Ο Νετανιάχου επιβάλλει την Τελική Λύση στη Γάζα

 Η Γενοκτονία των Παλαιστινίων ολοκληρώνεται με τη συναίνεση της… δημοκρατικής Δύσης. Το τελικό χτύπημα θα δοθεί μετά την επίσκεψη στην περιοχή του Ντ. Τραμπ την επόμενη εβδομάδα. Όσοι Παλαιστίνιοι γλύτωσαν από τις βόμβες και την πείνα θα εκτοπιστούν για να κατασκευαστούν στη Γάζα τα τουριστικά θέρετρα πολυτελείας του γαμπρού του Αμερικανού προέδρου. Ζούμε σε ριμέικ την χειρότερη περίοδο της παρηκμασμένης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με λουδοβίκειες πινελιές. Ο Τραμπ παρουσιάζει με ένα παραλήρημα μεγαλείου σε δημοσιογράφους το επιχρυσωμένο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου. Όλα γι' αυτόν είναι Χρήμα. Η Γάζα αξιολογείται ως οικόπεδο για ξενοδοχεία. Ίσως αργότερα και η Ελλάδα. Δεν υπάρχει σπίτι, ρίζα, πατρίδα, δεν υπάρχουν άνθρωποι. Όλοι είναι «σκουπίδια». Οι Παλαιστίνιοι «σκουπίδια», οι μετανάστες των ΗΠΑ «σκουπίδια». Αλλά τα «σκουπίδια» του Τραμπ είναι αυτοί που το άγαλμα της Ελευθερίας με το ποίημα της Emma Lazarus, καλούσε κάποτε στην Αμερική:«Give me your tired, your poor / Your huddled masses yearning to breathe free / The wretched refuse of your teeming shore / Send these, the homeless, tempest-tost to me». Σήμερα οι μετανάστες χαρακτηρίζονται από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρκο Ρούμπιο ως «οι πιο άθλιοι των ανθρώπων» τους οποίους συζητά να εκτοπίσει στη Ρουάντα (το ίδιο επεδίωξαν στην ίδια χώρα και οι Βρετανοί).

Αλλά όταν οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται «άχρηστοι» και «περιττοί», τότε έχουμε Ολοκληρωτισμό, έλεγε η Χάνα Άρεντ.

 ακόμη

Ο Λουδοβίκος-Τραμπ

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 05.05.25 ]

---

«Βρήκαμε τον πρόεδρο —σ’ ένα Οβάλ Γραφείο ανακαινισμένο σε στυλ που θα ονόμαζα «Καζίνο Louis XIV Overripe»…» γράφει ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Atlantic, Τζ. Γκόλντμπεργκ. «Το κάνετε με δικά σας χρήματα;» ρωτά ο δημοσιογράφος, «Ναι, το κάνω μόνος μου. Βλέπεις από πάνω; Όλα αυτά βγήκαν από το Mar-a-Lago.» «Μισό λεπτό, το επιχρυσωμένο;» ξαναρωτά ο δημοσιογράφος (Γκόλντμπεργκ). «Ναι, ο χρυσός. Και αυτό είναι όλο χρυσός 24 καρατίων, κάτι που είναι ενδιαφέρον επειδή δεν έχουν ποτέ βρει χρώμα που να μοιάζει με χρυσό. Δεν έχουν ποτέ βρει χρώμα που να μπορείς απλώς να το βάψεις και να μοιάζει με χρυσό.». Η πληροφορία αυτή είναι εντυπωσιακή. Όχι δεν είναι χρώμα, είναι χρυσάφι και μάλιστα 24 καρατίων!

 Όταν είχα δει για πρώτη φορά το παλάτι του Λουδοβίκου στις Βερσαλλίες σκεφτόμουν την χυδαία ματαιοδοξία των βασιλιάδων να βάψουν ακόμα και τη σκεπή στο χρώμα του χρυσού. Όταν έμαθα πως είναι πραγματικός χρυσός, τότε δικαιολόγησα την γκιλοτίνα και κατανόησα πλήρως τη Γαλλική Επανάσταση... Τώρα σκέφτομαι τις ιστορικές αναλογίες και την επανάληψη (θα είναι άραγε φάρσα ή τραγωδία;)...

Η προβολή της επιχρυσωμένης συμβολικής δύναμης του Οβάλ Γραφείου συνοδεύεται από το παραλήρημα μεγαλείου όχι του Λουδοβίκου αλλά του Τραμπ. «Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό που κάνω είναι καλό για τη χώρα, καλό για τους ανθρώπους, καλό για την ανθρωπότητα.» λέει ο πρόεδρος στους δημοσιογράφους…

Ρωτάει ο Γκόλντμπεργκ: «Για 100 χρόνια, οι Αμερικανοί πρόεδροι συμπονούσαν τα μικρότερα έθνη και τους λαούς που εκφοβίζονταν ή καταπιέζονταν από τη Ρωσία. Εσείς δεν φαίνεται να έχετε την ίδια συμπάθεια… Γιατί δεν φαίνεται να έχετε το ίδιο συναίσθημα για αυτά τα εκφοβισμένα, καταπιεσμένα έθνη που είχε κάθε άλλος Αμερικανός πρόεδρος;»

Και ο Τραμπ απαντά: «Νομίζω ότι ναι. Νομίζω ότι σώζω αυτό το έθνος. Νομίζω ότι αυτό το έθνος θα συντριβεί πολύ σύντομα. Είναι μια μεγάλη πολεμική μηχανή (η Ρωσία). Ας το παραδεχτούμε. Και αν δεν ήμουν εγώ - εγώ ήμουν αυτός που τους έδωσα τα Javelin με τα οποία εξουδετέρωσαν τα τανκς. Ξέρετε, αυτή η στιγμή με τα τανκς ήταν μια μεγάλη στιγμή, όταν τα τανκς κόλλησαν στη λάσπη, και τους έδωσα τεράστιο αριθμό Javelin. Αυτά είναι τα αντιαρματικά πυροβόλα. Και εξουδετέρωσαν όλα αυτά τα τανκς όταν εγκλωβίστηκαν στη λάσπη. Ξέρετε, αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή γιατί, αν είχαν μπει αυτά τα τανκς, ήταν 71 μίλια έξω από το Κίεβο και θα το καταλάμβαναν. Αυτό ήταν το τέλος του πολέμου. Θα είχε τελειώσει σε μια μέρα.»

Ένας άλλος δημοσιογράφος (Σέρερ) ρωτά: «Υπάρχει μεγάλη ανησυχία στη χώρα ότι χρησιμοποιείτε την εκτελεστική εξουσία για να διώκετε άτομα με τα οποία διαφωνείτε, αυτό αντιπροσωπεύει μια ολίσθηση προς τον αυταρχισμό. Γράφετε στο Truth Social (η πλατφόρμα τύπου τουίτερ του Τραμπ)…: «Αυτός που σώζει τη χώρα του δεν παραβιάζει κανέναν νόμο». Θα πρέπει να ανησυχεί ο κόσμος ότι η φύση της προεδρίας αλλάζει υπό την ηγεσία σας;»

Και μόνο η παραδοχή της διατύπωσης «Αυτός που σώζει τη χώρα του δεν παραβιάζει κανένα νόμο» αρκεί. Υπ’ αυτή την οπτική ίσως προετοιμάζεται η παραβίαση του Συντάγματος για μία τρίτη θητεία Τραμπ το 2028.

Η αντιδημοκρατική στάση του Τραμπ είναι προφανής και στην αντιμετώπιση των μεταναστών. Ο Σέρερ τον ρωτά για το ζήτημα ότι «μετανάστες απελαύνονται χωρίς την δέουσα διαδικασία. Κι αυτό εγείρει την πιθανότητα κάποιος να συλληφθεί κατά λάθος ή αθέμιτα και να απελαθεί…».

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε από τον Τραμπ…

«Οι Νάρκισσοι πήραν την εξουσία», έγραφε η ψυχίατρος Marie-France Hirigoyen στο ομότιτλο βιβλίο της. Παθολογικά Νάρκισσος είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Σε αυτόν αφιερώνει το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της η Γαλλίδα ψυχίατρος. Τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της διαταραχής της ναρκισσιστικής προσωπικότητας είναι τα εξής:

Έχει ένα αίσθημα μεγαλείου, υπερεκτιμά τις πράξεις και τις ικανότητές του, θέλει να αναγνωρίζεται ως «ανώτερος», χωρίς να έχει κάνει κάτι… Είναι χαμένος στην φαντασίωση των αναρίθμητων υποτιθέμενων επιτυχιών του, στην εξουσία του, στη δόξα του… Βρίσκεται συνεχώς μέσα στην υπερβολή. … Στον Τραμπ η έλλειψη ενσυναίσθησης εκδηλώνεται με τον σεξισμό, το ρατσισμό (δέχεται μόνο τους λευκούς χριστιανούς, χαρακτηρίζει τους μουσουλμάνους εν δυνάμει τρομοκράτες). «Δεν μπορεί να παραδεχθεί ότι έκανε λάθος. Αλλά, κυρίως, περιφρονεί τη δημοκρατία, γιατί γι’ αυτόν η πραγματική δύναμη είναι το χρήμα». Όπως κάθε παθολογικός νάρκισσος με εύθραυστη αυτοεκτίμηση είναι απόλυτα αρνητικός στην κριτική. Κάθε κριτική, πραγματική ή φανταστική, αντιμετωπίζεται ως ένα τραύμα ή μία απόρριψη.

Όπως έχω ξαναγράψει, το φαινόμενο των πολιτικών-νάρκισσων είναι αποτέλεσμα της «ναρκισσιστικοποίησης» της κοινωνίας. Η παθολογία τους είναι ο καθρέφτης για ένα σημαντικό κομμάτι των πολιτών των αναπτυγμένων χωρών. Αυτό εξηγεί κατά τη γνώμη της M-F Hirigoyen γιατί οι εκλογείς αφήνονται να σαγηνευθούν από ανθρώπους ικανούς να ψεύδονται ανοιχτά. Είναι ο καθρέφτης τους…

Ο πολιτισμός του μίσους είναι ο εχθρός μας

 Αυτός ο πολιτισμός του μίσους και του αργού ή γρήγορου θανάτου, αυτός ο... πολιτισμός που αφήνει παιδιά να πεθαίνουν από βόμβες ή από πείνα στην Παλαιστίνη και παντού, είναι ο εχθρός μας...

*Φωτογραφία από την Γάζα

Το σύνδρομο της πάπιας...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 05.05.25 ]

---

Έχει σπίτι στα ακριβά προάστια, διαθέτει αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, μηχανή, σκάφος, αλλά και πολλά δάνεια, το μαγαζί του μπαίνει μέσα. Είναι η περίπτωση του Ηλία στην Αθήνα, του Ντμίτρι στο Βουκουρέστι, του Άλταφ στην Ινδονησία, της μεσαίας τάξης σε όλο τον κόσμο που έχει υποστεί το «σύνδρομο της πάπιας»*. Η έκφραση, δανεισμένη από το αμερικανικό πανεπιστήμιο Στάνφορντ, αναφερόταν αρχικά σε εκείνους τους φοιτητές που επεδείκνυαν λαμπρά αποτελέσματα ενώ πάλευαν σιωπηλά ενάντια στην τεράστια ψυχολογική πίεση, όπως η πάπια που γλιστράει γαλήνια στο νερό ενώ χτυπάει μανιωδώς τα πόδια της κάτω από την επιφάνεια για να αποφύγει τη βύθιση. Πίσω (και κάτω) λοιπόν από το χαμογελαστό πρόσωπο της επιτυχίας και της δήθεν ικανοποίησης των προσωπικών και οικογενειακών προσδοκιών υπάρχει η φοβερή πίεση που αναπαράγεται και μεγεθύνεται στα κοινωνικά δίκτυα, δημιουργώντας ψυχικές διαταραχές: άγχους, πανικού, κατάθλιψης.  

Κι όμως, ακούμε τον Κυρ. Μητσοτάκη να μιλά για ανάπτυξη. Το ίδιο λένε όλοι οι ομόλογοί του. Μόνο που όπως λένε οι οικονομολόγοι, είναι μια «ανάπτυξη που εξαθλιώνει», γιατί λειτουργεί  υπέρ μιας μικρής ελίτ. Είναι αυτό που κλασσικά ονομάζεται υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου σε βάρος των μικρών επιχειρήσεων. Συμβαίνει στις ΗΠΑ, συμβαίνει στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην Ινδονησία, παντού. Θυμίζω την πρόταση Πισσαρίδη στην ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσει μόνο τις "μεγάλες εταιρείες". Αυτό θα γίνει σε βάρος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Κάτι που εκτός από οικονομικές έχει και κοινωνικές συνέπειες. Η μεσαία τάξη προσπαθώντας να διατηρήσει το κοινωνικό της στάτους, το «πρόσωπό» της, να κρατηθεί δηλαδή στην επιφάνεια και στο φως, δανείζεται απ’ όπου βρει. Μάταια όμως. Το επόμενο στάδιο είναι η ολίσθησηή της στις πιο επισφαλείς κατηγορίες των «ευάλωτων» ή των λεγόμενων «δόκιμων μεσαίων τάξεων», την classe moyenne aspirante, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό της Παγκόσμιας Τράπεζας!

Η οικονομική πίεση είναι τεράστια σε όλους τους "από κάτω", αλλά η πίεση της μεσαίας τάξης εκτός από οικονομική είναι όπως είπαμε και κοινωνική καθώς κουβαλά το όνειδος της πτώσης, της προσωπικής και κοινωνικής αποτυχίας. Γι’ αυτό κατά το ανάλογο της «πάπιας» προσπαθεί να σταθεί στην επιφάνεια αναζητώντας απεγνωσμένα να κρατηθεί από οπουδήποτε, ακόμα και από φασιστικά πολιτικά μορφώματα. 

Παντού το ίδιο. Το εκκρεμές από τον πόλο του παγκοσμιοποιημένου κοσμοπολιτισμού κινείται με ταχύτητα προς τις ρίζες, στην ταυτότητα (το MAGA του Τραμπ), σ’ αυτό που θα επιτρέπει στους εκπεσόντες "μεσαίους" και όχι μόνο, «να είναι» ξανά. Έτσι μιλούν και πάλι για πατρίδα. Πιστεύουν και πάλι βαθιά. Μισούν μέχρι θανάτου καθώς η αγωνία τους διολισθαίνει σε επικίνδυνες εντάσεις και καταστάσεις. Η αλήθεια της ανάγκης και η αλήθεια του διαφωτισμού συγκρούονται σαν οψιδιανοί λίθοι. Με λίγα λόγια, ούτε που κατάλαβαν πως έγιναν φασίστες.

Η άλλη πλευρά, αυτή που ελαύνει από το πιο ουμανιστικό παρελθόν της ανθρωπότητας, η αριστερά, μοιάζει εντελώς αδύναμη μπροστά στην τοξικότητα της ρητορικής του μίσους, μοιάζει ανίσχυρη να μεταδώσει το μήνυμα της άλλης οικουμενικότητας, της νέας ευαισθησίας και ενός νέου ανθρωπισμού.

Στο ερώτημα γιατί οι Γάλλοι ψηφίζουν Λεπέν ο Φιλίπ, ο σύντροφος του Νίκου Γραικού, μου είπε: «Γνώρισαν τους μεν, γνώρισαν τους δε, τώρα λένε ‘ας δοκιμάσουμε κι αυτούς’». Υπ’ αυτή την οπτική, η άνοδος της ακροδεξιάς είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας της σοσιαλδημοκρατίας.

Είναι η ίδια αποτυχημένη σοσιαλδημοκρατία που και σήμερα προβάλει ως πολιτικό της πρόταγμα την ήττα του Κυρ. Μητσοτάκη, χωρίς να μιλάει για την πολιτική που θα αντικαταστήσει την νεοφιλελεύθερη πολιτική του σημερινού πρωθυπουργού. Λες και η αλλαγή είναι απλώς υπόθεση αλλαγής μάνατζερ, υπόθεση ικανότητας του διαχειριστή. Αν είναι έτσι, να αφαιρέσουν το πρόσημο «Αριστερά». Παρέλκει. 

Γιατί, δεν είναι Αριστερά όταν έχουμε διαχείριση του συστήματος. Δεν έχουμε αλλαγή όταν στην εξουσία έχουμε τις ίδιες ελίτ, όταν δεν αλλάζει ριζικά η πολιτική, όταν δεν αλλάζει ο τρόπος παραγωγής, αλλά και ο τρόπος σκέψης, όταν το περιεχόμενο της εκπαίδευσης είναι υπερσυντηρητικό, όταν τα μίντια είναι ελεγχόμενα από τους ολιγάρχες, όταν οι κοινωνικές δομές έχουν μαφιοζικοποιηθεί και γίνονται φορείς σάπιων ακροδεξιών αξιών, όταν η ψήφος ‘πωλείται’ για μία θέση ή μία μετάθεση, όταν οι πολίτες είναι πελάτες...

*https://www.courrierinternational.com/article/le-syndrome-du-canard-la-maladie-de-la-jeune-classe-moyenne-indonesienne_230348

Η απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική του Μ. Βορίδη

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 29.04.25 ]

---

Στις 20 Μαρτίου 2025, ο Λατίφ Χασίρ κρατούμενος στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας, κρεμάστηκε στο κελί του. Ο Λατίφ ήταν κρατούμενος στην Αμυγδαλέζα 6 μήνες, λίγο μόλις καιρό αφότου είχε αφεθεί ελεύθερος από το προαναχωρησιακό κέντρο της Κορίνθου όπου είχε κρατηθεί για άλλους 18 μήνες. Το μόνο έγκλημα του Λατίφ είναι ότι δεν είχε χαρτιά. Και δεν έχει γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί την ακροδεξιά μεταναστευτική πολιτική του Μ. Βορίδη που αποκαλείται "ενεργητική αποτροπή". Ο Λατίφ και χιλιάδες άλλοι πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν έγκλειστοι να κολαστήρια για να "βλέπουν" οι... άλλοι και να αποτρέπεται η έλευσή τους στην Ελλάδα. Για το σκοπό αυτό οι υπουργοί Βορίδης και Γεραπετρίτης εξέδωσαν Κοινή Υπουργική Απόφαση με την οποία "η Τουρκία θεωρείται ασφαλής χώρα" και οι μετανάστες με καταγωγή από τη Συρία, το Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπαγκλαντές και Σομαλία, που ερχονται στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας θα "επιστρέφονται" σ' αυτή. Μόνο που η Τουρκία από το 2020 δεν δέχεται "επιστροφές" μεταναστών από την Ελλάδα. Έτσι οι μετανάστες βρίσκονται έγκλειστοι στα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας, της Μαλακάσας, της Κορίνθου κ.ά. για μεγάλο χρονικό διάστημα.  

Κι αυτό όταν τον Μάρτιο, την ίδια περίοδο με την αυτοχειρία του Λατίφ, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας ακύρωσε παρόμοια Κοινή Υπουργική Απόφαση που χαρακτήριζε «ασφαλή χώρα» την Τουρκία για τους αιτούντες διεθνή προστασία, με καταγωγή από τις παραπάνω χώρες.

 Έτσι οι μετανάστες παραμένουν εγκλωβισμένοι στο έλεος του ΤΙΠΟΤΑ, φυλακισμένοι στα κολαστήρια χωρίς ελπίδα, όμηροι της ακροδεξιάς πολιτικής του υπουργού Βορίδη, ζώντας στην παρανομία, στο έλεος της εκμετάλλευσης των νοικοκυραίων στα χωράφια και αλλού, στο έλεος κάθε «προστάτη» της Ομόνοιας, βιώνοντας  την απελπισία των στρατοπέδων συγκέντρωσης..

Μόνη απαντοχή τους είναι η αλληλεγγύη μας. Γιατί η χειρότερη απελπισία προέρχεται από την αίσθηση ότι "δεν τους βλέπει" κανείς. 

Θυμίζω την περίπτωση του Σαϊντού Καμαρά (φωτογραφία), του 18χρονου μαθητή-πρόσφυγα από τη Γουινέα που σαν σήμερα το 2022 «νίκησε», αλλά για να συμβεί αυτό χρειάστηκε ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης των δασκάλων του και της κοινωνίας.

Θυμίζω ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάργησε το 2021 τη δυνατότητα νόμιμης παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, στερώντας ακόμα και από τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες το δικαίωμα να ζήσουν και να σπουδάσουν στην Ελλάδα και μετά την ενηλικίωσή τους.

Μην αποστρέφετε λοιπόν το βλέμμα από τις ψυχές αυτές που δεν έκαναν κανένα έγκλημα, μόνο θέλησαν να ξεφύγουν από το θάνατο που παραμόνευε στη χώρα τους, που ξεριζώθηκαν για να γλυτώσουν…

Αυτοί είναι θύματα.

Οι θύτες είναι εκείνοι που προκαλούν τους πολέμους για γεωστρατηγικούς λόγους, τους εμφυλίους για να εκμεταλλεύονται τους παραγωγικούς πόρους των χωρών τους… Είναι αυτοί που τους θέλουν ως φθηνή εργατική δύναμη...

*Αυτή την ώρα, ο Mesut Aydin, πρόσφυγας που είναι έγκλειστος επί 2 χρόνια στο στρατόπεδο Πετροπουλάκη στη Φιλιππιάδα, προχώρησε σε απεργία πείνας γιατί το ελληνικό κράτος αρνείται να εξετάσει το αίτημά του για την παροχή ασύλου...

Οι Τραμπ-Μασκ προωθούν την ευγονική με πρόσχημα την υπογεννητικότητα

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 27.04.25 ]

---

Το Όστιν του Τέξας είναι το κέντρο της δημιουργίας του «νέου ανθρώπου» της εποχής Τραμπ-Μασκ. Εκεί θα βρίσκεται το πανεπιστήμιο που θα εκπαιδεύει νέους «αφοσιωμένους καπιταλιστές, πιστούς στην Αμερική». Εκεί θα είναι η περιφραγμένη κοινότητα των «λεγεώνων» με έξυπνα παιδιά (σύμφωνα με την ευγονική) του Ίλον Μασκ. Εκεί  έγινε τον περασμένο μήνα το συνέδριο Natal Conference, μια συγκέντρωση ακροδεξιών διαδικτυακών προσωπικοτήτων, παραδοσιακών χριστιανών και ανθρώπων της Silicon Valley, με αντικείμενο τη δημιουργία ενός συνασπισμού της ακροδεξιάς με «βιτρίνα» το υπαρκτό πρόβλημα της υπογεννητικότητας και πίσω από αυτή τα θέματα ευγονικής, πατριαρχίας και λευκής υπεροχής.

Σύμφωνα με τη Wall Street Journal, ο Μασκ αναζητεί συνεχώς νέες μητέρες των παιδιών του, χρησιμοποιώντας τα πάντα, από αλληλεπιδράσεις X και DM μέχρι τεράστια χρηματικά κίνητρα για να δελεάσει τις επίδοξες «μητέρες» από τις οποίες απαιτεί να υπογράψουν νομικά δεσμευτικές συμφωνίες πληρωμής με ρήτρες μη αποκάλυψης. Η εφημερίδα τις αποκαλεί «χαρέμι γυναικών» του Μασκ. Νομίζω όμως ότι ο ακριβής χαρακτηρισμός είναι «γυναίκες-μάνες» κατά το αντίστοιχο της «γουρούνας-μάνας» που είναι προορισμένη για την παραγωγή γουρουνιών! Ίσως το πιο ενδιαφέρον από την παρουσία συμβολαίων μεταξύ του Μασκ και των «μητέρων» είναι η  απουσία παραδοσιακών οικογενειακών δεσμών, ο Μασκ φαίνεται να έχει περιορίσει τις παραδοσιακές οικογενειακές σχέσεις σε απλές οικονομικές διευθετήσεις, υπονομεύοντας το θεσμό της οικογένειας, σημειώνει η εφημερίδα.

Ο Μασκ έχει προειδοποιήσει ότι «ο πολιτισμός θα καταρρεύσει» αν οι άνθρωποι δεν αρχίσουν να κάνουν περισσότερα παιδιά, μια άποψη που έχει γίνει δημοφιλής στους (ακρο)δεξιούς κύκλους. Στην πραγματικότητα ο Μασκ ανησυχεί για τον «δυτικό πολιτισμό» καθώς οι  χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως τις αποκάλεσε, έχουν υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ένας από τους σημαντικότερους τρόπους για να αλλάξει αυτή η δυναμική, έχει πει ο Μασκ σε ανθρώπους του περιβάλλοντός του, είναι οι μορφωμένοι άνθρωποι να κάνουν περισσότερα παιδιά. Όχι γενικώς οι άνθρωποι αλλά οι «μορφωμένοι»!

Η ευγονική, ο μισογυνισμός και η λευκή υπεροχή βρίσκονται πίσω από το υπαρκτό πρόβλημα της υπογεννητικότητας στις χώρες της Δύσης… Αυτό είναι το νέο ιδεολογικό μοτίβο της ακροδεξιάς…

Η μαφία μας κυβερνά

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr/ 26.04.25 ]

---

 

Εκτέλεση μαφιόζου μέρα μεσημέρι στο Χαλάνδρι κι ο σερίφης εξαγγέλλει για πολλοστή φορά την εξάρθρωση της μαφίας. Μόνο που η μαφία είναι παντού. Ακόμα και στους… εξαρθρωτές, μέσα την ίδια την αστυνομία.

 Ένας κόσμος ολόκληρος βρίσκεται στις υπηρεσίες της μαφίας: Έμποροι ναρκωτικών, τσιγάρων, προϊόντων μαϊμού, όπλων, λαθρέμποροι και διακινητές πετρελαίου, «προστασίας», πλυντήρια μαύρου χρήματος (κέντρα διασκέδασης, αλυσίδες φούρνων, μικρομάγαζα, τράπεζες, ποδοσφαιρικές ομάδες, πρατήρια καυσίμων…). Παντού η παρα-οικονομία διαπλέκεται με τη νόμιμη οικονομία και τα όρια χάνονται. Η μαφία ελέγχει ποικίλες επιχειρήσεις, μίντια, δημοσιογράφους, ποδοσφαιρικές ομάδες, πολιτικούς, κυβερνήσεις, την τοπική αυτοδιοίκηση, αστυνομικούς, διαχειρίζεται, οργανώνει, υπαγορεύει νόμους, συμμετέχει σε διαπραγματεύσεις ρίχνοντας στη «ζυγαριά» τη δύναμη των μπράβων της με τα αυτόματα.

Η ελληνική κοινωνία «ζέχνει» πλέον μαφία τύπου νότιας Ιταλίας και οι μαφιόζικες «αρχές» γίνονται οι κυρίαρχες πολιτιστικές αξίες. Από εδώ οι "μάγκες" κι από κει οι "φλώροι".

Η μαφία μάλιστα φθάνει στο σημείο να δοξάζει δημόσια τα «ηρωικά» στελέχη της όπως ο Ρουμπέτης. Αναρτά πανό και κρατά ενός λεπτού σιγή στο γήπεδο.

Αλλά και το πολιτικό σύστημα έχει διαβρωθεί. Δεν ξέρεις που βρίσκονται τα όρια του κράτους και του παρακράτους. Ένας δημοσιογράφος γράφει ότι κυβερνητικό στέλεχος επικοινωνεί με μαφιόζο στη Μύκονο. Η ίδια η κυβέρνηση και μάλιστα ο κεντρικός πυρήνας της, το Μαξίμου χρησιμοποιεί μαφιόζικες μεθόδους, όπως οι υποκλοπές της ΕΥΠ, τα predator, pallantir κ.ά..

Πρόσφατα, ολιγάρχης κατήγγειλε δημόσια την κυβέρνηση (που πριν είχε στηρίξει) για εκβιασμό εναντίον του μέσω της δικαιοσύνης. Η ηγεσία του Αρείου Πάγου της οποίας τα ανακλαστικά είναι άμεσα σε άλλες περιπτώσεις, τώρα όχι απλώς αργεί, αλλά καθεύδει.

Θυμάστε τα ονόματα Ντάριο Λο Μπόσκο, Αντονέλο Μοντάντε και Μαουρίτσιο Καποτόρτο, τη σχέση τους με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, την AST (εταιρεία μεταφορών Σικελίας) και την Hellenic Train αλλά και την ελληνική κυβέρνηση; Ε, λοιπόν, τα ονόματα αυτά περιλαμβάνονται στο πόρισμα της ιταλικής επιτροπής κατά της διαφθοράς και της μαφίας στη Σικελία. Το παράλληλο σύστημα εξουσίας που δημιούργησαν εκεί παρακολουθούσε, εκβίαζε, δωροδοκούσε. Οι ίδιοι άνθρωποι της σικελικής μαφίας συναλλάσσονται με την κυβέρνηση και όλοι μαζί εμπλέκονται στο έγκλημα των Τεμπών.

Δεν ξεχνάμε ότι η  δίκη της ελληνικής μαφίας «θάφτηκε» κυριολεκτικά. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου παραιτήθηκε, στοιχεία δεν παραδόθηκαν, απομαγνητοφωνήσεις δεν έγιναν, μάρτυρες δεν εμφανίστηκαν, οι αστυνομικοί-μάρτυρες περιορίστηκαν στο «εμείς απλά διαβιβάσαμε», τα μμε δεν ασχολήθηκαν. Όλοι οι κατηγορούμενοι απαλλάχτηκαν ελλείψει στοιχείων! Έχουν άδικο αυτοί που δυσπιστούν έντονα για την ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, που η ηγεσία της ως γνωστόν διορίζεται από την κυβέρνηση ;

Η ΕΣΗΕΑ σε ανακοίνωσή της καταγγέλλει ότι οι δολοφόνοι του Γιώργου Καραϊβάζ «…κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι… Η δολοφονία Καραϊβάζ πρέπει να διαλευκανθεί. Διαφορετικά, θα παραμένει ως ένα αγκάθι στη νομιμότητα και το Κράτος Δικαίου και μια ευθεία βολή εναντίον της ελευθερίας του Τύπου».» Δεν ξεχνάμε τι έγραφε ο Γιώργος Καραϊβάζ για το πως λειτουργεί το σύστημα: «…Μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογραφικά μεγαλοστελέχη, εκκλησία, αστυνομία, δικαιοσύνη, κακοποιοί. Περιπεπλεγμένοι σ’ ένα κύκλο δυναστείας και καταδυνάστευσης των αφελών ρομαντικών οδοιπόρων -κατά παράφραση του Ρουσσώ- που εν πολλοίς συγκροτούν το μεγάλο κοινωνικό στρώμα. Ένας κύκλος που όλοι γνωρίζουν όλους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυκλοφορία και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.».

Ε, λοιπόν, αυτή είναι η ΜΑΦΙΑ που μας κυβερνά…

Να γιατί ο Τραμπ επιτίθεται στο Χάρβαρντ

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 25.04.25 ]

---

Στις ΗΠΑ, σχεδόν 600.000 πολίτες είχαν εγγραφεί στο κίνημα Hands Off (Κάτω τα Χέρια) μέχρι το προπερασμένο σαββατοκύριακο σύμφωνα με την Indivisible, μία από τις οργανώσεις του ομοσπονδιακού συνασπισμού, που περιλαμβάνει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων, βετεράνους του στρατού, ομάδες για τα δικαιώματα των γυναικών, εργατικά συνδικάτα και υποστηρικτές της LGBTQ+ κοινότητας.

Τρεις είναι οι βασικοί διεκδικητικοί πυλώνες του κινήματος: «Να σταματήσει η εξαγορά της εξουσίας από τους δισεκατομμυριούχους και η αχαλίνωτη διαφθορά της κυβέρνησης Τραμπ, να σταματήσει η περικοπή των ομοσπονδιακών κονδυλίων για το Medicaid, την κοινωνική ασφάλιση και άλλα προγράμματα στα οποία στηρίζονται οι εργαζόμενοι και να δοθεί τέλος στη στοχοποίηση των μεταναστών, των τρανς ατόμων και των άλλων κοινοτήτων».

Από την πλευρά της η κυβέρνηση Τραμπ και οι… «οργανικοί της διανοούμενοι-ολιγάρχες» τύπου Musk, Andreessen, Altman & Co. Επιτίθενται. Ήδη στο X έχουμε μια πρώτη κατά μέτωπο επίθεση στις πηγές της διαμαρτυρίας. Το βλέπουμε ακόμα και στην Ελλάδα, όπου τα θλιβερά bots του Μασκ αλλά και της (ακρο)δεξιάς επιτίθενται χυδαία εναντίον του πανεπιστημίου Χάρβαρντ.  

Ο Μασκ μιλά για «ιούς», ο Καρπ καταγγέλλει «ένα  είδος ασυνεπούς παγανιστικής θρησκείας.», ενώ  ο Andreessen είναι πεπεισμένος ότι τα ελίτ πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ, κάνουν μαρξιστικά σεμινάρια που δημιουργούν… ορδές «κομμουνιστών, εχθρών της Αμερικής». Ο Τζο Λόνσντεϊλ, συνιδρυτής του περίφημου Palantir (εμπλεκόμενο και στην υπόθεση υποκλοπών), είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει το κίνημα στα πανεπιστήμια με το Πανεπιστήμιο του Ώστιν, ένα ιδιωτικό ίδρυμα «κατά της αφύπνισης» που σκοπεύει να παράγει μαζικά «καπιταλιστές αφοσιωμένους στην Αμερική». Η στάση του Λόνσντεϊλ συμπλέει με αυτή των ακροδεξιών Στιβ Μπάνον και Κέρτις Γιάρβιν. Ο τελευταίος ανέπτυξε τη θεωρία για τον «Καθεδρικό Ναό» και μια υποτιθέμενη συνωμοσία μεταξύ των ΜΜΕ και των ελίτ πανεπιστημίων. Στην ίδια ακροδεξιά αντίληψη και ο Τραμπ χαρακτήρισε το Χάρβαρντ «αντισημιτικό ίδρυμα της ακροαριστεράς» που «δέχεται φοιτητές που θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα».

Όπως έχω ξαναγράψει, στις ΗΠΑ έχουμε μία υπερσυγκέντρωση του κεφαλαίου από ολιγάρχες δισεκατομμυριούχους τύπου Μασκ, Μπέζος, Ζούκεμπεργκ, που πλήττει τους χιλιάδες εκατομμυριούχους. Πρόκειται δηλασή για εσωκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Επίσης, στα πανεπιστήμια αλλά και στην ίδια την Σίλικον Βάλεϊ, τα στελέχη-ιδιοφυίες της τεχνολογίας αντιδρούν στο δυστοπικό μέλλον που ετοιμάζουν οι ολιγάρχες. Αυτοί είναι το μεγάλο πρόβλημα. Γι' αυτό οι δισεκατομμυριούχοι και η κυβέρνηση Τραμπ θέλουν να έχουν απόλυτα ελεγχόμενα πανεπιστήμια, προβάλλοντας το δήθεν "πατριωτικό" καθήκον στην Αμερική...  

Οι ΗΠΑ βιώνουν μία πολιτική κατάσταση «προφασισμού» ανάλογη αυτής των Χίτλερ, Μουσολίνι. Και σήμερα όπως τότε «η πλειοψηφία των διανοουμένων δεν προβάλλει κάποια αντίσταση στην καταπίεση, αλλά συχνά βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή των καταπιεστών» (όπως θα έλεγε η Χάνα Άρεντ). Όμως η διαφορά σήμερα είναι ότι διαμορφώνεται ήδη μία πρώτη αντίσταση «από τα κάτω». Ελπίζουμε αυτή να γιγαντωθεί. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος...

Οι νέοι ερμηνευτές των λέξεων, η woke και η cancel culture

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου /artinews.gr
/ 24.04.25 ]

---

Μιλάνε στην τηλεόραση για τις λέξεις Woke, αντι-Woke, Cancel, λένε ότι το πρόβλημα είναι «ταυτοτικό», πως  «χωρίς ταυτότητα δεν είσαι». Κι όταν λένε ταυτότητα εννοούν την εθνική, εθνοτική, φυλετική και θρησκευτική ταυτότητα. Οι ταυτότητες εργαζόμενος, απόκληρος, παραρριγμένος, παρίας, αποκλεισμένος, αλλά και «ουμανιστής» με την έννοια που έδινε ο ποιητής καθώς έλεγε «για μας θεός ο Άνθρωπος» έχουν σβηστεί από το «λεξικό». Ακόμα χειρότερα όμως οι έμποροι των λέξεων και του πολιτισμού καταφέρνουν όχι μόνο να εξαφανίζουν λέξεις, αλλά και να αλλάζουν το νόημα και τη σημασία τους.  

Θυμάμαι την «Κοσμόπολη» του Ντελίλο. Εκεί διαπίστωνες πως η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει τους ανθρώπους της που της είναι απαραίτητοι. Η αγορά τους καθορίζει ακόμα κι όταν την περιφρονούν. Αποτελούν εμπόρευμα στην παγκόσμια αγορά. Και υπάρχουν ακριβώς για να αναζωογονούν και να διαιωνίζουν το σύστημα. Η όποιας μορφής διαμαρτυρία τους είναι μία μορφή υγιεινής του συστήματος. Κι όμως όταν κάποιος δολοφονείται από έναν μπάτσο του συστήματος, όπως ο Τζ Φλόιντ, τότε η αγορά ακυρώνεται, καθώς δεν μπορεί να διεκδικήσει, να οικειοποιηθεί τον νεκρό.

Όλα τ’ άλλα αφομοιώνονται. Κυρίως οι λέξεις: Ο "καπιταλισμός" ονομάστηκε τη δεκαετία του 1930, "ανάπτυξη", γράφει ο Τζ. Κ. Γκαλμπρέιθ στο βιβλίο του "Αθώα ψεύδη". Τα ίδια "ψεύδη" δημιουργούν και σήμερα οι δημοσιολόγοι. Γράφουν για "φιλελευθερισμό" και εννοούν τον κανιβαλικό "νεοφιλελευθερισμό" και μετανεοφιλελευθερισμό. Μιλούν για "πρόοδο" και εννοούν εκείνο το αρχαίο τοτέμ που ονομάζεται "κέρδος" και το οποίο πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων εργατών. Μιλούν για "ασφάλεια", και εννοούν την αστυνομία που μας τσακίζει στις πλατείες, στους δρόμους, μέσα στα σπίτια μας. Μιλούν και για εργασιακή "ασφάλεια" κι εννοούν τον εργασιακό Μεσαίωνα, την εργασία χωρίς χρονικό όριο.

Μιλούν για τη Woke και τους συγγενείς όρους woke culture και cancel culture που ξεκίνησαν κάπως αλλιώς, και στην πορεία, όταν έγιναν «μόδα», απομακρύνθηκαν από την αρχική τους σημασία, παίρνοντας αρνητική χροιά, λέει η καθηγήτρια του ΕΚΠΑ Αθηνά Τσαλίκη*. Ο όρος woke αναπτύσσεται στην ποπ κουλτούρα ως «stay woke» στους τίτλους τραγουδιών ή σε τηλεοπτικές σειρές. «Αποτέλεσμα όλης αυτής της επέκτασης του woke ήταν η δημιουργία του #StayWokeTwitter, ενός Μαύρου ψηφιακού χώρου στον οποίο το κοινό καυτηρίαζε και γελούσε με όσες ή όσους (ακτιβιστές, academics, φεμινίστριες κ.ά.) αχρείαστα υπερ-ανέλυαν τα πάντα. Μετά τη woke αναδύθηκε η cancel culture, η οποία, επίσης, ξεκίνησε με διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που πήρε στη συνέχεια.

Και ο όρος cancel περνά στο Μαύρο Twitter, όπου "η αρχική έννοια της λέξης δεν είχε καμία σχέση με την «ακύρωση» κάποιου από τη δημόσια σφαίρα, αλλά υποδήλωνε την προσωπική απόφαση να απομακρύνεις κάποιον από τη ζωή σου γιατί «ξεπέρασε το όριο». Όμως στα μέσα της δεκαετίας του 2010, κάποιες ή κάποιοι χρήστες στο Twitter έχουν ήδη αρχίσει να χρησιμοποιούν τον όρο με τη σημερινή έννοια του όρου, υποδηλώνοντας την κατάσταση κατά την οποία παύεις να στηρίζεις κάποιο δημόσιο πρόσωπο εξαιτίας κάποιας προβληματικής πράξης ή λόγου του", λέει η Αθηνά Τσαλίκη. Αποτελεί ένα από τα κλασικά παραδείγματα cultural appropriation, πολιτισμικής οικειοποίησης δηλαδή. Τις περισσότερες φορές αυτό που παρατηρούμε είναι ότι αυτοί που ενοχλούνται από τη woke ατζέντα και τα identity politics που αυτή αναδεικνύει, θεωρώντας εαυτούς «αδικημένους», είναι συνήθως αυτοί που παραδοσιακά απολαμβάνουν τα προνόμια της λευκής πατριαρχικής κοινωνίας, τονίζει η κα. Τσαλίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τραμπ υιοθέτησε τελικά το cancel εναντίον των αντιπάλων του.

H cancel culture σημαίνει ότι άτομα χωρίς φωνή μπορούν πλέον να μιλούν και να «ακούγονται». Έτσι μισαλλόδοξα σχόλια και συμπεριφορές να μην «περνούν» πλέον με την ίδια ευκολία, όμως παραμένει το πρόβλημα ότι «το canceling συχνά υπεραπλουστεύει σύνθετες και πολύπλοκες συζητήσεις, και αποκλείει μια σε βάθος συζήτηση της ζημίας που έχει συντελεστεί και του πως πρέπει να λογοδοτήσουν τα άτομα που δημιούργησαν αυτή τη ζημία. Η έλλειψη ενός καθολικά αποδεκτού ορισμού του cancelling, με αποτέλεσμα ο όρος να χρησιμοποιείται πολύ εύκολα, σε πολύ διαφορετικά πλαίσια» λέει η κα. Τσαλίκη.

Το επισημαίνω αυτό για κάποιους/ες στο διαδίκτυο που αδικούν τον εαυτό τους καθώς νομίζουν πως με ένα «άντε γ@μ@σου» κάνουν αντίσταση! Αντίθετα, νομίζω ότι η υιοθέτηση της «ακύρωσης» με τόσο απλοϊκό και ενίοτε χυδαίο τρόπο, πολώνει  και κλείνει ερμητικά όλους/ες στις αλγοριθμικές φούσκες τους με συνέπεια ο καθένας να αρκείται στα «δικά του» και έτσι να οξύνονται οι ψευδο-αντιθέσεις και ο εμφύλιος των «από κάτω». Έτσι οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ και οι νέοι χωρίς μέλλον ψηφίζουν αυτούς που θα τους πετάξουν προεκλογικά ένα «ξεροκόμματο επίδομα» και εθνο-πατριωτική ορθόδοξη ταυτότητα για να πορεύονται μες στο σκοτάδι.

Οι νέοι ερμηνευτές

Τώρα οι λέξεις δεν εξελίσσονται απλώς, αλλά έχουν τους νέους «ερμηνευτές» τους. Αυτούς οι οποίοι τους προσδίδουν νέο περιεχόμενο με απόλυτο τρόπο.

Τον Απρίλη του 2008 η εφημερίδα The Independent έγραφε ότι «τώρα που η φτώχεια χτυπάει όλο και περισσότερες πόρτες κάποιοι ζητούν να την επαναπροσδιορίσουμε. Μόνο που κανείς δεν ξέρει πως.»

Θυμίζω την μεγάλη αντιστροφή που κατέστησε το χριστιανισμό από ιδεολογία των φτωχών ιδεολογία των πλούσιων και την «άγια φτώχεια» αμαρτία!

Σήμερα έχουμε τους νέους προφήτες, του καινούργιους «ερμηνευτές» των λέξεων. Πρόκειται για τους δισεκατομμυριούχους-ερμηνευτές (τους Her omnes του Κάφκα), αυτούς που κατέχουν τα «μέσα» (το μέσο είναι μήνυμα) και συνεπώς τη δυνατότητα να επιβάλλουν τη δική τους ερμηνεία στις λέξεις.

Σύμφωνα με τον S. Bauman,** η μετανεωτερικότητα συνέπεσε με την αποδυνάμωση της νομοθετικής λειτουργίας. Οι μεγάλες αφηγήσεις έχουν πεθάνει. Η παγκόσμια εξουσία έχει μαραζώσει. Έμεινε μόνο η ερμηνεία.

Οι δισεκατομμυριούχοι «διανοούμενοι-ολιγάρχες» τύπου Μασκ, Σρινιβάσα, Ζούκεμπεργκ κ. ά., είναι οι κατ' εξοχήν ερμηνευτές, οι νέοι προφήτες. Δεν επιβάλλουν τίποτα. Απλώς ερμηνεύουν τις… εντολές του τεχνολογικού ντετερμινισμού στις «πέτρινες πλάκες» από το Σινά της Σίλικον Βάλεϊ. Με βάση τις ερμηνείες τους αυτές απαιτούν θυσίες από τον λαό, την κυβέρνηση, τους υπαλλήλους τους. Ο Ίλον Μασκ σχεδιάζει το μέλλον της ανθρωπότητας με τη σχολαστικότητα ενός αυστηρού πενταετούς σχεδίου. Άλλοι αναπτύσσουν μια νέα αμυντική στρατηγική. Ο Μαρκ Αντρισεν επανεφευρίσκει το χρήμα, ο Σρινιβάσα επανεφευρίσκει τη διακυβέρνηση. Στη συνέχεια οι «ερμηνείες» τους μετατρέπονται σε νομοθετικές πράξεις από την κυβέρνηση Τραμπ.

Οι διανοούμενοι-ολιγάρχες έχτισαν ένα ναό όπου οι λέξεις «τεχνολογία», «αναταραχή», «καινοτομία», «γενική τεχνητή νοημοσύνη (AI)» είναι χαραγμένες σε κάθε πέτρα, με το βάρος του αναπόφευκτου. 

Έτσι οι λέξεις έγιναν «αλυσίδες». Γι’ αυτό ο δισεκατομμυριούχος Έλον Μασκ, το αφεντικό της SpaceX και της Tesla επιτέθηκε (μέσω του τουίτερ τότε, και του X ιδιοκτησίας του σήμερα) στον Νόαμ Τσόμσκι, τον διάσημο γλωσσολόγο και ακτιβιστή, ο οποίος έχει επικρίνει τα έργα νευροτεχνολογίας του Μασκ. Γιατί οι νευροεπιστήμες, σήμερα, έχουν ως στόχο το μυαλό και την εγκαθίδρυση της “μετα-αλήθειας”, των “μετα-δεδομένων” ή των “εναλλακτικών δεδομένων”, δηλαδή την απόλυτη χειραγώγηση των ανθρώπων με βάση τις λέξεις όπως τις ερμηνεύει ο ίδιος και με τους αλγόριθμους που κατασκευάζουν οι τεχνικοί του.

Που οδηγεί αυτή η νέα νοηματοδότηση των λέξεων από τους δισεκατομμυριούχους ερμηνευτές του κόσμου;

O Νικ Μπόστρομ (Υπερνοημοσύνη, Μονοπάτια, Κίνδυνοι, Στρατηγικές) λέει στην Καθημερινή (22.02.2022): «Η μετάβαση σε έναν κόσμο που θα κυριαρχείται από τη μηχανική νοημοσύνη, κάτι το οποίο θα δούμε στον αιώνα που ζούμε, θα μεταμορφώσει τα πάντα.». Πρέπει να αποτρέψουμε το καταστροφικό σενάριο να στρέψουμε τις νέες Τεχνολογίες (για την ακρίβεια τα «ψηφιακά μυαλά») οι μεν εναντίον των δε.

Αλλά ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε; Από εδώ τα "μεγάλα αφεντικά" και από εκεί οι εργαζόμενοι. Οι πρώτοι ετοιμάζουν για τους δεύτερους μια νέα οντολογική συνθήκη, η οποία θα συνοψίζεται στο "μετρό-δουλειά-μισό μυαλό". Ήδη αναπτύσσεται το... κίνημα του διανθρωπισμού (transhumanism), που προβάλει την ανάγκη της τεχνολογικής αναβάθμισης των ανθρώπων (για την ακρίβεια των εργαζομένων)! Ο κόσμος προετοιμάζεται για μια τέτοια εφιαλτική εξέλιξη, για τον ολοκληρωτισμό των αλγορίθμων, των ανθρώπων-μηχανών και των δισεκατομμυριούχων-ερμηνευτών-ολιγαρχών .

 Οι λέξεις και η ποίηση ως αντίσταση

Βέβαια, πάντα  «Υπάρχει στη χρονικότητα των λέξεων ένα σχεδόν ποιητικό παιχνίδι θανάτου και αναγέννησης: οι διαδοχικές μεταφορές κάνουν μία ιδέα να γίνεται κάτι περισσότερο και κάτι διαφορετικό από τον εαυτό της» σημείωνε ο Ζαν Μποντριγιάρ (Συνθήματα). Το παιχνίδι αυτό εξαρτάται από τον συσχετισμό δυνάμεων στο πλαίσιο της κοινωνικής διαπάλης των τάξεων. Απέναντι στις λέξεις της «μετα-αλήθειας» των δισεκατομμυριούχων ερμηνευτών σαν τον Μασκ, υπάρχουν οι λέξεις «μολότοφ» των ποιητών-ερμηνευτών των «από κάτω» που ενδημούν στο Δρόμο (των διαδηλώσεων). Εκεί όπου οι λέξεις και οι  ερμηνείες της συντήρησης της καθεστηκυίας τάξης υπονομεύονται και αναφλέγονται. Γι’ αυτό λέω πως ο ρόλος της ποίησης είναι σημαντικός για την αλλαγή. Γιατί ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Μποντριγιάρ δεν άρχισε να κατασκευάζει τα πράγματα με προορισμό έναν κόσμο της ανταλλακτικής αξίας, αλλά για να τα «γοητεύσει», να τα εκτρέψει από την ταυτότητά τους, να τα αλλάξει. Οι λέξεις όπως και οι άνθρωποι σήμερα έγιναν εμπορεύματα. Οι λέξεις έχουν πλέον μία ανταλλακτική, δηλαδή εμπορευματική αξία και μία αξία χρήσης. Η αλήθεια, η δική μας αλήθεια, περιέχεται στη δεύτερη αξία. Σ’ αυτή που χρησιμοποιεί τις λέξεις όχι για να χειραγωγήσει, όχι για να παγιδεύσει και να πλουτίσει αλλά για να συναντηθεί και να ερωτευθεί. Γιατί η γοητεία μέσω των λέξεων είναι μία πρόκληση, μία μορφή που πάντα τείνει να διαταράξει την ταυτότητα και το νόημα της ζωής κάποιου, να τον αλλάξει, να τον κενώσει από το προηγούμενο Εγώ του και να ανανεώσει τον καημό του, δηλαδή το νόημα της ζωής του. Γιατί αυτού τους είδους η χρήση των λέξεων κάνει τον άνθρωπο ερωτικό υποκείμενο, υποκείμενο της δαπάνης, δηλαδή ποιητικό...

 

* Καθηγήτρια και Πρόεδρος του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών Λίζα Τσαλίκη σχολιάζει την εξέλιξη των κοινωνικών κινημάτων αφύπνισης στις ΗΠΑ λίγες μέρες μετά την ανάληψη της ηγεσίας από τον Ντόναλντ Τραμπ.

** Εβγκένι Μορόζοφ, Le Monde Diplomatique

Στα άκρα ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας

 

[ ARTI news / Κόσμος / 09.04.25 ]

---

Ο Ντόναλντ Τραμπ αύξησε κατά 104% τους δασμούς για τα κινεζικά προϊόντα. Ο Σι (Κίνα) απάντησε με 84%. Ο εμπορικός πόλεμος είναι αμείλικτος και σ’ αυτό το μπρα-ντε-φερ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου το θέμα σύμφωνα με τους ειδικούς είναι ποιος θα αντέξει περισσότερο.

"Αυτό που βλέπουμε είναι ένα παιχνίδι για το ποιος μπορεί να αντέξει περισσότερο «πόνο». Έχουμε σταματήσει να μιλάμε για οποιαδήποτε αίσθηση κέρδους", δήλωσε στο πρόγραμμα Newshour του BBC η Mary Lovely, εμπορική εμπειρογνώμονας ΗΠΑ-Κίνας στο Ινστιτούτο Peterson στην Ουάσιγκτον DC.

Παρά την επιβράδυνση της οικονομίας της, η Κίνα μπορεί «πολύ καλά να υπομείνει τον πόνο για να αποφύγει τη συνθηκολόγηση στην αμερικανική επιθετικότητα», πρόσθεσε.

Αλλά δεν είναι μόνο η Κίνα που θα αισθανθεί τον αντίκτυπο της πολιτικής Τραμπ. Σύμφωνα με το γραφείο Εμπορικού Αντιπροσώπου των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ εισήγαγαν αγαθά αξίας 438 δισεκατομμυρίων δολαρίων από την Κίνα το 2024, με τις εξαγωγές των ΗΠΑ στην Κίνα να εκτιμώνται σε 143 δισεκατομμύρια δολάρια, αφήνοντας εμπορικό έλλειμμα 295 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Και δεν είναι σαφές πώς οι ΗΠΑ θα βρουν εναλλακτική προμήθεια για τα κινεζικά προϊόντα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Εκτός από τους φόρους στα φυσικά αγαθά, «οι δύο χώρες συνδέονται οικονομικά και με πολλούς άλλους τρόπους - υπάρχει τεράστιος όγκος επενδύσεων και από τις δύο πλευρές, πολλές ροές ψηφιακού εμπορίου και δεδομένων», λέει η Deborah Elms, Επικεφαλής Εμπορικής Πολιτικής στο Ίδρυμα Hinrich στη Σιγκαπούρη.

Πού θα πάνε οι κινεζικές εξαγωγές που έχουν κλείσει από την αγορά των ΗΠΑ;

Θα καταλήξουν σε άλλες αγορές, όπως αυτές της Νοτιοανατολικής Ασίας, λένε οι ειδικοί.

Σε αντίθεση με τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ, που αφορούσε τις διαπραγματεύσεις με το Πεκίνο, «δεν είναι σαφές τι είναι το κίνητρο αυτών των δασμών και είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί πού μπορεί να πάνε τα πράγματα τώρα», λέει ο Roland Rajah, επικεφαλής οικονομολόγος στο Ινστιτούτο Lowy.

Η Κίνα έχει μια «ευρεία εργαλειοθήκη» για αντίποινα, προσθέτει, όπως η περαιτέρω υποτίμηση του νομίσματός της ή η πίεση των αμερικανικών επιχειρήσεων που έχουν εργοστάσια στην Κίνα.

Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι οι ΗΠΑ και η Κίνα ενδέχεται να προχωρήσουν  σε ιδιωτικές συνομιλίες. Ο Τραμπ δεν έχει μιλήσει ακόμη με τον Σι από τότε που επέστρεψε στον Λευκό Οίκο, αν και το Πεκίνο έχει επανειλημμένα σηματοδοτήσει την προθυμία του να συνομιλήσει.

Άλλοι είναι λιγότερο αισιόδοξοι.

Η Elms είναι δύσπιστη ως προς την πεποίθηση του Τραμπ ότι η αγορά των ΗΠΑ είναι τόσο ισχυρή που η Κίνα ή οποιαδήποτε χώρα θα λυγίσει τελικά. "Πώς θα τελειώσει αυτό; Κανείς δεν ξέρει", λέει. "Ανησυχώ πραγματικά για την ταχύτητα και την κλιμάκωση. Το μέλλον είναι πολύ πιο δύσκολο και οι κίνδυνοι είναι τόσο μεγάλοι".

 

Πληροφορίες από το www.bbc.com/news/articles/ckg51yw700lo