ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Σε μία ακόμη Σύνοδος Κορυφής των Ευρωπαίων κυριάρχησαν όχι τα κοινά αλλά τα ιδιαίτερα συμφέροντα όπως αυτά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ή τα εθνικά. Για μία ακόμη φορά οι εγχώριοι ψιττακοί του λαϊκισμού μιλούν για τα χρήματα του Γερμανικού λαού, που δίνονται στην Ελλάδα, ενώ πρόκειται για τοκογλυφικούς δανεισμούς, χωρίς να λησμονούμε τα τεράστια οφέλη της Γερμανίας από τις εξαγωγές της προς τις χώρες της ευρωζώνης λόγω του υπερτιμημένου ευρώ. Κι επειδή μιλήσαμε για λαό και λαϊκισμό, αξίζει να αναφερθούμε στη διάκριση των εννοιών από τον Γάλλο διανοητή Pierre Rosanvallon. Από την έννοια λαός στην οποία στηρίζεται θετικά ο δημοκρατικός βίος, προκύπτει και μία αρνητική έννοια ο λαϊκισμός, συνιστώντας το σημερινό δημοκρατικό παράδοξο. Αυτό προέρχεται από τη διάσταση μεταξύ της λαϊκής κυριαρχίας και του προβληματικού χαρακτήρα του λαού ως πολιτικού υποκειμένου. Απορρέει, επίσης, από τον προβληματικό χαρακτήρα των θεσμών και των διαδικασιών έκφρασης του λαού. Σήμερα, ο λαός ως πολιτικό υπ...

Είπαν το έγκλημα σκάνδαλο. Αλλά η πείνα στην ανατολική Αφρική δεν είναι σκάνδαλο αλλά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Εγκληματίες είναι οι δυτικοί που προκαλούν εμφύλιες συρράξεις και διχοτομήσεις προκειμένου να ελέγξουν τον ορυκτό πλούτο και να αγοράσουν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί τεράστιες εκτάσεις αφρικανικών χωρών. Εγκληματίες είναι αυτοί που φορούν την προσωπίδα των δήθεν φιλανθρωπικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Τους εγκληματίες αυτούς δεν θα τους κυνηγήσει κανείς, όπως τους Σέρβους ή όσους γενικά αντιτίθενται στις επιταγές των δυτικών. Το ίδιο και για τον Κινέζο εργαζόμενο της Foxconn, που κατασκευάζει ηλεκτρικές συσκευές για την Apple, τη Sony και τη Nokia, ο οποίος αυτοκτόνησε στα 21 του χρόνια, λίγοι και για λίγο θα μιλήσουν. Όπως συνέβη και με τους αυτόχειρες της France Telecom. Οι τελευταίοι, όμως, δεν είναι σαν τους πρώτους, καθώς είναι δυτικοί. Ακριβώς, όπως ο «νεαρός σκλάβος» του Πλάτωνα διέφερε από τους άλλους σκλάβους γιατί μιλούσε ελληνικά, έτσι, σήμερα, οι σκλά...

«Ποιος και πόσο κόσμο κατεβάζει;». Ερώτημα πολιτικού στελέχους. Δεν έχει σημασία ποιου κόμματος. Αλλά έχει σημασία η διατύπωση του ερωτήματος καθώς δηλοί έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Από εδώ ο «κόσμος», η μάζα, το πλήθος κι από εκεί οι «καθοδηγητές». Ή, όπως έλεγε ο θείος του Ελίας Κανέτι, η μάζα «Είναι παντού το ίδιο. Είτε θα είσαι μια σταγόνα που χάνεται μέσα στη μάζα, είτε εκείνος που ξέρει να της δίνει την κατεύθυνση. Άλλη επιλογή δεν έχεις»! Όσο για τον χειραγωγό-δημαγωγό, ο θείος Μπέρνχαρντ συμπλήρωνε: «Έχεις τους ανθρώπους στα χέρια σου σαν μαλακό προζύμι και μπορείς να κάνεις μαζί τους ό,τι θέλεις. Θα μπορούσες να τους ξεσηκώσεις να βάλουν φωτιά, στα δικά τους σπίτια, δεν υπάρχουν όρια γι’ αυτό το είδος εξουσίας». Αλλά τι κάνει κάποιον χειραγωγό των ψυχών και του πνεύματος χιλιάδων ανθρώπων; Κάποτε τον έκανε η εξουσία του λόγου, ουσιαστική και συμβολική. Γιατί δεν χρειάζεται να λες μόνο λεκτικά, πρέπει να λες και με τα σύμβολα της εικόνας σου. Σήμερα, την εξουσία αυτή κατέχο...

Μία εφημερίδα του πανίσχυρου δικτύου Μέρντοχ υποκλέπτει τηλεφωνικές συνομιλίες. Στην υπόθεση εμπλέκονται στελέχη και ο αρχηγός της Σκότλαντ Γιαρντ, δημοσιογράφοι, σύμβουλοι επικοινωνίας, όπως ο πρώην σύμβουλος του πρωθυπουργού Κάμερον κ.ά. Στην Ελλάδα δεν μάθαμε ποτέ ποιος υπέκλεπτε τις συνομιλίες ακόμα και του πρωθυπουργού. Ίσως γίνει γνωστό μετά από πενήντα χρόνια. Όπως, ακριβώς, συνέβη με την παρακολούθηση του Έρνεστ Χέμινγουεη: «Οι πράκτορες του FBI, είναι η κόλαση, διάολε. Τα ακούνε όλα», έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας σε μία επιστολή του προς τον A. E. Hotchner το Νοέμβριο του 1960, περίπου επτά μήνες πριν την αυτοκτονία του. Κι οι συνειρμοί αυτόματοι καθώς και τα ερωτήματα: Αλήθεια, ποιος ελέγχει τι παρακολουθεί ο περίφημος «κοριός» της ελληνικής αστυνομίας, που υποκλέπτει τις τηλεφωνικές συνομιλίες εκ του μακρόθεν; Κι αν πέσει σε λάθος χέρια; Ειδικά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε λόγω της οικονομικής ύφεσης αλλά και εξαιτίας της απειλής περιστολής των ατομικών ελευθεριών και της...

Οι πολιτικοί απαξιωμένοι από τους Έλληνες, απαξιωμένοι κι από τον κουβανό συγγραφέα Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, απαξιωμένοι απ’ όλους. Γιατί άραγε; Γιατί πρώτα οι πολιτικοί μέσω μιας ελιτίστικης και εν πολλοίς αριστοκρατικής αντιμετώπισης περιφρόνησαν τον κόσμο, απαξίωσαν τον άνθρωπο, τον πολίτη και το λαό, βλέποντας στη θέση του μάζες ή εσχάτως πλήθος. Έτσι, τα δημοκρατικά είδωλα ξεθώριασαν. Το δημοκρατικό πνεύμα που σέβονταν τον άνθρωπο-υποκείμενο, παραχώρησε τη θέση του στη δημοκρατική χειραγώγηση του ανθρώπου-αντικειμένου, του ανθρώπου-μάζα, του πολίτη-πολτός. Κατ’ αυτό τον τρόπο η πολιτική αντιπαράθεση περιορίστηκε στους δημοκρατικούς και τους αντιδημοκρατικούς χειραγωγούς, στους δεξιούς και στους αριστερούς πολιτικούς διαμεσολαβητές και στους εκατέρωθεν κατόχους της απόλυτης αλήθειας, ήτοι μεταξύ των διαφόρων ιερατείων ερήμην του λαού. Αλλά τι έγινε «το είδωλο της δημοκρατίας»; Χάθηκε μέσα στην επαγγελματοποιημένη δημοκρατία. Εξαφανίστηκε μαζί με τις νησίδες συμμετοχικής δημοκρατίας,...

Τα πράγματα για την Ελλάδα είναι πολύ πιο άσχημα από την «επιλεκτική χρεοκοπία», που είναι σύμφωνα με τους οίκους αξιολόγησης μία καθαρή χρεοκοπία. Οι Γερμανοί θέλουν να εξορίσουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη, καθώς θεωρούν ότι αυτή ευθύνεται για την κρίση του ευρώ. Αυτό είπε ο Γερμανός υπουργός Σόιμπλε. Αλλά αυτό λέει και ο γνωστός Γερμανός οικονομολόγος Hans-Werner Sinn, που ασκεί μεγάλη επιρροή στην γερμανική κυβέρνηση. Ο Sinn σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde αιτιολογεί την ανάγκη επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή εκ του γεγονότος ότι το ισχυρό ευρώ δεν της επιτρέπει να επανακκινήσει την οικονομία της και να προχωρήσει στην ανάπτυξη. Γι’ αυτό κατά την άποψή του πρέπει η Ελλάδα να επιστρέψει στη δραχμή, να την υποτιμήσει και μετά από μερικά χρόνια, αφού εκπληρώσει τις προϋποθέσεις της ανταγωνιστικότητας, να επανακάμψει στην ευρωζώνη. Στην Ελλάδα συμβαίνει ισχυρίζεται ο Sinn ότι και στη Γερμανία μεταξύ των ετών 1929-1933, όταν αυτή δεν μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά ...

Η γαλλική εφημερίδα Le Monde μετά τη διαπίστωση ότι «μας κυβερνούν παιδάκια», συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι η κρίση του ευρώ δεν είναι οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική. Ότι δηλαδή αντανακλά την ανευθυνότητα των ηγετών της ευρωζώνης. Πολλοί, και στην Ελλάδα, έσπευσαν να υιοθετήσουν τη θέση της εφημερίδας. Όμως, αυτή είναι μόνο η μερική αλήθεια. Και μάλιστα όχι η πρώτιστη αλλά η δευτερεύουσα. Είναι, ασφαλώς, γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί υπολείπονται κατά πολύ των διαφόρων προκατόχων τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου ο υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός αφού πρώτα τρομοκράτησαν τους πολίτες, μιλώντας για την περίφημη «επιλεκτική χρεοκοπία» και στέλνοντάς τους κυριολεκτικά να σηκώσουν από τις τράπεζες τις καταθέσεις τους, φέρνοντας δηλαδή πιο κοντά τη χρεοκοπία, στη συνέχεια προσπαθούν να τους… καθησυχάσουν, παραπέμποντας σε… σκοτεινούς κύκλους που έκαναν «λάθος στη μετάφραση» της συνέντευξης του κ. Γ. Α. Παπανδρέου! Οι πολιτικοί, συνεπώς, ευθ...

Μετά την Ελλάδα –είχε προηγηθεί η Πορτογαλία- οι περίφημες «αγορές» θέτουν ως στόχο την Ιταλία, η οποία εκ του μεγέθους της συνιστά βόμβα για την ευρωζώνη. Αλλά γιατί την Ιταλία; «Εάν οι αγορές αποφασίσουν ότι έχεις πρόβλημα, τότε έχεις πρόβλημα» λέει ένας οικονομολόγος, προσθέτοντας ότι «Στις σκοτεινές ώρες η ψυχολογία αξίζει όσο και η αριθμητική». Το γεγονός πάντως της μετατόπισης του κέντρου βάρους των κερδοσκοπικών επιθέσεων στην Ιταλία επιβεβαιώνει όσους επί δύο περίπου χρόνια εκτιμούν ότι ο μεγάλος στόχος είναι η διάλυση της ευρωζώνης. Σήμερα, συνεπώς, ζούμε μια κρίση του ευρώ και όχι κρίση μεμονωμένων χωρών. Για να αντιληφθεί κανείς τον δικτατορικό τρόπο λειτουργίας των αγορών αρκεί να ειπωθεί πως για την αξιολόγηση μιας χώρας εξετάζεται τόσο η οικονομία της και το τραπεζικό της σύστημα όσο και το πολιτικό της προσωπικό! Αλλά ποιες είναι οι περίφημες αγορές; Ποιοι είναι αυτοί που «παίζουν» με την Ελλάδα, την Πορτογαλία και τώρα την Ιταλία; Σύμφωνα με τη Sunday Telegraph τους τρε...

Παντού το δημόσιο χρέος, παντού η οικονομική κρίση. Η ευρωζώνη αδυνατεί να συμφωνήσει για το νέο δάνειο προς την Ελλάδα. Ο Μπάρακ Ομπάμα απειλεί τους ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του ότι οι ΗΠΑ θα προχωρήσουν σε μερική στάση πληρωμών αν δεν υπάρξει συμφωνία έως τις αρχές Αυγούστου. Κατόπιν τούτων, οι περίφημες αγορές τρελάθηκαν και επιτίθενται στο… ευρώ, τη στιγμή, μάλιστα, κατά την οποία οι κυβερνήτες των χωρών της ευρωζώνης ασχολούνται με το συνάχι, ήτοι την ελληνική οικονομία, ενώ υπάρχει κίνδυνος καρκινογένεσης μεταστατικού χαρακτήρα. Αυτά «Τα παιδάκια που μας κυβερνούν», σημειώνει στο κύριο άρθρο της η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Le Monde, δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα «σώζεται» διαρκώς. Μόνο που χρειάζεται ένα ακόμα δάνειο κι ένα δεύτερο Μνημόνιο για να… ξανασωθεί. Παραδόξως, το δεύτερο Μνημόνιο θα βασίζεται στην ίδια πολιτική άγριας λιτότητας, η οποία ήδη απέτυχε παταγωδώς. Η ύφεση διευρύνθηκε, οι μαύρες τρύπες στους Προϋπολογισμούς παραμένουν. Το...

Η οικονομική κρίση είναι δομική. Δεν είναι μόνο ελληνική, είναι παγκόσμια. Πλήττει την Ευρώπη, αλλά και τις ίδιες τις ΗΠΑ. Που όμως οφείλεται; Κάποιοι αποδίδουν την αιτία της στους… οίκους αξιολόγησης: «Δεν είναι δυνατόν ένα καρτέλ τριών αμερικανικών εταιρειών να αποφασίζει για τη μοίρα κρατών και πολιτών» δηλώνει η κ. Βίβιαν Ρέντινγκ, επίτροπος δικαιοσύνης της ΕΕ. Όμως, η διαπίστωση συνιστά τουλάχιστον αφέλεια, αν όχι ευήθεια. Γιατί οι οίκοι αξιολόγησης δεν είναι παρά η αιχμή του δόρατος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, δηλαδή των τραπεζών, τις οποίες η G20 αποφάσισαν την έξοδό τους από την κρίση το 2008 μέσω των τεράστιων ενισχύσεων. Η απόφαση αυτή μετατόπισε την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, καθιστώντας την κρίση των δημόσιων οικονομικών, ήτοι των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Στη συνέχεια, οι περίφημες «αγορές» (τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης) και τα τοξικά τους ομόλογα αντικαταστάθηκαν από τα στοιχήματα για την κατάρρευση χωρών όπως η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ελ...

Βεβήλωση, προσβολή της δημοκρατίας και της ιερότητας των βουλευτών, λαϊκισμός, αντιδημοκρατικό φαινόμενο και παρακράτος, βία, όλα αυτά κι άλλα πολλά συνιστούν χαρακτηρισμούς που αφορούν στις αποδοκιμασίες εκ μέρους των πολιτών των αντιπροσώπων του έθνους. Παραδόξως, η αφαίρεση του δικαιώματος στην εργασία, η ανεργία, η οδύνη των νέων που τίθενται εκτός δουλειάς και προοπτικής, κυριολεκτικά εκτός ζωής, αυτά δεν συνιστούν ούτε φασισμό ούτε βία, αλλά… λαϊκισμό. Τα κυβερνητικά στελέχη αντί να σκεφτούν τι προκαλεί αυτού του είδους τη «βία», απαντούν με κλισέ λαϊκιστικού τύπου, όπως πράττουν και σε κάθε είδους κριτική εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής. Αλλά όταν σε κάθε κριτική τίθεται η ετικέτα του «λαϊκισμού», τότε στομώνεται κάθε προσπάθεια διαλόγου, χάνεται η δυνατότητα της σύνθεσης μέσω της ομιλίας και του πράττειν στους δημόσιους χώρους. Με άλλα λόγια, υπάρχει, σήμερα, ένα έλλειμμα –πέραν του δημοσιονομικού- και του δημοκρατικού διαλόγου. Οι «κάτω» αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται ...

Οι New York Times ακολούθησαν τη Wall Sreet Journal στην κριτική εναντίον της τρόικας σχετικά με την άγρια λιτότητα που επιβάλλουν στην Ελλάδα κι αλλού. Επισημαίνουν δε πως είναι αναγκαίο ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα. Το έγραψε και ο Αμάρτυα Σεν, τα βασικά σημεία του άρθρου του οποίου παρουσιάσαμε προχθές, αλλά και η Le Monde Diplomatique. Η τελευταία, μάλιστα, υποστηρίζει ότι η διαχείριση του χρέους απαιτεί «ζογκλέρ» και όχι οικονομικά «αναλφάβητους». Και οικονομικά αναλφάβητοι είναι τόσο οι ηγέτες της Ευρώπης όσο κι εκείνοι που κυβερνούν, σήμερα, την Ελλάδα. Αλλά αυτοί που είναι ανεπαρκείς στα οικονομικά φαίνεται ότι πλεονεκτούν στις δημόσιες σχέσεις. Έτσι, στον Αμάρτυα Σεν διαβάσαμε ότι ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προσπαθεί να αλλάξει «την κουλτούρα της διαφθοράς» στην Ελλάδα(σ.σ. λόγια σίγουρα του ίδιου του κ. Παπανδρέου που τα είπε στο φίλο του). Εκείνο, όμως, που μας έκανε φοβερή εντύπωση είναι η παραπληροφόρηση έγκυρων δημοσιογράφων, όπως ο Serge Halimi της Le Monde Diplomati...

Η βία της ανεργίας, η βία της φτώχειας και της εξαθλίωσης, η βία της αδικίας, της στρεψοδικίας και της ανισότητας, η βία των ΜΑΤ και των χημικών, η βία της συκοφαντίας από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, τους συστημικούς δημοσιογράφους, τους κρατικοδίαιτους ακαδημαϊκούς, από τα μέλη εν γένει του κυρίαρχου πολιτικού και πολιτιστικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε προχωρημένη σηψαιμία, αποκρύπτεται, δεν υπάρχει. Μόνο η βία του προπηλακισμού, η βία ενός πηγμένου γάλακτος, που στρέφεται εναντίον όσων δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, ή η βία του νερού από γνωστές πηγές, ένας απλός σπασμός αξιοπρέπειας, μία διαμαρτυρία του τύπου: «κλέφτες», μόνο αυτές θεωρούνται ως τα πλέον ακραία αντιδημοκρατικά φαινόμενα από το κυρίαρχο σύστημα! Η βία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και των παρελκόμενων μιντιακών «ηχείων» της, τα οποία εκφοβίζουν και τρομοκρατούν αδιαλείπτως, επισείοντας το φόβητρο της χρεοκοπίας, δεν συνιστούν αντιδημοκρατικό γεγονός, δεν είναι τρομοκρατία, δεν είναι η γνωστή αυταρχική θατσερικ...

Αίφνης, η στρατηγική της μείωσης των ελλειμμάτων με πολιτικές βάρβαρης λιτότητας που σημαίνουν «δάκρυα και αίμα» για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, τίθεται πλέον υπό αμφισβήτηση. Χρειάστηκε για να συμβεί αυτό ο ξεσηκωμός των Ελλήνων Αγανακτισμένων, η νέα επίθεση των οίκων αξιολόγησης τόσο εναντίον της Ελλάδας όσο και εναντίον της Πορτογαλίας και, προπάντων, τα αρνητικά αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής στον τομέα των δημόσιων εσόδων και της μείωσης των ελλειμμάτων. Τώρα είναι πια έκδηλο ότι κινδυνεύει το ίδιο το ευρώ, ενώ τίθεται στο μικροσκόπιο ο δήθεν «μονόδρομος» της ακολουθητέας πολιτικής. Η διάγνωση των οικονομικών προβλημάτων από τους οίκους αξιολόγησης και τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, οι οποίοι τους στηρίζουν, δεν έχουν «κανένα απόλυτο status» σημειώνει ο γνωστός οικονομολόγος Αμάρτυα Σεν. Κι όμως τόσο οι οίκοι αξιολόγησης όσο και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία υποτίθεται ότι τους αμφισβητεί, μιλούν για πολιτικές υποχρεωτικού «μονόδρομου». Ο Έλλην...

Την ώρα που πάνω από κάθε εργαζόμενο επικρέμαται ο τρόμος της ανεργίας. Τη στιγμή κατά την οποία οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που είδαν τη ζωή τους να ανθίζει με τεράστιο κόπο, περιπίπτουν στην έσχατη εξαθλίωση. Την ώρα που χάνεται και η ελάχιστη προοπτική ανάταξης της ελπίδας και ο τρόμος για το τι μέλλει παραμένει απέραντος, φαίνεται πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αποφευχθεί η τρέλα και να αποκατασταθεί η ισορροπία της ψυχής ειμή μόνο με το πέρασμα στην πράξη, με την τρομοκράτηση του τρόμου. Έτσι, η πολιτική του φόβου που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να καθηλώσει τους εργαζόμενους και δη τους ψηφοφόρους της ώστε να επιβάλει το Μνημόνιο1 γίνεται τώρα μπούμεραγκ και ανακλάται προς τα «πάνω». Η κυβέρνηση τρέμει πλέον τη φωτιά του Φθινοπώρου κι αντί να επιχειρήσει να πει την αλήθεια, αντιλαμβανόμενη ότι η πολιτική της είναι λάθος, προσπαθεί να επιβάλλει τα ψεύδη της μέσω της προπαγάνδας, η οποία φθάνει μέχρι έναν ιδιότυπο πλην επικίνδυνο εμφύλιο. Ήδη βουλευτές και υπουργοί της κ...

Μιλούν για την εθνική κατάθλιψη, για τη γενιά χωρίς ελπίδα, για τη γενιά της ανεργίας και της απελπισίας, για μία ακόμη χαμένη γενιά. Όμως η πραγματικά χαμένη γενιά ήταν η γενιά της κατανάλωσης και της δανεικής ζωής, η γενιά του φαίνεσθαι και των παγερών, λευκασμένων χαμόγελων, των ανθρώπων του «ο θάνατός σου η ζωή μου», των τεράστιων Εγώ και των αόρατων ατόμων, των αστραφτερών κοσμοπόλεων και των σκοτεινών γκέτο, της χλιδής και της κεκαλυμμένης ένδειας. Τώρα όλα αυτά ως προτάγματα της καταναλωτικής κοινωνίας και ως στόχοι της κυρίαρχης ευτυχίας έχουν διαλυθεί με πάταγο. Η σύγχρονη οικονομική κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως είναι συστημική γιατί έχει πλήξει όχι μόνο την έννοια της διαρκούς οικονομικής ανάπτυξης αλλά και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής και αναγνώρισης, ένα νόημα της ύπαρξης και ένα τρόπο συνύπαρξης κοινωνικής και πολιτικής. Αλλά τώρα τι; Τι θα αναπληρώσει το κενό του ανταγωνισμού, συμπληρωμένο με έναν δήθεν «δημοκρατικό» κομφορμισμό; Ακριβώς η αναζήτηση της κάλυ...

Το πλήθος της πλατείας Συντάγματος είναι κυκλωμένο από μίσος και φανατισμό. Ανάμεσα στους αστυνομικούς και στους κουκουλοφόρους, ανάμεσα στη βία και τη βία, προσπαθεί να αμυνθεί και από τους μεν και από τους δε. Μία μηχανή της ομάδας ΔΙΑΣ γλιστράει στη Μητροπόλεως και ο συνεπιβάτης κυλάει αναίσθητος στα πόδια της Δέσποινας. Η διαδηλώτρια απορεί με την τρυφερότητα και την αγάπη των συναδέλφων του αστυνομικού. Δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να υπάρχει τόσο συναίσθημα σε ανθρώπους που πριν από λίγο άνοιγαν εν ψυχρώ κεφάλια ανθρώπων που διαδήλωναν ειρηνικά. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ποιος είναι ο μηχανισμός που καθιστά τον άνθρωπο την ίδια στιγμή ευαίσθητο αλλά και συγχρόνως άγριο θηρίο; Ο φανατισμός. Η πλύση εγκεφάλου ότι εκεί έξω είναι ο εχθρός. Αυτός που επιβουλεύεται τη δημοκρατία, την έννομη τάξη και ο οποίος οδηγεί ενδεχομένως τη χώρα στη χρεοκοπία. Ποιος είναι άραγε αυτός ο εχθρός; Οι Αγανακτισμένοι; Όχι ασφαλώς. Αυτοί είναι πολύ ειρηνικοί για να αντιμετωπισθούν ως «κακοί». Εάν όμως ...

Αν «Η Κερατέα ήταν η προπόνηση για ό,τι ακολούθησε στο Σύνταγμα» όπως είπε, χθες, από το βήμα της Βουλής ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρήστος Παπουτσής, τότε οι ασκήσεις Ελλήνων και Αμερικανών στην αερομεταφερόμενη ταξιαρχία του Κιλκίς ήταν η προεργασία για ό,τι συνέβη στην «πλατεία» Συντάγματος(σ.σ. ας ρωτήσει κάποιος στη Βουλή επ' αυτού). Δυστυχώς, αυτό λένε οι πληροφορίες, που επιβεβαιώνονται από τον ίδιο τον Χρ. Παπουτσή, όταν λέει πως τα ΜΑΤ λειτούργησαν αυτόνομα. Αλλά και το βίντεο με τους συνδικαλιστές τις ΕΘΕΛ. Όμως, οι… συνδικαλιστές οδηγοί ήταν δύο, οι άλλοι δύο τι ήταν; Κανείς δεν λέει. Απλώς κάποιοι οσμίζονται –το καραμπινάτο- «παρακράτος». Σε κάθε περίπτωση το χειρότερο όλων είναι η ακούσια δήλωση του υπουργού για την αυτονόμηση του κατασταλτικού μηχανισμού, που οδηγεί κατ’ ευθείαν στο λεγόμενο Αστυνομικό Κράτος. Κι αντί τα ανακλαστικά του κ. Παπουτσή και της κυβέρνησης να ενεργοποιηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση, ήτοι αυτή της υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών, α...