ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Με το χιούμορ, με τον αυτοσαρκασμό σχετικεύουμε τον εαυτό. Γι’ αυτό η γιορτή της αποκριάς δεν είναι μόνο η τροφοδοσία της ελπίδας μέσα από την αρχαία ελληνική «άρση», είναι και το ξαλάφρωμα από την πλησμονή του εαυτού, το πολύ Εγώ, απ’ ό,τι κάνει την καρδιά βασάλτινη και το ναρκισσισμό μας άπειρο. Για να συμβεί αυτό οι φραγμοί, τα συνήθη όρια πρέπει να πέσουν σε μια τελετουργική στιγμή, τη στιγμή της «κάθαρσης», που κυρώνεται από έναν θρησκευτικό –ειδωλολατρικό και χριστιανικό εν ταυτώ- καθαγιασμό. Έτσι, το διαχρονικό religious(ετυμολογικά ανα-τυλισσόμενος) θα σημαίνει την αναδέσμευση στην ισότητα, μα πιο πολύ στην εξισορρόπηση, έστω για μια στιγμή, των κοινωνικών αντιφάσεων και των δαχωρισμών. Τώρα είναι οι κοινωνικές αντιθέσεις που απωθούνται και όχι οι επιθυμίες. Γι’ αυτό ο υπηρέτης τολμά να… «χουφτώσει» την πριγκήπισσα, αναζωογονόντας την ευνουχισμένη στην κανονικότητα επιθυμία του, ενώ το Εγώ της αριστοκράτισσας γίνεται για μια στιγμή, χαρούμενη ωστόσο, σμπαράλια. Ο πρώτος θα αναθ...

Λόγος πύρινος, αισιόδοξος, χειμαρρώδης, ελπιδοφόρος. Ο Ομπάμα μίλησε όπως τον συμβούλευσε την προηγούμενη εβδομάδα ο Μπιλ(Κλίντον). Ο πρώην είπε στον νυν να είναι αισιόδοξος στην ομιλία του ακόμα και αν η οικονομική κατάσταση είναι καταστροφική. Και τα εκατομμύρια των ανέργων (7,6% επίσημα και 14% ανεπίσημα) αναθάρρησαν. Ακόμα κι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια για την ανεύρεση μιας δουλειάς ήλπισαν. Η πλειοδοσία στο παζάρι της δήθεν ευαισθησίας και των ανέξοδων υποσχέσεων έφερε ένα ακόμη πρόσκαιρο αποτέλεσμα στα 2/3 των Αμερικανών που είναι βαθιά απογοητευμένα. Αλλά η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την επίπλαστη αισιοδοξία, την ψευδή εικόνα της οικονομίας και την προοπτική, που της προσδίδει η προεδρική ρητορική, αυτό το καλειδοσκόπιο γλωσσικών τεχνασμάτων, που λένε χωρίς να λένε τίποτα. Αλήθεια, που θα βρει τα χρήματα ο Ομπάμα για τα προγράμματα για την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την πράσινη ανάπτυξη(Washington Post); Η ερώτηση δεν μπορεί να απαντηθεί. Το ίδ...

Ένας 28χρονος Βούλγαρος, ο Ισα Μεχμέντ, καταδικάστηκε στη Βάρνα σε 4,5 χρόνια φυλάκιση γιατί απέσπασε μέσω του διαδικτύου ένα εκατομμύριο δολάρια από τραπεζικές κάρτες Αμερικανών κυρίως πολιτών. Αλήθεια, ποιος έχει καταδικαστεί από τα διευθυντικά στελέχη και τους μεγαλομετόχους τραπεζών που άφησαν στον «άσσο» κόσμο και κοσμάκι; Κανείς. Αντιθέτως, οι τράπεζες επιχορηγούνται και πάλι από τα χρήματα των πραγματικών ή των εν δυνάμει θυμάτων τους. Άρα, υπάρχει παρανομία και παρανομία. Η «παρανομία» των «πάνω», που νομιμοποιείται και η παρανομία των «κάτω» που διώκεται αυστηρά. Τι απέμεινε από το «παραδικαστικό», το «παραεκκλησιαστικό», το «παραχρηματιστικό», την παραοικονομία, τα εξοπλιστικά, τα καρτέλ, τα βατοπαίδια, τη Ζίμενς; Τίποτα. Όλα είναι όπως πριν. Όλα αποκτούν μια ιδιότυπη νομιμοποίηση μέσω της αποκάλυψης. Ως εάν η αποκάλυψη να είναι ένας τρόπος «ξεπλύματος» της παρανομίας. Εδώ το παράνομο διαπλέκεται με το νόμιμο, συνιστώντας τη «νόμιμη παρανομία» και την αποθέωση της διαλεκτικής...

Όταν ένας άνθρωπος χάνει τη δουλειά του, αυτό είναι βία. Η βία αυτή νομιμοποιήθηκε μέσω του χομπσιανού νόμου του ισχυρότερου. Και ο ισχυρότερος ήταν και είναι πάντα ο οικονομικά ισχυρός. Κάποιοι επιχειρούν να ανατρέψουν αυτόν τον κανόνα με τη δύναμη των όπλων και του αίματος. Όποιος τάσσεται κατά της πρώτης μορφής βίας δεν μπορεί παρά να τάσσεται και κατά της δεύτερης. Βέβαια, μία μορφή βίας που τείνει να εξισορροπήσει κάπως την αδικία και να διαφυλάξει την προσωπική αξιοπρέπεια είναι νοητή, αλλά χωρίς ποτέ αυτό να σημαίνει την αφαίρεση της ζωής οποιουδήποτε. Ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί να σημαίνει την επίθεση εναντίον όσων για ένα κομμάτι ψωμί γίνονται δημοσιογράφοι, δάσκαλοι, αστυνομικοί κ.ά. Παραδόξως, όμως, ο μεγαλύτερος εχθρός των τρομοκρατών δεν είναι το «κεφάλαιο» αλλά όσοι το υπηρετούν, δηλαδή οι «κάτω», όσοι από ανάγκη τίθενται στη δούλεψή του. Ακριβώς, όπως ο μεγαλύτερος εχθρός του ΚΚΕ είναι ο ομογάλακτός του ΣΥΡΙΖΑ! Όπως με παρόμοιο τρόπο ο αμερικάνικος, προτεσταντικός φον...

«Να προσέχουν πως χρησιμοποιούν το όνομά μου. Δεν θα είμαι υποψήφια με κανένα κόμμα». Τα λόγια ανήκουν στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, το σύμβολο πλέον όσων αντιστέκονται στο σύγχρονο δουλεμπόριο των «εταιριών διαχείρισης ανθρώπινων πόρων», όσων υπερασπίζονται τους αποκλεισμένους και τα θύματα είτε του ευφορικού, μανιακού νεοφιλελευθερισμού είτε της depression, της καταθλιπτικής φάσης της ύφεσης, όπως κατ’ ευφημισμό αποκαλείται η οικονομική κρίση! Πρόκειται για μία δήλωση-απάντηση στην μικροπολιτική, την πελατειακή, την μπακάλικη, τη δημοσιοσχετίστικη προσπάθεια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ να προτείνουν την Κούνεβα ως υποψήφια στα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων τους. Πρόκειται για την αντίσταση σε ό,τι είναι σήμερα τα πολιτικά κόμματα, σε ό,τι είναι οι ηγεσίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η Κούνεβα μένει εκεί, στην πρωτοβάθμια ένωσή της, στο σωματείο καθαριστριών, μαζί με τις συντρόφισσές της, δείχνοντας το δρόμο και τον τρόπο της οργάνωσης της οργής και της προάσπισης της...

Ο Ομπάμα δεν δύναται. Η αρχική ευφορία της εκλογής του αντικαθίστανται πλέον από την απαισιοδοξία. Η ενίσχυση των τραπεζών και η ελπίδα της νέας κυβέρνησης της Ουάσινγκτον ότι η Γουόλ Στριτ, που συνεισέφερε τα μέγιστα στη δημιουργία της παρούσας κρίσης, θα αποτελέσει αντί για μέρος του προβλήματος, μέρος της λύσης του, αποδεικνύεται ένα ακόμη μεγάλο φιάσκο. Οι ιδιώτες και η επίκληση του «πατριωτισμού» τους δεν αρκεί για να βάλουν οι… πατριώτες το χέρι στην τσέπη τους. Αυτή η τόσο ακριβή στις ΗΠΑ έννοια του πατριωτισμού ηττάται κατά κράτος από τη μέριμνα διαφύλαξης του ήδη συσσωρευθέντος τεράστιου πλούτου στα χέρια λίγων. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Ομπάμα απέτυχε; Όχι βέβαια. Δεν φταίει ο Ομπάμα, αλλά οι άλλοι, αυτοί που τον ψήφισαν. Αυτό μας λένε, με μία άνευ προηγουμένου μετάθεση των ευθυνών στα θύματα, κάποιοι αμερικανοί αναλυτές και δημοσιογράφοι. Δεν υπάρχει ένα λαϊκό κίνημα οργής, λέει ένας εξ αυτών, που θα ωθούσε τον Ομπάμα πέραν της πεπατημένης οδού. Αλήθεια; Ο λαοπρόβλητος, ο δημ...

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι πολιτιστική και ανθρωπολογική συγχρόνως. Ο Μπουρντιέ όταν πριν δέκα χρόνια προέβλεπε τη σημερινή κρίση, μιλούσε για μία «οικονομία της ευτυχίας» ή αλλιώς για μία οικονομία στην ευτυχία. Μόνο που οι κανίβαλοι δεν γνωρίζουν ούτε το μέτρο ούτε το «προσφαΐζω». Πέραν τούτων, κάποιοι με ρωτούν για ποιο λόγο αποκαλώ τον άνθρωπο «καθολικό εμπόρευμα»; Όπως είναι γνωστό ως εμπόρευμα(ανταλλακτική αξία) θεωρούνταν μέχρι σήμερα μόνο ένα μέρος της ανθρώπινης δραστηριότητας, η εργασία, σε διάκριση από τον «ελεύθερο-μη εργάσιμο- χρόνο». Τώρα, όμως, και ο ελεύθερος χρόνος έχει εμπορευματοποιηθεί. Με άλλα λόγια δεν υπάρχουν πια «αξίες χρήσης» καθώς όλες έχουν καταστεί ανταλλακτικές με βάση το γενικό ισοδύναμο, το χρήμα. Ένα παράδειγμα έχουμε με τον αθλητή που πουλάει τη νίκη του. Ενώ παλαιότερα, ο αθλητισμός είχε ως σκοπό την υγεία, τώρα έχει ως σκοπό το κέρδος, το χρήμα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η περίφημη μέτρηση της τηλεθέαση: Ο τηλεθεατής, ενώ βλέπει το κανά...

«Και άλλα χρήματα για τις τράπεζες» ζήτησε ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρως-Καν, πρώην υπουργός των σοσιαλιστών στη Γαλλία! Να σώσουμε, λοιπόν, τις τράπεζες, αλλά εμάς ποιος θα μας σώσει από τις τράπεζες; Τα θύματα καλούνται να σώσουν τους θύτες! Αλλά οι τελευταίοι δεν σώζονται με τίποτα. Όλοι κι όλα παραπέμπουν στον πίνακα «Ο κανόνας του παιχνιδιού» του Ρενουάρ. Εκεί, στο αποκορύφωμα του χορού των μεταμφιεσμένων στον πύργο, όπου έχουν διεισδύσει οι σκελετοί, κραδαίνοντας τις λάμπες τους και γιορτάζοντας το θάνατο στο ρυθμό του Μακάβριου Χορού του Σαίν Σανς, διακρίνεται η χοντρή πιανίστρια, με τα χέρια στα γόνατα, βυθισμένη στη μελαγχολία, καθώς κοιτάζει τη σκελετώδη αυτονομία των πλήκτρων, που παίζουν μόνα τους! Όσοι επιχειρούν να ελέγξουν την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος μοιάζουν με τη χοντρή πιανίστρια. Κι αυτοί, όπως κι εκείνη, κοιτάζουν τα «πλήκτρα» της οικονομίας να λειτουργούν αυτόνομα, ανεξάρτητα από κάθε έλεγχο, με μόνο καύσιμο τον ...

Ο κόσμος «καίγεται» στην πυρά της οικονομικής κρίση με πρώτο καύσιμο τους εργαζόμενους και, παραδόξως, τα συνδικάτα δεν αντιδρούν. Ευλόγως τίθεται το ερώτημα: Γιατί; Διότι πλέον «Τα συνδικάτα λειτουργούν με όρους μαφίας» έλεγε ο Νόρμαν Μέηλερ για τις ΗΠΑ. Και παντού θα προσθέσουμε εμείς. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα τα σωματεία εργαζομένων που δεν ελέγχονται, αποκλείονται από τις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις. Η ΕΣΗΕΑ, το σωματείο των δημοσιογράφων αποκλείει τους εργαζόμενους στο διαδίκτυο, τους δημοσιογράφους με το «μπλοκάκι»(free lancer) κ.ά., διότι η κατεστημένη πλειοψηφία φοβάται ότι έτσι θα αλλάξει σε βάρος της ο συσχετισμός δυνάμεων. Αυτό το ανέχονται και το υποστηρίζουν και τα πολιτικά κόμματα, που αντιλαμβάνονται τα συνδικάτα σαν «ιμάντες μεταβίβασης» των πολιτικών τους. Το ίδιο ισχύει και με τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα. Το αυτό αλλά σε μεγαλύτερο πεδίο και ένταση συμβαίνει στη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας(ΓΣΕΕ), όπου οι ίδιοι πάντα άνθρωποι συστήνουν...

Depression, αυτός είναι ο διεθνής όρος για την παγκόσμια οικονομική ύφεση. Depression είναι και η κατάθλιψη, το «κολάπσους», η κατάρρευση. Ο άλλος πόλος, το αντίθετο της depression είναι η mania, ναι, η μανία. Πρώτα, είχαμε τη φάση του μανιακού καπιταλισμού, αυτού που διαχέονταν παντού, που αναπτυσσόταν με τρομακτική ταχύτητα παντού, απορυθμίζοντας αγορές, χώρες, κοινωνίες και ανθρώπους, που ανήγαγε σε πρόοδο οτιδήποτε μπορούσε να «φαγωθεί», να καταναλωθεί, να αποδώσει κέρδος, όσο γινόταν περισσότερο κέρδος. Πρώτα, άρχισαν να στενάζουν οι άνθρωποι, μετά η ίδια η φύση, αφού όλες οι πλουτοπαραγωγικές πηγές λεηλατήθηκαν μαζί με ότι της παρήγαγε, δηλαδή την ίδια τη φύση. Παραδόξως, η μανία νομιμοποιούνταν από τη νεωτερικότητα, την χωρίς όρια περιπέτεια και ηδονή, ακολούθως από τη μετανεωτερικότητα και τη σχετικοποίηση των πάντων. Και περάσαμε στη φάση της «κατάθλιψης», της ύφεσης, στον άλλο πόλο της διπολικής διαταραχής που είναι εγγενής στο καπιταλιστικό σύστημα(«κυκλικές κρίσεις» τις είπ...

Τρεις μεγάλες κρίσεις αντιμετώπισε ο καπιταλισμός. Η πρώτη το 1929-1933, που ήταν μία κρίση υπερπαραγωγής. Οι συνέπειες τότε στις ΗΠΑ ήταν η πτώση κατά 40% της βιομηχανικής παραγωγής, τριάντα εκατομμύρια άνεργοι και η χρεοκοπία 865.000 μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τότε εφαρμόστηκε το περίφημο New Deal του Ρούσβελτ βασισμένο στην ανάληψη από το κράτος βασικών οικονομικών λειτουργιών(δημόσιες επενδύσεις-Κέυνς) που ανήκαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά και η εξολόθρευση από τα στρατεύματα του στρατηγού Douglas Mac Arthur του γιγαντιαίου κινήματος των εργατών-ανέργων, που δημιουργήθηκε. Τη λύση βεβαίως έδωσε ουσιαστικά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Παραδόξως, η δεύτερη κρίση του 1970 οφείλεται στον πόλεμο του Βιετνάμ. Εδώ η προσφυγή στον πόλεμο δεν έσωσε αλλά χειροτέρεψε τα πράγματα λόγω της ήττας των ΗΠΑ και της απώλειας του κύρους τους. Ακολούθησε η πετρελαϊκή κρίση του 1973, που οδήγησε στην απόφαση για το «μυστικό πόλεμο» εναντίον των σοσιαλιστικών χωρών, την επανάκτηση του ελέγχου του τρίτου κό...

Οι «χαμένοι» της παγκοσμιοποίησης, οι αναλώσιμοι της ευφορικής νεοφιλελεύθερης απορύθμισης, οι περιττοί της «προόδου» και του εκσυγχρονισμού, τα θυσιαστήρια θύματα στη δόξα της Αγίας Αγοράς, οι εργαζόμενοι, αυτοί που πλήρωναν χθες την ευφορία, οι ίδιοι πάλι πληρώνουν σήμερα την κρίση, την από-αγιοποίηση της αγοράς, την αποκαθήλωση του νεοφιλελευθερισμού, τον εκκωφαντικό πάταγο της καπιταλιστικής βεβαιότητας. Και έτσι και αλλιώς χαμένοι. Το επιβεβαιώνουν με τον ίδιο άκρατο κυνισμό οι νεοφιλελεύθεροι της Κομισιόν, οι γιάπηδες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτοί που διαψεύστηκαν παταγωδώς και οι οποίοι όχι μόνο παραμένουν στη θέση τους αλλά και με την ίδια ζωώδη απανθρωπιά προτείνουν τώρα την «προσωρινή ανεργία»! Οι εργαζόμενοι ας χαθούν, ας πεθάνουν, αρκεί να ζήσουν οι τράπεζες, αρκεί να διατηρηθεί το σύστημα. Κανείς τους δεν θέτει το ερώτημα «γιατί φτάσαμε ως εδώ;». Το μόνο που διερωτώνται είναι «πως θα αποφύγουμε τις συνέπειες, την κατάρευση;». Το θέμα είναι η διατήρηση τους status quo, ενός ...

Τελικά, τι είναι ο άνθρωπος; Το μίσος που σκοτώνει ή η αγάπη που εκχωρεί; Η βία που ματαιώνει ή η ειρήνη που αναγνωρίζει; Η αλληλεγγύη που συνενώνει ή η ατομικότητα που διαιρεί; Τι μπορεί να συνδέει τα στελέχη των πολιτικών κομμάτων και δη αυτών της εξουσίας; Τι άραγε συνέχει αυτούς τους ανθρώπους στο ίδιο κόμμα, σήμερα; Τίποτα. Οι συνδετικοί αρμοί που συγκολλούν τις επιμέρους ψηφίδες-ατομικότητες, δεν υφίστανται, καθώς δεν υπάρχει ένα πολιτικό πρόταγμα, μια κοινή ιδεολογία. Υπάρχει μόνο η ιδεολογία της ατομικότητας. Και η έλλειψη σύνθεσης της ατομικότητας με τη συλλογικότητα, επιφέρει το χάος. Γι’ αυτό οι πολιτικοί σχηματισμοί εξέπεσαν σε μία κοινότητα ατομικών συμφερόντων, ό,τι δηλαδή ήταν οι φατρίες. Αλλά και η ατομικότητα με την έννοια της ατομικής υπαρξιακής Αγωνίας που κάποτε οδηγούσε στην πίστη αρχικά της ηθικής, μετά της θρησκείας και ύστερα της αισθητικής, της ελπίδας και της απελπισίας (Κιρκεγκορντ) δεν υπάρχει, αφού δεν υπάρχουν θεσμοί συνάντησης, αφού τίποτα δεν μοιράζεται....

Ο Φρόυντ μίλησε για εκείνο το κρυμμένο μέσα μας «ον» (το ασυνείδητο), που μας χειραγωγεί σαν να είμαστε μαριονέτες. Ο Λακάν είπε για το alter ego, τον «Άλλο», το «υποκείμενο μέσα στο υποκείμενο, που το υπερβαίνει», για το Αυτό που μιλάει (ca parle). Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την προέλευση των αγχογόνων παρορμήσεων, των διαστροφικών συμπεριφορών και των παθολογικών αντιδράσεων στις πηγές της ιουδαϊκο-χριστιανικής παράδοσης σύμφωνα με τις οποίες όλες οι παρεκκλίνουσες συμπεριφορές του ανθρώπου αποδίδονται στο «δαίμονα» που βρίσκεται κρυμμένος βαθιά μέσα του! Ο εξορκισμός αυτών των «δαιμόνων» γίνεται δια της σμίκρυνσης. Ο Κάφκα «μικραίνει» ο ίδιος, γίνεται κατσαρίδα για να τους ξεφύγει. Ο διεστραμμένος, αντιθέτως, επιδιώκει την σμίκρυνση των «άλλων» ώστε να τους φέρει στα μέτρα του και να τους λιώσει. Για να το πετύχει αυτό μεταμορφώνεται άλλοτε σε αλεπού, άλλοτε σε αρουραίο και πάντα σε χαμαιλέοντα. Είναι ο άνθρωπος των ρόλων και των περιστάσεων καθώς και των διαστροφικών τροπισμών. Είναι ...

«Σας ικετεύω. Βγάλτε αμέσως τις εργάτριες από τα ψυγεία, γιατί θα πεθάνουν από το κρύο. Οι υπάλληλοι της Επιθεώρησης Εργασίας έφυγαν». Τα λόγια είναι του προέδρου του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Νάουσας Ημαθίας και απευθύνονται στους ιδιοκτήτες κονσερβοποιίας φρούτων, οι οποίοι έκλεισαν ανασφάλιστες εργάτριες σε ψυγεία-θαλάμους, προκειμένου να αποφύγουν τον έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας! Εργασιακός μεσαίωνας. Ναι. Και το συνδικάτο; Ο πρόεδρος, ενώ ήξερε, δεν κατάγγειλε τους εργοδότες, γιατί οι εργάτριες θα απολύονταν πάραυτα! Και η απεργία; Είναι δύσκολοι οι καιροί για επαναστάτες, σκέφτηκε ο πονετικός αρχισυνδικαλιστής. Κι ας βράζει ο τόπος, ας ξεσηκώνεται η Ευρώπη κι όλος ο κόσμος. Και δικαιώνεται εκείνος ο μικρός το δέμας τηλε-κήρυκας, που προαναγγέλλει την «επανάσταση από τα πάνω», αφού οι «κάτω», όπως λέει, δεν δύνανται. Αλλά ποιος τους έκανε να μην δύνανται μικρέ βοναπάρτη; Ποιος κατέστησε το συνδικαλισμό αναξιόπιστο; Ο έλεγχος των «πάνω», η χειραγώγηση από τα κόμματα και κατ’ ε...

«Δεν έχω τι να κάνω σ’ αυτόν τον κόσμο». Η ρήση δεν είναι κάποιου που εξεμέτρησε τον βίο του, δεν ανήκει στο παραλήρημα ενός απελπισμένου άνεργου ή ενός εστέτ ποιητή, αλλά σ’ ένα παιδί που ζει στις φαβέλες του κόσμου, ενός μικρού παιδιού που πριν να αρθρώσει τη ζωή, πριν καν τη ζήσει, πριν να γνωρίσει την περιπέτεια και το μυστήριο, ό,τι συνιστά την «αγωνία των παιδιών»(Κίρκεργκωρ), κατάλαβε ότι δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος μήτε ρόλος, δεν υπάρχει μέριμνα και βλέμμα γι’ αυτό. Αυτή είναι η δημοκρατία μας, αυτός είναι ο κόσμος μας, ο δυτικός, η «υποκρισία μιας δημοκρατίας που έχει μεθύσει από ελευθερία και ισότητα, την ίδια στιγμή που αποστρέφει το πρόσωπό της από λαμπρούς μαθητές των οποίων το μόνο σφάλμα είναι ότι ανήκουν στον απλό αγροτικό κόσμο, τη στιγμή που φυλακίζει τους φυγάδες, οι οποίοι διψούν για ελευθερία, και τους στέλνει στα κάτεργα όπου βασανιστές τυραννούν τα παιδιά… με το πρόσχημα ότι θα τους προσφέρει τα φώτα της». Αυτά έλεγε ο Ζενέ στον αιώνα του, αυτά είχε υπ...

Στη μία πλευρά, η γκρι αλαζονεία, ο ασάλευτος κόρος, η ύβρις των λίγων του Νταβός, αυτών που κυβερνούν τον καιρό και τον κόσμο. Στην άλλη πλευρά, στη Βραζιλία, το μήνυμα της alter orbis, της άλλης οικουμενικότητας, της νέας ευαισθησίας και του ανθρωπισμού, στην ίδια «γραμμή» καλοσύνης που ξεκίνησε στο Πόρτο Αλέγκρε και εξακολουθεί να θάλλει στα πρόσωπα υπέροχα όμορφων κοριτσιών και νεαρών. Αυτών που πολιορκούν την ύβρι και την απανθρωπιά με όπλα το «Εν Παν» και την ελπίδα για ένα κόσμο λιγότερο οδυνηρό, για μία ζωή που θα είναι πραγματικό δώρο για όλους, χωρίς πολέμους και σφαγές νηπίων, χωρίς φτώχεια και όπου όλοι θα μπορούν να θαυμάζουν την ομορφιά όχι ως αφαίρεση αλλά ως κατοικούσα στα πράγματα και τους ανθρώπους. Εδώ νιώθεις ότι η ελπίδα είναι αληθινή, ότι τα τετριμμένα μηρυκάσματα δεν αρκούν για να σώσουν τους χομπσιανούς, ότι η ελπίδα ανθίζει στις ρωγμές και στις καρδιές. Τους βλέπω και θυμάμαι τη φιλόσοφο Σιμόν Βέιλ, τη φιλόσοφο που πέθανε νωρίς, μόλις τα 33 της χρόνια, το 1943....

Στη Βρετανία τα συνδικάτα ξεσηκώνονται. Όχι εναντίον των τραπεζών, όχι εναντίον αυτών που προκάλεσαν την οικονομική κρίση, ούτε εναντίον της κυβέρνησης του Μπλερ πριν και του Μπράουν σήμερα, αλλά εναντίον των μεταναστών! Το «εσωτερικό προλεταριάτο» επιτίθεται στο «εξωτερικό προλεταριάτο»(Τόυνμπη). Η μετάθεση της σύγκρουσης στην περιφέρεια, ο «εμφύλιος των κάτω», αυτό που οι Αμερικανοί WASP’s ανήγαγαν σε επιστήμη στις ΗΠΑ, μεταφέρεται τώρα στην Ευρώπη. Για όλα φταίνε οι μετανάστες, αυτοί που μας παίρνουν τις… δουλειές. Ο ρατσισμός σε πλήρη ανάπτυξη. Για όλα φταίνε οι ξένοι! Το σύστημα χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα, έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψει τη χρεοκοπία του. Χθες ήταν οι Εβραίοι, σήμερα, οι «μετανάστες». Δεν θ’ αργήσει η ώρα που ο φασισμός θα βγει από το κέλυφος του ρατσισμού. Ήδη, στην Ιταλία τρεις νεαροί πυρπόλησαν έναν Ινδό μετανάστη από «ανία»! Στην Ελλάδα οι εμφύλιοι των κάτω και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί εμφανίζονται με τη σχετική καθυστέρηση του εγχώριου πολιτικού...

Η σημερινή οικονομική κρίση θα είναι χειρότερη από την κρίση του 1929. Η διαπίστωση των ειδικών ότι οι «ενέσεις» ρευστότητας παρέχουν μία πρόσκαιρη ανακούφιση μόνο, προκαλεί φρικίαση. Στις ΗΠΑ, οι γιγαντιαίες μιντιακές τελετουργίες του Ομπάμα δεν κατάφεραν να ξορκίσουν το κακό! Οι πόλεις φαντάσματα, τα εκατομμύρια των αστέγων, η ελεύθερη πτώση των μισθών και τα εκατομμύρια των ανέργων εξακολουθούν να κυκλώνουν σαν στρατιές σκιών την εικόνα του πολύφερνου προέδρου. Εν τω μεταξύ, η αισχροκέρδεια στις πρώτες ύλες συνεχίζεται, ο νεοφιλελευθερισμός είναι ακόμη εδώ, μαζί και ο μεγάλος φόβος των ελίτ για τις επικείμενες εξεγέρσεις των πεινασμένων. Γι’ αυτό κάποιοι εξ αυτών προτείνουν τη δημιουργία «κέντρων επειγουσών καταστάσεων» στις στρατιωτικές βάσεις! Απέναντι σ’ αυτή την κρίση της οικονομίας, την κρίση της πολιτικής, της αντιπροσώπευσης, την κρίση της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας, την ασφυκτική πολιορκία των αναπτυγμένων χωρών από τους «λαθραίους της ζωής», την επιβολή του οικονομι...