Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2009

Μίκης και άλλα

Η φήμη για τον Μίκη απεδείχθη ευτυχώς ένα επαίσχυντο παιγνίδι ηλιθίων. Γιατί όμως; Πάντως πλησιάζουν τα γενέθλια του μεγάλου μουσουργού και εμείς του ευχόμαστε χρόνια πολλά. Πέραν τούτου με άφησε άναυδο για μία ακόμα φορά ο τρόπος που κανιβαλίζει το κράτος. Πρώτα ήταν Γιάννης, μετά ο Πάνος και τώρα η Ευγενία που για ένα πρόστιμο ή για μία δόση στο ΤΕΒΕ δικάστηκαν ερήμην και κινδύνευσαν να φυλακιστούν. Πως γίνεται αλήθεια και δεν επιδίδονται οι κλητεύσεις; Δεν έχουν υποψιασθεί κάτι οι δικαστές από τη σωρεία της ερημοδικίας για ελάχιστα ποσά; Κι έτσι πας να βγάλεις ταυτότητα ή σε σταματάει ένας τροχονόμος και άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ο Βλαστός ή κάποια παραφυάδα του. Ας το δουν οι αρμόδιοι. Αλλά το θέμα της χθεσινής ημέρας είναι (όλα είναι ζήτημα οπτικής γωνίας) η ανεργία παντού και ειδικά στην Καλιφόρνια, την πιο πλούσια πολιτεία των ΗΠΑ με τα 38 εκατομμύρια κατοίκους και το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας(11%)! Ναι, η ανεργία είναι μεγάλη, αλλά η πολιτεία, όπου κυβερνά ο μυώδης Σβαρ...

Γκέητς Μπιλ

Πόσο θα μας κοστίσει η γρίπη των χοίρων(και κατά μετωνυμία γρίπη Α); Πόσα θα κερδίσουν οι πλανητικής εμβέλειας φαρμακοβιομηχανίες; Πολλά. Αλλά εκείνο που σοκάρει δεν είναι οι φαρμακοβιομήχανοι αλλά οι… φιλάνθρωποι, που επενδύουν στη φιλανθρωπία και τη δημόσια υγεία, όπως ο Μπιλ Γκέητς και η γυναίκα του Μελίντα. Πιο συγκεκριμένα, ακόμα και η φιλανθρωπία αντιμετωπίζεται πλέον με όρους επιχειρηματικούς, δίκην δηλαδή βιομηχανίας(charity must be considered as an industry). Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς πως ο Μπιλ Γκέητς, ο άνθρωπος που έγινε μέσω των νέων τεχνολογιών στην πληροφορική(Μάικροσοφτ), ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, μεταλλάχθηκε αίφνης σ’ έναν… άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης. Για να γίνει εύκολα αντιληπτό τι συμβαίνει, αρκεί να πούμε ότι στη Νιγηρία όπου το ίδρυμα Gates επένδυσε σε μία μεγάλη καμπάνια εναντίον της μόλυνσης του περιβάλλοντος και τη φαρμακευτική περίθαλψη των μικρών παιδιών, όλα τα παιδιά αντιμετώπισαν σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Και τούτο διότι όλα τα παιδιά κ...

Άλμα στο κενό

Σαν σήμερα, την 21η Ιουλίου 1969, ένας άνθρωπος, ο αμερικανός αστροναύτης Νηλ Άρμστρονγκ περπατούσε στο φεγγάρι, προαναγγέλλοντας το «…τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα». Σαράντα χρόνια μετά, ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος, οι άνθρωποι δεν απελευθερώθηκαν από την ανάγκη, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να απολύονται, οι μετανάστες συνεχίζουν να ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο για να επιβιώσουν. Σαράντα χρόνια μετά, οι άνθρωποι είναι χωρίς κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς Εμείς και γι’ αυτό χωρίς μακροπρόθεσμα Εγώ, αλλά και με την καταναλωτική μανία της συσσώρευσης προϊόντων μιας χρήσης, με εφήμερες αγάπες μιας χρήσης, μ’ ένα αυτοαναλωνόμενο πάθος που καταλήγει στην αυτοαναφορικότητα και τον κανιβαλισμό. Όμως, να τώρα, αμφισβητείται όχι μόνο το τεράστιο βήμα αλλά και το μικρό βήμα του ανθρώπου πάνω στη Σελήνη. Βέβαια, η αμφισβήτηση άρχισε το 1974, όταν ο B. Kaysing έγραψε το βιβλίο «We Never Went to the Moon: America’s...

Πάλι στον ίδιο σκοπό

Η ΔΕΗ εκβιάζει: Ή λιθάνθρακας ή πυρηνικά. Ο λιθάνθρακας έχει απαγορευτεί παντού ως η πλέον ρυπογόνος ύλη, ενώ τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αντενδείκνυνται για σεισμογενή χώρα, όπως η Ελλάδα. Αλλά το σημαντικότερο και όχι ευρέως γνωστό με τα πυρηνικά είναι ότι χρειάζονται τεράστιες ποσότητες νερού. Κι αναρωτιέται κανείς, γιατί η ΔΕΗ δεν προτείνει και τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όπως η αιολική και η ηλιακή; Αλλά σήμερα δεν ήθελα να σας μιλήσω για τη ΔΕΗ ούτε τα τεράστια κέρδη των φαρμακευτικών κολοσσών από το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων, μήτε για την απεργία πείνας δύο παράνομων μεταναστών στα κρατητήρια της Άρτας με τη συμπαράσταση και των αστυνομικών! Σήμερα, θα μιλήσουμε ξανά για ένα κοινότοπο πλέον θέμα, τις τράπεζες και το γεγονός ότι αυτές επιστρέφουν εν μέσω οικονομικής κρίσης στους χρυσούς μισθούς και τα μπόνους των πασίγνωστων πια «γκόλντεν μπόις» τους. Ακριβώς, όπως ο σκορπιός δεν μπορεί να αλλάξει τη φύση του και τσιμπάει στη μέση του ποταμού(ή...

ΗΠΑ-ΚΙΝΑ

Οι μεγάλες πολυεθνικές μεταφέρουν τις έδρες τους από την Αγγλία και άλλες χώρες της Ευρώπης προς την Ελβετία, προκειμένου να αποφύγουν τη βαριά πλέον φορολογία. Η μετακίνηση των επιχειρήσεων είναι ένας γνωστός εκβιασμός ώστε να πιεστούν οι κυβερνήσεις να αποφύγουν την αυξημένη φορολογική επιβάρυνση. Αλλά αν στην Ευρώπη το επιχειρηματικό κέντρο μεταφέρεται στη Γενεύη, σε παγκόσμιο επίπεδο οι διευθύνοντες τις επιχειρήσεις πλανητικής εμβέλειας και οι πολιτικές ελίτ θεωρούν ότι το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης μετακινείται προς την Κίνα(Ph. Cohen-Marianne). Όσοι πίστευαν ότι η Αμερική, η οποία μας οδήγησε στην κρίση, θα μας βγάλει απ’ αυτή, δεν το πιστεύουν πια. Και τούτο διότι η στρατηγική Ομπάμα αποβλέπει αποκλειστικά στην ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας και μόνο. Συγκεκριμένα, το οικονομικό σχέδιο του Ομπάμα αποβλέπει σε λιγότερες εισαγωγές, περισσότερες δημόσιες επενδύσεις, λιγότερη κατανάλωση και περισσότερη αποταμίευση. Το σχέδιο αυτό μπορεί να είναι καλό γι...

Ο Άγγλος παππούς

Κατάλευκα γένια, ασκητικό πρόσωπο, μπερές στο κεφάλι και γυαλιά πρεσβυωπίας χαμηλά στη μύτη. Στα χέρια του κρατάει σφιχτά ένα πλακάτ: Out of Iraq and Afghanistan. Το Ο στο Out είναι γεμάτο αίμα. Δεν ξέρεις αν είναι από το αίμα του εγγονού του ή από το αίμα κάποιου νεαρού Ιρακινού ή Αφγανού. Σημασία έχει ότι κάποιος σκοτώθηκε, ότι μια καρδιά έπαψε τελεσίδικα να χτυπά. Εδώ επισυμβαίνει η τραγωδία που λέγεται πόλεμος, η αντιστροφή της φυσικής ροής, όπου οι γονείς και οι παππούδες θάβουν τα παιδιά τους. Κι ο Άγγλος παππούς βγήκε στους δρόμους του Λονδίνου για να διαμαρτυρηθεί, για να μην χυθεί άλλο αίμα, για να μπορούν όλα τα παιδιά του κόσμου να απολαμβάνουν τις μουσικές του Έντουαρντ Ντάουνς και όχι τις μουσικές των σφαιρών, των βομβών ή της πείνας. Ο άγνωστος μα τόσο οικείος γέρος με το πλακάτ δίνει νόημα στη ζωή του και τη ζωή μας, έτσι καθώς φωνάζει «Φυσάει!… Εμπρός, λοιπόν, πρέπει να ζήσουμε!». Ο Άγγλος μαέστρος Έντουαντ Ντάουνς, από την πλευρά του, τυφλός, κουφός κι εντελώς ανήμπορο...

Ατομικισμός

Σε καιρούς βίαιης αναταραχής οι πρωτόγονοι καθιέρωναν νέες θεότητες, νέους διαμεσολαβητές (Homo Ludens, Γιόχαν Χουϊζίνγκα). Όμως η διαμεσολάβηση του θεού λαμβάνει χώρα μέχρι το μεσαίωνα. Από την αναγέννηση κι ύστερα έχουμε τη λατρεία του Ατόμου και της ατομικότητας, η οποία διαμορφώθηκε από το ριψοκίνδυνο πνεύμα εκείνης της εποχής, από την περιπέτεια, το ρίσκο, το άλμα πέραν των ορίων, τον τιτανισμό των αισθημάτων. Ο ατομικισμός, η ιδεολογία που νίκησε κατά κράτος τη συλλογικότητα, πεθαίνει, σήμερα, από ακραία διάταση-συσσώρευση και υπερβολική χυδαιότητα, από αυτανάφλεξη. Στη θέση του απολύτως τίποτα. Μόνο οι απόπειρες κάποιων να επαναφέρουν τις μεσαιωνικές θεϊκές διαμεσολαβήσεις(μέσω της θεοποίησης πολιτικών ηγετών). Το ΝΕΟ έχει ανάγκη τη Μορφική Επινοητικότητα, ένα νέο είδος ποίησης. Αλλά η ποίηση έχει τεθεί υπό απαγόρευση από την εποχή του Πλάτωνα, που την χαρακτήριζε ίδιο των σαλών. Ομοίως οι θεσμοί της παλιάς συλλογικότητας έχουν χαθεί μαζί με την Πόλη και το Χωριό. Η διέξοδος απα...

Καπιταλισμός-πολιτισμός

Το νέο ντοκυμαντέρ του Μ. Μουρ έχει τον τίτλο «Καπιταλισμός: μία ιστορία αγάπης». Περίεργος τίτλος για έναν ανατροπέα όπως ο Μουρ. Όπως μας εξηγούν, όμως, πρόκειται για ένα «παιχνίδι», ή αλλιώς για τη σχέση της επιθυμίας, του έρωτα κι ενός ρομάντζου με την απόλυση, καθημερινά, 14.000 ανθρώπων από τη δουλειά τους. Φανταζόμαστε, λοιπόν, την αντίφαση μεταξύ ενός ζεύγους που εγκλείεται αυτιστικά στον έρωτά του, ενώ στο Ιράκ συνεχίζουν να σκοτώνονται(χθες σκοτώθηκαν 60 άνθρωποι). Είναι σαν να απολαμβάνουν κάποιοι το ρομάντζο τους, αδιαφορώντας για τον πνιχτό λυγμό της γυναίκας που περνά, κρατώντας στα χέρια το χαρτί του συμβολικού, ζωντανού θανάτου της, την απόλυσή της. Αλλά γιατί αυτές οι αντιφάσεις; Γιατί οι άνθρωποι συμπεριφερόμαστε έτσι; Γιατί κάθε πολιτισμός θεσπίζει τις δικές του αξίες και παιδεύει τα άτομα σε συνάρτηση με αυτές. Το μέγιστο της κατανάλωσης, της δύναμης, της αγιότητας, δεν είναι στόχοι έμφυτοι, αλλά διαμορφώνονται από τον πολιτισμό. Ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα σ’ έν...

Σπείρες έσπειρες...

Η υπόθεση του συνδικάτου του εγκλήματος και των διασυνδέσεών του παραπέμπει στον Μπαλζάκ και το Παρίσι του 19ου αιώνα, τότε που ο χώρος της παρανομίας συνδεόταν με χίλιες δυο υπόγειες διαδρομές με τη... νόμιμη πολιτική και οικονομική εξουσία. Παραπέμπει επίσης στους "ληστοβαρώνους" των ΗΠΑ και τη μαφία. Γι' αυτό ο Αλ Καπόνε έκανε πάντα τη διάκριση μεταξύ παράνομης και νόμιμης παρανομίας. Φαίνεται, εντέλει, ότι όλες οι μαφίες: η αμερικάνικη, η ιταλική και τώρα η ιδιότυπη ελληνική μαφία συνδέονται με χίλια νήματα με την εξουσία, είτε κρατική είναι αυτή είτε πολιτική. Μην ξεχνάμε τις διασυνδέσεις των Ιταλών πολιτικών(Κράξι, Αντρεότι) με τη μαφία. Ομοίως, είναι καταγεγραμμένη ιστορικά η συμφωνία του πατέρα του Τζων Κέννεντυ, Ζόζεφ με τους μαφιόζους για την εκλογή του γιου του. Όμως ο Μπομπ ως υπουργός Δικαιοσύνης δεν τήρησε τις συμφωνίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πάντως στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν είδαμε ακόμη τίποτα, αν τελικά δούμε. Εκείνο που είναι πλέον βέβαιο είναι πω...

Βλαστάρια παντού

Η υπόθεση του συνδικάτου του εγκλήματος και των διασυνδέσεων με πολιτικούς και ευυπόλυπτους επιχειρηματίες μου θυμίζει Μπαλζάκ και το Παρίσι του 19ου αιώνα, τότε που ο χώρος της παρανομίας συνδεόταν με χίλιες δυο υπόγειες διαδρομές με τη... νόμιμη πολιτική και οικονομική εξουσία. Μία περίοδο μάλιστα ο αρχηγός του χώρου του εγκλήματος διορίσθηκε αρχηγός της αστυνομίας! Γι' αυτό ο Αλ Καπόνε έκανε πάντα τη διάκριση μεταξύ παράνομης παρανομίας και νόμιμης παρανομίας. Τελικά και η αμερικάνικη μαφία συνδέθηκε με την εξουσία. Μη ξεχνάμε τον τρόπο εκλογής του Τζων Κέννεντυ και τη συμφωνία του πατέρα του με τους μαφιόζους. Όμως ο Μπομπ δεν τήρησε τις συμφωνίες με τα γνωστά αποτελέσματα. Πάντως στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν είδαμε ακόμη τίποτα...

Θάνατος-θέαμα

Θέαμα η ζωή του, θέαμα κι ο θάνατός του. «Ο μιντιακός φασισμός κλαίει τον σταρ του»(ο τίτλος άρθρου στο AgoraVox). Η φωνή του 11χρονου κοριτσιού αυθόρμητη, τσακισμένη, τρυφερή απευθύνεται στον «μπαμπάκα», ραγίζοντας τα σίδερα, γι’ αυτό και θα πουληθεί καλύτερα στην αγορά του πλανητικού θεάματος, που αποκτά για πρώτη φορά συναίσθημα, αποκτά πόνο. Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει αυτούς τους άντρες με τα μαύρα γυαλιά κι αυτές τις γυναίκες με τα μαύρα καπέλα. Μα πάνω απ’ όλα παράγει κατευθυνόμενο και πλήρως ελεγχόμενο συναίσθημα. Τα δάκρυα θα κυλήσουν στο «Πάμε πακέτο», όπως και στο σόου-κηδεία του Τζάκσον, αλλά κανείς δεν θα δακρύσει για τα 75.000 παιδιά που θα πεθάνουν από πείνα σε όλο τον κόσμο τις επόμενες τρεις μέρες. Στην πρώτη περίπτωση ο πόνος είναι λυτρωτικός, επικυρωτικός, στη δεύτερη ανατρεπτικός, ακυρωτικός γι’ αυτό πρέπει να αποσιωπηθεί, να εξαφανιστεί μαζί με τα άψυχα σώματα των φτωχών παιδιών. Τελικά, οι κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις συμβαίνουν πλέον μ...

Το πνεύμα αντίστασης

Ιδού και η περίφημη ιδιωτική εκπαίδευση. Μιλώ για το σκάνδαλο του «διεθνούς μπακαλορεά». Θα ασχοληθούμε και μ’ αυτό δύο-τρεις μέρες μέχρι το επόμενο σκάνδαλο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συνηθίσαμε στα σκάνδαλα και κυρίως το μεγαλύτερο εξ’ αυτών που αφορά το ίδιο το πολιτικό σύστημα, την ίδια τη δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία στην Ευρώπη έχει παρεκκλίνει. Αυτό λέει και ο γνωστός Γάλλος καθηγητής πολιτικών επιστημών Μπερτράντ Μπαντί. Έτυχε να έχω δάσκαλο τον κ. Μπαντί στη Ναντέρ και μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν μιλούσε για την «πολιτική ανάπτυξη», για «πολιτική προσφορά» και «ζήτηση». Όταν μιλούσε με όρους οικονομίας για την πολιτική. Όπως αντιλαμβάνεσθε δεν πρόκειται για κάποιον… επαναστάτη. Κι όμως ο Μπαντί αναφέρεται στην τριπλή αποτυχία της δημοκρατίας στην Ευρώπη: στο δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ, τη μη ανανέωση της «πολιτικής προσφοράς», καθώς η πολιτική τάξη φοβάται ότι μαζί με την ανανέωση θα χάσει και τις προνομίες της, αλλά κυρίως στην απώλεια της αξιοπιστίας της σοσιαλδημοκρατίας ...

ΖΙΜΕΝΣ

Το σκάνδαλο της Ζίμενς θέτει με αποδείξεις πλέον το ερώτημα για το τι είδος δημοκρατίας έχουμε. Έχουμε δημοκρατία ή ολιγαρχία; Τα κόμματα παίζουν ισότιμα το παιγνίδι του πολιτικού ανταγωνισμού ή όχι; Είναι το πολιτικό σύστημα, για την ακρίβεια τα κόμματα εξουσίας, όμηρο της οικονομίας ή όχι; Δυστυχώς, οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι επιβαρυντικές για τη δημοκρατία. Η Ζίμενς είναι ένα σκάνδαλο «μαύρου χρήματος», που αποκαλύφθηκε στη Γερμανία και όχι στην Ελλάδα. Απομένει να αποκαλυφθούν πολλές ακόμη χρηματοδοτήσεις από εγχώριες επιχειρήσεις. Αλλά θα συμβεί άραγε αυτό κάποτε στη χώρα μας; Αμφιβάλλουμε. Κάποιοι εκπλήσσονται για τους εκσυγχρονιστές και τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για το πως ανέχθηκε τέτοιες πρακτικές. Ξεχνούν ότι ο κ. Σημίτης έλεγε το Νοέμβρη του 2003 «Εγώ πιστεύω ότι οι κακές έξεις δεν αποβάλλονται»! Αλλά θα ήμασταν άδικοι και λανθασμένοι αν περιορίζαμε το φαινόμενο στο ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Και στη ΝΔ παρά τις εκκλήσεις του Κ. Καραμανλή το ίδιο συνέβη. Τελικώς, όλα τ...

Συντεχνιακή αντίληψη

Χρειάστηκε να κλείσει ο ΕΤ και το ράδιο city για να γίνει αντιληπτό από τους δημοσιογράφους ότι η δική τους μοίρα δεν αφίσταται από αυτή των λοιπών εργαζομένων. Ασφαλώς δεν ομιλούμε για τους δημοσιογράφους-επιχειρηματίες, ούτε για τους πρώην γιαπίσκους, νυν γκόλντεν μπόις και εν γένει χαμαιλέοντες με τις τρεις δουλειές, τις τρεις τουλάχιστον αργομισθίες στο δημόσιο και άλλα τινά, αναφερόμαστε στο πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Το τελευταίο θεωρώντας ότι κατέχει προνομιακή θέση έναντι των άλλων εργαζομένων έπεσε θύμα της συντεχνιακής αντίληψης κάποιων, που το εμπόδισαν να προείδει έγκαιρα την κρίση. Γι’ αυτό και ο αιφνιδιασμός. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσιογράφοι και το συνδικαλιστικό τους όργανο δεν τοποθετήθηκαν ποτέ σε θέματα πολιτικού ενδιαφέροντος, τα οποία σχετίζονται με τη δημοσιογραφική λειτουργία. Και τούτο διότι οι εκατό «μεγαλοδημοσιογράφοι» καθορίζουν το πεδίο, χρησιμοποιώντας ως κάλυψη το δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Γιατί εντέλει δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ...

Ομπάμα

Ο Μπάρακ Ομπάμα είναι πρόεδρος των ΗΠΑ κι έχει αντικειμενική ευθύνη για τις ενέργειες και παραλείψεις της κυβέρνησής του. Δεν κρίνεται για τις προσωπικές του προθέσεις –αγαθές ή μη- αλλά από την εφαρμοσμένη πολιτική ολόκληρου του συστήματος διακυβέρνησης των ΗΠΑ. Εσχάτως και κατά έναν παράδοξο τρόπο κάποιοι θεωρούν ότι ο Ομπάμα είναι μια προσωπικότητα που υπερβαίνει το σύστημα ή κατά κάποιο τρόπο το καθορίζει. Αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ονδούρα και η καταδίκη του από τον πρόεδρο Αμερικανό πρόεδρο. Ποιος μπορεί να μην χαιρετήσει μία τέτοια δήλωση; Κανείς. Αλλά γιατί όλες οι χώρες της αμερικανικής ηπείρου μιλούν για στρατιωτικό πραξικόπημα πλην των Ηνωμένων Πολιτειών; Τι εντέλει καταδίκασε ο Ομπάμα; Τίποτα. Ακόμη περισσότερο, όταν ο νόμιμος πρόεδρος Σελάγια ζητούσε από τον αμερικανό πρέσβη στην Ονδούρα να τοποθετηθεί και να αποδοκιμάσει την κίνηση των στρατιωτικών γιατί η πρεσβεία κώφευσε; Γιατί δεν πρόλαβε το πραξικόπημα; Με άλλα λόγια, γιατί επιδοκιμάζουμε τον Ομπάμα όταν ο...

Τσιγάρο

Ένα τσιγάρο είναι επί τριανταπέντε χρόνια η συνέχεια του χεριού μου, είναι μέσα στο αίμα μου και στο μυαλό μου. Τώρα που το σκέφτομαι η δύναμή του δεν είναι η απόλαυση, αλλά ο συμβολισμός του. Έτσι ξεκίνησα. Γιατί συμβόλιζε την ενηλικίωση, τη χειραφέτηση, τον αντρισμό. Αυτόν που θα αμφισβητήσει η Σπεράντζα Βρανά όταν θα φυσήξει τον καπνό στο πρόσωπο του αρσενικού. Ναι, ένα τσιγάρο είναι η συνέχεια του χεριού μου, όπως το ντουφέκι για τον ποιητή. Όμως, τώρα αλλάζει η συμβολική τάξη των πραγμάτων. Οι πραγματικοί ή οι συμβολικοί «φαλλοί» είναι αχρείαστοι. Ζούμε στην εποχή της αποστείρωσης και της «διαφάνειας του κακού»(Μποντριγιάρ). Ζούμε στην εποχή των παιδιών του σωλήνα, των παιδιών φούσκες. Έτσι, όπως έχουν τα πράγματα, η καπνοαπαγόρευση τονίζει τη συμβολική βαρύτητα του τσιγάρου. Μοιάζει, μάλιστα, με τον λακανικό «συμβολικό ευνουχισμό». Γιατί το τσιγάρο με τη μορφή πλέον του πούρου προβάλλεται σαν φαλλικό σημείο κατά το ανάλογο των σκήπτρων και των εμβλημάτων των εξουσιαστών. Τα «σημε...