Ιράν

Διαδηλώσεις στο Ιράν εναντίον του Αχμαντινεζάντ. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και όλες οι δυτικές κυβερνήσεις επένδυσαν στον μεταρρυθμιστή Μουσαβί και τώρα δυσκολεύονται να αποδεχθούν την ήττα. Ακόμη και η πάλαι ποτέ αριστερή Liberation σημείωνε πως «30 χρόνια μετά την αναδίπλωση στην πίστη(σ.σ. λησμονείται η φιλοδυτική δικτατορία του Σάχη αλλά και η θρησκευτική πίστη στις ΗΠΑ), στο Ιράν διακυβεύεται ένα κάποιο άνοιγμα». Λογικά το περιοδικό Marianne επισημαίνει «Ναι, υπήρξαν αντιπαραθέσεις. Ναι, υπήρξαν εκλογές… Ναι, υπήρξε νοθεία. Αλλά γιατί αποκλείεται, ομοίως, ο λαϊκισμός του Αχμαντινεζάντ να επιβλήθηκε;» Δεν θα αναφερθούμε στην ιντερνετική προπαγάνδα, ή τον εμφύλιο των blogs, ή ακόμα το βίντεο που αναρτήθηκε στο Twitter, όπου η ιρανική αστυνομία πυροβολεί ένα κορίτσι, μόνο που αυτό χρονολογείται από το 2007! Θα θυμίσουμε, πάντως, ότι η σημερινή αντιπαράθεση μεταξύ μεταρρυθμιστών και συντηρητικών στο Ιράν έχει προϊστορία. Σε παλιό άρθρο του Γιούργκεν Χάμπερμας στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, όταν επισκέφθηκε την Τεχεράνη προσκεκλημένος του Κέντρου για τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών που δημιούργησε ο τότε πρόεδρος Mohhamad Khatami, καταγράφονται οι μεταρρυθμιστικές τάσεις και οι προβληματισμοί των Ιρανών θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών. «Είναι πιθανό», σημείωνε ο Χάμπερμας, «ότι η κατατεμαχισμένη δομή της εξουσίας θα ανατραπεί μία μέρα από τη φορά της κοινωνίας. Είναι έκδηλο ότι η ανυπομονησία θα μεγαλώσει στο πλαίσιο του πληθυσμού, ωθούμενη από τις ενέργειες των μεταρρυθμιστών». Παρόλα αυτά, οι δυτικοί εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως βάρβαροι. Γιατί απέναντι στο δυτικό βλέμμα που βλέπει λανθασμένα την Ανατολή (Οριενταλίσμ) υπάρχει ένα αντίστοιχο βλέμμα (Occidentalisme). Στο χώρο της φιλοσοφίας υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον για τον Καντ και τις αναλύσεις των αγγλοσαξόνων. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική φιλοσοφία. Όμως, τα εφαλτήρια της πνευματικής αντιπαράθεσης προέρχονται από τις έννοιες και τους όρους που διαμόρφωσαν ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και ο Καρλ Πόππερ και υιοθετήθηκαν από τους Davari Ardakani και A. Soroush. Όμως, το μεγάλο ερώτημα και η τεράστια δυσκολία των μεταρρυθμιστών είναι να επιβάλλουν τον διαχωρισμό των δύο κόσμων, του θρησκευτικού και του πολιτικού. Στη Δύση η εκκοσμίκευση χρειάστηκε έναν Λούθηρο και ποταμούς αίματος, στην Ανατολή θα ακολουθηθεί η ίδια πορεία;