ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Η εξάλειψη της ανιδιοτέλεια και η αντιμετώπιση της πολιτικής ως οικονομικής δραστηριότητας και επαγγελματικής σταδιοδρομίας είναι ένα από τα στοιχεία της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος. Υπ’ αυτή την οπτική το ατομικό ή κομματικό «πολιτικό κόστος» καθίσταται βαρύνουσας σημασίας, υποσκελίζοντας το συλλογικό ή εθνικό κόστος. Αυτή είναι μία από τις εξηγητικές αναγνώσεις του εκβιαστικού διλήμματος που έθεσε προς τον ελληνικό λαό και δη τις… «δυνάμεις της αποσταθεροποίησης» ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Αλλά ποιες είναι οι δυνάμεις της σταθεροποίησης και ποιες της αποσταθεροποίησης; Οι πρώτες είναι οι δυνάμεις της κυβέρνησης και των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, οι οποίες αρχικά είχαν απολιτικοποιήσει τόσο την οικονομική κρίση όσο και τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σύμφωνα με την απολιτικοποίηση αυτή οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση είχε περιορισμένο, τοπικό χαρακτήρα, αντιστοιχώντας σε μια μη πολιτική αλλά τεχνική αντιμετώπιση των μέτρων λιτότητας. Τα τελευταία, δηλαδή, δεν θεωρούν...

Ποιος θυμάται το δίλημμα που προέβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου στις εκλογές του 2009; Τι απέμεινε από το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»; Απόμεινε η πιο βάρβαρη βαρβαρότητα εναντίον των φτωχών και των αδυνάτων. Ποιο είναι το σημερινό δίλημμα; «Σγουρός ή εκλογές»! Στην περίπτωση που αποδοκιμαστεί ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, τότε ο κ. Παπανδρέου θα ζητήσει εθνικές εκλογές. Αντ’ αυτού θα μπορούσε να αλλάξει πολιτική, διαφοροποιώντας το μίγμα έτσι ώστε να βοηθήσει την ανάπτυξη. Όμως, ο πρωθυπουργός εμμένει στη συνταγή της τρόικας, η οποία οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στη χρεοκοπία. Γι’ αυτό το δίλημμά του είναι «Μνημόνιο-χρεοκοπία ή εκλογές». Ε, λοιπόν, εκλογές. Ας γίνουν εκλογές και ας αναλάβουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις τις ευθύνες τους, θέτοντας σε εφαρμογή το δικό τους σχέδιο ανάπτυξης και εξόδου από το τούνελ. Όσο για τους πράσινους εκβιασμούς, χειρότεροι κι απ’ αυτούς ήταν οι «πολλαπλασιαστές ισχύος» του μηνύματος. Γιατί το μήνυμα μπορεί να το έδωσε «διακαναλικά» ο πρωθυπουργός, μπορεί να μη...

Οι δημοτικές εκλογές είναι κατ’ επίφαση εκλογές για την επιλογή των τοπικών αρχών. Στην πραγματικότητα είναι ένα «εθνικό δημοψήφισμα». Αν αυτό δεν συνιστά αλλοίωση και παραβίαση του Συντάγματος, τότε τι συνιστά; Ακόμη χειρότερα, το δημοψήφισμα αυτό γίνεται όχι με την κατάθεση των προγραμμάτων και των θέσεων των συνδυασμών αλλά μέσω των εκβιαστικών διλημμάτων. «Σωτηρία (σ.σ. με το Μνημόνιο και το ΠΑΣΟΚ) ή χρεοκοπία» είναι το εκβιαστικό δίλημμα του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Αλλά το ίδιο το Μνημόνιο οδηγεί στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και στη χρεοκοπία. Ο εκβιασμός αυτός είναι κάτι φοβερό και παραπέμπει στο «Μαύρο Χέρι» (La Mano Nera) που ήταν μια μέθοδος εκβιασμών της αμερικάνικης μαφίας. Για την ακρίβεια επρόκειτο για τη γνωστοποίηση της θανατικής απειλής με τη διαβίβαση συνήθως ενός σημειώματος(μηνύματος) του «Μαύρου Χεριού» στον εκβιαζόμενο. Το ίδιο μήνυμα μας έστειλε, χθες, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που μας απείλησε πως αν δεν ψηφίσουμε τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ, αν δεν...

Πόσο κοστίζει η ψήφος στις εκλογές του Νοεμβρίου; 100 έως 300 ευρώ. Τόσο κοστολόγισε την πολιτική επιλογή των χαμηλοσυνταξιούχων ο... αντιεξουσιαστής και σφοδρός πολέμιος του παλαιοκομματικού πελατειακού συστήματος Γ. Παπανδρέου. Υποκρισία και ψεύδος απύθμενα. Πάντως, ο νομπελίστας οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν είναι γνωστός στην Ελλάδα τόσο από τα βιβλία του όσο και από τις επισκέψεις του. Μαζί με τον Στίγκλιτς είναι αυτοί που υποτίθεται ότι επηρεάζουν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Με περισσή, μάλιστα, αβρότητα ανταποδίδουν την φιλοξενία τους στα ελληνικά νησιά από την ελληνική κυβέρνηση ή το ΠΑΣΟΚ με καλά λόγια για τον κ. Παπανδρέου και την οικονομική του πολιτική. Εκτός Ελλάδας και χωρίς καμία πλέον υποχρέωση αλλάζουν ρότα. Έτσι, ο Πoλ Κρούγκμαν, σε ομιλία του στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου είπε, χθες, πως η κρίση χρέους στην ευρωζώνη δεν έχει τελειώσει και ότι «Αν και φαίνεται να έχουν ηρεμήσει κάπως οι αγορές, εξακολουθώ να μη βλέπω πώς θα λειτουργήσει αυτό που γίνεται...

Για ενδοτισμό κατηγορεί τον Σαρκοζί η Μέρκελ, αφού επιτρέπει στα λυκειόπαιδα, τους μαθητές των γαλλικών πόλεων-γκέτο σύμφωνα με τη Le Figaro, να σπάσουν και να κάψουν. Τι, όμως, υπερασπίζονται οι νέοι αυτοί; Υπερασπίζονται τη σύνταξη στα 60 χρόνια και το κράτος πρόνοιας που κατέκτησαν οι γονείς και οι παππούδες τους; Όχι, λένε οι οπαδοί της καθεστηκυίας τάξης, οι μαθητές μέσα από την ιδιότυπη «ιντιφάντα» τους αρνούνται «τη Δημοκρατία, την κουλτούρα της και τα σύμβολά της» που είναι «η αστυνομία και το σχολείο»(οι μαθητές έκαψαν ήδη ένα σχολείο). Οι αναλυτές αυτοί, όμως, παραβλέπουν την προέλευση των μαθητών, λησμονούν ότι και η προηγούμενη εξέγερση προέρχονταν από τα προάστια, από τις «πόλεις-γκέτο». Ότι πρόκειται για παιδιά άνεργων και φτωχών μεταναστών που δεν έχουν άλλο μέλλον πέρα απ’ αυτό των συμμοριών της διακίνησης ναρκωτικών κ.ά. Γι’ αυτό και τότε και τώρα τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της ένταξης των μεταναστών στην κοινωνία υποδοχής. Η ενσωμάτωση, όμως, απέτυχε, όπως και η πο...

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να αντιληφθεί πως δημιουργείται ο φαύλος κύκλος της ύφεσης. Περικόπτεις τους μισθούς και τις συντάξεις, μειώνεις δηλαδή την αγοραστική δύναμη αυτών που κατά κύριο λόγο καταναλώνουν και τότε η αγορά παγώνει, τα λουκέτα είναι παντού, και το κράτος δεν έχει από πού να εισπράξει. Έτσι, τα έσοδα μειώνονται και αναγκάζεται η κυβέρνηση να προχωρήσει σε νέα μέτρα, σε νέες περικοπές, σε νέο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό των εργαζομένων και της αγοράς, βαθαίνοντας ακόμα πιο πολύ την ύφεση. Αν δεν δει κανείς ολόκληρο τον φαύλο κύκλο, μένοντας μόνο σ’ ένα στάδιό του, τότε τα συμπεράσματά του θα είναι λανθασμένα. Ακριβώς, όπως εκείνοι που σήμερα διατείνονται πως δεν φταίνε τα μειωμένα έσοδα, αλλά οι υπέρογκες κρατικές δαπάνες, το μεγάλο δηλαδή κράτος. Η σμίκρυνση του μεγάλου κράτους είναι ένα από τα προτάγματα των νεοφιλελεύθερων που επανέρχονται. Όμως, το μεγάλο κράτος δημιουργεί τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ; Το μεγάλο κράτος ευθύνεται για τους απηνιδωτές που...

Αίφνης, το ντροπαλό κορίτσι με τα τετράγωνα γυαλιά σηκώνεται κι ακολουθεί τους διαδηλωτές. Το μάθημα που θα μάθει, σήμερα, είναι ότι μπορεί να αντισταθεί, όπως κάποιοι άλλοι νέοι, τότε στον καιρό των κερασιών, το Μάη του 1968. Μα, να, την ώρα που η νέα διαφεύγει από τη μοιρολατρία και δημιουργεί ιστορία, τη δική της ιστορία, ο σχολιαστής στο «Μέγκα» μιλάει για το ανώφελο των αντιδράσεων, αφού τα μέτρα, όπως διατείνεται, θα ληφθούν ούτως ή άλλως. Παραδόξως, ο συνάδελφός του εξ Αμερικής τον διαψεύδει. Όχι, το ΔΝΤ επηρεάζεται από τις αντιδράσεις. Ο εξ Ελλάδος επιμένει ότι κάθε διαμαρτυρία είναι μάταιη και ότι κανείς δεν πεινάει! Δεν γνωρίζει από Περιστέρι, από Λιόσια και Πέραμα. Αγνοεί τα συσσίτια της ντροπής, ότι ένας στους έντεκα Έλληνες περνάει από εκεί. Δεν ξέρει τίποτα για το 33% των νέων που είναι άνεργοι, για εκείνους που πάσχουν από ασιτία ονείρων. Δεν βλέπει, γιατί η θέαση του κόσμου αλλάζει από πολιτισμό σε πολιτισμό, από έθνος σε έθνος, από φυλή σε φυλή, από κοινωνική ομάδα σε...

Το θέμα είναι τι θέση παίρνεις, με ποιον είσαι σήμερα: Με τα ελλείμματα και τους αριθμούς ή με τους ανθρώπους που δυστυχούν(ένας στους πέντε); Με την Ακρόπολη ως κενοτάφιο της μνήμης ενός μεγάλου πολιτισμού και της υψηλής αισθητικής του ή με τους σύγχρονους εργαζόμενους που κλείστηκαν εκεί, δίκην αρχαίων δούλων σ’ έναν ιδιότυπο Κούγκι, διεκδικώντας ψωμί κι αξιοπρέπεια; Ε, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να μιλάει από το ύψος της βόλεψής του και από την ασφάλεια των πολλών δουλειών του, ψέγοντας εργαζόμενους που διεκδικούν τα χρήματα της δούλεψής τους. Γι’ αυτό, αγαπητέ αρθρογράφε, πάρε τη θέση του άνεργου, λάβε τη θέση του συμβασιούχου, που έχει να πληρωθεί 22 μήνες. Και να έχεις το ρεύμα, το νερό και το νοίκι να τρέχουν και τα παιδιά να ζητούν τα αναγκαία για την ανύπαρκτη δωρεάν παιδεία. Έλα, κύριε κήνσορα, που αγανακτείς και ωρύεσαι για την προσβολή της ιερότητας του χώρου, έλα να αλλάξουμε ρόλους. Έτσι, όπως συνέβαινε παλαιότερα, τότε που ο διαφωτισμός διέδιδε ένα τρόπο σκέψης που βασιζό...

«Η Ακρόπολη δεν ανήκει σε κανέναν», γι’ αυτό «κανένας δεν μπορεί να την ιδιοποιηθεί». Αυτό ήταν το πρώτο επιχείρημα της κυβέρνησης για τα γεγονότα της Ακρόπολης. Στη συνέχεια είχαμε την αλλαγή σύμφωνα με την οποία «Η Ακρόπολη ανήκει σε όλους». Αλλά «όχι στους εργαζόμενους» δηλώνει ο δημοσιογράφος. Γιατί κύριε συνάδελφε δεν ανήκει στους εργαζόμενους; Το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο, αφού οι εργαζόμενοι δεν αξίζουν την τιμή να μετέχουν της αρχετυπικής πατρίδας της δημοκρατίας και του πολιτισμού της. Σ’ αυτή μετέχουν μόνο οι λίγοι, οι «πάνω», οι έχοντες και κατέχοντες. Συνεπώς, το περιεχόμενο του συμβολισμού της Ακρόπολης σύμφωνα με τους κυβερνώντες είναι τα μνημεία χωρίς μνήμη, τα μάρμαρα χωρίς ψυχή, αυτά που αιχμαλωτίζουν οι εργαζόμενοι, αλλάζοντας λουκέτα, είναι η Ακρόπολη δίκην τουριστικού περιπτέρου, στο οποίο καταθέτουν το συνάλλαγμά τους οι τουρίστες. Η Ακρόπολη είναι χρήμα γι’ αυτό οι «πάνω» μπορούν να την πωλήσουν δίκην οικοπέδου, αφού έχει τεθεί και ως εγγύηση στο Μνημόνιο για τ...

Η χθεσινή επίθεση της αστυνομίας εναντίον συμβασιούχων-εργαζομένων που παρακώλυαν τη λειτουργία του «ιερού χώρου» της Ακρόπολης -σύμφωνα με τον εντόπιο έφορο- αλλά και εναντίον ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων ήταν με μία λέξη: μία φασιστική ενέργεια. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα ΜΑΤ που εκτελούσαν, αλλά και την ίδια την πολιτική ηγεσία, την ίδια την κυβέρνηση που έδωσε την εντολή. Τι θα έπρεπε, άραγε, να κάνουν οι εργαζόμενοι και το 33% των νέων που είναι άνεργοι; Να υπομείνουν την εξαφάνισή τους χωρίς καμία διαμαρτυρία, χωρίς έστω ένα σπασμό; Ποια είναι η ηθική της ευθύνης ενός εργαζόμενου πατέρα απέναντι στα παιδιά του; Προπάντων, σε τι συνίσταται η «ιερότητα του χώρου» και η ύβρις; Όχι κύριοι, ο χώρος της Ακρόπολης δεν είναι μνήμα ούτε τουριστικό περίπτερο, είναι μνήμη, είναι περιοχή μνείας και μάθησης, είναι λόγος, είναι ένας κοινός τόπος αναφοράς, είναι η αρχετυπική πατρίδα της δημοκρατίας, του διαλόγου και της πειθούς. Η Ακρόπολη δεν συμβολίζει τη βία και την καταστολή, αλλά την κατ...

Παλίμψηστος ο κόσμος. Τριάντα τρεις ανθρακωρύχοι ανασύρονται από τα έγκατα της γης στην έρημο Ατακάμα της Χιλής. Παγκόσμια η συγκίνηση. Κι από τα μεγάλα βάθη του χώρου στα μεγάλα βάθη του χρόνου. Μία φωτογραφία εν έτει 1968, τότε που η Ευρώπη και η Αμερική φλέγονταν από τις εξεγέρσεις των νέων. Τότε που οι Μαύροι Πάνθηρες, το πιο δυναμικό κομμάτι της μαύρης αμερικάνικης νεολαίας, πάλευαν κατά των διακρίσεων σε βάρος των αφροαμερικανών. Ο νικητής των 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό, ο Τόμι Σμιθ μαζί με τον επίσης μαύρο συναθλητή του, τον «χάλκινο» Τζον Κάρλος, σκύβουν το κεφάλι και σηκώνουν ψηλά τη γαντοφορεμένη γροθιά τους, το σύμβολο των Μαύρων Πανθήρων. Οι δύο αθλητές αποπέμφθηκαν από το Ολυμπιακό Χωριό και η ζωή τους απειλήθηκε πολλές φορές στη χώρα τους. Τα πράγματα, όμως, είναι διαφορετικά για τους ανθρακωρύχους της Χιλής. Αυτοί δεν αμφισβητούν, απλώς παρέχουν θέαμα και αβλαβή συγκίνηση. Ο ανθρακωρύχος που ζητά καλύτερες συνθήκες εργασίας δεν θα ακουστεί. Αντιθέτως,...

Η Ελλάδα είναι μία «χώρα διεφθαρμένη». Η διαπίστωση είναι γνωστή από παλιά λέει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αυτός ο οποίος όταν μιλάει παραπέμπει στον Αλμπέρ Καμύ που έλεγε πως «Κάθε φορά που ακούω έναν πολιτικό λόγο ή διαβάζω για τους ιθύνοντες, με κυριεύει, εδώ και χρόνια, φρίκη, γιατί δεν ακούω τίποτα που να βγάζει ανθρώπινο ήχο. Οι ίδιες πάντα λέξεις που λένε τα ίδια ψέματα...». Το καινοφανές εν προκειμένω είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι πλέον δεν διστάζουν να προβάλλουν τα ψεύδη τους με έναν φοβερό κυνισμό. Τους ακούμε τώρα, επί παραδείγματι, να λένε ότι η συζήτηση για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους είναι «θεωρητική» και διερωτώμεθα, ποιον εμπαίζουν; Αλλά ευθυνόμαστε κι εμείς γι’ αυτό. «Δεν φταίει ο Μπερλουσκόνι αλλά οι Ιταλοί που τον ψηφίζουν» επισημαίνει ο Ουμπέρτο Έκο, απομυθοποιώντας την έννοια λαός και την δήθεν αείποτε δημοκρατική κρίση της συλλογικότητας αυτής, προειδοποιώντας, συγχρόνως, για τον κίνδυνο ενός νέου φασιστικού φαινόμενου, που είναι ήδη ορατός στη...

Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι κοιμούνται κάθε βράδυ χωρίς να έχουν φάει. Ένα εκατομμύριο Έλληνες θα είναι άνεργοι το 2011. Ένα εκατομμύριο ευρώ είναι το χρηματικό ποσό του βραβείου Νόμπελ οικονομίας. Τόσα θα λάβουν οι δύο Αμερικανοί Ντάιμοντ και Μόρτενσεν καθώς και ο Βρετανο-Κύπριος Χριστόφορος Πισσαρίδης για τη μελέτη τους σχετικά με την αγορά εργασίας και το φοβερό συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερα είναι τα επιδόματα εργασίας, τόσο μεγαλώνει η ανεργία και επιμηκύνεται η διάρκεια αναζήτησης εργασίας. Αυτή είναι απάντησή τους στο ερώτημα «γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι χωρίς εργασία, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν πολυάριθμες προσφορές εργασίας;». Οι τρεις νομπελίστες φαίνεται ότι ζουν σ’ έναν φανταστικό κόσμο, όπου η προσφορά εργασίας είναι μεγάλη, αλλά η ανεργία οφείλεται στο γεγονός ότι είναι μεγάλα τα επιδόματα κι έτσι οι κακομαθημένοι εργαζόμενοι προτιμούν να είναι άνεργοι παρά να εργάζονται. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μειωθεί η ανεργία με τη δραστική μείωση των σχετικών επιδομάτων! Αυτό ...

«Όταν ακούω τον Άσκροφτ να μιλά, έχω την εντύπωση ότι ακούω έναν ιμάμη από τη Βαγδάτη». Ο Τζον Άσκροφτ ήταν ο υπουργός των ΗΠΑ επί Μπους και σ’ αυτόν αναφερόταν πριν χρόνια ο λατινοαμερικάνος συγγραφέας Μάριο Βάργκας Γιόσα, το φετινό νόμπελ λογοτεχνίας. Ο Γιόσα δεν είναι αντι-αμερικανός, είναι όπως ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται «ριζοσπάστης φιλελεύθερος», που παρ’ ολίγο να γίνει πρόεδρος του Περού. Το νόμπελ λογοτεχνίας του ξέφυγε μέσα από τα χέρια του πολλές φορές. Ακόμα και όταν είχε ταχθεί υπέρ των νεοφιλελεύθερων και της αμερικάνικου τύπου παγκοσμιοποίησης. Κάτι που δεν μπορούσε να καταλάβει ποτέ ο Ιγκνάσιο Ραμονέ. Ένα απόσπασμα, όμως, από το μυθιστόρημά του Γιόσα «πότε πήραμε την κάτω βόλτα;» είναι κατατοπιστικό για την εξέλιξή του: «Η επανάσταση, η φιλία, η ζήλια, ο φθόνος, όλα ένας αχταρμάς, όλα μια μάζα, Σαβαλίτα, απ’ την ίδια βρόμικη λάσπη είναι φτιαγμένος κι ο Χακόμπο, Σαβαλίτα». Δεν υπάρχουν άγιοι. Αυτό είναι το συμπέρασμα του ερωτευμένου επαναστάτη. Όλα αρμόβουρκος. Αλλά τότε ...

Malesuada fames (η πείνα είναι κακός σύμβουλος) έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Γι’ αυτό όταν ακούς έναν υπουργό του ΠΑΣΟΚ(Παμπούκης στο Μέγκα) να δηλώνει ότι η Cosco ήταν μία καλή σύμβαση, τότε αγριεύεις. Θυμώνεις, γιατί θυμάσαι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, έλεγε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα αναθεωρήσει τη σύμβαση. Πόσο αλήθεια κόστισαν οι αποκλεισμοί και οι διαμαρτυρίες στο λιμάνι του Πειραιά για την Cosco; Ποιος θα πληρώσει γι’ αυτά; Αλλά και η δήλωση του κ. Παμπούκη ότι «Το Μνημόνιο έγινε για να αποδείξουμε ποιοι είμαστε» προκαλεί. Ποιοι τάχα θέλαμε να αποδείξουμε, τι και σε ποιους; Αυτό δεν διευκρινίζεται. Πάντως οι μόνοι που υφίστανται tα πάνδεινα και οι οποίοι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Είναι όσοι πληρώνουν χωρίς να ευθύνονται ούτε για το έλλειμμα ούτε για το χρέος. Είναι η νέα γενιά, η μοναδική μέχρι τώρα που πορεύεται χωρίς όνειρα, χωρίς μέλλον. Μήπως θέλουν οι κύριοι της κυβέρνησης να αλλάξουν ...

Ο οίκος Moody’s αφού έριξε την Ελλάδα στα «σκουπίδια» ως προς την πιστοληπτική ικανότητά της, τώρα ενδέχεται να την αναβαθμίσει υπό τον όρο να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις! Το θέμα, συνεπώς, είναι να στραγγιστούν και από την τελευταία ρανίδα του αίματός τους οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, όπως δείχνει ο Προϋπολογισμός του 2011. Τους ίδιους επαίνους προς την Ελλάδα απευθύνει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Financial Times όμως και ο εγχώριος ΙΟΒΕ εξακολουθούν να βλέπουν ζοφερή την προοπτική της οικονομίας. Κατά τα άλλα, ο πρωθυπουργός επιμένει ότι για την οικονομική κρίση ευθύνεται μόνο η ΝΔ και σκέφτεται να συστήσει εξεταστική προς τούτο επιτροπή της Βουλής. Ακριβώς το ίδιο συνέβη και στα τέλη του 19ου αιώνα όταν ο Τρικούπης απέδωσε στον Θ. Δηλιγιάννη την πρόκληση της οικονομικής κρίσης(χωρίς εξεταστική όμως). Και ο Τρικούπης, όπως οι Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, θεώρησε ότι το πρωταρχικό ήταν ο ισοζυγισμένος προϋπολογισμός(το έλλειμμα τότε ήταν 17 εκατομμύρια) που σήμαινε οικονομίες κ...

Να ελπίσουμε ναι, αλλά σε τι; Να αντισταθούμε στον τρόμο αλλά πως; Να αισιοδοξούμε ναι, αλλά γιατί; Μήπως υπάρχει κάποια εναλλακτική οδός, κάποια διέξοδος που μας προτείνεται; Γιατί να χαρούμε όταν η ανεργία από 11,6% θα εκτιναχθεί επισήμως στο 14,5%, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις θα περικοπούν ακόμη περισσότερο; Τι θα πεις στο δεκάχρονο παιδί με το ντροπαλό βλέμμα και το τρύπιο χαμόγελο, αυτό που καθάριζε τα τζάμια των αυτοκινήτων στη Λένορμαν; Τι θα πεις στον άνεργο και στους εξόριστους της χαράς; Ναι, να ελπίσουμε, αλλά για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε κάτι απτό, κάτι συγκεκριμένο. Αλλιώς τα λόγια παραμυθίας παραπέμπουν στη ρήση «παρηγοριά στον άρρωστο λίγο πριν βγει η ψυχή του». Γιατί η ψυχογραφική οπτική που διακρίνει τους ανθρώπους σε αισιόδοξους και απαισιόδοξους, σ’ αυτούς «που τα βλέπουν όλα μαύρα» και σε όσους σκέφτονται θετικά, παραβλέπει τις κοινωνικές ανισότητες και αντιμετωπίζει την πραγματικότητα μέσω ποσοτικών δεικτών που τροφοδοτούν μια ορισμένη και προ πολλού απομυθοπ...

Δείχνουν πρώτα το «κοινωνικό τιμολόγιο» της ΔΕΗ, που ουσιαστικά θα λάβουν ελάχιστοι, χωρίς να δείχνουν την επερχόμενη τεράστια αύξηση των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος. Δείχνουν τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών ότι τον επόμενο χρόνο θα βοηθήσει τους χαμηλοσυνταξιούχους, υποβαθμίζοντας το νέο ψαλίδι στα επιδόματα και, συγχρόνως, αποκρύπτοντας το ύψος της ανεργίας καθώς και το νέο εργασιακό μεσαίωνα. Τον επικοινωνιακό αυτό εμπαιγμό τον κατασκευάζει η κυβέρνηση, για την ακρίβεια οι επικοινωνιολόγοι της, και τον σερβίρουν τα φιλικά προς το ΠΑΣΟΚ μίντια και ασφαλώς οι δημοσιογράφοι. Οι τελευταίοι, τηλεοπτικοί και… έντυποι, λειτουργούν δίκην «πεταλωτήδων», προκαλώντας κυριολεκτικά το δημόσιο αίσθημα. Το μάτι τους στάζει αίμα καθώς απευθύνονται στον έμφοβο μισθωτό και συνταξιούχο τηλεθεατή. Η αγωνία τους είναι να κρατούν τρομοκρατημένο και μαρμαρωμένο σαν τη νάγια την ορχούμενη το πλήθος. Γιατί αλίμονο αν διαφύγει από τον έλεγχο της «έγχρωμης τηλεοπτικής μαγείας» τους η οργή του λαού. ...

«Πράσινη οικονομία», «πράσινη ανάπτυξη», γενικώς το πράσινο παρουσιάστηκε από τους ηγήτορες του κόσμου εν οις και του κ. Παπανδρέου ως το χρωματιστό πνεύμα της εποχής! Φαίνεται ότι εφευρέθηκε ο νέος όρος που θα ονοματίσει το νέο στάδιο του καπιταλισμού, σημειώναμε πριν ένα χρόνο. Τώρα η «πράσινη ανάπτυξη» σε ιδεολογικό επίπεδο εξαερώθηκε δίκην φούσκας στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Στο πεδίο όμως των άυλων και υλικών αξιών του ίδιου χρηματιστηρίου η αγροτική οικονομία –κακάο, σιτάρι, ρύζι, σόγια- και οι πρώτες ύλες γίνονται το νέο παίγνιο των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Γι’ αυτό όταν η τιμή στο αλεύρι εκτοξευθεί αυτό θα οφείλεται στην κερδοσκοπική βουλιμία των χρηματιστών, αυτών που δεν είδαν ποτέ στη ζωή τους ένα κόκκο σιτάρι. Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας R. B. Zoellick δηλώνει ότι «Για πρώτη φορά στην ιστορία, περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα κοιμούνται κάθε βράδυ με άδειο στομάχι». Ο ίδιος θα πει πως οι στόχοι για την ανάπτυξη δεν θα επιτευχθούν...

«Πήραμε το μήνυμα» δήλωσε ο Γιούνκερ, αναφερόμενος στις διαδηλώσεις των εργαζομένων της Ευρώπης στις Βρυξέλλες, την ώρα που τα κοράκια των οίκων αξιολόγησης υποβάθμιζαν την πιστοληπτική ικανότητα της Ισπανίας, ανοίγοντας το δρόμο στους τοκογλύφους των ομολόγων. Κι ενώ οι αστρονόμοι έδιναν ελπίδες διεξόδου στη συμπαντική μας μοναξιά, ανακαλύπτοντας έναν «εξωπλανήτη» με γήινα χαρακτηριστικά, η αντιπαράθεση στην Ελλάδα μεταξύ κυβέρνησης και αυτοκινητιστών έχει απολέσει κάθε όριο, οδηγώντας κατευθείαν στο χάος. Την ίδια στιγμή ένας νομπελίστας φυσικός έγινε αστρόσκονη, ενώ η αστυνομία του Ηρακλείου αδυνατεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά μιας σπείρας κλεφτών που χτυπά αδιαλείπτως σπίτια και επιχειρήσεις, αφήνοντας πάνω στα σαλόνια και τα γραφεία τα προϊόντα της αφόδευσής τους! Στην αστυνομία είναι φανερό πως δεν έχουν ιδιαίτερα καταρτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι να γνωρίζουν ότι το ίδιο έκαναν στις αρχές του 20ου αιώνα και οι κλέφτες της Βιέννης, για τους οποίους ο Φρόυντ έλεγε ότι θεωρούσαν ...