Η απάντηση στους πλανητικούς τρομοκράτες (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Η Αργεντινή υπό χρεοκοπία, στην Παλαιστίνη ανθρώπινη φρικωδία. Όλα μοιάζουν με εκτελέσεις προς παραδειγματισμό! Οικονομική κρίση, ταραχές, βομβαρδισμοί δημιουργούν τις συνθήκες «έκτακτης ανάγκης» που θα επιτρέψουν στους κύριους του κόσμου την εκ των υστέρων παρέμβαση και την εξαφάνιση της ήδη περιορισμένης δημοκρατίας στις σύγχρονες αποικίες. Οι πλανητικοί επικυρίαρχοι δεν διαχειρίζονται, πλέον, την τάξη, αλλά την αταξία την οποία αφήνουν να εξελιχθεί ή τη δημιουργούν προκειμένου να παρέμβουν. Η Ουκρανία είναι μία τέτοια περίπτωση καθώς τα συμβαίνοντα εκεί έχουν στόχο να τεθεί υπό έλεγχο η Ρωσία, ενώ η περίπτωση της Αργεντινής παρέχει επιχειρήματα για την κατατρομοκράτηση όσων επιχειρήσουν να αμφισβητήσουν τη νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, εν οις και η Ελλάδα. Είναι πασίδηλο ότι οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται έξω από τα εθνικά πολιτικά συστήματα. Ο παραδοσιακοί εκφραστές της εθνικής βούλησης αλλά και της θέλησης των «κάτω», τα συνδικάτα και τα αριστερά πολιτικά κόμματα έχουν απολέσει την αξιοπιστία τους και έχουν καταστεί μέλη ενός καρτέλ από υπόλοιπα ιδεολογιών, όπου κανείς δεν επιδιώκει πλέον να υπερβεί τον καπιταλισμό, αλλά να κάνει πιο μετριοπαθείς τις υπερβολές του. Βέβαια, εναλλακτικές λύσεις και δυνάμεις αντίστασης υπάρχουν, αλλά αποκρύπτονται. Τα μίντια της κυρίαρχης τάξης αποσιωπούν τις διαφορετικές φωνές, που αμφισβητούν το καθεστώς και το κοινωνικο-οικονομικό του μοντέλο, δηλαδή το αντιπροσωπευτικό σύστημα μιας εκλεγμένης αριστοκρατίας, η οποία σε μεγάλο βαθμό αυτο-αναπαράγεται, στρατολογώντας από ορισμένους κοινωνικούς κύκλους. Αποκρύπτονται, συγχρόνως, οι στιγμές της «ουτοπίας», δηλαδή εκείνες οι οποίες κατά τη διαδικασία της αλλαγής δίνουν την ταυτότητα της κοινωνίας του μέλλοντος. Αναφέρομαι σε περιπτώσεις, όπως η Βαρκελώνη του 1936, όπου επικρατούσε μια καλά οργανωμένη, συμμετοχική κοινωνία, «ελεγχόμενη από εκείνους που συμμετέχουν και όχι από εκείνους που δίδουν διαταγές από θέση ισχύος» . Μιλώ για την προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ να ανέλθει στην εξουσία και η οποία δεν θα αντέξει τις επιθέσεις των νεοαποικιοκρατών, αν δεν συνοδευτεί από μία νέα μορφή πολιτικής οργάνωσης και διαρκούς συμμετοχής, από μία νέα άνθιση της δημοκρατίας και του πολίτη. Σήμερα, η πολιτική απάθεια και ο κυνισμός είναι όρος λειτουργίας του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Η άποψη ότι η «ελευθερία των αγορών» είναι νόμος της φύσης και ότι τα πράγματα είναι «εκτός ελέγχου» εξυπηρετούν μόνο τον «σοσιαλισμό των... πλουσίων»! Αλλά οι αρχές του κλασικού φιλελευθερισμού αποκτούν τη σύγχρονη φυσική τους έκφραση όχι στη νεοφιλελεύθερη «θρησκεία» αλλά στις ιδέες και τις πρακτικές των εναλλακτικών κινημάτων. Στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», κάποιες εναλλακτικές απαντήσεις λένε «Διαλέξτε το σκοπό σας και πηγαίνετε εθελοντές σε μια ομάδα που ασχολείται με αυτόν...», βασιλικές οδοί δεν υπάρχουν(Ν. Τσόμσκι). Άλλοι, όπως ο Έντγκαρ Μορέν προτείνουν τη σύζευξη της ελευθεριακής ιδέας για το άτομο, της σοσιαλιστικής για την κοινωνία και της κομμουνιστικής για τη ζωή εν κοινωνία, στην οποία προστίθεται και η «οικολογία». Η ιδέα της σύνθεσης πηγάζει από την εξέγερση του Μάη του 1968, από τους εξεγερμένους νέους της αραβικής άνοιξης, τους Occupy Wall Street και τους διαδηλωτές της Βραζιλίας. Όμως, για να φθάσουμε στην αλλαγή κατεύθυνσης χρειαζόμαστε την πολιτική σκέψη. Οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι και τίποτα αξιόπιστο δεν προτείνεται ακόμη. Ο Μορέν μιλάει για «μεταμόρφωση» και όχι για επανάσταση για δύο λόγους: Η «μεταμόρφωση» περιλαμβάνει τόσο τη ρήξη όσο και τη «συνέχεια». Το μέλλον δεν είναι tabula rasa αλλά έχει ανάγκη απ’ όλους τους πολιτισμούς του παρελθόντος, απ’ όλες τις κατακτήσεις της σκέψης. Η επανάσταση, από την άλλη πλευρά, είναι τόσο πιο αυθεντική όσο είναι περισσότερο βίαιη. Η βία είναι ενίοτε αναπόφευκτη, αλλά είναι λάθος της σκέψης ότι είναι νόμιμη και αναγκαία, καθώς οδηγεί σε άλλες βιαιότητες. Άλλη πρόταση είναι αυτή των λατινοαμερικάνων. Στη Βολιβία, φερ’ ειπείν, αντιμετωπίζουν το μετα-νεοφιλελευθερισμό ως ένα στάδιο της μετάβασης προς τον μετα-καπιταλισμό, που θα γίνει από τις αυτόχθονες δυνάμεις και τα κοινωνικά κινήματα μέσα από ένα πλήθος νέων μορφών. Η πληθύς θα οργανώνεται σε ένα ευέλικτο δίκτυο, που θα είναι σταθερό και θα οδηγεί σε άλλες μορφές οργάνωσης οι οποίες θα περιλαμβάνουν τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών, συμπεριλαμβάνοντας και τους «χωρίς σύνδεση», τους ανένταχτους. Αυτή η πληθυντική μορφή θα συνιστά ένα είδος άμεσης δημοκρατίας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση φαίνεται να κινείται και ο Robert Hue που θεωρεί ότι «τα παραδοσιακά κόμματα θα πεθάνουν» κι ότι απαιτείται η συλλογική δημιουργία καινοφανών μορφών πολιτικής οργάνωσης που θα προσδώσουν ένα νέο νόημα στην πολιτική πράξη και στη συμμετοχή του πολίτη . Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι οι διεργασίες για τη δημιουργία νέων μορφών πολιτικής Πράξης έχουν ξεκινήσει και είναι οι απαντήσεις στην επιβολή του φόβου και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των «κάτω» από τους πλανητικούς ολιγάρχες.