Ο ήχος των κτιστών

Μία εφημερίδα του πανίσχυρου δικτύου Μέρντοχ υποκλέπτει τηλεφωνικές συνομιλίες. Στην υπόθεση εμπλέκονται στελέχη και ο αρχηγός της Σκότλαντ Γιαρντ, δημοσιογράφοι, σύμβουλοι επικοινωνίας, όπως ο πρώην σύμβουλος του πρωθυπουργού Κάμερον κ.ά. Στην Ελλάδα δεν μάθαμε ποτέ ποιος υπέκλεπτε τις συνομιλίες ακόμα και του πρωθυπουργού. Ίσως γίνει γνωστό μετά από πενήντα χρόνια. Όπως, ακριβώς, συνέβη με την παρακολούθηση του Έρνεστ Χέμινγουεη: «Οι πράκτορες του FBI, είναι η κόλαση, διάολε. Τα ακούνε όλα», έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας σε μία επιστολή του προς τον A. E. Hotchner το Νοέμβριο του 1960, περίπου επτά μήνες πριν την αυτοκτονία του. Κι οι συνειρμοί αυτόματοι καθώς και τα ερωτήματα: Αλήθεια, ποιος ελέγχει τι παρακολουθεί ο περίφημος «κοριός» της ελληνικής αστυνομίας, που υποκλέπτει τις τηλεφωνικές συνομιλίες εκ του μακρόθεν; Κι αν πέσει σε λάθος χέρια; Ειδικά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε λόγω της οικονομικής ύφεσης αλλά και εξαιτίας της απειλής περιστολής των ατομικών ελευθεριών και της δημοκρατίας, ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Έτσι, ένα εργαλείο κατά του οργανωμένου εγκλήματος μπορεί εύκολα να στραφεί εναντίον του λαού, καθώς οι περίφημες αγορές επιταχύνουν την έλευση της «μακρο-διαχείρισης», οδηγώντας τόσο στα καρτέλ όσο και στην ολιγαρχία. Τούτα εμφαίνονται ενωρίτερα στην περιφέρεια, όπου μετακυλίονται τα ελλείμματα των αναπτυγμένων χωρών κι όπου γίνονται οι λογής πολιτικοί και κοινωνικοί πειραματισμοί αντοχής ή επανίδρυσης του καπιταλισμού.
Το πρόβλημα, όμως, σήμερα τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1970, οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν μία τεράστια ανεργία χωρίς βραχυπρόθεσμη προοπτική μείωσης. Το ίδιο και ακόμη χειρότερα συμβαίνει στην Ελλάδα. Το ίδιο παντού. Η προηγούμενη ανάπτυξη όσο και η ευμάρεια ήταν ένα πυροτέχνημα, μία τεχνητή φούσκα. Σ’ αυτή είδε το θρίαμβό του ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός-καζίνο των τοξικών ομολόγων και η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του. Αλλά στην κατάρρευσή του το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πιάστηκε από την πραγματική οικονομία και το πολιτικό σύστημα που ελέγχει, κινδυνεύοντας να τα συμπαρασύρει και τα δύο στην άβυσσο. Ήδη έχουν καταρρεύσει εκείνες οι αξίες-κίνητρα, όπως η επιδίωξη του ατομικού οφέλους και η επιτυχία, που συνέδεαν τους ανθρώπους με το οικονομικό και το πολιτικό σύστημα, συνιστώντας το αμνιακό υγρό, τον πολιτισμό του. Τώρα τίποτα. Ο άνεργος ή ο χρεοκοπημένος επιχειρηματίας δεν έχει χάσει απλώς την εργασία του και, συνεπώς, τα αναγκαία για τη βιοτή του, απώλεσε και το πρόσωπό του, αφού πλέον δεν έχει εκείνα τα στοιχεία που τον καθιστούν αναγνωρίσιμο και ορατό. Τώρα πια δεν φαίνεται. Ευθύνεται; Ευθύνεται. Όχι γιατί «τα έφαγε μαζί» με τα παχύδερμα, όπως ισχυρίζεται εκείνος ο ανεκδιήγητος, αλλά γιατί δεν άκουσε «…ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον». Κι έτσι τώρα μπορεί να λέει μαζί με τον αλεξανδρινό ότι «Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω»(Κ.Π. Καβάφης «Τείχη»). Τώρα ανήκει στη χορεία των αποκλισμένων, περιμένοντας τους ξένους αλλά και τους εγχώριους «αναμορφωτές»: «ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή (…) Για κάθε τι, για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν(σ.σ. οι Αναμορφωταί), κ’ ευθύς στον νού τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν… Έχουνε και μια κλίση στες θυσίες…»(Κ.Π.Καβάφης «Εν Μεγάλη ελληνική αποικία, 200 Π.Χ.»)!