Αντισταθείτε

Πιο πολύ δολοφόνοι απ’ τους δολοφόνους είναι αυτοί που δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, αυτοί που κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Μιλώ για τους λύκους που επαναξιώνουν την αποκλειστικότητά τους να κατηχούν το δάσος, κανοναρχώντας και τρομοκρατώντας. Αναφέρομαι σ’ αυτόν που καλεί τον Μπαρόζο να εκφοβίσει τους Έλληνες,ή τον γραικύλο που καλεί τη Μέρκελ "να μας βάλει σε τάξει, επιβεβαιώνοντας ότι στην Ελλάδα υπάρχουν συμφέροντα μικρά και μεγάλα που σιγοντάρουν τους τροϊκανούς νεο-αποιακιοκράτες. Μιλώ για τους αυτιστικούς της πολιτικής, που εξακολουθούν να υποτιμούν την κρίση του κόσμου, τους κυνικούς με τη βασάλτινη καρδιά, που είναι οι ηθικοί αυτουργοί του θανάτου ενός ανθρώπου στο πάρκο του Αγίου Φιλίππου της Νίκαιας και του ζωντανού θανάτου εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων. Κραυγάζω εναντίον των φασιστών που μαχαιρώνουν με μίσος έναν μετανάστη στον σταθμό του Ηλεκτρικού στον Άγιο Νικόλαο, γιατί έχω παιδί στην ξενητιά. Μιλώ κατά όσων καταστρέφουν μία ολόκληρη χώρα. Ναι, η Ελλάδα είναι το πεδίο εφαρμογής ενός πειράματος. Γιατί με πειράματα «δουλεύει» ο πραγματισμός του κυρίαρχου σε ολόκληρο τον κόσμο χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Αν πετύχει το πείραμα θα εφαρμοστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη κι ύστερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι’ αυτό μία χώρα σαν την Ελλάδα, που έχει απειροελάχιστη βαρύτητα για την παγκόσμια οικονομία, έχει τόση σημασία. Το γράφαμε προ καιρού, το είδαμε να το γράφει και ο Σλαβόι Ζίζεκ. Ακριβώς έτσι είναι, «Η Ελλάδα…Είναι ένα από τα κυριότερα πεδία δοκιμής ενός νέου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που έχει δυνητικά απεριόριστη εφαρμογή: μια απο-πολιτικοποιημένη τεχνοκρατία στην οποία τραπεζίτες και άλλοι ειδικοί αφήνονται να γκρεμίσουν την δημοκρατία». Και καταλήγει ο Ζίζεκ: «Σώζοντας την Ελλάδα από τους αποκαλούμενους σωτήρες της, σώζουμε την ίδια την Ευρώπη». Γιατί αν αποτύχει το πείραμα σωζόμαστε όλοι. Για την ακρίβεια σώζεται η Ευρώπη του κράτους Πρόνοιας, η Ευρώπη της κοινωνικής ισορροπίας, η Ευρώπη όπου εκτός από την εργασία ως άχθος υπάρχει και το αίτημα της εργασίας ως δημιουργία. Η Ευρώπη αυτή ήταν πριν λίγο καιρό το υπόδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα πρέπει να αλωθεί και η κερκόπορτα θα είναι η Ελλάδα. Από εδώ θα ξεκινήσει η επιστροφή στον εργασιακό και πολιτικό μεσαίωνα, αν δεν υπάρξει αντίσταση. Από ποιους όμως και με βάση ποια προτάγματα; Το «νέο» έχει ανάγκη τη μορφική επινοητικότητα κι ένα νέο είδος ποίησης. Αλλά η ποίηση έχει τεθεί υπό απαγόρευση. Ομοίως οι θεσμοί της παλιάς συλλογικότητας έχουν χαθεί μαζί με την Πόλη. Η διέξοδος απαιτεί μία νέα γλώσσα, ένα νέο λόγο. Για να έχουμε μια νέα ποίηση και μια νέα γλώσσα απαιτείται να γίνεται σαφής η οπτική μας γωνία, η θέση απ’ όπου βλέπουμε τον κόσμο(από το μέρος των «κάτω» ή των «πάνω»). Γιατί ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία ανατροπή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της Ποίηση. Αλλά ποιος θα «τραγουδήσει» σήμερα τη φτώχεια, ποιος ποιητής, ποιος Δάντης θα μιλήσει γι’ αυτό το «χάνι του πόνου», ποιος θα αντισταθεί; Ποιοι θα είναι οι ρινηλάτες του νέου κόσμου; Η απάντηση απαιτεί το χρόνο της.

Το παλιό πέθανε...

Πολλοί θεωρούν ότι η οικονομική κρίση απαιτεί για την αντιμετώπισή της την εθνική συστράτευση. Αντ’ αυτής έχουμε μία εμφυλιοπολεμική αντιπαράθεση, η οποία επιχειρεί να ανασύρει ακόμη και τα φαντάσματα του παρελθόντος ενόψει της εκλογικής μάχης της 17ης Ιουνίου. Η αιτιολογία ότι η διχοστασία οφείλεται σε κάποια αταβιστικά χαρακτηριστικά της φυλής είναι τουλάχιστον αφελής. Πίσω από την αντιπαράθεση υπάρχουν συμφέροντα τόσο των «πάνω», των επιχειρηματιών δηλαδή που ωφελούνται από την άσκηση της πολιτικής των Μνημονίων, και των «κάτω», ήτοι των εργαζομένων και των συνταξιούχων που πληρώνουν άδικα την κρίση. Οι «πάνω», λοιπόν, μαζί με αξιωματούχους της ΕΕ και του ΔΝΤ, όπως η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ, καθώς και τραπεζίτες ισχυρίζονται ότι για όλα ευθύνεται ο ελληνικός λαός, δηλαδή οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες σύμφωνα με τη λογική του «μαζί τα φάγαμε»! Οι «κάτω», αντιθέτως, θεωρούν ότι αυτό είναι μία άδικη γενίκευση και πως για την κρίση ευθύνεται το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Το μεγάλο επιχείρημά τους γι’ αυτό είναι το ερώτημα: Πως είναι δυνατόν μία οικονομία, όπως η ελληνική, που αντιπροσωπεύει το 2% του ΑΕΠ της ΕΕ, να απασχολεί τόσο πολύ τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές; Το Blooomberg για μία ακόμη φορά επισημαίνει ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ είναι απειλή για την παγκόσμια οικονομία, πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Επίσης, αν στην Ελλάδα είχαμε και έχουμε πρόβλημα με τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, που, άραγε, οφείλεται η αντίστοιχη κρίση στην Ιταλία και στην Ισπανία; Σε κάθε περίπτωση, τα μεγάλα οικονομικά, μιντιακά και πολιτικά συμφέροντα θεώνται από την οπτική γωνία των δικών τους κερδών την κρίση, εκτιμώντας ότι η εξυπηρέτησή τους ταυτίζεται με την εξυπηρέτηση της Ελλάδας. Γι’ αυτό κάθε άλλη άποψη θεωρείται εθνικά εχθρική. Έτσι, από τη μία πλευρά υπάρχει ο «εχθρός λαός», ή μία πολιτική «πέμπτη φάλαγγα», δηλαδή ένας εσωτερικός εχθρός, ενώ από την άλλη έχουμε τη «δοσίλογη» ή «αντεθνική» αστική τάξη. Τα επιχειρήματα των δύο πλευρών συντείνουν στη δημιουργία των αντίπαλων δυνάμεων μιας νέας καταστροφικής, εμφυλιοπολεμικής αντιπαράθεσης. Απέναντι στα παραπάνω και στη λογική της εθνικής συνεννόησης λόγω της ιδιαίτατα δυσμενούς για τη χώρα μας συγκυρίας οφείλουμε να αναπτύξουμε μία τρίτη εκδοχή, αυτή κατά την οποία οι αιτίες της ελληνικής κρίσης είναι η παγκόσμια κρίση σε συνδυασμό με την ελληνική ιδιαιτερότητα(διαφθορά, διαπλοκή). Οι άλλες δύο προσεγγίσεις καλλιεργούν την πόλωση και το μίσος, εξουδετερώνοντας την όποια ελληνική δυνατότητα να παλέψουμε την κατάσταση και να στείλουμε σε ολόκληρο τον κόσμο το μήνυμα ότι οι Έλληνες είμαστε ενωμένοι. Για να επικρατήσει η τρίτη άποψη, πρέπει να διαμορφωθεί μία «νέα πολιτική τάξη» έτσι όπως την περιγράφει στους Financial Times ο καθηγητής Δικαίου στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Παύλος Ελευθεριάδης, ο οποίος υποστηρίζει πως αυτή μόνο μπορεί να σώσει την Ελλάδα: «Η ελληνική πολιτική έχει ιδιωτικοποιηθεί. Αδίστακτοι πολιτικοί, κυνικά εργατικά συνδικάτα και ολιγάρχες των ΜΜΕ έχουν καταλάβει τη δημόσια ζωή μας. Ελάχιστα νοιάστηκαν για το χρέος και ακόμη λιγότερο για μεταρρυθμίσεις. Δεν βλέπουν καμία επείγουσα ανάγκη στην πρόληψη μιας καταστροφικής εξόδου από το ευρώ, δεδομένων των τεράστιων κερδών τους… Το εκλογικό σώμα δεν αντέχει άλλη λιτότητα, αλλά είναι εξοργισμένο να καθοδηγείται από εκείνους που ανέντιμα δημιούργησαν το πρόβλημα. Έτσι, παρόλο που το 80% επιθυμεί να παραμείνει στο ευρώ, το 68% ψήφισε κόμματα που αντιτίθενται στη συμφωνία διάσωσης. Αυτό ήταν το τρόπος τους να ψηφίσουν υπέρ της αλλαγής», υποστηρίζει ο Έλληνας ακαδημαϊκός. Όμως, σύμφωνα με τον Π. Ελευθεριάδη, «το παλιό πέθανε, αλλά το καινούριο δεν γεννήθηκε ακόμη»!

Η ψήφος του φόβου

Ένας ιδιότυπος πόλεμος αναπτύσσεται στην Ευρώπη. Ο Σόιμπλε χλευάζει την Ελλάδα, αλλά ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Γκύντερ Γκρας γράφει υπέρ της Ελλάδας το ποίημα «Η ντροπή της Ευρώπης». Μία μεγάλη γερμανική εφημερίδα αποκαλύπτει ότι το ποίημα δεν τον έγραψε ο Γκρας αλλά ένα σατυρικό έντυπο. Οι μνημονιακές ελληνικές εφημερίδες υιοθετούν ασμένως το δημοσίευμα, αλλά όχι και τη διάψευση του συγγραφέα. Ποιος, λοιπόν, είναι με ποιον; Ομοίως, η Κριστίν Λαγκάρντ, η υπουργός του Σαρκοζί και νυν διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου καταφέρθηκε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εναντίον όλων των Ελλήνων, κατηγορώντας τους ως φοροφυγάδες. Ο Μελανσόν ρώτησε δια του Τύπου τη Λαγκάρντ, με ποιο δικαίωμα ταπεινώνει τους Έλληνες; Γιατί δεν καταφέρεται συγκεκριμένα εναντίον όσων φοροδιαφεύγουν και «τσουβαλιάζει» τους πάντες, ακόμα και τους μισθωτούς και συνταξιούχους; Κι όμως κάποιοι στην Ελλάδα δεν είναι με τον Μελανσόν, ούτε καν με τον Ολάντ, αλλά με την Λαγκάρντ! Η τελευταία βέβαια αναδιπλώθηκε μετά τις αντιδράσεις και το δημοσίευμα της Le Monde ότι λαμβάνει μισό εκατομμύριο ευρώ ετησίως αφορλόγητα! Αλλά γιατί κατέφυγε σ’ αυτή την άθλια γενίκευση; Γιατί πίσω από τη γενίκευση κρύβονται οι πραγματικοί φοροφυγάδες, οι άνθρωποι της Λαγκάρντ -η ίδια η Λαγκάρντ-, της Μέρκελ και του Σόιμπλε, οι εγχώριοι μεγαλοεργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι εξωχώριοι και οι ντόπιοι τραπεζίτες και όλοι όσοι ευνοούνται από το Μνημόνιο, καθώς καθιστούν μονοπωλιακές, ή ολιγοπωλιακές τις δικές τους επιχειρηματικές δραστηριότητες. Πρόκειται για τους Έλληνες επιχειρηματίες των οποίων τα συμφέροντα είναι συμβατά με εκείνα των ξένων, κυρίως των Γερμανών, τόσο στο επίπεδο της χρηματοπιστωτικής όσο και της πραγματικής οικονομίας. Είναι προφανές κατόπιν τούτου ότι τα εγχώρια συμφέροντα έχουν λόγο να ενισχύουν τις πολιτικές δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του Μνημονίου και τη συνταγή της λιτότητας, ακόμη κι αν καταστρέφουν την ελληνική οικονομία. Όλοι αυτοί πιέζουν και εκβιάζουν με τον παραδοσιακό πλέον τρόπο της διακοπής των «δόσεων» για να χειραγωγήσουν τη βούληση του εκλογικού σώματος. Έτσι ενώ πριν είχαμε το πελατειακό σύστημα που αλλοίωνε τη λαϊκή βούληση, τώρα έχουμε έναν άνευ προηγουμένου εκφοβισμό. Σ’ αυτόν επιστρατεύονται ακόμα και σημειώματα, όπως αυτό για τη «ρευστότητα» του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Όμως, η 6η Μαΐου απέδειξε ότι ο λαός αντιδρά πλέον σ’ αυτόν τον εμπαιγμό, την ώρα μάλιστα που υφίσταται τα πάνδεινα. Έτσι, ένα κόμμα διαμαρτυρίας όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε στα ύψη, δημιουργώντας πανικό στο ευρωπαϊκό και το ελληνικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο. Οι «κάτω», διακρίνοντας τον πανικό αυτόν, συνεχίζουν να εκφράζουν την προτίμησή τους σ’ αυτόν τον ανέτοιμο, όπως φαίνεται, να εξουσιάσει πολιτικό σχηματισμό, καθώς τον θεωρούν ότι είναι ένα ανάχωμα στην χωρίς τέλος επίθεση που υφίστανται τα εργασιακά τους δικαιώματα, οι μισθοί, οι συντάξεις και εν γένει η ζωή τους. Γι’ αυτό ενδέχεται για μία ακόμη φορά να έχουμε ψήφο «άμυνας» και όχι «θέσης», μία ψήφο που θα ισορροπεί στο χάος των διαφόρων εκατέρωθεν φόβων.

Η γερμανική Ευρώπη

Εκβιάζει ο Σόιμπλε τους Έλληνες με τη δόση του δανείου μέχρι «να ψηφίσουν λογικά»! Εκβιάζουν οι τοκογλύφοι και οι Ιταλοί τουριστικοί πράκτορες. Ο τρόμος μας κυκλώνει από παντού. Η τρομοκρατία, όμως, δεν απευθύνεται μόνο στην Ελλάδα αλλά και προς τις ΗΠΑ, οι οποίες φοβούνται την κατάρρευση της Ευρώπης κατά το ανάλογο της Σοβιετικής Ένωσης. Γι’ αυτό ζητούν να δοθεί «μία ανάσα στην Ελλάδα» με ενίσχυση της ανάπτυξης και «ας πάει πίσω η δημοσιονομική εξυγίανση»(Τσαρλς Νταλάρα). Το Βερολίνο παρόλ’ αυτά επιμένει στην ίδια αποτυχημένη οικονομική πολιτική της λιτότητας, διαμηνύοντας, συγχρόνως, ότι η Ελλάδα θα εξέλθει από την ευρωζώνη αν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι αν η Ελλάδα τηρήσει τις δεσμεύσεις θα καταρρεύσει. Επίσης, είναι γνωστό ότι θα προκαλέσει το φαινόμενο του ντόμινο, αποσταθεροποιώντας εντελώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αλλά γιατί οι Γερμανοί επιμένουν; Γιατί ωφελούνται. Ωφελήθηκαν από το ακριβό ευρώ εξάγοντας στις χώρες του Νότου τα προϊόντα τους –το έλλειμμα των νοτίων είναι το εμπορικό πλεόνασμα των Γερμανών- και, τώρα, ωφελούνται από το 1 τρις ευρώ των κεφαλαίων που μετανάστευσαν από τις χώρες του Νότου(300 δις ευρώ από την Ισπανία, 275 δις από Ιταλία, 100 δις από Ελλάδας…). Υπολογίζεται ότι τα 650 δις εξ αυτών κατατέθηκαν στη Bundesbank, τα 133 δις στην Ολλανδία και τα 130 δις στο Λουξεμβούργο. Σ’ αυτά να προσθέσουμε και τα δωρεάν(με μηδενικό επιτόκιο) δάνεια της Γερμανίας, η οποία μας δανείζει στη συνέχεια με τοκογλυφικούς όρους. Αλλά γιατί οι «επενδυτές» καταφεύγουν στη Γερμανία; Γιατί γνωρίζουν ότι αν το ευρώ καταρρεύσει, το γερμανικό μάρκο θα παραμείνει ισχυρό. Γι’ αυτό οι Γερμανοί δεν φοβούνται την κατάρρευση της Ευρώπης. Γιατί αυτό επιδιώκουν. Δηλαδή, μία γερμανική Ευρώπη πέριξ της οποίας θα υπάρχουν μόνο προτεκτοράτα και ερείπια(μεσογειακός νότος). Αλλά σε ποια πολιτισμική βάση, σε ποιον τρόπο ζωής θα εδράζεται αυτή η γερμανική Ευρώπη; Στον εθνικοσοσιαλισμό και το χρήμα των τραπεζών της Φρανκφούρτης! Ο Αυστριακός συγγραφέας Τόμας Μπέρνχαρντ στο βιβλίο του «Αφανισμός μια κατάρρευση» αναφέρει ότι στην Αυστρία κα στη Γερμανία μαζί με το πνευματικό παραμελείται και «το πραγματικά ποιητικό όσο τίποτε άλλο». Γιατί εδώ κατοικούν οι «νεοβάρβαροι του χρήματος» που έχουν αναγάγει σε ύψιστη τέχνη τον καιροσκοπισμό. Γιατί εδώ ο εθνικοσοσιαλισμός είναι έμφυτος! Εδώ τον κάθε άνθρωπο «τον έχει αδράξει γερά η απληστία, η ανοικτιρμοσύνη, η ατιμία, το ψέμα, η υποκρισία, η χαμέρπεια». Εδώ οι άνθρωποι «έχουν χάσει το πρόσωπό τους». Οι Γερμανοί σύμφωνα με έρευνα του Spiegel έχουν χάσει τον τρόπο να «ευχαριστιούνται». «Το γονίδιο της ευχαρίστησης συνεχώς ατροφεί - ξεχάσαμε να χαιρόμαστε τους εαυτούς μας» γράφουν οι ερευνητές. Η στάση, μάλιστα, των Γερμανών έναντι της Ελλάδας, είναι επίσης ζηλόφθονη. «Όταν εξοργιζόμαστε με τις υψηλές συντάξεις και τις μεγάλες διακοπές, προφανώς η ζήλια παίζει ρόλο», υποστηρίζουν. Γι’ αυτό οι Γερμανοί προτείνουν έναν κόσμο χωρίς απόλαυση, χωρίς χαρά. Μόνο μίσος, μίσος παντού, μίσος για όλους και όλα.

Το διακύβευμα

Αυτόχειρες παντού. Ο πολύτεκνος στο Περιστέρι προχθές, ο γιος με τη μάνα του στην Ακομινάτου χθες, ο άνεργος που του έκοψαν το ρεύμα στο Αιγάλεω επίσης χθες! Θάνατος παντού. Και οι «πάνω», πανικόβλητοι ενόψει εκλογών, χωρίς καν να ακούνε τον βαθύ ήχο της αγωνίας της κοινωνίας, αντιπαρατίθενται όχι με ιδέες αλλά με δαιμονολογίες και μανιχαϊσμούς, θεωρώντας οι ευήθεις ότι θα φοβίσουν με το... χειρότερο τους απελπισμένους, αυτούς που βρίσκονται στην άκρη της ταράτσας τους, λίγο πριν πέσουν στο κενό. Και το χειρότερο, το απόλυτο κακό είναι ο δαίμονας… Τσίπρας. Αυτή η τυφλή αντιπαράθεση των «πάνω», όπως εκδηλώνεται στο εσωτερικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, λειτουργεί ως καύσιμο για τον τρομερό –κατευθυνόμενο- κοινωνικό εμφύλιο, που άρχισε στην Πάτρα και κάποιοι επιχειρούν να τον μεταφέρουν και στην Αθήνα. Κι όλα αυτά καθώς είναι πρόδηλος ο πανικός τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη για το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου -«Φοβάται η Ευρώπη την Ελλάδα και η Ελλάδα την Ευρώπη» γράφει η Guardian. Ανησυχία επικρατεί, επίσης, και στη Γερμανία, όπου τα μίντια, που εκφράζουν ευθέως τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της Φρανκφούρτης, μέμφονται την Μέρκελ, γιατί απομονώθηκε και άφησε τον Ολάντ να κερδίσει την παρτίδα στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής. Ήδη ακούγονται οι πρώτες φωνές εναντίον της γερμανικής πολιτικής που υποχρεώνει τις χώρες της ευρωζώνης να δανείζονται με τοκογλυφικά επιτόκια, ενώ η ίδια η Γερμανία δανείζεται με μηδενικά! Εντέλει, η πολιτική της βάρβαρης λιτότητας που επιβάλουν οι νεοφιλελεύθεροι του Βερολίνου έχει απολέσει τη πολιτική νομιμοποίησή της και βασίζεται στην οικονομική δύναμη και μόνο. Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι εκτός από κρίση οικονομική και πολιτική(κρίση του πελατειακού κράτους), είναι και κρίση της Ευρώπης. Γι’ αυτό όπως επισημαίνει στη Le Monde ο Γάλλος πανεπιστημιακός Guy Burgel: Οφείλουμε « να υποστηρίξουμε μια ευρωπαϊκή ιδέα η οποία δεν θα είναι μόνο οικονομική και ανταγωνιστική, αλλά και κοινωνική και δημοκρατική. Αυτό είναι ένα επείγον στοίχημα για την Ελλάδα. Αυτή είναι μία δομική πρόκληση για τη Γαλλία. Αυτό είναι ένα ζωτικό διακύβευμα για την οικοδόμηση της Ευρώπης». Όμως απέναντι σ’ αυτή την ολοκληρωμένη αντίληψη για την Ευρώπη, οι Μέρκελ και Σόιμπλε αντιπαραθέτουν τη μονεταριστική Ευρώπη των τραπεζών και των Μπούχενβαλντ, των χωρών-στρατοπέδων όπου οι άνθρωποι θα πεθαίνουν από την εξαντλητική υπερεργασία ή την ανεργία. Γι’ αυτό εμείς οι Έλληνες καλούμαστε να αποφασίσουμε με ψύχραιμο και θετικό τρόπο ποια Ευρώπη και ποια Ελλάδα θέλουμε. Με ποιους πρέπει να πάμε και ποιους ν’ αφήσουμε. Οι δαιμονοποιήσεις και οι φανατισμοί ωφελούν μόνο την ακινησία και το τέλμα, δηλαδή εκείνους που έχουν όφελος από την κρίση και τη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης.

Ύβρις

Διαβάζω σε μεγάλη εφημερίδα πως «είμαστε μεσογειακός λαός, ο οποίος ρέπει προς τον λαϊκισμό, τη ρήξη, την υπερβολή»! Τα ίδια λέει και η Μέρκελ. Όμως κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ σημείωνε πως εδώ, στην Ελλάδα γεννήθηκε το μέτρο, ενώ «η Ευρώπη είναι κόρη της υπερβολής». Ο Έλληνας δημοσιογράφος προφανώς δεν γνωρίζει τον Καμύ, αλλά και μόνο το γεγονός ότι το 17% του εκλογικού σώματος(ένα μέρος του ελληνικού λαού) δεν ψηφίζει σύμφωνα με τα δικά του αξιολογικά και πολιτικά κριτήρια συνιστά ύβριν! Ο δημοσιογράφος μιλάει για το λαό, ενώ συγχρόνως αναφέρεται σε μία πολιτική ελίτ ως εάν αυτή να κινείται πέρα και έξω από το λαϊκό «σώμα». Συνήθως στην έννοια λαός συγκαταλέγονται οι «πάνω» και οι «κάτω», οι έχοντες και οι μη έχοντες, το 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και οι δέκα οικογένειες που συγκεντρώνουν ολόκληρο τον πλούτο της χώρας, ο 60χρονος αυτόχειρας του Περιστερίου και ο κάτοικος των ευγενών προαστίων. Η έννοια λαός, λοιπόν, είναι μία γενίκευση που χρησιμοποιείται για να αποκρύψει τις διαφορετικές κοινωνικές κατηγορίες, τα λαμόγια και τους έντιμους, τους φτωχούς και τους πλούσιους, τους αλαζόνες και τους ταπεινούς, όλους όσους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Κι όταν οι τελευταίοι τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι, τότε «αμαρτάνουν» καθώς καταπατούν τα ιερά και τα όσια καθώς και τον ορθό λόγο! Γι’ αυτό οι εκβιασμοί εκδιπλώνονται από το εσωτερικό ως το εξωτερικό, από τον Παπαδήμο ως τον Σόιμπλε. Έτσι, ο λαός και πιο συγκεκριμένα το πιο μεγάλο μέρος του, οι «κάτω» απαξιώνονται συλλήβδην και χαρακτηρίζονται εσωτερικός «εχθρός λαός», ήτοι εχθρός της δημοκρατίας σύμφωνα με την αντίληψη της αμυντικής δημοκρατίας. Στην αμυντική δημοκρατία, ως γνωστόν, οι δημοκρατικές ελευθερίες του πολίτη περιορίζονται από την πρακτική των εχθρών της δημοκρατίας. Αλλά σε μία πραγματική δημοκρατία κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Σε κάθε περίπτωση, τα όρια αυτά καθορίζονται με βάση τους κοινούς αξιολογικούς προσανατολισμούς που βρίσκουν την έκφρασή τους στο Σύνταγμα. Τι σημαίνει, όμως, κοινοί προσανατολισμοί, αν όχι προσανατολισμοί της πλειοψηφίας; Γιατί, τάχα, η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που δοκιμάζονται σκληρά από τη λιτότητα ως μη όφειλαν, θεωρείται λαϊκισμός και υπερβολή; Τελικά, το γεγονός και μόνο ότι οι Έλληνες αρνούνται να είναι τα πειραματόζωα που συναινούν στη δυστυχία τους θεωρείται ανεπίτρεπτη «ρήξη»! Αντιθέτως, η επιδίωξη των κερδών με κάθε μέσο είναι νόμιμος και θεμιτός σκοπός ακόμα κι όταν «πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων». Έλεος, λοιπόν. Λαός και έθνος δεν μπορεί να υπάρχουν εν ομοψυχία όταν οι πολλοί υποφέρουν και οι λίγοι κερδίζουν από την κρίση. Η εθνική συναίνεση θέλει όλους να καταβάλλουν το μερίδιο του «πόνου» και του «κόπου» που τους αναλογεί. Συνεπώς, η εθνική μάχη δεν μπορεί να δοθεί για άλλη μια φορά από τα θύματα-κορόιδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, που εξανίστανται απέναντι στον εμπαιγμό και στον εκβιασμό.

Η πανουργία της Ιστορίας

Όσο κι αν το αρνούνται κάποιοι, τα πάθη των ανθρώπων, αλλά πάνω απ’ όλους και όλα οι μεγάλες προσωπικότητες κινούν την ιστορία. Εφόσον βέβαια έχουν αέρα στα πανιά τους. Εάν έχουν τη δυνατότητα και το «χάρισμα» να κινητοποιούν τα πλήθη, να αίρουν την ακινησία και το τέλμα τους. Τα λέμε αυτά καθώς διαβάζουμε πως εβδομήντα δημοσιογράφοι πήγαν στο Παρίσι για να ακούσουν τον νεαρό από την Ελλάδα, που διεκδικεί την πρωτιά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Άνοιξα τη συντηρητική πλην έγκυρη εφημερίδα Le Monde για να διακριβώσω πως οι ξένοι βλέπουν τον Αλ. Τσίπρα. Ούτε μία αναφορά στα «περί ύβρεως» κατά του προέδρου Ολάντ, ούτε μία κρίση για τις θέσεις της Αριστεράς και εναντίον του Έλληνα πολιτικού όταν δήλωσε ότι «Δεν υπάρχει τίποτα να διαπραγματευθούμε στο Μνημόνιο, γιατί κανείς δεν διαπραγματεύεται με την κόλαση»! Μόνο οι θέσεις. Μόνο ότι «οι άδικες πολιτικές της λιτότητας οδηγούν σε αδιέξοδο την Ευρώπη». Μόνο ότι απαιτείται «η χειραφέτηση από την κηδεμονία των χρηματοπιστωτικών αγορών» και πως η ΕΚΤ οφείλει να δανείζει τα κράτη με 1%, όπως τις τράπεζες, και όχι με το τοκογλυφικό 7%. Σκέφτομαι ότι αυτός είναι ο λόγος που η Le Monde διαβάζεται απ’ όλους, γιατί είναι αξιόπιστη. Η αξιοπιστία, λοιπόν, είναι το πρώτο ζητούμενο. Γιατί, δυστυχώς, τα αρνητικά στερεότυπα που αναπαράγονται για τους Έλληνες στο εξωτερικό, παράγονται στην Ελλάδα. Ο μεγαλύτερος «διαφημιστής» των διεφθαρμένων Ελλήνων ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να εμφανισθεί ως ο σύγχρονος Ηρακλής, που καθρίζει την κόρπο του Αυγείου! Το ίδιο και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, όταν μιλούσε για τον Τιτανικό. Συνεπώς, τα περί «τεμπέληδων» Ελλήνων και άλλων στερεοτύπων αναπαράχθηκαν και διαδόθηκαν από ένα ελληνικό δίκτυο οικονομικών, πολιτικών και μιντιακών παραγόντων. Αυτοί ήθελαν την τρόικα για ίδιο όφελος, για να συγκεντροποιήσουν δηλαδή την οικονομική, μιντιακή και πολιτική εξουσία στα δικά τους χέρια. Όμως να, κάποιοι επιχειρούν να αλλάξουν τον κακό άνεμο των στερεότυπων. Πρέπει, παρά τις όποιες διαφωνίες, να παραδεχτούμε πως η προσπάθεια του Λάκη Λαζόπουλου να περιοδεύσει σε Γερμανία και Γαλλία ενισχύει τους Έλληνες που ζουν εκεί και υφίστανται έναν ρατσισμό ως μη όφειλαν. Ας μη μας τυφλώνει, λοιπόν, η εκλογική σκοπιμότητα. Μόνο με θετικό τρόπο, μόνο με τον αέρα της ελπίδας κερδίζονται οι καρδιές και τα μυαλά των Ελλήνων που υποφέρουν. Τι είπε ο Λαζόπουλος για τον Ολάντ; Πως οι Έλληνες έχουν «την αίσθηση ότι αυτός ο πρόεδρος τους καταλαβαίνει καλύτερα. Αλλά θα μείνουμε σώφρονες και θα κρίνουμε επί του πρακτέου. Στην αρχή και ο Σαρκοζί ήταν δημοφιλής στην Ελλάδα. Μετά είχαμε το ‘’Μερκοζί’’… (και)Το Μνημόνιο οδηγεί στη δραχμή…»(Le nouvel Observateur). Στις επόμενες εκλογές «η απάντηση του δρόμου θα είναι πιο δυνατή» δηλώνει ο Έλληνας καλλιτέχνης. Παρατηρούμε, συνεπώς, ότι ένας άλλος άνεμος πνέει στην Ευρώπη. Κάποιοι απλώς άκουσαν τον καιρό και άνοιξαν τα πανιά τους προς τα εκεί που φυσάει η αγωνία των ανθρώπων. Πολλοί μιλούν για τις ματαιοδοξίες και για τα πάθη των ηγετών, προκειμένου να κινδυνολογήσουν και να τους δυσφημίσουν εν όψει εκλογών. Αλλά δεν γνωρίζουν την εγελιανή «πανουργία της ιστορίας» που χρησιμοποιεί αυτά τα πάθη για τους δικούς της σκοπούς. Παραμένει, λοιπόν, άγνωστο που θα μας οδηγήσει ο δόλος της Ιστορίας έτσι όπως είμαστε στο κέντρο του κυκλώνα.

Ακούει κανείς;

Πάλι στον ίδιο σκοπό. Ξανά τα λόγια τα μεγάλα, ξανά το ίδιο παραμύθι. Πάλι πώληση λεκτικών καταπραϋντικών, προφερόμενων με κακή άρθρωση. Πάλι πώληση της σωτηρίας, του τρόμου της χρεοκοπίας και, συγχρόνως, τα ξόρκια για ανάπτυξη. Τι να πεις όμως στο παιδί που σήμερα, μετά από τόσο κόπο, εξετάζεται για να μπει στο πανεπιστήμιο; Πώς να συγχαρείς όταν γνωρίζεις ότι η περιπέτεια, το μυστήριο, η μεγαλοσύνη, η αυτοπραγμάτωση, όλα χάνονται μέσα στο ομιχλώδες και ζοφερό μέλλον της ανεργίας; Το ακούει κάποιος πολιτικός αυτό; Ποιος από εκείνους που με περισσή ευκολία μιλούν για θυσίες, αρκεί να αφορούν τους άλλους, έχει υποστεί την παροξυσμική τρομοκρατία όλων εναντίον όλων, την αντίληψη ότι ο βίος είναι βία, ή έχει ακούσει τον άνεργο γονιό να λέει: «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού»; Ποιος ξέρει για τους νέους που ενδοβάλουν τη βία, που δεν αντέχουν τον ακρωτηριασμό της ψυχής τους από όνειρα και ρίχνονται απελπισμένα στον Ισθμό της Κορίνθου; Ακούει την κραυγή κανείς; Κανείς. Κλεισμένα με κερί ακραίου ναρκισσισμού τα αφτιά των ιθυνόντων και των πολιτικών, οι οποίοι ύστερα διαπορούν για την αντίδραση των πολιτών, για τη θυμωμένη ψήφο τους. Είναι δε τόσο αθεράπευτος ο αυτισμός τους ώστε να νομίζουν πως με τα αρχαία φαντάσματα θα εκφοβίσουν τους απελπισμένους! Ότι θα τρομάξουν τον άνεργο που δεν έχει να πάει γάλα στο παιδί του. Ότι θα «εκλογικεύσουν» τον ακρωτηριασμένο από όνειρα νέο. Όμως οι απελπισμένοι δεν θέλουν φόβο πάνω στο φόβο. Δεν θα συνετιστούν από την απειλή του χειρότερου. Μόνο από την ελπίδα θα αρπαχτούν, από το θετικό λόγο, απ’ αυτόν που θα τους παράσχει ανάσα και προοπτική. Συνεπώς, η λύση δεν θα δοθεί από τα φερτά υλικά του παλιού τέλματος, αλλά από νέες δυνάμεις που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν νέες συνθέσεις και ισορροπίες, σεβόμενες τη μεγάλη σημασία της εργασίας, η οποία είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή ανάγκη της βιωτής, είναι δηλαδή και έργο, είναι η ζωή μας και ο αναστοχασμός της, είναι η μνήμη και το πρόσωπό μας, είναι η γέφυρα μ’ αυτό που είμαστε και τη Φύση. Για να συμβεί, όμως, η αλλαγή δεν αρκούν μόνο οι νέοι πολιτικοί αλλά και η ανατροπή του χρηματοπιστωτικού νεοφιλελευθερισμού που λειτουργεί στην Ευρώπη και παγκοσμίως με όρους μαφίας. Γιατί στον καπιταλισμό-καζίνο, όπως και στο Χρηματιστήριο, κάποιοι κερδίζουν και «οι τελευταίοι πάνε στο διάβολο»(Τζ. Γκαλμπρέηθ). Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική κρίση: Οι τελευταίοι, οι «κάτω» αλλά και οι περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, πληρώνουν πάντα τα σπασμένα. Για την ακρίβεια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι των περιφερειακών χωρών, οι πιο τελευταίοι από τους τελευταίους, υφίστανται τα δεινά περισσότερο από τους συναδέλφους τους των μεγάλων κεφαλαιοκρατικών χωρών. Άρα, η λύση δεν μπορεί να είναι τοπική, αλλά λύση για ολόκληρη την Ευρώπη, για ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει οι εργαζόμενοι των μεγάλων χωρών(της Γερμανίας και της Βόρειας Ευρώπης εν προκειμένω) να καταλάβουν ότι οι "πάνω" τους "βουλώνουν το στόμα" με μέρος από την άγρια εκμετάλλευση των χωρών του Νότου. Και πως γρήγορα θα έρθει και η σειρά τους. Έτσι, ενώ η εργαζόμενοι του Νότου θα ξεσηκωθούν από απελπισία, οι εργαζόμενοι του Βορρά θα ξεσηκωθούν από το ξέσκισμα της πολιτικο-ιδεολογικής χειραγώγησης και της αλλοοτρίωσης που τους επιβάλλουν τα αφεντικά, τα ίδια και στο Βορρά και στο Νότο.

Grexit

Τα πρακτορεία στοιχημάτων και οι αγγλοσάξονες «μπούκερς» ου μην και οι οικονομολόγοι του Σίτι και της Γουόλ Στρητ στοιχηματίζουν για την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, εφευρίσκοντας τον όρο «Grexit» από το Grece και exit! Ποιος από τους στοιχηματίζοντες θα κερδίσει; Για την ώρα εκείνοι, οι ελάχιστοι, που τζογάρουν στην παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Κι αυτό γιατί τα διακυβεύματα είναι τεράστια, καθώς η έξοδος της Ελλάδας θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και θα δημιουργήσει φοβερούς κινδύνους για την Ευρώπη αλλά και στην παγκόσμια οικονομία. Ο φόβος αυτός μπορεί να διατηρεί για την ώρα την Ελλάδα στην ευρωζώνη, αλλά η ευρωζώνη θα καταφέρει να επιβιώσει όταν η Ιταλία και η Ισπανία(σε λίγο και η Γαλλία) θα αντιμετωπίσουν ανάλογα προβλήματα; Ήδη οι Γερμανοί σε συνεργασία με τις Βρυξέλλες και την ΕΚΤ ετοιμάζουν το σχέδιο Β, που δεν έχει σχέση με την έξοδο ή όχι της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά με την μεσοπρόθεσμη αναδιοργάνωση της ευρωζώνης γύρω από δύο πόλους. Ο πρώτος θα είναι η Ελλάδα και ο δεύτερος η Γερμανία. Οι ενδιάμεσες χώρες θα έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν τον γερμανικό «παράδεισο» ή την ελληνική κόλαση! Έτσι, ενώ στη G8 ο Ομπάμα και ο Ολάντ μιλούν για ανάπτυξη, η Μέρκελ για λιτότητα και το ΔΝΤ για συνδυασμό λιτότητας και ανάπτυξης, για την Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την άγρια λιτότητα! Με άλλα λόγια επιχειρούν να σώσουν την Ιταλία και την Ισπανία μέσα από ένα μίγμα λιτότητας και ανάπτυξης, όχι όμως και την Ελλάδα. Η Μέρκελ καταλογίζει ευθύνες στους Έλληνες πολιτικούς, που όντως έχουν, αλλά δεν καταλογίζει ευθύνες και στον εαυτό της για την μεγάλη καθυστέρηση παρέμβασης. Θυμίζουμε τον τίτλο της Le Monde για τα «παιδιά που μας κυβερνούν», ευθεία αναφορά στη Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Είναι πρόδηλο συνεπώς ότι θέλουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση αρτιμελής, πλην όμως «νεκρή» οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά. Παρόλα αυτά ούτε η ευρωζώνη φαίνεται να έχει μέλλον. Κι αυτό γιατί, όπως υποστηρίζουν στελέχη διαφόρων ευρωπαϊκών funds, είναι αδύνατο να υπάρξει μία συνεκτική νομισματική αλλά και οικονομική πολιτική για όλες τις χώρες της ευρωζώνης, καθώς οι διαφορές στην ανταγωνιστικότητά τους είναι τεράστιες. Εμείς θα προσθέσουμε ότι το πανάκριβο ευρώ –παρά το γεγονός ότι έχει «πέσει», είναι ακόμα στο 1,246 έναντι του δολαρίου- ωφελεί τις εξαγωγές της Γερμανίας και των άλλων εξαγωγικών χωρών εντός της ευρωζώνης. Έτσι, η Γερμανία μπορεί να δημιουργεί θέσεις εργασίας και να αυξάνει τον πληθωρισμό(αυξάνει τώρα και τους μισθούς κατά 6%!), αλλά οι χώρες του Νότου παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε ύφεση καλούνται να μειώσουν το χρέος τους, κινδυνεύοντας από τον αποπληθωρισμό. Χρειάστηκε το παράδειγμα της Ισπανίας για να καταλάβουν όλοι ότι η δημοσιονομική πειθαρχία και η λιτότητα βαθαίνουν την ύφεση και σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν λύση. Όταν το έλεγαν κάποιοι στην Ελλάδα, κανείς δεν τους άκουγε, με πρώτο τους Γιώργο Παπανδρέου και Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που άκουγαν τους Γερμανούς και τους τροϊκανούς σαν αυθεντίες και «σωτήρες». Γι’ αυτό και συνηγορούσαν επαυξάνοντας και μιλώντας για Τιτανικό και για «διεφθαρμένη χώρα». Ούτε τώρα μας πιστεύουν γιατί υπονομεύσαμε την αξιοπιστία μας λόγω αβελτηρίας. Οι εκλογές όμως τους φόβισαν και ξανασχεδιάζουν την κόλασή μας. Γι' αυτό οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι απόλυτα κρίσιμες για το μέλλον μας...

Στα όρια

Η αποτυχία της πολιτικής της λιτότητας, που επέβαλλαν Μέρκελ και Σαρκοζί στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και κυρίως στον νότο είναι πλέον γεγονός. Ο όρος «ανάπτυξη» με τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι η εναλλακτική πολιτική που αρχίζει να επικρατεί παντού πλην της Γερμανίας. Η τελευταία, αφού κατάφερε εκμεταλλευόμενη τη νομισματική ένωση να αποκτήσει πλεονάσματα βασισμένα στο έλλειμμα(δάνεια) του ευρωπαϊκού νότου, τώρα αυξάνει κατά 6% τους μισθούς των Γερμανών εργαζομένων, προκειμένου να διατηρήσει τη ζήτηση των γερμανικών βιομηχανικών προϊόντων, τα οποία δεν καταναλώνονται πλέον στις χώρες της λιτότητας και της ύφεσης, όπου η ανεργία και η φτώχεια έχει φθάσει στα ύψη. Πόσα, όμως, μπορούν να καταναλώσουν οι Γερμανοί καταναλωτές από τα γερμανικά προϊόντα; Πολύ λιγότερα απ’ ό,τι όλοι οι Ευρωπαίοι της περιφέρειας μαζί. Συνεπώς και η ανάπτυξη της Γερμανίας αργά ή γρήγορα θα πληγεί. Άρα, το μοντέλο της συνεχούς ανάπτυξης και της άπληστης συσσώρευσης σε όλο και λιγότερα χέρια(αλλά και χώρες) μοιάζει να πάσχει. Η γραμμική και συνεχώς ανοδική αναπτυξιακή πορεία του κόσμου είναι πλέον ανέφικτη. Η ύφεση έχει καταστεί δομικό στοιχείο του παγκόσμιου συστήματος. Η προσπάθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος να τζογάρει στα τοξικά ομόλογα παράγοντας χρήμα από το χρήμα, δημιούργησε τις φούσκες, που αλλού έχουν σκάσει και αλλού σκάνε τώρα, όπως η φούσκα ακινήτων στην Κίνα. Συνεπώς, τα ομόλογα, όπως και η πετρελαϊκή κρίση (χρηματιστηριακή άνοδος τιμών) πριν, δεν είναι τα αίτια, αλλά τα συμπτώματα της βαθύτερης αποδιοργάνωσης της διεθνούς οικονομικής ισορροπίας που θέτει υπό αμφισβήτηση την έννοια της προόδου, δημιουργώντας το αίτημα για μία πρόοδο μη συνδεδεμένη με τον απόλυτο αναπτυξιακό καταναγκασμό. Με άλλα λόγια η οικονομική ανάπτυξη έφτασε στα όριά της. Η ratio essenti του αναπτυξιακού κράτους κλονίζεται. Η κρίση της ανάπτυξης απογυμνώνει τον νεοφιλελευθερισμό από τις ωφελιμιστικές του προδιαγραφές και οδηγεί σε μία γενικευμένη κρίση νομιμοποίησης που διαπερνά όλες τις χώρες και όλα τα καθεστώτα. Έτσι, η σημερινή οικονομική και πολιτική κρίση σχετίζεται με την υπέρβαση του «φυσικού ορίου» του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται, καθιστώντας την κρίση κοινωνική. Πιο συγκεκριμένα, Η Γερμανία φροντίζει τη δική της εθνική συσσώρευση(εμπορικό πλεόνασμα), το ίδιο και οι τράπεζες της Φραγκφούρτης. Το αυτό συμβαίνει κατ’ αναλογία και στην Ελλάδα, από τους Έλληνες τραπεζίτες και μη, που ευνοούνται από την κρίση. Ακριβώς αυτή η κατάσταση είναι που εξαλείφει τις μεσαίες τάξεις και δημιουργεί τη μεγάλη αντίθεση μεταξύ των «πάνω» και των «κάτω», καθιστώντας αδύνατη την εθνική συνέργεια προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Άρα, απαιτείται η επιτακτικά αναγκαία και ορθολογική αποκατάσταση από το Βορρά της εκμετάλλευσης του Νότου, πράγμα που οδήγησε στη σημερινή συστημική κρίση καθώς και ένα εθνικό πνεύμα αντιμετώπισης της κρίσης από τους Έλληνες που, σήμερα, ωφελούνται απ’ αυτή.

Θάνατος

Να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, στον «μεγάλο ασθενή» της ευρωζώνης γράφει η γαλλική εφημερίδα Le Monde, η οποία θεωρεί πως θα είναι μεγάλο πλήγμα για την εικόνα του ευρώ η έξοδος της χώρας μας από τη νομισματική ένωση. Πάντως, το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου είχε ως αποτέλεσμα την αποδοχή από τον γαλλογερμανικό άξονα της επιμήκυνσης υλοποίησης του προγράμματος του Μνημονίου, ώστε να δοθεί μία ανάσα στον ελληνικό λαό. Κατά συνέπεια οι Έλληνες πολίτες με την ψήφο τους κατάφεραν ό,τι δεν μπόρεσαν οι μέχρι σήμερα ελληνικές κυβερνήσεις. Όμως παραμένει η ίδια θανατηφόρα πολιτική λιτότητας, που επιφέρει τα πρώτα δηλητηριώδη αποτελέσματα και στη γειτονική Ιταλία, όπου το δημόσιο χρέος αυξάνεται και τα φορολογικά έσοδα συρρικνώνονται. Για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι το φάρμακο γίνεται φαρμάκι. Παρόλ’ αυτά οι Έλληνες καλούνται να επιστρέψουν στις κάλπες για να… «διορθώσουν την ψήφος τους» μέσω ενός απίστευτου ρεπερτορίου εκβιασμών και εκφοβισμών. Έτσι, μία σειρά αξιωματούχοι της ΕΕ και της ευρωζώνης απειλούν με έξοδο από τι ευρώ την Ελλάδα και τους Έλληνες με φοβερά δεινά. Κι αυτό όταν για πρώτη φορά διαφάνηκε πως ο ελληνικός λαός δεν χειραγωγείται πλέον κατ’ αυτόν τον τρόπο, αντιθέτως μάλιστα. Όμως εκείνοι επιμένουν, αυξάνοντας το θυμό. Ακόμα χειρότερα, ακούσαμε εμβρόντητοι, σήμερα, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, κ. Κουκουλόπουλο να δηλώνει από τηλεοράσεως πως «αυτές οι εκλογές θα είναι αντρικές»! Με άλλα λόγια, μέχρι να φθάσουμε στις κάλπες θα δούμε πράγματα και θαύματα. Είναι αυτά μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού παιγνίου; Όχι. Η τρομοκρατία, οι εκβιασμοί, οι εκφοβισμοί και εντέλει η υφαρπαγή της ψήφου δεν είναι πολιτική αλλά μεταπολιτική, δηλαδή μία επίφαση της πολιτικής. Αυτή την πολιτική καταψήφισαν οι Έλληνες στις 6 Μαΐου, Κάποιοι, όμως, δεν θέλουν να το αποδεχθούν και επιστρέφουν ενισχυμένοι με τα παραδοσιακά όπλα τους. Φοβόμαστε ότι θα αντιληφθούν ότι η απελπισία είναι τέτοια, που ο φόβος και η πολιτική του χειρότερου δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν. Όσο για την καταστροφή της Ελλάδας την απάντηση τη δίνει ο Κάρλος Φουέντες, ο αποθανών μεγάλος Μεξικανός συγγραφέας προεκτείνει μαζί με τον Μισέλ Φουκό τη διάζευξη της πραγματικότητας και της φανατασίας, σύμβολο της οποίας είναι ο Δον Κιχώτης. Ο ιππότης ταξιδεύει, μετατοπίζεται για να αποκαταστήσει το ανθρωπίνως ενιαίο, τη φαντασία και την πραγματικότητα. «Στην πραγματικότητα» γράφει ο Φουέντες, «ταξιδεύει για να βρει τον εαυτό του σε ένα νέο χώρο όπου όλα έχουν μετατραπεί σε πρόβλημα...». Ε, λοιπόν, σ’ αυτόν τον προβληματικό κόσμο της αβεβαιότητας η αλήθεια των ονείρων μας θα ξαναφανεί ανανεωμένη και δυνατή μέσα από τα ερείπια. Αντιθέτως, ο προτεσταντικός βορράς θέλει να μας αποκόψει από τη φαντασία και μας καλεί «να λογικευτούμε»! Αλλά όταν ο Δον Κιχώτης δεν μπορεί να φανταστεί και λογικεύεται, πεθαίνει.

Η αλήθεια

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου έδειξαν ότι το πειραματόζωο μπορεί να χαλάσει το πείραμα. Οι Έλληνες απέδειξαν ότι μπορεί να είναι τα θύματα της παγκόσμιας αλλά και της ελληνικής κρίσης, αλλά δεν δέχονται να είναι θύματα που συναινούν στις οδύνες, που τους επιβάλλονται, με τιμωρητικό και σαδιστικό τρόπο. Και να που μας βάζουν ξανά στο δοκιμαστικό σωλήνα των εκλογών. Γιατί; Γιατί κατά την αντίληψή τους «η ψήφος πρέπει να διορθωθεί» με καταλύτη τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία και τον εκφοβισμό. Ήδη η κ. Λαγκάρντ και ο άλλος επικυρίαρχος, ο κ. Σόιμπλε μας κουνούν το δάκτυλο και μας υποδεικνύουν τι να ψηφίσουμε, αγνοώντας για μία ακόμη φορά ότι οι δηλώσεις αυτές πληγώνουν το πατριωτικό φιλότιμο των Ελλήνων, τονώνοντας την ψήφο διαμαρτυρίας και αγανάκτησης. Γιατί οι απελπισμένοι, οι απόκληροι, οι καταδικασμένοι στην ανεργία και στην ανέχεια δεν φοβούνται ούτε την έξοδο από το ευρώ ούτε τη χρεοκοπία, γιατί τις έχουν ήδη υποστεί. Αυτό που τους έχει απομείνει είναι η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια, αλλά θέλουν κι αυτές να τις αφαιρέσουν. Όλοι, όμως, γνωρίζουν πια που οφείλεται η σημερινή ελληνική τραγωδία. Η γερμανική κυβέρνηση φοβάται, αναφέρουν οι «New York Times», ότι αν φανεί υποχωρητική στην Ελλάδα τότε θα ακολουθήσουν ανάλογα αιτήματα χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής όχι μόνο από τις πιο αδύναμες οικονομίες, όπως η Πορτογαλία, αλλά και «από γίγαντες όπως η Ισπανία και η Γαλλία». Για αυτό και επιμένει στη σκληρή γραμμή προς την Αθήνα. Με άλλα λόγια, χάριν της ψυχωσικού χαρακτήρα εμμονής των Γερμανών ηγετών στην αποδεδειγμένα αποτυχημένη πολιτική της άγριας λιτότητας, η Ελλάδα κινδυνεύει να καταστραφεί. Το βλέπουν πλέον όλοι. Γι’ αυτό εκείνο που χρειαζόμαστε είναι χρόνος. Το κλίμα αλλάζει στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να κερδίσουμε χρόνο και να δημιουργήσουμε ένα ευρωπαϊκό ρεύμα, αρχίζοντας από τον ευρωπαϊκό νότο, εναντίον της πολιτικής των Μνημονίων και της λιτότητας. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αποκτήσουμε ηγέτες που να μπορούν να ανταποκριθούν στο ύψος των σημερινών κρίσιμων περιστάσεων. Όσο για τους εκβιασμούς, την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ τη φοβούνται και οι Γερμανοί, γιατί ο κίνδυνος της εξόδου μιας χώρας από το ευρώ περιπλέκει τα πράγματα καθώς τα οικονομικά συμφέροντα Ελλάδας και της ευρωζώνης είναι στενά συνδεδεμένα, αναφέρουν οι «New York Times». Συγκεκριμένα, «Αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την ευρωζώνη θα ήταν πιθανότατα ανίκανη να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, όμως σε αυτή την περίπτωση η ΕΚΤ θα έχανε σχεδόν το σύνολο των κεφαλαίων της προκειμένου να απορροφήσει τις ζημιές για τις υπόλοιπες χώρες». Συμπέρασμα, «όλες οι πλευρές έχουν περισσότερα να χάσουν κι έτσι το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις όποιες και αν είναι οι πολιτικές δυνάμεις που θα σχηματίσουν την επόμενη κυβέρνηση στην Ελλάδα». Αυτή είναι η αλήθεια και μόνο αυτή.

Παρ-ερμηνείες

Όταν οι Έλληνες διαμαρτύρονταν στην πλατεία Συντάγματος και στις εθνικές επετείους, όταν αποδοκίμαζαν ποικιλοτρόπως βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη, οι συστημικοί μιλούσαν για απαράδεκτες, βίαιες μειοψηφίες. Ώσπου προέκυψε η μεγάλη και μη αναμενόμενη ανατροπή μέσω των εκλογών. Αλλά και πάλι αυτοί, που όντας κλεισμένοι στον ευτυχισμένο μικρόκοσμό τους ποτέ δεν άκουσαν τις στοναχές των άνεργων και των πτωχοποιημένων εργαζόμενων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, τώρα ερμηνεύουν κατά το δοκούν την «εντολή του λαού». Το μήνυμα της αποδοκιμασίας του Μνημονίου και συγκεκριμένα της μονόπλευρης λιτότητας αποκρύπτεται πίσω από ερμηνείες που αναφέρονται σε «εντολή του λαού για κυβέρνησης συνεργασίας», σε ρήσεις για «αναλογική ευθύνη»(δηλαδή ευθύνη κατά 18% ή 13%), ή για αναλογική συμμετοχή στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας! Για να αποδειχθεί ότι το πολιτικό σύστημα για μία ακόμη φορά κινείται μεταξύ βοναπαρτισμού(αρχηγικά κόμματα) και δημοκρατικού ελιτισμού, όπου ο λαός δεν θεωρείται ικανός να λαμβάνει αποφάσεις από τις καθεστωτικές πολιτικές ελίτ. Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε την καταπληκτική δήλωση της κ. Αλέκας Παπαρήγα που ζήτησε από το λαό «να διορθώσει την ψήφο του»! Επίσης, ο κ. Ευ. Βενιζέλος καταλόγισε στο λαό ότι «αδικεί» το ΠΑΣΟΚ, που έκανε τα πάντα για τη σωτηρία της χώρας! Ως εάν να μην ήταν ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου που μιλούσε για «Τιτανικό» στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ή ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου που έλεγε στα διεθνή φόρα ότι κυβερνά μία διεφθαρμένη χώρα. Σαν να μην ήταν αυτοί που μας διαβεβαίωναν κατ’ επανάληψη ότι δεν θα απαιτούνταν άλλα μέτρα. Ή μήπως δεν ήταν ο κ. Βενιζέλος που έδιωχνε την τρόικα και ύστερα παρακαλούσαν για να επιστρέψει. Αλλά το παιγνίδι της διαστρέβλωσης του εκλογικού μηνύματος συνεχίζεται ακόμη κι όταν οι πολιτικοί παρουσιάζονται ότι τάχα το κατανοούν. Έτσι, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στα «βιώματα» των άνεργων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, που επικράτησαν των… «αριθμών». Το ζήτημα δεν είναι ότι επικράτησαν τα βιώματα αλλά ότι η καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων, η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας παρουσιάζεται ως βίωμα, ενώ η πιθανή ζημία των «πάνω»(ιδιαίτερα των τραπεζών) ως μεγάλη καταστροφή. Επιτέλους, ας καταλάβουν μία και καλή ότι η ψήφος στις 6 Μαΐου ήταν αντισυστημική, ήταν εναντίον του εσωτερικού πολιτικού καθεστώτος που εξυπηρετεί τα μνημονιακά συμφέροντα της τρόικας(δανειστών) και των εγχώριων οικονομικών και μιντιακών δυνάμεων που ωφελούνται από την κρίση. Ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα, επειδή υπάρχουν κάποιοι που ωφελούνται από την κρίση. Και όπως έλεγε ο Όργουελ για τους Άγγλους εργαζόμενους στις εποχές της μεγάλης ανέχειας, η πείνα δεν αντέχονταν όταν οι «πάνω» ζούσαν μέσα στη χλιδή. Αντίθετα, όταν υπέφεραν κι εκείνοι, αντέχονταν. Άρα, αν οι «πάνω» θέλουν εθνική συνεργασία ας κάνουν κι αυτοί θυσίες.

Ολοκληρωτισμός

Στις εκλογές της προηγούμενης Κυριακής τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ελλάδα ηττήθηκε η πολιτική της λιτότητας. Η εκλογική ήττα, όμως, δεν σημαίνει και αυτόματη ήττα του ευρωπαϊκού(Γερμανικού)οικονομικού μοντέλου. Κι αυτό εμφαίνεται στο βαθμό που τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία έχει κατά ένα τρόπο «απαγορευτεί» η αλλαγή οικονομικής πολιτικής ώστε να δοθεί χώρος στην ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Η Γερμανία εμμένει στη σκληρή, σχεδόν ιδεοληπτική εφαρμογή της λιτότητας και των δομικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή των νέων μειώσεων των μισθών και των συντάξεων, τη δουλεία αντί της εργασίας καθώς και των χιλιάδων απολύσεων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. «Οι συμφωνίες μεταξύ κρατών δεν ακυρώνονται από τις νέες εκλογές» δήλωσε ο Βεστερβέλε στη γερμανική βουλή. Αυτό δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας αλλά, κυρίως, εναντίον της Γαλλίας και του νέου προέδρου της Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος εξελέγη μιλώντας για αλλαγή του Σταθεροποιητικού Συμφώνου και της ενσωμάτωσης σ’ αυτό ενός κεφαλαίου για την Ανάπτυξη. Το Βερολίνο καλεί, τώρα, τον Ολάντ να υλοποιήσει τις συμφωνίες Σαρκοζί παρά το γεγονός ότι αυτές απορρίφθηκαν από την πλειοψηφία των Γάλλων. Η επίθεση, μάλιστα, εναντίον του νέου Γάλλου προέδρου άρχισε τόσο από την Μέρκελ που εμμένει στην ανάπτυξη μέσω των «δομικών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των απολύσεων, της αύξησης των συνταξιοδοτικών ορίων, την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, της μείωσης των μισθών -και όχι μέσω της «δανεικής ανάπτυξης»!- όσο και μέσω της έκθεσης της Κομισιόν, η οποία προέβλεψε έλλειμμα 4,2% του ΑΕΠ για το 2013. Η πρόβλεψη αυτή σε συνδυασμό με την έρευνα για την ανταγωνιστικότητα που κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στη Γαλλία και σε 11 ακόμη χώρες και τα αποτελέσματα της οποίας θα δοθούν στη δημοσιότητα στις 30 Μαΐου, οδηγούν στην απόπειρα εγκλωβισμού του Φρ. Ολάντ στην ήδη εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας. Λέγεται δε ότι η παραπάνω έρευνα θα γίνεται διαρκώς από ένα νέο μηχανισμό ελέγχου των «μακροοικονομικών ανισορροπιών» και στη συνέχεια θα δίνονται οδηγίες για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στις κυβερνήσεις. Παρατηρούμε, συνεπώς, ότι το μεγάλο παιγνίδι αυτή τη στιγμή παίζεται μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Θα ενσωματωθεί ο Ολάντ στη λογική της λιτότητας; Ήδη η Γερμανία επιχειρεί να δελεάσει τη Γαλλία και τις άλλες βιομηχανικές χώρες αυξάνοντας την κατανάλωση μέσω της αύξησης των μισθών των Γερμανών εργαζομένων. Αντίφαση με τις φοβερές μειώσεις των μισθών των άλλων χωρών; Όχι, λέει ο σχεδόν ιδεοληπτικός Σόιμπλε! Όσο για την Ελλάδα, αυτή θα χρησιμοποιηθεί, όπως ξαναγράψαμε, ως «όπλο» στις διαπραγματεύσεις Γερμανών και Γάλλων. Τούτων δοθέντων, το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι Γερμανοί εμμένουν σ’ αυτή την πολιτική; Γιατί αυτή είναι η πολιτική που προωθεί το κυρίαρχο παγκοσμίως χρηματοπιστωτικό σύστημα κι αυτή εκφράζει πολιτικά η κ. Μέρκελ. Η Γουόλ Στρητ, το Σίτι του Λονδίνου και η Φραγκφούρτη επιβάλλουν την πολιτική τους, η οποία δεν έχει ανάγκη τους εργαζόμενους και γενικά τους ανθρώπους, καθώς το χρήμα πλέον παράγεται από το χρήμα, τουτέστιν από τα «στοιχήματα» και τον τζόγο, όπως συμβαίνει με τα περίφημα παράγωγα(τοξικά ομόλογα). Γι’ αυτό δεν έχουν ανάγκη την πραγματική οικονομία ούτε τη ζήτηση των καταναλωτών. Αλλά όταν οι άνθρωποι καθίστανται περιττοί, τότε αυτό λέγεται ολοκληρωτισμός. Κι αυτός είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κίνδυνος.

Παζάρια

Στο 22% έχει φθάσει, επισήμως, η ανεργία στην Ελλάδα. Στο 22% αυξήθηκαν οι αυτοχειρίες την τελευταία διετία, ενώ στην οικονομική, στην κοινωνική και την ανθρωπιστική κρίση έρχεται να προστεθεί και η πολιτική. Οι πιθανές νέες εκλογές θα λύσουν το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα; Πολλοί φοβούνται πως όχι και ότι η πολιτική κρίση θα ενταθεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Αλλά που οφείλεται η πολιτική κρίση; Στην ανευθυνότητα των Ελλήνων πολιτικών, στις μικροκομματικές σκοπιμότητες ή, μήπως, στην ανωριμότητα των «νικητών» των εκλογών να διαχειριστούν τη μετάβασή τους από τη διαμαρτυρία στις επεξεργασμένες θέσεις, που επιδέχονται άμεση εφαρμογή; Ενδεχομένως να ισχύουν όλα. Ισχύει, επιπροσθέτως, και ο φόβος του κατεστημένου πολιτικού συστήματος μήπως οι νέες εκλογές φέρουν στην πρώτη θέση των Αλ. Τσίπρα, επιφέροντας τη διάλυση των πρώην κομμάτων εξουσίας. Ισχύει, επίσης, ο φόβος των "πάνω" για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Με άλλα λόγια, έχουμε αυτούς, που θεωρούν ότι η εθνική σωτηρία και, συνεπώς, η πολιτική υπευθυνότητα ταυτίζεται με το σεβασμό των συμφωνηθέντων(pacta sunt servanda), δηλαδή με την υλοποίηση του Μνημονίου αλλά και ενδεχόμενη επαναδιαπραγμάτευσή του με αναπτυξιακά στοιχεία εντός του ευρώ. Και από την άλλη πλευρά, έχουμε όσους θέλουν την έξοδο από το ευρώ και την ακύρωση του Μνημονίου. Βέβαια, η επιστολή Τσίπρα φανερώνει υποχώρηση από την άτεγκτη «καταγγελία» του Μνημονίου. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είναι φανερό ότι η πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας έχει αυξηθεί μετά και από την πρόταση του Φ. Κουβέλη. ΄ Έχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε πως βλέπουν οι ξένοι και δη οι Ευρωπαίοι τις εξελίξεις στην Ελλάδα, πολύ περισσότερο όταν τις χρησιμοποιούν πολιτικά. Έτσι, η καγκελάριος Α. Μέρκελ επιχειρεί να εγκλωβίσει το νέο Γάλλο πρόεδρο Φρ. Ολάντ, σείοντας το «ελληνικό πρόβλημα» ως φόβητρο, έτσι ώστε να μην επιμείνει ο δεύτερος στο ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά να εστιάσει στην πρωτοβουλία για την Ανάπτυξη. Ο Ολάντ, όμως, γνωρίζει ότι η αναπτυξιακή προοπτική πνίγεται κυριολεκτικά από τη λιτότητα, που επιβάλλεται προκειμένου να υπάρξουν οι δημοσιονομικές προσαρμογές. Ο Γάλλος πρόεδρος φαίνεται ότι θα εμμείνει στη θέση του πως η κατάσταση στην Ελλάδα αποδεικνύει ότι τα μέτρα λιτότητας οδηγούν στην πολιτική αποσταθεροποίηση των χωρών-μελών. Δεν λείπουν, μάλιστα, κι εκείνοι που μιλούν για το ενδεχόμενο αναταραχών ή και «επαναστάσεων». Σ’ αυτή τη βάση οι Γάλλοι πιστεύουν ότι «η Ελλάδα μπορεί να δημιουργήσει μια συμπληρωματική πίεση στους εταίρους μας(σ.σ. τους Γερμανούς) για να πάρουν στα σοβαρά τις προτάσεις του κ. Ολάντ σχετικά με την ανάπτυξη»(Le Monde). Άρα, ο σχηματισμός κυβέρνησης στην Ελλάδα μάλλον ενισχύει τη σκληρή θέση της κ. Μέρκελ και όχι αυτή του κ. Ολάντ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αποδεικνύεται ότι και οι δύο πλευρές αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν «όπλο» στο πεδίο των γεωπολιτικών τους παζαριών και δεν ενδιαφέρονται για τις δικές μας ιδιαίτερες ανάγκες, κυρίως για τις ανάγκες των εργαζομένων και των μικρομεσαίων που πένονται και υποφέρουν μέχρι απελπισίας.

Ραμφίσματα

Σ’ εκείνους που προσπάθησαν να μας υποβάλουν την ενοχή ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» απαντήσαμε. Να, όμως, που με το φως του λύκου επανέρχονται, εμβάλοντάς μας, τώρα, την ενοχή ότι είμαστε «προνεωτερικοί», ότι δεν σκεφτόμαστε, δηλαδή, με όρους νεωτερικότητας, ότι δεν είμαστε στρατιωτικά πειθαρχημένοι σαν τους βόρειους προτεστάντες, ότι περιμένουμε το χρόνο και δεν τον διαχειριζόμαστε όπως οι άνθρωποι του βορρά, ότι δεν έχουμε μία εμπνέουσα αξία, ένα νόημα, μία νέα μεγάλη ιδέα, η οποία να μας ενώνει και να μας δονεί. Αυτά έλεγε, χθες, ο Στέλιος Ράμφος στην εκπομπή της κ. Πόπης Τσαπανίδου. Το πρόβλημα, συνεπώς, του άνεργου δεν είναι ότι δεν έχει να πάει γάλα στο παιδί του, αλλά ότι δεν έχει να του πάει «νόημα»! Υπενθυμίζουμε πως στην εποχή του εκσυγχρονισμού του Κ. Σημίτη ο ίδιος φιλόσοφος αιτιολογούσε την ανάγκη «εκσυγχρονισμού» της ελληνικής κοινωνίας ως αποτέλεσμα της «βυζαντινής μας εκκρεμότητας»! Και τότε το παράδειγμα που έπρεπε να υιοθετήσουμε, ήταν αυτό του νεωτερικού ευρωπαϊκού βορρά. Σ’ αυτή την άποψη, όμως, αντιπαρατίθεται εκείνη των βόρειων, όπως ο Μπέρντχαρντ, ο Τζόυς, ο Καμύ. Κατ’ αυτούς η «μεσευρώπη»(ο βορράς) είναι η κόλαση, ενώ η Μεσόγειος είναι ο παράδεισος. Ένας ορισμένος φθόνος απορρέει από εδώ. Η ευτυχία των μεσογειακών πρέπει να διαψευστεί και να αποδειχτεί ότι ο νότος είναι η κόλαση. Ποιος άραγε έχει ανάγκη από μια τέτοια διάψευση; Το έχουν ανάγκη οι Γερμανοί και γενικά οι βορειοευρωπαίοι εργαζόμενοι. Έτσι, αντί της απόλαυσης του να χάνεις χρόνο –ώστε να τον κερδίζεις- προτείνεται ο προτεσταντικός ασκητισμός, η απαγόρευση δηλαδή της απόλαυσης, που όμως παρέχει την υπεραπόλαυση της στέρησης(μέσω της πίστης σε μία ιδέα, ενός ευτυχισμένου εγκόσμιου ή μεταφυσικού μέλλοντος)! Από πού, όμως, προκύπτει αυτός ο ηδονιστικός ασκητισμός των Γερμανών που έρχεται σε αντίστοιξη με την ηδονιστική εξωστρέφεια των λαών της Μεσογείου; Οι Γερμανοί, από την εποχή της Μεταρρύθμισης, διαμόρφωσαν μια ιδέα για την ελευθερία που επιδιώκεται «ένδοθεν» και όχι «έξωθεν». Εδώ βασίζεται η αυστηρή πειθαρχία. Γι’ αυτό περισσότερο και από την οικονομική κρίση, η βόρεια Ευρώπη περνάει μία κρίση ταυτότητας. Πως θα ξεπεραστεί αυτή; Με την αποδοχή του γερμανικού προτύπου και την υπερηφάνεια γι’ αυτό. Όμως, πουθενά δεν υπάρχει μία αμιγής νεωτερικότητα ή προνεωτερικότητα, αλλά πάντα η παράλληλη ή η συγκρουσιακή συνύπαρξή τους. Ποια είναι, όμως, η περίφημη νεωτερικότητα, την οποία πρέπει να αποδεχθούμε; Είναι μία αντίληψη για τη ζωή και τον άνθρωπο που εμφανίστηκε στη Δύση με την Αναγέννηση και η οποία δημιουργήθηκε από τρεις αντινομίες: ένα ατομικιστικό κίνημα που κατέληξε στη μαζικοποίηση, ένα νατουραλιστικό κίνημα που κατέληξε στη μηχανή και ένα ανθρωπιστικό κίνημα, που κατέληξε στην από-ανθρωποποίηση. Και οι τρεις περιπτώσεις δεν είναι παρά όψεις της μέγιστης αντίφασης που είναι η από-ανθρωποποίηση της ανθρωπότητας και η οποία είναι το αποτέλεσμα δύο δυναμικών αμοραλιστικών δυνάμεων: του χρήματος και του ορθού λόγου. Γιατί όταν η αστική τάξη έφτασε στη φάση της επιστήμης, χρειάστηκε ένα ορθολογικό και αφηρημένο σχήμα, για να συνδέσει τα γεγονότα κι έτσι ιδιοποιήθηκε το θέμα της Αφαίρεσης. Το Χρήμα και ο Ορθός Λόγος θα παραχωρήσουν την κοσμική εξουσία στον άνθρωπο, χάρη στην Αφαίρεση. Έτσι, από το συγκεκριμένο προϊόν, όπως ένα δημητριακό, οδηγούμαστε στην ισχύ του χρηματιστή, που δεν έχει δει ποτέ του ένα κόκκο σταριού(πραγματική οικονομία). Ακριβώς, αυτή την πολιτισμική κρίση, που είναι συγχρόνως κρίση οικονομική αλλά και κρίση ταυτότητας, βιώνουμε σήμερα. Παραδόξως, τώρα που αυτό το μοντέλο καταρρέει, κάποιοι όπως ο Στέλιος Ράμφος μας το προτείνουν ως το… μέλλον.

Ο άξονας κι ο διχασμός

Τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία και στην Ελλάδα χαρακτηρίστηκαν ως ήττα της πολιτικής λιτότητας, που έχει επιβάλλει στην ευρωζώνη και πρωτίστως στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου ο γαλλογερμανικός άξονας, για την ακρίβεια οι Μέρκελ-Σαρκοζί. Αλλά εκτός από την ήττα της λιτότητας, η υπερψήφιση του Φρανσουά Ολάντ και η ήττα του Νικολά Σαρκοζί, τον οποίο υποστήριξε η Άγκελα Μέρκελ, αμφισβητεί την ύπαρξη του γαλλογερμανικού άξονα, ενός ευρωπαϊκού «παραθεσμού», που θέτει εκποδών την ισότιμη και δημοκρατική σύμπραξη των Ευρωπαίων εταίρων, όλων των χωρών μελών της ΕΕ και της ευρωζώνης. Αυτό τον άξονα επιχειρεί, τώρα, να διασώσει η Γερμανίδα καγκελάριος με το συγχαρητήριο τηλεγράφημά της προς τον Ολάντ, όπου επισημαίνει χαρακτηριστικά «Σε μας(σ.σ. τη Γερμανία και τη Γαλλία) ανήκει η λήψη των αναγκαίων αποφάσεων για την Ενωμένη Ευρώπη και τη ζώνη του ευρώ, ώστε να προετοιμάσουμε τις κοινωνίες μας για το μέλλον και να διασφαλίσουμε ή να ενδυναμώσουμε την ευημερία τους»! Οι αποφάσεις, συνεπώς, που αφορούν τις υπόλοιπες 25 χώρες της ΕΕ θα λαμβάνονται από τη Γερμανία και τη Γαλλία! Αυτό διαμηνύει η κ. Μέρκελ στον κ. Ολάντ. Και οι άλλοι; Θα υπακούουν απλώς στις αποφάσεις των Γαλλογερμανών. Ήδη η Γερμανία είναι έτοιμη να συμφωνήσει στο θέμα της «ανάπτυξης», που έθεσε ο Ολάντ, αλλά δεν προτίθεται να επαναδιαπραγματευθεί το σύμφωνο σταθερότητας. Τι θα κάνει, άραγε, ο Ολάντ; Θα πέσει στην παγίδα μιας εθνικής, δηλαδή γαλλικής, ευημερίας, σε συνδυασμό με μία «άνεργη ανάπτυξη», που προτείνει η Μέρκελ, ή θα θέσει επί τάπητος την ανάπτυξη της ΕΕ με βάση τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την αντιμετώπιση της ανεργίας; Ο Ολάντ θα συνεχίσει να αντιτίθεται σθεναρά στην αποδεδειγμένα, πλέον, αποτυχημένη γερμανική συνταγή της λιτότητας, ή θα υποχωρήσει, αποδεχόμενος την ισχύ της λιτότητας στον ευρωπαϊκό νότο; Όλα τα ερωτήματα αυτά θα απαντηθούν εντός ολίγου χρόνου, και, πάντως, έως τις 23 Μαΐου, στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής με ατζέντα την ανάπτυξη, που συγκάλεσε ο Ρομπάι. Κι ενώ οι αντιθέσεις στον γαλλογερμανικό άξονα δεν φαίνονται αξεπέραστες, στην Ελλάδα διαμορφώνεται μία χαοτική πολιτική κατάσταση μετά τις τελευταίες εκλογές. Ήδη οι διερευνητικές εντολές προς τους αρχηγούς των κομμάτων δεν φαίνεται να έχουν ως στόχο την αναζήτηση πολιτικής λύσης, αλλά γίνονται, προσβλέποντας στις επόμενες εκλογές. Μάλιστα, διαμορφώνεται μία πολωτική, σχεδόν «εμφυλιοπολεμική» αντιπαράθεση μεταξύ ενός «κεντροδεξιού» ευρωπαϊκού πόλου και ενός αριστερού αντιευρωπαϊκού πόλου. Η σύγκρουση σ’ αυτή τη βάση θεωρείται ότι θα συσπειρώσει την «κεντροδεξιά» και θα εκθέσει την Αριστερά και συγκεκριμένα τον κ. Αλ. Τσίπρα. Με άλλα λόγια, το πολιτικό πεδίο και τα όπλα για τις επόμενες εκλογές είναι έτοιμα. Το θέμα είναι αν όλα αυτά έχουν ως στόχο τη σωτηρία της χώρας ή τη «σωτηρία» των… κομμάτων.

Ανατροπές

Οι άθλιες καρικατούρες που παραπέμπουν στη ναζιστική θηριωδία και οι οποίες απόκτησαν πρόσκαιρη πνοή από μία εντελώς τυφλή οργή, δεν θα αργήσει ο καιρός που θα χαθούν. Εκείνο, όμως, το οποίο μένει είναι η λογική του θυμού, το αποτέλεσμα της λογικής της συναισθηματικής ψήφου των ανθρώπων, που έχασαν τη δουλειά τους, που απώλεσαν τα μαγαζιά τους, τις περιουσίες τους, μα πιο πολύ το πρόσωπο και την ορατότητά τους. Αυτοί που με χίλια βάσανα έγιναν «κάποιοι», δια μιας μεταβλήθηκαν σε «τίποτα», σε απλά «μηδενικά». Όλοι αυτοί αντί να αυτοπυροβοληθούν στην πλατεία Συντάγματος πυροβόλησαν, προχθές, τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία θεώρησαν υπεύθυνα για την κατάντια τους. Παραδόξως, οι προχθεσινές εκλογές αποτύπωσαν ό,τι συνέβη το καλοκαίρι του 2011 στην πλατεία Συντάγματος. Έτσι, η Λεωφόρος Αμαλίας(η «πάνω πλατεία») ψήφισε «Χρυσή Αυγή» και η πολυπληθέστερη «κάτω πλατεία»(η πλατεία Συντάγματος) ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χρ. Παπουτσής και οι τόνοι των χημικών από τα ματ του μπορεί να διέλυσαν τους Αγανακτισμένους αλλά δεν τους εξαφάνισαν. Οι τελευταίοι βρήκαν την ευκαιρία στις εκλογές και έκαναν την έκπληξη. Αλλά το σοκ και η έκπληξη ήταν μόνο για όλους εκείνους που με περισσή αλαζονεία νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν μαζί τους. Για να αποδειχθεί αυτό που σημείωσε, χθες, στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν, ότι δηλαδή «οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι, τελικά, αποδεικνύονται πιο σώφρονες από τις ελίτ της γηραιάς ηπείρου». Οι εκλογές στη Γαλλία και στην Ελλάδα έδειξαν ότι οι πολίτες δεν ενέδωσαν στον εκβιασμό ότι «η δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας» συνιστά απειλή. Η εκλογή Ολάντ επισημαίνει ο Κρούγκμαν διαλύει τη συμμαχία Μέρκελ-Σαρκοζί και σπάει τον άξονα Βερολίνου-Παρισιού στον οποίο στηρίζονταν η στρατηγική της λιτότητας τα τελευταία χρόνια. Αυτή η στρατηγική «δεν λειτουργεί και δεν έχει τύχη να λειτουργήσει» καταλήγει ο Αμερικανός οικονομολόγος. Τώρα είναι καιρός «για το πέρασμα σε κάτι άλλο». Αλλά σε τι; Ποιοι εναλλακτικοί δρόμοι ανοίγονται για την έξοδο από την κρίση; Η έξοδος από το ευρώ είναι μία λύση που θα παρείχε άμεσα αποτελέσματα, αλλά δεν ενδείκνυται καθώς θα προκαλούσε αναταραχές και θα συνιστούσε ήττα για το ευρωπαϊκό σχέδιο της ενότητας των λαών στη βάση της αλληλεγγύης. Η άλλη λύση είναι το γερμανικό μοντέλο χωρίς όμως να βασίζεται αποκλειστικά στη λιτότητα, όπως αυτή εφαρμόζεται στις χώρες του νότου. Απαιτείται, συνεπώς, ένας συνδυασμός δημοσιονομικής πειθαρχίας και μέτρων ανάπτυξης. Όμως, ένα πρόγραμμα ανάπτυξης προσκρούει στη λογική των Μέρκελ και Σόιμπλε. Θα υποχωρήσουν οι Γερμανοί στο μήνυμα των εκλογών ή η ευρωζώνη θα διαλυθεί; Οι αισιόδοξοι, όπως ο Πωλ Κρούγκμαν, θεωρούν ότι θα υπάρξει νέο ευρωπαϊκό σύμφωνο σταθερότητας και πως μετά τις εκλογές η επιβίωση του ευρώ είναι ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε!

Το πειραματόζωο χάλασε το πείραμα

Ο διάλογος στην αυλή του δημοτικού σχολείου Κωστακιών Άρτας: «Ψήφισες;» η ερώτηση. «Μαύρισα τους πάνω», η απάντηση! Το πειραματόζωο αντέδρασε. Το πείραμα απέτυχε. Αυτός που κάποιοι ήθελαν να πτωχοποιείται, να μένει άνεργος να ευνουχίζεται από το όνειρο για μία καλύτερη ζωή, να απαξιώνεται ως πρόσωπο, ως αξιοπρέπεια, και να μην προβαίνει σε καμία αντίδραση, να υφίσταται τα πάντα χωρίς ένα σπασμό, και, συγχρόνως, να ψηφίζει υπέρ εκείνων οι οποίοι τον ακυρώνουν, αντέδρασε. Έστειλε το μήνυμά του σ’ αυτούς που τον καλούσαν να καταπνίξει την οργή του και να ψηφίσει «χρήσιμα», «λογικά», συναινώντας στη δική του άδικη τιμωρία και στην διαιώνιση της ατιμωρησίας αυτών που μας έφθασαν ως εδώ, αυτών που μας υποχρέωσαν να πληρώσουμε τη διαφθορά και τη ρεμούλα των λίγων, αυτών που μας επιβάλλουν να πληρώσουμε τις τράπεζες δύο φορές, μία για τα τοκογλυφικά τους επιτόκια και άλλη μία –τα 50 δις ευρώ- για τις ζημιές που έπαθαν από το PSI. Αίφνης, ακόμη και ο θυμός τέθηκε εκτός νόμου, χαρακτηριζόμενος αντιδημοκρατικός! Αυτή η στάση πολλαπλασίασε το θυμό. Όπως και η συντονισμένη επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες, έστειλε το μεγαλύτερο όγκο διαμαρτυρίας προς αυτόν τον πολιτικό σχηματισμό. Αποδείχθηκε, συνεπώς, ότι το μεγάλο μέρος του «εκλογικού σώματος»(πειραματόζωου) μπορεί ακόμη να αντιδρά και για πρώτη φορά να διαφεύγει της επιχείρησης ελέγχου της σύγχρονης «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη, ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες, ενώ η όποια απόπειρα απόδρασης καθυβρίζεται και κατασυκοφαντείται. Έχουμε, λοιπόν, όχι μια συναισθηματική αλλά μία μορφή έλλογης αφύπνισης και αντίδρασης. Και η σημερινή Ελλάδα χρειάζεται την ενέργεια αυτής της αφύπνισης, τη συμμετοχή ολόκληρης της κοινωνίας στην προσπάθεια της ανάταξής της και της ανασύστασης της ελληνικής δημοκρατίας και της εθνικής μας κυριαρχίας. Μόνο έτσι η χθεσινή ψήφος θα συνιστά πραγματική έκφραση της πολιτικής βούλησης των πολιτών. Μόνο έτσι ο πολίτης θα είναι ενεργός διαρκώς και όχι πολίτης αλά καρτ. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκδημοκρατισθεί το πολιτικό σύστημα και η ελληνική κοινωνία θα επανεύρει τις απολεσθείσες συλλογικότητες και αξίες της. Γιατί, τελικά, χωρίς την κοινωνία καμία κυβέρνηση ούτε συγκυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει κάτι, εδώ που φθάσαμε. Συνεπώς, έχουμε ένα μήνυμα αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Μάλιστα, αν χθες είχαμε την αποδοκιμασία όσων συμμετείχαν στις κυβερνήσεις των «μνημονίων», εκείνοι που τώρα θα δοκιμαστούν θα είναι οι λεγόμενοι «νικητές» των χθεσινών εκλογών, οι οποίοι θα κληθούν να δείξουν τις δυνατότητες αλλά και τις αδυναμίες τους σ’ ένα περιβάλλον ιδιαίτατα κρίσιμο για τη χώρα. Τώρα θα φανεί αν η ψήφος διαμαρτυρίας θα καταστεί ψήφος θέσης. Γιατί οι πολίτες δεν θέλουν «κατανόηση» των προβλημάτων τους αλλά λύσεις. Υ.Γ. Για τους ναζιστές ο κόσμος που τους ψήφισε θα καταλάβει γρήγορα ότι η απόπειρα διαμαρτυρίας μέσω αυτών δεν είναι άμοιρη κινδύνων.

libido dominanti

Ευφυολογήματα, ατάκες, λογοπαίγνια, φτηνά διαφημιστικά δάνεια(tragic), πολωτικές, φραστικές επιθέσεις, όλα στην τηλεοπτική αρένα για την πρόκληση εντυπώσεων. Όλοι εναντίων όλων, προς χάριν της συσπείρωσης, ενώ, συγχρόνως, όλοι διακηρύσσουν πως είναι διατεθειμένοι την επόμενη ημέρα να συνεργαστούν σχεδόν με όλους. Ακόμη και η «συγνώμη» επιστρατεύεται ως ηθικό προτέρημα και άλλοθι, δικαιώνοντας πλήρως τη ρήση πως «από τότε που βγήκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο»! Ακόμη και ο τραπεζίτης πρωθυπουργός ενεπλάκη ως μη όφειλε στην προεκλογική εκστρατεία καλώντας τους πολίτες «να ψηφίσουν για το αύριο». Ως εάν οι πολίτες θα ψηφίσουν για το χθες! Γι’ αυτό εν προκειμένω ισχύει το σύνθημα «ήρθαν τα αύρια να διώξουν τα σήμερα». Πέρα, όμως, από την πολιτική επικοινωνία και τις λεκτικές πιρουέτες υπάρχει και η πολιτική, την οποία οι περισσότεροι προσπαθούν να απωθήσουν στο πίσω μέρος της σκηνής για να μη βρεθούν εκτεθειμένοι στη συνέχεια. Ποια είναι, λοιπόν, η πολιτική και τα διακυβεύματα αυτών των εκλογών; Ανάπτυξη και επαναδιαπραγμάτευση. Αυτά τα οποία κάποιοι έθεταν από την πρώτη στιγμή στην Ελλάδα, αλλά αντιμετωπίστηκαν ως «μη ρεαλιστές», ου μην και «γραφικοί» από τους οπαδούς του δόγματος της αυστηρής λιτότητας που επέβαλε ο γαλλο-γερμανικός άξονας. Η λιτότητα, όμως, βύθισε ακόμη περισσότερο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη στην ύφεση. Και τώρα που έφθασε το τέλος της βασιλείας των Μερ-κοζί και τίθεται επί τάπητος το ζήτημα μίας στρατηγικής για την ευρωπαϊκή ανάπτυξη, οι εν Ελλάδι διαπρύσιοι κήρυκες της λιτότητας, που μας έφθασαν μέχρι εδώ, επιχειρούν να υφαρπάξουν την ψήφο του ελληνικού λαού, ποντάροντας στη κοντή μνήμη του και μεταθέτοντας τις ευθύνες στις «συντηρητικές δυνάμεις» της Ευρώπης –με τις οποίες τα είχαν κάνει πλακάκια-, ενώ, συγχρόνως, οικειοποιούνται τον Ολάντ, ο οποίος μιλάει για Ανάπτυξη. Όμως για Ανάπτυξη μιλάει τώρα ακόμα και η Μέρκελ, η οποία κατηγορούσε τον Φρ. Ολάντ για «έλλειψη ρεαλισμού». Η καγκελάριος, τώρα, δηλώνει ότι «ετοιμάζουμε μία ατζέντα για την ανάπτυξη» που θα συζητηθεί στην ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου. Για την ακρίβεια προτίθενται να ρίξουν στην αγορά 200 δις ευρώ για δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στις υποδομές, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και στις τεχνολογίες αιχμής. Η Ελλάδα είναι, άραγε, έτοιμη να διαπραγματευθεί αυτές τις επενδύσεις, έτσι ώστε η Ανάπτυξη να μην είναι μία άνεργη ανάπτυξη, που θα ωφελήσει αυτούς που έχουν ήδη ωφεληθεί τα μέγιστα από την κρίση και προ αυτής; Θα είναι μία ανάπτυξη η οποία θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, δημιουργώντας μακροπρόθεσμα οφέλη για τη χώρα; Φοβούμαστε πως όχι. Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να απασχολούνται με την τύχη των αδυνάτων αλλά διακατεχόμενοι από την περίφημη libido κυριαρχίας, όπως έλεγε ο Μακιαβέλι, ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο με τη δική τους αναρρίχηση ή διατήρηση στην εξουσία, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των «πάνω». Αλλά πως θα απαντήσει σ’ αυτά το εκλογικό σώμα; Θα έχουμε την ανατροπή στη συνήθη χειραγώγηση των συνειδήσεων; Κοντός ψαλμός…

Οι Ταλιμπάν της ΕΕ

«Οι Ταλιμπάν της ΕΕ σκοτώνουν τους Έλληνες» δηλώνει για μία ακόμα ο Κον Μπεντίτ, αναφερόμενος στην άγρια λιτότητα που επιβάλλουν στην Ελλάδα. Αλλά γιατί Ταλιμπάν; Γιατί από τη σημερινή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο κάποιοι ωφελούνται άμεσα υλικά(οικονομικό κέρδος) και κάποιοι άλλοι ιδεολογικά και πολιτικά, που ως συμβολικό κεφάλαιο καταλήγει ομοίως σε υλικό όφελος. Οι δεύτεροι είναι οι φανατικοί πολιτικοί, ένας μικρόκοσμος, που απαρτίζεται από ανθρώπους κυνικούς, αναίσθητους, στεγανούς στη θλίψη και τον πόνο που επιβάλλουν σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανέργων και φτωχών. Αλλά σε ποιο «θεό» πιστεύουν οι φανατικοί πολιτικοί; Στο νεοφιλελευθερισμό, στις αυτορυθμιζόμενες αγορές –τις οποίες οφείλουμε να... «καθησυχάζουμε»- στην ακόμα μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των λίγων, που προκύπτει με τη θυσία των εργαζόμενων, δηλαδή με τις περικοπές μισθών, συντάξεων, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, των επιδομάτων πρόνοιας, δηλαδή του φιλελεύθερου κράτους πρόνοιας. Τώρα, όλες οι κρατικές βοήθειες μετακινούνται προς τις επιχειρήσεις και δη στις τράπεζες(όπως τα τελευταία 50 δις ευρώ προς αυτές, που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός με υψηλό τόκο). Παραδόξως, όμως, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, που κυριαρχεί πολιτικά, καταρρέει ως οικονομικό πρότυπο παρά τις περί του αντιθέτου κραυγές των πολιτικών του υπηρετών. Η Ευρωζώνη τρίζει, το χρέος των ΗΠΑ έχει φθάσει το 358% του ΑΕΠ, ενώ η κατασκευαστική φούσκα στην Κίνα(τριπλάσια από αυτή των ΗΠΑ) έχει αρχίσει να εξαερώνεται. Η επόμενη μεγάλη κρίση είναι προ των πυλών. Κι όμως οι νεοφιλελεύθεροι του γαλλογερμανικού άξονα αλλά και της Ελλάδας συνεχίζουν να προτείνουν «πάγωμα δαπανών» και μειώσεις μισθών και συντάξεων, δηλαδή λιτότητα στη λιτότητα, οδηγώντας σε βέβαιο «θάνατο»! Είναι μάλιστα τόσο φανατικοί, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελιγμού παρά την παταγώδη αποτυχία του πειράματος στην Ελλάδα. Έτσι, η συζήτηση για τις εκλογές τις Κυριακής, αντί να γίνεται με βάση το κεντρικό ζήτημα της οικονομίας και το ερώτημα εάν υπάρχει άλλο μοντέλο βιώσιμης αντιμετώπισης της κρίσης, περιστρέφεται γύρω από ένα σοβαρό πλην παρελκόμενο πρόβλημα, τη μετανάστευση. Στη σκιά αυτού του μεγάλου προβλήματος, οι «φανατικοί» επιμένουν στη διαχείριση του καταρρέοντος νεοφιλελεύθερου οικονομικού προτύπου, επιμένοντας στη βάρβαρη λιτότητα δίκην μονόδρομου. Όμως αυτό είναι ψεύδος. Στην οικονομική ιστορία είναι γνωστή η αμερικανική λύση της δεκαετίας του 1930(Κέυνς-Ρούσβελτ). Αυτή η λύση απορρίπτεται σήμερα από εκείνους που ο Κερτ Βόννεγκατ αποκαλούσε «… ψυχοπαθείς προσωπικότητες, δηλαδή άνθρωποι χωρίς συνείδηση, χωρίς αίσθηση του ελέους ή της ντροπής…». Μόνο που οι προσωπικότητες αυτές δεν είναι και τόσο ψυχοπαθείς αλλά εντελώς νεοφιλελεύθεροι πραγματιστές, που όντως δεν έχουν ούτε καρδιά ούτε αισθήματα. Οι «ψυχοπαθείς» Ταλιμπάν της Γουόλ Στρητ, της Φραγκφούρτης, του Βερολίνου, των Παρισίων και των Βρυξελλών είναι απολύτως υπολογιστές και ορθολογιστές. Γιατί η λιτότητα, τελικά, μπορεί να είναι βίαιη και να εξανεμίζει τα πραγματοποιούμενα έσοδα λόγω της άγριας ύφεσης που προκαλεί, αλλά ο παραλογισμός της αφορά μόνο τους «κάτω», ενώ είναι αποδοτική για τους «πάνω» σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε εθνικό, όμως, επίπεδο –κυρίως για τις περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα- είναι ανορθολογική, γιατί εξαφανίζει μια ολόκληρη χώρα, έναν ολόκληρο λαό. Γι’ αυτό οι εκλογές στην Ελλάδα, πολύ δε περισσότερο στη Γαλλία, είναι ιδιαίτερα κρίσιμες…