Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2011

Τερατωδία

Τι είναι η αισθητική χωρίς ανθρωπιά; Τι είναι η ομορφιά χωρίς δικαιοσύνη; Μία τερατωδία. Τερατωδία είναι η επιχείρηση του Δήμου Αθηναίων να «καθαρίσει» την πλατεία Κλαυθμώνος από τους «ανθρώπους-σκουπίδια» που την κατοικούσαν. Νόμισαν πως έτσι θα απόδιωχναν από το βλέμμα του… χριστεπώνυμου πλήθους την εξαθλίωση. Θεώρησαν σαν τους πίθηκους που κλείνουν τα μάτια τους για να κρυφτούν ότι παράχωσαν έτσι και τα προβλήματα μιας πόλης που έχει καταστεί άπολις, καθώς έχουν εξαφανιστεί οι τόποι συνάντησης των κατοίκων και τα μέρη όπου έβρισκε απάγκιο η δυστυχία. Μόνο η υποκρισία και η απανθρωπιά από εκείνους που εκλέχτηκαν με μόνο λάβαρο την ευαισθησία, ξεχειλίζουν από παντού! Αλλά το ψέμα έχει κοντά πόδια και αποκαλύπτεται αργά ή γρήγορα, όπως εκείνο των βουλευτών που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στην Ελβετία, μπλοκάροντας το άνοιγμα των καταθέσεων, όπως κατήγγειλε ομογενής βουλευτής. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι ως εκπρόσωποι του λαού και ως «πατέρες του έθνους» εξαπολύουν μύδρους και μομφές εναν...

Η δήθεν αυτοκριτική

«Και εγώ ο ίδιος έκανα λάθη» δήλωσε στο Spiegel ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Ο δημοσιογράφος αδράχνει την ευκαιρία και ρωτά ασκαρδαμυκτί, «Ποια;». Ο ενικός μετατρέπεται αμέσως σε πληθυντικό και τα λάθη γίνονται συλλογικά «Ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Ως μέλος της ευρωζώνης ήταν εύκολο για την Ελλάδα να δανείζεται φτηνά. Και αυτά τα χρήματα τα επενδύσαμε λανθασμένα. Εκθρέψαμε έτσι ένα σύστημα, που δεν ήταν ανταγωνιστικό. Αλλά τα τελευταία δύο χρόνια πετύχαμε και πολλά…». «Και εγώ ο ίδιος έκανα λάθη». «Ποια;» Το ερώτημα μένει να αιωρείται αναπάντητο. Τελικά, ένας Παπανδρέου ακόμα κι όταν ομολογεί τα λάθη του, το κάνει για να τονίσει το αλάθητό του! «Σχεδόν όλα τα ισχυρά συνδικάτα είναι στα χέρια των κομματικών φίλων σας», επιμένει ο δημοσιογράφος. «Δεν υπάρχουν εδώ οι καλοί κι εκεί οι κακοί» απαντά ο πρώην πρωθυπουργός, απαντώντας σε ερώτηση που είχε, ενδεχομένως, στο μυαλό του. Ενώ από μακριά ακούγεται ο αντίλαλος της φωνής του Θ. Πάγκαλου να μέμφεται τον Χρ. Παπουτσ...

Ξεμοναχιασμένοι

Ο τρόμος του κραχ πλανάται παντού. Το κραχ, όμως, έχει ήδη συντελεστεί σε εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια που κατοικούνται από την ανεργία. Κάποιοι συνδικαλιστές οιμώζουν, όχι για την εξαθλίωση, που περιφέρεται από κάδο σε κάδο, αλλά για το παντεσπάνι τους. Κάποιοι άλλοι σηκώνουν παντιέρα για το συνάδελφο με τις πέντε δουλειές που έχασε τη μία. Γι’ αυτό προτείνω όσοι έχουν πάνω από μία δουλειά να δίνουν την παραπανίσια στον άνεργο συνάδελφό τους. Δοκιμάζω την πρόταση αυτή στα αυτιά των συναδέλφων μου στα διπλανά γραφεία, αλλά η αντίδρασή τους απογοητευτική. «Κι’ αν χάσω την άλλη μου δουλειά;» λέει ο ένας. Η αλληλεγγύη πάει περίπατο, το ίδιο και η ανθρωπιά. «Εξάλλου, και οι άνεργοι το ίδιο μ’ εμένα θα σκέφτονταν, δηλαδή την ατομική τους ασφάλεια», λέει ο δεύτερος. Για να αποδειχθεί αυτό που περιέγραφε θαυμάσια ως την κυρίαρχη ιδεολογία ο Λέων Τολστόι: «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι, έλεγε, εξουσιάζουν τους εργάτες μόνο και μόνο επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο με αυτούς να εξουσιάζο...

Η εικόνα και το βλέμμα

Να αλλάξουμε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, να αλλάξουμε την εικόνα της αναξιοπιστίας μας, λέει ο υπουργός στον Πρόεδρο. Εν προκειμένω, υπάρχει η αποδοχή της αλήθειας του βλέμματος των άλλων. Αν, όμως, δεν είναι λάθος η εικόνα αλλά το βλέμμα των άλλων, που μας τιμωρεί επειδή είμαστε διαφορετικοί; Κοντολογίς, είναι οι Έλληνες αναξιόπιστοι, ή μήπως είναι λάθος η αντίληψη των Γερμανών για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης; Μόλις τώρα οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως ο δρόμος της λιτότητας είναι λάθος, ότι υπάρχει και η κεϋνσιανή οδός της ανάπτυξης με δημόσιες επενδύσεις, όπως συμβαίνει στη Δανία εσχάτως. Όλο και περισσότεροι πλέον φοβούνται τη «γερμανική Ευρώπη». Γιατί, λοιπόν, να αλλάξουμε εμείς «πρόσωπο»(πέραν των γνωστών παθογενειών) όταν όλοι πια, ακόμη και ο Economist, καταλογίζουν βαρύτατες ευθύνες στην καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ για την επιδείνωση της κρίσης; Συνεπώς, δεν πρέπει να αλλάξουμε εμείς εικόνα, αλλά, ενδεχομένως, οι άλλοι το βλέμμα τους. Για να συ...

Μετα-ελευθερία, ο ευφημισμός της υποδούλωσης

Σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται πέραν της πολιτικής και πέραν της δημοκρατίας, η ελευθερία και τα συλλογικά εν γένει δικαιώματα, όπως η εθνική και η λαϊκή κυριαρχία, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η πτώση των κυβερνήσεων Μπερλουσκόνι και Παπανδρέου και η αντικατάστασή τους από δύο τεχνοκράτες, που επέβαλλε το διευθυντήριο της τρόικα, θέτει το ερώτημα της ανεξαρτησίας τόσο της Ελλάδας όσο και της Ιταλίας. Ομοίως, τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο μία χώρα όπως η Ελλάδα είναι ελεύθερη όταν επιβάλλεται στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων η ενυπόγραφη δέσμευσή τους ότι δεν θα ακολουθήσουν άλλη πολιτική πέραν αυτής που επιβάλλουν τα υπερεθνικά κέντρα; Ποια δημοκρατική νομιμοποίηση, αλήθεια, έχουν οι Βρυξέλλες, το Eurogroup και το ΔΝΤ ώστε να επιβάλλουν σε μία χώρα τους ίδιους τους πρωθυπουργούς τους αλλά και οικονομικές πολιτικές, ασκώντας ωμούς εκβιασμούς; Κάποιοι θεωρούν ότι βρισκόμαστε στον αστερισμό της μεταπολιτικής και της μεταδημοκρατίας, δηλαδή σ’ έναν κόσμο της μετα-εθνικής κυριαρχίας όπου...

Νεο-δουλοπάροικοι

Έρημοι δρόμοι, καταστήματα άδεια, σαν στόματα που χάσκουν από έκπληξη, εικόνες κενές, όπως στις μεγάλες καταστροφές. Η Ελλάδα αδειάζει, συρρικνώνεται από αναδουλειά, από ανέχεια και δυστυχία. Τρεις χιλιάδες βιοτεχνίες έκλεισαν στη Θεσσαλονίκη. Δεκάδες χιλιάδες στην Αττική. Τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες; Η οργή μοιάζει ακόμα βουβή. Όλα παραπέμπουν σ’ εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ νύχτας και μέρας, όταν οι ήχοι της νύχτας έχουν αποσυρθεί και εκείνοι της μέρας δεν έχουν εμφανισθεί ακόμα. Οι «πάνω», αυτιστικοί κι ανάλγητοι, εξακολουθούν να παίζουν μικροπολιτικά παιγνίδια ζατρικίου. Ο κόσμος πυρπολείται κι αυτοί νοιάζονται αν θα στριμώξουν τον αντίπαλό τους με μία υπογραφή. Κι αυτό μέχρι να τους πνίξουν οι νέο-δουλοπάροικοι, οι εργαζόμενοι-ζόμπι, όπως είναι οι σημερινοί άνεργοι στον καιρό των νέων τεχνολογιών. Το έλεγε με προφητικό τρόπο ο μακαρίτης Μιχάλης Δερτούζος όταν πρότεινε ένα νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας σ’ έναν κόσμο όπου το χάσμα πλο...

Αέναη επιστροφή

Η κρίση χτύπησε τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης. Σήμερα τη Γαλλία, ενώ αύριο έχει σειρά η ίδια η Γερμανία. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί εξακολουθούν να αρνούνται λύσεις που θεωρούν ότι τους ζημιώνουν, εμμένοντας στη συνταγή της άγριας λιτότητας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης των εργαζομένων. Κι αυτό ενώ ήδη ακούγονται φωνές που παραδέχονται ότι το φάρμακο της ίασης σκοτώνει τον ασθενή, και ότι επιτέλους χρειάζεται άμεση οικονομική ανάπτυξη. Αλλά γιατί οι πολιτικές ηγεσίες και οι τεχνοκράτες εμμένουν στην ίδια οικονομική συνταγή, αυτή που εφαρμόστηκε στη Λατινική Αμερική και στην Ασία και αποκλήθηκε «κονσένσους της Ουάσινγκτον»(παρακλάδι της σχολής του Σικάγου); Γιατί υπηρετούν τα ίδια οικονομικά συμφέροντα, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα που συσσωρεύει χρήμα μέσα από το χρήμα(τοκογλυφικά δάνεια, ασφάλιστρα κινδύνου, τοξικά ομόλογα κ.ά.). Η κρίση δηλαδή αποφέρει τα πιο μεγάλα κέρδη, δημιουργώντας μια απίστευτη συσσώρευση σε ελάχιστα χέρια. Αλλά που θα καταλήξει η Ευρώπη και ο κόσμο...

Η δικτατορία των αγορών

Που είναι οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος; Που είναι οι αγανακτισμένοι της Pouerta del Sol στη Μαδρίτη και τι ψήφισαν χθες; Αυτούς αναζητούν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, εκκινώντας από την κοινή διαπίστωση πως εκτός από την οικονομική κρίση, έχουμε και κρίση της δημοκρατίας καθώς τα συστήματα πολιτικής αντιπροσώπευσης αμφισβητούνται καθολικά. Οι εκλογές στην Ισπανία δείχνουν ότι η δημοκρατία είναι ζωντανή, διατείνεται ο αρθρογράφος της Le Monde, αφού η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός δεν ορίζονται από τις αγορές ή τον γαλλογερμανικό άξονα και τις Βρυξέλλες αλλά από το λαό! Ποιοι λαοί, όμως, εξέλεξαν τους κυρίους Μόντι και Παπαδήμο; Αυτή η ερώτηση όχι μόνο δεν απαντάται, αλλά μέσω των μιντιακών ηχείων διαμορφώνεται και η άποψη ότι οι κυβερνήσεις αυτές μπορούν να κυβερνούν επί μακρύ χρονικό διάστημα χωρίς τη λαϊκή νομιμοποίηση. Τελικά, που είναι ο αγανακτισμένοι μέσα στο πλήθος των χθεσινών Ισπανών ψηφοφόρων; Μάλλον έχουν μεταναστεύσει, καθώς ένας στους δύο είναι άνεργος, υποστηρίζ...

Ηγεμονικά παίγνια

Η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια οικονομία δοκιμάζονται, το ίδιο και η παγκόσμια ηγεμονία καθώς η σε παρακμή ευρισκόμενη Δύση «απειλείται» από τις αναδυόμενες πλανητικές δυνάμεις που είναι η Κίνα και η Ινδία. Ο χαρακτηρισμός ανήκει στον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, Λ. Πανέτα, που δήλωσε ότι «πρέπει(σ.σ. οι ΗΠΑ) να εξασφαλίζουμε ότι πάντα θα έχουμε επαρκή ισχύ στον Ειρηνικό, για να θυμούνται πάντα(σ.σ. οι κινέζοι) ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε». Οι δηλώσεις αυτές έγιναν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις του προέδρου Ομπάμα περί επέκτασης του ρόλου των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού. Στην παγκόσμια, συνεπώς, ζυγαριά που τείνει να μετατοπίσει το κέντρο βάρους προς την πλευρά της Ανατολής λόγω της οικονομικής της ακμής, η Δύση ρίχνει την στρατιωτική της υπεροπλία. Πρόκειται για την ανάπτυξη της «υψηλής στρατηγικής» για την οποία πρώτος μίλησε ο Τσαρλς Κάπτσαν, σημειώνοντας ότι η μεταφορά της ισχύος από μία αυτοκρατορία προς μία άλλη γινόταν πάντα με πόλεμο, εκ...

Το κραχ της ευρωζώνης

Την ώρα που τα όρνεα της διεθνούς των τοκογλύφων, κατά κόσμον (χρηματοπιστωτικών) «αγορών», επιπίπτουν στις οικονομίες όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης(Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία), όταν τα περίφημα spreads έχουν πάρει την ανιούσα και οι οίκοι αξιολόγησης «χτυπούν» ακόμα και τις γερμανικές τράπεζες, υποβαθμίζοντας δέκα εξ αυτών, η καγκελάριος Α. Μέρκελ διαλαλεί ότι η Ελλάδα είναι ξεχωριστή περίπτωση και πως «Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους»! Αν, όμως, ισχύει αυτό, ποιος μπορεί να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα του υπερ-πολλαπλάσιου χρέους της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της ίδιας της Γερμανίας; Μήπως, τελικά, η Ελλάδα δεν είναι «η λάθος νύφη της ευρωζώνης» αλλά ο φερετζές για να καλυφθεί η γενικότερη παθογένεια της δημιουργίας της ζώνης του ευρώ; Μάλλον αυτό ισχύει, καθώς η κρίση χρέους δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά ολόκληρο τον κόσμο καθώς η χρηματοπιστωτική κρίση με πολιτική απόφαση του G20, κατέστη κρίση...

Αόρατες δυνάμεις

Ποιος κυνηγά τον νέο πρωθυπουργό της χώρας; Ποιες είναι οι δυνάμεις εκείνες «που δεν έχουν όνομα», και σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών έχουν επιδοθεί σ’ έναν «αφανή υπόγειο πόλεμο με στόχο τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, μέσα και έξω από τη χώρα…»; Μήπως, τάχα, η Goldman Sachs ή οι άλλες τράπεζες προβαίνουν σε επιθέσεις εναντίον του πρώην συνεργάτη τους, κ. Παπαδήμου; Όχι ασφαλώς. Εξάλλου, ο κ. Τάσος Γιαννίτσης δεν αναφέρεται στις τράπεζες αλλά στις «φωνές που καταγγέλλουν την παγκοσμιοποίηση», δηλαδή σ’ εκείνους που εναντιώνονται στις τράπεζες και στους περίφημους κερδοσκόπους του Μανχάταν, που τον Δεκέμβριο του 2009 είχαν στοιχηματίσει την «πτώση» του ευρώ. Δυστυχώς, η δογματική(και ίσως τραυματική λόγω ασφαλιστικού) προσέγγιση του νέου υπουργού Εσωτερικών παραβλέπει το οφθαλμοφανές, ότι δηλαδή το G20 αποφάσισε τον Φεβρουάριο του 2010 στο Λονδίνο την έξοδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος από την κρίση μέσω των τεράστιων κρατικών ενισχύσεων, μετατοπίζοντας την παγκόσμια τραπεζικ...

Πυρομανείς πυροσβέστες

Οι περίφημες «αγορές» πυρπολούν απ’ άκρη σ’ άκρη την ευρωζώνη. Την ίδια ώρα το κόμμα της κ. Μέρκελ αποφασίζει τη δυνατότητα εθελοντικής εξόδου μιας χώρας από το ευρώ. Κάποιοι υποθέτουν ότι πρόκειται για την Ελλάδα. Όμως όχι, αυτή αφορά την Γερμανία, η οποία κέρδισε ό,τι κέρδισε από την κρίση και τώρα που εκδηλώνεται η γενικευμένη επίθεση από τους κανίβαλους του χρηματοπιστωτικού συστήματος (σ.σ. η έδρα τους στην Ευρώπη βρίσκεται στην Φραγκφούρτη), ετοιμάζεται να αποχωρήσει διατηρώντας τα κέρδη της. Ήδη το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα εκτός από τον έλεγχο της οικονομίας προχωρά και στον έλεγχο της πολιτικής. Επιβεβαιώνονται, συνεπώς, αυτοί που υποστήριζαν ότι οι πιο ισχυροί υποστηρικτές του Μπάρακ Ομπάμα ήταν οι άνθρωποι της Γουόλ Στριτ και όχι οι σημερινοί αγανακτισμένοι που υφίστανται τη βία της αμερικανικής αστυνομίας. Αλλά ό,τι συνέβη στις ΗΠΑ το 2008, με το χρηματοπιστωτικό σύστημα να βγαίνει ενισχυμένο, τώρα συμβαίνει στην Ευρώπη. Είναι πλέον πασίδηλο ότι η Goldman Sachs κυβερνά το...

Η τρέλα της ανεργίας

Δηλώνει αδυναμία στο να πληρώσει τους φόρους και τα έκτακτα τέλη. Απειλεί πως η έσχατη καταφυγή του θα είναι το ντουφέκι. Απέναντί του θα βρει τον καθεστωτικό αρθρογράφο που θα στηλιτεύσει την ενδεχόμενη βία του. Είναι αυτός που θα γράψει στα εγχώρια και τα εξωχώρια έντυπα για τους βανδαλισμούς στα λύκεια και τη βία εναντίον των καθηγητών των ΑΕΙ! Ο ίδιος γραφιάς δεν θα βρει ούτε μια λέξη συμπάθειας για τη γυναίκα που τρελάθηκε στη Δ. Γούναρη ή για τη μωρομάνα που αυτοχειριάστηκε στην Πάτρα. Η ενδοβολή της δυστυχίας δεν τον αφορά. Ο ζωντανός θάνατος να μην έχεις να θρέψεις τα όνειρα των παιδιών σου δεν τον ενδιαφέρει. Το θέμα του είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και όχι η ανθρωπιστική καταστροφή. Ο πατριωτισμός του είναι συναφής με την αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας, ενώ οι Έλληνες που έχουν ήδη χρεοκοπήσει, οι Έλληνες της τρίτης θέσης και του καταστρώματος αλλά και της δεύτερης θεωρούνται σκουπίδια, άχρηστο φορτίο, που πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα για να μην βουλιάξει το πλοίο....

Πρόδρομα φαινόμενα

Χιλιάδες Ιταλοί ξεχύθηκαν στους δρόμους της Ρώμης για να γιορτάσουν το τέλος της εποχής Μπερλουσκόνι. Προσδοκίες δημιούργησε και στην Αθήνα η νέα κυβέρνηση υπό τον τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο. Μεσσίας ο Μόντι, ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός και άνθρωπος των Βρυξελλών, μεσσίας και ο Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σύμφωνα με τον τρόπο παρουσίασης των συστημικών μίντια. Όμως, οι εξελίξεις και οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας δεν εξαρτώνται από έναν άνθρωπο αλλά από τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Και οι πολιτικές αυτές είναι λανθασμένες. Εξάλλου, τα ίδια μέσα ενημέρωσης δεν αποθέωναν κάποτε τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Σίλβιο Μπερλοσκούνι τους σημερινούς αποδιοπομπαίους τράγους; Οι αλλαγές, συνεπώς, δεν σημαίνουν τίποτα στο βαθμό που οι ίδιες πολιτικές θα προκαλούν ή θα βαθαίνουν τα ίδια αδιέξοδα. Η αντίληψη ότι οι προηγούμενοι ήταν ανίκανοι και αναποτελεσματικοί πάσχει καθώς εθελοτυφλεί μπροστά στην αποδεδειγμένη αποτυχία της εφαρμοσμένης μνημονιακής π...

Εκτροπή

Τα μέλη της νέας κυβέρνησης ορκίστηκαν πίστη στο Σύνταγμα. Κι όμως η νομιμοποίηση της κυβέρνησης αυτής είναι συνταγματικά οριακή, καθώς βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτός ο κίνδυνος είναι ο αρμός που συνέχει το κυβερνητικό μωσαϊκό. Ο ίδιος κίνδυνος, όμως, εμπεριέχει έναν πολύ μεγαλύτερο, αυτόν της συνταγματικής εκτροπής. Η τελευταία θα συμβεί αν δεν έχουμε άμεσα εκλογές, αν δηλαδή η παρούσα κυβέρνηση παρατείνει επ’ αόριστον την εξουσία της στο όνομα της εξόδου της χώρας από την κρίση. Μια τέτοια παράταση συζητείται ήδη από πολλούς, κυρίως εντόπιους επιχειρηματικούς και τραπεζικούς κύκλους αλλά και εξωχώριους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και κυβερνήσεις. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ιταλία, τότε μπορούμε να μιλάμε για υπαρκτό κίνδυνο δημιουργίας αντιδημοκρατικών καταστάσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή η εξέλιξη προοιωνίζεται πολιτικές ρήξεις και κοινωνικούς εμφυλίους, δεδομ...

Λουκάς και... Αριστοτέλης

Οι απελπισμένοι κάτοικοι της Greekville, όπως εκείνοι της κινηματογραφικής Dogville, αισθάνθηκαν μιαν ανακούφιση, καθώς επιτέλους άκουσαν τον διορισμένο ηγήτορα να μιλάει τη γλώσσα τους. Εδραιώθηκε, επίσης, η πεποίθηση ότι η ταπείνωση της χώρας θα λάβει ένα τέλος. Μόνο που η αποκατάσταση της χαμένης αξιοπιστίας δεν σημαίνει και μία νέα πολιτική, διαφοροποιούμενη από την ήδη εφαρμοσμένη πολιτική λιτότητας, που έχει τσακίσει τον πληθυσμό και έχει στείλει πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενους στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος δεν είναι παρά ένα παιδί του συστήματος, αλλά ο οποίος παίζει στα δάκτυλα τον Αριστοτέλη και τον Σαίξπηρ. «Αν εκείνοι που χρησιμοποιούν ένα σύστημα νομίσματος επιλέξουν να αλλάξουν τις συμφωνίες βάσει των οποίων δημιουργήθηκε, το νόμισμα παύει να έχει αξία και όσο πολλά χρήματα κι αν είχε κάποιος, δεν θα μπορούσε πια να τα χρησιμοποιήσει για να προμηθευθεί τα χρειώδη» έλεγε, παραπέμποντας στα Πολιτικά του Αριστοτέλη, όταν «εξεταζόταν»...

Ηρόστρατοι

Υστερικές, ανερωτικές φωνές που σπάζουν τα τύμπανα των αγωνιώντων Ελλήνων καθώς ο ήχος και η ηχώ τους πολλαπλασιάζεται από τα τηλεοπτικά κύμβαλα. Βλέπεις τους πιο πολλούς αδειανούς από κάθε χρώμα, στερημένους από την όποια απόχρωση, χωρίς θάλπος, δίχως διάκριση καμιά, να μας ωθούν πίσω στην ακραία αγανάκτηση που ταυτίζεται πλέον με την απελπισία. Και αντιλαμβάνεσαι πως δεν φοβούνται για την Ελλάδα αλλά μόνο για τον εαυτό τους. Γιατί ο κόσμος όλος είναι ο εαυτός τους, όπως οι her omnes του Κάφκα. Μόνο που οι άνθρωποι που ακούμε και βλέπουμε δεν ξέρεις αν είναι βλάκες ή κυνικοί, αν είναι νάρκισσοι ή εγωπαθείς. Το βέβαιο είναι ότι βάζουν φωτιά στην Ελλάδα, πυρπολούν τις ζωές μας με την πλήρη αναισθησία παχύδερμων αλλά και τη συναίσθηση εκείνων που κάνουν το καθήκον τους απέναντι στην ιδιοτέλειά τους! Ακριβώς, όπως ο Ηρόστρατος! Ο τελευταίος θυμίζουμε ότι κατέκαψε ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Η ενέργεια αυτή του προσέδωσε τη φήμη που τόσο ποθούσε, πα...

Οι οδύνες της μετάβασης

Τέλος των οικογενειών, που κυβέρνησαν τη χώρα κατά το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης, τέλος του φεουδαλισμού στην ελληνική πολιτική ζωή -για «ιδρυτικό φόνο» μιλούν οι νεοφροϊδιστές. Κι όλα αυτά λόγω της παραίτησης του Γ. Α. Παπανδρέου. Κι όμως οι πολιτικές «οικογένειες» εξακολουθούν να κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή. Ασφαλώς, το τέλος σε αρχηγικό επίπεδο των πολιτικών γενεαλογικών «δέντρων» των Παπανδρέου και Καραμανλή παρέχει τη δυνατότητα για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, χωρίς όμως να συνιστούν και την αναγκαία συνθήκη προς τούτο. Μέχρι τώρα τα «ονόματα» των δύο οικογενειών ήταν φορτισμένα με πολιτική ιστορία, ιδέες και ταυτότητα. Γι’ αυτό και η σχετική προσωπολατρεία καθώς και η αταβιστική προσέγγιση της πολιτικής των κατιόντων. Με άλλα λόγια, τα οικογενειακά ονόματα και οι λέξεις-συνθήματα λειτουργούσαν μέχρι σήμερα ως φορείς ιδεών και με τη μεταφορική τους διάσταση, ως τελεστές γοητείας, που κινητοποιούσαν την κοινωνία. Υπ’ αυτή την οπτική ακόμα κι έν...

Θα αλληλοφαγωθούν

«Θα ήθελα να είχα πεθάνει, να μην είμαι αναγκασμένος να βιώνω αυτές τις καταστάσεις στον τόπο μου». Λόγια του Εμμανουήλ Κριαρά, ενός σοφού Έλληνα, ο οποίος στα 105 χρόνια του έμελλε να δει τη χώρα του να εξευτελίζεται και τον πρωθυπουργό της να λοιδορείται και να υβρίζεται από καρικατούρες σύγχρονων Ναπολεόντων και Καρλομάγνων. Κι όμως δεν ευθύνεται η Ελλάδα για την κατάσταση στη Γαλλία ή στην Ιταλία και στην Ισπανία, δεν φταίμε εμείς για τα τοξικά ομόλογα των τραπεζών ούτε γιατί χώρες, όπως η Γερμανία, μας υποχρεώνουν ακόμα να αγοράζουμε όπλα. Παραδόξως, οι ίδιοι που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους «κακούς» Έλληνες είναι αυτοί που πριν μιλούσαν για την ανάγκη πλήρους απελευθέρωσης των αγορών καθώς, όπως υποστήριζαν, οι αγορές αυτορρυθμίζονται. Τελικά, ποιος φταίει για τη σημερινή κρίση; Η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, άλλως της τραπεζικής φούσκας των τοξικών ομολόγων που πέρασε στην πραγματική οικονομία. Επίσης, υπεύθυνος είναι ο υπερδανεισμός των αμερικανικών νο...

Ο ηρωισμός της λογικής

Μία νέα τάξη πραγμάτων δημιουργείται στην Ευρώπη. Η επικυριαρχία του γαλλογερμανικού άξονα και των Μερ-Κοζί επί των υπολοίπων χωρών της ΕΕ είναι πλέον γεγονός. Αυτή η νέα τάξη σαρώνει την παραμικρή υποψία αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου δόγματος, του σημερινού πολιτικο-ιδεολογικού πλαισίου της Ευρώπης, ειδικά αν εκδηλώνονται από τα αποκαλούμενα «κράτη-παράσιτα»(πρώην PIGS). Μάλιστα, οποιαδήποτε διαφωνία με τη γαλλο-γερμανική διοίκηση, όπως απεργίες, μη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ασυμφωνία με τους εκπροσώπους της τρόικα, δημοψήφισμα, τιμωρούνται σκληρά. Με άλλα λόγια, η χειρότερη πολιτική παθογένεια στην Ελλάδα σύμφωνα με τους Γάλλους και τους Γερμανούς είναι η αίσθηση ανεξαρτησίας των Ελλήνων και η αδιανόητη τόλμη της αντιπολίτευσης να διαφωνεί με την αντιαναπτυξιακή πολιτική άγριας λιτότητας του πρώτου μνημονίου, που αναμένεται να συνεχιστεί και στο δεύτερο μνημόνιο. Αλλά γιατί αυτός ο παραλογισμός; Γιατί οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν την Ελλάδα κατά το ανάλογο της Ανατολ...

Υποδούλωση

Το δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου ήταν ένας ωμός εκβιασμός. Τι ήταν, όμως, η παρέμβαση του Γαλλο-γερμανικού άξονα επ’ αυτού; Μία ωμή αντιδημοκρατική επέμβαση στα εσωτερικά κυρίαρχου κράτους. Εντούτοις, υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που θεωρούν ότι αυτές οι παρεμβάσεις είναι νόμιμες από τη στιγμή που επιθυμούμε να είμαστε στη ζώνη του ευρώ. Αλλά οι κύριοι αυτοί σκόπιμα αγνοούν ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη δεν συμμετέχουμε εκχωρώντας κυριαρχικά μας δικαιώματα σε κάποιες άλλες χώρες –εν προκειμένω τη Γερμανία και τη Γαλλία- ούτε ως πειραματόζωα ή είλωτες αλλά ως ισότιμοι εταίροι. Οι ίδιοι προβάλλουν ότι η εν τοις πράγμασι αλλαγή των όρων συμμετοχής των χωρών-μελών στην ΕΕ και στην ευρωζώνη πρέπει να υπακούει στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο θα ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια, και στην απόρριψη και των ελάχιστων ιχνών δημοκρατίας τόσο στην ΕΕ όσο και στο εσωτερικό των επί μέρους κρατών. Είναι δε καταφανές ότι οι Γαλλογερμανοί, το αυτοκρατορικό διευθυντήριο(Κομισιόν...

Ιανός

Την Τετάρτη το βράδυ με ύφος μικρού βοναπάρτη δήλωνε στις Κάννες ότι το δημοψήφισμα θα γίνει, αγνοώντας την εθνική ταπείνωση που μόλις είχε προκαλέσει, καθώς οι Μέρκελ-Σαρκοζί με σκαιότατο τρόπο και προσβάλλοντας την εθνική μας κυριαρχία και αξιοπρέπεια έθεταν το δίλημμα «ναι ή όχι στο ευρώ»! Την επομένη, ο ίδιος, με ύφος εσταυρωμένου, ταπεινότητα και μειλίχιο λόγο παρουσίαζε τον πετροβολημένο ήρωα-εαυτό του, ενώ συγχρόνως κολάκευε τους «ηρωικούς» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Καμία σχέση με τη θεατρικότητα της προηγούμενης συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος όπου παρουσίαζε χωρίς καμία προηγούμενη διαβούλευση την απόφασή του για την προσφυγή σε δημοψήφισμα. Τώρα, άλλαξε και πάλι τη μάσκα του βοναπαρτισμού, φορώντας εκείνη του δημοκρατικού ελιτισμού για να απευθυνθεί στο πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και στον ελληνικό λαό ως αφαίρεση, καθώς διακρίνει εκείνους που διαμαρτύρονται στους δρόμους και στις πλατείες και εκείνους οι οποίοι την 28η Οκτωβρίου παρέλασαν την οργ...

Επικίνδυνα παίγνια

«Μονομερή χειρονομία» χαρακτήρισε ο Γάλλος πρωθυπουργός Φρ. Φιγιόν την απόφαση του Έλληνα ομολόγου του να ζητήσει τη νομιμοποίηση της νέας δανειακής σύμβασης και των νέων μέτρων λιτότητας με δημοψήφισμα. Το ίδιο θα μπορούσε να πει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος έκανε όλη τη «βρώμικη δουλειά» αντικαθιστώντας κυριολεκτικά τον πρωθυπουργό και βλέποντάς τον, τελικά, να επιχειρεί να οικειοποιηθεί την «επιτυχία» του, προκειμένου «να σώσει το τομάρι του», όπως γράφει ο Le nouvel Observateur. Κάποιοι άλλοι -οφείλουμε να αναφερθούμε και σ’ αυτούς- μιλούν για μάθημα δημοκρατίας εκ μέρους του κ. Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται, όμως, περί αυτού; Ή για έναν ωμό εκβιασμό των Ελλήνων; Ήδη οι Ευρωπαίοι διαμηνύουν ότι η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών δεν μπορεί να αλλάξει. Άρα, ή το σχέδιο διάσωσης γίνεται αποδεκτό ως έχει ή η ελληνική οικονομία πέφτει στο γκρεμό. Αυτό είναι το δίλημμα. Όμως, γνωρίζουμε τους γενικούς στόχους το...

Ο τροχός της εξουσίας

«Ποια μύγα τσίμπησε τον Γιώργο Παπανδρέου; Ο Έλληνας πρωθυπουργός θέλει πραγματικά να επιβεβαιώσει όλους εκείνους, στη Γερμανία και αλλού, που μετανιώνουν για την παρουσία της χώρας του στην ευρωζώνη;». Οι διερωτήσεις-διαπιστώσεις είναι της γαλλικής εφημερίδας Le Monde και αφορούν στο εγχείρημα του κ. Παπανδρέου να νομιμοποιήσει την αποτυχημένη πολιτική του μέσω ενός ακόμη εκβιασμού του ελληνικού λαού δια του δημοψηφίσματος. Αλλά, αλήθεια, ποια μύγα αλαζονείας και κυνικής πολιτικής ιδιοτέλειας τσίμπησε τον πρωθυπουργό; Γιατί ο κ. Παπανδρέου διακινδυνεύει την τύχη της χώρας και των Ελλήνων προς χάριν της προσωπικής του πολιτικής επιβίωσης; Γιατί στο μέγαρο Μαξίμου κατοικεί ο αυταρχισμός του πανικού και ο «ήπιος βοναπαρτισμός» ως γενετικό στοιχείο των ηγετών του κυβερνώντος κόμματος. Η ανυπαρξία εσωκομματικού διαλόγου, όπως διαπιστώθηκε και στην τελευταία κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, είναι ο βασικός παράγοντας του «ήπιου βοναπαρτισμού»(Bonapartisme soft), ο οποίος αναπτύσσεται σε ιδι...