Μητσοτάκης-Σούνακ: Δυο δεξιοί από Άλλους κόσμους

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 28.11.23 ]

---

Ο Σούνακ ακύρωσε τη συνάντηση με τον Μητσοτάκη. Ένας Δεξιός πρωθυπουργός περιφρονεί κυνικά τον Δεξιό ομόλογό του. Κάποιοι αριστεροί ψέλλισαν κάτι περί «από-αποικιοποίησης». Αλλά το πρόβλημα είναι η «μετα-αποικιοποίηση» ως συνέχεια της αποικιοποίησης. Ο Σούνακ εν προκειμένω λειτούργησε με τις αντιλήψεις και τα πολιτικά αντανακλαστικά ενός δεξιού κυβερνήτη προς τον πολιτικό εκπρόσωπο μιας «υποδεέστερης» μετα-αποικιοκρατούμενης χώρας.

O όρος "μετααποικιοκρατία" χρησιμοποιείται, εδώ και πολλά χρόνια, για να περιγράψει τις θεωρητικές και εμπειρικές έρευνες που αφορούν τα ζητήματα που προκύπτουν από τις αποικιοκρατικές σχέσεις και τα επακόλουθά τους. Η μετααποικιακή θεωρία δομείται γύρω από την έννοια του «άλλου» και εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο ο δυτικός αποικιοκρατικός κόσμος καλλιεργεί την αντίληψη για την ‘κατωτερότητα’ των αποικιοκρατούμενων και την υπεροχή του δυτικού κόσμου. Πρόκειται δηλαδή για την περίπτωσή μας.

Η Γκαγιάτρι Τσακραβόρτι Σπίβακ, Ινδή φιλόσοφος, η οποία ασχολείται με ζητήματα μετα-αποικοκρατίας και φεμινισμού και διδάσκει Συγκριτική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, περιγράφει μερικές από τις κυρίαρχες ιδέες της σύγχρονης εποχής, όπως την αντίληψη περί υπεροχής του δυτικού κόσμου έναντι του μη δυτικού στα επίπεδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της ανάπτυξης, καθώς και αυτή που θεωρεί τη σύγχρονη μετααποικιακή εποχή περισσότερο νεωτερική και προοδευτική σε σχέση με την περίοδο της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας του 19ου αιώνα. Η «δρακόντεια λιτότητα» και η φτωχοποίηση του Τρίτου κόσμου θεωρείται ως αναπόφευκτη εκδήλωση της μετααποικιακής πολιτικής.

Σύμφωνα με την Σπίβακ, οι επιπτώσεις της αποικιοκρατίας δεν εξέλιπαν με την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας για πολλές πρώην αποικίες στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, καθώς οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές που εγκαθιδρύθηκαν με την αποικιοκρατία εξακολούθησαν και στη συνέχεια να διαπερνούν την πολιτισμική, πολιτική και οικονομική ζωή των μετααποικιακών εθνών-κρατών, αναπαράγοντας τις κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες. Επιπλέον, η ανάδυση των ΗΠΑ ως παγκόσμιας οικονομικής υπερδύναμης στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα επανασχεδίασε τους αποικιακούς χάρτες εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του πολυεθνικού κεφαλαίου και διατηρώντας την υποδεέστερη θέση του «Τρίτου Κόσμου».

Όπως ο Σαΐντ και ο Ντεριντά, η Σπίβακ εξάγει τα συμπεράσματά της εξετάζοντας ένα σύνολο κειμένων τα οποία εκτείνονται από τα βρετανικά αποικιακά αρχεία ως τις εξωτερικές πολιτικές των ΗΠΑ, τις εκθέσεις της ηλεκτρονικής χρηματιστηριακής αγοράς και τις εκθέσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας για το χρέος του «Τρίτου Κόσμου». Σε αυτό το πλαίσιο, επιχειρεί να αμφισβητήσει μερικές από τις κυρίαρχες ιδέες σχετικά με τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Απέναντι στην κυρίαρχη ιδέα πως η ταχύτητα και ευελιξία της τεχνολογίας επιτρέπουν την αποτελεσματική διακρατική κυκλοφορία ανθρώπων, χρήματος και πληροφοριών, αντιτείνει ότι αυτές οι διαδικασίες ρυθμίζονται επικερδώς από τα πλούσια βιομηχανικά έθνη-κράτη του «Πρώτου Κόσμου», ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού ζει υπό καθεστώς φτώχειας και καταπίεσης.

Όπως ο Έντουαρντ Σαΐντ με το περίφημο βιβλίο του «Οριενταλισμός», έτσι και το έργο των ιστορικών των «σπουδών των υποδεέστερων» (Subaltern Studies) επεδίωξε να αποκαλύψει την διαιώνιση της αποικιοκρατίας και να ξαναγράψει την ιστορία από τα κάτω. Παράδειγμα, το κίνημα εθνικής ανεξαρτησίας στην Ινδία -την χώρα καταγωγής του Σούνακ-διατήρησε τελικά την υπάρχουσα ταξική δομή, προσδίδοντας πολιτική και οικονομική εξουσία σε μια μικρή ομάδα της μορφωμένης μεσαίας τάξης, και αποκλείοντας από αυτή το μεγαλύτερο και εξαθλιωμένο μέρος του αγροτικού πληθυσμού.

Τελικά, οι «υποδεέστεροι άλλοι» έγιναν οι ανιθαγενείς (stateless) που μετατρέπονται σε ανθρώπινα όντα εν γένει, σε «αποβράσματα της γης»: χωρίς δικαιώματα, χωρίς πολιτικές ιδιότητες, χωρίς γνώμη, χωρίς δυνατότητα αυτο-προσδιορισμού και έκφρασης εντός ενός κοινού κόσμου, χωρίς δικαίωμα στη διαμονή, την εργασία, την ισότητα και την ελευθερία δράσης. Αυτή είναι η περίπτωση του μετανάστη-homo sacer.

Για τον δεξιό Σούνακ, λοιπόν, οι Έλληνες, οι μετανάστες, οι ‘Αλλοι’ του Τρίτου Κόσμου, είναι «υποδεέστερα» όντα. Γι’ αυτό και η εύκολη Περιφρόνηση του Βρετανού προς τον Έλληνα ομόλογό του.

Αυτοί είναι οι Δεξιοί. Κι αυτή είναι η διαφορά τους με τους Δεξιούς των «αποικιών» του Τρίτου Κόσμου. Αυτή την διαφορά έμαθε εμπειρικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν το περίμενε από έναν πολιτικό της «ίδιας» με αυτόν πολιτικής ιδεολογίας. Γι’ αυτό και η «ενόχληση» του…

«Καπερναούμ», όπως κόλαση

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 23.11.23 ]

---

Καταγγέλλω, «μηνύω τους γονείς μου που με γέννησαν». Αυτός που μιλάει είναι ένα παιδί, είναι ο Ζαΐν στην ταινία «Καπερναούμ» (ΕΡΤflix).

 Θεωρεί υπαίτιους για την κόλασή του τους γεννήτορές του.

Όλοι θα βρεθούν στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Όλοι; Όχι ακριβώς. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι λείπουν. Γι’ αυτό όλοι εδώ έχουν δίκιο. Όλοι είναι θύματα και θύτες. Όπως «Οι νταβάδες στο Μετρέ (που) είναι θεότητες του κακού και απόλυτα θύματα» συγχρόνως.

Αλλά ποιος είναι ο πραγματικός αίτιος, ο αόρατος δαίμονας που τους κρατάει καθηλωμένους στην κόλαση;

Κανείς δεν τον βλέπει. Όλοι στρέφονται ενάντια στον διπλανό τους, στον οικείο τους, στους γονείς πρώτα. Όμως κι εκείνοι είναι θύματα.

Γιατί και η κόλαση έχει την ιεραρχία της. Στην τελευταία βαθμίδα είναι τα παιδιά. Και πιο πολύ τα κορίτσια. Στο πάνω σκαλί της οικογενειακής αθλιότητας είναι ο πατέρας-αφέντης. Στο πιο πάνω σκαλί της κοινωνικής κόλασης είναι οι έμποροι και οι διακινητές ναρκωτικών και ανθρώπων. 

Τι κάνει άραγε τους ανθρώπους να ανέχονται την ακραία εξαθλίωση, να γεμίζουν την μιζέρια τους με άπειρα παιδιά, να παντρεύουν τα κορίτσια τους στα έντεκά τους χρόνια, να τα κακοποιούν άγρια, να τα σκοτώνουν; Ο αυτοματισμός της συνήθειας. Έτσι συνέβαινε πάντα. Αυτό συνηθίζονταν. Αυτό έκαναν και οι παλιοί, οι δικοί τους γονείς. Αυτό ήταν το habitus, οι κανόνες, οι αρχές, η συμβολική τάξη, αυτή που τους έκανε να πιστεύουν πως «έτσι είναι η ζωή».

 Στο «Καπερναούμ» η επιλογή του τέλους είναι «ευτυχισμένη». Στο πρόσωπο του Ζαΐν, του μικρού παιδιού που επιτέλους χαμογελάει για τη φωτογραφία της ταυτότητας, αποτυπώνεται η ελπίδα της «ορατότητας», της επιτυχούς απόδρασης από την κόλαση.

Αλλά δεν ξέρω αν το χαμόγελο του παιδιού, που επιτέλους αποκτάει «χαρτιά», είναι το χαμόγελο της ελπίδας, ή το φρικαλέο χαμόγελο του ηλίθιου!

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με κομποδιασμένο το στομάχι καταφεύγω στον Ρεμπώ. Αυτός νομίζω περιγράφει σωστά το τέλος:

«Εμπρός! Στο ζυγό, υποταγή, ερημιά, πλήξη και θυμός. Ακούω, τίνος να γίνω μισθοφόρος; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Πείτε μου, πιο εικόνισμα να καταστρέψω; Τίνος να ραγίσω την καρδιά; Από πιο ψέμα να πιαστώ; Πάνω σε πιο αίμα να βαδίσω;…».

Οι άνθρωποι της κόλασης δεν έχουν επιλογή.

Κάποτε στη θέση του Ζαΐν ήταν ο Ζενέ. Αυτόν που μια λόγια Αριστερά (Σαρτρ) ανήγαγε σε σύμβολο, δείχνοντας τους πραγματικούς υπαίτιους της κατάστασής του. Σήμερα, μια ορισμένη... κυβερνώσα αριστερά απευθύνεται στους "νοικοκυραίους", και στους Ζενέ και Ζαΐν απευθύνεται η αντισυστημική ακροδεξιά. 

Όπως η αντισυστημική ακροδεξιά, έτσι και η ταινία δεν δείχνει τους πραγματικούς υπαίτιους της αθλιότητας εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Ζαΐν δεν θα γίνει ένας κριτής της πραγματικής εξουσίας κι ενός συστήματος που αναπαραγάγει την εξαθλίωση. Όπως ο Ζενέ, που έγινε τον προηγούμενο αιώνα η μασκότ μιας υπεροπτικής, λόγιας αριστεράς, έτσι και ο Ζαΐν σήμερα, μέσα από ένα συγκινησιακά φορτισμένο φιλμ που λέει όμως τη μισή αλήθεια, θα γίνει το σύμβολο του δεξιού κατεστημένου, αυτού που δήθεν δίνει λύση μέσω της «αδέκαστης» δικαιοσύνης και του «φιλόπτωχου ταμείου της ενορίας»!

Γι' αυτό λέω πως η κυρίαρχη τάξη έχει πάντα τον τρόπο και τους θεσμούς, αυτήν την «παθιασμένη πουτάνα που τραγουδά τη Μασσαλιώτιδα και κατ’ αυτόν τον τρόπο (μπορεί να) αποκτά ξανά την παρθενιά της» (Ζενέ, Το μπαλκόνι)!

Όταν η δεξιά κι η αριστερά απευθύνονται στους νοικοκυραίους

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 22.11.23 ]

---

Στους «νοικοκυραίους»* απευθύνεται ο δεξιός Κυρ. Μητσοτάκης αλλά και ο νεόκοπος «αριστερός» Στ. Κασσελάκης. Όμως, ας μην διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι αντι-κασσελάκηδες «γνήσιοι αριστεροί», γιατί και ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε από το βήμα της Βουλής: «κι εμείς (όπως η ΝΔ) στους νοικοκυραίους απευθυνόμαστε»! (Artinews.gr Ελλάδα / 01.06.21). 

Γι’ αυτό ο φιλόσοφος Αλ. Μπαντιού έλεγε τον Γενάρη του 2015 στο ΒΗΜΑ (ΚΟΥΖΕΛΗ ΛΑΜΠΡΙΝΗ) "Εχω πάψει να ψηφίζω εδώ και πολλά χρόνια διότι έχω παρατηρήσει ότι οι δύο βασικές πολιτικές, η Δεξιά και η Αριστερά, μοιάζουν πολύ. Δεν έχω ελπίδες πραγματικής αλλαγής." 

Γι’ αυτό και η τεράστια αποχή των πολιτών, ιδιαίτερα των νέων από την εκλογική διαδικασία, σήμερα. 

"Στη Γαλλία -συνεχίζει ο Μπαντιού- γνώριζα από καιρό ότι ο σοσιαλισμός δεν επρόκειτο να φέρει κάποια καινοτόμα αλλαγή στο πολιτικό ή στο οικονομικό πεδίο και έτσι δεν αισθάνθηκα εξαπατημένος όταν ο Ολάντ ακολούθησε τη γραμμή του προκατόχου του. Το ίδιο ισχύει για την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν βλέπω ελπίδες αλλαγής μέσα στα τρέχοντα πολιτικά συμφραζόμενα [...] σήμερα βλέπουμε ότι οι πολιτικές δυνάμεις στο πλαίσιο αυτής της δημοκρατίας δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν το οικονομικό υπόστρωμα. Μέσα στη συστημική οργάνωση των κοινωνιών της ελεύθερης αγοράς και του ελευθέρως εκλέγειν η ελεύθερη αγορά έχει περισσότερη ισχύ από το ελευθέρως εκλέγειν. Το δικαίωμα της ψήφου δεν μπορεί να αλλάξει το σύστημα, δύναται μόνο να επιβάλει κάποιους περιορισμούς στην ελεύθερη αγορά, για παράδειγμα, να ασκήσει περισσότερο έλεγχο στις τράπεζες."

 "Πιστεύω ότι πρέπει να προτείνουμε όχι μόνο νέα ιστορικά κινήματα αλλά ένα νέο παγκόσμιο καθολικό όραμα. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να επιστρέψουμε στις αρχικές ιδέες του μαρξισμού, όχι εκείνου του 20ού αιώνα αλλά του μαρξισμού του 19ου αιώνα [...] Πρέπει να επινοήσουμε έναν νέο κομμουνισμό πιο κοντά στις ιδέες του Μαρξ και μακριά από το παράδειγμα του Στάλιν. Τον περασμένο αιώνα η λέξη κομμουνισμός συνδέθηκε επίσης με τη νέα μορφή εξουσίας και κράτους, την εξουσία του κόμματος, την τρομοκρατική εξουσία του κόμματος (…) Πρέπει να αναζητήσουμε ένα νέο πολιτικό υποκείμενο. Το δημοκρατικό πολιτικό υποκείμενο με την κλασική έννοια είναι εν τέλει ένα σύνολο ατόμων. Το δημοκρατικό υποκείμενο με την έννοια της λενινιστικής προσέγγισης είναι το κόμμα. Δεν έχουμε ένα πραγματικό κόμμα που να συνδυάζει εξίσου την ισότητα με την ελευθερία. Εύχομαι να καταφέρουμε να βρούμε ένα νέο πολιτικό υποκείμενο... Πώς θα καταλήξουμε με ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που θα συνδυάζει εξίσου την ισότητα με την ελευθερία δεν ξέρω στ' αλήθεια. Αλλά δεν απελπίζομαι, διότι στην πολιτική η επινόηση είναι αποτέλεσμα ιστορικών συγκυριών, δεν είναι κάτι αφηρημένο που προκύπτει στη βάση μιας γενικής ιδέας ενός στρατηγικού προσανατολισμού. Οι πολιτικοί οργανισμοί είναι πάντοτε αποτέλεσμα χειροπιαστών καταστάσεων". (artinews.gr 6.08.15)

*οι νοικοκυραίοι δεν είναι οι «καθαρούληδες», με τα φροντισμένα σπίτια και μαγαζιά, αλλά αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ, αυτοί που κυνηγούν τους γκέι, αυτοί που εκμεταλλεύονται και βασανίζουν τους μετανάστες, που τους θεωρούν «εισβολείς», είναι οι «καταφερτζήδες», οι βολεμένοι, οι πολιτικοί εμπορικοί ανταλλάκτες της ψήφου, είναι οι απέναντι του... απλυταριού, των αδικημένων, των ανέστιων, των άστεγων, των ανέργων, είναι αυτοί που «…ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους, μες στη βαθιά τους πολυθρόνα…που πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ένα κουπάκι του καφέ, σ’ ένα κουτάλι του γλυκού», όπως λέει ο ποιητής.

**Στη φωτογραφία οι "νοικοκυραίοι" χτυπούν τον Ζακ Κωστόπουλο

 

Αργεντινή: Η δεξιά σε δύο συσκευασίες

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 21.11.23 ]

---

Η δεξιά στην Αργεντινή και παντού παρουσιάζεται πλέον σε δύο συσκευασίες: η παραδοσιακή δεξιά από τη μια και η νέα, ριζοσπαστική δεξιά (ή αλλιώς η ακροδεξιά) από την άλλη, που αντιπαρατίθενται και στο τέλος κυβερνούν εις «σάρκαν μίαν».

Αυτό συνέβη στην Αργεντινή, όπου η παραδοσιακή δεξιά εκπροσωπήθηκε από την Bullrich και η νέα δεξιά από τον Μιλέι.

Η Μπούλριχ προέρχεται από μια μεγάλη οικογένεια της ολιγαρχίας της γης, αλλά είχε ενταχθεί στους μαρξιστές αντάρτες τη δεκαετία του 1970, έγινε υπουργός Εργασίας στην κεντρώα κυβέρνηση του de la Rúa (1999-2001) και δεκατέσσερα χρόνια αργότερα έγινε υπουργός Ασφαλείας του δεξιού Μάκρι, καθιστάμενη γνωστή για την άγρια καταστολή των κοινωνικών κινημάτων. Το πρόγραμμα της Μπούλριχ είναι ο νεοφιλελευθερισμός με μια στρατηγική του σοκ.

Ο Μιλέι είναι ένας που διασκεδάζει τον κόσμο μιλώντας με ζώα, κρατώντας αλυσοπρίονο που γράφει Milei, βγάζοντας selfies, δηλώνοντας ότι συμμετείχε σε «σεξουαλικά τρίο», ότι είναι «master του ταντρικού σεξ» και ότι δεν «πιστεύει στον γάμο». Ζει με εκείνα που αποκαλεί τα «τετράποδα παιδιά» του: πέντε σκυλιά. Τέσσερα από αυτά έχουν πάρει το όνομά τους από τους αγαπημένους του οικονομολόγους: Μάρεϊ, Ρόμπερτ, Λούκας και Μίλτον (Μάρεϊ Ρόθμπαρντ, Ρόμπερτ Λούκας και Μίλτον Φρίντμαν). 

Η νέα δεξιά του Milei αποδέχεται τον  νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό της σοβαρής δεξιάς της Μπούλριχ, αλλά στρέφεται συνολικά εναντίον της παλιάς πολιτικής τάξης συμπεριλαμβανομένης και της κλασικής δεξιάς, χαρακτηρίζοντας όλους τους παραδοσιακούς πολιτικούς ηγέτες «παραβατικούς». Αυτή την πολιτική ο Αμερικανός οικονομολόγος Murray Rothbard (1926-1995) την αποκαλεί «δεξιό λαϊκισμό». Ο Μιλέι αντιπαραθέτει τους «καλούς Αργεντινούς» στην «πολιτική κάστα», που αποτελείται από το κράτος και τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, που είναι κατά την άποψή του εγγενώς διεφθαρμένα. Σε αντίθεση με τους παραδοσιακούς δεξιούς, ο Μιλέι υπερασπίζεται τη χυδαιότητα (παρ' ημίν αποκαλείται ¨τοξικότητα¨) ως έκφραση της λαϊκής οργής. «Κραυγάζω έντονα γιατί είμαι εξοργισμένος και κουρασμένος από την πολιτική κάστα που, μέρα με τη μέρα, κλέβει το μέλλον μας», λέει ο Μιλέι.

Ο Μιλέι αξιοποίησε τα μίντια και εκμεταλλεύτηκε τα περιοριστικά μέτρα κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι ήθελε να εγκαθιδρύσει μια «δικτατορία της μολυσματικότητας» (infectadura). Διάφορα σκάνδαλα ενίσχυσαν την ιδέα μιας ελίτ που κοροϊδεύει τον κόσμο που είναι σε πλήρη εγκλεισμό. Οι παρεμβάσεις του ακροδεξιού Μιλέι στα μέσα ενημέρωσης μεταδίδονται μαζικά από παράγοντες επιρροής όπως ο Agustín Laje, ο Álvaro Zicarelli, ο Emmanuel Danann, ο "Tipito Enojado" και ο "El Presto", που πολεμούν αμείλικτα αυτό που αποκαλούν «πολιτιστικό μαρξισμό», το κράτος πρόνοιας, την οικολογία και τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος.

Ο λόγος του Μιλέι επηρεάζει κυρίως τους νέους, που είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι στα κοινωνικά δίκτυα και τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της υγειονομικής κρίσης. «Ποτέ από το τέλος της δικτατορίας η ριζοσπαστική δεξιά δεν είχε τόσο ισχυρή απήχηση στους νέους», σημειώνει ο Ariel Goldstein, ερευνητής στο Εθνικό Συμβούλιο Επιστημονικής και Τεχνικής Έρευνας (Conicet) στο Μπουένος Άιρες. Σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας συμβούλων Synopis, οι μισοί από τους ακτιβιστές του Μιλέι, κυρίως άνδρες της μεσαίας αστικής και της εργατικής τάξης, είναι κάτω των 29 ετών. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, «το κράτος έγινε ο εχθρός τους». Στα μάτια τους, δεν έχει νόημα ο προοδευτικός λόγος σύμφωνα με τον οποίο το Κράτος πρόνοιας είναι αυτό που μας φροντίζει, μας προστατεύει, μας βοηθάει. Η μόνη τους εμπειρία είναι αυτή ενός κράτους που δεν λειτουργεί.»

Στις 25 Μαΐου 2020, την επομένη της ανακοίνωσης της παράτασης της καραντίνας έως τις 6 Ιουνίου, ο Μιλέι κάλεσε σε διαδηλώσεις διαδίδοντας μαζικά το hashtag #bastadecuarentena («Καραντίνα, βαρεθήκαμε»). Σχεδόν διακόσια άτομα κατέβηκαν τότε στην Place de Mayo, μπροστά από το προεδρικό μέγαρο, στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Αυτή ήταν η ιδρυτική πράξη της «νέας δεξιάς της Αργεντινής». Αυτή η κινητοποίηση στη συνέχεια πολλαπλασιάστηκε. «Επειδή [λόγω του εγκλεισμού] τα κοινωνικά κινήματα είχαν μειώσει την παρουσία τους στους δρόμους, αυτές οι αντικυβερνητικές, μειονοτικές ομάδες απολάμβαναν ασυνήθιστη ορατότητα», εξηγεί η Melina Vázquez, κοινωνιολόγος στο Conicet. Μακριά από την κλασική δεξιά, που εκφράζει τα συμφέροντα μιας ελίτ, οι ακτιβιστές της νέας δεξιάς λένε ότι είναι ασεβείς, πληβείοι και αντίθετοι στη συναίνεση. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο λόγος τους φαντάζει αντισυστημικός.

Αυτός όμως που αυτοαποκαλείται «αντισυστημικός» εμπιστεύεται έναν επαγγελματία πολιτικό τον Carlos Kikuchi, πρώην εκπρόσωπο του Cavallo. Στην επαρχία του Τουκουμάν, συνήψε συμμαχία με το κόμμα Fuerza Republicana, του Ρικάρντο Μπούσι, γιου του στρατηγού Αντόνιο Ντομίνγκο Μπούσι, που καταδικάστηκε σε ισόβια το 2008 για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και για τον οποίο ο Μιλέι εργάστηκε ως Οικονομικός σύμβουλος το 1994. Στη Λα Ριόχα, εξασφάλισε την υποστήριξη του Μαρτίν Μενέμ, ανιψιού του πρώην Προέδρου Μενέμ. Στη Γη του Πυρός, ήρθε πιο κοντά με την ευαγγελική πάστορα Laura Almirón, του κόμματος Republicanos Unidos, μια ένθερμη αντιφεμινίστρια.

Προς το παρόν, ο Μιλέι αρνείται οποιαδήποτε συμμαχία με την παραδοσιακή δεξιά που εκπροσωπείται από την Μπούλριχ, αλλά εμφανίζεται πρόθυμος να συμμαχήσει με μια άλλη ισχυρή φυσιογνωμία της, τον δεξιό πρώην πρόεδρο Μάκρι, τον οποίο κάποτε είχε αποκαλέσει «παραβατικό». Ο Μιλέι δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος, δεν έχει την κοινοβουλευτική δύναμη. Έτσι, οι δύο δεξιές πολιτικές συσκευασίες θα κυβερνήσουν σαν μία!

*Η ιστορία 

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Jorge Videla (1976-1981), κατόπιν συμβουλής των «Chicago Boys», των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων που εκπαιδεύτηκαν στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και επηρεάστηκαν από τον Milton Friedman και τον Arnold Harberger, η απελευθέρωση του εμπορίου, η απορρύθμιση των οικονομικών και οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων οργανισμών εφαρμόστηκαν στην Αργεντινή με στρατιωτική πειθαρχία. Σε αντίθεση με ό,τι λέει ο Milei, αυτές οι συνταγές δεν «απελευθέρωσαν» την Αργεντινή, αλλά «κατέστρεψαν τον κοινωνικό και βιομηχανικό ιστό», υπογραμμίζει ο Mario Rapoport, ειδικός στην οικονομική ιστορία της Αργεντινής. Εκείνη την εποχή, το πακέτο μέτρων αποδυνάμωσε τις τοπικές παραγωγικές δυνάμεις και αύξησε την εξάρτηση της χώρας από τις αγροτικές εξαγωγές για τη χρηματοδότηση της εισαγωγής βιομηχανικών προϊόντων. Αυτό αύξησε το διαρθρωτικό έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, προκαλώντας δομικό πληθωρισμό: ενώ βρισκόταν σε μέσο ετήσιο ρυθμό 78%  πριν από το πραξικόπημα του 1976, έφτασε κατά μέσο όρο στο 191% κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Ο νεοφιλελεύθερος περονιστής Carlos Menem (1989-1999) ακολούθησε τον ίδιο οδικό χάρτη. «Ο μενεμισμός πρότεινε πολλά από τα μέτρα που παίρνει σήμερα ο Μιλέι», σημειώνει ο Ράποπορτ. Το 1989, ο υπουργός Οικονομίας του Menem, Domingo Cavallo, πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας υπό τη στρατιωτική δικτατορία, αποφάσισε, να βάλει τέλος στον πληθωρισμό, θέτοντας σε εφαρμογή τη δολαριοποίηση της οικονομίας. Αυτό που θέλει να κάνει σήμερα και ο Milei.

Στις 27 Μαρτίου 1991, εξέδωσε ένα σχέδιο μετατρεψιμότητας το οποίο καθιέρωσε, πέντε ημέρες αργότερα, μια σταθερή ισοτιμία μεταξύ του πέσο και του δολαρίου (1 πέσο για 1 δολάριο). «Αυτή η προσπάθεια δολαριοποίησης με το σχέδιο μετατρεψιμότητας απέτυχε εντελώς», συνεχίζει ο Rapoport. Tο μέτρο δημιούργησε μεγάλε δυσκολίες καθώς το δολάριο όντας ισχυρότερο νόμισμα από το πέσο, κατέστησε τις εξαγωγές πιο ακριβές, με συνέπεια τα αργεντίνικα προϊόντα να είναι λιγότερο ανταγωνιστικά. Έτσι το 2001,το χρέος αυξήθηκε και το σύστημα κατέρρευσε. Συνειδητοποιώντας ότι η χρεοκοπία πλησίαζε, οι Αργεντίνοι έσπευσαν στις τράπεζες για να αποσύρουν τις αποταμιεύσεις τους, τις οποίες η κυβέρνηση έσπευσε να παγώσει στις 3 Δεκεμβρίου 2001.

Τα παρεπόμενα της κρίσης, που ονομάστηκε corralito («μικρό περίβλημα»), είναι γνωστά: στις 21 Ιανουαρίου 2002, ο Πρόεδρος Fernando de la Rúa, ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Menem, και ο υπουργός Cavallo τράπηκαν σε φυγή με ελικόπτερο. Η Αργεντινή χρεοκόπησε και πέντε πρόεδροι διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον σε έντεκα ημέρες. Ο πληθυσμός ανακτά τις οικονομίες του σε υποτιμημένο πέσο. Μεταξύ 2001 και 2002, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) μειώθηκε κατά 10%, το ποσοστό φτώχειας αυξήθηκε από 46% σε 66% και το ποσοστό ανεργίας από 18,3% σε 21,5%.

Τον Απρίλιο του 2003, οι κινητοποιήσεις οδήγησαν στην εκλογή του Néstor Kirchner (πέθανε το 2010), ενός προοδευτικού περονιστή. Ο Kirchner επαναδιαπραγματεύτηκε το δημόσιο χρέος, εθνικοποίησε ορισμένες στρατηγικές επιχειρήσεις και δημιούργησε σημαντικά κοινωνικά προγράμματα. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, η φτώχεια μειώθηκε στο μισό. Όταν όμως τον διαδέχθηκε η σύζυγός του Cristina Fernández, από το 2007, «τόλμησε» να επιβάλει φόρο άνω του 40% στις  εξαγωγές  σόγιας, την οικονομική πνοή της χώρας. Με την υποστήριξη των αστικών μεσαίων στρωμάτων, οι μεγάλες αγροτοεπιχειρήσεις «μπλοκάρισαν» τη χώρα για εκατόν είκοσι εννέα ημέρες. Και οι συντηρητικοί, κατάφεραν να εκλέξουν τον Mauricio Macri, έναν επιχειρηματία που υποσχέθηκε την επιστροφή της λιτότητας και του ελεύθερου εμπορίου. 

Η «βροχή ιδιωτικών επενδύσεων» που υποτίθεται ότι θα προσέλκυσαν τα μέτρα του Μάκρι για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης δεν συνέβη ποτέ. Επιπλέον, η άρση του φόρου στις εξαγωγές και όλων των ελέγχων στο κεφάλαιο φέρνει τη χώρα αντιμέτωπη με το παλιό πρόβλημα της έλλειψης δολαρίων. Ο Μάκρι ζητά βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο, το 2018, χορήγησε δάνειο 57 δισεκατομμυρίων δολαρίων με αντάλλαγμα νέα μέτρα σκληρής λιτότητας. Όμως το δάνειο ήταν αδύνατο να αποπληρωθεί, καθώς το μέτρο αποδείχθηκε αναποτελεσματικό, αφού το μεγαλύτερο μέρος του έφυγε στο εξωτερικό. Μια έκθεση της Τράπεζας της Αργεντινής τον Μάιο του 2020 εκτιμά ότι, από τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια που εισήλθαν στη χώρα σε ξένο νόμισμα κατά τη διάρκεια της θητείας του Macri, τα 86 δισεκατομμύρια πήγαν αμέσως στο εξωτερικό.

Ακολούθησε μια νέα συμφωνία με το ΔΝΤ, που έκανε ο νέος "προοδευτικός" πρόεδρος Φερνάντες… με κόστος νέα μέτρα λιτότητας, αύξηση του πληθωρισμού και της φτώχειας. Έτσι, και οι "αριστεροί" μπήκαν στον "τροβά" της εφαρμογής της ίδιας δεξιάς πολιτικής η οποία τους ενέταξε στους "διεφθαρμένους" τους πολιτικού συστήματος, που θα... πατάξουν οι δήθεν αντιστυστημικοί νεο-δεξιοί τύπου Μιλέι...

*Με πληροφορίες από την Le Monde diplomatique

Εξάρχεια: Τι κρύβεται πίσω από την κοπή των δέντρων

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 12.11.23 ]

---

Ο Dimitris V. Vagianos με ανάρτησή του στο X κάνει «…έναν ιστορικό (σ.σ. φωτογραφικό) αναγωγισμό» μεταξύ του «πολεοδομικού εξευγενισμού (gentrification)» της πόλης του Παρισιού από τον Βαρόνο Haussman και αυτού που συμβαίνει στα Εξάρχεια με την δημιουργία του σταθμού του μετρό στην κεντρική πλατεία.

Ο μετασχηματισμός του Παρισιού ανταποκρινόταν «στους πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς της βιομηχανικής επανάστασης, επενδύοντας για παράδειγμα σε σχολεία, γραφεία, σιδηροδρομικούς σταθμούς αντί για παλάτια…», γράφει η Κατερίνα Πολυχρονιάδη*.

Η διαφορά του Παρισιού του Ναπολέοντα Γ και του Οσμάν του 19ου αιώνα σε σχέση με την Αθήνα του 21ου αι. είναι ότι -πέραν της χρονικής διαφοράς- στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια ολιστική «ριζοσπαστική χειρουργική» πολεοδομική επέμβαση, ενώ στη δεύτερη έχουμε αποσπασματικές επεμβάσεις είτε με τον «περίπατο» της Πανεπιστημίου (που πήγε περίπατο) είτε με τις αλλαγές στα Εξάρχεια και αλλού.

Ο σταθμός του Μετρό στην κεντρική πλατεία των Εξαρχείων αλλά και οι επιχειρούμενες επεμβάσεις στο λόφο του Στρέφη, συνιστούν προσπάθειες αλλαγών που αποσκοπούν στον πολιτικό (αστυνομικό) έλεγχο της περιοχής, αλλά και στην διευκόλυνση της νέας οικονομικής εκμετάλλευσής της μέσω του περίφημου Airbnb. Η τεράστια αύξηση των συνεργαζόμενων με την πλατφόρμα μίσθωσης ακινήτων σε συνδυασμό με τον αυξανόμενο αριθμό τουριστών που επισκέπτονται την περιοχή, οδήγησε τις τιμές των ενοικίων στα ύψη, με αποτέλεσμα πολλοί μόνιμοι κάτοικοί της να μείνουν χωρίς στέγη.

Στο βιβλίο Paris, Capital of Modernity (2003) του Ντέιβιντ Χάρβεϊ [David Harvey]) που παραθέτει η Κατερίνα Πολυχρονιάδη, αναπτύσσεται η άποψη ότι «…η Κομμούνα (του Παρισιού) γεννήθηκε, εν μέρει, μέσα από μια νοσταλγία ενός αστικού χώρου που διαλύθηκε από τον Οσμάν και μέσα από μία επιθυμία εκδίκησης από αυτούς οι οποίοι μέσα από το έργα του Οσμάν έχασαν την πόλη τους. […] Για τον Χάρβεϊ, η Κομμούνα ήταν περισσότερο ένα κίνημα για το δικαίωμα στην πόλη και λιγότερο μια προλεταριακή εξέγερση, το οποίο προσπάθησε να αλλάξει τις κοινωνικές σχέσεις και τις σχέσεις εξουσίας μέσα σε μία ιδιαίτερη διαμόρφωση τάξεων, μέσα σε έναν επίσης ιδιαίτερο αστικό χώρο και τέλος μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο σε πλήρη μετάβαση. Η βασική ιδέα του βιβλίου είναι ότι οι πολιτικοί, οικονομικοί και πολεοδομικοί μετασχηματισμοί του 19ου αιώνα άνοιξαν ταυτόχρονα την πόρτα για τη νεωτερικότητα και οδήγησαν στην Κομμούνα. Ο τίτλος του βιβλίου του Χάρβεϊ παραπέμπει στο βιβλίο του Βάλτερ Μπένγιαμιν [Walter Benjamin], Paris, Capital of the 19th century (1935) ο οποίος τιτλοφορεί ένα κεφάλαιο «Οσμάν ή τα οδοφράγματα» και σημειώνει ότι «η αύξηση των ενοικίων διώχνει το προλεταριάτο προς τα προάστια και έτσι οι γειτονιές του Παρισιού χάνουν τη φυσιογνωμία τους. Με αυτόν τον τρόπο οριοθετείται η ζώνη του κόκκινου Παρισιού και οι Παριζιάνοι γίνονται ξένοι μέσα στην ίδια τους την πόλη […] Για τον λαό του Παρισιού, μία από τις διεκδικήσεις της Κομμούνας θα είναι να επανακτήσει την πόλη του».

Σ’ αυτόν ακριβώς τον οικονομικό προσανατολισμό και την αλλαγή της φυσιογνωμίας της πλατείας και της γειτονιάς τους αντιδρούν σήμερα και οι κάτοικοι των Εξαρχείων. Η κοπή των δέντρων ήταν μια αφορμή με υψηλό συμβολισμό. Στο κύριο όμως πεδίο, το οικονομικό και δη στην αύξηση των ενοικίων θα αντιδράσουν με το σύνθημα «Έξωση στο Airbnb», που αναγράφεται στα σπίτια της πλατφόρμας, καθώς και με την αχρήστευση των κλειδαριών με καρφιά.

Και για την αναλογία των αλλαγών στις δύο πόλεις:

«Η ιδέα του «τρυπήματος» του κέντρου της πόλης καθοδηγείται και από τους επιχειρηματικούς κύκλους. Τα μεσιτικά γραφεία, (που) άμεσα συνδεδεμένα με τις τράπεζες εποφθαλμιούν τα οικόπεδα του κέντρου.». Το απόσπασμα αφορά την πόλη του Παρισιού.

Θα μπορούσε να ειπωθεί και για τα Εξάρχεια σήμερα…

*Κατερίνα Πολυχρονιάδη, https://marginalia.gr/arthro/chorikes-diastaseis-tis-parisinis-kommoynas/

Ο Κώστας Σημίτης...

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 06.11.23 ]

---

 Η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα επί κυβέρνησης Σημίτη, του ανθρώπου που το σύστημα τιμά σήμερα!

Γράφαμε τότε*: 

«…πότε η Ελλάδα πήρε την κάτω βόλτα; Σύμφωνα με δημοσίευμα των δημοσιογράφων του πρακτορείου Bloomberg, Nick Dunbar και Elisa Martinuzzi, η χώρα μας πήρε τον κατήφορο το 2001, όταν κλήθηκε από την τότε κυβέρνηση να μειώσει(αποκρύψει) το δημόσιο χρέος. Αυτό έγινε με την μετατροπή του χρέους από δολάρια και γιεν σε ευρώ, χρησιμοποιώντας μία εικονική τιμή συναλλάγματος που επέτρεπε μία μείωση του χρέους της τάξεως του 2%. Οι επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους –Χριστόφορος Σαρδελής και Σπύρος Παπανικολάου- αποκάλυψαν λεπτομέρειες του συμβολαίου που επέτρεψε στην Ελλάδα να κρύψει το δημόσιο χρέος έτσι ώστε να ανταποκριθεί στα κριτήρια της ΕΕ, αλλά, όπως είπαν, κανείς δεν καταλάβαινε τι αγόραζε και οι ελληνικές υπηρεσίες δεν ήταν εξοπλισμένες ώστε να αξιολογήσουν τους κινδύνους! Τη στιγμή της υπογραφής η συναλλαγή φαινόταν επικερδής για τη χώρα αλλά και την τράπεζα, σύμφωνα με τον Χριστόφορο Σαρδελή. Αλλά το κόστος της επιχείρησης απόκρυψης εκτοξεύτηκε στα ύψη μετά την πτώση της αγοράς ομολόγων που ακολούθησε την επίθεση στους δίδυμους πύργους, ενώ η καταστροφή επήλθε μετά την επιλογή της τράπεζας το 2002 να υπάρξει ένας νέος δείκτης τιμών στην ευρωζώνη. Αλλά το μυστικό δάνειο ήταν ένα ακριβό λάθος από την αρχή, καθώς αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας η Ελλάδα χρωστούσε στην Goldman Sachs 600 εκατομμύρια ευρώ επιπλέον των 2,8 δις ευρώ του δανείου! Ποιος ευθύνεται, τουλάχιστον πολιτικά, γι’ αυτό το φοβερό παιγνίδι που σήμανε την αρχή της κατρακύλας της ελληνικής οικονομίας; Ο Κώστας Σημίτης και η κυβέρνησή του. Επί της διακυβέρνησης του ιδίου είχαμε τον τριπλασιασμό του κόστους των Ολυμπιακών Αγώνων. Τι άλλο χρειάζονταν για να πάρουμε την κάτω βόλτα; Τα σκάνδαλα της Ζήμενς, των υποβρυχίων, των φαραωνικών έργων κ.ά., στα οποία συνέπραξε η εγχώρια διαπλοκή με τα ξένα συμφέροντα -υπό την ανοχή της κυβέρνησης Καραμανλή-, που τώρα επιτυγχάνουν την οργανωμένη χρεοκοπία και ευλόγως πανηγυρίζουν για λογαριασμό τους.» (9/3/2012)

«Δεν έβλεπε» παράνομες χρηματοδοτήσεις κομμάτων και σκάνδαλα ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και μ’ εκείνο το απερίγραπτο, απαξιωτικό χαμόγελο μας έστελνε –αν είχαμε στοιχεία- στον… εισαγγελέα. Μέχρι που απεδείχθη περίτρανα και ομολογήθηκε διαρρήδην από άνθρωπο του πρώην πρωθυπουργού ότι το ΠΑΣΟΚ χρηματιζόταν από μεγάλη γερμανική εταιρεία. Ακόμη και τη «δημιουργική λογιστική» αρνιόταν ο κ. Σημίτης. Αλλά έρχονται τώρα οι Financial Times να αποκαλύψουν πως η τράπεζα Goldman Sachs βοήθησε στην απόκρυψη δισεκατομμυρίων ευρώ του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Οι συμφωνίες έφεραν ονομασίες, όπως Αίολος και Αριάδνη και στην ουσία αποτελούσαν «συγκαλυμμένα δάνεια» τα οποία όμως «δεν ήταν καταγεγραμμένα» ως τέτοια. Για την ακρίβεια το 2001, μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ο όμιλος Goldman Sachs είχε δανείσει στην ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να ανταποκριθεί η Ελλάδα στις απαιτήσεις της ευρωζώνης…» (16/2/2010)

«Μία νεαρή ακτιβίστρια στη Γερμανία ανεβαίνει στο βήμα, εγκαλώντας τον Κ. Σημίτη ως συνυπεύθυνο για τη διαφθορά που οδήγησε την Ελλάδα στη σημερινή της κατάσταση. Ο Κ. Σημίτης εκνευρίζεται. Όχι, τώρα δεν λέει "όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα", απαντώντας έτσι σε όσους επί της πρωθυπουργίας του μιλούσαν για την τεράστια διαφθορά των εκσυγχρονιστών-λαμόγιων. Τώρα αυτοί που κατά τη γνώμη του ασκούν κριτική είναι οι "κακοί -και διεφθαρμένοι- επιχειρηματίες που βρίσκονται στο περιθώριο" και οι οποίοι επιδιώκουν την επιστροφή στη δραχμή! Για τα δύο εκατομμύρια ανέργους που βρίσκονται στο περιθώριο της ζωής δεν λέει ούτε μία κουβέντα ο ανεκδιήγητος. Γι' αυτόν που νομιμοποίησε τη διαφθορά, χαρακτηρίζοντάς την "μετανεωτερική διακινδύνευση" οι "κάτω" δεν υπάρχουν, δεν υφίστανται ως ορατές ανθρώπινες οντότητες…» (12/9/2013)

«…Η διαφθορά, τότε, δεν ήταν παρά μία μορφή διακινδύνευσης, αρκεί να ήσουν «έξυπνος» για να μην συλληφθείς (σ.σ. έτσι έλεγε ο Σημίτης και οι περίφημοι «εκσυγχρονιστές» του). Όσοι τολμούσαμε να θίξουμε τις πολιτικές και ηθικές συνέπειες του πλιάτσικου, χαρακτηριζόμαστε «γραφικοί και συντηρητικοί ηθικολόγοι», ενώ ο Σημίτης μας παρέπεμπε στον εισαγγελέα! Σχετικά δε με τη μομφή ότι καταναλώναμε παραπάνω από όσα παράγουμε, ότι δανειζόμασταν υπέρμετρα, θα υπενθυμίσουμε τον διαφημιστικό βομβαρδισμό και τις αφόρητες οχλήσεις των τραπεζών, που παρείχαν εύκολο και φθηνό χρήμα. Αλλά η κατανάλωση δεν ήταν μια απλή υπόθεση αλλά και μία κοινωνικο-πολιτισμική συνθήκη. Αυτός που ζούσε μετρημένα ήταν «λούζερ» ή «ξενέρωτος». Ακόμη περισσότερο, αν ήθελες να είσαι ενταγμένος στην κοινωνία όφειλες να καταναλώνεις… Γιατί η κατανάλωση μας συνείχε ως κοινωνία, μ’ αυτή «μιλούσαμε» και μέσω αυτής «αναγνωριζόμαστε» από τους άλλους, αλλά και αναγνωρίζαμε κατ’ επέκταση τον εαυτό μας. Όλη η ζωή κινούνταν γύρω από τον πυρήνα της κατανάλωσης. Καταναλώναμε υλικά προϊόντα, κυρίως του εμφαίνεσθαι, καταναλώναμε τις σχέσεις μας, καταναλώναμε βουλημικά το σεξ, την πορνογραφία, τις ακραίες εμπειρίες, τις μεταμορφώσεις του σώματός μας, τις γνωριμίες μέσω του διαδικτύου, καταναλώναμε τελικά την ίδια την εικόνα ή τις εικόνες του εαυτού μας…» (η κουλτούρα της κατανάλωσης σημείων και συμβόλων που μας καθιστούν αναγνωρίσιμους/ορατούς στο βλέμμα των άλλων, συνεχίζει να καλλιεργείται και σήμερα) (18/4/2012)

*gpapaso.blogspot.com

ΗΠΑ: Η χριστιανική ακροδεξιά θα φέρει ξανά τον Τραμπ στην εξουσία;

 

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 04.11.23 ]

---

Ένα πραγματικά μεγάλο κίνημα της αμερικανικής θρησκευτικής ακροδεξιάς, το ReAwaken America Tour, που αναμειγνύει  προφητείες για την Αποκάλυψη, θεωρίες συνωμοσίας και θρησκευτική στήριξη στον Ντόναλντ Τραμπ, έχει επικρατήσει εδώ και τρία χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες.  

Οι «Los Angeles Times» παρακολούθησαν τον Αύγουστο στο Λας Βέγκας τις εκδηλώσεις του κινήματος αυτού:

Ανάμεσα σε σειρές χημικών τουαλετών, μια ουρά αγνώστων περίμενε να βαφτιστούν σε μια αλουμινένια λεκάνη αλόγων. Ένας ένας, βαπτίσθηκαν στο νερό που θερμαινόταν όλη μέρα στον ήλιο της Νεβάδα, και «αναγεννήθηκαν» ως νέοι στρατιώτες του Ντόναλντ Τραμπ! (κάποια τους είπε "στρατιώτες της χιλιετίας")

Σε κοντινή απόσταση, σε μια μεγάλη σκηνή, οι πάστορες προσεύχονταν και έθεταν τα χέρια στα κεφάλια των συμμετεχόντων στο ακροδεξιό θρησκευτικό σόου.

Το κίνημα έχει επικεφαλείς τον απόστρατο υποστράτηγο Μάικλ Φλιν — υποστηρικτή του πρώην προέδρου Τραμπ και βασικό πρόσωπο στις προσπάθειες ανατροπής των εκλογών του 2020 — και τον Κλέι Κλαρκ, επιχειρηματία και podcaster της Οκλαχόμα.

Το σόου περιλαμβάνει το κίνημα MAGA, το κίνημα άρνησης των εκλογών, το QAnon και τις θεωρίες συνωμοσίας καθώς και την προφητεία για την Αποκάλυψη και την καταστροφή.

Στο σόου που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο λίγο έξω από το Λας Βέγκας συμμετείχαν 70 ομιλητές που διακήρυξαν ότι τα εμβόλια είναι δηλητηριώδη και θα φέρουν το τέλος του κόσμου, ότι μια φυλή παγκόσμιων ηγετών εμπλέκεται στη σεξουαλική διακίνηση και κακοποίηση παιδιών, ότι τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020 ήταν αποτέλεσμα νοθείας και ότι οι ΗΠΑ θα καταστραφούν αν ο Τραμπ δεν γίνει ξανά πρόεδρος. Ο Θεός θέλει να κερδίσει ο Τραμπ στις εκλογές του 2024, διακήρυξαν οι ομιλητές στο κοινό τους, και οι ίδιοι ως Χριστιανοί έχουν κληθεί να διασφαλίσουν ότι το θέλημα του Θεού θα υλοποιηθεί!

Χιλιάδες άνθρωποι έχουν παρακολουθήσει το ReAwaken America στις δεκάδες εκδηλώσεις του σε όλη τη χώρα. Ο Κλαρκ με τη βοήθεια του Φλιν έχει γίνει διάσημος για την προώθηση των χριστιανικών εθνικιστικών πεποιθήσεων παράλληλα με τις δεξιές θεωρίες συνωμοσίας.

Τον τελευταίο χρόνο, η περιοδεία εστιάζεται όλο και περισσότερο στην επανεκλογή του Τραμπ. Στο Βόρειο Λας Βέγκας, αρκετοί ομιλητές τον ανέφεραν ως «νόμιμο πρόεδρο». Οι αυτοαποκαλούμενοι προφήτες μίλησαν για τον Τραμπ ως αυτόν που έλαβε από το Θεό το «χρίσμα» και ότι η επανεκλογή του είναι απαραίτητη για να σωθεί η χώρα από το κακό.

Στην κεντρική του ομιλία, ο Τραμπ Τζούνιορ έκανε μια τρομερή προειδοποίηση για τις εκλογές, λέγοντας στο πλήθος ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουν την αντίδραση των μετριοπαθών συντηρητικών Ρεπουμπλικάνων. «Αν δεν αφυπνιστούμε (η Αφύπνιση είναι σπουδαία δράση στην προπαγάνδα των Ευαγγελικών)  και δεν κάνουμε restart (επαναφορά), αυτό θα είναι η αρχή του τέλους όλων όσων γνωρίζουμε», είπε.

Καθώς οι μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνοι γυρίζουν την πλάτη στον Τραμπ, η σημασία της ακροδεξιάς για την πιθανότητα επανεκλογής του έχει αυξηθεί, δήλωσε ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Τζορτζτάουν, Κλάιντ Γουίλκοξ. Ο Γουίλκοξ είπε ότι οι θεωρίες συνωμοσίας και τα ακραία στοιχεία της χριστιανικής δεξιάς είναι μέρος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990, αλλά κανένας κυρίαρχος πολιτικός δεν τις έχει ενστερνιστεί όπως ο Τραμπ. Γι’ αυτό ο Τραμπ έχει γίνει αντικείμενο λατρείας από τους χριστιανούς ακροδεξιούς.  

«Μην αγγίζεις τον χρισμένο μου» (δηλαδή τον Τραμπ), όπως και το «Είναι γραμμένο στη Βίβλο» ήταν συνθήματα την εποχή της σύλληψης του Τραμπ (που παρομοιάστηκε με την σύλληψη του Ιησού!).

Παρομοιάζοντας την προεδρική εκστρατεία με μια δίκαιη μάχη, οι ομιλητές προειδοποίησαν τους παρευρισκόμενους ότι είχαν πέσει θύματα του «βαθέως κράτους» που προσπαθεί να ελέγξει αυτούς, την υγεία τους και τις οικογένειές τους.

«Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε αυτή τη χώρα», είπε η Λάρα Τραμπ. «Δεν πρόκειται για Ρεπουμπλικάνους εναντίον Δημοκρατών. Είναι το καλό εναντίον του κακού, και το καλό θα νικήσει — και πρέπει να νικήσει».

Ένας ομιλητής προειδοποίησε ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο σχέδιο για τη συγχώνευση ανθρώπων με μηχανές και τον έλεγχο τους χρησιμοποιώντας τεχνητή νοημοσύνη. Μια άλλη προέτρεψε τους ανθρώπους να μην κάνουν εμβόλια ή φάρμακα, αλλά να χρησιμοποιούν τα συμπληρώματα που πουλούσε στο περίπτερό της.

Το ReAwaken America επιτρέπει στους συμμετέχοντες να έρθουν κοντά σε ακροδεξιές προσωπικότητες και να βγάλουν selfie! Η selfie αντικαθιστά επικοινωνιακά «το άγγιγμα του βασιλιά». Λιγότερο γνωστοί ομιλητές και δεξιές προσωπικότητες των μέσων ενημέρωσης θα έρθουν σε άμεση επαφή με το πλήθος, δίνοντας αγκαλιές και υπογράφοντας καπέλα.

Για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται: Η Linda Hoy, 62 ετών, από το Henderson, Nev., είπε ότι ήθελε να «περάσει μερικές μέρες με ομοϊδεάτες, πατριώτες, θεοσεβούμενους, αγαπητούς ανθρώπους του Ιησού Χριστού και να ακούσει από τους ομιλητές για την υγεία και τις πράξεις μας, ότι μπορούμε να σώσουμε τη χώρα μας από τον κομμουνισμό».

Το ReAwaken America δυσκολεύτηκε να βρει χώρους για τις εκδηλώσεις του στο Λας Βέγκας καθώς η ομάδα Faithful America ζήτησε από τοπικούς αξιωματούχους να μην εκδώσουν άδειες στους διοργανωτές του, ενώ προέτρεψε και τις επιχειρήσεις να μην τους νοικιάσουν χώρο. Ο αιδεσιμότατος Nathan Empsall, κριτικός του χριστιανικού εθνικισμού που υπηρετεί ως εκτελεστικός διευθυντής του οργανισμού, δήλωσε στους Times ότι «Ο χριστιανικός εθνικισμός, και συγκεκριμένα ο λευκός χριστιανικός εθνικισμός, είναι πιθανώς η μεγαλύτερη απειλή τόσο για την αμερικανική δημοκρατία όσο και για την εκκλησία σήμερα. «Η περιοδεία Reawaken America είναι ένα από τα πιο ξεκάθαρα και κραυγαλέα παραδείγματα χριστιανικού εθνικισμού». Ο Έμπσαλ υποστήριξε ότι η περιοδεία αφορά την εξουσία και την πολιτική, όχι την πίστη, και οι Χριστιανοί έχουν την υποχρέωση να καταγγείλουν αυτό που κάνουν ο Κλαρκ και ο Φλιν.

Ο καθηγητής Γουίλκοξ είπε ότι υπάρχει μία μερίδα της θρησκευτικής ακροδεξιάς που έχει ασπαστεί την ιδέα του Τραμπ ως σωτήρα, παρόλο που οι ενέργειές του μπορεί να είναι αντίθετες με τις πεποιθήσεις τους.

Ο πάστορας της Οκλαχόμα Τζάκσον Λαχμάγιερ, ο οποίος βοήθησε στη δημιουργία της ομάδας Πάστορες για τον Τραμπ, είπε ότι η ομάδα έχει οργανώσει περισσότερους από 10.000 πάστορες σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τις εκλογές του 2024 για να κινητοποιήσει τους Ευαγγελικούς. «Αν ψηφίσουν το σύστημα αξιών τους, φίλοι μου, σας εγγυώμαι ότι θα ψηφίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ το 2024», είπε ο Λαχμάγιερ στο πλήθος.

Η Τζούλι Γκριν, που αποκαλεί τον εαυτό της προφήτη, είπε στους συγκεντρωμένους πάστορες ότι βρίσκονταν τόσο σε επαναστατικό όσο και σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Άλεξ Νιούμαν, ο οποίος διευθύνει έναν ακροδεξιό ιστότοπο, χρησιμοποίησε βιβλικά αποσπάσματα για να ισχυριστεί ότι το βαθύ κράτος και οι μεγάλοι πολιτικοί και κοινωνικοί θεσμοί βρίσκονται σε πνευματική σύγκρουση με τον Θεό. «Δυνάμεις από τον λάκκο της κόλασης εργάζονται για να καταστρέψουν τη χώρα μας, τις οικογένειές μας, τις εκκλησίες μας, τις ελευθερίες μας, το Σύνταγμά μας, ακόμη και την ίδια την ανθρωπότητα…» είπε ο Νιούμαν.

Ο Τραμπ και πολλοί από τους υποστηρικτές του δίνουν μια σκοτεινή εικόνα του κόσμου, δημιουργούν μια αίσθηση κρίσης και ύστερα παρουσιάζονται ως σωτήρες, αναζητώντας την υποστήριξη θρησκευτικών ομάδων, δήλωσε η καθηγήτρια ιστορίας του NYU, Ruth Ben-Ghiat, η οποία είναι ειδικός στον φασισμό, τον αυταρχισμό και τις απειλές κατά των δημοκρατιών. 

*Επιλογή αποσπασμάτων από https://www.latimes.com/politics/story/2023-10-12/reawaken-america-trump-maga-qanon-christian-nationalism