Άγιο Όρος και Βατικανό

Συνάδει η χριστιανική θρησκεία με τον σοσιαλισμό; Ναι, αν πρόκειται για τον χριστιανο-κοινωνισμό του Μαρίνου Αντύπα, που «έβλεπε» τον Χριστό σαν τον αντάρτη άγιο των αδικημένων και των αδυνάτων. «Άγιο» έβλεπε και τον Τσε Γκεβάρα στις «Στρατιές της νύχτας» ο Νόρμαν Μέηλερ. Και ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης βάσισε την επανάστασή του στο Μεξικό στη θρησκευτική παράδοση των χωρικών. Αλλά σήμερα για να υπάρξει συνέργια των κοινωνικών κινημάτων με την Εκκλησία, αυτή πρέπει να απεκδυθεί το εξουσιαστικό της κέλυφος, όπως λέει ο Ζίζεκ. Μπορεί να ενταχθούν σ’ αυτή τη λογική οι επισκέψεις του Τσίπρα στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό; Στην πρώτη περίπτωση, όπου υπάρχει η κουλτούρα της κένωσης του Εγώ και της πρωτοκαθεδρίας του Εμείς, ναι. Στη δεύτερη περίπτωση του μεγάλου αυγουστίνειου Εγώ, όχι. Ο ανατολικός χριστιανισμός δοξάζει τον φτωχό και την Αγάπη, ενώ η καθολική και η προτεσταντική του εκδοχή θεωρούν τη φτώχεια Αμαρτία! Η Αγάπη ενυπάρχει, ομοίως, στην ελληνική ταυτότητα. «Αγαπάς βαθειά σαν Έλληνας που είσαι» έγραφε ο Χ. Μίλλερ. Ε, λοιπόν, αυτή η Αγάπη, η μανική που έλεγε ο Κωστής Μοσκώφ, της κατάργησης του Εγώ, της κένωσής του με τον τρόπο των ασκητών, ο χριστιανικός κοινωνισμός του Χοϊδά και του Μ. Αντύπα, αυτή η ενεργός και αγωνιζόμενη αγάπη, η συμπάθεια, ως κοινό πάθος και πάνσοφος καημός των τραγουδιών μας, η αλληλεγγύη είναι ό,τι διακρίνει τον Έλληνα άνθρωπο. Αυτή την αυτόχθονη Αγάπη πρέπει να ξαναβρούμε σαν τρόπο ζωής αλλά και ως μορφή αντίστασης απέναντι στη δυτική αγοραία ατομικότητα και την οικονομική και πολιτισμική της αποικιοκρατία.