Η λαϊκή εξέγερση στη Χιλή νίκησε!

 Η λαϊκή εξέγερση στη Χιλή νίκησε. Οι Χιλιάνοι και οι Χιλιάνες πέταξαν στα σκουπίδια τη σχολή του Σικάγου, την «ουμπεροποίηση» της κοινωνίας και πάνω από 30 χρόνια νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που ρήμαξαν το λαό και ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες. Το πρωτοφανές κίνημα διαμαρτυρίας που εκδηλώθηκε πριν την πανδημία έφερε πολιτικά αποτελέσματα. Ο Γκάμπριελ Μπόριτς, ο 35χρονος υποψήφιος του συνασπισμού της Αριστεράς, κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Χιλή την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου, με 56%, έναντι 44% του ακροδεξιού υποψηφίου Χοσέ Αντόνιο Καστ.

Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι, για να γιορτάσουν τη νίκη. 

«Ο Γκάμπριελ Μπόριτς ανοίγει τις πόρτες (του προεδρικού μεγάρου) της La Moneda σε μια πολύ νέα γενιά, που σφυρηλατήθηκε από τις κοινωνικές εξεγέρσεις του 2011 και του 2019», γράφει η αμερικανική έκδοση της El País. «Είναι ένα νεύμα στην ιστορία: τον Μάρτιο, ο Sebastián Piñera θα παραχωρήσει την εξουσία σε όσους κινητοποιήθηκαν εναντίον του κατά την πρώτη και τη δεύτερη θητεία του».

Οι δημοσκοπήσεις διαψεύστηκαν παταγωδώς καθώς προέβλεπαν μία μικρή διαφορά.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης ομιλίας του εκλεγμένου Προέδρου μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, ο Μπόριτς υπογράμμισε το μέγεθος του έργου που έχει μπροστά του. «Θα είναι δύσκολο, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό, αλλά θα προχωρήσουμε, με μικρά αλλά σταθερά βήματα, μαθαίνοντας από τη δική μας ιστορία», είπε. «Μόνο με την κοινωνική συνοχή και με το να συναντηθούμε, μοιραζόμενοι έναν κοινό στόχο, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε προς μια αληθινή και βιώσιμη ανάπτυξη, για όλες τις οικογένειες της Χιλής», σημείωσε.

Ο ηγέτης του αριστερού συνασπισμού, ο οποίος περιλαμβάνει από κομμουνιστές μέχρι κεντρο-αριστερούς, τόνισε ότι η ανισότητα υπονόμευσε την οικονομική ανάπτυξη. 

Για την εφημερίδα El Mostrador, «το κλειδί για του θριάμβου» του Μπόριτς βρίσκεται στις επαρχίες της Χιλής.

Ο νικητής των εκλογών, ο πιο αριστερός μετά τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, «επιβλήθηκε του υποψηφίου της νεοφιλελεύθερης τάξης», με ένα πρόγραμμα «που υπόσχεται να προωθήσει το κράτος πρόνοιας», συνοψίζει η εφημερίδα Semana.

* ΓΧΠ: Πρώτα η χαρά. Η Αριστερά, οι νέες και οι νέοι της λαϊκής εξέγερσης, που τυφλώθηκαν, που βιάστηκαν, που βασανίστηκαν, που δολοφονήθηκαν από τα ρόμποκοπ του Πινιέρα, νίκησαν. Ο λαός της χώρας συμβόλου της σχολής του Σικάγου και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής,  ο λαός της Χιλής νίκησε, δείχνοντας σε όλο τον κόσμο ότι η ακροδεξιά είναι η πολιτική έκφραση του νεοφιλελευθερισμού, ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι συνώνυμος με την εργασιακή ανασφάλεια, με την κοινωνία της UBER και του «πρεκαριάτου», με την κατάργηση του κοινωνικού κράτους, την ιδιωτικοποίηση του συστήματος Υγείας και της Παιδείας, την ιδιωτικοποίηση του συνταξιοδοτικού, με τα μεγαλύτερα κέρδη των υπερπλούσιων, με μία γενικά αναβάσταχτη κατάσταση για την κοινωνία και κυρίως τις νέες και τους νέους.   

Ύστερα έρχεται η ανησυχία. Θα ανταποκριθεί ο νέος πρόεδρος, ο Γκαμπριέλ Μπόριτς, στις προσδοκίες; Κάποιοι προβλέπουν και λένε όχι. Άλλοι θεωρούν πως ναι! Αλλά ας δούμε τι έχει να αντιμετωπίσει ο νέος πρόεδρος, που αναλαμβάνει στις 11 Μαρτίου. Ας θυμηθούμε αυτό που είπε ο Patricio Navia, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης: «αν (στη Χιλή) κερδίσει ο Καστ(ακροδεξιά) είναι σίγουρο ότι θα δούμε (λαϊκές) διαμαρτυρίες», αλλά «αν κερδίσει ο Μπόριτς πιθανότατα θα υπάρξει κάποια αναταραχή στο χρηματιστήριο». Η ελίτ των δισεκατομμυριούχων της Χιλής και οι ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσουν. Θα αντέξει την πίεση ο Γκάμπριελ Μπόριτς; Κάποιοι προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τη στάση του από τους πρώτους λόγους του, από το γεγονός ότι είπε «θα είμαι πρόεδρος όλων των Χιλιάνων». Ας μη βιαζόμαστε.

Εκείνο που θα πρέπει να κρατήσουμε ως παρακαταθήκη είναι ότι η Αριστερά στην Λατινική Αμερική, στην αυλή των ΗΠΑ, αντιστέκεται, πέφτει, ανανεώνεται, νικάει. Το παράδειγμα της Βολιβίας κάτι σημαίνει. Το γεγονός ότι η Αριστερά βασίζεται στις περιφέρειες κάτι σημαίνει.  Κατά τα άλλα, θα παραθέσω ό,τι γράφει η Χριστίνα Μαυροπούλου:

«…έχω δυο τρία που βλέπω στη Χιλή αλλά κι αλλού σποραδικά να τα καταθέσω: α) πήγαν ανάποδα. Δλδ. Η εξέγερση είχε συλλογική διεκδίκηση. Το Σύνταγμα. Αυτή τη μάχη έδωσαν σε πρωτόλειο επίπεδο. Δεν περίμεναν κυβερνήσεις ούτε μπήκαν καν σ αυτή τη διαδικασία κλπ. Γι αυτό δεν ψηφισαν στον πρώτο γύρο. Β) η εξέγερση δεν μπόρεσε, όπως πουθενά αλλού στον κόσμο, να υλοποιήσει ΜΟΝΗ της, έστω τα απειροελάχιστα, σε επίπεδο κοινωνίας. Γ) έχουν γίνει τόσα, όχι μόνο αυτά τα δύο χρόνια, που ούτε οι ίδιοι/ες μπορούν να συνειδητοποιήσουν τα πεπραγμένα ή πολύ περισσότερο τις εξελίξεις στις οποίες συμμετέχουν ή εκεί που δεν συμμετέχουν. Δ) κατάλαβαν πως αν χαθεί αυτή η μάχη θα χαθούν όλα. Αυτό έκανε τη διαφορά και σάρωσε στο δεύτερο γύρο. Ο Μπόριτς, είναι στριμωγμένος… και από τους πινοτσετικούς, και από την εξέγερση. Το ξέρει και παρά τη φουλ μεταμοντέρνα αυτονομία του, είναι ευφυής και έχει και 20 χρόνια στο δρόμο και δουλεύοντας από κάτω. Το πρόγραμμα του έχει ενδιαφέρον….».