Η απόπειρα του μοναχικού δρόμου μιας αριστερής διακυβέρνησης είναι
σαν να επιχειρεί κανείς να εξέλθει από την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή,
νεοφιλελεύθερη μαφία. Γι’ αυτό η αντίδραση του βαθέως κράτους της δεξιάς
είναι σφοδρή, ωθούμενη από την ευρωπαϊκή και εγχώρια χρηματοπιστωτική
ολιγαρχία και τα μίντιά της. Γιατί το ελληνικό αρνητικό υπόδειγμα
απέναντι στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να συντριβεί πριν
λειτουργήσει ως μολυσματικός ιός. Γι’ αυτό οι στραγγαλιστές των
Βρυξελλών συνεχίζουν να σφίγγουν τη μέγγενη. Από την άλλη πλευρά, η
Αριστερά καλεί ουσιαστικά τον ελληνικό λαό να σηκώσει στις πλάτες του
ολόκληρη την ανθρωπότητα, ή αλλιώς την ουμανιστική εκδοχή της
παγκοσμιοποίησης, αυτή που αποκαλείται οικουμενικότητα, χωρίς να υπάρχει
καμία σοβαρή προετοιμασία (πολιτικο-ιδεολογική και οργανωτική) γι’ αυτή
την προοπτική.
Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις ανησυχίες, υπήρχε η πεποίθηση της
«από τα πάνω» αλλαγής, η οποία θα λειτουργούσε σαν Λυδία λίθος για την
αλλαγή στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη. Δεν υπήρχε,
όμως, καμία διευκρίνιση τι θα γίνει σ’ ένα ενδεχόμενο οικονομικού
αποκλεισμού και απομόνωσης της Ελλάδας. Εδώ βρίσκεται η ύλη για την
τροφοδοσία του μεγάλου φόβου. Και ο φόβος καλλιεργείται στους «από
κάτω», σ’ εκείνους που έχουν ακόμη εργασία, δηλαδή στους
εργαζόμενους-«νοικοκυρούληδες», που έχουν μία εσωτερική σχέση με το
κεφάλαιο ως ζήτηση, κατανάλωση και αγοραστική δύναμη. Σ’ αυτούς, λοιπόν,
υπάρχει ο μεγάλος φόβος καθώς η καταστροφή του καπιταλισμού σημαίνει
και τη δική τους καταστροφή καθώς βρίσκονται σε εξαρτημένη μορφή
–εσωτερική σχέση- με το κεφάλαιο. Όσοι, λοιπόν, έχουν εργασία, έρχονται
σε σφοδρή αντιπαράθεση με τους «κάτω» που δεν έχουν εργασία, δηλαδή τους
άνεργους, τους κατεστραμμένους κ.α... www.artinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου