ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Πιο πολύ δολοφόνοι απ’ τους δολοφόνους είναι αυτοί που δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, αυτοί που κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Μιλώ για τους λύκους που επαναξιώνουν την αποκλειστικότητά τους να κατηχούν το δάσος, κανοναρχώντας και τρομοκρατώντας. Αναφέρομαι σ’ αυτόν που καλεί τον Μπαρόζο να εκφοβίσει τους Έλληνες,ή τον γραικύλο που καλεί τη Μέρκελ "να μας βάλει σε τάξει, επιβεβαιώνοντας ότι στην Ελλάδα υπάρχουν συμφέροντα μικρά και μεγάλα που σιγοντάρουν τους τροϊκανούς νεο-αποιακιοκράτες. Μιλώ για τους αυτιστικούς της πολιτικής, που εξακολουθούν να υποτιμούν την κρίση του κόσμου, τους κυνικούς με τη βασάλτινη καρδιά, που είναι οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου ενός ανθρώπου στο πάρκο του Αγίου Φιλίππου της Νίκαιας και του ζωντανού θανάτου εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Κραυγάζω εναντίον των φασιστών που μαχαιρώνουν με μίσος έναν μετανάστη στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Άγιο Νικόλαο, γιατί έχω παιδί στην ξενητιά. Μιλώ κατά όσων καταστρέφουν μία ολόκληρη χώρα. Ναι...

Πολλοί θεωρούν ότι η οικονομική κρίση απαιτεί για την αντιμετώπισή της την εθνική συστράτευση. Αντ’ αυτής έχουμε μία εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση, η οποία επιχειρεί να ανασύρει ακόμη και τα φαντάσματα του παρελθόντος ενόψει της εκλογικής μάχης της 17ης Ιουνίου. Η αιτιολογία ότι η διχοστασία οφείλεται σε κάποια αταβιστικά χαρακτηριστικά της φυλής είναι τουλάχιστον αφελής. Πίσω από την αντιπαράθεση υπάρχουν συμφέροντα τόσο των «πάνω», των επιχειρηματιών δηλαδή που ωφελούνται από την άσκηση της πολιτικής των Μνημονίων, και των «κάτω», ήτοι των εργαζομένων και των συνταξιούχων που πληρώνουν άδικα την κρίση. Οι «πάνω», λοιπόν, μαζί με αξιωματούχους της ΕΕ και του ΔΝΤ, όπως η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ, καθώς και τραπεζίτες ισχυρίζονται ότι για όλα ευθύνεται ο ελληνικός λαός, δηλαδή οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες σύμφωνα με τη λογική του «μαζί τα φάγαμε»! Οι «κάτω», αντιθέτως, θεωρούν ότι αυτό είναι μία άδικη γενίκευση και πως για την κρίση ευθύνεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημ...

Ένας ιδιότυπος πόλεμος αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Ο Σόιμπλε χλευάζει την Ελλάδα, αλλά ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Γκύντερ Γκρας γράφει υπέρ της Ελλάδας το ποίημα «Η ντροπή της Ευρώπης». Μία μεγάλη γερμανική εφημερίδα αποκαλύπτει ότι το ποίημα δεν τον έγραψε ο Γκρας αλλά ένα σατυρικό έντυπο. Οι μνημονιακές ελληνικές εφημερίδες υιοθετούν ασμένως το δημοσίευμα, αλλά όχι και τη διάψευση του συγγραφέα. Ποιος, λοιπόν, είναι με ποιον; Ομοίως, η Κριστίν Λαγκάρντ, η υπουργός του Σαρκοζί και νυν διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου καταφέρθηκε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όλων των Ελλήνων, κατηγορώντας τους ως φοροφυγάδες. Ο Μελανσόν ρώτησε δια του Τύπου τη Λαγκάρντ, με ποιο δικαίωμα ταπεινώνει τους Έλληνες; Γιατί δεν καταφέρεται συγκεκριμένα εναντίον όσων φοροδιαφεύγουν και «τσουβαλιάζει» τους πάντες, ακόμα και τους μισθωτούς και συνταξιούχους; Κι όμως κάποιοι στην Ελλάδα δεν είναι με τον Μελανσόν, ούτε καν με τον Ολάντ, αλλά με την Λαγκάρντ! Η τελευταία βέβαια αναδιπλώθηκε...

Εκβιάζει ο Σόιμπλε τους Έλληνες με τη δόση του δανείου μέχρι «να ψηφίσουν λογικά»! Εκβιάζουν οι τοκογλύφοι και οι Ιταλοί τουριστικοί πράκτορες. Ο τρόμος μας κυκλώνει από παντού. Η τρομοκρατία, όμως, δεν απευθύνεται μόνο στην Ελλάδα αλλά και προς τις ΗΠΑ, οι οποίες φοβούνται την κατάρρευση της Ευρώπης κατά το ανάλογο της Σοβιετικής Ένωσης. Γι’ αυτό ζητούν να δοθεί «μία ανάσα στην Ελλάδα» με ενίσχυση της ανάπτυξης και «ας πάει πίσω η δημοσιονομική εξυγίανση»(Τσαρλς Νταλάρα). Το Βερολίνο παρόλ’ αυτά επιμένει στην ίδια αποτυχημένη οικονομική πολιτική της λιτότητας, διαμηνύοντας, συγχρόνως, ότι η Ελλάδα θα εξέλθει από την ευρωζώνη αν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι αν η Ελλάδα τηρήσει τις δεσμεύσεις θα καταρρεύσει. Επίσης, είναι γνωστό ότι θα προκαλέσει το φαινόμενο του ντόμινο, αποσταθεροποιώντας εντελώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αλλά γιατί οι Γερμανοί επιμένουν; Γιατί ωφελούνται. Ωφελήθηκαν από το ακριβό ευρώ εξάγοντας στις χώρες του Νότου τα προϊόντα τους –το έλλει...

Αυτόχειρες παντού. Ο πολύτεκνος στο Περιστέρι προχθές, ο γιος με τη μάνα του στην Ακομινάτου χθες, ο άνεργος που του έκοψαν το ρεύμα στο Αιγάλεω επίσης χθες! Θάνατος παντού. Και οι «πάνω», πανικόβλητοι ενόψει εκλογών, χωρίς καν να ακούνε τον βαθύ ήχο της αγωνίας της κοινωνίας, αντιπαρατίθενται όχι με ιδέες αλλά με δαιμονολογίες και μανιχαϊσμούς, θεωρώντας οι ευήθεις ότι θα φοβίσουν με το... χειρότερο τους απελπισμένους, αυτούς που βρίσκονται στην άκρη της ταράτσας τους, λίγο πριν πέσουν στο κενό. Και το χειρότερο, το απόλυτο κακό είναι ο δαίμονας… Τσίπρας. Αυτή η τυφλή αντιπαράθεση των «πάνω», όπως εκδηλώνεται στο εσωτερικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, λειτουργεί ως καύσιμο για τον τρομερό –κατευθυνόμενο- κοινωνικό εμφύλιο, που άρχισε στην Πάτρα και κάποιοι επιχειρούν να τον μεταφέρουν και στην Αθήνα. Κι όλα αυτά καθώς είναι πρόδηλος ο πανικός τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη για το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου -«Φοβάται η Ευρώπη την Ελλάδα και η Ελλάδα την Ευρώπη...

Διαβάζω σε μεγάλη εφημερίδα πως «είμαστε μεσογειακός λαός, ο οποίος ρέπει προς τον λαϊκισμό, τη ρήξη, την υπερβολή»! Τα ίδια λέει και η Μέρκελ. Όμως κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ σημείωνε πως εδώ, στην Ελλάδα γεννήθηκε το μέτρο, ενώ «η Ευρώπη είναι κόρη της υπερβολής». Ο Έλληνας δημοσιογράφος προφανώς δεν γνωρίζει τον Καμύ, αλλά και μόνο το γεγονός ότι το 17% του εκλογικού σώματος(ένα μέρος του ελληνικού λαού) δεν ψηφίζει σύμφωνα με τα δικά του αξιολογικά και πολιτικά κριτήρια συνιστά ύβριν! Ο δημοσιογράφος μιλάει για το λαό, ενώ συγχρόνως αναφέρεται σε μία πολιτική ελίτ ως εάν αυτή να κινείται πέρα και έξω από το λαϊκό «σώμα». Συνήθως στην έννοια λαός συγκαταλέγονται οι «πάνω» και οι «κάτω», οι έχοντες και οι μη έχοντες, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και οι δέκα οικογένειες που συγκεντρώνουν ολόκληρο τον πλούτο της χώρας, ο 60χρονος αυτόχειρας του Περιστερίου και ο κάτοικος των ευγενών προαστίων. Η έννοια λαός, λοιπόν, είναι μία γενίκευση που χρησιμοποιείται για να αποκρύψει τις διαφορετικές κοιν...

Όσο κι αν το αρνούνται κάποιοι, τα πάθη των ανθρώπων, αλλά πάνω απ’ όλους και όλα οι μεγάλες προσωπικότητες κινούν την ιστορία. Εφόσον βέβαια έχουν αέρα στα πανιά τους. Εάν έχουν τη δυνατότητα και το «χάρισμα» να κινητοποιούν τα πλήθη, να αίρουν την ακινησία και το τέλμα τους. Τα λέμε αυτά καθώς διαβάζουμε πως εβδομήντα δημοσιογράφοι πήγαν στο Παρίσι για να ακούσουν τον νεαρό από την Ελλάδα, που διεκδικεί την πρωτιά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Άνοιξα τη συντηρητική πλην έγκυρη εφημερίδα Le Monde για να διακριβώσω πως οι ξένοι βλέπουν τον Αλ. Τσίπρα. Ούτε μία αναφορά στα «περί ύβρεως» κατά του προέδρου Ολάντ, ούτε μία κρίση για τις θέσεις της Αριστεράς και εναντίον του Έλληνα πολιτικού όταν δήλωσε ότι «Δεν υπάρχει τίποτα να διαπραγματευθούμε στο Μνημόνιο, γιατί κανείς δεν διαπραγματεύεται με την κόλαση»! Μόνο οι θέσεις. Μόνο ότι «οι άδικες πολιτικές της λιτότητας οδηγούν σε αδιέξοδο την Ευρώπη». Μόνο ότι απαιτείται «η χειραφέτηση από την κηδεμονία των χρηματοπιστωτικών αγορών» και πω...

Πάλι στον ίδιο σκοπό. Ξανά τα λόγια τα μεγάλα, ξανά το ίδιο παραμύθι. Πάλι πώληση λεκτικών καταπραϋντικών, προφερόμενων με κακή άρθρωση. Πάλι πώληση της σωτηρίας, του τρόμου της χρεοκοπίας και, συγχρόνως, τα ξόρκια για ανάπτυξη. Τι να πεις όμως στο παιδί που σήμερα, μετά από τόσο κόπο, εξετάζεται για να μπει στο πανεπιστήμιο; Πώς να συγχαρείς όταν γνωρίζεις ότι η περιπέτεια, το μυστήριο, η μεγαλοσύνη, η αυτοπραγμάτωση, όλα χάνονται μέσα στο ομιχλώδες και ζοφερό μέλλον της ανεργίας; Το ακούει κάποιος πολιτικός αυτό; Ποιος από εκείνους που με περισσή ευκολία μιλούν για θυσίες, αρκεί να αφορούν τους άλλους, έχει υποστεί την παροξυσμική τρομοκρατία όλων εναντίον όλων, την αντίληψη ότι ο βίος είναι βία, ή έχει ακούσει τον άνεργο γονιό να λέει: «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού»; Ποιος ξέρει για...

Τα πρακτορεία στοιχημάτων και οι αγγλοσάξονες «μπούκερς» ου μην και οι οικονομολόγοι του Σίτι και της Γουόλ Στρητ στοιχηματίζουν για την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, εφευρίσκοντας τον όρο «Grexit» από το Grece και exit! Ποιος από τους στοιχηματίζοντες θα κερδίσει; Για την ώρα εκείνοι, οι ελάχιστοι, που τζογάρουν στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Κι αυτό γιατί τα διακυβεύματα είναι τεράστια, καθώς η έξοδος της Ελλάδας θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και θα δημιουργήσει φοβερούς κινδύνους για την Ευρώπη αλλά και στην παγκόσμια οικονομία. Ο φόβος αυτός μπορεί να διατηρεί για την ώρα την Ελλάδα στην ευρωζώνη, αλλά η ευρωζώνη θα καταφέρει να επιβιώσει όταν η Ιταλία και η Ισπανία(σε λίγο και η Γαλλία) θα αντιμετωπίσουν ανάλογα προβλήματα; Ήδη οι Γερμανοί σε συνεργασία με τις Βρυξέλλες και την ΕΚΤ ετοιμάζουν το σχέδιο Β, που δεν έχει σχέση με την έξοδο ή όχι της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά με την μεσοπρόθεσμη αναδιοργάνωση της ευρωζώνης γύρω από δύο πόλους. Ο πρώτος θα είναι η Ελλ...

Η αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας, που επέβαλλαν Μέρκελ και Σαρκοζί στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και κυρίως στον νότο είναι πλέον γεγονός. Ο όρος «ανάπτυξη» με τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι η εναλλακτική πολιτική που αρχίζει να επικρατεί παντού πλην της Γερμανίας. Η τελευταία, αφού κατάφερε εκμεταλλευόμενη τη νομισματική ένωση να αποκτήσει πλεονάσματα βασισμένα στο έλλειμμα(δάνεια) του ευρωπαϊκού νότου, τώρα αυξάνει κατά 6% τους μισθούς των Γερμανών εργαζομένων, προκειμένου να διατηρήσει τη ζήτηση των γερμανικών βιομηχανικών προϊόντων, τα οποία δεν καταναλώνονται πλέον στις χώρες της λιτότητας και της ύφεσης, όπου η ανεργία και η φτώχεια έχει φθάσει στα ύψη. Πόσα, όμως, μπορούν να καταναλώσουν οι Γερμανοί καταναλωτές από τα γερμανικά προϊόντα; Πολύ λιγότερα απ’ ό,τι όλοι οι Ευρωπαίοι της περιφέρειας μαζί. Συνεπώς και η ανάπτυξη της Γερμανίας αργά ή γρήγορα θα πληγεί. Άρα, το μοντέλο της συνεχούς ανάπτυξης και της άπληστης συσσώρευσης σε όλο και λιγότερα χέρια(αλλά και χώρες) μο...

Να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, στον «μεγάλο ασθενή» της ευρωζώνης γράφει η γαλλική εφημερίδα Le Monde, η οποία θεωρεί πως θα είναι μεγάλο πλήγμα για την εικόνα του ευρώ η έξοδος της χώρας μας από τη νομισματική ένωση. Πάντως, το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου είχε ως αποτέλεσμα την αποδοχή από τον γαλλογερμανικό άξονα της επιμήκυνσης υλοποίησης του προγράμματος του Μνημονίου, ώστε να δοθεί μία ανάσα στον ελληνικό λαό. Κατά συνέπεια οι Έλληνες πολίτες με την ψήφο τους κατάφεραν ό,τι δεν μπόρεσαν οι μέχρι σήμερα ελληνικές κυβερνήσεις. Όμως παραμένει η ίδια θανατηφόρα πολιτική λιτότητας, που επιφέρει τα πρώτα δηλητηριώδη αποτελέσματα και στη γειτονική Ιταλία, όπου το δημόσιο χρέος αυξάνεται και τα φορολογικά έσοδα συρρικνώνονται. Για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι το φάρμακο γίνεται φαρμάκι. Παρόλ’ αυτά οι Έλληνες καλούνται να επιστρέψουν στις κάλπες για να… «διορθώσουν την ψήφος τους» μέσω ενός απίστευτου ρεπερτορίου εκβιασμών και εκφοβισμών. Έτσι, μία σειρά αξιωματούχοι της ΕΕ κ...

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έδειξαν ότι το πειραματόζωο μπορεί να χαλάσει το πείραμα. Οι Έλληνες απέδειξαν ότι μπορεί να είναι τα θύματα της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής κρίσης, αλλά δεν δέχονται να είναι θύματα που συναινούν στις οδύνες, που τους επιβάλλονται, με τιμωρητικό και σαδιστικό τρόπο. Και να που μας βάζουν ξανά στο δοκιμαστικό σωλήνα των εκλογών. Γιατί; Γιατί κατά την αντίληψή τους «η ψήφος πρέπει να διορθωθεί» με καταλύτη τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία και τον εκφοβισμό. Ήδη η κ. Λαγκάρντ και ο άλλος επικυρίαρχος, ο κ. Σόιμπλε μας κουνούν το δάκτυλο και μας υποδεικνύουν τι να ψηφίσουμε, αγνοώντας για μία ακόμη φορά ότι οι δηλώσεις αυτές πληγώνουν το πατριωτικό φιλότιμο των Ελλήνων, τονώνοντας την ψήφο διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Γιατί οι απελπισμένοι, οι απόκληροι, οι καταδικασμένοι στην ανεργία και στην ανέχεια δεν φοβούνται ούτε την έξοδο από το ευρώ ούτε τη χρεοκοπία, γιατί τις έχουν ήδη υποστεί. Αυτό που τους έχει απομείνει είναι η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια, αλλά...

Όταν οι Έλληνες διαμαρτύρονταν στην πλατεία Συντάγματος και στις εθνικές επετείους, όταν αποδοκίμαζαν ποικιλοτρόπως βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη, οι συστημικοί μιλούσαν για απαράδεκτες, βίαιες μειοψηφίες. Ώσπου προέκυψε η μεγάλη και μη αναμενόμενη ανατροπή μέσω των εκλογών. Αλλά και πάλι αυτοί, που όντας κλεισμένοι στον ευτυχισμένο μικρόκοσμό τους ποτέ δεν άκουσαν τις στοναχές των άνεργων και των πτωχοποιημένων εργαζόμενων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, τώρα ερμηνεύουν κατά το δοκούν την «εντολή του λαού». Το μήνυμα της αποδοκιμασίας του Μνημονίου και συγκεκριμένα της μονόπλευρης λιτότητας αποκρύπτεται πίσω από ερμηνείες που αναφέρονται σε «εντολή του λαού για κυβέρνησης συνεργασίας», σε ρήσεις για «αναλογική ευθύνη»(δηλαδή ευθύνη κατά 18% ή 13%), ή για αναλογική συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας! Για να αποδειχθεί ότι το πολιτικό σύστημα για μία ακόμη φορά κινείται μεταξύ βοναπαρτισμού(αρχηγικά κόμματα) και δημοκρατικού ελιτισμού, όπου ο λαός δεν θεωρείται ικανός να λαμ...

Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα ηττήθηκε η πολιτική της λιτότητας. Η εκλογική ήττα, όμως, δεν σημαίνει και αυτόματη ήττα του ευρωπαϊκού(Γερμανικού)οικονομικού μοντέλου. Κι αυτό εμφαίνεται στο βαθμό που τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία έχει κατά ένα τρόπο «απαγορευτεί» η αλλαγή οικονομικής πολιτικής ώστε να δοθεί χώρος στην ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η Γερμανία εμμένει στη σκληρή, σχεδόν ιδεοληπτική εφαρμογή της λιτότητας και των δομικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή των νέων μειώσεων των μισθών και των συντάξεων, τη δουλεία αντί της εργασίας καθώς και των χιλιάδων απολύσεων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. «Οι συμφωνίες μεταξύ κρατών δεν ακυρώνονται από τις νέες εκλογές» δήλωσε ο Βεστερβέλε στη γερμανική βουλή. Αυτό δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας αλλά, κυρίως, εναντίον της Γαλλίας και του νέου προέδρου της Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος εξελέγη μιλώντας για αλλαγή του Σταθεροποιητικού Συμφώνου και της ενσωμάτωσης σ’ αυτό ε...

Στο 22% έχει φθάσει, επισήμως, η ανεργία στην Ελλάδα. Στο 22% αυξήθηκαν οι αυτοχειρίες την τελευταία διετία, ενώ στην οικονομική, στην κοινωνική και την ανθρωπιστική κρίση έρχεται να προστεθεί και η πολιτική. Οι πιθανές νέες εκλογές θα λύσουν το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα; Πολλοί φοβούνται πως όχι και ότι η πολιτική κρίση θα ενταθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Αλλά που οφείλεται η πολιτική κρίση; Στην ανευθυνότητα των Ελλήνων πολιτικών, στις μικροκομματικές σκοπιμότητες ή, μήπως, στην ανωριμότητα των «νικητών» των εκλογών να διαχειριστούν τη μετάβασή τους από τη διαμαρτυρία στις επεξεργασμένες θέσεις, που επιδέχονται άμεση εφαρμογή; Ενδεχομένως να ισχύουν όλα. Ισχύει, επιπροσθέτως, και ο φόβος του κατεστημένου πολιτικού συστήματος μήπως οι νέες εκλογές φέρουν στην πρώτη θέση των Αλ. Τσίπρα, επιφέροντας τη διάλυση των πρώην κομμάτων εξουσίας. Ισχύει, επίσης, ο φόβος των "πάνω" για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Με άλλα λόγια, έχουμε αυτούς, που θεωρούν ότι...

Σ’ εκείνους που προσπάθησαν να μας υποβάλουν την ενοχή ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» απαντήσαμε. Να, όμως, που με το φως του λύκου επανέρχονται, εμβάλοντάς μας, τώρα, την ενοχή ότι είμαστε «προνεωτερικοί», ότι δεν σκεφτόμαστε, δηλαδή, με όρους νεωτερικότητας, ότι δεν είμαστε στρατιωτικά πειθαρχημένοι σαν τους βόρειους προτεστάντες, ότι περιμένουμε το χρόνο και δεν τον διαχειριζόμαστε όπως οι άνθρωποι του βορρά, ότι δεν έχουμε μία εμπνέουσα αξία, ένα νόημα, μία νέα μεγάλη ιδέα, η οποία να μας ενώνει και να μας δονεί. Αυτά έλεγε, χθες, ο Στέλιος Ράμφος στην εκπομπή της κ. Πόπης Τσαπανίδου. Το πρόβλημα, συνεπώς, του άνεργου δεν είναι ότι δεν έχει να πάει γάλα στο παιδί του, αλλά ότι δεν έχει να του πάει «νόημα»! Υπενθυμίζουμε πως στην εποχή του εκσυγχρονισμού του Κ. Σημίτη ο ίδιος φιλόσοφος αιτιολογούσε την ανάγκη «εκσυγχρονισμού» της ελληνικής κοινωνίας ως αποτέλεσμα της «βυζαντινής μας εκκρεμότητας»! Και τότε το παράδειγμα που έπρεπε να υιοθετήσουμε, ήταν αυτό του νεωτερικού ευρωπαϊκού βορρ...

Τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία και στην Ελλάδα χαρακτηρίστηκαν ως ήττα της πολιτικής λιτότητας, που έχει επιβάλλει στην ευρωζώνη και πρωτίστως στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου ο γαλλογερμανικός άξονας, για την ακρίβεια οι Μέρκελ-Σαρκοζί. Αλλά εκτός από την ήττα της λιτότητας, η υπερψήφιση του Φρανσουά Ολάντ και η ήττα του Νικολά Σαρκοζί, τον οποίο υποστήριξε η Άγκελα Μέρκελ, αμφισβητεί την ύπαρξη του γαλλογερμανικού άξονα, ενός ευρωπαϊκού «παραθεσμού», που θέτει εκποδών την ισότιμη και δημοκρατική σύμπραξη των Ευρωπαίων εταίρων, όλων των χωρών μελών της ΕΕ και της ευρωζώνης. Αυτό τον άξονα επιχειρεί, τώρα, να διασώσει η Γερμανίδα καγκελάριος με το συγχαρητήριο τηλεγράφημά της προς τον Ολάντ, όπου επισημαίνει χαρακτηριστικά «Σε μας(σ.σ. τη Γερμανία και τη Γαλλία) ανήκει η λήψη των αναγκαίων αποφάσεων για την Ενωμένη Ευρώπη και τη ζώνη του ευρώ, ώστε να προετοιμάσουμε τις κοινωνίες μας για το μέλλον και να διασφαλίσουμε ή να ενδυναμώσουμε την ευημερία τους»! Οι αποφάσεις, συνεπώς,...

Οι άθλιες καρικατούρες που παραπέμπουν στη ναζιστική θηριωδία και οι οποίες απόκτησαν πρόσκαιρη πνοή από μία εντελώς τυφλή οργή, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα χαθούν. Εκείνο, όμως, το οποίο μένει είναι η λογική του θυμού, το αποτέλεσμα της λογικής της συναισθηματικής ψήφου των ανθρώπων, που έχασαν τη δουλειά τους, που απώλεσαν τα μαγαζιά τους, τις περιουσίες τους, μα πιο πολύ το πρόσωπο και την ορατότητά τους. Αυτοί που με χίλια βάσανα έγιναν «κάποιοι», δια μιας μεταβλήθηκαν σε «τίποτα», σε απλά «μηδενικά». Όλοι αυτοί αντί να αυτοπυροβοληθούν στην πλατεία Συντάγματος πυροβόλησαν, προχθές, τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία θεώρησαν υπεύθυνα για την κατάντια τους. Παραδόξως, οι προχθεσινές εκλογές αποτύπωσαν ό,τι συνέβη το καλοκαίρι του 2011 στην πλατεία Συντάγματος. Έτσι, η Λεωφόρος Αμαλίας(η «πάνω πλατεία») ψήφισε «Χρυσή Αυγή» και η πολυπληθέστερη «κάτω πλατεία»(η πλατεία Συντάγματος) ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χρ. Παπουτσής και οι τόνοι των χημικών από τα ματ του μπορεί να διέλυσαν τους Αγανα...

Ο διάλογος στην αυλή του δημοτικού σχολείου Κωστακιών Άρτας: «Ψήφισες;» η ερώτηση. «Μαύρισα τους πάνω», η απάντηση! Το πειραματόζωο αντέδρασε. Το πείραμα απέτυχε. Αυτός που κάποιοι ήθελαν να πτωχοποιείται, να μένει άνεργος να ευνουχίζεται από το όνειρο για μία καλύτερη ζωή, να απαξιώνεται ως πρόσωπο, ως αξιοπρέπεια, και να μην προβαίνει σε καμία αντίδραση, να υφίσταται τα πάντα χωρίς ένα σπασμό, και, συγχρόνως, να ψηφίζει υπέρ εκείνων οι οποίοι τον ακυρώνουν, αντέδρασε. Έστειλε το μήνυμά του σ’ αυτούς που τον καλούσαν να καταπνίξει την οργή του και να ψηφίσει «χρήσιμα», «λογικά», συναινώντας στη δική του άδικη τιμωρία και στην διαιώνιση της ατιμωρησίας αυτών που μας έφθασαν ως εδώ, αυτών που μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε τη διαφθορά και τη ρεμούλα των λίγων, αυτών που μας επιβάλλουν να πληρώσουμε τις τράπεζες δύο φορές, μία για τα τοκογλυφικά τους επιτόκια και άλλη μία –τα 50 δις ευρώ- για τις ζημιές που έπαθαν από το PSI. Αίφνης, ακόμη και ο θυμός τέθηκε εκτός νόμου, χαρακτηριζόμενος α...

Ευφυολογήματα, ατάκες, λογοπαίγνια, φτηνά διαφημιστικά δάνεια(tragic), πολωτικές, φραστικές επιθέσεις, όλα στην τηλεοπτική αρένα για την πρόκληση εντυπώσεων. Όλοι εναντίων όλων, προς χάριν της συσπείρωσης, ενώ, συγχρόνως, όλοι διακηρύσσουν πως είναι διατεθειμένοι την επόμενη ημέρα να συνεργαστούν σχεδόν με όλους. Ακόμη και η «συγνώμη» επιστρατεύεται ως ηθικό προτέρημα και άλλοθι, δικαιώνοντας πλήρως τη ρήση πως «από τότε που βγήκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο»! Ακόμη και ο τραπεζίτης πρωθυπουργός ενεπλάκη ως μη όφειλε στην προεκλογική εκστρατεία καλώντας τους πολίτες «να ψηφίσουν για το αύριο». Ως εάν οι πολίτες θα ψηφίσουν για το χθες! Γι’ αυτό εν προκειμένω ισχύει το σύνθημα «ήρθαν τα αύρια να διώξουν τα σήμερα». Πέρα, όμως, από την πολιτική επικοινωνία και τις λεκτικές πιρουέτες υπάρχει και η πολιτική, την οποία οι περισσότεροι προσπαθούν να απωθήσουν στο πίσω μέρος της σκηνής για να μη βρεθούν εκτεθειμένοι στη συνέχεια. Ποια είναι, λοιπόν, η πολιτική και τα διακυβεύματα αυτών των...

«Οι Ταλιμπάν της ΕΕ σκοτώνουν τους Έλληνες» δηλώνει για μία ακόμα ο Κον Μπεντίτ, αναφερόμενος στην άγρια λιτότητα που επιβάλλουν στην Ελλάδα. Αλλά γιατί Ταλιμπάν; Γιατί από τη σημερινή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο κάποιοι ωφελούνται άμεσα υλικά(οικονομικό κέρδος) και κάποιοι άλλοι ιδεολογικά και πολιτικά, που ως συμβολικό κεφάλαιο καταλήγει ομοίως σε υλικό όφελος. Οι δεύτεροι είναι οι φανατικοί πολιτικοί, ένας μικρόκοσμος, που απαρτίζεται από ανθρώπους κυνικούς, αναίσθητους, στεγανούς στη θλίψη και τον πόνο που επιβάλλουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανέργων και φτωχών. Αλλά σε ποιο «θεό» πιστεύουν οι φανατικοί πολιτικοί; Στο νεοφιλελευθερισμό, στις αυτορυθμιζόμενες αγορές –τις οποίες οφείλουμε να... «καθησυχάζουμε»- στην ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων, που προκύπτει με τη θυσία των εργαζόμενων, δηλαδή με τις περικοπές μισθών, συντάξεων, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, των επιδομάτων πρόνοιας, δηλαδή του φιλελεύθερου...