Ο Πρόεδρος Τραμπ μετά τους λεονταρισμούς για την χρησιμοποίηση του στρατού εναντίον των διαδηλωτών και την απομόνωση ακόμα και από τους δικούς του, αλλάζει πλέον σκοπό. Τώρα μιλάει στους Αμερικανούς για ενότητα γύρω από την ανάγκη για «ίση δικαιοσύνη βάσει του νόμου». Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Υπάρχει τάχα και άνιση δικαιοσύνη; Και όμως η απάντηση είναι καταφατική. Η δικαιοσύνη "βάσει του νόμου" είναι άνιση. Γιατί κάθε νόμος συμπυκνώνει έναν συγκεκριμένο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων. Και ο συσχετισμός αυτός στο Κογκρέσο είναι σε βάρος των Αφροαμερικανών, σε βάρος των ισπανόφωνων, των άστεγων, των ανέργων, των φτωχών, γενικά των "από κάτω". Η διαπίστωση αυτή έχει γενική ισχύ στον καπιταλιστικό κόσμο. Δείτε το νέο νόμο της ελληνικής κυβέρνησης για το Περιβάλλον. Ποιους ευνοεί; Αυτούς που θέτουν το κέρδος(που κατ’ ευφημισμό αποκαλούν ανάπτυξη) πάνω από το Περιβάλλον, πάνω από την ίδια τη ζωή. Άρα, ο νόμος τον οποίο επικαλείται ο Τραμπ δεν συνεπάγεται αυτοδίκαια και τη δικαιοσύνη. Ο δολοφόνος του Τζορτζ Φλόιντ δεν θα είχε διωχθεί εάν δεν είχε δημοσιοποιηθεί το έγκλημα και πολύ περισσότερο αν δεν είχε συμβεί η εξέγερση. Αλλά η απόκρυψη και η διαστρέβλωση των πραγματικών περιστατικών είναι το ένα σκέλος, το άλλο είναι η δυνατότητα των «από πάνω» να «ακυρώνουν» ακόμα και νόμους που κατά κάποιο τρόπο τους περιορίζουν.
Πριν κάποια χρόνια η περίφημη μέγα-τράπεζα Goldman Sachs είχε δημιουργήσει ένα μυστικό παράρτημα, το Multi-Strategy Investing(MSI), το οποίο ήταν εξειδικευμένο στο να παρακάμπτει τους νόμους(όπως ο νόμος Volcker για τα όρια στο prop trading). Το MSI και τα ανάλογα νομικά τμήματα των μεγάλων οικονομικών ιδρυμάτων έχουν ως αντικείμενο να αναζητούν το λεγόμενο «συνταγματικό σφάλμα», δηλαδή να γυρεύουν τις ερμηνείες και τα λεγόμενα «παραθυράκια», που θα παρακάμπτουν το πνεύμα του νόμου. Κατ' αυτόν τον τρόπο η δικαιοσύνη ελέγχεται απόλυτα από τους «πάνω» και παύει να είναι "ίση". Αντιθέτως είναι άνιση και ταξική!
Αλλά κι όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι «πάνω» να χάσουν το παιγνίδι, τότε καταφεύγουν στην «κατάσταση της εξαίρεσης» σύμφωνα με την οποία το κράτος μπορεί να σταθεί τόσο εντός όσο και έξω από τη νομική τάξη ταυτόχρονα. Έτσι έχουμε τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τις σκανδαλώδεις απευθείας αναθέσεις. Εν προκειμένω δεν μιλούμε για τα «παραθυράκια» και τον περίφημο «συνταγματισμό»(δηλαδή τις διαφορετικές ερμηνείες του συντάγματος) αλλά για το παράδοξο, η κρατική εξουσία ως κυριαρχία να παρέχει τα θεμέλια της έννομης τάξης και, ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος, να έχει επίσης την εξουσία να την αναστέλλει. Πρόκειται για την αναστολή του κανονικού νομικού συστήματος και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία έχει καταστεί πλέον διαρκής. Ακριβώς αυτή η κατάσταση παρέχει τη δυνατότητα της ατιμωρησίας, καθώς η «νομιμότητα» λειτουργεί σε μια ζώνη ακαθοριστίας στην οποία οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί παύουν να ισχύουν. Έτσι, κάτι μπορεί να είναι παράνομο αλλά και νόμιμο συγχρόνως. Το φαινόμενο αυτό στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα το αποκαλούσαν "νόμιμη παρανομία". Κάτι ανάλογο έχουμε και στην Ελλάδα με αυτούς που υφάρπαξαν άπειρα τραπεζικά «θαλασσοδάνεια» με την εγγύηση του διαπλεκόμενου πολιτικού συστήματος και του Δημοσίου, και οι οποίοι σήμερα απαλλάσσονται από τις διώξεις μετά τη διάταξη που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ στη Βουλή. Γι’ αυτό το ανώτατο κριτήριο της νομιμότητας δεν είναι ο νόμος αλλά η ουσιαστική δικαιοσύνη. Μόνο που η δικαιοσύνη αυτή, η «ίση δικαιοσύνη», που υποσχέθηκε ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι μία φενάκη, ένα τεράστιο ψέμα, αφού πάσχει από ταξική μεροληψία υπέρ των "από πάνω", υπέρ των υπερπλούσιων WASP's, των μεγα-τραπεζών και των πολυεθνικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου