Οι μητσοτάκειοι «μπάτσοι» στο σώμα και στο μυαλό

 Ίδιο σκηνικό παντού. Στη Θεσσαλονίκη η αστυνομία των Μητσοτάκη-Θεοδωρικάκου χτυπά φοιτητή με βομβίδα κρότου-λάμψης. Ο 20χρονος ζει από τύχη. Στην Ουμπαούμπα, μια μικρή πόλη στην περιοχή Sergipe της βορειοανατολικής Βραζιλίας, οι αστυνομικοί του ακροδεξιού Μπολσονάρου κλείνουν στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου τους τον Genivaldo de Jesus Santos, έναν 38χρονο μαύρο άνδρα, που σε λίγο θα πεθάνει από ασφυξία, όπως ο Τζορτζ Φλόιντ, ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Βασίλειος Μάγγος. Είναι οι ίδιοι, από τη Μινεσότα ως την πλατεία Κάνιγγος και την πλατεία της Νέας Σμύρνης. Παντού ασκούν την ίδια βία, στην Αλμπερτίνα στη Χιλή, στη Σάρα στο Λονδίνο, στην Έφη στη ΓΑΔΑ, στον Γιώργο στο Βούπερταλ.

Σε όλο τον κόσμο το κράτος (αυτό που «έχει το μονοπώλιο της βίας») στρέφεται εναντίον του «μη-κράτους», εναντίον της ανθρωπότητας. Παντού το δόγμα των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είναι η επιβολή του «νόμου και της τάξης», παντού το μήνυμα στις κρατικές δυνάμεις καταστολής είναι το ίδιο: «Χτυπήστε. Σκοτώστε. Εμείς θα σας καλύψουμε». Τα ξεγυμνώματα, η βία, ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο εξευτελισμός, η τρομοκρατία κι ο φασισμός καλλιεργούνται σε όλο το θεσμικό και παραθεσμικό πλαίσιο του κρατικού μηχανισμού καταστολής.

Και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον άγριας καταστολής, έρχεται ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης για να εγκαλέσει τα θύματα, να καλύψει την αστυνομική βία, μεταθέτοντας την ευθύνη στους φοιτητές με το δίλλημα: «Βιβλιοθήκη ή βαριοπούλα»! Μόνο που καμιά «βιβλιοθήκη» δεν επιβάλλεται με τα κλοπ και την αστυνομική καταστολή, εκτός κι αν πρόκειται για μια «βιβλιοθήκη» που έχει ως στόχο να «αλυσοδέσει» το μυαλό. Αλλά αυτός είναι ο στόχος της «βιβλιοθήκης» του Κυρ. Μητσοτάκη. Η αστυνομία καταστέλλει το σώμα, η «αγοραία βιβλιοθήκη» των νεοφιλελεύθερων έχει ως στόχο το μυαλό. Γι’ αυτό ο Νόαμ Τσόμσκι επικρίνει τα έργα νευροτεχνολογίας του Μασκ, γιατί οι νευροεπιστήμες, σήμερα, επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν την “μετα-αλήθεια” των “μετα-δεδομένων” και των “εναλλακτικών δεδομένων”, δηλαδή να επιφέρουν την απόλυτη χειραγώγηση των ανθρώπων.

Αυτό το επιβεβαιώνει και ο Νικ Μπόστρομ (Υπερνοημοσύνη, Μονοπάτια, Κίνδυνοι, Στρατηγικές), ο οποίος λέει (Καθημερινή 22.02.2022) πως «Η μετάβαση σε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται από τη μηχανική νοημοσύνη, κάτι το οποίο θα δούμε στον αιώνα που ζούμε, θα μεταμορφώσει τα πάντα.» και ότι «πρέπει να αποτρέψουμε το καταστροφικό σενάριο να στρέψουμε τις νέες Τεχνολογίες (για την ακρίβεια τα «ψηφιακά μυαλά») οι μεν εναντίον των δε» (σ.σ. ιδού ο νέος κοινωνικός αυτοματισμός, ο νέος εμφύλιος μεταξύ της… «μητσοτάκειας ψηφιακής βιβλιοθήκης» και των δήθεν λουδιτών της «βαριοπούλας»).

«Αλλά όταν συνειδητοποίησα -λέει ο Μπόστρομ- ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε, φρικίασα. Από εδώ τα "μεγάλα αφεντικά" και από εκεί οι εργαζόμενοι. Οι πρώτοι ετοιμάζουν για τους δεύτερους μια νέα οντολογική συνθήκη, η οποία θα συνοψίζεται στο "μετρό-δουλειά-μισό μυαλό".».

Ήδη αναπτύσσεται το... κίνημα του διανθρωπισμού (transhumanism), που προβάλει την ανάγκη της τεχνολογικής αναβάθμισης των ανθρώπων (για την ακρίβεια των εργαζομένων)!

Ο κόσμος προετοιμάζεται για μια δυστοπική εξέλιξη και ο άνθρωπος για μία εφιαλτική μετάλλαξη.

Θα τους αφήσουμε;

Όχι. Οι νέοι που αντιστέκονται, μας δείχνουν το δρόμο…

Γι' αυτό ο Μητσοτάκης πρέπει να φύγει τώρα, πριν να είναι αργά...

Ηθική υπεροψία

Το μυθιστόρημα του Ίταλο Καλβίνο «Ο διχοτομημένος υποκόμης»(1951) πλήττει με έξοχο τρόπο όλους τους μανιχαϊσμούς, καταδεικνύοντας ότι το «καθαρό» καλό και η αγία καλοσύνη είναι περισσότερο άγρια, πιο οδυνηρή και απάνθρωπη από την επίσης αιμοβόρα, «καθαρή» κακότητα. 

Τα δύο μισά, το καλό και το κακό, οι δύο εαυτοί του ίδιου ανθρώπου, του διχοτομημένου υποκόμη εν προκειμένω, θα μονομαχήσουν με διακύβευμα τον έρωτα μιας όχι τόσο όμορφης πλην έξυπνης και φτωχής νεαρής. Αλλά θα χάσουν και οι «δύο»! Μέσα από την απώλεια και την ήττα θα επανενωθούν, θα επανασυμφιλιωθούν και το όλον, το ακέραιον του προσώπου θα επανασυσταθεί με καταλύτη και συγκολλητική ουσία όχι κάποια ιδεολογία αλλά την αγάπη.

Και ο δικός μας Γιώργος Μανιώτης θα γράψει στη νουβέλα του «Ανώνυμα γράμματα»(2002): «Έκανα μεγάλο κακό στον εαυτό μου! Τον χώρισα στα δυο και πέταξα σε μια γωνία αυτό που δε με συνέφερε...».

Κι έρχεται ο John Holloway* να μας μιλήσει για τη διχοστασία και την ηθικολογική υπεροψία των «καθαρών», αυτών που θεωρούν ότι είναι οι «υγιείς» σε μία άρρωστη κοινωνία, αυτών που ασκούν κριτική στον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο, αλλά παρόλο που είναι οπαδοί της διαλεκτικής "ενότητας των αντιθέτων", λειτουργούν σαν τους «καθαρούς» χριστιανούς, θεωρώντας ότι αυτοί είναι φορείς της αληθούς συνείδησης, ενώ οι άλλοι της ψευδούς. Αυτή η στάση σύμφωνα με τον Holloway μπορεί εύκολα να μετατρέψει τον θυμό σε «αυτάρεσκη καταγγελία της κοινωνίας» και «σε ηθικολογικό ελιτισμό…».

«Μα πώς μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνία είναι άρρωστη κι εμείς όχι; Τι αλαζονεία! Τι ανοησία! Αν η κοινωνία είναι άρρωστη, δεν μπορούμε να τοποθετηθούμε έξω από αυτήν…», γράφει ο Holloway, και συνεχίζει: «Δεν κραυγάζουμε μονάχα ενάντια σε μια κοινωνία που βρίσκεται ‘εκεί έξω’: κραυγάζουμε και ενάντια στον εαυτό μας, επειδή και εμείς είμαστε διαμορφωμένοι από το χαρακτήρα του ‘εκεί έξω’ της κοινωνίας, από την πραγματικότητα που στέκεται έξω από μας και μας εναντιώνεται. Δεν είναι λογικό το υποκείμενο να ασκεί κριτική στο αντικείμενο από μια θέση υπεροψίας, όταν το υποκείμενο είναι (και δεν είναι) μέρος του αντικειμένου (σ.σ. της κοινωνίας) στο οποίο ασκείται η κριτική… (άρα) η κριτική στην κοινωνία δεν μπορεί παρά να είναι κριτική στον ίδιο μας τον εαυτό… Η κριτική της κοινωνίας αποτελεί κριτική στην ίδια μας τη συνενοχή στην αναπαραγωγή αυτής της κοινωνίας…».

Η παραδοχή αυτής της διαπίστωσης θα μας κάνει πιο διαλεκτικούς και διαλλακτικούς, πιο μετριοπαθείς απέναντι στους «από κάτω» ομοίους μας, σταματώντας την αποξένωση απέναντί τους στο όνομα μιας δήθεν «καθαρότητας».

Η απόρριψη του κριτηρίου «καθαρός-βρόμικος» θα ενισχύσει την κραυγή μας, καθώς αυτή θα γίνει κραυγή ολόκληρου του εαυτού μας και ολόκληρης της κοινωνίας. 

Βέβαια, μία κοινωνία χρειάζεται μια καταγωγή, ένα ιδεώδες, ένα τοτέμ, μια υπέρτατη αρχή, μια συνέχεια, μια αφήγηση, μια γενεαλογία, περισσότερο ή λιγότερο φανταστικές και τέλος μια εσωτερική ιεραρχία (το ιερό, το άβατο), όπως σημειώνει ο  Ρεζίς Ντεμπρέ. Η πίστη (είτε η θρησκευτική είτε η πολιτική) συμβάλει στη φαντασιακή κατασκευή του Εμείς, που μπορεί να είναι μια κοινότητα ή ένα έθνος. Όμως χρειάζεται μια «έντιμη μεσότητα» απέναντι στις απολυτότητες, χρειάζεται η μετριοπάθεια και η κατανόηση, ιδιότητες που είναι ικανές να οδηγήσουν στη συμφιλίωση με τους άλλους αλλά και με τον άλλο μας εαυτό...

 *John Holloway, Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία, το νόημα της επανάστασης σήμερα, εκδ. Σαββάλας, 2006

 

Γ Παγκόσμιος Πόλεμος

Για Γ παγκόσμιο πόλεμο μίλησε ο Σόρος στο Νταβός.

Αρκετά χρόνια πριν, ο Αμερικανός διεθνολόγος Τσαρλς Κάπτσαν είχε γράψει για το τέλος της αμερικανικής εποχής και τη σύγκρουση των ΗΠΑ (της αυτοκρατορικής δύναμης που βρίσκεται σε παρακμή) και της Κίνας (της αναδυόμενης αυτοκρατορικής δύναμης).

Πάντα η αλλαγή σκυτάλης γινόταν με πόλεμο γράφει ο Κάπτσαν, με εξαίρεση την μεταβίβαση της «αυτοκρατορικής εξουσίας» από την Βρετανία στις ΗΠΑ. Για να αποφευχθεί μάλιστα ένας μεγάλος πόλεμος που θα έχει ολέθρια αποτελέσματα, πρότεινε μια διευθέτηση με την Κίνα και μία ισορροπία δυνάμεων στους διεθνείς θεσμούς. Το ίδιο προτείνει, σήμερα, με αφορμή τη σύγκρουση των ΗΠΑ (δι’ αντιπροσώπου) με τη Ρωσία, ο Χ. Κίσσινγκερ. ‘Όμως ο Μπάιντεν επιλέγει την ελεγχόμενη (πόσο μπορεί να είναι ελεγχόμενη;) σύγκρουση.

Οι ΗΠΑ επιχειρούν να περιορίσουν τον ζωτικό χώρο της αντιπάλου τους, της Κίνας, χτυπώντας έναν ισχυρό σύμμαχο της, τη Ρωσία. Βέβαια, τις συνέπειες της σύγκρουσης δεν τις υφίστανται οι ΗΠΑ, αλλά η Ουκρανία και η Ευρώπη. Γι’ αυτό ο Μπάιντεν δεν φοβάται την κλιμάκωση. Αντίθετα, την ενισχύει παντοιοτρόπως, καθώς η μακροχρόνια εμπλοκή και το ενεργειακό πρόβλημα καθιστούν την Ευρώπη κυριολεκτικά όμηρο (αποικία) των ΗΠΑ. Έτσι, μ’ ένα σμπάρο η Ουάσινγκτον χτυπάει πολλά τρυγόνια.

Τα υποδέλοιπα περί σύγκρουσης της δημοκρατίας και του αυταρχισμού, είναι ντόπες «ευγενών σκοπών» για τους «από κάτω», για όλους εκείνους που θα δώσουν «με πατριωτικό ενθουσιασμό» τη ζωή τους για την πατρίδα, καθώς και για όλους τους άλλους που θα υφίστανται τις συνέπειες της κερδοσκοπίας των πολυεθνικών (τροφίμων, ενέργειας, όπλων και φαρμάκων), η οποία θα αποδίδεται στον πόλεμο!

Αλλά πόσο παρακμάζουν οι ΗΠΑ; Ο Josef Joffe, ο βετεράνος συντάκτης του Die Zeit, καθηγητής διεθνών υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, θεωρεί ότι «Οι μεγάλες δυνάμεις παραπαίουν όταν τα υλικά τους περιουσιακά στοιχεία μειώνονται - όπως στην περίπτωση της Βρετανίας τον 20ό αιώνα. Αντίθετα, οι ΗΠΑ παραμένουν η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη, υποστηριζόμενη από το συγκριτικό τους πλεονέκτημα στην τεχνολογία και τον πιο εξελιγμένο στρατό του κόσμου... για να μην μιλήσουμε για την τεράστια πολιτιστική επιρροή τους…». Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία σε όλο τον κόσμο εξακολουθεί να είναι τρομακτική, με σχεδόν 800 βάσεις σε περισσότερες από 70 χώρες. «Οι ΗΠΑ είναι η πιο παρεμβατική μεγάλη δύναμη στη σύγχρονη ιστορία, έτσι ώστε ακόμη και όταν το αμερικανικό εκκρεμές στρέφεται περισσότερο προς τον μη παρεμβατισμό, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παρεμβαίνουν σε όλο τον κόσμο», αναφέρει ο Ντόμινικ Τίρνεϊ, καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κολέγιο Swarthmore και συγγραφέας του The Right Way to Lose a War: America in a Age of Unwinnable Conflicts.

Ναι, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η αυτοκρατορική υπερδύναμη, αλλά τα στοιχεία παρακμής είναι έκδηλα. Στο εσωτερικό η πολιτική σύγκρουση είναι σχεδόν «εμφυλιακή». Το αμερικανικό όνειρο, η «εμπνέουσα αξία» των Αμερικανών έχει πεθάνει. Ο πόλεμος ήταν και κατά την πτώχευση του 1929 η λύση. Πολύ περισσότερο τώρα που αναδύονται ανταγωνιστικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με την Priyamvada Gopal, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, «Μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα, αν ο κόσμος τα καταφέρει να φθάσει ως εκεί, το κέντρο της αυτοκρατορικής δύναμης θα έχει μετατοπιστεί εντελώς… το κέντρο βάρους του καπιταλισμού μετατοπίζεται προς τα νότια και εμφανίζονται παίκτες από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι την Ινδία».

Η ανάδυση των νέων παικτών στο γήπεδο του ιμπεριαλισμού σημαίνει άγριος ανταγωνισμός και πόλεμος. Εάν αυτός επισυμβεί, ο επόμενος, λόγω του υπάρχοντος πυρηνικού οπλοστασίου, θα γίνει με ρόπαλα.

Μπορεί να αποφευχθεί ο πόλεμος;

Μπορεί. Αρκεί οι λαοί να κινητοποιηθούν.

«Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι με τον Πούτιν»

 «Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», έλεγε ο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ με πρόσχημα τότε τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, που όμως αποδείχθηκε (εκ των υστέρων πάντα) ότι ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Σήμερα, ισχύει το ίδιο. Όποιος έχει διαφορετική άποψη από τους Αμερικανούς και τη Δύση γενικά είναι «φιλο-Ρώσος»! Ακόμα κι αν πρόκειται για τον Πάπα.

Η τοποθέτηση του Πάπα Φραγκίσκου για την αιτία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, που αποδίδει ευθύνες και στο ΝΑΤΟ, αντιμετωπίζεται εχθρικά από τη Δύση, ακόμα κι όταν πρόκειται για την Καθολική Πολωνία. Τα πολωνικά μέσα ενημέρωσης ανησυχούν για τη στάση του Βατικανού σε σημείο που δύο εβδομαδιαίες εφημερίδες αφιερώνουν τα πρωτοσέλιδα τους σε αυτήν. Μάλιστα, το Polityka, παρουσιάζει τον Πάπα μέσα σ' ένα "Ζ" – το γράμμα που φέρουν τα ρωσικά τεθωρακισμένα στον πόλεμο στην Ουκρανία. 

Επειδή ο Πάπας τόλμησε να αποδώσει ευθύνες και στο ΝΑΤΟ, παρουσιάζεται ως «φιλο-Ρώσος»!

Σήμερα, το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» εξελίχθηκε. Τώρα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τον Πούτιν»!

Κατά τα άλλα, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, ενώ ο ανοιχτός οικονομικός πόλεμος με την Κίνα μόλις άρχισε. Τα εργοστάσια των πολυεθνικών πιέζονται να εγκαταλείψουν τη μεγάλη αυτή χώρα με την πάμφθηνη εργατική δύναμη, με το κόστος να το πληρώνουν οι λαοί μέσω της αύξησης του πληθωρισμού (δες το σημείωμα «Επανασχεδιάζουν την παγκοσμιοποίηση).

Εν τω μεταξύ, οι λαοί αντί να αντιδράσουν έχουν αποπροσανατολιστεί πλήρως. Τα μίντια συσκοτίζουν τη σκέψη και ακυρώνουν κάθε αντίδραση. Μέχρι πότε όμως;  

Επανασχεδιάζουν την παγκοσμιοποίηση

 Στο εσωτερικό των ΗΠΑ η πολιτική αντιπαράθεση δεν αφορά την συμμετοχή των ΗΠΑ στον πόλεμο με την Ρωσία ως «χορηγού» της Ουκρανίας, αλλά ένα κοινωνικό θέμα, οι αμβλώσεις.

Την ίδια στιγμή, η αντιπαράθεση των ΗΠΑ(και της Ευρώπης) με την Ρωσία και την Κίνα λαμβάνει ποικίλες μορφές. Το στρατιωτικό πεδίο είναι η πιο οδυνηρή και θεαματική μορφή, αλλά πίσω απ’ αυτή λαμβάνει χώρα ένας άγριος οικονομικός πόλεμος που επιχειρεί να αποδυναμώσει όχι μόνο τη Ρωσία (πόλεμος και κυρώσεις) αλλά και την Κίνα (αποχώρηση μεγάλων δυτικών εταιρειών απ’ αυτή). Η Δύση με άλλα λόγια επανασχεδιάζει την τρέχουσα μορφή της «παγκοσμιοποίησης».

Ο επανασχεδιασμός γίνεται με πρόσχημα την πανδημία και τους επαναλαμβανόμενους περιορισμούς που αυτή έχει επιβάλει, τις ρήξεις στις αλυσίδες εφοδιασμού, τις ελλείψεις, τον πληθωρισμό (όχι, για τα υπερκέρδη δεν μιλούν), καθώς και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας εντάσσονται στον γενικευμένο οικονομικό πόλεμο και στην εκ βάθρων αναθεώρηση του πλανητικού μοντέλου του εμπορίου. Η παγκοσμιοποίηση μετρήθηκε και βρέθηκε ότι ωφελεί κυρίως την Κίνα. Γι’ αυτό τώρα επανασχεδιάζουν τον επαναπατρισμό (ή έστω την αποχώρηση από την Κίνα) των δυτικών εταιρειών που έχουν τα εργοστάσιά τους εκεί. Ως πρόσχημα αναφέρουν την αύξηση του κόστους παραγωγής!  

«Αντίο, Κίνα. Καλημέρα και πάλι, Ευρώπη» είναι ο τίτλος άρθρου στην ισπανική εφημερίδα El Mundo που συνοψίζει αυτή την τάση στο παγκόσμιο εμπόριο. «Η Κίνα, το μεγάλο εργαστήριο του κόσμου, δεν είναι πλέον τόσο φθηνή και ανταγωνιστική όσο ήταν κάποτε, και εταιρείες από όλους τους κλάδους μεταφέρουν την παραγωγή τους σε άλλες χώρες (Τουρκία, Μαρόκο, Πορτογαλία), προκειμένου να μειώσουν την εξάρτησή τους από τον Ασιατικό γίγαντα», γράφει η ισπανική εφημερίδα.

Μετά την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, σχεδιάζεται τώρα και η απεξάρτηση και από τα φθηνά κινέζικα εργατικά χέρια. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να βρεθούν χώρες με ανάλογα χαρακτηριστικά.

Άρα, «Δεν πρόκειται μόνο για τη μετεγκατάσταση αλλά για την αλλαγή του μοντέλου», διαπιστώνουν κάποιοι αναλυτές.

Με άλλα λόγια, η Δύση θα επιχειρήσει να δημιουργήσει πολλές «μικρές Κίνες», με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων κ.α. Θα επιχειρηθεί, δηλαδή, η «κινεζοποίηση» της παραγωγής σε άλλες, ελεγχόμενες χώρες.

Όμως, μία αναδιαμόρφωση της παγκόσμιας παραγωγής κινδυνεύει να τροφοδοτήσει τον μόνιμο πληθωρισμό. Αλλά αυτό δεν προβληματίζει και πολύ τους "από πάνω", εκτός κι αν υπάρξουν αντιδράσεις από τους πληττόμενους "από κάτω".

Στο γεωοικονομικό πεδίο, πάντως, προειδοποιεί η εφημερίδα Wall Street Journal, ο κόσμος κινδυνεύει να επιστρέψει σε μια επικίνδυνη λογική των μπλοκ στο εμπόριο.

Αρθρογράφος, τέλος, στην βρετανική εφημερίδα The Guardian θεωρεί ότι «Το τρέχον μοντέλο της παγκοσμιοποίησης είναι το αποτέλεσμα σκόπιμων πολιτικών επιλογών, αλλά και το μέλλον θα υπαγορευτεί επίσης από σκόπιμες πολιτικές επιλογές». 

Άρα το θέμα είναι ποιος κάνει τις αλλαγές και αν αυτές θα βρουν αντιστάσεις!

Από την τραπ στον γυναικοκτόνο της Καβάλας

 Η μέρα της Μάνας σήμερα και οι Ταλιμπάν  φυλάκισαν ξανά τις γυναίκες μες στη μπούργκα. Κανείς από τον δυτικό κόσμο της… ελευθερίας και της δημοκρατίας δεν προέβη σε δηλώσεις!

Την ίδια στιγμή, στα νότια προάστια της Αττικής μαθητές τραπάρουν:

«Τη γαμάω μέσα στο Bentley / Φρέσκος σαν το Λουμίδη / Στο μουνί πατάω μπουνίδι / Swoop, swoop, swoop / Ρίχνω κλωτσίδι». 

Η φιλόλογος διαβάζει Κική Δημουλά:

«Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα.»*

Τα παιδιά κοιτούν την καθηγήτριά τους σαν "ούφο". Και συνεχίζουν:

«Καριόλα σε μισώ, να το ξέρεις, σου αξίζει μόνο αυτό, να υποφέρεις»!

Στην Καβάλα ένας γυναικοκτόνος δηλώνει πως σκότωσε τη γυναίκα του γιατί «του ανήκε»!

«Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας…»**, επιμένει η φιλόλογος, απαγγέλοντας Κατερίνα Γώγου.

«Σκάσε πουτάνα μπουνιές μη σου βάλω / Κερνάνε γραμμές και γαμάνε ο ένας τον άλλο» ***
«Ξέρω τι θέλεις ρε πουτάνα / Μεγιστάνα από αλάνα (μεγιστάνα από αλάνα) / Να ξέρει από gunia, να ξέρει τα αλάνια / Να ξέρει από χαβιάρι, να ξέρει από σαμπάνια»****, απαντούν οι μαθητές.

Από τα νότια προάστια στα δυτικά.

Στη διαπασών τα μεγάφωνα του σμαρτ που περνάει τη Βεάκη στο Περιστέρι:

«Βουλγάρες, κάνω εισαγωγή τις Βουλγάρες / για να γ@μάς εσύ τις μουν@ρες / όλες τους με λένε Boss… αράζεις συχνά Κολωνάκι γιατί είσαι καλό πουτ@νάκι… ήσουν Ιούδας στη ψυχή, είσαι μια βίζιτα στ’ αλήθεια». (TUS, Βουλγάρες)

Η θεματολογία των τραπ***** κομματιών είναι κοινή σε όλο τον κόσμο (όπλα, ναρκωτικά, υπερτονισμένη σεξουαλικότητα και «ματσίλα», ξεκάθαρη παραβατικότητα στο drill). Στο you tube μεσουρανούν «ραπάδες» και «τραπάδες» ινδάλματα της πιτσιρικαρίας, όπως ο Tus, ο Sin boy, ο Mad Clip ή ο Snik με το φοβερό ιδανικό του: «έχω λεφτά, τρώω καλά και έχω μουν@ρα γκόμενα». Τατουάζ παντού (σχέδια με μαχαίρια, νεκροκεφαλές, φίδια, νυχτερίδες, σκορπιούς, θολά μάτια κ.ά.) και βίντεο κλιπ με προβολή της βωμολοχίας, της σωματεμπορίας, του σεξισμού, της διάχυτης βίας, της διακίνησης ναρκωτικών και της χλιδής του υποκόσμου.

Οι εκφράσεις αναπαράγονται διαρκώς σε παιδικά και εφηβικά χείλη υμνώντας την κάθε είδους παρανομία και τη φαλλοκρατική επιβολή στο γυναικείο κορμί. Οι εκπρόσωποί της είναι ινδάλματα στο μυαλό του κάθε νέου, ο οποίος καταλήγει να φιλοξενεί στο υποσυνείδητό του το κοιμισμένο τέρας του φασισμού.

«Με τις γκόμενες πάω με μία κάθε μέρα, για να αδειάζει το πακέτο, αλλιώς έχει βιασμό», τραπάρει ο «καλλιτέχνης» και κανείς δεν αντιδρά.

Η φυσικοποίηση του βιασμού και της φαλλοκρατίας ξεκινά από εδώ. Η κουλτούρα του «νέου φασισμού» διαμορφώνεται εδώ.

Βέβαια, ο κυνισμός και η επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού δεν προέκυψαν αποκλειστικά μέσω της τραπ. Και η υπόλοιπη βιομηχανία της κουλτούρας, από το gaming μέχρι την οικονομία των ινφλουένσερ, έχει καθιερώσει το vice ως τάση.

Τι είναι το vice; Λεφτά, ναρκωτικά, γυναίκες.   

Τελικά, η αμερικανική μουσική βιομηχανία υιοθέτησε την τραπ, προσδίδοντας της το ακροδεξιό της, -ας τολμάμε να το λέμε-, περιεχόμενο.

 

*Κική Δημουλά
** Κατερίνα Γώγου

*** (iLLEOo, Σκάσε πουτάνα)

****(Mad Clip, Ypo, Μεγιστάνα)

*****Παρακλάδι της ραπ, η τραπ γεννήθηκε στα τέλη του 1990 στα γκέτο της Ατλάντα και πήρε το όνομά της από τα trap houses, δηλαδή τα σημεία παρασκευής και πώλησης ναρκωτικών ουσιών.

-Ο διάλογος στο σχολείο δεν είναι πραγματικός