ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

«Ευχαριστώ Ελλάδα» αναφωνεί ο αρθρογράφος. Και συνεχίζει, «ΤΡΕΜΟΥΝ!... Τρέμουν μπροστά στην θαυμάσια ελπίδα που ανατέλλει στην Ελλάδα»(AgoraVox). Τρέμουν «Οι φύλαρχοι της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης», η Μέρκελ της φοβερής λιτότητας, ο Σόιμπλε της γερμανικής εθνικιστικής παράνοιας, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι περίφημες «Αγορές», όλοι αυτοί οι βρικόλακες που πίνουν το αίμα των λαών. «Σύριζα, το κόμμα που φοβίζει τις Βρυξέλλες» ομολογεί και η La Tribune. «Μια νέα ελληνική κρίση, ο εφιάλτης των Ευρωπαίων» γράφει η Courrier international. Ενώ η γνωστή μας γερμανική λαϊκιστική εφημερίδα Bild μιλάει για «Ελληνικό χάος», που θα προκύψει αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακυρώσει τις συμφωνίες (μνημόνια) με τους δανειστές. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η αντιμετώπιση είναι πιο ψύχραιμη. «Η ελληνική ψήφος τρελαίνει τις αγορές» σημειώνει η Wall Street Journal και οι New York Times επισημαίνουν πως οι εκλογές θα «επανεκκινήσουν τον αγώνα κατά της λιτότητας», παραθέτοντας συγχρόνως και την απειλή Σόιμπλε για διακοπή της… «βοήθειας» προς την Ελλάδα. Ενδιαφέρον έχει η ανάλυση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων (AFP) που επιχειρεί να καθησυχάσει τους φοβισμένους Ευρωπαίους, δηλαδή τις νεοφιλελεύθερες ελίτ, με άρθρο που τιτλοφορείται: «Εκλογές στην Ελλάδα: δεν έχουν ακόμα κερδηθεί από την αριστερά κατά της λιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ». Το σημείωμα αναφέρεται στη δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ να εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, συνεπώς, να σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση. Γι’ αυτό θα υποχρεωθεί να αναζητήσει συμμαχίες με τα μικρότερα κόμματα. Ο στόχος που διαφαίνεται «πίσω από τις γραμμές» είναι να μην μπουν στη Βουλή κόμματα τύπου ΑΝ.ΕΛ. και το ρόλο του ρυθμιστή (kingmaker) να τον παίξει το ΠΟΤΑΜΙ. Ελπίζουν, δηλαδή, ότι το κόμμα αυτό θα καταφέρει να τραβήξει τον ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και την… κωλοτούμπα όσον αφορά τις θέσεις αντι-λιτότητας. Τι θα συμβεί λοιπόν; Οι εκλογές θα δείξουν. Θα φοβηθούν για μία ακόμη φορά οι Έλληνες ψηφοφόροι; Ή η Ελλάδα θα λειτουργήσει σαν τον ηλεκτρόνιο που θα διανοίξει τη «μαύρη τρύπα» της νεοφιλελεύθερης κανιβαλικής Ευρώπης των «πάνω», εξαερώνοντάς την; Ελπίζουμε να συμβεί το τελευταίο.

Ο Ντυβερζέ πέθανε, η Αυτοκρατορία ζει

Πέθανε ο Μωρίς Ντυβερζέ, αλλά, παραδόξως, κανείς δεν μιλά για την «Αυτοκρατορία»! Σύμφωνα με το κυρίαρχο θεωρητικό μοντέλο ανάλυσης της σημερινής κατάστασης του κόσμου, αν η νεοτερικότητα ήταν ο ιμπεριαλισμός, η μετανεοτερικότητα είναι η «Αυτοκρατορία». Και το μοντέλο αυτό, δηλαδή το παράδειγμα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ανάγεται στην πρωτότυπη εργασία του Μ. Ντυβερζέ, Le concept d’ Empire (1980). Η Αυτοκρατορία είναι, σύμφωνα με την αντίληψη του εκλιπόντος, το πολιτικό υποκείμενο που ρυθμίζει αποτελεσματικά τις παγκόσμιες ανταλλαγές και τη διακυβέρνηση του κόσμου. Αν δε η επικυριαρχία των Κρατών-εθνών ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του ιμπεριαλισμού των ευρωπαϊκών δυνάμεων κατά τη σύγχρονη εποχή, η Αυτοκρατορία (ως σύνολο θεσμών, εταιρειών και υπερεθνικών διοικητικών οργανισμών- ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, αφού δεν εγκαθιστά ένα τοπικό κέντρο εξουσίας, δεν έχει σύνορα, δεν έχει τόπο και αν την προσδιορίζαμε με θετικό τρόπο θα λέγαμε ότι μάλλον τοποθετείται σ’ έναν ου-τόπο, ή καλύτερα σ’ έναν υπερ-τόπο γι’ αυτό είναι πανταχού παρούσα. Ακριβώς όπως το αρρύθμιστο πλανητικό κεφάλαιο, που αποτελεί το 90% του παγκόσμιου κεφαλαίου, και υπερίπταται πάνω από τον πλανήτη επιπίπτοντας όπου βρίσκει οικονομία από την οποία μπορεί να αντλήσει γρήγορο και μεγάλο κέρδος. Όσο για τις ΗΠΑ, αυτές δεν συνιστούν το κέντρο ενός ιμπεριαλιστικού σχεδίου, σύμφωνα με το θεωρητικό πρότυπο της Αυτοκρατορίας, γιατί, πλέον, «κανένα Κράτος-έθνος δεν μπορεί, σήμερα, να το πραγματοποιήσει. Ο ιμπεριαλισμός έχει τελειώσει... Οι ΗΠΑ καταλαμβάνουν (μεν) μια προνομιακή θέση στην Αυτοκρατορία, αλλά αυτό το προνόμιο δεν απορρέει από τις ομοιότητες με τις παλιές ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά από τις διαφορές που έχει μ’ αυτές». Με άλλα λόγια, έχουμε εν προκειμένω την Αυτοκρατορία των πλανητικών ελίτ του κεφαλαίου που ενσωματώνει την παραδοσιακή αυτοκρατορική συμπεριφορά της Αμερικής, η οποία ενισχύεται από τις «αμιγώς αυτοκρατορικές βάσεις του Συντάγματος των ΗΠΑ» όπου η εξουσία διανέμεται μέσω δικτύων, κάτι που σήμερα υλοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα. Γενικά, στη μετανεοτερικότητα η παγκόσμια οικονομία τείνει στην αποκαλούμενη «βιο-πολιτική», στην παραγωγή, δηλαδή, της ίδιας της κοινωνικής ζωής, εντός της οποίας η οικονομία, η πολιτική και η κουλτούρα αποσυνδέονται ολοένα και περισσότερο αλλά και επανασυνδέονται αμοιβαίως. Η παγκοσμιοποίηση, υπ’ αυτή την οπτική, έχει μια αμφίσημη δυναμική, οι ποικίλες διαδικασίες της δεν είναι ούτε ενοποιημένες ούτε μονοσήμαντες γι’ αυτό το πολιτικό καθήκον μας -λένε- δεν είναι απλώς να αντισταθούμε σ’ αυτές αλλά να τις οργανώσουμε σε νέα βάση και να τις επαναπροσανατολίσουμε προς νέους σκοπούς. Η Αυτοκρατορία είναι σαν το δικέφαλο αετό, όπου το ένα κεφάλι είναι η συντακτική εξουσία και η δικαιοδοτική δομή, συγκροτημένες από την εντεταλμένη βιο-πολιτική μηχανή και το άλλο είναι η πληθύς των απελευθερωτικών δυνάμεων, οι δημιουργικές και παραγωγικές υποκειμενικότητες της παγκοσμιοποίησης που είναι ικανές να οικοδομήσουν με αυτόνομο τρόπο μια αντι-Αυτοκρατορία, μια πολιτική, δηλαδή, οργάνωση που θα αλλάξει τις υφιστάμενες παγκόσμιες ροές και ανταλλαγές. Νέες μορφές αγώνων θα εφεύρουν νέες δημοκρατικές μορφές και μία νέα συντακτική εξουσία θα μας οδηγήσει μέσω της Αυτοκρατορίας πέρα από αυτή. Αυτή η συλλογιστική βασίζεται στα θεωρητικά θεμέλια που έθεσε ο Ντυβερζέ το 1980 και την ανέπτυξαν πριν μερικά χρόνια οι Νέγκρι και Χαρντ στο βιβλίο τους «Η Αυτοκρατορία». Η εγκυρότητα της σύλληψης είναι μία άλλη συζήτηση…

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

Να καταργηθούν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να καταργηθεί τώρα η Αμυγδαλέζα, ο ορισμός της ντροπής και της απανθρωπιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δικαστήρια των χωρών της Ευρώπης δέχονται ως αμάχητο το τεκμήριο των βασανιστηρίων κατά των μεταναστών και των προσφύγων στην Ελλάδα και δεν τους επαναπροωθούν στη χώρα μας γιατί θεωρούν ότι κινδυνεύουν. Όποιος, λοιπόν, αποδέχεται την Αμυγδαλέζα, όποιος υπερβαίνει αυτό το κατάμαυρο όριο της συλλογικής μας ντροπής είναι πλέον έτοιμος για να γίνει φασίστας. Και δυστυχώς η ελληνική κοινωνία ανέχεται αυτό το όνειδος, που τη στιγματίζει και μας στιγματίζει. Η κοινοτοπία του κακού είναι εδώ και μας κατοικεί. Μόνο οι εξαιρέσεις προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται. Μιλώ για την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης που μας καλεί σε Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στο Πρωτοδικείο Αθηνών, όπου συνεχίζεται η δίκη των 65 μεταναστών οι οποίοι κατηγορούνται για την εξέγερση στις 10 Αυγούστου στην Αμυγδαλέζα. Θυμίζουμε πως το καλοκαίρι είχαμε εκεί έναν νεκρό. Αλλά ποιος να πιστέψει τους κατηγορούμενους; Οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν ότι συμμετείχαν στα επεισόδια και υποστηρίζουν ότι κατά τη διάρκεια της εξέγερσης τα ΜΑΤ εισέβαλαν στα κοντέινερ, οδήγησαν με τη βία σε ανοιχτό χώρο όλους όσους βρίσκονταν μέσα και τους ανάγκασαν να ξαπλώσουν μπρούμυτα. Στη συνέχεια τους ανάγκασαν να γδυθούν, τους έκαναν σωματικό έλεγχο και ξεχώρισαν όσους είχαν εμφανή τραύματα από τη βία που τους ασκήθηκε. Αυτούς τους οδήγησαν πίσω στα κοντέινερ, ενώ από τους υπόλοιπους συνέλαβαν στην τύχη κάποιους και τους οδήγησαν στο τμήμα Αλλοδαπών, όπου τους απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες. Πριν από λίγες ημέρες είχαμε άλλον έναν νεκρό στην Αμυγδαλέζα. Πέρασε στα μονόστηλα. Κι αυτό ενώ εξακολουθούμε να μνημονεύομε το Άουσβιτς και το Νταχάου. Μόνο που πρόκειται για μία στείρα μνήμη όταν επιτρέπουμε να επαναληφθούν ανάλογα τερατουργήματα, για μία μνήμη αμνήμονα. Οι σύγχρονοι homo sacer είναι εδώ. Είναι οι μετανάστες από τη Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, είναι τα παιδιά μας που μεταναστεύουν. Είναι όσοι δεν έχουν καμία νομική προστασία. Οι Σύροι πρόσφυγες στο Σύνταγμα ζητούσαν τα χαρτιά που θα τους καθιστούσαν νομικά προστατευμένους. Έχασαν κι αυτά που είχαν καθώς σαρώθηκαν σαν σκουπίδια από τα ΜΑΤ της ελληνικής κυβέρνησης. Γι’ αυτό λέμε πως η κυβέρνηση αυτή δεν συνάδει με την ελληνικότητα. Γιατί ο Έλληνας διακρίνονταν και διακρίνεται για την Αγάπη του προς τον Άλλο. Γι’ αυτό, δηλαδή, που έλεγε κάποτε ο Χένρι Μίλερ: «Αγαπάς βαθειά σαν Έλληνας που είσαι». Τώρα θέλουν να μας γεμίσουν την ψυχή με μίσος…

Για τους γενναίους φοιτητές του ΤΕΙ Ηπείρου

Πάντα στη ζωή θα υπάρχουν «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: μία θα είναι η στρατιωτική μπάντα που θα παίζει μια μουσική με απάνθρωπο και αδιάντροπο χαρακτήρα, ρυθμίζοντας το ρεύμα των ανθρώπων και μία άλλη ορχήστρα που είναι «αισθησιακή και σαγηνευτική», ευαίσθητη, ανθρώπινη. Η δική σας μουσική αγαπητά μου παιδιά είναι η δεύτερη. Η στρατιωτική μπάντα είναι η μουσική της εξουσίας και των κουλάκων της...

METADEFTERO.GR: ΤΑ ΜΑΤ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΕΙΣΒΑΛΛΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΙ ΗΠΕΙΡΟΥ

Αυτή την ώρα τα Ματ ετοιμάζονται να εισβάλλουν στο διοικητήριο του ΤΕΙ Ηπείρου που έχουν καταλάβει οι φοιτητές του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής. Πολίτες έχουν συγκεντρωθεί για να υπερασπιστούν τα παιδιά. Στην εκπομπή του metadefterou.gr που μεταδίδεται σε επανάληψη συνομιλούμε με φοιτητές της σχολής για τα αιτήματά τους και την αδιαλαξία του καθηγητικού κατεστημένου...

ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟ ΤΕΙ ΗΠΕΙΡΟΥ

Η κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με το καθηγητικό κατεστημένο επιλέγει τη βία αντί του διαλόγου. Σε λιγότερο από μία ώρα η αστυνομία θα εισβάλλει στο διοικητήριο του ΤΕΙ Ηπείρου το οποίο έχουν καταλάβει οι φοιτητές του Τμήματος ΛαΪκής και Παραδοσιακής Μουσικής.

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ στο Metadeftero(Πέμπτη 10-12 το πρωί)

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Αγωνίστηκε σκληρά και νίκησε. Οι αγώνες όμως σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζονται. Οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι συνταξιούχοι, οι πρόσφυγες του Συντάγματος, τα παιδιά του Τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου συνεχίζουν τον αγώνα τους, την πολυήμερη κατάληψη της σχολής τους, ζητώντας τους καθηγητές τους, αυτούς που μία εμπαθής διοίκηση χαρακτήρισε «ανεπιθύμητους», επειδή αρνήθηκαν τον εξευτελισμό του ωρομίσθιου! Θα μιλήσουμε με τους φοιτητές. Θα μιλήσουμε ακόμα με τη Γιασεμί Κηλαηδόνη για το θεατρικό έργο του Φασμπίντερ «Ελευθερία στη Βρέμη» που παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο. Και θα έχουμε μαζί μας τον συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη με αφορμή το νέο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Μελίσσια».

ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά;" (Ουίτμαν). Αυτός είναι ο ένας λόγος της διαμαρτυρίας του Νίκου Ρωμανού. Αλλά γιατί προσέφυγε στον αυτοβασανισμό του σώματός του μέσω μιας απεργίας πείνας; Γιατί δεν είχε άλλον προσφορότερο τρόπο. Αλλά και γιατί η δόξα και το μαρτύριο σχετίζονται με το σώμα. «Σεξουαλικότητα, εργασία, όνειρο, ενδυμασία, πόλεμος, χειρονομία, γέλιο…», πείνα, εθελούσια ή όχι, όλα είναι σώμα, ή αλλιώς εν-σωματωμένοι τρόποι έκφρασης του ανθρώπου. Ακόμη περισσότερο, το σώμα είναι σήμερα η αφετηρία της μεταμόρφωσης της νέας εποχής: «Από τη γενετική δημιουργία έως τα βακτηριολογικά όπλα, από τη θεραπεία και την προσέγγιση των σύγχρονων επιδημιών έως τις νέες μορφές κυριαρχίας στην εργασία, από το σύστημα της μόδας έως τους νέους τρόπους διατροφής, από την εξύμνηση των κανόνων που αφορούν τις σωματικές αναλογίες έως τις ανθρώπινες βόμβες, από τη σεξουαλική απελευθέρωση έως τις νέες αλλοτριώσεις…». Μία επιχείρηση συγγραφής της ιστορίας του σώματος θα είναι μία προσπάθεια καταγραφής της «υπόγειας ιστορίας», της ιστορίας των κάτω, αφού οι πάνω, οι νικητές έχουν γράψει την ιστορία με «πνευματικό» τρόπο σύμφωνα με τον καταμερισμό εργασίας πνεύματος-σώματος. Άρα οι κάτω δεν έχουν άλλο μέσο για να αγωνισθούν ειμή μόνο το σώμα τους. Εκτός αυτού, οι σχέσεις εξουσίας ασκούν πάνω στο σώμα μια άμεση επιρροή «το περικυκλώνουν, το σημαδεύουν, το χειραγωγούν, το βασανίζουν, το εξαναγκάζουν σε εργασίες, το υποχρεώνουν σε τελετουργίες, απαιτούν από αυτό κάποια σημάδια»(Φουκό). Το σώμα, λοιπόν, υπάρχει στο πλαίσιο μίας «βιο-εξουσίας», μιας εξουσίας που πλέον δεν σκοτώνει αλλά περικυκλώνει τη ζωή από άκρη σ’ άκρη, ελέγχοντας αυστηρά τις επιθυμίες. Ο Νίκος Ρωμανός επιθυμεί να πάει σχολείο. Δεν του το επιτρέπουν γιατί αλλιώς θα σπάσει το πλαίσιο της βιοεξουσίας τους, θα διαλυθεί η αόρατη φυλακή που μας περικλείει όλους όσοι νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Προπάντων θα σπάσει τον καταμερισμό σώματος-πνεύματος. Επίσης, οι κυβερνώντες είναι ικανοί να αφήσουν το παιδί να πεθάνει, προκειμένου να εκμεταλλευθούν την κοινωνική αναταραχή για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας και ψηφοθηρίας στα «χωράφια» των έμφοβων νοικοκυραίων. Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε να συμβεί. Ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να ζήσει και να πάει στο σχολείο του. Αλλιώς, δεν θα νικήσουν οι πάνω-κι ας το νομίζουν με τα κρυπτοφασιστικά ανακλαστικά τους-, αλλά θα ηττηθούμε όλοι ως κοινωνία…

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

Η άμυνα στη γερμανική επίθεση

Δριμύ το ψύχος στην "πρωτεύουσα της... δημοκρατικής Ευρώπης", όπως επιμένουν να αποκαλούν τις Βρυξέλλες οι ακριβοπληρωμένοι τεχνοκράτες της ΕΕ. Βρυξέλλες σημαίνει "βάλτος". Ένας βάλτος που έγινε πόλη με παλάτια, κήπους και ιστορική ταυτότητα χάρη στα διαμάντια και το αίμα των κατοίκων μιας αποικίας, του Κογκό. Ο Λεοπόλδος εδώ, ο τσάρος Πέτρος στους βάλτους της Αγίας Πετρούπολης, η Μέρκελ στην τραγωδία του ευρωπαϊκού νότου. Παντού η ιστορία θα είναι τα έργα των μεγάλων εγελιανών προσωπικοτήτων, τα οποία θεμελιώνονται στους τάφους των σκλάβων όπου Γης. Και θαυμάζουν οι τουρίστες τα μνημεία των βασιλιάδων, χωρίς κανείς να τους λέει ότι στα θεμέλιά τους βρίσκονται οι όμοιοί τους. Και σήμερα στο ίδιο έργο είμαστε τόσο οι δρώντες όσο και οι θεατές. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα παραμείνει ο θεσμός των ευρωπαϊκών ελίτ και των λόμπις, ένα θέατρο δημοκρατικής επίφασης, ένα προπέτασμα καπνού που νομιμοποιεί την ίδια ιστορικά εγκληματική πολιτική, την ίδια άγρια εκμετάλλευση ανθρώπων και λαών. Ακόμη και όσοι εισέρχονται στο ευρωκοινοβούλιο με την πρόθεση να υπερασπιστούν τους "κάτω", χάνονται στον κτηριακό λαβύρινθο, στις συνεδριάσεις επιτροπών και παραεπιτροπών, που λειτουργούν τύποις και χωρίς καμία ουσιαστική αρμοδιότητα. Κυρίως χάνουν την επαφή τους με την πραγματικότητα, όπως μας λέει ο νέος ευρωβουλευτής Γ. Κατρούγκαλος. Πλέον το αγωνιστικό βλέμμα διαμεσολαβείται από την τρομερή γραφειοκρατία και παθαίνει τύφλωση, ή αποκτά την αίσθηση μιας πραγματικότητας που διαμορφώνεται από τα "πάνω", από το κανονιστικό πλαίσιο της ΕΕ. Όλα τα ζητήματα μοιάζει να διέπονται από μία δήθεν νομική λογική και όχι από την πολιτική λογική του συσχετισμού των κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων. Γι' αυτό λίγοι είναι όσοι πιστεύουν στη δύναμη της κοινωνικής κινητοποίησης, ενώ οι πολλοί θεωρούν ότι όλα παίζονται εκεί ψηλά, ή καλύτερα στα παρασκήνια. Η επιβολή της Γερμανίας στην ΕΕ, που κάποτε θα ξεσήκωνε τους πάντες, τώρα δεν προκαλεί καμία αντίδραση. Αλλά και η Αριστερά στην Ελλάδα οδεύει προς την εξουσία παραβλέποντας τη σημασία της κοινωνικής κινητοποίησης, της μόνης ικανής να αντισταθεί στην ασφυκτική πίεση που θα ασκήσει η Γερμανία. Η τελευταία δεν θα υποχωρήσει σε καμία περίπτωση λέει ο Κατρούγκαλος, που επισημαίνει ότι χρειάστηκε η κατάληψη του Βερολίνου ενώ οι Γερμανοί είχαν χάσει τον πόλεμο από το Στάλιγκραντ. Γι' αυτό πρέπει η ελληνική κοινωνία να είναι προετοιμασμένη. Κι αυτό πρέπει να γίνει τώρα...

Ο θάνατος καταλύει την εξουσία τους

Η πετριά στο κεφάλι της «συνήθειας»(habitus) ήταν γερή. Παντού συζητήσεις, αναλύσεις, συγχύσεις, έκπληξη, αλλά και φόβος. Τι θέλουν τα παιδιά; Το τέλμα του να δρούμε «ως εάν» να είμαστε δημοκράτες( ενώ φασίζουμε καθημερινά), «ως εάν» να έχουμε δημοκρατία (ενώ γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται πέραν των νόμιμων θεσμών-διαπλοκή), να μιλάμε για «ηθική απαξίωση», χωρίς να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ε, λοιπόν, αυτή η κρούστα υποκρισίας αναδεύτηκε δυνατά. Ναι, τα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά ξέρουν τι δεν θέλουν. Δεν θέλουν ένα άθλιο παρόν κι ένα μαύρο μέλλον. Δεν θέλουν τον κόσμο της χομπσιανής ζούγκλας, όπου ο χαμένος δεν είναι μόνο ο τελευταίος, αλλά όλοι, πλην του πρώτου (σε μία ακραία συσσώρευση πλούτου, που παρά την κρίση συνεχίζεται). Οι νέοι δεν θέλουν να παίρνουν πτυχία, να τρέφουν φρούδες ελπίδες, καταλήγοντας στην ανεργία. Αρνούνται τα όρια στην ελευθερίας τους, ακόμη και στη διαμαρτυρία, αρνούνται να είναι ελεύθεροι άνεργοι, ελεύθεροι να αυτοκαταστρέφονται(ναρκωτικά), όταν κάποιοι διάγουν με πλήρη ελευθεριότητα και ασυδοσία. Ασφαλώς δεν είναι καλό κανείς να σπάει, να καίει, να καταστρέφει, δεν είναι καλό πράγμα η βία, αλλά η βία είναι παντού. Με την ακραία μορφή βίας που επιλέγουν οι νέοι είναι σαν να κραυγάζουν μήπως και τους ακούσουν οι βαρήκοοι. Εμείς, που τους αντιμετωπίζουμε σαν… παιδιά, που δεν νιώθουν, που δεν καταλαβαίνουν, που δεν έχουν κρίση. Ποιος θα ασχολούνταν με τις διαμαρτυρίες, αν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά διαδήλωναν ήσυχα, «γκαντιανά», μ’ ένα αναμμένο κεράκι στο χέρι; Κανείς. Ενδεχομένως, οι κάμερες να ζουμάριζαν σε κάποιο παιδικό πρόσωπο, πουλώντας συναίσθημα. Μόνο που τέτοιες διαδηλώσεις, -ακόμη και όσοι σπάνε τα πάντα(χούλιγκανς)- αφομοιώνονται εύκολα από την αγορά του θεάματος. «Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει αυτούς τους άντρες κι αυτές τις γυναίκες. Είναι απαραίτητοι στο σύστημα που περιφρονούν… Αποτελούν εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά. Και υπάρχουν ακριβώς για να αναζωογονούν και να διαιωνίζουν το σύστημα» (Ντελίλο, «Κοσμόπολις»). Αλλά να, ένα αγόρι δολοφονείται και η αγορά ακυρώνεται. Ο θάνατος ακυρώνει κάθε εξουσία και «μέσα από τον πόνο» δίνει στους ευαίσθητους (ευήκοους) την «αμετάφραστη γνώση του εαυτού τους». (Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2008 για το φόνο του Γρηγορόπουλου, τον φίλο του Ρωμανού).

Facebook: Το θέμα είναι πολιτικό και όχι νομικό

ο έλεγχος, η επιτήρηση, η λογοκρισία και η καταστολή καθώς και τα άλλα χαρακτηριστικά του «κυβερνοφασισμού», όπως οι ρατσιστικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων και τα περίφημα likes, δεν είναι ελληνικό, αλλά πλανητικό φαινόμενο. Είναι γνωστό το πρόγραμμα Minerva του αμερικανικού Πενταγώνου που χρηματοδοτεί τις έρευνες πανεπιστημίων των ΗΠΑ προκειμένου να μελετήσουν τα κοινωνικά κινήματα σε 58 χώρες καθώς και τους «μολυσματικούς κινδύνους» που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της πλανητικής υπερδύναμης. Το σκάνδαλο με την έρευνα στο facebook, όπου οι χρήστες χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα προκειμένου να ερευνηθούν οι συγκινησιακές αντιδράσεις τους, εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Επίσης, κατασκοπεύουν τις ανταλλαγές μηνυμάτων στα κοινωνικά δίκτυα προκειμένου να ταυτοποιήσουν τα άτομα που κινητοποιούνται στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Όλοι οι ενεργοί πολίτες, όλοι οι ακτιβιστές εξομοιώνονται με τους οπαδούς της πολιτικής βίας, με τους... τρομοκράτες. Αλλά και η βρετανική υπηρεσία GCHQ, όπως και η γερμανική BND, αντίστοιχες της αμερικανικής NSA, σύμφωνα με τον Ε. Σνόουντεν, μπορούν η κάθε μία ξεχωριστά να παρακολουθεί ολόκληρο τον πλανήτη. Αν, μάλιστα, τα δίκτυα αυτά λειτουργήσουν συμπληρωματικά, τότε ο Μεγάλος Αδελφός της Δύσης δεν είναι απλά εδώ, αλλά επιτηρεί κάθε τι που υπάρχει και κινείται πάνω στη γη. Όμως, η «επιτήρηση» είναι μία αμυντική λειτουργία. Ο Μεγάλος Αδελφός έχει ανάγκη και από τον Χάξλεϋ και δη τη βιομηχανία της συνείδησης. Γι’ αυτό οι πλανητικές δυνάμεις θα πρέπει να ελέγχουν όχι μόνο ό,τι λέγεται αλλά και να διαμορφώνουν αυτό που λέγεται. Να παράγουν και να αναπαράγουν τη συνείδηση των υπηκόων σύμφωνα με τα συμφέροντα μιας δράκας πολυμορφικών ολιγαρχών, έτσι ώστε ο λαός να μη μας «πιάσει από το λαιμό», όπως έλεγε εκείνος ο «πατέρας» του αμερικανικού έθνους. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για τη χρήση των προσωπικών δεδομένων, εννοούμε κυρίως αυτό.

Γενική Ανυπακοή ακόμα και απέναντι στον εαυτό μας

Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού». Λόγια ενός πρώην εργαζόμενου, πρώην οικογενειάρχη, πρώην ανθρώπου, νυν αόρατου. «Δεν ξέρετε τίποτα για την ανεργία» ξαναλέει. Η ζωή πια δεν τον γνωρίζει. Είναι άχρηστος, περιττός, διαφανής. Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Και η τρέλα επισυμβαίνει όταν δεν έχεις κανένα να δεις το πρόσωπό σου, όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, όταν σου ενδοβάλουν την ενοχή ότι φταις εσύ! Γιατί η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, καθώς δεν υπάρχει μία κοινότητα, ένα συνδικάτο, μια συντροφιά, που να είναι μαζί σου αλληλέγγυα στην αδικία, που να μπορεί να οργανώσει την οργή και να την κάνει πολιτική διεκδίκηση. «Γι’ αυτό σταμάτα την ποίηση», ηλίθιε. Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη και να λειτουργεί ανατρεπτικά. Οι λέξεις έγιναν κι αυτές εμπορεύματα για νάρκισσους. Γι αυτό τέρμα τα λόγια. Τώρα δράση. Με νέο λόγο, με νέες συλλογικότητες, νέα συνδικάτα, νέες αξίες, αληθινή συντροφικότητα. Οι νέοι φορείς θα υποδέχονται την οδύνη των αποκλεισμένων και θα την καθιστούν ενέργεια αλληλεγγύης και ανατροπής της σημερινής κατάστασης… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής ΤΕΙ Ηπείρου Οι φοιτητές αγωνίζονται για να μην απαξιωθεί η σχολή τους με σχεδόν «άμισθους-εθελοντές» καθηγητές. Να πως περιγράφουν τα παιδιά τον αγώνα τους. «Δίπλα στο ποτάμι οπου συμβιώνουμε τον τελευταίο καιρό δυναμώνει όλο και περισσότερο το αίσθημα της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας και προπαντός της κοινότητας, αφού το τμήμα μας δεν είναι απλώς ενα εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά μια κοινότητα η οποία στηρίζει τον λόγο ύπαρξης της στην ιδεολογία και φιλοσοφία του τμήματος, αυτή που ζυμώνεται εδώ και 15 χρόνια και η οποία ενώνει τις φωνές μας στο τραγούδι, γεννώντας συναισθήματα τα οποία σφίγγουν τα χέρια μας στον χορό… Τα συναισθήματα αυτά δεν μετριούνται ούτε σε ποσοστά, ούτε σε πιστώσεις, πόσο μάλλον σε ευρώ. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανέναν να σιγάσει τα όργανα και τις φωνές μας! Συνεχίζουμε να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε…» ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ Ο ρατσισμός στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Η αθώωση των μπράβων. Χρειάστηκε να δολοφονηθεί ο Φύσσας για να ενεργοποιηθούμε εναντίον της Χρυσής Αυγής, της εγχώριας, δηλαδή, Κου Κλουξ Κλαν. Όταν δολοφονήθηκε ο νεαρός Πακιστανός στα Πετράλωνα δεν νοιάστηκε κανείς. Το ίδιο συμβαίνει με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας. Τον περασμένο Ιούλιο ένας 52χρονος που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, πέθανε. Κανείς δεν συγκινήθηκε. Κανείς δεν ντράπηκε. Καλούσαμε τότε τα κόμματα και τις οργανώσεις που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να "φωνάξουν". Κανείς. Και είχαμε πριν λίγες ημέρες άλλον ένα νεκρό. Και, επιτέλους, έβγαλε μία ανακοίνωση καταδίκης και διάλυσης του στρατοπέδου ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν αρκεί. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Γιατί είτε πεθαίνεις στο Κομπάνι είτε στο Σύνταγμα είτε στη Μεσόγειο είτε στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας, ο θάνατος το ίδιο άδικος είναι. ΜΕΡΚΕΛ-ΦΟΥΧΤΕΛ Το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη με οικονομικά «όπλα» αυτή τη φορά και χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Υπενθυμίζουμε ότι το σχέδιο αυτό, που «θα έρθει σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα», αποκαλύπτει η πρώην φίλη της Γερμανίδας καγκελαρίου, η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Η παραπάνω πολιτική επιβάλλεται στη χώρα μας με τη Δαμόκλειο σπάθη των δημοσιονομικών κανόνων, δηλαδή της λιτότητας και της ανεργίας. Η επιβολή, μάλιστα, γίνεται και άκρως ταπεινωτική όταν την ασκούν «επιτόπια» οι διάφοροι Φούχτελ. Κάποιοι παρατήρησαν πως το να αντιταχθεί κανείς στην παγκοσμιοποίηση ισοδυναμεί με το να πάει κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, "Οπότε ούτε συζήτηση: Κάτω ο νόμος της βαρύτητας!" Έτσι προχωράει η ανθρωπότητα… ΑΝΥΠΑΚΟΗ ο Αμάρτυα Σεν λέει πως «Η ιδέα του καπιταλισμού έπαιξε όντως σημαντικό ρόλο ιστορικά, αλλά σήμερα αυτή η χρησιμότητα δεν αποκλείεται να έχει σχεδόν εξαντληθεί». Εμείς, λέμε, ότι όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδηγεί και στην οικολογική, στην πολιτισμική και στην ανθρωπιστική καταστροφή. Συνεπώς, ή θα έχουμε την εξαφάνιση της ζωής ή τη ρήξη της ιστορικής συνέχειας της ανθρωπότητας έτσι όπως αυτή υφίσταται σήμερα. Γι’ αυτό η ανυπακοή πρέπει να είναι τέτοια που να αναγκάσει τους παγκόσμιους και τους εθνικούς καταστροφείς να δεχτούν ότι το καπιταλιστικό κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή. Ανυπακοή, λοιπόν, στο μεγάλο αλλά και στο μικρό, καθημερινό φασισμό. Ανυπακοή στους «πάνω» που σκοτώνουν τη ζωή, αλλά ανυπακοή και στον κακό μας εαυτό, στους «κάτω» που σκέφτονται σαν τους «πάνω». Κι αυτό συμβαίνει από παλιά. Το είχε διαπιστώσει ένας πάμπλουτος όπως ο Λέων Τολστόι που έγραφε ότι «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…»(Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα). Χωρίς, λοιπόν, να αλλάξουμε μυαλά, ανατροπή δεν γίνεται. Χρειάζεται ανατροπή στον καθημερινό πολιτισμό, στη συμπεριφορά μας, στον τρόπο δηλαδή που ενσωματώνουμε τους περιορισμούς και τους επιβεβλημένους κανόνες. Αλλά δυστυχώς, ο πολιτισμός, ενώ θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος ενός σχεδίου ανατροπής, υποτιμάται από την Αριστερά. Υποβαθμίζεται το γεγονός ότι μία ολόκληρη κοινωνία έχει εμποτιστεί από την κουλτούρα του καταναλωτισμού. ΟΥΟΛΤ ΟΥΙΤΜΑΝ κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?"

Κατευθυνόμενος ρατσισμός, εμφύλιος των Κάτω και στρατηγική του χάους

Η αμερικανική δικαιοσύνη απάλλαξε τον αστυνομικό που σκότωσε τον 18χρονο αφροαμερικανό στο Φέργκιουσον και η Αμερική πήρε φωτιά. Ο ρατσισμός είναι εδώ, ακριβώς όπως τη δεκαετία του 1960, παρά το γεγονός ότι σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μαύρος. Μόνο που ο Μπαράκ Ομπάμα, αυτός που σήμερα κάνει έκκληση στην αμερικανική αστυνομία για αυτοσυγκράτηση είναι ένας «λευκασμένος» μαύρος μέσω της περίφημης affirmative action! Κατά τα άλλα ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει στις ΗΠΑ. Η κουλτούρα του προτεσταντικού πουριτανισμού εξισώνει τους μαύρους με το έγκλημα αλλά και τη «φτώχεια» με την «αμαρτία», καθώς οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι από το... Θεό να παραμείνουν φτωχοί γιατί δεν αντέχουν τους πειρασμούς του πλούτου! Συνεπώς, όχι μόνο οι «μαύροι» αλλά συνολικά οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο χώρο της «αμαρτίας» και του εγκλήματος. Η κόλαση είναι εδώ και κατοικείται από τους κάθε φορά νέους φτωχούς μετανάστες, καθώς η εγκληματικότητα δεν είναι παρά ένας αναγκαστικός ενδιάμεσος σταθμός, τον οποίο χρησιμοποιούν οι μετανάστες στο δρόμο τους προς την κοινωνική ενσωμάτωση. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση οι «αποκλεισμένοι» εξέθεταν το μόνο κεφάλαιο που διέθεταν, τον εαυτό τους, και η πρωταρχική συσσώρευση δημιουργούνταν μέσω του εγκλήματος. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τους μεμονωμένους φτωχοδιάβολους και όχι για το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή τη μαφία, που απέδειξε ότι η «αμαρτία» είναι πολύ παραγωγική! Είναι η στιγμή κατά την οποία, όπως σημειώνει ο Μαξ Βέμπερ, ο πλούτος στις ΗΠΑ «τείνει να συνενωθεί με καθαρά εγκόσμια πάθη, που συχνά του έδιναν το χαρακτήρα ενός «σπορ». Κανένας δεν ξέρει ποιος θα ζει στο κλουβί αυτό στο μέλλον ή εάν στο τέλος αυτής της τρομακτικής εξέλιξης θα προβάλλουν εντελώς νέοι προφήτες, ή θα γίνει μια μεγάλη αναγέννηση παλαιών ιδεών, ή –εάν τίποτε δε γίνει από τα δύο- θα επέλθει μια μηχανοποιημένη απολίθωση, εξωραϊσμένη με ένα είδος σπασμωδικής σοβαροφάνειας. Γιατί στο τελικό στάδιο αυτής της εξέλιξης, θα μπορούσε αληθινά να λεχθεί: ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά∙ το μηδενικό αυτό φαντάζεται ότι πέτυχε ένα επίπεδο πολιτισμού, που δεν υπήρξε πριν ποτέ»! Μέχρι τώρα και παρά τους κοινωνικούς εμφυλίους μεταξύ των «κάτω», η κρίση ήταν διαχειρίσιμη λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το «Εμείς ο λαός…», η φράση με την οποία αρχίζει το Αμερικανικό Σύνταγμα θα βασισθεί και πάλι στο αντίθετό του, δηλαδή στο σύστημα διαιρέσεων των «κάτω», που είναι η γνωστή αμερικανική «εφεύρεση». Μόνο που τώρα έχουμε μια αντίστροφή πορεία που καθιστά αδύνατη τη διαχείριση της κρίσης. Η προοπτική ανόδου των «κάτω» έχει εκλείψει τελεσίδικα. Επιπλέον, οι συνεχώς διογκούμενες ανισότητες διαλύουν τις «μεσαίες» τάξεις που συμπιέζονται προς τα κάτω, τείνοντας να συναντήσουν μια underclass, που περιλαμβάνει τους νέους αποκλεισμένους. Οι ανισότητες όμως δεν φαίνεται να συνιστούν επαρκή συνθήκη για να συστήσουν το πολιτικό Εμείς των «κάτω». Η ατέρμονη «πληθυντικότητα», άλλως πως η πολυδιάσπαση σε αλληλοσυγκρουόμενες εθνοτικές ομάδες-συμμορίες εμποδίζει τη σύνθεση μέσω της άρσης του ναρκισσισμού των μικρών πολιτισμικών διαφορών. Η «πληθυντικότητα» ως κεντρική πολιτική αφοπλίζει τους «κάτω» με τον σκόπιμο τονισμό των επί μέρους διαφορών (βάσει του γνωστού δικαιώματος στη διαφορά και των προνομίων που την επιβραβεύουν-affirmative action), φθάνοντας μέχρι το σημείο μιας επικίνδυνης πολυδιάσπασης και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Οι Αριστεροί νέο-πραγματιστές, όπως ο Ρόρτυ, αναζητούν μια «νέα (κεντρομόλο) εμπνέουσα αξία» που θα αναζωογονήσει τον αμερικανικό πατριωτισμό και θα συνέξει και πάλι την αμερικάνικη κοινωνία συνολικά. Δηλαδή τους «πάνω» με τους «κάτω». Για άλλους, τους συντηρητικούς και τους φονταμενταλιστές, το πρόβλημα είναι δημογραφικό και πολιτιστικό! Είναι, δηλαδή, οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικανοί μετανάστες και ο κίνδυνος της απώλειας της κυριαρχίας των WASP’s. Σε κάθε περίπτωση, το φαινομενικά παράδοξο είναι πως η γενικευμένη αμφισβήτηση της ευρω-αμερικανικής ηγεμονίας των WASPs από τις διάφορες μη ευρωπαϊκές εθνότητες των ΗΠΑ (αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι) οδηγεί στη συνολική απόρριψη των ευρωπαϊκών οικουμενικών αξιών! Αυτό είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας επιβολής του συστήματος αξιών των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών ως κυρίαρχου και καθολικού στοιχείου της αμερικανικής ιστορικής ιδιαιτερότητας, αφού πάντα όποιος δεν το αποδέχεται καταδικάζεται στην πυρά του αντι-πατριωτισμού και του αντι-αμερικανισμού. Έτσι, οι «κάτω» μέσα από τον υπερτονισμό των διαφορών, την πολυδιάσπαση μέσω των εν μέρει φαινομενικά θετικών διακρίσεων και τη μανιχαϊστική στάση (που ενισχύεται από το σύνθημα «Kultur Klux Klan ή πολιτιστικός πλουραλισμός») συναντούν την πολιτική της Ουάσινγκτον. Η πολιτική της affirmative action επανέφερε την έννοια της «ράτσας» και το ρατσισμό από το παράθυρο, δηλαδή με φαινομενικά θετικό τρόπο μέσω των προνομίων του 10% (στους Μαύρους και εν γένει τους «μη λευκούς») αλλά και αρνητικό για τους λευκούς μη προνομιούχους, δηλαδή τους φτωχούς λευκούς και τους ασιατικής καταγωγής «κάτω», που αισθάνονται να αδικούνται και έτσι στρέφονται εναντίον των Μαύρων καθιστάμενοι ρατσιστές μέσω μιας κατευθυνόμενης κεντρικής πολιτικής. Ουσιαστικά έχουμε μία αντιστροφή των διακρίσεων –ο «Αποκλεισμός», όπως και το Κράτος, αποκτά πλέον αχρωματοψία (color-blind). Το αμερικανικό έθνος ενώνεται, ή ακριβέστερα δεν διασπάται, ακριβώς λόγω της… πολυδιαίρεσης μέσω του πολυπολιτισμού και των «θετικών διακρίσεων». Για όσους εκπλήσσονται από την αντίφαση, σημειώνουμε ότι και η affirmative action είναι ως εφαρμοσμένη πολιτική μία αντίφαση αφού είναι μία άρνηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης Ατομικότητας και προπάντων είναι μία διάκριση! Αλλά μέσω ανάλογων αντιφάσεων και το σύνθημα «είμαι Αμερικανός, Αντιφάσκω…» του ποιητή Ουόλτ Ουίτμαν, οι Αμερικανοί γίνονται και πάλι ο συνταγματικός «Εμείς ο λαός…»! Ο Άρθουρ Σλέσινγκερ θα μιλήσει για τον κίνδυνο «βαλκανοποίησης» των ΗΠΑ, ενώ ο Σάμουελ Χάντινγκτον θα πει πως παρακολουθούμε την «αποδυτικοποίηση» της Αμερικής. Ο φόβος αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας συνιστά την κρίση της. Αλλά ποια ήταν και είναι η κυρίαρχη αμερικανική πολιτιστική ταυτότητα; «Το προτεσταντικό πνεύμα και τον βρετανικού περιεχομένου πολιτισμό που, τον 17ο και 18ο αιώνα, διαμόρφωσαν την ηθική και πολιτική προσωπικότητα των ΗΠΑ». Συνεπώς, οι φόβοι είναι οι φόβοι των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (WASPs), που σήμερα απειλούνται από τη δημογραφική τανάλια των μαύρων και των ασιατών από το ένα μέρος και των ισπανόφωνων μεταναστών από το άλλο. Η απειλή, για την ώρα τουλάχιστον, δεν είναι μόνο πολιτιστική αλλά και πολιτική αφού η ομαδική εγκατάσταση των ισπανόφωνων μεταναστών σε συγκεκριμένες πολιτείες επηρεάζει καθοριστικά τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας αλλά και πολιτιστική αφού μια ισπανόφωνη καθολική κουλτούρα απειλεί την αγγλοσαξονική των προτεσταντών βόρειο-αμερικανών. Στην πόλη Φέργκιουσον του Μιζούρι η πλειοψηφία είναι αφροαμερικανοί. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ παραμένουν ένα έθνος πολιτικό κατά «συμπερίληψη» (ανοιχτότητα-ανεκτικότητα) και εθνικό μέσω μιας σειράς αποκλεισμών (κλειστό). Συγκεκριμένα, η αμερικανική εθνική ταυτότητα και συνοχή δημιουργήθηκε ως ετεροκαθορισμός μέσω μιας διαρκούς εφεύρεσης αντιπάλων –εσωτερικών και εξωτερικών- αλλά και μέσω της αρχής του καλύτερου συνδυασμού των διαφόρων κόσμων. Αυτή η διαλεκτική του «ανοικτού-κλειστού», η διαλεκτική ή το σύνδρομο του στρειδιού αποτυπώθηκε πολιτικο-ιδεολογικά στη φαινομενική σύγκρουση των πολιτικών του εσωστρεφούς απομονωτισμού (φόβοι αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας) και της εξωστρεφούς τάσης για παγκόσμια ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας πόλεμος, όπως αυτός στο Βιετνάμ, ενδεχομένως και του Ιράκ, είχε εσωτερικές αιτίες. Η σημερινή κρίση των ΗΠΑ μοιάζει να συνδέεται με τον χαρακτήρα ενός φαντασιακού έθνους που αιωρείται μεταξύ του πλουραλιστικού και πολυπολιτιστικού του πόλου και του πόλου της έκφρασης μιας ενιαίας και μονοσήμαντης εθνικής ταυτότητας. Αυτή η κρίση δεν ήταν ποτέ μοιραία αφού ήταν πάντα διαχειρίσιμη εκ των «άνω». Μάλιστα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ένα μέσο των «πάνω» για να μεταθέτουν την κρίση στην περιφέρεια, αναπαράγοντας τις «εμφύλιες» αντιπαραθέσεις των κάτω σε δευτερεύοντα σε σχέση με την κεντρική σύγκρουση ζητήματα. Σήμερα, η τακτική της πολυδιάσπασης των «κάτω» που εφαρμόζεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφαρμόζεται, όπως είδαμε, και στο διεθνές πεδίο μέσω της πολιτικής της λεγόμενης «αποσυσσωμάτωσης», όπως συμβαίνει με την τακτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελέγχου της «νέας Ευρώπης» (βλέπε και την περίπτωση της Ουκρανίας και της Ευρωασιατικής Ένωσης). Αλλά η «αποσυσσωμάτωση» δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, είναι και η ανασυσσωμάτωση, η ανασύνθεση, ο συνδυασμός. Με άλλα λόγια, ό,τι απειλεί διαλύεται και ξαναγίνεται με τρόπο που θα το καθιστά ακίνδυνο ή ωφέλιμο για τα συμφέροντα των «πάνω» τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό -στρατηγική του χάους ( Homo Americanus, εκδόσεις Καστανιώτη)

Η επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας και η Ελλάδα

Στον ελληνικό εμφύλιο πρωτοχρησιμοποιήθηκαν οι βόμβες ναπάλμ εναντίον του δημοκρατικού στρατού. Σήμερα χρησιμοποιούνται για πρώτη φορά σε μία "αποικία" όπως η σημερινή Ελλάδα οι "βόμβες τρόμου", βόμβες με γόμωση ισχυρής ψυχολογικής βίας, ένα ιδιότυπο πολιτικό bullying εναντίον του ελληνικού λαού προκειμένου να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά εάν αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα, η μεγάλη σύγκρουση λαμβάνει χώρα μεταξύ της νεοφιλελεύθερης Δύσης και του αρχαϊκού αυταρχισμού του Βλαδίμηρου Πούτιν που έχει γεωπολιτικές φιλοδοξίες πέραν του πλαισίου της νεοφιλελεύθερης πλανητικής ελίτ. Όχι πως ο Πούτιν είναι κάποιος δημοκράτης, αλλά το γεγονός και μόνο ότι κινείται εκτός της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης τον καθιστά αντίπαλο. Και ο μεγάλος πόλεμος που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή μεταξύ Δύσης και Ρωσίας είναι οικονομικός. Για την ακρίβεια έχουμε την επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας στο πεδίο της οικονομίας. Πρώτα είχαμε την απίστευτη πτώση(χειραγώγηση) της τιμής του πετρελαίου και στη συνέχεια το χτύπημα από τις περίφημες αγορές στο ρούβλι (νομισματικός πόλεμος). Και όποιος θεωρήσει ότι όλα αυτά είναι εικοτολογίες ιδιού τι γράφουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: «Η Ρωσία τιμωρείται για την εισβολή στην Ουκρανία και οι αγορές δεν πείθονται από τις γεωπολιτικές ψευδαισθήσεις του Πούτιν». Απ’ όλα αυτά κρατείστε ότι οι ΑΓΟΡΕΣ και η ΔΥΣΗ εκείνο που χτυπούν ακριβώς είναι οι γεωπολιτικοί στόχοι του Πούτιν. Είχαμε αξιολογήσει αυτή την επίθεση από την έναρξή της. Συγκεκριμένα στο τελευταίο άρθρο μας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με τίτλο "Τι κρύβεται πίσω από τη μείωση της τιμής του πετρελαίου" (1/11/2014) γράφαμε: "Η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή με τους ηρωικούς αριστερούς Κούρδους στο Κομπάνι να αντιστέκονται στους τζιχαντιστές, που εξόπλισαν και τώρα αντιμάχονται οι ΗΠΑ, η έκρυθμη, ακόμα, κατάσταση στην Ουκρανία και οι οικονομικές κυρώσεις των δυτικών εναντίον της Ρωσίας, η εκλογική ήττα των «αγορών» αλλά και των ευαγγελικών στη Βραζιλία, οι διαδηλώσεις στη Γαλλία για τη δολοφονία του 21χρονου ακτιβιστή Ρεμί Φρες και στην Ουγγαρία για τη φορολόγηση του ίντερνετ καθώς και οι διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ δημιουργούν ένα διεθνές περιβάλλον έντασης, ικανής να εκτινάξει στα ύψη την τιμή του πετρελαίου, όπως συνέβη άπειρες φορές στο παρελθόν. Παραδόξως, όμως, η τιμή του πετρελαίου (μπρεντ) έχει υποχωρήσει κατά 25% τους τελευταίους τρεις μήνες και στα 82,60 δολάρια το βαρέλι την περασμένη εβδομάδα, πιο χαμηλά και από το Νοέμβριο του 2010! Ορισμένες χώρες εξαγωγής κατηγορούν τη Σαουδική Αραβία, τον μεγαλύτερο εξαγωγέα στον κόσμο, ότι χειραγωγεί τις τιμές του πετρελαίου. Αλλά προς τι και ποιον εξυπηρετεί η χειραγώγηση; «Η μείωση των τιμών εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σαουδικής Αραβίας» υποστηρίζει ο Thomas Friedman, αρθρογράφος στους New York Times, και είναι ένας «πόλεμος με άλλα μέσα» εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν αλλά και της Βενεζουέλας. Κι αυτό γιατί η υλοποίηση των προϋπολογισμών των χωρών αυτών εξαρτάται κατά πολύ από τα έσοδα των εξαγωγών πετρελαίου (60% του Ιράν, πάνω από 50% της Ρωσίας) και έναν υπολογισμό της τιμής του πάνω από 100 δολάρια το βαρέλι. Ένας ανάλογος οικονομικός «πόλεμος» με τη σύμπραξη αμερικανών και σαουδαράβων έλαβε χώρα σύμφωνα με ρωσικές εφημερίδες, τη δεκαετία του 1980, προκαλώντας την κατάρρευση της οικονομίας της Σοβιετικής Ένωσης και καθιστώντας τις ΗΠΑ νικήτριες του ψυχρού πολέμου. Σήμερα, οι ΗΠΑ, όπως δήλωσε ο Βλ. Πούτιν στην ομιλία του στο Κλαμπ Βαλντάι, επιδιώκουν να επιβάλλουν μία Νέα διεθνή Τάξη πραγμάτων, υποτάσσοντας το διεθνές δίκαιο σ’ έναν νομικό μηδενισμό, ενώ η αντικειμενικότητα και η δικαιοσύνη θυσιάζονται στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας. Αυθαίρετες ερμηνείες και αξιολογήσεις έχουν αντικαταστήσει τα νομικά πρότυπα, ενώ ο πλήρης έλεγχος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν το μαύρο άσπρο και οι θέσεις μιας χώρας, των ΗΠΑ και των συμμάχων της παρουσιάζονται ως άποψη του συνόλου της διεθνούς κοινότητας. Γι’ αυτό όσοι διατηρούν ψήγματα αξιών όπως εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία, που είναι αντίθετες στο κανιβαλικό σύστημα αξιών του νεοφιλελευθερισμού θα απομονώνονται και θα πλήττονται παντοιοτρόπως. Τα μέτρα που λαμβάνονται εναντίον όσων αρνούνται να συμμορφωθούν περιλαμβάνουν τη χρήση βίας, την οικονομική πίεση και την προπαγάνδα, καθώς και την παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις, δικαιολογώντας τις παράνομες δράσεις με βάση μία δήθεν «υπερ-νομική» νομιμοποίηση, επισημαίνει ο Βλ. Πούτιν. Ο οποίος επί της ουσίας ζητά την τήρηση του διεθνούς δικαίου γιατί έχει τεθεί εκτός του συστήματος της Νέας Διεθνούς Τάξης υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Παρόλα αυτά, η Ρωσία θα πληγεί λιγότερο, επειδή έχει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων τα οποία στρέφει πλέον προς την ασιατική αγορά. Επίσης είναι γνωστή η συμφωνία ύψους 400 δις δολαρίων για την πώληση φυσικού αερίου στην Κίνα μέσω αγωγού και την παράδοση 38 δις κυβικών μέτρων ετησίως από το 2018. Υπάρχει επίσης συμφωνία για τη συνεργασία μεταξύ της Gazprom, της ομάδας Rosneft και της κινεζικής CNPC. Σε κάθε περίπτωση, ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος με τη μείωση των τιμών ενέργειας μπορεί θεωρητικά να αποβεί «θετικός» για την Ευρώπη και την Ελλάδα, καθώς το κόστος παραγωγής θα μειωθεί. Όμως σ’ έναν πόλεμο μεταξύ ελεφάντων την πληρώνουν συνήθως τα… βατράχια. Όπως συνέβη με τα ρωσικά αντίποινα εναντίον των ελληνικών γεωργικών προϊόντων μετά τις οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας από τους δυτικούς. Η κατάσταση θα γίνει πολύ χειρότερη αν η Μόσχα συμπράξει με το Πεκίνο, διαταράσσοντες τις δυτικές χρηματοπιστωτικές αγορές. Είναι γνωστό ότι η Κίνα κατέχει τεράστια ποσά αμερικανικών ομολόγων. Οι αναλυτές, μάλιστα, εκτιμούν πως αν συμβεί κάτι τέτοιο η οικονομική ύφεση στις ΗΠΑ και την Ευρώπη θα είναι ανάλογη εκείνης του 2008. Σε ό,τι αφορά, τέλος, τη χώρα μας, η φαινομενική οικονομική ανάσα από τη μείωση της τιμής πετρελαίου και φυσικού αερίου θα εξανεμιστεί και πάλι από την χρηματοπιστωτική ζημιά. Το χειρότερο όλων, όμως, θα είναι το πλήγμα σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο υπέρ της Τουρκίας. Οι πανομοιότυπες δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού και της εκπροσώπου του Λευκού Οίκου για τη «δίκαιη μοιρασιά» μεταξύ των δύο κοινοτήτων των εσόδων από την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της κυπριακής ΑΟΖ, παραβλέποντας προκλητικά τη διεθνή νομιμότητα, δείχνουν την κατεύθυνση των εξελίξεων και ότι το παιγνίδι έχει ήδη παιχθεί με εκκωφαντική την απουσία της χώρας μας."

Η κυπριακή ΑΟΖ και το παζάρι της Άγκυρας

Γιατί τώρα; Αυτό το ερώτημα τίθεται σχετικά με τις προκλητικές κινήσεις των Τούρκων στην κυπριακή ΑΟΖ. Ως γνωστόν το ωκεανογραφικό “Barbaros” και δύο τουρκικά πολεμικά πλοία έχουν αγκυροβολήσει εκεί. Οι Τούρκοι κινούνται τώρα γιατί απλούστατα τώρα εξασφάλισαν τη συναίνεση των Αμερικανών. Το φυσικό αέριο που βρίσκεται στην κυπριακή ΑΟΖ είναι το αντάλλαγμα το οποίο εξασφάλισε από τις ΗΠΑ η Άγκυρα προκειμένου να παράσχει στα νατοϊκά αεροπλάνα διευκολύνσεις και τα αεροδρόμιά της για να χτυπηθούν οι τζιχαντιστές του «ισλαμικού χαλιφάτου». Κατά τη διάρκεια του παζαριού ο αμερικανός αντιπρόεδρος είχε κατηγορήσει την Τουρκία ως υπεύθυνη για τον εξοπλισμό και την προέλαση των τζιχαντιστών, αλλά στη συνέχεια υποχρεώθηκε να ζητήσει συγνώμη! Γιατί, ως γνωστόν, και οι Αμερικανοί όπως και οι λοιποί νατοϊκοί είχαν εξοπλίσει τους τζιχαντιστές εναντίον του σύρου προέδρου Άσαντ. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν μετά την ηρωική άμυνα των κούρδων της πόλης Κομπάνι στα σύνορα Συρίας-Τουρκίας απέναντι στους ισλαμοφασίστες, ενώ τα τουρκικά τανκς ήταν παρατεταγμένα στα σύνορα, λίγα μέτρα από την πόλη, χωρίς να παρεμβαίνουν. Αντί, μάλιστα, να βοηθηθούν οι κούρδοι, τα αεροπλάνα της Άγκυρας βομβάρδιζαν τους κούρδους του PKK εντός του Ιράκ και συλλάμβαναν τους κούρδους που προσέτρεχαν προς βοήθεια στο Κομπάνι. Ήθελαν ανταλλάγματα από τους δυτικούς και τα πήραν. Τώρα ένα μεγάλο μέρος από την «πίττα» των υδρογονανθράκων νότια της Κύπρου τους έχει παραχωρηθεί. Έτσι, ενώ μέχρι τώρα ο Λευκός Οίκος δεν μιλούσε για «τα δίκαια αιτήματα και των δύο κοινοτήτων», καθώς υπάρχει μία κυπριακή κρατική οντότητα, τώρα μιλάει «για μία δίκαιη μοιρασιά» μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Ακριβώς αυτό είναι το κοινό σημείο των δηλώσεων Νταβούτογλου και της εκπροσώπου Τύπου του Λευκού Οίκου. Η Λευκωσία και η Αθήνα τρέχουν να σώσουν ό,τι σώζεται, είναι όμως αργά. Το παιχνίδι έχει παιχθεί. Όταν έπρεπε να κινηθούν ήταν απούσες και περί άλλα τύρβαζαν. Τώρα μιλούν για διπλωματικά αντίμετρα και την έγερση αρνησικυρίας για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Μόνο που η Άγκυρα δεν πολυνοιάζεται γι’ αυτό. Τουστέστιν, ντουφεκιές στον αέρα για να φανεί ότι κάτι κάνουν. Κατόπιν εορτής…

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ 10-12 το πρωί στο www.metadeftero.gr

Η αφορμή είναι μία αλλά τα αίτια πολλά.Εξ αφορμής αυτού,ο Γιώργος Παπασωτηρίου είναι στο http://www.metadeftero.gr κάθε Πέμπτη πρωί 10-12

Αλλαγή δεν γίνεται με τον ισχύοντα πολιτισμό (Άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Όσοι μιλούν για αισθητική, ας γνωρίζουν πως οι μύγες βλέπουν τον ιστό της αράχνης σαν αιτία της αιχμαλωσίας τους και όχι ως έργο τέχνης. Γι’ αυτό υπό ορισμένες προϋποθέσεις η αισθητικοποίηση της πολιτικής μπορεί να οδηγεί σε νέα μορφές ολοκληρωτισμού, καθώς θα εκλαμβάνει τις κραυγές των απόκληρων ως αντιβαίνουσες στην αστική αισθητική και ευγένεια! Όμως οι κραυγές των ανέργων ή των απλήρωτων εργαζομένων δεν είναι από αστική ανία, αλλά επειδή δεν αποδέχονται να είναι χωρίς εργασία, χωρίς τα αναγκαία για τη βιοτή, χωρίς πρόσωπο και αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό κάθε αντίδραση είναι ένας σπασμός αντίστασης και ελπίδας. Όχι μόνο γιατί ελπίζουμε ότι θα γλυτώσουμε από τον κανιβαλισμό της αράχνης, αλλά και γιατί μέσα από την αγωνιστική διεκδίκηση ανασυστήνουμε το θρυμματισμένο μας πρόσωπο, επανακτούμε την αξιοπρέπειά μας. Ο θυμός και η βία μας, λοιπόν, στρέφονται εναντίον της αδηφάγου βουλημίας του δράκου της καπιταλιστικής συσσώρευσης αλλά και εναντίον των λογής μεγάλων και μικρών εξουσιών. Προπάντων εναντίον της αλαζονείας των νυν ή και κάποιων εκ των εν αναμονή κυβερνώντων, αυτών που έχουν απολέσει την επαφή με τους «κάτω». Μιλώ για την αλλοτρίωση που δημιουργεί σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους η εξουσία. Αυτή η διόλου μεταφυσική δύναμη που από-ανθρωπίζει κι εκείνους κι ετούτους. Αναφέρομαι στην άκρως επικίνδυνη υπεροψία της άγνοιας ή, ακόμα χειρότερα, της ημιμάθειας εκ μέρους των νέων πολιτικών αρχόντων αλλά και στην περίοδο «μετά» την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, όταν οι μεγάλες προσδοκίες που έχουν επενδυθεί από τους ρημαγμένους, από τους άνεργους, από τους ξεσπιτωμένους θα αδυνατούν να υλοποιηθούν. Αλλά τι σημαίνει, τάχα, αυτό; Ότι δεν πρέπει να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Ασφαλώς όχι. Σημαίνει απλώς ότι καμία ανατροπή, ακόμα και υπό ομαλές οικονομικές συνθήκες, δεν μακροημερεύει χωρίς αλλαγές στους θεσμούς και στην ισχύουσα συμβολική τάξη, δηλαδή στην παιδεία και στον πολιτισμό. Γιατί -το γράψαμε και θα το ξαναγράψουμε με αφορμή και το υπό έκδοση βιβλίο του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα- η πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία αλλά και όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση και το κοινωνικό περιεχόμενό της: «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των κοινοβουλίων, όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων… Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα, τροποποιούνται και μετασχηματίζονται». Αλλά τι είναι η συμβολική τάξη; Θα το ξαναπούμε: Είναι ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά μας, τη ζωή μας, τον τρόπο που ενσωματώνουμε τους περιορισμούς και τους επιβεβλημένους κανόνες. Είναι ένας άλλος τρόπος σκέψης. Είναι η επαναξίωση δήθεν παρωχημένων αξιών, όπως η συλλογικότητα, ο κοινοτισμός, η αυτοδιαχείριση. Για να υπάρξει, συνεπώς, διατηρήσιμη ανατροπή απαιτείται η αλλαγή ολόκληρου του τρόπου ζωής μας, αλλαγή του συσχετισμού των αξιών μας, επιστροφή στο Εμείς και τη συν-πάθεια αλλά και θα απομείωση των ναρκισσισμών και της Εγω-πάθειάς μας. Αυτά σημαίνουν ένα νέο πολιτισμό που θα διέπει την καθημερινότητά μας. Αλλά δυστυχώς, ο πολιτισμός, ενώ θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος ενός σχεδίου ανατροπής, υποτιμάται από την Αριστερά. Υποβαθμίζεται το γεγονός ότι μία ολόκληρη κοινωνία που έχει εμποτιστεί από την κουλτούρα του αυτοαναλωνόμενου πάθους της δανεικής ευμάρειας, αδυνατεί να περιπέσει στην κουλτούρα της στέρησης χωρίς καν έναν σπασμό αντίδρασης. Η αντίδραση αυτή σήμερα έχει απορροφηθεί από την προσδοκία που έχει επενδυθεί στο ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στην πρότερη κατάσταση, όχι μόνο της καταναλωτικής ευωχίας αλλά και της ορατότητας μέσω της κατανάλωσης προϊόντων κύρους. Γι’ αυτό γίνεται ένας συνωστισμός στις «πύλες» της Κουμουνδούρου και μία πραγματική σύγκρουση για την ανάγκη να εκπροσωπηθούν και οι «νέοι». Οι παλιοί, όμως, τα στελέχη του 4% δεν ανοίγουν τις πόρτες. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε μία μεταβατική κατάσταση στο κόμμα που πρόκειται να αναλάβει την εξουσία αλλά και μία πολιτιστική αναντιστοιχία καθώς μία κοινωνία που διέπεται από την κουλτούρα του αυτοαναλωνόμενου πάθους και τους κοσμοπολίτες ήρωες της καταναλωτικής κοινωνίας, καλείται να υιοθετήσει την κουλτούρα των χωρικών του «Μπάρμπα-Γκοριό» του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Αυτή η συνεχής αιώρηση και η διαρκής αλλαγή των τρόπων ζωής, όταν δεν τρελαίνει, δεν επιτρέπει τη δέσμευση ούτε σε θεσμούς ούτε σε πρόσωπα. Γιατί όταν κάποιος στέκει ακίνητος, δηλαδή δεσμεύεται με διάρκεια σε κάτι ή κάποιον, μένει εκτός. Γι’ αυτό η μαζική μετακίνηση των ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι θέμα «μόδας», όπως πιστεύουν κάποιοι, αλλά κάτι που είναι συμβατό με την κυρίαρχη συμβολική τάξη που μας θέλει αδέσμευτους και σε διαρκή κίνηση. Έτσι, όμως, κανένας πολιτικός οργανισμός και κανένας θεσμός δεν μπορεί να αποκτήσει ευστάθεια και ταυτότητα, οδηγώντας στην πολυδιάσπαση και συνακόλουθα στη χειραγώγηση.

Διατλαντική συμφωνία: Νέα μορφή υποδούλωσης των λαών (Ελευθεροτυπία Μάιος 2014)

Οι εικόνες ανθρώπων, που ποδοπατούνται για ένα μαρούλι, εγγράφονται ως στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση. Αλλά το αίσθημα ντροπής οξύνεται, όταν οι κυβερνώντες με περίσσιο θράσος ζητούν την ψήφο μας στο όνομα της σταθερότητας, όταν μιλούν για μεταρρυθμίσεις και αλλαγή νοοτροπίας, αναπαράγοντας, ταυτόχρονα, με παροχές και δήθεν «κοινωνικά μερίσματα» το πελατειακό κράτος, όταν οιμώζουν, εκτοξεύοντας εθνικιστικές κορόνες για τη Θράκη, ενώ, συγχρόνως, αποκρύπτουν τον οδοστρωτήρα που αποκαλείται «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συμφωνία», που συζητείται πέραν κάθε δημοκρατικής λογοδοσίας από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, με σκοπό την εξαέρωση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής ταυτότητας και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ευαισθησιών των λαών. Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ) συζητείται από τον Ιούλιο του 2013 και προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου επί ποινή εμπορικών κυρώσεων για τη χώρα-παραβάτη ή τεράστιων αποζημιώσεων υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών. Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, ή να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, που θεωρούν ότι τα μειώνει! Ασφάλεια τροφίμων, υγεία, προδιαγραφές τοξικότητας, αλλά και ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία των προσωπικών δεδομένων, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση, όλοι οι κλάδοι δημόσιου ενδιαφέροντος θα υποτάσσονται στη λογική της αγοράς και του εμπορίου. Ετσι, η πολιτική αρμοδιότητα των εθνικών Κοινοβουλίων θα περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους για ήσσονα ζητήματα. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, του νερού ή της δημόσιας περιουσίας. Πρόσφατα, ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων στο Περού. Επίσης, η καπνοβιομηχανία Philip Morris, έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία, έσυρε τις δύο χώρες σε ειδικό δικαστήριο. Δεν υπάρχει όριο στις κυρώσεις που μπορούν να επιβάλλουν τέτοια ειδικά δικαστήρια εις βάρος των κρατών και προς όφελος των πολυεθνικών. Πέρυσι, ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή του ποσού των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, υπέρ πετρελαϊκής εταιρείας! Ηεπίθεση δεν θα είναι λιγότερο σαρωτική στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής. Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Στο στόχαστρο έχουν μπει και οι προδιαγραφές ποιότητας στο πεδίο της διατροφής. Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει την εισαγωγή κοτόπουλων, τα οποία έχουν απολυμανθεί με χλώριο, ή χοιρινού κρέατος με ρακτοπαμίνη. Η δικτατορία των «αγορών» δείχνει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό της στα ζητήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης των τοξικών ομολόγων, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν συμφωνήσει ότι η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει παρελθόν. Απορρύθμιση, λοιπόν, παντού. Ο νεοφιλελευθερισμός στην πιο ακραία, κανιβαλική του εφαρμογή. Ακόμη και η υποτυπώδης ρύθμιση (Βόλκερ) της Γουόλ Στριτ πρέπει να αρθεί σύμφωνα με την Deutsche Bank! Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν οποιουδήποτε δικαιώματος ελέγχου στους ξένους παρόχους υπηρεσιών. Τα περιθώρια για πολιτικές σε εθνικό πλαίσιο σε υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν. Βέβαια, για να νομιμοποιήσουν την υποδούλωση θα τα ντύσουν όλα αυτά με ψεύδη, όπως «ανάπτυξη» και «εξάλειψη της ανεργίας». Βέβαια, πίσω από την αμερικανο-ευρωπαϊκή σύμπραξη υπάρχει ο γεωστρατηγικός στόχος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας έναντι της Κίνας. Πρόκειται για την προσπάθεια ΗΠΑ-Ευρώπης να θωρακίσουν τα κέρδη τους σε τεράστιες ζώνες ελεύθερου εμπορίου όπου η πρόσβαση των κινεζικών προϊόντων θα καθίσταται σχεδόν απαγορευτική. Γι' αυτό υπογράφεται σύντομα ανάλογη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και 12 χωρών της Ασίας. Τι θέλουν, λοιπόν, από τους λαούς; Την πλήρη εξάλειψη της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων τους. Να γίνουν οι χώρες στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και πηγές πάμφθηνης ενέργειας για τις πολυεθνικές. Οι Ελληνες ψηφοφόροι θα αποδεχθούν αυτή την εξέλιξη; Θα ψηφίσουν ξανά ως ιδανικοί αυτόχειρες τους πολιτικούς εκπροσώπους των νεοαποικιοκρατών; Αν ναι, ας μην ισχυριστούν ότι δεν άκουσαν «...ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον» που «Ανεπαισθήτως τους έκλεισαν από τον κόσμον έξω», για να παραφράσουμε τα «Τείχη» του Αλεξανδρινού.

Αλληλεγγύη στο Κομπάνι: Εκεί που η αξιοπρέπεια αντιστέκεται μέχρι θανάτου.

Τα παρατεταγμένα τουρκικά τανκς στους λόφους στα βόρεια της κουρδικής πόλης Κομπάνι της Συρίας "παρακολουθούν" τη σφαγή των Κούρδων από τους μανιακούς τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους χωρίς να παρεμβαίνουν. Οι Κούρδοι σε όλες τις πόλεις της Τουρκίας διαδηλώνουν απέναντι σ’ αυτή την αδιαφορία για το μακελειό και συγκρούονται με τον στρατό του Ερντογάν και του Νταβούτογλου. Γιατί η Τουρκία δεν παρεμβαίνει; Γιατί το Κομπάνι ελέγχεται από Κούρδους, που είναι αριστεροί και μη ελεγχόμενοι, όπως συμβαίνει με τη συντηρητική, εξαρτώμενη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ηγεσία των Κούρδων του Ιράκ. Το Κομπάνι είναι υπό τον έλεγχο του PYD (συγγενικής πολιτικής οργάνωσης με το PKK της Τουρκίας) και έχει σοσιαλιστική-αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις περιοχές πέριξ του Κομπάνι, που έθεσε υπό τον έλεγχό του το PYD ύστερα από εξέγερση εναντίον του καθεστώτος Ασαντ, εφαρμόζονται μορφές κοινοτικής ιδιοκτησίας και λαϊκής αυτοδιοίκησης, ενώ έχουν συγκροτηθεί επιτροπές λαϊκής αυτοάμυνας, πράγματα που καθόλου δεν αρέσουν στους συντηρητικούς Κούρδους αλλά και στους Τούρκους. Οι φωτογραφίες με τις γυναίκες που μάχονται με τα καλάσνικοφ αλλάζουν τη δυτική φονταμενταλιστική συμβολική τάξη και τον οριενταλισμό, δηλαδή την οπτική των δυτικών, για τη δήθεν βάρβαρη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό ο εχθρός δεν είναι εν προκειμένω οι σφαγείς τζιχαντιστές αλλά οι Κούρδοι αριστεροί του Κομπανί, οι οποίοι μετρούν τις λιγοστές σφαίρες τους, ενώ οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους μάχονται με τα άφθονα αμερικανικά πολεμοφόδια, που προμηθεύτηκαν μέσω Τουρκίας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Αυτοί, οι Αμερικανοί, Γερμανοί και Αγγλογάλλοι που δεν δίστασαν να στηρίξουν τις συμμορίες της Λιβύης και τους νεοναζιστές της Ουκρανίας, αυτοί που οιμώζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη σφαγή των δυτικών υπηκόων από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού κράτους, τώρα τους υποστηρίζουν γιατί «καθαρίζουν» το πεδίο από τους επικίνδυνους αριστερούς Κούρδους. Έτσι, το Κομπάνι «δεν είναι στρατηγικός μας στόχος» δηλώνουν οι Αμερικανοί, όταν ακόμα και για τον αποκεφαλισμό ενός δυτικού εκτοξεύουν μύδρους και απειλές. Ακόμα χειρότερα, την Τετάρτη, το επιτελείο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, χαρακτήρισε «τρομοκρατική οργάνωση» , τη συριακή πτέρυγα του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος (PYD). Σε σχετικό ανακοινωθέν, μάλιστα, το επιτελείο του τουρκικού στρατού πληροφόρησε ότι οι συνοριακές μονάδες του προχώρησαν στη σύλληψη μελών της συριακής πτέρυγας της «τρομοκρατικής» κουρδικής οργάνωσης. Ουσιαστικά, συνέλαβαν Τούρκους αλληλέγγυους προς τους Κούρδους του Κομπάνι που προσέτρεξαν για να τους ενισχύσουν, βάζοντας το κεφάλι τους στον τροβά. Όλα, λοιπόν, συμβαίνουν γιατί οι Κούρδοι του Κομπάνι είναι σοσιαλιστές και μη ελεγχόμενοι από τη Δύση. Οι ΗΠΑ επιδιώκουν την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους που θα περιλαμβάνει τις περιοχές των Κούρδων στο Ιράκ, στο Ιράν και στη Συρία. Οι Κούρδοι του Κομπάνι χαλάνε αυτό το σχέδιο. Το κουρδικό κράτος δεν το θέλει ούτε η Τουρκία. Γι’ αυτό η αντίθεσή της με τους Αμερικανούς. Η τουρκική πρόταση για ζώνη ασφαλείας βάθους 20 χιλιομέτρων είναι από το 2011 αλλά στην ουσία κρύβει την αντίθεση της Άγκυρας στη δημιουργία ενός κουρδικού κράτους στα σύνορά της. Αλλά η Άγκυρα είναι φανατικά αντίθετη στους αριστερούς Κούρδους. Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση στην περιοχή είναι χαοτική (στρατηγική του χάους), όπου οι δυτικοί βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές, που οι ίδιοι εξόπλισαν εναντίον του Άσαντ, τους οποίους όμως στηρίζουν εναντίον των Κούρδων αριστερών αλλά όχι εναντίον των φιλοδυτικών Κούρδων. Όσο για τους Κούρδους, αυτοί ξεσηκώνονται στην Τουρκία, στο Ιράν και στην Ευρώπη, υποστηρίζοντας, το Κομπάνι. Στο πλευρό των Κούρδων αριστερών βρίσκονται οι σοσιαλιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, η φιλελεύθερη μερίδα της κοινωνίας καθώς και η περίφημη δυναμική της Υπόθεσης Γκεζί. Ακόμη, οργανώσεις, οι οποίες διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο στην Υπόθεση Γκεζί κατεβαίνουν στους δρόμους. Η πανίσχυρη ομάδα φιλάθλων της Μπεσίκτας, «Τσαρσί» ξεκαθαρίζει ότι βρίσκεται στο πλευρό των Κούρδων. Όμως και στο εσωτερικό των Κούρδων έχει ξεσπάσει ένας άγριος εμφύλιος, καθώς από το βράδυ της περασμένης Τρίτης επικρατεί μεγάλη ένταση στο εσωτερικό της κουρδικής κοινότητας της Τουρκίας. Οπαδοί του αυτονομιστικού κινήματος ανταλλάσσουν αληθινά πυρά, σλόγκαν, πέτρες και υβριστικά σχόλια με τις συντηρητικές κουρδικές πολιτικές δυνάμεις. Έτσι, μετά τη σφαγή από τους τζιχαντιστές, ο κουρδικός εμφύλιος έχει ως στόχο να αποτελειώσει τους αριστερούς Κούρδους και να βάλει ταφόπετρα σε μία πανκουρδική προσέγγιση. Αλλά το αυτόνομο κουρδικό κίνημα αποκτά μια νέα διάσταση αυτή τη στιγμή. Ήδη εκατοντάδες πολίτες της Τουρκίας περνούν τα σύνορα και εντάσσονται στις δυνάμεις των Κούρδων του Κομπάνι.

Πατρίκ Μοντιανό: Αναζητώντας τη χαμένη αρμονία

Το νόημα της ζωής είναι η χαμένη αρμονία. Αλλά τι είναι η χαμένη αρμονία; Το «νυχτερινό ατύχημα» του Patrick Modiano (εκδόσεις Πόλις) είναι ένα felix culpa, ένα ευτυχισμένο λάθος, ένα κακό που βγαίνει σε καλό, μια αναζήτηση στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον που όλως τυχαίως καταλήγει στην αποκάλυψη της χαμένης αρμονίας, που δεν είναι παρά η Αγάπη, να έχεις ένα πρόσωπο να σ’ αγαπά και στο οποίο να μπορείς να δεις τον εαυτό σου, να έχεις έναν Έρωτα ως κινούν αίτιο της ύπαρξης. Για να συμβεί, όμως, η αποκάλυψη χρειάστηκε η βύθιση στην άκρα απελπισία, το σοκ από ένα ατύχημα, που θα μπορούσε να είναι και μία απόπειρα αυτοχειριασμού. Ο Modiano εγκύπτει στο κυρίαρχο πρόβλημα της εποχής που είναι η απουσία του πατέρα, της μητέρας, της οικογένειας, του κοινωνικού περιβάλλοντος, που είναι μοναξιά και η ερήμωση, ο θρυμματισμός του προσώπου, η ανυπαρξία του εδάφους όπου αναπτύσσονται οι ρίζες ενός νεανικού χαρακτήρα, ο αέρας (της Αγάπης) όπου αναπτύσσονται τα χαρακτηριστικά μιας νέας προσωπικότητας. Η μητέρα του πρωταγωνιστή είναι εξαφανισμένη, ο πατέρας είναι αυτός που καλεί την αστυνομία για να μαζέψει τον «αλήτη» γιο. Η εικόνα του πατέρα ανακαλείται από τον τελευταίο, αλλά υπάρχει λες κι ύστερα εξαφανίζεται μέσα στην ομίχλη συναισθημάτων που μοιάζουν με τη νοσταλγία μιας ανεπίδοτης αγάπης, με την ανάκληση ματαιωμένων αισθημάτων. Εντέλει, δεν υπάρχει καταγωγή, δεν υπάρχουν ρίζες, η νοσταλγία δεν έχει τόπο για να επιστρέψει, η «αιώνια επιστροφή» είναι αδύνατη, η αποπροσωποποίηση είναι τέλεια: «Από πολύ παλιά», λέει ο ήρωας, «ίσως και πριν ακόμα από την εφηβεία μου, είχα την αίσθηση ότι δεν καταγόμουν από πουθενά. Θυμόμουν ένα φυλλάδιο που ένας τύπος, με γκρίζα καμπαρντίνα και κοντή γενειάδα, μοίραζε ένα βροχερό απόγευμα στο Καρτιέ Λατέν. Ήταν ερωτηματολόγιο για μία έρευνα πάνω στη νεολαία. Οι ερωτήσεις μου είχαν φανεί περίεργες : ποια οικογενειακή δομή γνωρίσατε; Είχα απαντήσει: Καμία. Διατηρείτε έντονη εικόνα από τον πατέρα και τη μητέρα σας; Είχα απαντήσει: Συγκεχυμένη. Κρίνετε τον εαυτό σας καλό γιο (ή κόρη); Δεν υπήρξα ποτέ γιος. Με τις σπουδές που κάνετε, προσπαθείτε και να διατηρήσετε την εκτίμηση των γονέων σας και να προσαρμοστεί και στο κοινωνικό σας περιβάλλον; Ούτε σπουδές, ούτε γονείς, ούτε κοινωνικό περιβάλλον. Προτιμάτε να κάνετε επανάσταση ή να αγναντεύεται ένα όμορφο τοπίο; Να αγναντεύω ένα όμορφο τοπίο. Τι προτιμάτε; Το βάθος του πόνου ή την ελαφρότητα της ευτυχίας; Την ελαφρότητα της ευτυχίας. Θέλετε να αλλάξετε τη ζωή ή να ξαναβρείτε μία χαμένη αρμονία; Να ξαναβρώ μια χαμένη αρμονία. Αυτές οι δύο λέξεις με γοήτευαν, μα τι ακριβώς είναι μία χαμένη αρμονία; Μέσα σε κείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου Fremiet αναρωτιόμουν μήπως έψαχνα ν' ανακαλύψω, παρά την ανυπαρξία καταγωγής και την κατάσταση των παιδικών μου χρόνων, ένα σταθερό σημείο, κάτι το καθησυχαστικό, ένα τοπίο• μάλιστα : ένα τοπίο, που θα με βοηθούσε να σαι να σταθώ στα πόδια μου. Ίσως υπήρχε ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής μου που δεν το 'ξερα, ένας στέρεος πυθμένας κάτω από την κινούμενη άμμο. Και, για να το βρω, στήριζα τις ελπίδες μου στο πράσινο Φίατ και την οδηγό του». Η χαμένη αρμονία, λοιπόν, ήταν ένα τοπίο, ο καταγωγικός τόπος, η άγνωστη μητρίδα και η αβίωτη γενέθλια πατρίδα. Μία Αρκαδία που δεν έχει καμία σχέση με τη ρομαντική νοσταλγία ενός μη ανταγωνιστικού και αρμονικού ου-τόπου, αλλά με τη βιωμένη γνώση της ανεύρετης στον καιρό μας αγάπης. Γι’ αυτό το λόγο οι πίστεις σε πολιτικές βεβαιότητες και σε φιλοσοφικές Αρκαδίες απορρίπτονται μετά βδελυγμίας: «Θυμάμαι ότι, εκείνη την εποχή, υπήρχαν... κάτι γκουρού, κάτι πνευματικοί ταγοί και σέκτες όπου νεαροί της ηλικίας μου έψαχναν μία πολιτική θεωρία, ένα δόγμα άτεγκτο, ένα μεγάλο τιμονιέρη στον οποίο να αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι. Ακόμα δεν ξέρω πως μπόρεσε και ξέφυγα από αυτούς τους κινδύνους. Ήμουν το ίδιο ευάλωτος με τους άλλους. Τίποτα δεν με ξεχωρίζει στην πραγματικότητα από όλους εκείνους τους αποπροσανατολισμένους ακροατές που συνωστίζονταν γύρω από τον Μπουβιέρ. Είχα κι εγώ ανάγκη από βεβαιότητες. Τι θαύμα έγινε και δεν έπεσα στην παγίδα; Θα το οφείλω στην τεμπελιά και στην ανεμελιά, ίσως και σε ένα προσγειωμένο πνεύμα, που με προσέδενε σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Ναι: εκείνος ο άνδρας φορούσε ροζ γραβάτα και το άρωμα εκείνης της ημέρας είχε κάτι από τη μυρωδιά του κρίνου• η λεωφόρος Καρνό είναι κατηφορική. Έχετε παρατηρήσει πως, σε κάποιους δρόμους, το απόγευμα, ο ήλιος πέφτει κατευθείαν στα μάτια σας; Μ' έπαιρναν για ηλίθιο»! Τελικά υπάρχει σωτηρία; Μπορεί να βρεθεί η χαμένη αρμονία; Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως αυτή μπορεί να αναδυθεί μέσα από το άγγιγμα των ακροδακτύλων μιας γυναίκας στον καρπό του χεριού ενός άντρα, από μια ματιά συμπάθειας, από ένα ερωτικό βλέμμα, από την αγάπη. Μόνο που αυτός ο έρωτας για δύο του Modiano αν δεν είναι ένας εγωισμός εις διπλούν, είναι μια φαντασιωσική κατάσταση που δεν μπορεί να αναπληρώσει το νόημα της ζωής και τη χαμένη αρμονία. Οι νησίδες αρμονίας δεν αντέχουν το τσουνάμι των κανιβαλικών κοινωνικών σχέσεων της εποχής. Αλλά είναι κάτι. Ίσως ένα αντικαταθλιπτικό. Ίσως μια ανάμνηση της αρμονίας της φύσης που ήταν κάποτε και ο άνθρωπος.

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ στο metadeftero.gr

Από αύριο και κάθε Πέμπτη από τις 10 έως τις 12 το πρωί θα εκπέμπουμε από το metadeftero.gr ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ό,τι συμβαίνει γύρω μας, για τον άνεμο της ιστορίας που χορεύει το χορτάρι και πάει τη ζωή μας άλλοτε από δω κι άλλοτε από κει. Θα μιλάμε για τα γεγονότα της συγκυρίας, αλλά και για εκείνα που προηγήθηκαν, αναζητώντας τις αιτίες, που τα προκάλεσαν. Γιατί η αφορμή είναι μία αλλά τα αίτια πολλά. Γιατί ο πολιτισμός είναι «όπλο». "Όπλο" αφύπνισης αλλά και ύπνωσης, αλλαγής αλλά και διατήρησης της σαπισμένης καθεστηκυίας τάξης. Θα συζητάμε με φίλους, με όλες και όλους σας. Γι’ αυτό η επικοινωνία μας είναι αναγκαίος όρος γι’ αυτή την εκπομπή. Μπορείτε να μας στέλνετε, λοιπόν, τα μηνύματά σας ακόμα και αν είναι μακροσκελή. Ή μπορούμε να συζητάμε δημόσια από εκεί που βρίσκεστε μέσω SKYPE. Επικοινωνείστε μαζί μας στο e-mail: gpapaso@hotmail.com ή στο site του metadeftero.gr (Η εκπομπή θα επαναλαμβάνεται το Σάββατο 4-6 το απόγευμα.

Κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον του πλανήτη (Άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Χιλιάδες άνθρωποι και οικολογικές οργανώσεις διαδήλωσαν για την κλιματική αλλαγή, για τη σωτηρία του πλανήτη από την υπερθέρμανση, την όξινη βροχή, την ερημοποίηση, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την εξαφάνιση των απειλούμενων ειδών. Μεταξύ των διαδηλωτών και ο Αλ Γκορ, ο οποίος, όμως, ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ δεν έκανε τίποτα για το περιβάλλον. Το ίδιο ισχύει και για τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο που δεν τήρησε ούτε κατ’ ελάχιστο τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, διαψεύδοντας όσους πίστεψαν σ’ αυτόν, όπως η Ναόμι Κλάιν. Η τελευταία αποκαλύπτει σε πρόσφατο βιβλίο της την υποκρισία πολιτικών ηγετών και οικολόγων, καταγγέλλοντας πως η μεγαλύτερη περιβαλλοντική οργάνωση στον κόσμο, η Nature Conservancy, εκμεταλλεύεται πηγάδια πετρελαίου σε μία προστατευμένη περιοχή στο Τέξας! Επίσης, από το 1990 που οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου άρχισαν να μιλούν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, οι παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα αυξήθηκαν κατά 61%! Αλλά και οι σημερινές πολεμικές περιπέτειες στη Μέση Ανατολή γίνονται προς χάρη των πολυεθνικών του πετρελαίου, που αδιαφορούν πλήρως για το θάνατο και το χάος που προκαλούν. Για του λόγου το αληθές, η σημερινή ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή οφείλεται στην υπογραφή συμφωνίας για αναζήτηση υδρογονανθράκων το 2012 μεταξύ της ExxonMobil και του ηγέτη του ιρακινού Κουρδιστάν Μασούντ Μπαρζανί και όχι με την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ. Ο λόγος αυτής της κίνησης είναι η επιχείρηση δημιουργίας ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, που θα είναι ο χωροφύλακας στην περιοχή των ΗΠΑ και Ισραήλ. Αυτή η εταιρική σχέση, λένε κάποιοι, θα μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Προς το παρόν, όμως, έχουμε ένα γενικευμένο χάος με τον διαμελισμό του αραβικού κόσμου σε εθνοτικές, θρησκευτικές ή φυλετικές ομάδες με στόχο την εκ νέου ανασύστασή του με βάση τον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. Υπ’ αυτή την οπτική, οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους με τον αμερικανικό τους οπλισμό δεν είναι μία παρενέργεια της στρατηγικής του χάους των ΗΠΑ, αλλά ο κεντρικός μοχλός αυτής της στρατηγικής. Παρόλα αυτά, η Μέση Ανατολή είναι ένα επί μέρους θέατρο του γενικευμένου πολέμου που έχουν κηρύξει οι πετρελαϊκές εταιρείες εναντίον ολόκληρου του πλανήτη, επιδιώκοντας τη μέγιστη απόδοση κέρδους. Γι’ αυτό πολλοί επισημαίνουν μεταξύ αυτών και ο Αμάρτυα Σεν πως «Η ιδέα του καπιταλισμού έπαιξε όντως σημαντικό ρόλο ιστορικά, αλλά σήμερα αυτή η χρησιμότητα δεν αποκλείεται να έχει σχεδόν εξαντληθεί»(The New York Times). Εμείς, λέμε, ότι όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδηγεί και στην οικολογική, στην πολιτισμική και στην ανθρωπιστική καταστροφή. Συνεπώς, ή θα έχουμε την εξαφάνιση της ζωής ή τη ρήξη της ιστορικής συνέχειας της ανθρωπότητας έτσι όπως αυτή υφίσταται σήμερα. Γι’ αυτό η ανυπακοή πρέπει να είναι τέτοια που να αναγκάσει τους παγκόσμιους και τους εθνικούς καταστροφείς να δεχτούν ότι το κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή. Ανυπακοή, λοιπόν, στο μεγάλο αλλά και στο μικρό, καθημερινό φασισμό. Ανυπακοή στους «πάνω» που σκοτώνουν τη ζωή, αλλά ανυπακοή και στον κακό μας εαυτό, στους «κάτω» που σκέφτονται σαν τους «πάνω». Αλλά η ανυπακοή είναι η άρνηση στο παλιό χωρίς να προτείνει κάτι νέο. Γι’ αυτό η μετάβαση θα είναι οδυνηρή, καθώς βεβαιότητες στις εποχές μεταξύ των εποχών δεν υπάρχουν. Γιατί όταν δεν υπάρχουν δρόμοι, τους δημιουργείς. Γι’ αυτό όλα είναι ανοιχτά. Και αυτή ή η άλλη έκβαση θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω». Οι τελευταίοι δρουν χωρίς αντίπαλο αφού ένα κίνημα των «πλανητικών κάτω» δεν υφίσταται ούτε είναι ορατό ακόμη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός εξακολουθούν να δημιουργούν τις αποσσυσωματώσεις και τις πολυδιασπάσεις των «κάτω» σε εθνικό επίπεδο, ενώ καμία νέα αφήγηση δεν υπάρχει που να αντιπαρατίθεται ισχυρά στο αξιακό σύστημα των «πάνω», που είναι το μέγα-Εγώ και το Χρήμα. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, καθώς η προσπάθεια διαμόρφωσης κάτι τέτοιου σε εθνικό επίπεδο είναι σαν να προσπαθεί κανείς να ξεφύγει μόνος του από την παγκόσμια μαφία. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ή η σημερινή κίνηση του καπιταλισμού προς την άβυσσο, στρατιωτικοποιώντας τις οικονομικές σχέσεις και σαρώνοντας το κράτος πρόνοιας, θα συνεχιστεί αδιατάρακτα. Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που σημαίνει την επανένταξη του ανθρώπου στη φύση καθώς και ένα περιβαλλοντικό κριτήριο στη συσσώρευση.

Ακόμη κι αν χάσουμε, θα νικήσουμε

«Κάποιοι παρατήρησαν πως το να αντιταχθεί κανείς στην παγκοσμιοποίηση ισοδυναμεί με το να πάει κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, Οπότε ούτε συζήτηση: Κάτω ο νόμος της βαρύτητας!» Λόγια του πρώην «υποδιοικητή Μάρκος». Ο Μάρκος περιγράφει τα επτά πεδία (συμβολικός αριθμός) της σημερινής ανεστραμμένης πραγματικότητας του Τέταρτου παγκοσμίου πολέμου: Ένα πεδίο είναι η συσσώρευση από τη μια πλούτου και από την άλλη φτώχιας στους δύο πόλους της διεθνούς κοινωνίας. Ένα άλλο είναι η πλήρης εκμετάλλευση του συνόλου του κόσμου. Το τρίτο είναι ο εφιάλτης ενός μέρους της ανθρωπότητας που είναι αναγκασμένο να περιπλανιέται. Το τέταρτο, η εμετική σχέση ανάμεσα στο έγκλημα και στην Εξουσία. Το πέμπτο είναι η βία του κράτους, έκτο η μεγαπολιτική και έβδομο ο πολύμορφος θύλακος της αντίστασης.... Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι μπορεί να ενώσει τις πολύμορφες αντιστάσεις; Μια καινούργια ιδέα της νεωτερικότητας, μια νέα, ουμανιστική ιδέα της προόδου και του τρόπου άσκησης της πολιτικής με βάση το «ηγούμαι υπακούοντας» είναι η απάντηση. Η ανυπακοή του ηγήτορα σημαίνει άμεση ανάκληση από τους εκπροσωπούμενους. Έτσι η λαϊκή κυριαρχία αναδομείται και μεταβάλλεται σε κανονιστική αρχή του δημόσιου βίου. Πάνω απ’ όλα, όμως, πρέπει να δημιουργήσουμε τη δική μας αφήγηση, γιατί «Δεν είναι δικό μας το σπίτι του πόνου και της δυστυχίας. Μας το παρέστησε έτσι αυτός που μας κλέβει και μας εξαπατά... δεν είναι δική μας η γη του θανάτου και της αγωνίας. Δεν είναι δικός μας ο δρόμος του πολέμου. Δεν είναι δική μας η προδοσία και δεν χωρά στο βήμα μας η λησμονιά. Δεν είναι δικά μας το άδειο χώμα και ο κούφιος ουρανός». Ο λόγος είναι ποιητικός, γιατί ο κώδικας επικοινωνίας των πονεμένων ψυχών είναι η ποίηση. Γιατί η ποίηση αλλάζει το περιεχόμενο της «μεταφοράς» των λέξεων, κάνοντάς τες και πάλι αληθινές και όχι πολύσημες και αμφίσημες. Γιατί είναι ψέμα πως οι λέξεις δεν έχουν αφεντικά. «Ακόμη και αν χάσουμε, θα νικήσουμε...» λέει ο πρώην υποδιοικητής στον Μονταλμπάν. Γιατί, ακόμα και αν «Ορισμένες απαντήσεις απέτυχαν, εξακολουθούν όμως να ισχύουν οι ερωτήσεις»... Για την ώρα αυτό «που έχασαν (οι χωρικοί) είναι η απελπισία, η πικρία, η παραίτηση. Η φτώχια των ιθαγενών είναι πιο πλούσια από άλλες φτώχιες, επειδή τώρα έχει ελπίδα».

Αρκαδία: Περπατώντας στο δάσος όταν οι λύκοι δεν είναι 'δω...

Στο Σύνταγμα για τον Παύλο...

Άγιο Όρος και Βατικανό

Συνάδει η χριστιανική θρησκεία με τον σοσιαλισμό; Ναι, αν πρόκειται για τον χριστιανο-κοινωνισμό του Μαρίνου Αντύπα, που «έβλεπε» τον Χριστό σαν τον αντάρτη άγιο των αδικημένων και των αδυνάτων. «Άγιο» έβλεπε και τον Τσε Γκεβάρα στις «Στρατιές της νύχτας» ο Νόρμαν Μέηλερ. Και ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης βάσισε την επανάστασή του στο Μεξικό στη θρησκευτική παράδοση των χωρικών. Αλλά σήμερα για να υπάρξει συνέργια των κοινωνικών κινημάτων με την Εκκλησία, αυτή πρέπει να απεκδυθεί το εξουσιαστικό της κέλυφος, όπως λέει ο Ζίζεκ. Μπορεί να ενταχθούν σ’ αυτή τη λογική οι επισκέψεις του Τσίπρα στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό; Στην πρώτη περίπτωση, όπου υπάρχει η κουλτούρα της κένωσης του Εγώ και της πρωτοκαθεδρίας του Εμείς, ναι. Στη δεύτερη περίπτωση του μεγάλου αυγουστίνειου Εγώ, όχι. Ο ανατολικός χριστιανισμός δοξάζει τον φτωχό και την Αγάπη, ενώ η καθολική και η προτεσταντική του εκδοχή θεωρούν τη φτώχεια Αμαρτία! Η Αγάπη ενυπάρχει, ομοίως, στην ελληνική ταυτότητα. «Αγαπάς βαθειά σαν Έλληνας που είσαι» έγραφε ο Χ. Μίλλερ. Ε, λοιπόν, αυτή η Αγάπη, η μανική που έλεγε ο Κωστής Μοσκώφ, της κατάργησης του Εγώ, της κένωσής του με τον τρόπο των ασκητών, ο χριστιανικός κοινωνισμός του Χοϊδά και του Μ. Αντύπα, αυτή η ενεργός και αγωνιζόμενη αγάπη, η συμπάθεια, ως κοινό πάθος και πάνσοφος καημός των τραγουδιών μας, η αλληλεγγύη είναι ό,τι διακρίνει τον Έλληνα άνθρωπο. Αυτή την αυτόχθονη Αγάπη πρέπει να ξαναβρούμε σαν τρόπο ζωής αλλά και ως μορφή αντίστασης απέναντι στη δυτική αγοραία ατομικότητα και την οικονομική και πολιτισμική της αποικιοκρατία.

Συντηρούν την κρίση για να μας κρατούν στα γόνατα (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Ο Μπαράκ Ομπάμα βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού κράτους», οι οποίοι, όμως, σκοτώνουν με αμερικανικά όπλα (τουφέκια Μ-16, ρουκέτες Μ-79, οχήματα Χάμβι) σύμφωνα με έρευνα της οργάνωσης Conflict Armament Research! Είναι αυτοί που οι Αμερικανοί στρατολόγησαν απ' όλο τον κόσμο προκειμένου να χτυπήσουν τον Άσαντ. Αλλά μήπως και τη Χαμάς δεν τη δημιούργησαν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί για να αποδυναμώσουν τον Αραφάτ; Το ίδιο ισχύει και για τους Ταλιμπάν που ενισχύθηκαν για να αντιμετωπίσουν τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Το ίδιο συνέβη με τις συμμορίες της Λιβύης, ενώ τώρα ενισχύουν και τους νεοναζί στην Ουκρανία προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον Πούτιν. Δεν θ' αργήσει ο καιρός που οι ΗΠΑ θα βρουν και τους νεοναζί μπροστά τους. Όλα αυτά εντάσσονται στην πολιτική της λεγόμενης «ανορθολογικής λογικής», της διαρκούς οικονομικής κρίσης και των πολλών μικρών πολέμων αντί ενός «μεγάλου». Οι Αμερικανοί δημιουργούν το χάος και την αταξία για να επιβάλλουν στη συνέχεια την τάξη με τους δικούς τους όρους. Στην ουσία ρίχνουν στη ζυγαριά το δικό τους συγκριτικό πλεονέκτημα που δεν είναι πια η οικονομία αλλά η στρατιωτική ισχύς. Αλλά και η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται στο πλαίσιο της ανορθολογικής λογικής. Ο Τζορτζ Σόρος και άλλοι, εν οις και οι… οίκοι αξιολόγησης μιλούν για ένα νέο πλανητικό χρηματιστηριακό κραχ λόγω των τεράστιων εισοδηματικών ανισοτήτων και της ανεργίας που αυτοί δημιούργησαν! Εν τω μεταξύ, η Ευρωζώνη τρίζει. Κάποιοι μιλούν για σύγκρουση όχι πλέον Βορρά-Νότου αλλά Βορρά-Βορρά. Κι όμως η Άγκελα Μέρκελ ζητωκραυγάζει υπέρ της λιτότητας, παρουσιάζοντας τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό της Γερμανίας. Για να αποδειχθεί ότι η κρίση -είτε στρατιωτική είτε οικονομική- είναι αναγκαία για να νομιμοποιούν την κατάσταση «έκτακτης» ανάγκης, δηλαδή την απομείωση της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων, στο όνομα της ασφάλειας, ενώ επί της ουσίας επιβάλλουν και διαιωνίζουν την οικονομική και πολιτική εξάρτηση χωρών, όπως η Ελλάδα. Με άλλα λόγια, ολόκληρη η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση κυβερνάται σε περιβάλλον διαρκούς έκτακτης ανάγκης, καθώς η Μέρκελ δεν ενδιαφέρεται για τη «βραχυπρόθεσμη νομισματική πολιτική» αλλά για το μεγάλο, μακροπρόθεσμο σχέδιο που είναι μία Ευρώπη υπό γερμανική ηγεμονία. Υπ’ αυτή την οπτική το Βερολίνο δεν επιδιώκει την επίλυση της κρίσης, αλλά τη διατήρησή της. Έτσι, μέσω του δημοσιονομικού ελέγχου, που προβάλλεται ως αναγκαίος μονόδρομος, καθίσταται δυνατή η «επέμβαση στα εσωτερικά των κρατών-μελών της ΕΕ, προπάντων στη νότια και στην ανατολική Ευρώπη»(Neue Zurcher Zeityng am Sonntag 27/11/2011). Το συμπέρασμα, συνεπώς, είναι ότι το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη με οικονομικά «όπλα» αυτή τη φορά και χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Υπενθυμίζουμε ότι το σχέδιο αυτό, που «θα έρθει σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα», αποκαλύπτει η πρώην φίλη της Γερμανίδας καγκελαρίου, η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Η παραπάνω πολιτική επιβάλλεται στη χώρα μας με τη Δαμόκλειο σπάθη των δημοσιονομικών κανόνων, δηλαδή της λιτότητας, στην οποία «ορκίστηκε» και ο νέος επίτροπος της Κομισιόν, Μοσκοβισί! Η επιβολή, μάλιστα, γίνεται και άκρως ταπεινωτική όταν την ασκούν «επιτόπια» οι διάφοροι Φούχτελ. Αλλά και οι Έλληνες κυβερνήτες ακολουθούν στο εσωτερικό την ίδια ανορθολογική λογική και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας, αφήνοντας φερ’ ειπείν τις απεργιακές κινητοποιήσεις(εκπαιδευτικοί, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στα Μ.Μ.Μ) να εξελιχθούν και μετά να προχωρούν στην επιστράτευση, επιφέροντας ουσιαστικά την ακύρωση του δικαιώματος στην απεργία. Η βασική ιδέα σύμφωνα με τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν είναι: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Υπ’ αυτή τη φυσιοκρατική οπτική, βουλευτές της ΝΔ μιλούσαν για τη χρησιμότητα της δράσης των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Ακριβώς γι’ αυτό η ΧΑ χρησιμεύει στο σύστημα και χρησιμοποιείται απ’ αυτό. Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι νομικοί περιορισμοί για τους «πάνω» αλλά και οι προστασίες των «κάτω» δεν ισχύουν πλέον. Ο νόμος, ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η… σωτηρία της χώρας. Τελικά, όμως, η Ελλάδα δεν σώζεται ούτε ως οικονομία ούτε ως ανεξάρτητη χώρα. Η λιτότητα αντί για φάρμακο αποδείχθηκε φαρμάκι, που εμβαθύνει και αναπαράγει την κρίση, κρατώντας τις περιφερειακές χώρες και τους λαούς τους στα γόνατα.

Απειλούν πάλι σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ με λουκέτο

Και με το φως του λύκου επανέρχονται προκειμένου να κλείσουν με αλλοπρόσαλα κριτήρια σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το κριτήριο του "λουκέτου" δεν είναι η "ζήτηση" (αριθμός φοιτητών) ούτε ο βαθμός εισαγωγής (βάση) στις σχολές αλλά ο αριθμός των διδασκόντων!Ε, λοιπόν, αν λείπουν καθηγητές, να προσλάβουν κι άλλους. Είναι τόσο απλό. Την προηγούμενη χρονιά το ΤΕΙ Ηπείρου είχε "κλείσει" λόγω έλειψης καθηγητών. Χρειάστηκαν, μάλιστα, διαμαρτυρίες (κλείσιμο του Ιδρύματος από τη διοίκησή του) και απώλεια μαθημάτων πολλών μηνών για να δεήσει το υπουργείο Παιδείας να επιτρέψει την πρόσληψη συμβασιούχων. Το δήθεν επιχείρημα για την άρνηση πρόσληψης είναι η... τρόικα. Τίποτα ψευδέστερο. Θυμόμαστε τι έγινε με τη σχολή Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής, (μία θαυμάσια σχολή), που εξαφανίστηκε στη δεύτερη λίστα προκειμένου να ικανοποιηθεί (με πελατειακά κριτήρια) μία άλλη περιοχή! Βέβαια για τις σχολές που δεν έχουν καθόλου φοιτητές δεν έχει κανείς αντίρρηση: Να κλείσουν. Ας σταματήσουν, όμως, τα παιγνίδια στις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους με στόχο την άγρα ψήφων ή την τυφλή υπακοή στα κελεύσματα της τρόικας. Σχολές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ που είναι ζωντανές και χρήσιμες δεν πρέπει να κλείσουν επ' ουδενί. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε και τον κοινωνικό αυτοματισμό που αναπτύσσεται μεταξύ "μονιμων" και "συμβασιούχων" καθηγητών και ο οποίος καταλήγει στο να χαθούν στον τροϊκανό Καιάδα και οι "δύο κατηγορίες", αφού κλείνουν οι σχολές. Ας αντισταθούμε, λοιπόν, στον αλληλοκανιβαλισμό. Μόνο ενωμένοι θα σώσουμε τα πανεπιστήμια και την Ελλάδα. Το διαίρει και βασίλευε ευνοεί μόνο τους εγχώριους και εξωχώριους δυνάστες μας.

Οι Μοντεμπούρ δεν είναι λύση (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Αναταραχή στη δεύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, τη Γαλλία. Η κυβέρνηση υποχρεώνεται σε παραίτηση από τον πρόεδρο Ολάντ και ο πρώην υπουργός Οικονομίας Αρνό Μοντεμπούρ ανακηρύσσεται σε «ήρωα της Αριστεράς» μετά την επίθεσή του στην καταστροφική πολιτική λιτότητας που επιβάλλει στην Ευρώπη η Γερμανία. Όμως, ο Μοντεμπούρ εκφράζει την Αριστερά όσο την εκφράζει και το ΔΝΤ, που έκανε λόγο από το τέλος του 2013 για λάθη στις εφαρμοζόμενες περιοριστικές πολιτικές. Εσχάτως, ακόμα και τα εργαλεία εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου προτύπου, όπως ο περίφημος οίκος αξιολόγησης Standard & Poor 's, επικρίνουν την υπερσυσσώρευση πλούτου και τις τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες, γιατί «μπλοκάρουν την ανάπτυξη»! Σε έκθεση της Standard & Poor 's αναφέρεται ότι το πρόβλημα της εισοδηματικής ανισότητας στις ΗΠΑ έχει ως συνέπεια οι πλουσιότεροι να δαπανούν μόνο ένα μικρό μέρος του πλούτου τους, ενώ ασκούν ισχυρή πίεση στους πολιτικούς για να μειώσουν τους φόρους τους. Στο κοινωνικό-πολιτικό πεδίο «αν εξακολουθήσει να διευρύνεται η εισοδηματική ανισότητα, οδεύουμε προς έναν ταξικό πόλεμο…», σημειώνει ο Πωλ Κρούγκμαν. Το πρόβλημα της άγριας νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης είναι ότι έχει αρχίσει να στρέφεται και εναντίον των «δικών της παιδιών». Το νεοφιλελεύθερο κανιβαλικό όργιο αφού εξαφάνισε τους «κάτω», τώρα τσακίζει και τους «πάνω». Συνεπώς, επιχειρείται η επιστροφή στο «συναινετικό καπιταλισμό», στον καπιταλισμό με κανόνες, που είναι η εναλλακτική πολιτική πρόταση που θα επανισορροπήσει την τελματωμένη «ανάπτυξη», καθώς η μετατόπιση της κρίσης υπερσυσσώρευσης που προκάλεσε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο προς το Νότο (τον οποίο και κατέστρεψε) εξάντλησε τις δυνατότητές του. Ήδη η ύφεση στη Γερμανία αποδεικνύει ότι η γερμανική ανάπτυξη οφειλόταν στη ζήτηση των χωρών του μεσογειακού Νότου. Το χρέος των Νοτίων είναι το πλεόνασμα των Βορείων. Αλλά με το «θάνατο» του Νότου στο μέσο του ποταμού από το τσίμπημα της άγριας λιτότητας του γερμανικού σκορπιού, πνίγεται και ο σκορπιός. Οι διορθωτικές κινήσεις θα συνοδευτούν με νέες φράσεις και ευφημισμούς, όπως τα περίφημα «αθώα ψέματα» για τα οποία έγραψε ο παλαιός Τζών Κ. Γκαλμπραίηθ. Έτσι, σοσιαλδημοκράτες και κεντρώοι, ποταμίσιοι και ορεινοί υπό την αιγίδα της Standard & Poor 's, της Πασιονάριας Λαγκάρντ και του νέου Ροβεσπιέρου, Αρνό Μοντεμπούρ θα φορέσουν κόκκινους μανδύες και θα ηγηθούν του λαϊκού κινήματος και της… επανάστασης για την αναμόρφωση του ισχύοντος συστήματος. Έτσι για μία ακόμα φορά, όλα θα αλλάξουν για να παραμείνουν ίδια! Όμως τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι το κυρίαρχο σύστημα έχει αποτύχει. Ότι διανοίγονται ευκαιρίες για να μία άλλη προοπτική υπέρ των «κάτω», δηλαδή υπέρ της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων. Αρκεί να αποκαλυφθούν έγκαιρα και δυναμικά οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του συστήματος. Γιατί αν δεν ξεσκιστούν οι προσωπίδες και τα ψεύδη, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ουσιαστικά. Γιατί η λύση δεν μπορεί να βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην πείνα, στην εξαθλίωση και στην πνευματική τύφλωση. Η λύση δεν μπορεί να είναι ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του, δεν μπορεί να είναι ένα σύστημα που έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποδεικνύοντας ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη. Ναι, οι πάγοι λιώνουν, η φύση πεθαίνει, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν! Και επειδή κάποιοι προσεγγίζουν απομονωμένα τα θέματα, όπως οι πολεμικές συγκρούσεις, οι αντιθέσεις Γαλλίας-Γερμανίας, η πείνα στην Αφρική, η περιβαλλοντική καταστροφή αλλά και οι διαδηλώσεις στο Μιζούρι, θα πρέπει να πούμε μαζί με τον ιστορικό Ασνέρ ότι απαιτείται πλέον να σκεφτόμαστε «από κοινού πολέμους, επαναστάσεις και συγκρούσεις», και να συμπεριλάβουμε σε αυτά, με την έννοια της δομικής βίας, και τη βία που εμφιλοχωρεί στην ανισότητα και στη φτώχεια, αλλά και στη συστηματική παραπλάνηση. Χρειάζεται να αποκαλύπτονται κάθε φορά τα ψέματα που είναι κρυμμένα στις γενικεύσεις και στις συνδηλώσεις των λέξεων, όπου το ρήμαγμα των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Πρέπει να αποκαλύπτεται πως πίσω από τον μετα-νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή τον κοινωνικό καπιταλισμό, πίσω από την τυφλή ψευτο-ορθολογική αυτό-αναθέσμιση με την άνευ ορίων χρήση ψευτο-ορθολογικών μέσων («μεταρρυθμίσεις»!) κρύβεται η επίτευξη ενός μόνο σκοπού, η συνεχής αύξησης του πλούτου με όλο και λιγότερο κόστος. Γι’ αυτό μειώνονται οι εργαζόμενοι(απολύσεις), μειώνονται οι μισθοί(ανταγωνιστικότητα), καταστρέφεται η φύση αλλά και οι πολιτιστικές αξίες. Γι’ αυτό ο καπιταλισμός σε οποιαδήποτε μορφή του δεν συνιστά λύση ούτε για τον άνθρωπο ούτε για την κοινωνία ούτε για τη φύση και τη ζωή πάνω στον πλανήτη. Γιατί η λύση ή θα είναι συνολική και θα αφορά τη δημιουργία μιας νέας ορθολογικότητας και ευαισθησίας ή η καταστροφή της ανθρώπινης ουσίας θα είναι ολική.

Παραλογισμός, κραχ και συναινετικός καπιταλισμός

Είναι ή δεν είναι παραλογισμός, όταν οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν τους τζιχαντιστές που εξόπλισαν και στρατολόγησαν απ' όλο τον κόσμο προκειμένου να χτυπήσουν τον Άσαντ στη Συρία; Δεν είναι παραλογισμός να πολεμούν τη Χαμάς, την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν για να αποδυναμώσουν τον Αραφάτ; Αυτοί δεν γιγάντωσαν τους Ταλιμπάν για να αντιμετωπίσουν τους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν; Το ίδιο δεν συνέβη και με τις συμμορίες της Λιβύης, οι οποίες από σκότωσαν τον Καντάφι τώρα συγκρούονται μεταξύ τους; Τώρα ενισχύουν τους νεοναζί στην Ουκρανία για να αντιμετωπίσουν τον Πούτιν που αμφισβητεί την ηγεμονία τους στην περιοχή. Δεν θ' αργήσει ο καιρός που οι ΗΠΑ θα βρουν και τους νεοναζί μπροστά τους. Την ίδια στιγμή ο Τζορτζ Σόρος και άλλοι μιλούν για ένα νέο πλανητικό χρηματιστηριακό κραχ, ενώ οι οίκοι αξιολόγησης ασκούν σφοδρή κριτική στις... νεοφιλελεύθερες πολιτικές, γιατί, όπως διατείνονται στις εκθέσεις τους, δημιούργησαν τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες! Εν τω μεταξύ η Ευρωζώνη τρίζει. Κάποιοι μιλούν για σύγκρουση όχι πλέον Βορρά-Νότου αλλά Βορρά-Βορρά. Οι πολιτικές εφεδρείες που θα επιστρατευθούν για τη επιστροφή στον "συναινετικό καπιταλισμό" άρχισαν ήδη να διαμορφώνονται με τους διάφορους Μοντεμπούρ. Μία ακόμα οβιδιακή μεταμόρφωση του συστήματος έχει ξεκινήσει.

Ποιος θα μιλήσει για τα γκέτο της ντροπής;

Όλοι ή σχεδόν όλοι εξεγειρόμαστε και αγανακτούμε για το ρατσισμό στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, για τους μετανάστες που υφίστανται τις δολοφονικές επιθέσεις μελών της Χρυσής Αυγής, της εγχώριας, δηλαδή, Κου Κλουξ Κλαν. Κανείς, όμως, δεν μιλά για το ρατσισμό αυτών που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή για "να καθαρίσουμε τη χώρα από τους Πακιστανούς"! Μα, πάνω απ' όλα, κανείς δεν μιλά για το ρατσισμό εναντίον των Ρομά, για τα γκέτο που υπάρχουν σε κάθε πόλη, στο Καματερό, στον Πύργο, στην Άρτα, παντού. Εδώ ο έλεγχος ανήκει σε μαφιόζικες συμμορίες που διακινούν ναρκωτικά και κλοπιμαία, που εκπαιδεύουν και εκμεταλλεύονται ομάδες μικρών παιδιών στην επαιτεία και στις κλοπές. Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνει σχολείο, ενώ ο έλεγχος εντός των οικισμών-γκέτο είναι ανύπαρκτος. Κανείς δεν μιλάει, ούτε η συμπολίτευση ούτε η αντιπολίτευση, για τα γκέτο αυτά. Γιατί άραγε; Σύμφωνα με μία εκδοχή, υπάρχει μεγάλο οικονομικό συμφέρον καθώς εκεί "κρύβεται" το χρήμα της εγχώριας μαφίας, πριν διοχετευθεί και "ξεπλυθεί" σε άλλες δουλειές. Υπάρχει και πολιτικό συμφέρον, λένε κάποιοι, καθώς οι ψήφοι των Ρομά είναι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, που συνιστά κρίσιμο μέγεθος σε μία αμφίρροπη εκλογική αντιπαράθεση. Για μας το πρόβλημα ξεκινά από τον κοινωνικό αλλά και τον φυσικό αποκλεισμό, που υποχρεώνει μια ολόκληρη φυλή να επιδιώξει να επιβιώσει, όπως μπορεί. Σ' αυτό το περιβάλλον στρατολογούν οι κάθε λογής μαφιόζοι. Ποιος θα μιλήσει, λοιπόν, για τα σύγχρονα γκέτο της ντροπής; Ποιος θα μιλήσει για τα μικρά παιδιά που έχουν ως μοναδική εγκύκλιο παιδεία τους την... παραβατικότητα;

Ο φόβος σε κάνει ναζί [άρθρο στην Ελευθεροτυπία]

Η απόφαση του Ομπάμα να ξεκινήσει τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ για να «προλάβει μια γενοκτονία» μοιάζει με ποταπό εμπαιγμό όταν στη Γάζα συντελείται ήδη από το Ισραήλ μία γενοκτονία με τη στήριξη των ΗΠΑ. Ακόμη περισσότερο, ο ισχυρισμός είναι απολύτως ψευδής καθώς όλοι γνωρίζουν ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν κόπτεται για τους ανθρώπους αλλά για την προστασία των πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή του Κουρδιστάν. Κι αυτό δεν είναι παρά ο σύγχρονος ναζισμός, αφού εν προκειμένω ένα κράτος αυτο-νομιμοποιείται να έχει προτεραιότητα στις γεωπολιτικές επιλογές, στην κατοχή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στην κατάκτηση εδαφών και προπάντων στην καθυπόταξη άλλων λαών. Ο ναζισμός αυτής της μορφής ακολουθείται από τον κοινωνιολογικό ναζισμό, που εδράζεται στο φόβο. Οι άνθρωποι είναι καθηλωμένοι από το φόβο. Οι Έλληνες είναι καθηλωμένοι από την οικονομικό ναζισμό που επιβάλλουν οι Γερμανοί. Αυτή είναι η αιτία που δεν αντιδρούν. Το ακούς στις πόλεις και στα χωριά της Ελλάδας πως αυτός είναι ο λόγο της μη αντίδρασης των πολιτών στα απίστευτα μέτρα εξόντωσής τους. Η οικονομική κρίση και η πολιτική του χειρότερου που διαχέεται από τα ελεγχόμενα μιντιακά ολιγοπώλια αλυσοδένουν την ψυχή και διαταράσσουν την ορθή χρήση του νου. Έτσι, ακόμα κι αν τα χαράτσια τύπου ΕΝΦΙΑ προκαλούν πρωτοφανή αγανάκτηση, η πολιτική συμπεριφορά οδηγεί στο ρατσισμό και το φασισμό, καθώς ο φόβος και η προπαγάνδα προκαλούν μία παροξυστική παρέκκλιση της σκέψης, που κατευθύνεται σε ανορθολογικές ατραπούς. Ο φόβος, τελικά, σε κάνει φτωχό. Ο Κάφκα «μικραίνει» ο ίδιος, γίνεται κατσαρίδα για να ξεφύγει από το φόβο του παραλογισμού της εξουσίας. Ο πτωχός συρρικνώνεται(από το πτήσσω). Ο διεστραμμένος, αντιθέτως, επιδιώκει την σμίκρυνση των «άλλων» ώστε να τους φέρει στα μέτρα του και να τους λιώσει. Για να το πετύχει αυτό μεταμορφώνεται άλλοτε σε αλεπού, άλλοτε σε αρουραίο και πάντα σε χαμαιλέοντα. Είναι ο άνθρωπος των ρόλων και των περιστάσεων καθώς και των διαστροφικών τροπισμών. Είναι ο αριστοτελικός φασίστας, ο οποίος, αφού έχει βομβαρδίσει στη Γάζα μικρά παιδιά και ενήλικες αμάχους, επιστρέφει στο σπίτι του και χαϊδεύει με καντιανή τρυφερότητα το κεφάλι των παιδιών του. Ούτε τύψεις ούτε ενοχές. Πιστεύει ότι το καλό είναι το κακό που έχει νικήσει. Κλέψε, συκοφάντησε, ρουφιάνεψε, παραπλάνησε, φθόνησε, μίσησε, μηχανοράφησε, πρόδωσε, γλύψε, σκύψε, υπονόμευσε, διέσυρε, τρομοκράτησε, βασάνισε, δολοφόνησε -συμβολικά ή πραγματικά-, όλα τούτα κι άλλα πολλά του επιτρέπονται υπό τον όρο ότι θα «ξεπλυθούν» δίκην βρώμικου χρήματος στο χρηματιστήριο των αξιών της σύγχρονης χομπσιανής κοινωνίας, στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ που αποκαλείται «αποτελεσματική επιδίωξη του σκοπού». Το κακό, ακόμη και η κάθεξη του άλλου, του διπλανού είναι θεμιτή γιατί «έτσι είναι η ζωή»: «Ή αυτός ή εγώ». Σ’ ένα σύστημα που λειτουργεί με το νόμο του ισχυρότερου, του πιο πονηρού, οι «διεστραμμένοι ναρκισσιστές» είναι πανίσχυροι. Σε κοινωνίες όπου η επιτυχία του στόχου συνιστά τη μεγαλύτερη αξία, η εντιμότητα θεωρείται αδυναμία και η διαστροφή αποκαλείται ικανότητα! Έτσι, η διαστροφή γίνεται η βάση της λειτουργίας κάθε λογής μαφιόζικης εξουσίας και όλων των σύγχρονων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Γι’ αυτό το ζητούμενο, σήμερα, είναι η επανεύρεση της δημοκρατίας όπου θα ανθεί το κριτικό, στοχαστικό, δημοκρατικό άτομο, που είναι στις μέρες μας καθηλωμένο από τη δυναμική του ελέγχου μέσω του φόβου. Αλλιώς δεν θα υπάρχει προοπτική και το μέλλον θα είναι μία απλή προέκταση του παρόντος. Και χωρίς το άγνωστο του μέλλοντος είναι αδιανόητη η αλλαγή, η αυτονομία και η ανθρώπινη δημιουργικότητα. Γιατί η δημιουργία, σύμφωνα με τον Καστοριάδη «σημαίνει την ικανότητα να κάνεις να ξεπροβάλλει κάτι που δεν είναι δοσμένο, ούτε ικανό να παραχθεί, συνδυαστικά ή αλλιώς, μέσα από το δεδομένο». Χωρίς την ετερότητα του άγνωστου μέλλοντος και με την τεχνολογική «περίφραξή» του, το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι το τέλος του νοήματος και η αδιάλειπτη επέκταση του παρόντος, της καθεστηκυίας τάξης του και των ολοκληρωτισμών της. Η αντίσταση σ’ αυτή την πρακτική είναι οι συνεχείς νέες επινοήσεις και μετακινήσεις. Γιατί κανένα σύστημα επιτήρησης δεν μπορεί να ελέγξει την έκρηξη μιας νέας λέξης, την εκφορά μιας ολοφράσης, το ηχόχρωμα μιας κραυγής απελπισίας, το ονειρολόγημα πάνω σε μια ποιητική μεταφορά, την εσώτερη διάθεση αμφισβήτησης και ανατροπής. Τα συστήματα ελέγχου της «Κυβερνητικής» αδυνατούν να συντονιστούν με τους ποικίλους ρυθμούς των ανθρώπων, με την πληθύ των πολιτισμών τους, με το παλίμψηστο που είναι όλοι οι «άνεμοι» της ιστορίας της ανθρωπότητας. Γιατί κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?" ( Ουίτμαν).

Πίσω από τις συγκρούσεις στο Μιζούρι

Διάβασα για την ταύτιση από το αμερικανικό κράτος των «μαύρων» Αμερικανών με το «έγκλημα» σύμφωνα με τον παλαίμαχο μασκετμπολίστα Τζαμπάρ. Πρόκειται για μία απλοϊκή αιτιολογία του φόνου του 18χρονου αφροαμερικανού από τους αστυνομικούς. Στην πραγματικότητα, η βαθιά ριζωμένη στην αμερικανική κοινωνία κουλτούρα του προτεσταντικού πουριτανισμού εξισώνει τη «φτώχεια» με την «αμαρτία», καθώς οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι από το Θεό να παραμείνουν φτωχοί γιατί δεν θ’ αντέξουν τους πειρασμούς του πλούτου! Συνεπώς, όχι μόνο οι «μαύροι» αλλά συνολικά οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να κινούνται στο χώρο της «αμαρτίας» και του εγκλήματος. Η κόλαση είναι εδώ και κατοικείται από τους κάθε φορά νέους φτωχούς μετανάστες, καθώς η εγκληματικότητα δεν είναι παρά ένας αναγκαστικός ενδιάμεσος σταθμός, τον οποίο χρησιμοποιούν οι μετανάστες στο δρόμο τους προς την κοινωνική ενσωμάτωση. Σύμφωνα με μια άλλη προσέγγιση οι «αποκλεισμένοι» εξέθεταν το μόνο κεφάλαιο που διέθεταν, τον εαυτό τους, και η πρωταρχική συσσώρευση δημιουργούνταν μέσω του εγκλήματος. Βέβαια, εδώ μιλάμε για τους μεμονωμένους φτωχοδιάβολους και όχι για το οργανωμένο έγκλημα, δηλαδή τη μαφία, που απέδειξε ότι η «αμαρτία» είναι πολύ παραγωγική! Είναι η στιγμή κατά την οποία, όπως σημειώνει ο Μαξ Βέμπερ, ο πλούτος στις ΗΠΑ «τείνει να συνενωθεί με καθαρά εγκόσμια πάθη, που συχνά πραγματικά του έδιναν το χαρακτήρα ενός σπορ. Κανένας δεν ξέρει ποιος θα ζει στο κλουβί αυτό στο μέλλον ή εάν στο τέλος αυτής της τρομακτικής εξέλιξης θα προβάλλουν εντελώς νέοι προφήτες, ή θα γίνει μια μεγάλη αναγέννηση παλαιών ιδεών, ή –εάν τίποτε δε γίνει από τα δύο- θα επέλθει μια μηχανοποιημένη απολίθωση, εξωραϊσμένη με ένα είδος σπασμωδικής σοβαροφάνειας. Γιατί στο τελικό στάδιο αυτής της εξέλιξης, θα μπορούσε αληθινά να λεχθεί: ειδικοί δίχως πνεύμα, ηδονιστές δίχως καρδιά∙ το μηδενικό αυτό φαντάζεται ότι πέτυχε ένα επίπεδο πολιτισμού, που δεν υπήρξε πριν ποτέ»! Μέχρι τώρα και παρά τους κοινωνικούς εμφυλίους μεταξύ των «κάτω», η κρίση ήταν διαχειρίσιμη λόγω της κοινωνικής κινητικότητας και της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Το «Εμείς ο λαός…», η φράση με την οποία αρχίζει το Αμερικανικό Σύνταγμα θα βασισθεί και πάλι στο αντίθετό του, δηλαδή στο σύστημα διαιρέσεων των «κάτω», που είναι η γνωστή αμερικανική «εφεύρεση». Μόνο που τώρα έχουμε μια αντίστροφή πορεία που καθιστά αδύνατη τη διαχείριση της κρίσης. Η προοπτική ανόδου των «κάτω» έχει εκλείψει τελεσίδικα. Επιπλέον, οι συνεχώς διογκούμενες ανισότητες διαλύουν τις «μεσαίες» τάξεις που συμπιέζονται προς τα κάτω, τείνοντας να συναντήσουν μια underclass, που περιλαμβάνει τους νέους αποκλεισμένους. Οι ανισότητες όμως δεν φαίνεται να συνιστούν επαρκή συνθήκη για να συστήσουν το πολιτικό Εμείς των «κάτω». Η ατέρμονη «πληθυντικότητα», άλλως πως η πολυδιάσπαση σε αλληλοσυγκρουόμενες εθνοτικές ομάδες-συμμορίες εμποδίζει τη σύνθεση μέσω της άρσης του ναρκισσισμού των μικρών πολιτισμικών διαφορών. Η «πληθυντικότητα» ως κεντρική πολιτική αφοπλίζει τους «κάτω» με τον σκόπιμο τονισμό των επί μέρους διαφορών (βάσει του γνωστού δικαιώματος στη διαφορά και των προνομίων που την επιβραβεύουν-affirmative action), φθάνοντας μέχρι το σημείο μιας επικίνδυνης πολυδιάσπασης και διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Οι Αριστεροί νέο-πραγματιστές, όπως ο Ρόρτυ, αναζητούν μια «νέα (κεντρομόλο) εμπνέουσα αξία» που θα αναζωογονήσει τον αμερικανικό πατριωτισμό και θα συνέξει και πάλι την αμερικάνικη κοινωνία συνολικά. Δηλαδή τους «πάνω» με τους «κάτω». Για άλλους, τους συντηρητικούς και τους φονταμενταλιστές, το πρόβλημα είναι δημογραφικό και πολιτιστικό! Είναι, δηλαδή, οι ισπανόφωνοι και οι αφροαμερικανοί μετανάστες και ο κίνδυνος της απώλειας της κυριαρχίας των WASP’s. Σε κάθε περίπτωση, το φαινομενικά παράδοξο είναι πως η γενικευμένη αμφισβήτηση της ευρω-αμερικανικής ηγεμονίας των WASPs από τις διάφορες μη ευρωπαϊκές εθνότητες των ΗΠΑ (αφρο-αμερικανοί και ισπανόφωνοι) οδηγεί στη συνολική απόρριψη των ευρωπαϊκών οικουμενικών αξιών! Αυτό είναι αποτέλεσμα της μακροχρόνιας επιβολής του συστήματος αξιών των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών ως κυρίαρχου και καθολικού στοιχείου της αμερικανικής ιστορικής ιδιαιτερότητας, αφού πάντα όποιος δεν το αποδέχεται καταδικάζεται στην πυρά του αντι-πατριωτισμού και του αντι-αμερικανισμού. Έτσι, οι «κάτω» μέσα από τον υπερτονισμό των διαφορών, την πολυδιάσπαση μέσω των εν μέρει φαινομενικά θετικών διακρίσεων και τη μανιχαϊστική στάση (που ενισχύεται από το σύνθημα «Kultur Klux Klan ή πολιτιστικός πλουραλισμός») συναντούν την πολιτική της Ουάσινγκτον. Η πολιτική της affirmative action επανέφερε την έννοια της «ράτσας» και το ρατσισμό από το παράθυρο, δηλαδή με φαινομενικά θετικό τρόπο μέσω των προνομίων του 10% (στους Μαύρους και εν γένει τους «μη λευκούς») αλλά και αρνητικό για τους λευκούς μη προνομιούχους, δηλαδή τους φτωχούς λευκούς και τους ασιατικής καταγωγής «κάτω», που αισθάνονται να αδικούνται και έτσι στρέφονται εναντίον των Μαύρων καθιστάμενοι ρατσιστές μέσω μιας κατευθυνόμενης κεντρικής πολιτικής. Ουσιαστικά έχουμε μία αντιστροφή των διακρίσεων –ο «Αποκλεισμός», όπως και το Κράτος, αποκτά πλέον αχρωματοψία (color-blind). Το αμερικανικό έθνος ενώνεται, ή ακριβέστερα δεν διασπάται, ακριβώς λόγω της… πολυδιαίρεσης μέσω του πολυπολιτισμού και των «θετικών διακρίσεων». Για όσους εκπλήσσονται από την αντίφαση, σημειώνουμε ότι και η affirmative action είναι ως εφαρμοσμένη πολιτική μία αντίφαση αφού είναι μία άρνηση της συνταγματικά κατοχυρωμένης Ατομικότητας και προπάντων είναι μία διάκριση! Αλλά μέσω ανάλογων αντιφάσεων και το σύνθημα «είμαι Αμερικανός, Αντιφάσκω…» του ποιητή Ουόλτ Ουίτμαν, οι Αμερικανοί γίνονται και πάλι ο συνταγματικός «Εμείς ο λαός…»! Ο Άρθουρ Σλέσινγκερ θα μιλήσει για τον κίνδυνο «βαλκανοποίησης» των ΗΠΑ, ενώ ο Σάμουελ Χάντινγκτον θα πει πως παρακολουθούμε την «αποδυτικοποίηση» της Αμερικής. Ο φόβος αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας συνιστά την κρίση της. Αλλά ποια ήταν και είναι η κυρίαρχη αμερικανική πολιτιστική ταυτότητα; «Το προτεσταντικό πνεύμα και τον βρετανικού περιεχομένου πολιτισμό που, τον 17ο και 18ο αιώνα, διαμόρφωσαν την ηθική και πολιτική προσωπικότητα των ΗΠΑ». Συνεπώς, οι φόβοι είναι οι φόβοι των λευκών αγγλοσαξόνων προτεσταντών (WASPs), που σήμερα απειλούνται από τη δημογραφική τανάλια των μαύρων και των ασιατών από το ένα μέρος και των ισπανόφωνων μεταναστών από το άλλο. Η απειλή, για την ώρα τουλάχιστον, δεν είναι μόνο πολιτιστική αλλά και πολιτική αφού η ομαδική εγκατάσταση των ισπανόφωνων μεταναστών σε συγκεκριμένες πολιτείες επηρεάζει καθοριστικά τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας αλλά και πολιτιστική αφού μια ισπανόφωνη καθολική κουλτούρα απειλεί την αγγλοσαξονική των προτεσταντών βόρειο-αμερικανών. Στην πόλη Φέργκιουσον του Μιζούρι η πλειοψηφία είναι αφροαμερικανοί. Σε κάθε περίπτωση, οι ΗΠΑ παραμένουν ένα έθνος πολιτικό κατά «συμπερίληψη» (ανοιχτότητα-ανεκτικότητα) και εθνικό μέσω μιας σειράς αποκλεισμών (κλειστό). Συγκεκριμένα, η αμερικανική εθνική ταυτότητα και συνοχή δημιουργήθηκε ως ετεροκαθορισμός μέσω μιας διαρκούς εφεύρεσης αντιπάλων –εσωτερικών και εξωτερικών- αλλά και μέσω της αρχής του καλύτερου συνδυασμού των διαφόρων κόσμων. Αυτή η διαλεκτική του «ανοικτού-κλειστού», η διαλεκτική ή το σύνδρομο του στρειδιού αποτυπώθηκε πολιτικο-ιδεολογικά στη φαινομενική σύγκρουση των πολιτικών του εσωστρεφούς απομονωτισμού (φόβοι αλλοίωσης της αμερικανικής ταυτότητας) και της εξωστρεφούς τάσης για παγκόσμια ηγεμονία. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας πόλεμος, όπως αυτός στο Βιετνάμ, ενδεχομένως και του Ιράκ, είχε εσωτερικές αιτίες. Η σημερινή κρίση των ΗΠΑ μοιάζει να συνδέεται με τον χαρακτήρα ενός φαντασιακού έθνους που αιωρείται μεταξύ του πλουραλιστικού και πολυπολιτιστικού του πόλου και του πόλου της έκφρασης μιας ενιαίας και μονοσήμαντης εθνικής ταυτότητας. Αυτή η κρίση δεν ήταν ποτέ μοιραία αφού ήταν πάντα διαχειρίσιμη εκ των «άνω». Μάλιστα, ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ένα μέσο των «πάνω» για να μεταθέτουν την κρίση στην περιφέρεια, αναπαράγοντας τις «εμφύλιες» αντιπαραθέσεις των κάτω σε δευτερεύοντα σε σχέση με την κεντρική σύγκρουση ζητήματα. Σήμερα, η τακτική της πολυδιάσπασης των «κάτω» που εφαρμόζεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφαρμόζεται, όπως είδαμε, και στο διεθνές πεδίο μέσω της πολιτικής της λεγόμενης «αποσυσσωμάτωσης», όπως συμβαίνει με την τακτική των ΗΠΑ έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ελέγχου της «νέας Ευρώπης» (βλέπε και την περίπτωση της Ουκρανίας και της Ευρωασιατικής Ένωσης). Αλλά η «αποσυσσωμάτωση» δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα των ΗΠΑ, είναι και η ανασυσσωμάτωση, η ανασύνθεση, ο συνδυασμός. Με άλλα λόγια, ό,τι απειλεί διαλύεται και ξαναγίνεται με τρόπο που θα το καθιστά ακίνδυνο ή ωφέλιμο για τα συμφέροντα των «πάνω» όσον αφορά το εσωτερικό και των ΗΠΑ γενικότερα όσον αφορά το εξωτερικό. Εδώ εξακολουθεί να ισχύει η άποψη του Μαρξ (Ιρλανδικό ζήτημα) ότι το στόμα των «κάτω» των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών «βουλώνει» με κομμάτια από την εκμετάλλευση των «άλλων», των «κάτω» των εξαρτημένων χωρών. Πηγή: (Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου, Homo Americanus, εκδόσεις Καστανιώτη)