Ο Εμφύλιος των "πάνω"

Οι επιθέσεις της Χρυσής Αυγής εναντίον των μεταναστών και οι συγκρούσεις της με αντιεξουσιαστές στο Βόλο δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τον κοινωνικό εμφύλιο των «κάτω». Το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα. Η ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, σε μία εξαρτημένη, δηλαδή, χώρα, είναι πως σοβεί ένας εμφύλιος και μεταξύ των «πάνω». Κάτι αντίστοιχο στις ΗΠΑ είχαμε κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου με τη σύγκρουση των τραπεζιτών και των βιομηχάνων(αποκαλούμενων και «ληστοβαρώνων») με τη Μαφία. Ενώ τα δύο μέρη στην Αμερική είχαν συνεργαστεί για το χτύπημα των εργατικών συνδικάτων, στη συνέχεια αντιπαρατέθηκαν σκληρά, με αποκορύφωμα την εξόντωση της Μαφίας. Ουσιαστικά επρόκειτο για τον εμφύλιο των επιχειρηματιών της «νόμιμης παρανομίας» και των μαφιόζων της «παράνομης παρανομίας». Μέχρι που και οι δεύτεροι έμαθαν το μάθημα της «νόμιμης παρανομίας», όπου ναι μεν παρανομείς, αλλά έρχεται ένας νόμος μετά, που ψηφίζουν εξαρτημένοι πολιτικοί, και η παρανομία νομιμοποιείται. Στην Ελλάδα ποιοι αντιπαρατίθενται σήμερα; Ποιοι διαρρέουν μέσω του ΣΔΟΕ και των εισαγγελικών αρχών(όπου, άρα, έχουν πρόσβαση) διάφορα έγγραφα που πλήττουν επιχειρηματίες της παραοικονομίας ή μη αλλά και πολιτικούς της παραπολιτικής ή μη; Ποιοι έχουν συμφέρον από τη διαμόρφωση μίας εικόνας χάους στη χώρα, δημοσιεύοντας ανολοκλήρωτες έρευνες και ονόματα προσώπων που εμπλέκονται σ’ αυτές; Ποιοι ωφελούνται από τη δημιουργία αναταράξεων στο ούτως ή άλλως σαθρό πολιτικό σύστημα και στις ένοπλες δυνάμεις, με την ανάκληση περίεργων ιστοριών για πραξικοπήματα; Η μία απάντηση είναι πως κάποιοι επιχειρούν τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα νέα άγρια μέτρα λιτότητας, ώστε να αποτρέψουν πιθανές εκρήξεις στη κοινωνία αλλά και αναταράξεις στο εσωτερικό των κομμάτων. Η άλλη εκδοχή είναι ότι λαμβάνει χώρα ένας γιγαντιαίος εμφύλιος στο εσωτερικό των «πάνω», ήτοι μεταξύ των πολύ μεγάλων συμφερόντων, από την έκβαση του οποίου θα φανεί ποιοι θα επιβιώσουν. Ενδεχομένως να ισχύουν και οι δύο απαντήσεις. Πάντως, η συνύπαρξη των δύο εμφυλίων (στο εσωτερικό των «κάτω» και στο εσωτερικό των «πάνω») συντελεί στην πλήρη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά ο εμφύλιος των «πάνω» παραπέμπει στην αντιπαράθεση μεταξύ των εγχώριων φιλοτροϊκανών και εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση ούτε στην τρόικα ούτε στη νέα πολιτικο-οικονομική κατάσταση που διαμορφώνεται. Έτσι, μέσα μαζικής ενημέρωσης, που δανείζονται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από ελληνικές τράπεζες, οι οποίες ανακεφαλαιοποιούνται συνεχώς με δεκάδες δισεκατομμύρια, τα οποία θα επιβαρύνουν τους Έλληνες φορολογούμενους, δηλητηριάζουν ακόμη περισσότερο το πολιτικό κλίμα με αναπόδεικτα και τουλάχιστον περίεργα δημοσιεύματα. Κι αυτό σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική συγκυρία. Η άποψη ότι αντιπαρατίθενται οι δυνάμεις του ευρώ με τις δυνάμεις της «δραχμής» δεν φαίνεται η πιο ισχυρή. Αντιθέτως, ισχύει η εκτίμηση σύμφωνα με την οποία η εγχώρια διαπλοκή, η οποία τώρα και πριν (Ζήμενς, λεωφορεία Μαν, υποβρύχια, C4I κ. ά.) διαπλέκονταν με την τρόικα, επιχειρεί να συγκεντρώσει όλη τη δύναμη στα χέρια της εξαφανίζοντας τους εγχώριους αντιπάλους της. Εν προκειμένω, η εγχώρια οικονομική τάξη των «πάνω», ενώ νομίζει ότι μάχεται για λογαριασμό της, στην πραγματικότητα στρώνει το δρόμο για την έλευση των ξένων επενδυτών, που θα την καταβροχθίσουν ομοίως. Γιατί είναι γνωστό πως ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Όμως, η ελληνική μεγαλοαστική τάξη νομίζει ότι θα τη γλιτώσει, εκτιμώντας ότι αυτοί που θα σωθούν θα τα πάρουν όλα! Όλα όμως θα τα πάρουν οι ξένοι. Και όλους μαζί θα τους πάρει αμπάριζα ο ελληνικός λαός. Δεν βλέπουν, άραγε, ότι ο πολιτικός τους χρόνος τελειώνει; Δεν βλέπουν τι γίνεται στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία;

Δύναμη κι απελπισία

«Τι εστιν η αλήθεια;» ρώτησε ο Πόντιος Πιλάτος κι απάντηση δεν πήρε. Γιατί αν ο ερωτώμενος απαντούσε πως γι’ αυτόν η αλήθεια είναι ο Άνθρωπος, θα κατηγορούνταν για εισαγωγή καινών δαιμονίων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπου επικρατούσε η άποψη πως αλήθεια είναι η δύναμη. Η αρχή αυτή, την οποία είδα γραμμένη στα λατινικά σε τοίχο του πανεπιστημίου ιστορίας της Οξφόρδης, εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα ως ο ένας πόλος του μεγάλου εκκρεμούς της Ιστορίας. Ο άλλος αξιακός πόλος είναι ο Άνθρωπος και δη η κοινωνική δικαιοσύνη, εκείνη δηλαδή η πεποίθηση που θεωρεί πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και πως ένα κομμάτι ψωμί δεν χρειάζεται ένα τόνο αλυσίδες. Αυτές οι δύο αρχές αντιμάχονται στη διάρκεια ολόκληρης της ανθρώπινης Ιστορίας με το εκκρεμές να κινείται άλλοτε προς τον έναν και άλλοτε προς τον άλλο πόλο. Αυτός ο άνεμος της ιστορίας αποκλήθηκε και πνεύμα της εποχής από τους φιλόσοφους ή ακόμη και πολιτική ηγεμονία. Σήμερα βρισκόμαστε στην πολιτική ηγεμονία της Δύναμης, αφού ακόμη και τα θύματα σκέφτονται με όρους των θυτών, ακόμα και οι «κάτω» σκέφτονται όπως τα αφεντικά τους. Όμως όσο το εκκρεμές κινείται με δύναμη προς τον ένα πόλο με ανάλογη δύναμη κινείται και προς τον αντίθετό του. Έτσι, πολλοί εκτιμούν πως από τον πόλο της Δύναμης θα ξαναοδηγηθούμε στον πόλο του ουμανισμού. Κι αυτό γιατί όλες οι συνταγές για την ανάκαμψη της οικονομίας παρά το γεγονός ότι επιφέρουν την αφαίμαξη των «κάτω» δεν παρέχουν διέξοδο από την κρίση. Ήδη, οι περίφημες «αγορές» εγκατέλειψαν την αισιοδοξία του θέρους και επανήλθαν στην απαισιοδοξία, μιλώντας και πάλι για νέα μέτρα τιμωρίας των εύθραυστων χωρών της ευρωζώνης! Τι ξεχνούν οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις; Ότι η κρίση είναι δομική -και συστημική- και, συνεπώς, δεν είναι δυνατόν να ανατραπούν σε μερικούς μήνες οι χρόνιες παθογένειες. Η βουλησιαρχία σύμφωνα με την οποία μερικοί νόμοι και κάποιες ρυθμίσεις θα άλλαζαν τα πάντα, είναι πασιφανές πως έχει αποτύχει παταγωδώς. Η μαζική ένεση ρευστότητας με εκτύπωση νέου χρήματος που επιχειρείται στις ΗΠΑ δεν επιφέρει την επανεκκίνηση της οικονομίας, η οποία απλώς επιβιώνει χάρη στην αγορά αμερικανικών ομολόγων από την Κίνα, αλλά και χάρη στη γιγαντιαία νομισματική επίθεση εναντίον της Ευρώπης με αποτέλεσμα τη μεταφορά όλων των επενδύσεων από τη γηραιά ήπειρο στην Αμερική. Η Ευρωπαϊκή συνταγή της άγριας λιτότητας, την οποία ακόμη και Γερμανοί πολιτικοί χαρακτηρίζουν ως «εθνικό εγωισμό» της Μέρκελ, δεν αποδίδει. Το παράδειγμα της Ελλάδας όπου το φάρμακο δηλητηρίασε την οικονομία καθώς παρά τις αλλεπάλληλες περικοπές η «τρύπα» τους ελλείμματος και του χρέους παραμένει μεγάλη, χρησιμοποιείται πλέον απ’ όλους αρνητικά και προς αποφυγήν. Ούτε το μίγμα μέτρων λιτότητας και μέτρων παραγωγικής ανάπτυξης φαίνεται ότι θα αποδώσει στη σημερινή κατάσταση. Και το θέμα δεν είναι πια η βιωσιμότητα της οικονομίας, αλλά η βιωσιμότητα του πολιτικού συστήματος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο, αλλά και τις χώρες του βορρά, όπως η Γαλλία. Ήδη οι άνθρωποι ξεσηκώνονται γιατί δεν έχουν να χάσουν πάρα μόνο την εξαθλίωση και την απελπισία τους. Και το εκκρεμές της ιστορίας για μία ακόμη φορά κινείται από τον πόλο της Δύναμης προς τον πόλο της σωτηρίας του Ανθρώπου.

Κατ' ευφημισμό δημοκρατία

Ύβρεις, χυδαιότητα, λόγος Τρούμπας, λεκτικοί βιασμοί και εκβιασμοί, αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπερασπίσει κάποιος τον εαυτό του, τότε η δημοκρατία μας πάσχει βαρύτατα. Για να είμαστε ακριβείς, αυτή δεν μπορεί να είναι συνταγματική δημοκρατία, αλλά μία «δημοκρατία» που κινείται στον αμνιακό σάκο του λεγόμενου «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή σ’ ένα συνταγματικό πλαίσιο που βρίθει από παραθυράκια ερμηνειών υπέρ των εχόντων πρόσβαση στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Συνεπώς, για να ορίσουμε τη δημοκρατία μας θα πρέπει να διακρίνουμε το συνταγματικό πλαίσιο και τις ερμηνείες του μέσα από τα «παράθυρα-νόμους» που ψηφίζονται στη Βουλή, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα πρόσωπα ή ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, συνήθως όσων ανήκουν στους «πάνω». Αυτή είναι η σημερινή κατ’ ευφημισμό δημοκρατία που παραπέμπει επί της ουσίας σε ολιγαρχία. Ένα άλλο κριτήριο για να ορίσουμε τη δημοκρατία μας σήμερα είναι η βία, άμεση και έμμεση. Έμμεση είναι η βία της ανεργίας, ο ζωντανός θάνατος του εργαζόμενου πολίτη από τον οποίο αφαιρούν εκτός από τη δουλειά και το Πρόσωπο. Η άμεση, τέλος, βία είναι αυτή που ασκείται στους διαδηλωτές, όπως χθες στους ανάπηρους. Ήθελα να ήξερα ποιος άθλιος αξιωματικός φοβήθηκε τους ΑμεΑ και διέταξε τη φοβερή κυκλωτική κίνηση και τον εγκλωβισμό τους πάνω στα λεωφορεία των ΜΑΤ, τραυματίζοντάς τους. Κι αυτό όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε κατηγορηματικά την άρνησή του για την περικοπή των επιδομάτων των αναπήρων. Ποιος, λοιπόν, διέταξε την άσκηση βίας; Αυτός ο τύπος να τιμωρηθεί, όχι μόνο για την απανθρωπιά του αλλά και για την άκρως επικίνδυνη βλακεία του και την αντιδημοκρατική του πρακτική. Γιατί ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να αξιολογηθεί με κριτήριο το βαθμό πολιτικής βίας που υπάρχει σ’ αυτό, από το πόσο μεγάλο είναι το τμήμα των πολιτικών σχέσεων που είναι ακόμα μυστικές(σ.σ. διαπλοκή με μέσα ενημέρωσης και οικονομικά συμφέροντα), και από το πόσο μεγάλη είναι η δεσμευτική ισχύς των συμφωνιών μεταξύ των κοινωνικών και των πολιτικών δυνάμεων. Η τελευταία δημοκρατική αρχή έχει σχέση με την «κοινωνία του συμβολαίου». Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για δημοκρατία, καθώς αυτή αποκλίνει σοβαρά από την ηθική. Η «ντροπή» ως ηθικό όριο τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική δεν υφίσταται πλέον εδώ και καιρό. Αυτοί που πλουτίζουν, ανεξάρτητα αν πλούτισαν με ανέντιμα μέσα, και οι άνθρωποι των μίντια –όπου συμπεριλαμβάνονται και οι κληρονομικώ δικαιώματι πολιτικοί- εξακολουθούν να προβάλλονται ως δήθεν αρχετυπικές πολιτιστικές αξίες της ύπαρξης του Έλληνα ανθρώπου. Όμως, τα ψεύδη και η παραπλάνηση καθώς και η λαϊκή αποπλάνηση μπορούν να εκδιπλώνονται μόνο σε εποχές που υπάρχουν περιθώρια οικονομικών παροχών. Γι’ αυτό οι επικοινωνιακές προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης στη σημερινή οικονομική συγκυρία μέσω διάφορων εξιλαστήριων θυσιών ή δήθεν παλικαρισμών είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.

Η ευθανασία της μεσαίας τάξης

Χαυτεία, λίγο μετά το μεσημέρι. Δύο γυναίκες κι ένα ηλικιωμένος λογομαχούν για τα εσωτερικά της Αριστεράς. «Που είναι το ΚΚΕ;» ρωτούν οι δύο κυρίες τον άντρα. Στη στοά τριάντα περίπου μαυροφορεμένοι νεαροί καλύπτουν το πρόσωπό τους με τα επίσης μαύρα μαντήλια τους. Είναι φανερό ότι προτίθενται να επιτεθούν. Σε ποιον άραγε; Στην Αιόλου με κατεύθυνση τη Σταδίου παρελαύνουν τα πολυπληθή μπλοκ των δασκάλων και των καθηγητών, διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στην περίφημη «ευθανασία» της μεσαίας τάξης, στο δικό τους θάνατο. Γιατί αυτό που θυσιάζεται σήμερα, όπως και σε κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, είναι η μεσαία τάξη. Η θυσία αυτή επέρχεται με τη μεγάλη μείωση των εισοδημάτων, με την ανεργία και με την κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Το χειρότερο, όμως, για τη μεσαία τάξη είναι πως είναι εύθραυστη πολιτικά καθώς είναι διαιρεμένη σε διάφορα συμφέροντα ανάλογα με τις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, που την απαρτίζουν. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο πως μία κοινωνική κατηγορία της μεσαίας τάξης μπορεί να εκφράζεται από την Αριστερά, ενώ μία άλλη από τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Με άλλα λόγια, πολύ εύκολα μία κατηγορία της μεσαίας τάξης μπορεί να στραφεί εναντίον μίας άλλης μέσω του περίφημου κοινωνικού αυτοματισμού, τον οποίο υποκινούν διάφορα πολιτικά, οικονομικά και μιντιακά κέντρα. Τα φρύγανα συνεπώς για να ανάψει ο κοινωνικός εμφύλιος υπάρχουν στο εσωτερικό της μεσαίας τάξης. Γιατί εδώ η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική είναι και υπαρξιακή, καθώς εκείνος που για μία στιγμή απέκτησε ορατότητα, που έγινε κάποιος μέσω της δανεικής αγοράς των καταναλωτικών συμβόλων κύρους, όπως ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο, τώρα περιέπεσε και πάλι στην αφάνεια. Γι’ αυτό χειρότερο και από τη μείωση του μισθού είναι η ανεργία, είναι η μη ορατότητα, η οποία είναι στην κυριολεξία είναι ένας ζωντανός θάνατος. Αυτή την ορατότητα θα επιχειρήσει να αποκτήσει και ο νεαρός μικροαστός με το μαύρο μαντήλι στο πρόσωπο και τη μολότοφ στο χέρι. Γιατί από το Σύνταγμα, το έβλεπες χθες έκδηλα, δεν έφευγε κανείς ούτε αυτοί με το ξέσκεπο πρόσωπο ούτε αυτοί με το καλυμμένο. Το «είμαστε εδώ», η μιντιακή δηλαδή ορατότητα, απαιτεί το θέαμά της, τις φωτιές της, τα δακρυγόνα της, τις μάχες της. Ήταν πασιφανές πως η ειρηνική πορεία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων δεν αρκούσε σε κανέναν. Αρχικά, όλοι αναζητούσαν την Χρυσή Αυγή, στη συνέχεια αρκέστηκαν στη γνωστή αντιπαράθεση με τα Ματ. Έτσι, κι αυτή η μεγάλη απεργία και κινητοποίηση καταγράφηκε και ταξίδεψε σε ολόκληρο τον κόσμο, δείχνοντας ότι οι Έλληνες αντιδρούν στα άγρια μέτρα λιτότητας. Αλλά, δυστυχώς, τα μέτρα θα περάσουν παρά τους σπασμούς και τις αντιδράσεις του πειραματόζωου.

Σκοταδισμός και στείρος ακτιβισμός

Στο καιρό της τρόικας, της ανεργίας και της απελπισίας κάποιοι προκρίνουν αντί της κριτικής σκέψης και του ορθού λόγου τον ανορθολογισμό των «ψεκασμών» και των προφητειών. Για πούλημα, λοιπόν, η ασκητεία και οι μύθοι του μοναχισμού από αγύρτες της επικοινωνίας. Η δαιμονοπληξία, ο σκοταδισμός, η συνωμοσιολογία, οι προλήψεις, οι πίστεις, οι φήμες ότι σήμερα στο συλλαλητήριο θα γίνουν επεισόδια με τη Χρυσή Αυγή, η τωρινή, επίσης, σύμπτωση με τις 32 υποθέσεις πολιτικών που φέρονται να εμπλέκονται σε ξέπλυμα «μαύρου χρήματος», η σύλληψη του «Γέροντα παστίτσιου» μετά από σχετική ερώτηση της Χ.Α. στη Βουλή, η πεποίθηση ότι στη χώρα θα γίνει εμφύλιος, όλα στο παιγνίδι, πλην των νέων μέτρων. Πρόκειται, άραγε, για έναν γιγαντιαίο επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινής γνώμης από τα πρωτεύοντα προβλήματά της, σε δευτερεύοντα; Αν ισχύει αυτό, τότε ποιο κέντρο κινεί τα νήματα; Η κυβέρνηση δεν μοιάζει ικανή προς τούτο και παρακολουθεί αμήχανη τα γεγονότα. Τότε ποιος; Μήπως τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα; Άγνωστο. Πάντως κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, συζητάμε για χίλια δύο πράγματα εκτός από τα νέα άγρια μέτρα λιτότητας. Επίσης, στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας σοβεί ήδη ένας άτυπος εμφύλιος πόλεμος σ’ ένα έδαφος όπου η ίδια η Ιστορία μυστικοποιείται, κυριαρχεί η απολυτότητα και ο φανατισμός της απόλυτης καθαρότητας, ο οποίος μετασχηματίζεται σε πολιτικό φασισμό. Ο καθένας πορεύεται με τη μεταφυσική απολυτότητα της υποκειμενικής αλήθειας του και με τις αντικειμενικές αρχές τις απαραίτητες για την κοινωνική συμφωνία να έχουν εκλείψει, μοιάζει πανέτοιμος για τον κοινωνικό εμφύλιο. Σ’ αυτό το σκοταδιστικό πλαίσιο ο άνθρωπος που σκέφτεται και αντιστέκεται, τελεί υπό πλήρη αμετροέπεια, μια αμετροέπεια που ερμηνεύεται ως ιεροσυλία και ως ύβρις! Από εδώ αρχίζουν να εμφανίζονται ένα-ένα τα διαγνωστικά στοιχεία της «παράνοιας» που θα επιτύχουν τον εξοστρακισμό και τον αποκλεισμό ή τον εγκλεισμό του ετερόδοξου, όπως εν προκειμένω ο «γέρων παστίτσιος»! Έτσι, οι έλλογες αντιστάσεις διαφθείρονται από τη μεταφυσική πίστη και ελπίδα, από τον κοινωνικό και πολιτικό φασισμό, που αντί να καταδικάζει τον αποκλεισμό, τον νομιμοποιεί. Κανείς δεν προβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που θα συνδέει τον ανθρωπισμό και τις κατακτήσεις των επιστημών με τη διαμόρφωση ενός ουσιαστικά κριτικού πνεύματος σε μία προσπάθεια αναζήτησης της δυνατότητας υλοποίησης του αδύνατου μέσω αυτοοργανωμένων ομίλων συλλογικής πράξης. Αντ’ αυτών, μόνο στείρος ακτιβισμός και εργασιοθεραπεία - ΠΑΜΕ ένα δεκάρικο λόγο και μία μισάωρη πορεία καθώς και μία δίωρη, μεγαλειώδη, πλην εντελώς ανοργάνωτη και απεριφρούρητη πορεία της λοιπής Αριστεράς!

Στο δρόμο

Πεζόδρομος ανάμεσα σε Πανεπιστήμιο και Ακαδημία, ώρα δέκα το πρωί. Στόματα δίχως πρόσωπο. Όλα ένας μορφασμός του τίποτα. Άστεγοι, τοξικομανείς, νεόπτωχοι, σαν καλάμι στο νερό, σπασμένη από διάθλαση η ψυχή τους. Η έκλειψη της ανθρωπιάς έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει τον κόσμο. Και οι κυνικοί, οι κύριοι όλος ο κόσμος, επιχειρηματίες, λαμόγια, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των φαρμακευτικών εταιρειών, ποετάστροι της πλάκας και των κρατικών πρυτανείων, δημοσιογράφοι των μυστικών κονδυλίων, όλοι διαβαίνουν με το αφ’ υψηλού βλέμμα τους, δικαιώνοντας το έγκλημα με το έγκλημα και κάνοντας το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Νέα χαράτσια, νέοι κεφαλικοί φόροι, νέα φτώχεια, νέοι άνεργοι, νέοι φόνοι και λύσσα, λύσσα για αίμα. Μόνο που τώρα στον πεζόδρομο ξαπλώνουν και οι πρώην her omnes του Κάφκα, τα μεγάλα Εγώ, οι τέως κίλερς. Όμως η έξη παραμένει έξη. Έτσι, οι ημιθανείς ποδοπατούν τους σεσηπότες νεκρούς, χαμογελώντας με τα ακόμα λευκασμένα ωραία δόντια τους. Είναι το σκληρό χαμόγελο του κυνισμού, της ευήθειας, η οποία χαμογελάει με φθόνο στην ένδεια και στο θάνατο, είναι τα θύματα που χάνονται χαμογελαστά μέσα στο τεράστιο στόμα του Λεβιάθαν της αυτοκανιβαλικής υλικής και άυλης συσσώρευσης. Χρεοκοπία, χαράτσια, απολύσεις, φόροι και τοκογλυφικές επιθέσεις από τους μαυραγορίτες της γειτονιάς μέχρι αυτούς της Γουόλ Στρητ, του Σίτι και της Φρανκφούρτης. Η Ελλάδα βιώνει μία από τις πιο μαύρες σελίδες της. Οι άνθρωποι ζουν την εποχή του μεγάλου φόβου, της αβεβαιότητας, της ανεργίας, της φτώχειας, της απουσίας ενός σταθερού πλαισίου ζωής και της βίωσης μιας περιφραγμένης, έμφοβης ατομικότητας. Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει στον ώμο του διπλανού και να γίνει δύναμη δημιουργική. Ο φόβος έχει καθηλώσει τους πολίτες, που αισθάνονται όλη τους η ζωή να καταστρέφεται δια μιας. Η καθήλωση αυτή ενισχύεται με την πολιτική του χειρότερου, με ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατία από την επαπειλούμενη πλην συντελούμενη χρεοκοπία, από την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Μαζί και η υποβολή της ενοχικής αντίληψης ότι όλοι είμαστε διεφθαρμένοι κι ανίκανοι να διαχειριστούμε την κρίση. Η ενδοβολή της ενοχής είναι μία από τις βασικές λειτουργίες του ιδεολογικού μηχανισμού του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί το «όλοι τα φάγαμε» δεν είναι εφεύρεση του Πάγκαλου, το ίδιο έλεγαν και στην Αργεντινή. Μόνο που όταν το ακούει αυτό ο άνεργος κι ο άστεγος, ο πατέρας που δεν έχει να πάει γάλα στα παιδιά του, τότε οργίζεται και ή αυτοχειριάζεται –αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα- ή ζώνεται μ’ ένα όπλο κι όποιον πάρει ο χάρος –αυτό μένει να συμβεί. Κι εμείς να καταγράφουμε τα γεγονότα χωρίς σχολιασμό στο όνομα της ουδετερότητας! Αλλά πώς να σταθείς ουδέτερος απέναντι στην απίστευτη απελπισία, πώς να αποτυπώσεις τον άφατο πόνο, πώς να καθηλώσεις την ψυχή που της έκοψαν τα φρένα, τη ζωή που της αφαίρεσαν το οξυγόνο, πώς να σπάσεις το φράγμα του ανέκφραστου; Αυτή δεν είναι ζωή, αυτός ο κόσμος δεν αξίζει να τον ζεις τέτοιος που τον έχουμε κάνει. Γι’ αυτό στο δρόμο, στη δράση για να τον αλλάξουμε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, μα προπάντων στα παιδιά μας…

Τι κρύβει ο Μωάμεθ;

Τι κρύβεται πίσω από την αντιπαράθεση για την κινηματογραφική ταινία ενός αμερικανο-ισραηλινού, του Sam Bacile για τον Μωάμεθ; Και άλλες φορές είχαμε ανάλογα περιστατικά όχι όμως τέτοιας έκτασης. Για πρώτη φορά, μία χαμηλής αισθητικής δεκαπεντάλεπτη κινηματογραφική ταινία, η οποία δεν έγινε γνωστή από τις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά από το διαδίκτυο, επιτίθεται τόσο βίαια στο ισλάμ και τον Μωάμεθ εξαπολύοντας κατηγορίες για βία, ρατσισμό, σεξισμό, παιδοφιλία κ.ά.. Η ταινία έγινε γνωστή από έναν Αιγύπτιο κόπτη χριστιανό και από τον διάσημο -γιατί ήθελε να κάψει το Κοράνι- πάστορα Terry Jones. Επίσης, διάφορα έντυπα στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού αναπαράγουν προκλητικά γελοιογραφίες του Μωάμεθ. Γιατί όλα αυτά; Μήπως προαναγγέλλουν και προετοιμάζουν μία σύγκρουση Δύσης-Ανατολής, χριστιανών και μουσουλμάνων; Και ο λόγος; Το έχουμε ξαναγράψει: Η έξοδος της Δύσης από τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 δεν έγινε με το New Deal –αυτό είναι ένας μύθος- αλλά με το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μήπως ετοιμάζεται ένας πόλεμος και για την έξοδο από τη σημερινή κρίση και η ταινία για τον Μωάμεθ εντάσσεται στην προπαγάνδα του; Ίσως πρόκειται γι’ αυτό που σημείωνε ο Λέων Τολστόι στο «Πόλεμος και Ειρήνη», ότι δηλαδή για να υπάρξει μία πολεμική σύγκρουση είναι «απαραίτητος ο συνδυασμός αναρίθμητων περιστάσεων (...), είναι αναγκαίο να δεχτούν εκατομμύρια άνθρωποι, στους οποίους βρίσκεται η πραγματική δύναμη … να πειστούν να την κάνουν….». Αλλά γιατί η ταινία; Γιατί η σύγκρουση στο πεδίο της πίστης και των στερεοτύπων θα αποκρύψει την πραγματική αιτία που είναι τα οικονομικά συμφέροντα. Το γεγονός ότι στη Λιβύη υπάρχουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο για τον έλεγχο των οποίων έγινε η στρατιωτική επιχείρηση εναντίον του Καντάφι δεν το είπε κανείς. Γενικά, για να υπάρξει απόκρυψη, κάθε πόλεμος δεν είναι ποτέ μία σύγκρουση αντιτιθέμενων οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων αλλά γίνεται δήθεν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την ειρήνη ή κάποια άλλη ευγενή ιδέα. Τα περί πυρηνικών ή χημικών όπλων του Ιράκ αποδείχθηκαν ασύστολα ψεύδη, το ίδιο και η ιστορία με τα μωρά του Κουβέιτ, ή με τα δάκρυα της νεαρής ιρακινής ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, που πολλά χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε πως ήταν η κόρη του πρέσβη του Κουβέιτ στις ΗΠΑ! Η δουλειά όμως είχε γίνει. Τώρα μιλούν για τα χημικά της Συρίας και τα πυρηνικά του Ιράν. Το κατασκευασμένο παραμύθι επιχειρεί να νομιμοποιήσει τον πόλεμο και να δικαιολογήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους αθώων. Τέλος, έχουμε τη χρησιμοποίηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης για τη δαιμονοποίηση των αντιπάλων. Σήμερα, όμως, τα πράγματα καθίστανται άκρως επικίνδυνα γιατί δεν δαιμονοποιείται ούτε ο Σαντάμ Χουσεΐν ούτε ο Μιλόσεβιτς ούτε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ούτε ο Καντάφι αλλά ο Μωάμεθ, ένας πνευματικός ηγέτης και μία μεγάλη πίστη, το ισλάμ. Συνεπώς, έχουμε μία γενικευμένη επίθεση εναντίον ενός ολόκληρου κόσμου. Συμπέρασμα: Μην πιστεύετε άκριτα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτός είναι ένας τρόπος αντίστασης στους πολέμους που ετοιμάζονται και των οποίων εμείς και τα παιδιά μας θα είμαστε τα θύματα.

Πειστική άρνηση

Επιδόματα μαϊμού ξανά. Οι φοροδιαφεύγοντες γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί εκ νέου στο μεϊντάνι. Επιτέλους, ας σταματήσουν τα επικοινωνιακά τρυκ ενόψει των νέων μέτρων και ας τους συλλάβουν. Όλους όμως. Όχι μόνο τη μαρίδα αλλά και τους μεγαλοκαρχαρίες. Κι αυτούς με τις off shores και τους υδραυλικούς της γειτονιάς. Κι αυτούς που τα έδωσαν κι αυτούς που τα πήραν. Και τους σκαφάτους και τους πετρελαιάδες και τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Όλους. Αλλιώς να σταματήσει η λάσπη στον ανεμιστήρα. Ας πάψει η δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων. Τα τελευταία παραπέμπουν σε μία αρχαία τακτική, που αποκαλείται «πειστική άρνηση». Ιστορικά, αναφέρει ο Μακιαβέλι, ο Καίσαρας Βοργίας, ο επικυρίαρχος της Ρώμης, είχε ορίσει τον Ρεμίρο ντε Όρκο για να επιβάλλει «την τάξη και την πειθαρχία στην εξουσία του». Ο ντε Όρκο επέβαλε την τάξη αλλά μισήθηκε όσο κανείς από τους Ρωμαίους. Ο Βοργίας για να δείξει ότι δεν έχει σχέση με τα εγκλήματα του ντε Όρκο, έβαλε ανθρώπους του να τον κομματιάσουν και τον τοποθέτησε στην πλατεία της Σεζένα. Έκτοτε, οι ηγεμόνες έχουν έναν άνθρωπο που κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Η τακτική αυτή ονομάζεται «πειστική άρνηση», γιατί ο ηγεμόνας, τιμωρώντας τον άνθρωπό του, πείθει ότι δεν έχει σχέση με τις βρώμικες δουλειές του. Αυτό επιχειρείται σήμερα τόσο με τον προφυλακισμένο πολιτικό όσο και με τον στιγματισμό διαφόρων κοινωνικών ομάδων. Με άλλα λόγια, γίνεται προσπάθεια να θεωρηθούν ένοχοι για τα νέα άγρια μέτρα εναντίον των μισθωτών και των συνταξιούχων, οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Αυτό συνιστά την κλασική περίπτωση του κοινωνικού αυτοματισμού. Όχι ότι δεν ευθύνονται οι φοροδιαφεύγοντες και οι επιδοματοκλέπτοντες, αλλά δεν είναι οι μόνοι. Φταίνε, κυρίως, όσοι εξέθρεψαν το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης. Ευθύνεται και η… κοινωνία του ρίσκου και της διακινδύνευσης του κ. Σημίτη, όπου η παρανομία μεταλλάχθηκε σε μετανεωτερική διακινδύνευση! Φταίνε, δηλαδή, αυτοί που δημιούργησαν ένα κράτος με διπλή ηθική, διπλή αλήθεια και διπλή λογιστική. Για την αλλοίωση της δημοκρατίας φταίνε, εκτός από τους κουκουλοφόρους της τρόικας, οι πολιτικοί αλλά και οι μίσθαρνοι κοινωνικοί διαμεσολαβητές, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι συστημικοί γραφιάδες και οι πίθηκοι-διανοούμενοι που σιτίζονται στα πρυτανεία του κράτους. Αυτοί που υπό μία έννοια κάνουν σήμερα τη βρώμικη δουλειά. Όμως όλοι αυτοί άλλαξαν στρατόπεδο. Πάλι στον αφρό! Οι άλλοι, οι φτωχοί, πτήσσονται και συμπτύσσονται, συρρικνώνονται σαν τις κατσαρίδες του Κάφκα στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη βία της εξωτερικής και εσωτερικής εξουσίας και να επιβιώσουν. Τι μας απομένει σ’ αυτό το ετερόκλητο και περιπεπλεγμένο σκοπίμως τοπίο; Να κάνουμε έκκληση στο κριτικό πνεύμα, στην κριτική διανόηση και σε ό,τι υγιές έχει απομείνει από το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία, καλώντας σε μία νέα συλλογικότητα, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο και όχι μόνο τους ομοεθνείς, κρατώντας ζωντανούς κάποιους θησαυρούς του παρελθόντος και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Όμως πρέπει να καταστεί σαφές ότι μερικές συλλογικότητες, όπως οι νεοναζί και η Χρυσή Αυγή, αντί να προσφέρουν τροφή, κανιβαλίζουν τις ψυχές. Γι’ αυτό η νέα συλλογικότητα απαιτεί και το σεβασμό στη διιιστορική αξιοπρέπεια ανθρώπων και λαών.

Η νέα σύνθεση

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία το ενιαίο εργασιακό κόστος μειώθηκε το πρώτο τρίμηνο του 2012 κατά 11,5%. Αντίθετα, στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρωζώνης το εργασιακό κόστος αυξήθηκε 1,5% κατά μέσο όρο. Ο μισθός των Ελλήνων εργαζομένων, επίσης, έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 22%. Αυτά αναγράφονται στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας Le Monde, δίκην πρόσκλησης προς τους ξένους επενδυτές για να επιχειρήσουν στο ελληνικό «Ελ Ντοράντο»! Προς τι λοιπόν το «νέο αίμα» που απαιτεί η τρόικα από τους Έλληνες; Το επιχείρημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας δεν ισχύει πλέον. Αν, μάλιστα, προστεθούν και οι άλλες ρυθμίσεις για το ωράριο εργασίας, τον κατώτατο μισθό, τις αποζημιώσεις, το εξαήμερο, την ελαστική απασχόληση, τότε στους επενδυτές προσφέρεται ένας εργαζόμενος με το θεσμικά δικαιώματα του σκλάβου της Ρώμης, δηλαδή ένα res. Κι όμως φαίνεται πως αυτό δεν τους αρκεί. Θέλουν κι άλλο αίμα. Τώρα, μάλιστα, βάζουν στο μάτι και τις κατώτατες συντάξεις. Γιατί, άραγε, όλα αυτά; Γιατί στοχεύουν και πάλι τους εργαζόμενους; Γιατί πρέπει να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του φυσικού ορίου του ξέφρενου ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται. Αφού, λοιπόν, η φύση δεν αντέχει άλλο, το κεφάλαιο θα στραφεί στον άνθρωπο και την εκμετάλλευσή του. Έτσι η ανάπτυξη(άλλοτε την έλεγαν «πρόοδο») θα γίνει εκείνο το τοτέμ που πίνει το νέκταρ από το κρανίο των «δολοφονημένων» εργατών και συνταξιούχων. Έχουμε εν προκειμένω μία μετάθεση από την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της φύσης στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου. Δημιουργείται κατ’ αυτό τον τρόπο μία ανισορροπία μεταξύ της επιχειρηματικότητας και της κοινωνίας. Ήδη παντού, και στην Ελλάδα της φτώχειας και του ρημαδιού οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι, ή ευελπιστούν ότι θα γίνουν. Το ίδιο και στη Γερμανία όπου η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών μεγαλώνει. Οι τελευταίοι, προπάντων οι νέοι, αντιλαμβάνονται πια πως δεν έχουν μέλλον. Γι’ αυτό ένας ακόμα νεαρός άνεργος στην Εύβοια αυτοκτόνησε. Η ψυχική κόπωση είναι τεράστια, το κενό τρομερό καθώς το Πρόσωπο του ανθρώπου απορρίπτεται. Δεν χάνει δηλαδή κανείς μόνο τη δουλειά του, αλλά χάνεται ο ίδιος ως ύπαρξη. Το μόνο που μένει σταθερό είναι η αίσθηση της ματαίωσης, του τίποτα. Η προσωπικότητα πυρπολείται από το βλέμμα των άλλων. Εξάλλου, η καταναλωτική κοινωνία έθρεψε υπερβολικά το Εγώ μας, γι’ αυτό τώρα που η τροφή είναι λίγη, η αποκτηθείσα προηγουμένως σπουδαιότητα της εικόνας του εαυτού κάνει τον ναρκισσισμό ευάλωτο, με συνέπεια ορισμένοι να καταρρέουν με την παραμικρή κριτική. Γι’ αυτό κάθε κριτική βιώνεται ως επίθεση. Αυτός ο ναρκισσισμός είναι το ιδεώδες της ατομικιστικής κοινωνίας και είναι η αιτία ώστε κανείς να μην βλέπει τον άλλον ως υποκείμενο. Γι’ αυτό σ’ αυτό το έδαφος ανθεί το μίσος. Τούτων δοθέντων, τι μπορούμε να κάνουμε; Σύμφωνα με την ιστορική ανασύσταση του Μαρσέλ Μος, χρειάστηκε μια ελληνορωμαϊκή «μεγάλη επανάσταση» για να περάσει η δυτική κουλτούρα από μια «αντιοικονομική οικονομία» (όπου υπήρχαν μόνο αξίες χρήσης), που αρνείται την ακόρεστη δίψα του κέρδους, στην «οικονομική οικονομία»(όπου υπάρχουν μόνο ανταλλακτικές αξίες, δηλαδή εμπορεύματα), όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Η συνοχή που επιτυγχάνονταν παλιά μέσω του «δώρου», σήμερα υφίσταται ως απώλεια. Οφείλουμε, συνεπώς, να επιστρέψουμε σε μία συνθετική ενότητα του συμφέροντος και της ανιδιοτέλειας, της γενναιοδωρίας και της χρησιμότητας, αν θέλουμε να σώσουμε από την καταστροφή τη φύση και τον άνθρωπο.

Ο αιμοσταγής καπιταλισμός

Υπάρχει «έντιμος καπιταλισμός»; Όχι, στο βαθμό που η συσσώρευση πλούτου γίνεται χωρίς όρια. Όχι, όταν πληρώνουν μόνο οι φτωχοί, ενώ ακόμα και η Μέρκελ –με τη γνωστή… ευαισθησία και την αιμορραγούσα καρδιά!- ζητά να πληρώσουν, επιτέλους, και οι πλούσιοι. Όχι, δεν μπορούν να υπάρξουν όρια όταν τον κόσμο εξουσιάζουν «ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά»(Μάξ Βέμπερ). Και επειδή κάποιοι μιλούν για την κυριαρχία του πνεύματος του προτεσταντισμού που κατευθύνει στην αχαλίνωτη επιδίωξη του κέρδους, ε, λοιπόν, όχι, ακόμη και η προτεσταντική ηθική χαλιναγωγούσε το «ακατάσχετο οικονομικό ορμέμφυτο» σήμερα έχει εκλείψει (σύμφωνα με το νέο-συντηρητικό Ντ. Μπελ). Ο προτεσταντισμός ήταν αρχικά αντίθετος στην καπιταλιστική συσσώρευση και μόνο όταν αποσπάστηκε από την αστική κοινωνία, αυτή βρήκε τον ξέφρενο ρυθμό της μέσω του καταναλωτικού ηδονισμού και του χωρίς όρια κέρδους. Ή καπιταλιστική δραστηριότητα αποσπάστηκε γιατί δεν είχε πια ανάγκη τη νομιμοποιητική δύναμη του προτεσταντισμού. Η απόλαυση-κατανάλωση ως τρόπος ζωής έγινε τότε το νέο όχημα του ξέφρενου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Τώρα, οι μετανεωτερικοί καπιταλιστές δεν είναι «οι τυχοδιώκτες που αναζητούν την περιπέτεια πέρα από τη συνείδηση», όπως τους χαρακτήριζε ο Μπελ, αλλά είναι οι αιμοσταγείς τυχοδιώκτες που αναζητούν το κέρδος πέρα από τη συνείδηση. Το «ο συ μισείς ετέρω μη ποιήσεις», το συμφέρον του άλλου και της συλλογικότητας έχουν εξαφανιστεί ως όρια. Η ατομικότητα – και η χειραφέτηση από τη συλλογικότητα- σταμπάρει τη στρατηγική του μετανεωτερικού καπιταλισμού, ο οποίος, περνώντας από το στάδιο της παραγωγής σ’ αυτό της κατανάλωσης, οικειοποιείται την απόλαυση και χρησιμοποιεί τις ανθρώπινες ορμές και επιθυμίες ως κινητήρες ανάπτυξης της οικονομίας(δες και την στοχευμένη ανάπτυξη των «νευρο-επιστημών»). Όμως, σήμερα, βρισκόμαστε στο στάδιο της άγριας λιτότητας και η χρήση των ανθρώπινων επιθυμιών για την ανάπτυξη είναι αδύνατη. Το ίδιο αδύνατη είναι και η υπέρβαση των ορίων που θέτει η ίδια η φύση(πλουτοπαραγωγικές πηγές). Συνεπώς, έχουμε έναν υπερπληθωρισμό ορμών και επιθυμιών των ανθρώπων που τείνουν να εκτονωθούν βίαια, πολύ περισσότερο καθώς η ανάπτυξη(δες συσσώρευση) έχει φθάσει στα όριά της και πλέον είναι μόνο μια «άνεργη ανάπτυξη». Γι’ αυτό η επιδιωκόμενη οικονομική ανάκαμψη δεν θα είναι παρά μία διαρκής κοινωνική αδικία και ανισορροπία στο βαθμό που ο άνθρωπος της δύναμης και του άκρατου ατομικού ωφελιμισμού, αυτός από τον οποίον έχει εκλείψει η ανθρωπιά, θα εξακολουθεί να κυνηγά το κέρδος χωρίς μέτρο και όρια, αδιαφορώντας αν αυτό συνεπάγεται την κάθεξη δισεκατομμυρίων ανθρώπων και την καταστροφή της Φύσης. Τι μπορεί να αντιπαρατεθεί σ’ αυτή τη μεταφυσική αλαζονεία και στη βία της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας; Η αντιβία της αγάπης προς τον άνθρωπο, την κοινότητα, την αδελφότητα, την ισότητα και την ελευθέρια. Ναι, να δουλέψουμε μέρα-νύχτα, αν είναι να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με τους ανθρώπους σαν άνθρωποι, να γίνουμε ελεύθεροι και να κάνουμε και τους άλλους ελεύθερους, οικοδομώντας ένα καινούργιο κόσμο ελευθερίας και ομορφιάς μέσα σ’ αυτό το χάος της παρακμής και της σαπίλας που μας περιβάλει. Δεν ξέρω ποιο σύστημα μπορεί να δεχθεί μία τέτοια «κοινότητα αγάπης». Aς αποδεχθούμε όποιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα τη δεχθεί. Ακόμη και τον χριστιανοκοινωνισμό του Ροδοκανάκη και του Μαρίνου Αντύπα.

Μέτωπο απέναντι στο φασισμό

Οι νεοναζιστές στη Γερμανία προκαλούν, προβάλλοντας την ταινία κατά του Μωάμεθ, η οποία έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. Στη Γαλλία, αντιθέτως, η Αριστερά διαμαρτύρεται κατά της ίδιας κινηματογραφικής ταινίας μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία του Παρισιού. Στη Μαδρίτη, επίσης, δεκάδες φασίστες διαδηλώνουν κατά των τραπεζών και των πολιτικών, θεωρώντας πως «Η κρίση ονομάζεται δημοκρατία» και ότι χρειάζεται «μία στρατιωτική κυβέρνηση που θα ελέγχει περισσότερο την κοινωνία» κατά το ανάλογο της στρατιωτικής ρύθμισης της κοινωνίας που πρέσβευε για τη Γερμανία ο Μπίσμαρκ. Στη Θεσσαλονίκη, τέλος, ο νεαρός ηγέτης της ελληνικής αριστεράς, Αλ. Τσίπρας επικαλείται ομοίως την «κρίση της δημοκρατίας» και τον «κίνδυνο εκφασισμού»! Αλλά τον φασισμό τον βλέπει μόνο στο «πρόσωπο» της Χρυσής Αυγής, ενώ δεν τον «βλέπει» στις σέχτες των τρομοκρατών που επιχειρηματολογούν με σφαίρες, δεν τον βλέπει στην Αριστερά που επιχειρηματολογεί με «σφυριές». Έτσι, ο κ. Τσίπρας αλλά και άλλοι συγχέουν τα άκρα, καθώς θεωρούν ότι αυτοί συνιστούν το αριστερό. Όσο για τον άλλο, τον άδηλο φασισμό, δηλαδή τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και τα τραπεζικά δάνεια των 50 εκ. σε συγκεκριμένες εφημερίδες ούτε λόγος. Με ποια κριτήρια δίνονται, άραγε, αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν γίνεται επερώτηση στη Βουλή; Όταν, μάλιστα, οι τράπεζες βρίσκονται σε δεινή θέση και πρόκειται να «ανακεφαλαιοποιηθούν» με χρήματα που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός; Όταν αφήνουν υγιείς επιχειρήσεις να καταστραφούν από έλλειψη ρευστότητας, πως και με ποιο δικαίωμα παρέχουν χρήματα(δανεικά και αγύριστα) σε διάφορα ΜΜΕ γνωστών μεγάλων συμφερόντων; Επίσης, γιατί τα χρέη(και οι εισφορές) μεγάλων μιντιακών επιχειρήσεων δεν γίνονται απαιτητά; Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους και προπάντων της χειραγώγησης της κοινής γνώμης και της αλλοίωσης της δημοκρατίας, τότε τι είναι; Γιατί γι’ αυτά τηρείται άκρα του τάφου σιωπή; Αλλά πριν μιλήσουμε για το φαινόμενο της κρίσης της σημερινής δημοκρατίας που είναι η μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» της ελληνικής κοινωνίας, ας πούμε δύο λόγια για τη συνδικαλιστική νομενκαλτούρα του ΠΑΣΟΚ που έχει μετακομίσει στο ΣΥΡΙΖΑ. Περί αυτού δεν είπε κουβέντα ο κ. Τσίπρας, αν και ρωτήθηκε. Γιατί το θέμα δεν είναι οι… θετικές ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας, η υιοθέτηση και η σύνθεσή τους, αλλά το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί εξέφρασαν και υπηρέτησαν τον εξωνημένο, κομματικό και απολύτως πελατειακό συνδικαλισμό, απογοητεύοντας, ακυρώνοντας και στέλνοντας στην ιδιώτευση κόσμο και κοσμάκη. Πρόκειται για ανθρώπους που υλοποίησαν την κουλτούρα του πελατειακού, κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού καθώς και της σήψης του. Σε τι θα ωφελήσουν, άραγε, οι άνθρωποι αυτοί; Αλλά, για να επανέλθουμε, πιο είναι το ιδιότυπο καθεστώς της σημερινής κατ’ ευφημισμό δημοκρατίας μας; Είναι το «πάγωμα» της κοινής γνώμης μέσω της βιοπολιτικής του φόβου(της χρεοκοπίας, της καταστροφής, που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει) μέσω μιας διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία είναι μία διαρκής εξαίρεση που γίνεται ουσιαστικά κανόνας. Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει αυτή την κατάσταση εξαίρεσης, στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί και οι προστασίες δεν ισχύουν πλέον. Μάλιστα, όταν η κρατική εξουσία αδυνατεί να δράσει, τότε δρα το παρακράτος, ήτοι η Χρυσή Αυγή. Ο νόμος, δηλαδή, ενίοτε ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η σωτηρία της χώρας. Μόνο που η Ελλάδα δεν σώζεται. Έτσι, αυτός ο χώρος της διαρκούς εξαίρεσης χαρακτηρίζεται από μια ορισμένη επιβολή ψυχολογικής και υλικής βίας(μέτρα λιτότητας), τόσο κρατικής όσο και παρακρατικής. Συνεπώς, η «στρατιωτική ρύθμιση» είναι περιττή, εκτός και αν το καθεστώς της εξαίρεσης και της ψυχολογικής τρομοκρατίας θα αδυνατεί πλέον να επιβληθεί. Τότε, το φασιστικό παρακράτος ως «στρατιωτική ρύθμιση» θα αντικαταστήσει πλήρως το σημερινό ανήμπορο κράτος. Εκτός και αν οι δημοκρατικές, αντιφασιστικές δυνάμεις, χωρίς εξαιρέσεις(όχι δηλαδή μόνο οι αριστερές δυνάμεις), συσπειρωθούν απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο.

Οι νεο-αποικιοκράτες

Ο Νόρμαν Μέηλερ έλεγε για τις ΗΠΑ «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα. Η κυβέρνηση ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ο φασισμός στη χώρα μας δεν επιβάλλεται άνωθεν, αλλά προκύπτει για να καλύψει το κενό της πολιτικής εξουσίας, που είναι απαξιωμένη και ανήμπορη. Γι’ αυτό ο φασισμός στην Ελλάδα καλπάζει εντός της κοινωνίας για να στομώσει την κοινωνική έκρηξη. Κι όλα αυτά όταν στο περιβάλλον της γενικευμένης μας εξαθλίωσης έχουν ανάψει μεγάλες φωτιές. Φωτιά στη Συρία. Υποβόσκουσα φωτιά μεταξύ Δύσης και Ιράν. Το ίδιο μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας, ενώ στις αραβικές χώρες της κατ’ ευφημισμό δημοκρατικής άνοιξης, οι πρεσβείες της Δύσης πυρπολούνται, με τον Αμερικανό πρέσβη στη Λιβύη να έχει την άγρια και απάνθρωπη τύχη του Μ. Καντάφι. Γιατί όλα αυτά; Οι δυτικοί αναλυτές περιορίζουν τις αιτίες σε μία κινηματογραφική ταινία, η οποία στην πραγματικότητα είναι μόνο η αφορμή. Άλλοι πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα και θεωρούν ότι μία πουριτανική σέχτα του ισλάμ, οι «σαλαφιστές», οι οποίοι βρέθηκαν εκτός εξουσίας μετά τις πρόσφατες εκλογές στις διάφορες αραβικές χώρες, προκαλούν τους «Αδελφούς μουσουλμάνους» που ανήκουν στο «πολιτικό ισλάμ» και οι οποίοι κέρδισαν τις εκλογές σε πάρα πολλές αραβικές χώρες. Εν προκειμένω, το χάος στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα της νομής ή μη της πολιτικής εξουσίας από τις διάφορες μουσουλμανικές ομάδες στη νέα μετα-ολοκληρωτική περίοδο. Πρόκειται, όμως, περί αυτού; Ασφαλώς όχι. Οι μουσουλμάνοι επιτίθενται εναντίον της Δύσης συνολικά και όχι μόνο εναντίον των ΗΠΑ. Στο Χαρτούμ του Σουδάν χιλιάδες μουσουλμάνοι επιτέθηκαν εναντίον των πρεσβειών της Βρετανίας και της Γερμανίας. Επιτίθενται, επίσης, εναντίον χριστιανών όπως οι κόπτες. Κι αυτό συμβαίνει γιατί θεωρούν ότι υφίστανται μία γενικευμένη πολιτισμική επίθεση από τη Δύση. Ήδη στις παραλίες τις Λιβύης σε μία παρέα τριών κοριτσιών η μία φοράει μπικίνι, η άλλη φερετζέ και η άλλη είναι ντυμένη στα μαύρα(Le Monde). Συνεπώς, τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα για τους δυτικούς καθώς είναι πολύ δύσκολο να αντιπαρατεθεί ο δυτικός πολιτισμός σ’ έναν πολιτισμό αιώνων. Αλλά όλα τα παραπάνω φανερώνουν το γεωπολιτικό παίγνιο που λαμβάνει χώρα μεταξύ Δύσης και Κίνας. Οι δύο μεγάλες δυνάμεις συγκρούονται στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο για τον έλεγχο του πετρελαίου και των πρώτων υλών, για τον έλεγχο των θαλασσών ακόμη και για τον έλεγχο της πράσινης ανάπτυξης! Μάλιστα, στη Συρία ο Ασάντ δεν πέφτει γιατί στηρίζεται από τη Ρωσία και την Κίνα, ενώ και ο πόλεμος εναντίον του Ιράν αναβάλλεται καθώς η Κίνα και η Ινδία προμηθεύονται το 40% του πετρελαίου τους από τη χώρα αυτή. Έχουμε συνεπώς, μία σύγκρουση σε όλα τα πεδία. Θα παραμείνει, άραγε, η αντιπαράθεση σε ειρηνικά πλαίσια; Άγνωστο. Μπορεί, ίσως, να έχουμε πολλούς μικρούς πολέμους. H Αμερική, πάντως, εξακολουθεί να είναι η ηγεμονική δύναμη του κόσμου και η εκ μέρους της Κίνας «Διαμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας νικά κατά μέτωπον και αντικαθιστά τον παλαιό, μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και απαγορεύει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό...» (Π. Κονδύλης: Θεωρία του Πολέμου, σελ. 369). Άρα, ο λεγόμενος «ειρηνικός πόλεμος» -αυτή η ιδιότυπη ενότητα των αντιθέτων που παραπέμπει στον ψυχρό πόλεμο- υφίσταται στο μέτρο που η παγκόσμια τάξη πραγμάτων δεν έχει σταθεροποιηθεί στις νέες της ισορροπίες. Η Αμερική εξακολουθεί να είναι η ηγεμονική υπερδύναμη του κόσμου παρά τις ισχυρές τάσεις παρακμής, αλλά η Κίνα δεν είναι παρά μία ανερχόμενη ισχυρή περιφερειακή δύναμη, που είναι, απλώς, μία εν δυνάμει μελλοντική απειλή για τις ΗΠΑ. Γιατί όμως η Δύση επιχειρεί να επιβάλλει τη δική της πολιτική και πολιτιστική κουλτούρα στις μουσουλμανικές χώρες; Γιατί ο τρόπος ζωής στο ισλάμ είναι εντελώς αντίθετος με τον παροξυστικό τρόπο ζωής και κατανάλωσης των δυτικών. Συνεπώς, η τεράστια μουσουλμανική αγορά χρειάζεται μια ιδεολογική και πολιτιστική μετάλλαξη που θα τη φέρει κοντά στον δυτικό τρόπο ζωής και παραγωγής έτσι ώστε να ανοίξει στα δυτικά προϊόντα. Γι’ αυτό η διαφήμιση δίκην "θρησκείας" του δυτικού γούστου και της μόδας δια των μέσων μαζικής επικοινωνίας λειτουργεί κατά το ανάλογο των ιεραποστόλων στη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Στη σημερινή νεοαποικιοκρατία το ρόλο των καθολικών και προτεσταντών ιερέων θα τον παίξει η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Μόνο που απέναντι στη δυτική επέλαση υπάρχει ένα πολύ συμπαγές πολιτισμικό σύστημα που είναι ο ισλαμισμός. Γι’ αυτό, επαναλαμβάνουμε, οι δυτικοί νεοαποικιοκράτες δεν θα τα βρουν καθόλου εύκολα.

Οι κουκουλοφόροι της τρόικας

«Μήπως μοιάζουμε με σκλάβους;», το ερωτηματικό στον τίτλο άρθρου της γαλλικής εφημερίδας Le Monde μάλλον είναι περιττό. Η τρόικα και οι νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης έχουν μετατρέψει το ιδρυτικό σύνθημα της Ε.Ε. από «Ευρώπη των λαών» σε Ευρώπη των σκλάβων. Από τον βορρά μέχρι τον ευρωπαϊκό νότο οι κοινωνίες δεν είναι πια κοινωνίες, αλλά ένας ασύνδετος και άμορφος χώρος, ένα σφαγείο, όπου το αποκτηνωμένο από την ανεργία, τη φτώχεια και το φόβο του θανάτου άτομο τρομοκρατεί και κανιβαλίζει τον πλησίον του. Εν προκειμένω δεν ισχύει μόνο ο συναισθηματικός και αισθητικός θάνατος του διπλανού, αλλά ο κυριολεκτικός φόνος του, καθώς ο διπλανός, ξένος όντας, είναι αυτός που θεωρείται η βασική απειλή. Ο θάνατος του πλησίον είτε είναι γηγενής είτε μετανάστης συμπίπτει με το θάνατο του Ανθρώπου σαν ιδέα και αξία, με το θάνατο του ατόμου και των ατομικών και πολιτικών του δικαιωμάτων, με την ιδεολογική αποξένωση και απομόνωση καθώς και με τη χυδαία ατομικότητα που αντιστρατεύεται τη συλλογικότητα, την αγωνιστική αλληλεγγύη, την ίδια την κοινωνία. Η τελευταία παραπέμπει πλέον σε σφαγείο. Σαν εκείνο το «Σφαγείο νούμερο πέντε» του Κερτ Βόνεγκατ, όπου επαναλαμβανόταν αδιαλείπτως με μοιρολατρικό τρόπο η φράση «έτσι πάει». Στην ελληνική γλώσσα η αντίστοιχη έκφραση είναι «έτσι είναι ο κόσμος, δεν τα ξέρεις τώρα;». Αλλά όχι, δεν μπορεί άλλο να «πάει έτσι». Ό,τι μας συμβαίνει δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα της βούλησης συγκεκριμένων ανθρώπων με συγκεκριμένα συμφέροντα. Πληροφορούμαστε φερ’ ειπείν ότι πίσω από τις απαιτήσεις της τρόικας για απολύσεις, για νέα μείωση του κατώτατου μισθού, για τη μείωση των αποζημιώσεων για τις απολύσεις, για την εξαήμερη εργασία και, προπάντων, για το 13άωρο, δηλαδή για τον εργασιακό μεσαίωνα βρίσκονται οι τράπεζες και οι εγχώριοι εργοδότες! Οι Έλληνες επιχειρηματίες, όμως, πρέπει να αντιληφθούν ότι εδώ δεν είναι ούτε Γαλλία ούτε Γερμανία, και ότι γρήγορα θα έρθει και η δική τους ώρα καθώς η λειτουργία του συστήματος είναι κανιβαλική και μάλιστα σαν τον Κρόνο τρώει και τα ίδια του τα παιδιά. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται στρώνουν το έδαφος για την επέλαση των ξένων επιχειρηματιών που θέλουν ολόκληρη την Ελλάδα μία Ειδική Οικονομική Ζώνη δουλοπάροικων. Μάλιστα, τα θύματα της επέλασης αυτής θα είναι και οι Έλληνες επιχειρηματίες που το μέγεθός τους είναι ελάχιστο έναντι των Ευρωπαίων συναδέλφων τους. Γι’ αυτό δεν τους συμφέρει να θέσουν απέναντί τους τον ελληνικό λαό. Αντίθετα πρέπει να τον έχουν σύμμαχό τους. Όχι επικοινωνιακά αλλά ουσιαστικά.. Όχι δηλαδή άλλα να λένε δημοσίως και άλλα στην τρόικα. Γιατί καμία οικονομία δεν μπορεί αν αναπτυχθεί σε μία χώρα που η κοινωνία της είναι διαλυμένη και οι άνθρωποι χωρίς ψυχή και Πρόσωπο. Μπορούν, άραγε, οι Έλληνες επιχειρηματίες να σκεφτούν «Ελληνικά», δηλαδή πατριωτικά; Μπορούν όσο μπόρεσε εκείνος ο Γάλλος, που έσπευσε να γίνει Βέλγος προκειμένου να αποφύγει τη φορολόγηση.

Κοινωνικό σφαγείο

Ο 4χρονος Άγγελος κινδυνεύει από κύρωση του ήπατος αν δεν πάρει τα φάρμακα για την σπάνια ασθένειά του(Τυροσιναιμία τύπου 1). Τα φάρμακα κοστίζουν 1.300 ευρώ το μήνα και η οικογένεια του Άγγελου (εργάζεται μόνο ο πατέρας) έχει εισόδημα 900 ευρώ το μήνα. Ο ΕΟΠΥΥ ουσιαστικά δεν υπάρχει. Το κράτος πρόνοιας έχει καταργηθεί ως περιττό. Ο μισθός του πατέρα ενδέχεται να μειωθεί κι άλλο! Και το παιδί, το μέλλον αυτής της χώρας θα χαθεί πριν ν’ ανατείλει. Για ποιον γίνονται τότε οι περίφημες μεταρρυθμίσεις; Όχι βέβαια για τον άνθρωπο, όχι για την καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, ούτε για την ενίσχυση της παιδείας και του συστήματος Υγείας, αλλά για την επιπλέον συσσώρευση πλούτου. Κέρδος πάνω στο κέρδος. Υπ’ αυτή την οπτική, η θυσία χιλιάδων παιδιών, εκατοντάδων χιλιάδων ζωών, αποκαλείται ανταγωνιστικότητα. Αυτό το κοινωνικό σφαγείο θα συμπληρωθεί από τον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας και από πολιτικά μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής. Η τελευταία αν δεν υπήρχε, έπρεπε να εφευρεθεί από το κυρίαρχο οικονομικο-πολιτικό σύστημα, καθώς καλύπτει τα κενά του, ήτοι την έλλειψη ασφάλειας, την έλλειψη αστυνομικής τάξης, ακόμη και το κενό του κράτους πρόνοιας αλλά και την έλλειψη ιδεολογικής ταυτότητας. Ο αποπροσανατολισμός των «κάτω» μέσω των «ταγμάτων εφόδου» είναι ολοκληρωτικός, καθώς δεν βλέπουν πια το κέντρο απ’ όπου εκπορεύονται η δυστυχία και η απειλή στη ζωή τους, αλλά τον διπλανό τους ως δήθεν αιτία της τραγικής τους κατάστασης, της κόλασής τους. Με άλλα λόγια, η λειτουργία της Χ.Α. είναι απολύτως συστημική και είναι ανάλογη του κόμματος των ναζιστών στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Η ύπαρξή της, όμως, πέραν τούτων σημαίνει την πλήρη χρεοκοπία όλων των πολιτικών κομμάτων και της κουλτούρας του απίστευτου εγωτισμού, του τραμπουκισμού, της ναρκισσευόμενης λαμογιάς, του αεριτζίδικου πλουτισμού –υλικού και συμβολικού(τέτοιον συσσωρεύει κι ένα φτωχό πολιτικό στέλεχος)- και της μισαλλοδοξίας που κυριάρχησαν ως «αξίες» στην μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία και οι οποίες υπό συνθήκες μη καθολικής αποδοχής θα έχρηζαν ψυχιατρικής αντιμετώπισης. Γι’ αυτό η οργή παραμένει βουβή. Γι’ αυτό ο ελληνικός λαός δεν εξεγείρετε, γιατί δεν εμπιστεύεται και πολύ περισσότερο δεν εμπνέεται από κανέναν. Περιμένει, συνεπώς, τη μοίρα του να προκύψει. Και επειδή δεν μπορεί να είναι εντελώς άπραγος, επειδή πρέπει να προσδώσει ένα κάποιο νόημα στη ζωή του και στις αιτίες που την κατάντησαν έτσι, επιτίθεται πρώτα στους έγχρωμους μικροπωλητές και στη συνέχεια στους Έλληνες, όπως συνέβη με τον πελάτη του έγχρωμου κουρέα της Μεταμόρφωσης, που τον ξυλοφόρτωσαν. Όμως, δεν είδαμε ακόμα τίποτα. Όσο θα οξύνονται τα πράγματα, τόσο θα ανεβαίνουν και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Ακόμη χειρότερα, σε λίγο θα δούμε τους έγχρωμους μετανάστες αλλά και τους διαφωνούντες Έλληνες να τινάζονται στον αέρα. Ήδη σύμφωνα με πληροφορίες ο άνθρωπος που σκοτώθηκε στο Γύθειο, ενώ κατασκεύαζε εκρηκτικό μηχανισμό, ήταν χρυσαυγίτης! Τι θα γίνει, άραγε, αν αποφασίσουν να συγκρουσθούν με τη Χρυσή Αυγή το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ; Κοινωνικός εμφύλιος κατά το ανάλογο των «συμμοριών της Νέας Υόρκης»(σ.σ. όπως αποτυπώθηκε στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του Σκορτσέζε), οι οποίες στο τέλος έγιναν «κιμάς» από τα κανόνια των «πάνω»!

ΕΟΖ δουλοπάροικων

Είναι καθολική απαίτηση να επωμισθούν και οι πολύ πλούσιοι τα βάρη της κρίσης. Αλλά εκείνοι φαίνεται πως δεν ορρωδούν προ ουδενός. Έτσι, ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Γαλλίας, ο Bernard Arnault, άλλαξε εθνικότητα και έγινε Βέλγος προκειμένου να μην υποβληθεί στη φορολογία των «πολύ πλούσιων» που επέβαλε ο Φρ. Ολάντ. Για ποιον πατριωτισμό, συνεπώς, μιλάμε; Το χρήμα δεν έχει πατρίδα. Αντιθέτως, διαχέεται παντού, από τα νησιά Κέιμαν μετακομίζει στα νησιά Βανουάτου, δρώντας απολύτως πειρατικά. Μάλιστα, αφού επωφελείται από τις διάφορες χώρες, απομυζώντας επιδοτήσεις και κονδύλια, στη συνέχεια καταφεύγει στους φορολογικούς παραδείσους για να αποφύγει τη φορολογία! Κι όπως μεταναστεύει το χρήμα, αλλάζοντας πατρίδα, μεταναστεύουν και οι εργαζόμενοι. Μόνο που οι τελευταίοι δεν γίνονται αποδεκτοί με τον ίδιο ενθουσιασμό στις χώρες υποδοχής, όπως ο Arnault στο Βέλγιο. Μαθαίνουμε δε ότι δεκάδες ελληνόπουλα που κατέφυγαν στη μακρινή Αυστραλία προκειμένου να βρουν εργασία, έχουν συλληφθεί και βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Η Ελλάδα της μετανάστευσης, η Ελλάδα του 1960 επιστρέφει. Η διαφορά είναι ότι σήμερα δεν φεύγουν ανειδίκευτοι νέοι, αλλά πτυχιούχοι, νέοι με υψηλή εξειδίκευση. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει «Χρυσή Αυγή» ή Κου Κλουξ Κλαν στην Αυστραλία, αλλά είναι βέβαιο ότι τα ελληνόπουλα υφίστανται τον εξευτελισμό και τα μαρτύρια κάθε ξεριζωμένου, κάθ’ ενός που είναι παράνομος, χωρίς χαρτιά, αόρατος. Αυτό θα πρέπει να το μάθουν και να το σκεφτούν αυτοί που επικροτούν την αντιποίηση αρχής των ταγμάτων εφόδου, του παρακράτους της Χρυσής Αυγής. Πολύ περισσότερο θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν αυτεπαγγέλτως τα όργανα της πολιτείας και της δικαιοσύνης, πριν το φαινόμενο λάβει τα χαρακτηριστικά, όχι μόνο κάποιας «νύχτας των κρυστάλλων», αλλά ενός αιματηρού κοινωνικού εμφυλίου. Εκτός αυτού ο μετανάστης είτε είναι ξένος στην Ελλάδα είτε είναι Έλληνας στην Αυστραλία δεν μπορεί να μην έχει νομική και πολιτική προσωπικότητα, να είναι δηλαδή homo sacer, ένας «καταραμένος», όπως εκείνος ο οποίος στα χρόνια της αρχαίας Ρώμης μπορούσε να δολοφονείται ατιμώρητα. Κι αν στα χρόνια του ναζισμού απόλυτος homo sacer ήταν ο εβραίος, σήμερα είναι οι μετανάστες, οι οποίοι στερούνται κάθε είδους επίσημης νομικής προστασίας και βρίσκονται στο έλεος της κάθε Κου Κλουξ Κλαν ή της Χρυσής Αυγής. Ενός παρακράτους που υποκαθιστά το κράτος, μέχρι να γίνει το ίδιο κράτος, καθώς είναι γνωστές οι διασυνδέσεις της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή. Άλλο παράδειγμα του homo sacer είναι αυτό των εργαζόμενων-δουλοπάροικων στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Βέβαια, ολόκληρη η Ελλάδα σήμερα είναι μία Ειδική Οικονομική Ζώνη, με τους Έλληνες να αντιμετωπίζονται, κυρίως από τους Γερμανούς, σαν άτομα που δεν έχουν ανθρώπινη υπόσταση(σ.σ. ο πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων ζήτησε να ανακηρυχθεί ολόκληρη η Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη όπου οι εργαζόμενοι θα είναι δούλοι). Συγκεκριμένα, πάνω στους Έλληνες θα μπορεί να ασκηθεί οποιαδήποτε εξουσία χωρίς κανένα περιορισμό, ενώ η κατάστασή τους θα υπαχθεί σε εκείνη της «αβράκωτης» (naked) ή «γυμνής» (bare) ζωής, παρέχοντας το τέλειο υποκείμενο της βιοπολιτικής. Για την ακρίβεια, το στρατόπεδο εργασίας ΕΟΖ, που λέγεται Ελλάδα, ακριβώς όπως το Μπούχενβαλντ, θα είναι ο υποδειγματικός βιοπολιτικός χώρος, όπου η κυρίαρχη εξωτερική(γερμανική) και εγχώρια(των γραικύλων) εξουσία θα μπορεί να ασκείται χωρίς κανέναν απολύτως περιορισμό στο σώμα, στην πολιτική, στην κοινωνική και στη βιολογική ζωή των Ελλήνων εργαζόμενων και μη. Το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής φαίνεται ότι θα δρα συμπληρωματικά σ’ αυτή την ολοκληρωτική εξουσία. Θα δεχθούμε, άραγε, αυτή την εξέλιξη; Θα αφήσουμε το πείραμα να επισυμβεί πάνω μας και, προπάντων, πάνω στα παιδιά μας και στο μέλλον τους;

Ο πόνος μας υψώνει

Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε στη θάλασσα της Σμύρνης. Ένα παιδί ποζάρει στο θάνατο. Και δεν υπάρχει μάνα να μοιρολογήσει, να ονοματίσει, να θρηνήσει. Το πένθος διαχέεται παντού μέσα από τις ηλεκτρονικές φρυκτωρίες και ο αναπεμπόμενος πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Και σένα που κλαις μπροστά στη φωτογραφία του κοριτσιού, εσένα που πενθείς για τα άγνωστα παιδιά που τάφηκαν στα νερά της Μεσογείου, για τους εσταυρωμένους στα πεζοδρόμια της ανεργίας, για τους ανέστιους στα χαρτόκουτα και στις τρώγλες της ανέχειας, για τους απελπισμένους κι όλους όσους ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή, εσένα σε κάνει αρχόντισσα ο πόνος. Ναι, το μοιρολόι είναι μοιρασμένος πόνος, που μας καθιστά αδέρφια. Μόνο που αυτές οι ζωές χάθηκαν πολύ νωρίτερα. Τότε που τους ξερίζωναν την καρδιά, αναγκάζοντάς τους να φύγουν από την πατρίδα τους. Γιατί το ξερίζωμα, η εξορία από τον τόπο σου είναι ζωντανός θάνατος. Το να έχεις ρίζες «είναι ίσως η σημαντικότερη και λιγότερο αναγνωρισμένη ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου» έλεγε η Σιμόν Βέηλ, η διανοούμενη που πέθανε στα 33 της χρόνια κάνοντας απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης και συμπάθειας στους λαούς, όπως ο ελληνικός, που ήταν υπό ναζιστική κατοχή και λιμοκτονούσαν. Η συν-πάθεια, λοιπόν, θα αναστήσει τη δοκιμαζόμενη ανθρωπιά μας. Αυτή θα μας απαλλάξει από το φασιστικό μίσος, που αισθανόταν ο ήρωας του Καμύ και κάθε ξενοφοβικός, προκειμένου να έχει μία ταυτότητα, να είναι κάποιος! Κι όμως η επιρροή στην ελληνική κοινωνία της Χρυσής Αυγής ενισχύεται. Η επιρροή αυτών που προτείνουν το μίσος αντί της συμ-πάθειας μεγαλώνει. Κι ας φεύγουν και τα δικά μας παιδιά πλέον στην εξορία της μετανάστευσης. Κι ας παθαίνουμε κι εμείς ότι οι λαοί της Ασίας και της Αφρικής. Παρόλ’ αυτά το τυφλό μίσος κυριαρχεί. Μίσος εναντίον όλων. Αυτοί οι «άνθρωποι» δεν αισθάνονται για να πονούν. Κανείς τους δεν συμπονά, κανείς τους δεν συμπάσχει. Το βλέπεις στο γυάλινο, διεστραμμένο βλέμμα τους, το διαπιστώνεις από τον κόσμο τους, ένα βασίλειο νεκρο-ζώντανων, απέθαντων, ζόμπι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα. Μεγαλύτερος και από την όποια χρεοκοπία. Γιατί σημαίνει την αποξήρναση και τον ακρωτηριασμό της ψυχής μας από συναισθήματα, από συμπόνια και Αγάπη. Γιατί κομίζει το φανατισμό και την ωμή βία, έναν εξοντωτικό κοινωνικό εμφύλιο, μια ιδιότυπη, χομπσιανή δημοκρατία της Βαϊμάρης. Οι νέες νόρμες της κοινωνίας εγγράφονται ήδη δίκην συμβολικής τάξης καθώς νομιμοποιούνται από συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που υποστηρίζουν ανοικτά τη Χρυσή Αυγή. Την ενισχύουν, προκαλώντας τον ακρωτηριασμό των επιθυμιών, την αυτοεγκατάλειψη, την αδράνεια και, προπάντων, την αποπολιτικοποίηση, ή καλύτερα την πολιτικοποίηση του στρατώνα, τη στρατιωτική ρύθμιση στην κοινωνία, όπως αυτή που εισήγαγε ο Χίτλερ.

Άλλο φιλελεύθεροι άλλο νεοφιλελεύθεροι

Φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, ρύθμιση και απορύθμιση, δημοσιονομικό χάος και δημοσιονομική πειθαρχία, κατεστραμμένη οικονομία, κρίση και Κέυνς, Κέυνς για τους συντηρητικούς και Κέυνς για τους προοδευτικούς, όροι, λέξεις και φράσεις στη γλώσσα της θεατρικό-πολιτικής «δραματοποίησης», που ενώ είναι διαμετρικά αντίθετες, ταυτίζονται προκειμένου να νομιμοποιήσουν τα κάθε φορά «τελευταία» μέτρα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων, των «κάτω» εν γένει. Έτσι, πολλοί συγχέουν το φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό. Οι αμιγώς νεοφιλελεύθεροι παρουσιάζονται ως φιλελεύθεροι, καθώς ο νεοφιλελευθερισμός καταγγέλλεται, πλέον, απ’ όλους, πλην όμως εφαρμόζεται πολιτικά από το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό και πολιτικό σύμπλεγμα και υποστηρίζεται χωρίς να κατονομάζεται. Για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται, η φιλοσοφία των Μνημονίων είναι νεοφιλελεύθερη. Φιλελεύθερη οικονομία είχαμε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930, μετά το μεγάλο κραχ, μέχρι το 1980. Αυτή τη χρονική περίοδο δημιουργήθηκε το κράτος πρόνοιας, που μεριμνούσε ώστε η ζωή των εργαζομένων να διατηρεί τους στοιχειώδεις όρους αξιοπρέπειας. Τότε είχαμε την εφαρμογή της περίφημης συνταγής του Κέυνς. Αυτή ήταν η φιλελεύθερη οικονομία. Από την εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν αρχίζει η νέο-φιλελεύθερη οικονομική πολιτική όπου οι κανόνες και τα όρια του κέρδους δεν υφίστανται. Στην φιλελεύθερη πολιτική, συνεπώς, υπάρχουν όρια και κανόνες, στη νεοφιλελεύθερη όχι. Στη δεύτερη υποτίθεται ότι όλα τα ρυθμίζει η «αόρατη χείρα» της αγοράς. Όμως μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και φιλελευθερισμού υπάρχουν οι αποχρώσεις, που διαφαίνονται καλύτερα στην πράξη. Έτσι, ο φιλελευθερισμός σε μία ισχυρή χώρα βασίζεται στον άγριο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλεται σε μία εξαρτώμενη χώρα. Η Γερμανία με άλλα λόγια δίνει αυξήσεις στους Γερμανούς εργάτες καθώς έχει πλεόνασμα από τις ακριβές λόγω ευρώ εξαγωγές της στις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Οι ισχυρές χώρες, ενώ προς τα μέσα λειτουργούν προστατευτικά, προς τα έξω κηρύττουν το νεοφιλελευθερισμό, προκειμένου να αλώσουν τις αδύνατες οικονομικά χώρες. Νεοφιλελεύθεροι, συνεπώς, είναι αυτοί που δεν θέτουν όρια στην συσσώρευση του πλούτου, που θεωρούν την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή στα νησιά Κέιμαν «εξυπνάδα» και όχι κάτι κοινωνικά άδικο! Είναι αυτοί που θεωρούν δίκαιο ο πάμπλουτος Μπάφετ να φορολογείται λιγότερο από τη γραμματέα του. Είναι αυτοί που έστειλαν στην εξορία της γραφικότητας και της «ανικανότητας» τις τελευταίες αντιστάσεις, τους τελευταίους ανθρώπους της τιμιότητας, της έντιμης πολιτικής και του ήθους. Αυτοί που τώρα κρώζουν στο όνομα τάχα του φιλελευθερισμού είναι οι κεκαλυμμένοι νεοφιλελεύθεροι, αυτοί που εξευτέλισαν έννοιες όπως κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αναδεικνύοντας σε ύψιστη αρετή την ανταγωνιστικότητα και τον ατομικισμό και εξοβελίζοντας το δημόσιο και το κοινωνικό συμφέρον. Είναι, επιπλέον, αυτοί, οι οποίοι στο όνομα του εκσυγχρονισμού διακήρυξαν την πίστη στην «διακινδύνευση» (στο χρηματιστηριακό ρίσκο) και στην αρχή της αβεβαιότητας! Αυτοί οι οποίοι -με το διακομματικό πρόσωπο- ρήμαξαν τα ταμεία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα φαραωνικά δημόσια έργα και στις συμβάσεις, είναι η πρώην διαπλοκή, που τώρα έχει προνομιακή σχέση με την τρόικα, στην οποία μιλάει για την ανάγκη πάταξης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, δείχνοντας, όμως, τους εργαζόμενους! Όλοι αυτοί που τώρα αυτοπροσδιορίζονται ως «φιλελεύθεροι», δηλαδή οι νεοφιλελεύθεροι, είναι δεξιοί και αριστεροί, είναι οι περίφημοι οπαδοί της θεωρίας σύμφωνα με την οποία μιλάει κάποιος σοσιαλιστικά, ή φιλελεύθερα και κυβερνά νεοφιλελεύθερα. Τελικά, η σημερινή νεοφιλελεύθερη δημοκρατία είναι μία μετωνυμική δημοκρατία, είναι μία «μεταδημοκρατία», δηλαδή μια παραβολική κίνηση(Κράουτς). Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να απαιτήσουμε την επιστροφή, τουλάχιστον, στις προηγούμενες φιλελεύθερες κατακτήσεις της κοινωνίας των πολιτών και των εργαζομένων.

Νεο-είλωτες

«Νέοι χωρίς μέλλον» και «χαμένη γενιά», αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούν τους νέους της Ευρώπης και καταγράφονται σε άρθρο της χθεσινής Washington Post. Αφορμή δίνει η ανεργία της ευρωπαϊκής νεολαίας, που έχει λάβει δραματικές διαστάσεις καθώς ανήλθε στο 22,5% σύμφωνα με στοιχεία της Γιούροστατ. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ελλάδα με την ανεργία των νέων να έχει ανέλθει στο 52,8%. Δεύτερη είναι η Ισπανία με 52,7% και ακολουθεί η Σλοβακία με 36,5%. Ως συνέπειες της ανεργίας αναφέρονται η αύξηση της εγκληματικότητας, η αύξηση των ψυχικών ασθενειών στη νεολαία, αλλά και το γεγονός της δημογραφικής κρίσης καθώς οι νέοι δεν κάνουν πλέον οικογένεια ούτε γενούν. Πλέον, η προσδοκία της ισόβιας απασχόλησης και η αντιμετώπιση της εργασίας εκτός από άχθος και ως δημιουργίας, ως ενασχόληση με κάτι που αγαπάς δεν υφίστανται. Αντί οι νέες τεχνολογίες, οι οικονομικές και θεσμικές αλλαγές να απελευθερώσουν τον άνθρωπο, τον οδήγησαν, τελικά, πίσω στον εργασιακό και πολιτιστικό Μεσαίωνα, στην περίφημη «στρατιωτική ρύθμιση» της κοινωνίας του Μπίσμαρκ. Οι εργαζόμενοι γίνονται νομάδες στον τόπο τους καθώς θα πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας επαγγέλματα, μετανάστες που πηγαίνουν από τόπο σε τόπο ή από χώρα σε χώρα (όπου υπάρχει δουλειά), χωρίς να έχουν θεσμικές οργανώσεις(ή με οργανώσεις αλλά απαξιωμένες) και χωρίς κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς μακροπρόθεσμο Εγώ, με τις ανθρώπινες σχέσεις να έχουν μετεξελιχθεί σε απλές ζωώδεις ανταλλαγές. Σ’ αυτό το περιβάλλον, άραγε, ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας; Καμία. Γιατί όλες οι αξίες έχουν εξοβελιστεί, εκτός τις αξίες του χρηματοπιστωτικού τζόγου. Σαν αυτές στις οποίες επιδίδεται ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Μιττ Ρόμνεϊ, καθιστάμενος πάμπλουτος. Ο Ρόμνεϊ θεωρεί ότι δεν εγκληματεί, όταν στέλνει τα κέρδη του στα νησιά Κέιμαν για να αποφύγει τη φορολόγησή τους, αλλά ότι είναι απλώς ένας «έξυπνος» επενδυτής. Την ίδια άποψη έχουν όσοι εξάγουν κέρδη από το χρηματιστήριο και δυστυχώς μία μεγάλη μερίδα των εργαζόμενων! Αντίθετα, αρκετοί πλούσιοι, όπως Μπάφετ, θεωρούν άδικο να φορολογούνται λιγότερο από τη γραμματέα τους. Αυτό δεν είναι απλώς άδικο και κοινωνικά άνισο αλλά στρεβλώνει και την οικονομία λέει ο Τζότζεφ Στίγκλιτζ, καθώς δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο όπου η οικονομική ανισότητα μεταφράζεται σε πολιτική ανισότητα-καθώς ο οικονομικά ισχυρός αποκτά και πολιτική ισχύ-, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την πρώτη μέσω της δημιουργίας φορολογικών «παραθύρων»(βλέπε και τις παρ’ ημίν «περαιώσεις»). Τούτων δοθέντων, το πρόβλημα είναι συγχρόνως οικονομικό και πολιτικό. Στη συνέχεια αφορά στην άνιση σχέση εικονικής(χρηματοπιστωτικής) και πραγματικής οικονομίας καθώς και στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, ο οποίος θέλει την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο εν γένει, τόπο όπου οι επιχειρήσεις του βορρά θα βρίσκουν τη φθηνή εργατική δύναμη ή καλύτερα απ’ όπου θα στρατολογούν τους σκλάβους τους, τους νέους είλωτες.

Οι... τραμπούκοι

Εκθέσεις, μηνύματα και λεκτικοί τραμπουκισμοί. Η τύχης της Ελλάδας εξαρτάται από μία έκθεση. Η μοίρα της διευθύνεται μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων από το εξωτερικό. Ενώ ο ελληνικός λαός συνεχίζει να βιάζεται καθημερινά, υλικά και ψυχικά. Υλικά για όσους χάνουν τη δουλειά τους, ή για όσους υφίστανται το άγριο μαχαίρι στους μισθούς και τις συντάξεις τους. Ψυχικά καθώς ακούνε τους κυνικούς να τους αποκαλούν «τραμπούκους» ή ότι «μαζί τα φάγαμε»! Μερικές φορές εκείνο που πονάει πιο πολύ είναι οι λέξεις. Γιατί οι λέξεις κατοικούνται από κάποιες μυστήριες δαιμονικές δυνάμεις, που αλλάζουν τις συνάψεις του μυαλού και ολόκληρο τον τρόπο θέασης του κόσμου. Γι' αυτό όταν ένας υπουργός αποκαλεί «τραμπούκους» τους συνταξιούχους, αυτός δεν διαπράττει μόνο ύβριν αλλά προσβάλει και τη δημοκρατία. Γιατί σε μία δημοκρατία κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Όποιοι κι αν είναι οι γέροντες, όποιας ιδεολογικής και πολιτικής απόχρωσης κι αν είναι, είναι σεβαστοί, ακριβώς γιατί είναι γέροντες. Εξάλλου είναι αυτοί που δούλεψαν μία ζωή και τώρα υφίστανται μία πρωτοφανή «κλοπή» στα εισοδήματά τους. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να έχουν ένα αξιοπρεπές τέλος του βίου τους, καθώς στερούνται και το φάρμακο και την ιατρική τους περίθαλψη. Ακόμη χειρότερα, είναι αυτοί τους οποίους εκμεταλλεύονται ιδιωτικές τηλεφωνικές εταιρίες χρεώνοντάς τους την κλήση ένα ή και δύο ευρώ! Και αντί ο υπουργός και ο υφυπουργός να παρέμβουν άμεσα, σταματώντας αυτή την απίστευτη χυδαιότητα, σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τους συνταξιούχους «τραμπούκους»! Αλλά γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός; Μήπως οι πολιτικοί εκλαμβάνουν την αντίδραση των πολιτών στην άγρια λιτότητα ως «τραμπουκισμό»; Μήπως όλοι θα έπρεπε να δεχτούμε τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος μας με δουλική υπακοή; Ε, λοιπόν, ας καταλάβουν κάποιοι ότι η Ελλάδα δεν θα σωθεί χωρίς το λαό της. Η σωτηρία θα είναι το αποτέλεσμα μιας μεγάλης αφύπνισης και κινητοποίησης όλων των Ελλήνων, ολόκληρου του Ελληνισμού. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η δημιουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μέσων που θα προσφέρουν σε όλους, κυρίως στους αδύναμους και τους άπορους, δυνατότητες να δράσουν μέσα σ’ αυτό το νέο κόσμο και να αντισταθούν, ατομικά και συλλογικά, στην υποδούλωση που επιβάλλει. Αυτή η επιστροφή στους φιλελεύθερους αγώνες μπορεί να δώσει προοπτική στον πολιτικό σχεδιασμό και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη για την κοινωνία, αναγκαίο όρο για την εσωτερίκευση των φιλελεύθερων αξιών. Με άλλα λόγια, η κοινωνική συνοχή μπορεί να αποκατασταθεί μέσω των πολιτικών κινητοποιήσεων. Αλλιώς, η ελληνική κοινωνία θα περιπέσει σε μία άγρια κατάσταση όπου όλοι θα στρέφονται εναντίον όλων σ’ έναν καταστροφικό, τυφλό κοινωνικό εμφύλιο.

Λάθος διάγνωση

Οι ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν λάθος διάγνωση επισημαίνει η έγκυρη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Ήταν πεπεισμένοι ότι η κρίση οφείλονταν στο χρέος. Γι’ αυτό πρότειναν την αποκλιμάκωσή του με την προσφυγή στην άγρια λιτότητα. Η λιτότητα, όμως, προκάλεσε υποχώρηση των φορολογικών εσόδων, με συνέπεια την αναπαραγωγή και την αύξηση τόσο του δημοσιονομικού ελλείμματος όσο και του χρέους. Άραγε έπρεπε να περάσουν δύο και πλέον χρόνια για να γίνει αυτή η διαπίστωση; Και αν η κρίση δεν οφείλεται στο δημόσιο χρέος, τότε ποια είναι η αιτία της; Στη μείωση της ανταγωνιστικότητας λόγω της ύπαρξης του ευρώ, ισχυρίζεται η εφημερίδα. Εν προκειμένω δεν αναφέρεται ότι το ακριβό ευρώ τσάκισε τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που εισήγαγαν προϊόντα από τη Γερμανία, τη Γαλλία και εν γένει το βορρά, καθώς το έλλειμμα και το χρέος στο νότο αντιστοιχεί στο εμπορικό πλεόνασμα του βορρά. Τι προτείνουν, άραγε, τώρα όταν μιλούν για ανταγωνιστικότητα; Τα σενάρια είναι τρία: Πρώτον υποτίμηση του ευρώ. Δεύτερον επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και υποτίμησή τους. Και τρίτον μείωση των μισθών. Συνήθως συμβαίνει το τρίτο. Ήδη στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία οι μειώσεις είναι συνεχείς και τείνουν να εξαερώσουν κυριολεκτικά τους μισθούς και τις συντάξεις. Σ’ αυτό θα προστεθεί και η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων στους τομείς της πρόνοιας και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Όσο για την ανεργία αυτή θα αντιμετωπισθεί με τις ειδικές εργασιακές ζώνες, οι οποίες δεν είναι παρά ζώνες ειδικής δουλοπαροικίας. Διαπιστώνει κατά συνέπεια κάποιος ότι έχουμε μία κλιμάκωση προς το χειρότερο της εργασίας και της ποιότητας ζωής. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ. Κι εκεί παρά τη μετακύλυση του κέντρου της κρίσης προς την Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η πολιτική λιτότητας του Μπ. Ομπάμα δεν έφερε αποτελέσματα. Η ανεργία είναι σε πρωτοφανή ύψη. Η εκπτώχευση είναι ακόμα χειρότερα. Και οι Αμερικανοί ενδέχεται να επιλέξουν για πρόεδρό τους τον Μιττ Ρόμνεϊ, έναν άνθρωπο, ο οποίος πλούτισε από την χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και την αξιοποίηση των φορολογικών παραδείσων, όπως τα νησιά Κέιμαν. Ο Ρόμνεϊ θα είναι πιο σκληρός, μειώνοντας τη φορολογία των πλουσίων αλλά και την ιατροφαρμακευτική κάλυψη των μη εχόντων, ενώ θα αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι δεν είναι μόνο οι ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, που κάνουν λάθος διάγνωση της κρίσης, είναι και οι απλοί πολίτες, που επιλέγουν τους λάθος ηγέτες. Παρά ταύτα, τα πράγματα θα παραμένουν θολά και συγκεχυμένα αν δεν καταστεί αντιληπτό ότι τόσο οι κυβερνήσεις της Ευρώπης όσο και των ΗΠΑ δεν υπηρετούν το γενικό συμφέρον αλλά μόνο το συμφέρον των «πάνω». Για την ακρίβεια το συμφέρον των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού εν γένει τομέα του συστήματος, που έχει δηλητηριάσει ολόκληρο τον πλανήτη.

Σκοτώνουν τις ρίζες μας

Η Ελλάδα κείτεται σε κοινωνικά ερείπια. Λουκέτα παντού, η ανεργία στα ύψη, τα νοσοκομεία χωρίς υλικά, οι συνταξιούχοι και οι βαριά ασθενείς χωρίς φάρμακα, οι νέοι πτυχιούχοι φεύγουν μετανάστες στην Αυστραλία και στη Γερμανία. Πόνος, σιωπηρός πόνος και δάκρυα. Η Ελλάδα είναι στο κέντρο της παγκόσμιας βίας, της παράλογης βίας ενός κόσμου μαρμαρωμένου από το θέαμα της αυτοκαταστροφής του. «Η Ελλάδα πεθαίνει» κραυγάζει η Carolin Courson, καθώς υφίσταται μία οικονομική δολοφονία ενορχηστρωμένη από την τρόικα. «Ναι, η Ελλάδα πεθαίνει μες στην καθολική αδιαφορία των χωρών της Ευρώπης(Καλημέρα αλληλεγγύη…)» αλλά και από τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που τροφοδοτούνται από τους κυρίους Ρέσλερ, Σόιμπλε, Ρόμνεϊ κ.ά. Ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, το νέο γεράκι των ρεπουμπλικάνων, δήλωσε πως «δεν θα γίνουμε(σ.σ. οι Αμερικανοί) σαν την Ελλάδα». Ως εάν να μην είναι η κατασκευαστική φούσκα, τα τοξικά ομόλογα και εν γένει η τραπεζική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ που πληρώνει τώρα τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα. Σαν να μην είναι η αμερικανική οικονομική κρίση με το τεράστιο χρέος των 14 τρις δολαρίων που μετακυλύεται στην καπιταλιστική περιφέρεια, στην οποία βρίσκεται και η χώρα μας. Σαν μην είναι ο νομισματικός πόλεμος δολαρίου-ευρώ που σοβεί δύο χρόνια τώρα με νικητή για την ώρα το δολάριο. Αλλά ο Ρόμνεϊ τη δουλειά του κάνει και το συμφέρον της χώρας του υπηρετεί, καθώς η επίθεση εναντίον της Ελλάδας είναι επίθεση εναντίον του ευρώ και προσπορίζει οφέλη στις ΗΠΑ καθώς οι πανικόβλητοι επενδυτές της Ευρώπης στρέφονται προς τη Γουόλ Στρητ. Η κ. Μαρία Δαμανάκη, όμως, ποιον υπηρετεί όταν κινδυνολογεί συστηματικά και ασύστολα εναντίον της Ελλάδας; Το παράδοξο είναι ότι κάποιοι ξένοι αποδεικνύονται πιο Έλληνες από τους Έλληνες. Μιλώ για την κ. Courson που εγκαλεί ολόκληρη την Ευρώπη, φωνάζοντας «Σκοτώνουν τις ρίζες μας»! Είναι, επίσης, κι εκείνοι που δηλώνουν ότι η Ελλάδα δεν είναι η αιτία της κρίσης, αλλά ο αδύνατος κρίκος του ευρώ, η κερκόπορτα του οικονομικού πολέμου Ουάσινγκτον-Βρυξελλών, και πως η κρίση θα εξαπλωθεί παντού(Ολάντ), ότι κανείς δεν θα γλυτώσει. Πέραν τούτων, υπάρχει, άραγε, η δυνατότητα σωτηρίας της Ελλάδας; Ή μήπως τα νέα μέτρα λιτότητας θα είναι η χαριστική βολή εναντίον των εργαζομένων, των συνταξιούχων αλλά και σύνολης της οικονομίας της χώρας; Πολύ φοβόμαστε, αν δεν είναι βέβαιο, πως χωρίς μέτρα ανάπτυξης η χώρα θα οδηγηθεί στο βάραθρο της ύφεσης και στο χάος. Γι’ αυτό καλούμε την κυβέρνηση να αντιληφθεί τη μεγάλη αναγκαιότητα και να στραφεί στον Απόδημο Ελληνισμό, ειδικά στους ελληνο-αμερικανούς, που είναι κατατρομοκρατημένοι και όχι μόνο δεν τολμούν να επενδύσουν αλλά ούτε ταξίδι αναψυχής δεν τολμούν να κάνουν στην Ελλάδα. Τέλος, η άμεση Ανάπτυξη, που είναι όσο τίποτα αναγκαία, μόνο με Δημόσιες Επενδύσεις μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό δανειστείτε και επενδύστε στα μεγάλα οδικά έργα, στον τουρισμό, στη γεωργία. Σήμερα. Αύριο θα είναι αργά.