Μάης του 68

Σαράντα χρόνια μετά. Εκείνη η άνοιξη, εκείνος ο Μάης, σαν ήταν χθες. Η ιστορία και ο μύθος της. Η σαγήνη του μύθου μέσα από τις λαθροχειρίες των προσωπικών και συλλογικών εξιδανικεύσεων. Αλλά έτσι γίνεται πάντα: Ο καθείς και ο μύθος του, ο καθένας και η πίστη του. Τότε ήταν ο ανερχόμενος μύθος της κατευθυνόμενης κατανάλωσης απέναντι στο μύθο της ελευθερίας. Ο Θεός της κατεστημένης τάξης και ο ανατροπέας Σατανάς. Μόνο που οι αμφισβητίες δεν κατάλαβαν ότι το ρήμα «βλέπω» και η προφάνεια (κατόπιν διαφάνεια), ως απελευθερωτική πράξη δεν ήταν παρά η υποδούλωση στην εικόνα. Αλλά δεν φταίει ούτε το ρήμα ούτε η εικόνα για το περιεχόμενο που τους προσδίδουν και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν. Τώρα που το σκέφτομαι, η αντιπαράθεση γινόταν για τη σημασία του «Βλέπω». Οι μεν θεωρούσαν ότι το σώμα, η ύπαρξη, όλα κινητοποιούνται σε σχέση με το βλέμμα. Ότι το «Εγώ» συμμετέχει στο κείμενο μέσω του «εγώ βλέπω», μέσω της παρατήρησης των άλλων και πως, εντέλει, το «εγώ» θα επιχειρήσει, ταξιδεύοντας στον κόσμο, να βρει το δρόμο που θα οδηγήσει στον ολοκληρωμένο εαυτό και στον «ουρανό που κινείται». Πίστευαν πως μέσα από αυτή την περιπέτεια το χάος με τη μορφή της γλώσσας θα επιφέρει μία δόση αταξίας στη διεφθαρμένη τάξη και, στη συνέχεια, μέσω των επαναδομημένων λέξεων και της ποίησης θα ανασυντεθεί ο κόσμος. Αυτό ήταν το «σχέδιο» του Μάη του ’68. Τότε που η ποίηση θεωρούνταν επιβίωση και τρόπος ζωής. Τελικά, νικητής αναδείχθηκε ο μύθος της χειραγώγησης και της καταναλωτικής λευκής μαγείας της Αγοράς. Μετά τη χρεοκοπία, όμως, και αυτού του μύθου δεν μας απομένει παρά να ξανασκεφτούμε το Μάη του ’68, να ξαναδούμε το ηττημένο και ενδεχομένως ιστορικά δικαιωμένο. Αλλιώς, ίσως χρειαστεί να «περιμένουμε της κτηνώδεις εισβολές και τις αιφνίδιες αποσαθρώσεις που, απρόβλεπτα αλλά σίγουρα, όπως ο Μάης του 1968, θα διαλύσουν αυτήν τη (κατεστημένη) λευκή θεία λειτουργία»(Μποντριγιάρ).

ΥΒΡΙΣ και Habitus

Η Αθήνα πλέον δεν αδειάζει ποτέ. Εκατομμύρια έφυγαν, εκατομμύρια παρέμειναν να επιδίδονται σε επιχειρήσεις οικειοποίησης της πόλης. Τα απαγορευτικά, τα «στοπ», οι μονοδρομήσεις, οι νόμοι και οι κανόνες έπαψαν να ισχύουν για δύο μέρες. Αλλά οι δικές μας εκδηλώσεις του μικρομέγαλου Εγώ μας είναι αστείες μπροστά στην ύβρι που συντελείται στη Γάζα, όπου οι ισραηλινοί επιδίδονται σε νέες σφαγές νηπίων. Το Μ. Σάββατο σκότωσαν ένα ακόμη παιδί, την Μαριάμ Μααρούφ (χθες σκότωσαν άλλα τέσσερα, την ώρα που έπιναν το γάλα τους. Συνολικά 58 παιδιά δολοφονήθηκαν από το Γενάρη). Και κανείς δεν διαμαρτύρεται, κανείς δεν κραυγάζει. Habitus. Συνηθίσαμε πια το αίμα και το έγκλημα. Κυριακή του Πάσχα: Ουρές στα διόδια των Αφιδνών. Άντε να βρεις 2,75 ευρώ, πληρωμή για τον εθνικό δρόμο-«χωράφι». Ψιλοβρέχει. Στη Θεσσαλονίκη δεκάδες πεινασμένοι βρίζονται, διεκδικώντας μία μερίδα φαγητού. Η πείνα μοιάζει αόρατη, αλλά η εμφάνιση ενός κόκαλου αρκεί για να την καταστήσει ορατή, να τη βγάλει από τη μυστικότητά της. Η απελπισία δεν αναπτύσσεται αντιθετικά αλλά συμπληρωματικά με την ασύδοτη κραιπάλη των βολεμένων, απαθής, παρασιτική και όχι οργισμένη. Κάποιοι στο πασχαλινό τραπέζι μνημονεύουν τα «νησιά των ονείρων» και τις χαμένες συλλογικότητες, δένοντας στο μαντήλι την ελπίδα, πως τα κοινά τραγούδια θα ξανανθίσουν, πως οι νόμοι της ζούγκλας θα καταρρεύσουν. Ένα «τζιβαέρι» και δυο σταγόνες κρασί αρκούν για να βάλουν φωτιά στις μνήμες και τα αδικαίωτα όνειρα. Κι όμως δεν ανήκουμε στους απελπισμένους. Δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει απελπισία. Δευτέρα του Πάσχα: Οι παπαρούνες λιάζουν το κόκκινό τους στον ήλιο. Ο αέρας κάνει τα σιτάρια να χορεύουν την επιστροφή τους στον κάμπο. Τα «κανόνια» εξακολουθούν να εξατμίζουν το νερό μέρα-μεσημέρι, ενώ ο οδηγός της πανάκριβης «Μπε Εμ Βε» χάνει τον οργασμό της φύσης, επιλέγοντας την ηδονή των 180 χιλιομέτρων. Τον βρίσκω παρακάτω αγκαλιά με άλλα τέσσερα αυτοκίνητα. Προσπαθώ να καταλάβω, να συγκρίνω τις ηδονές. Καταλήγω να απορρίψω εκείνη που δεν υπολογίζει και δε σέβεται τη ζωή των άλλων.

Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Όταν ταπεινώνονται τα φρούρια κι οι πανοπλίες πέφτουν. Όταν οι ψυχές αφοπλίζονται από μουσικές εξαίσιες και ευάλωτες στην Αγάπη μένουν. Όταν το Εγώ κενώνεται οριστικά και πληρώνεται μεθυστικά από τον έρωτα του Άλλου. Όταν η Ανάσταση δεν είναι μύθος μήτε πίστη ούτε αναμενόμενη ελπίδα αλλά ολόιδια η ζωή στα μάτια του φίλου μας του Γιάννη. Όταν διακόσιοι σπόροι κερασιάς γονιμοποιούν την άβυσσο. Τότε ζήτω η άνοιξη, ζήτω το Πάσχα, ζήτω η ζωή που πεθαίνει χίλιες φορές κι ανασταίνεται άλλες τόσες, ζήτω ο άνθρωπος που ονειρεύεται μία χαρά και ας γεύεται οδύνες μύριες, ζήτω και ο Juan Gelman, ο αργεντίνος ποιητής(βραβείο Θερβάντες), ο αντάρτης «montoneros» που γράφει στο δολοφονημένο απ’ τη χούντα παιδί του: «Συνεχίζεις να επανέρχεσαι/ και εγώ σου λέω συνεχώς πως είσαι νεκρός». Έτσι επανέρχονται τα αόρατα παιδιά, οι σταυρωμένοι στα θερμοκήπια της ντροπής, οι ανέστιοι στις τρώγλες της ανέχειας, οι άνεργοι της ανάγκης, όλοι όσοι ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή. Γι’ αυτό, λέω, πως αυτές τις ώρες, τούτες τις μέρες που η ανθρωπιά επανασυστήνεται κι ο άνθρωπος ξαναβρίσκει το χαμένο βλέμμα του «άνω θρώσκω», ας σκεφτούμε πως θα ήταν η ζωή αν η γιορτή ήταν διαρκής και όχι στιγμιαία, αν επαληθεύονταν η προφητεία του άγιου Πατέρα που έλεγε πως η «Κυριακή είναι η μέρα του μέλλοντος αιώνος». Φανταστείτε τη ζωή, τον κόσμο, όταν κάθε μέρα θάναι Κυριακή, όταν η εργασία δεν θα είναι η δουλεία της ανάγκης, αλλά δημιουργία, όταν τα μήλα, το σιτάρι και το καλαμπόκι δεν θα το ορίζουν οι ακατάληπτοι τανυστές και οι γεωδαισιακές του Αϊνστάιν ούτε οι χρηματιστές και όσοι δεν έχουν δει ποτέ τους ένα κόκκο σταριού, αλλά αυτοί που τα γεωργούν. Φανταστείτε να μην υπάρχουν άλλα βάσανα πάρεξ εκείνα που θάλλουν στων ερώτων τα θαύματα. Γι’ αυτό τούτη η Κυριακή, αυτή η Ανάσταση είναι ένα δείγμα της μελλοντικής διαρκούς ανάστασης του Ανθρώπου, μία απόδειξη πως τα πάθη του ανθρώπου μπορούν να βρουν δικαίωση σε μια ζωή της Αγάπης, της συμπάθειας και όχι της Δύναμης, της κατάκτησης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μια ζωή που θα έχει ως προμετωπίδα την προς Κορινθίους Επιστολή του Παύλου ώστε να μαθαίνουμε και να βιώνουμε αδιαλείπτως πως «η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει», ότι η ζωή είναι δικαίωμα όλων και αξίζει όλοι να τη ζουν σαν δώρο μοναδικό και ανεπανάληπτο. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.

ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ

Ποιοι καρφώνουν σήμερα το Χριστό στη Βαγδάτη, στη Βασόρα, στην Καμπούλ, στο Νταρφούρ, σε ολόκληρη την Αφρική, στην Παλαιστίνη, στα Γκουαντάναμο; Γιατί το αίμα γίνεται ποτάμια που δεν συναντώνται σε καμία θάλασσα; Γιατί τα βλέμματα είναι στομωμένα και έχουν ξεχάσει να καθρεφτίζουν ψυχές; Γιατί χιλιάδες «πάθη», δισεκατομμύρια ζωές γεννημένες από την απελπισία πορεύονται αδέσποτες, χωρίς κάτι να τις συνέχει, χωρίς μια συμπάθεια; Ναι, το Πάθος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά είναι ασήκωτο, γιατί είναι μοναχό, αμοίραστο, και γι’ αυτό σπάει την πλάτη της ψυχής. Παντού, σώματα αΐσκιωτα που δεν ξέρουν πια να αγγίζονται. Παντού βλέμματα αγαλμάτων και σώματα-βράχια. Οι άνθρωποι δεν έχουν τόπο για να βρουν κάπου τον εαυτό τους, δεν έχουν Άλλον για να δουν το πρόσωπό τους, δεν έχουν Πόλη για βρεθούν μεταξύ τους. Δεν μιλούν. Έχουν χάσει τον τρόπο να επικοινωνούν μιλώντας. Κοιτάζονται απλώς, προσπαθώντας να «υποκλέψουν» μια πληροφορία μέσα από τα μάτια του άλλου. Μάταιος κόπος. Τα βλέμματα μετεωρίζονται σ’ αυτό το «μπρα-ντε-φερ» των ματιών. Αλλά κανένα πρόσωπο δεν πυρπολείται, καμιά καρδιά δεν πέφτει λαβωμένη, καμία κόρη δεν κλείνει από το θάμπος. Δεν είναι πια «πάνω στο φως, οι άνθρωποι». Και να, όμως, που έρχεται η ενιαύσια μεγάλη τελετουργία του κοινού Πάθους και της Λαμπρής για να αναστήσει και να ανασυστήσει τους χαμένους αρμούς της κοινωνίας και της ψυχής μέσω της Συμ-Πάθειας, μέσω του κοινού Πάθους, μέσω του λυτρωτικού καθρεφτίσματος της μιας ψυχής μέσα στην άλλη γύρω από το γιορτινό τραπέζι, μέσα απ’ αυτό που το είπαν Αγάπη. Να, που η Βρετανία γνωρίζει τη μεγαλύτερη απεργιακή έκρηξη των τελευταίων δεκαετιών, ενώ στη Γαλλία οι εργάτες πολιορκούν το εργοστάσιο της Airbus και στην Άρτα κλέβουν το ρολόι που μοιράζει το χρόνο και τη ζωή. Ανασταίνεται ο άνθρωπος, αλλά πρώτα χρειάζεται να γνωρίσει το πάθος, να πιει την οδύνη μέχρι τέλους, άσπρο πάτο.

Η προδοσία της... φτώχειας

Τώρα που η φτώχεια χτυπάει όλο και περισσότερες πόρτες κάποιοι ζητούν να την επαναπροσδιορίσουμε (The Independent). Μόνο που κανείς δεν ξέρει πως. Η πλανητική άρχουσα τάξη αδυνατεί να ελιχθεί με νέες λέξεις και ιδέες. Πλέον είναι αδύνατη εκείνη η μεγάλη αντιστροφή που κατέστησε το χριστιανισμό από ιδεολογία των φτωχών σε ιδεολογία των πλουσίων και την «άγια φτώχεια» αμαρτία! Τα σκέφτομαι αυτά καθώς διαβάζω στην εφημερίδα «Ηχώ» της Άρτας την ανακοίνωση μιας αξιέπαινης ομάδας γυναικών που βοηθά άπορους και όπου μεταξύ άλλων σημειώνεται: «δεν θα προδώσουμε το μεγάλο μυστικό της φτώχειας τους»! Δεν θα προδώσουν, λοιπόν, τη ντροπή, το όνειδος, τη μεγάλη αμαρτία της φτώχειας. Γιατί η φτώχεια είναι στίγμα, είναι λέπρα, απαξίωση, αποκλεισμός! Γι’ αυτό, λέω, μήπως η προδοσία είναι προτιμότερη; Να σπάσουμε, δηλαδή, τη βιτρίνα και να αποκαλύψουμε τη φτώχεια, δείχνοντας ότι δεν είναι οι φτωχοί υπεύθυνοι για την κατάστασή τους; Γιατί ακόμη και η «προδοσία» του Ιούδα δεν είναι και τόσο προδοσία, αφού έγινε στο όνομα του «θελήματος» του Θεού. Εν προκειμένω, η προδοσία είναι αναγκαία για να στιγματίσει αυτό που πρέπει να απορριφθεί, δηλαδή την απάνθρωπη κατάσταση της αναπαραγωγής της φτώχειας, αλλά και για να αποκαταστήσει το πρωταρχικό μήνυμα του χριστιανισμού. Γιατί το μήνυμα των πρωτοχριστιανών ήταν η ελευθερία και η ισότητα. Τότε για πρώτη φορά υπήρξε μία πολιτιστική επανάσταση, που απαξίωσε τον πλούτο και αξίωσε τη φτώχεια (Τζ. Λεοπάρντι). Ο χριστιανισμός της Ανατολής δημιούργησε μία νέα ανθρώπινη ηθική, αλλά προπάντων ανέτρεψε τις ιεραρχίες. Ο Θεός των πρωτοχριστιανών είναι φτωχός, ταπεινός, αποστερημένος από κάθε αγαθό, είναι ο Θεός της Αγάπης και όχι της Δύναμης, είναι ο Θεός της μέριμνας για τους φτωχούς, ο Θεός της δικαιοσύνης και του συλλογικού καλού. Το μήνυμα του πρώτου χριστιανισμού διαστρεβλώθηκε, αλλά διασώθηκε από τους χριστιανούς ουμανιστές της Αναγέννησης, από τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού. Αυτό το ηττημένο μήνυμα δικαιώνεται στις μέρες μας. Συνεπώς, ο άνομος πλούτος είναι "ντροπή" και όχι η έντιμη φτώχεια.

Κρίση και κανίβαλοι

Δεν πρωτοτύπησε ο κ. Γκαργκάνας. Τα ίδια επαναλαμβάνει κάθε χρόνο. Για τον καλπασμό της τιμής του πετρελαίου και το "πληθωριστικό σοκ" στην ελληνική οικονομία και ότι «δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις» τα είπε και πέρυσι. Και πέρυσι όπως και πρόπερσι επανέλαβε πως πρέπει να δοθούν «αυξήσεις με το σταγονόμετρο στους εργαζόμενους»! Φέτος συμπλήρωσε ότι πρέπει να εξαλειφθούν οι «δυσκαμψίες» της αγοράς εργασίας. Τουτέστιν, ελεύθερες απολύσεις. Για τον πληθωρισμό, για την ακρίβεια και την αισχροκέρδεια, για τα υπερκέρδη των τραπεζών, για την ξέφρενη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, αλλά και για την χρηματοπιστωτική κρίση, για τις τεράστιες ανισότητες, για την πείνα, για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι, που πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα. Αλλά οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι η Θεά Αγορά είναι αυτή που ρυθμίζει τα πάντα μέσω της νεοφιλελεύθερης απορύθμισης; Οι εργαζόμενοι έλεγαν ότι το κράτος και οι παρεμβάσεις του εμποδίζουν την ανάπτυξη της «ελεύθερης οικονομίας»; Οι εργαζόμενοι εμπόδισαν τον κ. Γκαργκάνα, τις τράπεζες και τις πολυεθνικές να επιβάλλουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο τους; Όχι ασφαλώς. Μόνο που οι εργαζόμενοι είναι ο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας στον οποίο μετακυλύονται όλες οι παθογένειες και τα αδιέξοδα ή τα λάθη των ισχυρών. Δεν είναι τυχαίο ότι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας ενώ μιλούσε μια προηγούμενη φορά για «λιτότητα» αύξανε το δικό του μισθό κατά 18%! Αλλά αν το άξιζε χαλάλι του. Όμως, δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο πάρεξ από τις ίδιες παρωχημένες συνταγές. Θα θυμίσουμε, λοιπόν, ότι σε περιόδους κρίσης και οικονομικής ύφεσης αντί της λιτότητας τη λύση μπορούν να δώσουν οι αυξήσεις ή οι φορολογικές απαλλαγές που θα τονώσουν την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων. Αλλά αυτά χρειάζονται το ανοιχτό μυαλό ενός Κέυνς ή ενός Γκαλμπρέηθ για να τα «δει» κανείς και κυρίως να μην είναι «κολλημένος» στα στενά και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των πολυεθνικών.

ΜΑΥΡΗ ΑΝΟΙΞΗ

Ανθίζουν τα όνειρα και τα θαύματα. Άνοιξη. Αλλά τι όνειρα να βλέπουν οι δουλοπάροικοι της Μανωλάδας; Πως κατακάθεται το κόκκινο της φράουλας και η αφρικανική σκόνη στην ψυχή τους; Τους βλέπω και αναθυμάμαι τους ίδιους να περιπλανώνται στη Λεκάνη της Σκόνης (Dustbowl), στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930, που ακολούθησε το μεγάλο κραχ, την παρατεταμένη ξηρασία και τις θύελλες σκόνης. Τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις «Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών (σαν τη dogville του Φρίερς)× να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός», η Κου Κλουξ Κλαν και η μαφία× να τους καταγγέλλουν στο τμήμα μετανάστευσης, αφού κάνουν τη δουλειά, ή να τους σκοτώνουν σαν τους αρουραίους και να μη το μαθαίνει κανείς. Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 να πολιορκούν τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Έρχονται από παντού. Πάνε παντού. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη του Χριστού, θεϊκά όμορφοι μες στην άνοιά τους και με την πλήρη αυτοπεποίθηση της βλακείας τους, να θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ηθοποιών θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου. Γι’ αυτό τα δάκρυα και τα αισθήματα διαρκούν όσο και τα χειραγωγημένα (στημένα) χειροκροτήματα που επιτάσσει ο τηλεοπτικός «εμψυχωτής». Και όταν η Ανάσταση επισυμβεί τότε οι Κύριοι και οι Δούλοι θα γιορτάσουν μαζί τη στιγμιαία αναπαράστασή της. Γιατί όλα είναι στιγμιαία, μιας χρήσης. Η ευαισθησία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μας θα ενεργοποιηθούν εκ νέου την επόμενη φορά, τα Χριστούγεννα. Ως τότε οι πάσχοντες Χριστοί θα σταυρώνονται διαρκώς. Ώσπου να ανθίσει το θαύμα και να ιδρυθεί και πάλι το συλλογικό όνειρο της ανθρωπιάς και της πραγματικής συμπάθειας.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ

Ποια η διαφορά των σημερινών δημοκρατιών της Δύσης από τις δικτατορίες; Στο πεδίο της πληροφόρησης και της ελευθερίας της γνώμης απολύτως καμία. Οι δικτατορίες λογόκριναν, απαγόρευαν τη διατύπωση της αντίθετης άποψης, ενώ οι σύγχρονες δημοκρατίες την επιτρέπουν για να την «πνίξουν» είτε «σκουπιδοποιόντας» την μέσω της απαξίωσής της είτε ακυρώνοντάς την μέσω της χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης, των δημοσιογράφων και των ειδικών αναλυτών. Αυτό απεδείχθη για μία ακόμη φορά χθες, όταν οι New York Times μετά από έρευνα σε ντοκουμέντα 8.000 σελίδων του αμερικανικού Πενταγώνου δημοσίευσαν σε πρωτοσέλιδο άρθρο τους το τεκμηριωμένο συμπέρασμα ότι πίσω από τους τηλεοπτικούς αναλυτές του πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν βρίσκεται το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και οι πολεμικές βιομηχανίες. Ο Λευκός Οίκος οργάνωσε την επιχείρηση χειραγώγησης των πολεμικών αναλυτών της τηλεόρασης και συνεπώς της αμερικανικής κοινής γνώμης κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του πολέμου στο Ιράκ. Ο εξωνισμός ήταν συγχρόνως ιδεολογικός και οικονομικός και είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός «μιντιακού Δούρειου Ίππου» που θα έστρεφε εκ των έσω τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα στη λογική του αντιτρομοκρατικού πολέμου. Οι αναλυτές, αυτοί που υποτίθεται ότι ενημέρωναν «εγκύρως» και «αντικειμενικά» τους αμερικανούς και ολόκληρο τον κόσμο, δεν ήταν παρά «πολλαπλασιαστές της δύναμης του μηνύματος»(sic), δηλαδή «παπαγαλάκια» του Λευκού Οίκου, και ανταμείβονταν για την εργασία τους όχι μόνο από τις τηλεοράσεις αλλά και από τις πολεμικές βιομηχανίες που ήταν ήδη συμβεβλημένες με το Πεντάγωνο. Οι δουλειές κλείνονταν σε διάφορα ταξίδια στο Ιράκ όπου οι… αναλυτές και οι… δημοσιογράφοι έρχονταν σε επαφή με αυτούς που αποφάσιζαν τις «αμυντικές αγορές». Δεν είναι τυχαίο ότι οι «ειδικοί» αυτοί εκπροσωπούν (ως λομπίστες, σύμβουλοι ή μέλη διοικητικών συμβουλίων) 150 πολεμικές βιομηχανίες! Ποια είναι η απάντηση της αμερικανικής κυβέρνησης σε όλα αυτά; Πως ό,τι έκανε το έκανε για την ενημέρωση του αμερικανικού λαού. Το ίδιο, όμως, δεν κάνουν τα ολιγαρχικά και αυταρχικά καθεστώτα;

ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ

Δάκρυα εκβάλλουν στις θάλασσες. Άλλοτε στη Μεσόγειο, άλλοτε στον Ατλαντικό, άλλοτε στον Ειρηνικό. Κι έτσι αρμυρίζουν τα νερά, μεταναστεύοντας την οδύνη. Δεν έχει εθνικότητα και φυλή ο πόνος των μεταναστών είτε πρόκειται για ασιάτες είτε για αφρικανούς είτε για βαλκάνιους. Για τους μετανάστες όπου Γης ο λόγος. Μόνο που αυτή τη φορά οι μετανάστες δεν είναι οι Άλλοι, δεν είναι ξένοι, είναι Έλληνες. Γράφαμε στις 29 Μαρτίου για το δράμα τριών συμπατριωτών μας που αντιμετώπισαν στη γαλλική πόλη Σεν Ναζέρ (430 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού) το απεχθές πρόσωπο της «απελευθέρωσης» της εργασίας. Τρεις Έλληνες εργαζόμενοι στα ναυπηγεία Aker Yards έκαναν απεργία πείνας διεκδικώντας τους μισθούς τους, ήτοι οκτώ χιλιάδες ευρώ και το εισιτήριο επιστροφής στην πατρίδα. Μετά την πολυήμερη απεργία και τη συμπαράσταση των κατοίκων και του γαλλικού συνδικάτου CGT οι τρεις Έλληνες νίκησαν, πήραν τα χρήματά τους και επέστρεψαν στην πατρίδα. Μόνο που ο ένας από τους τρεις ο Νίκος Ασλαμαζίδης πέθανε την προηγούμενη Κυριακή στην Ξάνθη. Η ΓΣΕΕ εξέδωσε μία ανακοίνωση για την τιμή των όπλων, ζητώντας να ερευνηθούν οι αιτίες του θανάτου του Ασλαμαζίδη, αλλά κανένα μέσο ενημέρωσης δεν ανέφερε το γεγονός, κανείς δεν αξιολόγησε την είδηση περισσότερο σημαντική από την περιοδεία της Καλομοίρας ή από τις επιδόσεις των διαφόρων ανόητων της ελληνικής τηλοψίας. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Μόνο κάτι παιδιά των Εξαρχείων! Γι’ αυτό κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι αυτά που υφίστανται ξένοι μετανάστες στην Ελλάδα, τα υφίστανται και οι Έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό. Αλλά τι συνέβη με τους τρεις Έλληνες στο ναυπηγείο Σεν-Ναζέρ; Οι Έλληνες, όπως και χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι, δεν ανήκαν στα ναυπηγεία, αλλά σε νταβατζήδες-υπεργολάβους της εργασίας και πιο συγκεκριμένα στον «κυνηγό φτηνών κεφαλών», τον περίφημο Οσμάν της εταιρείας ενοικιάσεων εργαζομένων Elbe. Ο Οσμάν προμηθεύει-νοικιάζει «φτηνά κεφάλια» σε μια άλλη εταιρεία, τη γερμανική Freeze, που ειδικεύεται στις βαφές πλοίων. Η τελευταία είναι υπεργολάβος της Aker Yards, της νορβηγικής εταιρείας, που ελέγχει τα ναυπηγεία. Κυκεώνας, που είναι αδύνατο να ελεγχθεί και μέσα στον οποίο ευδοκιμεί ο εργασιακός μεσαίωνας της μαύρης εργασίας με τη στήριξη και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί, όπως και στην Ελλάδα πια, όπως παντού δεν υπάρχουν συμβάσεις για τους μετανάστες, ούτε ασφάλιση ούτε ένσημα. Εκεί κι εδώ οι «μαύροι» μετανάστες ρίχνουν στην ανεργία τους ντόπιους, που είναι «ακριβοί». Οι τελευταίοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να γίνουν «φτηνοί» είτε στην πατρίδα τους είτε ως μετανάστες. Ο άλλος τρόπος είναι ο ρατσισμός, ο κατασκευασμένος «εμφύλιος των κάτω», το κυνήγι του… έξωθεν κακού, δηλαδή των ομοίως αθλίων.

Aime Cesaire

Ο ποιητής και πολιτικός Aime Cesaire πέθανε. Αλλά ποιος ξέρει τον ποιητή; Ποιος ξέρει τον πολιτικό για να αξίζει η μνεία; Ίσως μόνο ο συνδυασμός ποίησης και πολιτικής να συνιστά είδηση, όταν το κυνικό πνεύμα της εποχής θέλει τους ποιητές «λαπάδες» ή πιο κομψά «ντελιτάντιδες» και τους πολιτικούς ανέραστους, άχυμους, αδιάβροχους στη ντροπή και την αηδία. Αλλά ο Cesaire ήταν περισσότερο απ’ αυτό, ήταν ο ποιητής της αφύπνισης των μαύρων× ήταν αυτός που μίλησε για τη negritude, τη συνείδηση να είναι κανείς μαύρος, φορέας δηλαδή μιας ορισμένης ιστορικής ταυτότητας και κουλτούρας× ήταν μαζί με τον επίσης ποιητή και πολιτικό Senghor καθώς και τον Damas εκείνοι που αφύπνισαν τους μαύρους, συντελώντας στην απελευθέρωση των αφρικανικών λαών από την αποικιοκρατία. Αυτή την εμβληματική μορφή του αγώνα κατά της αποικιοκρατίας επιχειρούν να οικειοποιηθούν σήμερα οι… αποικιοκράτες. Το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο «θρηνεί» τον ποιητή, επιχειρώντας να τον υφαρπάσει από εκείνους των οποίων η ζωή ταυτίζεται με τη ζωή και τους αγώνες του. Γιατί εκείνο το ξύπνημα του Cesaire από τις πεταλιές της νύχτας (της ραπτομηχανής Singer όπου η μάνα του έραβε νυχθημερόν-«Τετράδιο της επιστροφής στη γενέθλια χώρα») θα γίνονταν επικίνδυνος πυροκροτητής στα μυαλά των παιδιών των παρισινών προαστίων. Γιατί οι συνειδήσεις δεν πρέπει να απελευθερώνονται από τα στερεότυπα, αλλά να επαναποικιοποιούνται απ’ αυτά. Η ντροπή να είσαι μαύρος, το αίσθημα κατωτερότητας να είσαι φτωχός, ως εάν αυτά να είναι προκαθορισμένη μοίρα και κατάρα, επανέρχονται σήμερα, σκλαβώνοντας τη συνείδηση και αφαιρώντας τη δυνατότητα να σκεφθεί κανείς τις πραγματικές αιτίες της κατάστασής του. Έτσι, ο χειρότερος ρατσισμός βρίσκεται στα μυαλά των θυμάτων που τον αποδέχονται μοιρολατρικά. Γι’ αυτό ο Cesaire μιλούσε για μία επανάσταση εναντίον της Δύσης και ότι αυτό είναι «το ύψιστο καθήκον των πτωμάτων της ανθρωπότητας». Γι’ αυτό η ποίηση, οι νέες λέξεις, οι νέες συνθέσεις πρέπει να γίνουν το περιεχόμενο της δράσης για τις νέες ανατροπές. Γι’ αυτό ο Cesaire αξίζει να μνημονεύεται

ΜΑΣΚΕΣ

Άνοιξη. Δυο περιστέρια στο παράθυρο. Όλα τα χρώματα στο λευκό του έρωτα. Άσπρες κηλίδες στο γκρίζο. Στα ανθρώπινα, το γέλιο και τα δάκρυα, η οδύνη και η ηδονή, αντίπαλα στρατόπεδα, που συγκρούονται παθιασμένα χωρίς να γνωρίσουν την τήξη στη μεθυσμένη φλόγα της αληθινής αγάπης. Ο έρωτας ψευδής. Η αγάπη μάσκα των κανίβαλων. Φωνάζουν και ολοφύρονται για την πείνα εκείνοι που την προκαλούν. Ποιος έφερε την ανθρωπότητα σ’ αυτή την άθλια κατάσταση; Οι «φιλάνθρωποι» (!) της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όλοι εκείνοι που νουθετούσαν τους φτωχούς πως το μέλλον τους είναι η γεωργία, όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι κυνικοί, που διακήρυξαν την περίφημη κοινωνία της διακινδύνευσης και δημιούργησαν τη σημερινή απορύθμιση. Τώρα όλοι δείχνουν το χάος, την άβυσσο, τη μεταφυσική. Δεν φταίει κανείς. Δεν υπάρχουν «ουσιώδεις αποδείξεις», όπως θα έλεγε η εκπρόσωπος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης Olga Karvan. Δεν υπάρχουν «ουσιώδεις αποδείξεις» για τις καταγγελίες της Κάρλας Ντελ Πόντε σχετικά με το εμπόριο οργάνων των Σέρβων αιχμαλώτων από τους κοσοβάρους του UCK. Και επειδή δεν μπορούν να αποδειχθούν (ουσιωδώς) τα εγκλήματα, αφού οι δολοφόνοι, μεταξύ των οποίων και οι σημερινοί ηγέτες του προτεκτοράτου, δεν άφησαν ίχνη, δεν υπάρχει έγκλημα;! Τώρα, η Κάρλα Ντελ Πόντε (αφού δεν κάνει τη δουλειά) κάνει προπαγάνδα! Υπέρ ποιου άραγε; Ακόμη χειρότερα, με περισσό θράσος το ΔΠΔ της Χάγης ανακοινώνει ότι ανέθεσε την περαιτέρω έρευνα της υπόθεσης στις αρχές της Αλβανίας και του Κοσόβου, δηλαδή στους καταγγελλόμενους, που είναι αρμόδιοι να συνεχίσουν ή να κλείσουν την υπόθεση! Οποία ευαισθησία. Αν επρόκειτο για Σέρβους, μέχρι και μυστικούς στο Άγιο Όρος θα έστελναν. Κατά τα άλλα το πετρέλαιο συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα, οι τράπεζες συνεχίζουν να «τοκογλυφούν» ασύστολα, οι δανειολήπτες χάνουν το έχει τους και οι τραπεζίτες επιδίδονται σε… φιλανθρωπίες για να εξιλεωθούν από το έγκλημα.

ΙΤΑΛΙΑ και ΝΕΠΑΛ

Η δεξιά του μπότοξ και της χένας επιστρέφει στη Ρώμη και τα σφυροδρέπανα των μαοϊκών στο Κατμαντού. Στην Ελλάδα ένα βιβλίο κρίνεται άσεμνο για τα παιδιά μετά από αγωγή κάποιου που δεν κρίνει άσεμνο να αναφέρει πομπωδώς και ξεδιάντροπα τις… άσεμνες λέξεις του βιβλίου από τηλεοράσεως. Την ίδια ώρα, μία καταλανή έγκυος, η νέα υπουργός Άμυνας της Ισπανίας επιθεωρεί το στράτευμα. Στη Νάπολη τα σκουπίδια εξακολουθούν να όζουν και ο καβαλιέρε υπόσχεται ότι θα τα εξαφανίσει, υμνώντας συγχρόνως έναν άνθρωπο της μαφίας. Λίγο πριν, στην ίδια πόλη, ο πολίτης Κίρο Εσπόζιτο έκανε κομμάτια τα ψηφοδέλτια κι ύστερα τα έριξε στην κάλπη, αποδοκιμάζοντας μ’ αυτό τον τρόπο κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς. Στη Ρώμη ο Κάρλο (62 ετών) θεωρεί ότι οι διαφορές μεταξύ Μπερλουσκόνι και Βελτρόνι είναι ανύπαρκτες, χαρακτηρίζει τον δεύτερο «χριστιανοδημοκράτη του νέου αιώνα», αλλά τον ψηφίζει για να μην… έρθει ο Μπερλουσκόνι, «ο μεγαλύτερος πλύντης εγκεφάλων του πλανήτη», όπως λέει, λόγω των τηλεοπτικών δικτύων που διαθέτει. Στην ίδια πόλη, η Φιλομένα (76 ετών) ψηφίζει ό,τι και ο γιο της (Μπερτινότι). Αντίθετα, η Κάρλα, η κομμώτρια, ψήφισε Μπερλουσκόνι γιατί, όπως της είπε ένας πελάτης της, «η χώρα χρειάζεται έναν επιχειρηματία»! Αλλά γιατί στην Ιταλία θριαμβεύει ο Μπερλουσκόνι και στο Νεπάλ οι μαοϊκοί; Γιατί ο Βελτρόνι που απευθύνθηκε στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα (οι μαοϊκοί του Νεπάλ στηρίχθηκαν επίσης στους νέους, τους αποκλεισμένους και τους φτωχούς) έχασε από τον Μπερλουσκόνι που απευθύνθηκε στις μεσαίες τάξεις; Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία χάνει επειδή έχει καταστεί μία «σοφτ δεξιά», και οι πολίτες, ακόμα και οι πληττόμενοι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι είτε δεν εκφράζονται από αυτή είτε διέπονται από τον λεγόμενο ιδεολογικό «καπιταλισμό του προλεταριάτου» (αφορά τις ηγεμονικές οικονομίες), πιστεύουν δηλαδή στην ατομική ανέλιξη εντός του υφιστάμενου κοινωνικο-οικονομικού πλαισίου. Αυτό, βεβαίως, δεν ισχύει στο Νεπάλ, όπου δεν υπάρχουν περιθώρια ανάλογων ελιγμών. Πάντως, η ήττα του Βελτρόνι είναι και ήττα των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών καθώς το ιταλικό μοντέλο χαρακτηρίστηκε πρότυπο για τη Ρουαγιάλ, για τη Διαμαντοπούλου κ.ά.

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Οι πεινασμένοι, οι εξαθλιωμένοι, οι απελπισμένοι της Αφρικής, της Αϊτής, της Ινδονησίας, ολόκληρου του τρίτου κόσμου εκρήγνυνται, ξεσηκώνονται. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί δυσθεώρητα (το ρύζι +75%, το σιτάρι +181%). Οι θεσμοί της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμούν ότι η πείνα θα πλήξει 100 εκατομμύρια ανθρώπους και πως για μία μακρά περίοδο θα προκληθούν βίαιες εξεγέρσεις. Ήδη αυτό άρχισε να συμβαίνει. Η αιτία όλων αυτών είναι η αντικατάσταση στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη του πετρελαίου με βιοκαύσιμα. Προς τούτο έχουν δεσμευθεί από τους Αμερικανούς 138 εκατομμύρια τόνοι καλαμποκιού. Σημειώνεται ότι 50 λίτρα αιθανόλης, που χρειάζεται για να γεμίσει το ρεζερβουάρ ενός 4χ4, απαιτούν τόσο καλαμπόκι όσο για να τραφεί ένας άνθρωπος επί ένα χρόνο. Πρόκειται για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» λένε οι άνθρωποι του ΟΗΕ. Αλλά ποιος τους ακούει; Οι ΗΠΑ μετακυλύουν την κρίση της οικονομίας τους προς τα έξω. Αλλά η εξαθλίωση δεν θα αργήσει ο καιρός που θα αρχίσει να πολιορκεί την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Τα εκατομμύρια των πεινασμένων και των απελπισμένων θα εισβάλλουν στον κόσμο που τους εκμεταλλεύεται, όσα τείχη κι αν υψωθούν. Αν μάλιστα οι τιμές αυξηθούν και άλλο, τότε προβλέπεται ότι η κρίση θα πλήξει και χώρες όπως η Ελλάδα. Σε μια τέτοια περίπτωση ή οι εγχώριοι πεινασμένοι θα ενωθούν με τους αλλοδαπούς ή, που είναι και το πιθανότερο, οι πρώτοι θα κυνηγούν μέχρις εσχάτων τους δεύτερους, θεωρώντας στην απελπισία τους πως οι τελευταίοι είναι η αιτία της άθλιας κατάστασής τους. Για να συμβεί η πρώτη εκδοχή χρειάζεται μία παγκόσμια κινητοποίηση, μια οικουμενική καταδίκη εκείνων οι οποίοι στο όνομα του κέρδους προβαίνουν σε μία πρωτοφανή γενοκτονία, σε ένα απαίσιο και καλά σχεδιασμένο έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ με μισό ΔΡΑΚΟ

«Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την αφήγηση. Ήρθε η ώρα να πούμε μια διαφορετική ιστορία. Αυτόν τον Απρίλιο πολλά παιδιά στο Νταρφούρ θα γιορτάσουν τα πέμπτα γενέθλιά τους, χωρίς ποτέ να έχουν γνωρίσει την ειρήνη. Ο κόσμος πρέπει να ξυπνήσει» αναφέρει η επιστολή-διαμαρτυρία για τον συνεχιζόμενο εμφύλιο στο Νταρφούρ, την οποία υπογράφουν 14 συγγραφείς με επικεφαλής την Τζόαν Ρόουλινγκ (Χάρι Πότερ). Ναι, δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα όταν υπάρχουν Νταρφούρ, Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, όταν στα ορυχεία της Κίνας σκοτώνονται συνέχεια ανθρακωρύχοι, όταν στην Αμερική εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στα χαρτόκουτα, όταν… όταν τα συμφέροντα σε όλο τον κόσμο σκοτώνουν. Ναι, δεν υπάρχουν καλά και κακά οικονομικά συμφέροντα, δεν υπάρχουν ευτυχείς και δυστυχείς σκοτωμοί. Παντού ο θάνατος, όπως και ο κερδώος Λεβιάθαν είναι ίδιοι. Γι’ αυτό μια καινούργια αφήγηση δεν μπορεί να είναι μονομερής και επιλεκτική, δεν μπορεί να μην γνωρίζει τις αιτίες και τους ενόχους. Στο Νταρφούρ το όνειδος ανήκει και στην Ανατολή και στη Δύση. Γιατί τα 200 στρατιωτικά οχήματα που πούλησε η Κίνα στο Σουδάν κινούνται με αμερικάνικους κινητήρες! Πίσω από τον φρικτό εμφύλιο βρίσκεται η κοινή κονόμα. Οι εκκλήσεις χωρίς την καταγγελία του δράκου είναι άσφαιρα πυρά. Ακόμα χειρότερα, όταν το παραμύθι έχει «μισό δράκο», όταν η αλήθεια είναι μισή, τότε υπηρετείται το ψεύδος. Γιατί όταν ο λόγος κυλά «στραβά» είναι σαν να μη μιλά. Να δείξουμε, λοιπόν, αυτούς που καρφώνουν σήμερα το Χριστό στη Βαγδάτη, στη Βασόρα, στην Καμπούλ, στο Νταρφούρ, στο Μογκαντίσου, στην Τσετσενία, στα προάστια του Παρισιού, στην Κίνα, στη Μόσχα, στο Γκουαντάναμο. Αλλά αν δεν δούμε ολόκληρο το έγκλημα, τότε οι συνειδήσεις θα παραμένουν συγκεχυμένες, στομωμένες, εξουδετερωμένες, απαθείς, το πολύ μονομερείς. Έτσι, χιλιάδες «πάθη», δισεκατομμύρια ζωές γεννημένες από την απελπισία θα συνεχίσουν να πορεύονται αδέσποτες, χωρίς μία καθολική αιτία να τις συνέχει. Παντού άνθρωποι αόρατοι. Παντού ψυχές-βράχια και το Πάθος αμοίραστο.

ΦΤΥΝΩ τους ΚΥΝΙΚΟΥΣ

Το φάρμακο είναι και φαρμάκι αλλά και το φαρμάκι είναι και φάρμακο. Αυτό ισχύει για τις ντόπες. «Ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν ξέρει τι λέει ή ξέρει τι λέει» σύμφωνα με την Αλέκα Παπαρήγα. Εδώ έχουμε ένα έλλειμμα διαλεκτικής, διότι κάποιος μπορεί να μη ξέρει τι λέει και συγχρόνως να ξέρει τι λέει. Η κ. Παπαρήγα, όμως, ξαναβρήκε τη «διαλεκτική της σκέψη», λέγοντας πως και «στις δύο περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος»! Η επικινδυνότητα είναι το σημείο τομής, το σημείο της διαλεκτικής συνάντησης των αντιθέτων. Αλήθεια, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί και για ποιον είναι επικίνδυνος; Αυτό δεν θα το απαντήσουμε σήμερα. Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι πως κάθε τι περιλαμβάνει και το αντίθετό του. Αλλά και πως «τα όμοια» είναι τα πιο εχθρικά μεταξύ τους, διότι, συνήθως, το ένα όμοιο απειλεί να καταβροχθίσει το άλλο. Αλλά ούτε γι’ αυτό θέλουμε να μιλήσουμε, μήτε για τη γυμνή φωτογραφία της Κάρλας Μπρούνι που πουλήθηκε 91.000 δολάρια ούτε ακόμα για το εβραϊκό blog του μαύρου (αφροαμερικανού για τους πολιτικά ορθούς) Μπάρακ Ομπάμα. Για ένα ακόμη παιδί που σκοτώθηκε στην Παλαιστίνη από τους Ισραηλινούς, για τα παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα και δίψα θέλω να κραυγάσω. Μα πιο πολύ θέλω να φτύσω αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα αυτά με την έσχατη περιφρόνηση, ανάγοντάς τα στην κατηγορία της «κοινοτοπίας». Ο θάνατος, ο βίαιος θάνατος, το έγκλημα εκλαμβάνεται από αυτούς τους κυρίους της ακραίας κυνικότητας ως κοινοτοπία, αφού πάντα υπήρχαν θάνατοι, πάντα υπήρχε πείνα και φτώχεια. Αλλά οι σύγχρονοι Ελεάτες μιλάνε από το ύψος της καλοπέρασής τους. Βάλτους να πεινάσουν, να αδικηθούν, να είναι οι σκλάβοι των θερμοκηπίων, να δούμε τότε πως θα δουν τον κόσμο και τους ανθρώπους. Τώρα, όμως, με το ύφος του ακριβά αμειβόμενου αφ’ υψηλού τηλεοπτικού «πραγματογνώμονα» βλέπουν τον άνθρωπο και τον κόσμο ως πράγμα, ως αντικείμενο και όχι ως υποκείμενο, βλέπουν την κοινωνία σαν μηχανή που δουλεύει και καλά και άσχημα. Γι’ αυτό αδυνατούν να δουν και να νιώσουν εκείνους που πονάνε.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ των ΟΛΙΓΑΡΧΙΩΝ

Η Ιστορία επιστρέφει. Χρειάστηκε πρώτα να «τελειώσει», ή μάλλον να την «τελειώσουν» κάτι τύποι, όπως ο Φουκουγιάμα, ο Κέηγκαν κ.ά., που βιάστηκαν να δοξάσουν την τέλεια ήττα των αντιπάλων της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» και της «ελεύθερης αγοράς». Τώρα, ο Κέηγκαν γράφει για την επιστροφή της Ιστορίας (The Return of History and the End of Dreams), ως εάν η Ιστορία να είναι τραμ που πηγαινοέρχεται ή κάτι που υπόκειται στην «αιώνια επιστροφή» του Νίτσε. Αλλά γιατί επιστρέφει η δημοκρατία; Μα, διότι η «δυτικού τύπου δημοκρατία», αυτή που χρειάζεται τα Γκουαντάναμο, την περιστολή των ατομικών δικαιωμάτων στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, τον Μεγάλο Αδελφό, ήτοι την ασφυκτική επιτήρηση και τον έλεγχο, αυτή που χειραγωγεί τους «κάτω» με τον έλεγχο των Μέσων Ενημέρωσης, η κυνική ολιγαρχία όπου ουσιαστικά ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι (Λ. Θάροου) και αποκαλείται κατ’ ευφημισμό «δημοκρατία» με απαιτήσεις εξαγωγής σε χώρες όπως το Ιράκ, αφού πρώτα ανοίξει με φοβερούς βομβαρδισμούς τα κεφάλια των γηγενών, αυτή η αρχετυπική δυτική δημοκρατία έχει τώρα απέναντί της σύμφωνα με τον Κέηγκαν, τα αυταρχικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Κίνας. Όχι ότι δεν είναι ολιγαρχικά και αυταρχικά τα καθεστώτα της Κίνας και της Ρωσίας, αλλά δεν είναι λιγότερο ολιγαρχικά τα καθεστώτα της Δύσης. Συνεπώς, η Ιστορία δεν επιστρέφει διότι η δημοκρατία έχει και πάλι απέναντί της αυταρχικά καθεστώτα, αλλά γιατί τα συμφέροντα των δυτικών ολιγαρχιών συγκρούονται με τα συμφέροντα των ανατολικών ολιγαρχιών. Με άλλα λόγια, διότι η αμερικανική υπερδύναμη βρίσκεται στο λυκόφως της. Υπ’ αυτή την οπτική πρέπει να «διαβάζει» κανείς την αντιπυραυλική ασπίδα πέριξ της Ρωσίας αλλά και την εκστρατεία για το Θιβέτ, την Ξι Γιανγκ (Ουιγούροι) και τα δημοκρατικά δικαιώματα στην Κίνα. Άλλως πως, τα ολιγαρχικά καθεστώτα συγκρούονται μεταξύ τους με όλα τα όπλα που διαθέτουν: Με την ενέργεια η Ρωσία, με την οικονομία η Κίνα, με τα λόγια και τα ΜΜΕ η Δύση

ΨΕΥΔΗ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Ε, λοιπόν, το ψέμα έχει πάντα κοντά πόδια. Θυμάστε τη φοβερή εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, την Κάρλα Ντελ Πόντε; Την κυνηγό κεφαλών, που επιζητούσε τη σύλληψη των Σέρβων «εγκληματιών πολέμου»; Μήπως θυμάστε τις οιμωγές των εγχώριων φιλοαμερικανών, εκείνων των ελάχιστων, που ήταν υπέρ των… ανθρωπιστικών βομβαρδισμών εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας; Το κορυφαίο επιχείρημά τους ήταν πως οι Σέρβοι επιδίδονταν σε γενοκτονία κατά των κοσοβάρων. Τώρα, η ίδια η Ντελ Πόντε έρχεται να αποκαλύψει (σε βιβλίο της) ότι το 1999 οι αλβανόφωνοι κοσοβάροι του UCK μετέφεραν 300 Σέρβους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλβανία. Εκεί τους αφαίρεσαν τα όργανά τους και τα πούλησαν στο διεθνές εμπόριο. Μάλιστα, ο σημερινός επικεφαλής της κυβέρνησης του Κοσόβου Χ. Θάτσι ήταν ενήμερος για την επιχείρηση. Αλλά και η Κάρλα Ντελ Πόντε ήταν ενήμερη εδώ και μία πενταετία, όπως καταγγέλλει ο πρόεδρος της Συλλόγου των συγγενών των εξαφανισθέντων Σέρβων του Κοσόβου, Σ. Σπάσιτς, που διερωτάται: Γιατί η εισαγγελέας δεν έστειλε τον Θάτσι στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Μα, διότι ο Θάτσι προορίζονταν για την ηγεσία του… ανεξάρτητου αμερικανικού προτεκτοράτου του Κοσόβου. Δεν είναι τυχαίο ότι στο άλλο προτεκτοράτο (σ’ αυτή τη βαλκανική ομοσπονδία προτεκτοράτων) την ΠΓΔΜ, η εσωτερική πολιτική κρίση διευθετεί από την πρέσβη των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ. Η ίδια, συνεπώς, η Κάρλα Ντελ Πόντε, αυτή η αμείλικτη διώκτης των Σέρβων υπάκουγε στις εντολές της αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό οι Σέρβοι την καταγγέλλουν δικαίως για υπόθαλψη εγκληματιών. Η Ντελ Πόντε η διώκτης των εγκληματιών κατηγορείται η ίδια ως εγκληματίας. Ακριβώς, όπως εκείνοι οι αμερικανοί της Κου Κλουξ Κλαν που επιτίθενται στους ομοφυλόφιλους και τους βιάζουν καθώς είναι σύμφωνα με τον εγελιανό «αντιθετικό προσδιορισμό» ομοφυλόφιλοι οι ίδιοι. Κι εκείνοι, που επιτίθενται στον ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν είναι παρά οι «κρυφοί» υπερ-φονταμενταλιστές που προσδιορίζονται από την αντίθεσή τους στους ισλαμιστές φονταμενταλιστές. Πίσω από τη φαινομενική αντίθεση υπάρχει η ταυτολογία. Τα ψεύδη και οι ψευδο-αντιθέσεις δεν είναι παρά η μάσκα της πραγματικής ταυτότητας.

ΝΤΟΠΙΝΓΚ ΠΑΝΤΟΥ

Στον «υψηλού επιπέδου» αθλητισμό δοκιμάζονται τα νέα «φάρμακα» που θα καταστήσουν τον άνθρωπο πιο αποδοτικό, πιο «ωραίο», πιο «δυνατό». Δεν είναι τυχαίο ότι η ομορφιά έγινε υπόθεση του μπότοξ, η σεξουαλικότητα του βιάγκρα, η ευφορικότητα υπόθεση βιταμινών-αμφεταμινών. Αυτό είναι το χημικό πρόσωπο του ανθρώπου της εποχής. Όσο για το «αγνό» πρόσωπο του αθλητισμού, αυτό ανήκει στο χώρο της υποκρισίας. Σήμερα, ο αθλητισμός δεν είναι πλέον κάτι που έχει ως σκοπό το υγιές σώμα, αλλά είναι ένα μέσο για την απόκτηση οικονομικού κέρδους. Το κοινωνικό φαινόμενο της επένδυσης στο σώμα, της συνεχούς τελειοποίησής του και της κατασκευής μέσω αυτού μιας συγκεκριμένης εικόνας είναι πλέον το αντικείμενο κερδοσκοπίας από τα ιδιωτικά κεφάλαια, τα οποία μάλιστα δεν υπόκεινται σε κανέναν ηθικό, βιοηθικό και οικολογικό έλεγχο. Οι τεράστιες βιομηχανίες δουλεύουν σ’ αυτή την κατεύθυνση. «Στην αυτοκρατορία Nike ο ήλιος δεν δύει ποτέ, ποδηλατικός γύρος Γαλλίας, παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου... χωρίς να υπολογίζονται τα διάφορα events και οι σουπερστάρ (αθλητές) που συνδέονται με τον αμερικάνικο γίγαντα...»(L’ Equipe Magazine). Οι αθλητές δεν είναι παρά τα «όπλα» των εταιρειών αυτών. Ολόκληρα εργαστήρια ντόπινγκ χρηματοδοτούνται από τις εταιρείες. Και τα «ναρκωτικά» που παράγουν δεν απευθύνονται μόνο στους αθλητές, αλλά και στους απλούς νέους. Οι «κοιλιακοί» και οι «γραμμώσεις» που προβάλλονται από τους διάφορους σταρ του αθλητισμού και της σόου μπιζ, εκτός από τον εξαντλητικό αυτοβασανισμό, χρειάζονται και φάρμακα! Είναι οδυνηρό να υπάρχουν γονείς που επιτρέπουν την χορήγηση φαρμάκων στα παιδιά τους! Εν προκειμένω, η απελπισία παραπέμπει στην εγκληματικότητα καθώς οι εξαθλιωμένοι για να επιβιώσουν προσφέρουν το μόνο κεφάλαιο που διαθέτουν, το σώμα τους, τη ζωή τους. Υπ’ αυτή την οπτική, είναι γελοίες και υποκριτικές οι οιμωγές για το ντόπινγκ των αθλητών. Διότι σ’ αυτό τον κόσμο των παρωδιών, τα πάντα είναι κάτι άλλο και όχι αυτό που φαίνονται.

Βαλκάνια Ειρήνης

Σοκ στη FYROM. Οι γείτονες διάλεξαν το «καλό άλογο», τον «Μέγα Μπους», όπως έγραφε η εφημερίδα «Βρέμε», και έχασαν(Ο "Μέγας" απεδείχθη "Μπουκεφάλας"). Η ήττα τους μοιάζει τραυματική, αφού για ένα «όνομα», για μία «ταυτότητα» εκποίησαν την ανεξαρτησία τους, έγιναν προτεκτοράτο της αυτοκρατορικής υπερδύναμης, αλλά αυτό δεν στάθηκε ικανό για να έχουν και μία «πρώτη νίκη»-αναφορά στη μικρή κρατική ιστορία τους. Μαζί τους «έχασε» και ο Μπους(αυτός που συνέκρινε, επισήμως, τον Σαρκοζί με τον Έλβις Πρίσλεϊ!). Η τελευταία μεγάλη κίνηση του αμερικανού προέδρου για την υστεροφημία του, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ και η δικαίωση της εξωτερικής του πολιτικής κατέληξαν σε φιάσκο. Η ολοκλήρωση της ομοσπονδίας προτεκτοράτων (πρώην σοσιαλιστικές χώρες) δεν επιτεύχθηκε. Παρόλα αυτά, η καταλυτική επιρροή και εξάρτηση από τις ΗΠΑ των χωρών αυτών εξακολουθεί να ισχύει και να δημιουργεί προβλήματα τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στις χώρες που τολμούν να επιλέγουν έναν ανεξάρτητο δρόμο. Αξίζει, όμως, να σημειωθεί και η έκπληξη Μπους, που διαπίστωσε «πόσο έχει αλλάξει το ΝΑΤΟ τα τελευταία χρόνια»! Μόνο που δεν άλλαξε το ΝΑΤΟ αλλά ο κόσμος και οι ΗΠΑ. Πίσω από αυτή την απλοϊκή διαπίστωση βρίσκεται το γεγονός της παρακμής της αυτοκρατορίας, η απώλεια της «γοητείας» της και η μείωση της πολιτικής της ισχύος. Γι’ αυτό και η δυστυχία των προτεκτοράτων. Όμως, ας μην γενικεύουμε. Οι λαοί των Βαλκανίων έχουν πολλές παλιές πληγές και δεν χρειάζονται άλλες. Οι σκοπιανοί δεν είναι όλοι Γκρουέφσκι μήτε όλοι εξωνημένοι ούτε πιόνια του κάθε Φριντ. Γι’ αυτό ας μην θριαμβολογούμε. Το θέμα να είναι να βρεθεί μία λύση για το όνομα και να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα ελαχιστοποιούν την επιρροή των κρυπτόμενων πίσω από το προσωπείο του εθνικισμού και του αλυτρωτισμού «αμερικανόδουλων» πολιτικών του γειτονικού κράτους. Οι βαλκανικοί λαοί μπορούν να οικοδομήσουν τη φιλία τους μέσα από την ειρηνική συνεργασία και όχι μέσα από την αντιπαράθεση. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ακυρώνει το «διαίρει και βασίλευε» της αυτοκρατορικής υπερδύναμης.

Να είσαι καλά Σπύρο (αυτό κατάλαβα ότι είναι το όνομά σου). Αν και η ευαισθησία μου ανακάλυψε μία απόχρωση ειρωνείας στο "καθρεπτίστηκα" και όχι "καθρεφτίστηκα". Σε κάθε περίπτωση συμπαθώ τους είρωνες και αντιπαθώ τους πιστούς. Όμως, μάλλον πρέπει να ξεφύγουμε από το στάδιο του καθρέφτη και πολύ περισσότερο να πάψουμε να ανταλλάσσουμε τα καθρεφτάκια μας σαν τέλειοι νάρκισσοι του καιρού. Εν κατακλείδι, σε συμπαθώ κι ας μη σε ξέρω.
ΓΧΠ

Η ΠΤΩΣΗ Του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ένα καφέ-μπαρ ανατινάζεται στην Ελευσίνα για τη μοιρασιά της «νύχτας», ενώ δυο βυθισμένα πλοία ξερνάνε πίσσα και αμίαντο στο λιμάνι. Στην Ομόνοια ένας άστεγος μετανάστης σκοτώνει ένα άλλο, διεκδικώντας το «πρόχειρο κατάλυμα», ένα τσαρδάκι, ένα χαρτόκουτο. Τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, οι απόκληροι, οι ανοίκειοι στο «πνεύμα της εποχής» αλληλοσκοτώνονται, την ίδια ώρα που το «πνεύμα», η ελεύθερη αγορά, ο νεοφιλελευθερισμός, το αμερικάνικο μοντέλο, ο καπιταλισμός, ό,τι τους ξέρασε, καταρρέει. Η οικονομική κρίση των ΗΠΑ θα είναι μεγαλύτερη από το κραχ του 1929. Αυτό δεν το λέει κάποιος αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης αμερικανικού τύπου, κάποιος αντιαμερικανός (!), αλλά ο κορυφαίος θεσμός της παγκοσμιοποίησης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο νεοφιλελευθερισμός, η αμερικάνικη συνταγή, οι επινοήσεις του Χάγιεκ και η ταύτιση της ελευθερίας με την «ελευθερία λήψης ρίσκων», η κοινωνία της διακινδύνευσης καταρρέουν παταγωδώς. Τι θα κάνουμε τώρα χωρίς καπιταλισμό; Ότι και πριν. Θα εφευρεθεί ένα νέο όνομα για ονοματίσει το ίδιο πράγμα. Διότι ως γνωστόν ο πρώτος φενακισμός-απάτη είναι η μετονομασία του καπιταλιστικού συστήματος σε «σύστημα της Αγοράς» (Γκαλμπρέηθ). Αυτό συνέβη λόγω των αρνητικών συμπαραδηλώσεων του όρου καπιταλισμός από την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη δράση αυτών που αποκλήθηκαν «βαρόνοι-ληστές» καθώς λαφυραγώγησαν τεράστια κρατικά κονδύλια. Ο Ροκφέλερ και το μονοπώλιο πετρελαίου, ο Κάρνεγκι του Χάλυβα, ο Ντιουκ των καπνών και ο Μόργκαν των Τραπεζών οδήγησαν στην άγνωστη νομισματική και χρηματιστική κρίση του 1907 και τη γνωστή του 1929. Ακριβώς μετά το 1929 ακολούθησε σύμφωνα με τον Γκαλμπρέηθ μία «αποφασιστική έρευνα για την εύρεση μιας πιο συμπαθούς εναλλακτικής ονομασίας» του καπιταλισμού! Το New Deal (το νέο συμβόλαιο) εντάσσεται σ’ αυτή την έρευνα. Ποιοι, όμως, θα πληρώσουν το σημερινό ναυάγιο; Οι ίδιοι πάντα, οι εργαζόμενοι. Αυτοί που στην ταφόπλακά τους θα γράφουν, όπως εκείνη η καθαρίστρια της οποίας το επιτύμβιο παραθέτει ο Τζον Μ. Κέινς: «Μη θρηνείτε για μένα φίλοι/ Ποτέ μη δακρύσετε για μένα/ Γιατί δεν πρόκειται να κάνω τίποτα/ Ποτέ, μα ποτέ πια»!

ΤΟ ΔΟΡΥ στην Ταράτσα

Ανάμεσα στο ιερό και το ιερόσυλο, το τοτέμ και το ταμπού, ανάμεσα στις πίστεις και το «άγιο μίσος» για ένα όνομα και τη φιλία, διαλέγω τη δεύτερη κι ας λένε ότι η κατανόηση περνάει μέσα από τη σύγκρουση, ας λεν’ ότι η ταυτότητα περνάει μέσα από τα σύμβολα. Η φιλία, η κατανόηση ο έρωτας, το νόημα της ζωής περνάει μέσα απ’ όλα. Γιατί αλήθεια αποκλείουμε τον έρωτα, το πάθος της φιλίας και τη συνεργασία ως όρους της κατανόησης; Μα γιατί τότε θα ήταν αχρείαστα τα ΝΑΤΟ, άχρηστα τα F-16 και θα πτώχευαν οι έμποροι όπλων και δοράτων. Γιατί από τότε που η αυτοκρατορία έχασε τη σαγήνη της, αφότου έπαψε να ασκεί τον ήπιο δεσποτισμό της γοητείας της, από τη στιγμή που η δημοκρατία και τα Ελντοράντο της απομυθεύτηκαν, η ηγεμονία της στηρίζεται πλέον στη «σκληρή βία» των βομβών και των στυγνών εκβιασμών. Αυτό το βίαιο πνεύμα της εποχής, αυτός ο πολιτισμός και η πολιτική του θανάτου που εκπορεύονται από τη νέα Ρώμη, επιβάλλουν σιωπή για τους κτηνώδεις φόνους, όσων μένουν άκαμπτοι, περήφανοι, αυτεξούσιοι, όσων πλανώνται ότι είναι ελεύθεροι, εκείνων που δεν δέχονται το ρόλο του ανδρείκελου και που έχουν έναν έρωτα, ένα πάθος ειρηνικό για να δώσουν την ψυχή τους και τα δάκρυά τους. Όχι, δεν μιλώ για κείνα τα ρηχά πάθη, τις μικρές, άτολμες ψυχολογικές τρεμούλες των «συμβολοκέφαλων» ούτε για τις τεχνητές εκκρίσεις αδρεναλίνης μήτε για τα λόγια και την άηχη ρητορική του καναπέ και του φτηνού θεάματος. Μιλώ για τους ελεύθερους εκ πλάνης, που στέκονται με το αρχαίο δόρυ τους στην ταράτσα, στήνοντας το δικό τους θέαμα, όπως εκείνος ο νέος στις ΗΠΑ με το πλακάτ που έγραφε «ψεύδομαι άρα υπάρχω». Ύστερα τον πυροβόλησαν. Μιλώ για τα παιδιά στον Κορυδαλλό, στο Περιστέρι και τη Νίκαια, παντού, που δεν ζητούν το... αίμα κανενός, μόνο «ένα ρόλο ζητούν» για να παίξουν τη ζωή τους, με τα δικά τους λάθη και πάθη.
(με αφορμή συζήτηση με τις ixnilasies.blogspot.com)