Φταίνε οι πολιτικοί ή η πολιτική;

Η γαλλική εφημερίδα Le Monde μετά τη διαπίστωση ότι «μας κυβερνούν παιδάκια», συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι η κρίση του ευρώ δεν είναι οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική. Ότι δηλαδή αντανακλά την ανευθυνότητα των ηγετών της ευρωζώνης. Πολλοί, και στην Ελλάδα, έσπευσαν να υιοθετήσουν τη θέση της εφημερίδας. Όμως, αυτή είναι μόνο η μερική αλήθεια. Και μάλιστα όχι η πρώτιστη αλλά η δευτερεύουσα. Είναι, ασφαλώς, γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υπολείπονται κατά πολύ των διαφόρων προκατόχων τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου ο υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός αφού πρώτα τρομοκράτησαν τους πολίτες, μιλώντας για την περίφημη «επιλεκτική χρεοκοπία» και στέλνοντάς τους κυριολεκτικά να σηκώσουν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους, φέρνοντας δηλαδή πιο κοντά τη χρεοκοπία, στη συνέχεια προσπαθούν να τους… καθησυχάσουν, παραπέμποντας σε… σκοτεινούς κύκλους που έκαναν «λάθος στη μετάφραση» της συνέντευξης του κ. Γ. Α. Παπανδρέου! Οι πολιτικοί, συνεπώς, ευθύνονται. Ευθύνεται και η κ. Α. Μέρκελ, η οποία σκεπτόμενη «γερμανικά» κατέστησε «μία περιφερειακή δυσκολία, κεντρική κρίση», συνεχίζει η Le Monde. Το πρόβλημα χρέους της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας που ανέρχεται στο 6-7% του ακαθάριστου προϊόντος της ΕΕ, έγινε κεντρικό ευρωπαϊκό πρόβλημα. Μάλιστα, ο τρόπος που προσέφεραν τη στήριξή τους σε Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία οι «17» πανικόβαλε τις αγορές που αμφέβαλαν πλέον για τη σταθερότητα του συνόλου της ευρωζώνης. Άρα, δεν φταίνε οι αγορές, υποστηρίζει η εφημερίδα, αλλά οι πολιτικοί. Όμως, πέρα από την ανευθυνότητα και την ανικανότητα των πολιτικών της ευρωζώνης, δεν γίνεται καθόλου λόγος για την πολιτική που ακολουθούν(τα περίφημα «παιδάκια»), η οποία υπηρετεί απολύτως το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ήτοι των τραπεζών και μάλιστα με νεοφιλελεύθερο τρόπο. Για τις τράπεζες ενδιαφέρονται οι «17» και όχι για τους πολίτες. Αυτό εξάλλου φανερώνει η άγρια λιτότητα και η πρωτοφανής επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Με άλλα λόγια, για όλα ευθύνεται το γεγονός ότι οι «αγορές», δηλαδή οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολόγησης, έχουν καταστεί ανεξέλεγκτες από την πολιτική, την οποία ελέγχουν πλέον αυτές. Για να καταστεί αντιληπτό ότι το πρόβλημα είναι κυρίως θέμα της ακολουθητέας πολιτικής, ο Μπάρακ Ομπάμα επιχειρεί να άρει το πλαφόν του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ που ανέρχεται σε 14 τρις δολάρια. Αλλιώς η κρίση και η καταστροφή θα είναι τεράστια λέει ο Ben Bernanke, πρόεδρος της fed. Εδώ ο Ομπάμα διαφοροποιείται από τους Ευρωπαίους καθώς δεν τον ενδιαφέρει πρωτίστως το χρέος και το έλλειμμα, αλλά η ανάπτυξη. Αυτή είναι μία «κεϋνσιανή» πολιτική, που έχει δοκιμασθεί και έχει πετύχει. Άρα, δεν είναι μόνο οι πολιτικοί ανεύθυνα παιδάκια, είναι και οι ακολουθητέες πολιτικές που τους καθιστούν ευήθεις.