ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Εφεξής οφείλουμε να σκεφτόμαστε με όρους πλανητικούς, λέει ο νομπελίστας Αμάρτυα Σεν (Ηθική και Οικονομία), καλώντας να επιστρέψουμε στο δυνατό κράτος. Το κράτος όμως είναι συνυφασμένο με το έθνος(κράτος-έθνος), δημιουργώντας τεράστια εμπόδια στο πλανητικώς σκέπτεσθαι. Αλλά αυτή η αντίφαση δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτή που επικαλείται ο Αλαίν Φινκελκρό και σύμφωνα με την οποία «Στο όνομα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, επιδοκιμάζουμε τον απεριόριστο χαρακτήρα (σ.σ. και την ικανοποίηση) όλων των επιθυμιών»(France Inter). Η αντίφαση αυτή καθίσταται έκδηλη στην περίπτωση των οικολόγων που μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος, δοξάζοντας συγχρόνως τις χωρίς όρια καταναλωτικές πρακτικές. Παραδόξως, οι διανοητές ανακαλύπτουν την «ηθική του περιορισμού» που προέβαλε από το 1981 ο Κ. Καστοριάδης, αλλά και την ύβριν ως υπέρβαση των ορίων για την οποία είχαν μιλήσει οι αρχαίοι Έλληνες πριν χιλιάδες χρόνια. Εκείνο που προβάλλεται, τώρα, ως νέο είναι η… σπουδαιότητα της ηθικής(Ζαν Κλωντ Μ...

Ο Μάικλ Τζάκσον είναι ο πρώτος νεορατσιστής εναντίον του ξένου που ήταν ο ίδιος του εαυτός, το δικό του «μαύρο» σώμα. Είναι ο πρώτος που διαχώρισε το Εγώ από το Αυτό (id), δηλαδή το σώμα του. Είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που άλλαξε το χρώμα του δέρματός του. Αλλά αν ο Τζάκσον επιχείρησε τη λεύκανση του σώματός του, ο Ομπάμα και πολλοί άλλοι αφροαμερικανοί (το 10% της θετικής διάκρισης) πέτυχαν τη «λεύκανση» του πνεύματός τους. Αλλά πέρα από την τρομερή αυτή σύγκρουση με το χρώμα ενός μισητού σώματος, ο Μάικλ Τζάκσον είναι το κατ’ εξοχήν πρότυπο ενός νέου τύπου ανθρώπου που είναι πάντα νέος και δεν γερνάει ποτέ. Είναι η ιδεοληψία της παντοτινής νεότητας και του συνδρόμου του Πήτερ Παν, που παύει να είναι σύνδρομο από τη στιγμή που γίνεται γενικευμένη μόδα ως τρόπος ζωής. Ναι, ο Τζάκσον είχε ένα βάναυσο πατέρα που τον έλεγε «χονδρομύτη» και αυτό του δημιούργησε το παιδικό τραύμα και τις εκατοντάδες πλαστικές στη μύτη του ώσπου δεν είχε πια μύτη. Αυτή, όμως, είναι μια ψυχαναλυτική πρ...

Όχι, δεν ήταν οι ακροδεξιοί ρατσιστές οπαδοί του Λε Πεν, αλλά οι άντρες της CGT, του ιστορικού συνδικάτου του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, που επιτέθηκαν με ξύλα και δακρυγόνα εναντίον των εκατοντάδων παράνομων μεταναστών που εδώ και 14 μήνες είχαν καταφύγει σ’ ένα κτίριο του συνδικάτου στο Παρίσι. Το έργο των «κουκουλοφόρων»(ναι, τα «χοντρά μπράτσα» της CGT φορούσαν μάσκες) ολοκληρώθηκε από την αστυνομία! Αυτός είναι ο «εμφύλιος των κάτω». Η πολιτική και κοινωνική σύγκρουση, η ένταση που υπάρχει ανάμεσα στο δομημένο κοινωνικό σώμα, όπου κάθε μέρος έχει τη θέση του, και στο μέρος που «δεν χωρά πουθενά», που αναστατώνει αυτή την τάξη για χάρη της αρχής της καθολικότητας, της egaliberte, της ηθικής ισότητας των ανθρώπων. Το αν το βραχυκύκλωμα θα προκαλέσει κοινωνικό μπλακ άουτ ή όχι εξαρτάται από την ένταση ανάμεσα στο σύνολο και σ’ αυτό το υπεράριθμο στοιχείο (το καταραμένο απόθεμα) καθώς και από τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που θα περιορίσουν το πρόβλημα στην περιφέρεια με ελεγ...

«Κουράστηκα να κυβερνώ σκλάβους» δήλωσε ο Φρειδερίκος της Πρωσίας και έκλεισε τα μάτια του. Άλλοι, σήμερα, κλείνουν εφημερίδες! Γιατί η σύγχρονη σκλαβιά είναι συνυφασμένη με τα μυαλά και τη χειραγώγηση των συνειδήσεων. Γιατί αν το κλείσιμο μιας εφημερίδας είναι κακό για τους δημοσιογράφους, χειρότερο κακό για τη δημοκρατία και τους πολίτες είναι η κατασκευή των ειδήσεων, όπως συνέβη με τα δημοσιευμένα ρεπορτάζ της συνάντησης Καραμανλή-Ερντογάν! Που είναι, άραγε, τα όργανα δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ; Γιατί δεν επιλαμβάνονται του θέματος; Ή μήπως η συνάντηση έγινε (που δεν έγινε) αφού την περι-έγραψαν οι εφημερίδες; Τελικά, η πραγματικότητα δεν είναι η είδηση αλλά το προϊόν της ενημέρωσης που, μάλιστα, φετιχοποιείται, καθιστάμενο πιο ισχυρό και από το πραγματικό γεγονός. Ως εκ τούτου δεν έχουμε πια μόνο ένα πρόβλημα δεοντολογίας αλλά και αλλαγή της δομής της σκέψης. Λίγοι μπορούν να αντισταθούν στη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης» που δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει...

Το δολοφονικό-τρομοκρατικό χτύπημα της «σέχτας επαναστατών» μας επιβάλλει να αναγνώσουμε το φαινόμενο μέσα από τα πραγματικά γεγονότα. Είναι γνωστό ότι ο μαρξισμός από θεωρία μιας ιστορικά συγκεκριμένης κοινωνικής πραγματικότητας κατέστη ιδεολογία, δηλαδή ένα δόγμα-πλέγμα ιδεών που αναφέρεται σε μία πραγματικότητα, όχι για να την διαυγάσει ή να την αλλάξει, αλλά για να τη νομιμοποιήσει στα μυαλά των ανθρώπων. Επειδή όμως ο μαρξισμός απώλεσε την ελκυστική του δύναμη ως ιδεολογία αντικαταστάθηκε από την ιδεολογία της Επανάστασης με βάση τη διάζευξη του Κ. Καστοριάδη: Είτε μαρξιστές είτε επαναστάτες («φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας»). Γι’ αυτό παλαιότερα οι προκηρύξεις της 17Ν δεν συνιστούσαν παρά ένα «πομπώδες συμπλήρωμα δικαίωσης» των φόνων στο όνομα της λαϊκής επανάστασης -άνευ βέβαια εξουσιοδοτήσεως. Το ίδιο συμβαίνει και με τις νέες τρομοκρατικές οργανώσεις. Η «σέχτα επαναστατών» είναι το κομμάτι που αποσπάστηκε από τον «Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα» καθώς θεώρησε ότι μετά τα γεγονότα ...

Όποιος αφαιρεί μια ζωή, ασκώντας τυφλή και άνανδρη βία, για λόγους πολιτικού συμβολισμού είναι φασίστας. Δεν μπορεί η απάντηση στη βία να είναι η βία, η απάντηση στον αιματηρό φασισμό να είναι ο φασισμός. Διαβάζοντας κανείς τις προηγούμενες προκηρύξεις των δολοφόνων, διακρίνει την αλαζονεία, τα υπερτροφικά Εγώ, που επέλεξαν να σφραγίσουν το πέρασμά τους απ’ αυτή τη ζωή με μίσος και αίμα. Γι’ αυτό δεν είναι επαναστάτες, αλλά μανιακοί που έχουν ανάγκη ψυχίατρου. Ο αυθεντικός επαναστάτης πρέπει να είναι ο de l’ un, η εξαίρεση που σιχαίνεται το Εγώ του, «τη σκόνη που με αποτελεί και σας μιλά», όπως έλεγε ο σύντροφος του Ροβεσπιέρου, ο Σαιν-Ζυστ, κι όχι ένας ακραία εγωπαθής, ένας «χάνιμπαλ λέκτερ» που τρέφει τον υπερμεγέθη ναρκισσισμό του με αίμα. Στις προκηρύξεις τους κατηγορούν τη «μηντιακή δημοσιογραφία» (λες και υπάρχει μη μιντιακή) για «φασιστικό μονόλογο», για το φασισμό των λέξεων, παραγνωρίζοντας ότι οι ίδιοι είναι οι φασίστες των κουμπουριών, φασίστες δολοφόνοι. Λένε πως ακολουθούν...

Ποιος είναι ο «ξένος» σήμερα; Όλοι μας. Παραδόξως, το ξένο μας κατοικεί, είναι η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητάς μας, ο τόπος όπου ερημώνεται η κατοικία μας, ο χρόνος όπου ναυαγεί η συμπάθεια. Ο ξένος, σύμπτωμα που κατά κύριο λόγο καθιστά ανέφικτο το «εμείς», αρχίζει να υπάρχει όταν αναδύεται η συνείδηση της διαφοράς, και ολοκληρώνεται όταν αναγνωρίζουμε ότι όλοι μας είμαστε ξένοι(Κρίστεβα). Στο πλαίσιο, μάλιστα, της πλανητικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης διαμορφώνονται νέες μορφές ετερότητας και το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε να ζήσουμε «εσωτερικά, υποκειμενικά» μαζί με τους άλλους, αν μπορούμε να είμαστε άλλοι, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς την εξάλειψη των διαφορών μας. Κάποιοι διατείνονται ότι η ξενοφοβία των ημερών μας αντλεί την έντασή της από την κρίση των ηθικών και θρησκευτικών συστημάτων. Αυτή η οπτική παραβλέπει την οικονομική και πολιτική παράμετρο και αποκλείει τη δυνατότητα μιας πιο ουσιαστικής ανάγνωσης του φαινομένου. Εν προκειμένω, αξίζει να σημειωθεί ...

Διαδηλώσεις στο Ιράν εναντίον του Αχμαντινεζάντ. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και όλες οι δυτικές κυβερνήσεις επένδυσαν στον μεταρρυθμιστή Μουσαβί και τώρα δυσκολεύονται να αποδεχθούν την ήττα. Ακόμη και η πάλαι ποτέ αριστερή Liberation σημείωνε πως «30 χρόνια μετά την αναδίπλωση στην πίστη(σ.σ. λησμονείται η φιλοδυτική δικτατορία του Σάχη αλλά και η θρησκευτική πίστη στις ΗΠΑ), στο Ιράν διακυβεύεται ένα κάποιο άνοιγμα». Λογικά το περιοδικό Marianne επισημαίνει «Ναι, υπήρξαν αντιπαραθέσεις. Ναι, υπήρξαν εκλογές… Ναι, υπήρξε νοθεία. Αλλά γιατί αποκλείεται, ομοίως, ο λαϊκισμός του Αχμαντινεζάντ να επιβλήθηκε;» Δεν θα αναφερθούμε στην ιντερνετική προπαγάνδα, ή τον εμφύλιο των blogs, ή ακόμα το βίντεο που αναρτήθηκε στο Twitter, όπου η ιρανική αστυνομία πυροβολεί ένα κορίτσι, μόνο που αυτό χρονολογείται από το 2007! Θα θυμίσουμε, πάντως, ότι η σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ μεταρρυθμιστών και συντηρητικών στο Ιράν έχει προϊστορία. Σε παλιό άρθρο του Γιούργκεν Χάμπερμας στην Frankfurter Allgemei...

Μεγάλη ευρωπαϊκή ασφαλιστική εταιρεία δεν θα αναλαμβάνει πια το ρίσκο για τις νέες ασφάλειές της στην Ελλάδα. Αυτό καταδεικνύει εν τοις πράγμασι την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία. Κι όμως τα πράγματα είναι λιγότερο άσχημα στην Ελλάδα σε σχέση με την Ισπανία (του σοσιαλιστή Θαπατέρο) όπου η ανεργία το 2010 θα ανέλθει στο εκρηκτικό 18,9% και το δημόσιο έλλειμμα στο 7,9%! Παραδόξως, η Κομισιόν εμμένει στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της χώρας μας κάτω του 3% ως το 2010, θυμίζοντας τον περίφημο Τρισέ της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας που ενώ γινόταν ο κατακλυσμός του Νώε, αυτός φώναζε «φωτιά», ανεβάζοντας τα επιτόκια. Όμως, το ίδιο χειρότερα είναι τα πράγματα και στις ΗΠΑ, όπου οι πολιτικές «επενδύσεις» στον Ομπάμα δεν φαίνεται να αποδίδουν ειμή μόνο ένα μικρό κέρδος χρόνου. Η αμερικάνικη οικονομία τρίζει επικίνδυνα, το ίδιο και η συνοχή της αμερικανικής κοινωνίας. Ήδη, η Κίνα και η Βραζιλία επιχειρούν να απεξαρτηθούν από το δολάριο. Την ίδια στιγμή η Κεντρική Τράπ...

«Είναι Άνθρωποι». Κράτησα μόνο τη φράση αυτή του κατοίκου του Αγίου Πανετλεήμονα μέσα από τα κραξίματα των τηλεοπτικών κορακιών. Άνθρωποι πρώτα από τα διαλυμένα Βαλκάνια, ύστερα από την λιμοκτονούσα Αφρική, τέλος από την… εκδημοκρατιζόμενη δια ροπάλου Ασία καταφθάνουν με σαπιόβαρκες και νταλίκες όπου μπορούν να επιβιώσουν. Εδώ τίθενται τα ερωτήματα για τις παγκόσμιες αιτίες. Οι άνθρωποι αυτοί θα γίνουν στην Ελλάδα αντικείμενο εκμετάλλευσης κατ’ αρχήν στον αγροτικό τομέα(με ελάχιστα χρήματα και χωρίς ασφάλιση), διαμένοντας σε κοτέτσια έναντι αδράς αμοιβής και χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Εδώ γεννάται το άλλο ερώτημα, που είναι το κράτος, οι δημόσιες αρχές, η τοπική αυτοδιοίκηση, η επιθεώρηση εργασίας, η αστυνομία, η εφορία; Οι μετανάστες στη συνέχεια θα κινηθούν είτε προς την Ευρώπη είτε προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι πρώτοι θα δημιουργήσουν το γκέτο της Πάτρας. Οι δεύτεροι το γκέτο Ομόνοιας-Άγιου Παντελεήμονα. Οι «παλιοί» θα νομιμοποιηθούν (το κύκλωμα της νομιμοποίησης μεταν...

Η αποκωδικοποίηση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών εξαρτάται από την οπτική γωνία. Μία οπτική είναι να βλέπει κανείς τον κόσμο ελληνοκεντρικά, ή απομονώνοντας την Ελλάδα από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο πλανήτη. Η άλλη είναι να βλέπεις το τοπικό στη διασύνδεσή του με το υπερτοπικό. Σύμφωνα με τη δεύτερη θέση διακρίνουμε την επικράτηση της δεξιάς και εν μέρει της ακροδεξιάς στην Ευρώπη(πλην Ελλάδας και Μάλτας), τον καταποντισμό των σοσιαλιστών και την άνοδο ενός νέου πολιτικού μορφώματος, των οικολόγων, που παρουσιάζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά ανά χώρα. Επίσης, έχουμε παντού μία πολύ μεγάλη αποχή και, δευτερευόντως, καταγγελίες(Μπαϊρού αλλά και ΝΔ) για το ρόλο των δημοσκόπων. Στην Ελλάδα, η αποχή και το κραχ των exit polls, η εμφάνιση των οικολόγων και η άνοδος Καρατζαφέρη είναι τα νέα φαινόμενα, τα οποία, όμως, στην Ευρώπη έχουν δοκιμαστεί προ πολλού. Αν θέλουμε να δούμε το πραγματικά νέο σ’ αυτές τις εκλογές θα πρέπει να κοιτάξουμε προς τη Γαλλία όπου έχουμε την ανάπτυξη μιας ε...

Διαβάζω φίλους και διαφωνώ. Η αποχή δεν είναι πάντα απολιτική. Δεν είναι πάντα απελπισία. Ίσως ως διπλή άρνηση να είναι και μία κατάφαση. Μπορεί να είναι ένα μεγάλο «δεν» στη μεταδημοκρατία, ήτοι τη δημοκρατία ως προσομοίωση, την ολιγαρχία με δημοκρατική μάσκα, όπου βιομήχανοι και πολιτικοί διαπραγματεύονται τα πακέτα των ψήφων των δεύτερης κατηγορίας πολιτών, των εργαζομένων. Αλλά και ένα μεγάλο «ναι» στην ανεύρετη σήμερα δημοκρατία, εκείνη τη δημοκρατία όπου η ψήφος συνιστά πραγματικά έκφραση της πολιτικής βούλησης και όχι αντικείμενο αγοραπωλησίας για μία θέση στο Δημόσιο. Γνωρίζω πολίτες που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα, που αρνούνται την ακύρωση των θεσμών της κοινωνίας των πολιτών από την κομματοκρατία και οι οποίοι βρίσκουν το νόημα της πολιτικής, συμμετέχοντας ενεργά σε οργανώσεις ειδικών σκοπών: αλληλεγγύης, για την προστασία του περιβάλλοντος κ.ά. Οι πολίτες αυτοί δεν εκφράζονται από τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των σημερινών κομμάτων. Θεωρούν ότι τα κόμματα είναι επιχε...

Οι ευρωεκλογές υποτίθεται ότι είναι οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η εκλογική διαδικασία που νομιμοποιεί την ανύπαρκτη δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά ούτε στην Ελλάδα ούτε πουθενά αλλού οι εκλογές δεν διεξήχθησαν με όρους Ευρώπης αλλά με όρους εθνικούς. Και ακόμη χειρότερα, με όρους σκανδάλων και όχι των υπαρκτών προβλημάτων που ταλανίζουν τους πολίτες λόγω της οικονομικής κρίσης, στην οποία εμπλέκεται και η νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Αλλά και μετά τις εκλογές, οι ερμηνείες των αποτελεσμάτων παραπέμπουν όχι σε άμεσα πολιτικά συμπεράσματα αλλά σε ενδεχόμενες εξελίξεις, που θα λάβουν ή δεν θα λάβουν χώρα, εάν το… μήνυμα ληφθεί, όπως συμβαίνει με την ανάγνωση των δημοσκοπήσεων. Οι ευρωεκλογές συνεπώς δεν ήταν παρά μία «επίσημη δημοσκόπηση», όπως προσφυώς χαρακτηρίστηκε, εν όψει εθνικών εκλογών. Υπ’ αυτή την οπτική ήταν μία παρωδία δημοκρατικής διαδικασίας και πολιτικής συμμετοχής των πολιτών. Γι’ αυτό και η τεράστια αποχή τόσο στην Ελλάδα(ιστορικό ρεκόρ...

«Salam alikoum». Ιστορική η ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα στο Κάιρο. Ενθουσιασμός στα μίντια όλου του κόσμου. Χαιρετισμοί για την αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ από τους κυρίους Σολάνα και Σεβαλιέ! Όχι, ο Ομπάμα δεν είναι Μπους, δεν ακούει τις φωνές του Θεού. Απλώς γνωρίζει. «Οι λαοί του κόσμου μπορούν να ζήσουν μαζί εν ειρήνη», είπε, «Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι το όραμα του Θεού…». Ο κ. Ομπάμα γνωρίζει το όραμα του Θεού, διότι ως γνωστόν και ο Θεός έχει οράματα, τα οποία μεσιτεύει επί της Γης ο εκλεκτός του, ο Μπάρκα Ομπάμα-Μωυσής! Ο Μπους με άλλο πρόσωπο, με το πρόσωπο του Ομπάμα: ευπροσήγορος, μειλίχιος, χαμογελαστός. Ο μεσσιανικός ρόλος των ΗΠΑ να προετοιμάσουν τον κόσμο κατά το… όραμα του Θεού και της δεύτερης έλευσής του σε πλήρη ανάπτυξη. Τώρα όλοι οι πόλεμοι θα γίνονται στο όνομα της ειρήνης του Θεού. Αλλά και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι, ο Ομπάμα δεν μίλησε για «εξαγωγή δημοκρατίας» αλλά είπε ότι «θα υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα οπουδήποτε». Αυτά τα έλεγε στο...

Οι Ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται την Ευρωπαϊκή Ένωση ως απειλή και όχι ως κάτι που τους προστατεύει. Η διαπίστωση ανήκει στον H. Guaino ειδικό σύμβουλο του Σαρκοζί. Μόνο που ο κ. σύμβουλος κάνει ένα εσκεμμένο λάθος μέσω της γενίκευσης. Γιατί υπάρχουν κάποιοι, λίγοι, όπως οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και άλλοι, που αισθάνονται ότι η ΕΕ τους προστατεύει. Αντιθέτως, οι εργαζόμενοι, δηλαδή οι πολλοί, αισθάνονται να απειλούνται καθώς αυτοί είναι που υφίστανται την «ευέλικτη εργασία», την οδηγία Bolkestein, την περίφημη «ευελ-ασφάλεια», το 65ωρο, την ανεργία, την ακρίβεια, τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, τους «εργολάβους εργασίας», αυτούς τους σύγχρονους πλην νόμιμους δουλεμπόρους, αλλά και τα σπασμένα της κρίσης, που οι εργαζόμενοι πληρώνουν ως μη όφειλαν. Συγχρόνως, τα ψεύδη και οι σοφιστείες με προορισμό τους εργαζόμενους και στόχο την ψήφο τους δεν έχουν όρια. Πληροφορηθήκαμε, λοιπόν, ότι η ανεργία στην ευρωζώνη ανήλθε στο 9,2%. Μόνο που αποκρύπτεται πως η προσωρινή εργασία με τις διάφορες ...

Κάθε πολιτική και κοινωνική αλλαγή πρέπει να συνοδεύεται και από μία πολιτιστική αλλαγή, από την ανατροπή της κυρίαρχης συμβολικής τάξης. Και τούτο γιατί η πολιτιστική διαδικασία έχει σχέση με την «έξη», με την καθημερινότητα, με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα και βιώνει τις καταστάσεις ο άνθρωπος. Γιατί κάθε πολιτική ανατροπή αν δεν συνοδεύεται από μία πολιτιστική ανατροπή, μία μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητα, στον τρόπο που βλέπει, αισθάνεται και συναισθάνεται το κάθε άτομο την κάθε στιγμή, τότε η πολιτική αλλαγή δεν θα έχει διάρκεια. Συνεπώς, μία πολιτική ανατροπή ή θα επιβάλλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις) ή θα αποτύχει. Αν δεν συμβεί αυτό η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι προηγούμενες παθογένειες αργά ή γρήγορα θα ενσκήψουν πιο δυνατές. Εδώ θα πρέπει να ειδωθεί η περίπτωση της «αντι-κουλτούρας», μιας νέας δηλαδή κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του με...

Που οφείλεται η κρίση του πολιτικού συστήματος και η δυσαρέσκεια του κόσμου; Στην «αδυναμία του κομματικού συστήματος να υπηρετήσει το φαντασιακό και να δημιουργήσεις ταυτίσεις αλλά ταυτόχρονα να παράγει αποτελέσματα σε κρίσιμα πεδία…». Η απάντηση ανήκει σ’ έναν «σοσιαλιστή», τον κ. Μ. Χρυσοχοΐδη, που δεν διακρίνει το πρόβλημα στο αδιέξοδο του ισχύοντος οικονομικού συστήματος, αλλά στην πολιτική διαχείρισή του. Το νέο που κομίζει ο πολιτικός δεν είναι μια νέα ιδεολογία, αλλά το φαντασιακό! Περί τίνος άραγε πρόκειται; Είναι αλήθεια ότι κάθε τι νέο, μία διαφορετική λύση ή μια διαφορετική πραγματικότητα έχει ανάγκη από ένα νέο είδος ποίησης, μία μορφική επινοητικότητα, μια νέα γλώσσα, νέα σύμβολα, μία διαφορετική αφήγηση. Αλλά ποια ριζικά διαφορετική λύση κομίζουν οι «σοσιαλιστές»; Καμία. Γι’ αυτό και η ξύλινη γλώσσα τους, οι νεφελώδεις έννοιες και οι συγχύσεις τους καθώς και οι λεκτικές πιρουέτες. Πέραν τούτου, ένας ορισμένος πλούτος του φαντασιακού δεν κάνει τη ζωή λιγότερο επίπεδη. Ήδη...