Η Τουρκία του 2050

Την ώρα που η Ελλάδα δέχεται τη συντονισμένη επίθεση από τη μαφία της Γουόλ Στρητ και η κυβέρνηση αναγκάζεται να δώσει γη και ύδωρ, κατά παράδοξο και άκρως συμβολικό τρόπο, από το βήμα του συνεδρίου της «βίβλου» του νεοφιλελευθερισμού, του εβδομαδιαίου περιοδικού The Economist, στην Άγκυρα δύο χιλιάδες εργάτες της κρατικής καπνοβιομηχανίας Tekel, η οποία πουλήθηκε στον αμερικανο-βρετανικό κολοσσό British American Tobacco αντί 1,72 δις ευρώ, απεργούν. Το περίεργο δεν είναι ούτε η πώληση της κραταιάς και επικερδούς βιομηχανίας ούτε η απεργία επί πενήντα μέρες των εργαζομένων σ’ αυτή, αλλά το μπαράζ θετικών δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο για την Τουρκία, τη στιγμή που η Ελλάδα βομβαρδίζεται κυριολεκτικά με αρνητικά δημοσιεύματα.
Διαβάζουμε, έτσι, ένα άρθρο που καταγράφει αμερικανικές έρευνες για τα κράτη που θα είναι μεγάλες δυνάμεις το 2050, και πρώτο πρώτο σ’ αυτές δεν βρίσκουμε ούτε τις ΗΠΑ ούτε την Κίνα αλλά την Τουρκία. Η Κίνα η οποία στηρίζει το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και παρουσιάζει τεράστια οικονομική ανάπτυξη δεν λογίζεται ως η ανερχόμενη πρώτη δύναμη, αλλά η Τουρκία. Παρεμπιπτόντως, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι αναλυτές αναγνωρίζουν ότι το ταξίδι της Χίλαρι Κλίντον στο Πεκίνο αλλά και των Ευρωπαίων εκεί ήταν για να πεισθούν οι κινέζοι να συνεχίσουν να αγοράζουν τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά ομόλογα. Και κατόπιν τούτου τίθεται το ερώτημα: Γιατί τρελάθηκαν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι με το ενδεχόμενο να πουλήσει και η Ελλάδα ομόλογα στους κινέζους; Διότι εμείς σύμφωνα με τον παγκόσμιο καταμερισμό «πελατών» ανήκουμε στο πελατολόγιο της Δύσης!
Αλλά ας επανέλθουμε στα κράτη-μεγάλες δυνάμεις του 2050. Η Τουρκία εκτιμάται ότι θα είναι ένα από αυτά γιατί είναι η μοναδική σταθερή δύναμη σε μία κατ’ εξοχήν ασταθή περιοχή(Ιράκ, Ιράν, Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ισραήλ, Παλαιστίνη). Η Τουρκία, συνεπώς, μπορεί να λειτουργήσει ως διαμεσολαβητής των αντιμαχομένων και καταφύγιο για τα κεφάλαια της περιοχής. Αυτό θα της προσδώσει κύρος και θα επιτρέψει στην οικονομία της να αναπτυχθεί τόσο ώστε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα κράτη στον κόσμο. Τα άλλα δύο κράτη σύμφωνα με την έρευνα θα είναι η Πολωνία και το Μεξικό(πηγή AgoraVox)! Όσο και να αμφισβητεί κανείς την παραπάνω ανάλυση δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι αυτή γίνεται από την αμερικάνικη οπτική γωνία και σε κάθε περίπτωση εμπεριέχει στοιχεία ενδεχομενικότητας.
Ανάλογο θετικό δημοσίευμα, όμως, με τον τίτλο Les think tanks turcs, agents du changement(οι τουρκικές δεξαμενές σκέψης, παράγοντες της αλλαγής) βρίσκουμε και στην Le Monde Diplomatique του τρέχοντος μηνός. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο δεκάδες «δεξαμενές σκέψης», ινστιτούτα και κέντρα έρευνας έχουν αναπτυχθεί την οκταετία της διακυβέρνησης Ερντογάν και έχουν καταστεί στοιχείο της soft power(ήρεμης δύναμης) της Τουρκίας. Τα κέντρα αυτά στελεχώνονται κυρίως από καθηγητές αμερικανικών πανεπιστημίων, μερικοί εκ των οποίων είναι και σύμβουλοι των κκ Ερντογάν και Νταβούτογλου. Ένας, μάλιστα, εξ αυτών δηλώνει ότι ο στόχος είναι η ανάπτυξη της πολιτιστικής κληρονομιάς που ξεκινά από τα Βαλκάνια και φθάνει στο Μπακού! Μήπως όλα αυτά μας αφορούν;

Εφήμερα

Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου εξελέγει από τον ελληνικό λαό γιατί σε αντίθεση με τον κ. Κώστα Καραμανλή που μίλησε για «σκληρά μέτρα», δήλωνε πως δεν χρειάζονται «μέτρα» καθώς «υπάρχουν λεφτά». Τώρα ανακρούει πρύμνα και κάνει ότι έλεγε ο Κ. Καραμανλής…

Και καλά ο κ. Παπανδρέου, τρομοκρατώντας μας, μας παίρνει μέτρα. Εκείνοι όμως οι λαλίστατοι συνδικαλιστές, ο Παναγόπουλος και ο Παπασπύρος που χάθηκαν; Και καλά ο Παναγόπουλος και ο Παπασπύρος, εκείνοι οι δημοσιογράφοι και αναλυτές που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πριν μερικούς μήνες, που βρίσκονται; Δεν μιλάμε για τους θρασείς και προκλητικούς που με φανατισμό χιλίων «πρασινοφρουρών» επιτίθενται και προκαλούν τους αγρότες σήμερα και τους υπόλοιπους εργαζόμενους αύριο…

Οι πιο προκλητικοί όλων οι «πρωινοί» του Μέγκα που φώναζαν εν εξάλλω καταστάση για τη σύγκρουση αγροτών και φορτηγατζήδων στον Προμαχώνα, παίζοντας το γνωστό παιγνίδι του «κοινωνικού αυτοματισμού». Στο τελευταίο, που ως γνωστόν είναι αμερικάνικης κατασκευής και προέλευσης, δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε η «κοινωνία» να στραφεί εναντίον των απεργών.

Μία από τις καλές στιγμές του ελληνικού πολιτικού βίου επ’ εσχάτοις είναι η χθεσινή επανεκλογή του κ. Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Εμείς δεν είμαστε τοπικιστές, αλλά η χαρά του ηπειρώτη για τον ηπειρώτη δεν κρύβεται.