον συνεχιζόμενο εμφύλιο στο Νταρφούρ, την οποία υπογράφουν 14 συγγραφείς με επικεφαλής την Τζόαν Ρόουλινγκ (Χάρι Πότερ). Ναι, δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα όταν υπάρχουν Νταρφούρ, Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, όταν στα ορυχεία της Κίνας σκοτώνονται συνέχεια ανθρακωρύχοι, όταν στην Αμερική εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στα χαρτόκουτα, όταν… όταν τα συμφέροντα σε όλο τον κόσμο σκοτώνουν. Ναι, δεν υπάρχουν καλά και κακά οικονομικά συμφέροντα, δεν υπάρχουν ευτυχείς και δυστυχείς σκοτωμοί. Παντού ο θάνατος, όπως και ο κερδώος Λεβιάθαν είναι ίδιοι. Γι’ αυτό μια καινούργια αφήγηση δεν μπορεί να είναι μονομερής και επιλεκτική, δεν μπορεί να μην γνωρίζει τις αιτίες και τους ενόχους. Στο Νταρφούρ το όνειδος ανήκει και στην Ανατο...

Το φάρμακο είναι και φαρμάκι αλλά και το φαρμάκι είναι και φάρμακο. Αυτό ισχύει για τις ντόπες. «Ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν ξέρει τι λέει ή ξέρει τι λέει» σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα. Εδώ έχουμε ένα έλλειμμα διαλεκτικής, διότι κάποιος μπορεί να μη ξέρει τι λέει και συγχρόνως να ξέρει τι λέει. Η κ. Παπαρήγα, όμως, ξαναβρήκε τη «διαλεκτική της σκέψη», λέγοντας πως και «στις δύο περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος»! Η επικινδυνότητα είναι το σημείο τομής, το σημείο της διαλεκτικής συνάντησης των αντιθέτων. Αλήθεια, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί και για ποιον είναι επικίνδυνος; Αυτό δεν θα το απαντήσουμε σήμερα. Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι πως κάθε τι περιλαμβάνει και το αντίθετό του. Αλλά και πως «τα όμοια» είναι τα πιο εχθρικά μεταξύ τους, διότι, συνήθως, το ένα όμοιο απειλεί να καταβροχθίσει το άλλο. Αλλά ούτε γι’ αυτό θέλουμε να μιλήσουμε, μήτε για τη γυμνή φωτογραφία της Κάρλας Μπρούνι που πουλήθηκε 91.000 δολάρια ούτε ακόμα για το εβραϊκό blog του μαύρου (αφροαμερικανού για τους πολιτικά ορθού...

Η Ιστορία επιστρέφει. Χρειάστηκε πρώτα να «τελειώσει», ή μάλλον να την «τελειώσουν» κάτι τύποι, όπως ο Φουκουγιάμα, ο Κέηγκαν κ.ά., που βιάστηκαν να δοξάσουν την τέλεια ήττα των αντιπάλων της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» και της «ελεύθερης αγοράς». Τώρα, ο Κέηγκαν γράφει για την επιστροφή της Ιστορίας (The Return of History and the End of Dreams), ως εάν η Ιστορία να είναι τραμ που πηγαινοέρχεται ή κάτι που υπόκειται στην «αιώνια επιστροφή» του Νίτσε. Αλλά γιατί επιστρέφει η δημοκρατία; Μα, διότι η «δυτικού τύπου δημοκρατία», αυτή που χρειάζεται τα Γκουαντάναμο, την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, τον Μεγάλο Αδελφό, ήτοι την ασφυκτική επιτήρηση και τον έλεγχο, αυτή που χειραγωγεί τους «κάτω» με τον έλεγχο των Μέσων Ενημέρωσης, η κυνική ολιγαρχία όπου ουσιαστικά ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι (Λ. Θάροου) και αποκαλείται κατ’ ευφημισμό «δημοκρατία» με απαιτήσεις εξαγωγής σε χώρες όπως το Ιράκ, αφού πρώτα ανοίξει με φοβερούς βομβαρδισμούς τα κεφάλ...

Ε, λοιπόν, το ψέμα έχει πάντα κοντά πόδια. Θυμάστε τη φοβερή εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, την Κάρλα Ντελ Πόντε; Την κυνηγό κεφαλών, που επιζητούσε τη σύλληψη των Σέρβων «εγκληματιών πολέμου»; Μήπως θυμάστε τις οιμωγές των εγχώριων φιλοαμερικανών, εκείνων των ελάχιστων, που ήταν υπέρ των… ανθρωπιστικών βομβαρδισμών εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας; Το κορυφαίο επιχείρημά τους ήταν πως οι Σέρβοι επιδίδονταν σε γενοκτονία κατά των κοσοβάρων. Τώρα, η ίδια η Ντελ Πόντε έρχεται να αποκαλύψει (σε βιβλίο της) ότι το 1999 οι αλβανόφωνοι κοσοβάροι του UCK μετέφεραν 300 Σέρβους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλβανία. Εκεί τους αφαίρεσαν τα όργανά τους και τα πούλησαν στο διεθνές εμπόριο. Μάλιστα, ο σημερινός επικεφαλής της κυβέρνησης του Κοσόβου Χ. Θάτσι ήταν ενήμερος για την επιχείρηση. Αλλά και η Κάρλα Ντελ Πόντε ήταν ενήμερη εδώ και μία πενταετία, όπως καταγγέλλει ο πρόεδρος της Συλλόγου των συγγενών των εξαφανισθέντων Σέρβων του Κοσόβου, Σ. Σπάσιτς, που διερωτάται: Γιατί η ...

Στον «υψηλού επιπέδου» αθλητισμό δοκιμάζονται τα νέα «φάρμακα» που θα καταστήσουν τον άνθρωπο πιο αποδοτικό, πιο «ωραίο», πιο «δυνατό». Δεν είναι τυχαίο ότι η ομορφιά έγινε υπόθεση του μπότοξ, η σεξουαλικότητα του βιάγκρα, η ευφορικότητα υπόθεση βιταμινών-αμφεταμινών. Αυτό είναι το χημικό πρόσωπο του ανθρώπου της εποχής. Όσο για το «αγνό» πρόσωπο του αθλητισμού, αυτό ανήκει στο χώρο της υποκρισίας. Σήμερα, ο αθλητισμός δεν είναι πλέον κάτι που έχει ως σκοπό το υγιές σώμα, αλλά είναι ένα μέσο για την απόκτηση οικονομικού κέρδους. Το κοινωνικό φαινόμενο της επένδυσης στο σώμα, της συνεχούς τελειοποίησής του και της κατασκευής μέσω αυτού μιας συγκεκριμένης εικόνας είναι πλέον το αντικείμενο κερδοσκοπίας από τα ιδιωτικά κεφάλαια, τα οποία μάλιστα δεν υπόκεινται σε κανέναν ηθικό, βιοηθικό και οικολογικό έλεγχο. Οι τεράστιες βιομηχανίες δουλεύουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. «Στην αυτοκρατορία Nike ο ήλιος δεν δύει ποτέ, ποδηλατικός γύρος Γαλλίας, παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου... χωρίς να υπολογίζο...

Σοκ στη FYROM. Οι γείτονες διάλεξαν το «καλό άλογο», τον «Μέγα Μπους», όπως έγραφε η εφημερίδα «Βρέμε», και έχασαν(Ο "Μέγας" απεδείχθη "Μπουκεφάλας"). Η ήττα τους μοιάζει τραυματική, αφού για ένα «όνομα», για μία «ταυτότητα» εκποίησαν την ανεξαρτησία τους, έγιναν προτεκτοράτο της αυτοκρατορικής υπερδύναμης, αλλά αυτό δεν στάθηκε ικανό για να έχουν και μία «πρώτη νίκη»-αναφορά στη μικρή κρατική ιστορία τους. Μαζί τους «έχασε» και ο Μπους(αυτός που συνέκρινε, επισήμως, τον Σαρκοζί με τον Έλβις Πρίσλεϊ!). Η τελευταία μεγάλη κίνηση του αμερικανού προέδρου για την υστεροφημία του, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η δικαίωση της εξωτερικής του πολιτικής κατέληξαν σε φιάσκο. Η ολοκλήρωση της ομοσπονδίας προτεκτοράτων (πρώην σοσιαλιστικές χώρες) δεν επιτεύχθηκε. Παρόλα αυτά, η καταλυτική επιρροή και εξάρτηση από τις ΗΠΑ των χωρών αυτών εξακολουθεί να ισχύει και να δημιουργεί προβλήματα τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στις χώρες που τολμούν να επιλέγουν έναν ανεξάρτητο δρόμο. Αξίζ...

Να είσαι καλά Σπύρο (αυτό κατάλαβα ότι είναι το όνομά σου). Αν και η ευαισθησία μου ανακάλυψε μία απόχρωση ειρωνείας στο "καθρεπτίστηκα" και όχι "καθρεφτίστηκα". Σε κάθε περίπτωση συμπαθώ τους είρωνες και αντιπαθώ τους πιστούς. Όμως, μάλλον πρέπει να ξεφύγουμε από το στάδιο του καθρέφτη και πολύ περισσότερο να πάψουμε να ανταλλάσσουμε τα καθρεφτάκια μας σαν τέλειοι νάρκισσοι του καιρού. Εν κατακλείδι, σε συμπαθώ κι ας μη σε ξέρω. ΓΧΠ

Ένα καφέ-μπαρ ανατινάζεται στην Ελευσίνα για τη μοιρασιά της «νύχτας», ενώ δυο βυθισμένα πλοία ξερνάνε πίσσα και αμίαντο στο λιμάνι. Στην Ομόνοια ένας άστεγος μετανάστης σκοτώνει ένα άλλο, διεκδικώντας το «πρόχειρο κατάλυμα», ένα τσαρδάκι, ένα χαρτόκουτο. Τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, οι απόκληροι, οι ανοίκειοι στο «πνεύμα της εποχής» αλληλοσκοτώνονται, την ίδια ώρα που το «πνεύμα», η ελεύθερη αγορά, ο νεοφιλελευθερισμός, το αμερικάνικο μοντέλο, ο καπιταλισμός, ό,τι τους ξέρασε, καταρρέει. Η οικονομική κρίση των ΗΠΑ θα είναι μεγαλύτερη από το κραχ του 1929. Αυτό δεν το λέει κάποιος αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης αμερικανικού τύπου, κάποιος αντιαμερικανός (!), αλλά ο κορυφαίος θεσμός της παγκοσμιοποίησης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο νεοφιλελευθερισμός, η αμερικάνικη συνταγή, οι επινοήσεις του Χάγιεκ και η ταύτιση της ελευθερίας με την «ελευθερία λήψης ρίσκων», η κοινωνία της διακινδύνευσης καταρρέουν παταγωδώς. Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς καπιταλισμό; Ότι και πριν. Θα εφευρεθεί ένα ...

Ανάμεσα στο ιερό και το ιερόσυλο, το τοτέμ και το ταμπού, ανάμεσα στις πίστεις και το «άγιο μίσος» για ένα όνομα και τη φιλία, διαλέγω τη δεύτερη κι ας λένε ότι η κατανόηση περνάει μέσα από τη σύγκρουση, ας λεν’ ότι η ταυτότητα περνάει μέσα από τα σύμβολα. Η φιλία, η κατανόηση ο έρωτας, το νόημα της ζωής περνάει μέσα απ’ όλα. Γιατί αλήθεια αποκλείουμε τον έρωτα, το πάθος της φιλίας και τη συνεργασία ως όρους της κατανόησης; Μα γιατί τότε θα ήταν αχρείαστα τα ΝΑΤΟ, άχρηστα τα F-16 και θα πτώχευαν οι έμποροι όπλων και δοράτων. Γιατί από τότε που η αυτοκρατορία έχασε τη σαγήνη της, αφότου έπαψε να ασκεί τον ήπιο δεσποτισμό της γοητείας της, από τη στιγμή που η δημοκρατία και τα Ελντοράντο της απομυθεύτηκαν, η ηγεμονία της στηρίζεται πλέον στη «σκληρή βία» των βομβών και των στυγνών εκβιασμών. Αυτό το βίαιο πνεύμα της εποχής, αυτός ο πολιτισμός και η πολιτική του θανάτου που εκπορεύονται από τη νέα Ρώμη, επιβάλλουν σιωπή για τους κτηνώδεις φόνους, όσων μένουν άκαμπτοι, περήφανοι, αυτεξούσι...