Γενική Ανυπακοή ακόμα και απέναντι στον εαυτό μας

Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού». Λόγια ενός πρώην εργαζόμενου, πρώην οικογενειάρχη, πρώην ανθρώπου, νυν αόρατου. «Δεν ξέρετε τίποτα για την ανεργία» ξαναλέει. Η ζωή πια δεν τον γνωρίζει. Είναι άχρηστος, περιττός, διαφανής. Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Και η τρέλα επισυμβαίνει όταν δεν έχεις κανένα να δεις το πρόσωπό σου, όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, όταν σου ενδοβάλουν την ενοχή ότι φταις εσύ! Γιατί η τρέλα είναι αταξία οφειλόμενη στην απελπισία, καθώς δεν υπάρχει μία κοινότητα, ένα συνδικάτο, μια συντροφιά, που να είναι μαζί σου αλληλέγγυα στην αδικία, που να μπορεί να οργανώσει την οργή και να την κάνει πολιτική διεκδίκηση. «Γι’ αυτό σταμάτα την ποίηση», ηλίθιε. Η ποίηση έχει πάψει από καιρό να πυρώνει τα πάθη και να λειτουργεί ανατρεπτικά. Οι λέξεις έγιναν κι αυτές εμπορεύματα για νάρκισσους. Γι αυτό τέρμα τα λόγια. Τώρα δράση. Με νέο λόγο, με νέες συλλογικότητες, νέα συνδικάτα, νέες αξίες, αληθινή συντροφικότητα. Οι νέοι φορείς θα υποδέχονται την οδύνη των αποκλεισμένων και θα την καθιστούν ενέργεια αλληλεγγύης και ανατροπής της σημερινής κατάστασης… ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ στο Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής ΤΕΙ Ηπείρου Οι φοιτητές αγωνίζονται για να μην απαξιωθεί η σχολή τους με σχεδόν «άμισθους-εθελοντές» καθηγητές. Να πως περιγράφουν τα παιδιά τον αγώνα τους. «Δίπλα στο ποτάμι οπου συμβιώνουμε τον τελευταίο καιρό δυναμώνει όλο και περισσότερο το αίσθημα της συλλογικότητας, της συναδελφικότητας και προπαντός της κοινότητας, αφού το τμήμα μας δεν είναι απλώς ενα εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά μια κοινότητα η οποία στηρίζει τον λόγο ύπαρξης της στην ιδεολογία και φιλοσοφία του τμήματος, αυτή που ζυμώνεται εδώ και 15 χρόνια και η οποία ενώνει τις φωνές μας στο τραγούδι, γεννώντας συναισθήματα τα οποία σφίγγουν τα χέρια μας στον χορό… Τα συναισθήματα αυτά δεν μετριούνται ούτε σε ποσοστά, ούτε σε πιστώσεις, πόσο μάλλον σε ευρώ. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανέναν να σιγάσει τα όργανα και τις φωνές μας! Συνεχίζουμε να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε…» ΚΑΤΑΡΓΗΣΤΕ ΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ Ο ρατσισμός στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας. Η αθώωση των μπράβων. Χρειάστηκε να δολοφονηθεί ο Φύσσας για να ενεργοποιηθούμε εναντίον της Χρυσής Αυγής, της εγχώριας, δηλαδή, Κου Κλουξ Κλαν. Όταν δολοφονήθηκε ο νεαρός Πακιστανός στα Πετράλωνα δεν νοιάστηκε κανείς. Το ίδιο συμβαίνει με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας. Τον περασμένο Ιούλιο ένας 52χρονος που κρατούνταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, πέθανε. Κανείς δεν συγκινήθηκε. Κανείς δεν ντράπηκε. Καλούσαμε τότε τα κόμματα και τις οργανώσεις που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα να "φωνάξουν". Κανείς. Και είχαμε πριν λίγες ημέρες άλλον ένα νεκρό. Και, επιτέλους, έβγαλε μία ανακοίνωση καταδίκης και διάλυσης του στρατοπέδου ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν αρκεί. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Γιατί είτε πεθαίνεις στο Κομπάνι είτε στο Σύνταγμα είτε στη Μεσόγειο είτε στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Αμυγδαλέζας, ο θάνατος το ίδιο άδικος είναι. ΜΕΡΚΕΛ-ΦΟΥΧΤΕΛ Το σύστημα Μέρκελ επιδιώκει τη διαρκή κρίση στην ευρωζώνη για να επιβάλλει τον έλεγχό της στην Ευρώπη με οικονομικά «όπλα» αυτή τη φορά και χωρίς την προβολή ιδεολογικών προταγμάτων που θα αναμόχλευαν το παρελθόν και θα αποκάλυπταν το μέγεθος του σχεδίου για ένα Δ΄ Ράιχ. Υπενθυμίζουμε ότι το σχέδιο αυτό, που «θα έρθει σαν τον κλέφτη μες τη νύχτα», αποκαλύπτει η πρώην φίλη της Γερμανίδας καγκελαρίου, η καθηγήτρια Γκέρτρουντ Χέλερ (στο βιβλίο της για την Α. Μέρκελ, που φέρει τον τίτλο «Η Νονά»)! Η παραπάνω πολιτική επιβάλλεται στη χώρα μας με τη Δαμόκλειο σπάθη των δημοσιονομικών κανόνων, δηλαδή της λιτότητας και της ανεργίας. Η επιβολή, μάλιστα, γίνεται και άκρως ταπεινωτική όταν την ασκούν «επιτόπια» οι διάφοροι Φούχτελ. Κάποιοι παρατήρησαν πως το να αντιταχθεί κανείς στην παγκοσμιοποίηση ισοδυναμεί με το να πάει κόντρα στο νόμο της βαρύτητας, "Οπότε ούτε συζήτηση: Κάτω ο νόμος της βαρύτητας!" Έτσι προχωράει η ανθρωπότητα… ΑΝΥΠΑΚΟΗ ο Αμάρτυα Σεν λέει πως «Η ιδέα του καπιταλισμού έπαιξε όντως σημαντικό ρόλο ιστορικά, αλλά σήμερα αυτή η χρησιμότητα δεν αποκλείεται να έχει σχεδόν εξαντληθεί». Εμείς, λέμε, ότι όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδηγεί και στην οικολογική, στην πολιτισμική και στην ανθρωπιστική καταστροφή. Συνεπώς, ή θα έχουμε την εξαφάνιση της ζωής ή τη ρήξη της ιστορικής συνέχειας της ανθρωπότητας έτσι όπως αυτή υφίσταται σήμερα. Γι’ αυτό η ανυπακοή πρέπει να είναι τέτοια που να αναγκάσει τους παγκόσμιους και τους εθνικούς καταστροφείς να δεχτούν ότι το καπιταλιστικό κέρδος δεν είναι πάνω από τη ζωή. Ανυπακοή, λοιπόν, στο μεγάλο αλλά και στο μικρό, καθημερινό φασισμό. Ανυπακοή στους «πάνω» που σκοτώνουν τη ζωή, αλλά ανυπακοή και στον κακό μας εαυτό, στους «κάτω» που σκέφτονται σαν τους «πάνω». Κι αυτό συμβαίνει από παλιά. Το είχε διαπιστώσει ένας πάμπλουτος όπως ο Λέων Τολστόι που έγραφε ότι «Οι κυβερνήτες και οι πλούσιοι εξουσιάζουν τους εργάτες επειδή και οι εργάτες επιθυμούν το ίδιο, με αυτούς τους ίδιους τρόπους δηλαδή να εξουσιάζουν τον αδελφό τους εργάτη. Για τον λόγο αυτόν –επειδή ταυτίζονται μαζί τους απέναντι στη ζωή- οι εργάτες δεν μπορούν να εξεγερθούν σε μία πραγματική επανάσταση εναντίον των καταπιεστών τους… (γιατί) μέσα του(σ.σ. στον εργάτη) υπάρχει η συναίσθηση ότι κι αυτός θα έκανε το ίδιο, ή το κάνει κιόλας έστω σε μικρότερο βαθμό απέναντι στ’ αδέλφια του… Αν οι εργάτες δεν ήταν το ίδιο καταπιεστές… ζούσαν αδελφικά… θυμούνταν και βοηθούσαν τους άλλους, κανείς δεν θα μπορούσε να τους σκλαβώσει…»(Ο Τολστόι, Ελληνικά Γράμματα). Χωρίς, λοιπόν, να αλλάξουμε μυαλά, ανατροπή δεν γίνεται. Χρειάζεται ανατροπή στον καθημερινό πολιτισμό, στη συμπεριφορά μας, στον τρόπο δηλαδή που ενσωματώνουμε τους περιορισμούς και τους επιβεβλημένους κανόνες. Αλλά δυστυχώς, ο πολιτισμός, ενώ θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος ενός σχεδίου ανατροπής, υποτιμάται από την Αριστερά. Υποβαθμίζεται το γεγονός ότι μία ολόκληρη κοινωνία έχει εμποτιστεί από την κουλτούρα του καταναλωτισμού. ΟΥΟΛΤ ΟΥΙΤΜΑΝ κανένας μηχανισμός και κανένα πλέγμα φόβων δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που λέει "...Το μόνο που θέλω είναι να με βρω ..... Το μόνο που θέλω ρε, Είναι να ζήσω κάθε μου στιγμή και να μην καταλήξω δυο ημερομηνίες με μια παύλα στη μέση. Ζητώ πολλά?"