Η σχιζοφρένεια της αριστεράς

Που οφείλεται η κρίση του πολιτικού συστήματος και η δυσαρέσκεια του κόσμου; Στην «αδυναμία του κομματικού συστήματος να υπηρετήσει το φαντασιακό και να δημιουργήσεις ταυτίσεις αλλά ταυτόχρονα να παράγει αποτελέσματα σε κρίσιμα πεδία…». Η απάντηση ανήκει σ’ έναν «σοσιαλιστή», τον κ. Μ. Χρυσοχοΐδη, που δεν διακρίνει το πρόβλημα στο αδιέξοδο του ισχύοντος οικονομικού συστήματος, αλλά στην πολιτική διαχείρισή του. Το νέο που κομίζει ο πολιτικός δεν είναι μια νέα ιδεολογία, αλλά το φαντασιακό! Περί τίνος άραγε πρόκειται; Είναι αλήθεια ότι κάθε τι νέο, μία διαφορετική λύση ή μια διαφορετική πραγματικότητα έχει ανάγκη από ένα νέο είδος ποίησης, μία μορφική επινοητικότητα, μια νέα γλώσσα, νέα σύμβολα, μία διαφορετική αφήγηση. Αλλά ποια ριζικά διαφορετική λύση κομίζουν οι «σοσιαλιστές»; Καμία. Γι’ αυτό και η ξύλινη γλώσσα τους, οι νεφελώδεις έννοιες και οι συγχύσεις τους καθώς και οι λεκτικές πιρουέτες. Πέραν τούτου, ένας ορισμένος πλούτος του φαντασιακού δεν κάνει τη ζωή λιγότερο επίπεδη. Ήδη σήμερα βιώνουμε στην πραγματικότητα το βασίλειο του «υπανθρώπου» και στο φαντασιακό το βασίλειο του «υπεράνθρωπου». Ο κόσμος είναι χωρίς άνθρωπο και ο άνθρωπος χωρίς κόσμο. Τι φταίει γι’ αυτή την εντροπία; Το πολιτικό -και όχι το οικονομικό- σύστημα ισχυρίζεται ο Χρυσοχοΐδης. Γι’ αυτό δεν θα μπορέσει να καταλάβει τη ρήση του Ν. Καζαντζάκη «Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αφτοί αιώνια συλλογούνται την ανταρσία, την πείνα, το δρόμο τον ατέλειωτο…». Ή μάλλον επειδή ακριβώς τους σκέφτεται θέλει να τους φλομώσει το… φαντασιακό. Αλλά κι εκείνοι που κάποτε σκέφτονταν τους «εκτός», τους απόκληρους έχουν καταντήσει κένταυροι, με κεφάλι δημοκράτη διανοούμενου και σώμα υπερσυντηρητικού ρατσιστή. Αυτή η διχοστασία είναι το χαρακτηριστικό όχι μόνο του πολιτικού συστήματος αλλά και της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας που μετεωρίζεται μεταξύ ενός υπάνθρωπου Εγώ και του παραδοσιακού Εμείς που κάποτε –πλέον μόνο στιγμιαία- αφυπνίζεται. Αυτή η σχιζοφρένεια ταλανίζει δυστυχώς και μία ορισμένη αριστερά που θεωρητικά (στο κεφάλι) είναι υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, του σοσιαλισμού, κάποτε και του κομμουνισμού, αλλά στην πράξη, στη συμπεριφορά(στο σώμα) είναι εντελώς δεξιά, εντελώς προσαρμοσμένη, ατομοκεντρική ου μην και ναρκισσιστική. Γι’ αυτό και η αδυναμία της να πείσει. Γι’ αυτό βλέπει λόγω ναρκισσισμού το ξύλο της, τον εαυτό να σπάει, διαθλώμενος μέσα στο νερό. Έτσι στραβά, σχιζοειδώς βλέπει τον εαυτό της και τον κόσμο. Γι’ αυτό και η μείωση της εμβέλειάς της…