Ο φόβος σε κάνει ναζί [άρθρο στην Ελευθεροτυπία]

Η απόφαση του Ομπάμα να ξεκινήσει τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ για να «προλάβει μια γενοκτονία» μοιάζει με ποταπό εμπαιγμό όταν στη Γάζα συντελείται ήδη από το Ισραήλ μία γενοκτονία με τη στήριξη των ΗΠΑ. Ακόμη περισσότερο, ο ισχυρισμός είναι απολύτως ψευδής καθώς όλοι γνωρίζουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν κόπτεται για τους ανθρώπους αλλά για την προστασία των πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή του Κουρδιστάν. Κι αυτό δεν είναι παρά ο σύγχρονος ναζισμός, αφού εν προκειμένω ένα κράτος αυτο-νομιμοποιείται να έχει προτεραιότητα στις γεωπολιτικές επιλογές, στην κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στην κατάκτηση εδαφών και προπάντων στην καθυπόταξη άλλων λαών. Ο ναζισμός αυτής της μορφής ακολουθείται από τον κοινωνιολογικό ναζισμό, που εδράζεται στο φόβο. Οι άνθρωποι είναι καθηλωμένοι από το φόβο. Οι Έλληνες είναι καθηλωμένοι από την οικονομικό ναζισμό που επιβάλλουν οι Γερμανοί. Αυτή είναι η αιτία που δεν αντιδρούν. Το ακούς στις πόλεις και στα χωριά της Ελλάδας πως αυτός είναι ο λόγο της μη αντίδρασης των πολιτών στα απίστευτα μέτρα εξόντωσής τους. Η οικονομική κρίση και η πολιτική του χειρότερου που διαχέεται από τα ελεγχόμενα μιντιακά ολιγοπώλια αλυσοδένουν την ψυχή και διαταράσσουν την ορθή χρήση του νου. Έτσι, ακόμα κι αν τα χαράτσια τύπου ΕΝΦΙΑ προκαλούν πρωτοφανή αγανάκτηση, η πολιτική συμπεριφορά οδηγεί στο ρατσισμό και το φασισμό, καθώς ο φόβος και η προπαγάνδα προκαλούν μία παροξυστική παρέκκλιση της σκέψης, που κατευθύνεται σε ανορθολογικές ατραπούς. Ο φόβος, τελικά, σε κάνει φτωχό. Ο Κάφκα «μικραίνει» ο ίδιος, γίνεται κατσαρίδα για να ξεφύγει από το φόβο του παραλογισμού της εξουσίας. Ο πτωχός συρρικνώνεται(από το πτήσσω). Ο διεστραμμένος, αντιθέτως, επιδιώκει την σμίκρυνση των «άλλων» ώστε να τους φέρει στα μέτρα του και να τους λιώσει. Για να το πετύχει αυτό μεταμορφώνεται άλλοτε σε αλεπού, άλλοτε σε αρουραίο και πάντα σε χαμαιλέοντα. Είναι ο άνθρωπος των ρόλων και των περιστάσεων καθώς και των διαστροφικών τροπισμών. Είναι ο αριστοτελικός φασίστας, ο οποίος, αφού έχει βομβαρδίσει στη Γάζα μικρά παιδιά και ενήλικες αμάχους, επιστρέφει στο σπίτι του και χαϊδεύει με καντιανή τρυφερότητα το κεφάλι των παιδιών του. Ούτε τύψεις ούτε ενοχές. Πιστεύει ότι το καλό είναι το κακό που έχει νικήσει. Κλέψε, συκοφάντησε, ρουφιάνεψε, παραπλάνησε, φθόνησε, μίσησε, μηχανοράφησε, πρόδωσε, γλύψε, σκύψε, υπονόμευσε, διέσυρε, τρομοκράτησε, βασάνισε, δολοφόνησε -συμβολικά ή πραγματικά-, όλα τούτα κι άλλα πολλά του επιτρέπονται υπό τον όρο ότι θα «ξεπλυθούν» δίκην βρώμικου χρήματος στο χρηματιστήριο των αξιών της σύγχρονης χομπσιανής κοινωνίας, στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ που αποκαλείται «αποτελεσματική επιδίωξη του σκοπού». Το κακό, ακόμη και η κάθεξη του άλλου, του διπλανού είναι θεμιτή γιατί «έτσι είναι η ζωή»: «Ή αυτός ή εγώ». Σ’ ένα σύστημα που λειτουργεί με το νόμο του ισχυρότερου, του πιο πονηρού, οι «διεστραμμένοι ναρκισσιστές» είναι πανίσχυροι. Σε κοινωνίες όπου η επιτυχία του στόχου συνιστά τη μεγαλύτερη αξία, η εντιμότητα θεωρείται αδυναμία και η διαστροφή αποκαλείται ικανότητα! Έτσι, η διαστροφή γίνεται η βάση της λειτουργίας κάθε λογής μαφιόζικης εξουσίας και όλων των σύγχρονων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Γι’ αυτό το ζητούμενο, σήμερα, είναι η επανεύρεση της δημοκρατίας όπου θα ανθεί το κριτικό, στοχαστικό, δημοκρατικό άτομο, που είναι στις μέρες μας καθηλωμένο από τη δυναμική του ελέγχου μέσω του φόβου. Αλλιώς δεν θα υπάρχει προοπτική και το μέλλον θα είναι μία απλή προέκταση του παρόντος. Και χωρίς το άγνωστο του μέλλοντος είναι αδιανόητη η αλλαγή, η αυτονομία και η ανθρώπινη δημιουργικότητα. Γιατί η δημιουργία, σύμφωνα με τον Καστοριάδη «σημαίνει την ικανότητα να κάνεις να ξεπροβάλλει κάτι που δεν είναι δοσμένο, ούτε ικανό να παραχθεί, συνδυαστικά ή αλλιώς, μέσα από το δεδομένο». Χωρίς την ετερότητα του άγνωστου μέλλοντος και με την τεχνολογική «περίφραξή» του, το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι το τέλος του νοήματος και η αδιάλειπτη επέκταση του παρόντος, της καθεστηκυίας τάξης του και των ολοκληρωτισμών της. Η αντίσταση σ’ αυτή την πρακτική είναι οι συνεχείς νέες επινοήσεις και μετακινήσεις. Γιατί κανένα σύστημα επιτήρησης δεν μπορεί να ελέγξει την έκρηξη μιας νέας λέξης, την εκφορά μιας ολοφράσης, το ηχόχρωμα μιας κραυγής απελπισίας, το ονειρολόγημα πάνω σε μια ποιητική μεταφορά, την εσώτερη διάθεση αμφισβήτησης και ανατροπής. Τα συστήματα ελέγχου της «Κυβερνητικής» αδυνατούν να συντονιστούν με τους ποικίλους ρυθμούς των ανθρώπων, με την πληθύ των πολιτισμών τους, με το παλίμψηστο που είναι όλοι οι «άνεμοι» της ιστορίας της ανθρωπότητας. Γιατί κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?" ( Ουίτμαν).