Το καταραμένο απόθεμα

Την ώρα που όλοι ασχολούνται με την εξαγωγή στο εξωτερικό του ενός εκατομμυρίου ευρώ, αποφασιζόταν η κατακρεούργηση των μισθών των Ελλήνων εργαζομένων, ενώ ο υπουργός επί της Επικοινωνίας ανακοίνωνε με κυνικότητα ότι τα μέτρα δεν τελειώνουν εδώ, αλλά θα συνεχιστούν και τον Ιούνιο, προκειμένου να κλείσει το έλλειμμα. Συνεπώς, ο φαύλος κύκλος, που οδηγεί την ελληνική οικονομία σε σπιράλ θανάτου, συνεχίζεται και δεν ξέρεις αν πρέπει να ψέξεις τους Έλληνες πολιτικούς για τη διαφθορά τους ή για την ανικανότητά τους. Και έχει δίκιο η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, η οποία επισημαίνει ότι οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν θα επιζήσουν. Πρώτα θα χαθούμε εμείς, οι εργαζόμενοι, οι περιττοί του ολοκληρωτισμού του 21ου αιώνα, το "καταραμένο απόθεμα". Τελικά, δεν υπάρχει ελληνική πρόταση εξόδου από την κρίση, δεν υπάρχει σχέδιο. Ό,τι υπάρχει είναι οι προτάσεις των «κουκουλοφόρων» προς την τρόικα, οι οποίες απηχούν τα εξειδικευμένα και κοντόφθαλμα συμφέροντα των επιχειρηματιών της πρώην και νυν «διαπλοκής». Η τελευταία, τυφλωμένη από την απληστία της και τη δυνατότητα να τσακίσει ό,τι υφίσταται ακόμη ως εσωτερικός ανταγωνισμός, επιτίθεται. Αλλά δεν γνωρίζει ότι θα έλθει και η σειρά της. Για την ώρα προηγούνται τα φιλέτα των αποκρατικοποιήσεων, τα οποία έχουν πλήρως απαξιωθεί, αφού από τα 50 δις ευρώ, όπως αξιολογούνταν αρχικά, τώρα κοστίζουν 19 δις και σε λίγο τίποτα. Αυτά δήλωσε ο καθηγητής Κουκιάδης, χθες, αποδίδοντας την απαξίωση σε λάθος της αρχικής αποτίμησης! Όμως, στη δημόσια περιουσία, όπως και σε κάθε περιουσία, είτε προστίθεται υπεραξία είτε απαξιώνεται. Σήμερα, ισχύει το δεύτερο σε μία «κίνηση» των δανειστών μας να τα αγοράσουν κοψοχρονιά. Με άλλα λόγια, πάνω στο «σώμα» της Ελλάδας και των Ελλήνων παίζονται μεγάλα συμφέροντα εγχώρια και εξωχώρια. Η Ελλάδα ξεσκίζεται κι εμείς μαζί της. Όσο για το χρέος, η όλη ρύθμιση στοχεύει στο να απαλλάξει τις τράπεζες από τον κίνδυνο μιας άτακτης κατάρρευσης. Τώρα η Ελλάδα δεν θα χρωστάει σε τράπεζες αλλά σε κράτη! Συνεπώς, η ελληνική χρεοκοπία θα κοστίσει μόνο στους φορολογούμενους των χωρών της ευρωζώνης και όχι σε αυτούς που προκάλεσαν την κρίση, δηλαδή στις τράπεζες. Ήδη είναι γνωστό ότι το δάνειο των 130 δις που θα λάβουμε, αφορά κατά 30 δις τις ελληνικές τράπεζες και τα υπόλοιπα θα πάνε στους δανειστές. Και αυτά θα πληρωθούν από τους Έλληνες εργαζόμενους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Φευ όμως. Ούτε αυτές οι θυσίες θα σώσουν την Ελλάδα στο βαθμό που όλα είναι υποταγμένα στα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των τραπεζών. Για να γίνει αντιληπτό τι συμβαίνει με το χρέος, αρκεί να αναφερθεί ότι οι χρηματιστικές συναλλαγές το 1997 ήταν 15 φορές πάνω από την παγκόσμια παραγωγή, ενώ σήμερα είναι πάνω από 70 φορές. Αυτή η τεράστια παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα κάποια στιγμή θα σκάσει. Ενδεχομένως, αυτό να αρχίσει από την Ελλάδα. Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν οι Δυτικοί. Αλλά οι Έλληνες πολιτικοί «ολίγιστοι» και ανεπαρκείς καθώς είναι, αδυνατούν να παίξουν το παιγνίδι της «χρεοκοπίας» υπέρ της χώρας μας.

Ο παραιτηθείς και οι... επιφυλάξεις του

Δεν παραιτήθηκε όταν τσάκισε το κίνημα των Αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος. Δεν έπραξε το ίδιο όταν κάηκε η Αθήνα. Το κάνει τώρα στο όνομα της υποψηφιότητάς του για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Δικαίωμά του. Όμως, δεν έχει κανένα δικαίωμα να έχει εκ των υστέρων «επιφυλάξεις» για την ασκούμενη οικονομική πολιτική λιτότητας, δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται και να αγανακτεί για την μη «αναπτυξιακή διαδικασία», αυτός που έπνιξε στα χημικά την Αγανάκτηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Μιλάω για τον κ. Χρ. Παπουτσή, για τα επικοινωνιακά τερτίπια έναντι του ανταγωνιστή του κ. Ευ. Βενιζέλου, που μ’ έναν τρόπο τον καλεί να παραιτηθεί ομοίως. Αλλά περί αυτών δεν μας πέφτει λόγος. Τι έχει να πει, όμως, στα δύο κορίτσια του 56χρονου άνεργου, που πνιγμένος στα χρέη έδωσε τέλος στη ζωή του στο «Νησί των Ονείρων» της Εύβοιας; Τι έχει να απαντήσει στο τελευταίο ερώτημα του τραγικού αυτόχειρα: «Αυτούς που μας έφεραν ως εδώ ποιος θα τους δικάσει;». Αλλά οι πολιτικοί δεν ακούνε τόσο «χαμηλούς» ήχους. Όλο τους το είναι έχει εμποτισθεί από την περίφημη libido dominanti, από την τρέλα της εξουσίας. «Η Βουλή είναι σαν ναρκωτικό» δήλωσε ο βουλευτής Άρτας Παύλος Στασινός, που παραιτήθηκε και γύρισε στο χωριό και στη δουλειά του. Εξαίρεση. Από αυτές που έχουμε ανάγκη. Αλλά πολύ μοναχική εξαίρεση. Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, πολιτική και οικονομική, έχει συμμορφωθεί πλήρως με τις επιταγές της τρόικας και δη της Γερμανίας, καθώς έχει την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα καταφέρει να επιβάλλει τους όρους της στην κοινωνία. Μέσω του καθεστωτικού Τύπου και κυρίως της τηλεόρασης καθώς και μεγάλης μερίδας εξαρτώμενων ακαδημαϊκών επιχείρησε την ενοχοποίηση του ελληνικού λαού συλλήβδην. «Μαζί τα φάγαμε» επιμένει ο ανεκδιήγητος κ. Θ. Πάγκαλος. Αλλά δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Όπως σημειώνει ο ιστορικός Χρ. Χατζηιωσήφ «Απίθανοι υπολογισμοί, όπως εκείνοι της μελέτης του ΙΟΒΕ ότι η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων θα πρόσθετε, μέσα σε λίγα χρόνια, 13% στο ΑΠΕ και η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας άλλα 3,5% προσφέρουν το άλλοθι στους εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ για να αποδώσουν… την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής τους στην καθυστέρηση των λεγόμενων διαρθρωτικών αλλαγών, επιχείρημα που εύκολα αναπαράγουν οι έλληνες υποστηρικτές των μνημονιακών πολιτικών… Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι η ύφεση έγινε βαθύτερη στην Ελλάδα από ό,τι υπολόγιζαν, γιατί αυτοί που τους κάλεσαν είχαν πολύ μικρή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και κερδοσκοπούσαν εναντίον της πολιτικής που χειροκροτούσαν». Το έχουμε ξαναγράψει ότι κάποιοι, όχι μόνο ξένοι αλλά και Έλληνες, κερδοσκοπούν μέσω της κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών. Σειρά έχει το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία, ενώ θα ακολουθήσει και η ιδιωτική(επιχειρήσεις). Γι’ αυτό θα επιμείνουμε ότι εκείνοι από τους Έλληνες επιχειρηματίες που νομίζουν ότι ευνοούνται από τις συνθήκες, ειδικά από την εξαθλίωση των εργαζομένων, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η εξαθλίωση των λαών του νότου ευνοεί μόνο την γερμανική ανάπτυξη. Γι’ αυτό, ή θα σωθούμε όλοι μαζί ή θα χαθούμε όλοι μαζί.

Αντιστροφή

Με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό σχετικεύουμε το Εγώ και δεν κινδυνεύουμε να πεθάνουμε από πολύ Εαυτό. Γι’ αυτό η γιορτή της αποκριάς δεν είναι μόνο η τροφοδοσία της ελπίδας μέσα από την αρχαία ελληνική «άρση», είναι και το ξαλάφρωμα από την πλησμονή του εαυτού, από το πολύ Εγώ, απ’ ό,τι κάνει την καρδιά βασάλτινη και το ναρκισσισμό μας αβάσταχτο. Για να συμβεί αυτό, τα συνήθη όρια πρέπει να πέσουν σε μια τελετουργική στιγμή, τη στιγμή της «κάθαρσης», που κυρώνεται από έναν θρησκευτικό –ειδωλολατρικό και χριστιανικό εν ταυτώ- καθαγιασμό. Έτσι, το διαχρονικό religious θα σημάνει την αναδέσμευση στην ισότητα, μα πιο πολύ στην εξισορρόπηση -έστω για μια στιγμή- των κοινωνικών αντιθέσεων και των διαχωρισμών. Έτσι, σ’ αυτή την κορυφαία γιορτή της αντιστροφής οι «κάτω» τολμούν να διακωμωδήσουν τους «πάνω», αναζωογονώντας την ευνουχισμένη στην κανονικότητα επιθυμία τους, ενώ το Εγώ των «πάνω» για μια χαρούμενη εκατέρωθεν στιγμή κενώνεται αναίμακτα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αναθερμαίνεται η κοινωνική συνοχή αλλά και η ελπίδα ότι ο ελληνικός σωρείτης δεν ψεύδεται, ότι κάποια στιγμή «Θα γυρίσει ο τροχός…»! Τι γίνεται όμως σήμερα; Στην εποχή του Homo festivus, της τεχνητής διαφάνειας, της ομοιογενοποίησης και της εικονικής άρσης των διαχωριστικών γραμμών, η αποκριά όπως κάθε «κάθ-αρση»(Καθαρή Δευτέρα) και αυτοκάθαρση, έχει απολέσει το νόημά της. Η γιορτή, που σώζει από τη βία της συσσώρευσης με τη θυσία του περίσσιου, στη σημερινή εποχή της νεοφιλελεύθερης υπερσυγκέντρωσης δεν υφίσταται. Η αντιστροφή δεν επισυμβαίνει κι έτσι δεν υπάρχει η βασική προϋπόθεση του χιούμορ και του λυτρωτικού αυτοσαρκασμού. Ακόμα και οι μάσκες δεν σημαίνουν πλέον τίποτ’ άλλο ειμή μόνο την υποκρισία, δηλαδή κάτι πέρα και πάνω από το δημιουργικό ψέμα, που υποδηλώνει την αλήθεια. Σε ποια, όμως, αλήθεια, ή, ακόμα, σε ποιο ψέμα να πιστέψει ένας άνεργος, που δεν έχει να πάει γάλα στα παιδιά του; Να πιστέψει στην αντιστροφή, που αργά ή γρήγορα επισυμβαίνει. Τα μηνύματα έρχονται. Οι εξαγωγές της Γερμανίας στη ζώνη του ευρώ προβλέπεται ότι θα μειωθούν το 2012 πάνω από 7%. Τα μέτρα που επιβάλλουν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία εξαερώνοντας τους μισθούς και τις συντάξεις γίνονται μπούμεραγκ. Σε λίγο η κρίση θα εγκατασταθεί και στον ευρωπαϊκό βορρά, καθώς οι επιχειρήσεις από εκεί θα μετακομίζουν στον φθηνό νότο. Τότε θα έχουμε τη μεγάλη αντιστροφή της κρίσης. Μόνο που αυτή θα είναι πραγματική και όχι συμβολική, όπως συμβαίνει τις απόκριες. Γι’ αυτό, για την ώρα, ας χαρούμε τη δεύτερη, ας ταξιδέψουμε σε ό,τι έχει απομείνει από τη συλλογική χαρά. Ας πάμε εκεί όπου ο χρόνος, αυτός ο απαθής φονιάς, εξακολουθεί να καταργείται μέσα και μέσω της γιορτής, εκεί όπου ακόμα αυτή διατηρεί το στοιχείο της πραγματικής άρσης των αισθημάτων και του ηθικού των ανθρώπων, που δοκιμάζονται σκληρά.

Σφαγείο

Η πολιτική πολυφωνία είναι μία από τις κατακτήσεις της δημοκρατίας, την οποία κάποιοι, σήμερα, αμφισβητούν. Για «εξουθενωτική πολυφωνία» μίλησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, και διερωτάται κανείς, τι σημαίνει αυτό; Τι μπορεί, άραγε, να καταστήσει την πολυφωνία μη «εξουθενωτική»; Μόνο η περιστολή της, δηλαδή η εξουδετέρωση κάποιων φωνών που καθιστούν τη δημοκρατική πολυφωνία ανυπόφορη και ενδεχομένως ασύμφορη για κάποιους. Αλλά τότε δεν έχουμε πολυφωνία μήτε δημοκρατία. Ίσως, κάποιοι Έλληνες πολιτικοί εκτιμούν ότι δεν χρειάζονται όλες οι «φωνές», ότι ο πληθυσμός είναι εξημμένος, τείνοντας να καταστρέψει είτε το πολιτικό σύστημα είτε την κοινωνία! Αυτό εκτιμά και η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία αντί να κατανοήσει τον τρόπο αντίδρασης των μαθητών στα Γιάννενα κατά των "επισήμων", δίνει «γραμμή» για παραδειγματικές τιμωρίες! Όμως κανείς δεν τιμωρήθηκε για το γεγονός ότι τα βιβλία δεν πήγαν φέτος στα σχολεία. Είναι πρόδηλο, συνεπώς, ότι υπάρχει μία διάχυτη κατεύθυνση για σκληρή αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων και τον έλεγχο των αντισυστημικών «φωνών και των αντικαθεστωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ήδη μία μεγάλη και ιστορική εφημερίδα, η «Ελευθεροτυπία» σταμάτησε την έκδοσή της. Ένας τηλεοπτικός σταθμός έκλεισε. Και ακολουθεί η μεγάλη «σφαγή» των μικρών εφημερίδων με την κατάργηση δημοσίευσης των ισολογισμών. Αυτή είναι μία μορφή λογοκρισίας στη βάση της βοναπαρτίστικης αντίληψης του κυβερνάν και σ’ ένα σχήμα εξουσίας που περιλαμβάνει δολιότητες, εκβιασμούς, πελατειακές σχέσεις διαπλοκής, χειραγώγηση, προσομοίωση της δημοκρατικής διαδικασίας και εν τέλει απολιτικοποίηση. Η δημοκρατία στην Ελλάδα πλήττεται. Αυτό επισήμανε ακόμα και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Λαγκάρντ. Κάποιοι τίθενται εκτός του δημοκρατικού παιγνίου, αλλά και εκτός της κοινωνίας δίκην «καταραμένου αποθέματος», όπως συμβαίνει με τους αντιφρονούντες πολιτικά καθώς και με τους άνεργους ή τους πάμπτωχους στο κοινωνικό πεδίο. Αυτός ο πολιτικός και κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα, το οποίο αν εκραγεί θα δημιουργήσει καταστάσεις χαοτικές. Κάποιοι νομίζουν ότι η αντιμετώπιση της κατάστασης θα γίνει με αυταρχικές μεθόδους. Οδεύουμε, λοιπόν, σ’ ένα είδος περιορισμένης και κηδεμονευόμενης από το εξωτερικό δημοκρατίας, η οποία υπηρετείται με ζέση από τους εγχώριους πολιτικούς, και μπλοκάρει την ομαλή –ενίοτε και δημιουργική- εκτόνωση της απελπισίας των «χαμένων», των ανέργων, εντέλει των απόκληρων. Γι’ αυτό οι βοναπαρτίσκοι θέλουν την μακροημέρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου, μιας κυβέρνησης που συνιστά παρέκκλιση από το δημοκρατικό καθεστώς. Γι’ αυτό απαιτούνται άμεσα εκλογές. Και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει οφείλει να αναπτύξει τη δημοκρατία, ενεργοποιώντας την κοινωνία των πολιτών στην κατεύθυνση της οικονομικής αλλά και της κοινωνικής ανάπτυξης, δηλαδή των ποικίλων μορφών συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Μόνο που χρειάζονται «παραδείγματα». Χρειάζονται εκείνοι οι ηγέτες, οι «παραδειγματικοί», όπως έλεγε ο συγγραφέας του «Σφαγείου», Κουρτ Βόνεγκατ. Αλλιώς η Ελλάδα θα γίνει ένα απέραντο «σφαγείο»…

Οι μαυραγορίτες...

Ποιοι ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας; Δεν είμαι εγώ διατείνεται ο εκπεσών εκδότης και διαπρύσιος κήρυκας της περίφημης γκλαμουριάς της δεκαετίας του 1990. Στο «Νίτρο» αυτός, στο «Χάος» εμείς. Και είναι αλήθεια. Δεν ευθύνεται ο Π. Κωστόπουλος για την κατάρρευση της χώρας. Συνέβαλε, όμως, στην εκλαΐκευση της ιδεολογίας της δανεικής ζωής, μυώντας την ανερχόμενη μεσαία τάξη, αποτελούμενη κυρίως από την πρώην αποκλεισμένη αριστερά, στα «ιδεώδη» της καταναλωτικής κοινωνίας. Μαζί του αναδείχθηκε στα μίντια μία ολόκληρη γενιά κυνικών δημοσιογράφων και αρθρογράφων, οι κύριοι του life style, οι κοσμικοί του πιο χυδαίου τηλεοπτικού κουτσομπολιού, οι πρωθιερείς του νεοπλουτίστικου κιτς και της καταναλωτικής υστερίας μέσω της υπερανάπτυξης των προσδοκιών και της αναγνώρισης μέσα από σύμβολα, όπως ένα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητο ή μία βίλα, τα κοχίμπα, τα μαλτ και τα μοχίτο. Αυτοί ανήγαγαν την εντιμότητα σε ευήθεια και τη λαμογιά σε «εξυπνάδα». Η ηθικότητα, τότε, θεωρήθηκε αναχρονισμός και η «τσίπα» γραφικότητα. Αυτοί ετοίμασαν -από άποψη κουλτούρας και τρόπου σκέψης- έναν ολόκληρο κόσμο, έναν λαό για να γίνει… επενδυτής στο χρηματιστήριο και μέλος της κοινωνίας της «διακινδύνευσης» του Σημίτη. Εκεί, οι έχοντες «εσωτερική πληροφόρηση», οι του πασοκικού και δευτερευόντως του κυανού συστήματος, πλούτισαν, ξεπουπουλιάζοντας κυριολεκτικά τους πολλούς. Ύστερα ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Το κόστος ξεπέρασε τα 20 δις ευρώ. Βάλτε και τους τεράστιους εξοπλισμούς μαζί με τα φαραονικά έργα και το παζλ συμπληρώνεται. Ποιος καρπώθηκε όλα αυτά τα χρήματα; Οι παραγωγοί και οι μεσάζοντες του C4i, των υποβρυχίων, των αεροπλάνων, οι κατασκευαστές των δρόμων και των γεφυρών, δηλαδή οι ξένοι, κυρίως Γερμανοί, και οι εγχώριοι συνεργάτες τους. Όμως, όπως ξαναγράψαμε, ο καπιταλισμός στην μανιακή του φάση τρώει ακόμα και τα παιδιά του. Είμαστε, τουτέστιν, στην περίοδο του «να δούμε ποιος θα φαγωθεί;». Έτσι, ο εκδότης μας τρώγεται, καθώς τώρα δεν τον έχουν ανάγκη. Κι άλλοι θα φαγωθούν, γιατί στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας ανταγωνιστικοί είναι μόνο οι «μεγάλοι». Συνεπώς, παρακολουθούμε μία υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου, μία υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων, με την εξαφάνιση των μεσαίων τάξεων και την εκπτώχευση της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού. Και οι στρατιές των συμβολικών (άνεργοι) και των πραγματικών νεκρών(αυτόχειρες μικρο-επιχειρηματίες, που έχασαν την ορατότητά τους) θα πληθαίνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία είναι έτοιμοι να επιβάλλουν ακόμα και φόρο για τη σωτηρία του Τύπου, ενώ στην Ελλάδα καταργούν τη δημοσίευση των ισολογισμών ως… αναχρονιστική, με κρυφό στόχο το «θάνατο» των μικρών και μεσαίων εφημερίδων. Γιατί τελικά, αυτοί που έφεραν τη χώρα στο σημερινό χάλι, η περίφημη διαπλοκή, είναι οι ίδιοι που διαχειρίζονται, σήμερα, την οικονομική «κατοχή» της χώρας μαζί με τους επιτρόπους, νομίζοντας ότι αυτοί θα σωθούν. Φευ, όμως. Θα χαθούν κι αυτοί, αν δεν αντιληφθούν ότι ή θα σωθεί η χώρα εν τω συνόλω της ή θα χαθούμε όλοι. Συνεπώς, το πρόβλημα, σήμερα, είναι οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι Έλληνες συνεργάτες τους και όχι ο πρώην εκδότης, που δυστυχώς – με λύπη το λέμε- καταστράφηκε. Γι’ αυτό αν μπορούμε να δράσουμε πρακτικά, ας πάψουμε να αγοράζουμε τα προϊόντα, που παράγουν οι τροϊκανοί και οι συστημικοί συνεργάτες τους. Μην αγοράζετε από τους «μαυραγορίτες» Ας υποστηρίξουμε το «μικρό», δηλαδή τον εαυτό μας. Αυτή θα είναι η πιο ουσιαστική μορφή αλληλεγγύης.

Η συμφωνία...

Αμφιθυμία και αμφισημία μετά τη νέα δανειακή σύμβαση. Ανακούφιση και αγωνία. Ανάσα από την πίστωση χρόνου αλλά και σκεπτικισμός. Η χώρα σώθηκε από την εξωτερική, την άτακτη χρεοκοπία, αλλά η εσωτερική χρεοκοπία, η εκπτώχευση των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων Ελλήνων είναι γεγονός. Οι νεοφιλελεύθεροι του Βορρά υπό την ηγεσία του Β. Σόιμπλε επέβαλλαν πλήρως τους όρους τους. Έτσι τώρα, η Ελλάδα δεν είναι in extremis(σε εξαιρετικά δύσκολη θέση) έναντι των δανειστών της, αλλά είναι σε κατάσταση «θανάτου» η μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων μέσω της νέας άγριας λιτότητας. Πως θα πετύχει η επαναλαμβανόμενη υφεσιακή συνταγή χωρίς ανάπτυξη; Καθιστώντας τη χώρα μας Μπαγκλαντές ως προς τους μισθούς είναι η απάντηση των νεοφιλελεύθερων. Αυτή είναι η περίφημη ανταγωνιστικότητα σύμφωνα με την οποία οι επενδυτές δεν χρειάζεται να πηγαίνουν στην Ασία, αφού η Ελλάδα είναι πολύ πιο κοντά! Αγκαλά με την ανακούφιση και την αγωνία έχουμε και την ταπείνωση. Την εθνική ταπείνωση, καθώς όπως επισημαίνει ο διεθνής Τύπος «Τα ελληνικά δημόσια οικονομικά τέθηκαν υπό κηδεμονία(tutelle)…»(Le Monde). Έτσι, στην Ελλάδα έχουμε ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας επί του Προϋπολογισμού με «επιτρόπους» σε κάθε οικονομικό υπουργείο. Απλώς η «επιτροπεία» ονομάσθηκε «τεχνική βοήθεια» για να μην θιγεί η υπερηφάνεια του ελληνικού λαού. Ακόμα κι έτσι, όμως, είναι δυνατόν να φέρει αποτέλεσμα η νέα σύμβαση με βάση την ίδια αποτυχημένη συνταγή; Όλοι συμφωνούν ότι χωρίς ανάπτυξη και το Μνημόνιο2 θα αποτύχει. Σ’ αυτή την περίπτωση, μάλιστα, η χρεοκοπία της Ελλάδας θα είναι χαοτική ή θα χρειαστεί νέο δάνειο όπως προεξοφλεί η Le Monde. Οι Έλληνες «πρέπει να βοηθηθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να ξαναβρούν το δρόμο της ανάπτυξης», επισημαίνει η ίδια εφημερίδα. Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί όσο στην Ευρώπη κυριαρχούν οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο-καζίνο. Δεν πρόκειται, επίσης, να συμβεί, όταν κάποιοι στην Ελλάδα βρίσκουν την ευκαιρία σε συνεργασία με τους ξένους –κυρίως τους Γερμανούς και τους Ευρωπαίους του Βορρά- να εξαλείψουν κάθε ανταγωνιστική τους μικρομεσαία επιχείρηση στην κατεύθυνση μιας πρωτοφανούς υπερσυγκέντρωσης των μέσων παραγωγής και της υπερσυσσώρευσης πλούτου, κυριολεκτικά πάνω στα «πτώματα» εκατομμυρίων ανέργων και φτωχών. Η Ελλάδα δεν θα βγει από την κρίση με τους ξένους και την εγχώρια καθεστωτική(μνημονιακή) ελίτ της διαπλοκής, η οποία σε αγαστή συνεργασία με την «επιτροπεία» και προκειμένου να κάνει τις «δουλειές» της δεν ορρωδεί προ ουδενός, λειτουργώντας ακόμη και εις βάρος του ελληνικού λαού και τελικά εναντίον της χώρας. Γιατί η Ελλάδα θα σωθεί, δηλαδή θα βγει από την κρίση, με τον ελληνικό λαό μαζί, αλλιώς δεν θα είναι Ελλάδα, αλλά μία έρημος χώρα, ένα ορυχείο όπου το καναρίνι-πειραματόζωο θα έχει πεθάνει.

Συσχετισμός αξιών

Οι πολιτικοί είναι ιδεολόγοι ή επιχειρηματίες; Η πολιτική και δη τα πολιτικά κόμματα είναι επιχειρήσεις ή φορείς πολιτικών συμφερόντων; Τα ερωτήματα έχουν τεθεί πολλές φορές στο παρελθόν και επανατίθενται σήμερα που η πολιτική έχει απολέσει την αυτονομία της έναντι της οικονομίας. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, φερ’ ειπείν, παραπέμπουν σε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, που επιβιώνουν από τον κρατικό κορβανά, τα τραπεζικά δάνεια πελατειακού τύπου και τις εισφορές επιχειρηματιών ή οπαδών. Αλλά που διατίθενται τα χρήματα αυτά; Στην αγορά, κυρίως, της πολιτικής επικοινωνίας(εκλογικές και πολιτικές καμπάνιες, δημοσκοπήσεις, PR δημοσιογράφων, αγορά διαφημιστικού χρόνου στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο αλλά και στο διαδίκτυο εσχάτως). Από τα παραπάνω καθίσταται κατανοητό γιατί τα κόμματα εξαρτώνται από την οικονομία, αφού τα χρήματα που απαιτούνται για τον πολιτικό ανταγωνισμό είναι πάρα πολλά. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς. Στους τελευταίους, όμως, υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως η προσωπικότητά τους, η χαρισματικότητά τους και τα ψυχολογικά εν γένει χαρακτηριστικά τους. Για τη λίμπιντο της εξουσίας (libido dominanti) μίλησε πρώτος ο Μακιαβέλι. Η εξουσία, συνεπώς, προκαλεί ηδονή. Αυτή η παράμετρος δεν εξετάστηκε στο 1ο συνέδριο των ψυχιάτρων όπου κρίθηκε ότι το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί μας παρουσιάζουν συμπεριφορές που χρίζουν πιθανότατα «θεραπείας»! Άραγε, μας κυβερνούν «τρελοί»; Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Πάντως, είναι γνωστό πως ένας από τους πλέον χαρισματικούς πολιτικούς της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής ιστορίας έπασχε από «διπολική διαταραχή»(μανιοκατάθλιψη). Πως μπόρεσε να κυβερνήσει την Ελλάδα; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μας απάντησαν οι ψυχίατροι, γιατί τους διαφεύγει αυτό που έλεγε η Τζούλια Κρίστεβα, ότι δηλαδή οι πολιτικές ελίτ και οι έχοντες δύναμη μπορούν να διαχειρίζονται την «τρέλα» τους, ασκώντας την σε βάρος των άλλων, κυρίως των «κάτω», με θεσμικό και νόμιμο τρόπο. Αντιθέτως, οι «κάτω» καταφεύγουν στο χημικό ζουρλομανδύα ή στην αυτοχειρία. «Δεν διάβασα το Μνημόνιο» επιμένει ο πολιτικός, «απολογούμαι, λογοδοτώ», και μας στέλνει αδιάβαστους καθώς ζητά να του αναγνωρίσουμε τη γενναιότητα της αυτοκριτικής. Αυτός δεν θα χρειαστεί, ενδεχομένως, να εισαχθεί, όπως ο άμοιρος δημοσιογράφος που αυτοκτόνησε στο Δαφνί, γιατί δεν τον επέλεξαν μεταξύ των συμβασιούχων της ΕΡΤ! Βέβαια, αν έχουν κάποιο ενδιαφέρον τα συμπεράσματα των ψυχιάτρων, είναι η επικύρωση των διαπιστώσεων όλων μας για τη διγλωσσία και την αλαζονεία των πολιτικών και, κυρίως, ότι «αυτοεξαπατώνται», κρύβοντας ακόμη κι από τον ίδιο τους τον εαυτό την πραγματικότητα, ενώ κατασκευάζουν μία άλλη. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, όταν ο δημοσκόπος του του είπε ότι χάνει, εκείνος του απάντησε πως κάνει λάθος και ότι οι φίλοι του του μεταφέρουν ένα κλίμα νίκης. Ο Ζισκάρ έχασε πανηγυρικά αλλά και ο δημοσκόπος έχασε τη δουλειά του. Γι’ αυτό οι πολιτικοί περιστοιχίζονται από ανθρώπους που κάνουν την ηχώ τους, λέγοντας αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν. Αυτοί ήταν οι σύμβουλοι του Γιώργου Α. Παπανδρέου, που του είπαν ότι «λεφτά υπάρχουν»! Όμως πάνω απ’ όλα βρίσκεται η λιβιδική ορμή για εξουσία. Η κατάληψη της εξουσίας είναι ο μεγάλος στόχος. Και μετά; Μετά γαία πυρί μυχθήτω. Γι’ αυτό οι πολιτικοί παρουσιάζονται κυνικοί και αναποτελεσματικοί, γιατί τίποτα δεν μπορεί να γίνει «βολονταριστικά»(βουλησιαρχικά), τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε μία κοινωνία αν δεν κινητοποιηθούν τα μέλη της. Συνεπώς, δεν αρκεί η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά απαιτείται και ένας νέος συσχετισμός αρχών και αξιών εντός της κοινωνίας...

Όλοι είμαστε Έλληνες

Σ’ όλο τον κόσμο, το περασμένο Σάββατο, οι πολίτες διαδήλωσαν «Είμαστε όλοι Έλληνες». Κάποιοι πάσχοντες από ένα μίγμα καλπάζουσας ευήθειας και αλαζονείας αντιγύρισαν το «είμαστε Έλληνες», αγνοώντας τη σημασία του συνθήματος και τη μεγάλη συμβολική ανατροπή που επέφερε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα απάλυνε το βαθύ κοινωνικό τραύμα που προκλήθηκε τόσο από το πρώτο και το δεύτερο Μνημόνιο όσο και από τη ριζική απαξίωση όλων των Ελλήνων ως διεφθαρμένων, τεμπέληδων, κλεπτών και ανίκανων. Η εικόνα αυτά δημιουργήθηκε τόσο στο εξωτερικό, κυρίως στη Γερμανία, όσο και στο εσωτερικό με την υποβολή της ενοχής ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ο γενικευμένος μηδενισμός και η διάλυση της αυτοεικόνας μας, η απουσία ελπίδας και ο μέγας τρόμος του χειρότερου τσάκισαν το ηθικό όλων των Ελλήνων. Κι ένας άνθρωπος που δεν έχει κάπου να δει το πρόσωπό του, ή ένας λαός που δεν «βλέπει» κάπου την εικόνα του, διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Γιατί η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας ως Ελλήνων είναι αυτή που μας συνέχει. Τη χαμένη αυτό-εικόνα μας μάς επιστρέφουν, τώρα, εκείνοι που διαδηλώνουν με το σύνθημα «όλοι είμαστε Έλληνες». Η ταύτιση αυτή δεν γίνεται για λόγους συμπόνιας και οίκτου, αλλά γιατί οι πολίτες ολόκληρου του κόσμου αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι στην Ελλάδα γίνεται το πείραμα, και αν πετύχει, έρχεται η σειρά τους. Με άλλα λόγια, οι διαδηλώσεις συμπαράστασης αναπτερώνουν το ηθικό μας, ανασυστήνουν τη διαλυμένη αυτοεικόνας μας και καταρρίπτουν τη νομιμοποιητική βάση της τιμωρίας μας, δηλαδή της εξαθλίωσής μας. Ακόμη και το γεγονός ότι ο Σόιμπλε, αυτός ο νεοφιλελεύθερος, πουριτανός ιδεολόγος με τη βασάλτινη καρδιά, ανακρούει πρύμναν, διακρίνοντας της συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που δεν φταίνε, από τη μειοψηφία των «κακών», σημαίνει ότι η ολομέτωπη ιδεολογική επίθεση εναντίον του ελληνικού λαού αρχίζει να παρουσιάζει ρήγματα. Παρόλα αυτά, τα τιμωρητικά μέτρα παραμένουν, η απάνθρωπη τιμωρία συνεχίζεται. Για λίγο, όμως, ακόμα, καθώς ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων αλλάζει στους δρόμους όλου του κόσμου. Ακόμη και τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης υποχρεώνονται να προβάλλουν τις διαδηλώσεις έστω και σε χαμηλή σειρά αξιολόγησης. Πρώτος στην ατζέντα των δελτίων ειδήσεων παραμένει ο τρόμος της χρεοκοπίας, η διασπορά του φόβου και της εθελοδουλείας σε όλα τα σπίτια, σε όλους τους ανθρώπους. Και, όπως είπε κάποιος, «τους Έλληνες φοβάμαι που έχασαν την ψυχή τους». Αυτό «παίζεται» σήμερα: Αν θα χάσουμε ή όχι την ψυχή μας. Και γι’ αυτό έχουμε όλη ευθύνη. Όχι μόνο αυτοί που με πράξεις συντελούν στην απώλεια της ψυχής μας, όσο και αυτοί που παραλείπουν να κάνουν κάτι για να διασώσουμε την ψυχή και τη ζωή μας.

Νεοφιλελευθερισμός

Πολλοί συγχέουν το φιλελευθερισμό με τον νεοφιλελευθερισμό. Ο δεύτερος καταγγέλλεται, πλέον, απ’ όλους, πλην όμως εφαρμόζεται πολιτικά από το κυρίαρχο χρηματοπιστωτικό και πολιτικό σύμπλεγμα και υποστηρίζεται χωρίς να κατονομάζεται. Για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται, η φιλοσοφία των Μνημονίων είναι νεοφιλελεύθερη. Φιλελεύθερη οικονομία είχαμε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930, μετά το μεγάλο κραχ, μέχρι το 1980(Ρήγκαν). Αυτή τη χρονική περίοδο δημιουργήθηκε το κράτος πρόνοιας, που φρόντιζε ώστε η βιοτή των εργαζομένων να διατηρεί τους στοιχειώδεις όρους αξιοπρέπειας. Τότε είχαμε την εφαρμογή της περίφημης συνταγής του Κέυνς. Αυτή ήταν η φιλελεύθερη οικονομία. Από την εποχή της Θάτσερ και του Ρήγκαν αρχίζει η νέο-φιλελεύθερη οικονομική πολιτική όπου οι κανόνες και τα όρια του κέρδους δεν υφίστανται. Αλλά ποια ήταν αυτά τα όρια πριν; Το δημόσιο και εθνικό συμφέρον, ήτοι η κοινωνική συνοχή, σύμφωνα με τον Τίοντορ Ρούσβελτ. Συνεπώς, από ένα σημείο και μετά, όταν η ανεργία πλήττει την κοινωνική συνοχή έχουμε ζημία στο δημόσιο συμφέρον. Άρα, αισχροκέρδεια και απληστία. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ φιλελεύθερης και νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Στην πρώτη περίπτωση υπάρχουν όρια και κανόνες, στη δεύτερη όχι. Γι’ αυτό εκείνοι που ομνύουν στη δεύτερη θα πρέπει να δουν το αδιέξοδό της, αφού λειτουργεί διαλυτικά για την κοινωνία και στο έθνος. Τι είναι, όμως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα; Είναι μία συμμαχία του ξένου και του εγχώριου κεφαλαίου; Φοβόμαστε ότι δεν συμβαίνει ούτε αυτό. Αντιθέτως, ο ευρωπαϊκός χρηματοπιστωτικός και βιομηχανικός καπιταλισμός στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του τρώει σαν τον Κρόνο τα παιδιά του, ήτοι τις επιχειρήσεις των χωρών του ευρωπαϊκού νότου στην κατεύθυνση μιας μανιακής απληστίας για κέρδος και συσσώρευση. Αλλά πως φθάσαμε ως εδώ; Η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ οδήγησε στην παγκόσμια κρίση, την οποία ένιωσαν πιο πολύ οι πιο φτωχές οικονομίες λόγω της μετακύλισης σ’ αυτές της ζημίας. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αφού απορρόφησε κρατικό χρήμα, εξακολουθεί να δρα «πειρατικά». Όπως έλεγε, μάλιστα, ο ινδικής καταγωγής, Αμερικανός οικονομολόγος Jagdish Bhagwati η επέκταση της έννοιας της ελεύθερης αγοράς(δηλαδή η νεοφιλελεύθερη απορύθμιση των αγορών) «συμβάλλει στην ανάσχεση του διεθνούς εμπορίου, εξ αιτίας του χαρακτήρα του ως λιγότερου κερδοφόρου, και δεν συνιστά τίποτ’ άλλο παρά μία «πειρατεία» του χρηματοπιστωτικού συμπλέγματος της Wall street... ο κόσμος των χρηματιστηρίων υπερίπταται της πραγματικής οικονομίας... (και) οι ΗΠΑ, ενώ διακηρύσσουν την ελεύθερη αγορά για τους άλλους, σε ό,τι αφορά τις ίδιες ακολουθούν μία πολιτική κεκαλυμμένου προστατευτισμού». Το ίδιο ισχύει στην Ευρώπη με τη Γερμανία. Η Γερμανία παρά το γεγονός ότι ανήκει στην ΕΕ, ακολουθεί πολιτική κεκαλυμμένου προστατευτισμού, όπως δείχνει και το πολύ αυξημένο εμπορικό της πλεόνασμα έναντι άλλων οικονομιών, όπως της Ελλάδας και του ευρωπαϊκού νότου γενικότερα. Η ύφεση, όμως, έχει καταστεί δομικό στοιχείο της πλήρως απορυθμισμένης κοσμο-οικονομίας και η κρίση έχει καταστεί συστημική. Τώρα, ο νεοφιλελευθερισμός για να επιβληθεί χρειάζεται και τον τρόμο. Τον τρόμο του μονοδρόμου του Μνημονίου και της δήθεν χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας. Αλλά κάποτε το καζάνι της κοινωνίας εκρήγνυται…

Αλληλεγγύη...

«Είμαστε όλοι Έλληνες», «Η Αθήνα δεν είναι μόνη». Συνθήματα ενός ευρωπαϊκού κινήματος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, τον λαό πειραματόζωο της μετα-αποικιοκρατίας, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των υπηρετών του, των κουίσλιγκς και των γκαουλάιτερς. Η οικονομία των τραπεζών δεν χρειάζεται πλέον τους καταναλωτές, δεν χρειάζεται τους εργαζόμενους και την αγοραστική τους δύναμη, δεν χρειάζεται την πραγματική οικονομία, γιατί απλούστατα «βγάζει» το χρήμα από το ίδιο το χρήμα στους ναούς του τζόγου της Wall Street, του City, της Φραγκφούρτης κ.ά. Γι’ αυτό το ελληνικό πρόβλημα υπάρχει μόνο στο βαθμό που η χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών θα διαταράξει την ισορροπία των ευρωπαϊκών τραπεζών. Οι άνθρωποι ας πάνε στο διάβολο. Κι όμως, ο κ. Σόιμπλε διαμαρτύρεται ότι τον αδικούμε, ότι «δεν είναι ξεροκέφαλος, ούτε σκληρόκαρδος»! Έχει δίκιο. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που κάνει το καθήκον του. Το καθήκον τους έκαναν και οι συμπατριώτες του που εκτελούσαν τα γυναικόπαιδα και, ύστερα, έκαιγαν το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο. Το «σωστό» έκαναν και οι πειθαρχημένοι Γερμανοί στρατιώτες στο στρατόπεδο εργασίας Μπούχενβαλντ, όπου οι άνθρωποι πέθαιναν από εξάντληση. Οι σκληροί, μάλιστα, ναζί μπορεί να γύριζαν στο σπίτι τους και να χάιδευαν τρυφερά τα παιδιά τους, ακούγοντας Βάγκνερ. Όμως, ο Σόιμπλε και η Μέρκελ μπορεί να έχουν το σχιζοειδές ιδεολογικό προσωπείο των ανιόντων τους αλλά έχουν και το πρόσωπο των σύγχρονων Ιανών-πολιτικών, αυτών των «μηχανικών ψυχών», των φορέων της κουλτούρας του νέου καπιταλισμού(Ρ. Σένετ), που κομίζει στον εργασιακό βίο το τέλος της ισόβιας απασχόλησης και την εισαγωγή της «στρατιωτικής ρύθμισης»(Μπίσμαρκ) στην κοινωνική ζωή. Σύμφωνα με την τελευταία, οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας διαρκώς επαγγέλματα(σ.σ. θυμηθείτε την ανία της μίας δουλειάς του κ. Μόντι!). Κι επειδή δεν υπάρχουν θεσμικές οργανώσεις(οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα είναι απαξιωμένες) από την κοινωνία θα ελλείπει η αλληλεγγύη και η εμπιστοσύνη, δεν θα υπάρχει καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, κανένα μακροπρόθεσμο Εγώ, κανένας εαυτός, μόνο απλά εξαρτήματα, απλά στρατιωτάκια. Αυτό το χαξλεϊκό πολιτισμικό και ανθρωπολογικό εξάμβλωμα θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα-πειραματόζωο, σε μία χώρα με εντελώς αντίρροπα πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Θα επιτύχουν; Αν επιτύχουν, τότε το πρότυπο θα επιβληθεί και σε άλλες κοινωνίες με υψηλό δείκτη απειθαρχίας και θερμού ταμπεραμέντου, όπως είναι οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Τούτων δοθέντων, το ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης υπέρ των Ελλήνων δεν είναι έναν κίνημα ανθρωπιστικού οίκτου, που μας εξαλείφει κάθε αξιοπρέπεια. Αντιθέτως, είναι ένα βαθύτατα πολιτικό κίνημα, που επιχειρεί να αμυνθεί, διατηρώντας τις κατακτήσεις και τους πολιτικούς και τους πολιτιστικούς κώδικες της αστικής δημοκρατίας και κοινωνίας. Έχουμε, συνεπώς σήμερα, μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, αλλά και μία «γιορτή» (ενίοτε καταστροφική μέσω της εκπύρωσης), όπου θυσιάζεται το περίσσιο και η κοινωνία σώζεται από τη βία της συσσώρευσης. Αυτή την υπερβολική συσσώρευση, την ύβρι του υπερσυσσωρευμένου πλούτου, ενώ εκατομμύρια νήπια πεθαίνουν από ασιτία, βιώνουμε σήμερα. Αλλά μέσα από τη σημερινή κρίση έχουμε και την ανάδυση των παραδοσιακών αξιών καθώς και την εξαφάνιση των νεωτερικών. Η φοβερή ατομικότητα των her omnes του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των γκόλντεν μπόις χάνεται μαζί με τον λακανικό «απάνθρωπο πυρήνα του πλησίον». Ο διπλανός δεν είναι πια ο εχθρός και η «Αγάπη του πλησίον» επανέρχεται, συναντώντας την ελληνική παράδοση του «Αγάπα βαθιά σαν Έλληνας που είσαι»(Χ. Μίλερ). Μέσα από τέτοιες πολιτιστικές και πολιτικές προσμίξεις ίσως ανασυσταθεί η κοινωνία και η ανθρωπιά μας.

Έγκλημα το σπάσιμο της Ομερτά...

Αυτοί που μέμφονται, σήμερα, την Ελλάδα για το υπέρογκο χρέος της θα πρέπει να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Γιατί η διαφθορά δεν είναι μόνο στοιχείο κάποιας αταβιστικής συμπεριφοράς των Ελλήνων, αλλά είναι και εισαγόμενη από το γερμανικό βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα. Μάλιστα, το τεράστιο ελληνικό χρέος πηγαίνει μαζί με τη γερμανική διαφθορά. Αυτό είναι το συμπέρασμα άρθρου που δημοσιεύει η ιστοσελίδα AgoraVox. Ασφαλώς και υπάρχει στην Ελλάδα η φορολογική διαφθορά και η ελληνική παραδοσιακή νοοτροπία καθώς και το πελατειακό σύστημα, αλλά δεν αρκούν για να εξηγήσουν πως φθάσαμε ως εδώ. Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν την εποχή της έκρηξης της φούσκας του Χρηματιστηρίου επί διακυβέρνησης του γερμανοθρεμμένου Κ. Σημίτη. Τότε άρχισε η συνεργασία με τη Γερμανία, αρχικά με την αγορά των πυραύλων Patriot (χρονολογία συμβολαίου 1999-2000). Τότε δόθηκαν οι πρώτες μίζες, που γνωρίζουμε (10 εκατομμύρια ευρώ) από τον R. Siekaczek. Μεταξύ 2000-2002 έχουμε τη συμφωνία με την αυτοκινητοβιομηχανία MAN για την αγορά στρατιωτικών λεωφορείων, τρόλεϊ κ.ά., η οποία, επίσης, τέθηκε υπό δικαστική διερεύνηση. Αλλά το μεγάλο φαγοπότι έγινε μεταξύ των ετών 2000-2004, ήτοι κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο αρχικός προϋπολογισμός των Αγώνων ανέρχονταν σε 1,3 δις δολάρια, αλλά στη συνέχεια –και λόγω των καθυστερήσεων της κυβέρνησης Σημίτη- ανήλθε στα 14,2 δις δολάρια, ενώ με τις «μίζες» ξεπέρασε τα 20 δις δολάρια. Η Γερμανία εμπλέκεται στους Αγώνες με τη Siemens και το περίφημο σύστημα ασφαλείας C4i, το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν λειτούργησε ποτέ(οι μίζες τότε ανήλθαν στα 10 εκ. ευρώ). Το 2004 έχουμε επιπλέον 100 εκατομμύρια «μίζες», πάλι από τη Siemens για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ. Επίσης, για το Μετρό εμπλέκονται η Siemens και η Ferrostal, με τις μίζες να ανέρχονται σε 50 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 θα λάβει χώρα το μέγα σκάνδαλο με τα 4 γερμανικά υποβρύχια U-214, τα οποία κόστισαν 5 δις ευρώ(120 εκ. οι μίζες) και είναι άχρηστα αφού γέρνουν αριστερά! Άλλες γερμανικές μίζες, δηλαδή εισαγόμενη διαφθορά από τη χώρα των αυστηρότατων κυρίων Σόιμπλε, Ρέσλερ και της κυρίας Μέρκελ, έχουμε για το σιδηροδρομικό υλικό του ΟΣΕ, για το σύστημα τηλεπικοινωνιών του ελληνικού στρατού «Ερμής»(πάλι η Siemens), για τους εξοπλισμούς στα νοσοκομεία, για το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος αλλά και την Αττική οδό. Αν προσθέσουμε και το έτερο φαραωνικό έργο, την Εγνατία οδό με τις 1650 γέφυρες και τα 76 τούνελ 100 χιλιομέτρων, τότε είναι απολύτως ορατό ότι η Ελλάδα χρηματοδότησε την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών και πρωτίστως της Γερμανίας με τη συνενοχή της καθεστηκυίας ελληνικής οικονομικής και πολιτικής τάξης. Η Γερμανία και συγκεκριμένα το γερμανικό χρηματοπιστωτικό και βιομηχανικό σύμπλεγμα εξήγαγε διαφθορά εκτός από την Ελλάδα και στην Ταϊβάν, στο Πακιστάν και αλλού. Αλλά γιατί, τάχα, επιτίθεται τώρα με τόσο θράσος εναντίον της χώρας μας; Γιατί, σύμφωνα με το AgoraVox, όλες οι ενέργειες διαφθοράς της Γερμανίας καλύπτονται στην Ευρώπη από μία ομερτά, την οποία έσπασε η Ελλάδα με την υπόθεση Siemens. Αυτό ήταν το έγκλημα των Ελλήνων! Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία –η Γερμανική δικαιοσύνη για την ακρίβεια- δεν εξέδωσε ποτέ τον επικεφαλής της Siemens στην Ελλάδα, Χριστοφοράκο.

Karthago delenda est

Διαδηλώσεις στη Γαλλία υπέρ του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού. Συνεντεύξεις βουλευτών στο ευρωκοινοβούλιο αλλά και δηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Έλληνες καθώς και ψόγου εναντίον της νομενκλατούρας της ΕΕ, κυρίως κατά των Γερμανών, που επιδιώκουν την εξαφάνιση της χώρας μας κατά το ανάλογο της Καρχηδόνας από τους αρχαίους Ρωμαίους(Karthago delenda est-η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί!). Απέναντι, συνεπώς, στην επιβολή από τους Γερμανούς τύπου Σόιμπλε και Ρέσλερ μιας καταστροφικής πολιτικής οικονομικής λιτότητας επί της Ελλάδας αναπτύσσεται ένα ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης προς τους Έλληνες. Το κίνημα αυτό στρέφεται εναντίον της πολιτικής στραγγαλισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, στέκεται στο πλάι του ελληνικού λαού, αλλά, συγχρόνως, μέμφεται τις πολιτικές ελίτ της Ελλάδας, οι οποίες δεν προτείνουν καμία εναλλακτική λύση. Στ’ αυτιά όλων μας εξακολουθούν να ηχούν δηλώσεις των αντιπροέδρων της προηγούμενης αλλά και της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίοι υποστήριζαν ότι «ευτυχώς που υπάρχει και η τρόικα»! Οι ίδιες ελίτ, που με μεγάλη ευκολία ψηφίζουν το τσάκισμα των μισθών και των συντάξεων, είναι φειδωλές στη μείωση των δικών τους απολαβών αλλά και των δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που κατευθύνονται προς τα κόμματα. Το χειρότερο, όμως, κι από τις προκλήσεις αυτές είναι οι απειλές που εκτοξεύονται από το εξωτερικό για διαιώνιση της αντιδημοκρατικής εκτροπής, για τη συνέχιση δηλαδή επί μακρόν της… έκτακτης κατάστασης, όπως είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου, και οι οποίες βρίσκουν υποστηρικτές στο εσωτερικό. Η απειλή αυτή ακούστηκε, χθες, από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, Σόιμπλε, ο οποίος ζήτησε την επιμήκυνση (πέραν του «φυσιολογικού») της θητείας της κυβέρνησης Παπαδήμου. Την ίδια θέση υποστηρίζουν στο εσωτερικό της χώρας μας και όλοι εκείνοι οι νεοφιλελεύθεροι της παραδοσιακής διαπλοκής, που θεωρούν ότι βρήκαν «παπά για να μας θάψουν όλους», ήτοι τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους αλλά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, ου μην και τους ανταγωνιστές τους. Ξεκινούν ήδη από αυτούς που αποκαλούμε πυλώνες της δημοκρατίας, δηλαδή τον Τύπο και το συνδικαλισμό. Στο χώρο του Τύπου η κατάργηση της δημοσίευσης των ισολογισμών πλήττουν τις μικρές και τις περιφερειακές εφημερίδες (η κατάργηση του αγγελιόσημου θα δώσει τη χαριστική βολή). Το ίδιο συμβαίνει με την κατάργηση του ΟΕΚ, η οποία πλήττει τόσο τους εργαζόμενους(στεγαστικά δάνεια) όσο και τα εργατικά κέντρα, δηλαδή το συνδικαλισμό. Η επιμήκυνση, όμως, της μη εκλεγμένης κυβέρνησης Παπαδήμου συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή πρώτου μεγέθους. Αυτό θέλει τόσο η τρόικα -η οποία ενδιαφέρεται μόνο για τη σωτηρία των τραπεζών- όσο και η εγχώρια διαπλοκή και όσοι κερδίζουν από την κρίση. Τη θέλουν, επίσης, εκείνοι που επιχειρούν να ελέγξουν τις πολιτικές εξελίξεις της λεγόμενης «νέας μεταπολίτευσης» με την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και τη διαμόρφωση νέων, ελεγχόμενων κομματικών σχηματισμών. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Γιατί οι Έλληνες πολιτικοί δεν προτείνουν μία εναλλακτική λύση, η οποία θα έχει και τη συμπαράσταση του ευρωπαϊκού κινήματος; Τι έγινε το αναπτυξιακό πρόγραμμα που πρότειναν οι αντίπαλοι του πρώτου Μνημονίου; Θυμίζουμε την πρόταση του πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ(συνέντευξη στη Le Monde), όπου πρότεινε ένα θεσμό ενεργοποίησης κεφαλαίων έκτακτης βοήθειας(αυτό γίνεται ήδη με το μηχανισμό στήριξης αλλά με καταστροφικούς όρους), αλλά κι ένα ταμείο απόσβεσης που θα αναλαμβάνει ένα μέρος του ελλείμματος καθενός από τα 16 κράτη-μέλη του eurogroup έτσι ώστε να τους παρέχει τα περιθώρια στήριξης των δημόσιων επενδύσεων(ανάπτυξη). Δυστυχώς, οι Έλληνες πολιτικοί δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν μία τέτοια πρόταση. Έτσι, χωρίς ανάπτυξη, η καταστροφή θα είναι βέβαιη…

Νέα μεταπολίτευση

«Η βία δεν συνάδει με τη δημοκρατία» δήλωσε ο πρωθυπουργός Παπαδήμος, λησμονώντας πως δεν είναι δυνατόν ένα δημοκρατικό καθεστώς να ρίχνει βίαια στον Καιάδα πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους -ένας στους δύο νέος-, να φτωχοποιεί πάνω από τρία εκατομμύρια Έλληνες, να εξαθλιώνει τη ζωή και να τσακίζει τα όνειρά τους. Η ασκηθείσα αγριότητα με το πρώτο Μνημόνιο και τώρα με το δεύτερο, όπως προειδοποιούσαμε, θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Προχθές, βέβαια, δεν επρόκειτο περί αυτού, καθώς οι χιλιάδες που κατέβηκαν να διαδηλώσουν το έκαναν ειρηνικά πλην των γνωστών προβοκατόρων. Αλλά, παρεμπιπτόντως, γιατί η αστυνομία δεν παρενέβη στη Νομική, που είχε γίνει εργοστάσιο πυρομαχικών, παρά την έγγραφη αίτηση του πρύτανη Πελεγρίνη; Το ερώτημα εμπεριέχει και την απάντησή του. Όμως, σήμερα, μιλάμε για τη βία αλα καρτ του κυρίου Παπαδήμου. Αλήθεια κύριε πρωθυπουργέ από πού έλκεται τη νομιμοποίησή σας εσείς ένας υπάλληλος των τραπεζών; Η επιλογή σας ακόμη κι αν προκύπτει από την πλειοψηφία της Βουλής δεν συνιστά βιασμό της δημοκρατίας και του συντάγματος, ή έστω -πιο ήπια- δημοκρατική παρέκλιση; Γι’ αυτό είστε ο μόνος που δεν δύναται να ομιλεί για τη μη σχέση της βίας με τη δημοκρατία. Πέραν τούτου και με αφορμή το πρωτοφανές γεγονός της διαγραφής 45 βουλευτών από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης πολλοί τεκμαίρουν ότι οδηγούμαστε στη «νέα μεταπολίτευση». Πολύ φοβόμαστε ότι απλώς έχουμε μία σοβαρή κρίση του πολιτικού και δη του κομματικού συστήματος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουμε κάτι το καινοφανές. Είναι ενδιαφέρον ότι ένας ικανός αριθμός βουλευτών «άκουσε» την λαϊκή του βάση και δεν υπάκουσε στην πειθαρχία των αρχηγικών κομμάτων, αλλά πέραν τούτων ουδέν. Με άλλα λόγια, αμφισβητήθηκε ο «ιερός» και απαραβίαστος λόγος των αρχηγών υπέρ της πίστης στις πολιτικές αρχές και τις ιδέες, αλλά μέχρι εκεί. Η νέα μεταπολίτευση αργεί ακόμη, καθώς τα κόμματα εξακολουθούν να έχουν δημοκρατικό έλλειμμα, να παραμένουν αρχηγικά, ενώ η διαμεσολάβησή τους με το εκλογικό σώμα εξακολουθεί να γίνεται μέσω των διαπλεκόμενων μίντια και του πελατειακού συστήματος –τόσο για τους «πάνω» όσο και για τους «κάτω». Οι τελευταίοι, δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, μπορεί να δοκιμάζονται απίθανα σκληρά αλλά εξακολουθούν να κινούνται με βάση την ανταλλαγή της ψήφου τους με μία οικονομική εξυπηρέτηση, όπως εξάλλου έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά. Κι ενώ θα υπέθετε κανείς ότι η κρίση έχει στενέψει τα περιθώρια πελατειακών παροχών, αυτές εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα με διαφορετικό τρόπο(μη απόλυση από το Δημόσιο κ.ά.). Εκτός από αυτό, η νέα μεταπολίτευση δεν μπορεί να υπάρξει «από τα πάνω» καθώς το πολιτικό σύστημα όσο κι αν κατακερματισθεί θα εξακολουθεί να κινείται στο ασφυκτικό πλαίσιο του Μνημονίου και της επιτήρησης των ξένων. Η τελευταία έχει ως συνέπεια να παρεισφρύει στην πολιτική και κοινωνική κρίση ο ακρωτηριασμός της εθνικής ταυτότητας και ανεξαρτησίας κάνοντας το όλο μίγμα εκρηκτικό. Γι’ αυτό η νέα μεταπολίτευση δεν φαίνεται να προκύπτει με ομαλό τρόπο, δυστυχώς…

Οργή...

Ο Ευ. Βενιζέλος ωρύεται και επικαλείται ως αιτιολογία για τη συζήτηση του νέου Μνημονίου με τη μορφή του κατεπείγοντος τις αγορές, το σημερινό άνοιγμα των χρηματιστηρίων. Όλα, συνεπώς, υπακούουν στις «αγορές», η ελληνική κυβέρνηση υπακούει στις αγορές. Ο ίδιος ο χρόνος, η ίδια η πολιτική ημερήσια διάταξη, το εύρος και το περιεχόμενο της δημοκρατίας καθορίζεται από τις «αγορές». Τουτέστιν από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αυτό που κυριαρχεί επί της πραγματικής οικονομίας αλλά και επί του πολιτικού συστήματος. Για «μαριονέτες» μίλησε κάποιος. Αλλά ο τόνος του υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης ήταν ιδιαίτατα αυταρχικός, όπως ταιριάζει όχι τόσο σ’ έναν επικεφαλής αρχηγικού κόμματος όσο σ’ έναν βοναπαρτίσκο(τον γνωστό στην πολιτική επιστήμη Βοναπάρτη Γ΄, τον ανηψιό). Γι’ αυτό οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από πολιτικό ένστικτο και κατά το πολιτικό τελετουργικό χειροκροτούν, έστω και αμήχανα, τον νέο «αρχιερέα»! Όμως ακούγονται και κραυγές περί «κομμουνιστικού κινδύνου» ή και «φασιστικού κινδύνου»! Κάποιοι φαίνεται ότι στην προσπάθειά τους να διασωθούν πολιτικά επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν πολιτικά, τρομοκρατώντας τους πολίτες. Αλλά γιατί αυτοί που επικαλούνται τον «κίνδυνο της αριστεράς» ψήφισαν κατά του Μνημονίου; Αυτό λέγεται επικίνδυνος καιροσκοπισμός, παιγνίδι που επιχειρεί να μετασχηματίσει την ανικανότητα σε κοινωνικό εμφύλιο. Όμως, οι πολιτικοί αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία. Γιατί, χθες, όπως και με τους Αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο και Ιούλιο, υπήρχε μία πολιτική συνύπαρξη όλων των Ελλήνων, από τη δεξιά ως την αριστερά, συμπεριλαμβανομένων και των ακραίων –ου μην και των προβοκατόρων! Κάνουν, συνεπώς, λάθος όσοι προσπαθούν να σπεκουλάρουν εκλογικά, ξυπνώντας φαντάσματα του παρελθόντος. Γιατί στις σημερινές άγριες συνθήκες, που αντιμετωπίζουν όλοι οι Έλληνες, δεν χωράνε τα πολιτικά χρώματα, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί ο περίφημος κοινωνικός αυτοματισμός ούτε τα αρχαία «εμφυλιοπολεμικά» ανακλαστικά. Όσοι κινούνται κατ’ αυτό τον τρόπο δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία και εξοργίζουν το λαό, που αισθάνεται να εμπαίζεται. Οι εργαζόμενοι έχουν, ήδη, υπερβεί το φόβο που τους ενσταλάζουν, γιατί είναι αντιμέτωποι, βιώνουν πλέον την πιο ακραία εξαθλίωση. Αν το πολιτικό σύστημα δεν μπορέσει να «δει» αυτή τη βιωματική οργή, την απελπισία, τότε η κοινωνική έκρηξη δεν θα αργήσει. Βεβαίως, οι εθνικές εκλογές είναι πλέον αναγκαίες. Αλλά αυτές δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως τρόπος εκτόνωσης των πολιτών. Αυτό θα είναι ολέθριο πολιτικό λάθος, γιατί οι πολίτες δεν είναι απλώς οργισμένοι, αλλά αισθάνονται ότι τείνουν να τους αφαιρέσουν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια ως ανθρώπινων όντων, όχι μόνο την πολιτική, την κοινωνική, ακόμη και την εθνική τους υπόσταση, αλλά την ίδια την ύπαρξή τους, αφού είναι αδύνατη πια η βιοτή τους.

Στους δρόμους

Ο καθένας και η οπτική του γωνία. Αλλιώς βλέπει τα πράγματα ο άνεργος, ο μικροεπιχειρηματίας που έβαλε λουκέτο, κι αλλιώς αυτός που ακόμη εργάζεται, που έχει ακόμη δουλειά. Οι τελευταίοι ήλπιζαν μέχρι τώρα πως θα τη γλιτώσουν, πως δεν θα βρεθούν στην έσχατη απελπισία των πρώτων. Τα νέα μέτρα, όμως, δείχνουν πως κανείς δεν γλιτώνει. Η δήλωση του Σόιμπλε τρομερή: «τα μέτρα δεν επαρκούν»! Ούτε η σκλαβιά μήτε ο θάνατός μας μήτε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας τους είναι αρκετά. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να μιλούν με ύφος εκατό τροϊκανών, υποστηρίζοντας τα μέτρα -τα προηγούμενα, τα τωρινά και τα επόμενα-, θεωρώντας τα αναγκαία για την έξοδό μας από το τούνελ. Μιλώ για τον Πάσχο Μανδραβέλη, που στο ερώτημα «τι πρέπει να κάνουμε;», απαντάει «δουλειά», και δεν ακούει, ο «αυτιστικός», το βόγκο από το βουβό κλάμα 1.029.000 ανθρώπων, που ζητούν δουλειά, μιλώ για εκείνους –τους πρώην «σημιτικούς» και νυν «παπαδημικούς»- που σύστησαν την παρέα «Για την Ελλάδα τώρα», οι οποίοι δεν ξέρουν τι σημαίνει να σου παίρνουν το σπίτι, τι σημαίνει να μην έχεις να ταΐσεις το παιδί σου ή να γίνεσαι μάρτυρας του ακρωτηριασμού της ψυχής του, μιλώ για όσους δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει αξιοπρέπεια, τι σημαίνει ελευθερία, γι’ αυτούς που το βλέμμα τους στάζει δουλοπρέπεια και που νομίζουν ότι τα πράγματα έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Μιλώ για εκείνους που θεωρούν συνένοχους της πελατειακής διαφθοράς όσους πούλησαν την ψήφο τους αντί μιας θέσης στο δημόσιο. Αλλά τι να έκανε ο πατέρας που έβλεπε τον πτυχιούχο γιο ή την κόρη του να βολοδέρνουν άνεργοι; Τώρα οι εκβιαστές τον κατηγορούν ότι είναι συνένοχος γιατί ενέδωσε στον άγριο εκβιασμό τους. Αλλά είναι αλήθεια πως η ζωή προχωράει με τους λίγους -πάντα έτσι προχωρούσε-, με τις εξαιρέσεις, μ’ αυτούς που είναι η μαγιά της εξανάστασης και της ελευθερίας. Αυτό συνέβη στους αγώνες του έθνους ακόμη και τότε που οι συσχετισμοί ήταν ενάντιοι. Αυτό θα συμβεί και τώρα, όχι γιατί οι Γερμανοί υπακούουν αταβιστικά στο ναζισμό(το έχουμε ξαναπεί, δεν είναι όλοι οι Γερμανοί Σόιμπλε και Μέρκελ), αλλά γιατί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που προτείνουν είναι απάνθρωπο και καταστροφικό. Κι αυτό το βλέπουν πλέον και άλλοι, ακόμη και οι ομοϊδεάτες της Μέρκελ. Αναφέρομαι στην αμερικανική εφημερίδα New York Times, η οποία σημειώνει χαρακτηριστικά: «Μία ξεροκέφαλη αντιπαράθεση εκτυλίσσεται αυτήν την εβδομάδα ανάμεσα στην έτοιμη να χρεοκοπήσει Ελλάδα και τους λάθος προσανατολισμένους Ευρωπαίους εταίρους της που απαιτούν από αυτήν να πληρώσει τα χρέη της… Οι ηγέτες της Ευρώπης, όμως, θα έπρεπε ήδη να γνωρίζουν ότι αυτή η προσέγγιση δεν είναι αποτελεσματική. Η Γερμανίδα καγκελάριος, η βασική αρχιτέκτονας της καταστροφικής ευρωπαϊκής διαχείρισης της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, μπορεί να συνεχίσει να προσποιείται ότι σκληρότερα μέτρα λιτότητας θα «θεραπεύσουν» τα προβλήματα χρέους της Ελλάδας και της Ευρώπης… Αλλά είναι λάθος οι τρεις κύριοι πιστωτές της Ελλάδας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, να συνδέουν τις εύλογες μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις με την καταστροφική επιβολή μέτρων λιτότητας. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται περικοπές μισθών στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίες θα ενισχύσουν την ύφεση, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την ικανότητα της χώρας να αποπληρώνει τα χρέη της». Γιατί, λοιπόν, να δεχθούμε αυτά τα μέτρα, όταν το τέλος θα είναι το ίδιο και χειρότερο; Γι' αυτό όλοι στους δρόμους...

Εξανάσταση

Τώρα που μας αφαίρεσαν κάθε χαρακτηριστικό που μας καθιστά ανθρώπινα όντα, κάθε αξιοπρέπεια που μας συνιστά «πρόσωπα», κάθε προοπτική, κάθε στόχο αυτοπραγμάτωσης, τώρα που μας στερούν την ελευθερία και την πατρίδα, τι θα πούμε στα παιδιά μας, καθώς θα μας κοιτάζουν με τα μεγάλα απορημένα μάτια τους, την ώρα που τους ακρωτηριάζουν την ψυχή και σβήνουν με μία μονοκονδυλιά τα όνειρά τους για δημιουργία και προκοπή; Τι λέμε στον Κωνσταντίνο και στον Αλέξανδρο; Τι θα πούμε στον νεαρό που έπεσε, εδώ πιο κάτω, στα σίδερα του τρένου, γιατί δεν άντεχε αυτή τη ζωή, μια ζωή με τα στοιχειώδη, που τώρα του τα στερούν κι αυτά; Ένας στους δύο νέους άνεργος, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι άνεργοι, πάνω από τρία εκατομμύρια Έλληνες στη μαύρη φτώχεια, 2.500 και πλέον χιλιάδες παιδάκια είναι αζήτητα στα ιδρύματα, γιατί οι γονείς τους αδυνατούν να τα ταΐσουν, και ο Γιώργος –που έχει να πληρωθεί από το καλοκαίρι- κουνάει τα χείλη του με άηχη απελπισία: «δεν έχω λεφτά, θα κάνω ληστεία»! Ο ένας ενδοβάλει τη βία και αυτοχειριάζεται, ο άλλος θέλει να επιτεθεί, θεωρώντας ότι δεν έχει τίποτα να χάσει. Η ελληνική κοινωνία σπαράσσεται. Οι Έλληνες έχουν χάσει κάθε ίχνος υπομονής. Και οι άλλοι, οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι υπάλληλοί τους μετρούν και «κόβουν» εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ με την ηδονή πρωκτερωτικών ατόμων. Ο στόχος των διεθνών τοκογλύφων και των σύγχρονων, εγχώριων «μαυραγοριτών-συνεργατών» τους είναι να επωφεληθούν της κρίσης για να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερα, στέλνοντας στην ανεργία, ουσιαστικά στο θάνατο, κόσμο και κοσμάκη. Αυτό κάνει και το μεγαλο-εκδοτικό κατεστημένο που θέλει να έχει το μονοπώλιο στη χειραγώγηση του ήδη προβληματικού πολιτικού προσωπικού, να λύνει και να δένει «εν ου παικτοίς», φιμώνοντας προς τούτο τις πολλές μικρές φωνές, οι οποίες τολμούν να διαφοροποιηθούν, να έχουν άλλη άποψη και να ασκούν κριτική. Ε, λοιπόν, ναι, αυτή τη στιγμή το διακύβευμα δεν είναι μόνο η οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας, αλλά και η εθνική, η πολιτισμική και η κοινωνική κατάρρευσή της. Καμία οικονομία δεν μπορεί να στηριχθεί σε μία ανελεύθερη και δουλωμένη χώρα, καμία χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει από την όποια κρίση της αν δεν έχει ακέραιους, ανιδιοτελείς, αξιοπρεπείς, ελεύθερους, υπερήφανους και, εντέλει, ιδεολόγους ανθρώπους. Τα μέτρα της δήθεν σωτηρίας, που θα κληθούν να ψηφίσουν οι Έλληνες βουλευτές, ούτε την Ελλάδα θα σώσουν από τη χρεοκοπία ούτε την ελληνική κοινωνία από την κατάρρευση. Κι επειδή «η πείνα είναι κακός σύμβουλος», όπως έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι, ενδεχομένως να δούμε αγριότητες ισοδύναμες των κανιβαλισμών της τριμερούς «Ιεράς Συμμαχίας» και των «μετερνίχων» της, των ανιόντων της σημερινής τρόικας.

Anonymous

«Ναι σε νέα μέτρα αν είναι σύννομα» δηλώνει ο αρχηγός του πολιτικού κόμματος. Τα σύννομα μέτρα είναι, άραγε, και ανθρώπινα; Το νόμιμο αποπνέει ήθος ανθρωπιάς; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι αρνητική. Αυτό καταδεικνύουν τα παιδάκια που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία τους, τα τρία και πλέον εκατομμύρια των Ελλήνων –ένας στους τρεις- που έχουν βυθιστεί στη φτώχια, αυτό δείχνουν τα 2.500 παιδιά, τα παιδιά της κρίσης που είναι, όπως τα αδέσποτα σκυλιά, αζήτητα στα ιδρύματα, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, οι νέοι που μεταναστεύουν, που ξεριζώνονται, οι χιλιάδες άστεγοι στις στοές και τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Όμως στο μέγαρο Μαξίμου, στο Βερολίνο, στα Ηλύσια Πεδία ή στις Βρυξέλλες κανείς δεν σκέφτεται τους ανθρώπους. Μόνη τους σκέψη το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι τράπεζες. Έτσι, από το νέο δάνειο προς την Ελλάδα, πρώτα πρέπει να δοθούν τα 30 δις ευρώ στις τράπεζες λέει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε. Όσο για τα υπόλοιπα βλέπουμε. Πάνω απ’ όλους κι όλα οι τράπεζες. Οι άνθρωποι είναι άχρηστοι, περιττοί, όπως σε όλους τους ολοκληρωτισμούς. Είναι περιττοί για τους πολιτικούς αλλά και για τους πνευματικούς ανθρώπους της δεκάρας, αυτούς που κόπτονται για τη σίτισή τους στα κρατικά πρυτανεία, αυτούς που απασχολούνται από του βήματος του Ιανού με ταξινομήσεις και κούφιες ψυχικές ή εγκεφαλικές τρεμούλες, ενώ στο απέναντι πεζοδρόμιο, ένας άστεγος δεν ταξινομείται πια στους ζωντανούς και μένει απολύτως ανώνυμος όπως οι αρχαίοι νεκροί(νώνυμνοι). Αλλά να, ο Άδης ανεβαίνει και εκδικείται μέσω των Anonymous, των νέων που τρυπώνουν στον κυβερνοχώρο, ξεσκεπάζοντας τα μυστικά και τα ψέματα της πλανητικής πολιτικής, οικονομικής και μιντιακής εξουσίας. Όμως, οι εξουσίες δεν θα είχαν μεγάλη δύναμη αν δεν στηρίζονταν στη βλακεία των εξουσιαζομένων, αν οι τελευταίοι δεν σκέπτονταν όπως και οι εξουσιαστές-δήμιοί τους. Μερικοί, μάλιστα, από τους «κάτω» είναι ήδη κι αυτοί δήμιοι, όπως εκείνοι οι υπάλληλοι-ελεγκτές του ΚΕΠΑ, τους οποίους περιμένει επί μήνες ο παράλυτος για να του ξαναδώσουν τη σύνταξή του! Αλλά να, βλέπω πάλι τους θεράποντες να γίνονται κήνσορες, οι κυνικοί να γίνονται ευαίσθητοι και οι μνημονιακοί να μεταλλάσσονται με εκπληκτική ευκολία σε αντιμνημονιακούς και λέω: Πια δεν έχουμε σωτηρία. Διαβάζω στη Le Monde το άρθρο του καθηγητή του Δικαίου και δικηγόρου Χάρη Παμπούκη(σ.σ. πουθενά δεν σημειώνεται ότι ήταν πρώην υπουργός, δεξί χέρι του Γιώργου Α. Παπανδρέου), διαβάζω για την ελληνική τραγωδία, για «μία Νέμεση χωρίς κάθαρση», και λέω πάει, δεν έχουμε καμία σωτηρία. Εκτός κι αν έχουμε ένα κίνημα, όπως αυτό των Anonymous, έναν σύγχρονο ανταρτοπόλεμο, που θα ξεμαρμαρώσει αυτούς που πρέπει και θα λογικέψει αυτούς που πρέπει.

Τι είναι "μετενέργεια"

"Μετενέργεια" αποκαλείται το γεγονός ότι μία συλλογική σύμβαση εξακολουθεί να ισχύει επί ένα 6μηνο μετά τη λήξη της. Η κατάργησή της σημαίνει ότι μετά τη λήξη της συλλογικής σύμβασης η εκκίνηση υπολογισμού του μισθού των εργαζομένων θα γίνεται από τον κατώτατο μισθό!

Θανατηφόρα λιτότητα

Η Ελλάδα υφίσταται «θανατηφόρα επίπεδα λιτότητας για να αποπληρώσει τους ξένους πιστωτές της, χωρίς να υπάρχει πραγματικό φως στο τούνελ» υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν (New York Times). Τα μέτρα για την παραμονή στο ευρώ είναι απάνθρωπα και χειροτερεύουν τον ασθενή παρά τον γιατρεύουν, λένε άλλοι οικονομολόγοι, που βλέπουν την ελληνική οικονομία να βρίσκεται στην 4η χρονιά ύφεσης, την ανεργία να υπερβαίνει το 20%, τη φτώχεια να αυξάνεται και την αγοραστική δύναμη να βαίνει συνεχώς μειούμενη, προκαλώντας το «θάνατο» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους νέους να μεταναστεύουν και η κοινωνία να τρίζει συθέμελα. Υπάρχουν κι εκείνοι που διατείνονται ότι πρέπει να πάρουμε την «ανάσα» με τη νέα δανειακή σύμβαση και μετά βλέπουμε. Όμως, ο Γαλλο-γερμανικός άξονας δεν φαίνεται διατεθειμένος να μας ξεσφίξει τη μέγκενη καθώς η τακτική τους είναι το στραγγάλισμα της Ελλάδας (εσωτερική χρεοκοπία) προκειμένου να πληρώνονται οι δανειστές, όπως διαπιστώνει και ο Κρούγκμαν. Με άλλα λόγια, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί δεν σκέφτονται με όρους αλληλεγγύης και διάσωσης της Ελλάδας. Από την πρώτη στιγμή, εξάλλου, ο στόχος ήταν η «αγορά χρόνου» και η προετοιμασία των Γερμανών και των Γάλλων ώστε να μην έχουν συνέπειες από την πτώχευση της Ελλάδας. Οι γερμανικές τράπεζες «ξεφορτώθηκαν» γρήγορα τα ελληνικά ομόλογα, αλλά δεν έκαναν το ίδιο και οι γαλλικές. Τώρα κερδίζουν χρόνο και για τις δεύτερες. Και η Ελλάδα; Ούτε η χώρα μας ούτε ο ευρωπαϊκός νότος τους ενδιαφέρει. Το γερμανικό πρότυπο φαίνεται ότι ακολουθεί πλέον και η Γαλλία του Σαρκοζί. Σ’ αυτή τη λογική αποκτά ιδιαίτερη σημασία η δήλωση του Γάλλου υπουργού Εσωτερικών Κλωντ Γκεάν ότι «οι πολιτισμοί δεν αξίζουν όλοι το ίδιοι». Τι σημαίνει αυτό; Μήπως αυτό που συνέβη με τους Γερμανούς ναζί που θεωρούσαν πως όποιος δεν συμμερίζονταν την υπεροχή του γερμανικού «άριου πολιτισμού» είναι εχθρός τους; Ενδεχομένως η Ευρώπη να οδεύει σε μία νέα οικονομική και πολιτισμική ένωση, στην οποία θα επικρατεί το Γερμανικό πολιτισμικό μοντέλο. Σ’ αυτό δεν μπορεί να ενταχθεί ο ευρωπαϊκός νότος της «σιέστας», της μη πειθαρχίας και της γιορτής. Δεν είναι τυχαία η εκστρατεία των γερμανικών εντύπων και ακραίων ευρωπαϊκών λαϊκιστικών στοιχείων εναντίον της Ελλάδας. Αλλά την απάντηση σε όλα τα παραπάνω τη δίνει ο Γάλλος φιλόσοφος και ιστορικός Τσβετάν Τοντόροφ, ο οποίος απαντώντας στον Γκεάν σχετικά με την άνιση αξία των πολιτισμών, επισημαίνει πως «οι αξίες ενός πολιτισμού δεν μπορούν να ισχύουν παρά για ολόκληρη την ανθρωπότητα» και όχι για μια ομάδα ή ένα λαό. Παρόλα αυτά, έχουμε ήδη τη διάκριση των λαών σ’ αυτούς που αξίζουν και σ’ αυτούς που δεν αξίζουν. Οι Έλληνες ανήκουμε στους δεύτερους και οφείλουμε να αποδείξουμε ότι αυτός είναι ένα ακόμα λάθος, όπως ακριβώς συνέβη και με το Γ΄ Ράιχ.

Μετενέργεια

Ακούς τους Μέρκελ-Σαρκοζί να δηλώνουν από κοινού ότι «Η Ελλάδα δεν έχει επιλογή, ο χρόνος πιέζει» και θυμάσαι τον Αμερικανο-ινδό οικονομολόγο, Bhagwati, που υποστήριζε πως το να φύγεις από μία σύμπραξη, όπως το ευρώ, είναι «σαν θέλεις να ξεφύγεις από τη μαφία»! Οι συνθήκες, όμως, τουτέστιν ο αργός θάνατος των ανθρώπων και η διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας, σε οδηγούν σε μία ακραία στάση και στο γνωστό δίλημμα: «Ελευθερία ή θάνατος». Παρόλα αυτά η χρήση λέξεων και ευφημισμών δημιουργούν ακόμα την ψευδαίσθηση της σωτηρίας, της απροσδιόριστης ελπίδας ότι εμείς θα σωθούμε, ενώ οι άλλοι θα χαθούν. Έτσι, έχουμε διαμορφωθεί, αυτή είναι η ιδεολογία της χυδαίας, της αγοραίας ατομικότητας από την οποία έχουμε εμποτιστεί. Αλλά, όταν έλθει η σειρά μας να χαθούμε, θα μείνουμε ενεοί από βλακώδη έκπληξη. Κι αυτό γιατί δεν φροντίσαμε έγκαιρα να ρωτήσουμε τι κρύβετε πίσω από τις λέξεις. Ακούμε, φερ’ ειπείν, τον όρο «μετενέργεια» και αγνοούμε ότι πίσω από αυτή τη λέξη κρύβεται μία φοβερή αλήθεια, που ζημιώνει τους εργαζόμενους περισσότερο από την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού. Τελικά, η υποδούλωση των συνειδήσεων γίνεται πρώτα με τις λέξεις και τους ευφημισμούς. Παρατηρούμε ότι κάτι που επικρατεί, που είναι εγγεγραμμένο στην «πραγματική» ζωή, γράφει ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέηθ, δεν είναι «πραγματικότητα»! Άρα άλλο είναι η πραγματική ζωή και άλλο η πραγματικότητα. Η διαφορά τους είναι ο φενακισμός (οι απάτες) της πραγματικότητας. Ο πρώτος φενακισμός-απάτη είναι η μετονομασία του καπιταλιστικού συστήματος σε «σύστημα της Αγοράς». Αυτό συνέβη λόγω των αρνητικών συμπαραδηλώσεων του όρου καπιταλισμός. Άλλος ένας φοβερός όρος, που επιχειρεί να αποκρύψει την ωμή πραγματικότητα της πείνας, είναι η «διατροφική ανασφάλεια», ή ο υποσιτισμός. Στα σχολεία τα παιδάκια λιποθυμούν γιατί υποσιτίζονται, που είναι λιγότερο από το πεινούν ή λιμοκτονούν. Αλλά μήπως υπερβάλουμε; Έχουν ψυχή οι λέξεις; Έχουν. Κάποιες μυστήριες δαιμονικές δυνάμεις κατοικούν τις λέξεις και όταν όλα μαζί τα στοιχειά χτυπούν, τότε ανοίγουν άλλοτε σκοτεινές σπηλιές κι άλλοτε χαμόγελα. Έχουν σχέση οι λέξεις, η γλώσσα με τη ζωή του ανθρώπου, με τις διαπροσωπικές σχέσεις του και την Εξουσία; Έχουν. Γιατί και «οι λέξεις έχουν αφεντικά». Αυτοί που κατέχουν τις λέξεις, την πνευματική εξουσία, επιβάλλουν και τον χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων, μας υποβάλλουν τον τρόπο να αγαπάμε, να μισούμε, να σκεφτόμαστε και να ονειρευόμαστε. Αυτός που κατέχει τις λέξεις(γιατί τις παράγει), κατέχει όχι μόνο την πολιτική ηγεμονία αλλά και την ηγεμονία των αισθημάτων. Γι’ αυτό η σημερινή λογοτεχνία δεν περνάει ούτε από τη σκέψη ούτε από τη μνήμη ούτε από την καρδιά, αλλά είναι απλώς μια λογοτεχνία του εφησυχασμού, της διατήρησης του status quo, μια λογοτεχνία προορισμένη να αναλωθεί γρήγορα, κι ύστερα να απορριφθεί. Η λογο-τεχνία στις μέρες μας, όπως και πάντοτε, είναι μια τεχνο-λογία, μία από τις τεχνολογίες της εξουσίας, που παραβλέπει τα μεγάλα θέματα των πολέμων, της φτώχειας, της μετανάστευσης, των προβλημάτων της παγκόσμιας κοινωνίας. Όμως, στην Ελλάδα, σήμερα, η φτώχεια και η πείνα είναι πραγματικές πραγματικότητες και ο φενακισμός τους είναι αδύνατος, γι’ αυτό τα επικοινωνιακά τρυκ δεν θα μπορέσουν να γεμίσουν τα κεφάλια των ανθρώπων που τρελαίνονται από το πεινασμένο στομάχι τους. Γι’ αυτό η κοινωνική αναταραχή είναι επί θύραις…

ΕΚΤΡΟΠΗ

Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά μέσα ενημέρωσης (Ελευθεροτυπία, Alter) που στράφηκαν εναντίον του Μνημονίου κλείνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη χρονική στιγμή διάλεξαν για να κλείσουν τις μικρές και μεσαίες εφημερίδες καθώς και εκείνες της περιφέρειας(σταματώντας τη δημοσίευση των ισολογισμών). Και δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες δημοσιογράφοι θα μείνουν χωρίς δουλειά, όπως σημειώνει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ, αυτή είναι η συντεχνιακή και απολιτική εκδοχή του εγκλήματος. Το σημαντικότερο είναι ότι πλήττεται η πολυφωνία και η δημοκρατία, πλήττεται η διαφορετική, η άλλη άποψη. Οδηγούμαστε, με άλλα λόγια, σε μία στυγνή δικτατορία στον τομέα της πληροφόρησης(από εκεί ξεκινούν όλα τα πραξικοπήματα). Και δεν αποκλείεται στη συνέχεια να έχουμε μία αντιδημοκρατική εκτροπή στο πεδίο της πολιτικής. Πρόκειται ουσιαστικά για την επίθεση της διαπλοκής στον καιρό της κρίσης, επιδιώκοντας να συγκεντρώσει την απόλυτη δύναμη πολιτικής χειραγώγησης στα χέρια της και, έτσι, να νομιμοποιήσει αλλά και να διαιωνίσει μία έκτακτη κατάσταση, όπως είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου. Εξυπακούεται ότι την κυβέρνηση αυτή τη θέλει η τρόικα. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι συναινεί σ’ αυτή την εκτροπή, ζητώντας για δικούς του απολύτως ιδιοτελείς σκοπούς(κυρίως για να λησμονηθούν να εγκλήματά του και να μπορέσει να ανασυνταχθεί) παράταση κατά δύο ολόκληρα χρόνια της θητείας της προσωρινής κυβέρνησης. Υπάρχει, βέβαια, και το σενάριο της δημιουργίας ενός νέου κόμματος, που θα αποτελείται από τους μνημονιακούς όλων των κομμάτων, υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Κι ενώ τεκταίνονται όλα αυτά, ο λαός βρίσκεται σε σημείο έσχατης εξαθλίωσης και θέλει μια αφορμή, μία σπίθα για να ξεσπάσει η φωτιά. Το πολιτικό σύστημα, όμως, περί άλλων τυρβάζει καθώς είναι πεπεισμένο ότι θα καταφέρει μέσω του φόβου και της πολιτικής του χειρότερου αλλά και με τη φίμωση κάθε αντίθετης φωνής να έχει όλον τον πληθυσμό τρομοκρατημένο και καθηλωμένο εσαεί. Αλλά κάνουν μεγάλο λάθος. Κάνει μεγάλο λάθος ο κ. Χρυσοχοΐδης αν νομίζει ότι θα του συγχωρεθεί το δεύτερο μέγα λάθος μετά την ψήφιση του Μνημονίου, δηλαδή το κλείσιμο δεκάδων εφημερίδων. Το ίδιο ισχύει και για τον δημοσιογράφο Παντελή Καψή και τους λοιπούς υπουργούς που θα βάλουν την υπογραφή τους κάτω από τη διάταξη. Πρέπει να παρατηρήσουμε, ωστόσο, ότι και στα άλλα πολιτικά κόμματα υπάρχει μία περίεργη σιωπή. Ποια είναι η θέση των κομμάτων αυτών επί του θέματος; Δεν βλέπουν ότι οδηγούμαστε στη νομιμοποίηση μιας έκτακτης κατάστασης και στην βαθμιαία διαμόρφωση των συνθηκών για την επιβολή ενός πολιτικού πραξικοπήματος; Επιτέλους, ας σηκώσουν το κεφάλι κι ας ανοίξουν τα μάτια τους, πριν να είναι πολύ αργά.

Παράλογο

«Η μόνιμη εργασία είναι μονότονη» δήλωσε ο Ιταλός πρωθυπουργός-τραπεζίτης Μ. Μόντι. Και τα εκατομμύρια των Ιταλών ανέργων ή επισφαλώς εργαζομένων φρικίασαν. Για την εναλλαγή τριών ή τεσσάρων δουλειών στη διάρκεια του βίου μιλούσε κάποτε και ο Γ. Παπανδρέου. Μόνο που δεν διευκρίνιζε αν οι νέοι θα βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα ή στην ξενιτιά. Σε κάθε περίπτωση, όλοι τους αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σαν αναλώσιμους και την εργασία ως μηχανική ενέργεια του «ανθρώπου εξάρτημα». Οι εργαζόμενοι γι' αυτούς δεν είναι άνθρωποι αλλά μηχανές. Έτσι, οι 58.000 μετανάστες που πνίγηκαν στη Μεσόγειο, δεν απασχολούν τους κατά τα άλλα ευαίσθητους και δημοκρατικούς Δυτικούς, όπως όταν πρόκειται για τον Καντάφι. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες άνεργους, για τους φτωχούς που λιμοκτονούν, για τους άστεγους, που είναι εκτεθειμένοι στη βαρυχειμωνιά. Και διαπορεί ο αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος για την ύποπτη εμμονή των ξένων στις «αποτυχημένες συνταγές». Δεν διαπορεί, όμως, και για τους Έλληνες ηγήτορες που λειτουργούν σαν οχήματα μεταφοράς και εφαρμογής των αποτυχημένων συνταγών. Γιατί εκτός από τους ξένους, ευθύνες έχουν και ο Γιώργος Παπανδρέου και, ενδεχομένως, ο Λουκάς Παπαδήμος για την επιβολή των άδικων και, το χειρότερο, αλυσιτελών μέτρων. Τώρα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θέλει να επιβάλλει τη γνωστή «ιδεολογική» του συνταγή, που είναι το τσάκισμα των μισθών και των εργασιακών σχέσεων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Παραδόξως, η ανταγωνιστικότητα αν και θα μπορούσε να αφορά τις νέες τεχνολογίες, την εξάλειψη της γραφειοκρατίας και του πελατειακού κράτους κ.ά., στρέφεται αποκλειστικά και μόνο εναντίον της εργασίας. Έτσι, παρόλο που έχουμε ήδη μειώσεις μισθών, συντάξεων και κατάλυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, επιχειρούν νέα άγρια επίθεση και αφαίμαξη. Γιατί, άραγε, αυτή η μονοσήμαντη αντιμετώπιση της ανταγωνιστικότητας; Η απάντηση είναι ότι έτσι «δουλεύει» το καπιταλιστικό σύστημα τύπου βαμπίρ. Όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρανόηση από αυτή που θέλει τις χώρες να βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους κατά το ανάλογο των εταιρειών. «Ο Ρικάρντο είχε πολύ ορθότερη αντίληψη ήδη από το 1817... το διεθνές εμπόριο δεν είναι θέμα ανταγωνισμού αλλά αμοιβαίας επωφελούς ανταλλαγής», επισημαίνει ο Π. Κρούγκμαν. Συνεπώς, όταν μια χώρα πλουτίζει αυτό δεν σημαίνει ότι υπό ομαλές συνθήκες φτωχαίνει κάποια άλλη (όπως στο «παίγνιο μηδενικού αθροίσματος»). Αλλά γιατί τότε πλούτισε η Γερμανία; Γιατί το όλο συμφωνημένο πλαίσιο της ευρωζώνης και το ακριβό ευρώ ευνόησε τις εξαγωγές της σε βάρος του νότου. Επίσης, η αύξηση της παραγωγικότητας είναι θετικό γεγονός, όχι γιατί καθιστά πιο ανταγωνιστική μια χώρα, αλλά επειδή επιτρέπει να καταναλώνουμε περισσότερο και, ως εκ τούτου, βελτιώνει το επίπεδο της ζωής. Σε γενικές γραμμές, μία χώρα προκειμένου να αναπτυχθεί οφείλει να διευκολύνει τις δραστηριότητες στις οποίες οι κάτοικοί της είναι οι πιο προικισμένοι (εκεί όπου έχει δηλαδή συγκριτικό πλεονέκτημα). Συνεπώς, η Ελλάδα πρέπει να επενδύσει στον τουρισμό, στον πολιτισμό, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κ.ά. Γιατί, όμως, επιχειρούν να «χτυπήσουν» και τον τουρισμό με την αύξηση του ΦΠΑ, ή ακόμα και το κρασί; Γιατί φαίνεται ότι ενδιαφέρονται μόνο για το "άρμεγμα" απ’ όπου μπορούν μέχρι την τελική εξαέρωση της ελληνικής οικονομίας. Αλλά ποιον συμφέρει αυτό; Κανέναν. Και σ’ αυτό συνίσταται το παράλογο.

Οβιδιακές μεταμορφώσεις

Βλέπεις τους «μνημονιακούς» του ΠΑΣΟΚ να βάζουν τα… στήθη τους μπροστά για να μην περάσουν τα νέα μέτρα, να απειλούν με παραιτήσεις, νομίζοντας ότι θα εξιλεωθούν από το έγκλημα, και, λες, δεν μπορεί «όνειρο ζω». Αλλά προς τι αυτές οι οβιδιακές μεταμορφώσεις από τους πολιτικούς που στήριξαν με περισσό κυνισμό και αλαζονεία την πολιτική λιτότητας του πρώτου Μνημονίου; Εκλογές γαρ. Αυτή είναι η μαγική λέξη που αλλάζει πράξεις, παραλείψεις και ενίοτε πεποιθήσεις. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ βγάζει τη μάσκα του νεοφιλελεύθερου και ξαναφοράει τη σοσιαλιστική, υπερασπιζόμενο μισθούς, επιδόματα και συντάξεις. Το ίδιο συμβαίνει παντού. Στη Γαλλία, αντιθέτως, ο σοσιαλιστής Φρ. Ολάντ που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, αντιτίθεται στο δημοσιονομικό σύμφωνο των Μέρκελ-Σαρκοζί και μιλάει για την «Ανάπτυξη του νότου», προκαλώντας σύγκρυο στην πρώτη και πυρετό στο δεύτερο. Παρόλα αυτά, ο Σαρκοζί γίνεται πιο σοσιαλιστής από τον Ολάντ και επιτίθεται με δριμύτητα στις τράπεζες γιατί «δεν παίζουν το ρόλο τους στη χρηματοδότηση της οικονομίας»! Οι θέσεις αυτές υιοθετούνται μόνο και μόνο γιατί και στη Γαλλία θα έχουμε προεδρικές εκλογές σε δύο μήνες. Παντού, συνεπώς, το εκλογικό παιγνίδι των πολιτικών ψευδών είναι το ίδιο. Για μία ακόμη φορά θα ζητήσουν την ψήφο μας αλλάζοντας μάσκα. Όμως είναι εύκολο να μεταμορφώνεται κανείς όταν η οικονομία το επιτρέπει(όταν «υπάρχουν λεφτά»), αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν πρόκειται για μία χώρα σαν την Ελλάδα. Στη χώρα μας τα περιθώρια του πολιτικού ψεύδους είναι πλέον ασφυκτικά περιορισμένα. Εντούτοις, οι μνημονιακοί επιχειρούν τώρα να μεταμορφωθούν σε υπερασπιστές του λαού! Την ίδια στιγμή μια ουδέτερη υποτίθεται «κυβέρνηση Παπαδήμου» μαζί με τους «κουκουλοφόρους» της και την τρόικα τσακίζουν τον ελληνικό λαό με νέες μειώσεις μισθών, νέους φόρους(χτυπώντας ακόμα και το… κρασί), νέα χαράτσια ακόμα και για τα χέρσα χωράφια, ενώ οι συντάξεις βρίσκονται ήδη στον αέρα και η ανεργία κυμαίνεται πολύ πάνω από το 20%. Εξ αυτών συνάγεται ότι τα νέα μέτρα είναι βέβαιο ότι θα δώσουν τη χαριστική βολή στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αλλά γιατί γίνονται όλα αυτά, όταν είναι αποδεδειγμένο ότι η λιτότητα και οι φόροι δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα; Γιατί το ΔΝΤ και η Γερμανία επιδιώκουν την εσωτερική χρεοκοπία, αρκεί να μην υπάρξει εξωτερική χρεοκοπία, δηλαδή η εκ μέρους της Ελλάδας στάση πληρωμών έναντι των δανειστών, γεγονός που θα συνιστούσε μεγάλο κίνδυνο για ολόκληρη την ευρωζώνη λόγω της λειτουργίας του ντόμινο. Με άλλα λόγια, εσωτερική αντί εξωτερικής χρεοκοπίας και απόλυτη εξαθλίωση. Αρκεί να πληρώνονται οι δανειστές! Αυτή θα είναι η καταστροφή μας. Γι’ αυτό πρέπει, επιτέλους, να πούμε ένα μεγάλο «όχι». Τώρα...

Οι "κάτω" στο απόσπασμα

Οι εργαζόμενοι δέχονται παντού –όχι μόνο στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο αλλά και στη Γαλλία- επίθεση με τα ίδια προσχήματα, τα ίδια ψεύδη, όπως ότι το κόστος εργασίας και το κοινωνικό κράτος ευθύνονται για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, για το χρέος, ακόμη και για την ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας. Στην προπαγάνδα αυτή βασίζεται το νέο ευρωπαϊκό δόγμα που έχει ως προμετωπίδα του τα συνθήματα: «μειώστε τους μισθούς», «καταργήστε τα επιδόματα» -ακόμα και των ανέργων- «τσακίστε το κοινωνικό κράτος» -μειώστε μέχρι εξαφάνισης την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη-, μηδενίστε τις συντάξεις, φορολογείστε, τέλος, τις αποταμιεύσεις και τα ακίνητα των «κάτω» (εργαζόμενων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών) και γενικά ότι δεν δύναται να διαφύγει στους φορολογικούς παράδεισους και στις off shores. Κοντολογίς, για την κρίση ευθύνονται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες! Όμως, η εργασία δεν είναι μόνο κόστος, είναι και πηγή, καθώς χωρίς αυτή δεν υπάρχει επιχείρηση, δεν υπάρχει προϊόν, δεν υπάρχει αγορά ούτε κατανάλωση. Ο μισθός, συνεπώς, ως ζήτηση είναι αυτός που κινεί την αγορά και μπορεί να δώσει την ώθηση εξόδου από την κρίση. Αυτό ισχύει απολύτως για την Ελλάδα, ενώ για τη Γαλλία όπου ο Σαρκοζί ακολουθεί την ίδια συνταγή τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Γαλλία έχει ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία και ο Γάλλος πρόεδρος θεωρεί ότι η χώρα του θα επωφεληθεί κατά το ανάλογο της Γερμανίας, η οποία έχει τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα, από το έλλειμμα, δηλαδή τις εξαγωγές στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, εν οις και η Ελλάδα. Το όλο σύστημα, με άλλα λόγια, στηρίζεται στη νεοφιλελεύθερη συνταγή, σύμφωνα με την οποία η οικονομία κινείται μέσω της άγριας φορολόγησης των «κάτω», της κατάργησης του κοινωνικού κράτους και προπάντων μέσω της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Έτσι, την οικονομική κρίση την πληρώνουν τα θύματά της, δηλαδή οι εργαζόμενοι. Μην ξεχνάμε ότι οι τελευταίοι είναι και οι μεγάλοι χαμένοι και κατά την περίοδο της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, όταν η παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική οικονομία επικράτησε της πραγματικής οικονομίας δημιουργώντας τη μεγάλη «φούσκα» που έχει πλέον σκάσει. Όμως, ο καπιταλισμός καζίνο που προκάλεσε τη σημερινή κρίση, είναι ο ίδιος που διαχειρίζεται και την έξοδο από αυτή, την οποία όμως επιδιώκει με τους δικούς του άνισους όρους. Έτσι, οι εργαζόμενοι χάνουν διπλά. Αυτό, όμως, έχει συνέπειες και στην πραγματική οικονομία. Ο Ουίλλιαμ Γκρέιντερ στο βιβλίο του «Ο κανιβαλικός καπιταλισμός», όπου είχε προβλέψει έγκαιρα ότι η κρίση είναι προ των θυρών, καθώς υποστήριζε ότι ο χαμένος της «επανάστασης της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας» η εργασία απαξιώνεται τόσο ώστε σε λίγο η βιομηχανική υπερπαραγωγή θα είναι αδύνατο να απορροφηθεί. Ε, λοιπόν, τώρα θα επιβεβαιωνόταν για ακόμη μία φορά, αφού η χαριστική βολή στους εργαζόμενους θα «σκοτώσει» και την ίδια την αγορά αλλά και τις τράπεζες. Συνελόντι ειπείν, ο καπιταλισμός δεν είναι κανιβαλικός γιατί τρώει μόνο τους εργαζόμενους, αλλά γιατί τρώει και τα παιδιά του!