ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Εκατό χιλιάδες νέοι ετοιμάζονται να ξενιτευτούν. Η ίδια η Ελλάδα ως κρατική, πολιτική και κοινωνική οντότητα, ως πατρίδα παραπέμπει στη Μήδεια που εξορίζει τα παιδιά της. Αλλά τι είναι η Ελλάδα; Είναι η Ελλάδα του συγκεκριμένου χρόνου, αυτού της μεταπολίτευσης, είναι η Ελλάδα των Ελλήνων που «πίνουν κοκτέιλ στην αυθαίρετη πισίνα τους», ισχυρίζονται κάποιοι! Αυτό λένε εκείνοι οι οποίοι αφού υποστήριξαν με ζέση την Ελλάδα του μετανεωτερικού εκσυγχρονισμού και θαύμασαν τη λαμογιά, χαρακτηρίζοντάς την ως διακινδύνευση στην κοινωνία του ρίσκου, τώρα γίνονται οι πιο φανατικοί κατήγοροι των προτύπων τους. Η δοκησίσοφη και στρεψόδικη, μάλιστα, σκέψη τους κάνει ένα τεράστιο νοητικό άλμα και καθιστά όλους τους Έλληνες κατόχους αυθαίρετης (ή νόμιμης) πισίνας. Έτσι, για μία ακόμη φορά η γενίκευση γίνεται το προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβονται οι όντως κάτοχοι αυθαίρετης και δη επιχορηγούμενης πισίνας με κοινοτικά κονδύλια. Γιατί ποτέ δεν είναι δυνατόν να είχαν πισίνα οι εργάτες τις χαλυβουργίας,...

Παρά το γεγονός ότι το πρώτο Μνημόνιο βύθισε την οικονομία της Ελλάδας σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, εξαθλιώνοντας επιχειρηματίες, εργαζόμενους και συνταξιούχους, έρχεται το δεύτερο Μνημόνιο για να δώσει τη χαριστική βολή. Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Γιατί εξακολουθούν να μη βλέπουν αυτό που ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής θα έβλεπε; Κι όμως, παρότι κάποιοι προειδοποιούσαμε ότι το φάρμακο σε υπερδόσεις γίνεται φαρμάκι, επιχειρούν και σήμερα να επιβάλλουν την ίδια συνταγή. Γιατί άραγε; Ο ανορθολογισμός οφείλεται στην τρόικα ή μήπως και στους Έλληνες «κουκουλοφόρους» σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό κορυφαίου Έλληνα συνδικαλιστή, που βγήκε όψιμα στο κλαρί; Η απάντηση είναι σύνθετη και ισχύουν και τα δύο μέρη της ερώτησης. Γιατί αποκλείεται να γνωρίζουν οι τροϊκανοί ότι οι ισολογισμοί δημοσιεύονται στις εφημερίδες και να το απαγορεύσουν. Συνεπώς, Έλληνες(μεγαλο-εκδότες) «έδωσαν» το αίτημα στην τρόικα. Αποδεικνύεται, έτσι, ότι κάποιοι επωφελούνται από την κρίση και τα μέτρα λιτό...

«Έχετε λαλήσει;» ρωτάει ο δημοσιογράφος τον πολιτικό με… γαλατική, πληθυντική ευγένεια. «Όχι εγώ, οι άλλοι…» απαντά ο δεύτερος. Ποιος, τελικά, έχει λαλήσει; Ποιος έχει κόψει το καπίστρι; Αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους, το μαγαζί τους, το σπίτι τους, τα όνειρά τους, οι τρελοί από απελπισία, ή μήπως οι περίφημοι Her Omnes(κύριοι των πάντων) του Κάφκα, εκείνοι που ξεχειλίζουν από ένα ολοκληρωτικό Εγώ, οι διαβρωμένοι και διεφθαρμένοι από την libido dominanti, δηλαδή οι τρελοί από αλαζονεία και εξουσιολαγνεία; Τα ερωτήματα όπως διατυπώνονται ενέχουν μία ταξική διάσταση, καθώς είναι αλήθεια ότι όλοι παραληρούν, και το παραλήρημα σύμφωνα με τον Λακάν «κάτι θέλει να πει». Άλλα, όμως, σημαίνει ο παραληρηματικός λόγος για τους «πάνω» κι άλλα για τους «κάτω». Οι πολιτικές ελίτ και οι έχοντες δύναμη μπορούν να διαχειρίζονται την «τρέλα» τους, ασκώντας την σε βάρος των άλλων, κυρίως των «κάτω», με θεσμικό και νόμιμο τρόπο. Οι «κάτω» καταφεύγουν στο χημικό ζουρλομανδύα ή στην αυτοχειρία. «Δεν...

Σ’ αυτό τον κόσμο που ένας στους δύο νέους ρίχνεται στον Καιάδα, όπου το θέατρο εκτοπίζεται από τα σχολεία και οι άνθρωποι «δολοφονούνται» λόγω καθυστέρησης του ασθενοφόρου, αυτός ο αντιποιητικός κόσμος, που είναι ένα τοπίο στην πνευματική και ψυχική ομίχλη, δεν έχει ανάγκη τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, γιατί αντιμάχεται τους ποιητές των εικόνων και των λόγων. Κι αυτό γιατί από την εποχή του Πλάτωνα οι καλλιτέχνες και οι ποιητές θεωρούνται αντινομικοί, ανατροπείς της παρηκμασμένης καθεστηκυίας τάξης της πόλης. Όχι, τον Αγγελόπουλο δεν τον δολοφόνησαν κάποιοι συνωμότες, τον σκότωσαν εκείνοι που άφησαν χωρίς ασθενοφόρα την πόλη, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση και επιμένουν να τη διαχειρίζονται πετώντας έξω από τα σχολεία τη διδαχή της θεατρικής τέχνης, ίσως γιατί δεν θέλουν την καλλιέργεια της ευαισθησίας στα παιδιά, γιατί φοβούνται ότι η ευαισθησία είναι η μαμή της εξανάστασης, ή επειδή ίσως δεν επιθυμούν την αποκάλυψη των κωδίκων που οι ίδιοι χρησιμοποιούν για την εκφορά των απίστευτων πολ...

Το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους μοιάζει εκ πρώτης όψεως να αντιπαραθέτει την ευρωπαϊκή πολιτική, ήτοι τον γαλλο-γερμανικό άξονα, από τη μία πλευρά, και το χρηματοπιστωτικό σύστημα, δηλαδή τους κατόχους των ελληνικών ομολόγων, από την άλλη. Η αντιπαράθεση, όμως, προϋποθέτει την αυτονομία των δύο αντιπάλων. Αλλά πρόκειται περί αυτού; Τα γεγονότα καταδεικνύουν πως όχι. Δεν είναι τυχαίο πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στέκει υπεράνω των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Έτσι, τα 489 δις ευρώ της ΕΚΤ δεν δίνονται στα κράτη αλλά στις τράπεζες! Κι αυτό γιατί η πολιτική εξουσία είναι υποταγμένη πλήρως στις αγορές, άλλως πως στις τράπεζες, στα χρηματιστήρια, στους φορολογικούς παράδεισους, στους οίκους αξιολόγησης, στις off shore. Ο παροξυσμός και μόνον από την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών από τους οίκους αξιολόγησης οφείλεται στο ότι οι ίδιες οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών αποδέχονται πλήρως το ρόλο των παραπάνω οίκων. Συνεπώς οι «υποβαθμίσεις» είναι απολ...

Ο ποιητής αρνήθηκε την προσβολή, τη συμβολική βία της αναγνώρισης. Και συνεπής στην ποίησή του δεν δέχθηκε το βραβείο. «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο > που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας». Αυτά και άλλα επισημαίνει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο «Εναντίον» πριν τρεις και πλέον δεκαετίες. Όχι, λοιπόν, στα πνευματικά αφεντικά, αλλά όχι και στα υλικά αφεντικά: «Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλ...

Για μία ακόμη φορά τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης παρουσιάζουν την τρόικα να εκβιάζει τη… σθεναρά αμυνόμενη ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να προβεί σε νέες μειώσεις μισθών, σε περικοπές δώρων, επιδομάτων και επικουρικών συντάξεων, στον ιδιωτικό τομέα αυτή τη φορά. Για μία εισέτι φορά, όμως, αποκαλύπτεται ότι η τρόικα δεν ζητάει τη λήψη των συγκεκριμένων μέτρων, αλλά εκείνα που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Γιατί, άραγε, αυτό μεταφράζεται ως μείωση μισθών και συντάξεων; Γιατί αυτό επιβάλλει η πίεση των ελληνικών επιχειρηματικών λόμπι. Με άλλα λόγια, τα εγχώρια πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα -συμπεριλαμβανομένων και των μιντιακών- χρησιμοποιούν την τρόικα για να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες εργαζόμενους ώστε να αποδεχθούν τη νέα άγρια λιτότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία διέψευδε τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης που μιλούσαν για δραματική διακοπή των συνομιλιών για το «κούρεμα», ενώ η μετάβαση του Τσαρ...

Ιδού και πάλι οι πρώην, αυτοί οι οποίοι στο όνομα του «εκσυγχρονισμού» είχαν αναγάγει κάθε απατεώνα σε ανάδοχο κινδύνων και την ελληνική κοινωνία σε «κοινωνία του ρίσκου», αυτοί που εξάλειψαν τα ιδεολογικά όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, μεταξύ ηθικότητας και ανηθικότητας, νομιμοποιώντας τη διαφθορά. Οι ίδιοι, τώρα, έχουν το θράσος να μιλούν για τα λάθη των άλλων. Όχι, ο κ. Κ. Σημίτης δεν είναι κατά του Μνημονίου, όπως κάποιοι επιπόλαια νομίζουν. Μιλάει, απλώς, για τις τεχνικές αδυναμίες του Μνημονίου. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι οι συντάκτες του παρέβλεψαν ότι «σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων…». Άρα, το λάθος είναι τεχνικό, δηλαδή ένα απλό θέμα επιμήκυνσης της υλοποίησης των στόχων. Που, όμως, οφείλεται η ύφεση; Αυτή πέφτει από τον ουρανό ή μήπως είναι εξωτερικό, φυσικό φαινόμενο; Ο κ. Σημίτης δεν μιλάει επ’ αυτού. Γιατί, αν μιλούσε, θα έπρεπε να αναφέρει την άγρια λιτότητα ως τη βασική αιτία της ύφεσης και της εμβάθυνσής της. Με ...

Ο αναπροσανατολισμός του αμυντικού δόγματος των ΗΠΑ προς την Ασία και τον Ειρηνικό Ωκεανό επιβεβαιώνει όσους υποστήριζαν πως η Ουάσινγκτον ρίχνει στο τραπέζι το δικό της ισχυρό χαρτί, δηλαδή τη στρατιωτική της υπεροπλία, έναντι της οικονομικής υπεροχής της Κίνας. Τι σημαίνει η αλλαγή αυτή για την Ευρώπη και την Ελλάδα; Ότι τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα πρέπει να υπολογίζουν λιγότερο στους Αμερικανούς σε ό,τι αφορά την ασφάλειά τους. Ο αμυντικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ θα μειωθεί λόγω κρίσης κατά 450 δις δολάρια στα επόμενα 10 χρόνια, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια την υποχρέωση των Ευρωπαίων να αγοράσουν ακόμα και τους πυραύλους SM3 της περίφημης αντιπυραυλικής ομπρέλας. Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο για την Ελλάδα, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες στην προσπάθειά τους να βρουν εταίρους σε ολόκληρο τον κόσμο -προκειμένου να μοιραστούν κέρδη και κυρίως ζημίες- θα στηριχθούν περισσότερο στην Τουρκία παρά στην Ελλάδα. Για την ώρα, βέβαια, βασικός εταίρος των ΗΠΑ στην περιοχή παραμένει...

Η σημερινή οικονομική κρίση παρουσιάστηκε αρχικά ως ένα ζήτημα αντίθεσης του φιλελεύθερου και του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ή ακόμα του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού και του καπιταλισμού του Ρήνου. Οι αγγλοσάξονες δεν θέλουν το ευρώ λέει ο Γερμανός Φ. Ρέσλερ. Πρόκειται, όμως, περί αυτού; Όχι. Ο καπιταλισμός του Ρήνου, δηλαδή ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός του κράτους πρόνοιας έχει αποσαθρωθεί εντελώς. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός της πλήρους απορύθμισης με βασική συνιστώσα του το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο(τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης, χρηματιστήρια, φορολογικοί παράδεισοι) έχει επικρατήσει σε βάρος της πραγματικής(παραγωγικής) οικονομίας και της εργασίας. Υπ’ αυτή την οπτική θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη σημερινή κρίση ενδείκνυται μία πολιτική και κοινωνική συμμαχία των παραγωγών(εργοδοτών και εργαζομένων) εναντίον του παρασιτικού και τοκογλυφικού τραπεζικού συστήματος. Αυτό θα μπορούσε να είναι το στάδιο μιας πρώτης αντιπαράθεσης. Αλλά υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο. Συγκεκριμένα, σήμ...

«Μπορεί να πικράναμε το λαό, αλλά σώσαμε τη χώρα», λέει ο συνταγματολόγος. «Έσωσα τη χώρα από τη χρεοκοπία» δηλώνει και ο πρώην. Αυτό που έσωσαν, τελικά, ήταν το αφηρημένο, καταστρέφοντας το συγκεκριμένο. Με άλλα λόγια, έσωσαν την Ελλάδα καταστρέφοντας τους Έλληνες. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι ανέστιοι, οι χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες άκουγαν το σαββατοκύριακο την αυτοκριτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και οργίζονταν ακόμη περισσότερο. Γιατί πιο φριχτό κι από το έγκλημα είναι να το διακηρύττεις, παρουσιάζοντάς το ως πράξη σωτηρίας. Που και σε ποιους απευθύνονταν, τάχα, η καθώς πρέπει νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ; Στη μάζα, στην πλέμπα, όχι σε υποκείμενα, αλλά σε αντικείμενα, που άγονται και φέρονται δίκην πιονιών. Από τη μια πλευρά οι παίχτες, τα υποκείμενα της ιστορίας και από την άλλη η διαστρωμάτωση των αντικειμένων στην πολιτική σκακιέρα. Αυτή είναι η αντίληψη που εξακολουθεί να διακατέχει τους πολιτικούς και τους φέρει πλέον σε σύγκρουση με τους «κάτω». Οι συμβολικές επιθέσεις και ο...

Δεκαοκτώ άνθρωποι, λέει, του πνεύματος κάνουν έκκληση «Για την Ελλάδα τώρα»! Είναι οι ίδιοι που έκαναν, ομοίως, έκκληση για τη στήριξη του Μνημονίου της κυβέρνησης Παπανδρέου. Τώρα θα περιδιαβούν και πάλι στις τηλεοπτικές ρούγες, αλαλάζοντας για την επερχόμενη καταστροφή με στόχο εκ νέου την κατατρομοκράτηση των εργαζομένων. Στην ίδια λογική και κατεύθυνση κινήθηκε από το βήμα της Βουλής και ο τραπεζίτης πρωθυπουργός, ο οποίος χαρακτήρισε εμμέσως πλην σαφώς «ενόχους» τους εργαζόμενους, που έχουν «13ο και 14ο μισθό», ενώ οι άνεργοι δεν έχουν! Άρα, ποιος ευθύνεται για το δράμα της ανεργίας; Όλοι εμείς που δεν δεχόμαστε τη μείωση των μισθών μας και την απώλεια των κεκτημένων δικαιωμάτων μας. Άνεργοι εναντίον εργαζομένων ο νέος εμφύλιος, ο νέος "κοινωνικός αυτοματισμός"! Ακούει κανείς την ναρκισσευόμενη φωνή με το τεχνοκρατικό ηχόχρωμα του νυν πρωθυπουργού και συνειρμικά οδηγείται στο «μαζί τα φάγαμε» του Θ. Πάγκαλου, αντιπροέδρου και της σημερινής κυβέρνησης. Του ίδιου που είχε...

«Έγιναν λάθη(σ.σ. όχι έκανα) λόγω των αλλαγών στο διεθνές περιβάλλον». Ακούς τα λόγια του πρώην υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, που μεταθέτει από τηλοψίας τις ευθύνες, για την αποτυχία της μνημονιακής πολιτικής στο ακριβό πετρέλαιο και παθαίνεις αυτανάφλεξη. Κανείς δεν τον ρωτάει για τις βόμβες που έβαζε στην ελληνική οικονομία όταν την παρομοίαζε στα ξένα μέσα ενημέρωσης με τον «Τιτανικό»! κανείς δεν ρωτά για τη ζημία που προξένησε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός όταν έλεγε ότι κυβερνά μια «διεφθαρμένη χώρα». Γιατί στην οικονομία του χρηματοπιστωτικού τζόγου το παιγνίδι παίζεται με τις μικρές φράσεις και την εικόνα, δηλαδή την ψυχολογία. Γιατί όλα σ’ αυτό είναι ψυχολογικός πόλεμος και τρομοκρατία. Δεν γνώριζαν; Ας το παραδεχτούν κι ας αποσυρθούν στον αγρό τους για να καλλιεργήσουν πατάτες. Όμως μένουν και εμμένουν. Έτσι, ενώ η κυβέρνηση λέει ότι «όλα πάνε καλά για το PSI», ο Τσαρλς Νταλάρα λέει όχι. Συγχρόνως, οι «κάτω», οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, εκφοβίζονται κατ’ επα...

Ανεργία, μισθοί πείνας, άστεγοι, που πεθαίνουν στα παγκάκια, άνθρωποι που αυτοκτονούν γιατί δεν αντέχουν τη ντροπή και τον εξευτελισμό από τις εισπρακτικές εταιρίες των τραπεζών, ζωολογικοί κήποι με ανθρώπους-ζώα και σαφάρι για δυτικούς τουρίστες. Όλα παραπέμπουν σε επιστροφή στον κοινωνικό Μεσαίωνα και στις πιο χειρότερες στιγμές της αποικιοκρατίας. Μία ολόκληρη ελληνική κωμόπολη, 1.727 άνθρωποι αυτοχειριάστηκαν στην Ελλάδα των τριών χρόνων της οικονομικής κρίσης(2009-2011). Στα μακρινά νησιά Andaman της Ινδίας παιδιά και γυναίκες της φυλής Jarawa για ένα κομμάτι ψωμί χορεύουν γυμνοί προς τέρψιν διεστραμμένων τουριστών. Επίσης, στο κολαστήριο του Γκουντάναμο, δέκα χρόνια τώρα, εξακολουθούν να καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα παρά τις υποσχέσεις του «μεσσία» Μπάρακ Ομπάμα. Αλλά εδώ δίπλα, στα σκοτεινά σοκάκια της Αθήνας και στους πορτοκαλεώνες του Άργους και της Άρτας η απελπισία ακούγεται πιο δυνατά. Αυτοί που ενδοβάλουν τη βία όταν δεν αυτοκτονούν, το ρίχνουν στο αλκοόλ και στα ...

Ζούμε στην εποχή του μεγάλου φόβου, που έχει ως αιτία τη ρευστότητα, την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, την απουσία μιας σταθερής εργασίας, την ανεργία, την μη ύπαρξη ενός σταθερού πλαισίου ζωής, την αντικατάσταση της αλληλεγγύης και της κοινότητας καθώς και της κοινής πολιτικής δράσης από μία νέα περιφραγμένη, σαν του μοναχικού λύκου ατομικότητα, που υιοθετεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει κάπου και να γίνει δύναμη κι εξέγερση. Το πολύ να στραφεί εναντίον του διπλανού κι εκείνος που θα μείνει εντέλει ζωντανός θα επιβιώνει μέχρι την επόμενη φορά, όπως στην αρένα του Κολοσσαίου. Αυτός είναι ο εμφύλιος τον «κάτω», όπως περιγράφεται από το ρεπορτάζ: «… το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, 4 Ιανουαρίου, σε αγροτική έκταση της περιοχής(σ.σ. Άρτας) περί τους 70 μετανάστες Ασιατικής καταγωγής «ήρθαν στα χέρια»… η αστυνομία αντί προσαγωγών χρειάστηκε να καλέσει ασθενοφόρα. Η γύ...

Προς τι η έκπληξη για την υπόθεση Κουλούρη; Αυτό δεν είναι το σημερινό ελληνικό μας πρόσωπο; Αυτή είναι η προσφορά του "μεταπολιτευτικού" πολιτικού συστήματος στη σύγχρονη ελληνική κουλτούρα, όπου ο «καπάτσος», άλλως πως το «λαμόγιο», το πρόσωπο της πράσινης με μπλε κόκους Ελλάδας» θεωρεί μαγκιά την αποφυγή των υποχρεώσεών του, ενώ με τη διαμεσολάβηση του χρήματος ή του κόμματος διαπραγματεύεται με την όποια κρατική εξουσία, διεκδικώντας καθεστώς ασυλίας έναντι των νόμων και επιβάλλοντας τη θέλησή του εις βάρος του συνόλου. Γιατί περισσότερο και από την παραβίαση των «κόκκινων φαναριών» το σκάνδαλο είναι η πέρα των νόμων μεταχείριση του πρώην υπουργού. Αλλά μήπως αυτό δεν συνάδει με την εικόνα του «επιτυχημένου»; Γενικά, η επιτυχία στο πολιτικό(συμβολικό) ή στο οικονομικό πεδίο θεωρείται ακόμα και σήμερα το γενικό ισοδύναμο όλων των επί μέρους επιτυχιών, καθώς επικρατεί η αντίληψη ότι το χρήμα αγοράζει τα πάντα. Ο Έλληνας νεόπλουτος-λαμόγιο είναι ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος της επ...

Ένας χρόνος που μοιάζει με αιώνας. Η αγωνία για την εξέλιξη των οικονομικών πραγμάτων, η ένταση της ανασφάλειας, η ανεργία, η μη προοπτική, η ανυπαρξία αξιοπρέπειας, όλα αυτά και άλλα πολλά πυκνώνουν το χρόνο, έτσι που οι οδύνες μακραίνουν και γίνονται ανυπόφορες. Γι’ αυτό ο χρόνος σταματάει για τους άστεγους, τους άνεργους και τους ανθρώπους που εξασφαλίζουν το φαγητό τους από τους κάδους σκουπιδιών και τις φιλανθρωπίες. Για άλλους, όμως, ο χρόνος κυλά τρελά. Γι’ αυτό λέγεται ότι η ώρα Γκρήνουιτς θα σταματήσει να είναι η κοινή ώρα καθώς δεν μπορούν να συντονιστούν σ’ αυτή τα χρηματιστήρια και τα GPS. Με άλλα λόγια, οι «πάνω» προτίθενται να ρυθμίσουν τον υστερικό «πανικό» του χρόνου της κανιβαλικής δραστηριότητάς τους. Στους «κάτω», όμως, στις εσχατιές της κοινωνίας -πλατεία Θεάτρου και Ομόνοιας- ενδημεί μία κολασμένη χρονικότητα, μια απόκεντρη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «πανικός» του χρόνου. Εκεί η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας και της αφαιρεί κάθε π...

Η αναφορά μας στο παγκόσμιο πολιτικο-χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα, προκαλώντας μύριες οδύνες στους λαούς μέσω των μέτρων άγριας λιτότητας, προξένησε αντιδράσεις. Η κύρια θέση όσων διαφωνούν είναι ότι το παράδειγμα των 523 τραπεζών, που άντλησαν 489 δισεκατομμύρια ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 1% και οι οποίες με τη σειρά τους δανείζουν με επιτόκιο 7% και πλέον, αφορά μόνο την Ευρώπη. Όμως, το ίδιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο πρώην πρόεδρος Μπους είχε ενισχύσει με 700 δις δολάρια, το 2008 μέσω του σχεδίου Πόλσον, τις τράπεζες που κινδύνευαν να καταρρεύσουν. Όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, μετά από έρευνα δημοσιογράφων του πρακτορείου Bloomberg, η οποία, μάλιστα, δικαιώθηκε από Αμερικανό Δικαστή, η αμερικανική κυβέρνηση έδωσε μυστικά στις τράπεζες (μέσω της Fed) όχι επτακόσια αλλά ένα τρις διακόσια δισεκατομμύρια δολάρια! Κι αυτά με επιτόκιο 0,01%! Κατόπιν τούτου το ερώτημα που τίθεται είναι: ...

Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην επιθυμεί τη σωτηρία της χώρας. Θα ήταν αυτοκτονικός παραλογισμός το αντίθετο. Συνεπώς οι καλές προθέσεις είναι δεδομένες. Είναι γνωστό, όμως, πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος πάντα με καλές προθέσεις. Τη σωτηρία της χώρας ήθελαν και ο Γιώργος Παπανδρέου με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αλλά την οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Σ’ αυτό συνέτεινε η δυσφήμηση της χώρας μέσω των διεθνών μέσων ενημέρωσης και, κυρίως, με τη μνημονιακή πολιτική που επέβαλε η τρόικα, ήτοι το κυρίαρχο αμερικανο-ευρωπαϊκό πολιτικο-χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εν άλλοις λόγοις, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκανε εγκληματικό λάθος, όταν καθυστέρησε να αντιμετωπίσει την κατάσταση, εγκλωβισμένη στον προεκλογικό λαϊκισμό του συνθήματος «χρήματα υπάρχουν» αλλά και στην πανικόβλητη αποδοχή εν συνεχεία του Μνημονίου. Ασφαλώς το πρόβλημα προϋπήρχε, αλλά επιδεινώθηκε ηλιθιωδώς. Τα μέτρα άγριας λιτότητας τσάκισαν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους καθώς και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις...

Το σημαντικότερο γεγονός που συνέβη τη χρονιά που μόλις παρήλθε ήταν κατά πολλούς το κίνημα των Αγανακτισμένων στην Ευρώπη και του Occupy Wall Street στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως, τα αποτελέσματα του κινήματος αυτού δεν είναι ακόμη ορατά. Αντιθέτως, οι πολιτικές λιτότητας εξακολουθούν να ρίχνουν στους καιάδες της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενους σε ολόκληρο τον κόσμο. Γενικά, αυτοί που προωθούν την τάξη και την έξοδο από την κρίση είναι οι ίδιοι που προκαλούν την κρίση αλλά και την αταξία. Κάποιοι, μάλιστα, θεωρούν ότι αιτία όλων των κακών είναι το αμερικανικό έλλειμμα, που μετακυλύεται στις υπόλοιπες ισχυρές οικονομίες, οι οποίες με τη σειρά τους το μετακυλύουν στις οικονομίες της περιφέρειας. Υπ’ αυτή την οπτική, οι τέσσερις γαλακτοφόρες αγελάδες της παγκόσμιας οικονομίας(Κίνα, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία) παρουσιάζουν σημάδια σημαντικής κόπωσης καθώς η ανάπτυξή τους από το 10% μειώθηκε στο 5%. Η Ευρώπη δοκιμάζεται σκληρά με τον ευρωπαϊκό νότο(Ισπανία, Ιταλ...