Συνομωσία στο Μανχάταν

Οι άνθρωποι των πιο μεγάλων κερδοσκοπικών κεφαλαίων(hedge funds) συναντήθηκαν, χθες, στο Μανχάτταν, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, σε δείπνο-εργασίας προκειμένου να επεξεργαστούν τον τρόπο με τον οποίο θα επιτύχουν την πτώση του ευρώ σ’ ένα επίπεδο σχετικής ισοδυναμίας με το δολάριο. Ήδη η αντιστοιχία του ευρώ προς το δολάριο τον Δεκέμβριο ήταν ένα ευρώ προς 1,51 δολάρια και το Φεβρουάριο έπεσε στ 1,35 δολάρια. Το γεγονός καθ’ εαυτό αποδεικνύει ότι ο πόλεμος δολαρίου-ευρώ δεν είναι εφεύρεση εγκεφάλων που σκέφτονται «συνομωσιολογικά». Μάλιστα, ανάμεσα στους συνδαιτημόνες βρισκόταν και ο γνωστός μας Τζόρτζ Σόρος, ο άνθρωπος που τίναξε στον αέρα την τράπεζα της Αγγλίας το 1992, με συνέπεια την έξοδο της στερλίνας από το κοινό ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα. Δίπλα του κάθονταν ο άνθρωπος με το… αγγελικό πρόσωπο, o David Einhorn, πρόεδρος του Greenlight Capital. Για τους αγγλοσάξονες αυτούς το ευρώ οφείλει να πέσει για χίλιους δυο λόγους. Όσο για την Ελλάδα, οι δυσκολίες της παρομοιάζονται με αυτές των αμερικανικών τραπεζών Bear Stearns, που αγοράστηκε για μία μπουκιά ψωμί από την JP Morgan το 2008 ή σαν τη Lehman Brothers που κατέρρευσε. Σύμφωνα με τους… «συμποσιαστές», η Ελλάδα μπορεί να σωθεί, αλλά όπως είπε ο Σόρος «η διάσωση της Ελλάδας δεν θα διασώσει το ευρώ». Αυτό είναι, συνεπώς, το μεγάλο στοίχημά τους, το γκρέμισμα του ευρώ. Αυτό δυστυχώς δεν το βλέπουν οι Ευρωπαίοι που σκέπτονται μόνο εθνικά. Γι’ αυτό ο γνωστός οικονομολόγος Ζακ Ατταλί θεωρεί ότι μόνο ένας συντονισμός των οικονομικών πολιτικών των χωρών της ευρωζώνης(για την ακρίβεια μία «κυβέρνηση κοινή οικονομικής πολιτικής») είναι δυνατόν να σώσει το ευρώ από την κατάρρευση. Θα συμβεί κάτι τέτοιο; Η συνάντηση Μέρκελ Παπανδρέου θα το δείξει, καθώς η καγκελάριος της Γερμανίας βασίζεται σ’ έναν εύθραυστο κυβερνητικό με τους φιλελεύθερους που κρατούν μία άκρως νεοφιλελεύθερη στάση.

Οι Γερμανοί κι εμείς

Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί Τρισέ, Μέρκελ και Σταρκ, μήτε όλα τα γερμανικά έντυπα Focus. Ούτε όλοι οι Έλληνες είναι απατεώνες. Αν, συνεπώς, δεν ισχύουν οι γενικεύσεις τότε σωστά η Ελλάδα να τιμωρήσει τους «απατεώνες» της, αλλά και η Γερμανία να αποδοκιμάσει τους αξιωματούχους της που εξύβρισαν και προσέβαλαν τον ελληνικό λαό συλλήβδην αλλά και να τους τιμωρήσει διότι με τις δηλώσεις τους (όπως ότι «η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει») έδωσαν «αέρα» στα κερδοσκοπικά κεφάλαια ώστε να επιπέσουν και να ρημάξουν την ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό αντί η Ελλάδα να ζητάει τις γερμανικές αποζημιώσεις του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, που ορθώς τις ζητάει, να απαιτήσει και αποζημίωση για τη ζημία που προκαλούν οι δηλώσεις, δίκην «παπαγαλακίων», των αξιωματούχων της. Να ερευνηθεί δε αν οι κύριοι αυτοί σχετίζονται με τους διάφορους οίκους και τις τράπεζες που κερδοφορούν μέσω της προκαλούμενης ανόδου των spread.
Πέραν τούτων, όμως, οφείλουμε να καταδείξουμε ότι στη Γερμανία αναπτύσσεται μία εκστρατεία κατά των Ελλήνων που βρίσκει τις ανατριχιαστικές της αναλογίες στην εκστρατεία κατά των Εβραίων. Η ελληνική επίθεση, βεβαίως, είναι μάλλον συμβολική και δείχνει ότι «Εδώ δεν πρόκειται για δικαίωμα αλλά για υποχρέωση στη μνήμη και τη μαρτυρία»(T. Todorov: Les Abus de la Memoire). Με άλλα λόγια, οι Έλληνες επιχειρούν να αποκαστήσουν την ιστορική δικαιοσύνη. Όμως, θα πρέπει να καταλάβουμε τον τρόπο σκέψης των Γερμανών –έστω μια μερίδας εξ αυτών- για να κατανοήσουμε γιατί μας αποκαλούν «απατεώνες». Οι Γερμανική πειθαρχία έχει ως βάση το καθήκον και την κατηγορική προσταγή του Καντ. Σύμφωνα με αυτή «Πρέπει να είμαστε ηθικοί» και η ηθικότητά μας αυτή εξαρτάται από τη βούλησή μας. Εάν η ηθική προσταγή είναι υστερόβουλη, εάν ενέχει προσωπικό συμφέρον, είναι ανήθικη, ενώ αν είναι ανυστερόβουλη είναι ηθική. Έτσι, η κρίση μας για όλα τα τέρατα της ιστορίας πρέπει να γίνεται με κριτήριο τις προθέσεις τους και όχι από τις τερατωδίες τους. Αυτή η νομιμοποίηση από τον Καντ (και των Γερμανών)-μέσω των «καλών προθέσεων»- των μεγάλων ιστορικών εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας οδήγησαν τον Ερνέστο Σάμπατο να ονομάσει τον Γερμανό φιλόσοφο «Τσένγκις Καντ»! Συνεπώς, οι Έλληνες είμαστε «απατεώνες» γιατί έχουμε δόλο, γιατί σκεφτόμαστε και πράττουμε ως απατεώνες. Ενώ αν είχαμε την πεποίθηση(ιδεολογία) ότι πράττουμε το καλό, τότε είμαστε αθώοι, ακόμη κι αν διαπράττουμε το μεγαλύτερο έγκλημα. Γι’ αυτό οι Γερμανοί(οι αξιωματούχοι) αυτή τη στιγμή είναι άκρως επικίνδυνοι για την Ελλάδα, γιατί θεωρούν ότι με την τιμωρία και θυσία μας εξυγιαίνουν το ευρωπαϊκό σύστημα! Ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα κινείται σε άλλο μήκος κύματος, αυτό της μετριοπάθειας και του ορθολογισμού. Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μερίδα των Γερμανών θα επικρατήσει. Υ.Γ. Παραδόξως και οι Γερμανοί θεωρούν ότι τους χρησιμοποιούμε ως αποδιοπομπαίους τράγους. Αν είναι δυνατόν. Καιτο λέμε αυτό διότι είναι υπόθεση ισχύος.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ

Αντισταθείτε στα αγγλοσαξονικά κοράκια που επιπίπτουν πάνω στη ζωή μας, ραμφίζοντας άγρια την καρδιά μας. Αντισταθείτε στους νεοναζιστές που επιχειρούν να επιρρίψουν τις αδυναμίες τους στους Έλληνες, κάνοντας την Ελλάδα το εξιλαστήριο θύμα του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού. Αντισταθείται στους καπιταλιστές και σ' όσους κανιβαλίζουν πάνω στους εργαζόμενους. Αντισταθείτε σ’ αυτούς που μας χρεώνουν την αποτυχία τους, ενσταλάζοντάς μας την ενοχή, ότι τάχατες φταίμε κι εμείς γι' αυτή· σ’ αυτούς που λένε ότι ακόμη κι η ζωή δεν είναι παρά εμπόρευμα, μια επί πληρωμή εμπειρία. Αντισταθείτε στα μέτρα και στον κεφαλικό φόρο για σφάλματα αλλότρια. Αντισταθείτε σ’ αυτούς που λένε πως έτσι απλώς «πρέπει να δείξουμε ότι αντιδρούμε». Αντισταθείτε στους αδιάφορους, στη σαγήνη των ωραίων λόγων και στον κακό μας εαυτό που λέει καλά είμαι εγώ, το πρόβλημα το ’χουν οι άλλοι. Αντισταθείτε, όπως προτρέπει ο ποιητής, «σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι» στους συμβουλάτορες, τους ρήτορες τους κόλακες και τους καθώς πρέπει.
Αντισταθείτε στα λαμόγια, στα τροκτικά, στους τηλεκράκτες, στους γιάπις και τους χρηματιστές που παίζουν με τις τιμές του σταριού χωρίς να έχουν δει ποτέ ένα κόκκο σιτάρι· σ’ αυτούς που πάνω από την ανθρωπιά βάνουν το χρήμα και τη δύναμη. Αντισταθείτε στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που θέλει τους εργαζόμενους άχρηστους και περιττούς. Αντισταθείτε στη λευκή μαγεία των αριθμών που απομειώνει τον άνθρωπο, κάνοντάς τον στατιστικό στοιχείο. Αντισταθείτε σε όσους χρεώνουν το γάλα ενός παιδιού μ’ ένα τόνο αλυσίδες. Αντισταθείτε στους θεατές και στους άπραγους. Παλέψτε στο όνομα της αξιοπρέπειας όλων των ανθρώπων επί Γης. Γιατί η Πράξη και η δράση είναι ο μόνος τρόπος σωτηρίας μας. «Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία» (Μιχ. Κατσαρός).

Απελπισία

Είναι νωρίς το βράδυ στον Κεραμεικό. Τον ακινητοποιούν τη στιγμή που επιχειρεί να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου του. Του λένε να μη φωνάξει και του ζητούν τα χρήματά του. Προσπαθεί να ξεφύγει. Τον γρονθοκοπούν και του κόβουν την ανάσα με μία λαβή. Του παίρνουν τα χρήματα, το κινητό και το ρολόι. Χαρτιά, ταυτότητες κι άλλα έγγραφα σκορπίζονται στο δρόμο. Δεν ξέρει πως, αλλά εκτός από την αίσθηση του βιασμού αισθάνθηκε ότι του σκόρπισαν το «πρόσωπο». «Τα χαρτιά μου μαλάκες» φώναξε υστερικά, απελπισμένα. Εκείνοι σταμάτησαν, και σαν να επικοινώνησαν με την απελπισία του, του μάζεψαν τα χαρτιά από το δρόμο, τα έβαλαν στο πορτοφόλι και του το έδωσαν, λέγοντάς του: «δεν έχουμε να φάμε». Τά ’χασε. Ο εχθρός έχασε αίφνης την κακότητά του. Σύγχυση. Ακριβώς αυτή η αδυναμία εξήγησης της αδικίας που υπέστη ως μη όφειλε τον αγρίεψε πιο πολύ. «Θα πάρω περίστροφο» μου είπε. Αντίθετα, ένας άλλος, ο Περικλής, όταν ένιωσε το ξένο χέρι στην τσέπη του γύρισε και κάλεσε τον κλέφτη να μοιραστούν τα χρήματα. Ο διαχρονικός χριστιανικός τρόπος αντιμετώπισης. Εγκληματικότητα: Ο εμφύλιος των απελπισμένων με τους λιγότερο απελπισμένους. Οι άλλοι των ευγενών προαστίων είναι καλά φυλαγμένοι. Αλλά ποιος είναι ο «λόγος» των αποκλεισμένων και των εν δυνάμει αποκλεισμένων; Ότι δεν έχουν να εκθέσουν τίποτ’ άλλο πάρεξ την απελπισία τους. Ρισκάρουν τα πάντα γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Φανταστείτε τι θα συμβεί με τη μαζική ανεργία του 25%! Ο απόκληρος είναι συγχρόνως θύτης και θύμα. Ακριβώς όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα»(Ζενέ). Αυτή η ταύτιση των αντιθέτων ανήκει στην παράδοση μιας αριστοκρατικής, ευρωπαϊκής αριστεράς σύμφωνα με την οποία οι απόκληροι είναι θύτες γιατί η κοινωνία τους όπλισε το χέρι, αποκλείοντάς τους. Εδώ εδράζεται η κουλτούρα του μίσους των αποκλεισμένων που θα θεωρητικοποιηθεί από τη «λόγια αριστερά» της Ευρώπης. Από εδώ απορρέει η αποθέωση του «κακού», που δεν είναι παρά η κόλαση των απόκληρων όπως την έχει οριοθετήσει η αστική ηθική, το αστικό, κυρίαρχο, κανονιστικό «καλό». Υπ’ αυτή την οπτική εκείνοι που δεν έχουν σήμερα τίποτα να χάσουν, τα ιστορικά υποκείμενα που εκφράζουν το σύνολο της κοινωνίας ακριβώς επειδή είναι οι έσχατοι, είναι οι αποκλεισμένοι, αυτοί που «έσονται πρώτοι» ήδη από τον πρωτοχριστιανισμό.

PIGS

Η ανθρώπινη φύση είναι μία και καθολική(παντού η ίδια) έλεγε ο Σπινόζα, απαντώντας έτσι στους ρατσιστές κάθε εποχής που αποδίδουν σε κάποιους ανθρώπους αλλά και σε λαούς μία γονιδιακή ή αταβιστική «κακότητα». Υπ’ αυτή την οπτική ο χαρακτηρισμός από τις ευρωπαϊκές ελίτ (ιδίως των αγγλοσαξόνων) της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάς και της Ισπανίας ως PIGS-γουρούνια και ειδικά της χώρας μας ως της «κακής Ελλάδας», είναι οπωσδήποτε ρατσισμός κατά το ανάλογο του αντισημιτισμού. Και είναι απορροίας άξιο γιατί είναι η Ελλάδα «κακή χώρα» λόγω του ελλείμματός της (12,5%) και του χρέους της 123,3%, όταν η Βρετανία έχει δημοσιονομικό έλλειμμα 14,5% (πηγή Le Monde Diplomatique), οι ΗΠΑ 10,5%, ή όταν η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος που αγγίζει το 200%! Γι’ αυτό έχει η δίκιο ο γαλλικός Le Monde που γράφει για μια «Ελλάδα στο χορό των υποκριτών». Το άρθρο έχει ενδιαφέρον γιατί εξηγεί την εμμονή των Ευρωπαίων, κυρίως των Γερμανών, για την τιμωρία της Ελλάδας. Διότι είναι η δεύτερη φορά μετά το 2004 που οι Έλληνες καταγγέλλουν αλλήλους για ψεύδη προς την ΕΕ. Υπενθυμίζουμε ότι το 2004 απεκαλύφθη ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν ήταν 1,2% αλλά 5,3%. Τότε οι Ευρωπαίοι έλεγαν ότι «Η Ελλάδα εψεύσθη». «Το ΠΑΣΟΚ εψεύσθη» μετέφραζε στο εσωτερικό της χώρας η τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Και τότε οι Ευρωπαίοι μιλούσαν για τιμωρία της Ελλάδας (και όχι ασφαλώς του ΠΑΣΟΚ). Αρκέσθηκαν, τελικώς, στις «κίτρινες κάρτες». Τώρα ήταν η σειρά του ΠΑΣΟΚ να… αποκαλύψει τη φαλκίδευση των στοιχείων από τη ΝΔ. Μόνο που υπάρχει μία σημαντική διαφορά στη συγκυρία καθώς διάγουμε τη μεγάλη οικονομική ύφεση. Έτσι, σ’ ένα πρώτο επίπεδο η ελληνική οικονομία καθίσταται η «κερκόπορτα» της ευρωζώνης όπου επιχειρούν τα αγγλοσαξονικά, κερδοσκοπικά κεφάλαια, πλήττοντας το ευρώ, και, συγχρόνως, σ’ ένα δεύτερο επίπεδο υφιστάμεθα την μήνιν των ευρωπαϊκών ελίτ, ιδίως των Γερμανών, που ζητούν την παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας, τουτέστιν των πολιτικών που φαλκίδευσαν τα στοιχεία. Έτσι, μας προέκυψε η «Εξεταστική» που με επιμονή και εμμονή επιζητεί ο κ. Παπακωνσταντίνου για να μπορεί επιτέλους να κοιτάζει στα μάτια τους... Γερμανούς. Η επίκληση από τον κ. Παπακωνσταντίνου των επιχειρημάτων της Le Monde που αποδεικνύουν ότι όλοι κάνουν τα ίδια «κόλπα»(ακόμα και η Γερμανία), είναι αδύνατη, καθώς η έμφυτος συστολή και η… ανατροφή του δεν του επιτρέπουν να σηκώσει το βλέμμα του πάνω από το ύψος των υποδημάτων του κ. Τρισέ!

Σαμίρ Αμίν και CIA

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ για το 2010, οι πλέον χρεωμένες χώρες του αναπτυγμένου κόσμου είναι η Ιαπωνία με 197,2% του ΑΕΠ, η Ισλανδία με 142,5%, η Ιταλία με 127%, η Ελλάδα με 123,3%, το Βέλγιο με 105,2%, η Γαλλία με 92,5%, οι ΗΠΑ με 92,4%, η Πορτογαλία με 90,9% κλπ. Για να καταστεί αντιληπτή η εξέλιξη του χρέους αρκεί να αναφέρουμε ότι το 2011 η Γαλλία θα υπερβεί το 100%. Τούτων δοθέντων προκύπτει το ερώτημα: Γιατί η επίθεση έγινε αποκλειστικά εναντίον της Ελλάδας, όταν το χρέος της Ιαπωνίας είναι δυσθεώρητο; Ίσως διότι εκτιμάται ότι η ιαπωνική οικονομία μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της. Αλλά τι γίνεται με την Ισλανδία και την Ιταλία; Τελικώς, αποδεικνύεται, όπως όψιμα ανακάλυψαν και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αυτοί που δεν μπορούν καν να διανοηθούν ότι αναπτύσσονται ίντριγκες και συνομωσίες στον «αγγελικό», νεοφιλελεύθερο κόσμο τους, ότι η ΕΕ υφίσταται συστηματική επίθεση από αγγλοσαξονικούς οίκους. Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της CIA για την κατάσταση ολόκληρου του κόσμου, την οποία αποκρυπτογραφεί ο γνωστός οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, η Ευρώπη δεν υπάρχει! Η έκθεση σύμφωνα με τον Αμίν καταδεικνύει ότι οι ειδικοί της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών βλέπουν μόνο έναν ορίζοντα, αυτόν «της κυριαρχίας του αμερικανικού μοντέλου». Το ενδιαφέρουν εστιάζεται στις χώρες που «αξίζουν», όπως η Κίνα, στη συνέχεια η Ρωσία και η Ινδία, έπειτα το Ιράν και οι χώρες του Κόλπου και τέλος η Βραζιλία. Εδώ διευκρινίζεται ότι το πρόβλημα με το Ιράν δεν είναι το «ισλαμικό καθεστώς», δηλαδή η ιδεολογικό αντίθεση, αλλά ότι το μεγάλο αυτό έθνος δεν δέχεται να υποταχθεί στο αμερικάνικο μοντέλο. Όσο για τις Κούβα, Βενεζουέλα και Βολιβία εκτιμάται ότι θα χρεοκοπήσουν. Η πεποίθηση αυτή μας πληροφορεί, σημειώνει ο Αμίν, για τα όρια της κυρίαρχης σκέψης στις ΗΠΑ(τον ευσεβή τους πόθο δηλαδή) και όχι για την πιθανότητα πραγματοποίησης της πρόβλεψης. Τέλος, στην έκθεση αναπτύσσονται δύο σενάρια. Το ένα αφορά στο φάντασμα του «κίτρινου κινδύνου», ήτοι τη νίκη της Κίνας, η οποία θα επιβληθεί ως η νέα «ηγεμονική δύναμη», εφέλκοντας στην πορεία της την ανανεωμένη Ρωσία, την Ινδία αλλά και το Ιράν, που θα είναι ο κυρίαρχος παράγοντας στη Μέση Ανατολή. Η προβολή του «κίτρινου κινδύνου» από τις ΗΠΑ θα έχει ως στόχο την κινητοποίηση Ευρωπαίων και Αράβων στο σχέδιο «αντίσταση» της Ουάσινγκτον. Το δεύτερο σενάριο αναφέρεται στη σύγκρουση Κίνας και Ινδίας, τη στασιμότητα της Ρωσίας και την αποτυχία των εθνικιστών στο Ιράν. Μετά απ’ όλα αυτά ο Σαμίρ Αμίν επανέρχεται στην αντίληψη για τη σύγκρουση Βορρά-Νότου και την ανάγκη συνεργασίας Νότου-Νότου. Σ’ αυτή την κατεύθυνση είχαμε προτείνει εδώ και καιρό την ανάγκη στενής συνεργασίας του ευρωπαϊκού νότου.

Εξεταστικές!

Η απόφαση της κυβέρνησης να ζητήσει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής της Βουλής για την παραποίηση των στατιστικών στοιχείων για το δημοσιονομικό έλλειμμα, αιφνιδίασε. Και τούτο διότι μέχρι προχθές ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ζητούσε τη συναίνεση των άλλων κομμάτων και δη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τι άλλαξε άραγε τώρα; Τι συνέβη, αίφνης, και ο πρωθυπουργός έλαβε αυτήν την υψηλού ρίσκου και αμφίβολης αποτελεσματικότητας απόφαση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής; Η επίσημη εκδοχή εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ είναι πως η πρωτοβουλία αποσκοπεί στη διαφάνεια και την κάλυψη του «ελλείμματος αξιοπιστίας»της χώρας μας. Αυτό όμως θα μπορούσε να γίνει αργότερα, όταν η κατάσταση θα ήταν πιο ήρεμη, και όχι μεσούσης της κρίσης. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν ενδέχεται να έχουμε επιδείνωση της κατάστασης λόγω των διαφόρων φημών και κατηγοριών που θα αναπτυχθούν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της εξεταστικής. Τι απαντά επ’ αυτών ο κ. Παπακωνσταντίνου, αυτός ο οποίος μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ τον περασμένο Οκτώβριο πήρε αμπάριζα τα διεθνή ειδησεογραφικά δίκτυα, δηλώνοντας την δεινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας; «Με ρωτούν συνεχώς, δεν πρέπει κάποιος να πάει φυλακή;» είπε συγκεκριμένα για να δικαιολογήσει την εξεταστική. Ποιοι ρωτούν τον κ. Παπακωνσταντίνου; Και γιατί θα πρέπει ο υπουργός Οικονομικών να ανταποκριθεί στο αίτημα των κυρίων που των ερωτούν; Μόνο αν πρόκειται για τους Ευρωπαίους νεοφιλελεύθερους, αξιωματούχους της ΕΕ, που κάνουν τον Έλληνα υπουργό να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του, δικαιολογείται μια τέτοια πρωτοβουλία. Αναφερόμαστε σε εκείνους που διατύπωσαν στο πρόσφατο παρελθόν το αίτημα για τιμωρία των «παραποιητών». Όμως, παραποιήσεις έκανε, αποδεδειγμένα πλέον, και ο κ. Σημίτης με τη βοήθεια της Goldman Sachs και ασφαλώς με το αζημίωτο(της τράπεζας). Παραποιήσεις έκαναν και πολλές άλλες χώρες. Γιατί, όμως, ζητούνται ευθύνες μόνο από την Ελλάδα; Και γιατί η κυβέρνηση δέχθηκε αυτή την πρωτοφανή πολιτική παρέμβαση σ’ αυτή την κρίσιμη συγκυρία; Οι απαντήσεις ποικίλουν. Σύμπασα η αντιπολίτευση θεωρεί άκαιρη και μη χρήσιμη την εξεταστική επιτροπή, την οποία αποδίδουν σε μία προσπάθεια της κυβέρνησης να μετακυλήσει το πολιτικό κόστος των οδυνηρών μέτρων στη ΝΔ. Και τούτο καθώς είναι πλέον γνωστό ότι ακόμη και οι «πράσινοι» συνδικαλιστές υπαλλήλων είναι εξοργισμένοι με την ενδοτική πολιτική της κυβέρνησης έναντι των Βρυξελλών. Επίσης στην κυβέρνηση και την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν διιστάμενες προσεγγίσεις του θέματος. Οι «σκληροί», όπως οι κ. Σαχινίδης, Παπουστσής και Πάγκαλος είναι υπέρ της σύστασης εξεταστικής επιτροπής στην προσπάθεια να πεισθούν οι Ευρωπαίοι εταίροι ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να καλυφθεί το έλλειμμα αξιοπιστίας της χώρας. Ενδεικτική προς τούτο ήταν η δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλου στη Βουλή ότι «το πρόβλημα είναι η αξιοπιστία και πρέπει πάση θυσία να την ανακτήσουμε, δεν μπορεί να είναι πυξίδα μας πώς θα διασώσουμε τον έναν ή τον άλλον».
Στην αντίθετη κατεύθυνση κινούνται οι «ρεαλιστές», όπως οι κύριοι Λοβέρδος και Ανδρουλάκης. Κατ’ αυτούς το θέμα είναι πολιτικό και λύθηκε στις εκλογές καθώς οι πολίτες απέδωσαν τις ευθύνες και τιμώρησαν τον Κ. Καραμανλή και την κυβέρνηση της Ν.Δ. Ακριβέστερα, ο υπουργός Εργασίας Αν. Λοβέρδος είπε ότι «αυτό που χρειάζεται είναι δουλειά για να αξιοποιήσουμε όλες τις ευκαιρίες και όχι εξεταστική για να αναζητήσουμε υπεύθυνους από το παρελθόν, που τους γνωρίζει ο λαός και το αποτύπωσε τον Οκτώβριο με την ψήφο του»(ΤΑ ΝΕΑ). Επίσης ο βουλευτής Μίμης Ανδρουλάκης στο «Κανάλι 1» αναρωτήθηκε τι περισσότερο θα βγάλει η εξεταστική. «Ο Καραμανλής ουσιαστικά τιμωρήθηκε», είπε χαρακτηριστικά.
Όλα τούτα καταδεικνύουν πως ο κ. Παπανδρέου απεμπόλισε τη συναίνεση προς χάριν μιας αβέβαιης και αμφίβολης αξιοπιστίας. Γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι κυρίως η «αξιοπιστία», αλλά το ίδιο το ευρώ το οποίο «τρίζει». Η χώρα μας δεν είναι παρά η «κερκόπορτα» απ’ όπου επιτίθενται τα κερδοσκοπικά κεφάλαια. Για την ακρίβεια και σύμφωνα με τον αναλυτή Albert Edwards, ακόμη και αν η ΕΕ παράσχει βοήθεια στην Ελλάδα αυτή θα είναι πρόσκαιρη λόγω του φόβου των ηγετών της ευρωζώνης και γενικευμένη έκρηξη της ζώνης του ευρώ. Σύμφωνα με τον αναλυτή η Ισπανία θα είναι ο επόμενος στόχος. Μάλιστα, η μεγαλύτερη αλλοίωση στοιχείων είναι η απόκρυψη του δημόσιου χρέους με τη βοήθεια της Goldman Sachs. Ο Έντουαρντς, μάλιστα, σημειώνει πως τώρα η τράπεζα επιτίθεται σε κράτη! Τούτο είναι εύλογο αφού ως γνωστόν ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αρνήθηκε την απόκρυψη του χρέους με την καταβολή 300 εκ. ευρώ. Αλλά γιατί το έκανε αυτό ο Έλληνας πρωθυπουργός, αφού την ίδια μέθοδο απόκρυψης μετέρχονταν και άλλες χώρες και πολύ περισσότερο όταν αυτό δεν θεωρείται μέχρι τώρα παράνομο από την ΕΕ; Άγνωστο. Ίσως προς χάριν μιας περίεργης πλην άκρως «απολιτικής» προσέγγισης της ειλικρίνειας, της αξιοπιστίας και του «ψεύδους».
Τούτων δοθέντων, τι πρόκειται να συμβεί εφεξής; Ούτε αυτό είναι γνωστό. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως η κυβέρνηση ανοίγει εν μέσω κρίσης επικίνδυνες και σκολιές ατραπούς που και η ίδια δεν γνωρίζει που καταλήγουν.

Όχι στους κανίβαλους

Πληροφορούμαστε ότι τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άλλως πως η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δεν θα μας «συστήνουν» πλέον μέτρα αλλά θα μας τα «επιβάλλουν»! Όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι τύποι, όπως ο Τρισέ, ο Γιούνκερ, ο Όλι Ρεν(διάδοχος του Αλμούνια), ο Μπαρόζο, η Μέρκελ κ.ά., ενώ έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κρίση θα αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς. Βεβαίως, η ένταξη της Ελλάδας όπως και κάθε άλλης χώρας στην ΕΕ σημαίνει εκχώρηση μέρους των κυριαρχικών της δικαιωμάτων αλλά το αποκλειστικό δικαίωμα του «αποφασίζειν» για μία σειρά καίρια ζητήματα που αφορούν τη ζωή και το συμβολικό θάνατο(όπως είναι η ανεργία) των πολιτών μιας χώρας σημαίνει εκτροπή από την ελευθερία προς την ανελευθερία, από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό. Διότι στη δημοκρατία τα ατομικά δικαιώματα είναι σεβαστά, ενώ στον ολοκληρωτισμό οι άνθρωποι, εν προκειμένω οι εργαζόμενοι, είναι άχρηστοι, περιττοί. Γι’ αυτό δεν χρειάζονται το δώρο του Πάσχα και το επίδομα άδειας, ίσως δεν χρειάζονται καν την άδεια, το οκτάωρο, το… μισθό. Η 16η Μαρτίου είναι κοντά για να επιβεβαιώσει τη ρήση Μάρτης-γδάρτης, καθώς οι εργασιακές σχέσεις, το ωράριο, οι μισθοί, η ασφάλιση και το όλο σύστημα κοινωνικής προστασίας πλήττονται. Πρακτικά και πέραν της όποιας θεσμοθέτησης «μέτρων» που θα νομιμοποιούν αυτό που ήδη συμβαίνει στην πράξη, βιώνουμε την αξιολόγηση της εργασίας στη βάση μιας βραχυπρόθεσμης προοπτικής, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μεγάλη ζήτηση της προσωρινής απασχόλησης, του ελαστικού ωραρίου και φυσικά των ανάλογων αποδοχών. Αλλά υπάρχουν, άραγε, άλλες λύσεις για χώρες όπως η Ελλάδα, λαμβανομένου υπόψη του διεθνούς περιβάλλοντος και των πλαισίων που μας θέτει η ΕΕ; Σύμφωνα με τον Χανς Βέρνερ Σιν, στις σημερινές συνθήκες, «η χώρα που θα επιχειρούσε να διατηρήσει το κράτος πρόνοιας θα οδηγείτο σε χρεοκοπία, επειδή θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την αποδημία προς το εξωτερικό των πιο τυχερών, που είναι υποτίθεται και αυτοί που πληρώνουν, καθώς και με την είσοδο στη χώρα των πιο άτυχων, που είναι, υποτίθεται, και εκείνοι που θα επωφεληθούν από το σύστημα κοινωνικής προστασίας». Μπορεί να υπάρξει μια «μέση λύση»; Μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία σχετικής προστασίας και αντισταθμιστικής έστω ισότητας και αλληλεγγύης; Μπορεί, αρκεί να πληγεί η ρητορεία- τύπου Θ. Πάγκαλου- που θεωρεί μονόδρομο τον κανιβαλικό καπιταλισμό, στον οποίο η δημοκρατία και η πολιτική θεωρούνται εμπόδια τόσο για την οικονομική ανάπτυξη όσο και για τη συλλογική ευημερία.

Χωρίς μνήμη

«Δεν έβλεπε» παράνομες χρηματοδοτήσεις κομμάτων και σκάνδαλα ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και μ’ εκείνο το απερίγραπτο, απαξιωτικό χαμόγελο μας έστελνε –αν είχαμε στοιχεία- στον… εισαγγελέα. Μέχρι που απεδείχθη περίτρανα και ομολογήθηκε διαρρήδην από άνθρωπο του πρώην πρωθυπουργού ότι το ΠΑΣΟΚ χρηματιζόταν από μεγάλη γερμανική εταιρεία. Ακόμη και τη «δημιουργική λογιστική» αρνιόταν ο κ. Σημίτης. Αλλά έρχεται τώρα η Financial Times να αποκαλύψει πως η τράπεζα Goldman Sachs βοήθησε στην απόκρυψη δισεκατομμυρίων ευρώ του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Οι συμφωνίες έφεραν ονομασίες, όπως Αίολος και Αριάδνη και στην ουσία αποτελούσαν «συγκαλυμμένα δάνεια» τα οποία όμως «δεν ήταν καταγεγραμμένα» ως τέτοια. Για την ακρίβεια το 2001, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ο όμιλος Goldman Sachs είχε δανείσει στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις της ευρωζώνης. «Παρόμοια συμφωνία» πρότεινε η Goldman Sachs στην Ελλάδα και τον περασμένο Νοέμβριο, λίγο πριν η χώρα μας βρεθεί στο επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η πρόταση, όμως, αυτή απερρίφθη από την ελληνική κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί άραγε απερρίφθη; Ποιος έκανε καλά ο τότε πρωθυπουργός ή ο σημερινός; Μήπως θα ήταν καλύτερα να αποκρυβούν και πάλι τα χρέη μας παρά να βρεθούμε στην τρομερή δίνη στην οποία είμαστε σήμερα; Κάποιοι υποστηρίζουν και επαινούν τον Γιώργο Παπανδρέου που θέλησε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Εκ του αποτελέσματος, όμως, κρίνοντας, η κατάσταση όχι μόνο δεν ξεκαθαρίστηκε αλλά περιεπλάκει και η Ελλάδα έγινε μπαίγνιο στα μάτια του κόσμου, υφιστάμενη συγχρόνως μία πρωτοφανή επίθεση από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια καθώς και από την ατμομηχανή της ευρωζώνης, τη Γερμανία. Μήπως συνεπώς ήταν καλύτερο το «ψεύδος» του Σημίτη από την «ειλικρίνεια» του Παπανδρέου; Κάποιοι, όπως, ο Μίμης Ανδρουλάκης υποστηρίζουν τον πρώτο. Εμείς; Τι να πούμε εμείς; Σ’ ένα κόσμο κλεπτών(τράπεζες) και ψευτών(κυβερνήσεις) εμείς, οι εργαζόμενοι, ως μισθωτοί και συνταξιούχοι, είμαστε οι ούτως ή άλλως χαμένοι. Και τούτο καθίσταται βεβαιότερο στο βαθμό που οι αντιδράσεις είναι χθαμαλές και σχεδόν ενοχικές. Ως εάν οι σημερινοί εργαζόμενοι να έχουν «αποκοπεί από τη μνήμη» εκείνων των φοβερών αγώνων που οδήγησαν στα αμφισβητούμενα πλέον εργατικά δικαιώματα.

Η Ελλάδα προτεκτοράτο

Σύμφωνα με τη δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου η Ελλάδα απώλεσε μέρος «από την κυριαρχία» της. Κανείς δεν τον πίστεψε. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εν οις και αυτό της αξιωματικής, μίλησαν για «αμετροέπειες» του πρωθυπουργού. Κι όμως συνέβη κάτι χειρότερο και από την απώλεια «ενός κομματιού της κυριαρχίας» μας. Συγκεκριμένα, ο αναλυτής του ηλεκτρονικού περιοδικού Marianne2, H. Nathan σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα, γαλλο-γερμανικό προτεκτοράτο», επισημαίνει πως το μάθημα της Συνόδου Κορυφής της περασμένης Πέμπτης στις Βρυξέλλες ήταν ότι το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να είναι το ισχυρότερο μέσο για να υποχρεωθεί μια χώρα στην απώλεια της ανεξαρτησία της. Θυμίζουμε ότι ένα από τα πρωταρχικά αιτήματα του πάλαι ποτέ κινήματος του Τρίτου Κόσμου ήταν η επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους των χωρών που το απάρτιζαν, καθώς αυτό συνιστούσε μία πραγματική μέγγενη για τις οικονομίες τους. Αλλά τι συνέβη προχθές στις Βρυξέλλες; Τι πήρε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου; Τίποτ’ άλλο πάρεξ την «πολιτική βούληση», όπως δήλωσε ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, ή αλλιώς την «υποθετική υποστήριξη» για τη «σωτηρία του στρατιώτη grec»όπως λένε οι ξένοι αναλυτές. Για την ακρίβεια ούτε το ecofin της προσεχούς εβδομάδας θα λάβει κάποια συγκεκριμένα μέτρα βοήθειας της χώρας μας. Μάλιστα ο Νικολά Σαρκοζί φέρεται να δήλωσε: «Θα δούμε το Μάρτιο». Άλλως πως «φέξε μου και γλίστρησα»! Έτσι, σημειώνει ο H. Nathan, «Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου δέχτηκε μία ευρωπαϊκή κηδεμονία, μια πραγματική υποδούλωση» με αντάλλαγμα μία «υποθετική υποστήριξη», με αντάλλαγμα την έκφραση απλώς της «πολιτικής βούλησης» ότι θα υποστηρίξουν τη χώρα μας αν χρειαστεί! Μάλιστα ο κ. Παπανδρέου υποσχέθηκε στο Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί και στη Γερμανίδα καγκελάριο Άγγελα Μέρκελ ότι θα αυξήσει το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας! Τι σημαίνει όμως για την ευρωζώνη ότι η Ελλάδα έγινε «γαλλο-γερμανικό προτεκτοράτο»; Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αυτό είναι λάθος καθώς η Ελλάδα έχει εκχωρήσει από την υπογραφή της συνθήκης ένταξης κυριαρχικά της δικαιώματα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά αυτή η εκχώρηση έχει γίνει προς τον υπερεθνικό οργανισμό που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι σε δύο χώρες ήτοι στον γαλλογερμανικό άξονα. Με άλλα λόγια, αν η Ελλάδα έγινε γαλλογερμανικό προτεκτοράτο, τότε η ΕΕ δεν υφίσταται πλέον.

Είμαστε όλοι μετανάστες

Παλαιότερο άρθρο με τον τίτλο «Όλοι είμαστε μετανάστες» προκάλεσε την μήνη πολλών. Ποτέ άλλοτε ένας τίτλος δεν προκάλεσε τόσες ύβρεις. Αναφέρομαι στον τίτλο, γιατί το άρθρο καθαυτό δεν διαβάστηκε. Γι’ αυτό και με την ευκαιρία των ημερών παραθέτουμε λίγα στοιχεία για την ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης. Και ποιος ξέρει, ίσως έτσι να καταλάβουν κάποιοι κατ’ αναλογία και τους σημερινούς μετανάστες. Όχι, δεν ζητάμε από κανένα να πει, όπως ο Σαΐντ, ότι τέλειος «είναι εκείνος που θεωρεί όλον τον κόσμο ξενητειά», ούτε να καταλάβει τι εννοούσε η εβραία Σιμόν Βέιλ -η διανοούμενη που πήγε να δουλέψει στα εργοστάσια- πως «το να έχεις ρίζες είναι ίσως η σημαντικότερη και λιγότερο αναγνωρισμένη ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου», ότι το ξερίζωμα είναι τρομερό πράγμα. Απλώς, θα πούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες συνδύαζαν την ελληνικότητα με την ανθρωπιά και τη φιλοξενία. Θα πούμε ακόμα πως οι Έλληνες μετά το 1821 είχαν χωριστεί σε αυτόχθονες και ετερόχθονες. Η ματιά του Σμυρνιού που άφησε τη Σμύρνη και ήρθε στην Ελλάδα είναι αντιστικτική καθώς υπάρχει μια ζωή που βιώνεται εδώ και μία άλλη που βιώθηκε εκεί, στο παλαιό περιβάλλον. Ίδια και η ματιά των Ελλαδιτών για τους… «τουρκόσπορους» ή για τους Θεσσαλούς και τους Ηπειρώτες που δεν θεωρούνταν 100% Έλληνες! Αλλά τι είναι οι σημερινοί μετανάστες; Μήπως κάποιοι «τουρίστες» της κόλασης;
Την απάντηση μας τη δίδει η ιστορία της νεοελληνικής μετανάστευσης από τα τέλη του περασμένου αιώνα. Ο μεταναστευτικός πυρετός κορυφώθηκε την εικοσαετία 1900-1920 και η Ελλάδα έχασε τότε το 8% του συνολικού της πληθυσμού. Περίπου 25.000 άνθρωποι εγκατέλειπαν ετησίως, την οικονομικά εξουθενωμένη Ελλάδα. Ο μύθος της αμερικάνικης “Γης της επαγγελίας”, του καταφύγιου των αποδήμων όλου του κόσμου, κυριάρχησε σε όλη την ελληνική ύπαιθρο(Τσουκαλάς, 1982: 147).
Στο βιβλίο του Μπάμπη Μαλαφούρη «Έλληνες της Αμερικής 1528-1928» σημειώνεται: «Στην Πελοπόννησο, από την οποία άρχισε η ομαδική μετανάστευση περί τα τέλη του περασμένου αιώνος, οι μικροϊδιοκτήτες ήταν στο έλεος των τοκογλύφων, που τους προστάτευε ο Νόμος με την προσωπική κράτηση για χρέη». Το ίδιο συνέβαινε στη Θεσσαλία, όπου επικρατούσε η μεγάλη ιδιοκτησία και οι τσιφλικάδες ενώ οι γεωργοί ήταν δουλοπάροικοι. Επίσης, η τοκογλυφία οργίαζε. Ο τόκος, ήταν 20-30% σε χρήμα, αλλά οι δανειστές έπαιρναν από τους οφειλέτες τους και προϊόντα, ανεβάζοντας τον τόκο σε 70 ή και 80%. Χαρακτηριστική είναι η παρατήρηση πώς οι μετανάστες δεν προερχόντουσαν όλοι από τα πιο φτωχά τμήματα του αγροτικού πληθυσμού. Το ταξίδι απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους.
Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία.
Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Αυτά εν συνόψει για όσους αρνούνται ότι οι Έλληνες ήταν κι αυτοί μετανάστες κατά το ανάλογο των σημερινών δυστυχισμένων της βαλκανικής, της Ασίας και της Αφρικής.

Εφήμερα

PIGS, δηλαδή γουρούνια, αποκαλούνται η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία. Ο όρος (δίκην αρκτικόλεξου) σημειώνεται σε όλα τα διεθνή έντυπα και λέγεται σε όλα τα διεθνή φόρα και κανένας δεν αντιδρά. Είναι παράδοξο πως αυτοί που αντιδρούν στο «μεταναστευτικό» δεν θίγονται που Γάλλοι, Άγγλοι, Γερμανοί κι Αμερικανοί μας αποκαλούν «γουρούνια»!

Κι όμως ο αμφιλεγόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ θα μπορούσε να σώσει την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου από την κερδοσκοπία, λέγοντας μόνο ότι τα ομόλογα της Ελλάδας και των άλλων χωρών είναι εγγυημένα από την ΕΚΤ, ήτοι την Γερμανία και τη Γαλλία. Αυτή η δήλωση που θα αποτελούσε πραγματικά «ασπίδα», δεν γίνεται. Η Γερμανία και η Γαλλία, μάλιστα, θα πληρώσουν λιγότερα αν σώσουν τις χώρες που δοκιμάζονται από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια από ότι αν αυτές αφεθούν να καταρρεύσουν.

Δεν θα προστρέξει για βοήθεια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο η Ελλάδα δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε. Αλλά γιατί να το κάνει; Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές η Κομισιόν λειτουργεί σαν τοπικό(ευρωπαϊκό) Νομισματικό Ταμείο, που επιβάλλει σκληρούς νεοφιλελεύθερους κανόνες. Κάποιοι, μάλιστα, όπως ο M. Brunet προτείνουν και συγκεκριμένες πολιτικές έτσι ώστε να εφαρμοστούν τα άγρια μέτρα λιτότητας και να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές εκρήξεις. Οι πολιτικές αυτές έχουν ένα όνομα: «θατσερισμός»!

Ένας τυφώνας ή μία φήμη για τα αμερικανικά αποθέματα πετρελαίου εκτίνασσαν την τιμή της μετοχής του μαύρου χρυσού στα ύψη. Αυτό λεγόταν ψυχολογικό «μαζικό εφέ». Το ίδιο γίνεται τώρα με τα spreads. Μία φήμη ή ένα δημοσίευμα τα εκτινάσσουν στα ύψη. Ποιοι τα κάνουν όλα αυτά; Μπορούμε να το μάθουμε ακολουθώντας τους «δρόμους του χρήματος», ήτοι από το ποιος ωφελείται.

Η υστερία των ελλειμμάτων

Να σταματήσει η τρομοκρατική «υστερία των ελλειμμάτων» και να ενισχυθεί η εργασία μέσω των δημοσίων επενδύσεων σημειώνει ο γνωστός οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν στους New York Times της Παρασκευής. Η πρόταση αυτή είναι η μόνη που μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης και κατά συνέπεια να μειώσει τα ελλείμματα. Κι όμως τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και οι ΗΠΑ δεν δέχονται αυτή τη θέση, καθώς πιέζονται από τις επιχειρήσεις και κυρίως από τις τράπεζες για ενέσεις «ρευστότητας», που ανακουφίζουν προσωρινά αλλά όχι μόνο δεν λύνουν τουναντίον διαιωνίζουν το πρόβλημα.
Διότι έστω ότι επιτυγχάνουμε την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα, την οικονομική ανάπτυξη με τη συσσώρευση πλεοναζόντων εργοστασίων και ευρείας βιομηχανικής βάσης· έστω ότι επιτυγχάνουμε την περίφημη φθηνή και «ευέλικτη» εργασία, μειώνοντας τους μισθούς, πως μπορεί όμως να απορροφηθεί η υπερβολική προσφορά από τον άνεργο καταναλωτή και τον συνεχώς μειούμενο μισθό του εργαζόμενου; Έτσι, η υπερσυσσώρευση –προσφοράς- θα λειτουργήσει σαν ένα «πανωσήκωμα» που θα διαταράξει την ισορροπία και θα γκρεμίσει όλο το οικοδόμημα. Το τελευταίο ήδη τρίζει δυνατά, αλλά η ίαση επιχειρείται με τα ίδια νεοφιλελεύθερα μέτρα, που προκάλεσαν την κρίση. Υπάρχει δηλαδή μία αρρωστημένη εμμονή ότι το σύστημα μπορεί να αυτορυθμιστεί, επιτυγχάνοντας μία ισορροπία μεταξύ προσφοράς-ζήτησης και χαλιναγωγώντας την τάση του κεφαλαίου για γρήγορη και υψηλότερη απόδοση. Αυτό όμως, όπως πλέον καταδείχτηκε, δεν μπορεί να συμβεί χωρίς την παρέμβαση του κράτους και κυρίως χωρίς την άμεση ενίσχυση της εργασίας μέσω μεγάλων δημοσίων επενδύσεων, που η υστερία των ελλειμμάτων αποτρέπει.
Έτι περαιτέρω, το οικολογικό πρόβλημα επιτάσσει την ανάγκη θέσπισης ορίων στην παραγωγή και τη συσσώρευση. Ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν μιλάει εδώ και χρόνια για το πρόβλημα του «φυσικού ορίου του ρυθμού με τον οποίο το κεφάλαιο μπορεί να συσσωρεύεται». Δεν μπορεί δηλαδή μία επιχείρηση να συσσωρεύει κέρδη χωρίς όρια και παράλληλα οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες -η ανεργία και η φτώχεια- να έχουν καταστεί εκρηκτικές. Το πρόβλημα αυτό σε συνδυασμό με την άνοδο της πολιτικής συνειδητότητας δημιουργεί την απονομιμοποίηση κάθε μη ορθολογικής πηγής εξουσίας και θέτει έντονα το αίτημα μιας νέας εκλογικευμένης ισορροπίας μεταξύ της επιχειρηματικότητας, της φύσης και της κοινωνίας.
Αυτή η σχέση ισορροπίας έχει πλήρως διαταραχθεί σήμερα και θα επανέλθει σε μία νέα κατάσταση ισορροπίας είτε με βίαιο τρόπο –βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις- είτε μέσω του διαλόγου και των αλληλο-υποχωρήσεων των κοινωνικών φορέων. Το δεύτερο σενάριο δεν φαίνεται πιθανό καθώς η βίαιη αντίδραση των «κάτω» έχει υποτιμηθεί από τους «πάνω». Οπότε αναμένουμε τις εξελίξεις…

Εφήμερα

Ο… σοσιαλισμός της Κίνας με την τρομερή ανάπτυξη (9,6% το 2008 και 8,7% το 2009) είναι το νέο οικονομικό μοντέλο που γοητεύει τους επιχειρηματίες σε όλο τον κόσμο. Αυτό σημειώνει ο Serge Halimi στη Le Monde Diplomatique, θεωρώντας ότι «η παγκοσμιοποίηση στη Γουόλ Στρητ πέθανε, αλλά αναστήθηκε στη Σαγκάη»! Ήδη η Κίνα είναι η πρώτη σε εξαγωγές χώρα παγκοσμίως και με μία τεράστια ρευστότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι η αμερικάνικη και η παγκόσμια οικονομία βασίζονται στην Κίνα. Βέβαια η ανάπτυξη αυτή οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των κινέζων εργαζομένων που έχει ως αποτέλεσμα την μεγάλη… ανταγωνιστικότητα, καθώς το κόστος παραγωγής και οι τιμές είναι πολύ χαμηλές. Σύμφωνα με την αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs η Κίνα θα είναι η πρώτη οικονομία στον κόσμο το 2028. Γι’ αυτό το «ημι-πολιτικό», «ημι-βιομηχανικό» μοντέλο ανάπτυξής της ήτοι ο συνδυασμός «σοσιαλισμού» και αυταρχισμού, εμπορικού φιλελευθερισμού και σταθερότητας θέλγει τους πάντες.

Κρας τεστ

«Λυπάμαι πολύ που στήριξα αυτό το κόμμα». Τάδε έφη ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Παναγόπουλος μετά τα τη λήψη των επαχθών μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση για τους εργαζόμενους. Χαιρετίζουμε τη στάση του συνδικαλιστή. Αλλά γιατί δεν μπορούμε να τον εμπιστευθούμε; Γιατί άργησε τόσο πολύ ο κ. Παναγόπουλος να καταγγείλει την κυβέρνηση; Άγνωστο. Εκείνο, όμως, που θεωρούμε σφόδρα πιθανό είναι να ακολουθήσει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ το παράδειγμα του επίσης «πράσινου» αγροτο-συνδικαλιστή της Φθιώτιδας κ. Γκανή, ο οποίος επί 22 ημέρες βομβάρδιζε μέσω του «Μέγκα» την κυβέρνηση και την υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Κατερίνα Μπατζελή, για να αποχωρήσει ακολούθως ηρωικά, εθνικοπατριωτικά και πένθιμα(πιεζόμενος κατά τη δήλωσή στο... μόνιμο παράθυρό στο "Μέγκα" από "κομματόσκυλα και λαμόγια") προς χάριν της δομικαζόμενης πατρίδος! Όχι, δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε ούτε τον κ. Παναγόπουλο ούτε τον κ. Παπασπύρο. Γιατί αν πραγματικά θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του πολιτικού λάθους του ο κορυφαίος συνδικαλιστής να παραιτηθεί. Το λυπάμαι δεν αρκεί. Είναι ικανός και προπάντων ανιδιοτελής ώστε να αποποιηθεί της εξουσίας του; Ιδού η Ρόδος… Όσο για τον κ. Παπανδρέου, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι οι πλέον συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες ελίτ της Ευρώπης τον επαινούν και εξαίρουν την προσωπικότητά του μετά τα μέτρα που ανακοίνωσε. Να τι γράφει η γαλλική εφημερίδα Le Monde: «Η λεπτότης είναι το όπλο του. Κοστούμι μπλε, πουκάμισο άσπρο, γραβάτα προς το βιολετί, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει μια μακριά και "ντιστεγκέ" σιλουέτα, μουστάκι ευθυγραμμισμένο στο χιλιοστό, χαμογελαστή ευγένεια, τα τέλεια αγγλικά του λαμπρού μαθητή που πέρασε από Harvard και το London School of Economics(σ.σ. όπα, προσέξατε το «πέρασε»; Είπαμε ότι «πέρασε», απλώς περαστικός, δεν είπαμε ότι κάθισε κιόλας!)… με πολλές ώρες καθημερινά να κάνει φίτνες (γυμναστική) και ποδήλατο σε υπερδόσεις. Τόσο λίγο βαλκάνιος, τόσο διαφορετικός». Αυτός είναι ο Γιώργος Παπανδρέου για τους… Γάλλους. Μόνο που δεν λένε ότι είναι «Τόσο λίγο Έλληνας» και «τόσο πολύ Γάλλος»(με τέτοια πολιτές). Αλλά το «τόσο διαφορετικός» που απευθύνεται; Εντάξει, ναι στο δικαίωμα στη διαφορά, αλλά να ξέρουμε βρε αδερφέ περί τίνος πρόκειται. Γιατί είπαμε Γάλλος, αλλά όχι και τόσο πολύ. Όμως, ας σοβαρευτούμε. Το δημοσίευμα μοιάζει με έπαινο προς τον Έλληνα πρωθυπουργό για τα αντιλαϊκά μέτρα που έλαβε. Απομένει τώρα το «κρας τεστ». Να δούνε πως θα αντιδράσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι και πως θα τους αντιμετωπίσει η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Τούτο θα αποτελέσει κριτήριο για τα μέτρα που θα λάβουν και οι άλλες κυβερνήσεις για τους δικούς τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι παρά ο δοκιμαστικός σωλήνας όπου θα λάβει χώρα το πείραμα. Είμαστε συνεπώς τα πειραματόζωα. Και το ερώτημα είναι γιατί αφεθήκαμε σε τέτοια κατάντια; Γιατί δεν αμύνεται κανένας; Είναι απλώς ένα λάθος του κ. Παναγόπουλου ή το άφιμά μας στον εμπαιγμό και στους εμπαίκτες;

Αξελός Κώστας

Εκλείπουν πλέον οι ποιητές που ξεσήκωναν τα κύτταρα και ανέτρεπαν τα καθεστώτα, καταγγέλλοντας «κάθε κενότητα (που) αναπαύεται ανώδυνα σε κατακτημένες αποσκευές». Τώρα, Τίποτα. Ούτε πάθη ούτε αδυσώπητα λεπίδια του πόθου ούτε αγάπες αλήτισσες. Τίποτα. Το πρώτο «Τίποτα» το άκουσα από τον Μανώλη Αναγνωστάκη. «Δεν έχω Τίποτα να πω» μου είπε. Την προηγούμενη μέρα, ο Κώστας Αξελός μου είχε πει την ίδια λέξη, που μου κένωνε τον κόσμο από την ελπίδα. Τίποτα! Η ελπίδα του ανθρώπου ένα μεγάλο Τίποτα. Κι ενώ η αλαζονική εκφορά του Τίποτα του Αξελού σαν ειρωνικό χαμόγελο απέναντι σε εκτελεστικό απόσπασμα με τάραξε, το τρυφερά παρηγορητικό Τίποτα του Μανώλη Αναγνωστάκη με συντάραξε. Το νόημα της ζωής, λοιπόν, είναι ένα Τίποτα. Η ελπίδα για τον άνθρωπο και τον κόσμο μια ψευδαίσθηση. Το Τίποτα, όμως, αυτό δεν αντέχεται. Γι’ αυτό είναι συνειδητός ηρωισμός να λες: «... γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω».
Θύμισες που η εκδήμηση του Κώστα Αξελού ανακαλεί.
Θυμάμαι ότι εκείνο το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της λαλιάς του σε συνδυασμό με το ειρωνικό του ύφος τον έκανε αντιπαθή στα μάτια και στα αυτιά μου. Άλλαξα γνώμη όταν έμαθα ότι κοίταζε με το ίδιο ακριβώς υπεροπτικό τρόπο το απόσπασμα κατά τη διάρκεια της εικονικής του εκτέλεσης στα χρόνια του εμφυλίου. Τον γνώρισα από τα βιβλία του και το 1995 από κοντά, όταν συνεργασθήκαμε στο περιοδικό «Χάος». Στην πρώτη μας συνάντηση τον ρώτησα αν βλέπει κάτι, μια ελπίδα για τον κόσμο και τον άνθρωπο. «Τίποτα» μου απάντησε κατηγορηματικά. Έκανα το «Τίποτα» μεγάλο, ηρωικό, για να κρεμάσω πάνω από την άβυσσό του ένα νόημα. Γιατί δεν είναι όλα τίποτα στη ζωή. Ο Κώστας Αξελός, που έφυγε στα 86 του χρόνια για παντού, μιλούσε για τη «φιλία»(Ανοιχτή Συστηματική), για την υπέρβαση της εκδίκησης και της μνησικακίας, μιλούσε για την υπέρβαση της εξουσίας, για την υπέρβαση της αντίθεσης των κοινωνικά ορατών και των αόρατων, για την επίτευξη της σωματοψυχικής και της ψυχοκοινωνικής ενότητας.
Έλεγε ακόμα πως στην ενότητα των αντιθέτων δεν υπάρχει σύνθεση αλλά μόνο μεσολάβηση. Ακόμη και οι Θεοί δεν είναι παρά οι διαμεσολαβητές ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Κόσμο. Όμως ό,τι διαμεσολαβεί για την επικοινωνία με τον κόσμο, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, έχει καταστεί κυριαρχικό, κτητικό. Αλλά αυτοί που κυριαρχούν χάνουν το στόχο, χτυπημένοι χαυνωτικά από την αυτοϊκανοποίηση της κυριαρχίας τους επί του ανθρώπου. Αυτοί οι νάρκισσοι της δύναμης και του χρήματος υποκαθιστούν τον Κόσμο(Σύμπαν) με τον μικρόκοσμό τους και το Παν με τα μικροπάθη τους. Γι’ αυτό έχουμε, πλέον, έναν κόσμο χωρίς άνθρωπο και έναν άνθρωπο χωρίς κόσμο. Γι’ αυτό ζούμε τον πολιτισμό του στιγμιαίου, εκείνου που αναπτύσσεται και σαπίζει επιτόπου
Και για την τεχνική μιλούσε ο Κ. Αξελός. Έλεγε ότι η τεχνική έχει καταστεί ένα τεχνικό ικρίωμα, μία τεχνική της παραγωγικής κατανάλωσης. Οι καταναλωτές προτιμούν μικρές απολαύσεις για να ικανοποιήσουν τις υπαρξιακές, ψυχολογικές τους «τρεμούλες», όπου όλα γίνονται υπόθεση γούστου, αισθήσεων, ηδονής. Αλλά έτσι αποφεύγουν το βαθύ παιγνίδι της ύπαρξής τους, ό,τι μπορεί να την τραντάξει άκαιρα, αόρατα, άηχα, συθέμελα. Όλα κινούνται μέσω του τεχνητού απόλυτου εντυπωσιασμού, που γίνεται το κινούν αίτιο μιας ολέθριας υποπλασίας.

Εφήμερα

Κάποιοι είχαν θεωρήσει εξωπραγματική την ανάλυσή μας για την επίθεση των αμερικανικών και των Βρετανικών χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων εναντίον του ευρώ, αρχίζοντας από τον ευρωπαϊκό νότο(Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία), καθώς δεν μπορεί κατά τη γνώμη τους να υπάρξει αυτός ο συντονισμός. Όχι, για συνομωσιολογία δεν μας κατηγόρησαν. Τώρα που εκδηλώνεται η επίθεση και εναντίον της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, τι έχουν να πουν; Το λάθος των αναλυτών αυτών είναι ότι αντιλαμβάνονται τις κινήσεις των δύο τριών χρηματοπιστωτικών κολοσσών των ΗΠΑ και της Βρετανίας με βραχυπρόθεσμη μόνο προοπτική και χωρίς μεσομακροπρόθεσμη στρατηγική. Κυρίως παραγνωρίζουν την «καρτελοποίηση» που λαμβάνει χώρα παντού ακόμα και στην Ελλάδα…

Στη ΝΕΤ, χθες το πρωί, ο καθηγητής Κ. Βεργόπουλος διατύπωσε την άποψη ότι οι «αγορές» και η ΕΕ επιχειρούν να τεστάρουν την αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στην επιβολή των νέων μέτρων. Με άλλα λόγια το ελληνικό «κρας τεστ» θα έχει αντίκτυπο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι άραγε έτσι; Από πού αντλεί τις πληροφορίες τους ο καθηγητής; Ή πρόκειται για εκτίμηση;

Η Τουρκία του 2050

Την ώρα που η Ελλάδα δέχεται τη συντονισμένη επίθεση από τη μαφία της Γουόλ Στρητ και η κυβέρνηση αναγκάζεται να δώσει γη και ύδωρ, κατά παράδοξο και άκρως συμβολικό τρόπο, από το βήμα του συνεδρίου της «βίβλου» του νεοφιλελευθερισμού, του εβδομαδιαίου περιοδικού The Economist, στην Άγκυρα δύο χιλιάδες εργάτες της κρατικής καπνοβιομηχανίας Tekel, η οποία πουλήθηκε στον αμερικανο-βρετανικό κολοσσό British American Tobacco αντί 1,72 δις ευρώ, απεργούν. Το περίεργο δεν είναι ούτε η πώληση της κραταιάς και επικερδούς βιομηχανίας ούτε η απεργία επί πενήντα μέρες των εργαζομένων σ’ αυτή, αλλά το μπαράζ θετικών δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο για την Τουρκία, τη στιγμή που η Ελλάδα βομβαρδίζεται κυριολεκτικά με αρνητικά δημοσιεύματα.
Διαβάζουμε, έτσι, ένα άρθρο που καταγράφει αμερικανικές έρευνες για τα κράτη που θα είναι μεγάλες δυνάμεις το 2050, και πρώτο πρώτο σ’ αυτές δεν βρίσκουμε ούτε τις ΗΠΑ ούτε την Κίνα αλλά την Τουρκία. Η Κίνα η οποία στηρίζει το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ και παρουσιάζει τεράστια οικονομική ανάπτυξη δεν λογίζεται ως η ανερχόμενη πρώτη δύναμη, αλλά η Τουρκία. Παρεμπιπτόντως, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι αναλυτές αναγνωρίζουν ότι το ταξίδι της Χίλαρι Κλίντον στο Πεκίνο αλλά και των Ευρωπαίων εκεί ήταν για να πεισθούν οι κινέζοι να συνεχίσουν να αγοράζουν τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά ομόλογα. Και κατόπιν τούτου τίθεται το ερώτημα: Γιατί τρελάθηκαν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι με το ενδεχόμενο να πουλήσει και η Ελλάδα ομόλογα στους κινέζους; Διότι εμείς σύμφωνα με τον παγκόσμιο καταμερισμό «πελατών» ανήκουμε στο πελατολόγιο της Δύσης!
Αλλά ας επανέλθουμε στα κράτη-μεγάλες δυνάμεις του 2050. Η Τουρκία εκτιμάται ότι θα είναι ένα από αυτά γιατί είναι η μοναδική σταθερή δύναμη σε μία κατ’ εξοχήν ασταθή περιοχή(Ιράκ, Ιράν, Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ισραήλ, Παλαιστίνη). Η Τουρκία, συνεπώς, μπορεί να λειτουργήσει ως διαμεσολαβητής των αντιμαχομένων και καταφύγιο για τα κεφάλαια της περιοχής. Αυτό θα της προσδώσει κύρος και θα επιτρέψει στην οικονομία της να αναπτυχθεί τόσο ώστε να γίνει ένα από τα σημαντικότερα κράτη στον κόσμο. Τα άλλα δύο κράτη σύμφωνα με την έρευνα θα είναι η Πολωνία και το Μεξικό(πηγή AgoraVox)! Όσο και να αμφισβητεί κανείς την παραπάνω ανάλυση δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι αυτή γίνεται από την αμερικάνικη οπτική γωνία και σε κάθε περίπτωση εμπεριέχει στοιχεία ενδεχομενικότητας.
Ανάλογο θετικό δημοσίευμα, όμως, με τον τίτλο Les think tanks turcs, agents du changement(οι τουρκικές δεξαμενές σκέψης, παράγοντες της αλλαγής) βρίσκουμε και στην Le Monde Diplomatique του τρέχοντος μηνός. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο δεκάδες «δεξαμενές σκέψης», ινστιτούτα και κέντρα έρευνας έχουν αναπτυχθεί την οκταετία της διακυβέρνησης Ερντογάν και έχουν καταστεί στοιχείο της soft power(ήρεμης δύναμης) της Τουρκίας. Τα κέντρα αυτά στελεχώνονται κυρίως από καθηγητές αμερικανικών πανεπιστημίων, μερικοί εκ των οποίων είναι και σύμβουλοι των κκ Ερντογάν και Νταβούτογλου. Ένας, μάλιστα, εξ αυτών δηλώνει ότι ο στόχος είναι η ανάπτυξη της πολιτιστικής κληρονομιάς που ξεκινά από τα Βαλκάνια και φθάνει στο Μπακού! Μήπως όλα αυτά μας αφορούν;

Εφήμερα

Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου εξελέγει από τον ελληνικό λαό γιατί σε αντίθεση με τον κ. Κώστα Καραμανλή που μίλησε για «σκληρά μέτρα», δήλωνε πως δεν χρειάζονται «μέτρα» καθώς «υπάρχουν λεφτά». Τώρα ανακρούει πρύμνα και κάνει ότι έλεγε ο Κ. Καραμανλής…

Και καλά ο κ. Παπανδρέου, τρομοκρατώντας μας, μας παίρνει μέτρα. Εκείνοι όμως οι λαλίστατοι συνδικαλιστές, ο Παναγόπουλος και ο Παπασπύρος που χάθηκαν; Και καλά ο Παναγόπουλος και ο Παπασπύρος, εκείνοι οι δημοσιογράφοι και αναλυτές που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πριν μερικούς μήνες, που βρίσκονται; Δεν μιλάμε για τους θρασείς και προκλητικούς που με φανατισμό χιλίων «πρασινοφρουρών» επιτίθενται και προκαλούν τους αγρότες σήμερα και τους υπόλοιπους εργαζόμενους αύριο…

Οι πιο προκλητικοί όλων οι «πρωινοί» του Μέγκα που φώναζαν εν εξάλλω καταστάση για τη σύγκρουση αγροτών και φορτηγατζήδων στον Προμαχώνα, παίζοντας το γνωστό παιγνίδι του «κοινωνικού αυτοματισμού». Στο τελευταίο, που ως γνωστόν είναι αμερικάνικης κατασκευής και προέλευσης, δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε η «κοινωνία» να στραφεί εναντίον των απεργών.

Μία από τις καλές στιγμές του ελληνικού πολιτικού βίου επ’ εσχάτοις είναι η χθεσινή επανεκλογή του κ. Κάρολου Παπούλια ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Εμείς δεν είμαστε τοπικιστές, αλλά η χαρά του ηπειρώτη για τον ηπειρώτη δεν κρύβεται.

Όλοι Έλληνες;

«Όλοι Έλληνες;». Το ερώτημα είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, που σημειώνει ότι τη στιγμή κατά την οποία οι Βρυξέλλες θέτουν την Ελλάδα υπό επιτήρηση, η γαλλίδα υπουργός οικονομικών Christine Lagarde παρουσιάζει στην Κομισιόν το κυβερνητικό σχέδιο για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της Γαλλίας στο 3% μέχρι το 2013. Για να επιτευχθεί μάλιστα αυτό η κυβέρνηση του Σαρκοζί καλεί σε «εθνική κινητοποίηση». Ομοίως, η αμερικανική κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα διαμορφώνει ένα σχέδιο που έχει ως στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από το 10,6% που θα φθάσει στο τέλος του 2010. στο 4% το 2013. Συνεπώς, σύμφωνα πάντα με τη Le Monde, η Γαλλία, οι ΗΠΑ και η Ελλάδα δεν είναι μόνο στην ίδια μοίρα, αλλά ακολουθούν και την ίδια πολιτική, δηλαδή της διάσωσης των τραπεζών και όχι των θέσεων εργασίας. Εμείς θα λέγαμε ότι εκτός από την παραπάνω ομοιότητα στην ακολουθητέα πολιτική, υπάρχει και μία μεγάλη διαφορά καθώς η Ελλάδα καταληστεύεται με τα τεράστια επιτόκια που αναγκάζεται να δανειστεί, καθώς αξιολογείται ως υψηλού ρίσκου ο δναεισμός για την αποπληρωμή του χρέους της. Αυτό έλεγε πέρυσι ο οικονομολόγος κ. Στίγκλιτς, στον οποίο έχουμε εναποθέσει πολλές από τις ελπίδες, ενώ το πρόβλημα είναι πολιτικό. Διότι δεν χρειάζεται ο Στίγκλιτς αλλά η κοινή λογική για να διαπιστώσει κανείς ότι ο κ. Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, επιδιώκει τη διάσωση των τραπεζών αλλά όχι και των κυβερνήσεων. Άλλως πως, θέλουν να σωθούν οι τράπεζες κι ας πάνε στο διάβολο οι πολίτες-εργαζόμενοι! Δεν θα μπορούσε η ΕΕ και η ΕΚΤ να προστατεύσουν την Ελλάδα, δανείζοντάς την με κανονικό και όχι τοκογλυφικό επιτόκιο; Θα μπορούσε, αλλά η νεοφιλελεύθερη νομενκλατούρα των Βρυξελλών και οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης εξακολουθούν να σκέφτονται όπως πριν, δηλαδή απολύτως νεοφιλελεύθερα και απορυθμιστικά. Η «απορύθμιση» τους προκαλεί ηδονή, καθώς εκεί κερδίζουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τους άνεργους και τους ανέστιους της Γαλλίας, κανείς για τα 7 εκατομμύρια νέους ανέργους στις ΗΠΑ, κανείς για το 20% της ανεργίας στην Ισπανία και του ίδιου ποσοστού εντός του 2010 και στην Ελλάδα. Το θέμα είναι να σωθούν οι τράπεζες και η στρατιωτική βιομηχανία. Οι άνθρωποι είναι περιττοί. Γι’ αυτό ο νέος πόλεμος ετοιμάζεται. Ένας πόλεμος κάθε φορά και όχι δύο, αυτό είναι το νέο δόγμα της Ουάσινγκτον. Μάλιστα, η κυβέρνηση Ομπάμα ετοιμάζεται για πόλεμο με το Ιράν, εισηγούμενη έναν αμυντικό προϋπολογισμό ρεκόρ για το 2011, που φθάνει τα 708 δις δολαρίων! Το έχουμε ξαναγράψει, η κρίση μετά το 1929 και καθ’ όλη τη δεκαετία του 1930 ξεπεράστηκε μόνο με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο επιχειρείται και σήμερα, με αντίπαλο την Κίνα.

Εφήμερα

Πάνω από 20% θα φθάσει η ανεργία το 2010. Για την ακρίβεια ο υπουργός εργασίας Α. Λοβέρδος είχε μιλήσει προ ημερών για ένα εκατομμύριο, ενώ το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ εκτιμά ότι αυτοί θα φθάσουν τους 850.000. Θα περίμενε κανείς ότι η ΓΣΕΕ θα ανέβαζε το νούμερο, υπολογίζοντας και τη «μαύρη εργασία». Παραδόξως, όμως, η «πράσινη συνδικαλιστική νομενκλατούρα» είναι πιο «πασοκική» και από τον υπουργό Εργασίας!

Εν τω μεταξύ, τέθηκε στο αρχείο η υπόθεση της δικαστικής διερεύνησης της δολοφονικής επίθεσης εναντίον της συνδικαλίστριας κ. Κούνεβα εν μέσω διαμαρτυριών των συνηγόρων της. Αλήθεια, η ΓΣΕΕ γιατί τηρεί σιγήν ιχθύος; Γιατί δεν ζήτησε ακόμη συγνώμη από τη συνδικαλίστρια;

Οι μισθοί στην Ελλάδα είναι χαμηλοί είπε ο «γκουρού» του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ο νομπελίστας οικονομολόγος Στίγκλιτς. Δήλωσε μάλιστα το αυτονόητο ότι δηλαδή δεν πρέπει να «παγώσει» η αγορά. Τον ακούει κανείς;
Μεγάλωσε το spread μετά τις δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου ότι κι άλλες χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα σαν την Ελλάδα. Παραδόξως, το ίδιο έγραφε και η γαλλική εφημερίδα Le Monde (δες και το άρθρο) αλλάς δεν αυξήθηκαν τα spead της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Συνεπώς, δεν φταίει ο Παπακωνσταντίνου, αλλά απλώς μας «παίζουν» γιατί συμφέρουμε!

Κάποιοι θεωρούν ότι το προαναγγελθέν διαζύγιο Μενεγάκη-Λάτσιου είναι μία κίνηση υψηλής στρατηγικής και αντιπερισπασμού της κυβέρνησης για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα μπλόκα των αγροτών και τα σκληρά μέτρα λιτότητας. Εμείς διαφωνούμε. Αν όμως δεν υπήρχε το «διαζύγιο» η κυβέρνηση όφειλε να το εφεύρει.

Και ο κυβερνοχώρος θα είναι πεδίο πολεμικής αντιπαράθεσης κατά το ανάλογο της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα. Αυτό αποφάσισε η αμερικανική κυβέρνηση του κ. Ομπάμα, ανοίγοντας λογαριασμό στον προϋπολογισμό του 2011 και γι’ αυτό τον πόλεμο.

Η κρίση του πολιτισμού

«Και λοιπόν, τώρα τελευταία, προκειμένου να κάμω το τελευταίο φάλτσο,/σκέφτομαι να ζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμπόσιου, όπου ίσως ξανάβρισκα την όρεξη. Αυτό το κλειδί είναι η αγάπη.»(Ρεμπώ)

Η σημερινή οικονομική κρίση δεν είναι μόνο κρίση οικονομικής διαχείρισης αλλά και μία πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση της κοινωνίας και του ανθρώπου. Γι’ αυτό η επιδιωκόμενη οικονομική ανάκαμψη δεν θα είναι παρά μία ψευδαίσθηση στο βαθμό που ο άνθρωπος της δύναμης και του άκρατου ατομικού ωφελιμισμού, αυτός από τον οποίον έχει εκλείψει η ανθρωπιά, θα εξακολουθεί να κυνηγά το κέρδος χωρίς μέτρο και όρια, αδιαφορώντας αν αυτό συνεπάγεται την κάθεξη δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Απέναντι σ’ αυτόν τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα. Απέναντι σ’ αυτόν τον πολιτισμό του υπερεγωτισμού και του ακραίου ναρκισσισμού δεν υπάρχει καμία αντικουλτούρα, καμία αμφισβήτηση. Ακόμη κι εκείνοι που κάποτε διακήρυτταν την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά έχουν διαφθαρεί πλήρως όπως τα παλαιά, ξεφτισμένα σύμβολα στην άλλοτε «κόκκινη» Μπολώνια! Τώρα μόνο η Christiania, μια γειτονιά στο κέντρο της Κοπεγχάγης, εξακολουθεί να συνιστά τη μόνη πλέον απόπειρα αυτοδιαχείρισης στην Ευρώπη με τα χαρακτηριστικά μιας οργανωμένης αντι-κουλτούρας, όπου επιχειρείται η πραγματοποίηση της ουτοπίας. Γιατί η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η ισότητα, όταν ως αξίες δεν θεωρούνται γραφικές, ανάγονται πλέον στη σφαίρα της ουτοπίας. Οι επιδρομές της δανέζικης αστυνομίας στη Christiania και οι επιχειρήσεις εκδίωξης των νέων από εκεί δεν σταμάτησαν ποτέ. Αλλά η αντίσταση ήταν κι εξακολουθεί να είναι μεγαλειώδης, διαμορφώνοντας ένα χώρο κι ένα χρόνο όπου η ουτοπία δεν βιώνεται ως στιγμή αλλά ως διάρκεια, καθώς προβάλλεται στο μέλλον, επενδύοντας την ελπίδα μίας κοινωνία όπου ο άνθρωπος θα λέει μαζί με τον ποιητή «Εγώ είναι ο άλλος»(Ρεμπώ), καταργώντας έτσι το μορφασμό του τίποτα.
Προσοχή, ο ποιητής δεν λέει «Εγώ ΕΙΜΑΙ ο Άλλος», αλλά «Εγώ Είναι ο Άλλος». Γιατί στον Ρεμπώ το Εγώ δεν αφομοιώνει τον Άλλο, του δίνεται, γίνεται ο Άλλος. Με άλλα λόγια, ο Άλλος δεν αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο αλλά σαν υποκείμενο. Συνεπώς, εδώ έχουμε μία διι-υποκειμενικότητα, όπως στις μη εξουσιαστικές, στις ισότιμες σχέσεις.
Στη Christiania το εθιμικό δίκαιο περιορίζει τον δυνατό (από τις υπερβολές και την κατάχρηση της δύναμης), προστατεύοντας τον αδύνατο. Εδώ η αντίθεση Εγώ-Εμείς, εγωισμού-αλτρουισμού είναι η αντίθεση μεταξύ της ικανοποίησης της ατομικής ηδονής (ευτυχίας) και της απώθησης-παραχώρησης της ικανοποίησης στους άλλους. Εδώ το Εγώ «κενώνεται» όπως στους έρωτες και στους χριστιανούς ασκητές!
Αυτό δεν σημαίνει ότι το Εγώ δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει με τον τρόπο που το όρισαν ο Καντ και ο Ρουσσώ, μαζί με τους ιδεαλιστές της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αντίθετα, εδώ δεν ισχύει ο ατομικισμός ως στενός ωφελισμός, ο ωφελιμιστικός εγωισμός του Σπένσερ και των οικονομιστών, ή ακόμη του Χομπς, που σημαίνει την αιμοβόρα «εγωιστική λατρεία του εαυτού».

Συνονθύλευμα

Η κρίση απαιτεί να ξεφύγουμε από τον μανιχαϊσμό σύμφωνα με τον οποίο οι «πάνω» είναι πάντα ένοχοι και οι «κάτω» είναι πάντα αθώοι. Γιατί το θέμα σήμερα δεν είναι να είναι κάποιος συντηρητικός, σοσιαλιστής ή φιλελεύθερος αλλά να είναι και τα τρία μαζί! Ήδη οι ευρωπαϊκές πολιτικές τάξεις στο σύνολό τους, όποιο κι αν ήταν το αρχικό τους χρώμα, επιχειρούν να εγκαταστήσουν μέσω της «ηθικοποίησης του καπιταλισμού» μια νέα σύνθεση, μια σοσιαλδημοκρατική παγκόσμια τάξη. Οι παραπάνω θέσεις ανήκουν στο Γάλλο φιλόσοφο Alain Finkielkraut και διατυπώνονται σε συνέντευξή του στο ράδιο France culture. Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο η περίοδος που άνοιξε η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρήγκαν κλείνει κι ένα εξαιρετικό ιδεολογικό συμβάν λαμβάνει χώρα, η μη αναμενόμενη νίκη της σοσιαλδημοκρατίας. Αλλά για ποια σοσιαλδημοκρατία πρόκειται, όταν στην Ευρώπη οι μόνες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις είναι της Ισπανίας και της Ελλάδας; Δεν έχει σημασία αυτό, λέει ο σοφός, αφού όλοι πλέον, δεξιοί κι αριστεροί, χρησιμοποιούν τις ίδιες σοσιαλδημοκρατικές συνταγές για την έξοδο από την κρίση και το κράτος ξαναγίνεται ένας οικονομικός παράγοντας, που επιβάλλει ρυθμίσεις, ενώ, συγχρόνως, μας καλεί να «δούμε» την Αμερική που εθνικοποιεί τις τράπεζες. Αλλά αν δεξιοί κι αριστεροί, σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι και συντηρητικοί γίνουν το ίδιο, ποιοι θα είναι οι αντίπαλοί τους; Ή μήπως η μεταξύ τους αντιπαράθεση θα γίνεται πλέον μόνο για τα σκάνδαλα και ποιος έκλεψε περισσότερα; Αυτά τα ερωτήματα δεν διατυπώθηκαν ποτέ στον Γάλλο φιλόσοφο. Ούτε είπε κανείς ότι για τη σύνθεση(ή «συμφιλίωση») σοσιαλισμού και φιλελευθερισμοί μίλησε πρώτη η Monique Canto-Sperber. Η δεύτερη θεωρεί πως το πολιτικό καθήκον τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς είναι σήμερα η δημιουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μέσων «που θα προσφέρουν σε όλους, κυρίως στους αδύναμους και τους άπορους, δυνατότητες να δράσουν μέσα σ’ αυτό το νέο κόσμο και να αντισταθούν, ατομικά και συλλογικά, στην υποδούλωση που επιβάλλει». Αυτή η επιστροφή στους «φιλελεύθερους αγώνες» μπορεί να δώσει προοπτική στον πολιτικό σχεδιασμό και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη για την κοινωνία, αναγκαίο όρο για την «εσωτερίκευση» των φιλελεύθερων αξιών. Η συγγραφέας εξ αρχής ξεκαθαρίζει ότι δεν αναφέρεται στις φιλελεύθερες και τις σοσιαλιστικές πρακτικές, αλλά στις φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές ιδέες. Η σύναψη των δύο ιδεολογικών συνόλων μπορεί να γίνει μόνο εφ’ όσον αποσαφηνιστούν οι βασικές έννοιες του φιλελευθερισμού και του σοσιαλισμού, πράγμα που επιχειρείται με αναλυτική επιτυχία, ανεξάρτητα αν κάποιος διαφωνεί με το τελικό σκοπό της «συμφιλίωσης». Στην προσπάθεια μάλιστα να απαλλαγούν οι έννοιες από το ιστορικό τους φορτίο αποφεύγεται η χρήση όρων όπως φιλελεύθερος σοσιαλισμός ή κοινωνικός φιλελευθερισμός και χρησιμοποιείται ο όρος «σοσιαλισμός των ελευθεριών». Η συλλογιστική του όλου εγχειρήματος εκκινεί από την πεποίθηση πως «ο αγώνας για την ανάπτυξη των νεωτερικών ελευθεριών κάθε άλλο παρά ολοκληρώθηκε. Ασκείται εναντίον της οικονομικής ομοιομορφίας. Μάχεται κατά της κυριαρχίας του κόσμου από μία και μοναδική εμπορευματική αξία στην οποία τα πάντα υποτάσσονται. Στρέφεται ενάντια στις υπερβολές και τους λαϊκιστικούς ριζοσπαστισμούς της δημοκρατίας. Άρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίος για να καταστήσει την κοινωνία συνειδητή και κριτική, και για να βοηθήσει το άτομο να συλλάβει τον εαυτό του μέσα σε μια κοινωνική πραγματικότητα…» Όσο για το κράτος, αυτό είναι η μόνη αυθεντία που μπορεί να λειτουργήσει ως αδέκαστος «διαιτητής» αλλά και εγγυητής της ισονομίας και της διαχείρισης των δημόσιων αγαθών προς όφελος όλων και προ πάντων των ασθενέστερων. Αυτός ο σοσιαλδημοκρατικός ρεφορμισμός με έντονα φιλελεύθερα στοιχεία που παραπέμπουν στον «μπλερισμό»(και τον Γκίντενς) συνιστά τη νέα σύνθεση που προτείνεται για την έξοδο από τη σημερινή ιδεολογική κρίση. Μόνο που και πάλι χαμένοι είναι οι ίδιοι, οι «κάτω» για τους οποίους πρέπει να τους εκλάβουμε ως ενόχους. Γιατί η πλήρης αθωότητά τους είναι…. μανιχαϊσμός!

Εφήμερα

«Μέτρα ή κηδεμονία». Ο τίτλος φοβιστικός επιχειρεί να θέσει το δίλημμα στους εργαζόμενους: Ή δέχεστε τη λιτότητα ή θα έρθουν οι ξένοι… κηδεμόνες! Άλλως πως το δίλημμα είναι «Μέτρα ή σκλαβιά;»! Πάντως, η εκ Βρυξελλών κηδεμονία της Ελλάδας υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και είναι περίεργο να διατυπώνεται η διάζευξη. Όσο για τα «μέτρα» αυτά δυστυχώς τα παίρνουν μόνο για τους εργαζόμενους, αφού οι άλλοι καταφεύγουν στα απαραβίαστα άσυλα των «οφ σορ».

Η Ελλάδα δεν είναι μόνη, δήλωσε ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Angel Gurria, που στράφηκε κατά της μόδας του «ευρωπεσιμισμού». Ο αξιωματούχος μίλησε για αλλαγή της στάσης των «αγορών» αν μειωθούν τα ελλείμματα και αυξηθούν τα έσοδα. Αλλά ποιες είναι αυτές οι περίφημες αγορές; Μήπως οι «κερδοσκόποι»; Ασφαλώς όχι. Δεν υπάρχουν κερδοσκόποι, μόνο επενδυτές!