Μια γυναίκα 23 χρόνων σκοτώθηκε στη Μόρια από μια άλλη γυναίκα. Τα φασιστικά έντυπα, αλλά και τα ρατσιστικά ιστολόγια γέμισαν δημοσιεύματα και σχόλια με απίστευτο μίσος.
Μίσος για ανθρώπους που έχουν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους, με πολέμους και πείνα, που έχουν επιβιώσει από ένα μακρύ ταξίδι θανάτου, που τους έχουμε αποκτηνώσει έχοντάς τους κλεισμένους επί χρόνια σε καφκικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε στρατόπεδα ανθρώπινου εξευτελισμού, ανύπαρκτης υγιεινής και ελεεινού φαγητού, διαβίωσης σε μια τέντα, μέσα στη λάσπη, στο χιόνι και στη ζέστη, χωρίς νερό, μα πάνω απ’ όλα χωρίς ελπίδα. Αγριεύει η ψυχή, όταν έχει αφυδατωθεί από αξιοπρέπεια κι ελπίδα.
«Το αίσθημα της ύπαρξής μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το βλέμμα των άλλων πάνω μας» και όταν «ο άνθρωπος είναι ένα αντικείμενο στα μάτια του ανθρώπου», όταν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια αφαιρείται, αυτό δεν αντέχεται, έγραφε ο Πρίμο Λέβι και συνέχιζε: «Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...».
Ο Λέβι βίωσε τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι εδώ: στη Μόρια, στη Σάμο, στη Χίο, στην Αμυγδαλέζα, στη Λιβύη, στη Λαμπεντούζα, στην Τουρκία, στο Μεξικό, παντού, αλλά κανείς δεν αντιδρά. Έχουμε συνηθίσει την πληροφορία, δηλαδή το έγκλημα της αποκτήνωσης ανθρώπων, της αφαίρεσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς τους… Κι αυτό είναι χειρότερο κι από το έγκλημα.
Το τελειωτικό χτύπημα επέρχεται με την ρατσιστική κατηγορία ότι πρόκειται περί κτηνών εκ γενετής και φυλής! Μόνο που τα κτήνη δεν είναι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι, αλλά εμείς πους τους έχουμε αποανθρωποποιήσει, οι ρατσιστές με λόγια, έργα αλλά και ανοχή(δηλαδή συνενοχή) του εγκλήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου