Αντώνης και Φαίδων

Έχουμε Δημοκρατία ή αστυνομικό κράτος; Παρακολουθώντας την τηλεόραση διαπίστωσα ότι καλύτερα τις μέρες των απεργιών να απεργούν και οι δημοσιογράφοι. Γιατί αυτοί που υποτίθεται ότι καλούνται να ενημερώσουν για την αντίσταση των εργαζομένων είναι κυνικοί υπονομευτές, χυδαία παπαγαλάκια και μίσθαρνα όργανα του συστήματος. Κανείς δεν είδε τις προσυγκεντρώσεις. Προπάντων, κανείς δεν είδε την αστυνομοκρατία σε ολόκληρη την Αθήνα. Κανείς δεν είδε τις δεκάδες προληπτικές προσαγωγές, την προσπάθεια της αστυνομίας να αποκλείσει κάθε πρόσβαση προς τη συγκέντρωση. Κανείς δεν άκουσε τον Κώστα να ρωτάει στο τηλέφωνο πρωί πρωί για τον Αντώνη. Ο Αντώνης είναι ο γιος του, μαθητής λυκείου, θαυμάσιο παιδί, με ήθος, παιδεία και πολιτικοποιημένος, έμαθε δηλαδή να μην είναι «ιδιώτης», τουτέστιν ηλίθιος, όπως χαρακτήριζαν στην αρχαιότητα όσους απείχαν της πολιτικής. Ο Αντώνης προσήχθη χωρίς κανένα λόγο, «προληπτικά» -τι σημαίνει όμως προληπτικά; Ποιος και πως έκρινε ότι ο Αντώνης έπρεπε να εγκλεισθεί για μερικές ώρες στο κέντρο αλλοδαπών στον Κηφισό όσο διήρκεσε η διαδήλωση;- Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Φαίδωνα την πρωτομαγιά. Ο Φαίδωνας είναι φοιτητής. Δεν είναι γραμμένος σε κόμματα, αλλά είναι ενεργός πολίτης. Τον έπιασαν την Πρωτομαγιά οι αστυνομικοί –κι αυτόν προληπτικά- και τον έδειραν πολύ. Ύστερα τον άφησαν. Τον είδα, χθες, στη Γωνία Βασιλίσσης Σοφίας και Πανεπιστημίου. Ήταν τρομοκρατημένος. Μου είπε πως δεν θέλησε να μείνει σπίτι. Αλλά δεν ήξερε πώς να επιστρέψει. Οι αστυνομικοί τον έβριζαν και τον απειλούσαν. Πήγα μαζί του μέχρι εκεί που αισθανόταν ασφαλής. Αλλά τι κράτος είναι αυτό που τρομοκρατεί παιδιά και εφήβους; Τι πολιτεία είναι αυτή που εμποδίζει τους πολίτες της να επιτελούν το θεμελιώδες δικαίωμά τους να συνέρχονται και να διαδηλώνουν; Και επειδή μία δημοκρατία κρίνεται από το βαθμό της αστυνόμευσης και του αυταρχισμού της, τίθεται το ερώτημα: Πόση και τι δημοκρατία έχουμε σήμερα στην Ελλάδα;