Η συμβολική τάξη

Κάθε πολιτική και κοινωνική αλλαγή πρέπει να συνοδεύεται και από μία πολιτιστική αλλαγή, από την ανατροπή της κυρίαρχης συμβολικής τάξης. Και τούτο γιατί η πολιτιστική διαδικασία έχει σχέση με την «έξη», με την καθημερινότητα, με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα και βιώνει τις καταστάσεις ο άνθρωπος. Γιατί κάθε πολιτική ανατροπή αν δεν συνοδεύεται από μία πολιτιστική ανατροπή, μία μεγάλη αλλαγή στην καθημερινότητα, στον τρόπο που βλέπει, αισθάνεται και συναισθάνεται το κάθε άτομο την κάθε στιγμή, τότε η πολιτική αλλαγή δεν θα έχει διάρκεια. Συνεπώς, μία πολιτική ανατροπή ή θα επιβάλλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν και θα μοιάζουν φυσικοί (έξεις) ή θα αποτύχει. Αν δεν συμβεί αυτό η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι προηγούμενες παθογένειες αργά ή γρήγορα θα ενσκήψουν πιο δυνατές. Εδώ θα πρέπει να ειδωθεί η περίπτωση της «αντι-κουλτούρας», μιας νέας δηλαδή κουλτούρας, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και που έρχεται να απαντήσει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα νέων αξιών και κανόνων, το μπόλι δηλαδή που θα ενοφθαλμιστεί στην κοινωνία, αφού πρώτα το «μαχαίρι»(κατάκτηση πολιτικής εξουσίας) χαράξει τον κορμό. Δεν υπερτιμάμε τον πολιτιστικό παράγοντα, απλώς επισημαίνουμε το κενό των πολιτικών ανατροπών και την ανοησία της βουλησιαρχίας. Ας μην ξεχνάμε ότι η «καθημερινότητα», ο homo Americanus ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα των ΗΠΑ. Αντίθετα, ο «νέος, σοβιετικός άνθρωπος» δεν προέκυψε ποτέ(λόγω της επιμονής στην ποσοτική ανάπτυξη). Απομένει να δούμε γιατί, πως και ποια είναι τα όρια του πρώτου. Ήδη ένας από τους μεγάλους μύθους του η General Motors κήρυξε πτώχευση.