Οι Δίδυμοι πύργοι της Νέας Υόρκης βρίσκονταν στο «σημείο μηδέν». Από εκεί ξεκινούσαν τα πάντα, ακόμα και ο συγκαιρινός «δυτικός άνεμος της ιστορίας» που σαρώνει ιδεολογικά, πολιτικά, πολιτιστικά, οικονομικά και στρατιωτικά ολόκληρο τον πλανήτη. Βαρύς, συνεπώς, ο συμβολισμός της 11/9. Αλλά να που μερικά χρόνια αργότερα όλο και λιγότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι το χτύπημα προκλήθηκε από την Αλ-Κάιντα. Αυτό δείχνει έρευνα του πανεπιστημίου του Μαίρυλαντ που έγινε σε 17 χώρες. Η αμφισβήτηση, όμως, των επίσημων εκδοχών του τρομοκρατικού χτυπήματος στις ΗΠΑ ισοδυναμεί με ύβρι, με βλασφημία και έγκλημα καθοσιώσεως. Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε προσπάθεια αφαίρεσης του Όσκαρ από την Marion Cotillard, γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την 11/9 και να αποκαλέσει «σήριαλ ψεύτες» τους αμερικανούς ηγήτορες της Ουάσινγκτον. Ναι, «κατά συρροή ψεύτες»! Εάν η Μάριον τα έλεγε αυτά πριν από την απονομή των Όσκαρ, θα έβλεπε το βραβείο μόνο στον ύπνο της. Άρα, πάνω από την κρίση για την καλλιτεχνική αξία οποιουδήποτε, οι Αμερικανοί θέτουν τον φιλοαμερικανισμό ή τον αντιαμερικανισμό του. Εφόσον ασκείς κριτική στις ΗΠΑ οφείλεις να εξαφανιστείς. Ακριβώς όπως την περίοδο του μακαρθισμού. Πέρα όμως από τι πιστεύει ο καθένας για την 11/9, είναι βέβαιο ότι νομιμοποίησε την αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από το δόγμα της αποτροπής και ανάσχεσης στο δόγμα της προληπτικής στρατιωτικής επέμβασης. Η νέα αυτή πολιτική σε συνδυασμό με το σχέδιο «εκδημοκρατισμού» και τη δημιουργία της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», που παραπέμπει σε μία νέα σταυροφορία, ενίσχυσε και ενισχύει τους φονταμενταλιστές τόσο στην Ανατολή(Ισλάμ) όσο και στη Δύση(ευαγγελιστές), καθιστώντας την πρόβλεψη του Χάντιγκτον για σύγκρουση των πολιτισμών μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Τελικά, το χτύπημα στους δίδυμους πύργους, οι σφαγές στη Μαδρίτη, στο Μπεσλάν της Οσετίας, στο Λονδίνο, στη Τζακάρτα και το μικρού βεληνεκούς χτύπημα στην Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας λειτουργούν συμπληρωματικά στη λογική των φονταμενταλιστών της Δύσης (όχι μόνο του Μπους αλλά και του Πούτιν) που προσπαθούν «να επεκτείνουν την αυτοκρατορία τους σε βάρος του μουσουλμανικού κόσμου με τη βία και τον τρόμο» (Le Monde, J-M Colombani). Και οι μεν και οι δε διακατέχονται από την πεποίθηση πως μπορούν να μετασχηματίσουν τον κόσμο είτε με τη στρατιωτική επιβολή είτε με θεαματικές τρομοκρατικές ενέργειες. Και οι δύο φανατισμοί πραγματοποιούν τον τρόμο και τον πόλεμο, αυτό δηλαδή που ο Τζών Γκαλμπρέηθ χαρακτήρισε ως την αποτυχία του Δυτικού πολιτισμού. Γι’ αυτό όλοι αναζητούν εναγωνίως «εχθρούς» (όπως ο Χίτλερ τους Εβραίους) για να αιτιολογήσουν τη δομική αποτυχία τους. Με άλλα λόγια για την μεταθέσουν κάπου αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου