Καμία ανατροπή, χωρίς νέο σύστημα αξιών (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Η Ευρώπη στα δύο. Ο Βορράς της Ακροδεξιάς και ο Νότος της ελληνικής Αριστεράς. Στον ευρωπαϊκό Βορρά το «εσωτερικό προλεταριάτο», δηλητηριασμένο από το φόβο του Αλλου, του μετανάστη, επιτίθεται στο «εξωτερικό προλεταριάτο» -τη φθηνή εργατική δύναμη για τους «πάνω»- και ψηφίζει φασίστες και ρατσιστές. Οι μετανάστες ευθύνονται για την... ανεργία, υποστηρίζουν τόσο η Λεπέν και ο Φάρατζ όσο και οι Σόιμπλε, Σαμαράς. Οι δύο τελευταίοι θα αποκρύψουν το δικό τους αυταρχισμό, το δικό τους ρατσισμό πίσω από τη φραστική διαφοροποίησή τους με τη Λεπέν και τη Χρυσή Αυγή. Ομως, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών δεν είναι φασισμός; Τα εκατομμύρια ανέργων, η εξαθλίωση των συνταξιούχων, οι νέοι που ξενιτεύονται, τι είναι τάχα; Οι τόνοι χημικών και οι άγριοι ξυλοδαρμοί από τα ΜΑΤ εναντίον των διαμαρτυρόμενων εργαζομένων δεν είναι, ομοίως, φασισμός; Τι είναι οι φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και τα χαράτσια για τους εργαζομένους; Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, το «μαύρο» στην ΕΡΤ και ο απόλυτος έλεγχος της ενημέρωσης δεν είναι ολοκληρωτισμός; Οι χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων τι είναι άραγε; Αίφνης, όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά καλύπτονται από τα εγκλήματα των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής και από την επικράτηση των ακροδεξιών στον ευρωπαϊκό Βορρά. Ετσι, ο Σόιμπλε και οι οπαδοί του φασισμού στην πράξη, αυτοί που τον υπέθαλψαν μεταλλάσσονται σε «αντιφασίστες». Βέβαια, αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Οι άλλοι, όμως; Η Αριστερά; Πώς εξηγείται το γεγονός ότι η ελληνική περιφέρεια ψήφισε στις αυτοδιοικητικές εκλογές «Δεξιά» και στις ευρωεκλογές Αριστερά; Στην Αθήνα και την Αττική, το «κέντρο», η κρίση είναι περισσότερο έκδηλη και οξεία, ενώ στην Περιφέρεια πιο ήπια, καθώς τα οικογενειακά δίκτυα αμβλύνουν τις οδύνες της. Στη... μακρινή Ηπειρο, μάλιστα, που είναι πρώτη σε ανέργους σε ολόκληρη τη χώρα, η ανεργία εξακολουθεί να συνιστά κοινωνικό στίγμα, να αποτελεί ρατσιστικό στόχο, ενώ η πελατειακή λογική της «πράσινης εποχής» αλλά και το καταναλωτικό «κύρος» εξακολουθούν να κυριαρχούν. Ολοι επιζητούν την επιστροφή στην πρότερη περίοδο της δανεικής ευμάρειας. Αυτή την επιστροφή που υποσχόταν και ο Χίτλερ στους χρεοκοπημένους Γερμανούς του Μεσοπολέμου πριν τους ρίξει στην περιπέτεια του δεύτερου Πολέμου. Εδώ, βέβαια, το πελατειακό κράτος δεν τους υπόσχεται «επιστροφή» αλλά «σταθερότητα». Οτι, δηλαδή, αυτοί δεν θα χρεοκοπήσουν! Ετσι, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η αντιπαλότητα, αναπτύσσεται μεταξύ της Ελλάδας που χρεοκόπησε και της Ελλάδας που δεν χρεοκόπησε ακόμα, μεταξύ αυτών που έχουν ακόμη δουλειά (ακόμα και κακοπληρωμένη και σε περιβάλλον εργασιακού Μεσαίωνα) κι εκείνων που δεν έχουν. Μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ρίχνονται στην «περιπέτεια» του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνων που έχουν ακόμα να χάσουν και καλούνται να υπερψηφίσουν τη συγκυβέρνηση. Ο αυτοματισμός αυτός φάνηκε σε πανελλήνια κλίμακα, τόσο μεταξύ κέντρου και περιφέρειας αλλά και στο εσωτερικό των επί μέρους τοπικών κοινωνιών, όπου οι ελληνικές παθογένειες της διαφθοράς και της διαπλοκής καλά κρατούν. Εδώ, επίσης, αναδεικνύονται εντονότερα οι αδυναμίες του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών που φύονται στο «έδαφος» της ελληνικής Αριστεράς και οι οποίες λειτουργούν ανασταλτικά στη δημιουργία ευρύτερων κοινωνικών συσπειρώσεων, καθώς υπονομεύουν ή απομειώνουν την ουμανιστική πρακτική των «υποδειγματικών», όπως τους εννοεί ο Βόνεγκατ. Αυτών που προαναγγέλλουν την ανατροπή και την κοινωνία του Εμείς (Σκουριές, ΕΡΤ-ΟΡΕΝ). Χωρίς τη μαγιά των «υποδειγματικών», όμως, η ανατροπή δεν γίνεται «ψωμί» που θα θρέψει το μέλλον. Γιατί μια πολιτική ανατροπή ή θα επιβάλει έναν άλλο τρόπο και ρυθμό στους ανθρώπους, νέους κανόνες που θα εσωτερικευθούν και θα γίνουν έξεις ή θα αποτύχει. Αν δεν συμβεί αυτό, η διαφθορά της γραφειοκρατίας και όλες οι προηγούμενες παθογένειες θα ενσκήψουν πιο ισχυρές. Συνεπώς, είναι αναγκαία μια νέα κουλτούρα, ένα σύστημα νέων ηθών που ήδη φέρουν και βιώνουν τα μέλη του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πυρήνα και που έρχεται να απαντήσει στη σήψη της κυρίαρχης κουλτούρας, συνιστώντας ένα εναλλακτικό και συνάμα γοητευτικό σύστημα αξιών και κανόνων, ενοφθαλμισμένο στον κορμό της κοινωνίας μέσω κινηματικών πρακτικών, που θα υπεραμύνονται των αξιών χρήσης, των δημόσιων αγαθών, όπως το νερό, και θα εναντιώνονται στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στην υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου με τις καταστροφικές περιβαλλοντικές συνέπειες. Πρόκειται για μια νέα θέαση του κόσμου, μια ηθική (ανθρωπισμός, φιλαλληλία, φιλία, συντροφικότητα...), που θα αντιμετωπίζει με τόλμη το λανθάνον τερατώδες στοιχείο που ενοικεί στον άνθρωπο και τον καθιστά φονιά του ομοίου του. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται, σήμερα, όσο τίποτ' άλλο αυτή τη νέα κοινωνική και πολιτική ηθική, που θα αρμολογήσει τις διαλυμένες ψηφίδες της μέσα από την κινηματική Πράξη, όπου οι απόκληροι και οι αόρατοι θα ξαναβρίσκουν το πρόσωπο και την αξιοπρέπειά τους. Αυτή η νέα συμβολική τάξη, ο νέος τρόπος σκέψης και βίου θα λειτουργήσει ελκυστικά για όλους, ακόμα και για τους βόρειους λαούς, μετατρεπόμενη σε πραγματική υλική δύναμη ανατροπής.

Να τους αλλάξουμε τον αδόξαστο

Ποιον ωφελεί η δημοσιοποίηση των δημοσκοπικών αποτελεσμάτων σύμφωνα με τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται αρκετές μονάδες της ΝΔ; Μόνο το συγκυβερνών κόμμα το οποίο παρουσιάζει χαμηλή συσπείρωση και επιστρατεύει το φόβο της μεγάλης ήττας και της ανατροπής προκειμένου να οδηγήσει τους οπαδούς του στην κάλπη. Ο φόβος αυτός πολλαπλασιάζεται από δηλώσεις του Σόιμπλε και άλλων για δήθεν "περιπέτειες" και σχέδιο β αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ! Κι αυτό όταν είναι γνωστό ότι οι Ευρωεκλογές αφορούν το ευρωκοινοβούλιο και όχι το εθνικό κοινοβούλιο. Δεν "ρίχνουν" δηλαδή την κυβέρνηση. Παρόλα αυτά, οι εκβιασμοί των εκλογέων καλά κρατούν. Ακόμα και οι "Οίκοι Αξιολόγησης" μπήκαν στο παιγνίδι της κατατρομοκράτησης των ψηφορόρων οι οποιοι θα ψηφίσουν κυριολεκτικά με το πιστόλι στον κρόταφο! Αλλά και το μήνυμα των εκλογών θα αλλοιωθεί την Κυριακή το βράδυ. Ο τρόπος έχει καταστεί πλέον ρουτίνα. Αρχικά θα βγουν τα "έξιτ πολς" που θα παρουσιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με επτά μονάδες, αλλά στη συνέχεια η διαφορά θα μειωθεί στη μία μονάδα, εμφανίζοντας έτσι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είναι το... ηττημένο. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τι κάνουμε; Δεν σκιαζόμαστε και τους αλλάζουμε τον αδόξαστο. Ψηφίζουμε μαζικά ΣΥΡΙΖΑ.

Οι δύο Ελλάδες και το μήνυμα στο ΣΥΡΙΖΑ

Η Ελλάδα στα δύο. Από τη μία πλευρά η Αθήνα και η Αττική, το «κέντρο», και από την άλλη η υπόλοιπη χώρα, η περιφέρεια. Στην πρώτη, η κρίση φαίνεται να είναι περισσότερο έκδηλη και οξεία, ενώ στη δεύτερη πιο ήπια. Εδώ στη… μακρινή Ήπειρο, στην περιοχή που είναι πρώτη σε ανέργους σε ολόκληρη τη χώρα, η «ανεργία» εξακολουθεί να συνιστά κοινωνικό στίγμα, να αποτελεί ρατσιστικό στόχο, ενώ η πελατειακή λογική της «πράσινης εποχής» αλλά και το καταναλωτικό «κύρος» εξακολουθούν να κυριαρχούν. Όλοι επιζητούν την επιστροφή στην πρότερη περίοδο της δανεικής ευμάρειας. Αυτή την επιστροφή που υποσχόταν και ο Χίτλερ στους χρεοκοπημένους Γερμανούς του μεσοπολέμου πριν τους ρίξει στην περιπέτεια του δεύτερου πολέμου. Εδώ, βέβαια, δεν τους υπόσχονται «επιστροφή» αλλά «σταθερότητα». Ότι, δηλαδή, αυτοί δεν θα χρεοκοπήσουν! Έτσι, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η αντιπαλότητα, αναπτύσσεται μεταξύ της Ελλάδας που χρεοκόπησε και της Ελλάδας που δεν χρεοκόπησε ακόμα, μεταξύ αυτών που έχουν ακόμη δουλειά (ακόμα και κακοπληρωμένη και σε περιβάλλον εργασιακού μεσαίωνα) κι εκείνων που δεν έχουν. Μεταξύ εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ρίχνονται στην «περιπέτεια» του ΣΥΡΙΖΑ και σ’ εκείνους που έχουν ακόμα να χάσουν και καλούνται να υπερψηφίσουν τη συγκυβέρνηση. Ο αυτοματισμός αυτός φάνηκε σε πανελλήνια κλίμακα, τόσο μεταξύ κέντρου και περιφέρειας αλλά και στο εσωτερικό των επί μέρους τοπικών κοινωνιών. Πάντα, όμως, οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη μας τις αποχρώσεις, όπως εν προκειμένω τις ιδιαιτερότητες των αυτοδιοικητικών εκλογών με τις χιλιάδες των υποψηφίων (μόνο στο νομό Άρτας υπήρχαν 2.881 υποψήφιοι!). Αλλά αυτό δεν αρκεί. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Αττικής είδαμε μεγάλο μέρος των πρώην «πράσινων» ψηφοφόρων να κινείται τόσο προς τον «πράσινο» Σγουρό όσο και προς τη Δούρου. Στην περιφέρεια, από την άλλη πλευρά, παρατηρήθηκε μεγαλύτερη ποικιλία μετακινήσεων, αφού είχαμε και «πράσινους» υποψηφίους στα… γαλαζο-ανεξάρτητα ψηφοδέλτια. Με άλλα λόγια, η πολιτικοποίηση των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν λειτούργησε στην περιφέρεια, όπου η ψήφος ήταν περισσότερο «οικογενειακή» και… «αυτοδιοικητική». Όμως αυτό δεν αρκεί για να εξηγήσει την κατακρήμνιση του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρεια, ο οποίος κατατροπώθηκε (παρά κάποια υψηλά ποσοστά, όπως αυτό στην Περιφέρεια Ηπείρου). Εδώ αναδεικνύονται οι αδυναμίες του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών που φύονται πάντα στο «έδαφος» της Αριστεράς και οι οποίες λειτουργούν ανασταλτικά στη δημιουργία ευρύτερων κοινωνικών συσπειρώσεων. Επίσης, αποδείχθηκε, ευτυχώς νωρίς, πόσο επικίνδυνη είναι η αλαζονεία κομματικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδίκησαν παντού θέσεις, ετοιμάζοντας τα κοστούμια της δικής τους εξουσίας. Δυστυχώς, κάποιοι ανάγουν την πρεσβυωπία τους σε συγκριτικό, πολιτικό τους πλεονέκτημα. Ακόμη, αποδοκιμάστηκε η «κεντρική» εμφύτευση βουλευτών ως υποψηφίων. Αποδοκιμάστηκε, δηλαδή, ο πολιτικός συγκεντρωτισμός. Με άλλα λόγια, φάνηκε ότι οι οπαδοί και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ δεν αποδέχονται το «καπέλωμα» από τα στελέχη του 4% και διεκδικούν είτε την πολιτική τους έκφραση, η οποία στην προκειμένη περίπτωση εκφράστηκε με την αυτονόμησή τους ή την υπερψήφιση άλλων σχηματισμών πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αντιληφθεί ότι αντλούν τη δύναμή τους από τη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ. Ή όπως γράφαμε τον περασμένο Γενάρη στην «Ελευθεροτυπία», στο ΣΥΡΙΖΑ «συναντώνται, πλέον, μέλη και στελέχη με πασοκογενή (σοσιαλδημοκρατική) και μέλη και στελέχη με αριστερή (ή κομμουνιστογενή) προέλευση. Στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκρούονται όχι μόνο διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, αλλά και διαφορετικές κουλτούρες. Από τη μια πλευρά είναι οι ενταγμένοι στην κυρίαρχη συμβολική τάξη, τα μέλη με το ισχυρό συμβολικό κεφάλαιο της πρώην «πράσινης» ηγεμονίας, τα άτομα του μεγάλου ατομικισμού, εν οις και πολλοί «μεγάλοι-», και από την άλλη πλευρά τα άτομα του «ναρκισσισμού των μικρών διαφορών», αυτά που σαν τον Σαιν-Ζυστ, το σύντροφο του Ροβεσπιέρου στήνουν το άγαλμά τους ενώπιόν μας, λέγοντας με αλαζονική ταπεινότητα: ακούστε «τη σκόνη που με αποτελεί και σας μιλά»! Άραγε, υπάρχει τρόπος σύνθεσης όλων αυτών των «υλικών»; Ναι. Αρκεί η ανατροπή της κυρίαρχης συμβολικής τάξης στο πλαίσιο των ατόμων να αντιστοιχεί και σε αλλαγή εντός των πολιτικών θεσμών, των οποίων η δημοκρατικότητα θα αρνείται τόσο το σύγχρονο δυτικό ιμπέριουμ (με τη νέο-αποικιοκρατία του, το ρατσισμό και τον άκρατο, κανιβαλικό ατομικισμό του), το νεοναζισμό όσο και τους ποικίλους γιακωβινισμούς. Η νέα συμβολική τάξη καλείται να συνθέσει την ατομικότητα και τη συλλογικότητα, διάφορα προκαπιταλιστικά, καπιταλιστικά και μετακαπιταλιστικά στοιχεία μέσα στην Πράξη των «αγώνων» αλλά και μέσω της κυβερνητικής εξουσίας. Στο ΣΥΡΙΖΑ, όπου λαμβάνει χώρα, σήμερα, μία ενδιαφέρουσα διεργασία «σύνθεσης», υπάρχει η πεποίθηση της «από τα πάνω» ανατροπής, η οποία θα λειτουργήσει σαν Λυδία λίθος για την αλλαγή στον ευρωπαϊκό νότο και ακολούθως σε όλη την Ευρώπη. Δεν υπάρχει, όμως, καμία διευκρίνιση τι θα γίνει σ’ ένα ενδεχόμενο οικονομικού αποκλεισμού της Ελλάδας. Εδώ βρίσκεται η ύλη για την τροφοδοσία του μεγάλου φόβου. Και ο φόβος καλλιεργείται στους «από κάτω», σ’ εκείνους που έχουν ακόμη εργασία, καθώς η καταστροφή του καπιταλισμού σημαίνει και τη δική τους καταστροφή καθώς βρίσκονται σε εξαρτημένη μορφή –εσωτερική σχέση- με το κεφάλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο φόβος τροφοδοτεί τον «εμφύλιο των κάτω», δηλαδή όσων δεν έχουν εργασία έναντι όσων έχουν. Η αντιπαράθεση αυτή μπορεί να αρθεί μόνο μέσα από νέες μορφές οργάνωσης και συλλογικότητας, μέσα από την ένωση των κατακερματισμένων αντιστάσεων. Γιατί η οργή μπορεί να είναι και μια πολλαπλότητα κραυγών, ένα σύμπλεγμα αντίστασης, που μετατοπίζεται συνεχώς, μία ετερογένεια συγκρούσεων και ανταγωνισμών, που αντιστοιχούν σε χιλιάδες μορφές αντίστασης και όχι στην «καθαρή» δυαδική αντιπαράθεση: κεφαλαίου-εργασίας…». Για την ώρα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα ψυχανεμίζετε όλα αυτά αλλά αδυνατεί να τα κάνει Πράξη.

Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά, είδωλο του νεοφιλελευθερισμού (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών μία αυταρχική ολιγαρχία καθώς δεν ελέγχεται από τους λαούς, αλλά από το Βερολίνο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα λόμπι των πολυεθνικών. Γι’ αυτό οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται στο συμβολικό μόνο επίπεδο του φορέα μηνυμάτων επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας της πολιτικής λιτότητας της ΕΕ. Όμως δεν χρειάζονται οι εκλογές για να σταλούν ανάλογα μηνύματα, καθώς σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο που δημοσίευσε η Κομισιόν στις 12 Μαΐου, η Ε.Ε. αποδοκιμάζεται από το 59% των Ευρωπαίων πολιτών με πρώτους τους Έλληνες (81%), ακολουθούν οι Κύπριοι (74%), οι Πορτογάλοι (70%) και οι Ισπανοί (67%). Αλλά και στη Γαλλία και στη Γερμανία το 63% και το 59% των πολιτών αντίστοιχα είναι αρνητικοί έναντι της ΕΕ και των θεσμών της εν οις και το Ευρωκοινοβούλιο. Σε κάθε περίπτωση, οι θεσμοί της ΕΕ είναι εντελώς αποξενωμένοι από τις κοινωνίες των χωρών-μελών. Αλλά και η κυρίαρχη πλανητική τάξη βρίσκεται σε κατάσταση από-ξένωσης από τις κοινωνίες. Η από-ξένωση έχει ως συνέπεια και την ξένωση της κοινωνίας από τους θεσμούς της, που αυτονομούνται απέναντί της. Η αυτονόμηση είναι το πρώτο βήμα για να καταστεί ένας θεσμός θερμοκήπιο διαφθοράς, αφού παύει να είναι τόπος σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων και επιχείρησης αλλαγής των συσχετισμών με δημοκρατικό τρόπο. Έτσι, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί γίνονται απλά εργαλεία προώθησης της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης και των συμφερόντων των πολυεθνικών καθώς και των μεγα-τραπεζών. Παραδόξως, η πολιτική αντίδραση σ’ αυτή την αυταρχική ολιγαρχία γίνεται κυρίως μέσω της ακροδεξιάς και μόνο στην Ελλάδα μέσω της Αριστεράς. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία διαχειρίστηκε με απολύτως νεοφιλελεύθερο τρόπο την κρίση, ενώ το εργατικό κίνημα στο οποίο κυριαρχούσε η Αριστερά εκφυλίστηκε πλήρως. Έτσι, ο άνεμος της σύγκρουσης με τις νεοφιλελεύθερες εξουσίες φαίνεται να προέρχεται, πλην της Ελλάδας, όχι πλέον από την Αριστερά αλλά από την ακροδεξιά! Ήδη έχει συσταθεί το ακροδεξιό, ευρωπαϊκό μέτωπο, η «Ευρωπαϊκή συμμαχία για την ελευθερία», που η ρητορεία της εστιάζεται στη διάλυση εκ των έσω της ΕΕ. Το ίδιο περίπου προτείνει και ο Ιταλός Μπέπε Γκρίλο. Μόνο που όλο αυτό το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων στην πραγματικότητα καταπνίγει την οργή των εργαζομένων και λειτουργεί ως ανάχωμα απέναντι στην Αριστερά. Γενικά, το δίκτυο του ευρωπαϊκού νέο-φασισμού στηρίζει και στηρίζεται από την αυταρχική ολιγαρχία της Ευρώπης. Αυτό καταδεικνύει η υποστήριξη των νέο-ναζί του Κιέβου από την ηγεσία της ΕΕ. Το ίδιο ισχύει για τις ΗΠΑ που υποστηρίζουν δικτατορίες και καταδικάζουν προοδευτικά καθεστώτα όπως αυτά του Εκουαδόρ, της Βολιβίας, της Βενεζουέλας. Αλλά επιβεβαιώνονται και εκείνοι που επισήμαιναν ότι οι αναπτυγμένες χώρες έχουν εισέλθει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση. Ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην «καρδιά» των κοινωνιών. Γιατί για να λειτουργήσει ο νεοφιλελεύθερος «ανταγωνισμός» χωρίς τριβές απαιτείται η απάλειψη της προσωπικότητας των εργαζομένων, χρειάζεται η εξαχρείωσή τους, η «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας» για την οποία έγραφε ο Χένρι Μίλερ από το 1940. Η Αμερική και τώρα ολόκληρος ο πλανήτης έγιναν ένας κόσμος στεγανός στο συναίσθημα, ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι θα είναι απλά «εργαλεία» (Home rouage). Το «όραμα» της απελευθέρωσης του κεφαλαίου από την εργασία μετά την επιτυχή εφαρμογή στις ΗΠΑ επεκτείνεται, τώρα, παντού. Έτσι, επιχειρείται να εγγραφεί και στην κουλτούρα των ευρωπαϊκών λαών ο ρατσισμός, να επιβληθεί η ισλαμοφοβία και εν γένει η ξενοφοβική ανασφάλεια, στο έδαφος της οποίας θα φυτρώσει ο «εμφύλιος των κάτω». Αλλά εδώ πρέπει να σημειώσουμε και την υπεροχή της ακροδεξιάς ρητορικής έναντι εκείνης της Αριστεράς, καθώς η πρώτη επιβάλλει τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση (για την κρίση φταίνε οι «κακοί» από την φυλετική τους κούνια μετανάστες), ενώ η δεύτερη αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι δήθεν αντι-φασίστες είναι στην ουσία φασίστες, όταν δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, στο συμβολικό θάνατο για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων. Ότι υποκρίνονται, όταν, τάχα, ανησυχούν για την άνοδο της Marine Le Pen στη Γαλλία, του Nigel Farage στο Ηνωμένο Βασίλειο, του κινήματος Jobbik στην Ουγγαρία, των Ολλανδών και των Αυστριακών φασιστών, της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, αλλά με τους οποίους θα συνεργάζονταν (με τη… «σοβαρή εκδοχή» τους!), όπως συνεργάζονται με τους νεοναζί εγκληματίες της Ουκρανίας.

Θεομπαίχτες και θύματα

Εμπαιγμός χωρίς όρια. Μιλούν για το τέλος των Μνημονίων. Για τη φυγή των... βαρβάρων. Μόνο που η βαρβαρότητα βρίσκεται εγγεγραμμένη στους 400 εφαρμοστικούς νόμους, δηλαδή στην κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, στον εργασιακό μεσαίωνα και στην κοινωνική κόλαση δύο εκατομμυρίων ανέργων, στο μαρτυρικό τέλος των ηλικιωμένων που δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στους νέους, στα καλύτερα μυαλά της Ελλάδας που μεταναστεύουν. Μιλούν για "ανάπτυξη", εννοώντας την εξαθλίωση των εργαζομένων, την καταστροφή των μικρομεσαίων και την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου στα χέρια ελάχιστων ξένων και εγχώριων ολιγαρχών. Μιλούν για... κοινωνική δικαιοσύνη, δίνοντας το μέρισμα-ελεημοσύνη, το οποίο κατόπιν ξαναπαίρνουν από την... τσέπη των τσακισμένων. Ανάλγητοι, θεομπαίχτες και εκβιαστές. Όμως φταίνε και τα θύματα. Οι κουλάκοι εξακολουθούν από την εποχή του Τολστόι να σκέφτονται σαν τους θύτες, δηλαδή τα αφεντικά τους. Γι' αυτό, αν δεν αλλάξουν τρόπο σκέψης οι "κάτω", αν η ιδεολογία της μη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν κερδίσει τις συνειδήσεις, αν με άλλα λόγια η ιδεολογία της ισότητας και της ισονομίας δεν γίνει υλική δύναμη, τουτέστιν Πράξη, ο κόσμος αυτός δεν θ' αλλάξει ποτέ...

Τα κροκοδείλια δάκρυα της Ομπάμα

Βλέπω την αγωνία της Μισέλ Ομπάμα για τις μαθήτριες που απήγαγε η μουσουλμανική οργάνωση Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία προκειμένου να τις πουλήσει ως σκλάβες και δεν μπορώ να τη συμμερισθώ. Γιατί θα έπρεπε να αγωνιά και για τα χιλιάδες μικρά παιδιά που πεθαίνουν στη χώρα αυτή από τη μόλυνση που προκαλούν οι πολυεθνικές του πετρελαίου. Θεωρώ υποκριτική την αγωνία αυτή, γιατί οι παραστρατιωτικές οργανώσεις (μουσουλμανικές και άλλες) σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο ενισχύονται από τους δυτικούς καθώς προστατεύουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις τους αλλά και τα φιλοδυτικά πολιτικά καθεστώτα (Το ίδιο κάνουν με τους ναζί στην Ουκρανία). Γι’ αυτό κανείς δεν μιλά για τα έξι εκατομμύρια των νεκρών στο ανατολικό Κονγκό, στην περιοχή Κίβου, όπου βαριά οπλισμένες φασιστικές, παραστρατιωτικές οργανώσεις χρησιμοποιούν μικρά παιδιά για την εξόρυξη κολτανίου, ορυκτού που είναι απαραίτητο για τα κινητά τηλέφωνα, τα τάμπλετς, τις φωτογραφικές μηχανές και άλλα προϊόντα των πολυεθνικών εταιρειών Nokia, Samsung, LG, Bayer κ.ά.. Δεν μιλά κανείς –ούτε η κυρία Ομπάμα- γι’ αυτούς που αγοράζουν τις «σκλάβες» της Μπόκο Χαράμ. Ούτε για την USAID (Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης) που μέσω διαφόρων ΜΚΟ διοχετεύουν πακτωλό δολαρίων στο εσωτερικό των διαφόρων χωρών, πρωτίστως σε παραστρατιωτικές οργανώσεις όπως η Μπόκο Χαράμ αλλά και στα… «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης διαφόρων χωρών. Μάλιστα, ενώ τα παλιά αυταρχικά καθεστώτα λειτουργούσαν με βάση την «παραγωγή της άγνοιας» (λογοκρισία), τα σύγχρονα βασίζονται στην παραπλάνηση, στην κατασκευή ή τη διαμόρφωση των προτιμήσεων που συντελούν στην εκούσια συμμόρφωση ή υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών, που ασκείται κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών και των πεποιθήσεων. Γι’ αυτό μιλώ για υποκριτική αγωνία και κροκοδείλια δάκρυα!

Γιώργος Κατρούγκαλος: Ανομία και αδιαφάνεια στο βασίλειο της ΝΕΡΙΤ

Το πραξικόπημα που ξεκίνησε με το μαύρο στην ΕΡΤ και την κατάργηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης συνεχίζεται. Οι ίδιοι που κατήγγελλαν υποκριτικά την διαφθορά των αδιαφανών προσλήψεων της παλαιάς ΕΡΤ (τα καμώματα των δικών τους παλαικομματικών δηλαδή) ξαναπαίζουν ξεδιάντροπα το ίδιο παιχνίδι ανομίας. Στο πλαίσιο του γενικότερου αλισβερισιού προσλήψεων του νέου μορφώματος της ΝΕΡΙΤ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια τον δικό τους νόμο, που προβλέπει συγκεκριμένη διαδικασία για την επιλογή του Προέδρου. Σύμφωνα με το άρθρο 9 παρ. 9 του νόμου 4173/2013, ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΝΕΡΙΤ-Α.Ε. επιλέγεται με δημόσια πρόσκληση του Εποπτικού Συμβουλίου, μέσω ανεξάρτητου ιδιωτικού φορέα επιλογής, που αξιολογεί τις υποψηφιότητες και υποδεικνύει τους τρεις υποψηφίους που συγκέντρωσαν την υψηλότερη βαθμολογία. Ένας από αυτούς επιλέγεται, μετά από ακρόαση, από το Εποπτικό Συμβούλιο. Τα ίδια ισχύουν, σύμφωνα με την παρ. 10 του ίδιου άρθρου και για την αντικατάσταση τυχόν παυθέντος Προέδρου, όπως συνέβη στην περίπτωση Προκοπάκη. (Υπάρχει και μεταβατική διάταξη, που προβλέπει ότι τα παραπάνω δεν θα γίνουν, όπως και δεν έγιναν, μόνον όμως για την πρώτη εφαρμογή του νόμου.) Παρόλα αυτά, τοποθετήθηκε άμεσα, χωρίς την τήρηση καμιάς διαδικασίας, χωρίς αιδώ και χωρίς προσχήματα, νέος Πρόεδρος στη θέση του παλιού. (Ο οποίος είναι και καλός συνάδελφος, που φαίνεται δεν κατάλαβε σε τι λάκκο τον ρίχνουν…) Προφανώς η συγκυβέρνηση τίποτα δεν ξέχασε από τα παλαικομματικά της χούγια, τιποτα δεν έμαθε από την κρίση. Τα παιχνίδια αναξιοκρατίας καλά κρατούν. Όχι για πολύ, όμως. Στις 25 ψηφίζουμε για ανατροπή. ΣΗΜ.: Ο Γιώργος Κατρούγκαλος είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, Υποψήφιος Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

Η νέα μορφή υποδούλωσης των λαών (άρθρο στην Ελευθεροτυπία)

Οι εικόνες ανθρώπων, που ποδοπατούνται για ένα μαρούλι, εγγράφονται ως στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση. Αλλά το αίσθημα ντροπής οξύνεται, όταν οι κυβερνώντες με περίσσιο θράσος ζητούν την ψήφο μας στο όνομα της σταθερότητας, όταν μιλούν για μεταρρυθμίσεις και αλλαγή νοοτροπίας, αναπαράγοντας, ταυτόχρονα, με παροχές και δήθεν «κοινωνικά μερίσματα» το πελατειακό κράτος, όταν οιμώζουν, εκτοξεύοντας εθνικιστικές κορόνες για τη Θράκη, ενώ, συγχρόνως, αποκρύπτουν τον οδοστρωτήρα που αποκαλείται «Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συμφωνία», που συζητείται πέραν κάθε δημοκρατικής λογοδοσίας από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, με σκοπό την εξαέρωση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας, της πολιτιστικής ταυτότητας και των οικονομικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών ευαισθησιών των λαών. Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ) συζητείται από τον Ιούλιο του 2013 και προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου επί ποινή εμπορικών κυρώσεων για τη χώρα-παραβάτη ή τεράστιων αποζημιώσεων υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών. Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, ή να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, που θεωρούν ότι τα μειώνει! Ασφάλεια τροφίμων, υγεία, προδιαγραφές τοξικότητας, αλλά και ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία των προσωπικών δεδομένων, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση, όλοι οι κλάδοι δημόσιου ενδιαφέροντος θα υποτάσσονται στη λογική της αγοράς και του εμπορίου. Ετσι, η πολιτική αρμοδιότητα των εθνικών Κοινοβουλίων θα περιορίζεται στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους για ήσσονα ζητήματα. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να αντισταθεί στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, του νερού ή της δημόσιας περιουσίας. Πρόσφατα, ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των τοξικών εκπομπών αερίων στο Περού. Επίσης, η καπνοβιομηχανία Philip Morris, έχοντας ενοχληθεί λόγω της αντικαπνιστικής νομοθεσίας σε Ουρουγουάη και Αυστραλία, έσυρε τις δύο χώρες σε ειδικό δικαστήριο. Δεν υπάρχει όριο στις κυρώσεις που μπορούν να επιβάλλουν τέτοια ειδικά δικαστήρια εις βάρος των κρατών και προς όφελος των πολυεθνικών. Πέρυσι, ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή του ποσού των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων, υπέρ πετρελαϊκής εταιρείας! Ηεπίθεση δεν θα είναι λιγότερο σαρωτική στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής. Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (Digital Trade Coalition, DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Στο στόχαστρο έχουν μπει και οι προδιαγραφές ποιότητας στο πεδίο της διατροφής. Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει την εισαγωγή κοτόπουλων, τα οποία έχουν απολυμανθεί με χλώριο, ή χοιρινού κρέατος με ρακτοπαμίνη. Η δικτατορία των «αγορών» δείχνει το πιο αδιάλλακτο πρόσωπό της στα ζητήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Πέντε χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης των τοξικών ομολόγων, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές έχουν συμφωνήσει ότι η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει παρελθόν. Απορρύθμιση, λοιπόν, παντού. Ο νεοφιλελευθερισμός στην πιο ακραία, κανιβαλική του εφαρμογή. Ακόμη και η υποτυπώδης ρύθμιση (Βόλκερ) της Γουόλ Στριτ πρέπει να αρθεί σύμφωνα με την Deutsche Bank! Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν οποιουδήποτε δικαιώματος ελέγχου στους ξένους παρόχους υπηρεσιών. Τα περιθώρια για πολιτικές σε εθνικό πλαίσιο σε υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν. Βέβαια, για να νομιμοποιήσουν την υποδούλωση θα τα ντύσουν όλα αυτά με ψεύδη, όπως «ανάπτυξη» και «εξάλειψη της ανεργίας». Βέβαια, πίσω από την αμερικανο-ευρωπαϊκή σύμπραξη υπάρχει ο γεωστρατηγικός στόχος διατήρησης της αμερικανικής ηγεμονίας έναντι της Κίνας. Πρόκειται για την προσπάθεια ΗΠΑ-Ευρώπης να θωρακίσουν τα κέρδη τους σε τεράστιες ζώνες ελεύθερου εμπορίου όπου η πρόσβαση των κινεζικών προϊόντων θα καθίσταται σχεδόν απαγορευτική. Γι' αυτό υπογράφεται σύντομα ανάλογη συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και 12 χωρών της Ασίας. Τι θέλουν, λοιπόν, από τους λαούς; Την πλήρη εξάλειψη της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων τους. Να γίνουν οι χώρες στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και πηγές πάμφθηνης ενέργειας για τις πολυεθνικές. Οι Ελληνες ψηφοφόροι θα αποδεχθούν αυτή την εξέλιξη; Θα ψηφίσουν ξανά ως ιδανικοί αυτόχειρες τους πολιτικούς εκπροσώπους των νεοαποικιοκρατών; Αν ναι, ας μην ισχυριστούν ότι δεν άκουσαν «...ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον» που «Ανεπαισθήτως τους έκλεισαν από τον κόσμον έξω», για να παραφράσουμε τα «Τείχη» του Αλεξανδρινού.