ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Οι επιθέσεις της Χρυσής Αυγής εναντίον των μεταναστών και οι συγκρούσεις της με αντιεξουσιαστές στο Βόλο δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τον κοινωνικό εμφύλιο των «κάτω». Το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα. Η ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα, σε μία εξαρτημένη, δηλαδή, χώρα, είναι πως σοβεί ένας εμφύλιος και μεταξύ των «πάνω». Κάτι αντίστοιχο στις ΗΠΑ είχαμε κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου με τη σύγκρουση των τραπεζιτών και των βιομηχάνων(αποκαλούμενων και «ληστοβαρώνων») με τη Μαφία. Ενώ τα δύο μέρη στην Αμερική είχαν συνεργαστεί για το χτύπημα των εργατικών συνδικάτων, στη συνέχεια αντιπαρατέθηκαν σκληρά, με αποκορύφωμα την εξόντωση της Μαφίας. Ουσιαστικά επρόκειτο για τον εμφύλιο των επιχειρηματιών της «νόμιμης παρανομίας» και των μαφιόζων της «παράνομης παρανομίας». Μέχρι που και οι δεύτεροι έμαθαν το μάθημα της «νόμιμης παρανομίας», όπου ναι μεν παρανομείς, αλλά έρχεται ένας νόμος μετά, που ψηφίζουν εξαρτημένοι πολιτικοί, και η παρανομία νομιμοποιείται....

«Τι εστιν η αλήθεια;» ρώτησε ο Πόντιος Πιλάτος κι απάντηση δεν πήρε. Γιατί αν ο ερωτώμενος απαντούσε πως γι’ αυτόν η αλήθεια είναι ο Άνθρωπος, θα κατηγορούνταν για εισαγωγή καινών δαιμονίων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπου επικρατούσε η άποψη πως αλήθεια είναι η δύναμη. Η αρχή αυτή, την οποία είδα γραμμένη στα λατινικά σε τοίχο του πανεπιστημίου ιστορίας της Οξφόρδης, εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα ως ο ένας πόλος του μεγάλου εκκρεμούς της Ιστορίας. Ο άλλος αξιακός πόλος είναι ο Άνθρωπος και δη η κοινωνική δικαιοσύνη, εκείνη δηλαδή η πεποίθηση που θεωρεί πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και πως ένα κομμάτι ψωμί δεν χρειάζεται ένα τόνο αλυσίδες. Αυτές οι δύο αρχές αντιμάχονται στη διάρκεια ολόκληρης της ανθρώπινης Ιστορίας με το εκκρεμές να κινείται άλλοτε προς τον έναν και άλλοτε προς τον άλλο πόλο. Αυτός ο άνεμος της ιστορίας αποκλήθηκε και πνεύμα της εποχής από τους φιλόσοφους ή ακόμη και πολιτική ηγεμονία. Σήμερα βρισκόμαστε στην πολιτική ηγεμονία της Δύναμης, αφού ακόμη και τ...

Ύβρεις, χυδαιότητα, λόγος Τρούμπας, λεκτικοί βιασμοί και εκβιασμοί, αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπερασπίσει κάποιος τον εαυτό του, τότε η δημοκρατία μας πάσχει βαρύτατα. Για να είμαστε ακριβείς, αυτή δεν μπορεί να είναι συνταγματική δημοκρατία, αλλά μία «δημοκρατία» που κινείται στον αμνιακό σάκο του λεγόμενου «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή σ’ ένα συνταγματικό πλαίσιο που βρίθει από παραθυράκια ερμηνειών υπέρ των εχόντων πρόσβαση στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Συνεπώς, για να ορίσουμε τη δημοκρατία μας θα πρέπει να διακρίνουμε το συνταγματικό πλαίσιο και τις ερμηνείες του μέσα από τα «παράθυρα-νόμους» που ψηφίζονται στη Βουλή, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα πρόσωπα ή ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, συνήθως όσων ανήκουν στους «πάνω». Αυτή είναι η σημερινή κατ’ ευφημισμό δημοκρατία που παραπέμπει επί της ουσίας σε ολιγαρχία. Ένα άλλο κριτήριο για να ορίσουμε τη δημοκρατία μας σήμερα είναι η βία, άμεση και έμμεση. Έμμεση είναι η βία της ανεργίας, ο ζωντανός θάνατος του εργαζόμενου πολί...

Χαυτεία, λίγο μετά το μεσημέρι. Δύο γυναίκες κι ένα ηλικιωμένος λογομαχούν για τα εσωτερικά της Αριστεράς. «Που είναι το ΚΚΕ;» ρωτούν οι δύο κυρίες τον άντρα. Στη στοά τριάντα περίπου μαυροφορεμένοι νεαροί καλύπτουν το πρόσωπό τους με τα επίσης μαύρα μαντήλια τους. Είναι φανερό ότι προτίθενται να επιτεθούν. Σε ποιον άραγε; Στην Αιόλου με κατεύθυνση τη Σταδίου παρελαύνουν τα πολυπληθή μπλοκ των δασκάλων και των καθηγητών, διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στην περίφημη «ευθανασία» της μεσαίας τάξης, στο δικό τους θάνατο. Γιατί αυτό που θυσιάζεται σήμερα, όπως και σε κάθε μεγάλη οικονομική κρίση, είναι η μεσαία τάξη. Η θυσία αυτή επέρχεται με τη μεγάλη μείωση των εισοδημάτων, με την ανεργία και με την κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Το χειρότερο, όμως, για τη μεσαία τάξη είναι πως είναι εύθραυστη πολιτικά καθώς είναι διαιρεμένη σε διάφορα συμφέροντα ανάλογα με τις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, που την απαρτίζουν. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο πως μία κοινωνική κατηγορία της μεσαίας τάξης μπο...

Στο καιρό της τρόικας, της ανεργίας και της απελπισίας κάποιοι προκρίνουν αντί της κριτικής σκέψης και του ορθού λόγου τον ανορθολογισμό των «ψεκασμών» και των προφητειών. Για πούλημα, λοιπόν, η ασκητεία και οι μύθοι του μοναχισμού από αγύρτες της επικοινωνίας. Η δαιμονοπληξία, ο σκοταδισμός, η συνωμοσιολογία, οι προλήψεις, οι πίστεις, οι φήμες ότι σήμερα στο συλλαλητήριο θα γίνουν επεισόδια με τη Χρυσή Αυγή, η τωρινή, επίσης, σύμπτωση με τις 32 υποθέσεις πολιτικών που φέρονται να εμπλέκονται σε ξέπλυμα «μαύρου χρήματος», η σύλληψη του «Γέροντα παστίτσιου» μετά από σχετική ερώτηση της Χ.Α. στη Βουλή, η πεποίθηση ότι στη χώρα θα γίνει εμφύλιος, όλα στο παιγνίδι, πλην των νέων μέτρων. Πρόκειται, άραγε, για έναν γιγαντιαίο επικοινωνιακό αποπροσανατολισμό της ελληνικής κοινής γνώμης από τα πρωτεύοντα προβλήματά της, σε δευτερεύοντα; Αν ισχύει αυτό, τότε ποιο κέντρο κινεί τα νήματα; Η κυβέρνηση δεν μοιάζει ικανή προς τούτο και παρακολουθεί αμήχανη τα γεγονότα. Τότε ποιος; Μήπως τα μεγάλα οι...

Πεζόδρομος ανάμεσα σε Πανεπιστήμιο και Ακαδημία, ώρα δέκα το πρωί. Στόματα δίχως πρόσωπο. Όλα ένας μορφασμός του τίποτα. Άστεγοι, τοξικομανείς, νεόπτωχοι, σαν καλάμι στο νερό, σπασμένη από διάθλαση η ψυχή τους. Η έκλειψη της ανθρωπιάς έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει τον κόσμο. Και οι κυνικοί, οι κύριοι όλος ο κόσμος, επιχειρηματίες, λαμόγια, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των φαρμακευτικών εταιρειών, ποετάστροι της πλάκας και των κρατικών πρυτανείων, δημοσιογράφοι των μυστικών κονδυλίων, όλοι διαβαίνουν με το αφ’ υψηλού βλέμμα τους, δικαιώνοντας το έγκλημα με το έγκλημα και κάνοντας το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Νέα χαράτσια, νέοι κεφαλικοί φόροι, νέα φτώχεια, νέοι άνεργοι, νέοι φόνοι και λύσσα, λύσσα για αίμα. Μόνο που τώρα στον πεζόδρομο ξαπλώνουν και οι πρώην her omnes του Κάφκα, τα μεγάλα Εγώ, οι τέως κίλερς. Όμως η έξη παραμένει έξη. Έτσι, οι ημιθανείς ποδοπατούν τους σεσηπότες νεκρούς, χαμογελώντας με τα ακόμα λευκασμένα ωραία δόντια τους. Είναι το σκληρό χαμόγελο του ...

Τι κρύβεται πίσω από την αντιπαράθεση για την κινηματογραφική ταινία ενός αμερικανο-ισραηλινού, του Sam Bacile για τον Μωάμεθ; Και άλλες φορές είχαμε ανάλογα περιστατικά όχι όμως τέτοιας έκτασης. Για πρώτη φορά, μία χαμηλής αισθητικής δεκαπεντάλεπτη κινηματογραφική ταινία, η οποία δεν έγινε γνωστή από τις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά από το διαδίκτυο, επιτίθεται τόσο βίαια στο ισλάμ και τον Μωάμεθ εξαπολύοντας κατηγορίες για βία, ρατσισμό, σεξισμό, παιδοφιλία κ.ά.. Η ταινία έγινε γνωστή από έναν Αιγύπτιο κόπτη χριστιανό και από τον διάσημο -γιατί ήθελε να κάψει το Κοράνι- πάστορα Terry Jones. Επίσης, διάφορα έντυπα στη Γαλλία, στη Γερμανία και αλλού αναπαράγουν προκλητικά γελοιογραφίες του Μωάμεθ. Γιατί όλα αυτά; Μήπως προαναγγέλλουν και προετοιμάζουν μία σύγκρουση Δύσης-Ανατολής, χριστιανών και μουσουλμάνων; Και ο λόγος; Το έχουμε ξαναγράψει: Η έξοδος της Δύσης από τη μεγάλη οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930 δεν έγινε με το New Deal –αυτό είναι ένας μύθος- αλλά με το δεύτερο π...

Επιδόματα μαϊμού ξανά. Οι φοροδιαφεύγοντες γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί εκ νέου στο μεϊντάνι. Επιτέλους, ας σταματήσουν τα επικοινωνιακά τρυκ ενόψει των νέων μέτρων και ας τους συλλάβουν. Όλους όμως. Όχι μόνο τη μαρίδα αλλά και τους μεγαλοκαρχαρίες. Κι αυτούς με τις off shores και τους υδραυλικούς της γειτονιάς. Κι αυτούς που τα έδωσαν κι αυτούς που τα πήραν. Και τους σκαφάτους και τους πετρελαιάδες και τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Όλους. Αλλιώς να σταματήσει η λάσπη στον ανεμιστήρα. Ας πάψει η δημιουργία εξιλαστήριων θυμάτων. Τα τελευταία παραπέμπουν σε μία αρχαία τακτική, που αποκαλείται «πειστική άρνηση». Ιστορικά, αναφέρει ο Μακιαβέλι, ο Καίσαρας Βοργίας, ο επικυρίαρχος της Ρώμης, είχε ορίσει τον Ρεμίρο ντε Όρκο για να επιβάλλει «την τάξη και την πειθαρχία στην εξουσία του». Ο ντε Όρκο επέβαλε την τάξη αλλά μισήθηκε όσο κανείς από τους Ρωμαίους. Ο Βοργίας για να δείξει ότι δεν έχει σχέση με τα εγκλήματα του ντε Όρκο, έβαλε ανθρώπους του να τον κομματιάσουν και τον τοπο...

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία το ενιαίο εργασιακό κόστος μειώθηκε το πρώτο τρίμηνο του 2012 κατά 11,5%. Αντίθετα, στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρωζώνης το εργασιακό κόστος αυξήθηκε 1,5% κατά μέσο όρο. Ο μισθός των Ελλήνων εργαζομένων, επίσης, έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 22%. Αυτά αναγράφονται στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας Le Monde, δίκην πρόσκλησης προς τους ξένους επενδυτές για να επιχειρήσουν στο ελληνικό «Ελ Ντοράντο»! Προς τι λοιπόν το «νέο αίμα» που απαιτεί η τρόικα από τους Έλληνες; Το επιχείρημα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας δεν ισχύει πλέον. Αν, μάλιστα, προστεθούν και οι άλλες ρυθμίσεις για το ωράριο εργασίας, τον κατώτατο μισθό, τις αποζημιώσεις, το εξαήμερο, την ελαστική απασχόληση, τότε στους επενδυτές προσφέρεται ένας εργαζόμενος με το θεσμικά δικαιώματα του σκλάβου της Ρώμης, δηλαδή ένα res. Κι όμως φαίνεται πως αυτό δεν τους αρκεί. Θέλουν κι άλλο αίμα. Τώρα, μάλιστα, βάζουν στο μάτι και τις κατώτατες συντάξεις. Γιατί, άραγε, όλα αυτ...

Υπάρχει «έντιμος καπιταλισμός»; Όχι, στο βαθμό που η συσσώρευση πλούτου γίνεται χωρίς όρια. Όχι, όταν πληρώνουν μόνο οι φτωχοί, ενώ ακόμα και η Μέρκελ –με τη γνωστή… ευαισθησία και την αιμορραγούσα καρδιά!- ζητά να πληρώσουν, επιτέλους, και οι πλούσιοι. Όχι, δεν μπορούν να υπάρξουν όρια όταν τον κόσμο εξουσιάζουν «ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά»(Μάξ Βέμπερ). Και επειδή κάποιοι μιλούν για την κυριαρχία του πνεύματος του προτεσταντισμού που κατευθύνει στην αχαλίνωτη επιδίωξη του κέρδους, ε, λοιπόν, όχι, ακόμη και η προτεσταντική ηθική χαλιναγωγούσε το «ακατάσχετο οικονομικό ορμέμφυτο» σήμερα έχει εκλείψει (σύμφωνα με το νέο-συντηρητικό Ντ. Μπελ). Ο προτεσταντισμός ήταν αρχικά αντίθετος στην καπιταλιστική συσσώρευση και μόνο όταν αποσπάστηκε από την αστική κοινωνία, αυτή βρήκε τον ξέφρενο ρυθμό της μέσω του καταναλωτικού ηδονισμού και του χωρίς όρια κέρδους. Ή καπιταλιστική δραστηριότητα αποσπάστηκε γιατί δεν είχε πια ανάγκη τη νομιμοποιητική δύναμη του προτεσταντισμού. Η απ...

Οι νεοναζιστές στη Γερμανία προκαλούν, προβάλλοντας την ταινία κατά του Μωάμεθ, η οποία έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. Στη Γαλλία, αντιθέτως, η Αριστερά διαμαρτύρεται κατά της ίδιας κινηματογραφικής ταινίας μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία του Παρισιού. Στη Μαδρίτη, επίσης, δεκάδες φασίστες διαδηλώνουν κατά των τραπεζών και των πολιτικών, θεωρώντας πως «Η κρίση ονομάζεται δημοκρατία» και ότι χρειάζεται «μία στρατιωτική κυβέρνηση που θα ελέγχει περισσότερο την κοινωνία» κατά το ανάλογο της στρατιωτικής ρύθμισης της κοινωνίας που πρέσβευε για τη Γερμανία ο Μπίσμαρκ. Στη Θεσσαλονίκη, τέλος, ο νεαρός ηγέτης της ελληνικής αριστεράς, Αλ. Τσίπρας επικαλείται ομοίως την «κρίση της δημοκρατίας» και τον «κίνδυνο εκφασισμού»! Αλλά τον φασισμό τον βλέπει μόνο στο «πρόσωπο» της Χρυσής Αυγής, ενώ δεν τον «βλέπει» στις σέχτες των τρομοκρατών που επιχειρηματολογούν με σφαίρες, δεν τον βλέπει στην Αριστερά που επιχειρηματολογεί με «σφυριές». Έτσι, ο κ. Τσίπρα...

Ο Νόρμαν Μέηλερ έλεγε για τις ΗΠΑ «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα. Η κυβέρνηση ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»! Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι ο φασισμός στη χώρα μας δεν επιβάλλεται άνωθεν, αλλά προκύπτει για να καλύψει το κενό της πολιτικής εξουσίας, που είναι απαξιωμένη και ανήμπορη. Γι’ αυτό ο φασισμός στην Ελλάδα καλπάζει εντός της κοινωνίας για να στομώσει την κοινωνική έκρηξη. Κι όλα αυτά όταν στο περιβάλλον της γενικευμένης μας εξαθλίωσης έχουν ανάψει μεγάλες φωτιές. Φωτιά στη Συρία. Υποβόσκουσα φωτιά μεταξύ Δύσης και Ιράν. Το ίδιο μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας, ενώ στις αραβικές χώρες της κατ’ ευφημισμό δημοκρατικής άνοιξης, οι πρεσβείες της Δύσης πυρπολούνται, με τον Αμερικανό πρέσβη στη Λιβύη να έχει την άγρια και απάνθρωπη τύχη του Μ. Καντάφι. Γ...

«Μήπως μοιάζουμε με σκλάβους;», το ερωτηματικό στον τίτλο άρθρου της γαλλικής εφημερίδας Le Monde μάλλον είναι περιττό. Η τρόικα και οι νεοφιλελεύθεροι της Ευρώπης έχουν μετατρέψει το ιδρυτικό σύνθημα της Ε.Ε. από «Ευρώπη των λαών» σε Ευρώπη των σκλάβων. Από τον βορρά μέχρι τον ευρωπαϊκό νότο οι κοινωνίες δεν είναι πια κοινωνίες, αλλά ένας ασύνδετος και άμορφος χώρος, ένα σφαγείο, όπου το αποκτηνωμένο από την ανεργία, τη φτώχεια και το φόβο του θανάτου άτομο τρομοκρατεί και κανιβαλίζει τον πλησίον του. Εν προκειμένω δεν ισχύει μόνο ο συναισθηματικός και αισθητικός θάνατος του διπλανού, αλλά ο κυριολεκτικός φόνος του, καθώς ο διπλανός, ξένος όντας, είναι αυτός που θεωρείται η βασική απειλή. Ο θάνατος του πλησίον είτε είναι γηγενής είτε μετανάστης συμπίπτει με το θάνατο του Ανθρώπου σαν ιδέα και αξία, με το θάνατο του ατόμου και των ατομικών και πολιτικών του δικαιωμάτων, με την ιδεολογική αποξένωση και απομόνωση καθώς και με τη χυδαία ατομικότητα που αντιστρατεύεται τη συλλογικότητα, τ...

Ο 4χρονος Άγγελος κινδυνεύει από κύρωση του ήπατος αν δεν πάρει τα φάρμακα για την σπάνια ασθένειά του(Τυροσιναιμία τύπου 1). Τα φάρμακα κοστίζουν 1.300 ευρώ το μήνα και η οικογένεια του Άγγελου (εργάζεται μόνο ο πατέρας) έχει εισόδημα 900 ευρώ το μήνα. Ο ΕΟΠΥΥ ουσιαστικά δεν υπάρχει. Το κράτος πρόνοιας έχει καταργηθεί ως περιττό. Ο μισθός του πατέρα ενδέχεται να μειωθεί κι άλλο! Και το παιδί, το μέλλον αυτής της χώρας θα χαθεί πριν ν’ ανατείλει. Για ποιον γίνονται τότε οι περίφημες μεταρρυθμίσεις; Όχι βέβαια για τον άνθρωπο, όχι για την καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, ούτε για την ενίσχυση της παιδείας και του συστήματος Υγείας, αλλά για την επιπλέον συσσώρευση πλούτου. Κέρδος πάνω στο κέρδος. Υπ’ αυτή την οπτική, η θυσία χιλιάδων παιδιών, εκατοντάδων χιλιάδων ζωών, αποκαλείται ανταγωνιστικότητα. Αυτό το κοινωνικό σφαγείο θα συμπληρωθεί από τον εκφασισμό ολόκληρης της κοινωνίας και από πολιτικά μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής. Η τελευταία αν δεν υ...

Είναι καθολική απαίτηση να επωμισθούν και οι πολύ πλούσιοι τα βάρη της κρίσης. Αλλά εκείνοι φαίνεται πως δεν ορρωδούν προ ουδενός. Έτσι, ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Γαλλίας, ο Bernard Arnault, άλλαξε εθνικότητα και έγινε Βέλγος προκειμένου να μην υποβληθεί στη φορολογία των «πολύ πλούσιων» που επέβαλε ο Φρ. Ολάντ. Για ποιον πατριωτισμό, συνεπώς, μιλάμε; Το χρήμα δεν έχει πατρίδα. Αντιθέτως, διαχέεται παντού, από τα νησιά Κέιμαν μετακομίζει στα νησιά Βανουάτου, δρώντας απολύτως πειρατικά. Μάλιστα, αφού επωφελείται από τις διάφορες χώρες, απομυζώντας επιδοτήσεις και κονδύλια, στη συνέχεια καταφεύγει στους φορολογικούς παραδείσους για να αποφύγει τη φορολογία! Κι όπως μεταναστεύει το χρήμα, αλλάζοντας πατρίδα, μεταναστεύουν και οι εργαζόμενοι. Μόνο που οι τελευταίοι δεν γίνονται αποδεκτοί με τον ίδιο ενθουσιασμό στις χώρες υποδοχής, όπως ο Arnault στο Βέλγιο. Μαθαίνουμε δε ότι δεκάδες ελληνόπουλα που κατέφυγαν στη μακρινή Αυστραλία προκειμένου να βρουν εργασία, έχουν συλληφθεί και βρίσκο...

Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε στη θάλασσα της Σμύρνης. Ένα παιδί ποζάρει στο θάνατο. Και δεν υπάρχει μάνα να μοιρολογήσει, να ονοματίσει, να θρηνήσει. Το πένθος διαχέεται παντού μέσα από τις ηλεκτρονικές φρυκτωρίες και ο αναπεμπόμενος πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Και σένα που κλαις μπροστά στη φωτογραφία του κοριτσιού, εσένα που πενθείς για τα άγνωστα παιδιά που τάφηκαν στα νερά της Μεσογείου, για τους εσταυρωμένους στα πεζοδρόμια της ανεργίας, για τους ανέστιους στα χαρτόκουτα και στις τρώγλες της ανέχειας, για τους απελπισμένους κι όλους όσους ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή, εσένα σε κάνει αρχόντισσα ο πόνος. Ναι, το μοιρολόι είναι μοιρασμένος πόνος, που μας καθιστά αδέρφια. Μόνο που αυτές οι ζωές χάθηκαν πολύ νωρίτερα. Τότε που τους ξερίζωναν την καρδιά, αναγκάζοντάς τους να φύγουν από την πατρίδα τους. Γιατί το ξερίζωμα, η εξορία από τον τόπο σου ε...

Φιλελευθερισμός, νεοφιλελευθερισμός, ρύθμιση και απορύθμιση, δημοσιονομικό χάος και δημοσιονομική πειθαρχία, κατεστραμμένη οικονομία, κρίση και Κέυνς, Κέυνς για τους συντηρητικούς και Κέυνς για τους προοδευτικούς, όροι, λέξεις και φράσεις στη γλώσσα της θεατρικό-πολιτικής «δραματοποίησης», που ενώ είναι διαμετρικά αντίθετες, ταυτίζονται προκειμένου να νομιμοποιήσουν τα κάθε φορά «τελευταία» μέτρα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων, των «κάτω» εν γένει. Έτσι, πολλοί συγχέουν το φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό. Οι αμιγώς νεοφιλελεύθεροι παρουσιάζονται ως φιλελεύθεροι, καθώς ο νεοφιλελευθερισμός καταγγέλλεται, πλέον, απ’ όλους, πλην όμως εφαρμόζεται πολιτικά από το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό και πολιτικό σύμπλεγμα και υποστηρίζεται χωρίς να κατονομάζεται. Για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται, η φιλοσοφία των Μνημονίων είναι νεοφιλελεύθερη. Φιλελεύθερη οικονομία είχαμε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930, μετά το μεγάλο κραχ, μέχρι το 1980. Αυτή τη χρονική περίοδο δημιουργήθ...

«Νέοι χωρίς μέλλον» και «χαμένη γενιά», αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούν τους νέους της Ευρώπης και καταγράφονται σε άρθρο της χθεσινής Washington Post. Αφορμή δίνει η ανεργία της ευρωπαϊκής νεολαίας, που έχει λάβει δραματικές διαστάσεις καθώς ανήλθε στο 22,5% σύμφωνα με στοιχεία της Γιούροστατ. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ελλάδα με την ανεργία των νέων να έχει ανέλθει στο 52,8%. Δεύτερη είναι η Ισπανία με 52,7% και ακολουθεί η Σλοβακία με 36,5%. Ως συνέπειες της ανεργίας αναφέρονται η αύξηση της εγκληματικότητας, η αύξηση των ψυχικών ασθενειών στη νεολαία, αλλά και το γεγονός της δημογραφικής κρίσης καθώς οι νέοι δεν κάνουν πλέον οικογένεια ούτε γενούν. Πλέον, η προσδοκία της ισόβιας απασχόλησης και η αντιμετώπιση της εργασίας εκτός από άχθος και ως δημιουργίας, ως ενασχόληση με κάτι που αγαπάς δεν υφίστανται. Αντί οι νέες τεχνολογίες, οι οικονομικές και θεσμικές αλλαγές να απελευθερώσουν τον άνθρωπο, τον οδήγησαν, τελικά, πίσω στον εργασιακό και πολιτιστικό Μεσαίωνα, στην περίφημη «στ...

Εκθέσεις, μηνύματα και λεκτικοί τραμπουκισμοί. Η τύχης της Ελλάδας εξαρτάται από μία έκθεση. Η μοίρα της διευθύνεται μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων από το εξωτερικό. Ενώ ο ελληνικός λαός συνεχίζει να βιάζεται καθημερινά, υλικά και ψυχικά. Υλικά για όσους χάνουν τη δουλειά τους, ή για όσους υφίστανται το άγριο μαχαίρι στους μισθούς και τις συντάξεις τους. Ψυχικά καθώς ακούνε τους κυνικούς να τους αποκαλούν «τραμπούκους» ή ότι «μαζί τα φάγαμε»! Μερικές φορές εκείνο που πονάει πιο πολύ είναι οι λέξεις. Γιατί οι λέξεις κατοικούνται από κάποιες μυστήριες δαιμονικές δυνάμεις, που αλλάζουν τις συνάψεις του μυαλού και ολόκληρο τον τρόπο θέασης του κόσμου. Γι' αυτό όταν ένας υπουργός αποκαλεί «τραμπούκους» τους συνταξιούχους, αυτός δεν διαπράττει μόνο ύβριν αλλά προσβάλει και τη δημοκρατία. Γιατί σε μία δημοκρατία κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Όποιοι κι αν είναι οι γέροντες, όποιας ιδε...

Οι ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν λάθος διάγνωση επισημαίνει η έγκυρη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Ήταν πεπεισμένοι ότι η κρίση οφείλονταν στο χρέος. Γι’ αυτό πρότειναν την αποκλιμάκωσή του με την προσφυγή στην άγρια λιτότητα. Η λιτότητα, όμως, προκάλεσε υποχώρηση των φορολογικών εσόδων, με συνέπεια την αναπαραγωγή και την αύξηση τόσο του δημοσιονομικού ελλείμματος όσο και του χρέους. Άραγε έπρεπε να περάσουν δύο και πλέον χρόνια για να γίνει αυτή η διαπίστωση; Και αν η κρίση δεν οφείλεται στο δημόσιο χρέος, τότε ποια είναι η αιτία της; Στη μείωση της ανταγωνιστικότητας λόγω της ύπαρξης του ευρώ, ισχυρίζεται η εφημερίδα. Εν προκειμένω δεν αναφέρεται ότι το ακριβό ευρώ τσάκισε τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που εισήγαγαν προϊόντα από τη Γερμανία, τη Γαλλία και εν γένει το βορρά, καθώς το έλλειμμα και το χρέος στο νότο αντιστοιχεί στο εμπορικό πλεόνασμα του βορρά. Τι προτείνουν, άραγε, τώρα όταν μιλούν για ανταγωνιστικότητα; Τα σενάρια είναι τρία: Πρώτον υποτίμηση του ευρώ. Δεύτερον επιστροφή στ...

Η Ελλάδα κείτεται σε κοινωνικά ερείπια. Λουκέτα παντού, η ανεργία στα ύψη, τα νοσοκομεία χωρίς υλικά, οι συνταξιούχοι και οι βαριά ασθενείς χωρίς φάρμακα, οι νέοι πτυχιούχοι φεύγουν μετανάστες στην Αυστραλία και στη Γερμανία. Πόνος, σιωπηρός πόνος και δάκρυα. Η Ελλάδα είναι στο κέντρο της παγκόσμιας βίας, της παράλογης βίας ενός κόσμου μαρμαρωμένου από το θέαμα της αυτοκαταστροφής του. «Η Ελλάδα πεθαίνει» κραυγάζει η Carolin Courson, καθώς υφίσταται μία οικονομική δολοφονία ενορχηστρωμένη από την τρόικα. «Ναι, η Ελλάδα πεθαίνει μες στην καθολική αδιαφορία των χωρών της Ευρώπης(Καλημέρα αλληλεγγύη…)» αλλά και από τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που τροφοδοτούνται από τους κυρίους Ρέσλερ, Σόιμπλε, Ρόμνεϊ κ.ά. Ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, το νέο γεράκι των ρεπουμπλικάνων, δήλωσε πως «δεν θα γίνουμε(σ.σ. οι Αμερικανοί) σαν την Ελλάδα». Ως εάν να μην είναι η κατασκευαστική φούσκα, τα τοξικά ομόλογα και εν γένει η τραπεζική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ που πληρώνει τώ...