ΜΗΝ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΤΕ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ: ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Οι New York Times ακολούθησαν τη Wall Sreet Journal στην κριτική εναντίον της τρόικας σχετικά με την άγρια λιτότητα που επιβάλλουν στην Ελλάδα κι αλλού. Επισημαίνουν δε πως είναι αναγκαίο ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα. Το έγραψε και ο Αμάρτυα Σεν, τα βασικά σημεία του άρθρου του οποίου παρουσιάσαμε προχθές, αλλά και η Le Monde Diplomatique. Η τελευταία, μάλιστα, υποστηρίζει ότι η διαχείριση του χρέους απαιτεί «ζογκλέρ» και όχι οικονομικά «αναλφάβητους». Και οικονομικά αναλφάβητοι είναι τόσο οι ηγέτες της Ευρώπης όσο κι εκείνοι που κυβερνούν, σήμερα, την Ελλάδα. Αλλά αυτοί που είναι ανεπαρκείς στα οικονομικά φαίνεται ότι πλεονεκτούν στις δημόσιες σχέσεις. Έτσι, στον Αμάρτυα Σεν διαβάσαμε ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί να αλλάξει «την κουλτούρα της διαφθοράς» στην Ελλάδα(σ.σ. λόγια σίγουρα του ίδιου του κ. Παπανδρέου που τα είπε στο φίλο του). Εκείνο, όμως, που μας έκανε φοβερή εντύπωση είναι η παραπληροφόρηση έγκυρων δημοσιογράφων, όπως ο Serge Halimi της Le Monde Diplomatique, ο οποίος στο τεύχος του Ιουλίου του γνωστού μηνιάτικου εντύπου μιλάει για τον Mario Draghi, το νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που ήταν πριν αντιπρόεδρος της τράπεζας Goldman Sachs και βοήθησε (σ.σ. μαζί με την περίφημη Αντιγόνη) «την ελληνική δεξιά να ‘’μακιγιάρει’’ τα ελλείμματά της»! Αυτό συνιστά μέγα ψεύδος καθώς είναι σε όλους γνωστό ότι η Goldman Sachs και η περίφημη Αντιγόνη προσέφεραν τις υπηρεσίες τους κατ’ αρχήν στην κυβέρνηση του κ. Κώστα Σημίτη. Μ’ αυτό τον τρόπο («με το σπαθί μας» έλεγε ο τότε εκσυγχρονιστής πρωθυπουργός, ο οποίος επίσης έχει ευθύνη και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες) εισήλθαμε στην ΟΝΕ και το ευρώ. Βέβαια, την ίδια τράπεζα για την απόκρυψη των ελλειμμάτων τους έχουν χρησιμοποιήσει κι άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, αλλά περί αυτού δεν κάνει καμία νύξη ο κ. Halimi. Πάντως, ο αρθρογράφος επισημαίνει κάτι που είναι αλήθεια, ότι δηλαδή η οικονομική κρίση στην Ελλάδα επέτρεψε στην… σοσιαλιστική κυβέρνηση να περάσει μέτρα κατά των εργατικών δικαιωμάτων, εναντίων των συνταξιούχων και του κράτους πρόνοιας καθώς και να γίνουν χιλιάδες απολύσεις στο Δημόσιο, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να συμβούν υπό κανονικές συνθήκες. Επίσης, παρατίθεται η διαπίστωση του γνωστού οικονομολόγου Πωλ Κρούγκμαν, που σημειώνει πως οι διεθνείς οργανισμοί και οι κυβερνήσεις τσακίζουν τους εργαζόμενους και εξυπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα των «ραντιέρηδων», αυτών που χρηματοδοτούν τα πολιτικά κόμματα και τους πολιτικούς. Και ο Halimi, όπως και ο Σεν τέλος, παραθέτει το παράδειγμα της Βρετανίας η οποία μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τη δεκαετία 1945-1955 κατάφερε να μειώσει το δημόσιο χρέος από 216% του ΑΕΠ σε 138% και μάλιστα χωρίς μέτρα λιτότητας, αντιθέτως με μέτρα ενίσχυσης της κατανάλωσης και της ανάπτυξης. Κάποιοι ασφαλώς θα αντιτείνουν ότι τα όρια της ανάπτυξης είναι πλέον περιορισμένα(Ζ. Στίγκλιτς). Έτσι, ούτε αυτή η οδός μοιάζει να είναι εφικτή. Τι λοιπόν απομένει; Κάποιοι, μαζί τους κι εμείς, εκτιμούν ότι πρέπει να πάψει η ευρωπαϊκή και εν γένει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία να κυριαρχείται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο(τράπεζες) σε βάρος της πραγματικής οικονομίας. Αυτή η λύση μπορεί να είναι μόνο πολιτική. Αλλά η πολιτική ελέγχεται από την οικονομία. Άρα χρειάζεται να επανέλθει η πολιτική στην προτεραία κατάσταση ελέγχου της οικονομίας. Δηλαδή μία αναστροφή της σημερινής κατάστασης. Αυτό μπορεί να συμβεί, αρκεί να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων και να το θελήσουν οι λαοί, που δεν αντέχουν άλλο ξεζούμισμα. «Αδύνατον να γίνει αυτό» λένε οι συστημικοί ακαδημαϊκοί και οι καθεστωτικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης και όσοι δεν εμπιστεύονται τη δυναμική των λαϊκών αντιδράσεων. Όμως, το σύστημα έχει φθάσει σε πλήρες αδιέξοδο κι αυτό δεν είναι οικονομικό ή τεχνικό πρόβλημα αλλά κατ’ εξοχήν πολιτικό. Γι’ αυτό θα μπορούσε να πει κανείς στους Αγανακτισμένους λαούς «Μη κοκκινίζετε που θέλετε το φεγγάρι: Σας ανήκει», όπως έλεγε ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ(το παραθέτει ο Halimi). Αυτό θα μπορούσε να είναι και το σύνθημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος και όλων των πλατειών.